Damlaların rəqsiylə

Günay Ümid

O QADIN!

O qadın,
çoxdan soyunmuşdu gözlərindəki qorxunu.
Əllərinin qabarı
Qəzəblənirdi göz yaşlarına,
Qəzəbləndikcə didirdi yanaqlarını…

Dərdini divarlarla bölməyi,
Taleyinə gülməyi,
Günü-gündən ölməyi də
Öyrənmişdi o qadın!!!


Hələ ta başından…
Telli duvağlı tənhalığı
Çoxdan bardaş qurmuşdu toy mağarında.
Güclə qoluna taxmışdılar qismətsizliyini.
Beləcə bir vağzalı da ağlamışdı…

Daha rəngli yuxular da görmürdü!
Süpürdüyü küçələrin tozu
Boğmuşdu arzularını,
Daha arzuları da cücərmirdi…
Nəfəsinə örtdüyü örpəyi ilə
Səsini kəsmişdi
Üsyanının…

Daha günahkar axtarmırdı!
Soyuq otağında
Addımlarının səsinə isinməyi də öyrənmişdi,
Masasının üstünə hər gecə iki boşqab qoyaraq
Özü-özünə qonaq olmağı da,
Gecələrin bağrını
Kiprik-kiprik yolmağı da
Öyrənmişdi
o qadın!!!

KÜÇƏ QADINI

Yağışın qucağında
Damlaların rəqsiylə sığallanan qadın…
Bədənində satılıq isməti üşüyür,
Dodaq boyasıyla boyayıb gülüşlərini,
Dişlərinin ararasında sındırıb söyüşlərini,
Arsız bəxtini taxıb qoluna
Dabanının altında addımları ölə-ölə,
İtirdiyi ləyaqətin çıxıb yoluna
Qaçışında gizlənmək istəyir.

Küləyin ehtirasıyla
Yelə vermək istəyir
Saçlarındakı kişi sığallarını,
İslanmış ovuclarıyla
Nəfəsin kəsmək istəyir
Üzündəki öpüşlərin,
Dodağındakı yalançı gülüşlərin.

Dünən balaca qızcığaz,
bu gün küçə qadını,
sabah isə
dünən və bu gün arasında
dibi görünməyən bir boşluq…

Baxışları da yadlaşıb
Özü-özünü aldadandan, yalandan
Arzuları da, xəyalları da küsüb evindən
Küçə qadını olandan.

Yağışın altında
Damlaların rəqsiylə sığallanan qadın
Axtarır bəxtinin
Günəşi sönmüş aydınlığını,
Küçədən toplamaq istəyir qadınlığını…