Anamın

Vüsal Həsənəli

Köhnəlir xatirələr - dəyişdikcə fəsillər,

İtib evin düzəni, səliqəsi son illər,

Masanın üzərində köhnə solğun şəkillər.

Bir yetimlik qəmi var otağında Anamın.

Gah baxçaya apardı, gah məktəbə ötürdü.

Əlində bir qab yemək gah arxamca yüyürdü.

Mən məktəblər oxudum, o küçələr süpürdü.

Köhnə nimdaş başmağı ayağında Anamın.

Ötüb keçdi Anamı ömrün kövrək illəri.

Büküldükcə qaməti, ağarınca telləri.

Saçımı oxşayarkən gücsüz, qırış əlləri

Elə uşaqlaşardım qabağında Anamın.

Hanı o səsli-küylü evdə təbrik deyənlər?

Anamın əllərindən yağlı əppək yeyənlər?

İndi bəxtimi döyür o vaxt qapı döyənlər.

Daha qazan qaynamır ocağında Anamın.