Həmin dövrdə çoxları başa düşürdü ki, Stalinin ölümü xalq hakimiyyətinin sonu olmaqla yanaşı həm də Ümumdünya İudey Hegemonluğunun başlanğıcı deməkdir. Stüart Koqanın yazdığı kimi, Stalinin likvidasiyası və Xruşşovun hakimiyyətə gəlməsi neotrotskistlərin revanşı idi. Bu SSRİ-nin dağılmasının başlanğıcı oldu. Təsadüfi deyil ki, Stalin kultuna qarşı mübarizə aparan Xruşşovun oğlu Sergey Amerikaya köçmüşdü və orada yüksəkmaaşlı işlə təmin olunmuşdu. Fakt bu idi ki, Stalin güclü qoy dövləti yaratmışdı və sionistlərin planlarını alt-üst etmişdi. Stalinin formalaşdırdığı Sovet hökuməti Ümumdünya Sionist Hegemonluğunun yaradılmasına mane olan əsas faktor idi. Ona görə də sionistlər Sovet hökumətinin aradan aparılması üçün ilk növbədə Stalinin öldürülməsini təşkil etdilər.
İudey-bolşevik klanının qalıqları xalqın vətənpərvər qüvvələrinə qarşı terroru Stalinin ölümünə kimi davam etdirdilər. Stalinin qocalmasından və iş qabiliyyətini itirməsindən istifadə edən antirus qrupu onun sığındığı və dəyər verdiyi patriotik qrupu şərləməyə və məhv etməyə nail oldu. Leninqradlılardan ibarət həmin qrupu Stalin özündən sonra dövlət idarəçiliyinə hazırlamışdı. O Soçidə dincələrkən demişdi ki, özündən sonra Baş Katib vəzifəsində Nikolay Voznesenskini, Nazirlər Sovetinin sədri vəzifəsində isə Aleksey Kuznetsovu görür- bu sözlər hakimiyyətə göz dikmiş, köhnə iudey-bolşevik qvardiyasının qalığı olan Malenkov-Beriya-Xruşşov qruplaşmasını vahiməyə salmışdı. 1949-cu ildə hakimiyyətdəki gizli antirus qrup vətənpərvər qüvvələrin yeni repressiyasına nail oldu. “Leninqrad işi” adlanın proses nəticəsində mərkəzdə və yerlərdə obkom katibləri və ispolkom sədrləri həbs olundu. Leninqradda, Moskvada, Krımda, Ryzanda, Yaroslavlda, Murmanskda, Qorkidə, Tallində, Pskovda, Novqorodda, Petrozavodskda və digər yerlərdə Stalin qvardiyasına mənsub, onun yaxın silahdaşı Jdanovun hazırladığı və irəli çəkdiyi leninqradlı kadrlar, onların həyat yoldaşları, qohumları, dostları və işçiləri tutuldular. Təkcə Leninqrad vilayətində 2 min adam həbs edildi. İlk həbs olunanlardan biri də Krım obkomunun birinci katibi, Krımda yəhudi respublikası yaradılmasına qarşı şiddətli müqavimət göstərmiş Nikolay Solovyov idi. Beriya, Xruşşov və Malenkovdan ibarət antirus qrupunun müstəntiqləri tutulanları ağır işgəncələrə məruz qoyaraq dövlət əleyhinə, Stalin əleyhinə fəaliyyətləri barədə izahatları imzalamağı məcbur etdilər və onları Stalinə düşmən kimi təqdim etdilər.
Azğınlaşmış iudey-bolşevik klanı 1950-ci ilin sentyabrında qrupun əsas liderlərini qırdı. Dövlət Plan Komitəsinin sədri Nikolay Voznesenskini, Mərkəzi Komitənin sədri Aleksey Kuznestovu, Leninqradın birinci katibi Pyotr Popkovu, Rusiya Nazirlər Sovetinin sədri Mixail Rodionovu, Leninqradın ikinci katibi Yakov Kapustini, Leninqrad ispolkomunun sədri Pyotr Lazutini hətta güllələmədilər, əzab-əziyyət verərək döyə-döyə öldürdülər. Bir müddət sonra Qriqori Badayev, İlya Xaritonov, Pyotr Kubatkin, Mixail Basov, Aleksandr Verbitski, Nikolay Solovyov, Andrey Burilin, Vsevolod İvanov, Mixail Nikitin, Mixail Safonov, Prokopiy Çursin, Pyotr Bondarenko kimi vacib fiqurlar güllələndi. “Leninqrad işi”nə görə ümumilikdə 200 nəfər güllələndi, bir neçə min nəfər uzunmüddətli həbs cəzasına məhkum olundu, min nəfər isə (onların içərisində istedadlı rus idarəçisi Aleksey Kosıgin də vardı) işdən çıxarılaraq aktiv fəaliyyətdən uzaqlaşdırıldı. Seçilmiş Vətən oğulları aradan götürüldü və Stalindən sonra yeni iudey idarəçiliyinə yol açıldı. Bu Vətənə ən böyük zərbə oldu. Ölkəni yüksəldəcək, xalqı iudey yırtıcılarından qoruyacaq, Stalin öləndən sonra idarəçiliyi öz əlinə cəmləyəcək vətənpərvər qrup sıradan çıxarıldı. Malenkov-Beriya-Xruşşov üçlüyü Leninqrad qruplaşmasını zərərsizləşdirməklə həm də Stalinin əl-qolunu bağladı, belə ki Stalin möhkəm və ardıcıl xalqçı siyasətində ən sanballı dayağı olan milli qüvvələrini itirdi. Rus dövlətçiliyinin ən qabiliyyətli, ən enerjili, müharibədə sınaqdan çıxaraq yoxlanmış sədaqətli kadrları məhv edildi. Bu isə Xruşşovun hakimiyyəti götürməsi ilə nəticələndi və SSRİ-nin dağıdılmasına yol açdı.
Beriyanın oğlunun dediyi kimi, Stalin bir neçə il də yaşasaydı, Beriyanın özünü də güllələtdirəcəkdi. Beriya Stalinin onu aradan götürmək istəməsini dəfələrlə evdə həyat yoldaşına da bildirmişdi. Beriya Gürcüstan meqrelləri vasitəsilə xarici kəşfiyyatla əlaqələri üzə çıxmışdı. Malenkov, Xruşşov və köhnə bolşevik qvardiyanın digər şəxsləri vəzifədən çıxarılaraq yeni milli kadrlarla əvəz olunmalıydı. 1952-ci ilin oktyabrında partiyanın 19-cu qurultayı bitən kimi Stalin Mərkəzi Komitənin Siyasi Bürosunu ləğv edərək onun yerində 25 nəfərdən ibarət Prezidium yaratmışdı. Bu Prezidiumu idarə edəcək kiçik quruma isə öz yaxın silahdaşları Vyaçeslav Molotovu və Anastas Mikoyanı salmayaraq onların əvəzinə o qədər də tanınmayan Maksim Saburovu və Mixail Pervuxini götürmüşdü. Stalinin özünün dediyi kimi, “köhnə idarəçilik optimal deyildir və yeni idarəçilik formaları axtarmaq lazımdır”. Bu bir daha onu göstərir ki, Stalin hakimiyyəti bolşevik mirasından tam təmizləmək və milliləşdirmək niyyətindəydi.
Hökumət məmurları ilə söhbətində Stalin Beriyadan narazılığını tez-tez dilə gətirirdi. Pərdəarxası siyasi mübarizədə böyük təcrübə toplamış Beriya yaranmış təhlükəni başa düşür, öz həyatını xilas etmək üçün planlar cızırdı. Təhlükənin yaxınlaşdığını görən Beriya 1952-ci ilin axırlarında müxtəlif çirkin üsullarla (iftira, donoslar və s.) Stalinin ən yaxın adamlarını- onun mühafizəçisi, təhlükəsizlik orqanları general-leytenantı Nikolay Vlasiki və şəxsi katibi Aleksandr Poskryobışevi işdən çıxartdırdı və həbs etdirdi. Bundan sonra Stalinin aradan götürülməsi üçün münbit zəmin yarandı. Təsadüfi deyil ki, Vlasik həbs olunarkən demişdi: “Məni tutdular, demək tezliklə Stalin olmayacaq”. Vlasikin qızı Nadejda Vlasik 2003-cü ildə müsahibəsində demişdi ki, atama görə Beriyanın əli Stalinə çatmırdı- atam Stalini öldürməyə imkan vermirdi. Bəzi tədqiqatçıların fikrincə Beriya Bakı yəhudisi, “tibb elmləri namizədi” adı verilmiş Qriqori Mayranovskinin hazırladığı “Dikumarol” adlı toksiki maddə ilə Stalini zəhərləmişdi. Həmin zəhəri Stalinə Kaqanoviçin bacısı Roza vermişdi.
Molotov bildirir ki, Stalin də zəhərlənəcəyindən ehtiyat edirdi. Molotov 1 may 1953-cü ildə Mavzoleyin tribunasında Beriyanın ona dediyi bu sözləri də xatırlayır: “Onu mən aradan götürdüm”. Beriya Molotovun rəğbətini qazanmaq və öz əməlinə haqq qazandırmaq üçün əlavə etmişdi: “Bununla sizin hamınızı xilas etdim”.
Stallin öləndə xalq matəm içində idi. Moskva hərbi dairəsi ştabının zabiti demişdi: “Mənim ailəmdə Stalinin ölümü ölkəmizin düçar olduğu ağır dərd kimi qarşılandı”. Hərbi-Dəniz Qüvvələri ştabının rəisi demişdi: “Necə qəmlənməyəsən, axı bu bir ailənin dərdi deyil, bütün bəşəriyyətin dərdidir”. Hərbi-Dəniz Qüvvələri ştabının zabiti demişdi: “İnanmaq çətindir ki, başımıza belə bir bəla gəldi. Partiya bundan sonra gərək öz dəmir əli ilə xalqımızı parçalamaq istəyən ən xırda səylərin belə qarşısını alsın, xüsusən düşmənlərə qarşı amansız olsun”. Hərbçi mayor demişdi: “İndi diqqətli olmaq lazımdır, belə ki düşmənlər baş qaldıracaqlar”. Havadan müdafiə qüvvələrinin zabiti demişdi: “Stalini əvəz edəcək adam yoxdur”. Motoatıcı diviziyasının yeməkxana müdiri demişdi: “Nəsə bir şey olanda deyirdilər ki, yoldaş Stalinə şikayət edəcəyik. İndi daha şikayətlənməyə adam yoxdur”. Motoatıcı diviziyanın ştabının maşinistkası demişdi: “Birdən onun yerinə oturan adam xalq düşməni oldu, onda necə olacaq?” Moskva aeroportunun sərhədçisi demişdi: “Bu işdə hökmən qatil həkimlərin əli var”. Sərhəd qoşunları məmuru demişdi: “Stalinin ölüm xəbəri verildikdən sonra sanki ölkədə hər şey dayanıb”. Kreml Komendantının işçisi demişdi: “Bu həkimlərin əməlidir. Əgər bu təsdiq olunsa, xalqın yəhudilərə qarşı hiddəti daha da artacaq”. Mühafziə zabiti demişdi: “Deyirlər ki, əvəzedilməz adam yoxdur, amma Stalin- əvəzedilməzdir”. Hərbi hava qüvvələri məmuru demişdi: “Stalin öldüsə, Rusiyanı tikə-tikə edib parçalaycaqlar”. Həmin dövrdə insanlar belə düşünürdülər və bu KQB donoslarında öz əksini tapmışdı. Stalinin ölümü hamını sarsıtmışdı. Ümidlər ölmüşdü, ölkədə həyat sanki dayanmışdı. Stalinin Moskvadakı dəfninə 100 minlərlə adam yığışmışdı. Çoxusu göz yaşlarını saxlaya bilmirdi. Dünya tarixinin ən böyük xadimlərindən biri, ölkəmizi yəhudi bolşeviklərinin genosidindən, bəşəriyyəti isə “Yeni Dünya Nizamı” adlı tiraniyadan xilas etmiş qəhrəman həyatdan getmişdi.
Sovet mətbuatı Stalinin ölümünü belə təsvir edirdi: “Səhər, 9 mart, 1953-cü il. Boz, qəmli gün. Stalinin sevdiyi və əzizlədiyi paytaxtımız Moskva matəm içərisində donub qalıb. Ölkə öz atasını və rəhbərini yola salır. Milyonlarla insan başlarını aşağı salaraq kədərli susqunluqla dayanıblar. Küçə və meydanlarda, zavod və fabriklərdə, İrtış hidroelektrik stansiyasında, neft Bakısında, Azərbaycanın Mingəçevir hidroşəbəkəsində fəhlələr, Donbasda şaxtyorlar, Alma-Atada zəhmətkeşlər, Tacikistanda kolxozçular, Minsk, Leninqrad, Stalinqrad, Çelyabinsk, Sverdlovsk, Yerevan sakinləri- dünyanın bütün xalqları böyük Stalinlə vidalaşırlar. Çoxsayli mitinq və yığıncaqlarda zəhmətkeşlər yoldaş Stalinin vəsiyyət etdiyi böyük kommunizm quruculuğunu başa çatdırmağa and içirlər. Yoldaş Stalin həyat üçün, gələcək nəsillər üçün işlədi və çalışdı. Onun adı öz Vətəninə və xalqına sevgi simvolu kimi göz qapaqlarımızda daim parlayacaq”.
Tanınmış ictimai-siyasi xadim və publisist Nikolay Starikov yazır: “Stalinin ölümünü eşidəndə xalq ağlaşırdı. “Totalitar rejim” haqda çox danışmaq olar, amma fakt faktlığında qalır: Stalin öləndə milyonlarla insan ağlayırdı. Brejnev öləndə belə şey yox idi. Bu mənim yaxşı yadımdadır. Leonid İliç öləndə mənim 12 yaşım vardı, 6-cı sinif şagirdiydim və 1982-ci ilin noyabrını yaxşı xatırlayıram; çaşqınlıq, hətta qorxu, hansısa dumanlı çaşqınlıq vardı, amma heç kəs ağlamağa hazırlaşmırdı, hətta bu hissin özü də insanlara qəribə gələrdi”.
Stalinin ölümündən sonra onun sürgünə göndərdiyi iudeylər həbsdən azad edildilər. Ölkədə liberal reformalar həyata keçirildi ki, bu da SSRİ-nin dağılmasına gətirib çıxardı. 1990-cı illərdə hakimiyyətə gələn demokratlar isə Stalin dövründə həbs olunmuş Vətən xainlərini- vlasovçuları, polisayları, faşistlərin əlinin altında işləmiş cəlladları, burqomistrləri, alman diversiya-kəşfiyyat məktəblərinin məzunlarını, gestapo agentlərini belə repressiya qurbanları siyahısına aid edərək onlara bəraət verdilər.
İbrahim Sel, “Stalin fenomeni”
Комментариев нет:
Отправить комментарий