Adımın arxasındakı vicdansızlıq

Əsəd Qaraqaplan

gəldim - yox idin

bəlkə heç olmamlıydın da

orda – o Vahid parkında

mən əslində səni görməyə gəlməmişdim

vicdanıma görə gəlmişdim - vicdanıma..

xeyli gəlzdim

qocalar gördüm

uşaqlar gördüm

sevgililər

başqa-başqa adamlar gördüm

biz qoca da deyilik

biz uşaq da deyilik

biz heç sevgili də deyilik

olsa-olsa başqa-başqa adamlarıq

səni bilmirəm – mən heç adam da deyiləm

heç başqa adam da..

..dünən bilmədən üstünə su çillədim

gülümsədin..

sonra tanış olduq..

təzə tanış olduğum qız da indicə küsüb getmişdi

dağılmışdım Vahid bağına

ayrılıqlar da vecimə deyildi..

sonra sən..

sonra sən inadçı biri olduğunu göstərdim

mənsə dağınıq biri olduğumu

atam-anam yoxdu – dedin

var da – mənimçün ölüblər..

ərimdəndən də ayrılmışam – dedin

18-im olmamış hələ..

bugün kirayə evdən də

işdən də çıxdığını - dedin

acıdım düzü hallına

ama mənim indilikdə sənə

bir çay ismarlamaqdan artıq gücüm də yox idi..

oturduq – mən şəkərimi qarışdırdım

sənsə biraz daha fikirlərimi..

sonra xeyli gəldik

dedik-güldük

hətta sən məndən küsdün də bir neçə dəfə

başqa qadınlara görə..

elə isinişmişdik bir-birimizə

qıraqdan baxanlar deyə bilməzdi

bir saat əvvəl adını belə bilmirdim..

sənin ayaqların ağrıyana

mənim dağınıqlığım keçənə qədər gəzdik

sonra İçərişəhərdə oturduq

sən yorğunluğunu alasan deyə

mən də..

eh məni boş ver..

bilirdim qalacaq bir yerin də yoxdu

demək belə istəməsən də bilirdim

bir ev kiraladım - gecəni birgə keçirdik..

masmavi buludlar vardı pəncərədən uzaqda

yanımda da sən vardın – yataqda

qəribə gecəydi -

iki adamın məsumluğundan

çirkinliyindən xəbərsizdi bütün yer kürəsi..

səhərə kimi yatammadım

özümə nifrət elədim bu yad evdə

anladım mən o deyiləm..

həyatın murdar uşarəsidi – anladım..

səhər ayrılıb gedəndə

bugün yenə hava qaralanda gələrsən ora

o Vahid bağına – dedin..

gəldim də - ən azından vicdan borcu deyə

axı gecə səninlə yatmışdım - ən azından..

axırda gəlib çay içdiyimiz kafedə oturdum

çay qoyub qabağıma düşündüm bəlkə gələdin

ama mən vicdan borcumu yerinə yetirmişdim

çıxıb gedə bilərdim..

sonra çayımıın şəkərini qarışdırdım

biraz daha vaxtı uzatmaq istədim

pəncərədən çölə baxdım

hər tərəf işıqlarda daha hüzünlüydü

sənə bənzəyən çoxu vardı

ama heç biri sən deyildin

elə bil heç olmamışdın kimi yox idin..

ama indi nə səndən ötrü

nə də belə darıxıram – dağınıq da deyiləm

səni sevə də bilməzdim iki daşın arasında

necə ki sevmirdim də..

bir qurtum çay içib uzun-uzadı gözlədim

gəlməyini də istəmirdim açığı

mən heç səni də gözləmirdim

sadəcə gəzməyə çıxmışdım dünənki kimi

biraz da dağınıq idim biraz əvvəl

vicdanımın rahatlamasını gözəyirdim..

indi çox sakitəm artıq

ama yenə oturub gözləmək istəyirəm

ama nəyi – heç onu da bilmirəm

heç bilmək də istəmirəm..

sən mənimçün bəlkə dünən yataqda bitmişdin

o arıq canınla

ama vicdanımın ağrısı çoxalmışdı

axı atasız-anasızam – demişdin..

indi çıxıb kafedən yenə ora baxdım

Vahid bağına - görüm gəlibsənmi..

səhər gedib kirayə ev və iş axtarmalıydın

mənsə yıxılıb yatmışdım kirayə otağımda

iş günüm deyildi deyə..

yox – indi də orda tək adam yox idi

yəni başqa biri – yəni başqa bir tək

yəni mənim kimi biri – sənin kimi biri..

mən heç sənin taleyindən də rahatsız deyiləm

yenə öz vicdanımdan rahatsızam..

bir gəlsəydin

bir görə bilsəydim

bir çıxıb gedə bilsəydim bu ağrılı şeirdən

bu vicdansız özümdən bir çıxıb gedə bilsəydim

bu vicdansız şəhərdən..