Aydın Xan Əbilov. Dünyaya bərabər Günah

3D hekayət: +18, lütfən, nəzərə alın...

Bu çox kədərli, ürəkparçalayan hekayətdir, axtarsanız, sizin uşaqlığınızda da, həyat yolunuzda da, lap elə indinin özündə - ətrafınızda da baş verən, fəqət hamımız tərəfindən gizlədilən dəhşət dolu kimin(lərin)sə ömür faciəsi...
Çox da dərinə varmayacağam, sadəcə vicdanınızı cırmaqlamaqla kifayətlənməli olacağam: bəlkə gələcəkdə belə şeylər baş verməyə...
Günah da insan kimi elə hey boy atıb böyüyür: yaşlaşdıqca, onun qara rəngi səni vicdan kolgəsi kimi öz ağuşuna alır, elə hey kədərlə sıxır ömrünü...
Sonuncu dəfə Gülünü görəndə yaman yaşlaşmışdı, məndən pula alıb yaxınlıqdakı dükandan siqaret aldı, ucuzvari uyuşdurucu ot ilə kazbekin tutununu əlində ovuşdurdu, sonra eşib doldurdu yerinə, çəkməyə başladı: həmişəki kimi kəndin qırağına, tarlaların adam olmayan tərəfinə çəkilmişdik...

Uyuşdurucunun tanış tustusu burnuma dəydikcə birtəhər olurdum, siqaret çəkmirdim deyə həm tutunun, həm də ucuz otun ətri mənə xoş gəlirdi, elə indi də çəkmədim, sadəcə beynimin dumanlandığının fərqində oldum...
-Bilirsən, hər dəfə hansısa oğlan, ya da kişi ilə yaxınlıq edəndə gözümdən dünya bir parça qopur - bilirsə indi o necə də balacadır içimdə...
Sonra uzun müddət susduq, qürubu seyr etdik, uzaqdan dağların zirvəsində üfuqla mazaqlaşan günəşin alqan rəngi baxışlarımızda əks olunanda, ilk düşündüyüm bu idi: hər ikimizin günahdolu qanlı ruhu gözümüzə gəlmişdi...
Sonra, ənənəyə sadiq olaraq, o mənə yaxınlaşdı, əli ilə saçlarımı oynatdı: düzü bu gün, bu anda onun mənə yaxınlaşmasını heç istəmirdim. Axı mın bu dəfə kənddə məhz onun yanına gəlmişdim - günahlarımın kökünü kəsməkdən ötrü Gülüdən bağışlanmağımı istəməyə...
Onun əli bədənimdə gəzdikcə, cavan kişi olaraq hisslərimə sahib ola bilmədiyimi anlayırdım:
-Bəlkə bu dəfə yox?
-Nədi, sən də artıq mən fahişə kimi baxırsan? - qəfil ruhumu sancdı, təslim oldum: - Bilirsən axı, bütün dünya bir tərəfə, sən bir yanasan məndən ötrü. Sən mənim ilk məhəbbətim olmaqla yanaşı, həm də dostumsan, dost isə ayrıca bir aləm deməkdir. Ora elə bir yerdir ki, bütün pisliklərə baxmayaraq, istənilə vaxt içinə girib rahatlana, ruhunu dincliyə qoya bilərsən...
Çox dəyişmişdi Gülü: bu müdriklik hardandır görəsən onda? Güman ki, yaşadığı yarımçıq həyat və kədərinin təsirindən idi...
Əlini şalvarıma apardı, onu əynimdən çıxartdı, sonra köynəyimi araladı, ətrafa nəzər saldı, heç kimin hənirtisini almadığını duyandan sonra öz əynindəki nimdaş geyimi də soyundu: hətta aradakı 20 il də onun gözəl qamətini əyə bilməmişdi, həmin bədən, həmin dik, balaca döşlər, bəyaz dəri, hərarətdən yanan dodaqlar, bir balaca allanan yanaqlar, ən əsası da günəşin son şəfəqləri ilə parıldayan kədərli baxışlar...
-Qorxma, özünü mənə bağışla, - onunla ilk dəfə öpüşdüyümüz gündən bu yana söylədiyini təkrar etdi, sonra bütün bədənimi yalamağa başladı, hətta yoldan gəldiyimə, tər qoxusu verdiyimə də əhəmiyyət vermədi, dodaqları qulaqlarıma toxunanda həmişəki kimi pıçıldadı: - "Sən heç vaxt anlamayacaqsan ki, mənim üçün nə deməksən! Sevirəm səni dəlicəsinə, lazım olsa yolunda ölməyə də hazıram..."
O hadisədən sonra o heç vaxt dodaqlarımı öpmürdü, boynuma alım ki, məni ən çox riqqətə gətirən seviş halı dodaqların rəqsi idi, özüm də bir neçə dəfə ona səy göstərsəm də, qoymamışdı: "Heç olmasa, sən saf qal, mən artıq murdallanmışam"...
Sonra başı yavaş-yavaş paçama tərəf endi, yaş dili ilə bədənimdə isti bir seviş cığırı açırdı: ağzını açıb dodaqlarını o yerimə toxunduranda, artıq uymuşdum...
Hərdəfəki kimi sonra uzun müddət yerdə uzandıq, o heç geyinməyə də səy göstərmədi: sentyabr gecəsinin nəmli torpağında sərələnmişdik, Gülünün başı sinəmdə idi, ipək saçları bədənimə səpələnmişdi. O gözlərini göydə par-par sayrışan ulduzlara zilləmişdi, Ayparanın nuru baxışlarını cırmaqlayırdı, mənsə elə hey ona baxırdım: "İlahi, mən bu mələyi şeytana çevirmişəm. Günahım boyda İblisə..."
Ardıyca gözlərimi yumdum, dağlar boyda olmuş günah yoluma səyahət etdim...
Gülü ilə qonşu idik, əvvəlcə dost olmuşduk, sonra bu hisslər məlhəmləşdi, bir-birimizə toxunuşdan tutmuş, ta ilk öpüşə və "Mən səni ölənə qədər sevəcəyəm!" andına qədər uzandı... Sevginin çiçəkləndiyi yeniyetmə çağlarına qədər bu eşqimizdən çoxlarının xəbəri yox idi. Gülü əslində bir qədər atmaralı bir qız idi: incə, gözəl olmasına baxmayaraq, gününü çox hissəsini bizimlə, mənlə Elmirin yanında keçirir, top qovur, qoz oynayır, mal dalınca tarlaya gedir, toylarda çadır arxasında o tərəfə-bu tərəfə qaçır, hətta velosiped sürürdü.
Təkrcə dənizə çimməyə onu buraxmırdılar: biz uşaq olanda kəndimizdə çox fərqli, tünd ənənələr hələ mövcüd idi. O ənənələr isə qadın ilə kişi arasında böyük parçalanmaya səbəb olan qayda-qanunlarla möhkəm-möhkəm zəmanəyə bağlanmışdı...
Odur böyüdükcə, Gülüdən çox Elmirlə günüm keçirdi, xüsusən maydan başlayaraq ta oktyabra qədər vaxtımız dənizdə xərclənirdi. Bəzən özüm də bu iki nəfər arasında vurxunur, dostluq ilə sevgi şərabından məst olurdum. Elmir mıənə görə ölümə getməyə hazır idi: bir dəfə isə sahildən dənizin ta ortasına qədər üzəndə və mən batanda, yarıboğulmuş halda o sudan məni çıxartmış, gözlərimi açanda başımın üstündə yanıqlı-yanıqlı göz yaşı axıtdığını görəndən sonra bu dostluq əbədi qaynaqlanmışdı taleyimizə...
Hər ikisi məni bir-birinə qısqanır, çox zaman ittiham edirdilər ki, onlara az diqqət ayırıram. Elmir bədən cəhətdən güclü idi, bütün kəndin avaralarından məni məhz o qoruyurdu. Amma mənəvi cəhətdən zəif idi, onun ruhunu sındırmaq çox asan idi və müxtəlif insanların təsirinə tez düşürdü. Savadıma, dürüstlüyümə və nisbətən məmur balası olduğuma - imkanımıza görə məndən heç aralanmazdı da.
Gülü isə əksinə, uşaq həyatının hər kiçik zərbəsinə tez uduzurdu, gözyaşları, inciklik, küsüşmələr onun taley yükünə çevrilirdi: fəqət həddən-ziyadə daxili enerjisiyə, ruhi dözümə, mənəvi gücə malik idi. Onu sındırmaq asan deyildi, uzaqbaşı küsüşüb ağlayar, birazdan yenə Koroğlunun Nigarı kimi şahə qalxardı...
Bu iki şəxs həyatımın gecə və gündüzü qədər mənə əziz və vacib insana çevrilməkdəydilər...
Amma bir dəfə Gülü yeniyetmə silahını, qadın gücünü işə saldı: məni Elmirdən qoparmaq üçün evimizin altındakı gizli sığınacağa çəkdi, alı donunu başından çıxarıb təzəcə dikəlməyə başlayan döşlərini, göstərdi:
-İstəyirsən əllə toxuna bilərən! Səni o qədər sevirəm ki, hər şeyimi bağışlamağa, sənə qurban etməyə hazıram...
Mənim dizlərim titrəyir, gözlərimə az qala qan gəlirdi, qorxudan, ya da halın qəfilliyindən şok keçirirdim, bütün bədənim gərilmişdi, ilan kimi şalvarımda qoyruğum bərkimişdi...
Gülü ağ əlləri ilə bilklərimdən yapışdı, yayın qaraltdığı ovcumu məmələrinə apardı, Artıq bayılırdım, daş kimi bərk sinələr mənə əl qumbarası kimi görünürdü. yuxarıdan anamın çağırışı olmasaydı, dəli olacaqdım. Gülü tezbazar əynindəkini geyindi, mənsə bayıra çıxan kimi anama qışqırdım ki, bəs nə istəyirsən, sonra həyətdəki hamama sarı qaçdım, artıq duyğularımın göz yaşıyla nəmlənmiş qara şalvarımı çıxarıb ağ ləkələri yumağa çalışdım. İçimdə yenicə bir günah toxumu düşmüşdü...
Çox-çox sonralar biləcəkdim ki, o toxum cücərtiyə çevrilib rişəsini ruhuma sancıb. O, yavaş-yavaş böyüməyə, ağaca çevrilməyə, qəm çiçəyi, ağır-yorucu xatirələr yarpağı, kədər meyvəsi yetişməyə başlamışdı taleyimdə...
Şalvarım quruyana qədər əlim və seviş şeytanım dinc durmadı, ucuz sovet sabununu paçamın arasına sürtməyə, sonra əllərimlə ritmik imtin rəqsi etməyə girişdim. Sanki ibtidai insan seviş odu almaq üçün həyat meşəsində bir budağı sürtüşdürürdü...
Seviş ritmim sürətlənəndən sonra həyat məlhəmi axdı və sanki özümə gəldim, olanları düşündüm, ilk dəfə özümə onda nifrət etdim, səbəbini də bilmədim, sanki mələksimalı Gülümü günaha batıran mən idim...
Elmir də boş durmurdu, gah davalarda mənə qamar çıxır, gah qamışdan əla tütək, taxtadan üçtəkərli uşaq arabası düzəldir, məhəllə uşaqlarından, kənd dəcəllərindən məni qoruyur, gah da balıq tutmaq kimi xoşladığım işlə başımı qatır, özünün dost istəyini ürəyimdə lap alovlandırıdı...
Deyirlər uşaqlıqda mən çox yaraşıqlı idim, bəlkə mənə əziz olan bu iki insan arasında sıxılmağımın, paylaşıla bilməməyimin bir səbəbi də bu idi, nə bilim... Hər iksinə bildirmişdim ki, məndən ötrü çox əziz, əvəzedilməz doğmalarımdılar...
Gülü get gedə dərinə gedirdi, sonrakı vaxtlarda mənə dodaq öpüşü, döş gilələrini sovurmağı, arxadan qucaqlamağı, ayaqortası sürtüşməyi o öyrədirdi, mən heç özüm də bilmirdim ki, bunları hardan bilir: gələcəkdə isə o boynuna aldı ki, bütün bu həngaməni ona hamamda bir rəfiqəsi öyrədir, göstərirdi. İndiki baxışla ifadə etsəm, onun sonralar ərə gedən, çoxlu uşaq doğan qız dostu sadəcə leysibiyan imiş: düzü, ilk dəfə bunu biləndə, az qala yediklərimi yediklərimi geri qaytarmışdım.
O zaman dəyərlər tamam başqa idi: hamı gizlində çox hoqqalardan çıxsa da, bunu dilə gətirmir, sirr olaraq özləri ilə qəbrə qədrə aparırdılar. O indi dəbdədir ki, öz rəngli sevgi və sevişlərinlə öyünür, ondan para toplanır, cəmiyyətdə seçilməyə çalışırlar...
Bir dəfə Gülü elə etdi ki, ayaqarası sürtünmədən də o yana getdik və önqoyruğum yarıyacan onun namusuna sancıldı... Ağrıdan qız az qala çığırdı, yaxşı ki evimizdə bir kimsə yox idi. Onu tez hamama apardım, üzünə su vurdum, ayaqlarını araladı, qan damcıları budunun iç tərəfinə qəribə şıramlar açmışdı...
Gülü hıçqırırdı:
- "Biz bunu etdik deyəsən. Xoşbəxtəm ki, ilk dəfə sən mənə qadınlığı bəxş etdin..."
- "Dəli olmusan, sən nə danışırsan?"
Elə ordaca o daha dərinə getdi, hamamın qapısını arxadan cəftələdi, dəlicəsinə soyundu, mənim də paltarlarımı az qala didişdirdi, sonra gözlərimi qapadıb yerə srəmilməyimi istədi, dili bədənimdə gəzişdi: "Sən mənim tək dünyamsan..." pıçıldadı, aşağıya doğru başını apardı, nəm dodaqları paçamın arasında seviş tonqalı qaladı sanki... Sonra isə üstümə qalxıd, gözlərini bərəldərək ayaqlarını araladı, sancıdan qovrulsa da bədənini üstümə saldı, ruhumun harasa sancıldığını hiss etmək necə də gözəlmiş?!
Bircə qorxum vardı ki, evdəkilər qayıtmasın, kimsə bundan xəbəri omasın... Artıq iş-işdən keçmişdi, sevişin xumarından ayılanda isə yuxarıdakı hamamın dam pəncərəsindən Elmirin bizə baxdığını gördüm, tez utandığımdan əllərimi paşamın arasına apardım...
- Əgər Gülü mənə bir əl verməsə hamıya deyərəm və kənddə biabır olarsız. Atası, qardaşları onun da sənin də başını kəsər! - Elmirin bu alçaq sözləri birbaşa ikimizin də ruhuna sançılırdı...
Mən indi də o hadisəni xatırlayanda canıma əl atmağa hazıram, amma onda da, sonrakı yadadüşmələrin gərginliyi vaxtlarında da buna iradəm çatmırdı...
Fakt qarşısında, günahlı əməl üstə tutulmuşduk, odur razılaşmaqdan başqa heç birimizin əlacı qalmamışdı. Bayaqdan başverənlərin heyrəti içində donu ilə lüm-lüt yaraşıqlı bədənini gizlətməyə çalışan qız sanki ayıldı. Gülü mənə baxdı, qulağıma tərəf dodaqlarını aparıb pıçıldadı: "Səndən ötrü ölümə də gedərəm!" Əslində indi anlayıram ki, qulağıma deyil ruhummün qəlbi sayılan vicdanıma onları pıçıldamışdı...
İndi də yadımdadır, bu rəzaləti görməmək üçün iki yerə bölünmüş hamamın o biri otağına tərəf keçdim. Elmiri nifrətlə süzməkdən başqa əlimdən nə gələrdi ki? Yeniyetmələr hər şeyi ürəyinə salmağı, həddən-ziyadə həssaslıq etməyi, çəkinməyi ilə fərqlənir axı?!
O biri tərəfdə olsam da, Elmirin seviş əzablarının Gülüdə oyatdığı iniltiləri indi də içimdə eşidirəm: bəzən onlar şimşək kimi vicdanıma çaxır...
Elmir onun vücuduna, mənimsə ruhum ilə vicdanıma ağrı verir, günah saçırdı: ilahi, niyə onda onun başını kəsmədim, ya da özümü asmadım?!
Bir ara inilti kəsildi, Gülü ağlayırdı, sonra Elmirin hökümlü səsi gəldi: "İndi isə daldan istəyirəm..."
Hər şey ani baş verdi: əlimdəki odun parçasını Elmirin başına necə çırpdığımı bilmədim... Sonra o başıyarılmı, qan içində qaçıb gedərə söyüşlə bildirdi:
-"Baxarsız, minərəm sizə... Gör başınıza nə oyun gətirərəm, hamının yanında biabır olarsız..."
Gülü mənə baxdı, mən ona. İçimdə təpər tapıb Elmirə qışqırdım:
- "Götün var, bir kimsəyə de bu sirri, sənin başını kəsərəm..."
Sonra Gülü heysiz bədəninə su vurdu, sanki qarşılaşdığı murdalçılıqdan saflanmaq istəyirdi, paltarını əyninə alıb yorğun-yaralı yerişlə evlərinə tərəf istiqamətləndi...
SSRİ-nin dağılma ərəfəsi idi, insanların başı öz qarınlarına qarışmışdı, adamlar uşaqları ilə maraqlanmağa belə vaxt tapa bilmirdilər və beəlnçinə hadisələr minlərlə baş verirdi...
O gündən sonra dost və sevgilimdən ibarət aləmim - həyatımın gündüzü ilə gecəsi söndü təmiz... Hər ikisi məndən aralandı, Elmir dəyusluq etdi, bu sirri məhəllə uşaqları arasında yadı, Gülü artıq kəndimizin gözəlçəsinə çevrildi, bu arada anası öldü, atası iki arvad gətirdi, onların ailələrində söz-söhbət çoxaldı, Gülü evdən qaçdı, sonra yenə qayıtdı...
Mən bunları sonralar biləcəkdim: Bakıya oxumağa yollandım, Rusiyaya hərbi xidmətə getdib qayıtdım, ali məktəbə daxil oldum: bütün bu vaxtlar ərzində Gülüyə olan sevgi ilə, o hadisənin günahı məni yaşatdı, nə qədər qəriə səslənsə də, həm də ucaltdı...
SSRİ-i dağıldı, Elmir Qarabağ müharibəsində igidlik göstərərək tankı ilə ermənilərin əlində mülki əhalini xilas dən tyerdə elə tankın içindəcə yandı, Milli qəhrəman adı aldı...
Hər dəfə kənddə gedəndə Gülü ilə kəndin qırağındakı gizli seviş vadimizə gedirdik: düzü mən hər dəfə onundan bağışlanmaq arzusuyla görüşürdüm, ilk məhəbbətim isə növbəti dəfə yoldan çıxarıdı məni:
- "Kəndin əksər kişiləri, onların oğlanları ilə yatsam da, onlar bir yana, sən bir tərəfə... Mənim ruhum səninlə sevişir, ürəyim..."
Gülü artıq kənddə məhşuri-cahan idi: siqaret çəkir, cavanlarla nəşələnir, oğlanlarla dalaşırdı: hamı da ondan çəkinirdi. O isə sanki mənim və Elmirin yeniyetmə qəzəbini kişilərdən alırdı...
Hərdən kefi saz olan vaxtlarda mənə məzəli seviş sərgüzəştlərindən danışırdı:
- Bax, o oğraş aqranomu görürsən, ona dil vurdurmşam... O biri əbləh mollaya bax, sanki keçən dəfə saqqalını sidiklə yumamışdım e... Maqsud kişi isə mənəmlə xəndəkdə yatan yerdə arvadı onun əzişdirmişdi... Əliyə bax, bir dəfə məni güya oğluna qısqanırdı, deyir, ona əl vermə... Oğraşların biri, səhərlər kişiləşirlər, gecənin aranlığında isə mənim quluma çevrilirlər... - Sonuncu dəfə Gülü bunları etiraf etdi mənə...
Sonuncu dəfə bircə söz dilimdən qopdu:
- Gülü, məni bağışla!
O, kədərlə dilləndi:
- Bilirsən, bu həyat bircə dəfə bizə verilir, gəl dünyanın da ağzını qaşıyaq... - Sonra axırıncı dəfə seviş rəqsinə məni dəvət etdi...
Məmin gecə ayrılanda qəribə söz dedi:
- O günləri mələksimalı oğlanlarını gördüm, maşallah, nə şirindilər. Allah bəd-nəzərdən uzaq eləsin. Eynən sənin kimiydilər. Ruhumda gizlətdiyim uşaqlıq siman vardı onlarda da. İstədim öpəm, amma...
Səhər məhəlləmizin səs-küyənə oyandım: Gülügilin evində qışqırıq səsləri gəlirdi... Anamdan nə baş verdiyini sorudum:
- Gülü özünü yandırıb: bəlkə də yaxşı edib, ləkəsini bu həyatda təmizləyib getdi...
Anam bilmirdi ki, o göylərin saf mələyini həyat ləkəsinə mən çevirmişdim...
Hamama tələsdim, böyük güzgüdə özümə baxdım, gözlərimdə qan damcılıyırdı, hamamın o biri otağında Elmirin odlu ruhu Gülünün atəş ruhuyla ölüm sevişinə çıxmışdı. Bunu vicdanımla eşidirdim...

P.S. Gecə yenə yerimdən qan-tər içində ayıldım: həyat yoldaşım mənə tərəf fırlanıb soruşdu:
- Nədir, təzyiqin var? Bu gün də hamamda burnundan qan axıb...
O nə biləydi ki, o burnumdan axan qan deyil, gözlərimdən süzülən vicdanımın günah adlı al ləkəsidir... İndi hər səhər və gecələr ruhum günah qusur vicdanıma, yəqin ki, ta ölənə qədər belə olacaq...
P.P.S. Hekayə indi dünyada olmayan iki ən yaxın insanımın ruhuna ərməğan edilir...