Xatirə Nurgül
Platonik
Üzümə gözümə toxunur
avtobusların səsi
qatarların hay-küyü.
Hamı həmişə hazırdır,
Mənsə köməyə
ən uzaqdakıları səsləyirəm
ən geridəkiləri
Bir telefon zənginə
Bir telefon zənginə
bir qapı tıqqıltısına həsrət keçir saatlar,
barmaqlarım
pianonun bəyaz dillərində çalır bəstələri
saxta notlarla.
Ümidsiz nə varsa onu arayıram hələ də.
sən də sevmə məni
Mən mənim olmayanları sevirəm nədənsə
əlim yetməyənləri.
Bir gün itirməkdən qorxuram bəlkə də
bəlkə də...
Xatırlamaq üçün
Nədəndir heç bilmirəm
sağ cibimdən
unudulmuş uşaqlığım çıxır həmişə
yəni günəşə doyunca baxmağı
öyrənən balaca
Hamıdan gizlədiyim
sol cibimdə isə
utancaq qızcığazın
ilk sevgisi var
ilk kədərləri
ilk şeirləri
Əllərim də doludur xəyallarla
itkilərlə
bir yaz sabahında
öz doğma evimizdə
itirdiyim atamın gözləri
“heç zaman ayrılığa inanma”deyir
o gündən yadlaşan evimiz
ayrılığa inanmağı öyrədir mənə
amma nədənsə
indicə sağ əlimlə yazdığım şeir də
“ayrılığa inanma” deyir...
nədənsə...nədənsə...
Комментариев нет:
Отправить комментарий