"Universitetlərin birində şəhidlərin xatirəsindən danışırdım. Şəhidlərin diri olmaları barədə misallar çəkirdim. Konfransdan sonra bir cavan yaxınlaşıb dedi ki, Hacı, mən bir tələbəyəm, o gördüyün qız da xanımımdı. Biz yenicə evlənmişik. Bir xatirə nəql etmək istəyirəm ki, doğrudan da şəhidlər diridirlər. Hacı, mən xanımımla elə universitetdə taniş olmuşuq. İlk dəfə elçiliyə gedəndə atası qəribə-qəribə bizə baxdı ki, bəs atası hardadır? Uşağın atası yoxdu? Bir anlıq tənhalıq hissi bürüdü məni. Heç bu qədər atasızlığımı belə dərk etməmişdim. Bir anlıq başa düşdüm ki, ata evin dayağıdı nə deməkdir. Atam şəhid olmuşdu. Dedim ki, atam Suriyada şəhid olub. Atası narahat halda dedi ki, eybi yox, mən bir söz demirəm. Hər halda özünüz aranızda razılaşmısınızsa olsun. Cümə axşamı kiçik bir mərasim keçirərik. Elə oradaca əqdinizi oxutdurarıq.
Evə qayıdanda ancaq bu söz qulağımda səslənirdi: Bəs atası hardadır?! Böyüyü yoxdur?
Bir neçə gün idi ki, bu fikir zehnimdən çıxmırdı. Mərasimə bir gün qalmış xanımım mənə yazdı ki, sabah əmilərim, xalalarım, bibilərim hamısı gələcəklər. Bizdən 50-60 nəfər qonaq olacaq. Siz kimlə gələcəksiniz?
Bunu oxudum stressim bir az da artdı. Axı mənim belə şeylərdə heç təcrübəm yox idi. Elə sanballı adamımız da yox idi ki, mərasimdə başımızı uca eləsin. Düşünəndə həyacan bürüyürdü məni. Görəsən necə olacaq, ilahi!
Birdən gözüm sataşdı atamın divardakı fotosuna. Başladım atamla danışmağa. Dedim atacan, niyə məni tək qoydun? Bu günlərdə nə qədər sənə ehtiyacım var kaş bilsəydin. Axı mən nə edim? Atacan, axı bir oğlun var idi. Heç olmasa onu yerbəyer edib gedərdin. Ata, qız atası məni utandırdı. Dedi: Böyüyün hardadır? Ata, axı mən bilmirəm nə deməliyəm. Axı mən bilmirəm belə mərasimlərdə nə edirlər. Çox ağladım. Ürəyimi boşaltdım. Dedim ata, deyirlər ki, sizlər dirisiniz. Ölməmisiniz. Elə isə yardım et. Ata, kömək ol mərasimim izzətli keçsin. Sabah necə olursa olsun mənə dayağ ol. Məni tək qoyma!
Gecə nə zaman yuxuya getdiyimi xatırlamıram. Yuxuda atamı gördüm. Bağrıma basaraq dedim, ata, xoş gəlmisən. Sabah mənim nişan mərasimimdi, bilirsən? Atam dedi: Oğlum, narahat olma, bilirəm. Düzdür, bəli şəhidlər diridirlər. Heç üzülmə. Sabah elə edəcəm ki, sənin mərasimin ömrünün sonunadək dillərə düşəcək. Sabah dostlarımdan birini yollayacam ki, məclisdə hər şeyi yoluna qoyacaq. Qəfildən yuxudan oyandım. Gördüm saat 3:00 dür. Kağız qələm götürüb yazdım: Gecə saat 3-dür. Atamı yuxuda gördüm. Dedi ki, oğlum, şəhidlər diridirlər. Narahat olma sabah elə bir iş görəcəm ki, bu mərasim dillərə düşəcək... Kağızı qatlayıb bir zərfə qoydum. Zərfi sübh namazında anama verdim. Dedi, bu nədir oğlum? Dedim anacan bunu özündə saxla, axşam mərasimdə deyərəm sənə.
Axşam hazırlıq görüb getdik mərasimə. Qızın bütün qohum-əqrabası cəm olmuşdu. Yenidən məni tənhalıq hissi bürümüşdü ki, birdən anamın telefonuna zəng gəldi. Gördüm anam həyəcanla kiminləsə danışır. Ayaq üstə danışmağa davam elədi. Telefonda kimsə anana mərasimə gəlməyini xəbər verirdi. Anamın danışa-danışa təəccübü daha da artırdı. Son sözü bu oldu ki, lütfən 3-cü təbəqəyə qalxın. Anam məclisə üzünü tutub dedi ki, biz tərəfdən bir qonaqdı. Mən anlamadım kimlə danışır. Bir neçə dəqiqədən sonra qapı açıldı. Hacı Qasim Süleymani içəri daxil oldu. Nişanlımın sevincindən gözləri doldu. Hamı sevinc içində idi. Mərasim ikiqat şadlığa çevirildi. Kimisi Hacı Qasimlə şəkil çəkdirir, kimisi bağrına basırdı Hacını, kimisi yaxınlarına zəng edirdi ki, bilirsən kim burdadır? Hacı Qasim özü... Qısası yarım saatdan çox məclis bir-birinə dəydi. Sevinc göz yaşları hamının üzünə süzülmüşdü. Hacı Qasim atalıq elədi. Məclisi ələ aldı. Mərasim barədə danışılandan sonra fürsət tapıb anama dedim: Anacan, sübh sənə verdiyi zərf yanındadır? Onu zəhmət olmada ver Hacıya. Anam zərfi Hacı Qasimə uzatdı. Dedim Hacı xahiş edirəm oxuyun. Hacı zərfi açaraq oxumağa başladı. Göz yaşları ixtiyarsız süzülməyə başladı. Hacı üzünü mənə tutub belə dedi: Bax, heç kəsə deməyəsən ha!..
Beləcə atam verdiyi sözünə əməl etdi. Hacı Qasim gəlişi ilə həyatımın ən şirin anlarını mənə yaşatdı. Həqiqətən də şəhidlər diridirlər..."
Комментариев нет:
Отправить комментарий