Məhkum güllər

Faiq Balabəyli

Bayıl türməsinin həyətini

Azadlığın könül oxşaya havasından

qoruyan

soyuq və qalın divarların boyunca

 əkilən qızılgüllər

qızıl qana boyanmışdı sanki,

 ləçəkləri qıp-qırmızı

yarpaqları isə yam-yaşıl idi...

azadlıq havasına köklənmişdi bu güllər, 

düşünürdüm.

Arada görərdim bu gülləri-

 müstəntiqlər ifadə almağa, 

vəkillər vaxt öldürməyə gələndə...

bir də doğmaların gözüyaşlı, ürəyi qübarlı

halda görüş aldıqları günlərdə

 bu gülləri gözlərimlə oxşayar, dərər, iylərdim.

Bir dəfə anasının əllərindən tutub da 

oğlum və körpə qızım 

 görüşə gəlmişdilər.

bax onda gözlərimlə yox, əllərimlə

dərdiyim gülləri barmaqlıqların

 o tayında olan qızıma verdim:

-Al, qoxla, səninçün elə indicə dərdim-dedim.

- Bunların heç ətri gəlmir, həm  də solublar ki, dedi qızım.

Barmaqlığın o tayındakı

 azadlığın havasından boğulmuşdu

 solmuşdu, ətrilərini yox etmişdi o güllər...

o güllər qalın divarların, tikanlı məftillərin

 arasında doğulmuşdu...

o güllər məhkum güllər idi...