Tofiq Abdin, şeirlər

daşa toxunan könül

daşda nə işin var ki

dağdan enə bilməzdin

döşdə nə işin var ki

içində bulaq axar

çölün isə odlanar

bir gözəldə gözün var

qaşda nə işin var ki

səni yaşadan sevgi

səni yumşaldan sevgi

göyərçin olmadın ki

quşda nə işin var ki

dünya son ucu ölüm

gələndə nə biləydim

a məndən dəli könlüm

qaç də nə işin var ki...

        BİR CÜT DODAQ TİTRƏDİ

Yağış düşmüş bir cüt yarpaq kimi

göz yaşlarında islanmış

bahar qoxulu bir cüt söz dedilər mənə.

Saçlarımı su kimi çilədim

                    titrəyib yanan dodaqlarına,

                                       əllərinə.

Çiynimdə ağırlıq hiss etdim-

həyatıma düşmüş bir ömür.

Niyə adamlar

                 bu gün daha çox görünür?!

Bütün insanlardan,

                     Hətta

                     o bir cüt dodaqdan

                     o bir cüt gözdən,

                     yanan əllərdən uzaqlaşıb

tək qalmaq istədim

o bircə kəlməylə.

Razıydım: elə o sözlə

                         yoxa çıxıb ölməyə.

Özümlə birlikdə aparmaq istəyirdim

                       neçə illər gizli saxlanılan

                                    o sözü.

                       Məhəbbət dolu,

                                      sevgi dolu

                                  o bir cüt gözü.

Göz yaşlarında yuyulmuş

bir cüt söz dedilər mənə,

kar olmağıma inanmadım,

inandım atamın qocaldığına,

                  anamın yorulduğuna,

Göz yaşlarımda yuyulmuş bir cüt söz dedilər-

inandım adımın Tofiq olduğuna.

                  KƏNDİMİZ

Kəndimizi görürsən də, balacan,

dəvəboynu yolları

itirdi tozunu.

Bu yollarla gəlin apardılar

qonşumuzun qızını.

(Anam güldü)

İndi burda eşitmək olmur

əks-sədanı.

Qızlarımız bir qədər artırıb ədasını.

Televizorda gördüyüm

O işıqlı şəhərin

gecələri kimi

işıqlıdı gecələrimiz.

Nə olsun ki yoxdur küçələrimiz.

Kənddə

gecələr gecə kimi düşür,

səhər də gəlir səhər kimi.

Ancaq deyirlər ki,

yer yoxdur şəhər kimi.

              QAÇMAQ HƏVƏSİ

Ayaq ala bilsəydim özgələrindən,

sürət ala bilsəydim özgələrindən,

qaçardım.

Nəyəsə vurğunluğundan küçələrin,

kiməsə vurğunluğundan

                               fikirlərin.

Atamın, anamın gileyindən

                            qaçardım.

Nağıllardakı qəhrəmantək,

bitlzvari saçımla

trapes şalvarımla,

tutub bir qızın biləyindən

                              qaçardım.

Qaçardım fikirlərin səhra tünlüyündən,

Qaçardım bəzilərinin ötkünlüyündən.

Arxamca gələn keçmək istər məni,

Nəfəsim daralar,

gözlərim qaralar

bu sonsuz qaçışda.

Özümüzü axtarırıq,

bir-birimizi qovmaq yarışında.

Xəbərsiz kimsə məni qovar,

Hardasa biri yorular,

                       biri yorar.

Hamı qaçar bir tərəfə,

hamı qovar bir tərəfə.

Ağırlıq düşəndə

“çevirməkdən” qorxmayaraq bu Yer kürəsini,

heç kəs azaltmaz qaçmaq həvəsini.

Tənhalıqdan insanların yanına

                                    qaçaram.

İnsanların yanında yoxluğa.

Dözə bilmirik özümüzdən

                          yaranmış çoxluğa.

Bu sonsuz məsafələr

qəbirlərin yuxusu kimi uzun, uzun,

Kimsə deyə bilmir ki,

                       bu qaçışdan oyanın,

bu qaçışdan usanın.

                     ***

gecə ah kimi çəkilir

duman kimi səhər gəlir

bir vahimə içindəyəm

üstümə bir şəhər gəlir

qan içində min ev həyət

bulud imiş bu siyasət

gözlədiyim bu xəyanət

bəs niyə birtəhər gəlir

damarımda qan durulur

durulduqca hey sorulur

altımdakı at vurulur

üstümə boş yəhər gəlir

bu ömürü bu həyatı

kimlər aldı? kimlər satdı

məndən keçdi... min o Atı

mənim balam Kəhər gəlir