Onun çox nadir təsadüf
olunan ifadəli gözləri vardı, işvəli parıltısından xeyirxahlıq, müdriklik,
gizlənmiş kədər oxunurdu. Sanki baxışları deyirdi: "Bu dünya o qədər də yaxşı
deyil, əzizim. Ancaq biz birlikdə bacararıq!".
-Həyatda nə istəyirsən?-
soruşdum.
-Sevgi, - dedi. O
tutuldu, mızıldadı ki, düzü, mən bu məsələ üzərində heç düşünmürdüm. Onda mən
onu xilas etdim ki, özüm bu sual barədə əvvəllər çox fikirləşmişdim.
-Həyatımda hər şey
yalnız məndən asılıdır, ona görə nəyisə istəmək yox, etmək lazımdır. İstədiyimi
də edirəm. Amma sevgi... mənim ixtiyarımda deyil. Bu, həyatda, bəlkə də yeganə
şeydir ki, gərək gözləyəsən,- o, göz qapaqlarını endirib fikrə getdi. Görünür
ona vaxt lazımdı ki, mənim sözlərimi ikimizin də dilinə gətirsin. Ola bilsin,
o, mənim anlamadığım şey barədə düşünürdü. Nəhayət, yavaş-yavaş başını qaldırıb
mənə baxdı, sanki eyham vuraraq ki fikrim hədəfə çatıb və davam edə bilərəm.
Ancaq mən heç nə əlavə etmədim.
Biz uzun müddət
susduq, bir-birimizə baxdıq, bu zaman ürəyim qorxudan sıxılırdı. Lap tezliklə
öz sevimli insanımı, o da məni itirəcək. Mən təsəvvürümə gətirirdim ki, həmin
bu dəqiqələr necə xatirələrə çevriləcək, sonralar onlar necə ən soyuq gecələri
qaranlıq otaqda mənim gizli ocağım, şamım olacaq.
Bu an mən özümə sanki gələcəkdən
baxdım, yaşadıqlarımın təntənəsi qəlbimdə alovlandı, mən zövq aldım ki, əlimizdən
qaçan zərif an çox gözəldir.
Mən onun əlini ovcuma
aldım, istəyirdim bu toxunmanın sevincini duyum. Onun dərisinin xətlərinə,
şırımlarına diqqət etdim, barmaqlarımı biləyi üzrə gəzdirdim. Mən hiss
edirdim ki, o, gözünü məndən çəkmir.
-Dənizə getmək istəmirsən?
-Gedək,-razılaşıram.
-Onda sən qabaqda
get, mən arxanca gəlirəm.
-Yaxşı.
Mən ayağa qalxdım,
iti addımlarla qapıya sarı yönəldim. Arzuolunmaz gözdən qaçaraq, ağ güllü kolların,
sitrus bitkilərinin yanından keçib addımlarımı yavaşıdıb dənizə sarı getdim.
Arxaya çönəndə, onu görmədim. Ağacların boyunca yavaş-yavaş gəzərək, bir çiçək
dərdim, onu burnuma tutub qoxuladım- şirin iyli idi. Yarpaqları tünd göy olan
sərt budaqlar küləkdən asta-asta səs-küy salırdı. Haradasa, lap dərinlikdə gözəgörünməz
quş oxuyurdu
-Bağışla, səni yenə gözləməyə məcbur etdim.
O, qaçışını yavaşıtdı və mənimlə üzbəüz dayandı. Cavab əvəzinə
əlimdəkini ona uzatdım.
-Bu nədir?- o,
gülümsündü və nazik göy qabığı dişlədi.
-Bilmirəm. Yabanı çiçəkdi.
O, başını buladı:
-Bu, naringidi.
Biz dənizə tərəf
addımladıq.
Sahilə çatanda,
gördük ki, dənizdə güclü fırtına var.
-Qəribədir, - o,
fikirli halda dedi. Başa düşürdüm ki, fırtına həmişə rast gəlinən deyildi. Çox
gözəldi!
-Fırtına əla oldu, -
dedim.
-Hə, elədi. Qalırsan
burda?- mən ondan ciddi soruşurdum, - burada yaşa, hə?
O, təəccübdən donub qalmışdı.
Biz dayandıq. O, mənə diqqətlə baxmağa davam etdi, sanki, fikirlərimi oxumaq
istəyirdi.
-Qəddar zarafatdı, -
mən onun sözünü kəsdim.
O, gözlərini qıyıb
başını yellədi. “Qəddarlıq” sözünü digər dillərdə bilmirdi. O, məni başa
salmağa çalışdı ki, nəyi nəzərdə tutduğumu anlayır.
-Bağışla, -dedim.
-Hər şey
qaydasındadır.
O, üzünü çevirdi.
Biz bir az da irəli
gedib, çimərliyə çatdıq. Hər itən saniyə ürəyimi ağrıdırdı, ayrılığın labüd gələcəyi
qurğuşunla dolurdu. Ona baxmağa gücüm çatmırdı, dənizə boylanırdım. Dənizsə
sahillərindən aşıb-daşırdı.
O, özü əlimdən tutub,
barmağımdakı üzüyə baxdı.
-Maraqlıdır,- deyib baş
barmağı ilə onu fırlatdı. Mən əlimdəki çatı göstərib danışdım ki, bu üzük
turniketdə necə əlimi xilas edib.
-Bu isə, - mən adsız
barmağı göstərdim, - kişilərin və qadınların simvoludur.- O, başını buladı,
onda mən izah etdim:
-Liliya və qılıncı.
O, başa düşdü və
xırda daşlarla inkrustasiya edilmiş çiçəyin hörgüsünə, ucunun iti qılınc kimi
olmasına baxmağa başladı.
O, əllərimi əlində
tutmuşdu, mənə getdikcə nəfəs almaq ağırlaşırdı, sanki sinəmdə hava üçün yer
qalmamışdı. O, yenidən çimərliyə, dənizə nəzər saldı ki, onları yaddaşına dəqiq
köçürsün, yuxusunda bir daha buraya qayıda bilsin. Dənizsə dincəlmirdi.
-Gedək, çimək?-mən təklif
etdim.
-Gedək,-dedi, günəş
eynəyini və pareonu sahilə qoyub suya girdi.
Dəniz ayaqlarımızın
altında ağ köpüklə yanırdı. “Əlvida, dəniz!”, yəqin bu an düşünürdü.
Mən onun əlindən
tutdum, biz suya baş vurduq. Həmin an böyük bir dalğa bizi yaxaladı və yıxdı. Mən
onu itirməmək üçün, var gücümlə əlini sıxdım. Sudan çıxdım, nəfəs dərdim, sevincdən
güldüm, gördüm ki, o da gülür. Onun islanmış saçları üzünü örtmüşdü.
-Ehtiyatlı ol, -
sevincək qışqırdı və növbəti coşan ağ köpük seli üstümüzə cumanda onun ikinci əlini
tuta bildim. O, tab gətirə bildi, məni də saxladı.
-Sən yaxşı üzürsən?-soruşdu.
-Əla üzürəm,- mən
başımı tərpətdim.
Növbəti böyük dalğa
yaxınlaşırdı, mən onun belindən qucaqlayıb, oyuncaq kimi dəli olan dənizin
qarşısına tutdum. Ağ dalğaların ani hücumu arasında mən onun sinəsindən aşağı
qucaqlayıb başımın üstünə qaldırdım. Sevincdən boğula-boğula, o əllərini qanad
kimi yana açdı, mənə aşağıdan baxa-baxa, gülərək nəfəsini dərdi:
-Gözəldi!
Həmin an o, doğrudan da, özünü quştək hiss edirdi. Sim kimi uzanmışdı, mən onu coşan dənizin üzərində qaldırdım, sonra qanadlarını düzəldərək, coşqun səs çıxartdı. Onun qarşısında üfüq açılmışdı və yaxınlaşan ağ köpüklü dalğa dağına baxanda səndələdim, biz ikimiz də suya düşdük. Sudan çıxarkən, o, deyəsən qorxudan və heyranlıqdan hələ də qışqırırdı, onda onu yenidən əlimə alıb daha amansız dalğalardan qorumağı düşündüm. O, boynumu qucaqladı və bütün bədəni ilə mənə sıxıldı. Cəmi bir anlıq bizim dodaqlarımız bir-birinə toxundular, növbəti dalğa arxadan mənə elə şığıdı, az qaldı yıxılam. O, yenə var gücü ilə boynumu qucaqladı, mən dənizlə hələ savaşırdım, ancaq su geri çəkiləndə, onu öpə bildim.
Həmin an o, doğrudan da, özünü quştək hiss edirdi. Sim kimi uzanmışdı, mən onu coşan dənizin üzərində qaldırdım, sonra qanadlarını düzəldərək, coşqun səs çıxartdı. Onun qarşısında üfüq açılmışdı və yaxınlaşan ağ köpüklü dalğa dağına baxanda səndələdim, biz ikimiz də suya düşdük. Sudan çıxarkən, o, deyəsən qorxudan və heyranlıqdan hələ də qışqırırdı, onda onu yenidən əlimə alıb daha amansız dalğalardan qorumağı düşündüm. O, boynumu qucaqladı və bütün bədəni ilə mənə sıxıldı. Cəmi bir anlıq bizim dodaqlarımız bir-birinə toxundular, növbəti dalğa arxadan mənə elə şığıdı, az qaldı yıxılam. O, yenə var gücü ilə boynumu qucaqladı, mən dənizlə hələ savaşırdım, ancaq su geri çəkiləndə, onu öpə bildim.
Dərhal misli görünməmiş
yeni güclü dalğa bizi ağuşuna aldı, yerə yıxıb suyun altında qoydu. Səma və dənizin
dibi anlayışını itirdik, hər şey vahid qaynayan axına qarışdı, hər ikimizi
bilmədiyimiz istiqamətə sürüklədi. Qucaqlaşmadan ayrılmayaraq, hətta biz istəmirdik
bilək, səth hardadır, dəniz hardadır ki, üzək, sadəcə imkan verirdik ki, dəniz
bizi udsun, əbədi özündə saxlasın. Amma dəniz bizə belə mərhəmət göstərmədi. O,
bizi səthinə çıxartdı, biz nəfəs aldıq, hələ də bir-birimizdən ayrılmamışdıq.
Biz öpüşürdük, sanki bütöv bir can olmuşduq, sanki ətrafımızda heç nə yox idi.
Dalğalar yenə də bizə hücum çəkirdilər, əldən salırdılar, köpüklə örtürdülər,
ancaq biz hələ də öpüşürdük, dənizin suyu düz açıq ağzımıza dolurdu və bu tərəfdən
o tərəfə tullayırdı, bizi bir-birimizdən ayırmağa əbəs cəhd edirdi.
Hökmündə olan hər
anın sonuncu olduğunu biləndə, sevginin necə gözəl və qürurlu siması varmış,
İlahi. Həmin axşam dəniz bu sevginin qarşısında gücsüz idi. Həmin axşam biz dəniz
olmuşduq.
...Yarım saatdan sonra
biz naringi ağacının yaxınlığındakı yolda vidalaşdıq.
Şəmşirov Nahid Rəşid oğlu (Nahid Şəmşir) 27 iyul 1980-ci ildə Kəlbəcər rayonunun Ağdaban kəndində doğulub. O, məşhur Aşıq Şəmşirin nəvəsidir. Üç ali təhsili var: Azərbaycan Dövlət Tibb, Dövlət İqtisadiyyat Universitetlərinin və Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Dövlət İdarəçilik Akademiyasının məzunudur. Bədii yaradıcılıqla uşaq yaşlarından məşğul olur. Şeirləri müxtəlif vaxtlarda mərkəzi mətbuatda çap olunub, saytlarda, internet portallarında yayımlanıb.
Novella onun bu yaxınlarda işıq üzü görən “Dönüş” kitabındandır.
Комментариев нет:
Отправить комментарий