Страницы

27.11.2017

Rəvan Məhərrəmli - Ey Əlinin şiəsi

Ey Əlinin şiəsi, həqqi ədalət vaxtıdır,
Yatma qəflətdən oyan, indi şücaət vaxtıdır.

Zülfüqarın qəbzəsindən səndə tut meydanə gir,
Ver Xudadan ötrü cani, çün məharət vaxtıdır.

Külli-aləm söhbət eylər, bu qiyamundan sənün,
Keç iki qoldan Əbəlfəz tək, sədaqət vaxtıdır.

Ol fədai, başərəf eşq ilə dünyadan köç et,
Can əsirgənməz Xudadan, ver əmanət vaxtıdır.

İsmi-ə'zəm söyləyib, vur zərbə zülmün başına,
İç şəhidlik şərbətindən, ta şəhadət vaxtıdır.

Kəlmeyi-Allahu Əkbər zalimin bağrın yarar,
Yar zülmün bağrını, vallah cəsarət vaxtıdır.

Sən də həqqin damənindən tut, Rəvan, bu cəngə gir,
Gec olar birdən, görərsən ki Qiyamət vaxtıdır.

26.11.2017

İŞİD-in köləsinə çevrilmiş 18 yaşlı azərbaycanlı Dilbər Məmmədovadan dəhşətli açıqlamalar

İŞİD terror qruplaşmasının “paytaxt” elan etdiyi Raqqanın azad edilməsindən sonra terrorçuların yüzlərlə ailə üzvləri ölkənin şimalındakı Əyn İsa düşərgəsinə sığınıb. Yeni həyata addım atan qadınlardan biri də 18 yaşlı azərbaycanlı Dilbər Məmmədovadır.
Dilbər Məmmədova başına gələnlərdən danışıb. O bildirib ki, atası tərəfindən zorla Suriyaya aparılıb: "Türkiyədən təcili tibbi yardım maşını ilə Suriyaya keçdik. Atam İŞİD üzvü idi. Sərhədi keçərkən nə sərhəd xətti, nə əsgər gördük. Atam İŞİD tərəfindən naməlum səbəblərdən edam olundu".
Terror təşkilatının əsarətində olarkən yetkinlik yaşına çatmamasına baxamayaraq, İŞİD-çilərdən biri ilə zorla evləndirilən Dilbər Məmmədova bu barədə belə deyir: "Həmin terrorçu döyüşlərdən birində öldürüləndən sonra bu dəfə məni başqa İŞİD-çiyə zorla ərə verdilər. İlk yoldaşım antepli bir türk idi. Ondan oğlum oldu. İŞİD üzvü olan ərim daha sonra Tabkada öldürüldü. Raqqada saxlanıldığım evdə tez-tez zorakılığa məruz qalırdım. Bir neçə dəfə evdən qaçmağa çalışdım. Amma buna imkan vermədilər. Raqqa İŞİD-dən azad ediləndə kürd döyüşçülərinə sığındım. İŞİD bizdən hər şeyimizi; sevincimizi, uşaqlıq illərimizi aldı".
D.Məmmədova sonda bildirib ki, atam da daxil olmaqla bütün İŞİD üzvlərindən bunun hesabını soruşmaq istəyirəm: "Bacı-qardaşımla birlikdə Azərbaycana qayıdıb bizə yaşadılan qaranlıq günləri unutmaq istəyirəm".

alevi.net              eastnews.org

25.11.2017

Джульетто Кьеза: Дух русского народа оказался более стойким, чем предполагали его разрушители

Коммунист, журналист, писатель, политолог Джульетто Кьеза известен как автор громких расследований о лицемерной политике глобальных финансовых и политических кланов, толкающих мир к новой большой войне. Не скрывает он и симпатии к нашей стране. С независимым итальянским публицистом, которого недруги называют «агентом Путина», газета «Культура» побеседовала в кулуарах ассамблеи фонда «Русский мир», прошедшей недавно в Нижнем Новгороде.

-Вы не первый раз приезжаете на подобные форумы. Заметна ли эволюция идеи Русского мира?
-Быстро меняется сама ситуация на планете, вместе с ней и подходы к внешнему позиционированию вашей страны. В этот раз мне понравилось то, что шел не умозрительно-мессианский, а реалистичный разговор. Дела на Западе сегодня плохи, политики да и обычные люди — в большой растерянности. Мир ждет от России альтернативного предложения, цивилизационного послания. В нынешнем бурном и мутном море событий нужен якорь. Ваша страна находится под атакой и не до конца свободна от влияния глобалистских кругов. Но она, наверное, единственная на сегодня самостоятельная держава, принадлежащая к европейской культуре. Россия может позволить себе ждать, когда мировой кризис завершится. Хотя ситуация весьма опасная, и время, отпущенное на ожидание, на превентивные меры, быстро уходит.

-Что нужно предотвратить?
-Войну, конечно. Большую и горячую, третью мировую.

-То есть ядерную? Вы считаете, что это реально?
-Увы, многие наблюдатели и эксперты не чувствуют опасности, относятся к ситуации снисходительно, оптимистично, полагая, что с той стороны баррикад решения принимают разумные рациональные люди, не желающие разрушить цивилизацию, в конце концов, не самоубийцы. Но они недооценивают степень неадекватности управляющих миром элит. Нынешний конфликт не похож на прошлую холодную войну, закончившуюся разрушением СССР. Ведь тогда был военный паритет, которого сейчас нет.

-Какого именно «цивилизационного послания» ждут на Западе?
-Не на Западе — его истеблишмент просто не способен сегодня договариваться с Россией. Ждут люди в других частях света.

-Речь идет о идеологическом предложении, подобном коммунизму, как в 1917-м?
-Скорее всего — о духовном, не вписывающемся жестко в определенные политические теории прошлого. У России есть такой багаж, и это многим в мире известно. Она слишком долго опасалась отрываться, противопоставлять себя западному миру. Но с конца 2013 года, когда глобальные элиты начали государственный переворот на Украине, другого пути просто не осталось. Запад категорически не захотел договариваться, России пришлось начать возвращение к себе.

-Что означает, на Ваш взгляд, «возвращение к себе»?
-Прежде всего изменение массового сознания — утрату иллюзий о дружелюбии, гуманности, искренности западного мира. Это прозрение стало для многих россиян болезненным, растянулось на годы, да и до сих пор еще не ко всем пришло. Совсем недавно, когда я выступал в Екатеринбурге, симптоматичный вопрос мне задала одна молодая девушка из зала. Она указала на свою модную блузку, на свой смартфон и сказала: «Вот посмотрите у нас такая же одежда, как у вас на Западе, такие же гаджеты — почему вы нас не любите?» Конечно, наивное высказывание, но очень характерное — особенно для молодого поколения, не слишком обремененного знаниями.

-Вы все время говорите «Запад», но ведь он не един.
-Да, есть разные взгляды, но демократическая система там давно не работает. Управляет всем маленькая группа людей, для которой это многообразие не имеет никакого значения. Они гнут свою линию, и в их руках все рычаги власти, включая массмедиа, а значит, и «общественное мнение». Западные элиты прекрасно понимают: они строили искусственную модель развития, которая обречена, поскольку угрожает существованию самой окружающей среды. Что делать дальше — не знают, перед ними тупик, и вместе с тем — переизбыток военной, экономической и финансовой мощи. Именно этот дисбаланс порождает умственный надлом — сумасшествие, проще говоря. Возникают идеи о том, что для сохранения власти можно изменить под себя весь мир. Все, кто не входит в элиты, на Западе или на Востоке, выносятся за скобки, как бы «не считаются». А у публики мозги давно отформатированы. Наиболее эффективно эта процедура применяется в образовании, на телевидении, в киноиндустрии. Ведь если вместо итальянского, французского, русского кино вы смотрите американское, пусть даже и снятое не в США, вы подвергаетесь форматированию. Телевидение по американским лекалам — это вообще ежедневная «промывка» мозгов. Получается, что значительная часть национальных культур работает против своих народов. При этом поймать за руку модераторов проблематично: сконструирована матрица, которая сама себя воспроизводит: все как бы идет своим ходом. До недавней поры они считали, что успешно сформировали общественное мнение и в России, но это оказалось не совсем так — у вас борьба еще идет. Большую роль в «роботизации» играют информационные технологии. Когда молодые люди буквально не вылезают из своих смартфонов, рассматривая яркие картинки и ролики, то они уже совсем не похожи на нас с вами. Мы — homo legens, «человек читающий»; они — homo videns, «человек глазеющий» — антропологические мутанты, не способные размышлять, с ослабленным уровнем реакции, дислексией. Это повсеместный процесс, всемирный. Я недавно ехал на скоростном поезде из Рима в Милан, и напротив меня сидели трое молодых китайцев. Они как раскрыли смартфоны, так и сидели, в них уткнувшись, за три часа не обменявшись ни одним словом. Жуткая картина. У меня сын такой же. Ему 21 год, несмотря на все мои усилия, он не может сконцентрироваться на чем-то дольше 15 минут.

-Из-за чего, на Ваш взгляд, растет уровень русофобии на Западе?
-В том числе из-за незнания. Вашу страну массовая западная публика когда-то понимала немного, сейчас же можно сказать, совсем не понимает. Вместо знаний — старые стереотипы, ставшие еще более лживыми от многократного искажения. Между прочим, это не относится только к вашей стране. Что знают 500 миллионов европейцев о миллиардном и древнем Китае? Практически ничего! Что знает средний американец об Италии или тем более о Чехии или Сербии? Ответ тот же. Крупнейшие итальянские газеты держат в КНР и России одного или двух корреспондентов, в то время как в США их намного больше. Америка для Западной Европы остается центром мира, идеологическим рупором, «обкомом», как говорят у вас. Хотя менталитет при этом различен. Скажем, мы с оружием не ходим, а американцы вооружены до зубов и убивают друг друга чуть ли не ежеминутно. Европейские СМИ пишут об этом, но не объясняют, почему так происходит, хотя очевидно, что в Штатах люди заражены вирусом насилия.

-Насколько существенна в нынешнем мировом узле проблема «разрыва поколений»?
-На среднем уровне невежество политиков заметно возросло, по сравнению с тем, что было даже 10–15 лет назад. Ко мне на сайты «Альтернатива-политика» и «Пандора-ТВ», на страницу «Фейсбука» ежедневно заходят 150 тысяч человек — в основном, молодые итальянцы. Я читаю их посты, вопросы и не чувствую направленной агрессии или идеологической зашоренности. Они остро ощущают неправду политиков, ложь СМИ, однако не могут проанализировать все это. Даже самые умные часто просят меня разъяснять элементарные вещи; у них, за редкими исключениями, отсутствует системный взгляд, основанный на классическом образовании. За плечами нет исторической памяти, не возникает связи текущих событий с литературой, философией. Когда такие люди займут все ключевые места в мировой политике и экономике, глобальную войну, безусловно, станет развязать легче. Не вследствие изощренных интриг, а просто по глупости и невежеству.

-Некоторые футурологи пророчат, что к тому времени чуть ли не всеми вопросами политики и хозяйства будет заниматься искусственный интеллект.
-Да, о том же говорит, например, и Стивен Хокинг. Проблемы начнутся с того момента, когда умные машины смогут самовоспроизводиться и самообучаться. Через 20 лет мы, возможно, окажемся в ситуации, которую никто не предвидит: созданный нами как помощник, искусственный интеллект окажется недружественным человечеству, решит, что оно на этой планете лишнее. Или что нужна лишь небольшая его часть как обслуживающий персонал. Это будет совсем другая цивилизация.

-Если уж мы заговорили про антиутопии, то какая из литературных ее вариаций кажется Вам сегодня более близкой к осуществлению в будущем? «1984» Джорджа Оруэлла?
-Нет, скорее «О дивный новый мир» Олдоса Хаксли. Часть из его пророчеств уже успешно осуществляется на Западе — то же форматирование мозгов, о котором я говорил, разделение людей по сортам.

-А как бы Вы определили группу людей, которая целенаправленно ведет мир к краху? Кто они?
-Совсем общими словами можно сказать, что это совершенно сумасшедшие, но при этом весьма искушенные персонажи. С практически безграничными финансовыми возможностями и уверенностью в своей избранности. Очевидно, что по воле этих людей, например, на холме в штате Джорджия появился в 1980 году шестиметровый монумент, прозванный «Скрижалями Джорджии» или «Американским Стоунхенджем». На мегалитических плитах на восьми языках высечен текст некоего послания человечеству, начинающийся с того, что число землян не должно никогда превышать 500 миллионов человек. И вот эти люди, видимо, считают, что в затеянных ими войнах они одни смогут выжить как господа, во всеоружии цивилизации, и управлять затем остатками человечества.

-Вы считаете, что сегодняшняя Россия в состоянии остановить описанные тенденции?
-Думаю, могла бы. Но она сегодня разделена. У вашей страны есть мощный потенциал, который, как это ни парадоксально, является следствием того, что технический прогресс здесь начался позже: спасают остатки патриархальности, которую не убили до конца модернизацией прошлого века. То, что Россия не достигла западного технологического уровня, (кроме разве что военной сферы), может быть для нее и мира спасительным фактором. С другой стороны, вы не располагаете ключевыми технологиями в областях, где Запад сильно преуспел — именно в том самом форматировании человека, в том, что называют «хай хьюм» (высокие гуманитарные технологии): социология, прикладная психология, нейролингвистика и так далее. Западные психотехнологи уже давно нащупали «кнопки» в индивидуальном и массовом сознании, на которые нужно нажимать, чтобы управлять отдельными людьми и массами. Когда в Советском Союзе еще существовала официальная цензура, на другой половине мира изобрели гораздо более жесткую и изощренную модель запретов. Наблюдая российскую дискуссию об Октябрьской революции, я не мог не отметить, что не все спорщики понимают, как в итоге вашей контрреволюции 1991 года Запад завоевал немалое число умов в России. Орудия экспансии были не очень интеллектуальными: американские джинсы, женские итальянские сапоги, машины «Мазерати» и «Феррари». Гигантская сила, против которой совершенно не мог устоять советский человек. А влияние свое эта сила получила у вас не сразу, была долгая и умелая подготовка. Но сам дух русского народа оказался более стойким, чем предполагали его разрушители. В России другое пространство, другое время, создающие иную систему координат. И те, кто занимался форматированием западных мозгов, не смогли до конца просчитать реакции русских — эта величина в уравнении осталась для них неизвестной. Впрочем, и китайцы, и даже японцы остаются для мировых дирижеров во многом терра инкогнита. В протесте народов Земли против технологической дегуманизации ваша страна могла бы играть существенную роль — именно потому, что этот процесс в меньшей степени ее затронул. Но для этого нужно, чтобы ее руководство составляли люди, неотформатированные Западом. Таковые и сейчас, безусловно, есть, но… наряду с другими — уже духовно мертвыми. Последние мешают сформулировать и внятно провозгласить цивилизационный ответ России.

-Какова должна быть российская стратегия мягкой силы?
-Нужно инвестировать большие капиталы, бесплатно это не сделаешь. Куда? Покупать большие западные радио- и телевизионные каналы, используя рыночные методы. Чем больше, тем лучше. Несколько проектов прикроют, а другие будут работать. Мне видится важным формирование университетских штатов преподавателями, не находящимися в западном идеологическом плену, — профессорами, не согласными с насаждаемой политикой.

-А таких много?
-Полно! Скажем, вокруг моих сайтов вращается порядка 150 толковых журналистов — только из Италии. Это люди, которые не могут выражать свое мнение в официальных европейских СМИ, как я. Есть такие же «альтернативщики» и в научной, и в литературной среде. Их нужно объединять и открывать простор для действий. Кого-то финансировать на месте, других приглашать в Россию для преподавания, как это делает Америка. Я бы на вашем месте даже создал специальное министерство под эти цели.

-Но ведь если интеллектуалов начать объединять из Москвы, их немедленно заклеймят «агентами Путина».
-Ну и что? Меня так давно называют. За это у нас пока не арестовывают. Центры российского влияния нужны не только в Европе, но и на Ближнем Востоке, в Азии, Африке. Это гигантский простор для деятельности, для формирования национальных кадров, лояльных России. Черный континент в этом смысле почти девственный — его жителей даже американцы не успели достать. Мой канал интернет-телевидения опубликовал недавно выложенную в YouTube конференцию чернокожих профессоров университетов под названием «Кто завоюет Африку, завоюет мир». Это было невероятно интересно! Там, например, был озвучен такой эпизод: в преддверии войны в Ливии несколько руководителей высокого ранга из пяти африканских стран написали письмо Саркози: «Мы знаем, как разрешить этот кризис, примите нас вместе в Париже». Он ответил им прямым текстом: если только полетите в сторону Франции, мы собьем самолет.

-Нет ли у Вас ощущения, что нынешние «правители мира» напоминают незадачливого мага, который смог вызвать духов, но потерял над ними контроль?
-Если взять легенду о докторе Фаусте, герое, который стал символом европейского штурма тайн природы, то мы сегодня, с одной стороны, его продолжатели, а с другой — предали идеалы Просвещения: нас уже не волнует истина, привлекают лишь удобства и удовольствия. А как наследники позитивистского «прогресса», мы создали себе технические «костыли», продолжающие и усиливающие наши органы, но эта машина работает уже по своим законам, угрожая в итоге нашему существованию на Земле. Это смертельный кризис всего европейского рационализма.

-Будем вспоминать Жан-Жака Руссо с его призывом вернуться к природе?
-Это, увы, невозможно. По крайней мере, на коллективном уровне. Нам, западным людям, да и вам тоже, нужно признаться, что мы уже не центр мира, что предложенная модель развития потерпела фиаско, и, отбросив гордыню, искать сообща альтернативный путь в будущее.

izborsk-club.ru

Vyetnam müharibəsi

 Vyetnam müharibəsində ABŞ bir daha bütün dünyada biabır oldu. Dünyada güclü iqtisadiyyatı, çoxmilyonlu əhalisi, okean flotu və reaktiv aviasiyası ilə tanınan ABŞ onunla müqayisədə dırnaq boyda olan Vyetnama uduzmaqla pis vəziyyətdə qaldı. ABŞ ordusu vətəndaş müharibəsi nəticəsində gücdən düşmüş xırda bir xalqıın başına 8 il ərzində dayanmadan napalm və defoliant bombaları yağdırsa da, qalib gələ bilmədi və Vyetnamdan qaçdı.
 ABŞ Vyetnama 540 minlik ordu kontingenti yeritsə də, qırmızı partizanlara güc gələ bilmədi. ABŞ aviasiyasının Vyetnama 7,7 milyon ton bomba tökməsi də işə yaramadı. Vyetnam müharibəsində 60 min amerikan əsgəri öldü, 2500 əsgər itkin düşdü, 300 min əsgər isə şikəst oldu. Bu siyahıya ABŞ ordusunda muzdlu xidmət edən puertorikanlar salınmamışdır. ABŞ-ın 4100 təyyarəsi, 5100 vertolyotu məhv edildi, 1000-ə yaxın pilotu əsir düşdü. Müharibə qurtaranda ABŞ-ın 550 tankı, 1200 zirehli transportyoru, 1100 təyyarəsi, 500 vertolyotu və 80 gəmisi qənimət kimi vyetnamlıların əlinə keçdi. Müharibə dövründə 27 min amerikalı ordudan qaçdı və ya hərbi xidmətdən yayındı ki, 1974-cü ildə prezident Ford onlarla bağlı əfv fərmanı imzaladı. Müharibədən yayınanlar içərisində ABŞ-ın gələcək prezidenti Bill Klinton da vardı. 1975-ci ildə ABŞ ordusu məğlub olaraq Vyetnamdan çıxdı. Uğursuz Vyetnam müharibəsinə görə ABŞ 738 milyard dollar itirdi. ABŞ-ın “Forçun” jurnalının yazdığı kimi: “Bir Vyetnam partizanının öldürülməsinə 52,5 min dollar sərf olundu”. Müharibəyə görə ABŞ-da iqtisadi vəziyyət pisləşdi, inflyasiya baş verdi, qiymətlər qalxdı, əhalinin alıcılıq qabiliyyəti aşağı düşdü və milyonlarla adam işsiz qaldı. Tarixçi Filipp Devidson yazırdı: “Bütün müharibə boyunca Birləşmiş Ştatlar hərbi əməliyyatların siyasi, iqtisadi və psixoloji nəticələrinə az diqqət yetirirlər. Dinc əhalinin qırılması, lazımsız dağıntılar heç kəsi düşündürmür, halbuki bunlar hamısı neqativ siyasi effekt yaradır”. Vyetnam müharibəsindəki uğursuzluq və itkilər ABŞ-ın ictimai-siyasi həyatında ağır fəsadlar yaratdı. 100 minlərlə insan küçələrə axışdı, müharibənin dayandırılmasını tələb etdi və hərbi komissarlıqları dağıtdılar.
 “Cəngəllikdə cəhənnəm diskotekası”- amerikan hərbçiləri Vyetnamdakı müharibəyə belə ad qoymuşdular. Cəngəllikdə vyetnamlılar amerikan hərbçilərindən daha effektiv müharibə aparırdılar. Hazırlıqsız adamın rütubətli tropik meşədən sağ qayıtmaq şansı çox azdır. Amerikan hərbçiləri Vyetnam cəngəlliklərində pələngdən tutmuş bakteriyalara kimi müxtəlif təhlükələrlə üz-üzə gəlirdilər. Rütubət və havasızlıq o dərəcədə idi ki, ət konservaları tez xarab olur, ayağa göbələk xəstəliyi düşür, dəridə xırda bir cızıq irinləmiş yaraya çevrilirdi. Vyetnamlılar partlamamış amerikan mərmi və bombalarından mina və fuqaslar düzəldirdilər ki, bu da yankilərin cəngəllikdə hərəkətinə böyük təhlükələr törədirdi. Müharibənin xarakteri elə idi ki, əsgərlər daim həyəcan içində olurdular. Amerikanlar sərt partizan müharibəsinə hazır deyildilər. Yüzlərlə amerikan əsgəri vyetnamlıların qurduğu hiyləgər tələlərə düşür, minalarda partlayır, kilometrlərlə uzanan tunellərdə azıb itirdilər. Daimi gərginlik, təhlükə hissi, Qərb adamı üçün dözülməz iqlim şəraiti, yerli əhalinin barışmaz nifrəti öz işini gördü. Vyetnam müharibəsi dövründə amerikan hərbçiləri arasında narkonamiya, intihar və fərarilik geniş vüsəl aldı. İş o həddə çatmışdı ki, döyüşmək istəməyən amerikan əsgərləri öz komandirlərinin çadırlarına qranat tullayırdılar. Müharibədən sonra “Vyetnam sindromu”nun təsiri altında depressiyadan əziyyət çəkən 150 minə yaxın veteran intihar etdi. Geri qayıdarkən onları vətəndə heç də qəhrəman kimi qarşılamamışdılar. Elə hallar olmuşdu ki, sinəsi medallı hərbçi aeroportda düşüb vətənə ayaq basarkən üzünə lomba ilə tüpürmüşdülər. Veteranlar Ağ Evin qabağında etiraz aksiyası keçirirdilər və medallarını bu binaya tərəf tullayırdılar. Müharibə Amerikan cəmiyyətini elə dəyişdi ki, o dövrdən çağırışçı orduya son verildi və müqavilə ordusuna keçildi.
 Vyetnam müharibəsi ABŞ silah və texnikasının qeyri-effektivliyini qabarıq şəkildə ortaya qoydu. M16 avtomatı ABŞ əsgərlərinə müharibədə olmazın problemlar yaratdı. Silahı istehsal edən şirkət bildirmişdi ki, bu avtomatları təmizləməyə ehtiyac yoxdur. Odur ki ABŞ generalları Vyetnama avtomat üçün təmizləyici ləvazimatlar gətirməmişdilər. Rütubətli Vyetnam iqlimi və keyfiyyətsiz barıt öz işini görür və avtomatlar tez-tez ilişərək atmırdı. Üzə çıxdı ki, ABŞ-ın “İrokez” hərbi vertolyotları lazımi zirehə malik deyil və onları “Kalaşnikov” avtomatı ilə asanca deşmək olur. ABŞ-ın “Fantom” təyyarələri öz nəhəngliyi səbəbindən təyyarədaşıyan gəmilərin göyərtəsinə çox böyük çətinliklə enirdi. Xatırladaq ki, çəkisi 18 ton olan “Fantom” hərbi təyyarəsinin anoloqu olan Rus “Miq”lərinin çəkisi cəmi 6-8 ton idi! Vyetnamdakı ABŞ aviasiyasına komandanlıq etmiş müharibə veteranı Robin Olds bildirirdi ki, Sovet “Miq”ləri döyüşkənliyinə görə amerikan “Fantom”larından qat-qat üstün idi. ABŞ hərbi hava qüvvələrinin Oqayo ştatındakı muzeyində hələ də amerikan təyyarəçisinin rus “Miq”lərin “şeytancasına cəld təyyarələr” olması barədə yazdığı raport saxlanmaqdadır. Araşdırmalar göstərdi ki, “Fantom”ların atdığı hər 10 raketdən yalnız 1-i hədəfə dəyir.
 2 dekabr 1966-cı ildə Vyetnam havadan müdafiə qüvvələri içində 5 “Fantom” olmaqla 8 ABŞ hərbi təyyarəsini vurub saldılar. Ümumilikdə Vyetnam müharibəsi dövründə ABŞ-ın 900 “Fantom” təyyarəsi vuruldu ki, bu da hərb tarixində rekord göstəricilərdən biri sayılır. Yeri gəlmişkən, “Fantom” pilotları öz amerikan əsgərlərinə vyetnamlılardan az xətər yetirmədi. 9 aprel 1965-ci ildə hava döyüşündə “Fantom”un atdığı raket Miq-17 əvəzinə öz “Fantom”larına dəydi, pilot T.Merfi və operator R.Feqan həlak oldular. 29 iyul 1967-ci ildə “Forrestol” təyyarədaşıyan gəmisində qısa qapanmadan təsadüf nəticəsində açılan atəşdən “Fantom”dan çıxan raket göyərtədəki 29 təyyarəni məhv etdi, 42-sini zədələdi; gəmidəki 134 amerikan əsgəri həlak oldu, 161 əsgər isə yaralandı. 19 noyabr 1967-ci ildə “Fantom”un atdığı bomba öz polklarına düşdü, nəticədə 42 amerikan əsgəri öldü, 45-i isə yaralandı. 15-16 iyun 1968-ci ildə “Fantom”lar səhvən bombalayaraq iki ABŞ katerini batırdılar, bir ABŞ kreyserini və bir Avstraliya esminesini isə zədələdilər. 18 may 1969-cu ildə “Fantom” ona və digər təyyarələrə benzin vuran “Herkules” transport təyyarəsi ilə toqquşdu, nəticədə 3 təyyarə göyərtədən aşıb dənizə düşdü.
 Vyetnamda ABŞ ordusu bütün barizliyi ilə- “yandırılmış torpaq” taktikası, bütöv ölkənin ekosisteminin məhv edilməsi, dinc əhalinin kütləvi öldürülməsi və zorakılığı ilə özünü göstərdi. Hesablamalara görə, müharibə dövründə amerikan aviasiyası Vyetnamda adambaşına 100 kiloqramdan çox bomba yağdırmışdır. Amerikanlar qadağan olunmuş ağ fosfor bombalarından, boğucu və zəhərləyici qazlardan, klimatik silahlardan geniş istifadə etdilər. 1962-1971-ci illlər arasında ABŞ təyyarələri Vyetnam ərazisinə 77 milyon litr “Agent Oranj” və 44 milyon litr dioksin zəhəri səpdilər. Vyetnamın 16 faiz torpağı toksiki zəhərlə suvarıldı. Kimyəvi silah ölkə cəngəlliklərinin 60 faizini və meşələrinin 30 faizini məhv etdi. Təkcə 1969-cu ildə amerikanlar Cənubi Vyetnamda 285 min adamı qazla və 905 min hektar əkin sahəsini ximikatla zəhərlədilər. 3 milyon vyetnamlı ağır xəstəliyə yoluxdu, 18 yaşına kimi 1 milyondan artıq insan irsi ötürülən əlil oldu. Ximikat flora və faunaya ciddi zərər vurdu; 1 milyon hektar cəngəllik ərazisi zəhərləndi ki, həmin yerlərdən 132 növ quş, çoxlu heyvanat və çay balığı yoxa çıxdı. Ximikatın səpildiyi torpaqlarda bir daha bitki bitmədi. ABŞ-ın Vyetnama qarşı apardığı ekoloji müharibə- onun tarix boyu törətdiyi ən böyük cinayətlərdən biri sayılır.
 Amerikan əsgərlərindən biri sonradan belə demişdi: “Biz vyetnamlıları adam yox, həşərat hesab edirdik”. Amerikanlar vyetnamlıların düyü becərmək üçün istifadə etdiyi torpaq bəndlərini qəsdən dağıdırdılar ki, aclıq yaransın. Təkcə Kuanqnqay əyalətində 140 min insanı evsiz-eşiksiz qoydular. 1968-ci ildə amerikan əsgərləri Sonqmi kəndini mühasirəyə alıb sakinlərin uşaqdan böyüyə kimi hamısını qırdılar. İçində 173 uşaq və 182 qadın (17-si hamilə) olmaqla 504 kənd sakini qətlə yetirildi. Kəndə hücum edən əsgərlər evlərin içinə qranat atır, gizlənən sakinləri tapıb yerindəcə güllələyirdilər. Amerikanlar o qədər quduzlaşmışdılar ki, hətta kənddəki inək, donuz və toyuqları da güllələyirdilər. Onlar bir çox Vyetnam kəndlərini bu yolla Yer üzündən silsələr də, Sonqmi qətliamını dünya ictimaiyyətindən gizlətmək mümkün olmadı. Məsələ mətbuata sızdı və hiddətə səbəb oldu. Dinc Vyetnam kəndlilərinin skalpını çıxardaraq və qulağını kəsərək boyunbağı düzəldən ABŞ əsgərləri barədə hamı bildi; bu ləkə nə mundirdən, nə bayraqdan, nə də əsgər şərəfindən heç vaxt silinməyəcək. Sonqmi qətliamına görə cəmi 1 əsgər günahkar bilinib həbs cəzası kəsilsə də, prezident Riçard Niksonun personal əmri ilə o cəmi 3 gündən sonra əfv olundu və azadlığa buraxıldı.
 “Nyu York Tayms” qəzeti 6 noyabr 1972-ci ildə yazırdı ki, Vyetnam müharibəsi “ABŞ-ı mənəvi biabırçılığa gətirib çıxardı”. Vyetnam müharibəsi ABŞ hərbi nəzəriyyələrini, hərb sənətinin reseptlərini və strateji doktrinalarını fiaskoya uğratdı. İudey strateqləri tərəfindən möhtəşəmliyi dünyaya car çəkilən ABŞ ordusu zəif Vyetnam ordusu ilə bir neçə illik müharibədə öz biabırçı məğlubiyyətini etiraf etməli oldu.

İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”

Ramiz Mehdiyevin müavinləri vəzifələrini itirdilər

Prezident İlham Əliyev “Dövlət qulluğu haqqında” Azərbaycan Respublikasının Qanununda dəyişikliklər edilməsi barədə” qanunun tətbiqi haqqında sərəncam imzalayıb.
Dəyişikliklə əsasən, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Administrasiya rəhbərinin müavini vəzifəsi  “Dövlət qulluğu haqqında” qanunun 11-ci (İnzibati və yardımçı vəzifələrin təsnifatı) maddəsində inzibati vəzifələrin birinci təsnifat sırasından çıxarılıb.
Qafqazinfo xəbər verir ki, müvafiq sərəncamın qüvvəyə minməsi ilə prezident İlham Əliyevin 29 noyabr 2012-ci ildə imzaladığı digər sərəncamla PA rəhbəri Ramiz Mehdiyevin müavini təyin olunmuş 4 siyasətçi – Zeynal Nağdəliyev, Novruz Məmmədov, Əli Əsədov və Vahid Əliyev vəzifələrini itiriblər.

24.11.2017

1993-cü ilin 3 oktyabrında BMT-nin Somalidə həyata keçirdiyi sülhməramlı əməliyyat çərçivəsində ABŞ speçnazı “Delta” ordu reyncerlərinin dəstəyi ilə ölkə paytaxtı Moqadişoya girdi. Məqsəd general Məhəmməd Aydidin rəhbərlik etdiyi Somali Milli Alyansına mənsub olan iki hökumət üzvünü həbs etmək idi. Lakin “Delta” şəhərin küçələrində Somali Milli Alyansının silahlıları ilə üz-üzə gəldi və çətin vəziyyətə düşdü. 90 dəqiqəyə planlaşdırılmış əməliyyat ABŞ xüsusi təyinatlılarının ağlaşma və fəryadları altında 3 gün davam etdi və məğlubiyyətlə nəticələndi. General Aydidin döyüşçüləri amerikan əsgərlərinin mindikləri “Xammer” zirehli ciplərini avtomat güllələri ilə asanca deşik-deşik edirdilər. Somalililər amerikanların 2 vertolyotunu və çoxlu sayda avtomobilini vurdular. Komandanlıq acınacaqlı vəziyyətə düşmüş xüsusi təyinatlıların xilası üçün 2 dəfə hərbi kolon göndərsə də, hər iki kolon şəhərin küçələrində gülləbaran edildi və geri qayıtmaq əmri aldı. Bundan sonra amerikanlar kömək üçün sülhməramlı kontingentdən olan pakistanlı və malaziyalı həmkarlarına müraciət etdilər. Pakistan və Malaziya hərbçiləri 4 tank, 24 zirehli transportyor, 30-a yaxın maşın və havadan çoxlu sayda vertolyotların dəstəyi ilə hücuma keçərək barrikadaları yardılar və yarımcan olmuş ABŞ xüsusi təyinatlılarını odun-alovun içərisindən çıxarıb gətirdilər. Amerikan hərbçilərində kinolarda gördüyümüz Rembolardan əsər-əlamət qalmamışdı. Araşdırma zamanı üzə çıxdı ki, müqavimət göstərən somalillərin içində qadın və uşaqlar da varmış, onların köhnə “Kalaşnikov” və bir neçə RPQ-dən başqa heç bir silahı yoxmuş. Təkcə pakistanlı və malaziyalıların axırıncı hücumu zamanı onların başına vertolyotlar 80 min patron və 100 reaktiv mərmi yağdırmışdılar. Moqadişo döyüşü zamanı ABŞ silahlı qüvvələrinin 18 əsgəri öldürüldü, 77 əsgəri yaralandı, 1 vertolyot pilotu isə əsir düşdü. Si-En-En telekanalı həlak olmuş “Delta” əsgərinin parçalanmış cəsədini somalililərin küçədə sürüməsi kadrlarını bütün Amerikaya göstərdi və bu kadrlar amerikanlarda şok effekti yaratdı. “Delta” speçnazının başına gələn bu biabırçılıq ABŞ hökumətini öz ordusunu təcili surətdə Somalidən çıxarmağa məcbur etdi. ABŞ müdafiə naziri istefaya göndərildi və general Aydid ilə sülh müqaviləsi imzalandı. (İ.Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)

İraq müharibəsi

 17 yanvar-1 mart 1991-ci il dövrünü əhatə edən birinci İraq müharibəsi ABŞ üçün faciəli oldu. Amerikanlar təkcə 6 gün ərzində- 24 fevraldan 1 marta kimi 15 min əsgər, 600 tank və 150 təyyarə itirdilər. Amma sionistlərin əlində olan mətbuat dünya ictimaiyyətini ABŞ-ın İraq üzərində qələbə çaldığına inandıra bildi. Əslində heç bir qələbə əldə edilməmiş, ABŞ sözün həqiqi mənasında uduzmuşdu. Nə Səddam Hüseyn taxtdan salınmış, nə də Küveytdəki və Cənubi İraqdakı quru qoşunlar məğlub edilmişdi. ABŞ planlaşdırdığı kimi öz liberal marionetkalarını İraq hakimiyyətində otuzdura bilməmişdi. Amerikan ordusu böyük itkilər verərək faciəli duruma düşmüşdü.
 Ən qəribəsi də odur ki, ABŞ ordusunun döyüş qabiliyyətinin aşağı səviyyədə olması hər müharibədən müharibəyə daha aydın nəzərə çarpsa da, orduda heç bir ciddi islahatlar aparılmır və şəxsi heyətin lazımi hazırlığı üçün tutarlı addımlar atılmırdı. 19 mart-9 aprel 2003-cü ili əhatə edən ikinci İraq müharibəsi zamanı ABŞ faciəli durumdan çıxış yolunu İraq elitasının pulla alınmasında gördü. ABŞ köhnə ssenarisini işə saldı. İraq hökumətinin vacib simalarından olan baş nazirin müavini Tarik Əziz amerikanlar tərəfindən satın alındı. Tarik Əziz İraq ordusunun kapitulyasiyasını təşkil elədi və müharibədən sonra Londona köçərək orda rahat yaşadı.
 ABŞ aviasiyasına qan ağladan İraqın havadan müdafiə qüvvələri məhz Tarik Əzizin səyləri nəticəsində amerikanların Bağdada girməsinə iki gün qalmış öz fəaliyyətini dayandırdı. Amma xəyanətkarlığa baxmayaraq ABŞ-ın ikinci kampaniyada itkiləri birinci kampaniyadakından da ağır oldu. İraq siyasi elitasının və satqın generalitetin kapitulyasiyasına baxmayaraq İraq xalqı işğalçılara qarşı kəskin müqavimət göstərdi. Xüsusən şiə silahlı qrupları amerikan əsgərlərinə olmazın problemlər yaratdılar. Müharibənin ilk fazasında- 2003-cü ilin 19 martından 15 aprelinə kimi iraqlılar 14 min amerikan və 2 min ingilis əsgərini məhv etdilər. 2003-cü ilin mayından dekabrına kimi 40 min, 2004-cü ildə isə 100 min amerikan hərbçisi öldürüldü.
 2003-cü ilin 19 martından 4 aprelinə kimi iraqlılar Bağdad səmasında hər gün 10-12 amerikan təyyarəsi vurub saldılar. Paytaxtdan başqa, havadan müdafiə qüvvələri Kərkük, Mosul və Tikritdə də düşmən aviasiyasına kəskin müqavimət göstərdilər. Elə “məhsuldar” günlər olmuşdu ki, iraqlılar ABŞ ordusunun onlarla “Apaç” hücumçu vertolyotlarını məhv etmişdilər. 90 yaşlı iraqlı qocanın 1895-ci il istehsalı olan köhnə tüfənglə ABŞ-ın “Apaç” vertolyotunu vurub salması kadrları bütün dünyanı dolaşdı və insanları təəccübə saldı.
 2003-cü ildə ABŞ İraqda 600 tank və 400 təyyarə itirdi. Elə müharibənin ilk saatındaca- Bağdada aviasiya hücumu zamanı ABŞ-ın 18 ədəd geniş reklam olunan, “gözəgörünməz” adı qoyulmuş “Stels” texnologiyalı bombardmançı təyyarələri vuruldu. İraq müharibəsində məlum oldu ki, “Stels” təyyarələri heç də görünməz deyilmiş. Bu təyyarələr ancaq ABŞ və NATO radiolokatorları üçün görünməz idilər, amma iraqlılar əllərində olan Sovet radiolokatorları ilə onları asanca aşkarlayır və vurub salırdılar.
 Birinci və ikinci İraq kampaniyası arasında- 1992-2002-ci illər ərzində də İraq ərazisinə hücumlar edən ABŞ və İngiltərə aviasiyası çoxlu itkilər vermişdir. Həmin müddət ərzində İraq havadan müdafiə qüvvələri peşəkarlıq nümayiş etdirərək hər il təxminən 30-50 ABŞ və 10-12 İngiltərə təyyarəsi vurmuşlar. 2003-cü ilin yanvarında İraqın havadan müdafiə sistemini məhv etmək tapşırığı ilə 200 ABŞ və İngiltərə təyyarəsi ölkəyə basqın etdi. Yeddi ay yarım ərzində bu məqsədlə həyata keçirilən hücumlar zamanı ABŞ 250, İngiltərə 50 təyyarə itirdi, İraq havadan müdafiə qüvvələrinə isə heç bir xəsarət dəymədi. İraq müharibəsi İngiltərəyə daha ağır başa gəldi. 2000-2002-ci illər ərzində İraqa hava hücumları zamanı İngiltərə öz aviasiyasının çox hissəsindən məhrum oldu. 2001-ci ilə kimi 300 döyüş təyyarəsinə malik olan İngiltərə ordusunun 2003-cü ilin martında cəmi 110 döyüş təyyarəsi qalmışdı, onun da 60-ı xarab idi. Nəzərə almaq lazımdır ki, koreyalılar kimi iraqlılar da ABŞ və NATO təyyarələrini Böyük Vətən Müharibəsi dövründən qalma Sovet texnikası ilə vurub salırdılar. ABŞ zirehli texnikası da İraqda özünü gözlənildiyi kimi göstərə bilmədi. Geniş reklam olunan “Abrams” tanklarını köhnə Sovet silahları ilə asanca məhv etmək olurmuş.
 Həmişə olduğu kimi ABŞ müdafiə nazirliyi İraqdakı itkiləri də ciddi-cəhdlə gizlətməyə çalışdı. Müstəqil araşdırmalardan birində deyilir ki, ABŞ ordusu İraqda 2003-cü ilin 19 fevralından 31 dekabrına kimi 50 min əsgər itirmişdir. Avropa ekspertlərinin hesablamarından məlum olur ki, təkcə 2003-cü ilin yayında İraqda 3 min amerikan əsgəri öldürülmüşdür. Jurnalist təhqiqatlarına görə 2003-cü ilin iyun-avqust aylarında Bağdadda hər gün 3-5 amerikan əsgəri həlak olmuşdur. Pentaqonun rəsmi nümayəndəsinin verdiyi xəbərə görə, 16 noyabr 2003-cü ildə Mosul yaxınlığında 2 ABŞ transport vertolyotu vurulmuş, 40 amerikan əsgəri öldürülmüşdür. Əgər ABŞ-ın müttəfiqləri olan kürdlərin nəzarət etdiyi Mosulda bir gün ərzində 40 amerikan əsgəri öldürülür və 2 vertolyot vurulursa, onda qeyri-stabil ərazilər sayılan Bağdad və başqa şəhərlərdə amerikanların başına hansı faciələrin gəldiyini təsəvvür etmək çətin deyil. Mətbuatın bir məlumatında deyilir: “7 noyabr 2003-cü ildə Tikrit şəhəri ərazisində 2 amerikan vertolyotuna daşınan zenit raket kompleksindən atəş açılmışdır. Vertolyotlardan biri partlamış və 6 nəfər həlak olmuşdur. İkinci vertolyot vurulsa da, yerə enə bilmişdir. Həmin vertolyotda yaralananlar içində ABŞ baş hərbi prokuroru general-mayor Tomas Roulinq də olmuşdur”. Əgər 2003-cü ilin may-iyun aylarında İraqda amerikan əsgərlərinə gündə təxminən 20 dəfə hücum olunurdusa, yayın axırlarında bu hücumlar artaraq gündə 100 dəfəyə, payızın axırlarında isə gündə 200 dəfəyə çatmışdı! İraqlılar üçün amerikanların zirehli “Xammer” maşınlarını 300-400 metr məsafədən qranatomyotla vurub partlatmaq adi hal almışdı.
 İraq müharibəsi dövründə ildə 150 min nəfərə xidmət göstərməyə hesablanmış ABŞ-ın Uolter Rid adına baş hərbi hospitalında yaralı əlindən tərpənmək mümkün deyildi. Get-gedə artan valideyn narazılığı kütləvi etiraz aksiyalarına keçməsin deyə ABŞ hökuməti həlak olmuş hərbçilərin ailələrinə verilən birdəfəlik yardımın miqdarını 6 min dollardan 12 min dollara qaldırmışdı. ABŞ-da ölmüş hərbçilərin valideynləri hay-küy qoparmasınlar deyə bəzən onların ailələrinə rəsmi pensiyadan başqa böyük məbləğdə kompensasiya da verirlər. Belə kompensasiya qanunda göstərilmədiyindən hər ailə ala bilmir, yalnız mətbuata çıxaraq şikayət yağdıran, necə deyərlər demoqoqluq edən hərbçi ailələrinə verilir. Həmin kompensasiyanı verərkən ailənin dilindən kağız alınır ki, əsgərin hansı şəraitdə həlak olduğunu bir də heç yerdə açıqlamayacaqlar. Ələbaxan mətbuat da öz növbəsində ölmüş hərbçidən bəhs edərkən onun qəhrəmanlığını önə çəkir və “vətən qurban tələb edir” diskursu üzərində dayanaraq ailənin faciəsini ört-basdır etməyə çalışır. Əsgərlərə bloq işlətmək və internetdə yazışmaq da qadağan olunmuşdur ki, təfərrüatlar üzə çıxmasın.
 Qeyd etmək lazımdır ki, ön cəbhədə vuruşanların 80 faizi ABŞ vətəndaşlığı almamış latınoamerikanlar olduğundan onlar öləndə ABŞ-ın itkiləri siyahısında yer almırlar. İraqda polis, mühafizə və təlimatçı kimi işləyənlərin çoxu ABŞ silahlı qüvvələrinə aid olmadıqlarından və muzdlu xidmət göstərdiklərindən onlar da öləndə ordu itkiləri siyahısına salınmırlar. Bundan başqa, ABŞ meyarlarına görə, terror aktı zamanı həlak olanlar yox, yalnız üzbəüz döyüşdə həlak olanlar itkilər siyahısına salınırlar. Məsələn, iraqlı mücahid küçəni patrul edən amerikan əsgərlərinə qranat sıxırsa və onlar qırılırsa, bu əsgərlər xidməti vəzifələrini yerinə yetirərkən həlak olmuş yox, terror aktı zamanı həlak olmuş sayılırlar. Əgər əsgər yaralanıbsa və hadisə yerində yox, hospitalda ölübsə o da ordu itkisi sayılmır. Məsələn, əsgər İraqda yaralanmışsa və ABŞ-a gətirilərək burda hospitalda ölmüşsə, bu müharibə itkisi hesab olunmur. Minaya düşmüş maşınlarda həlak olmuş hərbçilər də ordu itkisi siyahısına salınmır, terror qurbanı hesab olunurlar. Mina müharibəsi isə iraqlıların və əfqanlıların amerikanlara qarşı apardığı mübarizənin əsas özəyini təşkil etmişdir.
 ABŞ hərbi avtokolonnası iraqlı müqavimətçilərin hücumuna tuş gəlmişdi. Hücumçular avtokolonnanın başındakı və axırındakı maşınları qranatomyotla vurmuşdular və orta qalmış yük maşınlarına atəş açmağa başlamışdılar. Maşınlardakı əsgərlər yolun qırağındakı dərəyə tökülüşmüşdülər və yerə yatmışdılar. Çaş-baş qalmış sürücülər maşınları atəş altından çıxarmaq üçün həmin dərəyə sürmüşdülər, bu zaman yerə uzanmış əsgərlər təkərlərin altında qalmışdılar. Kuzovunda yerə tökülməyə macal tapmamış əsgərlər olan maşınların bir neçəsi aşmışdı. Çoxlu sayda əsgər və sürücülər ölmüşdü. Həmin hadisənin araşdırılması zamanı bədənində güllə və qəlpə izi olmayan meyidlər ordu itkiləri kimi yox, yol-nəqliyyat qəzası qurbanları kimi sənədləşdirildi.
 Mütəxəssislərin fikrincə ABŞ-ın İraqdakı kolossal itkiləri ilk növbədə əsgərdən tutmuş generala kimi amerikan hərbçilərinin professional keyfiyyətlərinin yetərincə olmaması ilə bağlıdır. İraq müqavimətçiləri üçün küçə ilə gedən amerikan patrullarına qranat tullamaq adi hal olmuşdu, çünki müqavimətçilər amerikanların atıcılıq qabiliyyətinin zəif olmasını gözəl bilirdilər. Amerikan bazalarının minomyot, qranatomyot və toplardan tez-tez atəşə tutularaq yerli-yeksan edilməsi isə onu göstərirdi ki, amerikanlar baza yerini düzgün seçməyi və müdafiə sistemini dayanıqlı qurmağı bacarmırlar. Amerikan hərbi bazalarının yaşayış hissəsi brezent palatkalardan qurulduğundan minomyot bombardmanı zamanı çoxlu sayda əsgər həlak olurdu. Komandanlıq İraqda uzun illər mütəmadi olaraq hücuma məruz qalan, mərmi atəşinə tutulan əsgər heyətini brezent palatkalar əvəzinə bunkerlərə, ya da dəmir-beton divarlarla qorunan baraklara yerləşdirə bilərdi, ancaq bunu etmirdi. Amerikanların Bağdaddakı blokpostlarının mediada yayımlanan görüntüləri hərbi mütəxəssislərdə gülüş doğururdu. Həmin blokpostlar beton bloklarla bərkidilmək əvəzinə adi qazılmış çuxurdan ibarət idi. Belə blokpostda nəinki mərmidən, heç pulemyot atəşindən belə qorunmaq mümkün deyildi. Minomyotlardan həmin blokposta tərəf atılmış mərmi ora sığınmış 10-12 əsgəri tikə-tikə edirdi.
 İtkilərin çoxluğunu nəzərə alan amerikan komandanlığı piyada patrulları zirehli texnika ilə əvəz etdi. Artıq amerikan əsgərləri küçələrdə piyada gəzməyə qorxurdular. Əsgərlərin İraq şəhərlərinin küçələrini gecələr, özü də zirehli maşınlarda patrul etməsi taktikası özü də səhv idi. Gecələr müqavimətçilər daha rahat işləyirdilər: amerikanlar tez-tez qranatomyot zərbəsinə tuş gəlir, ya da minaya düşürdülər. Komandanlığın axmaqlığı ona gətirib çıxardı ki, amerikanlar İraqın əsas regionlarında, xüsusən də Bağdad ərazisində nəzarəti tam itirdilər.
 31 mart 2004-cü ildə İraqın Fəllucə şəhərində amerikan əsgərlərinin küçələrdə dinc sakinlərə atəş açmasından bezən yerli camaat “Blekuoter” mühafizə xidmətindən kontraktniklərə hücum etdilər. Fəllucəlilər öldürdükləri 4 “Blekuoter” hərbçisinin meyidini küçələrdə sürüdükdən sonra şəhər körpüsündən asdılar və bu kadrlar dünya telekanallarında göstərildi. ABŞ ictimaiyyəti gördü ki, iddiaların əksinə olaraq amerikan ordusu İraqa nəzarət etmək iqtidarında deyil. ABŞ müdafiə naziri Donald Ramsfeld onun reputasiyasına ciddi zərbə vurmuş Fəllucə əhalisinin cəzalandırılması əmrini verdi. 4 aprel 2004-cü ildə Fəllucə şəhərinə 6 min ABŞ əsgəri yeridildi. Lakin şəhər sakinləri kəskin müqavimət göstərdilər. Pis silahlanmış fəllucəlilər təpədən dırnağadək silahlanmış ABŞ əsgərlərinə qan uddurdular. Fəllucənin tutulması işində nə ABŞ-ın qorxunc vertolyotları, nə geniş reklam olunan superdəqiq raketləri, nə də ki hər şeyə qadir xüsusi təyinatlıları heç nə edə bilmədi. Şəhərin aviasiya tərəfindən 200 kiloqramlıq bombalarla bombalanması da kara gəlmədi. Ağır itkilər ucbatından amerikan komandanlığı 28 apreldə məcbur qalıb Fəllucə ağsaqqalları ilə sülh müqaviləsi bağlamalı oldu.
 Fəllucəyə hücumda amerikanların ən böyük taktikası o idi ki, “Metalliqa” rok-qrupun ağır musiqilərinin yüksək sədaları altında şəhərin müdafiəçilərinə psixoloji təsir göstərməyə çalışırdılar. Uğursuz cəhddən yarım il sonra- 8 noyabrda amerikanlar yenidən Fəllucəyə hücum etdilər. Bu dəfə şəhərə 25 min əsgər və saysız-hesabsız texnika yeridildi. Onlara qarşı cəmi 4 min şəhər əhalisi müqavimət göstərdi. Amerikanlar şəhərə 4 istiqamətdən girməyə çalışsalar da, bütün istiqamətlərdə ilişərək irəliləyə bilmədilər və ağır itkilər verdilər. Cəmi 3 gün ərzində ABŞ ordusunun 11 “Abrams” tankı, 22 “Xammer” zirehli maşını, 11 döyüş vertolyotu, içində 60 əsgər olan 1 transport vertolyotu, 2 döyüş təyyarəsi, 5 pilotsuz kəşfiyyat təyyarəsi vurulub məhv edildi. Yeni məğlubiyyətin iyini duyan ABŞ komandanlığı Fəllucənin havadan bombalanması əmrini verdi. Aviasiya bombardmanı nəticəsində Fəllucə şəhəri demək olar ki, Yer üzündən silindi. Amerikanlar Fəllucəni yalnız bütün dünyada qadağan olunmuş kimyəvi silah ilə bombalayandan sonra tuta bildilər. Fəllucə döyüşlərində amerikanlar 1500-ə yaxın əsgər itirdilər. Kiməyəvi bomba şəhəri bir günə saldı ki, həkimlər indi də fəllucəli qadınlara doğmağa icazə vermirlər.
 ABŞ əsgərləri İraqda şücaətləri ilə fərqlənməsələr də, dinc əhaliyə heç nədən atəş açma, meyidlərin təhqir olunması, Quranın yandırılması, zorakılıq və talançılıqları ilə yadda qaldılar. ABŞ-ın İraqdakı əməliyyatlarına komandanlıq edən generalı Ceyms Mettisin mətbuata dediyi kimi, “döyüşmək və öldürmək necə də böyük şənlikdir, insanları üzbəüz güllələmək necə də zordur”!

İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”
Qeyd etmək lazımdır ki, ön cəbhədə vuruşanların 80 faizi ABŞ vətəndaşlığı almamış latınoamerikanlar olduğundan onlar öləndə ABŞ-ın itkiləri siyahısında yer almırlar. İraqda polis, mühafizə və təlimatçı kimi işləyənlərin çoxu ABŞ silahlı qüvvələrinə aid olmadıqlarından və muzdlu xidmət göstərdiklərindən onlar da öləndə ordu itkiləri siyahısına salınmırlar. Bundan başqa, ABŞ meyarlarına görə, terror aktı zamanı həlak olanlar yox, yalnız üzbəüz döyüşdə həlak olanlar itkilər siyahısına salınırlar. Məsələn, iraqlı mücahid küçəni patrul edən amerikan əsgərlərinə qranat sıxırsa və onlar qırılırsa, bu əsgərlər xidməti vəzifələrini yerinə yetirərkən həlak olmuş yox, terror aktı zamanı həlak olmuş sayılırlar. Əgər əsgər yaralanıbsa və hadisə yerində yox, hospitalda ölübsə o da ordu itkisi sayılmır. Məsələn, əsgər İraqda yaralanmışsa və ABŞ-a gətirilərək burda hospitalda ölmüşsə, bu müharibə itkisi hesab olunmur. Minaya düşmüş maşınlarda həlak olmuş hərbçilər də ordu itkisi siyahısına salınmır, terror qurbanı hesab olunurlar. Mina müharibəsi isə iraqlıların və əfqanlıların amerikanlara qarşı apardığı mübarizənin əsas özəyini təşkil etmişdir. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)

22.11.2017

Qrenadaya müdaxilə zamanı ABŞ speçnazı yenə özünü gülünc vəziyyətdə göstərdi. Məlum oldu ki, ABŞ vertolyotlarının zərbələrinə koordinasiya vermək üçün sahilə göndərilən üzgüçülər- “suiti” adlanan xüsusi təyinatlılar dənizdə boğulub ölmüşlər. 25 oktyabr 1983-cü ildə 500 ABŞ əsgəri Qrenadanın Poynt-Selaynz aeroportunda paraşütlə yerə tullandılar ki, ətraf ərazini təmizləyib təyyarələrin enişi üçün şərait yaratsınlar. Lakin aeroportda tikinti işləri aparan Kuba fəhlələri onları yerdən atəşə tutdular. İşlər ştabda planlaşdırıldığı kimi getmədiyindən reyncerlər çaş-baş düşdülər. Onlar uçuş-eniş zolağının kənarına sıxılaraq yerə uzanıb qaldılar və çoxlu itki verdilər. Qrenadanın Perls aeroportuna desant olunan 250 ABŞ dəniz piyadası da kubalıların müqaviməti ilə üzləşərək çıxılmaz vəziyyətə düşdülər. Məhz burada Rus “Kalaşnikov”larının Qərbin MP5 avtomatlarından üstünlüyü üzə çıxdı: Kubalılar “Kalaşnikov” avtomatı ilə ABŞ əsgərlərini 300 metrdən rahat vursalar da, ABŞ əsgərlərinin atdığı güllələr onlara gəlib çatmırdı. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)

Qrenada müdaxiləsi

1983-cü ildə ABŞ ordusu sol yönümlü xalqçı hakimiyyəti yıxmaq üçün Qrenadaya basqın etdi. Üç gün çəkən müdaxilə bitəndən sonra prezident Ronald Reyqan bildirdi ki, əməliyyat “uğurla” həyata keçirildi. Lakin Pentaqonun çoxsaylı səhv və yanlışlıqları ucbatından amerikan əsgərlərinin başına gələn müsibətlərdən vətəndaşların əksəriyyətinin xəbəri olmadı. Analiz göstərdi ki, ABŞ ordusunun hətta xüsusi təyinatlı hərbi hissələri belə kifayət qədər hazırlığa malik deyillər və təşkilatlanma işı bərbad vəziyyətdədir. Məsələn, ştabların zəif fəaliyyətindən və kəşfiyyat məlumatlarının olmamasından amerikan əsgərləri turist xəritələrindən istifadə etməli oldular. Piyada qoşunlar, hərbi hava və hərbi dəniz qüvvələri arasında qarşılıqlı əlaqənin düzgün və yetkin qurulmaması bir sıra kəskin problemlər yaratdı. Ayrı düşmüş desant qrupları əks tərəflərdən bir-birinə yaxınlaşarkən yalnız xeyli atışdıqdan sonra bir-birini tanıdılar (Maraqlısı odur ki, bir-biri ilə səhvən atışarkən hər iki qrup ratsiya ilə ciddi-cəhdlə təyyarələrin qarşı tərəfi bombalamasını tələb edirdi). Amerikan hərbçiləri nə qədər əlləşsələr də, qranatomyotlardan qrenadalıların BTR-lərini vura bilmirdilər, yalnız ratsiya ilə bombardmançı təyyarə çağırmaqla onları neytrallaşdıra bilirdilər. 3 gün ərzində gedən qızğın hazırlıqlara baxmayaraq nə kəşfiyyatçılar, nə də təyyarəçilər dağın başındakı zenit qurğularını görə bilməmişdilər. Amerikan zabitlərinin Birinci və İkinci Dünya Müharibələri dövründə olduğu kimi artilleriya atəşini və aviazərbələri idarə edə bilmədiyi də üzə çıxdı. Vertolyotların çoxu məhz komandanlığın əməliyyatı səhv təşkil etməsi ucbatından itirildi. “Blək Havk” vertolyotu enərkən atəşə tutuldu, zədə aldı, dönərkən başqa vertolyotla toqquşdu, o isə zərbədən digər vertolyota çırpıldı. Hər üç vertolyot partlayıb tikə-tikə oldular. Desantın istifadə etdiyi qayıqların motorları işə düşmədi, nəticədə hərbi avadanlıqların bir çoxu dənizdə batdı.
 Ordunun xüsusi təyinatlı döyüş qrupları özlərini gülünc vəziyyətdə göstərdilər. Məlum oldu ki, ABŞ vertolyotlarının zərbələrinə koordinasiya vermək üçün sahilə göndərilən üzgüçülər- “suitilər” dənizdə boğulub ölmüşlər. Qrenada əməliyyatı zamanı ABŞ speçnazının “qəhrəmanlığı” indi də hərbi mütəxəssislərdə gülüş doğurur. Əməliyyatın əvvəlində ABŞ-ın “dəniz pişikləri” deyilən xüsusi təyinatlıları 3 katerdə Qrenada sahillərinə yan almalıydılar. Lakin birinci kater dənizdə batdı və katerdəki qrup tam heyəti ilə boğulub öldülər. İkinci kater rifə ilişib qaldı və güc-bəla ilə geriyə qayıtdı. Üçüncü katerdəkilər isə bataqlıq ucbatından nə qədər axtarsalar da sahilə çıxmağa yer tapmadılar, katerin bütün benzinini işlədib geriyə avar çəkə-çəkə qayıtmalı oldular.
 25 oktyabr 1983-cü ildə 500 ABŞ əsgəri Qrenadanın Poynt-Selaynz aeroportunda paraşütlə yerə tullandılar ki, ətraf ərazini təmizləyib təyyarələrin enişi üçün şərait yaratsınlar. Lakin aeroportda tikinti işləri aparan Kuba fəhlələri onları yerdən atəşə tutdular. İşlər ştabda planlaşdırıldığı kimi getmədiyindən reyncerlər çaş-baş düşdülər. Onlar uçuş-eniş zolağının kənarına sıxılaraq yerə uzanıb qaldılar və çoxlu itki verdilər. Qrenadanın Perls aeroportuna desant olunan 250 ABŞ dəniz piyadası da kubalıların müqaviməti ilə üzləşərək çıxılmaz vəziyyətə düşdülər. Məhz burada Rus “Kalaşnikov”larının Qərbin MP5 avtomatlarından üstünlüyü üzə çıxdı: Kubalılar “Kalaşnikov” avtomatı ilə ABŞ əsgərlərini 300 metrdən rahat vursalar da, ABŞ əsgərlərinin atdığı güllələr onlara gəlib çatmırdı.
 İngiltərənin Qrenadadakı nümayəndəsi P.Skunu və ailəsini ərazidən çıxarmaq əmri almış 22 ABŞ xüsusi təyinatlısının qarşısını qrenadalılar iki BTR maşını ilə kəsdilər və pulemyotdan atəş açdılar. Amerikanların planlarında zirehli maşınlarla döyüş olmadığından yerə yataraq müdafiə mövqeyi tutdular. Yalnız ABŞ təyyarələri həmin iki zirehli maşına tərəf raket buraxdıqdan sonra xüsusi təyinatlılar irəliləyə bildilər və Skunun malikanəsinə çatdılar. Riçmond-Xill həbsxanasında saxlanılan siyasi məhbusların azad edilməsi əməliyyatı isə əsl kinokomediya oldu. Vertolyotlar həbsxana binasının üstünə yaxınlaşıb hərbçiləri troslarla aşağı endirərkən həbsxananın mühafizəçiləri onları aşağıdan gülləyə tutdular. Mühafizəçilər vertolyotdan sallanan xüsusi təyinatlıları lap tirdə atəş açırmışlar kimi rahatca güllələyib qırdılar. Ən kədərlisi bu idi ki, həmin insidenti yaxınlıqdakı evdə yaşayan bir amerikanlı videokamera ilə lentə aldı və nəticədə həmin kadrlar ABŞ televiziyasında göstərildi. Amerikan xalqı öz elit əsgərlərinin bivecliyini öz gözü ilə gördü. Həbsxana mühafizəçilərinin vurduğu vertolyot fırlana-fırlana yerə çırpılıb partladı.
 Ənənə belə formalaşıb ki, başqa dövlətlərin əsgər göndərdiyi yerlərə ABŞ həmişə təyyarə göndərib. Qrenadada əsgərlər düzgün atəş aça bilməsələr də, speçnaz addımbaşı ilişsə də, ABŞ təyyarələri kortəbii şəkildə haranı gəldi bombalayırdılar. Təyyarələrin ard-arda vurulmasından qorxuya düşən pilotlar qəbul olunduğu kimi 500-1500 metr hündürdən bombalamaq əvəzinə 5 kilometr yüksəklikdən bombalamağa başladılar ki, bu da mərminin hədəfə dəymə ehtimalını heçə endirirdi. Rupert fortundakı ştaba düşməli olan bomba psixiatriya xəstəxanasına düşdü və 12 psixi xəstə öldü. “Korsar” təyyarəsinin atdığı bomba isə öz mövqelərinə düşdü, nəticədə 1 amerikan əsgəri öldü, 16-sı yaralandı.
 Çoxsaylı itkilərə baxmayaraq, Reyqan televiziyada fəxrlə dedi ki, “Qrenadada terrorçuların əlindən bircə nəfər də olsun amerikanlı xəsarət almamışdır”. Məlumunuz olduğu kimi, amerikanlar terrorçu dedikdə onların siyasətinə qarşı gedənləri nəzərdə tuturlar. ABŞ Qrenada adasına 8 minlik ordu çıxardı, adanın isə cəmi minə yaxın müdafiəçisi vardı. Qrenada ordusunun cəmi bir silah-sursat anbarı, bir neçə kazarma və avtoparkı vardı. Qrenadalıların amerikanlar kimi gəmiləri, tankları və ağır artilleriyaları yox idi; onlar tüfəng və avtomatlardan başqa heç bir silaha malik deyildilər. Adadakı 2 aeroportu bir neçə iriçaplı pulemyot və zenit avtomatları ilə qoruyurdular. Mütəxəssislər Qrenada əməliyyatında ABŞ-ın 3000-ə yaxın əsgərinin həlak olduğunu bildirirlər. Qarşı tərəfdən isə 87 nəfər həlak olmuşdu (onların çoxu dinc sakinlər idi ki, bombardman nəticəsində ölmüşdü). Adanın müdafiəçiləri ABŞ ordusunun 10 döyüş təyyarəsini, 20 döyüş və 100 transport vertolyotunu məhv etmişdilər. Maraqlısı odur ki, müdafiəçilər ABŞ vertolyot və təyyarələrini İkinci Dünya Müharibəsindən qalma Sovet silahları ilə vurub salmışdılar. Yalnız müdafiəçilərin döyüş texnikasının az olması, patron və mərmilərinin qurtarması ABŞ əsgərlərinə adanı tutmağa imkan verdi. O da maraqlıdır ki, dünya ictimaiyyəti Qrenadanı işğal etdiyinə görə ABŞ-ı qınasa da, ona qarşı heç bir sanksiya tətbiq olunmadı.
 Amerikan əsgərləri adaya girərkən 100-ə yaxın transport vertolyotu müdafiəçilər tərəfindən vurulub salınmışdır. Bu vertolyotların hər birində 3-5 heyətdən başqa 15-30 əsgər olmuşdur. Dəqiq məlumdur ki, bu vertolyotların 10-u içindəkilər döyüşə girməyə macal tapmamış göydəcə partladılmışdur. ABŞ-ın tərifli “Delta” speçnazının 200 döyüşçüsünün hamısı bircə güllə atmağa macal tapmamış qırılmışlar. “Delta”nın təkcə ABŞ-dakı ştabı və xidmətçi personalı sağ qalmışdı və həmin bölməni yenidən formalaşdırmaq lazım gəlmişdi.
 ABŞ Müdafiə Nazirliyi ordunun itkiləri barədə heç vaxt düzgün məlumat verməmişdir; Qrenada əməliyyatı ilə bağlı da belə oldu. Əgər Müdafiə Nazirliyi Koreyadakı itkiləri 5-6 dəfə azaltmışdısa, Qrenadada daha da irəli gedərək itkiləri 100 dəfə azaldılmış formada ictimaiyyətə çatırdı. ABŞ ordusunda indi də həmin ənənə qorunub saxlanmaqdadır.

İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”

21.11.2017

Müqavimətin əlində olan silah onları naümid edir

Böyük Britaniyada mühacirətdə yaşayan iranlı siyasətçi var Ətaullah Mühacirani. Bir çox dövlət postlarında işləyən Mühacirani səhv etmirəmsə 2009-cu ildə İranda keçirilən seçkilərdən sonra Böyük Britaniyaya köçüb. Xaricdə yaşamasına baxmayaraq daim İranda baş verən proseslərə öz şəxsi bloqunda yaxud farsdilli telekanallarda analitik qismində dəvət edilərək münasibət bildirir. 
Seyyid Həsən Nəsrullahı daim tərifləyən Mühacirani, Livan və Hizbullah ətrafında son günlər yaşanan proseslərə münasibət olaraq şəxsi bloqunda bir tarixi hadisəni paylaşıb.
Özü də İranda mədəniyyət naziri işləmiş Mühacirani, işlədiyi müddətdə iki il Livanın mədəniyyət nazirinin Tariq Mitri olduğunu yazır. Mühacirani onun çox alicənab bir şəxs olduğunu və onunla keçirdiyi görüşləri özü üçün qənimət hesab etdiyini yazaraq deyir:

"Bir dəfə onunla görüşdüyüm vaxt o mənə bir hadisəni danışdı. Bildirdi ki, bu hadisəni həmin məclisdə olanlardan başqa heç kəs bilmir. Tariq 2009-cu ildə Livanın o vaxt da baş naziri olan Səid Həririnin başçılıq heyətlə birlikdə informasiya naziri qismində Tehrana səfər etdiyini və Ayətullah Xamenei ilə görüşdüyündən danışıb. Tariq görüşdən öncə Həririnin onu müşayiət edən 6 nazirlə məsləhətləşmə zamanı Hizbullahın tərksilah edilməsinin zəruriliyindən danışaraq bildirdi ki, bu məsələni Ayətullah Xamenei ilə görüşdə qaldıracaq. Razılaşdıq. Ayətullah Xameneinin görüşünə yollandıq. O bizi çox hərarətlə və səmimi qarşıladı. Həririni tərifləyərək mərhum atası haqda da xoş sözlər dedi. Söhbət zamanı gözlənilmədən Səid Həriridən "Notrdam kilsəsinin qozbeli" əsərini oxuyub-oxumadığını soruşdu. Üzündən aydın oldu ki, oxumayıb. Amma başınla elə təkan verdi aydın olmadı oxuyub ya yox. Ayətullah Xamenei sözünə davam etdi. Həmin romanda gözəl bir qızdan danışılır. Parisin gözəl qadınlarından biri idi. Bütün imkanlılar və nüfuz sahibləri onu əldə etmək istəyir. Qızın adı yadımdan çıxıb, nə idi? Tariq deyir cavab verdim, Esmeralda. Təbəssüm edərək dedi ki, siz mədəniyyət naziri olmusuz. Sonra yenə sözünə davam edərək dedi. Amma hamı bilirdi ki, Esmeraldanın iti bir bıçağı var ki, kim Esmeraldaya qarşı səhv addım atmaq istəsə ondan istifadə etməyə çəkinmir. Cənab nazir, Livan həmin gözəl qız kimidir. Çox ölkənin Livanda gözü var. İsrail sizin üçün böyük təhlükədir. Məgər Beyruta kimi gəlməmişdilər? Beyrutu viran edib camaatı qırmadılarmı? Müqavimətin əlində olan silah həmin Esmeraldanın əlindəki bıçaq kimidir ki, onları Livana qarşı hərəkətə keçməkdən naümid edir. 
Tariq deyir görüş davam etdi, amma Həriri Hizbullahın tərksilahı barədə heç nə danışmadı. Görüşdən sonra soruşduq ki, bəs niyə bu barədə bor söz demədiz? Cavab verdi ki, görmədiniz məclisi necə idarə edirdi? Məgər o məclisdə bu haqda danışmaq olardı?

Vüsal Sadıxov

20.11.2017

TÜRKÇÜLÜK, YOXSA KÜRDÇÜLÜK? Yəhudi mənşəli Qacarlar İran torpağını çapıb talayırdılar. Fars qoşunu üstlərinə gələndə isə qaçıb Türkmənistan çölündə gizlənirdilər. Orda möhkəmlənib, acından ölən türkmənlərdən xırda muzda qoşun düzəldərək yenidən İranın üstünə gəlirdilər. Türkmən çölü bir növ qacarların poliqonuna çevrilmişdi. Qacar İran taxtını ələ keçirib şah olandan sonra həmin türkmənlərin kəllələrindən təpələr düzəltdi. Həmin model yenə də işləkdir. Türkçülük- yəhudilərin Şərq regionunda ucuz sığınacaq yeridir. “Ortaq türkcə”- maskalanmış sion imperializmidir. Sionistlər türkçülük vıveskası altında öz mənfur niyyətlərini həyata keçirməkdədirlər. Türkçülük Sovet imperiyasının dağılmasında rol oynadı, İranın parçalanmasına da öz “töhfələrini” verməlidir. Türkün əli ilə Böyük Turan- əslində isə Böyük Sion yaratmaq fikrindədirlər. Planlarını həyata keçirəndən sonra türkü lazımsız əşya kimi bir qırağa tullayacaq, sıxışdırıb siyasi səhnədən çıxaracaqlar. Böyük Turan dönüb Böyük Sion olacaq. Hələlik isə türk onlara “cannon fodder”- “puşeçnoe myaso” kimi lazımdır. Türk qövmünü Rusiya, İran və Çin sivilizasiyalarını dağıtmaq üçün qurbanlıq qoyun kimi istifadə etmək fikrindədirlər. Beləliklə, sionistlər bizim coğrafiyalarda türkçülük maskası altında gizlənməkdədirlər. Bizim işimiz onların maskasını cırmaq, iç üzlərini açıb xalqa göstərməkdir. Fikir versəz görərsiz ki, Bakıda 15 türkçülük partiya və təşkilatı var, onun 14-nün başqanı kürddür. Konspirologiyada kürdlər İsrailin itmiş qolu- qədim yəhudi tayfası sayılır. Dilçilərə həm də o məlumdur ki, türk- kürdün başqa spellinqdəki adıdır. Kürdün adı əsl adı uyğur olan türk xalqına qoyulub və beləcə tarixin siyasi səhnəsində kartlar qarışdırılıb. Yəni türkçülük altında gizlənən elə kürdçülükdür. Sabir Şindaninin sözü ilə desək, sionistlərin Azərbaycandakı adı pantürkistlərdir. Sionistlərin Azərbaycanda hədəf götürdüyü ikinci faktor islamdır ki, onlar türkçülüyü şiəliyə qarşı qoymaqla diqqəti özlərindən yayındırmağa çalışırlar. Belə bir şəraitdə vətənpərvər insanlarımızın sayıq olmaları, İsrailin böyük oyununda peşka olmamaları lazımdır.
4 noyabr 1979-cu ildə İranın dindar tələbələri Tehrandakı ABŞ səfirliyinə hücum edərək 53 amerikan diplomatını girov götürdülər. Tələbələr girovların qaytarılması müqabilində şah Məhəmməd Rza Pəhləvinin verilməsini və İran xalqına qarşı törətdikləri cinayətlərə görə “amerikan imperialistlərinin üzr istəməsini” tələb etdilər. Danışıqlar yolu ilə girovları azad etmək mümkün olmadığını görən prezident Cimmi Karter ABŞ-ın “Delta” speçnazına hərəkətə keçməyi əmr verdi. Girovların azad edilməsi ilə bağlı kəşfiyyat orqanlarının hazırladığı plan olduqca mürəkkəb idi. ABŞ-ın Fars körfəzindəki təyyarədaşıyan gəmisindən uçan vertolyotlar İranın mərkəzində səhraya enməli, buradan xüsusi təyinatlılar Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin İrandakı agentlərinin gətirdiyi yük maşınlarına minərək gecə ikən Tehrandakı Xarici İşlər Nazirliyinin və ABŞ səfirliyinin binasına hücum etməliydilər. Xüsusi təyinatlılar girovları azad etdikdən sonra onları yaxınlıqdakı Əmcədiyyə stadionuna gətirib burada vertolyotlara mindirərək ölkədən çıxarmalıydılar. Problemlərdən biri o idi ki, amerikan pilotları indiyə kimi dağlıq və səhra şəraitində vertolyot sürməmişdilər. 132 nəfərlik hərbi ekspedisiyaya rəhbərlik etmək “Delta” speçnazının yaradıcısı olan məşhur polkovnik Çarlz Bekvitə tapşırıldı. Bekvit Ağ Evdə, prezident Karterin qəbulunda oldu və girovları uğurla azad edəcəklərini bildirdi. Amma iş elə gətirdi ki, amerikanlar hələ yolda, qarşı tərəflə təmasa girməmiş 1 təyyarə, 7 vertolyot və 8 xüsusi təyinatlı itirib kor-peşman geri qayıtdılar. Fars körfəzindəki gəmidən uçaraq İran ərazisinə daxil olan 8 vertolyotdan 2-sinin naviqasiya cihazının işləmədiyi üzə çıxdı. Gəmidən aralanar-aralanmaz vertolyotlardan birinin qanadı çatladı və o aşıb dənizə düşdü. Qabaqda yankiləri daha böyük sürprizlər gözləyirdi. Vertolyotlar habub deyilən qum fırtınasına düşdülər. Bir neçə saat tozanağın içində uçan vertolyotdakıların hava çatışmazlığından halı pisləşdi, pilotlar qusmağa başladılar. Cihazlara toz dolduğundan vertolyotlardan biri geri, gəminin göyərtəsinə qayıtmalı oldu. Qalan vertolyotlar güc-bəla ilə onlara benzin vuracaq təyyarələrin səhrada qonduğu gizli bazaya çatdılar. Bazada üzə çıxdı ki, vertolyotlardan biri də xarab olub və uça bilməyəcək. Beləliklə, əməliyyatda iştirak etməli olan 8 vertolyotdan 3-ü bir gecənin içində döyüşə girməmiş sıradan çıxdı. “Herkules” transport təyyarəsi vertolyotlara benzin vurarkən onlardan biri ilə toqquşdu, güclü yanğın baş verdi, ardınca təyyarədəki mərmilər alışaraq detonasiya verdi və partlamağa başladı. 8 ABŞ hərbçisi yerindəcə həlak oldu. Partlayış zamanı qəlpələr ətrafa səpələnərək digər əsgərləri yaraladı və 4 vertolyotu dəlib deşərək yararsız hala saldı. Qorxuya düşmüş amerikanlar missiyanı yarımçılıq saxlayıb geri qayıtmalı oldular. Beləcə, ABŞ xüsusi təyinatları döyüşə girməmiş ağlaya-ağlaya İrandan qaçdılar. Qaçarkən vertolyotlardakı gizli sənədləri məhv etmədiklərindən həmin sənədlər iranlıların əlinə düşdü və bu əməliyyatın Tehrandakı koordinatorlarını müəyyənləşdirməyə imkan verdi. “Delta”nın yaradıcı olan Çarlz Bekvit ordudan qovuldu. Amerikanların dünyanın ən döyüşkən xalqı olması nağılı bir daha puça çıxdı. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)
1960-cı ildə prezident Duayt Eyzanxauer ABŞ ordusunun sosialist Kubasına müdaxiləsinə göstəriş verdi. Bu məqsədlə Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsi kubalı miqrantlarından ibarət ordu düzəltdi və onlara təlim keçdi. 15 aprel 1961-ci ildə ABŞ təyyarələri Kuba aerodromlarını bombaladılar və ölkənin demək olar bütün təyyarələrini məhv etdikləri barədə komandanlığa məlumat verdilər. Amma məsələ burasındaydı ki, kubalılar bombardman barədə qabaqcadan məlumat alaraq aerodromlardakı təyyarələri başqa əraziyə aparmış, yerinə isə mulyajlarını qoymuşdular. Odur ki Kuba ordusunun 24 təyyarəsindən yalnız 2-si məhv olmuşdu. 17 aprel səhər tezdən Kuba sahillərinə ABŞ desantı çıxarıldı. 100-ə yaxın kubalı müdafiəçi 1000-ə yaxın ABŞ hərbçisinin qarşısını mətinliklə kəsdi. Kuba xalqı silaha sarılıb aqressorların üstünə yeridi. Artıq 18 apreldə kubalılar inisiativi öz əllərinə alaraq hücuma keçdilər və düşmənə ağır zərbələr endirdilər. Onlar amerikanların 4 gəmisini batırdılar və 5 təyyarəsini vurdular. Onlar aqressorları qovaraq dənizə tökdülər. Beləliklə, Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin hazırladığı Kuba əməliyyatı planı cəmi 3 gün ərzində iflasa uğradı. ABŞ-ın kubalı miqrantlardan ibarət ordusundan 82 nəfər öldürüldü, 1197 nəfər isə əsir düşdü. Bir müddət sonra ABŞ dövləti 62 milyon dollar verərək əsirləri geri aldı. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)
ABŞ Vyetnama 540 minlik ordu kontingenti yeritsə də, qırmızı partizanlara güc gələ bilmədi. ABŞ aviasiyasının Vyetnama 7,7 milyon ton bomba tökməsi də işə yaramadı. Vyetnam müharibəsində 60 min amerikan əsgəri öldü, 2500 əsgər itkin düşdü, 300 min əsgər isə şikəst oldu. Bu siyahıya ABŞ ordusunda muzdlu xidmət edən puertorikanlar salınmamışdır. ABŞ-ın 4100 təyyarəsi, 5100 vertolyotu məhv edildi, 1000-ə yaxın pilotu əsir düşdü. Müharibə qurtaranda ABŞ-ın 550 tankı, 1200 zirehli transportyoru, 1100 təyyarəsi, 500 vertolyotu və 80 gəmisi qənimət kimi vyetnamlıların əlinə keçdi. Müharibə dövründə 27 min amerikalı ordudan qaçdı və ya hərbi xidmətdən yayındı ki, 1974-cü ildə prezident Ford onlarla bağlı əfv fərmanı imzaladı. Müharibədən yayınanlar içərisində ABŞ-ın gələcək prezidenti Bill Klinton da vardı. 1975-ci ildə ABŞ ordusu məğlub olaraq Vyetnamdan çıxdı. Uğursuz Vyetnam müharibəsinə görə ABŞ 738 milyard dollar itirdi. ABŞ-ın “Forçun” jurnalının yazdığı kimi: “Bir Vyetnam partizanının öldürülməsinə 52,5 min dollar sərf olundu”. Müharibəyə görə ABŞ-da iqtisadi vəziyyət pisləşdi, inflyasiya baş verdi, qiymətlər qalxdı, əhalinin alıcılıq qabiliyyəti aşağı düşdü və milyonlarla adam işsiz qaldı. Tarixçi Filipp Devidson yazırdı: “Bütün müharibə boyunca Birləşmiş Ştatlar hərbi əməliyyatların siyasi, iqtisadi və psixoloji nəticələrinə az diqqət yetirirlər. Dinc əhalinin qırılması, lazımsız dağıntılar heç kəsi düşündürmür, halbuki bunlar hamısı neqativ siyasi effekt yaradır”. Vyetnam müharibəsindəki uğursuzluq və itkilər ABŞ-ın ictimai-siyasi həyatında ağır fəsadlar yaratdı. 100 minlərlə insan küçələrə axışdı, müharibənin dayandırılmasını tələb etdi və hərbi komissarlıqları dağıtdılar. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)
Vyetnam müharibəsində ABŞ bir daha bütün dünyada biabır oldu. Dünyada güclü iqtisadiyyatı, çoxmilyonlu əhalisi, okean flotu və reaktiv aviasiyası ilə tanınan ABŞ onunla müqayisədə dırnaq boyda olan Vyetnama uduzmaqla pis vəziyyətdə qaldı. ABŞ ordusu vətəndaş müharibəsi nəticəsində gücdən düşmüş xırda bir xalqıın başına 8 il ərzində dayanmadan napalm və defoliant bombaları yağdırsa da, qalib gələ bilmədi və Vyetnamdan qaçdı. “Nyu York Tayms” qəzeti 6 noyabr 1972-ci ildə yazırdı ki, Vyetnam müharibəsi “ABŞ-ı mənəvi biabırçılığa gətirib çıxardı”. Vyetnam müharibəsi ABŞ hərbi nəzəriyyələrini, hərb sənətinin reseptlərini və strateji doktrinalarını fiaskoya uğratdı. İudey strateqləri tərəfindən möhtəşəmliyi dünyaya car çəkilən ABŞ ordusu zəif Vyetnam ordusu ilə bir neçə illik müharibədə öz biabırçı məğlubiyyətini etiraf etməli oldu. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)
“Cəngəllikdə cəhənnəm diskotekası”- amerikan hərbçiləri Vyetnamdakı müharibəyə belə ad qoymuşdular. Cəngəllikdə vyetnamlılar amerikan hərbçilərindən daha effektiv müharibə aparırdılar. Hazırlıqsız adamın rütubətli tropik meşədən sağ qayıtmaq şansı çox azdır. Amerikan hərbçiləri Vyetnam cəngəlliklərində pələngdən tutmuş bakteriyalara kimi müxtəlif təhlükələrlə üz-üzə gəlirdilər. Rütubət və havasızlıq o dərəcədə idi ki, ət konservaları tez xarab olur, ayağa göbələk xəstəliyi düşür, dəridə xırda bir cızıq irinləmiş yaraya çevrilirdi. Vyetnamlılar partlamamış amerikan mərmi və bombalarından mina və fuqaslar düzəldirdilər ki, bu da yankilərin cəngəllikdə hərəkətinə böyük təhlükələr törədirdi. Müharibənin xarakteri elə idi ki, əsgərlər daim həyəcan içində olurdular. Amerikanlar sərt partizan müharibəsinə hazır deyildilər. Yüzlərlə amerikan əsgəri vyetnamlıların qurduğu hiyləgər tələlərə düşür, minalarda partlayır, kilometrlərlə uzanan tunellərdə azıb itirdilər. Daimi gərginlik, təhlükə hissi, Qərb adamı üçün dözülməz iqlim şəraiti, yerli əhalinin barışmaz nifrəti öz işini gördü. Vyetnam müharibəsi dövründə amerikan hərbçiləri arasında narkonamiya, intihar və fərarilik geniş vüsəl aldı. İş o həddə çatmışdı ki, döyüşmək istəməyən amerikan əsgərləri öz komandirlərinin çadırlarına qranat tullayırdılar. Müharibədən sonra “Vyetnam sindromu”nun təsiri altında depressiyadan əziyyət çəkən 150 minə yaxın veteran intihar etdi. Geri qayıdarkən onları vətəndə heç də qəhrəman kimi qarşılamamışdılar. Elə hallar olmuşdu ki, sinəsi medallı hərbçi aeroportda düşüb vətənə ayaq basarkən üzünə lomba ilə tüpürmüşdülər. Veteranlar Ağ Evin qabağında etiraz aksiyası keçirirdilər və medallarını bu binaya tərəf tullayırdılar. Müharibə Amerikan cəmiyyətini elə dəyişdi ki, o dövrdən çağırışçı orduya son verildi və müqavilə ordusuna keçildi. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)

Amerikan əsgərlərindən biri sonradan belə demişdi: “Biz vyetnamlıları adam yox, həşərat hesab edirdik”. Amerikanlar vyetnamlıların düyü becərmək üçün istifadə etdiyi torpaq bəndlərini qəsdən dağıdırdılar ki, aclıq yaransın. Təkcə Kuanqnqay əyalətində 140 min insanı evsiz-eşiksiz qoydular. 1968-ci ildə amerikan əsgərləri Sonqmi kəndini mühasirəyə alıb sakinlərin uşaqdan böyüyə kimi hamısını qırdılar. İçində 173 uşaq və 182 qadın (17-si hamilə) olmaqla 504 kənd sakini qətlə yetirildi. Kəndə hücum edən əsgərlər evlərin içinə qranat atır, gizlənən sakinləri tapıb yerindəcə güllələyirdilər. Amerikanlar o qədər quduzlaşmışdılar ki, hətta kənddəki inək, donuz və toyuqları da güllələyirdilər. Onlar bir çox Vyetnam kəndlərini bu yolla Yer üzündən silsələr də, Sonqmi qətliamını dünya ictimaiyyətindən gizlətmək mümkün olmadı. Məsələ mətbuata sızdı və hiddətə səbəb oldu. Dinc Vyetnam kəndlilərinin skalpını çıxardaraq və qulağını kəsərək boyunbağı düzəldən ABŞ əsgərləri barədə hamı bildi; bu ləkə nə mundirdən, nə bayraqdan, nə də əsgər şərəfindən heç vaxt silinməyəcək. Sonqmi qətliamına görə cəmi 1 əsgər günahkar bilinib həbs cəzası kəsilsə də, prezident Riçard Niksonun personal əmri ilə o cəmi 3 gündən sonra əfv olundu və azadlığa buraxıldı. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)
Vyetnamda ABŞ ordusu bütün barizliyi ilə- “yandırılmış torpaq” taktikası, bütöv ölkənin ekosisteminin məhv edilməsi, dinc əhalinin kütləvi öldürülməsi və zorakılığı ilə özünü göstərdi. Hesablamalara görə, müharibə dövründə amerikan aviasiyası Vyetnamda adambaşına 100 kiloqramdan çox bomba yağdırmışdır. Amerikanlar qadağan olunmuş ağ fosfor bombalarından, boğucu və zəhərləyici qazlardan, klimatik silahlardan geniş istifadə etdilər. 1962-1971-ci illlər arasında ABŞ təyyarələri Vyetnam ərazisinə 77 milyon litr “Agent Oranj” və 44 milyon litr dioksin zəhəri səpdilər. Vyetnamın 16 faiz torpağı toksiki zəhərlə suvarıldı. Kimyəvi silah ölkə cəngəlliklərinin 60 faizini və meşələrinin 30 faizini məhv etdi. Təkcə 1969-cu ildə amerikanlar Cənubi Vyetnamda 285 min adamı qazla və 905 min hektar əkin sahəsini ximikatla zəhərlədilər. 3 milyon vyetnamlı ağır xəstəliyə yoluxdu, 18 yaşına kimi 1 milyondan artıq insan irsi ötürülən əlil oldu. Ximikat flora və faunaya ciddi zərər vurdu; 1 milyon hektar cəngəllik ərazisi zəhərləndi ki, həmin yerlərdən 132 növ quş, çoxlu heyvanat və çay balığı yoxa çıxdı. Ximikatın səpildiyi torpaqlarda bir daha bitki bitmədi. ABŞ-ın Vyetnama qarşı apardığı ekoloji müharibə- onun tarix boyu törətdiyi ən böyük cinayətlərdən biri sayılır. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)
Vyetnam müharibəsi ABŞ silah və texnikasının qeyri-effektivliyini qabarıq şəkildə ortaya qoydu. M16 avtomatı ABŞ əsgərlərinə müharibədə olmazın problemlar yaratdı. Silahı istehsal edən şirkət bildirmişdi ki, bu avtomatları təmizləməyə ehtiyac yoxdur. Odur ki ABŞ generalları Vyetnama avtomat üçün təmizləyici ləvazimatlar gətirməmişdilər. Rütubətli Vyetnam iqlimi və keyfiyyətsiz barıt öz işini görür və avtomatlar tez-tez ilişərək atmırdı. Üzə çıxdı ki, ABŞ-ın “İrokez” hərbi vertolyotları lazımi zirehə malik deyil və onları “Kalaşnikov” avtomatı ilə asanca deşmək olur. ABŞ-ın “Fantom” təyyarələri öz nəhəngliyi səbəbindən təyyarədaşıyan gəmilərin göyərtəsinə çox böyük çətinliklə enirdi. Xatırladaq ki, çəkisi 18 ton olan “Fantom” hərbi təyyarəsinin anoloqu olan Rus “Miq”lərinin çəkisi cəmi 6-8 ton idi! Vyetnamdakı ABŞ aviasiyasına komandanlıq etmiş müharibə veteranı Robin Olds bildirirdi ki, Sovet “Miq”ləri döyüşkənliyinə görə amerikan “Fantom”larından qat-qat üstün idi. ABŞ hərbi hava qüvvələrinin Oqayo ştatındakı muzeyində hələ də amerikan təyyarəçisinin rus “Miq”lərin “şeytancasına cəld təyyarələr” olması barədə yazdığı raport saxlanmaqdadır. Araşdırmalar göstərdi ki, “Fantom”ların atdığı hər 10 raketdən yalnız 1-i hədəfə dəyir. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)
Koreya müharibəsində ABŞ əsgərləri nizami ordu hissələrinə qarşı döyüşməyə bacarmasa da, silahsız əhaliyə qarşı “ustalıqla” döyüşürdü. “Qabağına çıxanı öldür!” prinsipi ilə hərəkət edən amerikanların dinc sakinlərə qarşı amansızlıqlarının həddi-hüdudu yox idi. Onlar koreyalıların üstünə benzin töküb yandırır, diri-diri torpağa basdırır, qulaq və burunlarını kəsir, gözlərini çıxarır və dərilərini soyurdular. Müharibə dövründə amerikanlar 230 min dinc sakini qətlə yetirdilər. 1950-ci ilin oktyabrında amerikan əsgərləri Sinçxon qəzasını müvəqqəti olaraq işğal edərkən burada 35 min dinc sakini qətlə yetirdilər; onların 16 mindən çoxu uşaq, qadın və qoca idi. Amerikanlar Şimali Koreyanın bir çox kənd və şəhərlərini Yer üzündən sildilər. Ölkənin paytaxtı Pxenyana 428 700 bomba atdılar; hər paytaxt sakininə 1 bomba düşürdü. ABŞ ordusu beynəlxalq hüquq qaydalarını kobud surətdə pozaraq biokimyəvi silahdan da geniş istifadə etdi. Təkcə 1952-ci ilin yanvarından aprelinə kimi 100-ən çox Şimali Koreya şəhər və kəndinə zəhərli həşəratlar və bakteriyalarlar dolu konteynerlər tulladılar. Napalm yandırıcı mayesini nəinki cəbhə xəttinə, həm də arxa cəbhəyə, dinc sakinlərin yaşadığı məskənlərə və balıqçı qəsəbələrinə də səpdilər. Fransa qəzetlərindən biri yazırdı: “ABŞ Koreya yarımadasında 20-ci əsrin ən böyük cinayətlərindən birini törətdi”. (İbrahim Sel, “Amerikan ordusu haqqında mif”)