“Azərbaycanda ancaq rüşvət və korrupsiya inkişaf edib”

Vətəndaş Həmrəyliyi Partiyası təşkilat şöbəsinin müdiri Samir Əsədli ilə müsahibə

- Yay aylarında ictimai siyasi həyatdakı durğunluğu belə izah edirdiləır ki, bu, mövsümlə əlaqədardır, hamı istirahətdədir. Artıq payız gəlib, sizcə, hazırda ictimai siyasi həyat nə dərəcədə aktivdir?
- Düzdür ki, yay mövsümü ilə əlaqədar siyasi sferada bir az durğunluq hökm sürdü. Amma tamamilə passivlik olmadı. Müxalifət partiyaları fəaliyyətini davam etdirdi. Eyni zamanda, müxalifət partiyalarından biri olan Vətəndaş Hərməyliyi Partiyası da yay mövsümündə zona müşavirələri keçirdi.
Müxalifətçilərin qanunsuz həbs olunması və məhkəmə prosesləri yay mövsümündə aktivliklə yadda qaldı. İnsanların istirahətə getməsi müxalifət düşərgəsində tam olaraq müşahidə olunmadı. Müxalifət partiyaları bu mövsümdə öz fəaliyyətini davam etdirdi.

- Yay mövsümü bitmədən İran səfriliyi önünüdə Urmu gölünün qurudulmasına etiraz olaraq aksiyalar keçirildi, amma onların heç birində kifayət qədər aktivlik müşahidə olunmadı. 
- Təbiii ki, tələbələrin yay tətilində olması, eyni zamanda bir sıra şəxslərin istirahətə getməsi bu durğunluğu yaradan səbəblərdir, ancaq bu, tam olaraq durğunluq formasında olmadı.

- Bu ay sizin partiyanın 19 illiyi oldu. Bu illər ərzində VHP Azərbaycanın ictimai-siyasi həyatında hansı yeri tuta bildi?
- Vətəndaş Həmrəyliyi Partiyası 1992-ci ilin siyasi çəkişmələri dövründə Qarabağ döyüşlərinin getdiyi zamanda yarandı. Sabir Rüstəmxanlının başçılıq etdiyi bir qrup ziyalının köməyi ilə partiya təsis olundu. Ölkənin nicatının vətəndaş həmrəyliyində olması fikri əsas gətirildi. Bu illər ərzində partiyada heç bir sapmalar və parçalanmalar olmayıb. VHP bu illər ərzində keçirilən seçkilərin demək olar ki, hamısında iştirak edib. Bu illər ərzində VHP parlamentdə təmsil olunan müxalifət partiyalarından olub. Eyni zamanda ilk bələdiyyə seçkilərində VHP-dən 600-ə yaxın şəxs seçilib. Son bələdiyyə seçkilərində isə bələdiyyələrin sayı azaldığından 115 nəfər seçilib. Onu da qeyd edim ki, ölkədə olan müxalifət partiyalarına basqılar VHP-yə qarşı da var. Azərbaycanda elə siyasi şərait yaradılıb ki, ölkədə müxalifət partiyalarına üzv olanlara düşmən gözü ilə baxılıb. Ancaq VHP belə basqılardan üzü ağ çıxıb.

- Qarşıda hansı işlərin görülməsi nəzərdə tutulub?
- Biz növbəti bələdiyyələrdə boş qalan yerlərə keçiriləcək seçkilərdə iştirak etməyi planlaşdırırq. Gələn ilin yanvarından qurultay üçün hazırlıqlar başalayacaq. Bütün rayon təşkilatlarının konfranslarının keçirilməsi nəzərdə tutulur. Partiyanın gəncləşmə prosesi sürətləndiriləcək.

- Son günlər Wikileaks sənədləri orada yayılan informasiylar mətbuatın gündəmindədi. Bu informasiya ilə bağlı belə fikirlər səsələnir ki, o informasiylar hakimiyyətə təzyiq vasitəsidir. Siz nə düşünürsünüz bu barədə?
- Bu sənədlər təkcə Azərbaycanla bağlı deyil, dünyanın bir sıra ölkələrində, eyni zamanda avtoritar quruluşa malik ölkələrlə bağlı yayımlanır. Bu yazışmalar Azərbaycan hakimiyyəti tərəfindən təkzib edilsə də bu, həqiqətdir. Bu yazışmalar ABŞ-ın Azərbaycandakı səfirləri ilə hakimiyyət nümayəndələri, müxalifət təmsilçiləri ilə görüşlərin yazışmalarıdır. Azərbaycandakı hakimiyyətin dövləti qeyri-demokratik idarə etməsi, seçkiləri saxtalaşdırması, ölkədə insan hüquq və azadlıqlarının qorunmaması, iş adamlarının, müxalifətçilərin sıxışdırılması halları hamıya məlumdur. Wikileaksdə də bunların yayılması hakimiyyətin açıqlama vermək zərurətini yaradır. Bu, reallıqdır ki, Azərbaycanda normal siyasi rəqabət, iqtisadi rəqabət deyilən anlayış yoxdur. Adi vətəndaşa sahibkarlıq fəaliyyətinin göstərilməsinə imkan verilmir, yaxud hansısa vətəndaşın siyasi fəaliyyətlə məşğul olmasına maneyə yaradılır. Son vaxtılar 2 aprel mitinqində iştirak edənlərin həbsi də bunu sübut edir. İnsanlar rüşvətxorluğun, korrupsiyanın aradan qaldırılmasını istəyirlər. Korrpusiya demək olar ki, dövlətin vəzifədə olan şəxsləri tərəfindən inkişaf etdirilir. Bu illərdə Azərbaycanda ancaq rüşvət və korrupsiya inkişaf edib. Həmçinin ölkə daxilində vətəndaşlara şərait yaradılmadığından onlar Rusiya və başqa ölkələrdə iş axtarmalı olurlar. Azərbaycanın 2 milyona yaxın vətəndaşı Rusiyada işləyir. Wikileaks sənədələri müxalifəti hərəktə gətirir bununla bağlı bəyanatlar verilir, hakimiyyətdən açıqlama tələb olunur. Mən də siyasətlə məşğul olan biri kimi hesab edirəm ki, əgər 1993-cü ildən bəri YAP hakimiyyəti bir Qarabağ problemini həll etmirsə təbii ki, özü istefa verib getməlidiir.

- Qeyd etdiniz ki, həll edə bilmirsə, çəkilib getsin. Bəlkə problemin həllinə mane olan başqa amillər var. Məsələn, başqa dövlətlərin maraqları... 
- Belə görünür ki, hakimiyyət özü bu problemin həllində maraqlı deyil. Çünki, hakimiyyət təmsilçiləri bildirir ki, mitinq, piket keçirmək olmaz, çünki ölkənin Qarabağ problemi var. Bununla siyasi manipulyasiya edilir. İnsanlara bu fikir aşılanır ki, müxalifət qüvvələri hakimiyyətə gəlsə, xarici qüvvələrin təsiri ilə Qarabağı ermənilərə verəcək.
Ölkədə bir milyondan çox qaçqın var, onların problemini həll etmək lazımdır. Siyasi məqsədlər üçün Qarabağ problemindən istifadə etmək lazım deyil. VHP olaraq biz hesab edirik ki, bu problemin həll olunmasında müxalifət-iqtidar ayrıseçkiliyi olmamalıdır.

- Türkiyənin Azərbaycandakı səfiri Hulusi Kılıçın bir müddət əvvəl verdiyi bəyanat haqqında nə düşünürsüz? 
- Türkiyə həmişə Azəbaycanın yanında olub. Əgər 1918-ci ildə Qafqaz-İslam Ordusu Azərbaycana köməyə gəlməsəydi, indi Bakı da Dərbənd kimi Rusiyanın bir əyaləti idi. Azərbaycan müstəqilliyini bərpa edəndə də onu ilk tanıyan Türkiyə olub. Bu günə qədər bütün sahələrdə Azərbaycanın arxasında olub. Türkiyə Azərbaycana görə Ermənistanla sərhədləri açmır. Təbii ki, onun da dövlət kimi maraqları var. Türkiyə Azərbaycana görə Ermənistanla sərhədləri açmırsa, Azərbaycan da Türkiyənin yanında olmalıdır. Onun hansısa problemi varsa, dəstək olmalıdır.

Fatimə Kərimli                    qafqazinfo.com

Ömrü boyu yasda

Alı Vüsal

Professional Oxucu Liqası

Hüzr məclisi o qədər davam edir ki, az qala rəhmətlik yaddan çıxır

Hüzr məclislərimiz az qala dözülməz həddə çatıb. Nə qədər qəribə olsa da, bəzi yerlərdə hətta kimsə rəhmətə gedəndə qəbiristanlıqda, ölən şəxsin qəbri üstə çadır qurulur və orada 3 gün 3 gecə molla əyləşir. Bəzi yerlərdə 40 gün, ən yaxşı halda 7 gün qəbir üstə gedilir. Günlərlə hüzr çadırı yığışdırılmır. Həm ziyalılar, həm dindarlar, həm məmurlar bu sahədə anormallığa son qoymaq üçün bütün səylərini birləşdirməlidirlər.

Bu mövzuya dəfələrlə toxunulub. İndi başlıca iş nümunə göstərməkdir. İcra aparatının ərazi nümayəndələri qarışıq 50-dən artıq işçisi var, 100-ə yaxın din xadimi var, üstəlik bələdiyyə sədrləri, elə media işçiləri... hərə bu işdə bir nümunə göstərsə, digərləri də onlara baxar.
 Hüzr ehsanı toy məclisindən fərqlənmir. Hüzr məclisinin bir neçə gün davam etməsi, bu mərasimlərdə hədsiz təmtəraq o qədər problem yaradır ki, az qala rəhmətə gedən yaddan çıxır.
Çoxunuza məlumdur ki, dində ancaq dəfn günü üçün vacib əməllər var. Heç yerdə yazılmayıb ki, hüzrü 7 gün elə, yaxud ehsanı bu qədər təmtəraqlı et. Buna görə hüzr məclislərinin 3 gün olması, bu məclislərin təmtəraqdan uzaq olması məqsədəmüvafiqdir. Biz bu işdə ictimai qınağa nail olmalıyıq. Sirr deyil ki, hər məclisdə, yaxud qəbir üstündə hamı öz dərdindən danışır, marağında olan məsələləri - futboldan tutmuş bazar məsələlərinədək hər şeyi müzakirə edir. Belə olan halda günlərlə qəbir üstə getməyin mənası nədir?
Bu yaxınlarda hüzr məclislərindən birində stolun üstünə xurmadan və çaydan savayı heç nə qoyulmadı. Hamı da razı qaldı. Biz hüzr məclisini təmtəraqlı edib sabah borca düşməməli, bəziləri kimi icra hakimiyyətinə gəlib: “Hüzrün borcun verə bilmirəm”- deyib ölənin ruhunu narahat etməməliyik. Təsəvvür etmirəm ki, xaricdən gələn olsa, günün istisində yüzlərlə kişinin başına gün döyə-döyə qəbir üstə getmək mənzərəsini görsə, bizim haqqımızda nə düşünər. 

İran, PJAK'ı dize getirdi

PKK'nın İran kolu PJAK'ın, teröristlerin sınırdan bir kilometre öteye çekilmesini ve saldırıda bulunmamasını talep eden Tahran'ın tüm şartlarını kabul ettiği bildirildi.

İran Devrim Muhafızları Komutan Yardımcısı General Abdullah Aragi, yaklaşık iki aydır süren operasyonlar sonucunda şu ana kadar 180'den fazla PJAK'lı teröristin öldürüldüğünü söyledi. 

Devlet televizyonunun haberine göre, çatışmalarda 300'den PJAK'lının da yaralandığının belirlendiğini ifade eden Aragi, teröristlerin ağır bir yenilgi alarak İran topraklarını terk ettiklerini belirtti.

General Aragi, "dış güçlerce eğitilip silahla donatılan" teröristlerin bölgeden tamamen temizlendiğini söyledi.

"PJAK SİLAH BIRAKMAYA HAZIR"

İran Silahlı Kuvvetleri Harekât Daire Başkanı Tuğgeneral Ali Şadmani de, örgütün çok zayıfladığını ve silah bırakmaya hazır olduğunu açıkladı.

PJAK’ın yok olma aşamasına girdiğini ifade eden İranlı komutan, “PJAK’ı, ABD başta olmak üzere İsrail ve İngiltere gibi ülkeler İran’da güvensizlik oluşturmak için yarattılar. Onlar, örgütü İran’a karşı savaşabileceği kadar destekleyecekler, ne zaman ki örgüt bu doğrultuda rol yapamaz hale gelirse yeni bir komplo ve yeni bir örgütle karşımıza çıkacaklar” dedi.

İRAN ŞART KOŞMUŞTU

İran Devrim Muhafızları, ülkenin kuzeybatı sınırı bölgesinde 16 Temmuz'da teröristlere yönelik operasyon başlatmıştı. Ramazan süresince ara verilen operasyonlar bayramın ardından yeniden başlamıştı.

PJAK verilen ağır kayıplar üzerine bu ayın başlarında tek taraflı ateşkes ilan etmiş ve Kuzey Irak yönetimi aracılığıyla İran’a da ateşkes önermişti. İran ise şartlarının kabul edilmesi halinde PJAK’a yönelik operasyonlarını durdurabileceğini duyurmuştu.

İran ordusu son olarak PJAK’ın Kuzey Irak’taki en büyük kamplarından birinin bulunduğu Casusan’ı ele geçirmişti.

İranlı askerler, Casusan tepelerinde, her birinde 500-600 militanın barınabileceği, yaklaşık iki metre yükseklikte ve üç katlı yer altı tünelleri ve sığınakları bulmuşlardı.

Hürriyet Planet

Amerikanı söyək, ya öyək?

Ülvi Məmmədli      

Professional Oxucu Liqası

 Buyurun, Rusiyanın Geopolitik Araşdırmalar Mərkəzinin rəhbəri, general Deonid İvaçov bəyanat verib ki, A qripinə səbəb olan virus ABŞ-da xüsusi laboratoriyada hazırlanıb ki, sürətlə artan dünya əhalisinin sayını tənzimləyə bilsinlər. Kimin hesabına tənzimləyəcəklər? Əlbəttə, bizim, bir də monqolların və çukçaların... Bu da elə həmin biz deyən Amerikadır!

 İndi bizim novruzəliləri düşündürən əsas məsələlərdən biri də budur.  Bilmirəm, məlumat çıxdı ki, Obama İstanbulda namaz qılıb. Bilirəm, özünü çoxbilmiş göstərənlər deyəcək ki, Obama heç İstanbulda olmayıb, yalandır. Bilirəm, amma Obama elə bircə dənədi ki? Söhbət ABŞ prezidenti Barak Hüseyn Obamanın kiçik qardaşı George Obamadan gedir. George Türkiyə firmalarından birinin təmsilçisidir və özü deyib ki, namazda bütün müsəlman dünyası üçün dua eləyib. Kişi vurğulayıb ki, ailəsi müsəlman əsillidi və kiçik qızının adı da Fatimədi. "Habertürk"ün müxbiri naqolay bir sual verib: "Barak Obama müsəlmandırmı"? Cavab diplomatik olub: "Hazırda o elə vəziyyətdədir ki, bəlkə də fərqli hərəkət edir, amma Barak Obamanın daxili müsəlmandır". Adamın az qala sevinməyi gəlir. Deyilənə görə, biz də daxilən müsəlmanıq axı.
 İraqda o vaxtkı ABŞ prezidenti Corc Buşun başına ayaqqabı atılması məsələsini tarixindən asılı olmayaraq hamı xatırlayır. Yadınızdadırsa, o vaxt həmin ayaqqabının hər tayına bilmirəm bir milyondu, ya ondu, bəlkə də yüz milyon dollardı qiymət də qoymuşdular. Hələ türklər də bir iddia qaldırdılar ki, ayaqqabı onların firmasının məhsuludu. Bir sözlə, hamı bu insidentdən öz qazancı üçün istifadə eləməyə çalışırdı. Elə ayaqqabını atan jurnalist Müntəzər əl-Zeydi də, zərbədən akrobatcasına yayınan Buş da, jurnalisti tutan təhlükəsizlik xidməti də, bir sözlə, hamı. Ən maraqlısı və inandırıcısı da o idi ki, sanki hadisə təsadüf nəticəsində baş vermişdi və jurnalist əsəblərini cilovlaya bilməyərək ayaqqabılarını Buşun başına atmışdı. Gördüyünüz kimi, buraya qədər "Qaravəlli"lik heç nə yoxdur. Məzəsi bundan sonradı...
 Bağdadda keçirilən məhkəmədə insidentin yaradıcısı, iraqlı jurnalist Müntəzər əl-Zeydi 3 il müddətində azadlıqdan məhrum edildi. Əslində elə bu da gözlənilən idi, nə olar ki, indi Buş prezident deyil, bəs onda o qədər qan töküb İraqa demokratiyanı niyə vermişdilər ki. Amma məhkəmədə əsl "Qaravəlli" baş verib. Özünü günahkar saymayan Müntəzər əl-Zeydi son sözündə açıb sandığı, töküb ürəyindəkilərin hamısını ortaya. Hələ məhkəmə prosesində jurnalist verdiyi ifadədə hadisəni belə təsvir eləmişdi: "Mətbuat konfransında Buşu gördükdə gözlərim döndü (deyəsən, ifadəni tərcümə eləyən adam dilimizi zəif bilirmiş, bizdə adətən "başım, beynim çöndü" deyirlər, gözü dönmək öküzə, bir də epilepsiyalılara aiddir). Həmin an Buşun ayaqlarının altında iraqlıların qanından başqa bir şey təsəvvür etmədim. Buna dözə bilmədim və ayaqqabılarımı çıxarıb Buşa atdım. Peşiman deyiləm. Buş İraqın qonağı deyil. Bizdə qonaq üç gündən sonra qonaq sayılmır (sürüşkən ifadədir, yəni ev sahibi sayılır?). Buş isə 6 ildir İraqdadır. O, qonaq yox, işğalçıdır". Əl-Zeydi o vaxt daha bir neçə patriotik cümlələr də işlətmişdi. Amma məhkəmədə şok bir açıqlama verdi: "Bu aksiyanı 2 il əvvəl, Buş Əmmana gəldikdə həyata keçirəcəkdim, amma olmadı. Ayaqqabı atmaq üçün 2006-cı ildən bəri məşq edirdim".
 Eh, əl-Zeydi qardaş, çox pis məşq eləmisən. Gərək başından tutuzduraydın. Zalım oğlu, bu boyda zırıltıya girişmisən, məsələyə bir az elmi yanaş daa. Çox güman ki, sən məşqi hərəkətsiz hədəfə ayaqqabı atmaqla eləmisən. Əsl snayper isə obyektin hərəkət etməsini, onun reaksiyasını da qiymətləndirməli idin. Ola bilsin ki, ya Buşun kuklasını qoyub məşq eləmisən, ya da arvad-uşaqdan hansınısa hədəf seçmisən. Onların da reaksiyası zəif olub. Bəlkə də elə Buş özü də zərbədən yayınmağı uzun müddət məşq eləyib. Bir sözlə, gül kimi iş görürdün, axırında zibillədin.

Yəhudi məktəblilərinin "kipa" ilə qəbulu

Azərbaycan dövləti bu ölkədə azlıqda yaşayan və hətta ümumi sayı ölkə əhalisinin yüzdə birinə də çatmayan yəhudilərin bütün tələblərini təmin edir və sorğu-sualsız yerinə yetirir, onların azadlığı üçün lazım olan bütün şəraiti yaradır. Halbuki, əhalinin 96%-dən çoxunu təşkil edən müsəlmanların ən adi müsəlmanlıq hüquqları, o cümlədən İslam prinsiplərinə əməl etmələri, xüsusilə də hicablı qızların məktəbə getmələrinə qadağa qoyulubdur.

Amma ölkənin Təhsil Nazirliyi yəhudilik simvolu sayılan “kipa” papaqlarının geyilməsini yəhudi məktəbliləri üçün maneəsiz bilir.

Azərbaycan Respublikası 96% müsəlman və 85% şiə olan bir ölkə olmasına baxmayaraq, sionistlərə qulluq etmək üçün təhsil mərkəzlərində hicabı və məsciddən azanın səsucaldanlar vasitəsilə səslənməsini qadağan etmiş, dini mədrəsələri bağlamışdır.

Statistikanın göstəricisinə əsasən, ölkə əhalisinin 96%-ni müsəlmanlar təşkil edir və onlardan 85%-i şiə, 15%-i isə əhli-sünnədir.

Çox təəssüflər olsun ki, Azərbaycan dövləti ümumi sayı ölkə əhalisinin yüzdə birinə də çatmayan sionistlərin təzyiqi nəticəsinə müsəlmanlara çoxlu məhdudiyyətlər yaratmışdır. Nümunə olaraq, 2010-cu il nöyabrın 17-dən başlayaraq Təhsil Nazirliyi tərəfindən bu ölkənin təhsil mərkəzlərində  hicab qadağan olunmasını və bu qadağa qeyri-rəsmi olaraq tədriclə ölkənin digər dövlət mərkəzlərində də icra olunmasını göstərmək olar. 

http://arannews.ir/az/

"Hicab müxalifləri sionizm nökərləridir"

"Hicab qadağası ABŞ sifarişidir"

"Arannews"in Səhər Beynəlxalq kanalına istinadla verdiyi xəbərə əsasən, çərşənbə axşamı Tehranın azəri dilli sakinlərindən bir dəstəsi Azərbaycan Respublikasında məktəbli qızlara qarşı hicab qadağanının davam etməsini məhkum edən aksiya keçirdilər. Aksiya iştirakçıları hicab qadağasının ləğvini və həbs edilmiş hicab müdafiəçilərinin, islamçıların azadlığını tələb edən şüarlar səsləndirdilər.
İştirakçılar bu aksiyada "Hicab müxalifləri sionizm nökərləridir", "Ey hicablı bacım səni dəstəkləyirik", "Hicab qadağası ABŞ sifarişidir", "Azərbaycan oyaqdır, öz dininə dayaqdır", "Hicab məhbuslarına azadlıq", "Hicab müdafiəçilərinin həbsi ABŞ sifarişidir", "Məhbuslara işgəncə Allahla müharibədir" şüarları və "Allahu Əkbər" nidaları səsləndirməklə Azərbaycan Respublikası xalqı ilə həmrəy olduqlarını bildirdilər.

  

  

В стране глухих

Сима Эннаги. Субботние заметки

24 сентября в мире отмечают  необычный день – день глухонемых, который учрежден в 1951 году.

На планете 2500 языков. Но есть и еще одна форма общения – язык взгляда и жестов. Всемирная Федерация глухих в 50-е годы для обслуживания международных мероприятий глухих, то есть конгрессов, конференций, в том числе и спортивных, разработала систему жестов Жестуно.

Многие люди считают глухонемых несчастными, ущербными существами. Ведь глухонемые не слышат божественных звуков природы – пения птиц, шума дождя, шепота волн. Они не слышат голос любимого человека. Но не верьте в тот миф, что глухие замкнуты и необщительны. Десятки замечательных личностей были глухими, среди них – Пьер де Ронсар, поэт эпохи Возрождения, заядлый фехтовальщик и прекрасный танцовщик; Виктор Гюго – французский писатель, Бетховен – немецкий композитор, Антонио Станьоли – итальянский художник, Жан-Жак Руссо – французский писатель и философ.

Внутренний мир глухонемых для нас загадочная скрытая форма жизни. Как они общаются со звуковым миром? Полная глухота на самом деле имеет место лишь в редких случаях. Как правило, большинство людей, не способных на полноценный вербальный контакт, обладают к большей или меньшей степени достаточным слухом. Говорят, что глухонемые слушают музыку спиной. Позвоночник превращается в антенну, дающую информацию об окружающем звуковом пространстве. Поэтому глухонемые достаточно тонко чувствуют ритм и более восприимчивы в ощущении скорости и амплитуды колебаний.

Иногда в метро я встречаю группу глухонемых. Они жестикулируя, о чем-то бурно спорят, смеются… И все это в полной тишине. Тогда сразу бросается в глаза, что у каждого свой мир, непонятный другому – мы, слышащие,  живем в шуме, в котором самое важное  порой упускается из виду, теряется в словесной шелухе. А глухие сосредоточены на своих неслышных словах – жестах, и может, поэтому лучше понимают друг друга. Может, эти глухие люди счастливее нас, потому что не слышат шумовой мусор,  словечки, брошенные вслед невоспитанными людьми. Глухих невозможно обидеть язвительным замечанием или уколоть грубостью – им плевать на наши слова, которые впустую сотрясают воздух и растворяются в эфире, не затрагивая сердца.

Есть такой фильм – «Страна глухих», где глухая танцовщица ночного клуба Яя живет единственной мечтой – накопить денег и уехать в некую сказочную «страну глухих», где живут только глухие люди и поэтому царит добро и справедливость. Ей кажется, что мир слышащих людей полон жестокости и зла.

Мы все, независимо от того, слышим мы, или глухие, - хотим, чтобы нас окружали добрые, честные, порядочные люди. Для этого мудрецы советуют открывать свое сердце всему прекрасному, доброму и верить, что в каждом из нас есть хорошее, светлое и чистое.

Нас с детства учат тому, что все хорошее будет завтра, в будущем… Поэтому мы и живем порой беспочвенными надеждами и грезами, которые мешают видеть настоящий мир и жить настоящей, а не выдуманной жизнью.

А потом, через много лет, приходит понимание того, что «завтра» наступило, а то хорошее, что мы ждали – уже было и прошло, а мы и не заметили. Мы остались глухи к своему сердцу и чувствам.

Глухота физическая не мешает человеку жить, творить добро, любить. А глухота сердца и души губит личность, превращая его в биоробота. Так откроем свое сердце миру и услышим самые искренние слова на свете, которые говорят нам наши родные и близкие: я тебя люблю!

sima-simacan.blogspot.com

“Gülnar” (hekayə)

Aysel İsmayılzadə

 Zəng vuruldu və artıq evə getmək zamanı gəlmişdi.Mən təlaş içində idim.

 Mən birdən:-Gülnar,tez qaç evə.Bacını da götür qaç evə,qaç.

 Gülnar:nolub sənə,niyə qaçım?

 Mən:onlar sənin yaşadığın yeri görmək istəyirlər.Axı onlar səni yenə incidəcəklər,Gülnar. (gözlərim dolaraq)

 Gülnar heçnə demədən çantasını götürüb qaçdı.Mən də onun arxasiyca getdim.Uşaqları görüb onları ləngitmək istəyirdim.Amma onlar artıq xain planlarını həyata keçirmək üçün məktəbin arxasında gizlənmişdilər.Mən buna nail ola bilməmişdim.

 Artıq Gülnarla bacısnın arxasına düşərək onu təhqir etmək üçün yola düzlənmişdilər.Gülnarla bacısı elə tez tez gedirdilər ki,mən nə uşaqlara nə də onlara çata bilmirdim.Gəlib çatdığmda balaca daxma,həyətdə ayağından şikəst bir kişi,və səs-küyləri hər yanı bürüyən sinif yoldaşalrımı gördüm.Gülnar bacısıyla bir-birinə qısılaraq anasını səsləyirdi.Gülnarın atası bu həyətdə oturan şikəst kişi imiş.”ay qızım,ay bala nolub”deyə soruşmağından,Gülnarın isə dayanmadan,qorxaq səslə:-ata,ata,deməyindən anlamışdım ki,bu kişi onun atasıymış.Anası:”gedin burdan,yaramazlar”deyə deyə bayaqdandı məzəyə durmuş uşaqları qovurdu.Sanki onlar hansısa yeməyin üzərinə üşüşən iyrənc milçəklər idi.

 Mən dəhşət içindəydim.Bu gördüyüm mənzərə məni qorxulu yuxunu xatırladırdı(ki,heç belə yuxu da görməmişdim).Bir müddətdən sonra Gülnar bacısıyla kiçik daxmalarına girdilər.Ata başını aşağı salmış üzgün halda oturmuşdu, kasıb olmaqlarında,qızlarının bugün yaşıdları tərəfindən lağlağıya qoyulmasında sanki özünü günahkar sayırdı.

 Mən evə qayıtdım.Özümü hiss etmirdim,donmuş,daşlaşmışdım.Səhərədək gözümü qırpmadan səhərin açılmağını gözləyirdim.Səhər isə elə bil qəsdən açılmırdı.Məktəbə getdiyimdə,müəlliməmi ilk dəfədi ki,üzgün və əsəbi görürdüm.Sinifdə uşaqlar və onların valideyinləri oturmuş,kimisi ayaq üstə harasa tələsirdi.Yenə dünəni xatırladan səs-küy,izdiham.Mən təccüb içində qapıda dayanmış,nə baş verdiyini anlamaq istəyirdim.Müəlliməm məni görən kimi yanına gəlməyimi istədi.Mən nədənsə qorxurdum.Çünki məni görən kimi hamı susdu.Müəlliməm mənim çiyinlərimə əlini qoyaraq:səndən bir söz soruşacam.Dünən baş verənləri bizə olduğu kimi danış,qızım.Heçnədən də qorxma,danış-dedi.

 Nə danışım?Gördüklərimi mən hiss etdim axı.Hisslərimi,Gülnarı,onun ailəsinin yaşadıqlarını,nə hiss etdiklərini necə danışım?Onların ağrısını necə ifadə edim,bilmirdim.Qorxmaq?nədən?kimdən,axı?Dünən qorxu hissimi də,digər hisslərimlə berabər itirmişdim.Öz-özümə bu sözləri deyərkən,yalnız Gülnarın o məsumanə üzü gözümün qarşısına gəlirdi.

 Müəlliməm yenə mənə:danış,dünən orda nə baş verdi?-soruşdu.

 Mən susurdum.Onlar isə bu sualdan sonra yenə aralarında bağırışaraq”mənim uşağım tərbiyəlidi,o belə etməz”,”mənim balam orda yox idi”,”bu nə cəfəngiyyatdı”kimi özlərini müdafiə etmək üçün yalan sözlər danışırdılar.Mənim isə gözllərim bayaqdan Gülnarımı axtarırdı.O isə yox idi…..Valideyinlər uşaqlarından betər idi.Elə bil birazdan teqdirnamə təqdim olunacaq kimi bəzənib,uşaqlarının başalrını sığallayırdılar.Müəlliməm isə onlara uşaqlarının səhvindən danışsa da,bunun heç bir faydasının olmadığını anlayırdı.

 O gün dərs olmadı.Valideyinlər getmişdi.Mən isə sanki günahkaram kimi mənə tərs tərs baxan uşaqların arasında boğulurdum.Dərsdən sonra tələsik getdim Gülnarı görməyə.Amma onu görə bilmədim.Daxmanın qapısı açıq,ama boş idi.Bir qədər oturdum daşın üstündə,sanki birazdan Gülnar gələcəkdi.Qoca bir qadının:ay bala,kimi axtarırsan?-deyən səsini eşitdim.

 Mən:Gülnarı.

 Qoca qadın:onlar getdilər.

 Mən:hara?nə vaxt gələcəklər?

 Qoca qadın:dedilər ki,heçvaxt.Daha burda yaşamıyacaqlar.Öz rayonlarına qayıtdilar.

 Məni ağlamaq tutmuşdu.Axı niyə sağollaşmadı mənimlə,niyə məni tərk etdi deyə düşünürdüm.Sinif yoldaşlarıma qəzəbliydim.Çünki onlar mənim Gülnarımı məndən almışdılar.

 Xeyli vaxt keçdi.Artıq vaxtla berabər böyümüşdük.Onlar bəlkə də xatırlayırdı Gülnarı,bəlkə də çoxdan unutmuşdular,ya da biraz da olsun uşaqlıq səhvlərindən dərs çıxarmışdılar.Bilmirəm nə düşünürdülər.Amma mən Gülnarı heç unutmadım.Bir vaxt öyrəndim ki,daha təhsilini davam etdirməyib,onu ailəsi 16 yaşında ərə verib.Sora öyrəndim ki,hətda bir oğlu da olub.Xoşbəxtmi?məni xatırlayırmı heç?-bilmirəm. O vaxt uşaqların onu döydüyü halda ağlamamağını anlamamışdım.İndi anlayıram.O vaxt cavab tapmadığım suallara cavab tapır,artıq anlayırdım.Ağlamamamışdı.Çünki, təhqirlər onun ürəyini yaralayırmış. Onun gözləri deyil,ürəyi ağlayırmış.

 Mən kasıb olanın nələrdən təcrid olunduğunun, təhqir olunduğunun şahidi olmuşdum.Anamın dediyi kimi”varlı mərhəmətsiz ürəklər ”tərəfindən Gülnarımın məndən ayrı salındığını gördüm. Gülnar, mənim Gülnarım.

Юрий Гик. Визуальная поэзия в России. Тенденции

(Презентация показана и текст зачитан на Международной научной конференции «Лингвистика и поэтика в начале третьего тысячелетия» (Москва, Институт русского языка им.В.В.Виноградова РАН, 28 мая 2007 года))

Визуальной поэзией называется синтетический жанр, находящийся на стыке между визуальными искусствами и литературой. Визуальная поэзия имеет древние корни – фигурной поэзией занимались еще древние греки Александрийской школы. Одними из предтеч современной визуальной поэзии являются русские футуристы: прежде всего, Алексей Крученых и его соратники – Ольга Розанова, Илья Зданевич и Игорь Терентьев. Визуальной (конкретной) поэзией занимались поэты Лианозовской группы: Сапгир, Холин. В силу относительно непрерывной традиции и наличия национальных предтеч ситуация в современной российской визуальной поэзии разительно отличается от ситуации с мэйл-артом. Мы имеем стабильное развитие и ряд поэтов, работающих на современном уровне. Многие российские визуальные поэты являются мэйл-артистами: в мэйл-арт сети визуальная поэзия является одним из жанров, многие выставки мэйл-арта имеют темой визуальную поэзию; для визуальной же поэзии мэйл-арт является, начиная со «второго рождения» в 60-е, каналом распространения информации.

Визуальной поэзии в той или иной степени посвящены ряд журналов. Прежде всего это журнал «Черновик» (бессменный редактор Александр Очеретянский, Нью-Джерси), через который так или иначе прошли все российские визуальные поэты, и в этом смысле его роль трудно переоценить.
Визуальной поэзии был полностью посвящен новый журнал Другие (редактор Евгений Степанов, Москва). К сожалению вышел только один номер этого журнала полтора года назад.
В середине 1990-х два номера журнала Визуальная поэзия выпустил Александр Бубнов в Курске. Большое внимание жанру уделяют в своих журналах москвичи Света Литвак и Николай Байтов.



По визуальной поэзии в России проведен ряд выставок: «Театр слова» в Калининграде (1995, куратор Дмитрий Булатов), «Радикалы и маргиналы» в Москве (2005, куратор - я), выставка во время фестиваля «Другие» в Москве (2006, основной куратор – Евгений Степанов). Большой мега-проект «Платформа» был проведен в 2003-2004 в разных городах мира: от Пензы, Москвы и Калининграда до Варшавы и Чикаго – целью проекта была презентация публике именно российских визуальных поэтов, «вернуть» их российским читателям-зрителям.


В 1994 году Сергей Бирюков выпустил учебник для ВУЗов «Зевгма», посвященный непосредственно визуальной и саунд-поэзии. В 1998 году Дмитрий Булатов выпускает огромную антологию международной визуальной поэзии, попавшую в букеровский шорт-лист. 16 номер журнала «НЛО» (1995) посвящает более половины объема теории и практике визуальной поэзии.

Современную практику российских визуальных поэтов можно разделить на три большие категории с условными названиями: пост-фигурная поэзия, пост-конкретная поэзия и пост-«poesia visiva». Я попробую привести основных представителей российской (включая пост-советское пространство и эмигрантов) сцены и выберу наиболее характерные поэмы, разбив их еще и по техникам произведения для удобства.
Пост-фигурная поэзия соблюдает принцип миметичности. Поэмы воспроизводят своей формой предметы окружающего мира, они фигуративны по художественной композиции – не абстрактны. Они более сложны композиционно, чем традиционные фигурные поэмы – ближайшим родственником пост-фигурных поэм являются каллиграммы Аполлинера.
Хороший образец пост-фигурной поэзии мы видим у Анны Альчук.

Анна Альчук
Другой образец пост-фигурной поэзии мы видим у смоленского художника Дмитрия Зимина – она сделана с помощью компьютера.

Дмитрий Зимин
Отдельный раздел составляют поэмы, которые бы я назвал «пост-конкретными». Конкретные поэмы, по определению американского исследователя и художника Дика Хиггинса, характеризуются абстрактным расположением на плоскости листа и структурной оригинальностью (или хотя бы претензией на нее). Приставка «пост-», как и в случае с пост-фигурными поэмами, добавляет уровень сложности. Так, поэмы-перевертени безвременно погибшего Дмитрия Авалиани, подпадая под определение конкретной поэзии, обладают и свойствами акционной поэмы – для прочитывания второго значения надо совершить перформативный жест, перевернуть лист с поэмой верх ногами. Дмитрий работал в традиции жестовой поэзии, одним из первых представителей которой был эго-футурист Василиск Гнедов, исполнявший свою «Поэму конца» (пустой лист бумаги) жестом. Другим представителем жестовой поэзии является Ры Никонова.


Борис Констриктор, как и Дмитрий Авалиани, рисует свои поэмы вручную. Поэмы Бориса имеют тщательно продуманную композицию визуальных элементов. Для него важны такие детали как заплывы букв, подчеркивания в тексте, разделяющие стихотворение на сегменты.

Дмитрий Авалиани

Борис Констриктор

Другим примером «пост-конкретной» поэзии являются машинописные произведения Светы Литвак. Они максимально соответствуют хиггинсову определению конкретной поэмы в силу действительно абстрактного расположения отдельных букв. На содержательном уровне поэма близка крученыховской зауми. Обратим внимание также на рамку, которой автор обвел некоторые буквы – таким же приемом с рамкой пользовался в своих заумных стихах Алексей Крученых.

Света Литвак

Специфическим расширением конкретной поэзии можно считать поздние поэмы Сергея Сигея и Ры Никоновой в сотрудничестве с другими иностранными визуальными поэтами. Коллаборационное творчество (при создании поэмы участвуют несколько авторов) типично для западных радикальных поэтов, но пока ново в России. Интересно также использование Сигеем в таких поэмах резиновых штампов – техники, характерной для мэйл-арта.

Джон Бенет, Ры Никонова, Сергей Сигей
Эдуард Кулемин создает эстетские графические композиции, которые можно тем не менее читать как текст. Сложные проекты Эдуарда носят акционный характер. Так, в проекте «Коммутация» листы с поэмами мялись руками и подвергались компьютерной обработке.

Эдуард Кулемин

Я работаю также с компьютером. Мне наиболее интересно развитие экспериментов классиков жанра, например, каллиграммы Аполлинера.

Юрий Гик
Третий раздел составляют поэмы «пост-poesia visiva». Под «poesia visiva» обычно понимают композиции текста и фотографии, т.е. всевозможные коллажи и смешанные техники. Алексей Даен соединил этот стиль с искусством “NO!ART” – одним из альтернативных направлений современного искусства, параллельных в т.ч. и мэйл-арту.


Алексей Даен



Александр Моцар использует в своих коллажах фотокопии рукописей русских литературных классиков – как, например, Достоевского.

Александр Моцар

Александр Очеретянский делает выразительные коллажи – часто без какого-либо текста, что можно также воспринимать как некий радикальный поэтический жест, равносильный «Поэме конца» Василиска Гнедова.

Александр Очеретянский

Рафаэль Левчин в своих коллажах использует фрагменты с чистым визуальным материалом наряду с текстовыми. По художественным качествам - это продолжение традиции, начатой Куртом Швиттерсом в своих карточках.

Рафаэль Левчин
Закончим этот раздел поэмой 10-летней давности Дмитрия Булатова в соавторстве с австралийским поэтом Петом Спенсом. В основе поэмы лежит коллаж, сочетающий текстовые и графические элементы. Интересно также применение букв, составляющих фон и рамку работы – поэма удачно интегрирует идеи фигурной, конкретной поэзии и poesia visiva.


Дмитрий Булатов, Пэт Спенс

http://www.chernovik.org/

Azərbaycan dağları