Payız küləyi

Mir Bağır

Sən  sözsüz  inanacaqsan

Payızın  küləyi  sevdiyi  qədər

Tülkünün  kələyi  sevdiyi  qədər

Tanrının  mələyi  sevdiyi  qədər

Şeytanın tanrıya  nifrəti  qədər

Məcnunun  çöllərdə  həsrəti  qədər

Ejenin  varlanmaq şəhvəti  qədər

İçim-çölüm, səsim  qədər

Aldığım  nəfəsim  qədər

əgər  desəm?

Sən  sözsüz  inanıb  buna 

Varlığını  danacaqsan

Hər  şeyini  unudaraq

Atəşimdə  yanacaqsan

Məhz  elə  buna  görə

Demirəm  mən

Bilirəm  aldanacaqsan

Getməlisən

Ardında  buraxıb  hər  şeyi

Bu  gərəksiz  taleyi – yəni məni

Elə  bu  gün

Bir  saat  bundan  əvvəli,

Sevişmələr dəli-dəli,

Ya  dünəni,

Buraxıb  bir  boşluğa  sən  getməlisən.

Keçərək  şəhərləri,

Düzləri, dənizləri

Getməlisən  xəyalımı

Uçuranadək  gözlərin.

Mən  könlünü  almaq  üçün

Adına  nəzm  etmədən

Sən  üzünə  deyilən

Boş, mənasız  sözləri

Gülərək  həzm  etmədən,

Səssizcə  getməlisən.

Mənsiz  nə  edər  deyə

O  bu  şikəst  halıyla

Zərrəcə  qorxmayaraq,

Sən  də  darıxmayaraq

ən  qəddar cani  kimi,

ən  qəlbsiz  hami  kimi,

ardına  baxmayaraq

beləcə  getməlisən.

Sən  çıxıb  getməlisən