Mehdi Əzimi. Dördlüklər.

gözünü hayata açdığın zaman

yaşam geri dönüb gedirdi hara

hər nəden xəbersiz kəhliklər kimi

insanlar başların soxmuşdu qara

açdılar üzünə yaşam qapısın

düşünə bilmirdin heç nə anda

zorla qutladılar doğum gününü

çarəsizdir anan səni doğanda

qaranlıq dünyanın hakimi olmuş

sanki öldürüblər göyün alahın

sönübdür günəşin isti nəfəsi

yandırır şəhəri tək sənin ahın

məndə sənin kimi yalnızam indi

boşalıb əllərim ürəyim kimi

qan damır gecələr röyalarımdan

dostlar bıçaqlayan kürəyim kimi

çoxunu sevər kən sevişdim ama

sevişmək anların izi silinməz

yaşam tüm yüzünü göstərib mənə

daha kimsə məni daşıya bilməz

qoxla bu dnyanın tüm pisliklərin

zülmətin bağrını birliktə yaraq

sizin ölkənizdə sevişmək yasaq

bizim ölkəmizdə ... yasaq

hələlik bərdə tək damğalanmışıq

satdıllar satıldıq nədəni bəlli

minlərcə nəsimi soyuldu ancaq

dəli dümrülündə bağlıdır əli

ağaç öz içindən qutlanar ama

burda göz önündə yaşayır bir qurd

bizlərə güc verib dayanmaq üçün

iki ayə oxuyur dədəmiz qurqut

deyirsən gəl yaxın ağlaşaq biraz

quduzmuş dünyanın gələcəyinə

burax üzülməyi qulaq as deyim

yaman günün ömrü az olur yenə

"hələdə hələdə bizim yerlərdə

sadə insanların andı çıraqdır

xalqın arasında kəndidə şəhərdə

muqədəs yerlərin adı ocaqdır"