Bir cocuq var uzaqlarda

Dilqəm Əhməd

Bir qadın

Hər yer soyuqdan,

soyuq isə onun ürəyində donub

qarda paltosuna, ürəkdə kədərinə bürünən

bir qadın yürüyür kölgəsindən üç addım geridə

Bir əlində əlcək, bir əlində etinasızlıq

Boğazında şərf, başında qərarsızlıq

Gözlərinə yaş, fikirlərinə daş ağırlığı çöküb

Ən son ona çatdığından xoşbəxtlliyin beli bükülüb

Bir qadın yürüyür, bərk-bərk qəhərini düymələyərək

Qar təmizliyindən qaçaraq, sevinci düyünləyərək.

Göz gör-görə qadın intiharla əl sıxışır

Çovğun qar altında intihar və qadın bir-birinə qarışır.

Dəniz

(Qızım Dənizə)

Bir cocuq var uzaqlarda
Daha doğulmamış
Adı Dənizdir.
Mavi gözləri var
Parıltılı saçları
Günəş heç bir bürcdə olmayacaq
O doğulanda
Çünki Günəş də onun mavi gözlərini izləyəcək.

Adı Dəniz olacaq.
Ömrü dəniz kimi duru.
Saçlarına xoşbəxtlik taxılacaq
Təbəssümündə güllər açılacaq

O doğulanda
Bütün evlər
Küçələrə atdıqları cocuqları geri qaytaracaq
Sərt soyuqlarda
Heç bir ümid üşüməyəcək küçələrdə.

Dəniz yuyacaq
bütün kimsəsizlərin kədərini
Dəniz dəyişdirəcək,
seçmədən yaşadıqları qədərini

İndi keçmişin uşaqları,
əzab çəkən əlləri, ümid dolu gözləri ilə
Dənizə məktub yazacaqlar
Daha doğulmadan
Dəniz qədər məktubu olacaq Dənizin.

Bir cocuq var uzaqlarda
Keçmişin məktublarını oxuyur
Oxuduqca keçmişdə zaman geriyə axır
Artıq keçmiş də, gələcək də gülümsəyərək baxır

Sən ağlama, qadın

(Aysel üçün)

Başına çiçəklər səpələnən

sərkərdə ikən

çiçəyini axtaran sərgərdan ikən

susuzluqdan səhrada ağlayan

son bir çiçəyi dərərkən

üsyan etdim

bütün göylər ağlasın

yalnız, sən ağlama qadın.

Ölümün himnini yazan bəstəkarın

Sonuncu bəstəsini dəfnində dinlərkən

Qaraya bürünmüş paltarlar altında

Bəyaz üzlər ağlarkən

Bütün notlar, ağlasın

Yalnız sən ağlama qadın

Dəmir yolunun soyuğunda

Bir qoca bədənini daşıyarkən

Köksünə sıxdığı kitabla birgə

Həm bədənə, həm kitaba soxularkən

Bütün namərd bıçaqlar ağlasın

Yalnız, sən ağlama qadın

Meqapolis adlı bazarda

Sevgilər tükənərkən

Ayrılıqlar və çirkinliklər

baş alıb yüyürərkən

Bütün hüznlü fahişələr ağlasın

Yalnız, sən ağlama qadın.

Şeir yorğan-döşəkdir

Mahnılar sığınacaq

Üzünü divara dayadığında

Sevgi üçün doğulan

Kədərli süfrələrə qonaq olan

Uzaqlardakı bir qadın oxuyacaq:

Ağlama gözbəbəyim

“Sən ağlama”, qadın