Fələstinli uşaq

Pərviz Arif

Məni əfv eylə, Fələstinli uşaq

Bu qədər zülmə yumub göz, susuram

Gecələr fəryadımın xeyri nədir

baş əyib zalıma gündüz, susuram.

Məni əfv eylə ki, yardım yerinə

baxıram haqsız axan qanlara acizcəsinə

qulaq adətkar olub sanki bu zülmün səsinə.

Sığınıb gizlicə bir parça çörək kölgəsinə

səni qurban verirəm özgəsinə.

Hələ tezdir, yaşayırsan nələri

sənə bəxş etdi həyat gülləri yox, güllələri

Belə qardaşlıq olar?!

Mən uşaqlıqda atamla əl-ələ

dolanım hər qarışın çöl-çəmənin,

sən uşaqkən ata can tapşıra qarşında sənin.

Belə düzgünlük olar?!

Hanı dünyanın ədalətliləri,

hanı İslamımızın əhdə sədaqətliləri?!

Niyə din qardaşının dadına yetmir görəsən?!

Min əlacsız uşağın naləsini

bir ərəb şeyxi eşitmir görəsən?!

Məni əfv eylə, Fələstinli uşaq,

Seçilirsə əməlimdən niyyət.

Bu Ramazanda düzüb süfrəmə hər cür nemət

açıram iftarımı əhvalı xoş.

Sən isə dad eləyirsən su deyib

gözü yaşlarla dolu, kuzəsi boş.

Məni əfv eylə ki, sakit baxıram.

sən uçan bombalar altında yatarkən mən isə,

“sətir altında” özümdən çıxıram.

Hanı bəs vəhdəti imanlıların?

Dili laldır, gözü kordur dünya.

Canı cansızdan ucuzlaşdırılır canlıların.

Elə bil adi qəza nöqtəsi olmuş Qəzza.

Mərhəmət gözləmə qatillərdən

yetimin halına olmaz ki, yanan

hələ sən körpə ikən gülləyə tuş gəldi anan.

Ola bilməz belə bitsin hər şey.

Batacaq haqsızın axırda səsi.

Bu əzazilləri tapşır Haqqa

bir ümid vardır, Onun məhkəməsi...

Bizsə öyrəncəliyik dildə hünərdən danışaq,

Bu müsibət də bizi bir yerə cəm eyləmədi-

necə tək-tək vuruşaq?!

Bizi əfv eylə, Fələstinli uşaq...

Bizi əfv eylə, Fələstinli uşaq...