NƏHƏNG ADAM

 Narıngül

– Kimin növbəsidir?

Səs uzaq məchulluqdan, sonu görünməyən boş­luq­dan gəlir. Key-key irəliyə baxıram. Gözləri qa­yır-qayır qaynayan, güclü və özünə inamlı görü­nən biri­dir. Üzümə gülümsünür. Təbəssümü o qə­dər də­rin və anlaşılmazdır ki, məni vahimə bürü­yür. Bu an heç kimdən heç nə gözləmirəm.
O, bö­yük insan kütləsi içərisindən yalnız məni seçir, güclü maq­nit dalğası onun bütün diqqətini uzun növbənin sonu­nu gözləməkdən şil-küt olmuş yorğun adam­la­rın çiyinləri üzərindən mə­nə tərəf yönəldir.  Qeyri-ix­tiyari başımı qaldırıb onun üzünə baxıram.Fikrim qarışır:”Bu hardan gəlib çıxdı belə”...

Mənə tamamilə yad olan bu kişinin  dibi gö­rün­məyən məchul göz­lə­rində ani olaraq özümü seyr edirəm: üz - gözündən yor­ğunluq yağan, solğun bə­niz­li, uzun qara saçları pəri­şan şəkildə çiynlərinə tökül­müş,  gözlə­rin­dən çaşqınlıq süzülən zərif gör­kəmli qadın portretinə   tamaşa edirəm.  Nə isə mızıldanıram və adi qadın instinkti ilə anlayıram ki, bu adam məndən əl çək­məyəcək. Bu məni üşəndirir, təsirdən qurtulmağa çalışıram.

Gözlərimi divardan asılmış, bəlkə də yaddan çıxıb qalmış və heç kimə gərək olmayan, insanları texniki təhlükəsizlik qaydalarına riayət etməyə çağı­ran köhnə plakata zilləyirəm. Düşüncələrim geriyə qayıdır, yenidən öz aləmimdə çözələnirəm.

Bu anda mən göydən asılmışam. Keçib gəldiyim yollar yenidən qayıtmaq üçün yaramır. Orada o qə­dər xoşagəlməz şeylər var ki... Elə şeylər ki, onları yoluna qoymaq üçün böyük bir zaman, uzun bir təkamül yolu gərəkdir. Gözlərimi yumub ruhumun harda qərar tutduğunu, ağlımın, hisslərimin hansı isti­qamətə hərəkət etdiyini dərk etməyə çalışıram. Ən əsası isə, mən ümidimi itirmişəm. Həyat ümid və istəklərdən başqa bir şey deyilmiş.

– Gözləməyə dəyməz çətin ki, sənə növbə çata.

Səs bu dəfə lap yaxından gəlir. Onun varlığını bir addımlıqda hiss edirəm, bir qədər vahi­mə­lənirəm. Mənə elə gəlir ki, gözlərinin dərin­liyində hiy­ləgərlik gizlənib bu adamın. Bəlkə də elə deyil, mən belə hiss edirəm. Qürurunu, hökm sahibi oldu­ğu­nu məharətlə ört-basdır etməyə çalışan ada­ma oxşayır. De­məli, səhvlərini dərk etmədən özünə bəraət verən adam­lardandır, belə adamlar, adətən, kənardakı adam­­ları özlərinə tabe etməyi xoşlayırlar.

Hər şey cə­hən­nəmə, axı nə istəyir bu, məndən?

Özümü qətiyyətlə inandırmağa çalışıram ki, onun mənə heç bir dəxli yoxdur. Uzun saçlarımı laqeyd­cəsinə əl barmaqlarımın ucuyla darayıram, üzü­mə etinasız ifadə verirəm. Yorulmadan beynimi qurda­la­yıram, reallıq axtarıram. Keçmişə boylandıq­ca hə­ya­tımın səhvlər üzərində qurulması mənim son qəna­ətim olur. Mən indimi keçmişimin üzərində qur­ma­ğa, keç­mişimlə ayarlamağa çalışıram, indimə ge­ci­kirəm. Daha doğrusu, mənim zamanla problemim var, indi­mə sahib çıxa bilmirəm. İşığa can atıram. Qar­şıda keçə bilmə­yəcəyim divar mövcuddur. Diva­rın o üzündəki işıq­da insanlar var. İnsanlar yaxşı şey­lərin dəyərini bilir­lər, qiymətli olanları seçirlər. Mən seçim edəm­mirəm.

Görünür, əsil çürümək vaxtıdır, çürümək!

Üzümdə güclü qasırğa küləyinin hənirtisini hiss edi­rəm.

– Mən sənə kömək edərəm. Mənsiz heç nə edə bimə­yəcəksən, gücün çatmayacaq.

O, məni özümdən çıxardır, eyni zamanda hiss et­dir­mədən sırf qadın xislətimlə onu izləməyə baş­la­yıram. Mühafizəkarlığım və qorxaqlığım bir qədər də maraqla əvəz olunur. Uzaqdan səs eşi­dirəm. Bəl­kə də, beynimin, yaxud ürəyimin hansısa qatından gə­lən intuitiv səsdir: “Bu nəhəng adamdır, ondan qorx­ma. O, sənə kömək edəcək”. Səsə tabe olma­ma­ğa çalı­şıram.  “Onun əlləri böyükdür, vahi­məlidir, am­ma sığı­nacaqdır, müdafiə yeridir. Sən onun əllə­rin­dən tut­malısan, göylərdən asılmış ruhunu xilas et­mək üçün, fırtınalı dənizlərin dibin­də boğulmamaq üçün”.

O, gözlərini mənim üzümə zilləyib, elə bil orada çoxdan axtardığı hansısa qiymətli bir it­ki­sini tapmağa çalışır. Hiss edirəm ki, məni ra­hat­lıq­la oxuyur, çünki mən də onu oxuyuram.

Nəhəng adam mənim qorxaq və çəkingən nə­zər­lə­rimin əhatəsində mərhəmətlə gülümsünür, onun mərhəmətində rinqdə qalib gəlmiş adamın lovğalığı var. Eqoist və tədbirli adama oxşayır. Bəlkə də, məq­sədinə çatmasa ölə bilər...

Amma hər kimdirsə, bu adam reallıqdan gəlib, mə­nim baş vura bil­mədiyim yerlərdən xəbər verir. O, işıqda baş verən­ləri yaxşı dərk edir. O, mənimlə di­varın o üzündəki adamlar arasında əlaqə yarada­caq, məni işığa aparacaq. Mən da onlar kimi olaca­ğam, özümə güvənəcəyəm, həyatda real olanları axta­racağam. Onun mənə ehtiyacı var. Bəzən nəhəng adamların da kiçik adamlara ehtiyacı olur, nəhənglər də kiçik ola bil­­məməyin əzabını çə­kirlər. Bu anda mənim çarə­siz­liyim onun xoşbəxt­liyi­dir, mənim məğlubiyyətim onun qələbəsi­dir. Bu hə­yat dialektikasıdır, me­ta­fizi­ka­nın inkişaf qanu­nu­dur.

O, bir söz demədən və gözlərini üzümdən çək­mə­­dən, qalib addımlarla mənə yaxınlaşır, əlini mənə uza­­dır. Əlləri böyük və sehrlidir.

Mən bu an aciz və xoşbəxtəm. Onu hisslərimlə ölçü­rəm. O, mənim hisslərimlə bir boydadır və bun­dan artığını düşünmək istəmirəm. İntuitiv səs məni ona doğru sürükləyir, mənə çox şeyləri diqtə etməyə çalı­şır.

Gözlərimi qarşıdakı çəpgöz pəncərəli binaya  zillə­mişəm. Zaman irəliyə doğru dartınır. Mən daha za­mandan yapışmalıyam. Yorulub usan­madan irə­liyə doğru getməliyəm. Ruhumun hərə­kətini izlə­yirəm. Boğulmaqda olan ruhum sonuncu dəfə öz inad­karlığını edir, ağlıma təslim olur. Ruhum in­cik­dir, amma itaətkardır. Bu anda güclü ira­dəm mənə ma­ne olmağa çalışır. Mənim iradəm, həm də inad­kar­lığımdır, ağlıma itayətsizliyimdir. An­caq sonucda o da dəfedilməz deyil, məğlub olan­dır.

Əllərimi ona uzadıram. Əllərim onun əllərinin için­­də görünməz olur, nəhəng adamın üzü işıqlanır, əl­lə­ri sıxılır.

O, məni uzun və sonu görünməyən insan növ­bə­sin­­dən kənara çıxardır. Biz hay-küylü, uzun və so­nu görünməyən yola çıxırıq.

Bayırda hava çox gözəldir. Dünyanın sakit və xə­­tər­siz, günəşli, mərhəmətli bir günüdür. Havadan yasə­mən ətri gəlir.

Ürəyimin döyüntüsünü eşidirəm. Ürəyimin dö­yün­­tüsü addım səslərimə dolaşaraq gedir. Mən gə­lə­­cə­yə gedirəm, məchulluğu dəf edəcəyəm. Bu mə­nim bey­n­imin çoxsaylı qatlarının, düşüncəmin və id­ra­kı­mın ənginliklərinin mənə təlqin etdiyi yoldur. Mə­nim başqa yolum yoxdur. Bu yolda qorxu, hə­yə­can, səhv etmə ehtimalı var. Amma bu, həyat yo­lu­, diri­lik yoludur. Həyatda hər şey mümkündür.

Yolboyu məchullluqdan gələn səs qulağıma pıçıldayır: “Qorxma bu, o adamdır. İndindən qorxma, yoxsa, keçmişin ol­ma­ya­­caq”.

Başımı qaldırıb göyün üzünə baxıram. Göyün or­ta­­sında günəş mərhəmətlə gülümsünür. Yanağım aşa­­ğı yuvarlanan bir damla yaşı barmaqlarımın ucuy­­la silərək gülümsünürəm.

Havadan xəfif yasəmən ətri gəlir...