Rusiya ilə imzalanmış Müttəfiqlik bəyannaməsinin əhəmiyyəti

Elşən Manafov

Azərbaycan və Rusiya arasında keçən ilin fevralında imzalanmış qarşılıqlı müttəfiqlik münasibətləri barədə bəyannamə hüquqi səciyyə daşısa da, o bəyannamə olduğundan parlamentlər tərəfindən təsdiqinə ehtiyac yoxdur. Belə ki dövlətlər arası müqavilələrdən fərqli olaraq bəyannamələrin təsdiqi məcburi deyil, bəyannaməyə imza atmış tərəflər gələcək niyyət və istəkləri ilə bağlı məsələləri bəyan etmiş olurlar.

Bununla belə bəyannamə Rusiya ilə münasibətlərimizdə postmüharibə dövrünün yaratdığı reallıqlarla bağlı əməkdaşlığın konturlarının çəkilməsi, müttəfiqlik münasibətlərinin mahiyyət və təsnifatına aydınlıq gətirilməsi baxımından ciddi siyasi və diplomatik səciyyə təşkil edən bir sənəddir.

Bəyənata imza atmaqla Azərbaycan tərəfi heç bir vəchlə Rusiya əleyhinə olan və ya gələcəkdə təşkil edilə biləcək hərbi siyasi formatlarda yer almayacağını bəyan etdi, Rusiya isə Azərbaycanla münasibətlərinin tarixində ilk dəfə Dağlıq Qarabağın Azərbaycan ərazisi olduğunu rəsmi şəkildə etiraf etmiş oldu. Bu isə istər diplomatiya tariximizdə, istərsə də Azərbaycanın regional təhlükəsizliyinə ola biləcək mümkün təhdidlərin zərərsizləşdirilməsi baxımından çox ciddi uğurumuzdur.

Azərbaycan və Rusiya bir-birilərinin suverenliyinə, ərazi bütövlüyünə ehtiramla yanaşmaq, bir-birilərinin daxili işlərinə qarışmamaq kimi öhdəliklər götürüblər. Rusiya ilə metallurgiya, neft-qaz sektoru, kənd təsərrüfatı, informasiya təhlükəsizliyi, loqistika sahəsində əməkdaşlıq kimi razılıqların da hər iki tərəf üçün strateji əhəmiyyəti var. Bölgəki əməkdaşlığın dərinləşdirilməsi məqsədilə Rusiya Azərbaycanın da yer alacağı Şimal-Cənub, Qərb-Şərq nəqliyyat dəhlizlərinin rentabelliyinin təmin edilməsi ilə bağlı layihələrdə Azərbaycanla eyni mövqedən çıxış edir. Ən əsası Rusiya ilə müttəfiqlik münasibətləri barədə bəyannamə çoxvektorlu xarici siyasətimizin uğurla həyata keçirilməsinin növbəti bariz göstəricisidir, belə ki bu bəyannamədən sonra belə Avropa İttifaqı Cənubi Qafqaz qaz dəhlizi ilə bağlı daha 2 milyard avro neft-qaz sektorumuza investisiya qoyacağı ilə bağlı mövqeyini açıqladı.

Aİ-ni Azərbaycanla danışıqlarda israrla vasitəçiliyiyə dəvət edən Qərbyönümlü Pasinyandan fərqli olaraq rəsmi Bakı balanslaşdırılmış xarici siyasət prinsiplərindən çıxış edərək bu məsələdə təşəbbüskar mövqedə çıxış etmir. Ermənistanın mövqeyi isə onun Rusiya ilə münasibətlərində yüksələn xətlə artan gərginliyin əsas səbəblərindəndir. Zira bu mövqe Rusiyanın Cənubi Qafqaz regionunda təsir imkanlarının məhdudlaşdırılmasına hesablanmış mövqedir.

Rəsmi Bakı isə özünün təhlükəsizlik maraqlarından çıxış edərək burda dominat rolda çıxış etmir. Dolayısı yolla olsa da Ermənistanın Rusiya ilə münasibətlərində çatın dərinləşməsinə çalışır.

BEŞİNCİ KOLON

Valeri Korovin

Məsuliyyətin olmaması həmişəki kimi cəzasızlıq hissi yaradır, nəticədə Qərb şəbəkələrinin və onların koordinasiya qovşaqlarının aktivliyi hər cür sərhədləri aşır. Amerikan şəbəkəsinin ölkədəki nümayəndələrinə adətən 5-ci kolon deyirlər. Lakin real şəbəkələrlə müqayisədə 5-ci kolon adı – hələ yumşaq deyilişdir. Qərb şəbəkələrinin aktivliyini heç kimin izləmədiyini və monitorinq etmədiyini bildiklərindən onlar praktiki olaraq açıq fəaliyyətə keçirlər. Bu hərdən qalmaqallara da səbəb olur, necə ki Yekaterinburqda ingilis konsulluğu ilə bağlı baş verdi. Bu konsulluğun bazasında ingilis şəbəkə rezidenturası açıq-aşkar fəaliyyət göstərirdi, nəticədə uzun illərin fəaliyyətindən sonra konsulluq bağlandı. Həmin presedent Qərb QHT-lərinə yanaşmaları dəyişməyə məcbur etdi, Rusiyada elə bir qanun qəbul edildi ki, QHT-ni yenidən qeydiyyatdan keçirmək demək olar mümkünsüzləşdi. Məğzinə görə bu elə likvidasiya qanunu idi.

Oxşar hadisə akademik Valeri Tişkovun rəhbərlik etdiyi Etnologiya və Antropologiya İnstitutunda da baş verdi. İnstitutda şaxələnmiş şəbəkə yaradılmışdı ki, 15 il ərzində Rusiyanın cənubunda və Qafqazda ABŞ-ın xeyrinə informasiya toplayırdı. Zahiri görünüşcə şəbəkənin işi konfliktogenlik atlası adlandırılan xəritənin tərtibi üçün informasiya toplamaq idi ki, etnik toqquşmaların baş verəcəyi ehtimalı olan yerlər göstərilirdi. Lakin bu məlumatlar ikibaşlı məna daşıyırdı.

Tişkovçular özlərinə bəraət qazandırırdılar ki, sözügedən mərkəzi konfliktlərin qarşısını almaq üçün yaratmışlar. Lakin həmin məlumatlar ölkədə heç kimə lazım deyildi, ürəyi istəyən istəyən adama verilirdi, o cümlədən Qərbə göndərilirdi. Formal olaraq bu məlumatlar Rusiya dövlət orqanlarına – Hökumətə, Kremlə, Dumaya, Federasiya Şurasına göndərilirdi, lakin onu alanlar həmin informasiya ilə nə edəcəklərini, nə üçün lazım olduğunu anlamırdılar və seyfə tullayırdılar. Təbiidir ki, heç bir əhəmiyyət daşımayan belə informasiyaya Rusiyada heç kəs pul vermək fikrində deyildi. Amma Qərbə bu informasiya lazım idi, Qərbdə onu diqqətlə araşdırırdılar. Axı Rusiyanın cənubunun konfliktogenlik atlası – zarafat məsələ deyil.

Belə atlası əldə etməklə nə etmək olar? Etnoslararası konfliktin baş verə biləcəyi yerləri müəyyənləşdirmək olar. Atlasa baxmaqla bilmək olur harda konflikt yaradılması mümkündür. Komplimentar etnoslar harda qonşudurlar, məsələn, qaraçaylar və çerkeslər, hansı nöqtədə vəziyyət daha gərgndir. Yaxud inquşlar və osetinlər, Şimali Qafqazın bəzi nöqtələrində onlar münaqişə vəziyyətindədirlər, axı ruslar Şimali Qafqazda “titullu” etnoslar tərəfindən küncə sıxışdırılmışlar – bircə kibrit kifayətdir ki, partlayış baş versin. Bu çox əlverişli atlasdır və mütəmadi olaraq təzələnir. Lakin nə üçün əlverişlidir? Kibriti harda yandırmaq lazım olduğunu bilmək üçün. “Bax bizim kibritimiz var və indi Tişkovun yaratdığı atlasa baxacayıq...” – amerikan strateqləri fikirləşirlər.

Son 20 ildə Rusiyada çox atlantik şəbəkələr yaradılmışdı, lakin hər atlantik şəbəkəyə Rusiya Elmlər Akademiyasının akademikləri rəhbərlik etməmişdilər.

Bu yalnız 1990-cı illərin əvvəlindən başlayaraq bütün Rusiya boyunca, o cümlədən onun cənubunda Qərbin yaratdığı yüzlərə belə mərkəzlərdən birinə tipik nümunədir.

Valeri Korovin, “Şəbəkə müharibəsi”

ABŞ KEÇMİŞ SOVET RESPUBLİKALARINDA JURNALİSTLƏRDƏN İBARƏT KƏŞFİYYAT STRUKTURU YARADIB

Valeri Korovin

1990-cı illərində atlantik şəbəkə qrant adlanan sosial intensifikasiya elementindən istifadə etmək yolu ilə yaradılırdı. Məsələn, qlobalizasiya proyektinin yeridilməsinə işləyən maliyyə fırıldaqçısı Corc Soros qrantlar paylayırdı – o sosial cəhətdən aktiv qruplara kiçik məbləğdə pullar verirdi.

Sosial kateqoriya kimi götürülən passiv kütlələrin içərisindən ara-sıra sosial cəhətdən aktiv xırda qruplar meydana çıxır. Bunlar müxtəlif məqsədlərə və səbəblərə görə bir yerə yığışırlar. Bunlar qeyri-formal qruplar da ola bilərlər, hansısa siyasi qruplar da, maraq qrupları da. İstənilən halda belə qrup özündə sosial cəhətdən aktiv vətəndaşları birləşdirir. Qrup özünə maraqlı işlə məşğul olur. Qrup enerjisini özünə maraqlı işə sərf edir, insanlar həmin maraq ətrafında birləşirlər.

Əgər qrupa pul verilirsə, qrupun fəaliyyəti aktivləşir, bu zaman isə onlar qrant verənə minnətdar olurlar. Axı bu adamlar işlə pulsuz məşğul olurdular, maraq naminə, idealist məqsədlərə görə qrupdaydılar, amma pul da verilir və fəaliyyətin masştabını genişləndirmək imkanı yaranır. Adamlar özlərini qrant verənə borclu sayırlar, əsas da belə meyllənmə mentalitetcə daha çox bizim Avrasiya məkanının xalqlarına, quru sivilizasiyasının adamlarına xasdır. Həmin strukturlar dəstəkçiyə minnətdarlıq hissi ilə yanaşmağa başlayırlar.

Lakin hansısa qrup qrant aldısa, yerindəcə amerikan şəbəkəsi siyahısına salınır. Yəni Sorosdan pul aldı, deməli istər-istəməz Qərb qlobal proyektinə işləyir. Artıq o buna borcludur.

Bu qruplar üzv sayına görə az da ola bilərlər, çox da, lakin şəbəkə müharibəsində kəmiyyətin heç bir mənası yoxdur: bu gün partiya üzvlərinin sayının nə qədər olması siyası məqsədlərə çatmaqda o qədər də prinsipial rol oynamır. Bu gün orduda əsgər sayı ilə bağlı da məsələ belədir. Lakin bu qovşaq çoxluğu deməkdir – yüzlərlə, hətta minlərlə quplar, hansılar ki bütövlükdə az-çox məbləğdə pulla alınmışlar, Avrasiya qitəsini əhatə etməkdə olan amerikan şəbəksəsinin əsasına çevrilirlər. 

1990-cu illərdə postsovet məkanında ilk dəfə QHT – qeyri-hökumət təşkilatı anlayışı ortaya çıxdı. Bir zamanlar QHT-ləri məhz qrant almaq üçün yaratmağa başladılar. Məlum oldu ki, amerikanlar, Soros, eləcə də ABŞ-ın patronajlığı altında fəaliyyət göstərən digər Amerika və Avropa fondları pul buraxırlar. Və bu puldan almaq üçün toplaşmaq, QHT qeydiyyatdan keçirmək və nəsə hərəkət eləmək lazımdır. Ən yaxşısı onarın dediyini eləmək lazımdır ki, daha çox pul qoparasan. Elə-belə işlə məşğul olsan, onda az alacaqsan. Əslində qrant almağın parametrləri yüksək ehtimalla əvvəldən məlum idi: antirus, antidövlət ritorikası, liberal baxışların yeridilməsi, güc strukturları ilə mübarizə, cinsi azlıqların hüquqlarının qorunması, radikal ekologizm və s. Belə kriteriyalara riayət olunması passionarlar üçün bir növ filtrə çevrilirdi və instrument kimi kömək edirdi ki, az-çox aktiv adamlar həmin qeyri-hökumət komyunitilərinə lokallaşsınlar və yerli-dibli pula satılsınlar. Lakin tarixdə təkcə qeyri-hökumət təşkilatlarının deyil, dövlət strukturlarının da pulla alınması faktları mövcuddur ki, bu da heç bir müstəqilliyin olmamasına dəlalət edir.

Beləcə elə alındı ki, 1990-cı illərin axırında bütün Rusiya məkanı, eləcə də MDB respublikaları atlantik mənbədən muzd alan çoxlu sayda aktiv sosial qruplarla doldu və əhatələndi. Bəzən real baxışlarından asılı olmayaraq, amerikan şəbəkəsinin elementi hətta zahiri görünüşcə ideoloji cəhətdən ona yad element də ola bilər, lakin hətta onların qabaqcadan nə edəcəyini bilirlər, yəni tam nəzarət altındadırlar. Bu və ya digər situasiyada onların necə hərəkət edəcəyini gözəl bilirlər, ona görə də lazım olan momentdə lazım olan üsulla onlardan istifadə edəcəklərinə arxayındırlar.

Beləliklə, 1990-cü illərdə Rusiyada atlantik şəbəkələr ərsəyə gətirildi; bu strukturlar, qeyri-hökumət təşkilatları və fondları çox hallarda xüsusi olaraq qrant almaq üçün yaradılmışdı, ölkədə liberal dominasiya və Kremldə liberal hakimiyyət şəraitində qurulmuşdu ki, atlantik tapşırıqları yerinə yetirirdilər və antirus strategiyaları realizasiya edirdilər. Bütün bunlar hakimiyyətin ümumi xeyir-duası ilə baş vermişdi, belə ki həmin vaxt hakimiyyət strukturlarında ideyalı atlantistlər oturmuşdular. Hamı xatırlayır ki, Yeltsinin naziri olan Andrey Kozırevə niyə geopolitikada avrasiyaçı yanaşmaları iqnor edərək atlantizmin maraqlarına uyğun hərəkət etdiyini irad tutanda o cavab vermişdi: “Belə klassifikasiyada götürəndə mən atlantistəm. Hə, nə olsun? Mən bununla fəxr edirəm”. Təsəvvür edin belə adam Rusiyanın xarici işlər nazirliyinə rəhbərlik edirdi! Atlantizm ideologiyası leqal dövlət kursu idi. Bu ideologiya əsasında Qərbin maliyyəsi və Rusiya siyasi elitalarının xeyir-duası ilə atlantik təsir mərkəzləri tam açıq-aşkar şəkildə yaradılırdı. Nəticədə Rusiya ərazisi atlantik şəbəkə qovşaqları ilə hərtərəfli minalandı. Aparıcı ekspert cəmiyyətləri və KİV tamamilə atlantik kadrlardan təşkil olunmuşdu və liberallardan başqa meydana heç kəs buraxılmırdı. Əgər sən liberal doqmaya qaillik etmirdinsə, KİV-də işləyə bilməzdin, belə ki marginal sayılırdın, ən yaxşı halda özünə patriotik bir qəzetdə, zirzəmidə, arxa həyətdə, çayxanada yer tapa bilərdin. Əgər ciddi nəşrdə işləmək istəyirdinsə, onda sən hökmən liberal olmalıydın. Ekspertlərin kanallara və digər KİV-lərə buraxılması sərt şəkildə belə indekslə reqlamentasiya olunurdu və bunu aşmaq mümkün deyildi. Həmin istiqamətdə liberallar kolossal iş görmüşdülər.

Marksist ideologiyanın zəlil hala salınmasına görə elita nümayəndələrinin çox hissəsinin Sovet dövlətçilyinə qarşı keçirdikləri ikrah nəticəsində onlar atlantik ideoloji modelləri asanca qəbil edirdilər, atlantistlərlə isti əlaqələrə girirdilər. Nəticədə birbaşa rezidentura, amma “yumşaq”, soft-rezidentura yaranmışdı. Bunlardan heç nə tələb olunmurdu; nə gizli məlumatlar, nə şpion gərginliyi, nə də diversion mobilizasiya istənilmirdi. Onlar məşğul olduqları sahədə işləməkdə davam etməliydilər, sadəcə Qərb liberallarından götürdükləri baxışlara açıq-aşkar tapınmalıydılar.

Valeri Korovin, “Şəbəkə müharibəsi”

Талех Мамедов:

Следующий этап компоновки специального генерального плана, разработанного в США в связи с развалом СССР, был запущен 19 февраля 1991 года. Председатель Верховного Совета РСФСР, алкоголик Борис Елцин, которого американская разведка вербовала на основе коварного плана, в своем выступлении по телевидению предложил уйти в отставку другому своему коллеге, вербованному в американских спецслужбах, - первому президенту СССР Михаилу Горбачеву. Все это были преднамеренные отъезды.

"С нынешним правящим центром мы не можем жить лучше. Горбачев не знает, как сдержать свои обещания. Результатом шестилетней перестройки является развал экономики, ухудшение социально-экономических условий, но наблюдается усиление административно-эмиратской системы”, - заявил Елцину.

Все было ясно, были известны и те, кто создавал эти условия, обострял ситуацию-международный империализм протянул свои кровавые когти в СССР. В борьбе с Cоветской властью они использовали в качестве презервативов обоих предателей -

Михаила Горбачева и Бориса Елцина.

“Şagird məktəbə “Lexus”da, müəllim cırıq şalvarda gəlir...” - Xalq artisi əsəbləşdi

Xalq artisti, rejissor, aktyor Şeyx Əbdül Mahmudbəyov bildirib:

“Azyaşlı uşaqların narkomaniyaya qurşanması müəllim, məktəb məsələsini də gündəmə gətirir. Məktəb haqqında yeni qanun qəbul edilməlidir, təhsil naziri, məktəblər əməlli-başlı ələnməlidir. Müəllimlərə səlahiyyət verilməlidir. Bu gün məktəbdə müəllim şagirdə söz deyə bilmir. Belə şəraitdə hansı qayda-qanun, hörmət ola bilər? Müəllim toxunulmaz şəxs elan edilməlidir. Məktəbə, müəllimə müdaxilə edən vəzifəli adamlar da ifşa olunmalı, rüsvay edilməlidir. Dövlət səviyyəsində narkomaniyaya qarşı həm daxildə, həm xaricdə mübarizə aparmaq lazımdır. Müəllimlər məktəbdə söz sahibi olmalıdır”. 

Rejissorun sözlərinə görə məktəbli uşaqların narkomaniyaya qurşanmaması üçün hər kəs, xüsusilə valideynlər məsuliyyətli və diqqətli olmalıdırlar: 

“Niyə valideynlər ildə bir dəfə də olsun məktəbə gəlmirlər, övladları ilə maraqlanmırlar? Əvvəllər bizim valideynlərimiz hər ay məktəbə iclasa çağırılırdı, hesabat verilirdi. Məktəbin həyətində qışqırsaq, səsimizi qaldırsaq səhər valideynimiz məktəbə çağırılırdı. İndi isə nə valideyn, nə şagird müəllimi adam yerinə qoymur. Şagird sinfə “Lexus”da, mühafizəçi ilə gəlir, müəllim də cırıq paltarı, şalvarı ilə metroda, avtobusda sürtünə-sürtünə işə gəlir”.

Bu ildən Rusiya ilə Azərbaycan arasında müttəfiqlik əməkdaşlığı haqqında bəyannamənin müddəalarının həyata keçirilməsinə başlanacaq

Rusiya Federasiyası ilə Azərbaycan arasında müttəfiqlik əməkdaşlığı haqqında bəyannamə tarixi sənəddir.

Rusiya Xarici İşlər Nazirliyinin nümayəndəsi Mariya Zaxarova qeyd edib ki, bu sənəd ölkələr arasında münasibətlərin yeni keyfiyyətini qeyd edir. O cümlədən, bütün sahələrdə əməkdaşlığın əsas istiqamətlərini müəyyən edir.

Onun sözlərinə görə, Rusiya ilə Azərbaycan arasında müttəfiqlik münasibətləri həm regional, həm də beynəlxalq müstəvidə sabitləşdirici amildir.

"Bakı ilə birlikdə biz bu sənədin müddəalarının həyata keçirilməsi üzərində işləyirik. Bəyannamənin imzalanmasının ildönümü münasibətilə bir sıra tədbirlərin keçirilməsi nəzərdə tutulur", - Zaxarova bildirib.

Евросоюз и посольство Франции готовят дестабилизацию в Баку

Коллективный Запад вновь запускает заскорузлые механизмы вмешательства и манипулирования внутриполитической ситуацией в Азербайджане. После долгих лет холодной войны наметившееся на волне энергетического взаимодействия хрупкое перемирие и политическое сотрудничество оказалось под реальной угрозой. Маргинальная горстка прозападных журналистов, «возмущенных» новым «антидемократическим» законом о СМИ, провела консультации с западным дипломатическим корпусом. Самое парадоксальное – встреча с участием руководителей дипмиссий США, Канады, Франции, Германии прошла по инициативе главы миссии ЕС в Баку Петера Михалко.

Критики Алиева пришли к Михалко с особой миссией

В нашем распоряжении оказались любопытные подробности консультаций за закрытыми дверями. Хорошо знакомые по холодной войне лица восседавших во главе стола! Здесь и руководитель нового соросовского телепроекта Ульви Гасанлы, и руководитель «Туран» Мехман Алиев. Какие же посиделки с западными послами без олицетворения утробного азербайджанского либерализма Хадиджи Исмайловой? Гневная обличительница ныне подвизалась в еще одном новом соросовском проекте – Топлум ТВ.

Прозападные поденщики вместе с послами пришли к общему знаменателю: во второй половине февраля прозападные либералы вкупе с оппозиционными силами начнут ожесточенную информационную кампанию против правительства Азербайджана. Западные же послы взяли на себя тяжелую артиллерию – международный пропагандистский маховик.

Один из здравых западных дипломатов во время консультаций выразил опасение, что намеченная международная кампания ухудшит отношения с правительством, которое, безусловно, воспримет эти нападки как повод для оказания давления в связи с напряженной ситуацией на Лачинской дороге и инициативой размещения европейских военных наблюдателей на границе с Азербайджаном. Но присутствующий на встрече французский дипломат не согласился с приведенными аргументами, призвав коллег всецело сосредоточиться на вопросах прав человека в Азербайджане.

Оппозиционеры собирают булыжники

По информации haqqin az, послы готовятся к проведению идентичных консультаций с прозападными неправительственными организациями. В плоскости протестной кампании НПО европейцы хотят выдвинуть требование расширения политико-правовых возможностей для получения западных грантов. Западные послы рассматривают возможность выделения субсидий даже радикально настроенному крылу оппозиции – НПО, выдворенным за пределы Азербайджана.

Вне всяких сомнений встреча с рьяными критиками президента И.Алиева и его правительства, а также разработанный план по усилению деятельности и финансирования радикального сегмента преследует ясную цель оказания массированного давления на Баку.

Запад вновь прибегает к испытанной в годы холодной войны либеральной дубинке и реанимирует заржавевшие за годы оттепели неоценимые механизмы давления: проблемы с правами человека и демократией. В эпоху глобальной конфронтации, целого клубка системных региональных проблем, иранской напасти и украинской катастрофы Запад для борьбы с неуступчивым Баку воссоздает конструкцию дестабилизации внутриполитической ситуации, предполагающей активизацию прозападного сообщества, соцсетей и СМИ, а затем с помощью актуализации «системных проблем» - стимулирование протестных настроений в обществе. Спустя некоторое время к внутреннему протесту примыкают международные политические и правозащитные организации, перманентно выражающие «свою глубокую обеспокоенность» подавлением критических голосов…

Цель одна - смягчить позицию Алиева

Вызывает настороженность особая позиция посольства Франции, выступающей по всем вопросам региональной повестки и карабахского урегулирования в унисон с Ереваном. Франция вкупе с Германией и Брюсселем попытаются из последних сил с помощью реанимированного внутреннего протеста оказать давление на азербайджанское правительство. Все попытки, переговоры и просьбы, обращенные к Алиеву в связи с продолжающимися акциями протеста азербайджанских активистов на Лачинской дороге, не возымели успешных результатов. Запад переходит к варианту силового давления с помощью механизмов внутреннего нажима.

Цель коллективного Запада более чем очевидна и хорошо известна в Баку – остановить акцию протеста, добиться согласия на размещение на границе полицейских сил с перспективой трансформации в военную миссию, преследующей ярко выраженную цель – выдворить российских миротворцев из Карабаха и российскую военную базу с территории Армении.

Цель Запада – не мир в Карабахе, а геополитический паритет в регионе. Азербайджан не играет в большую геополитику и не участвует в формировании новых паритетов и консенсусов. Геополитические столкновения вне зоны интересов маленького южнокавказского государства. Проблема в другом – Запад пытается навязать новый паритет за счет интересов Азербайджана. Дальше – больше и еще хуже. Запад готов с легкостью пожертвовать не только интересами Азербайджана, но, паразитируя на ценностном и институциональном аспекте конфронтации, жертвует внутриполитической стабильностью и даже национальной безопасностью суверенного государства. Официальному Баку есть над чем задуматься…

Эйнулла Фатуллаев           haqqin az

Ибрагим Сел: Там в небесах сигнала на других языках нет

Интервью с лидером Евразийского Движения Азербайджана писателем-журналистом Ибрагимом Селем

Ибрагим Сел: Мы установим в регионе русскую административность

—Вас считают главным пропагандистом России в Азербайджане...

—Да, я пропагандист России. Я информационный специалист. И я рад, что в нашей деятельности есть фундаментальная динамика. Я уже много лет изучаю деятельность в этой области в соседних кавказских республиках и других бывших советских республиках и ясно вижу, что наша деятельность более продуктивна, эффективнее и разнообразнее. Мы продвигаем, обучаем и объединяем людей. Мы изо всех сил боремся с натовской пропагандистской машиной, не даем им превратить наш народ в стадо зомби, как они задумали.  Конечно, есть определенные препятствия, но это не от нас зависит. Важно знать, что война между Россией и Америкой — это война между Добром и Злом. В этой войне Россия представляет Добро, а Америка и Запад - Зло. Методы борьбы России совершенно иные, чем Запада. Эта разница создает проблемы и нам, российским пропагандистам. Почему Россия уже много лет проигрывает Западу на информационном фронте? Специфика этой войны в том, что Добро ведет войну по обычным правилам, то есть в соответствии с принятыми нормами, а Зло прибегает ко всякого рода бесчестию и уловкам. Зло пытается победить любыми способами. Добро соблюдает законы справедливости, сражается чисто, мужественно, бесчестья себе не допускает. Россия не прибегает к подлой тактике даже в случае проигрыша. Это непростое дело. Проблема в том, что если Россия прибегнет к гнусным методам, то Россией не будет. Ведь как же быть, если Добро будет бороться методами Зла, то перестанет быть Добро, и будет жеребенком Зла. Вот почему у Добра связаны руки и ноги. Зло может прибегнуть ко всякой подлости, и никто не удивится, никто ничего не скажет, ведь это просто Зло, а способы борьбы у Добра ограничены. Добрые адепты должны отвечать на каждую уловку Зла и в соответствии с духом справедливости. В нашем современном мире дальше может пойти тот, кто борется через порчу, обман, ложь и унижение, а не тот, кто руководствуется справедливостью. Поэтому Добро отступает и проигрывает Злу по некоторым позициям. Добру иногда приходится сдавать свои позиции и отступать. Он обречен на это. На нем покоится доброе имя, и он должен достойно нести это имя до конца. В этом суть войны Света: нельзя использовать все методы для победы. Вы не можете опуститься до уровня Зла. Армия Света должна быть армией чистой мысли, чистой души, чистой идеи, чистого дела. Поэтому в работе нас, евразийских пропагандистов, случаются определенные парадоксы. Армия Света не может распространять свет повсюду, армия Тьмы правит своей тьмой во многих местах. Армия Тьмы использует множество стратегий лжи и обмана, в результате чего армия Света оказывается в безвыходном положении. С этой чистотой связана школа мученичества и утраты в шиизме. Мы должны быть на стороне Света, даже если обречены на поражение, и не идти по пути Зла даже ради получения шанса на победу и продвижение вперед. Такова была наша историческая судьба. Начертание Бога на нас было в том, что мы ни при каких обстоятельствах не должны быть на стороне Зла, иначе будут тяжелые последствия. Наследие и завет наших предков в том, что мы всегда должны быть в армии Света. В отличие от американской, российская стратегия борьбы по закону означает, что мы иногда проигрываем в пропагандистском секторе. Враг использует все возможные средства, чтобы поглотить пропагандистскую работу, но мы должны играть по правилам. По сути, главное правило войны Света, борьбы Добра и Зла заключается в следующем: важен не результат, полученный посередине, а определение справедливости, важна борьба, ведущаяся путем твердого следования принципам.

—Какова вероятность начала 3-ей Карабахской войны?

—Очень часто в нашем  обществе и прессе звучат такие мысли, что в этой войне Россия была на стороне Армении. На самом деле, на протяжении всей войны, Россия делала всё возможное и была на стороне справедливости, а этой позицией были мы. Люди, прежде всего, должны задуматься, почему в Армении сразу же после войны начались антироссийские митинги. Наш народ не был информирован о том, что послужило причиной этих протестов. Армения восстала против России, и открыто объявляет о том, что Россия помогает Азербайджану. Мы можем видеть много видео на ютубе, где в Ереване скандируются такие лозунги, как «Долой Российскую империю», «Мы, армяне – европейцы». Организаторы этих митингов утверждали, что цель России – очистить Армению от армян. Политическая сфера Армении переполнена ненавистью к России. Такую же ненависть русофобы хотят навязать и нашему народу. Профессор Гагик Оганджанян не зря говорит, что руководители армянского правительства и азербайджанской оппозиции управляются из одного и того же пункта. Даже некоторое время назад были созданы специальные каналы и сайты, где каждый день сообщали о том, что война в Карабахе сново началась, идут бои. Их целью является возобновление войны, изгнание оттуда российских миротворцев и размещение там американских и французских войск. Они согласны даже на присуствие в Карабахе пакистанской ваххабитской армии, лишь бы там не было российских миротворцев. Конечно, в этом деле замешаны азербайджанские журналисты-гюленисты, о которых мы не раз упоминали. Что их беспокоит? Ага, они знают, что пакистанское военное комендантство не будет их трогать, а русские военные рано или поздно соберут всех этих натовских агентов, посадят их в кукурузники и пошлют в Сибирь. Рано или поздно это произойдёт. Некоторые азербайджанские сайты проводят параллельную с армянскими сайтами антироссийскую пропаганду - один и тот же почерк. Все эти действия руководствуются американским посольством, находящимся в обеих странах. Армянское правительство и азербайджанская оппозиция играют друг другу на руку и разжигают конфликт. Это старый метод американских стратегов, которые являются квалифицированными специалистами в проведении цветных революций. Это метод называется «sock puppet». Наверняка вы видели такого рода театр, где один человек управляет двумя куклами, надев на руки носки.

—Выходит, что в распространении дезинформации значимую роль играет и низкий уровень интеллекта народа...

—К сожалению, это так. Но не только у нас. Во всех постсоветских республиках люди разучились воспринимать реальные события. В советское время людям преподавали  математику и литературу в такой форме, что это развивали ихнее мировозрение. В настоящее время люди, рассматривая сайты, больше верят в заголовки, чем в суть самой статьи. И сейчас в нашей прессе, задающие тон гюленистские журналисты умело используют это в своих целях. Именно в этом отношении мы с вами должны пробудить ото сна наших людей. Только таким путём мы можем выработать иммунитет у наших людей против потенциальных врагов. История базы эволюции человечества заключается в том, как люди обманывают друг друга кто как может. Человечность учась на этой лжи, смогла кое как построить свой жизненный путь. Мы, евразийские пропагандисты помогаем народу заполнить эту пустоту и воспринять глобальные процессы правильно. У нас нет своих пякиных, зазнобиных, дугиных, чтобы открыть народу глаза на происходящее. Наши политологи, мягко говоря, тупицы. На самом деле, они высокого мнения о себе, и создают видимость того, как будто все поддерживают их идеологические взгляды. Если под их статусами пишут комментарии, поддерживающие их мнения, такие же как они, придурки - это не значит, что все с ними согласны. Они поддерживают и превозносят друг друга. Это обычное дело в Азербайджане. Поэтому пока что они лидируют. Некоторые показали своё истинное лицо, но некоторым пока удаётся уверить народ, что они являются провозглашателями свободы и справедливости. На самом деле не всё так, как кажется. Человек, который тратит деньги натовской разведки на содержание своей семьи, спит у дверей американского посольства, в каналах ютуба высказывается против агентов Ирана и России. Но всё это временно, они и сами прекрасно знают, что это ненадолго. Они находятся в сладком сне и тешат себя пустыми надеждами. Нас ждут большие перемены.

—Мы знаем, что вы много читаете и любите распространять цитаты из этих книг. Что вам даёт чтение?

—Прочитанные мной за последний год произведения «Новая Европейская философия» Шеллинга, «Древняя Греческая система» Платона, «Ноомахия» Дугина, «Сетевая война» Коровина, «Кодекс» Пуштунвалая. Я читаю в основном книги, которые важны для моих исследований. И это как раз приносит мне удовольствие.

—Почему вы хвалите и придаёте большое значение Советскому периоду?

—В Советское время у рабочего человека всегда были деньги, он мог работать в любом месте. Русские, которых вы ругаете, давали бесплатное образование, и в дальнейшем, без всяких волокит устраивали на работу. Не было банковских бандитов, которые грозили отобрать у тебя дом за невыплату кредита. Его сразу наказали бы. Советы давали квартиру работающему бесплатно, а не в ипотеку за 25 лет по баснословной цене. Учителя и врачи считались самыми уважаемыми и хорошо живущими слоями общества. Те русские, которых вы ругаете, в год один-два раза посылали вас в санатории Ялты, Сочи, чтобы вы отдыхали, и, вдобавок, давали 13-ю зарплату, чтобы вы могли купить всё, что хотите. В то время не могло быть даже речи о некачественной еде, сейчас же от этой искусственной еды половина народа болеет раком. В Советское время родитель не думал о том, как он будет платить за высшее образование ребёнка. Что бы не говорили, Советский Союз, действительно, был свободным и счастливым государством для рабочих и крестьян. Развал  Советского Союза, как и для других народов, так и для нас, обошёлся нам слишком дорого. Западные колонизаторы растоптали наши народы и разграбили наши природные богатства. Обязательно надо отметить следующее. Когда развалился Союз, западные силы уверяли российских руководителей в том, чтобы они не беспокоились, главное чтобы СССР развалился, теперь между нами не будет вражды. Но НАТО не сдержал своего слова и стал создавать свои военные базы сначала в Восточной Европе, затем и в бывших советских республиках. Разместившись на территории Грузии, с помощью ваххабистов они устроили большие бесчинства  в Дагестане и Чечне. После 11 сентября 2001-го года НАТО попыталось создать свои базы и в Средней Азии, чтобы оттуда обрушить удар на Россию. Данный момент Россия в силах обеспечить и свою защиту и стран СНГ, а также всё Евразийское пространство. Другого выхода нет. Руководство Коллективной  Безопасности в открытую заявляет: геополитический метод, который может ответить против расширения Америки в неадекватной форме и современных угроз с её стороны, должна осуществить ответную стратегию общей концепции Евразийской безопасности. И очень важно то, что силовые государства нашего континента – Китай и Иран согласны с этой концепцией.

—Находятся те, кто в социальных сетях упрекает вас в идеализировании Путина.

—Кто бы, что не говорил, он для меня – идеал. С моей точки зрения, Путин – властитель мира, сакральный правитель и царь. В моём представлении он даже является космическим модератором. Да, в нём пересекаются небо и земля. Мыслящие люди всего мира всё больше восхищаются развивающейся под руководством Путина Россией. Но сегодня человек не умеющий управлять своей семьёй, критикует Путина, не задумывается о том, что он управляет половиной мира, а за другой половиной следит. Бог создал русских для побед и творческих свершений. Я так подхожу к этому делу. Это у нас заложено генетически. Мой дед идеализировал Сталина, а я Путина. Когда дед слышал звучание песни «Вставай, страна огромная», у него на глазах появлялись слёзы. В те знаменательные дни эти песни очень часто передавались по телевизору. И такие военные песни, как «Катюша», вызывали волнительные эмоции у ветеранов Великой Отечественной Войны. Любовь к русским у нас в крови с детства. Я люблю русский характер, говор, русское отношение, мышление, метод анализирования, даже красоту русского лица, обычаи, фольклор и русскую историю. Не должен же я из за кого-то менять свои взгляды. Я не понимаю среднестатистического азербайджанца, у которого полно других проблем, но косо смотрит на русского. Человек тонет, задыхается, но не понимает, что мир спасёт русская красота и надо опираться на неё. Славянская душа – широкая. Именно из-за этого величия они покорили половину земного шара, и в каждом его уголке их уважают. Эти люди глубоко любят свою Родину, защищают её, умеют дружить и любить. В их характере есть такие положительные нотки, которых нет у других народов. На первом месте для них честь, достоинство и здоровый дух. От предков в наследство им достались безграничное желание к творению, умение подавать положительные идеи, желание заниматься делом, приносящим всем пользу. В этом и заключается их сила. Несмотря на трудности, они не преклонились перед меняющимся ритмом мира, остались верны своим традициям. Основываясь желанием вновь возродить СССР и используя евразийскую платформу, они доказали, что спасение мира опять лежит на их плечах. В древних азербайджанском и иранском языках слова raohsna, rosn, то есть русния, русское общество обозначало свет. Я вижу свет там – в России. Насколько бы ты не был близок к вершинам, к небу, ты вынужден знать русский язык. Даже на международной космической станции говорят на русском. Даже американские космонавты говорят на русском, потому что там в небесах сигнала на других языках нет.

—Вы утверждаете, что западный дискурс не утвердился в Азербайджане. В чём его основная причина?

—Исторически турок построил свою первобытную веру на основании славянской семантики. Турок верит и опирается на русского. Так было и будет. Жизненная философия и метафизика турка строится на основании оригинальной парадигме русского. Глубокое мировоззрение турка формировалось на информационной базе, полученной от исторического общения с русским бытом. Если вы основательно исследуете историю Азербайджана и Средней Азии, то вы увидите, что исторически турок жил в Русской империи свободно и счастливо, и именно здесь отбросил все свои комплексы и трудности. Поэтому пока в регионе правит турок, пока он хозяин слова, основным семантическим иероглифом будет  славянство, а не арианство. Мы не дадим возможность Европе и атлантизму осесть в нашем регионе, и в конце концов установим русскую административность. Такова историческая закономерность.

İNTERNET SƏRHƏDLƏRİ AŞIR

Valeri Korovin

Niyə internet şəbəkəsi ABŞ-ın yaratdığı şəbəkələrə və şəbəkə müharibələrinin inkişafına imkan yaradan həlledici faktor olmuşdur? Ona görə ki internet milli dövlətlərin sərhədlərini aşdı, tam real beynəlmiləl amilə çevrildi ki, buna, məsələn, proletariat sinfi industrial dövrdə heç cür nail ola bilmədi. İndustrial müharibələr dövründə, məsələn, hər hansı bir informasiyanı Vaşinqtona ötürmək üçün əvvəlcə həmin informasiyanın şifrovkasını ratsiya ilə ötürmək gərəkirdi, sonra həmin şifrovkanı kimsə sərhəddən keçirərək Avropaya gətirirdi, orda kimsə rezidentlə əlaqəyə çıxırdı, o da şifrovkanı okeanın o üzünə aparırdı – buna böyük əmək və çoxlu vaxt gedirdi. Özü də informasiya gedib Vaşinqtona çatana kimi vəziyyət kardinal şəkildə dəyişə bilirdi və o vaxta kimi infortmasiya öz aktuallığını itirirdi.

İnternetin meydana çıxması aydındır ki, informasiyanın sürətli ötürülməsinə, o cümlədən dünyanın hansı nöqtəsində olur olsun ona girişə üstünlük yaratdı. Lakin internetə heç də şəbəkə müharibələrinin əsas elemenki kimi baxmaq lazım deyil. Düzdür o həlledici komponentdir, bu səbəbə ki məhz internetin meydana çıxmasından və qlobal internetləşmənin həyata keçirilməsindən sonra ABŞ hərbi strategiyasının transformasiyanın vacibliyi ortalığa çıxdı. Sibrovski yazır ki, bu istiqamətdə tədqiqatların başlanmasına ümumdünya internetləşməsi səbəb oldu.

Qeyd etmək lazımdır ki, internet ilk əvvəl Pentaqon tərəfindən nazirliyin və hərbi birləşmələrin kompüterləri arasında daxili əlaqə şəbəkəsi kimi nəzərdə tutulmuşdu. “İnterneti məhz ABŞ Müdafiə nazirliyi icad etmişdir, onun hərbi məqsədlər üçün istifadəsi ilk gündən diqqət mərkəzində olmuşdur” – amerikan kibermüharibə tədqiqatçıları Riçard Klark və Robert Neyk iddia edirlər. Lakin onlar əlbəttə əlavə edirlər ki, Pentaqon sadəcə həmin sahədə tədqiqatları və icadları maliyyələşdirmişdir. “Çoxları interneti hərbçilərin icadı sayırlar, əslində isə onu Massaçusets texnoloji institutunun, Stenford və Berkli universitetlərinin kampuslarından olan xippilər ərsəyə gətirmişlər. Onları isə Müdafiə elmi-tədqiqat işlərinin perspektiv planlaşdırılması idarəsi maliyyələşdirmişdir” – Klark və Neyk bildirərək gizlətmirlər ki, sözügedən idarə həmin şəbəkəni “Müdafiə nazirliyinin kommunikasiyasını təmin etmək üçün” yaratmışdır.

Nə üçün Pentaqon bu texnologiyanın sirrinin açılmasına və ona hamının girişinin olmasına imkan verdi? Ona görə ki internet planetin istənilən nöqtəsinə girişi əlçatan edirdi ki, bu ABŞ-ın Avrasiya kontunentinə strateji yürüşü məsələsində həlledici moment idi.

Şəbəkələrin yayılması prosesində ortalığa “şəbəkəçi” anlayışı çıxdı. Şəbəkəçi – modern dövründə klassik elmdə diletant sayılır, amma şəbəkə müharibələri kontekstində baş operatora çevrilir. Şəbəkəçi – səthi mütəxəssisdir, lakin çox sahələri bilir, istənilən fəaliyyət sferasını tez qavrayır, eyni zamanda həmin sahələrin detallı şəkildə dərindən öyrənilməsinə də qatılmır. Bu onu, məsələn, klassik fizikdən fərqləndirir; fizik fizika ilə məşğul olur, onu dərindən öyrənir və hərtərəfli bilir, lakin kimyanı yaxşı bilmir, sosioloji qanunlardan isə ümumiyyətlə heç nə anlamır. Şəbəkəçi – tez öyrənmək qabiliyyətinə malik və sənətini dəyişə bilən istedadlı adamdır. Ən əsası isə şəbəkəçi – müəyyən baxışların paradiqmal sisteminə sahibdir ki, bu vacib momentdir.

Belə şəbəkəçinin arxitepini jurnalisti saymaq olar. Məhz jurnalist camiəsi müasir dünyada həmişə siyasi kadrların başlıca mənbəyi olmuşdur, publik siyasətçilərinin çoxu məhz jurnalistikadan çıxmışdır. Jurnalist – bütün sahələrdən yaxşı baş çıxaran mobil intellektualdır. Bu gün o silahlardan yazır, sabah sosial narazılıqlardan, birisigün parlament müxbiri olaraq qanunların qəbulundan yazır, sonra prezident ətrafının jurnalistinə çevrilir, daha sonra prezidentin mətbuat katibi işləyir, ardınca isə öz siyasi karyerasına da başlaya bilər.

Məhz şəbəkəçi şəbəkə müharibələrində şəbəkə kodu adlandırılan şeyin daşıyıcısıdır. Şəbəkə kodu – müəyyən dünyagörüş paradiqmasıdır ki, onun köməyilə insan informasiyanı filtr edir, informasiyanın sonsuz axınından bölüb özünə lazım olan elementləri götürür, yalnız həmin anda bu və ya digər əməliyyatın, əməlin realizasiyası üçün vacib olanları istifadə edir.

Postmodern, yəni postindustrial dövrdə formalaşmış informasiya çəmiyyətinin xüsusiyyəti odur ki, informasiyanın həcmi o həddə çatıb ki, heç bir sağlam adam bu həcmi qavramaq, özü də az-çox orientasiya olmaq qabiliyyətində deyil. Lakin məhz insan şüurunun qavraya bilmədiyi informasiyanın həcmi şəbəkə müharibələrinin aparılmasında başlıca üstünlüyü verir. Düzdür, hazırlanan və çatdırılan informasiyaların belə axın çoxluğu informasiyanı zibilə çevirir. Modern dövranın oturuşmuş ştampı belədir: “Kim informasiyaya sahibdir, o dünyanı idarə edir”. Adi insan bunu hərfi mənada belə başa düşə bilər: “Hə də, hər şey yaxşıdır, indi televizoru, radionu, interneti açacam, çoxlu informasiya alacam və dünyanı idarə edəcəm”. Lakin cəmi 10 dəqiqədən sonra onun şüuru informasiyanın həcmi ilə o dərəcədə dolur ki, informasiyadan onun qusmağı gəlir. Ardınca insan hamısını söndürür, evdən ayrılır, tayqaya çəkilir, dərviş həyat tərzi keçirir. Onda informasiya zəhərlənməsi yaranır.

Bununla yanaşı informasiya yaradılmaqda və yayılmaqda davam edir. Bu nə deməkdir? Belə hal şəbəkə strategiyalarının həyata keçirilməsində onunla üstünlük yaradır ki, şəbəkə müharibəsinin döyüş əməliyyatlarının aparılmasında vacib olan açar informasiya açıq kanallarla ötürülür. Əvvəllər alman kəşfiyyatının 4-cü idarəsində oturan Ştirlisə informasiyanı çatdırmaq üçün şifrələmək və bu şifrovkanı gizli cizaha ötürmək lazım gəlirdi. Həm də çalışmalıydı ki, radist qızı tutmasınlar, gizli agent informasiyanı Kremlə kimi apara bilsin, hər şey həddən artıq ehtiyatla görülməliydi, axı bu informasiya qulaqasıcı cihazlarla müəyyənləşdirilə bilərdi, düşmən onun şifrələnməsini açıb baş verənlərdən xəbər tutardı. İndi baş açmağın və anlamağın mümkün olmadığı nəhəng informasiya axınları şəraitində elə gizli informasiya da adi informasiya kimi açıq kanallarla ötürülür. Bunun niyə belə edildiyini dərk etmək üçün isə şəbəkə müharibəsinin bir neçə əsas anlayışını öyrənmək lazımdır.

Valeri Korovin, “Şəbəkə müharibəsi”

DƏNİZ SİVİLİZASİYASI QURU SİVİLİZASİYASINA QARŞI MÜBARİZƏ APARIR

Valeri Korovin

Amerikanlar öz fəaliyyətlərində həmişə sırf geopolitika qanunlarından çıxış edirlər. Geopolitikanın əsas ölçüsü isə quru sivilizasiyası ilə dəniz sivilizasiyasının qarşıdurmasıdır. Quru sivilizasiyasını bu gün Rusiya təmsil edir, dəniz sivilizasiyasının isə qalası və dominantı ABŞ-dır. Geopolitika ABŞ üçün qaçılmazdır; ABŞ daim geopolitik prinsiplərdən çıxış edir, bu səbəbdən geopolitik konstanta onun hər addımında və hər konkret hərəkətində özünü göstərir. Şəbəkə müharibələri – bu o texnologiyadır ki, məntiqli olaraq geopolitikadan ortalığa çıxır. Geopolitik məntiqdən yanaşanda ABŞ üçün əsas təhlükə Rusiyadır. Rusiya – böyük məkan kimi təhdiddir və təbii ki ABŞ-ın əsas məqsədi bu böyük məkanı əraziləri öz xeyrinə qoparmaq və hissələrə parçalamaq yolu ilə qısaltmaqdır.

Geopolitikada məkan – geopolitik kütlə kimi bəzən hətta faydalı qazıntılara və münbit torpaqlara malik olmadan da xüsusi əhəmiyyət daşıyır, baxmayaraq ki geopolitikadan əvvəl meydana çıxmış “sakral coğrafiya” nöqteyi-nəzərindən məkanın keyfiyyəti də böyük rol oynayır. Rusiya nəhəng geopolitik subyektdir, geopolitik terminlərlə desək, böyük məkandır, deməli o Amerikanın təkbaşına dominasiyası üçün təhlükə törədir. Amerikan “İmperiyasının” məqsədi bu böyük məkanı hissələrə parçalamaq, mümkün qədər xırda franqmentlərə bölməkdir. Və burda bütün vasitələr işə yarayır: ideoloji diversiyalardan, mənəvi çökdürmədən, soyuq müharibədən, iqtisadi blokadadan tutmuş birbaşa hərbi zərbələrə kimi. Şəbəkə müharibələri də bu məsələdə hardasa ortalıqda yerləşir.

Quru və dəniz sivilizasiyalarının qarşıdurmasına əsaslanan klassik geopolitika özünün tellurokratiya (“tellos” – torpaq, “kratos” – hakimiyyət) anlayışı ilə qurunun hakimiyyətini, talassokratiya (“talassı” – dəniz) anlayışı ilə isə dənizin hakimiyyətini bildirir. Sözügedən sivilizasiya tipləri əsrlər boyunca formalaşmışdır: dənizdən quruya nəzər, dəniz adamının qurunu qavraması, qurudan dənizə baxış, “dəniz quldurları” və “quru köçəriləri” – bütün bunlar həmin 2 tip sivilizasiyanın sosioloji modelinin özülündə durur. Dəniz divilizasiyası müəyyən sosial mobilizasiyası ilə fərqləndiyi halda quru sivilizasiyasına daha çox mühafizəkar prinsiplər xasdır.

Geopolitikanın ata-yaradıcılarının təklif etdiyi baxışlar və modellər məcmuəsindən Xelford Makinderin əsərləri üzərində ayrıca dayanacayıq. Makinder indi də istifadə olunan model ortalığa qoymuş vacib geopolitik müəllifdir. O dünya məkanını 3 zonaya ayırmışdır. Bunlardan biri dünyanın mərkəzi olan hartlənddir (ingiliscə heartland) ki, Avrasiya kontinentinin mərkəzində yerləşir, tarixən Rusiya İmperiyasının, Sovet Blokunun, eləcə də indiki MDB-nin sərhədləri ilə üst-üstə düşür. İkincisi dünya adası məkanıdır ki, burda altantik talassokratiya sivilizasiyası, okeanik məkan dominantdır. Üçüncüsü isə quru sivilizasiyası ilə dəniz sivilizasiyasının toqquşduğu zonadır ki, rimlənd (ingiliscə rimland) adlanır – bu hartləndin ətrafındakı sahil zonası, Avrasiya qitəsinin ətrafını əhatə edən zolaqdır. Qərbdə rimlənd zonasına Avropa, ardınca Avropanın cənubu daxildir, cənubda isə bura Yaxın Şərq (Bjezinskinin təbirincə Avrasiya Balkanları adlanır), Çin və Yaponiya aiddir. Yəni geopolitikada rimlənd quru və dəniz sivilizasiyalarının toqquşduğu zona sayılır.

Makinder rimləndin vacibliyini belə vurğulayırdı: “Kim ki Şərqi Avropaya nəzarət edir, rimləndə nəzarət edur, kim rimləndə nəzarət edir, Avrasiya qitəsinə nəzarət edir və hartlənd üzərində üstünlüyə malikdir, kim də hartlənd üzərində üstünlüyə malikdir, dünyaya nəzarət edir”. Təbiidir ki, altantik sivilizasiya və yaxud talassokratiya bu zonanı genişləndirmək, onun ölçülərini böyükmək istəyir. “Dəniz quldurları” sahili məhz sahilyanının içlərinə doğru uzanan geniş zolaq kimi görürlər, “quru köçəriləri” isə quru ilə dənizin sərhədini liniya görünüşündə görürlər. Bu geopolitik yanaşmalarda belə əks olunmuşdur ki, talassokratik sivilizasiya həmişə sərhədi geniş zolaq kimi təsəvvür etməyə çalışır, eyni zamanda quru sivilizasiyasına xas olaraq quru geopolitika isə sərhədi liniyanın üstünə gətirməyə cəhd edir. Hüdudlarda tellurokratiya öz təsir və nəzarət sərhədlərini düz Avrasiya kontinentinin sərhədlərinə gətirib çıxarmaq istəyir, belə ki Avrasiyanın sahil liniyası elə quru sivilizasiyası üçün təbii sərhəddir.

Beləlliklə rimlənd məkanında sivilizasiyaların əsas toqquşması baş verir. Dəniz sivilizasiyası qitənin içlərinə hücum edir, öz təsir zolağını genişləndirməyə çalışır. Quru sivilizasiyası isə mərkəzdən hərəkətə keçir, qitənin daxilində irəliləyir, zolağı daraltmağa və onu sahil zonasının liniyasına çevirməyə çalışır. Makinderin bu vacib baza anlayışları klassik geopolitikanı başa düşməkdə açar rolunu oynayır. 

Sivilizasiyaların 2 tipinin qarşıdurmasını tarixən Roma və Karfagen, sonralar isə Böyük Britaniya və Rusiya İmperiyası qarşıdurmaları timsallarında görmək olar. Müasir dövrdə Böyük Britaniyanın varisi ABŞ-dır və təbii ki talassokratik geopolitikanın mərkəzi bu gün orda yerləşir. Böyük Britaniya və Rusiya İmperiyası qarşıdurması ilə təməli qoyulmuş strategiya bu gün də realizasiya olunmaqda davam edir. Britaniya İmperiyasının tarixən əsas vəzifəsi Rusiyanı Hind okeanına buraxmamaq, Bosfor və Dardanel üzərində nəzarət, hartləndə isti dənizlərə çıxmağa imkan verməmək cəhdləri olmuşdur. 19-cu əsrin ortaları 20-ci əsrin əvvəllərinin bütün qarşıdurmaları ABŞ-ın öz üzərinə talassokratik mərkəz funksiyasını tam götürməsi anına kimi məhz bu məntiq üzrə baş vermişdir. Və biz görürük ki, bu gün həmin qarşıdurma heç yerə yox olmamışdır: talassokratik sivilizasiya ABŞ-ın rəhbərliyi altında Avrasiya kontinentinin mərkəzinə doğru soxulmaqda davam edir və rimləndin sahil zonasını genişləndirməyə çalışır.

Valeri Korovin, “Şəbəkə müharibəsi”

ABŞ HƏRBİ GÜC İŞƏ SALMADAN DÜNYANI TUTMAQ İSTƏYİR

Valeri Korovin

Şəbəkə müharibələri Qərbin əraziləri işğal etməklə bağlı yeni texnologiyasıdır ki, məkanları öz xeyrinə qoparmağı, onları öz nəzarəti altına almağı hədəfləyir. Bunun xüsusi halı kimi dövlətlərdə hakim rejimlərin devrilməsini göstərmək olar. Şəbəkə əməliyyatının özəlliyi də bundadır ki, adi silah-sursat tətbiq etmədən həyata keçirilir. Şəbəkə müharibələrinin əsas hədəfi də budur – rəqiblə qarşıdurmada imkan dərəcəsində açıq isti fazaya girmədən nəzakət məkanını genişləndirmək, hansı ki isti faza da istisna olunmur.

Bu icadın detalları açıqlanmır, onun barədə informasiya isə yalnız xüsusi cəmiyyətlərdə və ekspert komyunitilərində yayılır. Maraqlıdır ki, şəbəkə müharibələri strategiyasının təsviri açıq mənbələrdə artıq 2000-ci ilin əvvəllərində peyda olmuşdur. Hesab edilir ki, o ilk əvvəl vitse-admiral Artur Sibrovskinin ofisi tərəfindən işlənib hazırlanmışdır ki, o Pentaqonun hərbi strategiyasına yenidən baxaraq dəyişmiş, nəticədə şəbəkə müharibələri rəsmi şəkildə Pentaqon strategiyasının istifadəsinə götürülmüşdür. Sibrovskinin əməyinin nəticəsi təxminən 2000-ci ildə Silahlı qüvvələrin müdafiə katibinin Reforma ofisi tərəfindən nəşr edilmişdir. Düzdür, burda təkcə strategiyanın ümumi təsviri əks olunmuşdur.

Amerikada hər şey olduğu kimi bu texnologiya da da tam yox, qismən qapalı saxlanılır. Amerikanlar – çox açıq adamlardır; məsələlərə o yöndən yanaşırlar ki, amerikan ekspert cəmiyyətinin hüdudlarından, özü də Amerikanın öz hüdudlarından kənarda da məsələləri bilməyən qara insan kütlələri yaşayır. Və əgər insan elitar ekspert cəmiyyətinə aid deyilsə, onda o təsvir olunan strategiyanın məğzini anlamaq qabiliyyətinə də malik deyil. Əgər bu qabiliyyətə sahibdirsə də, demək ola bilsin o hansısa marginal intellektual dərnəyi təmsil edir, taleyüklü qərarların verilməsinə təsir etmək iqtidarında deyil, özü də tarixin gedişatını dəyişmək imkanına malik deyil. Deməli onun bu məlumatları alması, “ideyalara” girişi təhlükəli deyil. Planetin “intellektual olmayan” qalan əhalisi isə zibil, heç bir əhəmiyyəti olmayan informasiyanın içində itib batır və prinsipcə onun içindən dəyərlisini seçmək qabiliyyətində deyil. Məhz bu səbəbə görə amerikan strateqləri öz yeni icadlarını amerikan açıqlıqlarına xas şəkildə çoxsaylı elmi kitablarda, məqalələrdə, xüsusi saytlarda və digər mənbələrdə əks etdirirlər; haqlı olaraq düşünürlər ki, əgər kimlərsə oxusa da, bu yalnız məlumatlı mütəxəssislərin dar kəsimi olacaq. Çoxluq üçün bütün bunlar sadəcə heç bir maraq kəsb etməyəcək. Rəqib ölkələrin siyasi elitaları isə çətin bunu xüsusi ekspert köməyi olmadan adekvat qavrayalar. Məhz buna görə Zbiqnev Bjezinski sakit şəkildə öz kitablarını buraxır ki, bu kitablarda rahatlıqla postsovet məkanını, sonra isə Rusiyanı necə parçalayacaqlarının strategiyasını açıb göstərir. Biz də Bjezinskinin kitabını açıb oxuyarkən təəccüb içində aydınlaşdırırıq ki, 2000-ci illərdə başımıza gələnləri Bjezinski hələ 1997-ci ildə təklif edibmiş. Və onun 90-cı illərin axırlarında göstərdikləri gözümüz önündə baş verməkdə davam edir.

Şəbəkə əməliyyatının növlərindən, xüsusi hadisələrindən olan, eləcə də “effektlər bazasında əməliyyatlar” adlanan “rəngli inqilablar” texnologiyası da ümümi götürəndə sirr sayılmır və Cin Şarp tərəfindən 1980-cı illərin sonunda açıqlanmışdır. Onun “Diktaturadan demokratiyaya” təlimat-dərsliyi əsasında Yuqoslaviya dağıdılmışdır, 2000-ci illərin ortalarında isə biz bu texnologiyanın postsovet respublikalarında qaçılmaz şəkildə realizasiyasının şahidi olduq.

Bu modelləri ən yaxşı halda yalnız maginal azlığın başa düşdüyünü nəzərə alsaq, – hansıların ki real siyasətə ümumi götürəndə heç bir təsirləri yoxdur, ən uzağı bunu öz marginal internet resurslarında açıqlayacaqlar – amerikanlar belə icadların faş olacağından heç bir narahatlıq keçirmədən, xüsusi olaraq heç nə gizlətmədən, amma çox da qabartmadan addım-addım öz geopolitik rəqiblərinə qarşı şəbəkə strategiyalarını həyata keçirirlər, onları artıq baş vermiş proseslərin faktı qarşısında qoyurlar.

Beləliklə, bir tərəfdən şəbəkə müharibələrinin texnologiyası haqqında informasiya kifayət qədər ekslüzivdir, bizə gəlib çatan formada nisbətən qapalıdır, tərcümədə, traktovkada və anlamada öz ilkin mənasını da çox itirir – onun dar dairələrdə yayılmasında amerikanlar heç bir təhlükə görmürlər. Digər tərəfdən isə burda məhz traktovka, populyar deşifrovka, mahiyyəti və tətbiqinin nəticəsini aydın stildə anlatma əsas əhəmiyyət daşıyır – mövzumuzun məğzi də elə bundan ibarətdir.

Vitse-admiral Artur Serbovskinin rəhbərliyi altında ABŞ Silahlı qüvvələrinin müdafiə katibinin Reforma ofisi tərəfindən hazırlanaraq ərsəyə gəlmiş bu texnologiya məhz hərbçilərin sahəsinə aiddir, belə ki dövlətlərdə hakimiyyəti devirməyi və onları öz nəzarəti altına salmağı həyata keçirməyə yönəlmişdir. Belə halda düşmən çox vaxt öz məğlubiyyəti barədə yalnız bu məğlubiyyət baş verəndən sonra xəbər tutur. Şəbəkə müharibələrinin əsasən adi, klasik silahlar olmadan, ordu birbaşa istifadə olunmadan, artıq son əsrdə bizimçün adi hala çevrilmiş hərbi əməliyyat texnologiyaları həyata keçirlmədən aparılmasına baxmayaraq, şəbəkə müharibəsinin isti fazalarının olması da mümkündür. Güc tətbiqi o halda həyata keçirilir ki, müqavimət mənbələri bir tərəfdən sistemdənkənar olsunlar, yəni onları şəbəkə yolu ilə aradan qaldırmaq mümkün olmasın, digər tərəfdən isə marginal, fraqmentar və xırda-xuruş olsunlar. Məsələn, dağınıq, öz-özünə kifayət qədər böyük ərazidə yayılmış, bir-biri ilə heç bir ümumi strategiyası və koordinasiyası olmayan kiçik terror qrupları. Lakin hətta belə şəraitlərdə də şəbəkə əməliyyatının isti fazası yalnız son həddə həyata keçirilir, əsasən o halda ki vaxt faktoru vacib rol oynayır və əməliyyatın sona çatmasını tezləşdirmək lazımdır. Bununla yanaşı şəbəkə strategiyasının vacib elementi kimi düşmən qruplarını bir-birinə qırdırmağa üstünlük verilir, silahlı konfliktin, toqquşmanın baş verməsi üçün provokasiya aparılır, maraq dairəsində olan ərazidə digər zorakı əməllərə təşviqat yaradılır.

Təəssüf ki bütün bunlar səthi təxəyyül məhsulları deyil, bütövlükdə Qərb təfəkkürünün inkişafından irəli gələn ciddi intellektual əməyin nəticəsidir,  texnoloji əsərdir ki, son iki əsr boyunca ərsəyə gətirilmişdir, fundamental elmi və hətta ontoloji əsasa malikdir.

Valeri Korovin, “Şəbəkə müharibəsi”

ABŞ İLK ƏVVƏL ÖLKƏLƏRİN ELİTALARINI PULLA ALIR, SONRA ONLARIN BAŞI ÜZƏRİNDƏN CƏMİYYƏTLƏRƏ TƏSİR EDİR

Valeri Korovin

Bu gün Qərb ticarət sivilizasiyası meterial planda get-gedə sıxılmaqdadır. Qərbin real nəzarət etdiyi ərazilərin sayı keçmiş, kolonial dövrlə müqayisədə azalmaqdadır. Qərbdə sənaye istehsalının həcmi enir, o cümlədən əhali sayı ilə götürəndə də Qərb geri gedir. Bununla yanaşı, nə qədər paradoksal olsa da, Qərbin dünyadakı təsiri get-gedə artır. Bir çoxları birqütblü dünyaya fakt kimi, Qərb həyat tərzinə isə zəfər çalmış konsept kimi baxırlar. Bütün göstəricilərdə geriləmə olsa da, bu məsələdə irəliləmə var. Bəs bu necə təsirdir, mexanizmləri necədir, bunun sirri nədədir?

Hər halda sirr deyil ki, Qərb strateqləri birbaşa hərəkətlərdən birbaşa olmayan hərəkətlərə keçmişlər, hərbi üsulla, üz-üzə toquşma yolu ilə deyil, hədəfə aldıqları dövlətlərin cəmiyyətləri ilə birbaşa təmasa girməklə irəliləyirlər. Beynəlxalq münasibətlərin sosiologiyası məhz bu faktoru vurğulayır — daxildə cəmiyyət elitalara “aşağıdan” təsir göstərərək onun davranışını formalaşdırır, nəticədə dövlətin xarici siyasətdə davranışına təsir göstərərək onu yönləndirir. Burdan həmin dövlətlə gələcəkdə necə münasibətlər qurmaq və onu dünya arenasında necə qəbul etmək anlayışı ortalığa çıxır. Dövlətin daxilində cəmiyyətin davranışı instrumental faktora çevrilir ki, cəmiyyətə kənardan təsir etmək yolu ilə dövlətin xarici siyasi arenadakı davranışını yönləndirib formalaşdırmaq olur. Beləcə dövlətin özünü necə aparacağını əvvəlcədən proqnozlaşdırmağa, onunla münasibətdə vəziyyəti öz xeyrinə döndərməyə imkan yaranır.

Bəs cəmiyyət rəngarəng, qarışıq və xaotikdirsə, özü də Qərb dünyasından kənar məkanda yerləşirsə, üstəlik tam başaçmaz haldadırsa onu necə yönləndirərək idarə etmək olar? Burda ABŞ-ın köməyinə yüksək texnologiyalar gəlir. Dünya qalmaqallarında ad çıxarmış Milli Təhlükəsizlik Agentliyi (MTA), keçmiş əməkdaşı Edvard Snoudenin dediyi kimi, bəşəriyyət üzərində total nəzarət qurmağa çalışır. MTA qlobal şəbəkə idarəçiliyi prosesinə tam birbaşa formada cəlb olunmuşdur. Axı amerikan maraqlarına və təhlükəsizliyinə potensial təhdid yaradan şəxsləri müəyyənləşdirib təkcə onlar üzərində total izləmə qurmaq kifayət edərdi, Snoudunun dediyi kimi, MTA-nın bununçün sonsuz imkanları var. Aydın olur ki, MTA istənilən telefon danışıqlarını dinləmək, sms və elektron poçt vasitəsilə göndərilən istənilən məlumatı oxumaq, izlənilən obyektin hərəkət marşrutunu müəyyənləşdirmək, hətta sahibinin istəyindən kənar istənilən müasir qadjetdə səsi yazmaq və ya videoçəkilişi açmaq üçün hərtərəfli texniki imkanlara malikdir. Lakin MTA niyə planetdə elektron cihazlardan və internet şəbəkəsindən istifadə edən insanların məlumatlarını təkcə fiksasiya etmir, həm də yığıb saxlayır? MTA ələ keçirdiyi və yazdığı informasiyanı nəhəng saxlanclarda qoruyur ki, bunlar böyük həcmdə bərk disklərdən ibarətdir. Niyə? Bu sualın cavabı birbaşa ABŞ-ın dünyanı idarə etmək arzusu ilə bağlıdır. MTA-nın əldə etdiyi informasiya avtomatik seqmentləşdirilir və işlənir. Alınmış kontenti birləşdirərək və onda təkrarlanan açar məna qruplarını nişanlayaraq MTA araşdırılan seqmentin bütün istifadəçilərinin maraqları və əhval-ruhiyyələri barədə məlumatlanmış olur. Belə təhqiqat nəticəsində anlamaq olur ki, bu və ya digər dövlətlər, sosial məkanlar və hətta lokal sosial qruplar hansı baxışlara, əhval-ruhiyyələrə və sosial tendensiyalara malikdirlər. Bu və ya digər sosial komyunitinin yaratdığı məlumat, foto və video materialların ümumi həcmini analiz edərkən həmin sosial komyunitidə üstünlük təşkil edən əhval-rusiyyəni, onun iştirakçılarının qaillik etdiyi dəyərləri ortalığa çıxarmaq olur. Deməli bu cəmiyyətə necə, hansı yolla dürtülməyin, həmin dövlətdə lazımi kontekstin hansı tezislərlə, hansı məna və dünyagörüş fikirləri ilə yaratmağın mümkünlüyü aydınlaşır. Əslində MTA-nı əlbəttə ki adi, sıradan tipik şəxslər özlərinin gizlinləri və lazımsız “privacy”ları ilə maraqlandırmır. MTA-nı məhz tam həcmdə informasiya maraqlandırır ki, ondan artırılmış avtomatik kontent-analiz yolu ilə əhval-ruhiyyələrin ümumi kəsiyini müəyyənləşdirmək mümkün olsun, hansı ki bunu adi sosial sorğular yolu ilə müəyyənləşdirmək qətiyyən mümkün deyil. Cəmiyyət nə yazır, nə yaradır, nə göndərir, nəyin fotolarını çəkir, nəyi açır, onun ayrıca nümayəndəsi hardan hara hərəkət edir, nəyi bəyənir, öz telefonunun yaddaşından və brauzerinin istoriyasından nəyi birdəfəlik silir – bütün bunları bilməklə həmin cəmiyyətin nə məna kəsb etdiyini müəyyənləşdirmək, özündə nəyi ehtiva etdiyini anlamaq olur.

O da təsadüfi deyil ki, Qərb sivilizasiyası hər bir problemi həmişə iqtisadi relslərin üzərinə yönəldir. İqtisadiyyat Qərb sivilizasiyasının üstünlüyüdür, bu onun “dilidir”. Qərb modelləri bizim identikliyimizi, öz sivilizasiya dünyagörüşümüzü silib atır, nəticədə Qərb strateqləri bizi şüurlu şəkildə iqtisadi sahəyə yönəldirlər – Qərb sivilizasiyasının özəyi da bu sahədədir ki, biz bu sahədə onlara uduzuruq. Bu iki faktorun ortalığa qoyulması, yəni cəmiyyətə təsir göstərmək və iqtisadi əsasdan çıxış etmək baxımından Qərbin yaratdığı şəbəkələr məhz sosial şəbəkələrdir. Bunlar sırf sosial fəaliyyət və sosial ünsiyyət kimi sosial anlayışlar əsasında yaradılmış şəbəkələrdir. Prosesin gedişatında şəbəkə prinsipləri əsasında süni camiələr – cəmiyyətin və dövlətin daxilində Qərbin nəzərində olan, get-gedə əlaqəyə girdiyi komyunitilər yaradılır. Məhz bu sosial şəbəkələr iqtisadi motivasiyalar üzərində qurulur. İqtisadi motivasiya burda aparıcı və şirnikləndirici faktora çevrilir ki, özünü idarəedici elitanın pulla ələ alınmasında göstərir; kütlədən, eləcə də digər qruplardan ayrı düşmüş elitaya ayrıca sosial qrup kimi “sərfəli” iqtisadi təklif verilir.

Cəmiyyət üzərində nəzarətin qurulması üçün edilən “sərfəli” iqtisadi yanaşmanın detalları, məxsusi olaraq elitaların iqtisadi motivasiya vasitəsilə ələ alınması yolu ilə buna nail olunması barədə amerikan iqtisadi eksperti Con Perkins özünün “İqtisadi qatilin etirafı” kitabında geniş danışır. Bu kitabın yazılması üçün o özü şəxsən empirik tədqiqat aparmışdır. Nəticədə üzə çıxmışdır ki, Qərb elitaları digər dövlətlərin elitalarını birbaşa pulla alırlar. Qərb elitaları onları iqtisadi ünsiyyət yolu ilə özlərinin geopolitik təsir dairələrinə dəvət edirlər. Texnoloji cəhətdən bu onda təzahür edir ki, Qərbin marağına tuş gələn dövlətlərin elitaları lokal sosial komyunitilər kimi götürülür – onlar elə hərfi mənada, fiziki cəhətdən pulla alınır, sonra onlar vasitəsilə cəmiyyətin özünə təsir göstərilir, onların adından cəmiyyətə Qərb dəyərləri yeridilir və “alıcının” maraqları həyata keçirilir. Bundan sonra ölkə borc asılılığına itələnir, iqtisadi cəhətdən faktiki olaraq zəlil vəziyyətinə salındığından, sadə dillə desək bankrot edildiyindən siyasi suverenliyini də itirir. 

Elitaya iqtisadi cəhətdən təsir etmə faktoru işləmədiyi, effekt vermədiyi momentdə isə cəmiyyət ilə birbaşa təmasa girilir – elitanın başı üzərindən sosial şəbəkələr yaradılır. Həm birinci, həm də ikinci halda nəticə ərazilərin, bütöv dövlətlərin qoparılaraq ələ keçirilməsi olur. Yəni sırf Qərbin xeyrinə təsir və nəzarət sferalarının geopolitik bölüşdürülməsi həyata keçirilir.

Valeri Korovin, “Şəbəkə müharibəsi”

Остап Бендер азербайджанской журналистики

Известный азербайджанский журналист Эйнулла Фатуллаев взял интервью (https://www.youtube.com/watch?v=6nVGo4t8EDI) у чрезвычайного и полномочного посла Российской Федерации в Азербайджане Михаила Бочарникова. В ходе беседы, когда речь шла об украинском конфликте, он поинтересовался, может ли он так же легко попасть в Донбасс с российской стороны, как может сделать это с украинской.

Тут стоит пояснить, что, когда началась российская спецоперация, этот деятель по указанию и на деньги посла США ехал на Украину и освещал события именно с украинской интерпретацией. Он каждый день делал репортажи оттуда, в которых Россия выставлялась «агрессором», показывал, как Россия «бомбить мирных жителей, убивает женщин и детей». Фактически он отрабатывал заказ Вашингтона на «демонизацию» России, создание ей образа «убийцы женщин и детей» и культивирование русофобии в азербайджанском обществе.

Естественно, после этого в России он был занесен во все «черные списки», ему был запрещен въезд, а его сайт haqqin.az был заблокирован на территории РФ. Узнав об этом, он пришел в бешенство и начал с еще большим усердием вести антироссийскую пропаганду, акцентируя внимание на то что российских миротворцев надо выгнать из Карабаха. Потом он опять же - по указанию и на деньги американского посла (а также при содействии курдов в окружении президента Азербайджана) поехал в иракский Курдистан, где пел дифирамбы созданному США курдскому «государству».

Но, очевидно, бан в России его тяготит, ведь у нас, в Азербайджане, с недоверием относятся к тем, кто попал в «черный список» ФСБ России, в общем, аудитория его начала таять, он начал терять авторитет перед властями, растерял все свои привилегии. Вот он и начал искать контакты с российским послом, напросился на интервью, и когда посол посетовал, что события на Украине освещаются односторонне, тут же, как бы невзначай, заявил, мол, как односторонне? Давайте я куплю билет до Москвы, оттуда поеду в Донбасс, и буду освещать события с российской стороны (см с 24.10 до 26.07).

К сожалению, надо признать, что так ведут себя многие азербайджанские журналисты – на словах, чуть что, готовы освещать российскую позицию, но все равно скатываются в антироссийскую пропаганду, потому что там «крыша» и большие деньги. Эйнулла Фатуллаев долгое время получал огромные доходы от пропаганды русофобии, но вдруг понял, что это бесперспективное дело, и надо вовремя «переквалифицироваться в управдомы». Теперь вот ищет способ «загладить грехи» перед Россией…☝️

#геополитика

@turan_express

AMERİKA DEMOKRATİYA VƏ İNSAN HÜQUQLARI İLƏ PƏRDƏLƏNİB

Valeri Korovin

Bizim amerikan imperiyaçılığına qarşı nə qədər effektiv və hansı üsullarla mübarizə aparmağımız – bu mübarizə isə sağ qalmağımız üçün hökmən vacibdir – ondan asılıdır ki, bizə qarşı istifadə olunan şəbəkə texnologiyalarının məğzini nə dərəcədə düzgün anlayacayıq və onlardan öz xeyrimizə necə istifadə edəcəyik.

ABŞ üçün şəbəkə müharibələri həm də öz maraqlarını həyata keçirmək üçün xərclədiyi resurslarını minimuma endirmək, düşmənlə açıq qarşıdurmaya girməmək, formal olaraq beynəlxalq hüququ pozmamaqla hərəkət etmək, o cümlədən üstünə humanitar pərdə çəkməklə prinsipsiz xainliyi gizlətmək, məsuliyyətdən yayınaraq onu bölüşmək imkanıdır. ABŞ üçün həqiqi maraqlarının açılması, real məqsədlərinin üzə çıxması qalan dünya ilə açıq qarşıdurması demək olardı. Amerikanlar özlərini nə qədər aşkar və aqressiv aparsalar, müttəfiqləri bir o qədər az olacaq, mənəvi cəhətcə daha az haqq qazandırılacaqlar, daha az insanlar, dövlətlər, xalqlar onları hansısa humanitar dəyərlərin – “demokratiyanın” və “insan hüquqlarının” daşıyıcıları hesab edəcəklər.

Artıq bu gün dünya əhalisinin çox hissəsinə gün kimi aydındır ki, amerikanları heç bir “demokratiya” və “insan hüquqları” maraqlandırmır. Bu bir növ gəlişigözəl sözlərdir, cəfəngiyyatdır ki, amerikanlar dünya ağalıqlarını və bəşəriyyət üzərində total nəzarətlərini qurmaq kimi konkret strateji məqsədlərini pərdələmək üçün dövriyyəyə buraxıblar. Lakin əgər onlar öz imic örtüklərindən də imtina etsələr, axırıncı müttəfiqlərindən də məhrum olarlar.

Bu gün təkcə kəmağıl avropalılar hələ də amerikanların oyununa aldanırlar və ABŞ-ın humanitar demokratik dəyərlər yeritdiyinə inanırlar. Məhz öz idealistik sadəlöhvlüklərinə görə avropalı siyasətçilər amerikan mövzularının işlənməsində könüllü şəkildə yardımçı olurlar, mahiyyətcə tam dəhşətli cinayətlərin iştirakçısına çevrilirlər ki, belə cinayətlər hətta insanlığın ən qəddar diktatura dövrlərində də görülməyib. Amerikan xainliyinin dünyada məhvinə səbəb olduğu qurbanların sayı tarixin ən qanlı tiranlarının, diktatorlarının və totalitar dövlət yaradıcılarının bütün repressiya qurbanları sayından qat-qat çoxdur. Amerikan aktivliyi — dəhşətli qurbanların və dağıdıcı nəticələrin zirvəsi deməkdir. Buna baxmayaraq avropalılar könüllü şəkildə buna qatılırlar və yardımçı olurlar, ona görə ki avropalılarda “demokratiya” və azadlıq” idealları hər şeydən vacibdir, hətta insan həyatından da üstün sayılır. Onlar bu yolda insan qurbanları ilə də barışıblar, o cümlədən iqtisadi cəhətdən çökmələrinə də dözməyə razıdırlar, təki hər yerdə insan hüquqları və azadlıqları bərqərar olsun. Avropalılar “insan hüquqları” məsələsinə dəlilik həddində tapınıblar – bu bir növ Avropa kultu, bütpərəstliyidir ki, ona sitayiş edirlər.

Yalnız bu cür, cəlbedici inam hislərinə qatlamaqla onları amerikanların dünyada törətdiyi özbaşınalıqlarda iştiraka motivasiya etmək olardı. “İnsan hüquqlarına” inam Avropanın sadəlöhv, kəmağıl idealistləri üçün axırıncı arqumentdir. Və onlar həqiqətən bunda iştirak edirlər.

Əgər ABŞ insan hüquqlarının yeridilməsi deklarasiyasından imtina etsə, Avropa ondan üz döndərəcək. Avropa sərbəst şəkildə öz proqramlarını realizasiya etməyə başlayacaq, bu proqramlar həqiqətən də humanitar, qansız olacaq, mərhəmətə əsaslanacaq ki, burda dünyada hər şeyin başı olan insan bir yana qalsın, hər bir canlının həyatına da qiymət veriləcək. Axı avropalı üçün insanın adi saçı da böyük dəyər kəsb edir. Əgər avropalılar bugünkü kimi amerikanların göstərişləri ilə deyil, sərbəst, öz maraqlarına uyğun hərəkət etsələr, əlbəttə itkilər verməyəcəklər. Onda Avropanı hansısa özgə maraq yolunda istifadə etmək mümkün olmayacaq.

Minimal humanizm ruhunda təqdim olunan ABŞ-ın humanitar ritorikası olmasa ABŞ-dan dünyadakı bütün müttəfiqləri üz döndərərlər, hansı ki onlar bu gün amerikanların yırtıcılıqlarında könüllü iştirak edirlər. “Demokratiya” və “insan hüquqları” – axırıncı ideoloji pərdədir, gözə kül üfürmədir ki, bu yolla öz dəhşətli cinayətlərinə mənəvi cəhətdən bir cür bir təhər haqq qazandırırlar. Bu olmasa, hamıya Amerikanın Hitlerdən və Pol Potdan da qat-qat artıq təcavüzkar olması açıq-aşkar aydın olar. Əgər bəşəriyyətin müəyyən hissəsinin mənəvi dəstəyindən məhrum olsa, heç olmasa Qərb dünyası və onun kiçik ərazisi olan Avropa onu dəstəkləməsə, Amerika üçün bu sonun başlanğıcı olar.

Əlbəttə, Amerika hələ də bəzilərini fiziki, hərbi cəhətdən, güc yolu ilə laxladır, məcbur edir, sağa-sola bombalaya bilər. Müttəfiqlərin sayı heçə ensə fərqli mənzərə yaranacaq. Onlar indi köhnəlmiş Yalta sülh konfransının atavizmləri olan BMT-ni və Təhlükəsizlik Şurasını qulaqardına vuraraq açıq oynayırlar. 1999-cı il Yuqoslaviya bombalanmasından sonra ABŞ heç nəyi vecinə almır. Beynəlxalq institutların mövqeyi ABŞ-ı qətiyyən maraqlandırmır. Amerika məhz avropalılara görə az-çox beynəlxalq hüquqa riayət edir və beynəlxalq institutların rəyini nəzərə alır, çünki Avropadakı imicini qorumağa çalışır, transatlantik əməkdaşlığının ömrünü bir az da uzatmaq istəyir, hansı ki bu əməkdaşlıq barədə Avropa liderləri get-gedə daha təşvişlə və inamsızlıqla danışmaqdadırlar. Avropada nə deyəcəkləri, necə yanaşacaqları, avropalı siyasətçilərin necə qiymətləndirəcəkləri, Avropa cəmiyyətinin necə reaksiya verəcəyi Amerika üçün hələ də vacibdir. Axı Amerikanın həyata keçirdiyi şəbəkə strategiyasında cəmiyyətin rolu önəmlidir.

Hal-hazırda ərəb dünyasına girişən amerikanların qurbanları milyonları aşdıqca avropalılar ayılacaqlar, məsələni anlayacaqlar, amerikan varvarlığına yox deyəcəklər. Həmin andan onlar ABŞ ilə əməkdaşlıqdan imtina edəcəklər. Lakin həmin an amerikanlar... qətiyyən mütəəssir olmayacaqlar və deyəcəklər: “Boş şeydi, siz avropalılar olmasaz da olar, bizim işimiz gedəcək, azca qalır, bir az sahəni də betonlayaq, vəssalam, təmiz, hamar amerikan beton qlobusu hazır olacaq. Sizsiz də ötüşərik”. Lakin hələ ki imkan var, ABŞ özünün insan hüquqları cəfəngiyyatına inanan bu cür sadəlöhv müttəfiqlərini özünün şəbəkə proyektlərinə cəlb edəcək, lüt kral kimi Avropanın arxasında gizlənməklə hələ də tam amerikan olmayan dünyanın “boş məkanlarında” demokratiyanın humanitar şəkildə yeridilməsi planlarına və strategiyalarına çəkəcək.

Valeri Korovin, “Şəbəkə müharibəsi”

Boz Depressiyadan çıxmaq üçün kömək!

 

Ürəyin darıxır?

Maddi durumun pisdir?

Dostların səni tərk edib?

Qonşular üzünə baxmır? 

Saçın çoxalıb qırxdıra bilmirsən? 

Çayxanada nərddə uduzmusan? 

Hava soyuqdu?

Hörmətin yoxdu? 

Qiymətlər qalxıb?  

Arvadın əlindən pultu ala bilmirsən?

Uşag evə gec gəlir?

Gizli nomrə ilə sənə zəng edib məzələnirlər?

Zəngəzur dəhlizi açılmır?

Ermənilərlə bir süfrədə

konyak içə bilmirsən?

Tək kəlmə Sən kimsən EY FARS de və İRANI SÖY!

AMERİKAN İMPERİYASI ETNOS, MİLLƏT VƏ XALQ FAKTORLARINI MƏHV EDİB ONLARI QLOBAL KÜTLƏYƏ ÇEVİRMƏK İSTƏYİR

Valeri Korovin

Hansısa ölkəni, xalqı, ərazini öz imperiya çərçivəsinə salmaq üçün Amerikaya onu fəth etməyə və ya inandırmağa ehtiyac yoxdur. Sadəcə nümayiş elətdirmək lazımdır ki, bu ölkə, xalq, ya ərazi onun imperiyası daxilindədir. Yəni görüntü gərəkdir ki, belə imperiya labüddür, qlobaldır, aktualdır və alternativsizdir. Şüurlara yeritmək lazımdır ki, bütün dünya əvvəl-axır qlobal Amerikaya çevriləcək.

Lakin Amerikanın imperiya fəaliyyətində istisnalar da var. Misal kimi Corc Buş kiçiyin hakimliyi dövrünü göstərmək olar ki, o 8 il ərzində Amerikanı klassik imperiyaçılıq strategiyasına qaytardı. İntellektual cəhətdən neokonservatorlar tərəfindən yemlənən Buş açıq şəkildə Amerikanı dünyanın mərkəzi — bir növ mitropoliya elan etdi, 11 sentyabr 2001-ci il terror aktlarından sonra isə bütün xalqları Amerikaya tabe olmağa çağırdı. Tabe olmaqdan imtina edənləri Buş zor gücü ilə tabeçiliyə məcbur etməyə çalışdı. Bunun nə ilə qurtardığını biz bilirik. Hər halda belə neoimperialistik yanaşma şəbəkə Amerikası üçün tipik deyildir. Buşdan sonra hakimiyyətə gələn yeni prezident-demokrat Barak Obama hər şeyi əvvəlki məcrasına qaytarmağa tələsdi, amerikan imperiyasına şəbəkə modeli yolu ilə qatılmanı əsas götürdü. Əvvəl-axır amerikan qlobal imperiyasının quruculuğu və genişlənməsi bircə an da olsa dayanmadı. Amerikan politoloqu Con Perkins bildirir: “Bizimçün bu dünya ağalığı uğrunda mübarizə idi, qlobal imperiyanın yaradılması üçün bir ovuc tamahkar adamın arzusunun həyata keçirilməsi idi. Bizdə ən yaxşı alınan budur — qlobal imperiya”.

Qlobal dünya — tamamilə real və ciddidir. Toni Neqri və Maykl Xardtın haqlı olaraq göstərdikləri kimi, bu dünyanı “bir növ boş yerdə” yaradırlar. “Lokallıqlar”, “xüsusiyyətlər”, “milli, etnik və mədəni” özünəməxsusluqlar — bütün bunlar nəkakətli şəkildə rədd edilir. Bunlara ya folklor kimi baxılır, ya rezervasiyaya yerləşdirilir, ya da birbaşa genosidə uğradılır. Alen de Benua bunu “planetar səviyyədə homogenizasiya” adlandırır. Onun fikrincə qlobalizasiya eynicinsli yekdil obrazlar və həyat tərzləri yaradır, xalq mədəniyyətinə zərər vurmaqla davranışın eyni uniformizasiyasına gətirib çıxarır, yəni “insan rəngarəngliyini ixtisara salır”. De Benua bunu “eynilik, eyni cürlük ideologiyasının yayılması və genişlənməsi” adlandırır ki, nəticədə insan hər yerdə eyni cür olur. Bu yolla insanlar hər yerdə xalqların, millətlərin rəngarəngliyini və müxtəlif həyat tərzlərini tullamaqla eyni siyasi və mədəni sistemlər yaradaraq buna qaillik edirlər. Belə insanlar amerikan imperiyasına qatılmış hesab olunurlar ki, bu imperiya boş yerdə yaradılır, onun imperiya şəbəkəsinə isə öz vacib bildikləri qatılır. Başqa sözlə desək, imperiya dövlətlərlə və xalqlarla ünsiyyətə girmir, sadəcə onları xırda hissəciklərinə kimi parçalayır, sonra isə mexaniki şəkildə “kütlə” halında toplayır.

Amerikan imperiyası kənardan təşruf buyurmur, daxildən peyda olur. Onun şəbəkə qovşaqları tədricən özünü biruzə verməyə başlayır və get-gedə intellektual, informasion, iqtisadi, hüquqi psixoloji cəhətdən özünə inteqrasiya aparır. Belə inteqrasiya identikliyin tam itirilməsinə səbəb olur — Neqri və Xardt bunu tam birmənalı şəkildə bildirirlər. Belə imperiya onun əsasında yaranır ki, heç bir kollektiv varlığın siyasi suverenliyini tanımır — istər etnos, istər sinif, istər xalq, istər millət olsun. Amerikan imperiyaçılığının xüsusiyyəti də elə belədir ki, totallığa əsaslanır və bu yolla hər yerdə öz hakimliyini yeridir.

Neqri və Xardtın göstərdikləri kimi amerikanların öz imperiyalarını yaratmaları faktını biz bu gün görməyə bilmərik. Onlar bununçün hərbi metodlardan da istifadə edirlər. Amerikan şəbəkəsinin yaradıldığı və münbit şəraitin hazırlandığı yerlərdə amerikan hərbi bazaları peyda olur. Hələ ABŞ-ın yaradıcıları deyirdilər ki, Amerika öz sərhədlərini genişləndirməlidir, amerikan imperiyasının mərkəzi yoxdur, o şəbəkəlidir, onun ocaqları ot asfaltını deşib çıxan kimi hər yerdə get-gedə artır və Avrasiya kontinentini əhatə edir. Neokonservativ yönlü amerikan ideoloqları Robert Keyqan, Pol Volfoviç, Uilyam Kristol və başqaları daha da irəli getmişlər. Amerikan imperiyaçılığını utanmadan xeyir imperiyası, “benevolent empire”, yəni xeyir arzulayan, xeyirxah imperiya adlandırmaqları azmış kimi, onlar hətta iddia edirlər ki, Amerikanın dünyaya tək hegemonluğu faktı artıq ortalıqdadır, mümkün rəqiblərin müqaviməti sındırılmışdır, müqaviməti davam etdirən xırda-para ocaqlar artıq-urtuqlardır ki, birbaşa hərbi müdaxilə yolu ilə söndürüləcəklər. Belə yanaşma amerikan siyasətində Buş kiçiyin 8 illik rəhbərliyi dövründə hakim oldu. Nəticədə yeni demokratik administrasiya etiraf etməyə məcbur qaldı ki, neokonservatorlar öz messian neoimperializm qəzəblərində bir az tələsiblər. Müqavimətin artıq-urtuqlardan ibarət olmasından danışmaq hələ tezdir — xüsusən də əgər Rusiya yenidən dünya arenasına qayıdıbsa.

Valeri Korovin, “Şəbəkə müharibəsi”