İstəklərim sən biçimdə

GÜNAY ƏLƏKBƏRZADƏ

İTİRDİM  QORXULARIMI

Qorxularımı tərəziyə

qoydum yenə -

Bir gözünə də Səni...

Əvvəllər bərabər

gələrdi çəkiniz...

Sənin ağırlıqda idi

qorxularım...

Demək –

Qorxurdum Səni

itirməkdən...

Amma indi...

Sən olan gözü

Yerə dəydi tərəzinin –

Sən ağır gəldin...

Qorxularım havada qaldı...

Səni itirmək qorxusunu

itirdim, demək...

Amma...

Tərəzinin ağır gözündən

götürüb Səni

Daşımalıyam –

Bəlkə bir ömür boyu...

Evə kimi daşısaydım

Nə vardı?..

Aradabir yerə qoyub Səni

dincimi alardım.

Aylarca daşımışam

qorxaraq Səni,

Gücsüz ürəyimin

son qüvvəsiylə...

Qorxmuram artıq!

İtirməyin qarşısına keçib

Hisslərimi atmayacam

Ayaqların altına!

Bəlkə Səni itirməkdir

Allahın məsləhəti!

Yıxacağam hər şeyi

Taleyimin boynuna,

İlk dəfə günahsız

Mən olacağam!

Daha daşımayacaq Səni

zəif ürəyim!

Bundan gözəl

nə var ki?..

Niyə qorxum ki?..

Uzaq başı mən əvvəlki

Mən olacağam –

Sadəcə, ümidsiz,

arzusuz, xəyalsız,

istəksiz və Sənsiz!..

Sonra...

Özüm çıxacam

Tərəzənin gözünə -

Tərəzinin

digər gözünə

nə qoyursansa – qoy,

Yenə də yüksəkdə

Sən olacaqsan!..

YENƏ

Yenə doğulmayan şeirlərim tək

İçimdə aramsız var-gəl edirsən.

Bəlkə sevmədiyim yazılarım tək

Haçansa ataram, itib gedərsən.

Yenə də səbəbsiz yaxşılıq təki

Ünvansız çıxaram qarşına bir an.

Sağ çiyndə oturan mələyin kimi

Birə yüz yazaram savablarından.

Yenə istəklərim sənin biçimdə

Sarıb vücudumu sözsüz şeir tək.

Həsrətli bir baxış qaldı içimdə

Deyə bilmədiyim kəlmələrim tək.

Yenə Səndən keçib Sənə gələrəm

Sonunda çataram günah həddinə.

Qorxuram axırda əsir düşərəm

Sənin qollarının əsarətinə…

“SƏN”lər

Sən-

duymamazlıqdan gəlib

içimdə boğmağa

çalışdığım

sevda hıçqırtılarımsan...

Sən-

körpə bir uşağın

yuxudaykən

səbəbsiz gülümsəməsi,

ağlarkən

gözlərində sıralanan

məsum göz yaşlarısan...

Sən-

şəkillərdə belə

göz-gözə gəlməkdən

çəkindiyim

ən mərhəm duyğularımsan...

Sən-

hələ doğulmayan

şeirlərimdə

artıq yer almış

qəhrəmanımsan...

Sən-

gələcəyi olmayan

bir keçmişin

həyatımda

ömür boyu

buraxmış olduğu

bir izsən...

Sən-

ilin dörd fəslində

yaşamağa

məcbur olduğum

payız libasına

bürünmüş

baharımsan...

Sən-

ürəyimdə belə

yerinə heç kim

qoya bilmədiyim

birisən...

Sən-

aldandığım

batil inanclarım,

yorulduğum

“bəlkə”lərimsən...

Sən-

yağış yağarkən

hər damlasına

toxunduğum

pəncərəmə qonan

yağış damcılarısan.

Günəş çıxdıqdan sonra

buxarlanırsan...

Sən-

gündəliyimin səhifələrində

saralmağa

məhkum olunmuş

cansız sətirlərimsən...

Sən-

ağlarkən

əllərimi yumruqlayıb,

dişlərimi dodağıma sıxıb,

dırnaqlarımla ovcumu,

dişlərimlə dodağımı

qanatdığım

tək səbəbimsən...

Sən-

qışda harasa gedərkən

soyuq bir qartopunun

qəfildən üzümə

çırpılışısan...

Sən-

ölümə məhkum edilmiş

bir məhbusun

ürəyində qalan

son arzususan...

Və

Sən-

ünvansız bir qatarın

içində gedərkən

arxasınca

“Əlvida” deyən

əllərimsən,

Bir daha geri

dönməyəcəksən!..

ZAMANIN  DOLDU

Sənin həvəsinə kökləndi sevgim,

Yox olub itəndə uydurdum Səni.

Əlində çərpələng oldu ürəyim,

İstədiyin səmtə uçurtdun məni.

Qüruba enmisən özgə könüldə

Daha mənim üçün doğmayacaqsan.

Madiyyata döndün daha gözümdə

Kasıb ciblərimdə olmayacaqsan.

SOYUQLUQ

Bu tənha otaq tək soyuyub əlim

İsti çay – çörəkdə soyuqluğun var.

Səninlə üşüyür öz hərarətim,

İçimdə, çölümdə SƏNSİZLİYİM var.

***

İpisti paltarda üşüyür əynim,

Sənsizlik geyinib libas yerinə.

Məni isitməyir soba da neylim?

Sənin soyuqluğun hopub əynimə.

***

Üçüncü fəslimdir Səninlə Sənsiz,

Üç fəsil soyuq qış yaşamışam mən.

Bəlkə də iqlimdir dəyişib səssiz,

Sən də mənim kimi bərk üşüyürsən.