SOYULMAĞA ÖYRƏŞMİŞİK

Şirin Xanım Kərimbəyli Şadiman

Nə gərəkdir ahu-fəğan eyləmək,
Ağrımızı aləmlərə söyləmək,
Olanlara oldu deyib neyləmək?
Bizimki də belə gəlmiş, a millət
Soyulmağa öyrəşmişik, a millət.

Cibimiz boş, xoş güzəran ararıq, 
Özümüzü qəm bağrına sararıq,
Bir-birini qürbətlərdə sorarıq,
Dərdimizlə birləşmişik, a millət. 
Soyulmağa öyrəşmişik, a millət.

Neftimizin pulu axdı sel kimi,
Keçdi getdi yanımızdan yel kimi,
Diləyimiz ayaqlandı bel kimi,
Ah içində yerləşmişik, a millət.
Soyulmağa öyrəşmişik, a millət.

Divarımız, hasarımız bəzəndi,
Yollarımız neçə kərə düzəndi,
Aldadanın aldanana çox fəndi,
Özümüzü nə bilmişik, a millət,
Soyulmağa öyrəşmişik, a millət.

Biz paranı yuxularda görərik,
Borcla, xərclə müti ömür sürərik,
Borc dəftərlə süfrəmizi sərərik,
Zənn edirlər lap ölmüşük, a millət,
Soyulmağa öyrəşmişik, a millət.

Biz hələ də fil qulağın xoşlarıq,
Xəyallarla xor-xor yatıb huşlarıq,
Arx gəlməmiş çırmanmağa başlarıq, 
Əzilmişik, döyülmüşük, a millət,
Soyulmağa öyrəşmişik, a millət.

Yenə bankda öldü, batdı pulumuz,
Özümüzə məlum yazıq halımız,
İtə atsan it yeməyən yalımız,
Gözümüzdən qan silmişik, a millət,
Soyulmağa öyrəşmişik, a millət.

Şadimanı qınayırsız qınayın,
Sözlərini sac üstündə sınayın,
Qəribliyə heç salmayın hay-hayın,
Kətan təki üzülmüşük, a millət,
Soyulmağa öyrəşmişik, a millət.
Soyulmağa öyrəşmişik, a millət.