Rüfət Əhmədzadə. Oxucum sevə bilsə

Bu şeir 2010-cu  ilin əvvəllərində yazılıb. Melanxolik anlarımdan birində.

Mən doğuldum boğulmayla, onunla da böyüdüm!
Guya, sevdim bu həyatı, saxta eşqlə öyündüm!
Xəstə ürək yorulanda, mən yerinə döyündüm!
İndən belə, mən döyünüm hansı məhəbbətimçün!?

Mən bacarmıram sevməyi! Oxucum, sev mənimçün!
Mənsə, tənha bir köşədə, dua edim səninçün!

Allah ibadətçiləri yarımdan ayırdılar!
Arzu-dilək etdiklərim ürəyimi ovdular!
İlahi! Sevdiklərim də, düşmənimmi oldular?
İndi qılınc itiləyim, mən hansı düşmənimçün!?

Mən bacarmıram sevməyi! Oxucum, sev mənimçün!
Mənsə, tənha bir köşədə, dua edim səninçün!

Çox arzular tutmuş idik, hamısı da yarımçıq!
Yarım qalan arzularla, axı, nə bayramçılıq?
Erməniylə dialoqda, kişimiz başıaçıq!
Nə cür millətçilik edim, bunca biqeyrətimçün!?

Mən bacarmıram sevməyi! Oxucum, sev mənimçün!
Mənsə, tənha bir köşədə, dua edim səninçün!

Təndirdəki Fatma indi küçədə bişmək dilər!
Daha cırtdan Vətən olmuş, cırtdanlar divlik edər!
Hansı birlikdən danışaq, düşmüş ikən dərbədər?
Mən yetim dərd çəkim necə, 60 milyon yetimçün!?

Mən bacarmıram sevməyi! Oxucum, sev mənimçün!
Mənsə, tənha bir köşədə, dua edim səninçün!

Əlim yaman gətirmişdi “21”i yazanda,
Sonra, qumar qamarladı meyli, beyin qızanda!
Bir də ayıldım, Yazarım qır qaynadır qazanda!
Xalım çatdı “24”ə – bu da tavan əlimçün!

Mən bacarmıram sevməyi! Oxucum, sev mənimçün!
Mənsə, tənha bir köşədə, dua edim səninçün!

Yığdım bütün buludları, dəymədim bircəsinə.
Qoy, o dönsün mənsiz qalan birinin kölgəsinə,
Arada-bir sərinlədib, sevgi səpsin üzünə!
O sevinsin, mənsə, rahat tələsim əcəlimçün!

Mən bacarmıram sevməyi! Oxucum, sev mənimçün!
Mənsə, tənha bir köşədə, dua edim səninçün!