Sahibsiz məktub

Tural Türk

Bilirəm oxumayacaqsan,

amma yenə də yazıram.

Oxumayacaqsan,

çünkü göndərməyəcəm.

Bəlkə otağımın bir küncündə,

bəlkə də geyinmədiyim bir köynəyin cibində

tapacaqlar  illər sonra.

Kimisi sevgi məktubu deyəcək,-

ümid dolu bir məktub...

Bu gün bitirdiyimi sandığım

bir çox xatirələrdən

bitməmiş cümlələr qalacaq illər sonra...

Səni hökmən suçlayacaqlar.

Səni sevdiyimi ağıllarına

belə gətirməyəcəklər.

Amma, sənin məni sevib,  

sevməməyini də

çözəcəklər,

yozacaqlar-

fikirlərin çoxluğunda

azacaqlar…

bir-birləri ilə

mübahisələr və nələr?!

Sən oxumayacaqsan,

Amma oxuyacaqmışsan kimi

yenə də yazıram.

Sevdiyim üçün,

mənim sənə bu məktubu yazdığımı

hiss edəcəyini bilirəm.

Mən yazarkən içinin ürpəndiyini,

gülən üzünün hüznləndiyini,

danışan dilinin susğunluğunu,

gözlərinin dolduğunu,

qəlbinin həyəcanla

döyündüyünü hiss edirəm.

Bəlkə, elə bu səbəbdən yazıram.

Sanki bu yazılarımla sənə toxunuram

Məni öpməyəcək  dodaqlarında oxunuram.

Bu məktubu göndərməyəcəm.

Çünki sahibini – səni tanımıram,

bilmirəm.

Səni sevirəm,

amma  kimsən,

bilmirəm.

Nə üzünün  cizgisini,

nə səsinin  avazını,

nə də yaşadığın evin yerini.

Məktubu alınca nə hiss edərsən?!

Səni qorxudan

bir qapı zənginin

səbəbi olmaq istəmirəm.

Bu məktubu göndərməyəcəm

səni mən yaratdım.

sən yoxsan…