Çatma kaman qaşlarını

Zamiq Kövsəri

Əllərim indiyəcən

Saçının dadın görməyib.

Hələ dünya sənin kimi

Qəribə qadın görməyib.

Danış mənə kimsən axı,

Ey dərdləri ağır adam.

Əl çatmazlıq zirvəsində

Əyləşən ən fağır adam.

Bircə dəfə susma belə,

Bir kəlmənə baxaram mən.

Kirpiyinin arasında,

Ürəyimi sıxaram mən.

Zəriflikdən tir-tir əsən

Əllərini uzat mənə.

Yoxsa elə əl çatmazdı,

Mümkünsüzdü çatmaq sənə...

Sən olduğun yerə qədər

Hansı ayaq gələ bilər?

Gözlərinə baxsa biri

Yerindəcə ölə bilər.

Baxışını dikmə yerə,

Torpaq gedir ayağımdan.

Əcəl mənə yaxın olur

Sən keçəndə uzağımdan.

Çatma kaman qaşlarını-

Ürəyimə salırsan çat.

Bir dünyada yaşayarkən

Ola bilmir qəlbim rahat.

Ya sən daşın başqa yerə,

Ya mən köçüm bu şəhərdən.

Saçlarının gecəsində,

Qurtuluram mən səhərdən.

Hər zülmətə xoş gəlirəm,

Hər gecəyə sığışıram.

Günəş bütün insanlara,

Mən də sənə alışıram.

Yad aləmdən gələn kimi

Aparıram özümü mən.

Sən gəlirsən xəyalıma, 

Yumuram hey gözümü mən.

Xəyalda da, aşkarda da

Hey gəlirəm sənə tərəf.

Hər dəfə də nəsə olur,

Mən salıram yolumu səhv.

Bütün yolar sənə gəlir,

Bütün göylər sənə uçur.

Pilə-pillə xəyalları

Mən qururam- yenə uçur.

Ey namusu təmiz olan,

Üstü-başı kirli qadın,

Bəşər heç vaxt bilməyəcək,

Kim idin sən, sirli qadın...