Künclərin vahiməsi

Dilqəm Əhməd

İstədim…

Quşların qanadına sığınıb

Ucalmaq istədim

Gecənin dərisinə bürünüb

Qaranlıqda yox olmaq istədim.

Şəhərin çığırtısına qarışıb

Küçələrdə bağırmaq istədim

Məscidlərdə müəzzin olub

Hər sabah çağırmaq istədim

Yovşan qoxan bozqırların

Sevgi yağan çöllərində olmaq istədim

Qum fırtınasına qovuşub

Gözlərinə dolmaq istədim

Atilla İlhanın şeirlərinə sığınıb

Get başımdan deyə bilmək istədim

Zamanın boşluğuna yuvarlanıb

Bütün anıları silmək istədim.

Aysel üçün

Zamana ötürdüm

Zamanla yolçu olduğumu

anlamadım

Unutduğumu sandım

Unudulanların mövcud olduğunu

anlamadım

Yadlıq  içində çırpınıram

Kənarda dayanan hər şeyi itələyib

Arxası olmayan divarlara qapanıram.

Künclərin vahiməsi çökür  üstümə.

Üzü  xəstəlikdən yara tökmüş uşaqlar girir yuxuma.

Gözəlliklərin aldadıcı olduğunu anlayıram.

Həyat- bu  ki anlamsızdır

İnsanlar- hamısı çarəsizdir

Toxunduğum  hər  bir şey ümidsizdir.

Yoxluqla ovunacağımı sandım

Yoxluğun olmadığını anlamadım.

Sən yox olmamışdın

Nə də zamanda buraxılmışdın.

Qaranlıq düşəndə bütün parıltılar yox olduğunda

Gerçəkliklər parıldayır qarşımda

Sən  gerçəksən,

İçimdə yaşatdığım yeganə gerçək.