Sevgi oyunu

Elmar  Şahmar

Sevgi  oyunu

Gəl  bir  oyun  oynayaq,

Sevgi  adlı  bir  oyun.

Sən  və  mən,

Yəni  biz...

Bir  də  bizim  sevgimiz.

Oynamaqdan  doymayaq,

Səhər-axşam  oynayaq.

Hey  titrəsin  səsimiz,

Alovlansın  hissimiz.

Olmasın  bu  oyunun

Nə  məğlubu, qalibi,

Uduzanı, udanı,

Nə  də  tərəf  tutanı.

Olmasın  bu  oyunun

Nə  qanunu, qaydası,

Nə  qayğıkeş  həkimi,

Nə  də  satqın  hakimi.

Özümüz  olaq  hakim,

Başqa  kim  anlar  bizi?!

Hər  gün  min  qanun  yazaq,

Hər  an  min  qayda  pozaq.

Nəyə  lazımdır  həkim?!

Qalaq  öz  qeydimizə.

Sevgimizlə  yarışaq,

Tez-tez  küsək, barışaq.

Bax  beləcə, mehriban

Ömür  sürək  anbaan.

Bu  oyun  heç  bitməsin,

Yaddaşlardan  itməsin.

Sən  və  mən,

Yəni  biz...

Bir  də  bizim  sevgimiz...

Nə  üçün?

Sevirsənmi? – soruşdum,

Danışmırsan, nə  üçün?

Bəlkə  mən  də  sevmirəm,

Soruşmursan, nə  üçün?

Bu  sevgini  saymayıb,

Hisslərimlə  oynayıb,

Varlığımla  qaynayıb –

Qarışmırsan, nə  üçün?

Əlin  qalıb  qoynunda: -

“Oynayaram  toyunda”,

Mənimlə  bu  oyunda

Yarışmırsan  nə  üçün?

Sevmirsənsə, de, bilim,

Sevirsənsə, sev, gülüm,

Küsmüsənsə, sevgilim,

Barışmırsan, nə  üçün?

Gəldik  yolun  sonuna,

Girdik  hicran  donuna,

Öz  əsərin  Məcnuna

Qovuşmursan  nə  üçün?

Belə  də  olmalıydı...

Hər  şey  bitdi, ayrıldıq,

                        belə  də  olmalıydı...

Vaxtsız  açan  bir  çiçək

                        vaxtsız  da  solmalıydı...

                                       Belə  də  olmalıydı...

Öyrəşmişdik  Günəşin 

                        işığına, nuruna,

Biz  bixəbər  qalmışdıq

                        yağış, tufan, küləkdən,

Haçansa  sevgimizdə 

                        qopmalıydı  fırtına,

İşıqlı  səmamızda

                        buludlar  dolmalıydı...

                                       Belə  də  olmalıydı...

Özümüzü  tulladıq 

                        zamanın  pəncəsinə,

Dost  bildiyimiz  zaman 

                        bizə  düşmən  kəsildi,

Heç  nəyə  baxmayaraq

                        sevdik  dəlicəsinə,

Nə  olsun  ki  sevirdik,

                        yollar  ayrılmalıydı...

                                       Belə  də  olmalıydı...

Heç  üzümüz  gülmədi,

                        elə  çəkdik  nalə, ah,

Görünür  ta  əzəldən

                        qismətimiz  beləymiş.

Bizi  eşqin  oduna

                        birlikdə  salan  Allah,

Nə  vaxtsa  səni  mənim

                        əlimdən  almalıydı...

                                       Belə  də  olmalıydı...

Heç  üzülmə, əzizim,

                        yanımda  olmasan  da,

Ürəyimdə  yerin  var,

                        həmişə  mənimləsən,

Xoşbəxt  ola  bilmədik

                        biz  bu  fani  cahanda,

Hökmdür, fələk  bizi

                        dərd-qəmə  salmalıydı...

                                       Belə  də  olmalıydı...

Allah, məni  daşa  döndər…

Allah, məni

sevgilimin  gözlərində

yaşa  döndər...

Ağlayanda

al  çəhrayı  yanağından,

al  qırmızı  dodağından

süzülərək  axım  mən...

Allah, məni

göy  səmada  qanad  çalan

quşa  döndər...

Dağ  başından,

dumanlardan

dünyadakı  əzəlliyə,

gözəlliyə

doya – doya  baxım  mən...

Allah, məni

mənzərəli  bir  payıza,

qışa  döndər...

Qığılcımla

sevgi  adlı  od  salaraq  ürəklərə,

bənzəyərək  şimşəklərə

gurultuyla  çaxım  mən...

Allah, məni

Vətənimdə 

parçalanmaz,

yenilməz  bir  daşa  döndər...

Bu  torpağa

neşə – neçə  göz  dikəni,

düşmənləri

sərtliyimlə,

mərdliyimlə

özlərinin  qəzəbinin  atəşində

yandırım  mən,

yaxım  mən...

Tənha  bulud

Tənha  bulud, ağla, yağsın

Gözlərindən  qəm  yağışı.

Heyranlıqla  sənə  baxsın

Sevənlərin  lal  baxışı.

Tənha  bulud, qara  bulud,

Niyə  səni  qoydular  tək?

Unuduldun, sən  də  unut,

Hər şey  yalan, budur gerçək.

Tənha  bulud, hönkür, ağla,

Qəlb  yaranı  möhkəm  bağla,

Sevmək  çətin, susmaq  asan,

Susma, ağla, yarat  leysan...

Tənha  bulud, tənha  bulud,

Unuduldun, sən  də  unut...