QƏRBİN BİZƏ QARŞI APARDIĞI İNFORMASİYA MÜHARİBƏSİ

Valeri Korovin

Şəbəkə texnologiyalarının əsas prinsiplərini bilmədən müasir siyasi prosesi başa düşmək mümkün deyil. Bu texnologiyaların bir neçə daimi və dəyişməz cəhətləri var ki, bunları dəfələrlə diqqətə yetirmək lazımdır – ta o vaxta kimi ki Rusiyanın siyasi rəhbərliyi səviyyəsində strateji qərarlar qəbul edilərkən nəzərə alınsın.

Qlobal müqavimətdə əsas anlayış şəbəkədir – təşkilatlanmanın qeyri-mərkəzçi forması kimi, hansında ki birləşdirici faktor ümumi informasion meydandır. Belə şəbəkənin elementi insan da ola bilər, istənilən yön üzrə birləşmiş insanlar qrupu da. Amerikan şəbəkəsi özünə sosial təşkilatlanmanın hər cür təzahürlər spektrini birləşdirməyə çalışır. Burda milliyətçilər də var, kommunistlər də, liberallar da, xristianlar da, müsəlmanlar da, hətta buddistlər də. Belə şəbəkənin əsas hədəfi vətəndaş cəmiyyətinin dublikatını yaratmaq, onun bütün aktiv təzahürlərini əhatələməkdir ki, həmin imitasiya simulyakrını daim real vətəndaş cəmiyyətinin siyasi seçiminə qarşı qoymaq mümkün olsun.

Şəbəkə vətəndaş cəmiyyətinin dublikatını yaradır ki, onu özünün qatılmadığı hakimiyyətə qarşı qoya bilsin. Hansısa mənada şəbəkə çoxqütblülüyün parodiyasıdır, hansı ki çoxqütblülüyün əsasında avrasiyaçılar özlərinin alternativ şəbəkələrini yaradırlar və təkqütblü qloballaşmaya qarşı qlobal inqilabi müqavimət alyansı formalaşdırırlar. Axı şəbəkəyə maraqlı deyil ona daxil olan elementlər həqiqilikdə komministdilər, xristiandılar və ya tolkinçidilər. Ona maraqlıdır ki, hər bir konkret element öz ətrafında aktiv adamları birləşdirir və həmin şəbəkənin düşmənlərinə qarşı destruktiv finksiyanı yerinə yetirməyə qadirdir.

Şəbəkənin düşmənləri isə o rejimlərdir ki, vətəndaş cəmiyyətini Qərb konsepti kimi görərək inkar edirlər; axı şəbəkə məhz vətəndaş cəmiyyətinin əsasında mövcud ola və fəaliyyət göstərə bilər. Şəbəkənin qabağını kəsən ölkələr müəyyən müddət sonra özlərində Qərbyönlü “narıncı” inqilab etmək istəyən qüvvələrin aktivləşdiyini müşahidə edirlər, bəzən isə hətta ölkələrinə hərbi təcavüzlə üzləşirlər. Əgər Rusiyanın dəstəyini alırlarsa özlərinə qarşı birbaşa təcavüzdən canları qurtarır və bu zaman təkcə dağıdıcı iqtisadi sanksiyalara məruz qalırlar.

Şəbəkə vətəndaş cəmiyyətinin dublikatı, poddelkası olduğundan onun bütün fəaliyyəti də simulyativ olur. Bütün “məxməri inqilabların” əsas leytmotivi hakimiyyətin qeyri-legitimliyi, onu seçmiş vətəndaş cəmiyyətindən uzaq düşməsi barədə tezis olur. Əslində isə “dünya ictimaiyyəti” adı verilmiş həmin nəsnəni maraqlandırmır hakimiyyət ilə xalq arasında real uçurum var, ya yox. Bəyanatlarında onlar vətəndaş cəmiyyətinin amerikan şəbəkə tipininin simulyasiyasından ustalıqla istifadə edirlər. Məhz beləcə Putin müxalifətin bəyanatları ilə diktator kimi xarakterizə edildi, Rusiyadakı Qərbyönümlü və ya Qərbə münasibətdə neytral qüvvələr isə “totalitar rejimin qurbanları” kimi göstərildilər.

Cin Şarp özünün “Diktaturadan demokratiyaya” kitabında Qərbə qarşı olan hakimiyyətlərin qeyri-legitim olmasını göstərmək üçün çoxlu sayda simulyasiya üsulları təsvir edir. Burda etiraza çıxmış qızların ağ köynəklərində milis dubinkalarının zərbələrindən yaranmış qan izləri də var, saxta hazırlanmış pasportlar və pullar da, o cümlədən açıq diversiyalar, hökumət orqanlarına tabe olmama və sabotaj da. Amerikan şəbəkəsi Rusiyaya qarşı həm də Şarpın həmin metodları ilə işləyir. Liberalların “antidiktatura ritorikası” adlandırılan ritorikası uyğun liderin seçilməsini müəyyənləşdirir – beləsini ki zəif olsun, boz olsun, heç nə ilə seçilməsin, kənar təsirlərə meylli olsun və Qərb beləsi ilə asanca manipulyasiya edə bilsin.

Cin Şarpın təlimi qeyri-zorakı faktora əsaslanır ki, əslində daha çox qan-qadalıdır, axı o legitimliklə oynayır, halbuki zorakı yol özü leqallıqla birbaşa təmasa girir və buna görə də onun qarşısını almaq daha asandır. O vaxt ki şəbəkə qanunu tapdalayır, hökumətin tam hüququ olur ki, onun qarşısını alaraq durdursun və hakimiyyət bu hüquqdan aktiv şəkildə istifadə edir. Lakin şəbəkə qanunu tapdalamırsa hakimiyyət özü legitimlik məkanından çölə düşür.

Rusiya hakimiyyəti vətəndaş cəmiyyətinin dublikatına qarşı hüquq-mühafizə orqanlarının əməkdaşlarını çıxarmaqla məhz legitimlik dırmığını tapdalayır. Axı eyni zamanda elə həmin meyarlarla öz şəxsi şəbəkəni yaratsaydın, məsələn, gənclərdən ibarət ictimai və siyasi hərəkatlar qursaydın, amerikan şəbəkəsi kimi sən də vətəndaş cəmiyyətini simmetrik simulyasiya edə bilərdin. Amerikan şəbəkəsindən fərqli, ona əks bəyanatlar verən, liberal siyasi aktivliyə qarşı fikirlər yürüdən belə şəbəkədən istifadə imkan verərdi ki, hakimiyyətin legitimliyini saxlayasan və daha effektiv fəaliyyət göstərəsən.

Valeri Korovin, “Şəbəkə müharibəsi”