Səninlə yatdım

Rusiya rok-poeziyasında


Yuliya Nevolina

Çıxıb getdin, mən isə sənin dalınca qaçdım.
Bilərək, bilməyərək – bəzən qəddar olurdun.
Məni vurdun. Mən isə vuruldum, könül açdım,
Məni sevmədinsə də, ancaq, səninlə yatdım.


Görüş verdin bəzən heç görüşə də gəlmədin,
Ad günüm hansı gündür, sən bunu da unutdun.
Nə zamansa mənə bir hədiyyə də almadın,
Ancaq, nə olsun, yenə mən ki səninlə yatdım.


Yaddan çıxarıb məni metrodaca buraxdın.
Küçə qəhbələrinə səni sevəni satdın.
Sən bir qara qəpik də heç vaxt mənə qıymadın
Ancaq buna baxmadım, yenə səninlə yatdım.


Yoxa çıxdın bir zaman, xəstələndiyim aylar
Aborta düşdüm, ölüb mən ölümdən qayıtdım.
Kaş onda gəbərəydim, kaş heç sağalmayaydım,
Ayağa duran kimi yenə səninlə yatdım.


Bəzən sərxoş olurdun, elə bil donuz idin,
İt qoxusu verirdin, heç olmayırdı dadın.
Sən şahzadə deyildin, qəhrəman da deyildin.
Bilmirəm nəyə görə, ancaq, səninlə yatdım.


Səninlə fəxr edirdim, özüm bildiyim kimi.
Üzün tüklü olurdu, bir qaya kimi sərtdin.
Hər an məni danladın, hər an zəhləmi tökdün.
Belə idin sən belə. Ancaq, səninlə yatdım.


Gah Olyaya gedirdin, gah da ki Lüdmilaya,
Məndə qalan nəyin var sobaya atıb yaxdım.
Ancaq, sən geri döndün, üzündə yoxdu həya
Bütün bunlardan sonra yenə səninlə yatdım.


Sən mənə alçaq dedin, mənə ifritə dedin.
Evdəki güzgüləri vurub birbə-bir qırdım.
“Nəyin varsa götür get, itil bu evdən” dedim.
Dedim, ancaq nə olsun, yenə səninlə yatdım.


Bax yazıram indi mən bir dəlilər evindən.
Varım-yoxum nə varsa sənin yolunda batdı.
Ancaq nəyə görəsə hər gecə yuxuda mən
Görürəm, bir zamanlar səninlə necə yatdım.