Oyuncaq düşüncə

Taleh Eminoğlu

Yeni cənnət

Əsrlər öncəyə qayıda bilsəydik,

mən Adəm olardım

sən Həvva.

Meqapolislərin yerində

sonsuz cənnət bağı,

günəşli, təmiz hava.

Əynimizdə əncir yarpağı

dolaşardıq Cənnəti

qarış- qarış,

addım- addım.

Əl-ələ tutub yaşayardıq məhəbbəti

nəfəs-nəfəs,

udum-udum.

Başını qaldırıb yaradana baxanda

budaqdaki tək almanı görərdin,

“dər” deyərdin 

dərərdim.

Qovulardıq cənnətdən,

qoyulardiq cənnət qapılarının önünə.

Almanın tumların əkərdik elə orada,

yeni cənnət yaradardıq,

təzə  Allahımız olardı.

Nə bilim bəlkədə yaratmışıq 

Cənnəti,

bəlkədə yeni Allahımız var,

bəlkə iki cənnət qapı qapıyadı.

Oyuncaq düşüncə

Körpələrin qırılan 

sevimli oyuncağı kimi, 

qırılır sevimli

düşüncələrim.

O qırılan oyuncaqları

kasıb uşaqlar oynadır,

bəs bu düşüncələri kim?

Yuxusuz şəhər- KABİL

Yatağan yer üzünün

yuxusuz şəhəri var- KABİL.

Qəribədi bu şəhər.

Əks hislər bir- birinə qarışıb.

Uşaq oyuncağıdı güllə gilizləri,

küçələrdə minlərlə yad 

ayağın izləri.

Qum dənələrində sovrulur

insan həyatları.

Ölən ölür, qalan ölür.

Insan ölməyəndə ağlayır KABİLlilər

sevincdən.

Ölümlə yaşamı ayırd edirlər,

azan səslənməsindən.

Onlardı Allahı ən çox sevən,

elə ən çox unudan,

bəlkə elə nifrət edəndə.

Dil açanda ana yox

“SAVAŞ” qışqırır onlar,

gözü açıq doğulub

gözü açıq gedirlər öləndə də.