Düz xətt boyunca yaşayanlar

Əli Şirin Şükürlü

yaxınlığından keçərkən
bəzən
adama oxşadıb diksinirəm.

üzünün donuq ifadəsindən,
soyuq baxışlarından
tanıyaram onları.

görən
beyni olsa
nə düşünər,
nə keçər ürəyindən
qəlbi döyünsə;

təzim eləyər həvəslə
mağazaya gəlib-gedənlərə,

ya baxıb pəncərədən gülümsəyər
küçədən keçənlərin üzünə.

yoxsa bezib
gözlərini daima eyni nöqtəyə zilləməkdən
baxışları uzanan düz xətt boyunca
çırpar özünü pəncərə şüşəsinə, -
əyilər düz xətt.

sərilər küçəyə. aparar özüylə
bir parça pəncərə şüşəsini – üzərində
soyuq baxışlarının izi.

partlamış ürəyi qucağında,
üzündə qan-qarışıq təbəssüm
zilləyər gözünü laqeyd baxışlara,
təəccüb dolu gözlərə.

düz xətt boyunca yaşayar manekenlər

real həyatın
gerçək üzü - manekenlər.

xəyallar
özgə dünyanın gerçək hadisəsi,
eynən yuxu kimi. yuxularsa
çin olmur bu dünyada həmişə.

təəssüf, çox təəssüf,
real həyatın o biri –
astar üzü görünmür.

düz xətt boyunca yaşayan manekenlər –
adama oxşadıb diksinirəm