Dünən (gül)əllərimdə idi. O qədər gözəl idi ki...Paylaşmağa belə qıymadım. Bu gün isə solğun, tabutda uyumuş, torpağa gömülməyə hazır, insan kimi rəngi, ruhu qaçıb...
Günahkar isə, "insandı(Mən)".
Mən bu çiçəyı dərməsə idim, o vaxtsız solmayacağdı.
Və beləcə onu məhv edən də, insan(onu sevən) olmayacağdı.
Bu gün yanımızda olan, sabah məzarda olur, sayəmizdə.
Sağlığında verılməyən dəyər, məzarda ölcülür, öyrəndik artıq. Sağlığımda dəyər ver mənə, öləndən sonra "mərmər"dən başdaşı lazımım deyıl.
Səvdıklərımız sag ıkən, ölümü, öləndən sonra isə, itkisini çəkirik...
Sağlığımızda bizə dəyər verməyənlər, öləndən sonra, bızə mərmərdən gözəl bır mənzərə qoyur. "Gəl gör, dərdımdən öl" - deyır, mərmər adama... O mərmərə verdiyin dəyərin yarısını, Öldürdüyün, canını aldığına versəydin, canını yolunda fəda edərdı. amma çı fayda, artığ öldürmüsən!
Sevdiklərimiz yanımızda olsa idi, ölənə qədər yaşayardıq!
Insana görməyənlər deyıl, görməzdən gələnlər əzab vərər.
Haqsızlığın üzümüzə çəkdıyı şillə, üzümüzə elə bir ləkə çəkir ki, izi o dünyaya da qalır. Sağlığımızda bızə ölçəydılər, o dəyəri kaş... Kim bilir, neçə nəfərı öldürdün, nahağ.
Imam Əlı(ə) buyurur: Sevdıklərindən ayrılmağ, ölümdən daha şıddətlıdır.
Əli Kərimli isə belə deyır: Sən Mənım qədrimi biləsən deyə... Ölümmü indi?!
Kim bilir, hər mərmərin altında, nə qədər dəyər uyuyur?! Vaxtsız verilən dəyər, xəstə öləndən sonra, xəstəyə alınmayan dərmanları almağ kimidir. Artığ nə etsən də, düzəlmiyəcək, atambalası, dirildə bilməyəcəksən, öz əllərinlə öldürüb, məzara qoyduğunu...
Əslində, insanlardan giləylenməyə haqqımız yoxdur. Alacağımız dəyərın qarşılığını ödəməmişik, yəqin.
Saxta ölümlərdən yoruldum artığ. Nolardı, bir də gözümüzü açıb görəydik kı, ölmüşük... Kədərimə bürünüb isinməkdən, yorğun düşdüm...
Doğmalarıma sarılıb, isinmək ıstəyirəm, üşüsəmdə olar, doğmalarımın qucağı məni qanə edir.
Dəyər vərdiklərimizə, dəyərimizi göstərək, onların qəlbini isidək ki, vaxtsız ölümləri, onların həyatına dəvət ətməyək! Həyat gözəldir, yaşamağa, sevməyə, dəyər verib, dəyər ummağa dəyər! Dəyər ummağ ücün, dəyər umanı seviniırmək lazımdır.
Günahkar isə, "insandı(Mən)".
Mən bu çiçəyı dərməsə idim, o vaxtsız solmayacağdı.
Və beləcə onu məhv edən də, insan(onu sevən) olmayacağdı.
Bu gün yanımızda olan, sabah məzarda olur, sayəmizdə.
Sağlığında verılməyən dəyər, məzarda ölcülür, öyrəndik artıq. Sağlığımda dəyər ver mənə, öləndən sonra "mərmər"dən başdaşı lazımım deyıl.
Səvdıklərımız sag ıkən, ölümü, öləndən sonra isə, itkisini çəkirik...
Sağlığımızda bizə dəyər verməyənlər, öləndən sonra, bızə mərmərdən gözəl bır mənzərə qoyur. "Gəl gör, dərdımdən öl" - deyır, mərmər adama... O mərmərə verdiyin dəyərin yarısını, Öldürdüyün, canını aldığına versəydin, canını yolunda fəda edərdı. amma çı fayda, artığ öldürmüsən!
Sevdiklərimiz yanımızda olsa idi, ölənə qədər yaşayardıq!
Insana görməyənlər deyıl, görməzdən gələnlər əzab vərər.
Haqsızlığın üzümüzə çəkdıyı şillə, üzümüzə elə bir ləkə çəkir ki, izi o dünyaya da qalır. Sağlığımızda bızə ölçəydılər, o dəyəri kaş... Kim bilir, neçə nəfərı öldürdün, nahağ.
Imam Əlı(ə) buyurur: Sevdıklərindən ayrılmağ, ölümdən daha şıddətlıdır.
Əli Kərimli isə belə deyır: Sən Mənım qədrimi biləsən deyə... Ölümmü indi?!
Kim bilir, hər mərmərin altında, nə qədər dəyər uyuyur?! Vaxtsız verilən dəyər, xəstə öləndən sonra, xəstəyə alınmayan dərmanları almağ kimidir. Artığ nə etsən də, düzəlmiyəcək, atambalası, dirildə bilməyəcəksən, öz əllərinlə öldürüb, məzara qoyduğunu...
Əslində, insanlardan giləylenməyə haqqımız yoxdur. Alacağımız dəyərın qarşılığını ödəməmişik, yəqin.
Saxta ölümlərdən yoruldum artığ. Nolardı, bir də gözümüzü açıb görəydik kı, ölmüşük... Kədərimə bürünüb isinməkdən, yorğun düşdüm...
Doğmalarıma sarılıb, isinmək ıstəyirəm, üşüsəmdə olar, doğmalarımın qucağı məni qanə edir.
Dəyər vərdiklərimizə, dəyərimizi göstərək, onların qəlbini isidək ki, vaxtsız ölümləri, onların həyatına dəvət ətməyək! Həyat gözəldir, yaşamağa, sevməyə, dəyər verib, dəyər ummağa dəyər! Dəyər ummağ ücün, dəyər umanı seviniırmək lazımdır.
Комментариев нет:
Отправить комментарий