Mən kafirəm, dinsizəm Allah olmağım gəlir

Günel Eyvazlı

Dəniz, elə böyüksən ki, səndən qorxmağım gəlir,

Enini, uzununu, coşğunu, qüdrətini

Səndən almağım gəlir,

Dəniz olmağım gəlir.

Torpaq, üzü qarasan səndən acığım gəlir

Amma, hərdən sənin tək

Məzar olmağım gəlir, ana olmağım gəlir,

Torpaq olmağım gəlir.

Mən kafirəm, dinsizəm,

Allah olmağım gəlir..

Özümə çəkiləndə təkliyə sığınıram

Qələmə sarılıram,

Yorğana bürünürəm.

Mən evin tavanında,

Mən evin döşəməsi

Divarların həmdəmi,

Qapılarən döyməsi.

Evimdəki əşyalar

Vallah məndən  xoşbəxtdir,

Yuyulmuş süfrələrim

Üzüağdır , təzədir.

Rəfdəki kitabların

Mən tozunu silirəm,

Onlar təmizləndikcə,

Mən dərddən kirlənirəm.

Gecələrin qoynunda

Tək, tənha dolaşıram

Mən yorğana, yastığa

Hər gün doğmalaşıram.

Biixtiyar olmuşam,

Zamanın oyununda.

Qızınmaq öyrənmişəm,

Həyatın soyuğunda.

Ağıllı görünməkdən,

Ağıllı oturmaqdan

İnanın ki, bezmişəm,

Nümunəvi həyatda

Özümü itirmişəm.

O qədər arzum var ki,

Elə dəlilər kimi,

Ağlı çaşmışlar kimi.

İşdən qayıdan zaman.

Şıdrığı yağış yağsın

Üstüm, başım islansın.

Ayağımı incidən dikdabanı soyunum,

Soyuq yağış altında yuxulardan ayılım.

Yaşamaq elə budur,

Təbiətə qarışmaq.

Cəmiyyətdən yığışmaq.

Öz-özünə alışmaq.

Yuyacam üzümdəki boyaları, rəngləri,

Acıları, dərdləri...

Qaçmağı unutmuşam,

Ayağım məndən küsüb.

Qucmağı unutmuşam,

Əllərim məndən küsüb,

Ürəyim məndən küsüb,

Gözlərim məndən küsüb.

Mən kiməm, axı kiməm,

Qadağalar etməyə.

Zaman-zaman özümü

Normalar daxılındə,

Yox kimi itirməyə.

Qaçacam uzaqlara

Şappıldadıb torpağı dənizə yollanacam.

Mən suya boylanacam.

Özümü görəcəyəm.

Ləpələrin üstündə.

Var gücümlə çığırıb

Özümü eşıdəcəm.

Mən dərya olacağam,

Mən torpaq olacağam,

Mən Allah olacağam,

Mən ana olacağam,

Mən məzar olacağam.