O qədər satdı ki, kişinin oğlu...

Sayman Aruz

Allahım, darısqal evlərimizdə,
az qalır qəbir tək sıxılıb ölək.
Torpaq ki, vermədin vətən salmağa,
bir qarış torpaq ver, yıxılıb ölək.

Yenə oturmuşuq, sigaret və mən...
Bu rəngli şəhərin adı paytaxtdır.
Yorğunam bir qurdun tənhalığı tək,
“Allahım qoyunlar necə xoşbəxtdir”!

Hər şeyi bilirsən, amma Tanrıcan,
heç kim olduğumçün məni bilmədin!
Qəlbimdə  qəzəb var, gözümdə araq,
yazıq, sən heç gecə yata bilmədin...


Mənim kimilərin nəslin kəsiblər,
sənin göndərdiyin molla “mələklər”!
Bütün bu yolların sonunda “heç” var,
gedənlər bir daha gəlməyəcəklər!

Fantanlar bağında, Qız qalasında
Təbrizi düşünmək, maraqlı işdir...
Bu qırx beş metrəlik bayrağın altda
vətənsiz üşünmək,  maraqlı işdir...

Bizim payımıza söyüş yazıblar,
bir qurup “ziyalı”, yəni avara!
Bir ovuc vətəni olmayan quşlar
bir ovuc dən üçün, qonar divara...

O qədər satdı ki, kişinin oğlu,
and içmək istədi, torpaq tapmadı.
Tanrı yuxarıdan üç alma atdı
səni düşünürdü, heç nə qapmadı...

Bir şeylər vardı ki, sən anlamadan
anlına yazılır və səni seçir...
Görsən küçənizdə polis dayanıb
bil ki, ürəyindən azadlıq keçir