Ölümün plagiatı

Aqşin Yenisey

(Şopenhauerin anasına yazdığı şeir)

Gecədir...
Küləyin sərt himni altında zivələrdə paltarlar yellənir
Bu məişət bayraqları məni təngə gətirir.
Ana!
Taleyim mənə ölüm haqqında bir şeir əzbərlətdirir.
Bir misrasını əzbərləmişəm hələ ki:
“Ayrılıq ölümün plagiatıdır!”.

Gecədir...
Ağzı üstə sərilmiş bir ölü şəkli çap etdi qəzetlər
Oxuculara arxasını çevirmişdi.

Küçədə cərgəylə düzülmüş fənərlərdən biri sönmüşdü.Yəni daha bir işıq qaranlığın tərəfinə keçmişdi.

Həyat mübarizədirsə, birinin ölümü başqa birinin həyatıdır
Ana!
Ayrılıq ölümün plagiatıdır.

Bəzən arzulananda ölüm də yoxa çıxır.
İndi qəlbim içində kimsənin olmadığı bomboş Troya atıdır.
Damağında hərflər laxlayan qoca sözlərlə yazıram bu misraları.
Ana!
Ayrılıq ölümün plagiatıdır.

Sevgi... sevgi yeni doğulmuş dərddir.
Azadlığı həmişə başqalarından istəyir insan.
Çünki azadlıq başqalarıdır.

Sən məndən uzaqlaşdıqca mən ölümə yaxınlaşıram.
Xəbərin olsun.
Ah çək, elə bir ah ki,
Məryəmin bətnindən İsa peyğəmbər deyil,
Allahın özü doğulsun.
Mənim ömrüm yatmış divar saatdır.
Ana!
Ayrılıq ölümün plagiatıdır.

Kişi bədəni ilə qadın bədəninin fərqi budur
Kişi bədəni qabaqdan, qadın bədəni arxadan unudulur.
Mənə qalsa, qadın yer üzündə Tanrının xurafatıdır.
Ana!
Ayrılıq ölümün plagiatıdır.

Gecədir...
Özün öz üzünü şənləndir.
Nə olsun ki, içində qan ağlayırsan.
Necə ki Tanrı göy üzüylə yatdı və gözəl bir qızı doğuldu:
Günəş!
Ona baxarkən gözlərimizi qırpırıq tez-tez.
Çünki kipriklərimiz gözlərimizə çəkilən Tanrının salavatıdır.
Ana!
Ayrılıq ölümün plagiatıdır.

Öləndə də ümid kimi ölmək lazımdı
Biryolluq!