Əminəm ki, bu dəfə alınmayacaq

Zərdüşt Əlizadə

Qarabağ naminə İkinci Vətən müharibəsində qəhrəman əsgər və zabitlərimizin fədakarlığı və müttəfiqlərimizin sədaqəti sayəsində 1990-1994-cü illərin müharibəsində itirilmiş ərazimizin 75 faizi qeyd-şərtsiz, 25 faizi müəyyən şərtlə Azərbaycanın nəzarətinə qayıtmışdır.

75 faiz ərazini yenidən abadlaşdırmalıyıq.

Qalan 25 faiz ərazi üzərində suverenliyimizin tam bərpasının şərti nədir? Həmin ərazidə rus sülhməramlı qoşun hissəsinin yerləşməsi və öz vəzifəsinin öhdəsindən bacarıqla gəlməsi.

Üçtərəfli 10 noyabr 2020 il Bəyanatı bir siyasi sövdələşmənin mətn ilə ifadəsidir.

Bu mətndə deyilir ki, Rusiya Federasiyası Azərbaycan Respublikasının Milli Ordusunun Qarabağın Ermənistan Respublikasının silahlı qüvvələri tərəfindən işğal edilmiş ərazisinin 75 faizini silah gücünə azad edilməsini qanuni sayır və bu məsələdə Azərbaycanı müdafiə edir, o şərtlə ki, Azərbaycan Respublikası Qarabağın qalan 25 faizində rus sülhməramlı qoşunlarının yerləşməsinə icazə versin.

İlham Əliyev bu Bəyanatı imzaladı, Rusiya Nikol Paşinyanı bu Bəyanata imza atmağa məcbur etdi. Rusiya prezidenti Vladimir Putin də Bəyanatı imzaladı və bu sənədin qəbulunu özünün parlaq diplomatik nailiyyəti elan etdi. Bu Bəyanat imzalanandan sonra Rusiya qətiyyətlə elan etdi ki, Qarabağ bütünlüklə Azərbaycan ərazisidir.

Ərazinin 25 faizinin tam qayıtması üçün Azərbaycan dövləti ağıllı, tarazlı və ölçülüb-biçilmüş siyasət yürütməlidir. Əgər Azərbaycan belə siyasət yürütməsə, nəinki bu 25 faizi, bütün Qarabağı yenidən itirmək təhlükəsi tam gerçək ola bilər, necə ki, 1990-cı illərin əvvəlində baş vermişdi.

Bu sadə həqiqəti anlamayan azərbaycanlı varmı? Təəssüf ki, var, özü də onların sayı get-gedə çoxalır. Niyə çoxalır? Çünki ənənəvi müxalifət gerçək dünyada siyasi mübarizəsini hakimiyyətə tam uduzandan sonra köçüb virtual dünyaya, orada xeyli sayda internet-kanal açıb və oradan tələb edir ki, rus sülhməramlı qoşunları Dağlıq Qarabağdan çıxsın. Gerçək dünyada imza toplayırlar, məqalələr yazıb Qarabağın de-fakto itirildiyini deyirlər, Azərbaycanın məğlubiyyətinə yas məclisi qururlar. İnternetdən istifadəni öyrənib bunu müasir biliyin zirvəsi hesab edən çoxsaylı istifadəçi isə onların bu fikirləri ilə həmrəylik nümayiş etdirirlər.

Niyə? Milli hərəkatın qaynar çağından 30 il keçib, bu uzun müddət ərzində ənənəvi müxalifət maralları və onların cığırdaşları niyə ağıllanmayıblar?

Bunun səbəbi aydındır.

Onlar yenə hakimiyyətə can ataraq ali məqamda əyləşən şəxsi yamanlamaq, gözdən salmaq, haqlı olsa belə, nahaq göstərmək şakərindən əl çəkməyiblər. Onların ənənəvi siyasi mübarizə üsulu yalandır, böhtandır, şərdir.

Bir dəfə bu yolla gedib Azərbaycanın başına daş saldılar, hakimiyyəti məngirləyib bir il bildirçinin bəyliyini etdilər, görünür, bunu yenə təkrarlamaq istəyirlər.

Prezident İlham Əliyevi müdafiə etmək fikrindən tam uzağam, inanmayan mənim son 25 il ərzində Əliyevlər üsul-idarəsinin korrupsiyasını, vətəndaşların hüquqlarını kobud pozmasını və yarıtmaz kadr siyasətini kəskin tənqid edən onlarla məqaləmi oxuya bilər.

Lakin mən, ənənəvi müxalifət liderlərindən fərqli olaraq, hakimiyyətlə dövlət arasındakı fərqi görürəm və heç vaxt AXC-Musavat cütlüyünə bənzəyib hakimiyyət naminə dövləti bada vermərəm. Məhz buna görə deyirəm ki, İlham Əliyevin indiki Qarabağ siyasəti düzgündür və xalqımızı addım-addım tam qələbəyə aparır.

Rəhmətlik Tofiq Qasımovun sevimli ifadəsi var idi: “Bu dəqiqə sizə izah edim”. İndi mən də sabiq cəbhədaşımın dediyi kimi, qısa tərzdə izah edim, hansı səbəbə görə 2020 il 10 noyabr Bəyanatı Azərbaycana xeyirdir. Çünki əminəm ki, ənənəvi müxalifət də, onların küyünə gedən qaragüruh da son 30 ildə Qarabağ mövzusunda yazdığım yüzlərlə məqaləni oxumayıb.

10 noyabr Bəyanatından əvvəl, Qarabağ müharibəsinin ilk mərhələsində, BMT-nin Təhlükəsizlik Şurasında Fransanın, ABŞ-ın və Rusiyanın birgə dəstəklədiyi bir qətnamə layihəsi müzakirəyə çıxarıldı. Layihənin məğzi ondan ibarət idi ki, Azərbaycan hərbi əməliyyatı dərhal dayandırsın. Müzakirələr vaxtı bəlli oldu ki, həqiqi niyyətlər daha uzaq məqsədlərə yönəlib. Azərbaycan müharibəni dərhal dayandırmasaydı, həmsədr dövlətlər 1990-ların əvvəllərində Azərbaycanın xeyrinə qəbul edilmiş qətnamələri təftiş edən və son 30 ildə mövcud olan gerçəkliyi nəzərə ala biləcək yeni bir qətnamə layihəsini müzakirəyə çıxarmağı nəzərdə tuturmuşlar. Yəni yeni qətnamə layihəsi, qəbul olunardısa, BMT TŞ Qarabağ üzərində Azərbaycanın suverenliyini, əvvəl olduğu qədər, birmənalı tanımayacaqdı.

Xoşbəxtlikdən, həmin an bunun qarşısını Britaniya və Qoşulmamışlar hərəkatından BMT TŞ-nın üzvü olan qeyri-daimi üzvlər aldılar. Ala bildilər, təhlükə müvəqqəti sovuşdu, lakin tam yoxa çıxmadı. Bəlli oldu ki, Cənubi Qafqazda hərbi-siyasi vəziyyət qəfildən Azərbaycanın ziyanına, Ermənistanın xeyrinə dəyişə bilər. Bunun üçün Azərbaycan ordusunun Xankəndinə daxil olması, dünya mediasının “yeni erməni soyqırımı” şivəni qoparması, Rusiyanın bu “soyqırımın” qarşısını almaq üçün Gümrü bazasındakı qoşunlarını Qarabağa yeritməsi və, təbii ki, rus ordusu ilə Azərbaycan ordusu arasında döyüşlərin başlaması, bu zaman Türkiyənin məcbur olaraq hərbi münaqişəyə qarışması və Azərbaycan ərazisində genişmiqyaslı regional müharibənin qızışması kifayət idi.

Azərbaycanın 1988-1993-cü illərdə mübtəla olduğu fəlakətlər ənənəvi müxalifətin zəka və məsuliyyət qısırlığını danılmaz tərzdə sübut etmişdir. Əgər belə olmasaydı, nə Azərbaycan, nə də ənənəvi müxalifətin özü bu günə düşməzdi.

Əgər onlar indi Azərbaycanı 10 noyabr Bəyanatından çıxmağa səsləyirlərsə, və cəmiyyətdə onların səsinə səs verənlər tapılırsa, görünür, onlar bundan sonra nə baş verəcəyini təsəvvürlərinə gətirə bilmirlər. Necə ki, 1990-cu ilin yanvar ayının 1-i və 19-u arası Bakıda nə baş verdiyini qavraya bilməmişdilər və qanlı hadisələrin labüdlüyü barədə xəbərdarlıqlarıma məhəl qoymamışdılar.

Əgər bu bisavad və məsuliyyətsiz şəxslərin təklifləri həyata keçərsə, Azərbaycanın başına gələcək müsibətləri təsvir etmək bir o qədər çətin deyil.

Fərz edək ki, Azərbaycan rus sülhməramlılarının Qarabağdan çıxmasını rəsmən tələb edir. Rusiya deyir ki, göz üstə, qoşunların bölgəyə gəlməsi üçün təxminən bir ay lazım oldu, burada əməlli-başlı yerləşiblər, çıxmaları üçün də bir ay möhlət verin. Azərbaycan, təbii ki, razı olmalıdır.

2008-ci ildə Mixail Saakaşvilinin etdiyi kimi, rus qoşunlarına hücum çəkəsi deyil ki? Deyil.

Azərbaycanın bu tələbindən bir gün sonra Minsk Qrupunun üç həmsədri – Fransa, Rusiya və ABŞ - BMT-nin Təhlükəsizlik Şurasına bir qətnamə layihəsi təqdim edirlər. Layihədə yazılır ki, Dağlıq Qarabağın erməni əhalisinin Azərbaycan tərəfindən soyqırıma məruz qalması təhlükəsinin qarşısını almaq məqsədilə:

1.Dünya dövlətlərinə tövsiyə edilir ki, Artsaxın müstəqilliyi tanınsın;

2.Azərbaycana xəbərdarlıq edilir ki, zora əl atarsa, BMT-nin TŞ-nın qərarı ilə onun cəzalandırılması missiyası tapşırılacaq Minsk Qrupunun həmsədri olan ölkələrə.

Bəli, qətnamə layihəsinə beş daimi üzvdən dördü səs verəcək, Çin bitərəf qalacaq. Bundan sonra birinci Fransa, ardınca Rusiya, sonra isə ABŞ və təxminən Kosovonu tanıyan sayda dövlət Artsaxın müstəqilliyini tanıyacaq. Artsax dönüb olacaq rəsmən müstəqil dövlət. Azərbaycan öz ordusunu işə salmağa cürət etsə, onun bu hərəkəti müstəqil Artsax dövlətinə qarşı təcavüz hesab ediləcək. Rusiyanın Xəzər donanmasının gəmiləri təxminən 50-60 “Kalibr” qanadlı raketi ilə Bakını, Səngəçalı və Gəncəni vuracaq, şimal sərhəddimizi isə rus ordusu keçəcək.

Bu, mənim öncəgörməm deyil, bu, ənənəvi müxalifət liderlərinin indiki hakimiyyəti devirmək naminə Azərbaycanın başına gətirmək istədikləri bəlaların onda birinin təsviridir.

Ənənəvi müxalifət xalqımızı 20 Yanvar faciəsi günlərinə qaytarmaq istəyir.

1990-cı ilin yanvar ayının 21-də Rəsul Quliyev və mərhum professor Çapay Sultanov varid olurlar Əbülfəz Əliyevin can-ciyər dostu Becan Fərzəliyevin Yasamaldlkı həyət evinə və AXC sədri ilə görüşürlər. Dəli kimi otaqda o yana, bu yana əsəbi vargəl edən Əbülfəz Əliyev deyir ki: “Mən bu qədər adamın qırılacağını təsəvvür etmirdim”.

Yadınıza salıram ki, həmin gecə Bakıda 131, Lənkəran və Neftçalada 7 nəfər həlak olmuşdu.

Burada sual doğur: “AXC sədri qarabağlı Əbdürrəhman Vəzirovun devrilməsi üçün neçə adamın qətlini ağlabatan və məqbul sayırmış”?

İndi də mən üzümü vəzifə həsrəti ilə qovrulan ənənəvi müxalifət liderlərinə və onlara züy tutan “politoloqlara” tutub soruşuram: “Sizin vəzifə kürsülərinə sahib çıxmağınızın müqabilində Azərbaycan xalqı nə qədər insan və ərazi itkisi verməlidir ki, siz razı qalasınız?”

Yaxşı, tutaq ki, ənənəvi müxalifət liderləri bildikləri və bacardıqları xəyanəti təkrarlamaq istəyirlər, bəs indi özünü müasir Azərbaycanın müasir vətəndaşı hesab edən İnternet istifadəçilərinin ağlı harada qalıb?

30 il keçib, ay camaat, bu 30 ildə dünya xeyli dəyişib, ə bə siz niyə dəyişməmisiniz? 1990-cı ildə xalqı fəlakətə sürükləyən AXC liderlərini qəhrəman saymaq olardı, çünki onların iç üzü hələ açılmamışdı, mafiyaya işlədikləri o vaxt hələ bəlli deyildi, bəs indi də bunu anlamırsınız?

Qarabağ, Azərbaycan və Ermənistan, Cənubi Qafqaz uğrunda mürəkkəb və mübhəm oyunlar gedir, Azərbaycan Respublikası bu oyunu şəksiz öz xeyrinə yönəldə bilib və bu vaxt bir ovuc dünyadan bixəbər vəzifə hərisi oyuna qatılıb öz ənənəvi cığallığı ilə qələbəmizi məğlubiyyətə çevirmək istəyirlərsə, bunun adını nə qoymaq olar?

Ay camaat, sayıq olun, xainlər heç cür sakitləşmək istəmirlər, onlar suyu daim bulandırmağa hazırdırlar.

Əminəm ki, bu dəfə alınmayacaq.

meydan.tv