Turan mifi

İbrahim Sel

GİRİŞ

 Bizim topladığımız və oxucularımıza təqdim etdiyimiz informasiyanı sözün adi mənasında tədqiqat adlandırmaq düzgün deyildir. Biz xüsusi nişanlı reallıq yaratmaq istəyirik. Bizim maraq dairəmiz təkcə quru tarixi yox, metatarixi və istoriosofiyanı da əhatə edir. İudey akademik sisteminin xalqa təqdim etdiyi tarix elmi reallıqdan uzaqdır, əsl həqiqətləri (qoy) xalqdan gizlətmək məqsədi güdür. Biz öz şanlı Vətənimiz haqqında əsl həqiqətləri üzə çıxarıb xalqımıza çatdırmaq niyyətindəyik və çox hallarda buna nail oluruq. Təqdim olunan materialdan da göründüyü kimi, bizim keçmişimiz heç də düşmənlərimizin və onların sadiq muzdurlarının göstərdiyi kimi sönük və cılız deyildir.

 Bizim alimlərin səhvi ondadır ki, onlar öz tədqiqatlarında klişeləri əsas tutur, köhnə şablonlara uyğun yanaşır və İudey akademik sisteminin çəkdiyi cızdan kənara adlamağa çəkinirlər. Amma onlar araşdırdıqları mətnlərdə daim sakral işıq kultunun işartılarını axtarmalıdırlar. Babalarımız daim həmin işıq kultunun peşində olublar. Onda tarixin real mənzərəsi həm onların, həm də oxucularının qarşısında bütün heyrətamiz cizgiləri ilə canlanacaq.

 Bu gün çoxlarına aydındır ki, tarixi faktlar kimlərinsə maraqlarına uyğun olaraq təhrif edilir və eybəcərləşdirilir. Ölkəmiz “müstəqillik” əldə edəndən həmin təhrif və eybəcərləşdirmələr məktəb dərsliklərində daha geniş yer tapır. Odur ki, bulanıq suları durulması üçün daha çox enerji sərf etmək, daha əzmlə çalışmaq lazım gəlir. Bizim məqsədimiz qədimlərin daha aydın mənzərəsini canlandırmaq, üçüncü dərəcəli məsələləri yox, üstündən sükutla keçilən əsas məsələləri qabartmaqdır. Elmi nomenklatura Azərbaycan tarixini ümumiləşdirilmiş şəkildə, sıxılmış formada, arqumentlər sarıdan kasad və nəzəri mülahizələrin detallarına varmadan təqdim edir. Biz isə seçib yığdığımız saysız-hesabsız tarixi mənbələr və mifoloji mətnlərin üstündə diqqətlə işləyirik. Paleontologiya, arxeologiya, linqvistika, antropologiya, etnologiya, genetika və bir çox digər sahələrin yeni nəticələrini analiz edərək keçmişin real mənzərəsini ortaya qoymağa çalışırıq. İnformasiya insanın genetik koduna oturur. Əminəm ki, biz öz tariximizi dəqiq bilsəydik, dünyada öz layiqli yerimizi tutardıq və heç kəs bizi indiki kimi aldada və alçalda bilməzdi.

 Budda deyirdi: “Hansı xalq ki öz tarixini dəqiq bilmir, tam anlamayıb, ehtiramla yad etmir- başına gələnləri təkrar yaşamağa məhkumdur. Və bu əsrlər boyu təkrarlanmaqda davam edəcək...” Biz Sion-Turan vassallığı yox, Qızılbaş İmperiyası ulusuyuq. Şahımızın bizə yadigar qoyduğu inam, mədəniyyət və münasibətlər kodeksini qoruyub saxlamalıyıq. Keçmişi ona görə unutdurmaq və təhrif etmək istəyirlər ki, insan tarixini biləndə ulularının ona qoyduğu miras xətti ilə gedəcək. Bu isə İudaya sərf etmir və ona regionumuzda hakim olmaq üçün şans qoymur. Ulularımız İudanı yaxşı tanıyırdı. İuda hansı rollara girir girsin, xalqımız məhz İuda ilə cəngdəydi. Elə indi də xalqımız müxtəlif maskalar taxmış İuda ilə çarpışmadadır- istər liberalizm, istər demokratiya, istər sionizm, istər vahhabizm, istər nurçuluq olsun.

 Qədim İran və Azərbaycan miflərində göstərilən Zöhhak ilanı Ərəbistan tərəflərdən- İudeyadan gəlmişdi. Zərdüştlüyün ulu kitabı “Denkard”da göstərilir ki, Zöhhak ilanının peyda olması ilə mənəviyyat çökdü və intihar halları çoxaldı. Zöhhak ilanı hakimliyi ələ alması ilə iudey qanunları yaratdı; 10 qayda tətbiq etdi ki, bu qaydalar İranda ondan əvvəl hökm sürən Cəmşid qanunlarına zidd idi. İlk olaraq insanlıq içindən Zöhhak ilanının qanunları yazılmış mətnləri alanlar yəhudi Avraam və Moisey oldular; odur ki, yəhudilər iudey qayda-qanunlarının daşıyıcılarına çevrildilər. Bundan sonra dünyanın bir sıra regionlarında Zöhhakın davamçıları hakimiyyətə gəldilər və bəd iudey qaydalarını yerli xalqların başında tətbiq etməyə başladılar. Hal-hazırda Avropa və Asiyanın bir çox hakim dairələri həmin Zöhhak ilanının nəslindəndir. Qədim miflərdə göstərilir ki, Zöhhak ilanı əsasən gənclərin beyni ilə qidalanır. Qərinələr ötür, dilimiz evolyusiyaya uğrayır, mədəniyyətimiz formadan formaya keçir, dini inamımız dəyişir, amma Zöhhak ilanına gənclərimizin beynini yeməkdə davam edir.

 Bir məsəldə deyildiyi kimi, musiqini qaliblər sifariş verir. İudey akademik sistemi ariya-slavyan sivilizasiyası ilə bağlı nə varsa, hamısını ört-basdır etmək istəyir, tariximizin ən şanlı səhifələrinin üstündən xətt çəkir. Amma indi, həqiqətlərin üzə çıxdığı müasir dönəmdə sosial parazitlərə insanları aldatmaq və öz qorxunc planlarını realizasiya etmək get-gedə daha da çətinləşir. Bu gün biz, qabaqcıl Avrasiya ziyalıları mövcud elmi-siyasi konyukturaya düzəliş etmək niyyətindəyik. Biz öz dövlətçiliyimizi özgə nağıllar üzərində qurmayacayıq, real kontekstin üzərində kökləyəcəyik. Real tarix gələcək strategiyamızı yaratmaqda və saxlamaqda bizə yardımçı və orientir olacaq. Cəmiyyətimizə hələ də düzgün Azərbaycan identikliyi verə bilməyiblər. Bu problemi əhatə edən dolğun və inandırıcı konseptual sistem hələ də fomlaşdırılmayıb. Halbuki identikliyin hesablanması gələcək milli strategiyamızın formalaşması üçün əsas şərtdir. Biz Vətən tariximizin əsas proseslərini qabartmaqla həmin bazada milli ideyamızı formalaşdırmaq fikrindəyik.

 ABŞ-ın tarix dərslikləri öyrədir ki, İkinci Dünya Müharibəsini amerikanlar udub. Avropanın tarix dərslikləri öyrədir ki, alman faşistləri qaz kameralarında 6 milyon yəhudini boğublar. Qoy xalqların idarəetmə və həyati rıçaqlarını əllərinə alan Qərbli ağalar özlərinə sərf edən yeni tarix sifariş veriblər. Tarix dərslikləri onların işinə yarayacaq miflərlə doldurulub. Amma onların mifləri bizə gərək deyildir. Biz öz xoşbəxtliyimizi özgə nağılları üzərində qura bilmərik. Bizə öz həqiqi tariximiz gərəkdir. Yalnız həqiqi tariximizi bilməklə biz öz məxsusi sivilizasiyamızı və soyumuzu qoruyub saxlaya biləcəyik. Yapon mütəfəkkiri Utimura Kandzo deyir: “Əgər siz dövləti xilas etmək məqsədilə həqiqəti məhv etsəz, dövlət də məhv olacaq, xalq da. Əgər siz həqiqəti xilas etsəniz, xalq dövləti hətta külün içindən dirçəldəcək”.

 Qalib zəfər çaldığı yerlərdə ilk növbədə nə edir? İlk növbədə tutduğu ölkənin tarixini məhv edir. Faşist ideoloqu Yozef Gebbels deyirdi: “Xalqın tarixini al- bir nəsildən sonra o kütləyə, ikinci nəsildən sonra isə asan idarə olunan sürüyə çevriləcək”. Xalq yaddaşını ortadan qaldırmadan işğal etdiyin yerlərdə çox hakimlik edə bilməzsən. Əks təqdirdə partizan müharibəsi ilə üzləşə bilərsən ki, bu da sonunu gətirəcək. Nə qədər ki, xalq nə uğrunda qanlar tökdüyünü, uluların ona nəyi miras saxladığını bilir, xalqı qul etmək mümkin deyil. Xalq ayılıb öz müqəddəs tarixi missiyasını anlayanda qanunla ona məxsus olanların qaytarılmasını tələb edəcək. Odur ki, xalqın zombiləşdirilməsi mütəmadi davam etdirilməli, yeni-yeni falsifikasiya materialları ortaya atılmalıdır. Qədim sivilizasiyaların araşdırıcısı Andrey Tyunyaevin dediyi kimi, “tarixin falsifikasiyası işğalçı müharibənin növlərindən biridir”. Tarixi şüurdan məhrum olan xalq ətrafdakı olaylara biganə lom kütləyə çevrilir. Xalq tədricən həyati zövqünü itirir, yaradıcılıq qabiliyyətdən uzaqlaşır, axına uyğun üzür və özünü baş verənlərin girovu sayır. Belə yanaşma özü özünü məhv etmə mexanizmini işə salır. Tarixi və milli-mənəvi dəyərlərdən məhrum edilmiş xalq içkiyə, narkomaniyaya, əxlaqsızlığa və şouçuluğa yuvarlanır. Lev Tolstoy deyir: “Öz mədəniyyətini, ənənələrini və milli qəhrəmanlarını uunutmuş ölkə- məhvə məhkumdur”.

 Tarixi qaliblər yazır. Və öz istədikləri kimi yazır. Tarixi yenidən yazan İudey akademik sistemi əllərindən gələni edirlər ki, “monqol-tatar” dövründə baş verən real hadisələr gizlədilsin, unudulsun və yaddaşlardan silinsin. Onlar falsifikasiya yolu tutaraq günümüzə gəlib çatan detalların da üstündən sükutla keçirlər ki, mahiyyəti təhrif edə bilsinlər. Əsas məsələləri diqqətdən kənarda qoymaqda üçüncü dərəcəli məsələləri ustalıqla qabardırlar ki, iz itsin. Dediyimiz kimi, tarixin belə saxtalaşdırılması insanlığa qarşı aparılan informasiya müharibəsinin tərkib hissəsidir ki, qoy xalqları nəzarətə salmaq, qula çevirmək üçün münbit ictimai-siyasi şəraitin yaradılmasına xidmət edir. Amma yad ünsürlər nə qədər çalışsalar da, artefaktların hamısını məhv edə bilməmişlər; günümüzə gəllib çatmış fraqmentlər əsl keçmişimiz barədə təsəvvür yaratmağa imkan verir. 13-15-ci əsrlərdə baş vermiş “monqol-tatar təcavüzü”nün rəsmi versiyasını inkar edən çoxlu dəlillər ortalıqdadır ki, onları dərindən araşdırarkən fərqli tarixi gedişatın şahidi oluruq. Mozaikanın bizə gəlib çatmış qırıntılarını yerinə düzərkən ənənəvi tarixçiliyin bizə təqdim etdiyindən fərqli mənzərə alırıq. Biz ən xırda fraqmentləri belə dərindən anlamağı bacarmalıyıq. Hər bir qırıntı keçmişimizi düzgün anlamaq üçün açardır. Ən ötəri detallar belə mozaikanı başa çatdırmaqda mühüm rol oynayır.

 “Qumdan qəsrlər tikmə”- qədim müqəddəs kitablarda belə deyilir. Ənənəvi tarixçilərin özləri də görürlər ki, informasiya bolluğunun indiki dönəmində quraşdırdıqları şablon- Turan mifi çat verib. Onları isterika bürüyür. Azca qurdalayan kimi Turan mifinin şoru çıxır. Hər bir insanın universal qavrama mexanizmi var- məntiq. Məntiqlə götürəndə “monqol-tatar təcavüzü” dövrünün elementar detalları belə bir-biri ilə uyuşmur. Təəssüf ki bizim alimciyəzlərin çoxu aldıqları informasiyaya məntiqlə yanaşmağı bacarmır, öz beyinlərindən yalnız alınmış informasiyanın saxlancı kimi yararlanırlar. Bir məsələ də var ki, internet əsrində informasiya bolluğu o həddədir ki, onların toyuq beyni həmin informasiyanı saxlamaq üçün də kifayət etmir. Müasir dövrdə sosial şəbəkələrdən düzgün yararlanaraq mükəməlləşməyə can atan adi istifadəçi “copy-paste” üsulu ilə alim adı alanlarımızın çoxundan informasiyalı və intellektualdır. Dostluğumuzdakı ortastatistik facebook istifadəçisi professional tarixçidən qat-qat savadlıdır. Ortastatistik facebook istifadəçisi gözəl bilir ki, osmanlı- azərbaycanlının bir nömrəli düşmənidir. Professional tarixçi özünü “osmanlu torunu” sayır!

 Müasir tarixçilər Skaliger məktəbinin yetişdirmələridir. Onlar tarixin Skaliger versiyası üzrə kvallifikasiya olunmuş mütəxəssisləridir. Onlar həmin versiyanı aksioma kimi qəbul edirlər, amma əslində qoylar üçün hazırlanmış Skaliger versiyası ilə real tarix arasında yerlə göy qədər fərq var. Bu yolda can çürüdən alümnümalarımız real tarixi yox, onlara sırıdılmış miflər aləmini öyrənməklə məşğuldurlar. Sakiliger məktəbi onların təfəkkürlərində tarixin süni səhnəsini formalaşdırır. Bizim tarixçilər məhz iudey kahinlərinin 17-ci əsrdə qondardığı süni fantom içində çabalayırlar. Əsl tarixi yox, onun surroqatını mənimsəyib yayırlar. Əsl tarix ciddi-cəhdlə gizlədilmişdir. 17-18-ci əsrlərdə saxtalaşdırılmış və falsifikasiya olunmuş sənədlər indi orijinal kimi qəbul edilir. Tarixçi alimlərimiz professional həyatlarını məhz tarixin həmin surroqatı üzərində tədqiqatlar aparmağa sərf edirlər. Ağıllarına da gəlmir ki, tarix adı ilə araşdırdıqları sahə əslində Skaliger kahinlərinin 17-18-ci əsrlərdə ortaya atqıları “virtual reallıq”dan başqa bir şey deyildir. Bizim markalaşmış alimlərimiz həmin yanlış versiyanın içində bişənlərdir. Skaliger tarixşünaslığının maraqlı cəhəti odur ki, olduqca mürəkkəb, şaxələnmiş, ciddi, sanballı, etibarlı və mübahisəsiz təəssürat yaradır. Skaliger məktəbinin bizə təqdim etdiyi mənbələrin ciddiliyi ilk baxışda şübhə doğurmur. Vaxtilə zor gücünə qəbul etdirilmiş nəzəriyyə indi reallığı əks etdirən məktəb xarakteri daşıyır. Skaliger kahinlərinin əlimizin çatmasına icazə verdiyi, bizdən gizlətməyi lüzum bilmədiyi mənbələr “etibarlı”, orijinal” mənbələr kimi qəbul olunur. Kimsə axına qarşı getdikdə isə oturuşmuş akademik sistemin təzyiqi ilə üzləşir.

 Tarixin ənənəvi Skaliger versiyası səhvlərlə doludur. Daha kəskin məsələlərin üstündən sükutla keçilir, üçüncü dərəcəli məsələlər isə şişirdilir. Xronoloji və coğrafi sürüşmələr bir sıra çaşqınlıqlar yaradır. Hadisələrin dərin analizinə əsaslanan obyektiv baxış isə əsl tarix əvəzinə nağıllar aləmi yaradılmasını asanca ortaya qoyur.

 Tanınmış Rusiya jurnalisti və politoloqu Mehman Qafarlı deyir: “Təəssüflər olsun ki, bu gün nəinki Azərbaycan xalqının düşmənləri, eləcə də Azərbaycanın bir çox siyasi liderləri Azərbaycanın həqiqi tarixinin yazılmasını istəmirlər. Mən daha çox Azərbaycan tarixinin İqrar Əliyev tərəfindən yazılmış versiyasına inanıram”. “Öz keçmişini bilməyən xalqın gələcəyi yoxdur”- bunu isə Mixail Lomonosov deyirdi. Bizim məlumatlandığımız öz real tariximiz deyil, İudeyanın bizə sırıdığı mifik tarixdir. Günümüzə gəlib çatmış, reallığa az-çox işıq salan real sənədlər də şübhəli, yad, “devlətçilimizə uyğun gəlməyən” materiallar kimi kənara qoyulur, diqqətdən kənarda saxlanılır. Adətən belə sənədlər tarixçi camiəmiz tərəfindən tədqiq olunmur. Titullu alimlərimiz belə mətnləri öyrənməyi özlərinə sığışdırmırlar.

 Məntiqin dili- əqli güc və intellektual nizam tələb etdiyindən məntiq ortastatistik Azərbaycan alimi üçün yaddır. Başı ağır məsələlərlə yorunca “Sakarya” tipli şeirlər əzbərləmək, “Çırpınırdı Qara dəniz” serialından hekayətlər söyləmək daha yaxşıdır. Ağır məsələlərə girişmək adamı əl aşından da qoya bilər, vəli aşından da; ən əsası hakimiyyətdəki nurçu şəbəkənin qəzəbinə tuş gəlib çörəyindən də ola bilərsən. “Tanrı türkü qorusun” kimi dualar oxumaqla, “Allah ağ donlu, qara donlu kafirlərə lənət eləsin” kimi qarğışlar çəkməklə bir tikə əppəyini də qazana bilirsən, hələ üstəlik özün kimi bir qrup aşağı intellektual əmsallı adamın rəğbətini də. İnsandan ən az intellekt tələb edən sahə millətçilikdir- bu aksiomadır. Monqol olmaq üçün xüsusi istedad tələb olunmur, ari olmaq üçün isə baş lazımdır.

 Hər bir adamın daxili analitik aparatı olmalıdır. Hətta ən yüngül gəzişmələr belə göstərir ki, bizə yeridilən müasir tarixçilik modeli düzgün qurulmayıb və tarixi hadisələrin sıralanması səhv detallarla doludur; odur ki, bizim tarixçilik oxucuya əsl reallıqları çatdırmır və əcaib-qəraib psixoloji mənzərə yaradır. İudey akademik sisteminin bizə sırıdığı Azərbaycanın rəsmi tarixini oxuyarkən daxili diskomfort, nifrət hissə ilə yanaşı, həm də ümidsiz məyusluq hissi keçirirsən. Əslində tarix elmilə (elə ədəbiyyatla da) humanitar sahəni bitirənlər yox, dəqiq elmləri bitirənlər məşğul olmalıdırlar. Ən dərin tarixi araşdırmaları filoloq təfəkkürlü insanlar deyil, riyaziyyatçı insanlar apara bilərlər. Bizdə isə hərə əlinə bir saz alıb düşüb tarixçiliyin canına!

 Qavrama prosesi informasiyanı yadda saxlama və əzbərləmə ilə deyil, saf-çürük etmə ilə olmalıdır ki, nəticədə informasiya rəngarəngliyi zəncirvari şəkildə düzülür, zir-zibil isə təmizlənib atılır. Mövzu strukturlaşır. Bizim alimlərin araşdırdığı mövzuları kənara qoyaq, onların mətnləri belə vikipediya tipli mənbələrdən və İudey akademik sisteminin icazə verdiyi arxivlərdən hazırlanmışdır. Eyni ştamp qocaman “görkəmli” alimlərdən yeni “vıpuska” alimlərə ötürülür. Riyaziyyatı (Sovet riyaziyyatını) bilməyənlərin isə tarix və filologiya sahələrinə qatılması böyük fəsadlara yol açır, ətalətə və üfunətə gətirib çıxarır. Təkcə humanitar sahə əsasında qazanılmış alimlik xaotik və sistemsiz şirpotrebin meydana çıxmasına səbəb olur. Nəticədə nəinki sıradanbir insanlarımızda, əksər alimlərimizdə belə əqli deqredasiya, qonşu xalqlardan geri qalan izhar tərzi, təfəkkür yetkinliyinin olmaması müşahidə olunur. Mentalitetimiz belədir ki, ortastatistik Azərbaycan ziyalısının markalaşmış “görkəmli alimlərin” gəldiyi nəticələrdən kənara çıxmaq cəsarəti olmur. Azərbaycanlı beyni ona təlqin olunanlarla kifayətlənərək alternativ informasiya mənbəyi tapmağa qatılmır. Ona görə də bizim ölkə Qlobal Prediktorun manipulyasiyaları üçün əlverişli məkan sayılır. Qlobal Prediktor ölkəmizdə kütləvi psixoz yaratmağa nail olur. Kütləvi psixozun illüstrasiyası üçün uzağa getmək lazım deyil, sosial şəbəkələrdəki türkçülük qruplarının şərhlərində yazılanları oxumaq kifayətdir.

AZƏRBAYCANLILAR TÜRKDÜRMÜ?

 Azərbaycan əhalisi etnolinqvistik strukturuna görə yekcins deyildir. Bizim ölkədə türk, ari, hətta slavyan xalqların varisləri bir-birinə qarışıblar. Yaşadığımız coğrafi regionda Avrasiya qitəsinin ən mürəkkəb və mübahisəli rasogenez problemi hökm sürməkdədir. Qaploqrupların və antropologiyaların öyrənilməsi belə bir nəticə verir ki, Azərbaycan xalqının böyük əksəriyyəti monqoloid yox, avropoid irqinə mənsubdur. Azərbaycanlı tipinin türk-monqol-tatardan da çox pers-talış-erməni tipinə yaxınlığı ilk nəzəri cəlb edən məsələlərdəndir və dəfələrlə qeyd olunub. Azərbaycanlı populyasiyasının genetik dendroqrammının fərqli göstəricisi müasir tarixçilərin bizə sırımağa çalışdığı kriteriyalarla qətiyyən düz gəlmir.

 Tədqiqatçı Mehman Qafarlı bildirir ki, talışlar və azərbaycanlılar- vahid xalqdırlar. Onun fikrincə, monqol-tatarların Qafqaza gəlişindən sonra azərbaycanlılar təkcə dillərini dəyişərək türk dilini qəbul etmişlər; düzənlik yerdə yaşayanlar türkcə danışmağa başlamış, dağlıq ərazilərdə yaşayanlar- talışlar isə öz dillərini qoruyub saxlamışlar. Talışlarla azərbaycanlıların başqa heç bir fərqi yoxdur. Mehman Qafarlı deyir: “Mən bütün məsələlərə klassik fizika qanunları prizmasından baxıram. Bax bu prinsip əsasında azərbaycanlı və talışların eyni xalq olması fikrimin düzgünlüyünü yoxlayaq. Azərbaycanın müxtəlif regionlarından 100 azərbaycanlı, talışlar yaşayan rayonlardan isə 100 talış yığaq. Onları bir yerə toplayaq və dəstə halında bir-birinə qarışdıraq. Sonra istənilən kənar adamı çağıraq və bu dəstədən azərbaycanlıları ayrı, talışları isə ayrı yığmağı xahiş edək. Bir şərtlə ki, dəstədəki talışlar və azərbaycanlılar sussunlar. Bu adam səhvlər buraxacaq, talışın kim, azərbaycanlının kim olduğunu müəyyənləşdirə bilməyəcək. Ona görə ki, talışlar və azərbaycanlılar görünüşcə oxşardırlar. Ona görə ki, onlar eyni xalqdırlar. Sonra isə eyni prinsiplə 100 azərbaycanlı və 100 türkü bir yerə toplayıb qarışdıraq. Yenə də kənar adamı çağıraq və onları bir-birindən ayırmağı xahiş edək. Bu adam türkləri azərbaycanlılardan asanlıqla ayıra biləcək, olsa-olsa cəmi 10 faiz səhv buraxacaq. Ona görə ki, türklər və azərbaycanlılar xarici görünüşcə tam fərqlidirlər”.

 Necə deyərlər, görükən kəndə nə bələdçi? Bu metamorfoza heç bir DNK araşdırmadan ilk baxışda da aydındır: Biz monqol deyilik! Azərbaycanlı və tatar fenotiplərinin ötəri monitorinqi belə onların monqoloid kökənli olması üçün heç bir əlyeri qoymur. Ciddi elmi tədqiqatlar türkçülük təbliğatının heç bir əsasa söykənmədiyini hərtərəfli şəkildə üzə çıxarır.

 Tarixən azərbaycanlılara heç vaxt türk deməyiblər, bu müasir dövrün qondarmasıdır. Çar Rusiyasında azərbaycanlılara pers deyirdilər. Qarsın sünni əhalisi bizə şiə, suriyalılar əcəm, türkmənlər erməni, çeçenlər, inquşlar, qaraçaylar və balkarlar qacar, avarlar, andilər, baqulallar və çamalallar padar, laklar və darginlər həməşəri, Şəki-Zaqatala zonasının rutul və avarları isə muğal deyirdilər. Facebook sosial şəbəkəsində bir nəfər belə şərh yazıb: “Azərbaycanlılar türk olsaydı, onda at əti yeməli idilər, kumız içməli idilər. Azərbaycanlıların muğamı var, onların yox. Azərbaycanlılar Novruzu qeyd edirlər, onlar yox. Adət-ənənələrimiz, mətbəximiz, o cümlədən heç geyimlərimiz də düz gəlmir. Baxın Azərbaycan kişisinin papağına və onların papağına və s. Heç dinimiz də düz gəlmir. Biz hara, türk hara! Azərbaycanlılar əsasən Qafqaz və İran xalqlarından təşkil olunub”. Ərdəbilli millət vəkili Mənsur Həqiqətpur deyir: “Biz azəri və iranlıyıq, türklər kimi “badam gözlü” və “sarı” deyilik. Əslində biz türk deyilik, azəriyik- irqimiz İran irqi, rəngimiz ağ və gözlərimiz normaldır. Türklər isə sarı irqdəndirlər, badam gözlüdürlər və varvar yanaqları vardır. Biz indi türkcə danışırıq, ancaq ana dilimiz farscanın azəri ləhcəsidir. Səlcuqların İran və Azərbaycanda hökumət etdikləri dövrlərdə türk dili xalq arasında yayılmağa başladı. Azəri adında dil yoxdur, azəri bir ləhcədir. Qədim zamanlarda da azəri dili olmayıb, sadəcə azəri ləhcəsi olub. Azəri gilək, lor, lək və s. kimi ləhcədir”. Rabil Abdinov: “Biz bunu deyirik ki türklər Azərbaycana 11-ci əsrdə gəlib. Onu da əlavə edirik ki, Azərbaycan türklərinin etnogenezində türklərdən daha çox arilər iştirak ediblər. Buna da ən böyük dəlil Azərbaycan türklərinin monqoloid irqindən də çox avropoid irqinə oxşamalarıdır. Bu qədər. Burda təhqir və aşağılayıcı nə var? Bunu 70 milyonluq Türkiyə qəbul edir, milyonlarla türk dünyası qəbul edir, bir ovuc Azərbaycan pantürkisti qəbul etmir...”

BİZ ERMƏNİYƏ TÜRKDƏN DAHA ÇOX YAXINIQ?

 Tanınmış DNT mütəxəssisi Əkbər Əliyev gəldiyi nəticələrlə bağlı mətbuata maraqlı açıqlamalar verib: “Azərbaycan millətinin 50 faizi yerli Qafqaz Albaniyası kökənlidir. 20 faizi ərəb, 20 faizi türk-monqol, Orta Asiya kökənlidir. Çox az faiz hesabı ilə vikinqlərdən də var”. Mütəxəssisin fikrincə biz türklərdən də çox ermənilər ilə yaxınıq. Mütəxəssis haqlı olaraq bildirir ki, belə məlumatları gizlətmək düzgün deyildir: “Bəzi qarabağlılarla ermənilər eyni gen daşıyıcılarıdır. Qarabağ regionunda yaşayanların əksəriyyəti eyni kökənli, eyni populyasiyadan törəyən nəsillərdir. Hətta o bölgədən olan bir çox azərbaycanlılarla ermənilər eyni gen daşıyıcılarına malikdirlər. Sadəcə sonradan onları dil və din bölüb. Və belə məlumatları açıqlamaq Azərbaycan üçün daha sərfəlidir, nəinki gizlətmək. Bu yolla Qafqaz Albaniyası ilə bağlı yazılan tarixi kitablardakı yanlışlıqları da aradan qaldırmaq olar”.

 Genlər hardan gəlib çıxdığımızı aydın göstərə bilər. Məsələn, İran-Fars qarışığısan, yoxsa Türk-Monqol. Bu əslində yaxşı bir şeydir. “Azerbaijan DNA Projecti”nin hal-hazırda olan məlumatlarını qeyd etməyimiz yerinə düşür. Ölkəmizdə 138 nəfər Y-DNA testi edilib. Cənub bölgəsindən, Naxçıvandan, Bakıdan, Qubadan, Mil-Muğan düzündən, Arandan, Gəncədən, Bərdədən, Qarabağdan və Tovuz-Qazax ərazisindən insanlarımız testdən keçirilib. 138 nəfərin cəmi 3 nəfərində monqol geni (qaploqrupu) aşkarlanıb. 138 nəfərin içində 3 nəfərdə Orta Asiya türk geni aşkarlanıb. 138 nəfərin içində 1 nəfərdə Çin geni aşkarlanıb. 138 nəfərin içində 2 nəfərdə qaraçı geni aşkarlanıb. 138 nəfərin içində 4 nəfərdə ərəb geni aşkarlanıb. 138 nəfərin 125 nəfəri yerli Qafqaz, İran mənşəlidir... Bu test -milli faşistlərin təəssüfünə rəğmən- üzə çıxarmışdır ki, ölkəmizdə ən çox təşkil edən fenotip armenoiddir...

QAPLOQRUP DƏYİŞMƏZ QALIR

 İnsan DNK-sında 46 xromosom vardır ki, onun yarısı atadan, yarısı isə anadan ona miras qalır. Atadan keçən 23 xromosomdan yalnız birində- Y xromosomunda qandan qana ötürülən nukleotidlər dəsti var. Genetiklər belə dəstə qaploqrup deyirlər. Y xromosomundakı qaploqrup minilliklər boyu nəsildən nəsilə ötürülərək dəyişməz qalır. Yəni, eramızdan min illər qabaq ulu baban hansı qaploqrupu daşımışsa, sən də həmin qaploqrupun daşıyıcısan. Başqa cür ola bilməz. Bütün kişilərdə belədir (Qadınlarda da həmin nişan var, amma ayrı koordinat sistemində- DNK-nın mitoxondrial dairəsində yer almışdır). Eyni bioloji növdən olan insanların hamısı eyni qaploqrupa malikdirlər. Yəni bir xalqın kişiləri hamısı eyni qaploqrupun daşıyıcılarıdır. Hər bir xalqın digər xalqın analoji nukleotidlər dəstindən fərqli öz qaploqrupu var. Bu qaploqrup həmin xalqın genetik markası, bir növ etnik damğasıdır. Adi dillə desək, Allah insanları müxtəlif xalqlara ayırıb və hər birinə öz nişanını qoyub. Həmin nişan DNK-nın Y xromosomunun unikal nukleotidlər dəstində öz əksini tapıb.

 Biologiya dəqiq elmlərdən biridir. Tarix və ədəbiyyatdan fərqli olaraq o cəfəngiyyatı sevmir, falsifikasiya üçün yer saxlamır. Şair istədiyi kimi üyüdüb tökür, bioloq isə postulatlarla fikir yürüdür. Tarixçi xəyallarda uçur, amma bioloqun işi dəqiqdir. Tarix elmi çoxlu sayda bir-birinə zidd olan mənbələrlə doludur. Odur ki, tarixçilər ictimai-siyasi rakursa uyğun olaraq özlərinə sərf etməyən məlumatları tullamağa məcburdurlar. Məktəb kursundə bizə keçilənlər- bir çox versiyaların içindən seçilərək məsləhət görülən variantlardır. Əslində tarix mahiyyətcə elm deyil, nağıldır, odur ki miflər asanlıqla ortaya çıxıb oturuşur. Ciddi mütəxəssislər tarixçiliyi elm yox, elmi ibarələrlə bəzədilmiş mifologiya sayırlar. Tarixin ən az intellekt tələb edən sahəsi millətçilik (bizim coğrafiyada türkçülük) olduğundan, bizim əksər ziyalıların zəngulələri hindkinoizm-motalizm janrındadır. Təsadüfi deyil ki, 90-cı illərdən, yəni ölkəmiz müstəqil olandan hakimiyyət kreslolarında əyləşənlərın çoxu filoloqlardır. İdarəedici rıçaqlara yiyələnənlərin əksəri Türkiyədən ixrac edilən rasist ədəbiyyatdan başqa heç bir elmi ədəbiyyat oxumayan donqili zümrədir. Ədəbiyyat süni mənzərə yaradır, tarix qumdan qəsrlər tikə bilir. Biologiya isə elə bir sahədir ki, ikili yanaşmalara yer saxlamır və hər şeyi öz adı ilə çağırmaqda israrlıdır. Genetik rəy hətta məhkəmə tərəfindən şəksiz qəbul olunur.

 DNK-dakı qaploqrupun müəyyənləşdirilməsinə əsaslanan genetik-statistik analiz xalqların keçdiyi tarixi yola urapatriotların elmi sicilləmələrindən daha səhih aydınlıq gətirir. İnsanların bioloji araşdırılması əsasında ortaya qoyulan nəticə etnoqrafiya, arxeologiya, linqvistika və digər tarix sahələrinin yanaşmalarından daha dəqiq və real olur. Dil, mədəniyyət, din və insan yaradıcılığının digər bəhrələrindən fərqli olaraq DNK-nın Y-xromosomundakı qaploqrup minilliklər boyu dəyişmir, heç vaxt modifikasiya olunmur və assimilyasiyaya uğramır. İrsi bioloji işarə dəyişmir. Odur ki genetik tarix əsas kimi götürülür, qalan humanitar sahələr isə ona köməkçi rolunu oynayırlar.

 Deməyimiz odur ki, əgər sən bu ərazidə əzəldən yaşadığını iddia edirsənsə, qaploqrupun bu ərazidə min illər əvvəl yaşamış insanın arxeoloji qazıntılar zamanı üzə çıxmış sümüklərindən alınmış qaploqrupla eyni olmalıdır. Tədqiqatlar aydın göstərir ki, bizim regionda yaşamış qədim insanın qaploqrupu monqoloid insanın yox, ariya-slavyan insanın qaploqrupudur.

 Fəlsəfə elmləri doktoru İrina Sezar deyir: “Azərbaycanlıların genomunun tədqiqi göstərir ki, onlar İran-Persiyanın Rus-Ariya kökünə bağlıdırlar. Azərbaycanın qərb hissəsində Qazax adlı şəhər var. Qazax-Kazak Azərbaycanın ən qədim yaşayış məskənlərindən biridir. Burada 5-ci əsrə aid tikili qalmışdır, amma qazıntılar şəhərin Rus-Ariya ilə bağlı qədim kassak-sak-skif tarixinə dəlalət edir. Üzə çıxan qədim artefaktlarda çoxlu kassak-kazak-sak-skif svastikaları vardır. Rus-Ariya svastikaları Azərbaycanın Borçalı və Qazax əyalətlərinin qədim xalçalarında da qrafik şəkildə əks olunmuşdur. Azərbaycan xalçaçılığında belə svastika elementlərinə “Dörd buynuz” və “Damğa” deyilir. Azərbaycanın digər guşəsində- Urmiya gölü ətrafında da Kazak adlı məntəqə vardır. Həmin ərazidəki Həsənli təpədə qədim şəhərin qalıqları tapılmışdır ki, burada qazıntılar zamanı çıxan camlarda da Rus-Ariya svastika motivləri boldur və tapıntılar 2600 il əvvələ aid edilir. Bilmək vacibdir ki, eramızdan 2000 il əvvələ kimi rusiçlər, iranlılar, brahmanlar, azərbaycanlılar, ermənilər, alanlar vahid Rus-Ariya xalqını təşkil edirdilər. Bir müddət sonra parçalanma getsə də, subkulturaların Rus-Ariya kökü dəyişməz qalmışdır”. Qeyd etmək yerinə düşərdi ki, professor Mirəli Seyidov da Qazax adını Don kazakları ilə əlaqələndirirdi. Tarixçilər Qazax kəlməsinin daha çox “ucalıq”, “sərhəd gözətçisi”, “dəli atlı”, “azad adam” mənalarına üstünlük verirlər.

 Tarixi mənbələrdə sak, skif, işğuz, hun, kaspi, qıpçaq, polovets adlanan tayfalar müxtəlif adlar daşısalar da, bir-biri ilə qırılmaz tellərlə bağlı olub, bir vəhdət təşkil etmişlər. Bu tayfalarla bağlı araşdırmaları nəzərdən keçirdikdə olduqca düşündürücü faktlar nəzərə çarpır. Təəssüf ki, Azərbaycan arxeologiyasında bir çox məsələlər gizlədilir, üstündən sükutla keçirilir. Yazılı mənbələrdə açıq-aydın göstərilir ki, kuti, massaget, sak, alban tayfalarının üzvləri xarici görünüşcə ucaboylu, sarıbəniz, sarısaç, göygöz insanlar olmuşlar.

BABƏK SAQAN AZƏRBAYCAN VƏ TÜRKÇÜLÜK BARƏDƏ

 “Azərbaycan coğrafi ərazisində Aratta dövləti nə zaman olmuş? 4500 il öncə. Lulubi dövləti nə zaman olmuş? 4300 il öncə. Urmiya gölünün cənubunda Kuti dövləti nə zaman olmuş? 4300 il öncə. Turukki dövləti nə zaman olmuş? 4000 il öncə. Azərbaycan coğrafi ərazisində Manna dövləti nə vaxt yaranıb? 2800 il öncə. Midiya dövləti nə vaxt yaranıb? 2700 il öncə. Qafqaz Albaniyası nə vaxt yaranıb? 2400 il öncə. Atropatena dövləti nə vaxt yaranıb? 2300 il öncə. Azərbaycan adının yaranma tarixi nə zamana təsadüf edir? Atropatena dövlətindən sonraya. Cavanşir nə vaxt yaşayıb? 1400 il öncə. Cavanşir hansı millətdən idi? Azərbaycanlı. Babək nə zaman yaşamış? 1200 il öncə. Babək hansı millətdən idi? Azərbaycanlı. Orta Asiya türkləri nə zamandan Azərbaycana gəlməyə başlayıblar? 1000 il əvvəldən gəlməyə başladılar. 1000 il əvvəlki bütün dövlətlər və şəxsiyyətlərimiz hansı millətdən olublar? Azərbaycan coğrafiyasının yerli xalqı kim idi? Atəşpərəst və zərdüşti. Azərbaycanlılar. İndi bizim musiqimiz kimə aiddir? Azərbaycanın 1000 il əvvəlki qədim xalqına. 1000 il əvvəlki abidələrimiz kimə aiddir? Azərbaycanın qədim xalqına. İndi biz kimlərə bənzəyirik və genetik cəhətdən hansı irqin övladlarıyıq? 1000 il əvvəlki azərbaycanlıların irqindənik. 1000 ildən öncəki dilimiz hansı dil olub? Azəri dili.

 Azərbaycanda türkçülük nəyə görə saxtadır? Ona görə ki biz azərbaycanlılar türk deyilik, sadəcə türkdilliyik”.

TATARLAR VƏ QIPÇAQLAR TÜRK DEYİLLƏR

 Artıq molekulyar səviyyədə sübut olunmuşdur ki, Avrasiya qitəsindəki bir sıra türkdilli xalqlar kimi tatarların da monqollara heç bir aidiyyatı yoxdur. Biokimya alimləri Tatarıstanın müxtəlif məntəqələrində yaşayan 200 tatar və 200 rusu araşdıraraq onların mitoxondrial DNK-sını yoxlamışlar. Uzun əsrlər monqol-tatar əsarətində qaldığı deyilən, Qızıl Ordanın göbəyi sayılan Tatarıstan əhalisində heç bir monqoloidlik dərəcəsi tapılmamışdır. Məlum olmuşdur ki, tatarlar monqoloid yox, avropoid irqinə mənsubdurlar. Aydın olmuşdur ki, tatarların da elə respublikada yaşayan ruslar qədər molekulyar səviyyədə monqollara heç bir bağlılığı yoxdur.

 Kazan tatarları əslində bulqar-volqarların övladlarıdır, monqolların deyil. 1946-cı ildə SSRİ Elmlər Akademiyasında Kazan tatarlarının etnogenezi ilə bağlı keçirilən xüsusi elmi sessiyanın gəldiyi nəticə belə olmuşdur: “Müasir tatarların monqollara heç bir aidiyyatı yoxdur. Tatarlar Volqa bolqarlarının birbaşa varisləridir. Onlara “tatar” deyilməsi tarixi cəhətdən düzgün deyildir”. 1988-ci il nəşri olan “Kazan tarixi” kitabında oxuyuruq: “Kazan şəhəri və diyarının sakinləri Oktyabr inqilabına kimi özlərinə bulqar deyirdilər”.

 DNK analizləri göstərir ki, tatarlar tarixən monqol köçəriləri ilə yox, Volqaboyu qıpçaqları ilə yan-yana yaşamışlar. Bizim tarixçilər qıpçaqların da türk olduğunu daim vurğulayırlar. Ənənəvi tarixşünaslığa görə, 11-ci əsrdə tarixin səhnəsindən itmiş peçenqlərin yerini türklər (səlcuqların cənub qolu), ardınca isə qıpçaqlar tutmuşlar. Lakin maraqlıdır ki, uzun illər Rusiyanın cənubunda at oynatdığı deyilən qıpçaqlar bir türk tayfası kimi bu ərazilərdə heç bir tarixi abidə və ya mənbə qoymamışlar. Təəssüf ki, qıpçaq dilinin də skif dili kimi heç bir nişanəsi qalmamışdır. Lakin qıpçaqların türkdilli olması da təsdiqini tapmamışdır. Qıpçaqların xarici görünüşcə monqol olması, dillərinin türk dili oxşarlığı barədə mənbələrdə heç bir məlumat yoxdur. Mənbələrdə peçenqlər sarısaçlı avropoidlər kimi təsvir olunur. Tarix kitablarımızda bəhs edilən qıpçaq və “monqol”ların Kiyev və ya Ryazan rusları ilə heç bir antropoloji fərqi olmamışdır. Arxeoloqların gəldiyi nəticə budur ki, “Qıpçaq çölünün” sakinləri türklərdən daha çox skif-sarmatlara yaxındırlar. Bunu günümüzə gəlib çatmış 15-16-cı əsr yazılı mənbələri də təsdiqləyir. Çar Rusiyası zadəganı Andrey Lızlov, xorvat tarixçisi Mavro Orbini, polyak tədqiqatçıları Martin Belski və Matvey Strıykovski sübuta yetirmişlər ki, peçenq və qıpçaqlar türklərlə yox, qot və slavyanlarla qohum xalq olmuşlar. Qıpçaqların inamı slavyanlara daha yaxın idi. 14-cü əsrdə yaşamış ərəb səyahətçisi İbn Battuta deyirdi ki, “qıpçaqlar hamısı xristandırlar”. “Qıpçaq çölü” mədəniyyəti rus mədəniyyətinə daha yaxındır. Arxeoloqların gəldiyi nəticə belədir ki, qıpçaqlar skif-sarmat sivilizasiyanın varisləridir. Skiflər isə İrandilli olmuşlar. Qıpçaqlar açıq gözlü, kürən saçlı hindavropalılar (arilər) idilər. Yazımköçəri (kazak) həyat tərzi sürürdülər. Onlar Avrasiya qitəsi xalqları ilə eyni skif-ariya keçmişə malikdirlər. Araşdırmalar göstərir ki, qıpçaqları ruslarla eyni adət və ənənələr birləşdirirdi. Qıpçaqlar görünüşcə tipik şimal avropoidləri idilər. Mənbələrdəki  qıpçaq adlarından aydın olur ki, bu adların türk adları ilə heç bir eyniliyi yoxdur, amma skif adlarına tam oxşardırlar. Bunyak, Konçak qıpçaq adları Taksak, Palak, Spartak skif adları ilə uyğunluq təşkil edir. Bu cür uyğunluq qədim sanskrit dilindəki Qzak, Qozaka və bu kimi digər adlarda da müşahidə olunur. Mütəxəssislər qeyd edirlər ki, qıpçaqlar antropologiya və dil cəhətdən Don vilayətinin və Azov dənizi sahillərinin skif-sarmatları ilə eynidirlər.

 Qıpçaqlar türk deyildilər, sadəcə klassik Avropa ənənəsinə uyğun olaraq Rüriklərin dövlətindən şərqdə və cənubda yaşayan xalqların hamısına türk və tatar deyilirdi. Qeyd etmək lazımdır ki, miqrasiya prosesləri zamanı xalqların yeni konfederasiyası yaranırdı ki, onlar içlərindən birinin adını götürərək öz köhnə adlarını itiridirlər; bu zaman onlar əvvəlki etnonimlərini buraxaraq müştərək ad altında ümumiləşirdilər. Yeni birləşdirici ad dini, mədəni, mədəni, dil və ya dinastik amillər əsasında xalqa oturuşurdu. Tatar termini də etnik qrupa qoyulan ad kimi cəmi 300 il əvvəl meydana çıxmışdır. İndiki Tatarıstan ərazisində yaşayan tatarlar 300 il əvvələ kimi özlərinə tatar yox, bulqar deyirdilər. Onların yaşadığı ərazi 13-cü əsrdə Tatarıstan yox, Volqa Bulqariyası adlanırdı ki, tarixi mənbələrdə Tatarıstan ərazisinin adı məhz bu cür çəkilir. Tatar adını əslində hansısa bir xalqa şamil etmək düzgün deyildir. Tatar etnik qrup olmaqdan da çox həyat tərzi idi, xüsusi təbəqə idi. Kazaklar kimi tatarlar da eyni subkultural dəyərlərə görə birləşmiş qruplaşma idi. Tarixi mənbələr açıq-aydın göstərir ki, Qafqazda yaşayan azərbaycanlılar da Volqaboyunda yaşayan bulqarlar kimi tatar olmayıblar, sonradan bu adı alıblar. Avropada varvar adlı xalq olmadığı kimi, Asiyada da tatar adlı konkret xalq olmamışdır- belə adlar onlara kənarda yaşayan xalqlar tərəfindən qoyulan adlardır. Məsələn, biz germanlara alman deyirik, amma onlar özlərinə döyç deyirlər, əsl adları da belədir. Lev Qumilyov yazır: “Tatar etnonimində hansı kamuflyaj gizlənib? 12-ci əsrdə Çin səddəndən tutmuş Sibir tayqasına kimi bütün çöl əhalisinə tatar deyilirdi”. Qumilyov göstərir ki, tədricən tatar dedikdə monqolların bir hissəsi başa düşülməyə başlandı; Asiyada tatar adı itdi, Volqa türklərinə aid edildi və burada etnonimə çevrildi. 17-ci əsrə aid sənədlərdən aydın olur ki, tatar- kazakların adlarından biri olmuşdur. Nosovski və Fomenko göstərirlər ki, salnamələrdə tatar (tartar) dedikdə rus süvari dəstələri nəzərdə tutulurdu və milliyyət bildirmirdi. Nosovski və Fomenko salnamələrin sonradan üzü köçürülərkən kazak sözünün qəsdən tatar sözü ilə əvəzləndiyi, mətnlərdə qərəzli şəkildə redaktələr aparıldığı versiyasını da vurğulayırlar.

 Avstriya diplomatı Siqizmund Qerberşteyn 16-cı əsrdə yazırdı ki, Moskvada qıpçaqlara qot deyirlər. Qədim rus salnamələrində isə qıpçaqlar tartar adlanırlar. 14-cü əsrdə yaşamış macar missioneri Yulianın məktubu monqolların Rusiyaya hücumundan xəbər verən ilk mətn hesab olunur. Amma Yulian monqollar haqqında nə yazır? “Onların gəldiyi ölkənin adı Qottadır”. Tarix elmləri namizədi Sergey Anninski bildirir ki, mətnin digər əlyazmalarında ölkənin adı Qotiya, Qota kimi göstərilir və deyilir: “Həmin ölkənin hökmdarının adı Qurqutdur”. Anninski Qurqutun Çingizxan olması fikrindədir. Niyə görə bu fikirdədir, deyə bilmərik. Axı heç adlarda oxşarlıq da yoxdur. Həm də Qotiya, yaxud Qottiya orta əsrlərdə at oynatmış, Avropanı əsarət altında saxlamış məşhur qot tayfalarının məmləkətidir. Tarix dərsliklərindən aydındır ki, qotlar Avropada yaşamışlar, Monqolustan tərəflərdə yox. Belə bir mətni necə monqol hücumundan xəbər verən mətn saymaq olar? Herodot və Strabon qot-kadusiləri Xəzər dənizi sahillərində yaşayan talışlar və Bakı kəndliləri kimi xarakterizə edirlər. Biz bir daha Monqol İmperiyası adlanan İmperiyanın monqolların yox, qədeşlərin imperiyası olması fikrimizin üstündə dayanırıq.

 Azərbaycanlıların və bolqarların türk olması mifi sionistlər tərəfindən fabrikasiya olunmuşdur ki, azadlıqsevər arian xalqları itaətkar Asiya qullarına çevirsinlər. Bizdən sionizmin əmrində müntəzir dayanan biomassa hazırlamaq niyyətindədirlər. İstəyirlər ki, bizdən özlərinin Sion-Turan proyektini həyata keçirəcək alət kimi istifadə etsinlər- məqsədlərinə tam nail olduqdan sonra isə delete edəcəklər. Fəlsəfə elmləri doktoru İrina Sezarın dediyi kimi: “Azərbaycanla bağlı “türk teoriyası” tamamilə yalandır. Azərbaycanlıların kökünü türkə calamaq klinika və sionistlərin diversiyasıdır”. Bir çox digər viruslar kimi millətçilik virusu da bizə Türkiyədən ixrac olunmuşdur. Azərbaycan xalqının soykökünün türklərə calanması Bakıya doluşmuş günənçi şəbəkənin “filoloji germenevtikasının” zəfərlərindən biridir. Azərbaycan xalqının kökünü türkə calamaq Türkiyəyə imkan verdi ki, ərazisinə və Azərbaycanla sərhəd rayonlara Osmanlı dövründən yerləşdirdiyi kürd təbəələrini Bakının hakimiyyət koridorlarına doldursun və ölkəmizin idarəçilik rıçaqlarını ələ keçirsin. Xalqımızın kökünü osmanlıya bağlamaq qeyri-azərbaycanlı “elita”ya ölkəmizdə hegemonluq etməyə münbit şərait yaradır. Vətənimiz Türkiyənin yüngül əli ilə İsrailin müti koloniyasına çevrildi. Məhz bu məqsədlə türkçülük nağılı get-gedə daha geniş tirajlanır, Turan mifi şişirdilərək Azərbaycanda özülü möhkəmləndirilir.

MONQOLLAŞMAYA DOĞRU

 Hər kəs öz soyunu titullu xalqa bağlamaq istəyir, bircə bizdən başqa! Bütöv xalqlar öz köklərini hətta zorla da olsa adlı-sanlı və zadəgan kökə calamaq istəyirlər. Hətta bəzən öz qan qohumluğunun üstündən sükutla adlayıb ruhani qohumluğu əsas götürürlər. Bircə biz ayrandan başqa heç nə icad etməyən monqol-tatarlardan bərk-bərk yapışıb durmuşuq. Və bu işdə bizi yönləndirən, ruh və dəstək verən qlobal güclər də var. Onlara bizim öz kökümüzü mal-qoyun otaran monqollara calamağımız maraqlıdır. Onlara monqollaşmağımız sərf edir, ariləşməyimiz yox.

 İspaniya 711-ci ildən 1492-ci ilə kimi ərəb işğalı altında qaldı. 781 il ərəb təsiri altında olan ispan və portuqallar demirlər ki, biz ərəbik. Bolqarıstan 1396-cı ildən 1878-ci ilə kimi osmanlı işğalı altında qaldı. Rus əsgərləri böyük çətinliklə, canları və qanları hesabına bolqar xalqını osmanlı əsarətindən qurtardılar. Bolqarlar indi özlərini nəinki türk saymırlar, əksinə 5 əsr osmanlı təcavüzü altında qalmalarına baxmayaraq milli kimliklərini itirmədikləri ilə qürur duyurlar. Yunanıstan 1458-ci ildən 1832-ci ilə kimi osmanlı işğalı altında qaldı. Osmanlılar Yunanıstanda 374 il elə “işlədilər” ki, indi yunan vətəndaşları “İliada” və “Odisseya” qəhrəmanlarını nəinki şücaət planında, həm də antropoloji cəhətdən çox az xatırladırlar. Freskalarda gördüyümüz sarışın və göygöz yunanlardan indi əsər-əlamət qalmayıb, hamısı qapqaradırlar. Amma yunana desən sən türksən, əngini dağıdar. Müasir yunanlar özlərini türk yox, ellinli sayırlar. Müasir yunanlar möhtəşəm sivilizasiyanın varisləri, mədəni ənənələrin davamçıları görünmək istəyirlər. Amma biz babalarımızın qanını içmiş, qadın və uşaqlarımızı əsir götürüb İstanbulun qul bazarlarında hərraca çıxarmış, Qızılbaş kimi möhtəşəm dövlətçiliyimizi çökdürmüş osmanlının önündə səcdəyə durmuşuq. Tarix elmi rumınları qədim frakiyalıların övladları saysa da, rumınlar özlərini Roma imperiyasının varisləri sayırlar və bu məqsədlə ölkələrinə şəstlə Romania da deyirlər. Macarlara hinların şöhrəti rahatlıq vermir, öz ölkələrinin adını ənənəvi Madyaristan əvəzinə Hunqary, yəni hunlar ölkəsi şəklində işlədirlər. Müasir Misirin qapqara ərəbləri özlərini nə az, nə çox, piramidalar tikən həmin ali irqin varisləri sayırlar, əcdadlarının yüksək mədəniyyətə malik fironlar olmasını fəxrlə vurğulayırlar. Biz isə özümüzü dədələrinin arvadlarına hoppanmaqları ilə tarixdə ad qoymuş osmanlı sultanlarına calamıyırıq. İndiki primitiv Misir ərəbinə sübut edə bilməzsən ki, sən heç vaxt piramidalar tikən həmin o ali irqdən ola bilməzsən. Hansı rakursdan baxsan da, indiki misirlinin hətta eramızdan 800 il əvvəl yaşamış misirliyə çox az oxşarlığı vardır. Misirlilər özlərini piramida yonan fironun soyuna calamaqda maraqlıdırlar, nəinki bədəvi ərəbin. Biz isə şan-şöhrətli pers-arian keçmişimizə bağlanmaq əvəzinə tarixdə rüsvayçı damğası almış osmanlının yedəyinə qoşulmuşuq. Qədim Misiri nubiyalı zəncilər işğal edəndə onlar Misirin ağ sakinlərinin adət və ənənələrini qəbul etməyə məcbur qaldılar- çünki kasalarında heç nə yox idi. Misiri tutmuş zəncilər yerli ağ adamların mədəniyyətinə o qədər heyran qalmışdılar ki, hətta nubiyalıların 25-ci sülalədən olan zənci fironları öz rəsmlərini ağ insan kimi çəkməyi əmr edirdilər. Deyirdilər heç olmasa rəsmlərdə ağ insan kimi görsənək. Hamı ağ insanlara bənzəməyə çalışır, bizdən başqa! Pitsa və makarondan başqa heç nə istehsal edə bilməyən müasir italyanlar bu gün özlərini adi hind-ari xalqı yox, latınların varisləri sayırlar. Tarixçiliyin postulatları onların heç vecinə də deyil. Axı iudeyləşmiş müasir italyanlar qədim heykəllərdə gördüyümüz ari-slavyan görünüşlü italyanlardan tam fərqlənirlər. Qaraqaş, qaragöz, qarayanız, əyriburun müasir italyanların heç veclərinə də deyil ki, Sezar və Avqust göygöz və sarısaç olublar. Bizdə bir məsəl var: “körpüdən keçən”. Bizim osmanlı ilə bir körpüdən keçən qohumluğumuz var, dirəşmişik ki, “osmanlı torunuyuq”. İsveçin cənubunda balaca bir Götelənd vilayəti var. İsveçlər həmin bu Göteləndən yapışıb öz köklərini qotlara calayırlar. Hələ bununla da kifayətlənmirlər, əfsanəvi Hiperboriyanı da dartıb İsveçə gətirirlər ki, burda olub. Deyirlər ki, Hiperboriyanın varisləri elə bizik! Xırda bir Götelənd toponiminə görə! Amma biz o boyda Strabonun, Platonun öz kitablarında barbar bağırdıqları qot-kadusi-qədeş kökümüzü danırıq, monqoldan əmələ gəlməyimizi uca səslə bəyan edirik. Qədeş olmaq istəmirik, çobanlaşmaya can atırıq. Ariya-slavyan kökümüzü danıb tərəkəmə olmaq istəyirik. Tanınmış İsveç tarixçisi Y.Nordström öz köklərini qotlara calamaqlarının səbəbini onunla izah edir ki, “belə bir tarixlə biz özümüzü Avropanın aristokratları hesab edirdik”. Biz isə aristokrat olmaq istəmirik, bizə hindkinoizm-motalizm gərəkdir!

 1247-1318-ci illərdə yaşamış tarixçi və həkim Rəşidəddin Fəzlullah yazır ki, nayman, cəlair, onqut, kerat varlıları özlərinin moqol soyundan olduqlarını iddia edirdilər. Ustad göstərir ki, bu həqiqətdən çox uzaq idi, onlar şan-şöhrətli zadəgən soydan görsənmək üçün belə edirdilər. Diqqətlə oxuyun: monqol yox, moqol! Həmin o rəşadətli xalqın adı monqol deyildi, moqol idi! Nikolay Karamzin də Monqoliya yox, Moqoliya yazırdı.

MONQOL MİFİ

 Monqol-tatarların əsrlər boyu dünya xalqlarını təcavüz altında saxlaması müasir tarixşünaslığın aksiomlarından birinə çevrilib. Amma tarixdə nəinki monqol-tatar təcavüzü olmayıb, hətta bu adda xalq yaşamayıb. Monqol-tatar təcavüzü haqqında mif Vatikan və Qərbin qoy xalqları çaş-baş salmaq məqsədilə ortaya atdığı uydurmalardan biridir. 18-ci əsrdən üzü bəri Vatikan ariya-slavyan sivilizasiyasını məhv etmək üçün planlı şəkildə iş aparır. Monqolların şərqə doğru yürüşlər etməsi və əsrlər boyu dünya xalqlarını təcavüz altında saxlaması nağılı Roma Papasının agenti Plano Karpini və Vatikanla əlaqəli digər “sənətkarlar” tərəfindən quraşdırılmışdır. “Monqol-tatar təcavüzü” mifi Qərbin qoy xalqlarını, xüsusən də Rus və İran sivilizasiyalarını məhv etmək məqsədilə əsrlər boyu apardığı informasiya müharibəsinin tərkib hissəsidir. Tarixən Vatikan Qərbin müxtəlif layihələrinin komanda punktu olmuşdur. Düşmənin əsas iş metodlarından biri informasiya müharibəsi, tarixin saxtalaşdırılması, həqiqətlərin gizlədilməsi, qara miflərin yaradılması və xalqların üz-üzə qoyulmasıdır.

 Üstündən əsrlər keçsə də, monqol-tatar istilaları ilə bağlı mübahisələr səngimək bilmir. Nə qədər ki, əsl həqiqət üzə çıxarılmayıb, tədqiqatçılar tarixin girdabında hələ çox eşələnməli olacaqlar. Tarixin falsifikasiyası bir çox məsələlərə açıq gözlə baxmağa imkan vermir. Monqol-tatar dövrü ilə əlaqədar bir çox məsələlər unudulmuş, sənədlər it-bata düşmüş, üzdə olanlar isə saxtalaşdırılmışdır. Dediyimiz kimi, tarixin saxtalaşdırılması Qlobal Prediktora ilk növbədə insanlığa nəzarət etmək üçün lazımdır. Lakin monqol-tatar dövrü ilə bağlı elə maraqlı cəhətlər vardır ki, onları heç cür gizlətmək mümkün deyil. Üzə çıxır ki, tarixdə nəinki heç bir monqol-tatar yırtıcı yürüşləri olmamışdur, heç monqol-tatar adlı qövm belə olmamışdır. Tarixi hadisələrin dərin analizi göstərir ki, monqol-tatar təcavüzü haqda mif 18-ci əsrdən sonra nəşət götürən masonik akademik sistem tərəfindən uydurulmuşdur.

 “Monqol” etnonimi altında heç də indiki Monqolustan ərazisində yaşayan real monqoloidlər başa düşülməməlidir. Müasir Monqolustan ərazisində əsrlər boyu yaşayan avtoxton xalqın adı monqol deyil, xalxadır. Onlar heç vaxt özlərinə monqol deməyiblər, bu adı onlara bolşevik tarixçiləri zor-xoş qoyublar. Xalxa və oyratlar- antropoloji monqoloidlərdir, Monqolustanın elə indi də cındırından cin hürkən kasıb və məzlum əhalisidir. Dövlət quruluşu nə olduğunu bilmirlər, hələ indi də köçəriliyə yaxın bir vəziyyətdə yaşayırlar. Əsl monqol xalqı ordu, dövlət, imperiya anlayışlarından çox uzaq, ibtidai icma quruluşuna yaxın bir həyat tərzi keçirən qoyunotaran çobanlardan ibarətdir. İlk baxışdan da aydın görünür ki, xalxa və oyratlar 12-14-cü əsrlərdə Avstraliya aborigenlərindən və Amazonka hövzəsi hindularından az fərqlənmişlər. Onların konsolidasiyasını, hətta 20-30 nəfərlik hərbi dəstələr şəklində qruplaşmasını təsəvvür etmək üçün ağlı zorlamaq gərəkdir. Belə adamların az qala bütün qitəyə hegemonluq edəcək ordu yaratmalarından heç söhbət də gedə bilməz. Araşdırmalar göstərir ki, 13-cü əsrdə monqollar professional imperiya ordusu yox, maksimum başıpozuq quldur şaykası yarada bilərdilər.

 Xalxa xalqına qlobal missiyanı həyata keçirmək obrazı heç cür uyğun gəlmir. Həyatın sönük keçdiyi, ilan mələşən Monqolustan çöllərində həmin dövrdə dünyanın yarısına- Çin, Orta Asiya, Qafqaz və Rusiya hüdudlarına hakimlik edəcək sayda monqol yox idi. Monqolların az qala planetin yarısını qəsb etməsi üçün heç olmasa demoqrafiq potensialları olmalı idi. Lakin monqollar həmin əsrlərdə çox cüzi saya malik idilər. Hələ indinin özündə Monqolustan təkəm-seyrək yaşayış məntəqələri olan çöllük ərazidir. Hələ üstündən əsrlər ötəndən sonra müasir Monqolustanın ordusu cüzi saydadır. Min il qabaq Monqolustan əhalisi çobanlardan, ən yaxşı halda ovçulardan ibarət idi. Bütöv qitəni zəbt etmiş 100 minlərlə yaxşı silahlanmış və nizam-intizamlı əsgər toplamaq o dövrdə sadəcə mümkün deyildi. Amma tarix kitablarında oxuyuruq ki, belə yarımvəhşi və nizamsız xalq Avropa və Asiyanın qabaqcıl dövlətlərini diz çökdürüb. Köçərilərin sayı qitə boyu hərəkət edib əraziləri nəzarət altına almaq üçün bəs eləmirdi. Hələ biz döyüş əsnasında ölənləri saymırıq. Nəzərə almaq lazımdır ki, hücuma keçənlər müdafiə olunanlardan 6 dəfə çox qırılır, özü də həmin ərazini ruslar və ya perslər müdafiə edirsə, lap çox qırılır!

 Nə qədər professional turançı olsan da, sırf texniki səbəblər üzündən monqolları “mobiliziasiya” edib dünya fəthinə sürükləmək heç cür alınır ki, alınmır. Müvafiq mədəni, iqtisadi və demoqrafiq baza yox idi. Yüz minlərlə monqol öz yurtalarından çıxıb Qərbə axışmışdısa, bəs onda Monqolustanda kim qalmışdı? Onların maddi-texniki təminatını kim həyata keçirirdi? Qocalar və qadınlar? Bəs mal-qoyunu kim otarırdı? Uşaqlar? Ordu on illərlə çəkən yürüşə çıxırsa, arxada güclü iqtisadiyyata malik ölkə qoyub getməlidir. Primitiv mədəniyyətə malik olan monqollar tutarlı hərb maşını, müasir silah, professional ordu və işlək döyüş taktikası yarada bilməzdilər. Professional ordunun yaradılmasını yalnız iqtisadi cəhətdən məhsuldar, yüksək gəlir sahələrinə malik cəmiyyət özünə rəva görə bilər. Həmin dövrdə bu boz və ac çöl planetə qan uddurmaq hayında deyildi.

 Mütəxəssisləri təəccübə salan odur ki, 100 minlik ordulara malik olmalarından dəm vurulan monqollar bu qədər qılıncı, yaraq-əsləhəni hardan tapmışdılar? Köçəri monqolların həmin əsrlərdə metallurgiyası olmayıb ki, nəhəng kontingenti silahlandırsınlar. Həmin dövrdə monqoların qoyun soymaq üçün bıçaqdan və çuxa tikmək üçün qıyıqdan başqa silahı olmayıb, onlar misri qılınc nə olduğunu bilməyiblər. Aqressiv geopolitik siyasət yeritmək üçün dövrün yüksək hərbi texnologiyalarına malik olmalısan. Əgər hesab etsək ki, monqol döyüşçüləri dəri paltarlar geyinirdilər və qalxanları da taxtadan idi, yenə də qılıncları, nizələri, bıçaqları və atlarının nalı üçün hökmən dəmir tələb olunurdu. Monqolustan çölü elədir ki, atı nallamağa ehtiyac yoxdur. Amma Rusiyaya girmisənsə, hökmən atlara nal vurmalısan. Qarlı-buzlu Rusiya çöllərində yürüş etmək üçün hökmən atlara nallanmalıdır. 100 minlik ordunun atlarını nallamaq üçün 400 ton dəmir lazımdır. Nəzərə alın ki atlar hər 2-3 aydan bir yenidən nallanmalıdır. Monqolustan torpaqlarında filiz yataqları aşkarlanmayıb və dəmis istehsalı sahələri haqqında məlumatlar yoxdur. Araşdırmalar göstərir ki, monqollar həmin dövrdə nəinki yaraq-əsləhə (qılınc, qalxan, dəbilqə, nizə) və ordu qaydaları (cərgə, legion, süvari qoşunları) nə olduğunu bilmirdilər, heç ölkənin çox yerində metal, dəmirçi və ordunun nə olduğu barədə anlayış belə yox idi. Vəhşi monqol köçəriləri skiflər və ya kazaklar kimi nəsildən nəsilə ötürülən hərbi ənələlərə malik deyildilər. Monqollar tarixən dünyaya hökmranlıq etmək halında olmayıblar və indi də o haldan çox-çox uzaqdırlar. Ümumiyyətlə, monqollar döyüşkən xalq sayılmır. Odur ki, qabağına çıxanı yıxıb sürüyən, yolunun üstündəkiləri tar-mar edən qorxunc monqol ordaları haqqında hekayətlər fantastikada başqa bir şey deyil.

 Həmin dövrdə qılınc monqollar üçün ekzotika və təmtəraq sayılırdı. Dəmir alətlər Monqolustanda olduqca baha idi və köçərilərin gözündə onlar zinət əşyaları sırasında idi. Metallurgiyanın inkişafı üçün yaylaq-qışlaq həyat tərzi yox, oturaq həyat tərzi lazımdır; püxtələşmiş texnoloji baza, nəsildən nəsilə ötürülən sənətkarlıq, əritmə sobaları, tələbat və satış bazarı gərəkdir ki, köçəri monqollar belə məsələlərdən çox-çox uzaq idilər. Monqollar yəhər nə olduğunu bilməyiblər, monqol çölündə atı nallamağa ehtiyac olmayıb, qış üçün ot da biçmək lazım gəlməyib, mal-heyvan yay-qış çöldə otlayıb. Yurtanı- monqol evini qurmaq üçün mismar da gərək olmayıb. Evi qızdırmaq üçün odun doğramağa balta da lazım olmayıb- monqollar evlərini odunla yox, təzəklə qızdırırdılar. Monqolustan torpaqları əkin üçün yaramadığından burada dəmir kotana da ehtiyac duyulmayıb. Odur ki, Monqolustanda metallurgiyanın inkişafı üçün zəmin yox idi. Əksinə həmin dövrdə monqolların hücum etdiyi iddia olunan regionlar metallurgiyanın ən yüksək inkişaf etdiyi regionlar idi. Monqolların adi dulusçuluq istehsalından xəbəri yox idisə, hansı metallurgiyadan söhbət gedə bilər? Silah yox idi; silahsız isə monqollar nəinki rusları və iranlıları, heç çukçaları da əsarət altına ala bilməzdilər. Dünyanın yarısını tutmaq üçün monqollar sehrli çubuğa malib olmalı idilər ki, həmin çubuğu onların əlinə iudey tarixçiləri veriblər.

 Başa düşmək olmur, Çingizxan heç bir xəritə tanımadan, yad diyarlarda başlarına nə iş gələcəyini bilmədən ac-yalavac və məzlum soydaşlarını okeandan okeana imperiya yaratmaq üçün necə yola gətirə bilib! Axı Adriatik dənizinə gedib çıxmaq qonşu yurtaya hücum deyil, ürək və can istəyir. Bizi inandırmağa çalışırlar ki, monqol ordusunda dəmiz nizam-intizam vardı. Monqol xalqına hörmətlə qeyd etməliyik ki, elə indinin özündə də bir dəstə monqolu bir yerə toplayıb onlardan nizam-intizamlı xırda tabor yaratmaq asan məsələ deyil. Ən gülməlisi isə köçərilərin dəniz flotuna malik olması nağılıdır.

 Rəsmi versiyada göstərilir ki, monqolların imperiya yaratmasına o səbəb oldu ki, “12-ci əsrdə monqollarda qəbilə quruluşu dağıldı və ordular yarandı”. Amma araşdırmalar göstərir ki, monqollarda 13-cü əsrdə qəbilə quruluşu hələ dağılmamışdı. 13-cü əsrdə monqollar ibtidai icma quruluşuna yaxın bir halda yaşayırdılar, cəmiyyət nə olduğunu qanmırdılar. 1920-ci illərdən Monqolustana ayaq açan Rus bolşeviklər monqolları ibtidai icma quruluşundan güclə ayıra bildilər. Nəinki Monqol imperiyası, heç tarixdə monqol dövləti də olmayıb- Monqolustan dövlətini 1924-cü ildə ruslar yaradıblar. Minilliklər boyu dəyişməz qalan ətalətli sistem yazlnız Sovet hakimiyyətinin yaranması ilə (müəyyən qədər) hərəkətə gəlmişdir. Elə indinin özündə də Monqolustan dövləti hərbi nöqteyi-nəzərdən öz məziyyətləri ilə seçilmir, qonşu dövlətlər üçün heç bir təhlükə törətmir. Monqollar min il əvvəl olduğu kimi başlarını aşağı salıb kasıbçılıqlarını edirlər. Monqollar tarix boyu heç vaxt imperiya yaratmaq qüdrətində olmamışlar; indinin özündə də nə o amalda, o təpərdə deyillər. Yumşaq desək, monqol təbiəti dövlətçilik mahiyyətindən çox-çox uzaqdır. Monqolların öz yazıları heç vaxt olmayıb- təkcə bu bəs edir deyək ki, monqolların tarixən nəinki imperiyaları, heç dövlətləri də olmayıb. Dövlət məmurlar aparatı, icraatlar, qərarlar, əmrlər, hesabatlar və vergi yığımı deməkdir- dövlət qurmaqçün hökmən yazı olmalıdır.

 Tarixə baxsaq görərik ki, 16-cı əsrdə kazaklara Sibirin fəthi böyük çətinliklə başa gəlmişdi; onlar Baykala kimi bir neçə min kilometr məsafəni döyüşə-döyüşə 50 ilə irəliləyə bilmişdilər. Nəzərə almaq lazımdır ki, kazakların arxada maddi-texniki təminatlarını quran, hərtərəfli dəstək verən güclü dövlətləri vardı. Qarşılarına çıxan xalqların hərbi hazırlığı isə kazaklara müqayisədə heç nə idi. Tarix kitablarına inansaq, monqollar kazakların qət eydiyi məsafədən iki dəfə çox məsafəni 20 il ərzində qət edərək, böyük bir qitəni asanlıqla ələ keçirmişlər. Başqa misallar da göstərmək olar. Amerikanlara yeni qitədə 3-4 min kilometr məsafəni irəliləmək üçün 50 il vaxt lazım oldu- hərtərəfli texniki üstünlüklərinə baxmayaraq ox atan hinduların kəskin müqaviməti amerikanları taqətdən saldı. Eyni problemlə Avropa kolonizatorları 19-cu əsrdə Afrikanı ilhaq edərkən üzləşmişdilər. Amma monqollarla bağlı mənzərə fərqlidir. Böyük Vətən Müharibəsi zamanı alman tankları günə 20 kilometr yol gedirdilər. Monqollar alman tanklarından da bərk gedirmişlər. Bizim alimnüma tarixçilərin elmi işlərindən aydın olur ki, monqol ordusu günə 100 kilometr irəliləyirmiş.

 O da maraqlıdır ki, köçəri monqolların bütün yürüşləri qışa təsadüf edir. Tarixçilər bunu onunla izah edirlər ki, qışda çaylar donduğundan onları adlamaq daha asan olur. Amma keçəcəyin yerləri yaxşı tanımasan, bu da asan məsələ deyil. Hara burursan bur, Çingizxanın yüz minlik ordunun başında Çinin qulabanından start götürüb qarlı dağlar aşaraq, çox ellər dolaşaraq Avropa hüdudlarına yürüş etməsi nağıldan başqa bir şey deyil. Yüz minlik ordular eni 2 kilometr olan Volqa və Dnepr çaylarını necə keçirdilər? Üzə-üzə? Hətta qışın gəlməsini və çayların donmasını gözləməli olsan, atları yemləmək üçün külli miqdarda ot və arpa gərəkirdi. Fransızlar Rusiyaya tam hazırlıqlı hücum etmişdilər, amma qışın soyuğu analarını elə ağlatdı ki, atlarını kəsib yeməyə başladılar və geriyə piyada qayıtdılar. Şaxta almanlara elə bir od qoymuşdu ki, avtomatları da atmırdı və onlar avtomatlarını bir qab isti yeməyə dəyişirdilər. Əlbəttə həmişə hər şeyin cavabını tapan pantürkistlərimiz fantaziyalar qura bilərlər ki, Monqol İmperatoru strateji planı hazırlamışdı, qlobal lahiyə cızmışdı. Məsələn, 100 tonlarla təzək qurudularaq yola götürülmüşdü, monqollar qışda təzəkdən bala-bala yandırıb qızınırdı, soyuğu veclərinə almayıb ocağında qırağında məsti-xumar olurdular. Amma təzəyin daşınması üçün çoxlu arabalar, arabaları dartmaq üçün atlar lazımdır. Atları yemləmək üçün isə yenə də arpa və yonca presi tələb olunur. İl boyu bir metr qarın altında qalan Rusiya çöllərində atlara yem tapıb çıxarmaq asan məsələ deyil. Həm də 10 minlik ordunun uzaq səfərə çıxması üçün hər döyüşçüyə daha 2 at tələb olunur -biri ehtiyat üçün, digəri isə ərzaq, alaçıq və əşyalar yüklənmiş arabanı dartmaq üçün. Hər atın qidalanması üçün sutkada 5-6 kiloqram arpa tələb olunur. Çinin qulabanından çıxıb Avropanın göbəyinə çapan 10 minlik ordunun atları günə 100 minlərlə ton arpa yeməlidir. Adi hesablamalar göstərir ki, atların belində qitələrarası işğalçı yürüşlər keçirmək monqolların hünəri deyildi.

 Bəzi qatı (os)turanistlərimiz deyə bilər ki, monqolların arabaları olmurdu, türk qanı olanlar arabaya ehtiyac duymurdular, türk oğlu türk atın belində doğulub, atın belində də yaşayıb yaradır, atın belində də ölürdü. Lap yaxşı. Amma yürüşə çıxmaq üçün hökmən araba lazımdır. Ən azı trofey üçün. Xalqların sənə verdiyi xələtləri yığmaq üçün. Əldə olunmuş qəniməti arabaya yükləyib evinə aparmadınsa, yürüşə çıxmağın nə ləzzəti? Bəs onda özünü odun-alovun içinə niyə atmışdın?

 Monqol atları bizim gördüyümüz adi atlar kimi deyil. Monqolustanda olanlar bilir ki, monqol atlarının boyu təxminən 1 metr olur. İnternetdə “monqol atları” yazsanız görəsəksiniz. Monqol atına eşşək demək olmasa da, heç at da demək düz gəlmir- qatır adı tam uyğundur. Belə atlar Rusiyanın il uzunu bir metrdən əskik olmayan qar yığınının altından otu necə tapıb yeyirdilər? Balacaboy və arıq monqollar belə qatırların belində necə okeandan okeana Monqolustan yaratmışdır? Uzülmüş monqollar öz qatırlarının belində qədim dünyanın döyüşkən xalqları olan rusları, persləri, çinliləri və avropalıları necə diz çökdürmüşdülər? Heç kəs bu abrokabadralardan baş çıxarda bilmir. Sərəncamlarında hətta dünyanın ən dözümlü at cinsləri olsaydı belə, monqollar o dövrdə Rusiya və Yaxın Şərq kimi məsafələri adlayıb qurtara bilməzdilər. Bədənləri soyuq iqlim şəraitinə öyrəşməmiş monqolları arabalara yükləyib Rusiyaya gətirsəydilər belə, onlar sağ çıxmazdılar- şaxta hamısını qırardı! Nəzərə almaq lazımdır ki, orta əsrlərdə havalar indikindən qat-qat sərt keçirdi.

 Keçi dərisindən çuxa geyinmiş monqolların qışın soyuğunda Rus qalalarını necə alması müəmma olaraq qalır. Monqolların topları da yox idi, ağır qalaların divarlarını onlar necə deşirdilər? Kəllə ilə? Top olmayan yerdə şəhəri yalnız uzun müddət mühasirədə saxlamaqla, içəridəki əhalini ac-yalavac hala salmaqla ələ keçirmək olar. Amma qışın soyuğunda bu da ağlabatan deyil. General Şaxta çöldəkilərin anasını ağladar. Tarixdə elə hallar olmuşdur ki, mühasirəyə alanlar mühasirəyə düşənlərdən çox üzülüb əldən getmişlər, aclıq və soyuqdan qıy vurmuşlar. Yəqin monqolların güclü maddi-texniki təminat nazirlikləri varmış. Arxadan daşıyıb gətirirmişlər, bunlar da qala divarlarının dibində yeyib-içib şellənirmişlər. Ruslar qalaları, yaşayış məskənlərini əsasən yüksəklikdə, nəhəng təpə və diklərin üstündə tikirdilər. Bundan əlavə qala divarlarının özünü torpaqdan hündür sədd vuraraq üstündə qururdular. Qala divarlarından çöldə dərin xəndək də qazırdılar. Qondarma rəsmlərdə gördüyümüz daşatan qurğuları o qədər yaxına gətirib düz hədəfi vurmaq mümkün deyildi. Rus çölündə o ağırlığa qaya parçalarını tapmaq, lap tapsan da hadisə yerinə sürükləyib gətirmək mümkün deyildi.

 Hörmətli türkçülərimiz deyə bilərlər ki, rusların qala divarları taxtadan tikildiyindən monqol babalarımız zajiqalka ilə od vurub çəpərləri yandırırdılar, tüstüdən gözləri yaşarmış ruslar momentalnı çölə tökülüşüb, Bilge xaqanın qohum-əqrəbasının qarşısında dizlərini yerə atıb, yalvarıb aman diləyirdilər. Amma qışın günü belə çəpərləri yandırmaq da asan deyildi, belə ki ruslar taxtalara su vururdular ki, üstü buz bağlasın. Hər metr uğrunda vuruşmaqları, üzülənədək müqavimət göstərməkləri ilə ad çıxarmış əzmkar rusların məskənini tutmaq uyğur yurtasını almaq kimi asan gəlməsin sizə. Rus yaşayış məntəqəsinə hücuma keçənlərin itkisi həmişə müdafiə olunanlardan 3-5 dəfə çox olub. Tarixən belə olub, belə də olacaq. Pantürkistlər istəsələr də, istəməsələr də. Polyaklar Smolensk qalasını 2 il mühasirədə saxladılar, 30 min polyak qırıldı, amma polyaklar qalaya girə bilmədilər. Monqollar Rusiya qalalarına belə asanlıqla necə zəbt edirdilər? Tarixçilər qeyd edirlər ki, monqollar 74 böyük Rus şəhərindən 45-ini yerlə bir ediblər, özü də bu şəhərləri cəmi bir neçə gün ərzində yüngül hücumla tutublar. 100 faiz monqolların sehrli çubuğu var imiş!

 Hətta ərazilərindən keçdiyi xalqlar monqollara müqavimət göstərməyib, qarşılarına duz-çörəklə çıxıb baş əysəydilər belə, 10 minlərlə ordunun vəziyyəti heç də yaxşı olmazdı. Anaları ağlayardı, buna söhbət də yoxdur.

 Müasir Monqolustan ərazisində monqol xanlarının xarici ölkələrə zəfər yürüşləri haqqında bircə dənə olsun salnamə və ya digər tarixi mətn tapılmamışdır. Monqol folklorunda onların vaxtilə dünyaya ağalıq etmələrinə, xalqları qarşılarında diz çökdürmələrinə eyham belə yoxdur. Monqollar Çingizxanı tanımırlar, nağıl və əfsanələrində bu adda qəhrəman yoxdur. Ümumiyyətlə, monqollarda xan və xanlıq institutu yoxdur; onlar xanın nə olduğunu yalnız kitablardan oxuyublar. Monqollar yalnız bu yaxınlarda bilmişlər ki, dünyaya Çingizxan adlı sərkərdə bəxş etmişlər və Avropa tarixçiləri onları tarixin ən güclü xalqı sayırlar. Monqol tarixçilərinin bir çoxu hələ də bu işlərə məəttəl qalmışlar. Monqollar Çingizxanı tanımırdılar, boyunlarına zorla qoydular ki, əkə, sizin dünyanı qarşısında diz çökdürmüş padişahınız olub! Heç ruslar özləri 19-cu əsrin ortalarına kimi bilmirdilər ki, monqollar onları işğal edibmişlər. Alman alimləri dedi. “Monqol-tatar əsarəti” ifadəsinə ruslar ilk dəfə alman tarixçisi Xristian Kruzenin 1817-ci ildə yazdığı kitabında rast gəldilər. Kruzenin bu kitabı Qərbyönümlü Romanovlar hakimiyyətinin sifarişi ilə tərcümə olunaraq Rusiyada yayıldı. O vaxtdan “monqol-tatar təcavüzü” mifi dövriyyəyə buraxıldı. İtalyanlar da ölkələrinə bir vaxtlar monqolların hakim olması haqqında heç nə eşitməyiblər, halbuki ənənəvi tarixşünaslıq iddia edir ki, monqol ordusu Adriatik dənizinə və Venaya kimi gəlib çıxmışdı.

 Dünyanın yarısına cənginə alan Monqol İmperatorluğu özündən sonra nədənsə bircə dənə də olsun yazılı sənəd və ya abidə saxlamamışdır. Monqollara yazı yazmağı 20-ci əsrdə ruslar öyrədiblər. Daşda bir mücərrəd yazı tapıblar, alman alimləri iddia edirlər ki, üstündə monqolca Çingizxan yazılıb! Pers çarları Arqun və Uldzeytunun Fransa kralına məktubunu monqol yazışmalarına aid edirlər. “Monqolların gizli dastanı” adlı 13-cü əsrdən qalma bir əlyazma var. Bu dastan nədənsə Çingizxan və onun dövlətçiliyinə aid edilir. Dastanda Çingizxan və onun mafiyasının izi-tozu da yoxdur. “Monqolların gizli dastanı”nda Çingizxan sülaləsinin yox, Yuan adlı sülalənin hakimliyindən danışılır. Bu əlyazmanı arximandrit Pallidiy 1872-ci ildə Çində dindar missiyasının rəhbəri olarkən əldə edib, Rusiyaya gətirib və nədənsə “Çingizxan haqqında gizli monqol dastanı” adı ilə çapa buraxıb. Fikirləşıb ki ola bilsin Çingizxan haqqındadır. Arximandrita elə gəlib ki, dastanda bəhs olunan Yuan- Çingizxan, Şuçu isə Xubilay xan ola bilər. O vaxtdan dünya tarixşünaslığı həmin dastanı Çingizxan haqqında dastan kimi qəbul edib. Dastanda haqqında belə pafosla danışılan adam ancaq və ancaq Çingizxan ola bilərmiş! Həmin dastanın Çingizxana heç bir dəxli yoxdur, adi monqol dastanıdır. Dastanın Çin dilində olması da heç kəsin vecinə deyil, tarixşünas camiə onu Çingizxanın adına keçirib.

 Arxeoloqlar nə qədər əlləşsələr də, monqol ağalığının qurulduğu deyilən yerlərdə heç bir monqol izi tapa bilmirlər. Həmin yerlərdən yunan, pers, rus, italyan izi tapılır, amma monqol izinə rast gəlinmir. Monqol dağıntılarına aid edilən yerlərin heç birindən arxeoloji qazıntılar zamanı monqolid antropoloji materialı tapılmır, əksinə ağ irqə mənsub olan insanların sümükləri çıxır. Müharibələr, şəhərlərə hücumlar, qanlı müqavimətlər doğrudan da olmuşdur, amma bu savaşlar monqollarla olmamışdır. Qızıl Orda dövrünə aid qəbiristanlıqlardan monqoloid irqinə yox, avropoid irqinə mənsub insanların sümükləri çıxır. Buna həm yazılı mənbələr, həm də qədim rəsmlər dəlalət edir: onlarda “monqollar” avropalı görünüşlü- bəyaz saçlı, mavi gözlü, uca boylu təsvir olunurlar. 300 il “əsarətdə” qalmalarına baxmayaraq nə Rusiya, nə də İran torpaqlarında bircə dənə də olsun monqol sikkəsi tapılmayıb. Ümumiyyətlə, numizmatlar dünyanın heç bir guşəsində monqol sikkəsi aşkarlamayıblar.

 Monqol İmperiyasının heç bir arxitektura abidəsi də qalmayıb. Monqolustan ərazisində o dövrə aid qalalar, anbarlar, ordu qərargahların, sərkərdə sarayları aşkarlanmayıb. Çingizilər, eləcə də Teymurilər taxt-tacına məxsus olan hakimiyyət atributikalarının heç biri Monqolustan ərazisində tapılmayıb. Monqolustanda nə vaxtsa İmperiya mərkəzi olmasını sübut edən xırda bir dəlil də yoxdur. Monqolustana zəbt etdikləri ərazidən apardıqları heç bir artefakt yoxdur. İudey akademik sisteminin qondardığı tarixi “mənbə”lərdə iddia olunur ki, Çingizxan İmperiyasının Monqolustandakı Karakorum adlı paytaxtına “dünyanın bütün ölkələrindən qızıl və gümüş daşınırdı”. “Monqolların tutduqları şəhərlərdən ələ keçirdikləri hərbi qəniməti daşıyan dəvə karvanlarının ardı-arası kəsilmirdi”. “İşğal olunmuş ölkələrdən sənətkarlar tikinti işləri aparmaq üçün imperiyanın paytaxtına gətilirdi”. Hanı? İzi-tozu da yoxdur.

 Avropalılar Karakorumu Monqolustanda tapıblar, daha doğrusu yerli-yeksan olan bir yer tapıblar, adını da qoyublar Karakorum. Yerli monqollar özləri həmin yerə Karakorum yox, Muztaq deyirlər. Qumun altından qazılıb çıxarılmış bu məntəqədə heç bir maraqlı, qeyri-adi arxitektura binasına rast gəlinmir, adi gil kərpicdən tikilmiş kümələrdir. İlk baxışda da aydındır ki, bura paytaxt yox, adi kənd olub. Karakorum doğrudan da imperiya paytaxtıdırsa, burda hökmən pul kəsilən yer- zərbxana olmalıdıydı. Karakorum qazıntılarında belə bir yer aşkarlanmayıb. Karakorum dedikləri yerdə ən gözəgəlimli bina 17-ci əsrdə tikilmiş buddist Erdeni-Dzu monastrının xarabalıqlarıdır. Rəşidəddin Fəzlullah yazırdı ki, Monqol İmperiyasının paytaxtında dinar və dirhəmlər geniş işlənir. Gilyom de Rubruk Monqol paytaxtında Roma pulunun dövriyyədə olduğunu yazırdı. Plano Karpini yazırdı ki, Bağdad hakimi monqollara bacı Roma qızıl sikkələri- bezantla ödəyir. Amma Karakorum şəhərinin qazıntılarında Çin pulundan başqa heç bir pul tapılmamışdır. Dünyaya ağalıq etmək üçün stalib iqtisadiyyat və möhkəm industriya lazımdır, bunların olması üçün isə pul lazımdır. Karakorum dünyanın əsas quru, eləcə də dəniz yollarından çox-çox uzaqda yerləşirdi, ona görə heç vaxt imperiya paytaxtı ola bilməzdi. Aydın məsələdir ki, Çingizxan İmperiyasının paytaxtı Monqolustanda deyilmiş.

 Astarxan vilayətində bir xarabalıq tapıb deyirlər ki, Qızıl Ordanın paytaxtı Saray-Batu bura olub. Həmin xarabalıqda ən böyük tikilinin adını Xan sarayı qoyublar. Amma bu “saray” mal tövləsi boydadır və çiy kərpicdən tikilib. Az qala dünyanın yarısına ağalıq etmiş imperator çiy kərpicdən tikilmiş damda yaşayırmış! Xan sarayı çir kərpicdən tikilməz. Çiy kərpicdən mal tövləsi və cücə lölü tikilər. Tikilidə nəinki həmin dövrün digər sarayları, heç min illər qabaqkı saraylarda olan xırda əzəmət nişanı belə gözə dəymir.

 Sual doğuran məsələlər çoxdur. Necə olub ki, köçəri tayfalar tarixi minilliklərlə ölçülən dövlətləri məhv ediblər? Çin, İran, Xarəzm kimi möhtəşəm imperiyalar yaşayışı ibtidai icma quluşuşundan fərqlənməyən bir irqin qarşısında necə çöküblər? Qafqaz dağlarında döyüşkənliyi ilə ad çıxarmış xalqlar nizamsız səhra adamlarının qarşısında necə əyiliblər? Var-dövlət, nizam-intizam və hərbi potensial sarıdan misli olmayan Bulqariya və Rus knyazlığı kimi dövrün güclü dövlətləri geridəqalmış çoban dəstələrinə niyə tutarlı cavab verə bilməyiblər? Qəmə və qıyıqdan başqa silahı olmayan qıyıqgözlülər saysız-hesabsız qıpçaq, alan, bulqar, rus, macar, polyak və alman ordularını əzərək Avrasiya qitəsinə necə yiyələniblər? Rusiyanın mərkəzi hissəsində, Volqa və Don çayı sahillərində yaşayan əsas döyüşkən qüvvənin- kazakların işğalçı monqollarla toqquşması niyə bircə dəfə də olsun qeydə alınmayıb? Batı xan Avrasiya qitəsinə necə qan uddurmuşdur ki, Çingizxanın ölümü ərəfəsində onun cəmi 4 minlik qoşunu vardı? Bu kimi məsələlər ənənəvi tarixçiliyin diqtə etdiyi paradiqmalarla uyuşmur. Biologiya elmindən məlumdur ki, zənci və monqolid irqlərinin geni dominantdır. Yəni valideynlərdən istənilən biri zəncidirsə, uşaq hökmən qara doğulur və valideyinlərdən biri monqoloiddirsə, uşaq hökmən qıyıqgöz doğulur. Bəs necə olur ki, Avropada qıyıqgözlərə rast gəlinmir? Axı tarixşünaslıq bizə yeridir ki, sayı yüz minlərlə ölçülən monqol əsgərləri Avropanı əsrlər boyu terrorizə ediblər! Xatırladaq ki, qədim dövlərdə müharibələr zamanı qadınlar qənimət sayılırdı və qalib ordu tərəfindən kütləvi zorlanmaya məruz qalırdı. Monqoloid irqinin nümayəndələri üçün balaca boy, qara saç, qıyıqgözlülük, seyrək tükə malik qarabuğdayı-sarımtıl üz, yanaq sümüklərinin enliliyi xarakterikdir. Bəs nəyə görə Avropada bu tip insanlara rast gəlinmir? Rusların, polyakların, macarların və almanların antropoloji quruluşlarında niyə dəyişikliyə rast gəlinmir? Məntiqlə Rusiya əhalisinin az qala yarısı monqol və türk mənşəyinə malik olmalı idi. Hanı? Nəyə görə ordaçılar əsrlər boyu əsarətdə saxladıqları (iddia olunan) Şərqi Avropa ərazilərində heç bir antropoloji iz saxlamayıblar? İndi həmin yerlərdə (öz identikliyini qorumuş) slavyanlar yaşayır. Böyük bir xalq kütləvi şəkildə heç bir iz qoymadan hara yoxa çıxıb? Suallar çox ola bilər, amma cavab birdir: “monqol-tatar təcavüzü” nağıldan başqa bir şey deyil.

RUSİYADA MONQOL İZİ YOXDUR

 13-14-cü əsrə aid antropoloji tədqiqatlar göstərir ki, həmin dövrdə Rusiyada monqollar olmayıb. Kiyev, Vladimir-Suzdal, Ryazan torpaqlarında qazıntılar zamanı heç bir monqoloid kəlləsi tapılmamışdır. Nə monqolların genetikasında rus izinə, nə də rusların genetikasında monqol izinə rast gəlinmir. 2008-ci ildə dərc olunmuş beynəlxalq genetik araşdırmaçıların məruzəsində göstərilir ki, Rus qanı ən təmiz qanlardan biridir və rusların qanında Asiya qatışığı yoxdur. Rusiya Tibb Elmləri Akademiyası Tibbi-Genetik Mərkəzinin, o cümlədən “Kurçatov institutu” Elmi-Tədqiqat Mərkəzinin apardıqları tədqiqatlar nəticəsində rusların genefondunda tatar elementləri aşkarlanmamışdır. Necə möcüzəli şəkildə olubsa, 300 illik monqol-tatar təcavüzü rus genofondunda heç bir iz saxlamayıb. Axı ənənəvi tarixşünaslıq iddia edir ki, monqol-tatarlar əllərinə keçən digər xalqlar kimi rusların da qadınlarını gecə-gündüz zorlayırmışlar. Monqol qaploqrupunun yayılma xəritəsinə baxarkən aydın olur ki, monqollar heç vaxt o vaxtkı Rusiya hüdudlarına gəlməyiblər. Necə olur ki, bir neçə aylığa Rusiyaya girmiş, ötəri keçmiş fransızların, cəmi bir neçə il olmağa macal tapmış almanların DNK-sı qalır, amma 300 il Rusiyada hegemonluq etmiş monqolların DNK-sı qalmır? Monqolların hökmranlıq etdikləri iddial olunan Hindistan, Qafqaz, İran, Kamboca və Çin ərazilərində də onların DNK-larına rast gəlinmir. Bu yazıqlar, belə deyək, Monqolustandan başqa heç yerdə tum atmayıblar. 100 minlik monqol ordusu hamısı xədimlərdən təşkil oluna bilməzdi. Amma Monqolustanın özündə genetik planda Çin əsarətindən qalma elementlər açıq-aydın biruzə verir. Monqolustanda hətta rus DNK-sına da rast gəlinir, amma Rusiyada monqol DNK-sı yoxdur ki yoxdur.

 Rusiya şəhərlərinin heç birində monqol qarnizonu olmamışdır. Monqollarla ruslar bir-birlərindən silah, yaraq-əsləhə detalları, hərb sənətinin sirlərini əxz etməyiblər. Eləcə də bir-birinə hansısa məxsusi ənənə və ya atributikalarını ötürməyiblər. Monqollar 300 il Rusiyanı işğal altında saxlayıblar, amma nədənsə ruslar bircə dəfə də olsun onlara qarşı üsyan qaldırmayıblar! Axı Rus xalqını asanlıqla əsarətdə saxlamaq mümkün deyil, hökmən etirazlar olmalıydı. Köçərilərin mərkəzləşdirilmiş imperiya yaratmaları o yana qalsın, başında bu qədər uzun müddət durmaları da təəccüb doğurur. Məsələ burasındadır ki, əkinçilərdən fərqli olaraq köçərilər torpağa bağlı deyillər; istənilən xırda iğtişaş zamanı onlar dövlətçiliyin başını buraxıb gedə bilərdilər.

 Araşdırmalar göstərir ki, rus xalqı ilə monqol xalqı tarixən ayrı-ayrı meridianlarda yaşayıblar, 20-ci əsrə kimi bir-biri ilə hansısa təmaslarının detallarına rast gəlinmir. Monqolların nədənsə rus dilinə təsiri hiss olunmur. Nə rus dilinə bircə kəlmə monqol sözü keçib, nə də monqol dilinə rus sözü. Rus tarixçisi Nikolay Karamzin (1766-1826) yazır: “13-15-ci əsrlərdə dilimiz daha təmizlik və düzgünlük qazandı”. Monqol hakimiyyəti Rusiyada özündən sonra heç bir yazılı sənəd və ya qeyd saxlamamışdır; həmin dövrə aid dövlət sənədlərinin hamısı ruscadır. Rusiya rəsmi arxivlərində monqol yarlıklarının izi-tozu da yoxdur. Karamzin göstərir ki, monqol-tatarların dövründə dini işlərindən tutmuş məişətə kimi hər yerdə Rus dili işlənirdi, özü də dilin qrammatik qaydaları formalaşdırılır və ona ciddi riayyət olunurdu. Qəribə əsarətdir. Araşdırmalar göstərir ki, həmin dövrdə Rusiyada iqtisadiyyatdan tutmuş mədəniyyətə kimi bütün sahələr hərtərəfli inkişaf edirdi. Nosovski və Fomenko monqol işğalı dövrünü “Rus mədəniyyətinin çiçəklənmə dövrü” adlandırırlar.

 “Monqol-tatar təcavüzü” yalanının bir-biri ilə uyuşmayan detalları bu gün açıq-aydın nəzərə çarpmaqdadır. Rusiyada get-gedə daha çox tədqiqatçı “monqol-tatar təcavüzünün” yalan olması fikrinə gəlirlər. Monqol-tatar mifini dağıdanlar biri də tanınmış avrasiyaçı alim Lev Qumilyovdur. “Mən rus adamıyam, amma ömrü boyu tatarları şər və böhtandan qorumuşam”- Qumilyovun Kazanda qoyulmuş heykəlinin postamentində onun bu sözləri yazılmışdır. Qumilyov sübut edirdi ki, monqol-tatar təcavüzünün heç bir elmi əsası yoxdur, Miller versiyası heç bir rus və xarici mənbələr ilə təsdiq olunmur. O öz mühazirələrində deyirdi ki, “monqol-tatar təcavüzü” teoriyası 18-ci əsrdə Bayer, Miller, Şlötser kimi alman alimləri tərəfindən uydurulmuşdur. Bu teoriyanın yaradılıb dövriyyəyə buraxılması Qərbin maraqları çərçivəsində həyata keçirilmişdir. Alimin mülahizələrindən riqqətə gəlmiş Peterburq yazıçısı Qelian Proxorov onun haqqında belə demişdi: “Allah sizə öz nəzəriyyənizi izhar etmək imkanı qismət etmişdir; artıq bu nəzəriyyə ümumi sərvətə çevrilmişdir və bütün ölkəni düşünməyə vadar etmişdir”. Andrey Pisarev isə bildirmişdir ki, Qumilyov “indi Rusiyada yeganə ciddi tarixi məktəbi təmsil edir”.

 Publisist Yuri Petuxov da göstərir ki, indiki Monqolustan ərazisində yaşayan monqollar heç vaxt Qafqaz, Yaxın Şərq, Qara dəniz və Rusiya hüdudlarına yürüşə çıxa bilməzdilər. Akademik Konstantin Skryabin monqol-tatar təcavüzünün yalan olması mülahizəsi üzərində qətiyyətlə dayanmışdır. Professor Stoleşnikov zarubezhom.com saytında belə yazır: “Rusiya tatarları- slavyanların genetik qardaşlarıdır. Tatar və monqollar heç vaxt rusların düşməni olmamışlar. Tarixşünaslığın çirkli əlləri ilə ləkələnmiş heç bir günahı olmayan millətlərə bəraət qazandırmaq vaxtı çatmışdır. Sanballı müəlliflər tərəfindən ciddi-cəhdlə ən iri milli qruplar- ruslar və tatarlar arasında ədavət toxumu səpilməkdədir. Bütün tarix kursu tatarların ruslara hücumları, onların bir-birini qırıb çatmaları haqqında nağıllarla aşıb daşır. Amma heç bir yerdə deyilmir ki, tatarlar da rus, mordva, belorus və digərləri kimi genetik cəhətdən ağ irqin nümayəndələridir. Yəni bizim doğma qardaşlarımızdır. Tatar qoşunları həmişə Rus ordusunun tərkibində olmuşlar- istər xarici düşmənə qarşı, istərsə də daxili müharibələrdə onlar da ruslarla birgə vuruşmuşlar. Tatarları Rusiyanın yüngül süvari qoşunu da saymaq olar. Və yaxud rusları tatarların zirehli döyüşçüləri saymaq olar. Tatarlar Kulokov çölündə moskvalılarla birgə Mamaya qarşı döyüşdülər. Tatarlar şved və Livon müharibələrində düşmənə ilk hücuma keçdilər. 1410-cu ildə Qrünvald yaxınlığında polyak-rus-tatar birləşmiş qoşunları Xaç cəngavərlərini darmadağın edərək Tevton ordeninin onurğa sütununu sındırdı; həmin döyüşdə də ilk zərbəni tatarlar endirdilər. Monqollar Rusiya hakimiyyətinə petisiya ünvanladılar ki, onlar tarixən ruslarla dost olublar və indi də dostdurlar; Monqolustan tarixində monqolların öz şimal qonşularına hücum etmələri barədə xırda bir qeyd də yoxdur. Monqollarda hansısa Çingizxan barədə bircə dənə əfsanə belə yoxdur. Arxeoloqlar Monqolustanda Ordanın varlığına aid bircə sübut da tapmayıblar. Hələ indiyədək qazıntılar zamanı Ordaya aid bircə dənə də olsun sikkə, yazılı abidə, döyüşçünün qəbri, heç olmasa “monqol-tatar” qılıncı da aşkarlanmayıb. Yoxdur. Amma məktəblərdə uşaqların başını monqolların rusları zorlaması və qılıncdan keçirməsi haqqında nağıllarla doldurmaqda davam edirlər. Göstərirlər ki, tatarlar şəhərləri talayıb yandırırdılar və uşaqlara belə rəhm etmirdilər. Axı bu gün genetiklər tərəfindən sübut olunub ki, tatarlar və ruslar- genetik qardaş xalqlardır, əsrlər boyu yan-yana yaşayıblar və ailələr quraraq qaynayıb qarışıblar. Rus adamlarının müasir nəslində monqoloid genetikası müşahidə olunmur. Rusiya torpaqlarında həmin dövrlərə aid monqol qəbri də yoxdur. Deməli, monqollar heç vaxt Rusiyaya gəlib çıxmayıblar, burda qətliamlar törətməyiblər. Millətlərarası münaqişələrin məqsədyönlü şəkildə qızışdırılmasına son qoymaq, belə müəllifləri və nəşriyyatçıları cəzalandırmaq lazımdır. Qərəzli yalanlar uyduran və əcdadlarımızın xatirəsini ləkələyən bu adamların məqsədi qardaşlıq və mehriban qonşuluq şəraitində yaşayan xalqlar arasına ədavət toxumu səpməkdir”.

MONQOL-TATAR MİFİ NİYƏ ORTAYA ATILIB?

 Tarixçi rəfdən hansısa akademikin yazdığı pakrışka qalınlığında kitabı götürür, “Monqol İmperiyası” bölməsini açır, ordakı qıyıqgöz döyüşçülərin günümüzdə çəkilmiş rəsmlərinə baxır və “ulu babalarının” şücaətlərini oxuyub qaşlarını çatır: “Çingizxan 1207-1211-ci illərdə Sibiri və Türküstanı, 1215-ci ildə Şimali Çini işğal etdi. 1219-1220-ci illərdə isə Buxara, Səmərqənd, Üzgənc və Otrarı tutdu... 1235-ci ildə nəvəsi Batı xan Avropanın cənub-şərqinə yürüş etdi. Batı xan Xəzər və Azovdan başlayaraq Rusiyanı cənub-şərq çöllərinədək işğal etdi. 1237-ci ildə Ryazanı, 1238-ci ildə Vladimir şəhərlərini ələ keçirdi. 1240-ci ildə Kiyev və Volın şəhərlərini də tutdu... Monqol ordusu 1220-ci ildə Azərbaycana birinci yürüşünü etdi, Zəncanı, Ərdəbili, Sərabı və Şamaxını tutdu. Onlar Təbrizdən üç dəfə xərac aldılar, sonra isə Marağanı talan etdilər... 1231-ci ildə monqollar Azərbaycana ikinci yürüşə çıxdılar, Marağını, Gəncəni, Şəmkiri, Tovuzu və Bakını tutdular... Monqolların üçüncü yürüşü Hülaki xanın başçılığı ilə 1256-cı ildə baş verdi. Onlar Azərbaycanı və Bağdadı ələ keçirdilər... Sonra digər Monqol dövləti- Qızıl Orda Azərbaycan ərazisinə yürüş etdi”.

 “Görkəmli” tarixçilərin avtoriteti sayəsində hadisələrin belə traktovkası ayaqda saxlanmaqdadır. Belə cəfəngiyyatlara yalnız deqredasiyaya uğradılmış insanlar inana bilərlər. İudey kahinləri də məhz buna hesablayıb belə cəfəngiyyatları hazırlayıblar. Təsəvvür  edin ki, Çingizxanın 1206-cı ildə yaratdığı Monqol İmperiyası dünya tarixinin ən böyük imperiyası kimi təqdim olunur. Fakt isə ondan ibarətdir ki, nəinki monqolların, dünyanın heç bir köçəri xalqının tarix böyu heç vaxt dövləti olmayıb. Monqol İmperiyası- mifdən başqa bir şey deyil. Yapon dənizindən tutmuş Dunay çayına kimi, Novqoroddan tutmuş Kambocaya kimi uzanan bir imperiya qoyun otaran köçəri tərəfindən qurulub idarə oluna bilməzdi.

 Hadisələrin dərin analizi göstərir ki, müasir tarixçiliyin ortaya qoyduğu “monqol xalqının böyük oğlu” Çingizxanın imperiya yaratması, monqol-tatarların vaxtilə dünya xalqlarını əzməsi yalandan başqa bir şey deyil. “Monqol-tatar təcavüzü” mifinin ayaqda qalması qoy xalqları qarşı-qarşıya qoymaq istəyən, Tartariya dövlətçiliyinin yenidən bərqərar olmasını öz hegemonluğuna təhlükə kimi görən Qlobal Prediktor üçün sərfəlidir. Həmin mifin dövriyyədə olması qoy xalqların tarixi, xronoloji və territorial məkanlarını daraltmağa, iudeylərin təsir məkanlarını genişləndirməyə imkan yaradır. Mifoloji tarix elmində belə nağıllara tez-tez rast gəlinir. Yeri gəlmişkən, istənilən tarixi mif onunçün quraşdırılır ki, real faktlar toz-duman içində gizlədilsin. Həqiqi cinayətlərin kimlərsə tərəfindən baş verdiyini ört-basdır etmək üçün digərlərinin boyuna biçilmiş kamuflyaj tikmək lazım gəlir. Görünən budur ki, İudey akademik sistemi tarix boyu xazarların törətdiyi bütün cinayətləri qoy xalqların öz boynuna qoymuşdur.

 “Monqol-tatar təcavüzü” mifi nəyə görə kultivasiya olunur? Virtual monqol-tatar ordusu tarixdə iudo-xazarların törətdikləri qırğınları gizlətmək üçün gərəkdir. Qədim dünyanın əzəmətli ariya-slavyan sivizasiyasının Yer üzündən yox olmasını əsaslandırmaq üçün günahkar lazımdır. Avesta, Veda cəmiyyətlərinin, Muğan, Tartariya İmperiyalarının məhv olma səbəblərini dolaşığa salmaq üçün “monqol-tatar təcavüzü” nağılı gözəl alətdir. İstənilən xaraba qalmış şəhərin arxeoloji qazıntıları zamanı ordan monqol yox, xazar-semit mizraqları tapılır. Amma tarixçilərimiz dərsliklərdə iudey-semit təcavüzünün üstündən sükutla keçib mücərrəd monqol-tatar aqressiyasının üstündə dayanıblar. Araşdırmalar göstərir ki, türklər Şimali Azərbaycan ərazisinə 11-ci əsrdə yox, 300 il əvvəl gəliblər. Azərbaycan Respublikasında heç bir türk kəndinin 250-300 ildən çox tarixi yoxdur. Türk kəndlərində hansı qocadan soruşursan, deyir babalarım iki əsr qabaq İran hüdudlarından köçüb gəlib. Türklər bura boş ərazilərə gəlib məskunlaşıblar. Bəs o əraziləri kim boşaltmışdı? Kim burdakı avropoid irqini, sarışın və göygöz xalqları qətliam etmişdi? Bu məsələ hələ də qaranlıq qalır.

 Azərbaycan torpaqlarına kolossal avar təcavüzü, xazar təcavüzü, osmanlı təcavüzü, kürd təcavüzü də olmuşdur. Bu təcavüzlər böyük faciələrə səbəb olmuş, qan su yerinə axmışdır. Bu təcavüzlər nəticəsində Albaniya dövlətçiliyi, Muğan sivilizasiyası, Qızılbaş İmperiyası Yer üzündən silinmişdir, 100 minlərlə alban və şiə məhv edilmişdir, gələcək fəlakətlərimizin bünövrəsi qoyulmuşdur. Əgər türklər işğal etdikləri ölkədə məskən salırdılarsa, yerli xalqlarla qaynayıb qarışırdılarsa, iudo-xazarları, osmanlı kürdləri işğal etdikləri ölkələrin əhalisini qul edib aparırdılar. Hamıya məlumdur ki, Xazariyanın əsas gəlir mənbəyi qul alveri idi. Monqol-tatarlar öz yurtalarında qul saxlamırdılar. Amma nədənsə bunlar heç biri tarixdə düzgün və öz adı ilə əks olunmur. “Monqol-tatar təcavüzü” barədə ağızdolusu və bəzəkli-düzəkli danışılır. Tarixçilərimiz böyük fəlakətləri kənarda qoyub mifik “monqol-tatar təcavüzü”ndən möhkəm yapışıblar.

 Əslində günümüzün dartışma mövzusu heç də türklərin neçənci əsrdə bizim regiona gəlib-gəlməməsi olmamalıdır- bu gün dartışma mövzusu cəmiyyətimizdə hökm sürən Gizli Xazariyya olmalıdır. 964-cü ildə ildə Rus knyazı Svyatoslav regionun, eləcə də dünya xalqlarının baş bəlasına çevrilmiş Xazariya dövlətini darmadağın etdi. Xazarlar Rusiyanın cənub sərhədlərindən qaçıb ətrafa dağılışdılar, maskalanaraq müxtəlif sivilizasiyalara, dinlərə və kultlara girdilər. Hara yox oldular onlar? Onların bu günkü varisləri kimlərdir? Əsas məsələ Gizli Xazariyanı tanımaqdır.

 İudey akademik sistemi “monqol-tatar” dövründə baş verən əsl hadisələrin gizlədilməsi, xazarların törətdikləri cinayətlərin ört-basdır edilməsi üçün böyük “elmi yaradıcılıq sənayesi” ərsəyə gətirmişdir. İudey akademik sistemi xazar-semit təcavüzü mövzusunun üstünə sirr pərdəsi çəkmişdir. İudey cinayətləri ilə bağlı məsələlərə tabu qoyulmuşdur. Tarixi sənədlər məhv edilmiş və saxtalaşdırılmışdır. Olan-qalan izlərin üstündən də sükutla keçirlər. İudey akademik sistemi azərbaycanlıların arian-slavyan kökünü unutdurub onu türk-monqol kökünə bağlamağa cəhd edir, çünki sionizm Şərqlə bağlı öz strateji planlarını cənginə aldığı Türkiyə üzərindən həyata keçirmək niyyətindədir. Tarixi diskurs elə qurulub ki, get-gedə insanlar daha çox həqiqətdən uzaqlaşdırılsın, yalanların və miflərin içində itib batsın. Belə diskurs xalqlar arasında nifaq salmaq və qoyları bir-biri ilə toqquşdurmaq üçün münbit zəmin yaradır. Bütün bunlar dünyaya nəzarəti ələ almaq üçün insanlığa qarşı aparılan informasiya müharibəsinin tərkib hissəsidir. Bu mürdəşirlər tabutumuza axırıncı mısmarı vurmaq arzusundadırlar. 64 cildlik Talmud instruksiyaları uğurla həyata keçirilir. Tarixi Sinedrionun istədiyi kimi interpretasiya edirlər. Tədricən qoy xalqların tarixinin üstündən xətt çəkmək, Avropada olduğu kimi, “Allahın seçilmiş xalqı” yəhudilərin Bibliyaya bağlı tarixini şəkilləndirmək istəyirlər. İudeylərin ələ keçirdiyi Roma İmperiyası qədimlərin yeganə sivilizasiyası, qanunçuluq və əxlaq nümunəsi kimi təqdim olunur. Qərbin iudey elitası informasiya müharibəsinə böyük diqqət ayırır, bu sahəyə külli miqdarda pul buraxır və yerli xalqların içindəki satqınlar vasitəsilə cürbəcür layihələr həyata keçirir. Qoy xalqlara yeridilir ki, “Allahın seçilmiş xalqı”ndan başqa hamınız şüursuz kötüklərsiniz, üçüncü sortsunuz, keçmişiniz yoxdur, olan-qalan tarixiniz də utancvericidir.

 “Monqol-tatar təcavüzü” mifi İudeyanın qoy xalqlara qarşı misli görünməmiş və dəhşətli provokasiyalarından biridir. ABŞ kəşfiyyatının rəhbəri Allen Dallesin məşhur doktrinası var. Həmin doktrinanın həyata keçirildiyi yerlərdən biri də orta məktəblərdir. İudeyanın yüngül əli ilə hələ orta məktəb partalarından türklər ilə slavyanlar, iranlılar ilə qafqazlılar, azərbaycanlılar ilə ermənilər arasında nifaq toxumu səpilir. Guya monqol-tatarlar şəhərləri dağıdıblar, sivilizasiyaları yıxıblar, xalqları qətliam ediblər, ağır töycülər qoyublar, qan su yerinə axıdıblar, başlardan təpələr yaradıblar. Bütün tarix kursu boyunca öyrədilir ki, türklər Avrasiya sivilizasiyalarını əzmək üçün planet boyu hücuma keçmişdilər və yerli xalqlar canlarını qoymağa yer tapmırdılar. İnsanlarımıza ilk informasiya zədəsi məktəb partalarından- tarix dərsliklərindən vurulur. İudeylər millətlərarası münaqişənin başlanmasına məhz məktəb partasından rəvac verirlər. Talış və ləzgi uşaqları görürlər ki, bu regiona Monqolustan çöllərindən təşfir buyurmuş türklər onların ulu babalarının qırıb çatıblar. Rus uşaqları görürlər ki, tatarlar 300 il rusların qanını içiblər. Tatar sözü şüurlara bəd əməllər və vəhşət sahibi kimi çöküb. Qondarılmış tarixi məlumatlar heç bir əsasa söykənməsə də, xalqlar arasında nifaq yaradır. Belə olan halda hansı birlikdən söhbət gedə bilər? Belə olan halda Avrasiya xalqları asanca sionistlərin yeminə çevrilir.

 Reallıq ondan ibarətdir ki, tarixən Avrasiya qitəsindəki qoy xalqlar arasında heç vaxt dərin nifaq baş verməmişdir və onlar bir-birini kütləvi qətliam etməmişlər. Hətta qoy xalqların bir-biri ilə qlobal savaş açdığı indiki dönəmdə bütün tökülən qanlarda iud barmağı olduğu açıq-aydın görünür. Tarix boyu qoy xalqları arasında heç vaxt qan düşmənçiliyi olmamış, Avrasiya etnosları bir-birinin simbiotu, ölüm-dirim məsələlərində silahdaşı olmuşlar. Tarix boyu tatarların ruslarla heç vaxt müharibə etməmişlər. Tatarlar, eləcə də təkləlilər bütün müharibələrdə Rusiya İmperiyası ordusunun yüngül süvari qoşunlarını təşkil etmişlər. Ruslar 4 min il boyunca tatarlarla yan-yana sülh və əmin-amanlıq şəraitində yaşamışlar. Birgə cəng etmiş, dostlaşmış, qardaşlaşmış, qohumlaşmış və doğmalaşmışlar. Rumlulara, xaçlılara, osmanlılara, şvedlərə, fransızlara, almanlara qarşı birgə çarpırmış və bərkimişlər. Amma iudey akademik sisteminin hazırladığı dərsliklər belə təlqin edirlər ki, tatarlar və ruslar tarix boyu bir-birinin qanını içmişlər.

 “Monqol-tatarların” üzündən maskanı çıxardıb atmaq vaxtı gəlib çatmışdır. Tarixçilərimiz öz doktrinalarını korrektə etməlidirlər.

MONQOL-TATAR KARTI VƏ RUS MƏSƏLƏSİ

 “Tatar-monqol” kartı həm də İudey akademik sistemi tərəfindən “rus məsələsi”ni birdəfəlik həll etmək üçün ortaya atılmışdır; məqsəd Rus superetnosunun tarixən yaşadığı və fəaliyyət göstərdiyi diapazonu qısaltmaq və rusları tarixin səhnəsindən silməkdir. Rus superetnosunun minilliklər boyu uzanan əfsanəvi Hiberboriya, Skifiya və Tartariya tarixinin üstündən xətt çəkilmişdir. Rusların milli tarixi Kiyev Rus Dövləti ilə məhdudlaşdırılmışdır. Rusların dövlətçi xalq kimi tarix səhnəsində yalnız bir neçə əsr qabaq peyda olduğu fikri ortaya atılmışdır. Ruslar vəhşi və mədəniyyətsiz xalq kimi göstərilmişdir. Ruslar heç bir elmi kəşfə imza atmamışlar. Ruslarda yaxşı nə varsa Avropadan gəlmişdir. Qərbli strateqlər bu yolla həm də Rusiyadan “xalqlar türməsi” obrazı yaratmağa çalışırlar. Ruslar heç kəsi xilas etməmişlər, əgər onlara hansısa xalq kömək üçün müraciət etmişsə belə, qul halına salınmışdır. Odur ki ətrafdakı hər bir xalqın ixtiyarı vardır ki, rusları aşağılasın, çapsın, talasın, zorlasın, öldürsün. Rusu öldürmək cinayət deyil, xeyr, azadlığa canatmadır. Rusların mənəvi borcu isə əzib qul etdikləri xalqlar qarşısında üzr istəmək və günahlarının bağışlanmasını üçün yalvarmaqdır. Rusların region xalqlarını cana bezdirmiş osmanlılar üzərində qələbəsi ümumiyyətlə gizlədilmişdir. Sübut etmək istəyirlər ki, rusların ulu babaları axmaq və fərsiz olublar, hətta elementar məişət problemlərini həll edə bilməyiblər. Göstərmək istəyirlər ki, rusların öz dövlətçiliyi, hətta əlifbası belə olmayıb; ruslara dövlətçiliyi Skandinaviyadan gəlmiş varyaqlar öyrətmişlər. Ruslar Avropadan merac olmuş Rürikin sayəsində dövlət qurublar. Avropalı balası Rürik ruslara həm ədalətli hökmranlıq edib, həm də hökmranlıq etməyi öyrədib. Göstərmək istəyirlər ki, Rusiya daim Şərq xalqlarının boyunduruğu altında olub və ruslara azadlığı avropalılar veriblər. Sübut etməyə çalışırlar ki, slavyan dünyası Avrasiyanın çöl xalqlarının mədəniyyəti ilə uyuşmazdır. Avropanın tarix yazanları slavyan dünyasını Avropaya calamaqda maraqlıdırlar. Ruslar asiyalılarla, tatarlarla dostluq edərkən itib-batıblar, məhv olublar, avropalılara qapı açandan ağ günlərə çıxıblar. Məhz Tanrının bəxşişi olan Rürikin hesabına ruslar dövlət üzü görüblər. Vikinq-şvedlər vəhşi rusları bataqlıqdan və meşədən çıxararaq onlara dövlət qurublar və bəşəriyyətin nailiyyətləri ilə tanış ediblər. İudey akademik sisteminin beyinlərə yeritdiyi mesaj bu idi. Göstərmək istəyirlər ki, türk-tatar xalqları daim ruslara düşmən olublar və yerli xalqları boyunduruqda saxlayıblar. Göstərmək istəyirdilər ki, Rusiyaya “vəhşi” Asiyadan xeyir gəlməyib və onun nicatı yalnız “mədəni” Avropadır. Moskvanın Orda ənənələrini və mexanizmlərini qoruyub saxlamaqla Asiya sisteminin varisinə çevrilməsi onlara sərf etmir; çalışırlar ki, Rusiya “Avropa ailəsində” yer alsın- zira bu “ailə”nin idarətmə mərkəzləri və həyati rıçaqları İudey Kaqalının əlinədir. Rus məktəblisi daim Avropaya xeyirxah ağa, ağıl və təkamil mənbəyi kimi, Asiyaya isə babalarının qanını içən, xalqları daim zəncirə vurmağa fürsət axtaran yırtıcı kimi baxmalıdır. Belə informasiya müharibəsi qoy xalqlara Avropaya könüllü olaraq qucaq açmağa, iudey ağaların qarşısında müqavimətsiz baş əyməyə imkan yaradır. “Demokratiya” adı eşidən kimi qoy insanı Q vəziyyəti alıb avropalı ağanı boynuna mindirməyə müntəzir durmalıdır. Qərb dünyası informasiya müharibə aparmağı gözəl bacarır. Təbliğat mexanizmi elə qululub ki, Rusiyanın tarix boyu bütün parametrlərdə qabaqcıl kimi sırıdılan Avropanı üstələdiyinə çoxlarını inandırmaq mümkün deyil.

 Çar İvan Qroznıdan tutmuş üzü bəri bütün xalqçı Rus çarları ləkələnir, qara fonda göstərilir. İddia edirlər ki, İvan Qroznı 1569-70-ci illərdə Novqorodda 700 min rusu qırıb, halbuki həmin dövrdə Novqorodda cəmi 30 min rus yaşayırdı. Müasir tarixşünaslıq Qərbin yeritdiyi belə miflərlə doludur. Qoy xalqlara qarşı lap çoxdan şüur müharibəsi aparılır və bu müharibə düşmənlərə böyük dividendlər qazandırır. Rus xalqının, eləcə də digər Avrasiya xalqlarının cılız və müti keçmişə malik olduğunu təlqin edir, bircə yəhudi xalqının yaradılışdan şərəfli yol keçməsi mənzərəsini yaradırlar.

 Monqol-tatar nağılı həm də iudey akademik sisteminə onunçün lazımdır ki, rusların öz indiki torpaqlarında deyil, ondan şimalda yaşadıqlarını, Rusiyanın isə qədim monqol-tatar-xazar (Sion) yurdu olduğunu sübuta yetirsinlər. Monqol-tatar mifi Qərbin məqsədyönlü ideoloji diversiyasıdır. “Sion müdriklərinin protokolları”nda açıq-aydın göstərilir ki, sionistlərin elmdə əsas məqsədlərindən biri tarixçiliyi ələ keçirməkdir. Tarix uğrunda mübarizə- gələcək uğrunda mübarizədir. Onlar gözəl bilirlər ki, Qlobal Xazariyanı yalnız xalqların tarixini saxtalaşdırmaqla qura bilərlər. Məhz bu məqsədlə əsl tarixin üstünə duman örtüyü çəkməklə məşğuldurlar.

“MONQOL-TATAR” PROQRESİ

 “Monqol-tatarların təcavüzü” nəticəsində o dövrün bütün qlobal təhlükələrinin üstündən xətt çəkilmişdir. “Monqol-tatarlar” Abbasilər Xilafətini xəritədən silmiş, Şərqdə kürd çapqınçılarının hegemonluğuna son qoymuş və ismaili sektançılarının Persiyada yığışdıqları Ələmut qalasını dağıtmışlar. 1240-cı ildə naməlum müəllif tərəfindən qələmə alınmış “Gizli rəvayət” adlı əsərdə deyilir ki, Teymurləngin də, Çingizxanın da türkləri görməyə gözü idi. Maraqlıdır ki, Teymurləng Rusiya torpaqlarını işğal etmiş monqolların Qızıl Ordasını süquta uğratmışdır. O İran xalqlarını zinhara gətirmiş Osmanlı ordusunu darmadağın etmiş, Sultan Bəyazidi qəfəsə salaraq yanında gəzdirmişdir.

 “Monqol-tatar” dövlətçiliyində elə nizam-intizam və qayda-qanunlar hökm sürürdü ki, onlar nə monqollara, nə də ki türklərə xas deyildir. “Monqol-tatarlar” döyüş meydanına mükəmməl hərbi hazırlığa malik 100 min süvari çıxarırdılar. Həmin dövrdə hətta Avropa orduları başıpozuq sürü halında döyüşdüyü halda, Qızıl Orda qoşunları qaydaya uyğun və xətt boyunca döyüşürdülər. Orda süvarilərinə rus draqunlarında olduğu kimi cərgə ilə gedə-gedə vuruşmağı öyrədirdilər. Çingizxan və Teymurləngin qoşunları müasir kazak qoşunlarında olduğu kimi onluq, yüzlük, minlik və on minliyə (tümen-tma) bölünmüşdü. Əsgərlərə maaş və mükafatlar, xüsusi fərqlənənlərə isə boqatır- bahadur fəxri adı verilirdi. Teymurləngi rus ordusunda olduğu kimi qvardiya adlı xüsusi mühafizə dəstəsi qoruyurdu. Orduda gəmi və bərə düzəldən ustalar olurdu ki, onlar yürüş zamanı çayların üstündən körpülər salırdılar. Orduda qala və şəhərlərin mühasirəsi zamanı istifadə olunan dəzgahlar, qurğular, daş və yanar qatran tullayan alətlər düzəldən ustalar da olurdu. Fillərin üstündə oturmuş oxçular ucuna yanar qatran bağlanmış oxlar atırdılar. “Monqol-tatar” ordusu öz yürüşlərində o dövr üçün analoqu olmayan taran, divardeşən, daştullayan dəzgahlardan, hücum nərdivanlarından istifadə edirdi. Nişapur şəhərinin mühasirəsi zaman “monqol-tatar” ordusunun arsenalında 3000 ballist, 300 katapult, 700 yanar nefti tullamaq üçün dəzgah, 4000 hücum nərdivanı vardı. Şəhər müdafiəçilərinin başına yağdırmaq üçün 2500 araba daş gətirilmişdi. Dağlıq ərazilərə yürüş üçün Teymurləng ordusunun dağ adamlarından ibarət xüsusi qoşunu vardı. Qızıl Ordanın kəşfiyyat sisteminə hətta müasir dövrün bir çox ölkələri həsəd apara bilərdi. Ordanın kəşfiyyat rəhbəri Subudey Roma Papası, Alman-Roma imperatoru, Venesiya aristokratiyası ilə əlaqələri qurmuşdu.

 Çingizxan “Yasa”sında yürüş zamanı bir-birinə qarşılıqlı kömək etmək tələb olunur, əmanətə xəyanət, etibar edən adamı aldatmaq, söz verib üstündə durmamaq ağır günah sayılırdı. Bu qaydaları pozanlara ölüm hökmü kəsilirdi. “Yasa”nın qaydalarını qəbul edən istənilən adamı hətta düşmən olsa belə, özününkü sayır və orduya qəbul edirdilər. Sədaqət və igidlik yüksək qiymətləndirilir, qorxaqlıq və satqınlığa isə pis baxılırdı. İmperiyanın bütün əhalisini Çingizxan onluq, yüzlük, minlik, on minliklərə bölmüşdü və hər qrupun başına seçilmiş adamlar qoymuşdu. Bütün yaşlı və sağlam kişilər potensial əsgər sayılırdı; sülh vaxtı onlar təsərrüfatla məşğul olurdular, müharibə başlayanda isə ələ silah alırdılar. Gənc, subay qadınlar da orduda xidmət edə bilirdilər. 

 “Monqol-tatarlar” bütün imperiya boyu mükəmməl rabitə xətti, poçt xidməti sistemləri, əyalət hərbi və administrativ rəhbərlikləri, kəşfiyyat şöbələri yaratmışdılar. Ölkə ərazisində vahid rabitə-poçt sistemi tətbiq edilmişdi. İmperiya yolları boyunca hər 25 verstdən bir rabitə dayanacaqları- yamlar qurulmuşdı. Yam rəislərinin ixtiyarına lazımi qədər işçilər, qoşqu vasitələri verilmişdi. Rabitə xidmətləri üçün əhalidən vəsait alınması qadağan edilmişdi. Yollarda karvansaralar tikilmişdi. Avrasiya qitəsi boyunca uzanmış nəhəng imperiya yollarında heç kəsin cəsarəti çatmazdı ki, tacirlərə və karvanlara hücum etsin. Tacirlər heç bir təhlükə ilə üzləşmədən nəhəng məsafalər qət edir və dünyanın müxtəlif guşələri ilə ticarət əlaqələri qururdular, belə ki yollardakı bütün quldur dəstələri məhv edilmişdi. “Monqol-tatarların” yaratdığı kontinental İmperiyada Avrasiya xalqları üçün dayanıqlı təhlükəsizlik çətiri yaradılmışdı. Tarixə Çingizxan və ya Teymurləng kimi düşmüş hökmdarlar İmperiyanın bütün guşələrində şəksiz avtoritetə malik idilər.

 Roma İmperiyasından fərqli olaraq Qızıl Ordada var-dövlət rol oynamırdı, əsilzadəlik rol oynayırdı. Roma İmperiyasının var-dövləti iudey tacirlərinin əlində idi. Onlar sadə xalqa sələm paylayır və borcu ödəyə bilməyənlərin əmlaklarını əllərindən alıb varlanırdılar. Yalnız 14-cü əsrin axırında kral Vençeslav fərman vermişdi ki, yəhudilərin əlində olan girovlar qaytarılsın və borc öhdəlikləri kağızları ləğv olunsun. Bu fərmandan sonra Roma İmperiyası xalqları bir müdddət rahat nəfəs alsalar da, tezliklə yenidən yəhidi sələmçiliyi daha kəskin şəkildə start götürdü. “Monqol-tatar” imperiyasında isə pulluluq yox, zadəganlıq hörmətə malik idi və hakimlik hüququ verirdi. Qızıl Ordanın idarəçiləri əsl aristokratlar idilər. Avropada 17-ci əsr Reformasiyasından sonra isə belə dövlətçilik prinsipinə son qoyuldu. Qitədə hakimiyyət ariya-slavyan aristokratlarının əlindən çıxıb iudey sələmçilərinin əlinə düşdü. Tədricən pul Yer üzünün tanrısına çevrildi, əsil-nəcabətlilik arxa plana keçdi.

 “Monqol-tatarlar” nəzarət etdikləri ərazilərdə təsərrüfat və mədəniyyətin inkişafına böyük diqqət yetirirdilər. Muğandan axın çayların bir çoxu “monqol-tatar” hakimliyi dövründə qazılmışdır. 15-ci əsrin əvvəllərində Teymurləng Qarabağda böyük abadlıq işləri aparmışdır. O Beyləqana su arxı çəkdirmişdir ki, həmin arx təsərrüfatın inkişafında böyük amil olmuşdur. Mənbələrdə bildirilir ki, ov zamanı xarab olmuş qədim kanala rast gələn Teymurləng onun təmizlənməsi üçün göstəriş vermiş və kanal bir ay ərzində bərpa edilib istifadəyə verilmişdir. Bu kanal öz başlanğıcını Araz çayından alıb Beyləqanda Sərcəbil adlı yerdə, Pir-kamar məzarı yaxınlığında qurtarırdı. Uzunluğu təxminən 60-70 kilometr olan kanal Teymurləngin göstərişi ilə Barlas nəhri adlandırılmışdır. Barlas nəhri Qarabağın dağlıq və dağətəyi ərazilərində əkinçiliyin və heyvandarlığın inkişafı üçün geniş imkanlar açmışdır.

 Məhkəmə islahatında əsas məqsəd ölkədə hüquqi özbaşınalıqlara, qanunsuzluqlara son qoymaq, dini qanunlarının aliliyini təmin etməkdən ibarət olmuşdur. Hakim vəzifəsinə layiqli din xadimlərinin təyin olunmasına, məhkəmələrdə həyata keçirilən əmlak alqı-satqısı işində qayda-qanun yaradılmasına xüsusi fikir verilirdi. Hakim vəzifəsinə təyin olunanlardan qanuna əməl edəcəklərinə dair iltizam alınırdı. Müsəlman şəhərlərinin sakinləri problemlərinin ədalətlə həll olunacaqlarını bildiklərindən tez-tez “monqol-tatar” hakimlərinin yanına yerli ağalardan şikayətə gəlirdilər.

 Belə mükəmməl siyasi, iqtisadi, hüquqi və hərbi quruluşa malik imperiyanı köçəri yarada bilməzdi.

“MONQOL-TATARLAR” MƏNBƏ VƏ RƏSMLƏRDƏ SARIŞINDIRLAR

 Yeni nəsil tədqiqatçıların gəldiyi nəticə budur ki, ümumiyyətlə tarixdə “monqol-tatar” adlı qövm olmamış, “moğol” və “tartar”lar isə monqoloid yox, ağ irqin nümayəndələri olmuşlar. Hələlik ənənəvi tarixçilərin bunu etiraf etməyə cəsarətləri çatmır.

 Mənbələrdən aydınlaşır ki, “monqol-tatarlar” monqoloid yox, avropoid görünüşlü idilər. Tanınmış türkoloq və etnogenetik alim Lev Qumilyov “Qədim Rus və Böyük çöl” kitabında yazır: “Salnaməçilərin qeydlərindən və Mancuriyada tapılmış freskalardan qədim monqolların hündürboy, saqqallı, açıq saçlı və göygöz olduğu üzə çıxır”. Asiyaya səyahət etmiş məşhur italyan taciri Marko Polo (1254-1324) “monqol” imperiyasının paytaxtı Xanbalıkda 17 il yaşamış və xan sarayının naturadan çoxlu rəsmlərini çəkmişdir. Bu rəsmlərdə saray əhli monqol və ya çinli görünüşlü yox, üz cizgilərindən tutmuş geyimə kimi, saç-saqqaldan tutmuş yaraq-əsləhəyə kimi slavyan tiplidirlər.

 “Monqol-tatarlar” müasir dərsliklərdə qıyıqgöz göstərilsələr də, orta əsr qravürlərinin hamısında ağ insanlar kimi təsvir olunurlar. Avropalıların 17, 18 və 19-cu əsrlərdə çəkdikləri rəsmlərdə “monqol” və “tatar”lar qıyıqgöz yox, ağ irqin nümayəndələri kimi göstərilirlər. 1700-cü ilə aid qravürdə tartar şahzadəsi və onun xanımı avropoid görünüşlüdürlər. Fransız kartoqrafı və mühəndisi Allain Manesson Malletin 1719-cu ildə Frankfurtda nəşr olunmuş rəsmlərində mogol və tartarlar ağ irqin adamları kimi göstərilir. Tomas Cefrinin 1757-1772-ci illərdə Londonda 4 cilddə nəşr olunmuş “Müxtəlif qədim və müasir xalqların milli kostyumlarının kataloqu”nda, yezuit Antuan Fransua Prevostun öz səyahətlərinin bəhrəsi kimi hazırlayaraq 1760-cı ildə nəşr etdirdiyi kitabında əks olunan tartarlarda da monqoloidlik müşahidə olunmur. Holland nəşriyyatçısı və kartoqrafı İsaak Tirionun (1705-1769), şotland tarixçisi və coğrafiyaçısı Tomas Salmonun (1679-1767) rəsmlərində tartarların “monqolluğundan” əsər-əlamət belə yoxdur. Bu rəsmlərdəki “monqol-tatar” hakimlərinin görünüş və geyimləri rus çar və boyarlarının görünüş və geyimlərini xatırladır. Avropa qravürlərinin çoxunda “monqollar” rus boyar, əsgər və kazakları obrazında təsvir edilirlər. Rus salnamələrindəki miniatürlərdən aydın görünür ki, üz-üzə gələn rus və monqol əsgərləri arasında irqi fərqlər yoxdur; onların geyimlərində və silahlarında da kəskin fərqlər müşahidə olunmur. İvan Qroznının salnamələr külliyyatı kimi hazırlatdırdığı məşhur “Çar-kniqa”sındakı miniatürlərdə çarpışan rus və tatar əsgərləri eyni geyimdə, eyni papaqlı və eyni yaraq-əsləhə ilə silahlanmış göstərilir. Həmin miniatürlərdən kimin rus, kimin tatar olduğunu müəyyənləşdirmək çətindir. Mənbələrdə göstərilir ki, 1241-ci ildə Leqnitsa yaxınlığında döyüş zamanı hiyləgər monqollar polyak adı ilə Polşa qoşununun içinə girmişlər və panika yaratmışlar ki, nəticədə çaş-baş qalmış polyak döyüşçüləri qaçmağa üz qoymuşlar. Demək, monqol döyüşçüləri görünüşcə polyak döyüşçülərindən fərqlənmirmişlər. Leqnitsa yaxınlığında döyüşünü əks etdirən miniatürdə də monqollar qıyıqgözlü yox, rus mujikləri tipində təsvir olunurlar və başlarında ənənəvi ucuşiş rus şlemləri var. 16-cı əsrə aid Buz döyüşünü əks etdirən miniatürdə də eyni mənzərənin şahidi oluruq. 17-ci əsrin ortalarında ərsəyə gəlmiş Sergey Radonejski ikonasının “Kulikov döyüşü” fraqmenti maraq doğurur. Fraqmentdən aydın görünür ki, hər iki tərəfdən eyni antropoloji tipli insanlar vuruşur, monqolluqdan burda əsər-əlamət yoxdur. Fraqmentdəki döyüş xarici təcavüzçülərlə savaşdan çox vətəndaş müharibəsi təəssüratı yaradır. Henrix 2-ci Nabojnının (1192-1241) məqbərəsində rəsm olunmuş “tatar”ın da monqoloid görkəmi yoxdur, əksinə həm üzü, həm də geyim və silahı ilə rus kazakını xatırladır. 1240-1310-cu illərdə yaşamış erməni tarixçisi və dövlət xadimi Xetum Patmiçin “Şərq torpaqları hekayətləri toplusu”ndakı Girdxuk qalasının monqollar tərəfindən mühasirəsini əks etdirən miniatürdə qaladakılar qara rəngli göstərilsələr də, monqollar ağ xalqın nümayəndələri kimi təsvir olunmuşlar. 1488-ci ilə aid macar xronikasındakı miniatürlərdə monqollar kazak şapkası, topuğa kimi uzun kaftan və sapoqlarla təsvir olunmuşlar. Onların sifətlərindən monqoloid yox, slavyan olduqları, kosa yox, sıx saqqallı olduqları aydın sezilir. Monqolların əsir aldıqları kütlə isə Qərbi Avropa geyimlərində- dizə kimi platyelərdə, başmaqlarda və s. təsvir olunurlar. Maraqlıdır ki, əsirlərin əsir götürənlərdən fərqli olaraq saqqalları yoxdur. Əlbəttə ki, həmin miniatür 1488-ci ildə yox, indi çəkilsəydi, hökmən əsir götürənlər qıyıqgöz təsvir olunardı, çünki müasirlərimizə elə gəlir ki, ordaçılar qıyıqgöz olmuşlar.

 Çin mənbələri Çingizxanın “uca boylu, möhkəm bədənli, enli alınlı, sarı saçlı, uzun saqqallı və göy gözlü” olduğunu bildirir ki, belə görünüş monqol üçün xarakterik deyildir. Atasının isə yaşıl gözlü olduğu bildirilir. 1603-1664-ci illərdə yaşamış özbək tarixçisi Abulqazi Bahadur xan yazır ki, Çingizxanın mənsub olduğu Bordjiqin tayfasının adamlarının gözləri yaşıl-mavi rəngli idi. Qızıl Orda dövründə yaşamış İran tarixçisi Rəşidəddin Fəzlullah yazır ki, Çingizxanın tayfasındakı uşaqlar “mavi gözlü və sarışın doğulurdu”. Qədim Avropa rəsmlərində, o cümlədən 13-14-cü əsrlərə aid Çin rəsmlərində Çingizxan monqollara xas cizgilərlə deyil, slavyanlara xas cizgilərlə təsvir olunur: ucaboylu, uzun saqqallı, yaşıl gözlü. Marko Polo da Çingizxanı slavyan görünüşlü çəkmişdir. Marko Polonun “Çingizxanın taclandırılması” məşhur rəsmində imperatorun əyan-əşrəfi şərqli yox, slavyan geyimindədir, onun əlində tutduğu qılınc isə rus qılıncıdır.

 19-cu əsrdən əvvəlki təsvirlərdə Çingizxan kimi Teymurləngin görünüşləri də monqoldan çox slavyana uyğun gəlir. Orta əsrlərə aid italyan, holland və fransızların rəsmlərində, 16-cı əsrdə yaşamış İsveçrə rəssamı Tobias Ştimmerin qravüründə, 15-16-cı əsr İran miniatüründə Teymurləng-Timur-Tamerlan monqoloid kimi yox, rus, slavyan, kazak, ağ irqin nümayəndəsi kimi əsk olunmuşdur. Şərq mənbələrinin bir çoxunda Teymurləng slavyan görünüşlü və başında ariya-slavyan çarlarına məxsus tacla təsvir olunmuşdur. Teymurləngin qoşunları tərəfindən əsir götürülmüş, sonradan onun mədhinə şeirlər yazmış ərəb şairi İbn Ərəbşah yazır ki, Teymur monqol görünüşünə malik deyildi. Rus tarixçisi Timofey Qranovski bildirir ki, Teymurləng doğulanda qoca adamlardakı kimi ağ saçlarla doğulmuşdu. Dövrümüzə gəlib çatmış tarixi sənədlərdə Teymurləng uca boylu, göy göz, ağ dərili, kürən saçlı və sıx saqqallı göstərilir. Belə təsvir balacaboy və üzündən tük çıxmayan monqol fenotipindən daha çox slavyan fenotipinə uyğundur. Teymurləngin mənbələrdə və rəsmlərdə təsvir edilən geyimi də rus çarlarının ənənəvi geyiminə olduqca oxşardır.

 Sovet alimləri 1941-ci ildə Teymurilər sülələsi üzvlərini dəfn olunduğu deyilən Qur-Əmirdə qazıntılar aparmışlar. Ekspedisiya üzvləri Teymurləngin, onun oğulları Şahrux və Miranşahın, nəvələri Uluqbəy və Sultan Məhəmmədin qəbirlərini açaraq tədqiq etmişlər. Teymurləngin qəbrinin tədqiqi maraqlı nüanslar üzə çıxarmışdır. Məlum olmuşdur ki, Teymurləng özbək əmirləri kimi yox, rus knyazları kimi geyinmişdir. Teymurləngin saç-saqqalının kürən, dərisinin isə bəyaz olmaşı tədqiqatçıları heyrətləndirmişdir. Teymurləng özbək və ya monqol olsaydı, saçları qara olmalı idi. Antropoloqlar Teymurləngin görünüşünü rekonstruksiya edərkən onun özbək yox, slavyan görünüşü alınmışdır. Teymurləngin qəbrini açıb antropologiyasını öyrənmiş antropoloq və skulptur, tarix elmləri doktoru Mixail Gerasimov bildirmişdir ki, Teymurləng monqollar kimi qıyıq gözə malik deyil və ucaboyludur. Alim imperatorun skulptur portretini bərpa edərkən Teymurləngin slavyan kişisi obrazı ortaya çıxmışdır. Təsüdüfi deyil ki, mənbələrdə Tamerlanın barlas (belorus) adlı slavyan tayfasından olduğu göstərilir. Barlas- slavyanca “belaya rasa”, yəni rusca ağ irq mənasındadır; “Belaya Rusiya”- Rusiyanın əvvəlki adıdır ki, indi Belorusiya respublikasının adında qalır. Müasir filmlərdə isə Teymurləng adətən asiyalı kimi göstərilir. Ənənəvi tarixşünaslıq Teymurləngi türk hesab edir.

 Monqol-tatar epoxasına aid olan digər sərkərdələrin antropologiyasını da araşdırarkən eyni müşahidələr üzə çıxır. Çingizxanın nəvəsi, Qızıl Orda hökmdarı Batı xan əlyazma illüstrasiyalarının çoxunda monqoloid kimi yox, slavyan kimi çəkilib. 16-cı əsrə aid “Batının 1238-ci ildə Suzdalı alması” miniatüründə onun, eləcə də əsgərlərinin sifəti monqoloid görünüşlü yox, slavyan görünüşlüdür. Batı xanın Türkiyədə qoyulmuş heykəlində belə o avropoid görünüşlüdür. Marko Polo Çingizxanın nəvəsi, “monqol” xanı Xubilayı avropoid görünüşlü rəsm edib. Polonun illüstrasiyalarında Xubilayın 4 zövcəsinin rəsmi də slavyan qadınlarını xatırladır. 13-cü əsrə aid yapon rəsmində Xubilay və əsgərləri slavyan görkəmli, qədim rus paltarında və çəkməsində əks olunub. İvan Qroznının “Çar-kniqa”sında Qızıl Orda hökmdarları Tinibəy, Canıbəy, Berdibəy xanlar monqoloid gözlü yox, slavyan sifətli və geyimli təsvir edilmişlər. 1375-ci ildə hazırlanmış Katalan atlasındakı rəsmdə də Canıbəy xan avropoid görünüşlü göstərilmişdir. 15-ci əsrdə yaşamış məşhur riyaziyyatçı, astronom, böyük alim və hökmdar Uluqbəy də babası Teymurləng, eləcə də atası Şahrux kimi özbək yox, rus görünüşünə malik idi. Mixail Gerasimov özünün “Kəllə sümüyünə əsasən üzün bərpa edilməsi” metodik əsərində Uluqbəyin üz cizgilərinin və antropoloji quruluşunun geniş təsvirini vermişdir. Termurləngin digər nəvəsi, Böyük Moğol İmperatoru Bahadur şah və onun həyat yoldaşı da qədim rəsmlərdə sarı və göygöz göstərilirlər.

 Beləliklə, monqol-tatar adı ilə tarix dərsliklərinə düşənlərin əslində avropoid irqinin tipik nümayəndələri olduğu üzə çıxır. “Monqol-tatar” elitasının bəyaz rusiçlər olduğu aydınlaşır. Avrasiya qitəsində at oynadan monqollar, eləcə də qıpçaqların antropoloji cəhətdən ruslardan fərqi olmamışdır. 

 Çingizxanın, Teymurləngin və digər  monqol-tatar hakimlərinin monqola oxşar rəsmləri 18-ci əsrə- ümumdünya tarxinin saxtalaşdırılmasının qızğın çağına təsadüf edir. Məhz həmin dövrdən Rusiya və Çində tarixin qlobal falsifikasiyasına start verilmişdir.

LOMONOSOVUN MÜBARİZƏ APARDIĞI AVROPA MƏKTƏBİ

 Ölkə tarixini falsifikasiya etdiyinə görə alman “professor”unu döydüyü üçün tanınmış rus alimi Mixail Lomonosov zindana salındı. Lomonosov düz bir il Petropavlovsk qalasındakı zindanda ölüm hökmü altında yatmalı oldu. Ölümündən sonra isə alimin misilsiz arxivi İmperatriça Yekaterinanın favoriti qraf Orlov tərəfindən naməlum istiqamətə aparıldı. Böyük mütəfəkkirin qiymətli kitabxanası və bütün həyatını həsr etdiyi çoxsaylı əlyazmaları it-bata düşdü.

 Mixail Lomonosov öz müasirləri içində Rusiya Elmlər Akademiyasında yeganə rus mənşəli alim idi. Buna görə də daim təzyiqlərə tuş gəlmişdi. 18-ci əsrdə Rusiya Elmlər Akademiyasında alman alimləri üstünlük təşkil edirdi. 1724-cü ildə Rusiya Akademiyası yaranan dövrdən Qərbyönümlü hakimiyyətin istəyinə uyğun olaraq bir çox elmi sahələr kimi Rus tarixşünaslığının əsasını da rusca danışa bilməyən yabançı alimlər qoydular. İmperatriça Anna İoannovnanın vaxtında isə Rusiyaya xarici alimlərin daha geniş axını başlandı. Həmin dövrdə Rusiya Elmlər Akademiyasının Tarix Şöbəsi iudey mahiyyətli aşağıdakı avropalı alimlərdən ibarət idi: Kol Peter (1725), Fişer İohann Eberqard (1732), Kramer Adolf Bernqard (1732), Lotter İohann Georq (1733), Lerua Pyer-Lui (1735), Merlinq Georq (1736), Brem İohann Fridrix (1737), Tauber İohann Qaspar (1738), Kruzius Xristian Qotfird (1740), Moderax Karl Fridrix (1749), Stritter İohann Qotqilf (1779), Qakman İohann Fridrix (1782), Busse İohann Qenrix (1795), Vovilye Jan-Fransua (1798), Klaprot Qenrix Yulius (1804), Qerman Karl Qotlob Melxior (1805), Kruq İohann Filipp (1805), Lerberq Avqust Xristian (1807), Keler Qenrix Karl Ernst (1817), Fren Xristian Martin (1818), Qrefe Xristian Fridrix (1820), Şmidt İssak Yakob (1829), Şenqren İohann Andreas (1829), Şarmua Frans-Bernar (1832), Fleyşer Qenrix Leberext (1835), Lenç Robert Xristianoviç (1835), Brosse Mari-Felisite (1837), Dorn İohann Albrext Bernqard (1839). Mötərizələrdə onların Akademiyaya qəbul olma illəri göstərilmişdir. Nəticədə Vatikan ideologiyası Rusiyada ayaq tutub yeriməyə başladı.

 18-ci əsrdə Qərbyönümlü hakimiyyətin istəyi ilə Almaniyadan Sankt-Peterburqa bir-birinin ardınca Qerxard Fridrix Miller, Avqust Lüdviq Şlötser, Qotlib Ziqfrid Bayer kimi “tarıx yaradan” alimnümalar ixrac olunmağa başlandı ki, sonradan onların hamısına akademik adı verilib elmi avtoritetə mindirildi. Qərb ideologiyasına uyğun olaraq onlar Rusiya tarixşünaslığını normann teoriyası üzərində köklədilər. Alman alimləri tarixşünaslıqda belə bir mövqe ortaya qoydular ki, şərqi slavyanlar 9-10-cu əsrlərə kimi Afrika buşmenlərindən fərqlənməyən vəhşilər olmuşlar və yalnız qərbdən gələn varyaqların hesabına mədəniyyət və dövlətçilik qazanmışlar. Qotlib Ziqfrid Bayer Rusiyanın dövlət kimi formalaşmasını avropalılara bağlayırdı. Onun Rusiyada dövriyyəyə buraxdığı normann teoriyasına görə, Rusiya minilliklər boyu cəhalət içində yaşamışdı və yalnız varyaq knyazları ölkəyə ayaq basandan sonra qısa bir müddət ərzində qaranlıq ölkədən möhtəşəm dövlətə çevrilmişdi. Qərbyönümlü hökumətin istəyinə uyğun hərəkət edən alman tarixçiləri göstərirdilər ki, ruslar qədim dövrlərdə vəhşi xalq olub, yanlız Qərb mədəniyyətinin hesabına təkamül tapmışlar. Tarixşünaslığı ələ keçirmiş almanlar məsələni onun üzərində fokuslamağa çalışırdılar ki, Asiyadan Rusiyaya həmişə bəlalar gəlib və Rus xalqının nicatı Avropa ilə bağlıdır. Məqsəd Rusiyanın gələcək ictimai-siyasi həyatını Avropa ilə inteqrasiya üzərində kökləmək idi. Həmin dövrdən Rusiya tarixçiliyinin təməli beləcə avropalılara sərf edən yanlış kontekst üzərində formalaşdı və təşəkkül tapdı.

 Rusiya tarixinin falsifikasiya olunmasına qarşı Akademiyanın yeganə rus alimi Mixail Lomonosov səsini ucaltdı. 1749-1750-ci illərdə Lomonosov Miller və Bayerin tarixi baxışlarına qarşı sərt şəkildə çıxaraq onların ortaya atdığı stereotiplərə qarşı fəal mübarizəyə keçdi. Lakin İudey Kaqalına qarşı çıxmaqla o çoxluğun hədəfinə çevrildi və təzyiqlərə məruz qaldı. Alimə normal elmi yaradıcılıqla məşğul olmağa imkan vermədilər. Lomonosovun Elmlər Akademiyasında işləyən xarici kolleqaları ilə hərdən əlbəyaxa davaya çevrilən mübahisələri də düşdü. Tədricən Lomonosovun etirazlarına digər rus alimləri də qoşuldu. Tanınmış maşınqayırma mütəxəssisi A.K.Martov Rus akademik elmində gəlmələrin hegemonluğu ilə bağlı Senata şikayət ərizəsi yazdı və həmin şikayətə İ.Qorlitskiy, D.Qrekov, M.Kovrin, V.Nosov, A.Polyakov, P.Şişkarev kimi digər rus alimləri də imza atdılar. O cümlədən bir çox tələbələr, tərcüməçilər, dəftərxana işçiləri də xaricilərin elmdə at oynatmasına və Rus tarixçiliyinə eybəcər müdaxiləsinə qarşı etiraz səslərini ucaltdılar. Onlar Rusiya Elmlər Akademiyasının gəlmələrdən təmizlənməsi tələbini qoydular. Rusiyanın Hökumət Senatının yaratdığı komissiya konfliktlə bağlı araşdırma apardı. Lakin komissiya etirazçıların çıxışlarını “rəhbərliyə qarşı yönəlmiş qaragüruhun qiyamı” kimi qiymətləndirdi. Nəticədə etirazçıların liderləri Qərbyönümlü hakimiyyət tərəfindən qandala vurularaq zindana atıldı. Onları iki il həbsdə saxlasalar da, öz fikirlərindən dönmədilər, haqlı olduqlarını uca səslə bəyan etdilər. Bir sıra çəkişmələrdən sonra etirazçılar cəzalandırıldılar, onların şikayət etdikləri əcnəbi alimlər isə mükafatlandırıldılar. Qorlitskiyə ölüm hökmü kəsildi, Qrekov, Polyakov, Nosov şallaqla döyülərək Sibirə sürgün olundular, Popov, Şişkarev və digərləri isə məhbəsə salındılar. Hadisələrin gedişində Lomonosov dəfələrlə Şumaxer, Taubert, Vinçqeym, Truskot, Miller kimi hökumətin dəstəklədiyi “elmi” aslarla baş-başa gəldi və cəzalandırılan həmfikirlərini müdafiə etməyə çalışdı. Hökumətin əlində olan dini dairələr Lomonosovun yandırılması tələbini qoydular. Hökumət komissiyası yekun qərarda açıq-aşkar yazdı ki, Lomonosov “həm akademiyaya, həm komissiyaya, həm də ALMAN TORPAĞIna münasibətdə dəfələrlə ədəbsiz, ləyaqətsiz və iyrənc hərəkətlərə yol vermişdir”. Nəticədə Lomonosov ölüm təhlükəsi ilə üz-üzə qaldı. İmperatriça Yelizaveta Petrovnanın fərmanı ilə görkəmli alim günahkar bilinsə də, cəza çəkməkdən azad olundu. Onun maaşını iki dəfə azaltdılar və “ədəbsizlik göstərdiyi” alman alimlərinin qarşısında üzr istəməyə məcbur etdilər.

 Alman alimləri bununla sakitləşmədilər, Lomonosovu və tərəfdarlarını Akademiyadan qovmaq üçün fəaliyyətə keçdilər. 1751-ci ildə Lomonosov alman tarixçilərinin qondardığı tarixdən fərqli “Qədim Rusiya tarixi” əsərini yazmağa başladı. O Rusiyanın geridəqalmış ölkə olması haqqında Bayer və Millerin tezislərini alt-üst edərək ölkə tarixinin şanlı səhifələrinə işıq salmağa çalışdı. Bundan qeyzlənən alman alimləri aktivləşərək Lomonosovu dünya elmi ictimaiyyəti qarşısında hörmətdən salmaq üçün fəaliyyətə başladılar. Lomonosov dünya miqyasında nüfuza malik bir alim idi. Onu xarici ölkələrin elmi dairələrində yaxşı tanıyırdılar. O Şved, Boloniya və digər akademiyaların üzvü idi. Miller Almaniyada Lomonosovun kəşflərini şübhə altına qoydu və onun Akademiyadan uzaqlaşdırılması məsələsini qaldırdı. Akademiyanın Rus tarixi üzrə rəhbəri təyin olunmuş Şlötser isə Lomonosovu “öz əlyazmalarından başqa heç nə qanmayan kobud cahil” adlandırdı.

 2-ci Yekaterinanın şəxsən himayədarlıq etdiyi Şlötserin nəinki Akademiyadakı sənədlərə, həm də İmperator Kitabxanasındakı və digər dövlət idarələrindəki materiallara girişi vardı. Əcnəbilərin Rusiya arxivlərindəki sirlərə bu cür yiyələnməsi Lomonosovu hiddətləndirirdi. Vətənpərvər alim həmin dövrdəki qeydlərində yazırdı: “Heç nə qorunmur. Bütün mənbələr azğın Şlötserin üzünə açılıb. Rusiya kitabxanasında artıq heç bir sirr yoxdur”. Rusların tarixini romalıların tarixinə bərabər tutan Lomonosov alman alimlərini “Rusiya tarixinə münasibətdə iyrənc xəbisliklər törədən heyvanat”, “nəşəli və başıyox idol kahinləri” adlandırırdı. O alman alimlərinin dövriyyəyə buraxılmış dissertasiyalar haqqında belə deyirdi: “Ölkəmizə buraxılmış bu heyvərələr Rusiyanın keçmişi haqqında nə hədyanlar yazmırlar!”

 Bayeri necə rus tarixçisi saymaq olar ki, 13 il Rusiyada yaşayıb işləsə də, rus dilini əvvəl-axır öyrənmədi? Belə adam qədim rus mənbələrini necə yerli-yataqlı araşdıra bilərdi? Amma Bayer Romanovların sifarişi ilə yeni tarixi konsepsiya ərsəyə gətirdi, normann teoriyasının əsasını qoydu. Miller və Şlötser isə onun normann teoriyasını siyasləşdirdilər, hökumətin kursuna dəstək kimi dövriyyəyə buraxdılar. Bu alman alimlərinin “elmi yaradıcılığı” Rusiyaya xoşbəxtliyi avropalılar gətirib fikrinə əsaslanırdı. Nəticədə Rusiya tarixçiliyi eybəcər hala salındı.

 Miller və onun mənsub olduğu avropalılardan ibarət qruplaşma Peterburqdakı universitetə, eləcə də tələbə hazırlayan gimnaziyalara da nəzarəti ələ keçirmişdilər. Ölkənin təhsil sistemində yaranmış faciəli durum həmin dövrə aid mənbələrin birində belə göstərilir: “Müəllimlər rus dilini, şagirdlər isə alman dilini bilmirdilər, bütün təhsil isə latın dilində aparılırdı”. Belə acınacaqlı vəziyyət ona gətirib çıxardı ki, 30 il ərzində (1726-1755) gimnaziyalardan universitetə bircə nəfər də tələbə qəbulu olmadı. Qərbyönümlü hakimiyyət isə çıxış yolunu onda gördü ki, Almaniyadan universitetə tələbələr gətirdi, guya ki “rusların içindən tələbə hazırlamaq mümkün deyildi”.

 Lomonosov həyat və enerjisini belə yabançı siyasətə qarşı mübarizəyə sərf etdi və yad elementlərə qarşı çarpışdı. Mənbələr xəbər verir ki, “Lomonosovun səyləri sayəsində akademiyaya bir neçə rus akademiki və assistenti götürüldü”. Xarici təcavüz vətənpərvər alimə olmazın başağrılar yaratdı. Onun hazırladığı “Qədim Rusiya tarixi” kitabını nəşr etməyə hər cür ciddi-cəhdlə mane oldular. 1763-cü ildə Taubert, Miller, Ştelin, Epinuss və digər alimlərin donosları nəticəsində İmperatriça 2-ci Yekaterina Lomonosovu Akademiyadan qovdu. Amma bir müddət sonra alimin xalq arasında populyarlığını və xarici akademiyalar tərəfindən alqışlanan elmi nailiyyətlərini nəzərə alaraq yenidən əvvəlki işinə qaytarmalı oldular. Akademiyada işləməyə davam etsə də, alim əvvəllər rəhbərlik etdiyi Coğrafiya Departamentindən kənarlaşdırıldı və həmin vəzifəyə düşməni Miller təyin olundu. Lomonosovun Rus dili və tarixi ilə bağlı araşdırdığı materiallar isə digər düşməni Şlötserin ixtiyarına verildi.

 Alimin ölümü də müəmmalı oldu və onun zəhərlənərək öldürülməsi barədə şayiələr yayıldı. Ölümündən sonra öz vətəninə canı və qanı ilə bağlı olan böyük mütəfəkkirin arxivi- kitabxanası, əlyazmaları və kağızları müsadirə olundu və naməlum istiqamətdə aparıldı. Taubertin Millerə yazdığı məktub saxlanılır ki, həmin məktubda Taubert alimin ölümündən sevindiklərini dilə gətirir və onun arxivinin “kənar əllərə” düşməsinin qarşısını almaq üçün göstərdikləri səylərdən söz açır.

 Alimin ölümündən yeddi il sonra onun Rusiya tarixi ilə bağlı kitabı nəşr olunsa da, bu artıq Miller və Şlötser tərəfindən “redaktə” edilmiş- dəyişdirilmiş tam fərqli bir variant idi. Maraqlıdır ki, Lomonosovun həmin kitabında sərgilədiyi tarixi baxışlar Millerin nəzəriyyəsi ilə tam üst-üstə düşürdü. Guya alimin qaralamaları əsasında hazırlanaraq təqdim edilən bu kitab Millerin yazdığı Rusiya tarixindən çox az fərqlənirdi. Sual olunur: Əgər Lomonosov Milleri Rusiya tarixini saxtalaşdırmaqda günahlandırırdısa, uzun illər ona qarşı böyük əzmkarlıqla mübarizə aparırdısa, bəs onda niyə onun kitabındakı tarixi hadisələr Millerin məlum nöqteyi-nəzəri ilə bütün punktlarınadək  üst-üstə düşürdü? Həmin Miller tərəfindən kitabı ölümündən sonra çapa hazırlanmış digər müəllif- Vasili Tatişevlə də bağlı vəziyyət eynidir. Onun da Rusiya tarixi barəsində kitabı bütün sətirlərinədək Millerin fikirləri ilə səsləşir. Miller Tatişevin əsərinin əsas hissəsini- Rüriklərə kimi olan Rusiya tarixi hissəsini yoxa çıxarmışdır. Aydın olur ki, Tatişev Rusiya barədə bu əsəri yazanda “Volqaboyu və Sibirin tarixini əks etdirən 14-16-cı əsrlərə aid məxəzlərdən, Kazan və Astarxan arxivlərindən” bəhrələnibmiş. Həmin məxəz və arxivlər günümüzə gəlib çatmamış, 18-ci əsrdə qəsdən məhv edilmişdir. Həmin sənədlər Qızıl Orda və Rus tarixi barədə çox mətləbləri aça bilərdi. Görkəmli tarixçi və yazıçı Nikolay Karamzinin də əsərləri ölümündən sonra Rusiya Elmlər Akademiyasında hegemonluq edən avropalı alimlər tərəfindən təhriflərə məruz qalaraq çapa buraxıldı. Karamzının tarixi hər dəfə nəşr edildikdə müxtəlif redaktələr aparıldı və nəticədə dövrün siyasi konyukturasına tam uyğunlaşdırıldı. Məsələn, 1917-ci il nəşrində onun kitabından Rusiyaya varyaq təcavüzü ilə bağlı bütün hissələr çıxardıldı. Avropalılar Rusiyaya heç vaxt təcavüz edə bilməzdi, avropalılar həmişə Rusiyanın xeyir ilahələri olmuşlar! Beləliklə, Karamzinin yazdığı tarix də alman alimlərinin ruslara sırıdığı formulirovkaya tam otuzduruldu.

 Lomonosovun elmin müxtəlif sahələrini əhatə edən saysız-hesabsız əsərləri də it-bata düşdü. Miller Lomonosovun tarix kitablarından yalnız özünə sərf edən hissəni saxladı, qalan cildlərini isə tulladı. Lomonosovun bizə gəlib çatmayaraq məhv olmuş cildlərində hansı sirlərin gizləndiyini, hansı tarixi həqiqətlərin əks olunduğunu, ötən zamanlar haqqında hansı maraqlı və vacib informasiyanın yer aldığını təsəvvür etmək çətindir. Rusiyanın cəhalət və boyunduruqdan ibarət utancverici keşmişə malik olduğunu sübuta yetirməyə çalışan Miller və Şlötserin təmsil olunduğu xarici qruplaşmaya həqiqətlərin işıqlandırılması əlbəttə sərf etmirdi.

 Beləliklə, Rusiya tarixi əzəldən- 17-ci əsrdə qələmə alınan gündən düzgün yazılmamış, təməl prinsipləri qəsdən eybəcər hala salınmışdır. Tanınmış Polşa fililoqu Yan Otrembski norman nəzəriyyəsini “elmin indiyə kimi etdiyi ən böyük səhvlərdən biri” adlandırmışdır. Alman tarixçilərinin ortaya atdığı bu qondarma nəzəriyyə Rusiyada hələ də dövriyyədədir. Müasir tədqiqatçıların da fikri budur ki, Rusiya tarixi 1-ci Pyotr tərəfindən Avropadan gətirimiş xarici alimlər tərəfindən təhrif olunaraq qələmə alınmışdır və həqiqətləri əks etdirmir. İmperatriça Yelizavetanın vaxtında ölkənin baş tarixçisi təyin olunmuş alman Miller Rusiyadakı monastırları gəzərək bütün vacib tarixi sənədləri yığmış və yoxa çıxarmışdır. Miller ərsəyə gətirdiyi yeni tarixdə Rusiya dövlət quruculuğunda mühüm rol oynamış çar İvan Qroznını yadelli Rüriklərin soyuna bağlayır. Əsas diqqət Rusiya dövlətçiliyinin Kiyevdən nəşət götürməsi üzərində fokuslanır. Varyaq Rürik Rusiya dövlətçiliyinin qurucularından biri kimi göstərilir, əslində isə o Rus taxt-tacını tutmaq istəyən yadelli işğalçı olub və Rus knyazı Svyatopolk Yaropolkoviç tərəfindən öldürülüb. Qərbdən yürüşə çıxan yadelli işğalçılar ölkə tarixçiliyində Rusiyanın həqiqi sahibləri kimi təqdim olunur.

 Beləcə Avropa alimləri Rusiya tarixini eybəcər hala salmış, həqiqətlərin üstündən xətt çəkərək tarixi səhnəni özlərinə sərf edən mistifikasiya və uydurmalarla doldurmuşlar. Dünyanın bir çox ölkələrində olduğu kimi, Rusiyada da iudeylər tarixşünaslığa yaxşıca əl gəzdirmişlər. Bizə sırınan parazitik sivilizasiyanın aparıcı qüvvələri daim onlara sərf etməyən informasiyaları ört-basdır etməyə çalışır, insanları yalanlar içində çaş-baş qoyurlar. Dediyimiz kimi, qoy xalqlara qarşı aparılan informasiya müharibəsinin əsas cəbhələrindən biri də tarix elmidir. Xalqların mənşəyi və keçdiyi tarixi yol hədəf götürülmüşdür.

QƏRBYÖNÜMLÜ ROMANOVLARIN RUSİYADA HAKİMİYYƏTƏ YİYƏLƏNMƏSİ

 Qərb Romanovlar qruplaşmasının əli ilə dövlət çevrilişi həyata keçirdi. Romanovlar hakimiyyətə yiyələnən kimi Rus-Moğol idarəçi dinastiyasının kökünü kəsdilər və Kazak Ordasını qovub dağıtdılar. Dirəniş göstərsələr də dövlətçiliyin dayaqları olan kazaklar bir sıra ağır məğlubiyyətlərə uğradılar və İmperiyanın mərkəzindən kənarlara çəkilməli oldular. Romanovların başlatdığı terror dalğası ilk növbədə Orda dinastiyasının moğol zadəganlığını hədəfə aldı. “Velikaya Smuta” deyilən dövr hakimiyyətə can atan Qərbyönümlü Romanovlar ilə köhnə Orda zadəganlığı arasında Vətəndaş Müharibəsinə gətirib çıxaran mübarizəni əhatə edir. Ənənəvi tarixşünaslıq Razın və Puqoçov üsyanlarını kazak kəndli üsyanları kimi təqdim etsə də, Razin və Puqaçov üsyanları əslində Rusiyanın qanuni Orda kazaklığı dövlətçiliyinin yadelli Romanovlar hakimiyyətinə qarşı mübarizəsi, İmperiyanın keçmiş qırıntılarının son müqavimətləri idi. Qərbyönümlü Romanov boyarları çevriliş edərək Moskva Tartariyasında hakimiyyəti ələ keçirərkən köhnə Rus-Orda dinasiyasının varisləri Astarxana çəkilib müqavimət göstərdilər. Həmin savaşda Romanovlar Qərbi Avropanın hərbi dəstəyinə güvənirdilər. Kazaklara qarşı döyüşən Romanovlar ordusunun əsas hissəsini təşkil edən reytar polkları avropalı muzdlulardan təşkil olunmuşdu. Romanovlar tərəfdə Traubenberq, Kar, Dekalonq, Mixelson, Freyman, Kir, Duve, Brant, kazaklar tərəfdə isə Puqaçov, Zarubin, Sokolov, Beloborodov familiyalı komandirlərin döyüşməsi müasir araşdırmaçılarda qəribə təzadlar yaradır. Razinin başlatdığı mücadillə Orda qoşunlarının məğlubiyyəti və Astarxan dövlətinin Moskvaya tabe etdirilməsi ilə başa çatdı. Sibiri, Uzaq Şərqi və Şimali Amerikanın bir hissəsini əhatə edən, paytaxtı Tobolsk olan digər Rus-Orda dövləti isə Puqaçovun məğlubiyyətindən sonra Moskvaya birləşdirildi. Bu dövlətin əraziləri Romanovlar və Amerika Birləşmiş Ştatları orduları tərəfindən fəth olundu və bölüşdürüldü.

 Qələbə çalan Romanovlar milli dövlətçiliyin xarakter, məzmun və stilini tam dəyişdilər. Köhnə Rus dövlətçiliyinin bütün atributlarına son verildi və tabu qoyuldu. Rusiya tarixinin mahiyyətcə yeni dövrü başlandı. Romanovlar Rusiyanın siyasi kursunu dəyişərək onu Qərb təsirindən asılı vəziyyətə salmağa çalışdılar. Bəzi vətənpərvər imperatorların hakimiyyətdə olduğu dövrləri çıxmaq şərti ilə Romanovlar mütəmadi olaraq Qərblə birləşmək siyasəti apardılar. Belə siyasi kurs “Rus matrisası” ilə- Rus superetnosunun mədəni kodu ilə ziddiyyət təşkil edirdi. Belə Qərbləşdirmə proqramına Avropa ölkələri tutarlı dəstək verirdi. 

 Hakimiyyətdə olarkən Romanovlar Rusiyanı Şərqdən tam kənarlaşdırma siyasəti yürütdülər. Nəticədə Qərbi Avropa rahat nəfəs aldı. Avropa artıq Rusiyanı özünə qarşı təhlükə və əngəl kimi görmədi. Puşkinin dediyi kimi, 1-ci Pyotr “Avropaya pəncərə” açdı. Qərbyönümlü Romanovlar ruslarının beyninə Avropanın bütün sahələrdə üstünlüyü və əlahiddəliyi fikrini yeridirdilər. Romanovların bir çoxu Rus xalqına ikrah hissi ilə baxırdılar. Rusların məişət həyatını bəyənməyən 1-ci Pyotr onları Qərb manerasına kökləməyə çalışırdı. Boyarlara Qərbi Avropa kişiləri kimi platye geymək əmr olunmuşdu. Rusiyada qadınlara əvvəlki tək ictimai yerlərdə üzünü bağlamaq qadağan edilmiş, açıq-saçıqlıq mədəniyyət təzahürü kimi ortalığa qoyulmuşdu. İngilis dilomatlarından birinin dediyi kimi, Pyotr rusları avropalaşdırırdı. Pyotr Daniya səfiri Yust Yula etiraf etmişdi ki, “heyvanlardan insan düzəltməyə” çalışıram.

 1-ci Pyotr ordunu da Rus kazak sistemi ilə yox, Avropanın rekrut sistemi ilə qurdu. Milli dövlətçiliyin dayağı olan kazaklar Rusiyanın mərkəzlərindən çıxarılıb ucqarlara, sərhədlərə doğru sıxışdırıldı. Romanovlar kazakları arzuolunmaz şəxslər və bəd əməllər sahibi elan etdilər.

ROMANOVLAR TARİXİ NECƏ SAXTALAŞDIRDILAR?

 Məhz Avropanın əlahiddəliyini qaldırmaq və həyata keçirdikləri dövlət çevrilişini övladlarına qanuni miras kimi saxlamaq üçün Romanovlar bir çox tarixi sənədləri saxtalaşdırmağa əl atdılar. Onlar ilk növbədə özlərindən əvvəlki Rus-Orda dinastiyasını qanunsuz və cinayətkar elan etdilər. Bütün Rus-Moğol idarəçilik epoxasının “xarici istilaçılar” dövrü olduğunu bildirdilər. Özlərindən əvvəlki Rus hakimlərini vəhşi və qaniçən kimi təqdim etdilər. Romanov tarixçiləri Rusiya tarixini təhrif edərək yenidən yazmağa girişdilət. Məhz Romanov tarixçilərinin səyləri nəticəsində 300 illik Rus-Orda epoxası tarixi sənədlərə işğal və boyunduruq dövrü kimi həkk olundu. Romanovlar gələcək nəsillərə ölkənin şanlı keçmişini monqolların amansız boyunduruğu, özlərini isə “əsl Rus dövlətçiliyinin bərpaçıları” kimi sırıdılar. Romanovların sifarişi ilə ölkəyə gətirilmiş alman tarixçiləri tarixi hadisələri müvafiq məcrada interpretasiya etdilər. Onlar tarixi hadisələri tam fərqli xarakter verdilər və Qərbyönümlü prizmadan işıqlandırdılar. Rus tarixinin monqol (moğol) periodu büsbütün saxtalaşdırıldı. Reallığı əks etdirən tarixi sənədlər yoxa çıxardıldı, ortalıqda olanlar isə korlanaraq tanınmaz hala salındı, mənası dəyişdirildi və təhrif edildi. Romanovlar öz siyasi konyukturalarına uyğun “möhkəm tarixi fundament” qurdular.

 Yerli salnaməçilərin bir çoxu öldürüldü. Novqorod qırğınını qələmə alan hər bir salnaməçinin həyatı təhlükə altına düşdü. Rusiyanın aparıcı ziyalıları məhv edildilər, sıradan çıxarıldılar, onların yerini almanlar tutdular. Nəşriyyatçılar və topoqrafiya sahibləri öldürüldü, onların yerinə yeni hakimiyyətin adamları otuzduruldu. Ölkədə düşünən beyinlərin kütləvi terroru aparıldı. 1568-ci ildə boyarları kütləvi şəkildə qılıncdan keçirdilər. Rusiya hakimiyyətinin qanuni varisi, çar İvan Qroznının oğlu Dmitrini Ljedimitri (Yalançı Dmitri) adı ilə ləkələdilər və qətlə yetirdilər. Rusiya dövlətçiliyinin vacib adamları sayılan knyaz Vladimir Staritski, Mitropolit Filipp, Kazan arxiyepiskopu German öldürüldü. Rusiya dövlətçiliyinin keçmiş paytaxtı Novqorod yerli-yeksan edildi, əhalisi didərgin düşdü. Araşdırmalar göstərir ki, bütün bu olaylar İngiltərənin birbaşa təlimatları əsasında baş vermişdir. Romanovlar hətta məğlubiyyətə uğrayacaqları təqdirdə İngiltərəyə qaçmağı planlaşdırmışdılar.

 Rusiyanın taleyində həlledici rol oynamış çar İvan Qroznıya aid bir sıra xırda yazışmanı çıxmaq şərti ilə heç bir tutarlı sənəd qalmamışdır. Ona aid edilən sənədlər Romanovlar dövründə quraşdırılanlardır. Romanovların alman tarixçiləri Rusiyanın qanuni hökmdarı çar Boris Qodunovu taxt-tacı qanunsuzluq, hiylə və intriqalar yolu ilə zəbt etmiş birisi kimi səciyyələndirdilər. Rusiya arxivlərindəki Boris Qodunovla bağlı bütün sənədlər səliqəli şəkildə redaktə olundu. Romanov salnaməçiləri Qodunov hakimiyyəti dövrünü yenidən, bu dəfə qara biçimdə qələmə aldılar. Onlar ordaçılarla müharibəni “oğrularla müharibə” adlandırdılar.

 1-ci Pyotrun və 2-ci Yekaterinanın vaxtlarında onların Rusiyaya dəvət etdiyi alman alimlərinin hesabına “monqol-tatar təcavüzü” haqqında mif quraşdırıldı və Rusiyanın yeganə nicat yolunun Avropa ilə inteqrasiya yolu olduğu fikrini yaratmaq, Qərbyönümlü ictimai-siyasi atmosfer formalaşdırmaq üçün çabalar göstərildi. Romanovlara öz hakimiyyətlərinin legitimliyini sübuta yetirmək və qoruyub saxlamaq üçün yeni tarix lazım idi. Alman alimlərinin hazırladıqları belə qondarma tarix Romanovlara ideoloji cəhətdən bəraət verir, onları xalqın gözündə ucaldırdı. Milli konsepsiya nöqteyi-nəzərindən Romanovların hakimiyyəti qanunsuz idi, odur ki əvvəlki tarixi yanaşmalar kökündən dəyişdirilməli idi. Almaniyadan gətirilmiş alimlər Romanovların sosial sifarişini can-başla və ustalıqla yerinə yetirdilər. Onlar yeni tarix yaradaraq Ordanın təcavüzkar obrazını ortalığa qoydular. Qərbin proqramına zidd, yeni ictimai-siyasi formasiyaya mane ola biləcək tendensiyalar aradan götürüldü. Ölkə tarixi Qərbin və yeni hakimiyyətin maraqlarına uyğun format olundu. Avrasiyaçılıq mahiyyəti ilə bağlı pozitiv nə varsa, kəsilib doğrandı, Asiyanın yalnız neqativ yönü saxlanıldı. Tarix elmi tam fərqli bir rakursdan işıqlandırıldı. Professional alman alimləri elə canfəşanlıqla işlədilər ki, faktlar saxlanılsa da, mahiyyət eybəcər hala salındı.

 “Sinopsis”- Rusiya tarixinin Romanovlar tərəfindən hazırlanmış ilk versiyası oldu. Alman İnnokentiy Qizelin 1674-cü ildə nəşr olunmuş bu kitabı yeni hakimiyyətin siyasi dəst-xəttinə uyğun dərslik kimi dövriyyəyə buraxıldı. “Sinopsis” kitabı 150 il ərzində Rusiyada dərslik kimi istifadə olundu. “Sinopsis” Rusiyanı tarixi saxtalaşdırıraraq faktları kəllə-mayallaq göstərdi. Alman teoloqu Qizel tarixi diskursda Rusiyanın Malorusiya, yəni Polşa-Litva mahiyyətinin qabardılmasında maraqlı idi. Bu səbəbdən də onun “Sinopsis” əsərini tarixçilikdən də çox təbliğat traktatı saymaq olar. Rusiyada uzun müddət tarix dərslərini rus alimlərinin yox, alman alimlərinin yazdıqları belə kitablar əsasında keçdilər. Qizelin, eləcə də digər alman alimlərinin ruslar üçün quraşdırdığı tarixin yalnız bir məğzi var: Rusiya məhv olurdu, Romanovların Qərbyönümlü siyasəti ona nicat verdi. Tarixşünaslığa ton verən müasir alimlərin aparıcı hissəsi həmin Avropa məktəbinin ərsəyə gətirdiyi alimlərdir. Akademik Vasili Bartoldun dediyi kimi, “rus alimlərinin çox hissəsi avropalıların izi ilə gedir və əksəriyyəti Qərbdə oturuşmuş baxışları qəbul edir”. Odur ki, 18-20-ci əsrlərdən ərsəyə gəlmiş Rus tarixşünaslığı eyni fikrin üzərində dayanıb: monqollar- vəhşi olublar, Avropa isə- nur mənbəyidir!

 Əsas strateji məqsəddən başqa Romanovlar bir para xırda, texniki, taktiki, onlar üçün həyatı əhəmiyyət kəsb edən məqsədlər də güdürdülər. Ölkəyə dəvət olunmuş alman tarixçilərinin qarşısında qoyulmuş tapşırıqlar arasında bunlar da vardı: “Velikaya smuta” deyilən qarışıqlığın əslində Romanovlar tərəfindən törədildiyini ört-basdır etmək; Öz hakimiyyətlərinin qanuni olduğunu sübuta yetirmək üçün Romanovları axırıncı Rus çarı ilə qohum çıxarmaq; Həmin dövrdə ölkədə tökülən qanlarda öz əllərinin olduğunu gizlətmək üçün bütün günahları çar İvan Qroznının üzərinə yıxmaq. Odur ki, İvan Qroznı dövrü- Rusiya tarixinin ən qatmaqarışıq dövrlərindən biri sayılır. Bu dövr Rusiyanın ən qaranlıq, maraq doğuran və intriqalarla dolu dövrüdür. Məhz bu dövr iki tamam ayrı epoxanı- Rus Orda hakimliyini və Romanovlar hakimliyini bir-birindən ayırır. Bu iki epoxa arasında sərhəd “Velikaya Smuta”- Böyük qarışıqlıq dövrü adı almış 16-cı əsr hadisələridir.

 Romanovların demək olar ki hamısı hakimiyyətdə olduqları müddətdə Almaniyanın Qolştin-Qottorpski məntəqəsindən olan alman qadınlarla evləndilər. Romanovlar əvvəl-axır almanların siyasətinə uyğun siyasət yeritdilər. Onların idarəçilik metodları Qərb metodlarına tam uyğun quruldu. 1563-1572-ci illərdə faktiki olaraq hakimiyyətdə Zaxarin-Romanovların durduğu dövrdə xristianlığı qəbul etməyənləri kütləvi şəkildə qırdılar. O vaxta qədər Rusiyada heç vaxt Avropa üçün adi hal olan dini zəmində qətliam baş verməmişdi. İlk Romanovların dövrü (Mixail, Aleksey, Fyodor Alekseeviç) kitabların kütləvi yandırılması, arxivlərin məhv edilməsi, kilsə ikitirəliyinin yaranması, kazaklığa (Orda) təcavüz ilə müşayiət olundu. 1682-ci ildə Romanovun əmri ilə “dərəcə kitabları” (razryadnıe kniqi) deyilən vacib dövlət qeydləri hamısı yandırıldı. “Razryad” kitablarında 1470-ci ildən üzü bəri voevoda təyin olunmuş şəxslər barədə dövlət qeydləri aparılmışdı. Bu qeydləri onunçün yandırdılar ki, Rus boyarlarının soy-kökünü- genealogiyasını məhv edib qərblilərə calaya bilsinlər. Romanovlar həmin kitabları yandırmaqla Rusiyanın həqiqi zadəgan soy-kökünün izini sildilər və öz sülalələrinə fəaliyyət meydanı açdılar. Nəticədə Rus aristokratiyasının kökü əsl ruslardan qoparılıb avropalı Rüriklərə bağlanıldı. İmperatriça Yelizaveta tərəfindən geniş səlahiyyətlər verilmiş alman alimi Qerard Fridrix Miller Sibir şəhərlərini gəzərək ordakı arxivləri saf-çürük etdi, mənbələrdə deyildiyi kimi, “30 min verst” məsafə qət etdi və 1743-cü ildə Peterburqa külli miqdarda müsadirə olunmuş tarixi sənəd gətirdi. Köhnə dövlət sənədləri məhv edildi; məhz bu səbəbdən sənədləşmiş Rus tarixi 1-ci Pyotr Romanovun vaxtından start götürür. Həmin dövrə kimi Rusiyaya qarşı xarici təhlükələrə həmişə kazaklar sinə gərirdi. Romanovlar kazakları sıxışdırıb dövlətçilik məsələlərindən kənarlaşdırdılar. Stepan Razin (17-ci əsr) və Yemelyan Puqaçov (18-ci əsr) üsyanları hakimiyyəti zor-xoş zəbt etmiş Qərbyönümlü sülaləyə qarşı kazaklığın müqavimətidir. 1917-ci ildə Romanovlar devrildikdən sonra meydana çıxmış rus müəlliflərinin, xüsusən Qərbə mühacirət etmiş müəlliflərin əsərlərində Romanovların hakimiyyətə gəlməsinin bütün təfərrüatları öz əksini tapmışdır. Həmin dövrdən Romanovların tarixşünaslığa vurduğu suvaq qırılıb tökülmüş, əsl həqiqətlər tədricən üzə çıxmağa başlamışdır.

 17-ci əsrdə çar Aleksey Mixayloviç Romanov tarixçilərə “Rusiya tarixini yazın” tapşırığı verəndə onlar paytaxtda bircə dənə də olsun ələgəlimli, hətta son 100 ilin Rusiya tarixini özündə əks etdirən yazılı sənəd tapa bilməmişdilər. Hətta dövlətin tarixi qeydləri aparılan “Stepnaya kniqa” da yoxa çıxmışdı. Hər halda dövrümüzə 15-16-cı əsrlər Rusiya tarixini əks etdirən bir sıra xırda-xuruş sənədlər- dövlət aktları, müqavilələrin mətnləri, çap kitabları, kilsə sənədləri və s. gəlib çıxmışdır. Maraqlıdır ki, hətta həmin xırda-xuruş sənədlər belə Romanovların icraçıları olan alman tarixçilərinin “ərsəyə gətirdikləri” Rusiya tarixindən tam fərqli mənzərə yaradır. Ən əsası, həmin sənədlərdə Rusiyanın monqol-tatar işğalı altında olması barədə xırda bir eyham belə yoxdur. 16-cı əsrdə yaşamış dolmatin alimi Mavro Orbini Moskva tarixçisi İeremiya Rusyaninin dəyərli tədqiqatlarından danışır. Amma bu adda tarixçinin adı kitab-dəftərdə yoxdur. Skailger tarixşünaslığına əks tarix ortaya qoyduğuna görə ört-basdır olunmuşdur, əsərlərinin izi-tozu da qalmamışdır. 1771-1832-ci illərdə yaşamış məşhur knyaz Aleksandr Sulakadzevin böyük kitab kolleksiyası vardı. O kitabxanasında 5 minə yaxın misli-bərabəri olmayan kitab və əlyazma toplamışdı. 19-cu əsrdə Rus intelligensiyası Sulakadzevin nadir kitablarına böyük maraq göstərirdi. Ölümünə az qalmış o öz kitabxanasının kataloqunu da çap etdirmişdi ki, indi həmin kataloq mütəxəssisləri heyrətə gətirməkdədir. Təəssüflər olsun ki, həmin nəhəng kolleksiyadan dövrümüzə çox az kitab və əlyazma qalmışdır; böyük hissəsi məqsədyönlü şəkildə məhv edilmişdir. Skaliger tarixçiləri Sulakadzevi “tarixi mənbələrin saxtalaşdırılması üzrə böyük fabrikant” kimi ləkələdilər: bildirdilər ki, onun kolleksiyasındakı kitablar saxtadır. Guya knyaz həmin kitabların çoxunu özü quraşdırmış, ya da köhnələrin üzərində özü istədiyi formada işləyərək falsifikasiya etmişdir! Yazırdılar ki, Sulakadzevi kolleksiyasından görünən Rusiya tarixi “romantik fantaziya”dan başqa bir şey deyil. Skaleger tarixçilərinin Sulakadzevə ünvanladığı ittihamlara bir baxın: “Patriotikcəsinə yanaşma sərgiləyib ardıcıl olaraq slavyanların qələbə dolu yürüşlərini vurğulayır, slavyanların qədim Romanın varisləri olduqlarını və  inkişafda Avropa xalqlarını üstələdiklərini sübuta yetirməyə çalışır...” Əlbəttə belə yanaşma Qərbyönümlü Romanovlar hakimiyyətinin yeritdiyi ictimai-siyasi kursa qətiyyən uyğun deyildi. Slavyanlar geridəqalmış, vəhşi xalq kimi göstərilməli və onlara mədəniyyətin Avropadan gəldiyi vurğulanmalı idi.

 Tədqiqatçıların gəldiyi yeni nəticə belədir ki, 14-15-ci əsrlər İvan Kalita dinastiyası- Ordanın axırıncı çar-xan dinastiyası olmuşdur. Nosovski və Fomenko bu fikirdədirlər ki, Qızıl Orda dövlətçiliyi xarici işğalçıların dövlətçiliyi yox, rusların öz milli dövlətçiliyi idi. Qızıl Orda hakimiyyəti Rusiyada 13-16-cı əsrləri əhatə edir. 17-ci əsrin əvvəlindəki “Smuta” qarışıqlığı- Orda hakimiyyətinin sona çatdığı dövrdür. Orda dinastiyasının axırıncı hakimi Boris Qodunov olmuşdur. Smuta və ondan sonrakı Vətəndaş Müharibəsi alman mənşəli Romanovlar dinastiyasının hakimiyyətə yiyələnməsi ilə nəticələnmişdir. Romanovlar Qızıl Ordanın sonunu gətirmişlər. Orda dinastiyası Romanovlar dinastiyası tərəfindən darmadağın edilmişdir. Məhz həmin hadisələrdən sonra Rusiya tarixinin yeni dövrü başlanmışdır. Romanovlar özlərindən əvvəlki dövrə “monqol-tatar əsarəti” dövrü adı qoymuşlar və bu yarlık tarix dərsliklərinə otuzdurulmuşdur. Romanovlar dinastiyasına taxt-taca yiyələnmələrinə qanuni don geyindirmək lazım idi. Məsələ burasındadır ki, Orda hakimlərinin varisləri hələ qalmaqda idi və hakimiyyətə iddialı olanları da vardı. Ona görə də Romanovlar Ordaçıları Rus xalqının əzəli düşməni kimi təqdim etməyi vacib sayırdılar. Nəticədə Rus və Orda hərbi qarşıdurması, rus və tatarların tarixən bir-birinə düşmən kəsilməsi və vuruşması haqqında nəzəriyyə yaradıldı. Romanovların saray tarixçiləri yerli moğol-tartarlara yadelli “monqol-tatar” adı qoyaraq, 13-16-cı əsr hadisələrini fərqli rakursdan işıqlandıraraq yeni hökumətin Orda mirası ilə mübarizəsini elmi müstəviyə keçirdilər. Onların hazırlayaraq dövriyyəyə buraxdıqları nəzəriyyə faktları dəyişmədən Rusiyanın bütün tarixi konsepsiyasını təhrif edərək eybəcər formaya saldı. 17-ci əsrdə Stepan Razin, 18-ci əsrdə isə Yemelyan Puqaçov üzərində qələbə ilə Kazak Ordası tamamilə məhv edildi. Həmin qələbələrdən sonra rəsmi salnaməçilik Ordanı “xarici işğalçı”, “rusları boyunduruğa salmış düşmən”, “vəhşi asiyalılar” elan etdi. Romanov salnaməçiləri Ordanın məkanını da dəyişdilər- onu şərqə doğru “itələyərək” Asiya ərazisi kimi göstərdilər. Gələcək nəsillərin şüurunda ordaçıların yad, uzaq və müəmmalı ölkədən gəlmiş mücərrəd obrazı yaradıldı. Moqol adına bircə n hərfi artırmaqla ordaçı kazakları monqollaşdırdılar. Beləcə, dövlətçiliyin uzurpasiyasından sonra Romanovlar köhnə Rus tarixinin üstünə beton vurdular, onun yerinə Qərbə sərf edən tarixçilik yaratdılar. Odur ki, əsl Rus tarixini üzə çıxarmaq üçün daha “dərindən qazmaq” lazım gəlir. Stepan Razinin məğlub olması təfərrüatları, xüsusən də onun apardığı müharibənin məğzi olduqca qaranlıqdır. Romanovlar Razini tutub asandan sonra bu müharibə ilə bağlı bütün sənədləri də tapıb məhv etməyə çalışdılar. Razinin qardaşı Frol dindirilmə zamanı ifadə verdi ki, Razin sənədlərlə dolu səhəngi Don çayındakı adada torpağa basdırmışdır. Romanov ordusunun əsgərləri həmin səhəngi tapmaq üçün adanı başdan başa qazıb axtardılar.

 Araşdırmalar göstərir ki, 17-ci əsrdə “Smuta” deyilən dövrdən və Romanovların Rusiyanın qanuni hökmdarı Stepan Razin üzərində qələbəsindən sonra böyük qlobal dəyişikliklər baş vermişdir. Romanovların 18-ci əsrdə Rusiyanın digər qanuni hökmdarı Yemelyan Puqaçov üzərində qələbəsindən sonra isə dəyişiklər daha geniş vüsət almışdır. 19-cu əsrdə tarixşünaslıq da qaliblərin xeyrinə dəyişdirilmiş, hadisələrin sıralanmasının və interpretasiyasının yanlış Skaliger xronologiyası ortaya qoyulmuşdur. Yeni nəsil Rusiya alimləri hələ də ümid edirlər ki, ölkənin həqiqi tarixini bərpa etmək mümkün olacaqdır. Müasir tədqiqatçılar 17-18-ci əsrlərdə tarixin qlobal saxtalaşdılması proqramı həyata keçirildiyini düşünür və keçmişin real mənzərəsinin yaradılmasına çalışırlar. Araşdırmalar göstərir ki, həmin dövrdə qlobal masştabda tarixi sənədlər sıradan çıxarılmış, insanlığı çaş-baş salacaq qondarma mətnlər yaradılmışdır. Əsas diqqət 15-16-cı əsrlərə aid sənədlərə yönəlmiş, 200 il ərzində planet boyu əl çatan yerlərdə qlobal falsifikasiya həyata keçirilmişdir. Həmin dövrdə tarixi sənədlərin qlobal emalı və birtərəfli redaktəsinə dəlalət edən bir sıra maraqlı məlumatlar vardır. Eyni proseslər Çində də getmişdir. Təkcə 1774-1782-ci illər arasında Çin dövləti 34 dəfə köhnə yazılı sənədləri yığaraq məhv etmişdir. Hakim dinastiya əmr vermişdir ki, ölkə ərazisində bütün çap kitabları toplanaraq yandırılsın. Odur ki, Çin mənbələrinin də orijinallığı şübhə doğurur. Nosovski və Fomenko tədqiqatlarında göstərirlər ki, Rusiya tarixi saxtalaşdırıldıqdan sonra həmin proqram Çin və digər Asiya ölkələrinə yeridilmişdir. Tarixin Skaliger versiyası ayaq tutub planet boyu yeriməyə başlamışdır. 17-18-ci əsrlərdə bütün antik yunan və Roma müəlliflərinin əsərləri, Orta əsrlər salnamələri, memuarlar və s. redaktə olunaraq, saxtalaşdırılaq Skaliger versiyasına uyğunlaşdırılmışdır. Skaligerçilərin senzurasından keçməyən mətnlər hamısı məhv edilmiş və dövriyyədən çıxarılmışdır. İudey qruplaşması iki yüz il ərzində “uyğun olmayan” mənbələri hər yerdə diqqətlə axtarmış və məhv etmişlər. Nümunə kimi Sulakadzevin kitabxanasının məhv edilməsini göstərmək olar. Həmin proses indi də davam etməkdədir.

SLAVYAN AVROPASININ MƏHVİ

 Görkəmli alim Lev Qumilyov “monqol-tatar təcavüzünü” tapliyerlərin quraşdırdığı yalan” adlandırır. Tarixçi Nikolay Morozovun fikrincə, “monqol-tatar təcavüzü” adı altında əslində Qərbdən Rusiyaya dürtülmüş katolik cəngavərlərin törətdikləri genosid gizlədilib. Morozovun fikrincə, Səlib cəngavərlərinin 13-cü ərsdə Rusiyaya işğalçı yürüşlərini əks etdirən sənədlər Roma Papasının tapşırığı ilə ciddi-cəhdlə ört-basdır, ya da məhv edilmişdir. Vatikan çalışmışdır ki, qərblilər rusların yaddaşında işğalçı kimi qalmasınlar, müsbət assosiasiya yaratsınlar, çünki Vatikanın məqsədi gələcəkdə Rusiyanı ələ keçirmək olmuşdur.

 16-cı əsrə kimi Qərbi Avropanın İmperiya dəftərxanasına aid olan bütün rəsmi sənədləri slavyan dilində yazılırdı. Həmin dövrdə Qərbi Avropada nəşr olunan kitablar da slavyan dilində idi. 16-cı əsrə kimi Avropada beynəlxalq dil kimi slavyan dilinin işlənməsini konspirologiya mütəxəssisləri gözəl bilirlər. Avropada beynəlxalq dil kimi slavyan dilindən latın dilinə keçilməsi 16-cı əsrin axırları 17-ci əsrin əvvəllərində baş vermişdir. Məhz həmin dövr Böyük Avrasiya İmperiyası- Qızıl Ordanın çöküş dövrüdür. 17-18-ci əsrlərdə yeni məktəb tərəfindən kütləvi kitablar nəşr olundu, köhnələr isə yandırıldı. Tarixin Skaliger versiyası işə düşdü. Araşdırmalar göstərir ki, 15-16-cı əsrlərə aid edilən və yaxud üstünə həmin əsrlərin darkənarı qoyulan kitablar əslində 17-18-ci əsrlərdə yazılmışdır. Bu da elə Skaliger məktəbinin iş prinsiplərindən biridir. 17-18-cı əsrlərdən əvvəlki dövrlərə aid tarixi kitablar və onları müşayiət edən əlyazmalar planlı şəkildə məhv edilmişdir. Latın dilinin qədim antik dünyanın dili olması mifi də məhz həmin dövrdə yaradılmışdır. Qədim antik dünyanın dili əslində slavyan dili olmuşdur. Skaliger xronoloji redaksiyası hazırladığı latın mətinlərini qədim “antik” mətnlər kimi ortaya qoymuşdur. “Qədim yunan dili” haqqında da eyni sözləri demək olar. Slavyan dilinin tarixdəki izlərini silmək üçün 16-17-ci əsrlərdə “qədim yunan ədəbiyyatı” formalaşdırılmışdır. Bizə antik yunan ədəbiyyatı adı altında təqdim olunanlar əslində köhnə mətnlərin 16-17-ci əsrlərdə redaktə edilmiş tərcümələridir. Təsadüfi deyil ki, əsl qədim yunan dili olan Bizans dilinin müasir yunan dili ilə zərrə qədər də oxşarlığı yoxdur. Tanınmış akademik Vasili Bartold antik ədəbiyyat mənbələrinə qiymət verərkən yazırdı: “Bədbəxtlik ondadır ki, yunan orijinalları bizə çox gec, işləndikdən, əl gəzdirildikdən sonra gəlib çatmışdır; bunlar çox vaxt müqayisə edilən məlumatları heç bir tənqidə məruz qalmayan adi kompilyasiya şəklindədir və buna görə də həmin mənbələrə son dərəcə ehtiyatla yanaşmaq lazımdır”.

 Tarixin qlobal falsifikasiyası fonunda araşdırmalar göstərir ki, “monqol-tatar təcavüzü” nağılı altında əslində Xazariyanın və Avropanın iudey elitasının etdiyi cinayətlər gizlədilmişdir. Araşdırmalar göstərir ki, həmin dövrdə iudeylər Rus, eləcə də dünya sivilizasiyasına qarşı böyük genosid törətmişdilər. İudey elitasının təhriki ilə katolik cəngavərləri müasir Almaniya və Avstriya ərazisində yaşayan slavyan tayfalarını genosidə uğratmışdılar. Slavyan kişiləri öldürülür, qadın və uşaqları isə əsir götürülərək yəhudi tacirlər tərəfindən Yaxın Şərqin bazarlarında satışa çıxarılırdı. Bu titanik və amansız genosid əsrlər boyu davam etmiş və dünya sivilizasiyasının onurğa sütununu sarsıtmışdır. Vaxtilə Avropada Ruslar ölkəsinə Qardarika- yəni şəhərlər diyarı deyirdilər. Ruslar Avrasiya qitəsində sözün həqiqi mənasında “Şəhərlər sivilizasiyası” yaratmışdılar. Yüzlərlə Rus-Slavyan şəhəri xazar-iudey təcavüzü nəticəsində xarabalığa çevrilmiş, peşə və incəsənət sahələri sıradan çıxmış, slavyan tayfaları dil, inam və mədəniyyətlərini itirərək aqressiv german tayfaları ilə assimilyasiya olmuşlar. Araşdırmalar göstərir ki, tarixi proseslər nəticəsində iudeyləşən Avropanın əsl yerli əhalisi slavyanlar olmuşlar.

 İngiltərə və Fransanın qədim villalarının mozaikaları slavyan simvolları ilə işlənmişdir. Ölkədə qədim dövrlərdə slavyanların yaşamasını müasir İngiltərə mədəniyyətindəki və adət-ənənələrindəki detallar da təsdiqləyir. İngilis aristokratiyası slavyan ritorikası üzərində köklənib. Britaniya atlı qoşunu indi də rus manerasına uyğun olaraq draqun adlanır. Alman tədqiqatçısı Valter Xauq müəyyənləşdirmişdir ki, Almaniya ilə Fransa sərhədindəki qədim yer adları slavyan adlarıdır. İudeyləşmiş Roma İmperiyasını məhvə uğradan da məhz slavyanlar olmuşlar. Romanın üstünə gələn tayfalar mənbələrdə german adlansalar da, german-vandallar əslində slavyan-venedlər idilər. Bir sıra tədqiqatçılar ingilislərin əfsanəvi kralı Arturun rus knyazı olması ehtimalını ortaya qoymuşlar. Kral Artur Qərbi Avropa cəngavərliyinin etalonu sayılır. Onun hündür boyları və sarı saçları ilə ad çıxarmış süvariləri romalılarla qarşılaşmışlar və tədricən Roma legionunun tərkibinə qatılmışlar. Peterburq Ermitajının arxivlərində araşdırmalar aparan Xovard Rid kral Arturun yaratdığı dövlətçiliyin simvolikaları ilə qədim Rus simvolikaları arasında çoxlu oxşarlıqlar tapmışdır. 9-cu əsrə aid “Bavariya geoqrafı” adlı mənbədə yazılır ki, Ruslar- bu torpaqların qədim sakinlərdir. Ruyan slavyanlarının dini mərkəzi olan Arkona şəhəri datlar tərəfindən 1168-cı ildə Yer üzündən silinmişdir. Bavariya tədqiqatçısı Qernot Qayze “Qədim romalılar əslində kim olmuşlar?” kitabında göstərir ki, Avropadakı məşhur akvedukları- on kilometrlərlə uzanan nəhəng körpü-kanalları etrusklar tikmişlər. Müəllif bildirir ki, həmin dövrdə belə nəhəng tikililəri yalnız etrusklar tikə bilirdilər və onlar bu iş üçün Avropanın hər yerinə dəvət alırdılar. Tədqiqatlar göstərir ki, etrusklar Yaxın Şərq, Liviya, Karfagen, Apennin yarımadası və Adriatik dənizi sahillərində yaşayırdılar. Onlar Balkan yarımadası, Almaniya və Pribaltikanı da əhatə edən Slavyan Dövlətlər Birliyinin özəyini təşkil edirdilər. Həmin dövlərdə etrusklar hakim xalq olmaqla dünyanın taleyində həlledici rol oynayırdılar. Eramızdan əvvəl 8-ci əsrdə Mərkəzi İtaliyada elita kimi ad-san çıxarmış bu xalqı italyanlar qədim dünyanın əfsanəvi qəhrəmanı Tirrenin adı ilə tirrenlər, rumlular isə etruslar adlandırırdılar. Özlərinə rasena deyirdilər. Onlar öz yaşayış məntəqələrini təpəlikdə, hündür yerin üstündə tikirdilər, ətrafına isə taran və katapult zərbərinə davam gətirə bilən möhkəm daş hasarlar çəkirdilər. Bir sıra tədqiqatçılar rasenaları Avropa sivilizasiyası və mədəniyyətinin əcdadı hesab edirlər. Linqvistlərin fikrincə, rasenaların dili qədim rus dilinə yaxın bir dildir. Akademik Valeriy Çudinov göstərir ki, etruskların dili və tarixi ilə bağlı məsələlərə tabu qoyulmuş, onlarla bağlı bütün sənədlər yoxa çıxardılmışdır. Məlumdur ki, etrusk qızı ilə evlənmiş Roma imperatoru və tarixçisi Klavdiy 20 cilidlik “Etruskların tarixi”, 8 cildlik “Karfagenika” və 12 cildlik “Tirrenika” kitablarını yazmışdır. Avropanın əsl tarixinə işıq sala biləcək belə dəyərli kitablar hamısı it-bat olmuşdur. Avropanın əsl sakinləri olan etrusklar məqsədyönlü şəkildə tarix səhnəsindən kənarlaşdırılmışlar.

 Roma Kilsəsinın yeritdiyi siyasət nəticəsində Qərbi Avropa tədricən slavyanlardan təmizlənmişdir. Genetik araşdırmalar göstərir ki, almanların çoxu, xüsusən də ölkənin şərq hissəsindəkilər slavyan mənşəlidirlər. Avropalılar öz tarix dərsliklərində bu barədə danışmağı sevmirlər; həqiqət isə ondan ibarətdir ki, Avropa sivilizasiyası slavyanların sümük və qanı üzərində qurulmuşdur. Eyni qayda ilə əvvəlki adı Malaya Rusiya olan ərazinin rusları indi ukrainləşmişlər. Şərqdəki slavyanlar köhnə mənəvi ideallarını əldən vermədikləri halda qərbdəki slavyanlar dinlərini dəyişərək Avropa təbəələrinə çevrilmişlər. Qərb slavyanlarına katolikliyi yeridərək onları Avropa matrisasına tabe edə bilmişlər və şərqdəki slavyan qardaşları ilə düşmən halına gətirmişlər. Belə üsulla polyak-polyanları Rusiyanın düşməninə çevirmişlər; Polşa ərazisində slavyanlığın kökünü kəsərək regionun iudeyləşdirilməsi üçün baza hazırlamışlar. Ukraynada Rus superetnosunu “ukr-okr”lara, Belorusiyada isə “litvin”lərə çevirmək üçün cəhdlər göstərilmişdir. Həmin proseslər indi də masştablı şəkildə davam etdirilir. Ukrayna, Pribaltika, digər postsovet ölkələrində, Şərqi Avropanın keçmiş sosialist ölkələrində rus dili qadağan olunur, rus tarixi xalqın yaddaşından silinir, iudo-demokratların yoğurub yapdığı yeni tarixçilik yeridilir. SSRİ dağılandan sonra beynəlxalq iudey maliyyə mafiyasının respublikalarda hakimiyyəti ələ keçirmiş nökərləri Rus xalqının xalqlarımızın iqtisadiyyat və mədəniyyətinə verdiyi töhfələrin üstündən xətt çəkməyə, Rus xalqının bizimlə bağlılığını yox etməyə çalışırlar.

 Professor Stoleşnikov göstərir ki, monqol-tatar təcavüzü adı altında xazar-yəhudi təcavüzü gizlədilir. Professorun fikrincə, Ryazan şəhərlərini xaraba qoyan xazar xanı Şabbat olmuşdur ki, onun adı müasir ədəbiyyatda monqol Subedey adı altında maskalandırılmışdır. Professor göstərir ki, Şabbat Ryazan şəhərlərini darmadağı etməklə vaxtilə knyaz Svyatoslavın xazarları qırmasının qisasını almışdır. O yazır: “Tatarlar Monqolustan və Böyük Çin Səddi arasında yaşayan balaca xalq olublar; nə monqollar, nə də ki çinlilər onlarla yola getməyiblər ki, birgə imperiya qurub Avropanın üstünə yürüsünlər. Müqəddəs Roma İmperiyasının kralı Fridrix Qoqenştaufen yazırdı ki, monqollar və tatarlar dəmir nə olduğunu bilmirlər. Amma tarix dərsliklərindən aydın olur ki, onlar əllərində Dəməşq qılıncı bütün qitəyə qan uddurublar. Çingizxan ölərkən onun ordu komandanı Batı xanın cəmi 4 min əsgəri var idisə, hansı ümumdünya işğalından söhbət gedə bilər? Əslində tatar-monqolların boynuna qoyulan günahlar xazarların törətdikləri əməllərdir... Hətta indiki Çin tatarları və monqollar çukçalardan çox az fərqlənirlər, amma bizə təlqin etmək istəyirlər ki, 13-15-ci əsrdə onlar həddən artıq aqressiv idilər və dünyaya meydan oxuyurdular. Araşdırmalar zamanı aydın olur ki, tatar-monqolların boynuna qoyulan işlər əslində xazar adlı məlum qövmün cinayətləridir ki, indi də daha masştablı şəkildə davam etdirilməkdədir. İndi də Avrasiya qitəsində qoy xalqları vergiyə otuzdurmuş xazar məmurlar Uoll-stritdəki öz ağalarına işləməkdədirlər. Yerlər və adlar dəyişsə də, sistem dəyişməmişdir... Xazarlar Voldadan tutmuş Venesiyaya kimi xalqları genosidə uğratdılar. Onlar Venesiyaya çatanda dayandılar, çünki Venesiya o dövrdə indiki London, Amsterdam, Cenevrə kimi yəhudi aristokratiyasının paytaxtı idi. Qalan əraziləri dağıdıb xarabazarlığa çevirdilər. Qərbi Avropadan gələn monax İoann qeydlərində göstərir ki, həmin dövrdə Kiyevin ətrafında insan skeletləri canlı insandan çox idi. Mənbələrdən aydın olur ki, xazarlar “dovn the river”- yəni çay boyunca rus uşaqlarını Krım ərazisindən keçirməklə Venesiya tacirlərinə satırdılar; müasir dildə buna qul alveri deyilir. Elə məhz bu məsələdən o dövrün yəhudi paytaxtının- Venesiyanın gizli əli açıq-aydın görünür. Xazarlar Rusiyanı və digər qonşu regionları baca oturtmuşdular. Həmin dövrdə Avrasiya qitəsinin demək olar ki bütün ərazilərində dövlətçilik sistemi haqq yığan xazar məmurlarının istəyinə uyğun qurulmuşdu. Rusiyada xəracın toplanma yeri Volqa çayı sahilləri idi; buradan toplanmış qənimət gəmilərlə Venesiyaya- əsas idarəetmə mərkəzinə daşınırdı. Xazar yırtıcıları qoy xalqlar üçün üzücü vergi sistemi tətbiq etmişdilər. Ailənin hər bir üzvü konkret haqq ödəməliydi, üstəlik ailə ümumilikdə ayrıca haqq verməliydi. Əgər ailə müəyyən olunmuş haqqı ödəyə bilmirdisə, ailənin uşaqlarını əlindən alıb gəmilərlə satmaq üçün Venesiya tacirlərinə yollayırdılar. Rus knyazı Svayotoslav xazarlar üzərinə yeriyib onları məğlubiyyətə uğratdıqdan sonra köklərini kəsmədi; xazarlar taktikanı dəyişərək yenidən başqa formatda qruplaşa bildilər. Onlar ruslara passiv xristianlıq yeritdilər, özləri isə ideologiya qismində aqressiv iudaizmi götürərək monqolları qabağa buraxdılar. Qoy xalqların genosidə uğradılması işini monqol adı altında gördülər. Bu cür yanaşma formatı öz kəsərini itirdikdən sonra xazarlar daha da irəli getdilər; Polşa və Litvanı ələ keçirərək Reç Pospolita adlı yeni xazar dövləti qurdular.

Tarixşünaslıqda Reç Pospolita “katolik və polyak” dövləti kimi tədim olunsa da, əslində iudey mahiyyətli dövlət olmuşdur. Tarix boyu iudo-xazarlar Rusiyaya qərbdən zərbə endirmək üçün yeni-yeni səylər göstərdilər. Onlar Böyük Tartariya İmperiyasının qərb hissəsini tədricən dişləyərək qopardılar və həmin ərazilərdə ayrı-ayrı Avropa dövlətləri yaratdılar”.

 Qleb Nosovski və Anatoli Fomenko göstərirlər ki, 3-cü İvanın dövründə ruslar kazaklar və türklərlə birgə Avropanın tutmuşdular. Avropa Rus İmperiyasının tərkibinə qatılmışdı. Rusları Avropadan sıxışdırıb çıxarandan sonra onların iz və nişanlarını yox etməyə çalışdılar ki, Avropa sivilizasiyasının müstəsnalığı heç kəsdə şübhə doğurmasın. Əvvəl Vatikan, daha sonra isə meydana çıxan mason orden və lojaları rusların, slavyanların Avropadakı izlərini itirmək üçün əllərindən gələni etdilər. Buna nail oldularmı? Əslində rusların Avropadan izlərini itirmək heç cür mümkün deyil. Hətta ən səthi tədqiqatlar açıq-aydın göstərir ki, Avropanın qədim sakinləri elə slavyan tayfalarıdır. Vened-venet, ven-van, vandal, vranets-voron, ruq-raroq, pelasq, rasen və s. slavyan tayfaları qara xalqlar gələnə kimi Avropanın ilk sakinləri olmuşlar. Bunu Avropa toponimikasının çox hissəsi- çay, göl, ərazi, dağ, şəhər və məntəqə adları da sübut edir. Slavyanlar qədim Yunanıstan (Qretsiya-Qoretsiya) və Krit (Skrıten) də daxil olmaqla Balkanlarda, müasir Polşa, Macarıstan, Avstriya, Almaniya, Daniya, Şimali Fransa, Şimali İtaliya, Skandinaviya ərazilərində yaşamışlar. Rusiya və Almaniya alimlərinin birgə qrupunun gəldiyi nəticə belədir ki, məhz Rus ocağı Avropa sivilizasiyasının beşiyi olmuşdur. Müasir yunanlar qarasaç və qaragöz olsalar da, qədim yunanların sarısaç və göygöz olduğu hamıya aydındır. Tarixi mənbə və təsvirlərin hamısında qədim yunanlar ucaboy, sarışın, sarısaç, enli alınlı və balaca ağızlı göstərilir. Təxminən 500-cü illərdə iudeylər tərəfindən bəşəriyyətin qaymağı olan sarı xalqların fiziki məhvi, assimilyasiyası, xristianlaşdırılması prosesləri başlanmışdır. Xristianlaşdırma dövründə iudeylər slavyanların genosidini pik həddə çatdırılmışdır. Avropanın İudey Kaqalının əlinə keçməsi ilə slavyanlar get-gedə şərqə doğru sıxışdırılmış, bir hissəsi isə assimilyasiya olunaraq roman və german-skandinav xalqlarının içinə qarışmışlar. Beləcə, Avropanın mərkəzindəki slavyan sivilizasiyası- Vayraq Rusiyası məhv edilmişdir. Lev Prozorovun “Vayraq Rusiyası: Slavyan Atlantidası” və Yuri Petuxovun “Normannlar. Şimalın Rusları” elmi tədqiqatları məhz bu mövzuları işıqlandırır.

AVROPANIN SLAVYAN İZLƏRİ

 Anatoli Fomenko və Qleb Nosovski göstərirlər ki, 3-cü İvanın dövründə ruslar kazaklar və türklərlə birgə Avropanın tutmuşdular. Avropa Rus İmperiyasının tərkibinə qatılmışdı. Rusları Avropadan sıxışdırıb çıxarandan sonra onların iz və nişanlarını yox etməyə çalışdılar ki, Avropa sivilizasiyasının müstəsnalığı heç kəsdə şübhə doğurmasın. Əvvəl Vatikan, daha sonra isə meydana çıxan mason orden və lojaları rusların, slavyanların Avropadakı izlərini itirmək üçün əllərindən gələni etdilər. Buna nail oldularmı? Əslində rusların Avropadan izlərini itirmək heç cür mümkün deyil. Hətta ən səthi tədqiqatlar açıq-aydın göstərir ki, Avropanın qədim sakinləri elə slavyan tayfalarıdır. Vened-venet, ven-van, vandal, vranets-voron, ruq-raroq, pelasq, rasen və s. slavyan tayfaları qara xalqlar gələnə kimi Avropanın ilk sakinləri olmuşlar. Bunu Avropa toponimikasının çox hissəsi- çay, göl, ərazi, dağ, şəhər və məntəqə adları da sübut edir. Ruslar qədim Yunanıstan (Qretsiya-Qoretsiya) və Krit (Skrıten) də daxil olmaqla Balkanlarda, müasir Polşa, Macarıstan, Avstriya, Almaniya, Daniya, Şimali Fransa, Şimali İtaliya, Skandinaviya ərazilərində yaşamışlar. Rusiya və Almaniya alimlərinin birgə qrupunun gəldiyi nəticə belədir ki, məhz Rus ocağı Avropa sivilizasiyasının beşiyi olmuşdur. Müasir yunanlar qarasaç və qaragöz olsalar da, qədim yunanların sarısaç və göygöz olduğu hamıya aydındır. Tarixi mənbə və təsvirlərin hamısında qədim yunanlar ucaboy, sarışın, sarısaç, enli alınlı və balaca ağızlı göstərilir. Təxminən 500-cü illərdə iudeylər tərəfindən bəşəriyyətin qaymağı olan sarı xalqların fiziki məhvi, assimilyasiyası, xristianlaşdırılması prosesləri aparılmışdır. Xristianlaşdırma dövründə iudeylər slavyanların genosidini pik həddə çatdırılmışdır. Avropanın İudey Kaqalının əlinə keçməsi ilə slavyanlar get-gedə şərqə doğru sıxışdırılmış, bir hissəsi isə assimilyasiya olunaraq roman və german-skandinav xalqlarının içinə qarışmışlar. Beləcə, Avropanın mərkəzindəki slavyan sivilizasiyası- Vayraq Rusiyası məhv edilmişdir. Lev Prozorovun “Vayraq Rusiyası: Slavyan Atlantidası” və Yuri Petuxovun “Normannlar. Şimalın Rusları” elmi tədqiqatları məhz bu mövzuları işıqlandırır.

MEŞƏ VƏ ÇÖL YOX, DƏNİZ VƏ QURU QARŞIDURMASI

 Avropa iudey elitası tarixən digər Asiya xalqları kimi rusları da Avropa mədəniyyətinə təhlükə hesab etmişlər. Elə indinin özündə Qərb universitetlərində Rus dilini Şərq (Asiya) dilləri kafedrasında Çin dili ilə yanaşı keçirlər. İndi olduğu kimi orta əsrlərdə də qərblilər azad və şən Rusiyaya yuxarıdan aşağı ikrah hissi ilə baxırdılar. Xristian missionerlərindən biri yazırdı: “Pravoslav slovenlər və rusinlər vəhşi adamlardır və onların yaşayışı vəhşi və amansızcasınadır. İmisti qızdırılmış taxta hamamın içinə girib çimirlər, bir-birinin kürəyini ağac budaqları ilə əldən düşənədək döyəcləyirlər, sonra hamamdan lüt qaçıb buz bağlamış gölün içinə tullanırlar, yenidən daxmanın içinə qaçıb bir-birini kürəklərinə çubuqlarla döşəyirlər”. Roma-Bizansın iudey missionerləri rusların dünyanın heç yerində analoqu olmayan özünəməxsus hamam mərasimini belə bir əcaib formada qavrayırdılar.

 Qədim Rus şəhəri Konstantinopol (əsl adı Çarqrad) Səlib cəngavərləri tərəfindən tutulduqdan sonra Roma kilsəsinin Rusiyaya təcavüzü masştablı şəkil aldı. İş o həddə çatdı ki, papa 2-ci Qonoriy, onun ardınca papa 9-cu Qriqoriy Rusiyaya iqtisadi blokada elan etdilər. Qonşu ölkələrə Rusiya şəhərləri ilə ticarət, ruslarla silah-sursat və ərzaq alveri qadağan olundu. 13-cü əsrin əvvəllərində Roma kilsəsi rusları “din düşməni” elan etdi, 1256-ci ildə “sxizmatiklər və tatarlar”, yəni Rusiya və Orda üzərinə Xaç yürüşünə çıxmaq qərarı verildi. Katolik Vatikan pravoslavlığı Yer üzündən silmək üçün planlar qurdu. Papa 6-cı Kliment açıq-aşkar Romanın əsas düşmənin Rusiya olduğunu bildirdi. “Ruslar- katolik kilsəsinin düşmənləridir”- o yazdı. Bundan sonra bir mərkəzdən idarə olunan Şved, Alman və Litva qoşunları Rusiya üzərinə yürüdülər.

 12-ci əsrin axırlarında Roma Papası öz nümayəndələrini hərbi dəstə ilə birgə Livoniyaya yollayaraq yerli əhalini katolikliyə dəvət etdi. Lakin livlər papanın adamlarını öz torpaqlarından qovub çıxardılar. Onda papa Pribaltika xalqlarına qarşı Xaç yürüşü elan etdi. 13-cü əsrin əvvəllərində alman ordusu Pribaltikaya girərək latqal və sellərin torpaqlarında böyük qırğınlar törətdi. 1210-cu ildə isə Estoniyaya Daniya kralının qoşunu girdi. Regionun slavyan xalqlarının genosidi başlandı. 1227-ci ildə papa 3-cü Qonoriy “bütün Rus krallarının” tabe olmasını tələb etdi. 1230-cu ildə Tevton cəngavərləri prusları qırıb çatdılar. 1230-1236-cı illərdə Səlib yürüşçüləri Suzdal, Novqorod, Litva, Qalitsiya-Volın torpaqlarını viran qoydular. 1237-ci ildə Avropanın iki böyük Qılıncdaşıyanlar və Tevton Ordenlərinin cəngavər rahibləri birləşərək güclü Livon Ordeni yaratdılar. Faktiki olaraq hərbi-ruhani dövlət ərsəyə gəldi. Yeni Orden Pribaltika və Rusiyanı katolikləşdirmək məqsədilə həmin ölkələrin üzərinə yeridi. Pribaltika həmin dövrdə büsbütün pravoslav idi.

 Alman və şved katolik cəngavərliyi pravoslav slavyanların qanına susamışdılar. Məsələn, onlar tutduqları yerlərdə estonları qul etməklə kifayətlənirdilərsə, rusları hətta körpə uşaqlarına belə rəhm etmədən ucdantutma qırırdılar. Katolikliyi qəbul etmiş şvedlər özlərini həmin dövrün yəhudiləri hesab edirdilər. Sonrakı əsrlərdə Rusiyanın üzərinə yürüyən şved ordularının rahibləri əsgərlərə deyirdilər ki, baxın, Assur sözünü geri oxuduqda Russa alınır; Assuruya İsrailin düşməni olmuşdur və bizim müqəddəs borcumuz dövrün Assuriyası olan Rusiyanı məhv etməkdir. Avropa ordularının rahibləri əsgərləri yəhudi dini kitablarından sitatlar gətirməklə yeni-yeni qətliamlara ruhlandırırdılar. 1240-cı ildə birləşmiş alman və dat qoşunları Pskovu ələ keçirdilər və Novqorod ərazisində transport kommunikasiyalarını bağlayaraq yerli əhalini fəlakətlə üz-üzə qoydular. Onlar Novqorod şəhərinin 30 kilometrliyində qərarlaşaraq tacirləri çapıb talamağa başladılar. Burada avropalılar Neva hövzəsi, İjorsk torpaqları və Kareliyanı tutmaq üçün planlar quraraq hazırlıq işləri gördülər.

 Lakin Rus xalqı üçün belə taleyüklü bir vaxtda ənənəvi tarixşünaslığın gedişatı ilə uzlaşmayan maraqlı hadisə baş verir. Mənbələrdə bildirilir ki, 1241-ci ildə böyük monqol ordusu Avropanın üzərinə yeriyir. Batı xanın başçılıq etdiyi ordu Macarıstan və Polşaya hücum çəkir. Batı xan almanları məcbur edir ki, tutduqları Rus torpaqlarını boşaldaraq geri çəkilsinlər. Monqollar onların üstünə yeriyən bütün Avropa ordularını darmadağın edirlər. Salnamədə deyilir ki, almanlar tatar adını eşidən kimi qaçmağa üz qoyurlar, halbuki Novqoroda cəmi 500 tatar atlısı gəlir. Monqol-tatar atlıları 1241-ci ildə İzborsk və Pskovu tamamilə almanlardan təmizləyirlər. Macarıstanda qərargah quran Batı xan Rusiyaya basqıya görə Avropaya meydan oxuyur. Ənənəvi tarixşünaslığın iddialarının əksinə olaraq, monqol ordusu Rusiyanı Avropa təcavüzündən xilas edir.

 Məğzə baxanda görürük ki, Aleksandr Nevski də, Batı xan Rusiyanı məhz Avropa təcavüzündən qorumuşlar: Batı xan Mərkəzi və Cənubi Avropaya zərbə endirmişdir, Nevski isə şved və alman cəngavərlərinin şimal flanqlarını darmadağın etmişdir. Nəticədə Qərb əsaslı zərbələr almış, Rusiya öz birliyini bərpa etmək və möhkəmləndirmək üçün vaxt qazanmışdır. Mahiyyətə vararkən üzə çıxır ki, Aleksandr Nevski Roma Papasının onun başına tac qoymasını istəmədiyindən, Qərb ilə Şəqrə qarşı ittifaqa girmədiyindən, əksinə Ordadan olan “təcavüz”çülərlə birləşərək Qərbə qarşı çıxdığından iudey tarixşünaslarının hədəfinə tuş gəlmişdir. Araşdırmalar göstərirlər ki, Aleksandr Nevskinin konfliktlərində Orda onu dəstəkləmiş, o isə öz növbəsində sülalələrarası münaqişələrin həllində Ordaya kömək etmişdir. Nikolay Karamzinin dediyi kimi, Moskva knyazlığının yüksəlməsində Ordanın mühüm rolu olmuşdur.

 Yeni məktəbdən olan bir sıra Rus alimləri belə fikirdədirlər ki, monqol adı altında törədilən fəlakətlər əslində Qərbin Rusiyanın başına gətirdiyi faciələrdir. Avrasiyaçı nəzəriyyəçilər “Meşə və çöl” qarşıdurması stereotipinin yalan olduğunu, əslində tarixi didişmənin “dəniz və quru” arasında getdiyini ortaya qoymuşlar. Məhz Qərbli ağaların maraqları çərçivəsində tarix təhrif olunmuş, real hadisələr gizlədilərək miflər dövriyyəyə buraxılmışdır. Tarixi faktlar göstərir ki, monqollar heç də Rusiyaya düşmən mövqe sərgiləməmiş, əksinə milli dövlətçiliyin qorunmasında və möhkəmləndirilməsində saysız-hesabsız mühüm xidmətlər göstərmişlər. Bir çox tədqiqatçılar monqolların ənənəvi tarixçiliyin iddiaları ilə uzlaşmayan belə mövqeyini vurğulamış və hadisələrə düzgün qiymət verməyə çağırmışlar. 1766-1826-ci illərdə yaşamış Rus tarixçisi Nikolay Karamzin yazırdı: “Moskva öz möhtəşəmliyinə görə monqol xanlarına borcludur”. Tanınmış avrasiyaçı alim Georgi Vernadski 1925-ci ildə “Aleksandr Nevskinin iki şücaəti” məqaləsində yazırdı: “Pravoslaviya və Rus mədəniyyətinin özünəməxsusluğu üçün əsas təhlükə Şərq yox, Qərbdir, monqolçuluq yox, latınçılıqdır”. Vernadski göstərirdi ki, məhz Nevskinin Qərbə müqaviməti Moskva hakimliyinin bərqərar olması ilə nəticələnmişdir. Məhz Qızıl Ordanın Rusiyanı təhlükələrdən qoruyaraq möhkəmləndirməsi hesabına Moskva yeni formatda yaradılmış Avrasiya İmperiyasının paytaxtına çevrilmişdir. Tədqiqatçı Valeri Zaxarov ənənəvi tarixşünaslığın iddialarını alt-üst edərək yazır ki, “Rusiya qalxan kimi Avropanı monqollardan qorumadı, əksinə Monqol ulusu gənc Rusiyanı Avropa təcavüzündən qorudu”. Georgi Vernadski, Lev Qumilyov kimi tədqiqatçıların fikrincə monqol-tatarlar heç də Rusiyaya düşmən mövqedə olmamışar və ruslarla birlikdə iddilik “simbioz” təşkil etmişlər. Araşdırmalar göstərir ki, Orda hakimləri ilə Rus knyazları arasında düşmənçilik yox, dostluq, qardaşlıq, doğmalıq olmuşdur. Ruslar və ordalılar qədim Hiperboriya davamçıları, Daariya varisləri və Skifiya övladları olmaqla eyni etnik cəmiyyətin iki aktiv nüvəsini təşkil etmişlər.

PRAVOSLAVLIQ KATOLİKLİYƏ KOMPROMİS KİMİ

 Araşdırmalar göstərir ki, Rusiyanın xristanlaşdırılması təbliğat yolu ilə yox, qərblilərin dağıdıcı xaç yürüşləri ilə başa gəlmişdir. Həmin yürüşlər Rus əhalisinin kütləvi etirazları və müqavimətləri ilə müşayiət olunmuşdur. Məhz Səlib cəngavərlərinin katolikləşdirmə yolunda Rus xalqını genosidə uğratması müasir dərsliklərə “monqol-tatar təcavüzü” adı ilə salınmışdır. Real Qərb, Roma və Konstantinopol qala-qala, tarixçilər “monqol-tatarları” şərləməyə girişmişlər.

 İbrahimi dinlər gələnə kimi Avrasiya xalqları Avesta-Veda dininə sitayiş edirdilər. Belə dinin mahiyyəti doqma və qaydalara kor-koranə sitayişə yox, dərindən anlamağa əsaslanırdı. Ariya-slavyanların Vedik dünyagörüşü onlara təbiət qanunlarını real başa düşməyə, dünyanın yaradılışını düzgün anlamağa və yaxşını pisdən asanca ayırmağa imkan verirdi. Ruslar “yunan inamı”nı başa düşmürdülər, onun zorla qəbul etdirilməsinə qarşı çıxırdılar. Roma Papasının taclandırıb Rusiyaya yolladığı knyaz Vladimir (kral Valdemar) rusları zorla katolikləşdirməyə çalışdı. Böyük ordu ilə gələn Vladimir qılınc gücünə Kiyev dövlətində katotikliyi qəbul etdirdi, nəticədə tarixə “Qanlı” ləqəbi ilə düşdü. Kiyev Rus dövlətinin 12 il ərzində zorla katolikləşdirilməsi nəticəsində demək olar ki ölkənin bütün yaşlı əhalisi qılıncdan keçirildi. Ağlı kəsən heç bir rus insanı yad inamı qəbul etmək istəmirdi. Genosid o səviyyədə aparıldı ki, xristianlaşmaya kimi Kiyev dövlətində 300 şəhər və 12 milyon əhali var idisə, xristianlaşmadan sonra cəmi 30 şəhər və 3 milyon əhali qaldı! Kiyev knyazlığı xarabalığa çevrildi, şəhər və kəndlərin çoxu talan edildi və yandırıldı. Yeni dövrün iudey tarixçiləri məhz həmin genosidi “monqol-tatar”ların ayağına yazırlar. Xristianlaşdırma yolunda törədilən cinayətləri “monqol-tatar təcavüzü” adı ilə ört-basdır edirlər.

 Vedik Ariya-Slavyan İmperiyası- Böyük Tartariya dövləti yad inamın yayılması yolunda törədilən genosidə sakitcə baxa bilmədi. Kiyev dövlətindən şərqdəki regionlar katolikləşdirməyə kəskin müqavimət göstərdilər. Vedik İmperiya qüvvələrinin katoliklərin təcavüzünə qarşı həmin mübarizəsi tarixçiliyə eybəcər formada -“monqol-tatar təcavüzü” adı altında salındı. Xarici təcavüzlə mücadiləyə qalxmış rus Tartariyasının böyük hökmdarı Batı (Batya- rusca dədə, böyük deməkdir) özü xarici işğalçı kimi təqdim olundu. Nikolay Levaşov, İqor Tişşenkov kimi tədqiqatçılar göstərirlər ki, Batı xan Vedik İmperiyanın yad inamı qəbul etmiş qərb əyalətlərini yenidən əvvəlki məcraya qaytarmaq və katolik təcavüzünü durdurmaq üçün çalışırdı. İudeylər həmin cinayətləri “vəhşi köçərilər”in ünvanına yazmaqla yenə də diqqəti özlərindən yayındıra bilmişlər.

 Qədim slavyan salnaməsində belə deyilir: “Dənizdən o tərəfə torpaqlardan voroqlar gəldilər, özləri ilə yad tanrılara inamı gətirdilər. Od və qılıncla onlar özgə inamı bizə yeritməyə başladılar. Rus knyazlarını qızıl və gümüşlə öz tərəflərinə çəkdilər, onların iradəsini aldılar və həqiqi yoldan sapdırdılar. Onlara toy-bayram həyatı, var-dövlət, firavanlıq və istənilən pis əməllərə görə günahların bağışlanması vədini verdilər. Beləcə Rus parçalandı, müxtəlif dövlətlərə bölündü. Rus soyları şimala, böyük Asqarda köçdülər. Onlar himayədarlarının tanrıları olan böyük Tarx Dajdboq və onun işıqlı, müdrik bacısı Taranın adı ilə öz dövlətlərini Böyük Tartariya adlandırdılar. Onlar yad torpaqdan gələnləri Kiyev knyazılığı və ətrafındakı satılmış knyazlarla qoyub getdilər. Volqa Bulhariyası da voroqlar qarşısında əyilmədi və özgə dinini qəbul etmədi. Amma Kiyev knyazlığı Tartariya ilə sülh şəraitində yaşamadı. Onlar od və silahla rus torpaqlarını almağa və öz yabançı dinlərini zorla qəbul etdirməyə çalışdılar. Onda rat orduları öz dinlərini saxlamaq və torpaqlarını geri qaytarmaq üçün amansız döyüşə qalxdılar. Uşaq da, böyük də Ratnikə qatıldı ki, Rus torpağında nizamı geri qaytarsınlar”.

 Roma Papasının Qərbi Avropa ölkələri koalisiyasına qoşulmaq və katolikliyi qəbul etmək təklifindən Novqorod knyazı Aleksandr Nevski imtina etsə də, Qalitsiya-Volın knyazı Daniil Romanoviç təklifi qəbul etdi. Nəticədə Rusiya tarixin gedişində inkişaf edib imperiyaya çevrilsə də, Ukrayna polyakların təcavüzü ilə üzləşdi və torpaqlarının bir hissəsi Polşa tərəfindən ələ keçirildi. “Humanist” Roma Papasının himayəsinə girən şərqdəki slavyanlar zorla katolikləşdirildilər və permanent genosidə məruz qaldılar.

 Veda kahinləri Rusiyanı total katolik təcavüzündən qorumaq və qədim mirası heç olmasa detallarda saxlamaq üçün kompromis kimi xristianlığın pravoslavlıq formasını ortaya qoydular. Onlar qədim slavyan dinini dekonstruksiya edərək xiristan dininin yeni məzhəbi kimi formalaşdırdılar. Köhnə tanrıları tanınmaz dərəcədə dəyişərək öz panteonlarına yeni müqəddəslər qəbul etdilər, təqvimdə qədim vedik bayramlarla üst-üstə düşən yeni bayramlar yaratdılar. Çar 1-ci Pyotr və patriarx Nikon Rusiyada köhnə dini tam dəyişdirib yox etməyə, yerinə Roma-Bizans trinitar simvolunu otuzdurmağa çalışsalar da, ruslar qədim inamın bir sıra işarələrini saxlaya bildilər. Məsələn, Veles tanrısının funksiyaları Müqəddəs Vlasiyə, Perun tanrısının funksiyaları Müqəddəs İlya Peyğəmbərə, Svaroq tanrısının funksiyaları Müqəddəs Kozma və Demyana keçdi, Kupala bayramı İoann Krestitelin adı ilə İvan Kupala günü kimi qeyd olunmağa başladı və s. Beləliklə, qədim slavyan tanrıları yeni xristian məzhəbində müqəddəs insanlar qismində maskalandırıldılar. “Pravoslavie” sözü özü o biri xristianlıq terminləri kimi Qərb mənşəli deyil, sırf rus sözüdür; mənası “düzgün şöhrət” deməkdir ki, özündə Rus ulularının inamını, müqəddəs mirası nişan verir. Pravoslavlığın meydana çıxması ilə iudey mahiyyyətli katoliklik din pərdəsi altında Avrasiya torpaqlarını ələ keçirmə prosesini dayandırmalı oldu. Vatikana daha Şərqə doğru irəliləmək üçün bəhanə qalmadı. Kilsənin Qərb və Şərq qolları yarandı. Katolik Qərb Xristian Kilsəsinin mərkəzi Roma, ortodoksal Şərq Xristian Kilsəsinin mərkəsi isə o vaxtlar rusların əlində olan Çarqrad (Konstantinopol-İstanbul) oldu. Rusiyada ortodokslar uluların inamına ehtiram əlaməti olaraq özlərinə “pravoslav” deməyə başladılar. “Pravoslav” sözünün digər mənası “slavyanların haqqı” deməkdir. 6-cı əsrdə yaşamış Bizans dövlət xadimi və monaxı Velizariy iddia edirdi ki, slavyanlar hələ xristianlıq yaranmamışdan min illər qabaq pravoslav olmuşlar. İsus Xristosun təlimindən məlum olur ki, o bu dini yəhudiləri haqq yoluna qaytarmaq üçün yaratmışdır, çünki məhz yəhudilər cəhalət və azğınlıq içində üzürdülər, dünyanın digər əsas xalqlarının isə özünəməxsus dinləri vardı. Amma iudeylər xristianlıq dinindən öz dünya hakimliklərini qurmaq üçün istifadə edirdilər. Ruslar xristianlığı pravoslavlıq formasına salmaqla həm iudey-katolik emansipasiyasının qarşısını aldılar, həm xristianlığın məziyyətlərindən bəhrələndilər, həm də ulularının mirasını qoruyub saxladılar.

QIZIL ORDA – RUS ORDUSU

 Lev Qumilyovun fikrincə, Rus dövləti və Qızıl Orda hərbi-siyasi müttəfiq idilər. Alim göstərir ki, Rostov-Suzdal Rusiyası Qərb təcavüzünə qarşı Orda ilə birlikdə vahid cəbhədə çıxış edirdi. 

Qızıl Orda və Rus- Böyük Tartariya İmperiyasının rusların nəzarəti altında olan əraziləri idi. “Monqol-tatar” yürüşləri adı altında əslində imperiyanın nəzarətdən çıxmış Qərb ərazilərini- Vladimir-Suzdal, Kiyev və Qalistiya torpaqlarını özünə birləşdirmək səyləri gizlədilmişdir. Alman tarixçilərinin “yüngül əli ilə” ölkədaxili qayda-qanun yaratmaq cəhdləri xarici təcavüz, monqol-tatar işğalı kimi göstərilmişdir.  Dediklərimizi sübut edən tarixi faktlar yetərincədir. 1269-cu ildə də şved və alman səlibçiləri Novqorod divarlarını mühasirəyə alanda ruslar və monqollar onlara qarşı vahid cəbhədə vuruşmuşlar. Araşdırmalar göstərir ki, Rusiyada Orda hakimliyi dövründə knyazlar arasında münaqişələr cüzi olmuş və daha az qanlar tökülmüşdür.

 Qleb Nosovski və Anatolu Fomenko daha da irəli gedərək bildirirlər ki, Rus və Orda- eyni dövlət olmuşdur. Onların iddiasına görə, əslində Çingizxan- Georgi Pobedonoseç, Batı xan- Yaroslav Mudrıy, Toxtamış- Dmitri Donskoy, Qızıl Ordanın paytaxtı Saray isə- Böyük Novqorod şəhəri olmuşdur. Onların fikrincə, “monqol-tatar” yürüşləri yalandan başqa bir şey deyil, monqollar heç vaxt Rusiya hüdudlarına gəlib çıxmamışlar və Qızıl Orda kimi təqdim olunan dövlət əslində Rus Kazak dövləti olmuşdur. Onlarin fikrıncə, “monqol-tatar əsarəti” deyilən dövr əslində Rus dövlətçiliyinin hərbi idarəçilik dövrüdür. Orda- Avrasiya imperiyasının rat ordusudur. “Monqol-tatar” termini xarici yox, daxili termindir ki, Avrasiya qitəsinin 16-cı əsrə kimi ictimai-siyasi mahiyyətini özündə ehtiva edir. Yerli xalqın öz idarəçiliyi tarixçilikdə qəsdən xarici işğalçıların təcavüzü kimi göstərilmişdir. Qızıl Orda- tarixə Böyük Tartariya kimi düşmüş nəhəng imperiyanın varisidir və bu dövlətdə əsas aparıcı qüvvə ruslar olmuşlar. Təsadüfi deyil ki, Qızıl Ordanın gerdi indiki Rusiya dövlətinin gerbi ilə eynidir. Həmin dövrə aid xəritələrin çoxunda Qızıl Orda dövləti yox, Tartariya dövləti əks olunmuşdur. O dövrdə yaşamış xarici müəlliflərin mətnlərində Qızıl Orda Rus dövləti kimi xarakterizə edilir, rus müəlliflərin mətnlərində isə Rusiyanın asiyalı işğalçılar tərəfindən idarə olunmasına eyham belə yoxdur. Orda- Rusiyanı işğal edən xarici qüvvə yox, elə Rus ordusunun özüdür. Orda qədim slavyan “rod”, “rada” sözlərindəndir ki, mənası soy, kök deməkdir. Ukraynada milli məscisə indi də Rada deyilir. Alman dilində “orden”, “ordnunq” kimi qalmışdır. “Orda” sözü təkcə monqol-tatarlarla bağlı işlənmirdi; “Şved ordası”, “Alman ordası”, “Zalesye ordası”, “Kazak Ordası torpağı” müvafiq olaraq həmin xalqların ordusuna deyilirdi. Rus ensiklopedisti və kartoqrafı Semyon Remezov və oğullarının 1701-ci ilə hazırladıqları “Sibirin çertyoj kitabı”nda Qızıl Orda dövlətinin yerləşdiyi ərazi “Kazak Ordasının torpağı” kimi göstərilir. 12-ci əsrin yarısında Şərqi və Mərkəzi Asiyada kazak ordası adı daşıyan müstəqil tayfalar yaşayırdı. Orta əsrlərin alman müəllifləri göstərirlər ki, kazaklar ağbəniz, sarısaç, ucaboy və göygöz idilər. Çukçalar indi də ağ adamlara kassak- kazak deyirlər. Qızıl Orda hakimi Batı xanın adı batya müraciəti ilə bağlıdır ki, indi də ruslarda “dədə” mənasında işlənir. Qədim rus knyazlarına batka deyilirdi. Kazaklarda başçıya indi də batka deyilir. Belorusiyada prezidentə indi də xalq arasında batya deyilir. Fəlsəfə elmləri doktoru İrina Sezarın mülahizəsinə görə, kazakların yığışaraq müzakirə apardıqları dairəyə kan deyilirdi ki, xan adı da həmin sözdən meydana gəlmişdir. Lev Qumilyov göstərir ki, Çingizxan ad yox, hərbi knyaz tituludur, yəni tarixdə bu adlı şəxslər çox olmuşdur.

 Hərbi tarixçi Andrey Qordeyev “Qızıl Orda və kazaklığın ərsəyə gəlməsi” kitabında hiddətlə bildirir ki, tarixçilər Qızıl Ordanın tərkibində kazakların olması və ordaçıların yürüşlərində Moskva knyazlarının qoşunlarının da iştirakı barədə Moskva xronikalarındakı məlumatların üstündən sükutla keçirlər. Qordeyevin fikrincə, Qızıl Ordanın süvari əsgərlərinə elə kazak deyilirdi. Tarixçi Mixail İvanin Teymurləng sarayı ilə Çar sarayındakı adət və mərasimlərin oxşarlığını vurğulayaraq deyir ki, “Qızıl Orda sarayının bir çox adət-ənənələri Moskva knyazlarının sarayına keçmişdi”. Monqol, Rus, Orda və Kazak tarixi mövzularının dərindən araşdırılması göstərir ki, “monqol” adət-ənənələri əslində elə qədim rus adət-ənənələridir.

 Osmanlı sultanı Bəyazidin ordusunu məhv edib özünü əsir götürəndən sonra Temurləng özünü “kazak” adlandırır. Teymurləngin Hindistanda apardığı müharibə tarixini əks etdirən mənbədə deyilir: “O kazak kimi döyüş aparmağın bütün üsullarını bilirdi”. Məxəzlərin bir çoxunda göstərilir ki, Teymurləngin ordusunda çoxlu çaxır içilirdi, özü isə araq içirdi. 1403-1406-cı illərdə Teymurləngin iqamətgahına səyahət etmiş ispan diplomatı Rui Qonsales de Klavixo bildirir ki, onun çadırları boyunca çaxır çəlləkləri düzülmüşdü. Teymurləngin spirtli içki qəbul etməsi onu görmüş Avropa səyyahlarının çoxu tərəfindən göstərilmişdir. Teymurləng döyüşdə fərqlənmiş əsgərləri adətə uyğun olaraq müxtəlif ləziz yeməklərə və içkilərə qonaq edirmiş. O da maraqlıdır ki, Teymurləngin əsgərləri içdikləri içkini ruslarda olduğu kimi “vino” adlandırırmışlar.

 Fəlsəfə elmləri doktoru İrina Sezar hesab edir ki, Timuridlərə qədim Azərbaycan çariçası Tomirisin (Tamara) soyundan olduqlarına görə belə deyirdilər. Nosovski və Fomenko Teymurləngi böyük Rus knyazı 3-cü İvan ilə əlaqələndirirlər. Ərəb müəlliflərinin bəziləri Teymurləngi müsəlman saysa da, bir çoxları xristian sayır. Mənbələrdə göstərilir ki, Teymurləng qəzəbinə tuş gəlmiş şəhər əhalisini qırmaq əmri verərkən xristianlara toxunmamağı tapşırmışdı. Mənbələrdən aydın olur ki, Teymurləngin Qərbi Avropa ilə diplomatik əlaqələrini arxiyepiskop İoann adlı şəxs həyata keçirmişdir. Arxiyepiskop İoann Teymurləngi Qərbi Avropa ölkələri qarşısında təmsil etmiş və onun yazışmalarını aparmışdır. 1253-cü ildə Konstantinopoldan keçərək Qızıl Orda ərazisinə gəlmiş Fransa kralının səfiri Giliyom de Rubruk yazır ki, ordaçılar Moal dininə qaillik edirdilər. İbn Ərəbşah yazırdı ki, Teymurləng islam dini qanunları ilə yox, Çingizxan qanunları ilə yaşayırdı. Bir sıra mənbələrdə Çingizxanın anasının və arvadının da xristian olduğu bildirilir. Avopa mənbələrində göstərilir ki, Batı xanın ordusunun üçdə iki hissəsi xristianlar, üçdə bir hissəsi isə tatarlar idi. Hülakü xan və Qazan xan xristianların müqəddəs Yerusəlim şəhərini ələ keçirmələri işinə kömək etmiş, bu yolda canları və qanları bahasına çarpışmışlar. Mənbələrdə bildirilir ki, Qızıl Orda hakimi Munke xan volxlarla oturub dururdu və onlardan məsləhət alırdı, volxvlar isə qədim slavyan kahinləridir.

 Mənbələrdən aydın olur ki, Qızıl Ordanın qərargahında elə ilk gündən pravoslav xramı qurulmuşdu. Qızıl Ordanın nəzarət etdiyi bütün məntəqələrdə pravoslav xramları tikilmiş və kilsə ierarxiyası yaradılmışdı. Monqol-tatar olduğu idda edilən Batı xan Kiyevi tutan kimi mitropolit Kirill Novqoroddan Kiyevə köçmüşdü və burada bütün Rusiyanın mitropoliyasını yaratmışdı. Batı xan Rusiyanı “işğal” edəndən sonra ruhaniliyi, kilsənin əmlakını və kilsənin siyahısında olan pravoslav əhalini vergidən azad etmişdi. Din xadimləri hörmətli təbəqəyə çevrilmişdi. Pravoslav inancına ləyaqətsiz yanaşanlara və ruhaniləri təhqir edənlərə ölüm hökmü barədə qanun çıxarılmışdı.  Orda hakimiyyəti mitropolitə böyük imtiyazlar vermişdi, hətta mitropolitin hüquqları knyazın hüquqlarından çox idi. Nosovski və Fomenko bildirirlər ki, Orda hakimiyyəti pravoslav hakimiyyətə söykənirdi. Qızıl Ordanın paytaxtı Saray-Berke Sarsk və Podonsk pravoslav eparxiyasının mərkəzi olmuşdu. Belə çıxır ki, monqol yoldaşlar fenomenial dərəcədə dini dözümlü adamlar imişlər. Nikolay Karamzin yazır ki, tatar hakimliyi nəticəsində ruhanilik yüksəldi, monaxlar və kilsə mülkiyyəti çoxaldı: “Kilsə idarələri Orda və knyaz vergilərindən azad idi və firavan yaşayırdı”. Araşdırmalar göstərir ki, Rusiyadakı monastırların çoxu məhz “monqol-tatar əsarəti” dövründə tikilmişdir.

 Qızıl Ordanın idarəetmə sistemini həyata keçirənlər əsasən rus adamları olmuşlar. Mənbələrdən aydın olur ki, “monqol-tatar əsarətinin” qızğın çağında rusların üzərində hansısa monqol yox, Suzdal knyazı Yaroslav Vsevolodoviç hökmranlıq edirdi. Novqorod-Pskov torpaqlarında Qızıl Orda nəzarətini rusların əfsanəvi milli qəhrəmanı Aleksandr Nevski qurmuşdu. Batı xanın rus knyazı Aleksandr Nevskiyə məktubu saxlanılır. Həmin məktubda Batı xan xahiş edir ki, Nevski onun oğlunu yanına alsın, uşağın təlim-tərbiyəsi ilə məşğul olsun, əsl kişi və döyüşçü kimi yetişdirsin. Aydın olur ki, “monqol-tatarlar” cəngavərliyi ruslardan öyrənirmişlər!

 Orta əsrlərə aid mənbələrin bir çoxu Qızıl Orda qoşunlarının ruslardan təşkil olunması barədə məlumatlar verir. Elə indi Rusiya ordusunda olduğu kimi “monqol-tatar” ordusunun da 70-80 faizini ruslar, qalan 20-30 faizini isə digər yerli xalqlar təşkil edirdi. Tarixi mənbələrdən aydın olur ki, Batı xanın mühafizə dəstəsi rus əsgərlərindən ibarət idi. Göstərilir ki, Batı xan “Dneprin sağ sahilində müşahidə və müdafiə üçün ruslardan ibarət hərbi məntəqə yaratdı”. “Monqol” ordusunun sırf rus adlı sərkərdəsi Plaskinya haqqında məlumatlar da maraq doğurur. Nosovki və Fomenko göstərirlər ki, “monqol-tatar” hadisələri əslində rus, kazak və tatar qoşunlarının vahid imperiya yaratmaq uğrunda gördükləri birgə tədbirlərdir. Tarixçi Nikolay Kostomarovun (1817-1885) “Boqdan Xmelnitski” əsərində də kazakların tatarlarla çiyin-çiyinə vuruşduqlarından bəhs olunur. Macar kralı Roma Papasına məktubunda monqolların hücumu barədə belə yazırdı: “Macar dövləti ruslar, brodniklər, bolqarlar və digər eretiklərin qarşısında tab gətirməyək yerli-yeksan oldu”. Brodniklər və bolqarlar- qədim slavyan tayfalarıdır. Həmin hücum ənənəvi tarixşünaslıqda monqol hücumlarına aid edilsə də, məktəbda nədənsə monqollardan yox, slavyanlardan danışılır. 1200-1268-cı illərdə yaşamış səlnaməçi Foma Splitski Batı xanın 1241-ci il yürüşləri barədə danışarkən bildirir ki, onun ordusunda çoxlu ruslar, kıpçaqlar, bulqarlar vardı. Foma Splitski Batının ordusundakı “monqol”lar barədə nədənsə heç bir məlumat vermir. Rəşidəddin Fəzlullah Qızıl Orda qoşununda rus, çərkəz, qıpçaq, macar əsgərlərinin olduğundan xəbər verir. 13-cü əsrdə yaşamış ərəb tarixçisi Şihabuddin əl-Öməri Qızıl Orda və onun paytaxtı Saraydan danışarkən yazır ki, “bu ölkə sultanının qoşununda çərkəz, rus və yazlardan ibarət ratlar vardı”. 14-cü əsrdə yaşamış səyyah və tacir İbn Battuta yazır ki, Qızıl Ordanın paytaxtı “Saray Berkedə çoxlu rus vardı”. Ordanın silahlı, xidmətçi və sənətkar qüvvəsənin əsas hissəsini ruslar təşkil edirdi. 1252-1253-cü illərdə “monqol” işğalı altında olan Rusiya ərazisində səyahət etmiş monax Gilyom de Rubruk bildirir ki, yolların üstündə, çayların qıraqlarında yaşayanlar və müsafirlərə xidmət göstərənlər ruslardır.

 Kulikov döyüşü bizə ənənəvi tarixçilikdə “knyaz Dmitri Donskoyun rəhbərliyi altında rus polklarının monqol-tatar qoşununa qarşı savaşı” kimi təqdim olunur. Amma Kulikov döyüşü əslində ruslarla tatarlar arasında yox, tarixən başqalarının əli ilə döyüşməyə öyrəşmiş avropalılarla ruslar arasında baş vermişdir. 1380-ci ilin sentyabrında Kulikov çölündə rus knyazı Dmitri Donskoyun üz-üzə gəldiyi Mamay xan Qızıl Ordanın adamı deyildi; o Krımı nəzarət altına almış Genuya dövlətçiliyini təmsil edirdi. Qumilyovun göstərdiyi kimi, Mamayın komandalıq etdiyi orduda tatarlardan da çox polyaklar, karaimlər, fryaqlar, yaslar, kasoqlar, ermənilər, italyanlar, litvalılar və digər avropalılar vardı. Mamayın yürüşünü genuyalılar maliyyələşdirirdi. Bəs Rus qoşununda vuruşan kimlər idi? Nə qədər qəribə olsa da, Volqa və Sibir tatarları! Rusiya tərəfi təmsil edən Qızıl Orda xanı Toxtamışın başçılıq etdiyi qoşunun əksər hissəsi tatarlar idi. Mamayın müttəfiqi Litva knyazı Yaqaylo, knyaz Dmitrinin müttəfiqi isə Qızıl Orda xanı Toxtamış idi. Kulikov döyüşü- knyaz Dmitri Donskoyun başçılığı ilə Volqa və Sibir kazaklarının Mamay xanın başçılığı altında Polşa və Litva əsgərləri ilə döyüşü idi. Kulikov döyüşündə knyaz Dmitri Donskoy Moskva Rusiyası və Qızıl Ordanın ümumi düşməni olan katolik Qərblə üz-üzə gəlmişdi. Həmin dövrdə Krım katolik Qərbin şərqdəki forpostu hesab olunurdu. Maraqlıdır ki, məğlubiyyətdən sonra Mamay xan Qızıl Ordanın paytaxtı Saraya yox, Genuya qalası Kafaya qaçmışdı. Qeyd etmək yerinə düşərdi ki, Mamay xan Dmitriy Donskoydan qabaq dəfələrlə Qızıl Orda ilə döyüşmüşdü. 1380-ci ilin axırında isə Mamay xanın ordusu Qızıl Orda hökmdarı Toxtamış xanın ordusu ilə Kalka çayı sahilində döyüşdə məğlub oldu. Mamay xanın hərəmxanası və əsilzadə xanımları Toxtamış xanın əlinə keçdi; özü Kafaya qaçsa da, genuyalılar onu qalaya buraxmadılar. Sərgərdan qalan Mamay xan Toxtamışın adamları tərəfindən tutularaq öldürüldü. Beləliklə, Mamay xan üzərində qələbə əslində “rusların tatarlar üzərində” qələbəsi yox, rusların tatarlarla birgə Qərb kolonizatorları üzərində qələbəsidir. Bu tarixi qələbə rus-tatar və slavyan-türk qardaşlığının ümumi düşmən üzərində qələbəsidir.

 Tanınmış rus yazıçısı Vasili Qolovaçev yazır: “Bizə həmişə təlqin ediblər ki, tatar-monqol əsarəti altında olmuşuq. Guya Ruslar əsrlər boyu qul edilib, öz mədəniyyətləri, öz yazıları olmayıb. Hamısı yalandır. Heç bir “monqol-tatar əsarəti” olmayıb. “Monqol-tatar əsarəti”- əslində qədim slavyan idarəçiliyinə deyirlər. 17-ci əsrə kimi Rusiyada “orda” sözü qoşun mənasında işlənirdi. Məcburi xristianlaşdırılmaya kimi ölkəmiz bütpərəst yox, vedik, daha doğrusu vestik anlayışa bağlı olub. Xalqımız dini yox, universal biliklərin qədim sistemi olan Vesta ənənələri ilə yaşayırdı. Rusiya böyük imperiya olub, amma alman tarixçiləri bizə Rusiyanın qul keçmişinə, rus xalqının qul qəlbinə malik olmasını təlqin ediblər. Tarixin təhrif edilməsi Romanovlar sülaləsinin taxt-taca yiyələnməsi sirlərinin gizlədilməsində maraqlı olan qüvvələr tərəfindən həyata keçirilmişdir. Monqol-tatar istilası yox, sadəcə kazak atamanı olan Batka- Batıy tərəfindən idarə olunan böyük Rus-Orda imperiyası olmuşdur. Həmin imperiyanın ərazisi keçmiş SSRİ-nin ərazisindən də böyük idi”.

 Məhz böyük şimal sivilizasiyası yaradıcısı- Skifiyanın varisi olan Rus superetnosu Çin, Orta Asiya, Qafqaz, Rusiya və Avrasiya materikinin digər regionlarını ilhaq və idarə etmək gücündə olmuşdur. Tarixən nəinki Rusiyanın, hətta Baykal, Xakasiya və Monqolustan regionlarının elit təbəqəsi və döyüşkən qrupları qıyıqgözlər yox, avropoidlər olmuşlar. Hündürboy, sarısaç, göygöz döyüşçülər haqda xatirələr Çin tarixi mənbələrində yetərincədir. Kazaklar regionda yeganə hərbi güc idilər. Materikin türk və ari xalqlarına da passionar impulsu məhv Rus superetnosu vermişdir.

ULUS – RUS ƏRAZİSİ

 Hətta 300 il tatar-monqolların Rusiyanı əsarətdə saxlaması tarixi özü də yalandır; Batı xan 1237-ci ildə gəlib, Əhməd xan 1480-ci ildə gedib- cəmi 243 il edir! Hətta bu rəqəm özü şübhəlidir: Nikolay Dorojkinin fikrincə “iqo” adlandırılan monqol-tatar hakimliyi 130 il, Lev Qumilyovun fikrincə 26 il olmuşdur. Kazan tarixçisi Alfred Xalikovun fikrincə isə, Rusiya Qızıl Ordanın yox, Qızıl Orda Rusiyanın əsarəti altında olmuşdur. Mənbələrdə göstərilir ki, 1360-cı ildə Novqorodun döyüşkən cavanları- uşkuyniklər gəmilərlə Volqa çayında yürüşə çıxmışlar və hücum edib tatarların böyük şəhəri Jukotini tutmuşlar. Şəhərdən böyük qənimət əldə edən uşkuyniklər Kostrama şəhərinə gəlmişlər və uğurlarını yeyib içməklə qeyd etmişlər. 1360-cı ildən 1375-ci ilə kimi rus drujinaları Volqa boyunca səkkiz dəfə yürüş etmişlər. 1374-cü ildə novqorodlular üçüncü dəfə Bolqar şəhərini tutmuşlar, sonra daha da irəliləyərək Qızıl Ordanın paytaxtı sayılan Sarayı almışlar. 1375-ci ildə Smolensk cavanları voyevodalar Prokop və Smolyaninin rəhbərliyi altında 70 qayıqda Volqa çayının aşağılarına doğru üzərək Bolqar və Saray şəhərlərinə girmişlər və tatarlardan külli miqdarda dan almışlar. 1376-cı ildə Rus qoşunlarının Volqa Bulqariyasına daxil olması və yerli əhalini Rus təbəəliyini qəbul etmələrinə and içdirməri barədə də mənbələrdə məlumatlar vardır. Ənənəvi tarixşünaslıqda isə iddia olunur ki, həmin dövrdə Qızıl Orda Rusiyanı əsarət altında saxlayırdı! 1392-ci ildə uşkuyniklər Jukotin və Kazanı tutmuşlar. 1409-cu ildə voyevoda Anfalın rəhbərliyi altında 250 uşkuynik Volqa Və Kama çayları boyunca hərəkət edərək çoxlu qəniməl əldə etmişlər. Araşdırmalar göstərir ki, “monqol-tatar əsarəti” adlanan dövrdə rus drujinaları təqribən hər 2-3 ildən bir tatarlar yaşayan məntəqələrə yürüşlər etmişlər və çoxlu qənimət ələ keçirərək geri qayıtmışlar. Bəs tatarlar necə reaksiya vermişlər? Nə qədər qəribə olsa da, onlar Moskva və Novqorod knyazlarına şikayət yazıb göndərirdirlər. Onlar elə bir qüdrətə sahib deyildilər ki, müqavimət göstərsinlər. Əllərində tutarlı bir güc yox idi. Həmin məktublar indi də saxlanılır. Bu faktlar alman alimi Millerin Rusiya üçün hazırladığı tarix versiyası ilə əks mütənasiblik təşkil edir. İudey akademik sisteminin sırıdıqları tarix dərsliklərində göstərilir ki, rus xalqı həmin dövrdə tatar zülmü altında inildəmişdir. Tatar tarixçisi Alfred Xalikov isə öz monoqrafiyasında sübut edir ki, Rusiyada heç bir “tatar-monqol boyunduruğu” olmayıb; ruslar tatarlara yox, əksinə tatarlar ruslara dan ödəmişlər. 

 Əsl həqiqət ondan ibarətdir ki, tarixdə heç vaxt Rus torpağı Türk dövlətinin tərkibinə olmayıb, əksinə türk torpaqları Rus dövlətçiliyinin tərkibində olub. Məhz bu mahiyyətinə görə türk torpaqları tarixən ulus- əsli urus sözü olan rus əraziləri adlanıb. Monqol İmperiyası da ulus adlanan əyalətlərə bölünmüşdü. Ulus və Rus sözləri eyni kökdəndir. Rusiyada məşhur Urusov knyazlar soyu da vardır. Türk ulusları tarixən Rus İmperiyasının əyalətləri olmuşlar. Monqol-tatarlar rusları yox, ruslar öz qüdrətli qolları ilə türkləri, eləcə də qıpçaqları və alanları ilhaq edərək imperiya qurmuşlar.

TARTARİYA İMPERİYASI

 Hələ 18-ci əsrə kimi tarixçilərə yaxşı məlum idi ki, Avrasiya qitəsində Böyük Tartariya adlanan Ariya-Slavyan İmperiyası mövcud olmuşdur. Minilliklər boyu hökm sürmüş bu İmperiya Yer kürəsinin ən inkişaf etmiş, texniki və mədəni nailiyyətlərə imza atmış ölkəsi idi. Fransız kardinalı və tarixçisi Dionisiy Petavius (1583-1652) bildirir: “Tartariyanın əvvəlki adı Skifiya idi. Skifiyanın ilk hökmdarı Yafətin oğlu Maqoq olmuşdur və həmin ölkənin sakinləri onun varisləridir. Tartariya İmperiyası İspan kralının dəniz hökmranlığından da böyük ərazilərə malikdir. İspan krallığının dağınıq rabitə sistemindən fərqli olaraq Tartariyada mükəmməl rabitə sistemi qurulmuşdur. İmperiyanın çoxsaylı gözəl şəhərlərə malik çarlıq və əyalətləri vardır”. Fransız kardinalı və tarixçisi Dionisiy Petavius 1659-cu ildə işıq üzü görmüş “Ümumdünya tarixi” kitabında bildirir ki, Tartariya İmperiyasının əvvəlki adları Skifiya və Maqoqus olmuşdur. Petavius göstərir ki, Çingizxan Muğanda (Mucham) hakimiyyətə gəldikdən sonra İmperiyanın Skifiya adını Tartariyaya dəyişdi. Müəllif onu da xəbər verir ki, Çingizxan İmperiyasının sakinləri Roma Papasını “kafir və it hesab edirdilər”.

 Müasir tarix elminin ciddi-cəhdlə susduğu Böyük Tartariya imperiyası orta əsrlərə aid müxtəlif müəlliflərin və nəşriyyatların yüzlərlə xəritə, cizgi, qlobus və atlaslarında əks olunmuşdur. Avrasiya qitəsini əhatə edən nəhəng Tartariya İmperiyası 1501-1504-cü illərə aid portuqal xəritəsində, Avstriya diplomatı Siqizmund Qerberşteynin 1549-cu ildə dərc olunmuş Moskoviya xəritəsində, alman alimi Sebastyan Münsterin 1550-ci ildə çəkdiyi “Vaxtilə Skifiya olmuş Tartariyanın çertyoju”nda, 1557-1571-ci illərdə İngiltərənin Moskoviyada səfiri olmuş Entoni Cenkinsonun tərtib etdiyi xəritədə, Niderland kartoqrafı Abraham Orteliusun 1570-ci ildə tərtib etdiyi coğrafi atlasda, Asiyanı əks etdirən 1595-ci il holland xəritəsində, Yodokus Xondiusun 1606-cı ilə nəşr etdiyi xəritədə, ingilis tarixçisi Con Spidin 1626-ci ildə işıq üzü görən “Dünyanın ən məşhur yerlərinin görüntüsü” atlasında, fransız tarixçisi və kartoqrafı Nikolas Sansonun 1653-cü ildə Parisdə nəşr edilmiş “Asiya Atlası”nda, Amsterdam kartoqrafı Villem Blaunun ardıcıllarının 1672-ci ildə şved kralı 11-ci Karl üçün hazırladıqları nəhəng mis qlobusda, Frederik de Vitin 1680-ci ildə Amsterdamda nəşr olunmuş “Böyük Tartariya” xəritəsində, italyan kartoqrafları Cakomo Kantelli və Covanni Cakomo de Rossiyə məxsus 1682-ci il nəşri olan “Böyük Moğol İmperiyası, Yaponiya və Çin” xəritəsində, fransız kartoqrafı və tarixçisi Nikolya Sansonun 1692-ci il xəritəsində, holland siyasi xadimi və kartoqrafı Nikolaas Vitsenin 1692-ci və 1705-ci illərdə çap olunmuş “Şimali və Şərqi Tartariya” kitabındakı xəritələrdə, 1697-ci ilə aid “Asiya və Skifiya” xəritəsində, Florensiyanın Qalliley muzeyindəki 17-ci əsrin sonuna aid qlobusda, fransız kartoqrafı Allain Manesson Malletin (1630-1706) rəsmlərində, fransız alimi Giyom Delilin 1706-cı il “Tartariya xəritəsi”ndə, holland kartoqrafı Piten Şenkin (1660-1711) xəritəsində, Vasili Kiprianovun 1707-ci ildə çəkdiyi “Yer Qlobusunun Şəkli”ində, şved zabitlərinin 1709-1722-ci illərdə Sibir əsirliyində çəkdikləri xəritədə, Xuan Kovens və Kornelio Mortierin 1710-cu ildə Amsterdamda nəşr etdirdikləri xəritədə, C.B.Xommanın 1716-cı ildə çəkdiyi xəritədə, Sibir kartoqrafı və arxitektoru Semyon Remezovun (1642-1721) “Cizgi kitabı”nda, 1745-ci ildə ərsəyə gəlmiş “Asiya Xəritəsi”ndə, N.Xillin 1754-cü ildə hazırladığı “Yer və səma sferası qlobusu”nda, holland nəşriyyatçısı İsaak Tirionun (1705-1765) xəritələrində, ABŞ-ın Minessota ştatının Tarixi Cəmiyyətin kolleksiyasında saxlanılan 1765-ci ilə aid qlobusda göstərilmişdir. Xəritələrin bir çoxunda Avrasiya qitəsi Tartariya Magna- Böyük Tartariya (əslində Muğan Tartariyası) adlanır. 1928-ci il İspan Ensiklopediyasında Tartariya İmperiyasında yaşayan xalqın adı tartaromogolas kimi göstərilir.

 Qədim Tartariya İmperiyası haqqında fransız coğrafiyaçısı Düval Dabvilin 1676-cı ildə Parisdə nəşr olunmuş 312 səhifəlik “Ümumdünya Coğrafiyası” ensiklopediyasında, şotland tarixçisi və kartoqrafı Tomas Salmonun Londonda 1739-cu ildə nəşr olunmuş “Müasir tarix” kitabında, 1764-cü ildə Londonda nəşr olunmuş “İncəsənətlər və Elmlərin Yeni Ensiklopediyası”nda, 1771-ci ildə Edinburqda nəşr olunmuş Britaniya Ensiklopediyasında geniş məlumat verilir. 16-19-cu əsrlərdə avropalıların çəkdiyi çoxsaylı qravürlərdə Tartariya dövlətinin vətəndaşları- tartarlar milli geyimlərində əks olunur. Alman professoru Yoxan Qottlib Georgi 1780-ci ildə Londonda nəşr olunmuş “Rusiya və yaxud bu imperiya ərazisində yaşayan bütün xalqlar haqqında tam məruzə” adlı kitabında çəkdiyi qravürlərdə tartar qadınlarını milli kostyumlarında təsvir edir. Qədim rəsmlərdəki tartaromoqol zadəganlarının görünüşləri ağ irqə məxsusdur, geyimləri isə rus çarları və boyarlarının geyimləri ilə uyğunluq təşkil edir. Tartariyanın adı Vilyam Şekspirin “Makbet” pyesində, Cakomo Puççininin “Prinçessa Turandot” operasında, Cefri Çoserin “Kanterberi hekayətləri”ndə, Meri Şellinin “Frankenşteyn”, Çarlz Dikkensin “Böyük ümidlər” romanlarında, Robert Brauninqin “Qameln siçantutanı” poemasında çəkilir.

 Biz çoxsaylı xəritə, atlas və mənbələrdən yalnız bəzilərini (və günüzümüzə gəlib çatanları!) saydıq. Orta əsrlərin saysız-hesabsız xəritələrində əks olunmuş, ensiklopediyalarında ətraflı bəhs edilmiş belə bir İmperiyanın mövcudluğu haqqında müasir tarix dərsliklərində heç bir məlumat verilmir. Ona görə ki, bu imperiya qoy xalqlar tərəfindən qurulmuş ən böyük dövlətçilik meydanı olmuşdır. Tarixin ən böyük ariya-slavyan imperiyası olmuşdur. Avrasiya xalqlarının müştərək dövləti, quruculuğunda birgə çalışdıqları və həyati məsələləri uğrunda birgə çarpışdıqları məmləkət olmuşdur. İnsanlığın düşmənləri qoy xalqların şanlı keçmişinin üstündən xətt çəkmək və iudeylərin Bibliya tarixini ön planda saxlamaq üçün belə məsələləri pərdələyirlər.

 Qoy xalqların möhtəşəm sivilizasiyası haqqında faktlar qəsdən təhrif olunur, keçmiş haqqında həqiqətdən uzaq, yanlış təsəvvür yaradılır. Planlı şəkildə tarixi dəyərlərin üstündən xətt çəkilir. Bəşəriyyətə qənim kəsilmiş Sionist Kaqala sərf edən baxış bucağı formalaşdırılır. İudey akademik sistemi vacib faktların üstündən sükutla keçir, üçüncü və dördüncü dərəcəli məsələləri isə şişirdir. Ariya-slavyan sivilizasiyası- ulularımızın bizə saxladığı və əmanət etdiyi qiymətsiz miras planlı şəkildə yox edilir, Yer üzündə Qlobal Prediktorun hegemonluğuna gətirib çıxaracaq ab-havanın yaradılmasına hesablanmış sosioloji rakurs formalaşdırılır. Amma indi, xalqların ayıldığı, Reptiliyaya qarşı vahid cəbhədə birləşməyə başladığı dönəmdə sosial parazitlərə öz məkrli planlarını həyata keçirmək get-gedə çətinləşir. Çünki insanlar internet əsrində daha geniş və əhatəli informasiya almağa başlayır, həqiqətin üzünə dik baxmağı öyrənir, pərdəarxası sirlərə yiyələnərək püxtələşirlər.

 Tartariya- Rusiya İmperiyasının sinonimidir; mahiyyət eynidir. 15-18-ci əsrlərə aid həmin xəritələrə baxmaq kifayətdir ki, Tartariyanın elə Rusiya olduğunu anlayasan. Orta əsrlərdə avropalılar Tartariya dedikdə elə Rusiyanı nəzərdə tuturdular. Tartariya İmperiyası bütün Avrasiya qitəsini, bəzi dönəmlərdə isə hətta Afrika və Amerika qitələrinin bir hissəsini əhatə etmişdir. İudanın Yer üzündə ayaq tutub yeriməsi ilə həmin İmperiyaya ağır zərbələr dəymiş, ərazisi get-gedə kiçilmişdir. Xazarların planet boyu yayılmaları və aqressiv fəaliyyətləri nəticəsində ucqarları qopub parçalanmışdır. 18-ci əsrin sonunda isə Böyük Tartariya dövlətçiliyi Dünya Müharibəsində məğlubiyyətə uğrayaraq aradan getmişdir. Məktəb dərsliklərində bu hadisə “Puqaçov üsyanı” adı altında göstərilmişdir. 

 Məhz həmin dövrdən sonra xəritələrdən Tartariya adı silinir. Qərbyönümlü Romanovlar sülaləsinin Rusiyada hakimiyyəti ələ alması ilə Tartariya adı ilə bağlı bütün məlumatlar aradan aparılır. Böyük İmperiyanın şanlı keçmişi haqqında bütün qiymətli məxəzlər məhv edilir. Yeni hakimiyyət möhtəşəm İmperiya haqqında bütün informasiyaları yox etməyə çalışır. Tarixşünaslığı ələ almış İudey akademik sistemi bircə hərfi salmaqla Tartariya İmperiyasının üstündən xətt çəkir, yerinə o vaxta kimi tarixdə heç kəsə bəlli olmayan Tatariya-Tatarıstan yaradır. O cümlədən qədim dünyanın aparıcı qövmü olan moqolların adına bircə hərf artırmaqla onları mücərrəd “monqol” xalqına çevirir və bununla da gələcək nəsillərdə böyük  çaşqınlıq yaradırlar. İkinci Dünya Müharibəsindən sonra sionizmin dünyada ayaq tutub yeriməsi ilə Tartariya tarixi haqqında olan-qalan məlumatlar da ustalıqla aradan aparılır. SSRİ-də Stalinin ölümündən sonra bütün elmi müəssisələrdə və KİV-lərdə nəzarəti ələ alan sionizm bu mövzuya tabu qoyur. Beləcə insanlığın düşmənlərinə qəhrəman babalarımızın Zöhhak ilanı ilə minilliklər boyu davam edən şanlı döyüş yolunu bizdən gizlətmək müyəssər olur. Böyük Vətənimiz Tartariyanın üstünə sirr pərdəsi çəkilir.

 Tartariya adı qədim ariya-slavyan tanrıları Tarxa və Tarın adları ilə bağlıdır ki, biz azərilərin yaddaşında bu ad “Tarı kişi” kimi qalmışdır. Tartariya- Tarı kişinin yurdu, yəni Tanrılar məkanı kimi başa düşülməlidir. Tanınmış tarixçi-alim Nikolay Levaşov göstərir ki, “Tartariyanın türk tayfalarına heç bir aidiyyatı yoxdur”. Tartariya- tatların imperiyasıdır. Dəqiqlik üçün deyək ki, tatlar iki cürdür: pers tatlar və iud tatlar. Birincisi qədim Tartariya İmperiyasının, vaxtilə Avrasiya qitəsini əhatə edən mistik Daariya səltənətinin varisləri olan və həmin şanlı adı özündə daşıyan pers mənşəli tatlardır. Bu kəlmə tartar qövmünün qısaldılmış adıdır. Digəri isə qədim İudeydan qovulmuş yəhudi tatlardır. Sələm verib yerli xalqları kölə vəziyyətinə saldıqlarına görə Çar Salmanassar 10 yəhudi tayfasını ərazidən qovdu və onların yarısı üzü şimala- Skifiya ərazisinə gələrək bizim regionda məskunlaşdılar. Onlara tat ona görə deyilirdi ki, assuriyalılar onları yəhudi tör-töküntüsü sayırdılar; assur dilində tatar və ya totar “tör-töküntü” mənasındadır.

 Tartariyanın sələfi qədim mənbələrdəki nağılvari diyar- tanrılar yurdu Daariyadır. “Daariya-Tartariya”dan dilimizə o cümlədən “dədə” sözü yadigar qalmışdır. Tartariya- bizim dədə yurdumuzdur. Tartariya İmperiyasının surroqatı ənənəvi tarixçiliyə Turan kimi düşmüşdür. Teymurləng mənbələrdə Turan hökmdarı adlandırılır. Əslində bu Tron hökmdarı, yəni qədim slavyanca Taxt-Tac sahibi mənasındadır.

 Daariyaya nəyə görə tanrılar yurdu deyilirdi? Bizim əcdadlarımız təbiət qanunlarını gözəl bilirdilər, dünya, həyat və insanın real yaradılışı haqqında mükəmməl təsəvvürə malik idilər. Onların içindən daha çox mükəməlləşmiş insanlar, hansılar ki məkan və materiyanı idarə edə bilirdilər, volxv (bolharı) adlanırdılar. Maq volxvlar havanı nizamlayır, xəstəlikləri sağaldır, gələcəkdən xəbər verirdilər. Volxvların içindən daha da yetkinləşmişləri- planetar və kosmik səviyyədə məkanı idarə edə bilənləri Boq- tanrı adlanırdılar. Yəni o vaxtlar Tanrı dedikdə indiki kimi kolossal mənada başa düşülmürdü. Tanrılar- Boqlar öz inkişaflarında adi insanlardan irəli gedərək təkmilləşmiş insanlar idi. Adi insanlarda onların bacarıqları heyrət doğururdu, ona görə də onlar qeyri-adi- Tanrı kimi görülürdü.

 Bizim əcdadlarımızın himayədarları Tarx tanrısı və Tara tanrıçası idi. Bu tanrılar xeyirxah əməllər görür, insanlara Midqard adlandırdıqları Yer planetində oturuşmaqda, genişlikləri mənimsəməkdə və canlandırmaqda köməklik edirdilər. Tarx müdriklik tanrısı idi; o insanlara hansı yeri yaşayış məskəni seçməkdə, harda məbəd tikməkdə yol göstərirdi. Təbiət ilahəsi olan Tara isə hansı ağaclardan tikinli qurmaq lazım olduğunu öyrədirdi, kəsilən ağacların yerində yeni ağaclar əkdirirdi ki, gələcək nəsillərə də ev tikmək üçün ağaclar böyüsün. Bu tanrılar insanlara həll edə bilmədikləri problemləri həll etməkdə yardımçı olurdular. Tarx və Tara Yer sakinlərinə yurd salmaqda, torpağı əkib-becərməkdə, yazı-pozu öyrənməkdə, fəlakətlərdən sağ çıxmaqda və sivilizasiya yaratmaqda köməklik edirdilər. İnsanlar get-gedə özlərinə Tarx və Tara tanrılarının övladları deməyə başladılar ki, sonradan onların yaşadığı məkan da bu iki sözün birləşməsindən Tartariya adını aldı. Qərinələr sonra möhtəşəm imperiya- Tartariya yarandı. Orta əsrlərdə avropalılar Tartariya qitəsinin sakinlərindən onların kim olduqlarını soruşduqda, elə belə də cavablayırdılar: “Tarx və Taranın övladları”. 

 Tarx tanrısının adı bizim dilimizdə “tarix” kimi də qalmışdır. Tarx tanrısının digər adı Dajdboqdur. Dajdboqun bir mənası “dast boq”- tanrı verən, digər mənası isə “dojd boq”- yağış yağdıran tanrı deməkdir. İslam xalqlarının dilində bu ad əcdad mənasını bildirən “cədd” kimi qalmışdır. Dediyimiz kimi, Tara tanrısının adı bizim xalqın yaddaşında “Tarı kişi” kimi qalmışdır. Azərilərin dilində olan “taxta”və “taxt-tac” sözləri də həmin tanrıların adlarının vəhdətindən meydana gəlmişdir. Dədə Qorqud adı da Tarxa və Tara tanrılarının dastanlaşmış formasiyasıdır.

QIZILBAŞ – ARİYA-SLAVYAN ORDASI

 Səfəvi və Tatarıstan əlaqələrinə tarixdə çox az diqqət yetirilib. Həmin epoxada şimalda və cənubda hərəkətverici qüvvəsinin türklər olduğu iki dövlət formalaşmışdı: biri Rusiyadakı Qızıl Orda, digəri İrandakı Qızılbaş. Hər iki dövlətin adında eyni “Qızıl” sözünün olması bizi düşündürməlidir. Bu elə eyni coğrafiyanı əhatə edən eyni subkultural ariya-slavyan imperiyası demək idi. Sadəcə hərəkətverici qüvvə türklər idi. Bura mancurların (əsl adları moğol) Çində qurduqları möhtəşəm Tsin (Çin dilində Qızıl) İmperiyasını da əlavə edək. Mənbələrdə qeyd olunur ki, mancurlar öz keçmiş dövlətlərinin xatirəsinə uyğun olaraq Çində yeni qurduqları dövlətə Qızıl adı vermişdilər. Bundan başqa bir sıra yerli hakimlərin qurduqları sultanlıq-zolotanlıqları (zoloto- rus dilində qızıl) da yada salaq. İranda Qızılbaş dövləti formalaşdığı ərəfədə Orta Asiyada faktiki olaraq Türkmənbaş dövləti də fəaliyyət göstərirdi. Diqqət edirsinizsə, yenə də hər iki dövlətin adında eynilik- “Baş” komponenti nəzərə çarpır.

 Nosovski və Fomenko göstərirlər ki, 16-cı əsrə kimi Avropa və Asiyanın demək olar bütün ölkələri kazak mahiyyətli Böyük İmperiyanın tərkibinə daxil olmuş, həmin ölkələri eyni qövmə və camiəyə mənsub dövlət məmurları idarə etmişlər. Hətta İmperiya dağıldıqdan sonra onun əyalətləri olan ölkələr arasında əlaqələr uzun müddət saxlanmışdır. Araşdırmalar göstərir ki, indi Türkistan adı verilmiş regionun əsl adı Soqdiana və Baktriya olmuşdur; qədim xəritələrin hamısında Orta Asiya məhz bu cür göstərilir. 1936-cı ildə Sovet hökumətinin qərarı ilə tarixən rus kazaklarına məxsus olan “Kazak Ordası” dövlətinin adı dəyişdirilərək Qazaxıstan respublikası qoyulmuşdur. Bircə hərfi dəyişməklə, k-nı x-ya çevirməklə ruslar növbəti türk xalqına yeni dövlət yaratmışlar. Sibir, Orenburq və Ural kazaklarına məxsus torpaqlar yeni yaranmış türk respublikasının tərkibinə verilmişdir. Altay istiqamətindən köçüb gəlmiş qırğızlar bu dövləti özününküləşdirmişlər və o vaxtdan qazax adlanmağa başlamışlar. İndi pantürkistlərin fəxrlə Turan İmperiyası xəritələrinə saldıqları Qazaxıstan respublikası belə əmələ gəlmişdir. İndiki özbək torpağının isə əsl adı Vzbesk idi ki, müasir Özbəkistan qədim xəritələrə məhz bu cür düşmüşdür. Türk axını nəticəsində bu qədim ari-slavyan torpağı da Vzbesk adını dəyişərək Özbəkistana çevrildi. Tədricən Orta Asiyadan slavyan izləri itdi, regionda qara xalqlar məskunlaşdı.

 İranda Qızılbaş dövlətinin yaranması ilə paralel Misirdə Kazak-Məmlük dövləti bərqərar olub möhkəmlənmişdi. 1250-ci ildə kazaklar Misirdə hakimiyyətə yiyələnib Məmlük dövləti qurmuşdular. Həmin dövlət 1517-ci ildə İstanbul (qadim adı Çarqrad) hakimlərinin təsiri altına düşsə də, 1585-ci ildə yenidən müstəqil olub, 1798-ci ildə Napoleonun Misiri fəth etməsinə kimi ayaqda qaldı. 1811-ci ildə ingilislər kazak-məmlükləri qıraraq regionun slavyan izlərini yox etdilər. Məmlüklərin slavyan kökənli olması barədə bir sıra dəlillər vardır. Bizans tarixçisi Georgi Paximerisin (1242-1310) qeydlərindən məmlüklərin slavyan olduqları aydınlaşır. Polyak tədqiqatçısı Leopold Savaşkeviç 1846-cı ildə yazırdı ki, məmlüklər ilk əvvəl xristian olmuş, islamı sonradan qəbul etmişlər. Alman səyyahı Martin fon Baumqarten (1473-1535) də məmlüklərin xristian olduqlarını bildirir. Məmlüklərin xristian olmasını Misirin qədim abidələrindəki xristian simvolikaları da nişan verir. Misirin əsl adı Eqipt- Qipt, Qiptsaq, yəni Qıpçaq sözü ilə bağlıdır. Misir-Eqipt qədim qıpçaq-polovets slavyanlarının torpağıdır. Hadisələrin dərin analizi göstərir ki, həm Qızıl Orda, həm Türkmənbaş, həm Qızılbaş, həm də Məmlük dövlətləri eyni ariya-slavyan (tartar-moqol) qövmü tərəfindən idarə edilmiş, vaxtilə Avrasiya qitəsini əhatə edən vahid imperiyanın ayrı-ayrı subyektləri olmuşlar. Rus-pers-kazak-ari-slavyan konqlomeratının təşkil etdiyi vahid idarəçi zümrə Böyük Tartariya İmperiyasının dağılma ərəfəsində onun ayrı-ayrı subyektlərinə yiyələnərək dövlətçiliyi ayaqda saxlamış, qədim mirası ləyaqətlə daşıyaraq imperiya ənənələrini yaşatmışar.

 Tanınmış tədqiqatçılar Nosovski və Fomenko göstərirlər ki, Rusiya, Türkiyə və Polşa vaxtilə eyni imperiyanın tərkibində olmuşlar. 16-cı əsrə kimi bu ölkələr arasında düşmənçilikdən əsər-əlamət olmamışdır. Yalnız Tartariya İmperiyası dağıldıqdan sonra həmin subyektlər aralanaraq müstəqil dövlətlərə çevrilmişlər. 16-cı əsrdə Moskvada “İngilis tacirlərinin Rus cəmiyyəti”nin rəhbəri olmuş Cerom Qorsey yazırdı: “Slavyan dilində Türkiyədə, Persiyada və Hindistanın çox hissəsində danışırlar”. Hindistanda kasta ayrı-seçkiliyi sisteminin hesabına slavyanlar nəhəng qara kütlənin içində öz ilkinliklərini qoruya bildilər, mədəni ənənələrini, hətta qədim sanskrit dilini də günümüzə kimi saxladılar. Hal-hazırda Hindistanda kahin brahman və döyüşçü kşatriya kastalarına məxsus insanlar öz sarı saçları və göy gözləri ilə yerdə qalan qara əhalidən kəskin fərqlənirlər. Kasta ayrı-seçkiliyi sayəsində slavyanlar burada Çindən fərqli olaraq yerli əhali ilə assimilyasiya olub itmədilər. Digər bölgələrdə isə kastaçılığa riayət olunmadığından dövlət idarəçiliyi türklərin əlində cəmləşdi. Bizim regionda tədricən Daariya-Persiya mahiyyəti öz əlamətlərini Orda-İrana ötürdü. Ariya-slavyan kahinləri passionar enerjini türk-tatarlara yüklədilər. 1754-cü ilə aid “I-e Carte de lʼAsie” xəritəsində Rusiya və Türkiyə eyni rəngdə rənglənmiş, eyni imperiya kimi göstərilmişdir. Minilliklər boyu bu ərazilər slavyanların ton verdiyi ərazilər olmuşdur. Müasir türkiyəlilər qarasaç və qaragöz olsalar da, Türkiyənin qədim sakinlərinin sarısaç və göygöz olduğu hamıya aydındır. Tarixi mənbə, təsvir və artefaktların hamısında indiki Türkiyənin əsl sakinləri ucaboy, ağ dərili, sarısaç, göygöz, enli alınlı və balaca ağızlı göstərilir ki, bu daha çox slavyan fenotipinə uyğundur. İstanbulun arxeologiya muzeyində Apollonun, Veneranın, Zevsin antik heykəllərinə baxın. Bütün Türkiyə ərazisi etruskların tikdiyi antik teatr, qala, qüllə, körpü, məbəd və şəhər qalıqları ilə doludur. Arxeoloji qazıntılar zamanı Türkiyədə qara insanların yox, slavyan görünüşlü insanların sümükləri çıxır. Qara dənizin Türkiyə sahili zolaqları qədim slavyan torpaqlarıdır. Bu mülahizəni ərəb mənbələri də təsdiqləyir. Ərəb salnaməçiləri Moğol İmperiyasının pravoslav (Rusiya) hissəsini hərbi nöqteyi nəzərdən ən güclü hissəsi kimi xarakterizə edirlər.

 Osmanlı imperiyasının əsl adı Ottomanlı- kazakların sərkərdələri olan atamanların adı ilə bağlıdır. Orta əsrlərdə yazılmış “Yeniçəri məktubları” adlı sənəddə osmanlı sultanı “getmanların oğlu” adlandırılır. Həmin mətndən aydınlaşır ki, ilk türk sultanlarının ataman-ottoman kökləri kazak getmanları ilə bağlı olmuşdur. Ataman- getman, qetman, hetman kəlmələrinin digər formada deyilişidir. Osmanlı dövlətçiliyinin speçnazı sayılan əzəli qvardiyası- yeniçəri qoşunu da slavyanlardan ibarət idi. Araşdırmalar göstərir ki, əsrlər boyu Türkiyənin aparıcı qüvvələri serblər və bolqarlar olmuşlar və Osmanın adına yazılan zəfərlər də əslində slavyan döyüşçülərinə bağlı zəfərləridir. Osmanlını Osmanlı eləyən slavyan əsgərləri olmuşdur. Osmanlıda vəzirlərin, hərbi sərkərdələrin, eləcə də strateji vəzifə sahiblərinin çoxu slavyanlar idi. Rus uşaqlarına təhsil verilib vacib dövlət işlərinə irəli çəkilməsi üçün Osmanlı xüsusi məktəblər açmışdı. Osmanlı ordusu yeniçərilərin qatıldığı bütün döyüşləri udmuşdu. Yeniçərilər Varna, Kosovo kimi vacib döyüşlərdə qələbə qazanmışdılar. Konstantinopolun fəthi də məhz slavyan döyüşçülərinin şücaətinin məhsulu idi. Osmanlı bütün dünyada məhz rus gücünün və silahının hesabına şöhrətlənmişdi. Osmanlını İmperiya edən slavyanlar olmuşdu. Qərbyönümlü Romanovlar Rusiyada hakimiyyəti ələ keçirəndən sonra Türkiyənin də slavyan mahiyyətinə son qoyuldu. 1-ci Pyotr (1672-1725) Avropa tipli ordu yaradılmasını qarşıya məqsəd qoyaraq əsl ruslardan təşkil olunmuş strelets ordusunu məhv etdi. Streletsləri Moskvanın Qırmızı Meydanına yığıb qırdılar. Eyni qayda ilə Osmanlı sultanı 2-ci Mahmud (1785-1839) da “ordu islahatları” apararaq slavyan yeniçərilərini ippodroma yığıb qırdırdı.

 Qızılbaş İmperiyası ariya-slavyan mahiyyətli Böyük Tartariya İmperiyasının son qırıntılarından biri idi. Qızılbaşlara həm də başları sarı olduğuna görə belə deyirdilər; qızılbaşlar- Rus Qızıl Ordasının varisləridir. Qızılbaş İmperiyası- ənənəvi tarixşünaslığa Monqol İmperiyası kimi düşmüş səltənətin dublikatıdır. Mənbələrdə Monqol İmperiyasının paytaxtı Xarxorin kimi göstərilir ki, bu elə Ərdəbil yaxınlığında Şah İsmayılın doğma kəndi Kəlxuranın dublikatıdır.

 Sibir-Bolharı skif-rusları minilliklər boyu mükəmməl maddi və mənəvi mədəniyyətə, istehlak bazasına, kazakçılığın eyni olan hərbi ənənələrə malik olmuşlar; məhz onlar Avrasiya qitəsinə yiyəlik edə biləcək möhtəşəm ordu yaratmaq iqtidarında idilər. Monqol potensialı yox, məhz Rus potensialı bütün materiki nəzarətə almaq qüdrətində idi. Avrasiya qitəsinin sahibi tarixən Rus mahiyyətli Şıx-Skif-Sibir-Biləsuvar etnoqrupu olmuşdur. Avesta ənənələri üstündə köklənən Tartariya İmperiyası İbrahimi dinlərin materikə girməsindən sonra süquta uğramış və cilalanaraq meydana yeni formatlarda çıxmışdır. İslamın Şərqdə yayılmasından sonra əsl kosmoenergetik irq- şıxlar sıxışdırılmış, yerini seyidlər tutmuşlar. Süleyman (Solomon) peyğəmbərin soyundan gələnlərin özlərini Məhəmməd Əleyhüssəlamın kökündən gələnlər kimi qələmə vermələri regionun İudey nəzarətinə düşməsində açar rolu oynamışdır. Ərəb-semit-iudey qruplaşmasının islamlaşma və xristianlaşma adı altında planetar masştabda təcavüzü Böyük Tartaromoqol İmperiyasını süquta uğratmış və hissələrə parçalamışdır. Mötəşəm kontinental imperiyanın xarabalıqları üzərində Moskva Rusu, Qızıl Orda, Türkmənbaş, Qızılbaş, Məmlük, Moğol dövlətləri meydana çıxmışdır. Moskva tədricən Avrasiya mahiyyətli yeni kontinental imperiyanın mərkəzi kimi aktivləşməyə başlamış və imperiyanın digər passiv subyektlərinə passionar enerji ötürmüşdür.

ŞAH İSMAYILIN TƏXƏLLÜSÜ BARƏDƏ

 Araşdırmalar göstərir ki, orta əsrlər Avropa mənbələrində “Kitay” kimi adı çəkilən ölkə indiki Çin ölkəsi deyil. 14-16-cı əsrlərə kimi avropalı müəlliflər Kitay dedikdə ondan qərbdə yerləşən regionu- Persiyanın şimalını nəzərdə tuturdular. İndiki Çin dövlətinin qədim adı Kitay yox, Pekin (Pejin) idi. Bu dövlət orta əsr xəritələrinə Peqaya Orda kimi düşmüşdür. Qərbyönümlü Romanovlar Rusiyada hakimiyyəti ələ keçirəndən sonra kazaklarla yeni hökumət arasında müharibə başlandı. Stepan Razin Romanovlara kəskin müqavimət göstərsə də, kazakların bir hissəsi Şərqə doğru qaçdılar və orada Peqaya Orda dövləti təsis etdilər. Peqaya Orda dövlətinin adı indi Çinin paytaxtı Pekinin adında qalmışdır. Peqaya- rusca beq, bejat sözündəndir, qaçmaq deməkdir. Peqaya Orda qaçan kazakların yaratdığı Orda-dövlət mənasını verir. Skaliger tarixşünaslığında göstərilir ki, kazaklar 1644-cü ildə indiki Çinin paytaxtı Pekini (Pejini) ələ keçirdilər (Nosovski və Fomenko bu şəhərin elə onlar tərəfindən tikildiyi iddiasındadırlar), orada özləri ilə Qızıl Ordadan- Bolharıdan gətirdikləri Şi adlı (şah, sak) uşağı çar seçdilər.

 Çinlilər öz paytaxtlarına Beycin deyirlər. Sənədlərdən məlum olur ki, hələ 17-ci əsrə kimi bu şəhərə Pejin deyilirmiş. Məsələn, Rusiya səfiri N.Q.Spafariya çar Aleksey Mixayloviçə göndərdiyi hesabatda şəhəri Pejin adlandırır. Orta əsrlərə aid Tartariya imperiyasını (Avrasiya qitəsini) əks etdirən xəritələrdə Ağ Orda, Göy Orda əraziləri (imperiyanın əyalətləri) ilə yanaşı şərqdə Peqaya Orda da təsvir olunur. “11-17-ci əsrlər Rus dilinin lüğəti”ndə Peqaya Orda Sibirdən o tərəfdəki ərazi kimi göstərilir. Rus tarixçisi Serqey Solovyov (1820-1879) bildirir ki, Peqaya Orda “Amurdan o tərəfdəki ölkələr” adlanırdı. Şəhərin kazakların gəlişindən əvvəlki adı isə Yu olmuşdur ki, qədim Çin mənbələrində elə bu cür də işlənir; kazakların gəlişi ilə Peqaya Ordanın məntəqəsi kimi Pekin-Pejin-Beycin adlanmağa başlanmışdır.

 17-ci əsrə kimi olan Rus diplomatik yazışmalarında nə heç bir Kitaydan, nə də kitaylılardan söz açılmır- həmin istiqamətdəki dövlətə Boqdoy xanlığı, əhalisinə isə boqdoylar deyilirdi. Professor Serqey Solovyov yazır ki, Çin (Kitay) imperatorlarına boqdıxan deyilirdi. Maraqlıdır ki, 18-ci əsrə aid Amsterdam xəritəsində Boqdoy vilayəti də müasir Çindən kənarda, Çin səddindən şimalda təsvir olunur. Bu da qəribə təzadlar yaradır; ola bilsin Boqdoy xanlığı dedikdə də heç indiki Çin yox, hansısa başqa ölkə nəzərdə tutulurmuş.

 Həmin dövrlərə aid sənədlərdə Qərb ölkələrinin öz səfirlərini Kitaya göndərməsindən danışarkən hansı Kitayın nəzərdə tutulduğunu anlamaq çətindir. Məsələn, dəqiq məlumdur ki, italyan taciri və səyyahı Marko Polonun (1254-1324) haqqında danışdığı Kitay müasir Çin deyil, tamam başqa ölkədir. Marko Polo Asiyaya səyahət etmiş, 17 il “monqol” xanı Xubilayın sarayında yaşamış və təəssüratlarını qələmə almışdır. Bir çox tədqiqatçılar Marko Polonun Monqolustana səfər etməsinə, Çində olmasına şübhə ilə yanaşmışlar. Piter Cekson bildirmişdir ki, Marko Polonin təsvir etdiyi yerlər Monqolustan ilə qətiyyən uyuşmur. Britaniya Muzeyinin Çin kolleksiyasının kuratoru Fransis Vud 1995-ci ildə kitab yazaraq sübuta yetirməyə çalışmışdır ki, Marko Polonun səfər etdiyi ölkə Çin deyildir. Vud göstərir ki, Polonun səyahəti Qara dəniz hövzəsindən və Kiçik Asiyadan kənara çıxmamışdır. Doğrudan da, Marko Polonun öz səyahəti barədə yazdığı məşhur kitabında Çin üçün xarakterik olan ieroqliflər, kitab çapı, çay, farfor, eləcə də Böyük Çin Səddi haqda məlumatlara rast gəlinmir. Maraqlıdır ki, Marko Polo uzun müddət qaldığı bu ölkədə pers, eləcə də “monqol” adlandırdığı (əslində moğol) dillərində səlis danışmağı öyrənsə də, nədənsə Çin dilini öyrənməmişdir. Bir çox araşdırmaçılar bunu onunla əsaslandırırlar ki, guya Polo çinlilərlə qaynayıb qarışmadığından bu dili öyrənmək onunçün vacib olmamışdır. Təəccüb doğuran həm də odur ki, Çin və Monqolustanın həmin dövrə aid sənəd və mənbələrində Marko Polo adlı avropalının gəlişi barədə heç bir məlumata rast gəlinmir.

 Mütəxəssislər ona görə çaş-baş qalmışlar ki, Marko Polo əslində Çində yox, Muğanda olmuşdur. Marko Polonun səyahət etdiyi Monqolustan (mənbədə Moğol kimi göstərilir) paytaxtı Muğanda olan ariya-slavyan Moğol imperiyasıdır. Səyahətçinin haqqında danışdığı “monqol” hakimi Xubilay- kazak voevodası Xvala (slavyan dilində şöhrət, afərin), xan Xulaqu- voevoda Kulak (slavyan dilində yumruq), Buxara- Boqrəvan (Bəcrəvan), Xanbalık isə- Xanbulandur.

 15-ci əsrdə yaşamış Rus səyahətçisi və taciri Afanasi Nikitin də Çin və Kitayı tamam ayrı-ayrı ölkələr kimi göstərmişdir. Afanasi Nikitin müəllifi olduğu “Üç dəniz arxasında” əsərində bildirir ki, “Çin ilə Kitay arasında altı aylıq piyada yolu və ya dörd günlük dəniz yolu vardır”. O, Rusiyaya yola düşərkən bu sözləri deyir, yəni sıralanmadan aydın olur ki, Kitay Çindən qərbdə, Rusiya istiqamətində yerləşirmiş.

 13-cü əsrdə yaşamış monax Gilyom de Rubruk Fransa kralı 9-cu Lüdovikin tapşırığı ilə “Monqolustan”a gəlmiş və təəssüratlarını “Şərq ölkələrinə səyahət” kitabında qələmə almışdır. Rubruk kitabında monqolları “moal” adlandırır. Rubruk səfər zamanı Talas (Talış) çayını adladıqlarını yazaraq bildirir: “Mən dağlar barədə soruşdum və öyrəndim ki, bu dağlar Qafqaz dağlarının davamıdır və qərbdən şərqə doğru Xəzər dənizinin hər iki tərəfi boyunca uzanır”. Rubruk öz heyəti ilə əvvəl Batı xanın (Batya) oğlu Sartakın Bolharı sahilindəki düşərgəsində, sonra Batı xanın özü tərəfindən qəbul olunmuş, Batı xan isə onu Qızıl Ordanın əsas söz sahibi Munke xanın yanına Karakoruma yollamışdır. Karakorum ərazisi indi Miyanku, əvvəllər Munke xanın adı ilə Quni Menku adlanan Talış mahalıdır. Bu yerlərdə vaxtilə Talış xanlarının mülkləri, torpaq və meşə sahələri olmuşdur.

 Rubrukun qeydlərindən Qızıl Ordanın paytaxtında nestorian məbədinin olması diqqəti çəkir. Orda məmurlarından biri Rubruka öz dinləri barədə deyir ki, biz “xristianin yox, moalıq”. Rubruk göstərir ki, vilayətin şimalında (Salyan ərazisi) suyun çəkilməsi nəticəsində duz yataqları yaranırdı. Moal-Mahal-Muğan xanları duz alverindən çoxlu gəlir götürürdülər. Bütün Tartariya ərazisindən bura duz dalınca gəlirdilər. Bir araba yüklənmiş duzu iki pambıq kağızı topasına dəyişirdilər. Dəniz yolu ilə gəmilər də duz dalınca gəlirdilər ki, onlardan yüklərinə görə rüsum alınırdı. Rubruk öz əsərində Xan sarayından kənardakı ərazilər haqqında belə yazır: “O tərəfdə isə böyük Katayya yerləşir ki, sakinləri qədimlərdə seres adlanırdı, belə ki onlardan latınca serici adlanan ən gözəl ipək parçalar idxal olunurdu”.

 Munke xan Fransa kralı 9-cu Lüdovikə yazdığı və Rubruka verdiyi məktubunda özünü dünyanın sahibi adlandırır və fransızlardan əgər sülh istəyirlərsə, onun hakimliyinə girmələrini tələb edir. 9-cu Lüdovikin həyatı iudeylərlə mübarizədə keçmişdi və Rubruku Moğol İmperatorunun yanına göndərməklə o Şərqdəki iud təhlükəsinin qarşısını almaq üçün kömək istəyirdi. İlk Xaç yürüşləri ağ qoy xalqların qara iudeylərə qarşı mübarizəsi idi. 9-cu Lüdovik 1240-cı ildə iudaizmi cinayətkarlıq elan etmiş, yəhudilərə qarşı bir neçə genişmasştablı aksiya keçirmiş və onların əlindən 22 araba “Talmud” kitabı alaraq yandırmışdı. Məhz iudaizm ilə fədakar mücadiləsinə görə o ölümündən sonra xalq tərəfindən müqəddəs elan olunmuşdu.

 Munke xanın köməklə bağlı 9-cu Lüdovikə nə cavab verdiyi barədə Rubrukun əsərində konkret heç nə deyilmir, amma məlumdur ki, bir neçə  il sonra Munke xanın qardaşı Hülakü xan (Xulaqu) Yaxın Şərqə yürüşə çıxır. Monqollar (muğanlılar) yerli slavyan qövmün kökünü kəsməkdə olan və şiələrin qəniminə çevrilmiş Abbasilər Xilafətini darmadağın edib Yer üzündən silirlər. Monqollar Bağdadı tutduqdan sonra Abbasilər İmperiyasının sonuncu xəlifəsi əl-Müstəsim Billahı xalçaya büküb atlarla tapdalamaqla, digər versiyaya görə var-dövlətini saxladığı xəzinəyə salıb bağlayaraq ac-susuz saxlamaqla öldürürlər. Hülakü xan xəlifənin Bağdad sarayını nestorian patriarxına bağışlayır. Beləcə Muğannanın ağ geyimli mujiklərinin və Babəkin hürrəmilərinin qisası alınır. İraqdakı kürd çapqınçı dəstələrini darmadağın etdikdən sonra Hülakü xanın tərkibində erməni, gürcü və səlcuqların da olduğu qoşunu Suriyaya gəlib, burada şiələrin qanına susamış və məmlüklərlə çarpışmaqda olan kürd Əyyubi hakimlərinə ağır zərbələr endirirlər. Beləcə, Hülakü xan Fatimi şiələrinin də qanını alır. Şərqdə qoy xalqların ərəb-semit-kürdlər tərəfindən genosidinə son verilir. 1262-ci ildə isə 30 minlik xazar qoşunu Dərbənddən keçib Şirvana hücum edəndə yenə də Hülakü xanın Qızıl Ordası onların üstünə yeriyir. Monqollar xazarları darmadağın edir və qovub Qafqazdan çıxarırlar.

 Həmin dövrdə Hülakü xan bütün dünyada adlı-sanlı, şah-şöhrətli qəhrəman kimi tanınmışdı. O faktiki olaraq qoy xalqların iudeylərə qarşı mücadiləsinə rəhbərlik edirdi. Qərbdə onu və nestorian məzhəbli həyat yoldaşı Doqquz xatunu xristian müqəddəsləri Konstantin və Yelenaya bərabər tuturdular. 1265-ci ildə vəfat edən Hülakü xan, mənbələrdə göstərildiyinə görə, Şah dağında Tala adlı qalada dəfn edilmişdir ki, sonradan həmin yer qoruq ərazisi elan olunmuşdur.

 Beləliklə, mənbələrdə Kitay deyilən ölkə haradır? Kitay- Skitiya, Skifiya adlarının qısaldılmış formasıdır. Skifiya (Scythia-Skitiya)- şıxların, sakların, şahların İmperiyasıdır. İndiki İran ərazisini əhatə edən Parfiya (Parthia-Parsava) İmperiyasından- tatlarının qədim dövlətindən şimalda yerləşirdi ki, xəritələrə də elə bu cür düşmüşdür. Təəccüblü deyil ki, 16-18-ci əsrlərdə avropalılar Avrasiya qitəsi ərazilərinə Skifiya, Sarmatiya və ya Qrand (Böyük) Tartariya deyirdilər. 15-ci əsrdə yaşamış italyan yazıçısı Yuliy Let Skifiya adlandırdığı ərazilərə səyahət etmişdir. Skiflərin yaşayışını və adət-ənələrini qələmə alan səyahətçi onların misdən istifadə etmələrindən, (rusların milli içkisi olan) “braqa” çəkmələrindən, içərkən sağlıq demələrindən danışır; danışıqlarından bir neçə söz verir ki, həmin sözlərin slavyan sözləri olduğu aydınlaşır. Let bildirir ki, Skifiya Hindistan sərhədlərinə kimi uzanır ki, ondan o təfərə “Asiya skiflərinin xanı” hakimlik edir.

 Flamand kartoqrafı Gerard Merkatorun 1544-cü il xəritəsində Xəzərin cənubu Xatay kimi göstərilmişdir. Kita- həm də qədim ariya-slavyan dilində hörük və kəmər deməkdir. Kazakların keçəl qırxandan sonra başlarının ortasında saxladıqları uzun hörüyə kita deyilirdi. Sual oluna bilər “kita”nın Kitaya, Çinə nə dəxli var? Məsələ burasındadır ki, kazaklar Çini tutduqdan sonra yerli əhalini özləri kimi hörük saxlamağa məcbur etdilər, bundan sonra avropalılar (o dövrün Avropası əsasən slavyandilli idi) Çinə Kitay, yəni hörüklülər ölkəsi deməyə başladılar. Sənədlərdə göstərilir ki, “başını keçəl qırxaraq hörük saxlamayanların yerindəcə başını vurmaq əmr olunmuşdu”. Çin rəsmlərində Mancur dinastiyası dövrünə aid çinlilər adətən kazaklar kimi başlarının ortasından uzanan hörüklə təsvir olunurlar.

 Ənənəvi tarixşünaslıqda göstərilir ki, gəlmə mancurlar Çində möhtəşəm Qızıl (Tsin) İmperiya qurmuşlar. Mancur əslində moncol, monqol deməkdir, belə ki Çin dilində r səsinin l kimi dəyişmək xüsusiyyəti var. Mancurların kökündə moxe, moje (muj, mujik- rusca kişi mənasında) adlı xalq durur ki, ənənəvi tarixşünaslığa bu ad mukri formasında düşmüşdür. O da maraqlıdır ki, tədqiqatçılar qədim Çində hakimlik etmiş “qədim monqolların” qıyıqgöz monqoloid yox, göygöz avropoid olduğunu bildirirlər. Lev Qumilyov yazır: “Müasirlərin bildirdiyinə görə, tatarlardan fərqli olaraq monqollar ucaboy, gur saqqallı, sarısaç və göygöz olmuşlar”. Mənbələr həmin dövrdə Çini idarə edən “monqolların” slavyan görünüşlü olduğuna dəlalət edir. Çin mənbələrinə işğalçı mancurlar kimi düşmüş qövm əslində monqol-moğol-mujik-muğanlılardır. Məhz moğollar Çində möhtəşəm Tsin (Çin dılındə qızıl) dövlətçiliyi yaratmağa müvəffəq olmuşdular. Mancurlar öz keçmiş eyniadlı dövlətlərinin- Qızıl Ordanın xatirəsinə uyğun olaraq, nişanı saxlayaraq Çində yeni qurduqları dövlətə Qızıl adı vermişdilər. Beləliklə, mancurların 17-18-ci əsrlərdə Çində qurduqları Qızıl İmperiya Qızıl Ordanın- dağılmış ariya-slavyan imperiyasının axırıncı qırıntılarından biri idi ki, sonradan həmin mirası qızılbaşlar əxz etdilər.

 Qədim çinlilərin, eləcə də tatar (tartar) döyüşçülərinin kazak-xoxollar kimi başlarının ortasında hörük saxlamaq ənənəsi bir çox tarixçiləri təəccübləndirir. Mancur-kazaklar hörük, eləcə də hörmə kəmər, kəndir və qırmanc mənasını bildirən “kita” sözünü Çinə gətirdilər. Bu ifadə Çində geniş işlənməyə başlandı, nəticədə avropalılar tərəfindən ölkənin adına verildi.

 Ruslarin Çinin tarixi-siyasi səhnəsində peyda olması təəccüb doğurmamalıdır. Çin mənbələrində buddizmi, ilk Çin cəmiyyətlərini yaratmış sarışın və göygöz insanlar haqqında çoxlu məlumatlar vardır. 1977-ci ildə Təklə-Məkan səhrasında ağ adamların məzarları tapılmışdır. 3500 il əvvələ aid edilən məzarlarda basdırılanlar avropoid üz cizgilərinə və sarı-kürən saçlara malikdirlər. Tarix elminə toxarlar kimi düşmüş həmin xalqın nümayəndələrinin məzarları Böyük İpək Yolu boyunca səpələnmişdir ki, bu da Böyük İpək Yolunu iddia olunduğu kimi çinlilərin deyil, məhz toxarların qurduğunu göstərir. Toxarların yaratdığı Ağ Sivilizasiya şəhərləri, xramları, incəsənət mərkəzlərini əhatə etmişdir. Tədqiqatlar alimlərə bu qənaitə gəlməyə əsas vermişdir ki, ilkin Çin sivilizasiyası sarısaç və göygöz insanlara məxsus olmuşdur. İlk yəhər, atın əhilləşdirilməsi və dəmir emalı da çinlilərin adına yazılsa da, məhz Çinin qədim sakinləri olan toxarlarla bağlıdır.

 Yuan sülaləsi dövründə (1260-1360) Çinin paytaxtında yas, alan və ruslardan ibarət qvardiya vardı ki, həmin qvardiyanın Nikolay, İlie-baqatır, Yuvaşi, Arselan, Georgi, Dmirti kimi cəngavərlərinin adı mənbələrdə qalmışdır. Qvardiyanın sərkərdəsi qədim slavyan ada malik “Yüzgözlü” ləqəbli Bayan idi. 1330-cu ildə isə Çin imperatoru Ven-tszyun (Xubilayın nəvəsi) ruslardan ibarət 10 minlik qoşun yaratmışdı ki, həmin qoşunun adının Çin dilindən tərcüməsi “Həmişə sədaqətli rus qvardiyası” idi. 14-cü əsrdə yaşamış Çin müəllifləri Van Xoy və Yuy Tan-Tszi yazırlar: “Ruslar qədim usun xalqının soyundandırlar”. Usunlar antik avropalıların issedon da adlandırdıqları skifləridir ki, Ural və Sibir ərazilərində yaşayırdılar. Usun- Şeyx Heydərin dayısı Uzun Həsənin təxəllüsü ilə, Bayan isə- Uzun Həsənin mənsub olduğu Bayandur tayfasının adı ilə assosiasiya olunur. M.Lomonosovun və V.Tatişevin tarix kitablarında göstərilir ki, ruslar bir tərəfdən sarmat-roksalanlardan (şərqi ruslar), bir tərəfdən isə vend-venedlərdən (qərbi slavyanoruslar) əmələ gəlmişlər.

 Qədim Çində kidan adlı xalqın yaşaması barədə də mənbələrdə geniş məlumatlar vardır. Ənənəvi tarixçilik kidanları “qədim Çin xalqı” syənbilərin cənub-şərq qolu hesab edir. “Syənbi” həmin xalqın Çin danışığında təhrif edilmiş şərti adıdır; Çin mənbələrində bu xalqın dəqiq adı “sirbi”, “sirvi” və ya “sarbi” kimi çəkilir. Mütəxəssislər syənbiləri serb, kidanları isə makedoniyalı hesab edirlər. Serb və makedoniyalıların dili olduqca oxşardır, onlar qədim slavyanlardır və orta əsrlərdə makedoniyalılara elə serb deyilirdi. Qeyd etmək yerinə düşərdi ki, məhz makedoniyalıların dili uzun əsrlər Rusiyada rəsmi dövlət dili kimi işlənmişdir. Rus kirill əlifbasının yaradıcıları Kirill və Mefodiy Makedoniya ərazisində yerləşən slavyan şəhəri Solundan olmuşlar. 1550-1614-ci illərdə yaşamış monax Mavro Orbini yazır: “Moskva salnamələrində şanlı tarixçi İeremiya Rusyanin açıq-aşkar yazırdı ki, qədim rusiyalılar və makedoniyalılar eyni dildə danışırdılar”. Tarixçilər göstərirlər ki, kidanlar 10-cu əsrdə Çində Kitay adlı dövlət qurmuşlar. Lev Qumilyovun fikrincə, kidanlara həm də xitay və ya kitay da deyilirdi.

 Nosovki və Fomenkonun Çingizxanın prototipi hesab etdikləri məşhur Rus knyazı Yuri Dolqorukiyin oğlunun- Andrey Boqolyubskinin ləqəbi Kitan idi. Nosovski və Fomenkonun fikrincə, kidanların tarixi Avrasiya tarixi ilə sıx bağlıdır. Nosovski və Fomenko Kitay kidanlarının yaratdığı dövləti Qərb mənbələrinə presviter (yunanca Ali Ruhani) İoann kimi düşmüş, Qazan köşkündə hakimlik etmiş Qazan xan ilə də sıx əlaqələndirirlər. Araşdırmalar göstərir ki, Qazan xan İmperiyanın “xəlif”i- qitənin baş idarəçisi və ali ruhanisi olmuşdur. Ehtimal olunur ki, kidanlar Çini tərk etdikdən sonra presvitor İoannın yanına- Qazan xanın mülkünə gəlmişlər. Orta əsrlərdə Asiya hüdudlarında hökmdarlıq etmiş Presvitor İoannın kim olması haqqında mübahisələr bitib tükənmir. Presvitor İoann haqqında əfsanəyə Orta əsrlərin Otton Freyzinqski,  Jak de Vitri, Boveli Vinsent kimi müəlliflərin əsərlərində rast gəlmək olur. Bir çox tədqiqatçılar, məsələn, şərqşünas alim Vasili Bartold Presvitor İoannnın meydana çıxmasını Şərqdə nestorianlığın geniş yayılması ilə əlaqələndirir. Rus mənbələrində onu Çar İvan kimi göstərirlər. Bu mistik çar Avropa hakimlərinə və Roma İmperatoruna yazdığı məktublarına "Tsar tsarey”- Çarlar çarı kimi imza atırdı. Bu ifadənin Tartariya adı ilə oxşarlığı ilə diqqəti çəkir. İtalyan səyyahı Odoriko Pordenone (1286-1331) göstərir ki, Çar İvan Çindən Avropaya gedən yolun üstündəki xırda Qazan qalasında yaşayırdı. Bəzi mənbələr Presviter İvanı monqol hökmdarı Hülakü xanın prototipi kimi göstərirlər. 13-cü əsrdə yazılmış “Betron məbədi elanları”nın şərhlərində göstərilir ki, Presviter İoann həm də Çingizxanın adlarından biridir. Əslində Presviter İvan, Çar İvan- bizim Qazan xan kimi tanıdığımız, Hülakülər (Kulaki, kulak- rusca yumruq deməkdir) sülaləsindən olan Elxani (əsl adı Ulusxan- ulus, urus, rus xanları) hakimi olmuşdur.

 Mənbələrdən aydın olur ki, Çar İvan-Qazan xan ömrü boyu mənbələrə çağatay kimi düşmüş cühud hegemonluğuna, ərəb istilasına qarşı mübarizə aparmış, Suriyanın və Yaxın Şərqin müqəddəs torpaqlarının semitlərdən təmizlənməsi üçün qanlı mücadiləyə çıxmışdır. Maraqlıdır ki, qədim Rus əfsanələrində Peresvet adı qəhrəman da vardır. Təxminən 14-cü əsrdə yaşadığı ehtimal edilən Aleksandr Peresvet də Qazan xan kimi monax-bahadurdur. Haqq-ədalətin təntənəsi uğrunda çarpışdığına görə Pravoslav kilsəsi tərəfindən müqəddəslər cərgəsinə salınmışdır.

 Beləliklə, vaxtilə Çinin ictimai-siyasi həyatında mühüm rol oynamış kidanlar ölkənin tarix səhnəsindən birdən birə müəmmalı şəkildə yox olmuşlar. Bir versiyaya görə, məhz Çin ərazisindən qovulmuş kidan-makedonlar qərbdə ənənəvi tarixşünaslığa “Monqol-Tatar imperiyası” kimi düşmüş Moğol-Tartar İmperiyasını qurmuşlar. Çin xronikaları da bu versiyanı təsdiqləyir. Çinli kolleksiyaçı Lyu Qan 2001-ci ildə Şanxayda əntiq mallar mağazasında 500 dollara xəritə əldə etmişdir. Xəritə Tsin sülaləsinin təbəəsi tərəfindən 1418-ci ildə çəkilmiş xəritə əsasında 1763-cü ildə çəkilmişdir. Maraqlıdır ki, Kolumbun Amerikanı kəşf etməsindən 74 il qabağa aid olan həmin xəritədə Amerika qitəsi də öz əksini tapmışdır. Bu onu göstərir ki, həmin dövrdə Amerikanın şimalı- Alyaska da mancur-kazakların Tartariya İmperiyasının tərkibinə daxil olmuşdur. Mancurlar əmin idilər ki, dünya sahiblik etmək hüququ onlara məxsusdur.

 14-cü əsrdə ariya-slavyan Qızıl Ordası iudeylərə qarşı Troyan müharibəsini uddu, Qərb, Avrasiya, eləcə də Amerikanın şimal ərazilərində nəzarəti ələ keçirdi. İki əsr ərzində ruslar və türklər faktiki olaraq dünyaya hakimlik etdilər. Kidanlar siyasi təlatümlərin gedişində Çindən Qərb istiqamətinə köçməli oldular, Muğandan axan Bolharı, sonra isə Xəzərdən yuxarı Volqa çayı boyunca yayıldılar. Onlar Qızıl Orda dövlətçiliyinin özəyini təşkil etdilər. Araşdırmalar göstərir ki, onlar özləri ilə regiona uyğurları da gətirmişlər, çünki Tsin İmperiyasında mancurların əsas xidmətçiləri uyğurlar idilər. Ənənəvi tarixçilikdə göstərilir ki, Hülakülərin zamanında iki milyon türk “monqollarla” bərabər İrana gəlmişlər və bunların çoxu Azərbaycanda birləşmişlər. Bu köçlər haqqında Rəşidəddin, Vəssaf və Abdulla Kaşani əsərlərində məlumat verirlər. Araşdırmalar göstərir ki, Ural-Altay dilləri ailəsi nümayəndələrinin yayılması slavyan substratının yayılması ilə paralel baş vermişdir. Sonradan xazar təcavüzü nəticəsində slavyanlar şimala köçməyə məcbur olmuş, onların özləri ilə gətirdikləri qara xalq- uyğurlar isə köçəriliklə məşğul olaraq regionda qalmışlar.

 Araşdırmalar göstərir ki, qədim zamanlarda Persiyanın şimalında paytaxtı Lənkərandakı Xanbulan (mənbələrdə Kambalu və ya Kunbula kimi göstərilir) olan Xatay (Katai) adlı ari-slavyan imperiyası olmuşdur ki, Qızılbaş hökmdarı Şah İsmayıl Xətainin də təxəllüsü məhz həmin imperiyanın adı ilə əlaqədardır. Xətai- qotlarla, yəni maştağalıların ulu babaları olan massagetlərlə və kadusilərlə bağlı olan təxəllüsdür. Xətai- Qotiya, yəni qotların yaşadığı yurd mənasındadır. Orta əsrlər xəritələrinə Kitay, Kitiya kimi düşmüş həmin ölkə elə bizə tarixşünaslıqdan yaxşı məlum olan Skitiya-Skifiyadır. Şah İsmayıl öz təxəllüsünü ulu babaları katusilərin- Herodotun və Strabonun kitablarında bəhs etdikləri, Bakı kəndliləri və talışların əcdadları olan həmin qədeşlərin yaşadığı yurdun adından götürmüşdür.

 Mənbələrdən göstərilir ki, əfsanəvi Xatay İmperiyasını Veilkan (slavyan dilində Yekəpər) adlı hökmdar idarə edirmiş. Xatay torpağı şəbəkəli ticarəti və füsunkar şəhərləri ilə məşhur imiş. Tartarlar, çinlilər, hindlilər və perslər bu ölkə ilə geniş alış-veriş edirmişlər. Mənbələrdə Xatay nağıllar ölkəsi kimi təsvir olunur. Bu çarlıq rəngarəng çaxırları, möhtəşəm silah-sursatı, topları və ləl-cəvahiratı ilə məşhur imiş. Böyük İpək Yolunun üstündə və Avrasiyanın qovşağında yerləşdiyindən bazarlarında xəz dəridən tutmuş mal-qaraya kimi satılırdı. 9-cu əsrdə yaşamış ərəb coğrafiyaşünası İbn-Xordadbeh Böyük İpək Yolunun marşrutunu Fransanın Rona çayı vadisindən Xataya kimi (Yeni xronologiyada Ronadan Arana kimi, Rottendən Orattıya kimi, Okkitandan Kitana kimi, Qotiyadan Kitaya kimi) xarakterizə edirdi. Volqa-Bolharı çayları Avrasiya qitəsinin əsas ticarət arteriyası idi. Ruslar Don və Volqa çayları vasitəsilə ticarət məqsədilə Xəzər sahillərinə gəlir, sonra da ticarət mallarını quru yolla dəvə karvanlarında Bağdada aparırdılar. Onlar Xataya gətirdikləri qiymətli xəzləri, mum, bal və sairəni burada ipək, yun, pambıq parçalar, düyü və metal məmulatı ilə dəyişirdilər. Xatay sakinləri yağ-bal içində yaşayırdı, süfrələrində cürbəcür meyvələr və qoz-fındıq bol olurdu. İmperiyanın hər yerindən bura sənətkarlar və bostançılar gətirildiyindən əhalisinin antropologiyası da rəngarəng idi. Müəlliflər Xatay əhalisinin danışıq dilini qədim skif dili adlandırırlar. Fəxarətli Şahımızın Xətai təxəllüsü də məhz həmin mistik Xatay dövlətinin adı ilə bağlıdır.

 Ümumiyyətlə, Azərbaycan Böyük İpək yolunun üstündə yerləşdiyindən ölkə bazarlarında şıdırğı alver gedirdi və iqtisadiyyat sürətlə inkişaf edirdi. 10-cu əsr mənbələrində Şirvan, Xursan və Lahican nahiyələrinin zəngin mədən yataqlarına və təbii sərvətlərə malik olduğu, bu vilayətlərdən xarici ölkələrə sənətkarlıq və kənd təsərrüfatı məhsullarının göndərildiyi göstərilir. İbn Havqəl Qafqaz dağlarında zəngin vilayətlərə malik olan hökmdarların bu yerlərdə əkilib becərilən torpaqlarının, örüşlərinın, çoxlu miqdarda heyvan sürülərinin olduğunu göstərir. O yazır ki, bu vilayətlərdə ucuzluq və məhsuldarlıq hökm sürür; orada mal-qara, çoxlu sürülər, ərzaq və yeyinti məhsulları, çay, quru və yaş meyvə boldur. İbn Havqəl sözünə davam edərək yazır: “Bunları öz gözləri ilə görməyən hər hansı bir adama danışdıqda şeylərin hamısının bu qədər bol olmasına inanmaz”. Muğanı “Rihab vilayətinin və islam torpaqlarının fəxri” adlandıran Müqəddəsi onun “iki çay arasında yerləşdiyini və gözəl meyvəsi” olduğunu bildirdikdən sonra yazır ki, “Muğandan çoxlu çuval, palaz və xırda danqular ixrac edilirdi”. Həməvinin yazdığına görə, Gilanda olan “Lahıc nahiyəsində isə ipək və kəndir hazırlanırdı”.

 Qədim müəlliflər Arranın paytaxtı Partavdakı Gürsərə bazarı haqqında bir sıra maraqlı məlumatlar verirlər. Gürsərə bazarında Qafqaz şəhərlərində istehsal edilən sənətkarlıq məmulatı və kənd təsərrüfatı məhsulları, habelə bir sıra Şərq ölkələrindən gətirilən mallar satılırdı. İlk mənbələrin verdiyi məlumata görə, regionun ən böyük və məşhur bazarı olan Gürsərədə alver yalnız ilin bahar fəslində gedirdi. Gürsərə bazarında şəxsən olmuş və buradakı qızğın ticarəti görmüş bağdadlı səyyah İbn Havqəl bu bazar (yarmarka) haqqında yazır: “Ərdəbildən Gürsərəyə 27 fərsəngdir. Gürsərə böyük istehkamları olan iri qəsrdir. Onun böyük, geniş vilayət və nahiyələri vardır. Gürsərədə ilin müəyyən vaxtında, ay təzələnəndə bazar olur. Mən onu gördüm və gənclikdə də orada olmuşam. Oraya müxtəlif xalqlar gəlir, istehlak şeyləri, səkət (ağır ipək parça), bərbühar- (bahalı hind parçası), ədviyyat, sirkə, sərrac və misgər malları, qızıl, gümüş, at, qatır, ulaq, qaramal və qoyun-keçi gətirirlər”. Gürsərə bazarına Azərbaycanda istehsal edilən yerli mallar və kənd təsərrüfatı məhsulları ilə yanaşı qonşu vilayətlərdən, Şərq və Qərb ölkələrindən də bir sıra şeylər gətirirdilər. İbn Havqəlin yazdığına görə, Gürsərəyə Yəmən, Misir, İraq, Suriya, Qərb ölkələri, Xorasan, Orta Asiya və başqa vilayətlərdən tacirlər gəlirdilər. Tacirlər Gürsərəyə Hindistandan parça, Orta Asiyadan qoyun-quzu, Ermənistandan qaramal, Ərəbistandan ətriyyat və digər şeylər gətirirdilər. Gürsərə bazarında böyük miqyasda ticarət əməliyyatının şahidi olan İbn Havqəl yazır ki, bazarda bir dəfədə 1000000 qoyun-quzu satıldığını ona söyləmişlər. Gürsərə bazarının böyüklüyü və onun ticarətdəki əhəmiyyəti İbn Havqəli heyran etmişdi. İbn Havqəl Azərbaycan gömrükxanalarının illik mədaxilindən bəhs edərək yazır ki, mənim bildiyimə görə, ticarətdən əldə edilən gömrüklər ildə 100000 dirhəmdən 1000000 dirhəmə qədər olurdu və dünyanın heç bir yerində buna bənzər (gömrük) yoxdur.

 Ənənəvi tarixşünaslıqdan məlumdur ki, Qızılbaş dövlətinin hakim tayfası şeyxəvəndlər olmuşdur. Şeyxəvənd- sakavend sözünün linqvistik adaptasiyasından törəmişdir ki, bu da sak və vened ari-slavyan tayfalarının adı ilə bağlıdır. Venedlər barədə Herodot, Pliniy Böyük, Tatsit və başqa antik tarixçilər məlumat vermişlər. Slavyan xalqı olan venedlər Avrasiya qitəsinin şah xalqı idilər. Van (İvan) sivilizasiyası onların adı ilə bağlıdır ki, bizim bəzi yer adlarının axırındakı “van” şəkilçisi həmin toponimikanın yadigarıdır. 6-cı əsrdə yaşamış Bizans tarixçisi İordan, çex arxeoloqu və etnoqrafı Lübor Niderle venedlərin təmiz slavyan olduğunu göstərmişlər. Qədim Roma mənbələrindən aydın olur ki, almandilli xalqların gəlişindən qabaq Pribaltika ərazisində vened slavyanlar yaşamışlar. Finlər, estonlar, karellər elə indi də ruslara ven deyirlər. 2-ci əsr ellin alimi Klavdiy Ptolomey Baltik dənizini Sarmat okeanının Vened körfəzi, Karpat dağlarını isə Vened dağları adlandırır. Pribaktikanın qədim adlarından biri də Prussiyadır. 1140-1216-cı illərdə yaşamış Sakson Qrammatik prussların yaşadığı torpağı Rusiya adlandırır. Mənbələrdə Almaniyada yaşayan xerusk, borusk, pruss kimi tayfaların adı çəkilir. Prussiyanın əyalətlərindən birinin adı Skaloviya idi. Eramızdan əvvəl 331-ci ildə İsgəndərin 3-cü Daranın ordusunu Qavqamel döyüşündə məğlub etməsindən bəhs edən mənbədə Persiyanın Skif, Sakasin və Kaspiana torpaqları haqqında məlumat verilir. Tarixçi Herodot göstərir ki, eramızdan əvvəl 9-7-ci əsrlərdə isgid tayfalarının güclü dalğası olan saklar Qafqazın sakinləri idilər. Tanınmış etnoqraf Qiyasəddin Qeybullayev yazır: “Saklar (skif tayfaları) miladdan qabaq 7-ci əsrdə Cənubi Qafqazda çarlıq yaratmışlar”. Ptolomeyin xəritəsində Skifiya-Sarmatiya ərazisi Ruteniya, yəni Rusiya adlanır. Fransa kralı 1-ci Henrixin Kiyevdən evləndiyi rus həyat yoldaşı Anna Yaroslavna barədə fransızlar deyirdilər ki, o Ruteniyadandır. Skifiya, Sarmatiya, Tartariya, Ruteniya- Rusiyanın müxtəlif adlarıdır. Roma ərazisində 15-ci əsrə kimi şıx, sak, skif dedikdə rusları nəzərdə tuturdular. Qədim skiflər özlərinə sak deyirdilər. Fransızlar ruslara indi də rusak və rusaçka deyirlər. Ariya-slavyanlar Qafqazda arsak, İngiltərədə saks, Almaniyada sakson, Fransada rusak adlanırdılar. “Sloven və Rus haqqında dastan”da rusların eramızdan 2409 il əvvəldən tutmuş 862-ci ilə kimi tarixindən söz açılır. Dastanda göstərilir ki, Sloven və Rus- Skifin oğulları idi. Elə bu dastan da qədim Skifiyanın Rusiya olmasına dəlalət edir.

 Gilyom de Rubruk yazır: “Rus, Polyak, Çex və Slavyanların dili Vandalların dili ilə eynidir”. Tarix elmləri namizədi Lidiya Qrot venedləri slavyanlardan da qədim, slavyanların ulu babaları adlandırır. Müqəddəs missiya daşıyan bu xalq tarix boyu Karfagen yəhudiləri, kelt kürdləri və iudo-xazarlarla döyüşmüşdür. Tədqiqatçılar bu xalqı “tarixdə misli olmayan xalq” adlandırırlar. Venedlər, antlar və sklavinlər- bu üç xalqın adı tarixşünaslıqda həmişə bir yerdə çəkilir ki, onlar qədim dünyanın aparıcı rola malik qardaş slavyan xalqlarıdırlar. Mənbələrdə göstərilir ki, 4-5-ci əsrlərdə sakslar (şıx-şeyx-şahlar) gəmiçi venedlərin hakim dairələri idilər. Pliniy bildirir ki, venedlərin qonşuları sarmatlar (mazandaranlılar), skiflər (şıxlar) və hirrlər (hürrəmilər) olmuşlar. Bu tayfaların yaşadığı Skifiya ərazisi sivilizasiyanın ən yüksək etdiyi region idi. Mənbələrdən məlumdur ki, brit və keltlər pərakəndə halda vuruşduqları halda, sarmatların professional kavaleriyası vardı. Qədim yunan yazıçısı Plutarx sarmatların katafrakt adlanan ağır silahlannmış zirehli süvarilərindən bəhs edir və bildirir ki, onların atları və özləri par-par parıldayan dəmirə bürünmüşdülər. Mənbələrdən aydın olur ki, venedlər dənizçilik işini mükəmməl bilirmişlər, Gilanda saysız-hesabsız gəmiləri varmış və bu işdə digər qal xalqlarını üstələyirmişlər. Məsələn, 430-489-cu illərdə yaşamış Roma şairi Sidoniy Apollinariy saksların yelkənli gəmilərdə üzdüyünü yazdığı halda, Bizans tarixçisi Kesariyalı Prokopiy 560-cı ildə gilanlıların yelkənli gəmilərinin olmadığını və avarlı qayıqlarda üzdüklərini bildirir. Məsudi “Müruc əz-zəhəb” əsərində yazır ki, xəzərlərin gəmiləri yox idi və onlar dənizdə üzməyə adət etməmişdilər, əgər xəzərlər dənizdə üzmək imkanına malik olsaydılar, o zaman Xəzər dənizi sahillərində yaşayan əhali böyük təhlükə altında qalardı. Rus tarixçisi Serqey Çvetkov da venedləri gəmiçilik sənətinin ustaları kimi səciyyələndirir. Roma sərkərdəsi Yuli Sezar venedləri gözəl gəmiçilər kimi qiymətləndirirdi. Sezarın qeydlərindən aydın olur ki, “dənizdə üzənlər hamısı venedlərə haqq verirdilər”. Sezar venedlərin müttəfiqləri içərisində morinləri qeyd edir ki, onlar da qədim Moran sivilizasiyasının varisləri olan moranlılardır (Moryan, moryak qədim slavyan dilində dənizçi deməkdir). Meryanlar- qədim salnamələrdə tez-tez adı çəkilən, Bolharı çayı boyunca yaşadığı söylənilən ariya-slavyan xalqıdır. 6-cı əsrə aid qot salnaməsində həmin xalqın adı merens kimi göstərilir. Veles tanrısının daş heykəlinə sitayiş etdikləri bildirilir. 907-ci ildə knyaz Oleqin ordusunda Çarqrad üzərinə yürüş etmələri məlumdur. Yeni xronologiya onların Roma İmperiyası ərazisindəki katolikləşmədən qaçaraq Bolharı və Orda ərazisində məskunlaşmalarını göstərir. Mənbələrdə bildirilir ki, knyaz Yuri Dolqorukiy (Yeni xronologiyada Çingizxan) Kuçko (Qazan köşkü) adlı yerdə dayandı, oranın boyarini Stepan Kuçkonu kobudluğuna görə öldürdü və həmin yerdə özünə paytaxt-şəhər tikdi. Dolqorukiy Kuçkonun uşaqlarını Valdimirə (Vilədiyə) göndərir. A.Şilovun ehtimalına görə, Stepan Kuçko yerli merya (moran) aristokratiyasından olmuşdur. V.Toporov isə Kuçko adını pruss dilindəki Kuczke, Kuczithen (quzattı) toponimi ilə əlaqələndirir.

 Rusların qədim dünyanın mahir gəmiçiləri olması haqda mənbələrdə çoxlu məlumatlar vyetərincədir. Məhəmməd əl-Həsən ibn İsfəndiyar 1216-1217-ci illərdə yazdığı “Təbəristan tarixi” əsərində rusların 909-cu ildə 16 gəmidə Xəzər dənizində və Təbəristan sahillərində üzdüyünü bildirir. Mənbələrdən aydın olur ki, Rusların 9-cu əsrdə Qara dənizdə üzən kütləvi gəmiləri varmış. Göstərilir, Rus knyazı Askold Konstantinopola 200-dən atrıq gəmi ilə getmişdi, hətta venetsiyalilarin hesabına həmin dəniz səfərində 360 gəmi iştirak etmişdi. Knyaz İqor Konstantinopol üzərinə 1000 gəmi ilə basqın etmişdi. B.Dorn göstərir ki, 870-ci ildən 970-ci ilə qədər, yəni yüz il ərzində Rus gəmiləri Qara dəniz və Xəzər dənizində dəstə halında bir-birinin arxasınca üzürdülər. Rus gəmilərinin 914-cü və 944-cü illərdə kütləvi şəkildə Xəzər dənizində üzməsi barədə ərəb mənbələrində çoxlu məlumatlar verilir. Məsudi göstərir ki, 912-913-cü ildən sonra rusların Xəzər dənizində yürüşü atrıq əvvəllərdə olduğu kimi kiçik dəstələr şəklində deyil, çox böyük və mütəşəkkil hərbi yürüşlər xarakteri daşıyırdı. O rusların 914-cü ildə Xəzər dənizinə yürüşlərini və burada baş verən hadisələri izah edərək bildirir ki, hər birində 100 nəfər olan təxminən 500 rus qayığı Xəzər dənizi ilə birləşən Nitas (Pont) dənizinə daxil olmuşdu.

 Həmin gəmiçi venedlər tarixə İran-Turan müharibələri kimi düşmüş qara xalqların ekspansiyası nəticəsində şimal-qərbə, Adriatik və Baltik dənizləri sahilləri boyuna kimi köçdülər. Məhz venedlərin Baltik dənizi sahillərinə gəlməsi Skandinaviyada gəmiçiliyin inkişafına təkan verdi. Vened-ruslar gəldikləri bütün ərazilərdə yerli xalqlara kiçik qayıqlardan düşüb böyük yelkənli gəmiləri sürməyi öyrətdilər. Yeri gəlmişkən, Skandinaviyanın adı da “sakavend” ilə bağlıdır; vaxtilə bu ad altında bütün Şimali Avropa- sak və venedlərin köçdükləri ərazilər nəzərdə tutulurdu.

 Qədim pers-ruslar şimala üz tutub Avropanı işıqlandırdıqları halda, onların bir qismi regionda qalıb İranın aliliyini saxladılar. Şeyxəvənd-sakavend xüsusi missiyalı qövmünün son qırıntıları regionumuzun qoy xalqlarını xazar-semit-iudey əsarətindən çıxarıb yeni məcraya yönəltdilər. Qızılbaşlar (onlara həm də saçları sarı olduğuna görə bu ad verilmişdi) tarixin səhnəsinə çıxanda Muğan-Persiya sivilizasiyası artıq xazarlar tərəfindən məhv edilmişdi. Persiyanın qoy xalqları xazar-semit əsarəti altında inildəyirdilər. Şah İsmayılın ariya-slavyan qruplaşması yeni geopolitoloji parametrlər əsasında və dövrün tələblərinə uyğun şiə sivilizasiyası ərsəyə gətirdi. Rusiya prezidenti, Avrasiya xalqlarının lideri Vladimir Putinin məşhur sözləri var: “Tarixi rolu başa düşmək- Rusiya xalqının özünüdərkinin əsasında bir çox hallarda ölkə vətəndaşlarının ideallarını, baxışlarını, inamlarını müəyyənləşdirir, bu günümüzü, daha böyük dərəcədə isə gələcəyimizi müəyyənləşdirir”. Gilanın ariya-slavyan kahinlərindən dərs alan və üzərlərinə düşən müqəddəs missiyanı yetərincə anlayan Şah İsmayıl qədim mirasa ehtiram əlaməti olaraq Xətai təxəllüsü götürdü və mücadiləyə start verərək qalib gəldi. Bizim borcumuz həmin müqəddəs missiyanı layiqincə davam etdirməkdir.

 Azərbaycan şahlığı da qədim Sak İmperiyası kimi slavyan kazaklarının irsi olan sakavend anlayışı ilə bağlıdır. Sakavend boyu bizim mənbələrdə şeyxəvənd adlanır. Şah xalq- yeni xronologiyada onların adı belədir. Şeyxəvəndlər bir ağsaqqal tayfa kimi vəliəhd seçilməsində və şahların taxta çıxmasında söz sahibi idilər. Bu qoçaq tayfanın nümayəndələri Persiya hüdudlarına kim hücum edirdisə, həmin ölkəyə gedir, hücum etmiş xanı öz qalasındaca tutub cəzalandırırdılar. 1500-cü illərdə Osmanlı sultanı İrana soxularkən şeyxəvəndlilər təkcə bir hücumla Osmanlı ərazilərinə girib 10 min qoyun, 10 min inək və 3 min atı qənimət olaraq gətirdilər. Şeyxəvəndlilər kürd çapovulçularına qan uddurmuş, onları müqəddəs torpaqlarımızdan qovub çıxarmışlar. Vəziyyətdən istifadə edən kürdlər ara azca qarışan kimi quldurluqla məşğul olur və ətraf ərazilərimizi çapıb talayırdılar. Şeyxəvəndlər çox sayda kürd əmirini öldürmüş, ələ keçirdikləri mallarını isə xalqa paylamışlar. Məhz şeyxəvəndlilər o dövrdə region xalqlarını xazar və kürd genosidindən xilas etmişlər. Onlar 1-ci Şah Abbasdan sonra şahsevənlər arasında ərimişlər və xalqımızın aristokratik ruhuna hopmuşlar. Bu müqəddəs boydan güclü sərkərdələr, dövlət adamları və ruhani xadimlər çıxmışlar. Əsasən Ərdəbil və Xalxal bölgəsində yaşayırdılar. Ərdəbil onların ailə mülkü, Xalxal isə iqta əraziləri idi. Şeyxəvəndlilərin kökü Gilana bağlıdır, Gilan isə bildiyimiz kimi talış torpağıdır. Biz fəxr etməliyik ki, şah babalarımızın kökündə ariya-slavyanlıq dayanır.

 Bizim aristokratiyanın damarından ariya-slavyan qanı axır. Tarixən Azərbaycan öz möhtəşəmliyinə qanında ariya-slavyan qanı olan metis hakimlərin hesabına nail olmuşdur. Şah İsmayıl Şeyx Heydərin rus qadınından olan oğlu idi. Hәmin dövrdә pravoslav Trаbzоnlа şiə Diyаrbәkir аrаsındа geniş әlаqәlәr vardı, çünki hər ikisi Tartariya İmperiyasının yeni qopmuş subyektləri idi. Osmanlı və iudey təcavüzünə birgə sinə gərmək məqsədilə Uzun Hәsәn Trаbzоn hаkimi Kаlоyа Аnisin gözәl bаcısı Kurа Kаtrinа ilә еvlәndi. Yаrаdılаn qоhumluq әlаqәlәrindәn biri dә Uzun Həsənin Ərdəbilə nəzarət edən bacısı оğlu Şeyx Hеydәrlә bağlı оldu. Hеydәr Uzun Hәsәnin Kаtrinаdаn dünyаyа gәlәn Mаrtа аdlı qızı ilә еvlәndi vә оndаn da şərafətli şahımız İsmаyıl dünyаyа gәldi. O da maraqlıdır ki, fransız səyyahı və coğrafiyaşünası Andre Teve 1584-cü ildə çəkdiyi şəkildə Şah İsmayılı rus milli naxışları olan geyimdə göstərmişdir...

 Qarışıq nigahlardan sağlam, möhkəm, pozitiv enerji yayan, ruhani mahiyyətli, mənəviyyatçılığa köklənmiş, düzgünlük tərəfdarı, kosmogenetika daşıyıcısı olan insanlar yetişir. Seyid, kürd, avar və yəhudi ilə nigahlar diskomforta gətirib çıxarar, çünki onlar eyni Reptiliya kökünə bağlıdırlar. İuda ilə qarışmaq Böyük Mirasın sonunu gətirər. Biz Müqəddəs Tartariya İmperiyasının varisləri, Daariya övladları, Allahın mirasının qoruyucularıyıq. Başqa yolumuz yoxdur. Bizim həm dövlətçiliyimizin də, həm də dinimizin qaynağında ariya-slavyan amili durmuşdur. Dövlət sözü özü rusca “ovladet”- hakim olmaq mənasındadır. Salavat qədim slavyanca “slavit”- şöhrətləndirmək, vəsf etmək sözündəndir. Tariximizdə Rus sivilizasiyası və Rus superetnosu həmişə mövcud olmuşdur. Ruslar Avrasiya qitəsində möhtəşəm və dünyəvi dövlətlər yaradaraq daim siyasi həyatımızda aparıcı rol oynamışlar. Tarixən ruslar müxtəlif adlar altında- hiperboriya, ariya, dara, tartar, skif, tavroskif, şıx, sarmat, roksolan, varyaq, vened, aruz, maq, moğol kimi Avrasiya qitəsində aparıcı qüvvə olmuşlar. Biz də ulularımızın yolu ilə gedib həmin aparıcı qüvvənin yanında yer almalıyıq.

 Bizim xalq öz bətninə ariya ruhunu, slavyan qəlbini hopdurmalıdır. Rus dühasının bioloji və mənəvi cəhətləri bizim xalq üçün oriyentir rolu oynamalıdır. Yalnız bundan sonra biz həyatın sakit axarına düşəcək, çərxi-fələyin təkərini öz xeyrimizə döndərə biləcəyik. Məhz bu zaman biz öz nəbzimizdə tarixin impulsunun vurduğunu hiss edəcəyik. Bizim kimi reqressiv xalqın hərəkətverici qüvvəsi Rus mənəvi və bioloji gücünü özümüzdə inikas etdirməkdən asılıdır. Canımız və qanımız Rus ruhu ilə qidalanmalıdır. Mənəviyyatımız ariya-slavyan konqlomeratının şirəsi ilə yoğrulmalıdır. Səttar Məmmədovun dediyi kimi, “Rusiya nicat gəmisi, hidayət çırağı və Allahın ən böyük nemətlərindən biridir”.

 İudey Kaqalı bizi tarixi vətənimiz Rusiyadan ayrı salmaq, qardaş Rus xalqı ilə, eləcə də qonşuluğumuzdakı digər xalqlarla düşmən etmək istəyir. Çünki təklənəndə xalqı məhv etmək daha asan olur. Lakin biz Azərbaycan arianları əvvəl-axır daxili potensialımız, köklü energetikamız sayəsində əvvəl-axır Rus xalqı ilə birləşərək sivilizasiya masştabında böyük dəyişikliklər həyata keçirəcəyik. Azərbaycan xalqı şanlı keçmişinə söykənən arian-slavyan mahiyyəti sayəsində Rus xalqı ilə birlikdə vahid biososial mahiyyət kəsb edir. Nə qədər Azərbaycan xalqı yaşayır, onun avrasiyaçı mahiyyəti daim üst qatda olacaq.

SON SÖZ

 Ənənəvi tarixşünaslıq iddia edir ki, monqolların həmin əsrlərdə işğalları yerli xalqların qadınlarının kütləvi zorlanmaları ilə müşahidə olunmuşdur. Axı monqollar təcavüzkar, qaniçən və yanıq idilər! Əgər elədirsə, Azərbaycan doğrudan da monqol əsarəti altında inildəyibsə, nənələrimiz monqol köçərisi tərəfindən zorlanıbsa, xalqımızın genetika və antropologiyasında monqoloid simptomlarına niyə rast gəlinmir? Axı kişi cinsindən olan nümayəndələrimizin qanında monqol və türk qaploqrupunun izləri hökmən qalmalıydı. Niyə həmin izlər yoxdur? Bizim xalqın xarici görünüşü belə belə monqoloid irqinin yox, avropoid irqinin xarici görünüşünə daha çox uyğundur. Son elmi tədqiqatlar da onu deməyə əsas verir ki, xalqımızın keçmişini türkçülüklə bağlamaq düzgün deyildir və böyük fitnələrə yol açacaqdır. Yeni dövr konspiroloqları bildirirlər ki, Azərbaycanda, eləcə də Avrasiya qitəsinin heç bir guşəsində monqol-tatar istilaları olmamışdır, hamısı quramadır. Etnogenetika tarixi situasiyaya tam aydınlıq gətirmək, bulanıq suları durultmaq iqtidarında olan bir elm sahəsidir. Etnogenetikanın son nəticələri indiyədək mövcud olan bir sıra teoriya, konsepsiya və elmi reputasiyaların üstündən xətt çəkir. Biz indi necəyiksə, min illər qabaq ulu babalarımız da o cür görünürdü; monqoloidlikdən əsər-əlamət yox idi. Əlbəttə, Kamaz-kamaz dissertasiyalar və pakrışka qalınlığında kitablar ilə möhkəmləndirilmiş monqol-tatar mifini şübhə altına salmağımız riqqət doğuracaq, Çingizxanın dəli-dolu nəvələrinə yenə də elə gələcək ki, üslub bir az sıxılmışdır və ya şimal küləyinin təsirindən qəzəblə coşuruq. Başa düşüləndir, özülünə beton vurularaq möhkəmləndirilmiş mifləri dağıtmaq elə də asan deyil. İudey akademik sisteminin yetişdirdiyi Qərb bölgəsindən olan “görkəmli” alimlərimiz əsasən reqresə meyl etdiklərindən, proqresə maraq göstərmədiklərindən, hal-hazırda onların ton verdiyi tarixçi camiə istənilən məntiqli addımı düşmən dəyirmanına su tökmək kimi qiymətləndirir. Faktların nəzəriyyə ilə uzlaşmaması belələrinin vecinə də deyil- əsas məsələ Sinedrionun onlar üçün çəkdiyi cızdan kənara çıxmamaqdır. Faktlar- bizim pantürkizm virusu ilə yoluxmuş zümrənin 1 nömrəli düşmənidir. Onları faktlar yox, illüziyalar maraqlandırır. Fakt gətirib onların mülahizələrini heçə çıxarmaq istəyənləri düşmən timsalında görürlər. İkinci əsas problem doqmalarla yüklənmiş elmi dairələrimizin müasir geopolitoloji reallıqlarla barışmaq istəməməsidir. Sivilizasiya tarixi önümüzdə tamamilə yeni və gözlənilməz rakursda canlanır. Baş verən dəyişikliklərə maraq göstərməmək və durğunluqda eşələnmək əlbəttə ki ağır siyasi fəsadlara gətirib çıxaracaq. Buz artıq çat verib, bozqurdunuz batacaq, buna söhbət yoxdur. Bizdən xəbərdarlıq etməkdir.

“Avrasiya tarixi”

https://www.facebook.com/ibo.sel.1/media_set?set=a.1197951196912456.1073741833.100000927609745&type=3

https://www.facebook.com/ibo.sel.1/media_set?set=a.1352588564782051.1073741881.100000927609745&type=3

https://www.facebook.com/ibo.sel.1/media_set?set=a.1547044545336451.1073741897.100000927609745&type=3

https://www.facebook.com/ibo.sel.1/media_set?set=a.1635821883125383.1073741900.100000927609745&type=3

https://www.facebook.com/ibo.sel.1/media_set?set=a.1307079062666335.1073741856.100000927609745&type=3

https://www.facebook.com/ibo.sel.1/media_set?set=a.1328008710573370.1073741871.100000927609745&type=3