Masallı şeirləri

Mehman (Masallı)

 ***

Mən adam deyiləm, çoxdan itmişəm,

Ağacam, bilmirəm harda bitmişəm.

Azmış ruh kimiyəm, yadıma düşmür,

Hardan başlamışam, hara getmişəm.

Hər gecə gözünə görünmək üçün

Ağac olacağam, mən ayda bitib.

Duzlu dənizlərdən gələn buludun-

Sərxoş olacağam suyunu içib.

Hər bahar gələndə, tumurcuq kimi

Bir yuxu açılar göyün üzünə.

Özün də bilmədən ovuclarını

Açıb uzadarsan ayın üzünə.

Uçar əllərindən bir ağ göyərçin,

Qonub diksindirər budaqlarımı.

Bir nəğmə ağlayar hey için- için,

Ağlayar, isladıb yarpaqlarımı.

*             *              *

 Sənin göz yaşaların qar dənələri,

Aləmə dağılan nar dənələri.

Gör mənim başıma nə oyun açdın,

Gəl indi yığ görüm bu, dənələri.

Sən özgə saatda, özgə zamanda,

Mən özgə saatda, özgə zamanda.

Çarmıxa çəkilmiş Məsiha kimi,

Asılıb qalmışam mən o zamanda.

Mən indi gerçəkdə azan birisi,

Sənsə xəyallarda gəzən birisi.

Yazdıq bu qisməti taleyimizə,

Biz yazdıq, pozmadı pozan birisi.

Bəlkə yuxularda görüşə bildik,

Görüşüb gerçəyi dəyişə bildik.

Mən susub alışsam, sənsə ağlasan,

Bəlkə də, nəyisə dəyişə bildik.

***

  Sərxoş dənizlərin yuxularından

Yelkənli gəmilər üzüb itəcək.

Mən elə bilirdim bugün bitəcək,

Açılan sabahla dünən itəcək.

İtəcək, ovcumda sönən köz kimi,

Lalın dilindəki ölən söz kimi.

Söz vardı, demədim, sən eşitmədin,

Bitmədi, sonsuza gedən yol kimi.

Bu söz sərsəridi, dəlidi, nədi,

Xəritəsi itmiş bir xəzinədi.

Yuxuma tor atıb tutardım onu,

Tora da düşməyir, bir əcinədi.

Bu istək nə bitdi, nə sona yetdi,

Bir ömrü mənimlə yanaşı getdi.

Onu dilə tutub ovundurmağa,

Nə ömür bəs etdi, nə zaman yetdi.

Sınmış saatların əqrəblərində

Yorulmuş zaman da yatır, dincəlir.

Məni ucuz aldı, baha da satmır,

Alardım, bilsəydim harda gizlənir.

***

Küləklər ətrini apardı getdi,

Bir qədəh şərabtək dağıtdı getdi

Içimə bir oğru girmişdi sanki,

Əlinə nə keçdi, qopardı getdi!

Ətirli bir yağış yağdı hər yerə,

Yağdı ağaclara, yağdı evlərə.

Bir dəli sallanıb göy qurşağından

Mahnı oxuyurdu hey küləklərə.

Küləklər sevincdən yallı gedirdi,

Dolanıb bağrına yer kürəsinin.

Dəlilər küləkdən kəndir hörürdü

Göylərdən asılıb yellənmək üçün.

Adamlar ağıldan bezib qaçırdı,

Şirin nağıllardan işıq saçırdı.

Dünyada bir gizlin qalmadı daha,

Gizlinlər aşkarca çiçək açırdı.

Dənizlər ətrinlə dolub- daşırdı,

Çiçəklər ətrindən içib açırdı.

Dünya bu sevgidən dəli olmuşdu,

Dünya məhvərindən çıxıb qaçırdı!

***

Gözlərinin rənginə

Boyanmaq istəyirəm.

Dilindən qopub düşən

Bir titrək, cingiltili

Səs olmaq istəyirəm.

Mən yalan, sənsən doğru

Nisgilin acgöz, oğru.

Bu oğruya tuş olub

Soyulmaq istəyirəm.

Sən bağlı bir qapısan

Mənsə köhnə bir açar.

Allah bilir bu açar

Bu qapıya düşəcək,

Ya da heç düşməyəcək…

Səs- küylü məclislərdə

Oxunan çox kədərli,

Həzin bir mahnı kimi…

Kimisə ağladacaq

Gözlərinin rənginə

Boyanmaq istəyirəm.

Ömrün bitdiyi yer

Yerin qara daşı səndən istidir,

Dərdini daş kimi götür at mənə.

Yığma ürəyinə, yığma ömrünə,

Onları tonlayıb gətir sat mənə.

Mənə qarğış eylə, məni yamanla,

Qov məni yanından, üşüdüm axı…

Ya bir şirin dillə, ya başqa yolla

Ovundur səbrimi, bezidim axı…

Bir gün beziyərəm, çıxıb gedərəm,

Özüm də bilmirəm, hara gedərəm.

Səsinin itdiyi yerə gedərəm,

Səbrimin bitdiyi yerə gedərəm…

Səsin itdiyi yer hardadı axı…

Səbrin bitdiyi yer hardadı axı…

Sənin cazibəndən gizlənmək üçün

Bu dünya balaca, çox dardı axı…

Götürüb dünyanı çıxıb gedərəm,

Ömrümün bitdiyi yerə gedərəm.

Ömür bitən yerdə bir ağac əkib,

Yaşıl yarpağından çələng hörərəm.

Vida nəğməsi

Bir gün zaman da bezəcək

dadlı nağıllardan,

şirin yalanlardan…

Sürüşən ulduz kimi

daha bir ömrü bitirəcək.

Və həmin gecə bir qadın

yatağındakı kişinin

bədəninin istisindən üşüyəcək…

Evinin pəncərəsinə qonmuş

buz salxımının

soyuq baxışından diksinəcək…

Heç vaxt eşitmədiyi

bir nəğmənin sehrinə düşəcək…

Ağrıdan qovrulan

yaddaşının qəlpələri

gecənin içindən keçəcək…

Ulduzlar gecənin

ağrısına ağlayacaq…

Gecənin zülməti

qadının caçlarını

yaylıq kimi örtəcək…

Və uzaqlarda

Tənha ağacın altında

tənha məzarın

hələ soyumamış istisinə

ömrünü isindirən

qara örpəkli qadın…

Bir zaman da bezəcək,

sürüşən ulduz kimi

daha bir ömrü bitirəcək…

Mənim gözlərimdə

Kədər çiçəkləyəndə

Hər il eyni gündə

sənin gözlərindən

iki damla şeh

ulduzlar kimi

gecənin soyuq üzünə qonacaq…

Yaddaşımın ağrısı

ilan kimi qıvrılıb

ürəyimi sancacaq…

Kədərimin yaşı

bu ilan boyda

mən olmayanda

bu bapbalaca kədər

sənsiz necə yaşayacaq…

Gecənin içindən

göyərçin qanadlarının

xəfif çırpıntısıtək

titrək səslə

kim onu çağıracaq…

Dünənin kölgəsi

bu günə düşməyəcək,

Gündüzün işığı

Gecəyə düşməyəcək.

Sənsiz, mənsiz

bu bapbalaca, tənha kədər

gecənin soyuq işığında

üşüyəcək, üşüyəcək…

Mən payız yarpağıyam

Sənsə bir külək.

Məni budağımdan qopar,

yarpaqların başqa dildə danışdığı

yerə apar…

Hər açılan səhər

gecəni gözləməkdən,

hər gecə yuxuna gəlməkdən

yoruldum daha…

Gecədən qırılıb qopan

bir yuxu olmaq

istəyirəm…

Bu yuxuda

 hər kəsdən

səndən və özümdən

gizlənmək istəyirəm.

Mən bir dərd heykəliyəm,

kölgəm özümdən uzun.

Kölgəmdə çiçəklər bitməz

Yoruldum daha

Kölgələrin boy atmadığı

yerə getmək istəyirəm

Yarpaqların

başqa dildə danışdığı

yerə getmək istəyirəm.

Məmmədağa Məmmədov 1953- cü ildə anadan olub. İxtisasca həkim- terapevtdir. İki şeir kitabının müəllifidir.

Yaşamaq istəyirəm

Yaşamaq istəyirəm,

Həyatı gözəl, rəvan.

Yaşamaq istəyirəm

Ki, dünyada mən varam.

Yaşamaq istəyirəm,

Lal axan çaylar kimi.

Yaşamaq istəyirəm,

Başı qarlı dağ kimi.

Təbiətin qoynunda,

Yaşıl çəmənzar kimi.

Uca dağlar başında,

Fırlanan qartal kimi.

Söldırım qayalardan,

Axan şəlalə kimi.

Dağ döşündə, qüzehdə,

Sürünən duman kimi.

Yaşamaq istəyirəm,

Xəzərin sahilində

Uçan qağayılar tək,

Dənizin sinəsində,

Çırpınan dalğalar tək.

Doğma Azərbaycanda,

Öz elimdə, obamda,

Öz isti ocağımda,

Anamım qucağında,

Doğma bir uşaq kimi.

Vətənin qucağında

Adi bir insan kimi,

Yaşamaq istəyirəm!

Yaşamaq istəyirəm!

Qulu Vəcioğlu (Məmmədov Qulu Vəci oğlu) 1945- ci ildə anadan olub. Ixtisassa mühəndisdir. Üç şeir kitabının müəllifidir.

Dedilər

Halallıq oldu andım,

Halallıqla dolandım.

Mən hamıya inandım

Mənə əfəl dedilər.

Baxdıqca sağa, sola

Düşmədim əyri yola.

Əydilər bala- bala

Mənə əfəl dedilər.

Mənə əfəl dedilər.

Qoy bilsin elim, obam,

Bilmədim nədir haram.

Qövr eylədikcə yaram,

Mənə əfəl dedilər.

Vəzifə də daşıdım,

Ləkə görmədi adım.

Bir az sadə yaşadım,

Mənə əfəl dedilər.

Günlərin bir günündə,

Bir namərdin önündə.

Ehtiramla dinəndə

Mənə əfəl dedilər.

Dünyanın bu şər vaxtı,

Bu dəymədüşər vaxtı,

Çoxunungüldü baxtı,

Mənə əfəl dedilər.

Qış

Uçub getdi bölük- bölük

Qatar- qatar durnalar.

Şaxta asdı qulağından

Damların buz tanalar.

Yazılmamış bir varağa

Bənzədikcə çöl- çəmən

Tüstülətdi babam kimi

Demisini binalar.

Krematoriya

Krematopiya dedim,

bBeynimdəki fikirlər

Elə bil, kölgələndi

Qəzəbin dalğasından

Dünyamız silkələndi

Ehh…

Ölüm ocağında

Baş vermiş dəhşətləri,

Deyin. Kim danmaq istər?!

Ağsaçlı yer kürəsi

Sülhün alovlarında

Alışıb yanmaq istər.

Məni bərkitmək üçün

Həyatın qucağına

Yola salıbdır anam

Mən həyat ocağında

Həyat hərarətilə

Gərək alışam, yanam!..

Tək ağac

Dağ başında tək ağac,

Ətrafında kötüklər

Meşəni hansı haqla

Qırır belə böyüklər?

Baltalar döyüşünün

Şahididir o burda

Bəs niyə tapşırırıq

Bəzən qoyunu qurda?

Namərd baltalarından

Salamat qalıbdır o

Ətrafa baxa- baxa

Sükuta dalıbdır o.

Bu lövhənin önündə

Az qaldı ürək dona

Dost, Xatın faciəsi

Söyləyəkmi biz buna?

Vüqar ilə dayanıb

Dağ döşündə o ağac

Meşənin kədərini

Tək necə daşıyacaq?

Kötüklərdə pöhrə var,

Pöhrə- ümid, gələcək!

Bu lövhəyə biganə

Olar ancaq daş ürək!

Camal Lələoğlu 1952- ci ildə anadan olub. BDU- nun filologiya fakultəsini bitirib. 7 kitabın müəllifidir.

Kəndimizdə bir bulaq var

Kəndimizdə bir bulaq var yo üstə.

Çatan kimi qızlar həddi- buluğa,

Görünərlər o cığırda, bu izdə,

Tələsərlər, tələsərlər bulağa.

Səhəngini doldurarlar sevgidən,

Onlar suyu adama çox görməzlər.

Öz könlünü verməmişdən kimsəyə,

Tellərini bir hörükdə hörməzlər.

Qız əlindən suyu alıb içən kəs,

Səhəngini alıb gərək aparsın.

Səhəng nədir, onlar biri- birinin

Ürəyində gərək ürək aparsın.

Kəndimizdə bir bulaq var yo üstə,

O bulağa yüz cığır var, yüz də iz.

O bulağın sevgissindən içənlər

Deyirlər ki, axıb, axıb olubdur

Bulaq bizim sinəmizdə bir dəniz.

Kəndimizdə bir bulaq var yo üstə.

O bulağın yanında bir daş da var.

O bulağın daşını hər görəndə

Yada düşər, xatırlanar fərəhlə

Elçi daşı sevinc olan nağıllar.

Kəndimizdə bir bulaq var yol üstə.

Axır, axır, nağıl olur suları.

Neçə- neçə dəliqanlı burada

Ağıllanır… ağıl olur suları.

Acı- acı dili olan oğlanlar

Şirinləşir, noğul olur suları.

Anam deyir, səni mənə, ay bala,

Bulaq verib… oğul olur suları…

“Yayın bədnəzərdən, göz dəyər sənə”

                              Aşıq Qurbaniyə nəzirə

Yayın bədnəzərdən, bədəməllidən,

Vardır aramızda nə qədər alçaq.

Məsləki bilinməz, haça dillidən

Kimxeyir görüb ki, biz də kam alaq?

Ləldir. Cəvahirdir hər könül varı,

Allahın verdiyi gözəllik tacdır.

Hər nəfəsdə zikr et sevdiyin yarı,

Bədxaha dünyanı versən də, azdır.

Könül məhəbbəti hünər, qələbə!

Dalğası gözlərdə parlayıb yanar.

Məhəbbər mənlik tək qürurdur qəlbə,

Yollara zirvədən baxıb boylanar.

Qotu eşqimizi, bənzə əsgərə!

Uğrunda döyüşə mən də hazıram.

Məhəbbət qənimi kəsilənlərə

Eşqimlə ittiham hökmü yazıram!

Mirzə Aslan Məmmədli 1927- ci ildə anadan olub. APDU-nin filolofgiya gakultəsini bitirib. Bir şeir kitabının müəllifidir.

Dəmbəlov

Dəmbəlovum, yaşıl dağım,

Üzündəki xaldı, nədi?!

Zirvədəki ağaran qar,

Başında ağ şaldı, nədi?!

Döşdə bulaq, dərədə çay,

Dağa, daşa salmış haray.

Quzeydə qış, güneydə yay,

Əbədilik qaldı, nədi?!

Palıdların qoca, ulu,

Sürülərin tutmuş yolu.

Şimşək çaxdı, tökdü dolu,

Gül- çiçəklər soldu, nədi?!

Masallın meşələri,

Qonaq gələr, səfa tapar.

Burda vardır can dərmanı,

Neçə xəstə şəfa tapar.

Qışı, yazı yaşıl olur,

Dağ, cığırım, meşə yolum.

Göz oxşayar, yaşıllığın,

Mənim ulu Dəmbəlovum!

Yağış

Ara vermir,

Yyağır yağış.

Suyu artır,

Qarış- qarış.

Həyət- baca,

Sel su olub.

Yollar, rizlər

Sel- su yolu.

Nağara tək,

Dumbur- dumbur.

Çubuqlayır

Dəmir damı.

Bulud gözün

Sıxa- sıxa.

Axdı bizim

Bağça- bağa.

Aliq Nağıoğlu

Yavaş- yavaş

Qışın soyuğuna dözməyə nə var:

Qəlbin boşluğuna döz yavaş- yavaş.

O sönən ocağa ümid yenə var-

Olsun ki, alışar köz yavaş- yavaş.

Bir zamanlar inci sayılardı o,

Huşsuz beyinləri ayıldardı o,

Bir eli, obanı qaldırardı o,

Urvatdan düşübdü söz yavaş- yavaş.

Görürsən dağıdır köhnəni təzə,

Məqsədə çatdırır bu yolda kəsə,

Sən isə hələ də dözürsən nəsə,

Ətrafı bürüyür toz yavaş- yavaş.

Tərəzi pozulub, mizan pozulub,

Közərən ümidlər son yalan olub.

Deyirsən mənə də qalan bu olub,

Sənə də qalanı yoz yavaş- yavaş.

Möcüzə axtarma

Kimya müəllimim Xanoğlanın

əziz xatirəsinə

Möcüzə göstərmək istəyirdin sən,

Təpədən- dırnağa kimyaçı idin.

Yandırdın diplomu sən bilərəkdən,

Onsuz yaşamağa aciz deyildin.

Zaman gərdişində, vaxt yerişində

Hər gün gördüyünə göz aciz qalır.

Manus çal- çağırda, qəssab işində

Hərəsi həyatda bir cür iz salır.

Ucadan- ucadır haqqın dərgahı,

Alın yazısını pozmaq olmazmış!

Göylərə çatmayır insanın ahı,

Dünyada ümidsiz yaşamaq azmış!

Ehtiyac atını dördnala çapdı,

Əsəblər tarıma çəkilir o an.

Sən də təsəllini ümiddə tapdın,

Yenə də üzünə gülmədi dövran.