İBRAHİM SEL - AMERİKANÇILIQ NƏDİR?

I yazı: Sizin amerikançılıq adlandırdığınız, mahiyyət etibarı ilə kristallaşmış yəhudi ruhundan başqa bir şey deyil

Ağdərili işğalçılar hinduların öz mənəvi-əxlaqi səviyyəsinə görə yəhudi-talmud mədəniyyətindən xeyli yüksək olan və xristian dünyagörüşlərinə yaxınlaşan mədəniyyətlərini məhv etdilər

 Amerikançılıq məhvə məhkumdur, çünki o başqa dövlətlər və xalqları istismar və qarət etmək hesabına tüfeyli ömür sürmək sistemindən ibarətdir.
 Görkəmli tədqiqatçı alim O.A.Platonov yazır: “Amerikançılıq sistemi, başqalarının ehtiyatları, zorakılıq, yalan, başqa dövlətlərin istismarı və talan edilməsi sayəsində tüfeylilik bəşəriyyətin ümumi səyləri sayəsində məhv edilməlidir. Əks halda bəşəriyyət məhv olacaq”.
 Amerika nə dövlət, nə də millət deyil. Bu, sadəcə müxtəlif ölkələrdən gələnlərin müvəqqəti məskunlaşdıqları böyük bir ərazidir. Bura bir-birinə yabançı olan şəxslərin süni toplumudur. Belə bir konqlomerat tarixin yalnız qısa bir dönəmlərində mövcud ola bilər və tarixdən də göründüyü kimi elə ilk ciddi çətinliklərdən sonra parçalanır.
 Amerika Birləşmiş Ştatları yəhudi-mason sivilizasiyasının episentri kimi təşəkkül tapıb. Bu ölkə, əsasən yəhudi elementlərinin axını ilə formalaşmış və V.Zombartın dediyi kimi, “yəhudi ruhunun şüalanmasının nəticəsi olmuşdur”.
 Bir dövlət kimi Amerika quldarlıq və zəncilərin amansız istismarı üzərində təşəkkül tapıb. Amerika milləti bu ölkənin həqiqi sahibləri olan 100 milyondan artıq hindunun canı, qanı, torpaqları və əmlakı üzərində bərqərardır.
 Hindulara məxsus torpaqları ələ keçirən işğalçılar yerli əhalinin özünü əcnəbi elan etdi. ABŞ qanunlarına görə (1924-cü ilədək qüvvədə olub), hindular bu ölkənin vətəndaşları sayılmırdılar və heç bir hüquqa malik deyildilər.
 ABŞ-ın bir çox ştatlarının hakimiyyət orqanları öldürülmüş hinduların skalpları üçün pul ödəyirdilər. İndiyədək də Amerika muzeylərində külli miqdarda skalp saxlanmaqdadır.
 Hinduların torpaqlarına və əmlaklarına sahibsiz, yiyəsiz əmlak kimi yanaşılması da Talmudun təməl normalarından birinin təcəssümüdür- yəhudi olmayanların əmlakı “azad göl” kimi nəzərdən keçirilir.
 ABŞ-a öz iqtisadiyyatını uğurla inkişaf etdirmək imkanı verən ilkin kapital yığımı qul alveri, qulların istismarı, hinduların əmlaklarının və ərazilərinin talanı sayəsində həyata keçirildi. Öz zəhməti sayəsində torpaqlara sahib olan Amerika kolonistləri haqqında hekayə də elə Amerika demokratiyası haqqında hekayə kimi əfsanədən başqa bir şey deyil.
 Ağdərili işğalçılar hinduların öz mənəvi-əxlaqi səviyyəsinə görə yəhudi-talmud mədəniyyətindən xeyli yüksək olan və xristian dünyagörüşlərinə yaxınlaşan mədəniyyətlərini məhv etdilər. Şimali Amerikanın ağdərili işğalçılarına xas olan qeyri-normal qəddarlıq və acgözlük hindular üçün tamamilə yabançı idi. Alyaskadakı və Kaliforniyadakı rus provoslav keşişləri də Amerikanın ağdərili işğalçılarını həmişə elə həmin mövqelərdən nəzərdən keçirir, yəhudi-mason sivilizasiyası nümayəndələrinin quldurluq “şücaətlərini” cəsarətlə ifşa edirdlər. Həqiqi provoslavlıq həmişə hinduları qəddar özbaşnalıqdan və onların əmlakının qarət edilməsindən qorumuşdu. 19-cu əsrdə Rusiyaya məxsus olan Amerika torpaqlarında hindular tam mühafizə olunmuşlar. Üstəlik, onlardan bir çoxu provoslavlığı qəbul etməklə öz mədəniyyətlərini də qoruyub saxlamağa nail olmuşlar.
 Yəhudi-mason sivilizasiyasının avanqardı və episentri Amerika birləşmiş ştatları idi. ABŞ-ın siyasi təşkilatlanmasının təməlini qədim İudeyanın təşkili prinsipi təşkil etdi. Yəhudilər Misirdən Fələstinə qayıtdıqdan sonra onun ərazisi 12 hissəyə bölündü və püşkatma yolu ilə İsrailin 12 şəcərəsinə verildi. Hər bir hissə yerli elita tərəfindən öz qanun və ənənələri əsasında idarə edilirdi və ümumi Sinedriona tabe olmurdu. ABŞ-ın əsasını qoyanlar da (onların demək olar ki, hamısı yəhudilərdən ibarət olan mason lojalarının üzvü idi) bu prinsipdən yararlandılar. Öz yerli qanun və ənənənələri olan 13 ştat birləşdirildi. Lakin onların hamısı vahid federal mərkəzə tabe edilirdi. Həmin mərkəz isə ABŞ-ın yarandığı ilk gündən masonlar tərəfindən formalaşdırılmışdlı və onların tam nəzarəti altında idi.
 Birləşmiş ştatların demək olar ki, bütün mason lojalarında mason geyimində olan millət atalarının şəkilləri və xüsusi olaraq ən ali mason fərqlənmə nişanlarının tam dəstini taxmış ilk ABŞ prezidenti C.Vaşinqtonun portreti asılmışdı.
 Bir dövlət kimi ABŞ-ın yaradılmasına dair ilk layihəni 1747-ci ildə Amerika masonluğunun banisi və başçısı B. Franklin işləyib hazırlamışdı. Yüksək vəzifəli bu mason bütün ömrü boyu yəhudi dairələri ilə bağlı olmuşdu və özünü yəhud kapitalının “nökəri” sayırdı. Onun «pul- sikkələnmiş azadlıqdır» qanadlı ifadəsi azadlığın nəyin bahasına olursa-olsun pula yiyələnməkdən ibarət olmasına dair amerikansayağı, daha dəqiq desək, yəhudi mason anlamının özünəməxsus simvoluna çevrildi. B. Franklinin və digər millət atalarının tamahkarlığa açıq-aşkar sitayişi birbaşa ona dəlalət edir ki, elə ilk andan bu dövlətin təməlini xristian deyil, yəhudi-talmudi prinsipləri təşkil etmişdir.
 ABŞ-ın yaradılmasının təməlini qoyan deklarasiyanı bir çox masonlar, o cümlədən də artıq adını çəkdiyimiz Amerikanın ilk masonu B. Franklin imzalamışdı.
 ABŞ konstitusiyası- bəşər tarixində ən riyakar hüquqi sənət də yəhudi mason ideologiyasının törəməsidir. Azadlıq və demokratiyanı bəyan edən bu konstitusiya amerikalılara bu ölkənin yerli əhalisi olan hinduları hüquqi vətəndaşlıqdan məhrum etmək imkanı verir (onlar vətəndaşlıq hüququnu yalnız 20-ci əsrdə əldə etdilər). Demək olar ki, 100 il quldarlığa və qul alverinə dəstək olur. Ölkə əhalisinin əksəriyyətini (hindularla zənciləri) seçki hüququndan məhrum edir. Varlıların kasıblara münasibətdə ağlasığmaz özbaşnalıq və qanunsuzluqlarına rəvac verirdi. Adi əmtəə və ya əmlak alqı-satqısı kimi vətəndaşların qul alveri hüququ da hər bir ştatda təsbit edilmişdi. Konqresə verilən yeganə səlahiyyət mülkiyyət sahibinin hüquqlarının qorunması vəzifəsilə bağlıdır.
 ABŞ-ın bütün siyasi və sosial sistemi mason lojalarının yəhudi-talmudi ideologiyası əsasında təşəkkül tapmışdır. Həmin ideologiya isə qəddarlıq, tamahkarlıq, riyakarlıq, özünün xüsusi missiyasına inam, bu dəhşətli sistemi qəbul etməyən adamlara qarşı təkəbbür aşılayırdı.
 Yəhudlərin tamahkarlığı və işbazlığı xristian sivilizasiyasının qalıqlarını da sıxışdırıb aradan çıxarır, onu yəhudi işbazlarının mənfur və pozğun psixologiyası ilə əvəz edirdi.
 Amerika tarixçisi C.Adams yazırdı: “Görəsən alverin dükanı, fəlsəfəsi və yeganə əsas ideya- gəlir ideyası əsasında möhtəşəm sivilizasiya qurmaq mümkündürmü?”
 Öz kapitallarını quldarlıq, qul alveri, sələmçilik və hindularla fırıldaqçı ticarətlə qazanan yəhudi işbazları Amerikanın iqtisadi inkişafına yönüm verdilər. Zombart haqlı olaraq qeyd edirdi ki: “Ümumiyyətlə, birləşmiş ştatlar mövcud olmaları üçün yəhudilərə minnətdar olmalıdır… Birləşmiş ştatlar yalnız yəhudi elementinin mövcudluğu sayəsində bizim onları tanıdığımız şəkildə, yəni məhz Amerika şəklindədir. Çünki bizim amerikaçılıq adlandırdığımız, öz əsas cəhətlərinə görə kristallaşmış yəhudi ruhundan başqa bir şey deyil”.
 Qarətin miqdarı böyük olmuşdur: belə ki 1521-1660-cı illərdə Amerikadan 18 min ton gümüş və 200 ton qızıl aparılmışdır. Amerikanın işğalı vəhşi qəddarlıqla həyata keçirilirdi. Ən kəskin, təkmilləşmiş metodlardan istifadə olunurdu. Çiçək xəstəliyi yoluxulmuş odeyalların satılması, yeməklərin zəhərlənməsi, danışıqlar vaxtı tayfa başçılarının öldürülməsi, dinc əhalinin qətlə yetirilməsi, uşaqlara aman verilməməsi və s. Məsələn, Amerikanı ələ keçirərkən müstəmləkəçilər yaşlı hindu tükü ilə birlikdə soyulmuş baş dərisi üçün 5 dollar, qadın və ya uşağın tükü ilə birlikdə soyulmuş baş dərisi üçün isə 3 dollar verirdilər. İ.L.Soloneviçin “Xalq monarxiyası” əsərində verilən bu faktlar işğalçıların törətdikləri vəhşiliyi göstərir.
 MKİ-nin keçmiş əməkdaşı Filip Eyci ABŞ-ın cinayətləri barədə yazdığı qalmaqallı kitabında deyir: “1976-cı ilin iyulunda mən Kopenhagendə ABŞ-ın ikiyüzilliyinə həsr olunmuş yığıncaqda iştirak etdim. Şimali Karolinadan olan çeroki hindu tayfasının nümayəndəsi orada çıxış etdi. O dedi ki, istila və istismarın ikiyüzilliyini qeyd etmək ağılsızlıqdır. Onun xalqı 25 min ilə yaxındır ki, Amerikada yaşayır. O Amerikanın yerli əhalisinin Sakit Okean sahillərindən Atlantik sahillərinədək olan yürüşündən danışdı. 1976-cı il iyunun 4-də Birləşmiş Ştatların ikiyüzilliyi münasibətilə piroq üzərində şamlar yandırılanda, yerli amerikalılar bu şamları söndürməyə gələcəklər”.
 Hinduları qırdıqdan və onların ərazilərini ələ keçirdikdən sonra da yəhudi-mason dövləti qəddar işğalçılığını və dünyanı qana qərq etməsini davam etdirdi. ABŞ, İspaniyanın əlindən Floridanı, Meksikadan isə Texasın nəhəng ərazilərini zor gücünə aldı. Daha sonra ABŞ yenə təcavüzə əl ataraq, Meksikanın yeni ərazilərini- Yeni Meksikanı və Şimali Kaliforniyanı də ələ keçirdi. Xaincəsinə hücum sayəsində ABŞ İngiltərənin Oreqomdan onun xeyrinə imtina etməsinə nail oldu. 1848-ci ildən sonra ABŞ Kanadadan Meksikaya qədər bütün ərazidə Sakit okean boyuna yiyələndi. 1776-cı illə müqayisədə ABŞ-ın ərazisi yeddi dəfə böyüdü.
 Görkəmli ABŞ yazıçısı Henri Miller yazırdı: “Bizim qitəmizdə, bizdən əvvəl məskunlaşmış yerlilər, əvvəlcə Köhnə Dünyadan olan koloniyaçıları Tanrı kimi qəbul etmişdilər. Ancaq onlar tezliklə bundan məyus oldular. Onlar çox tezliklə bizdən qorxmağı və bizə nifrət etməyi öyrəndilər (məhz biz, solğun bənizlilər hindulara düşmənin başını kəsməyi öyrətmişik!). Dünya baxışları bizimki ilə üst-üstə düşməyənlərlə də biz eyni qəddarlıqla davranmışıq. Məhz biz, heyrətamiz Oneyda icmasının, eləcə də bir çox rühani icmaların kökünü kəsmişik. Biz hinduların torpaqlarını əllərindən aldıq və bu xalqı məhv etmək üçün əlimizdən gələni etdik. Bununla belə heç bir dəfə də olsun, etdiklərimizin əvəzini ödəməyə cəhd göstərmədik.
 Sanki, biz hamımız nifrət və zorakılıqlar arasında döllənmiş və talamaq, zorlamaq, öldürmək üçün doğulmuşuq. Bizim tariximizlə bağlı kitablarda, əcdadlarımızın törətdiyi bütün qəddar, alçaq, əxlaqsız hərəkətlər ört-basdır edilməyə çalışılır. Bizim xalqımızın, ən görkəmli öndəri Tomas Ceffersonun qaradaərili köləsindən qeyri-qanuni övladı olduğunu misal göstərmək bəs edər. Bizdə demokratiyanın özülünü qoyan böyük siyasətçilərdən az qala hamısı quldarlar idi. Məhz onlar bizim millət üçün respublika və demokratiya anlayışlarını düşünüb hazırlamışdılar, ancaq əslində elə şeylərin heç biri bizdə olmayıb, elə indinin özündə də yoxdur. Bu ölkəni nüfuzlu ailələrdən olan bir neçə patrisi (qədim Romada zadəganlar) idarə edir. Hələ Uolt Uitmenin zamanında, bütün bu ərazi rüşvət içində inləyirdi. Uitmenin şeiriyyatında “Ot yarpaqları”, “Mənim mahnım” kimi əsrarəngiz şeir nümunələri ilə yanaşı, nəsr əsərləri də Amerika cəmiyyətinə qarşı yönəlmiş ittihamlardan ibarətdir.
 Lap bu yaxınlarda bizim bütün prezident müşavirlərinin bir çərçivədə toplanmış rəsmini gördüm, onların hamısının görünüşünü səfeh işlərlər məşğul olan obrazlarla eyniləşdirmək olardı. Onların bəzisi cinyətkara, bəzisi kütbeyinə, bəzisi isə axmağa oxşayırdı. Heç prezidentlərimiz də onlardan geri qalmır. Şözsüz ki, bütün dünyanın dövlət xadimlərinin çöhrəsində bir ağıldankəmlik və bambılılıq yağır. Heç Çörçil də istisna deyil.
 Çoxları Linkolna dərin ehtiram duyurlar, lakin mənim fikrimcə bu ölkədə vətəndaş müharibəsinin başlamasında əsas cavabdehlik daşıyan odur, çünki onun Şimal və Cənub arasında razılıq yaratmaq imkanları var idi. İstər həmin vətəndaş müharibəsində olsun, istər ondan sonrakılarda elə misilsiz vəhşiliklər törədildi ki, bu günədək ölkə özünə gələ bilməyib”.

II yazı: Burada mədəniyyət zənginləşmə və tamahkarlıq kultuna, güclü və varlının özbaşnalığına istiqamətlənib, bunu pərdələmək üçün isə demokratiya və ədalət haqqında riyakar mühakimələrdən istifadə edilir

Amerikalıların təxminən 60 faizi ümumiyyətlə kitab oxumur, kitaba müraciət edənlər isə detektivlərə və pornoqrafiyaya üstünlük verirlər

 1857-ci il martın 8-də Amerikada ayaqqabı tikiş fabrikində işləyən qadınlar 16 saatlıq iş gününə etiraz olaraq, 10 saatlıq iş tələbiylə tətil edib mitinqə çıxdılar, bu hadisələrdə 129 qadın yandırılaraq öldürüldü. Kommunist Klara Setkina bu hadisədən 57 il sonra Kopenhagendə kecirilən Dünya Sosialist Qadınlar Konfransında, yandırılaraq öldürülən 129 fəhlə qadının xatirəsini əbədiləşdirmək və qadın hüquqları uğrunda mübarizə simvolu olaraq hər ilin martın 8-nin Dünya zəhmətkeş qadınların həmrəyliyi günü kimi qeyd edilməsi təklifi ilə cıxış etmiş və bu təklif konfrans tərəfindən qəbul olunmuşdur. İndi hər il 8 mart Beynəlxalq qadınlar günü kimi qeyd olunur.
 Yəhudi-mason sivilizasiyasının Yer üzünə gətirdiyi ümumbəşəri zülmün timsalı Amerika Birləşmiş Ştatlarıdır.
 Xristianlığın və “Əhdi-cədid”in mənəvi dəyərlərinin demək olar ki, 2000 illik təntənəsindən sonra bu ölkə xristian dünyasının cismində İsa peyğəmbərin pislədiyi bütün bağışlanmaz günahların- tamahkarlıq və sərvətə aludəçiliyin, pozğunçuluq və sodamitliyin, özbaşınalıq və pul kultlarının timsalı olan sağalmaz yaraya çevrildi.
 Azad mənəvi seçimin mexanizmi demək olar ki, olmadığı birtərəfli cəmiyyət formalaşdı. Hər bir amerikalıya yalnız yəhudi-mason sivilizasiyası dəyərləri hüdudlarında seçim hüququ verilir. Bu hüdudlardan bircə addım da sapınma ictimai mövqeyin, gəlirin, karyeranın itirilməsi, sosial qınaq deməkdir.
 ABŞ-ın ictimai-siyasi sistemi totalitarizmin ifrat formasını təmsil edir. 200 ildir ki, amerikalılar öz prezientlərini yəhudi-mason elitasının əvvəlcədən hazırladığı cəmi iki namizəd arasında seçirlər.
 Amerikada milli şüurdan məhrum olan, hətta öz vətəninə qarşı nifrət hissi ilə yaşayan adamlar toplaşmışdılar. Bura gələrkən, onlar özlərini Kaliforniyadakı qızılaxtaranlar kimi hiss edirdilər.
 Amerikansayağı Qula- öldürülən və işgəncələrə məruz qalan on milyonlarla hindu və zəncilər amerikansayağı mədəniyyətin təməli oldu. Bu mədəniyyətə məxsus örnəklərin 90 faizi zənginləşmə və tamahkarlıq kultuna, zorakılığa valeh olma, güclü və varlının özbaşnalığına istiqamətlənib, bunu pərdələmək üçün isə demokratiya və ədalət haqqında riyakar mühakimələrdən istifadə edilir.
 Ziqmund Freyd deyirdi: “Amerika – Böyük Səhvdir”. Amerikanizm sistemi nəyin bahasına olursa-olsun milyonlarla insanı istehlak yarışına cəlb edir, onları dünyanın mənəvi quruluşuna zidd, onu primitiv və məzmunsuz varlığa döndərən pozğun və miskin bir quruluşun qullarına çevirir. Şəxsiyyətin tənəzzülü, aşınması, cılızlaşması Amerika cəmiyyətinin əsas inkişaf göstəricisinə çevrilir.
 Bir çox amerikalı üçün pul və əşyalar onların qəlblərindəki, ruhlarındakı boşluğu doldurur, onların arzu və amallarının miskinlik və cinayətkarlığını pərdələyir. Amerikalılar daim nə isə almaq istəyilə yaşayırlar.
 Psixi xəstələrə xas bir ardıcıllıqla onlar yeni əşyalar almaq üçün daim hələ yaxşı vəziyyətdə olan əşyalarını tullayır, yaxud dəyər-dəyməzinə satırlar. ABŞ-ın istənilən şəhər və qəsəbəsində “qarajseyl” (şəxsi əmlakın qarajda satılması) bazar günü müşahidə edilən səciyyəvi əlamətdir.
 Əsas milli istirahət və əyləncə növü “şopinq”dir. Bəzən amerikalılır dolaşır, sonra isə aldıqlarını tanışları və qonşuları ilə uzun-uzadı müzakirə edirlər.
 Yulius Evola deyirdi: “Demokratik proqresin nəticəsi formasız və xaraktersiz insan tipinin yaranması olacaq”. Amerikalıların əksəriyyəti son dərəcə oxşar adamlardır. Onların bütün həyati dəyərləri pul əldə etmək və istehlak yarışı üzərində cəmlənib. Amerikalıların təxminən 60 faizi ümumiyyətlə kitab oxumur, kitaba müraciət etdikdə isə detektivlərə və pornoqrafiyaya üstünlük verirlər. Onların böyük əksəriyyəti bütün asudə vaxtını televizorun qarşısında keçirir, bir qayda olaraq son dərəcə bayağı və məzmunsuz verilişlərə və detektivlərə baxırlar. Mədəni baxımdan bu xalq, dərindən düşünəndə, dünyada ən bəsit xalqdır. Onlar üçün mədəniyyət nə mənəvi mühit, nə də daxili tələbat yox, cah-cəlalın bir növüdür və amerikalılara elə gəlir ki, onu pulla da almaq mümkündür.
 Amerikada ən gəlirli sahələrdə biri porno filmlərin hazırlanıb satılmasıdır. Porno sahəsi əsasən yəhudilərdən ibarət olan oliqarxların ən gəlirli bizneslərindən biridir. Onlar bu vasitə ilə fantastik gəlirlər əldə etməklə yanaşı insanların mənəviyyatını məhv edir və onları süst ünsürə çevirməkdə xüsusi rol oynayırlar.
 “Vall Street Journal”ın təqdim etdiyi aşağıdakı statistik məlumatda bu ölkədə əxlaqsız filmlərdən əldə olan gəlirlərdən və onun təsirlərindən söz açılır:
1.Hər şeydən öncə onu deyək ki, dünyada istehsal olunan əxlaqsız filmlərin 89 faizi Amerikaya məxsusdur.
2.Bu ölkədə hər 30 dəqiqədən bir porno film çəkilir.
3.Hər saniyədə 30 mindən artıq Amerika vətəndaşı bu məzmunda filmləri izləyir.
4.Amerikada internet istifadəçilərinin 42,7 faizi məhz porno filmlərə baxırlar.
5.Amerika şirkətlərinin bu sahədə əldə etdikləri illik gəlirin həcmi 13 milyard ABŞ dollarıdır.
6.Bu ölkədə internet vasitəsi ilə ən çox axtarılan kəlmə “sex” sözüdür.
7.Orta yaş həddi ilə desək çəkilən əxlaqsız filmlərdə 11 yaşından yuxarı azyaşlılardan istifadə edilir.
8.Statistik məlumatlar Amerikada boşananların 56 faizinin məhz bu filmlərin ciddi izləyiciləri olduğunu üzə çıxarıb.
 Pornoqrafiyanın psixikaya təsiri isə ayrıca söhbətin mövzusudur. Psixoloqların fikrincə, 40 faiz boşanmanın səbəblərindən biri ər-arvaddan birinin pornoqrafiyaya həddən artıq aludə olmasıdır. Ailə psixologiyası assosiasiyasının üzvü F.Xadson yazır ki, “internet seksual baxımdan tənbəl olan kişiləri lap tənbəlləşdirir”. Deyirlər ki kişilər seksə girişə etinasız yanaşırlar, əslində isə onlar seksin özünə etinasız yanaşırlar.
***
 Ümumbəşəri xristian mədəniyyəti anlamında “Hollivud” adı ilə tanınan Amerika kino müəssisələri mənfilik, insan mənəviyyatı xəzinəsini zəiflədən mənfi vahiddir.
 Lap əvvəldən Hollivud yəhudi işbazlar tərəfindən yaradılmışdı. Onu yaratmaqda məqsəd isə xristian mədəniyyətini pozmaq, xristian xalqlarını sürüyə, asanlıqla idarə olunan varlıqlara çevirmək idi.
 2000 illik mədəniyyət işığında, Hollivudun yaratdığı bayağı, yeknəsaq obrazlar və qəhrəmanlar “Əhdi-cədid”in yüksək mənəvi dəyərlərini təhqir etmək deməkdir.
 Pul, pozğunluq, var-dölət və həyatın gözəlliyi barədə bəsit təsəvvürlər yer üzündə bir çox nəsillərin şüurunu şikəst etdi.
 Daim yəhudi dünyası hökmdarlarının bilavasitə idarəçiliyində olan Hollivud yalançı oriyentirlər və obrazlar yaratmaqla zəif qəlbə malik olanları pula baş əyməyə, var-dövlət, sərvət hərisi olmağa, zahiri parıltıya üstünlük verməyə sövq edir.
 ABŞ antixristian mədəniyyətinin formalaşdırılması hələ uşaqlıqdan- körpələrin şüurlarına “Uolt Disney ideologiyası”nın aşılanmasından başlanır. Ən məşhur Amerika masonlarından biri olan Uolt Disney uşağın şüurunun deformasiyaya uğradılmasının xüsusi metodikasını işləyib hazırlamışdı- uşağın diqqətini ənənəvi xristian dəyərlərindən və təsəvvürlərindən həyatın əhəmiyyətsiz olan detallarına, pornoqrafiyaya, sodomitliyin təbliğinə, etiqad üzərində istehzaya və s. yönəldilməsi. “Dünyanı oyunla dərk etmə” və süni qayğısızlıq sayəsində uşaqlar xristian şüuru dəyərlərinin- xeyirxahlıq, vicdanlılıq, gözütoxluğun bərqərar edilməsi üçün zəmindən məhrum edilirlər. Uşağın gözləri önündə həyat oyun, yaxud əyləncə şəklində canlanır və burada əsas elementlər pul və hakimiyyət uğrunda mübarizə olur. Kosmik müharibələr, superqəhrəmanları təcəssüm etdirən çoxsaylı multiplikasiya serialları uşaqda anadangəlmə olan xeyirxahlıq, mərhəmət hissini məhv edir.
 Uolt Disney ideologiyası və reklam süjetləri təsirilə tərbiyə olunan uşaq əksər hallarda artıq xristian mədəniyyətini qavramağa qabil olmur, kütləvi, yaxud pop adlandırılan mədəniyyətin tərəfdarına çevrilir. Bu antixritsian olayın əsl mədəniyyətə heç bir aidiyyatı yoxdur. Həqiqi mədəniyyət şəxsiyyəti ucaldır, onu mənən zənginləşdirir, pop-mədəniyyəti isə insanı heyvanlaşdırır, onu xırda qüsurların və cılız ehtirasların quluna çevirir. İnsanın ruhu məzmunlaşdırılır və o, normal insani hiss və həyəcanları yaşamağa qadir olmur.
 Təbii ki tənəzzül tele və kinoekranlardan real həyata keçmişdir. San-Fransiskoda “onanizm marafonu” keçirilmişdir. Marafon işştirakçiları- onların arasında xeyli sayda ər-arvad cütlüyü olmuşdur- incəsənət mərkəzinə toplaşmışlar, sonra burada aksiyanın “icra olunma” hissəsi keçirilmişdir. Bu marafon təşkilatçıları mövcud senzuraya və məzəmmətə qarşı çıxmaq, müasir cəmiyyətdə onanizm həvəskarlarının hüquqlarını qorumaq üçün bu aksiyanı keçirdiklərini bəyan etmişlər. Bu artıq beşinci “marafon” idi. Bu cür marafonlar sonradan digər ştatlarda da keçirilməyə başladı. “Tənha seks - onanizmin tarixi” kitabının müəllifi professor T.Lekyuranın sözlərinə görə bu cür marafonlar mövhumata son qoymaq və onanizmi daha cazibədar, hamı tərəfindən qəbul edilən vəziyyətə gətirmək üçün keçirilir. Marafonun sponsorları iştirakçılara pornoqrafik ədəbiyyatlar, eyni zamanda cinsi yaxınlıq vaxtı lazım olan “alətlər” paylamışlar. Marafon qalibinin adı açıqlanmasa da, qaydaya görə qalib daha çox tamaşaçı rəğbəti qazanan elan olunmuşdur. Toplanan 25 min dollar ona təqdim olunmuşdur.
 Jorj Klemanso deyir: “Amerika yeganə ölkədir ki, varvarlıq sivilizasiyadan yan ötərək birbaşa deqredasiyaya keçid edib”. Lezbiyankalar və homoseksualistlər öz partiyalarını və digər ictimai təşkilatlar yaradırlar, hakimiyyət orqanları isə onları qeydiyyatdan keçirir. ABŞ-da müntəzəm olaraq yüksək vəzifəlilər arasında, xüsusən də konqresmenlər arasında homoseksual əlaqə haqqında mətbuatda məlumatlar gedir. Qeyri-ənənəvi ailə münasibətləri yaratmaq ABŞ-da qürur predmetinə çevrilmişdir. Əxlaq pozğunlarının keçirdikləri nümayişlərdə yüz minlərlə adam iştirak edir. Bədənləri boyanmış, yarıçılpaq halda şəhərin küçələrindən keçən bu adamlar ədəbsiz poza göstərirlər. Bəzən hamının gözü qabağında cinsi əlaqəyə girirlər.

III yazı: Yəhudilərin əlində olan KİV, təbliğat orqanlarının məqsədi gəncləri mənən cırlaşdırmağa yönəldən dünyagörüşü formalaşdırmaqdır

Məktəblərdə seksual rəngarənglikdən danışmaq, tarix dərsliklərinə qeylərin mədəniyyətindən bəhs edən fəsil daxil etmək tələb kimi qarşıya qoyulur

 K.Orben yazırdı: “Valideynlərin ilk problemi uşaqlara mədəni cəmiyyətdə özlərini necə aparmağı öyrətməkdir; ikinci problem isə belə cəmiyyəti tapmaqdır”. Artıq uşaq yaşlarından insanın şüuruna maddilik, primitivlik, eqoizm, qeyri-normallıq daxil olur. Amerikan cizgi filmi zorakılığı, qəddarlığı, varlığın qeyri-reallığını, seksual patologiyanı, qüsurları, çatışmamazlıqları və s. təbliğ edir. Disney cizgi filmindən kiçik bir süjet: pişik siçanı tutur... onu bir dollara satır, sonra pulu hamıdan gizlədir və xəyalında başqa pişiklərlə dəniz kənarında necə əylənəcəyini canlandırır. Körpəlikdən uşağın şüuruna yeridilən davranış modeli: tutmaq, satmaq, hamıdan gizlətmək, seksə və əyləncəyə xərcləmək. Digər müasir süjet, əvvəllər bizdə deyildiyi kimi “ən körpə uşaqlar üçün” nəzərdə tutulub: super qəhrəman qız klubda striptiz göstərir, işdən əlavə vaxtda isə “gizli xəfiyyə 69” funksiyasını yerinə yetirir və cinayətkarlıqla mübarizə aparır (“Striperella” cizgi filmi). “Xəfiyyə 69”-un sinəsi özünəməxsus yalan detektorudur, ayaqları ilə o düşmənin boğazından tutub onu boğur. Cizgi filmini pornomodel Pamela Anderson səsləndirir. O demişdir: “Mən Striperella ilə fəxr edirəm, o güclü, ağıllı, seksual və eyni zamanda -həqiqətin dözlərinə dik baxıb desək- bir az da fahişədir”.
 Əksər hallarda Amerikan cizgi filmləri bədheybətlərə, kosmosdan gələnlərə həsr olunur, zorakılıq, ölüm səhnələri, filmin əsas süjetini təşkil edir. Çoxsaylı cizgi filmləri öz kosmosdan gələn döyüşçüləri, super qəhrəmanları ilə körpənin anadangəlmə xeyirxahlıq hissini dağıdır. Cizgi filmləri və kompüter oyunları uşağın şüuruna zorakılıq, qəhrəmanı yamsılamağı yeridir- bu qəhrəman soyuqqanlıqla öz düşmənini öldürür, onu doğrayır, odda yandırır, suda boğur. Oyun alıminə zorakılığı və öldürməni daxil etməklə amerikalı uşaq yaşa dolduqca zorakılığa, narkotikaya öyrəşən kimi alışır, getdikcə yeni-yeni zorakılıq dozası qəbul etməyə ehtiyac duyur. Gənclik yaşlarında bu cür uşaq artıq normal filmə baxa, yaxşı kitab oxuya bilmir- bunlar onu darıxdır. Hələ uşaq yaşlarından adamları qeyri-real dünyada, real aləmdən təcrid olunmuş həyatda yaşamağa öyrədirlər- əksər cizgi filmlərinin və kompüter oyunlarının əsasını bu təşkil edir. Əgər əvvəllər, Amerika bizi işğal etməmişdən qabaq populyar olan nağıllardakılar da qeyri-real personajlar olsa da, onlar real personajlarla qarşılıqlı fəaliyyətdə olurdular. İndi isə hər şey əksinədir: uydurulmuş komik şəkillər, uydurulmuş personajlar, uydurulmuş silahlar və s. Həyat uşaq üçün oyun və əyələncə kimi görünür, burada əsas ünsürlər pul və hakimiyyət uğrunda mübarizədir.
 Ən pisi odur ki, cizgi filmlərində həm də pozğunluq təbliğ olunur. 2005-ci ildə telekompaniyalar məlumat vermişdi ki, məşhur cizgi filmi olan “Simpson”ların əsas personajlarından biri qeyri-ənənəvi meyli olduğunu etiraf etmişdir. Yəni cizgi filminin personajı homoseksualist olmuşdur. Cizgi filmləri personajlarının cinsi əlamətləri açıq görünür. Bu filmlərdə seksin hipertofik təbliği uşaqda təhrif olunmuş xəstə cinsi dünyagörüş formalaşdırır.
 Barbi kuklasına xüsusi ilə diqqət yetirmək lazımdır. Əgər cizgi filmlərini yəhudilərin əlində olan televiziya bizə sırıyırsa, Barbi kuklasını valideynlər özləri uşaqlarına alırlar- onlar 1959-cu ildə ABŞ-da yaradılan, görünüşünə görə günahsız görünən bu kuklanın təhlükəsini hiss etmirlər. Barbu kuklasının yaranma tarixinə nəzər salaq. Rəsmi xəbərlərə görə Barbinin yaradıcısı amerikalı qadın Rut Xandler (yenə yəhudi barmağı!) olmuşdur. Ancaq hər şey heç də bu qədər sadə deyildir. Kukla professoru M.Q.Lord yazır: “Barbinin birbaşa sələfi yaşlı kişilər üçün oyuncaq olan Lilli kuklasıdır. Lilli ilk dəfə 1952-ci il iyunun 24-də yarandı və dərhal da kişilərin diqqətini cəlb etdi- o seksi və pulu çox sevirdi və tez-tez pullu kişiləri dəyişirdi. Onu oyuncaq mağazalırda yox, siqaret köşklərində satırdılar. Lillinin alıcıları əsasən seksual baxımdan qayğılı olan burgerlər, şəhər tipləri idilər. Lilli pozğun qız kimi şöhrət qazanmışdı. Rut Xandler ilk dəfə Lillini İsveçrədə məzuniyyətdə olarkən görmüşdü. Rut həyatının bu anını belə xatırlayır: “Mən küçə ilə gedəndə mağazaya baxdım, burda gözümə sifəti və bədəni yaşlı qadına oxşayan qəribə kukla sataşdı”. Amerika psixoloqlarının özləri də dəfələrlə etiraf etmişlər ki, Barbi kuklası bütövlükdə cəmiyyətə, eyni zamanda ayrıca şəxsiyyətə ziyanlı olan davranış stereotipini qızlarda inkişaf etdirir. Qızların psixologiyası dəyişir, onlarda uşaqlara xas olmayan xasiyyət, soyuqqanlıq və erkən seksuallıq yaranır. Barbini soyunduran qız öz həyat məsləkini formalaşdırır- kiminsə əllərində inadkar, höcət kukla olmaq istəyir.
 Əvvəllər qızlar kukla ilə “qız-ana” oyununu oynayırdılar. Kuklanın bədəni uşaq bədəni kimi idi, qız üçün o yaxın və başa düşülən idi. Bu kuklalar qızlara ana sevgisi öyrədirdi. İndi bu oyun dəbdə deyil, Barbi kuklası isə onları ana roluna hazırlamır. Valideynlər bir şeyi anlamalıdırlar: Barbini əzizləmək, sevə-sevə bəsləmək olmaz, onu yalnız bəzəmək olar. Uşaq vaxtından qızlara gözəllik idealı təlqin edirlər və qız bir az böyüyən kimi öz ideallaşdırdığı gözələ oxşamağa can atıq. Olduqca arıq, səliqəli, hipertrofiyal saçı (həddən artıq çox), ayaqları, cinsi əlamətləri ilə Barbi- sanki müasir manekençi qadınların parodiyasıdır, gülməli təqlididir.
***
 1998-ci ildə Çikaqo universitetinin keçirdiyi tədqiqat 18 yaş və ondan yuxarı olan 2 832 amerikalını əhatə etmişdir. Məlum olmuşdur ki, 1972-ci illə müqayisədə ailəli və uşağı olan amerikalıların sayı 45 faizdən 26 faizə enmişdir, evli olmayanların sayı isə 16 faizdən 32 faizə qalxmışdır. Həmin il uşaqların 18,2 faizi yalnız bir valideyn ilə yaşayırdı, yalnız 51 faiz uşaq hər iki valideyn ilə birgə yaşamışdır. Müqayisə üçün deyək ki, 1972-ci ildə uşaqların 73 faizi tam ailədə tərbiyə alırdılar. Ailə statusunda olan bu dəyişiklik ailə institutunun özündə olan böhran haqqında danışmağa imkan verir. Bütün bunlar cəmiyyətdə mənəvi dəyərlərin öz üstünlüyünü itirməsini göstərir.
 Gənclərin pozulmasına daha çox fikir verilir. Həyat təcrübəsinin olmaması, etiraz və mübarizə arzusu gəncləri daha tez tələyə salır- yeni postadam növü yaratmaq fikrində olanlar üçün gənclər olduqca asan qənimətdir. Məhz bu məqsədlə hippi hərəkatı, müxtəlif növ fan-klublar, sektalar, idman komandaları və s. yaradılır. Gənclərin enerjisi, onun daxili etirazı lazım olan istiqamətə- ictimai etirazdan uzaqlara istiqamətləndirilir. Gənclərin öz çılğınlaıqlarını, enerjilərini rok-konsertlərdə nümayiş etdirməsi daha məqsədəuyğun bilinir. Onlar üçün buraxılan jurnallarda Hollivud ulduzları haqqında şayiələr, aktyorların nə aldıqları, kimin kimlə yatması, rok qruplar, hansısa səfehin törətdiyi işlər, filmlər haqqında qısa yazılar verilir. Hər şey səthi, primitiv... 280 000 tirajla çıxan Cool jurnalını oxuyanda elə təəssürat yaranır ki, gənclər əsasən seks barədə düşünürlər, rok musiqisinə qulaq asırlar, döyüş və dəhşət filmlərinə baxırlar. Jurnalların əksəriyyəti belədir, bundan primitiv olanlar da var. Başqa, daha aktual mövzulardan bəhs edən, mənəvi zənginliklə bağlı yazılar verən gənclər jurnalı demək olar ki yoxdur. Gənclər haqqında filmlər, gənclər kanalları, bir sözlə gənclərə aid olan hər şey olduqca primitivdir. Gənclərin mədəniyyət mövzuları və gənclərin maraqları arasındakı uyğunsuzluq çox aydın görünür. Yəhudilərin əlində olan KİV, təbliğat orqanlarının məqsədi gəncləri mənən cırlaşdırmağa yönələn dünyagörüşü formalaşdırmaqdır. Ağıllı, normal olan heç nəyi gənclərə yaxın buraxmamağa işləyən senzura fəaliyyət göstərir.
 Məktəblərdə seksual rəngarənglikdən danışmaq, tarix dərsliklərinə qeylərin mədəniyyətindən bəhs edən fəsil daxil etmək, cəmiyyətin inkişafında qeylərin və lesbiyankaların tarixi xidmətlərini göstərmək tələb kimi qarşıya qoyulur. Kaliforniya ştatının qubernatoru Arnold Şvartsneger ştatın senatorları tərəfindən irəli sürülmüş qanunu təsdiq etməyə məcbur oldu. Qanun layihəsinin təşəbbüskarlarından biri Demokratik partiyadan olan senator Ş.Kuel özü açıq lesbiyankadır. O demişdir: “1995-ci ildən biz məktəblərdə qey, lezbiyanka, biseksual və transseksual uşaqlar üçün yaxşı şərait yaradılması üzərində işləyirik”. İşlər o istiqamətdə qurulur ki, hamı qeyri-ənənəvi oreantasiyaya malik olmağa can atsın. Məktəb proqaramlarına eyni cinsdən olanların münasibəti haqqında dərslər salmaq barədə qərarlar qəbul edilir. Başqa sözlə desək, məktəbi homoseksual ideologiyanın mənbəyinə, ocağına çevirirlər. “Qeylərin tarixi xidmətləri”, o cümlədən, “seksual müxtəlifliyin” vacibliyini bilməklə yaxşı qiymət almaq olar...
 Bəli, bütün bunlar Amerika gerçəkliyinin çox cüzi bir hissəsidir, həm də Amerikada qəbul olunmuş həyat tərzidir. ABŞ bu “dəyərləri” normal hesab etməklə yanaşı onun bütün dünyada qəbul edilməsinə istiqamətlənmiş siyasət yeridir.

IV yazı: Janet Rio lezbiyan Hillari Klintonun həyatında olan “ilk kişi” olmuşdur- bu hadisə tələbəlik illərində baş vermişdir

Dünyadakı gözəlliyi mütləq xilas etmək lazımdır

 Məsələ mini yubkada və ya ABŞ-da kişilərin qadınlara nisbətən daha çox plastik əməliyyat etdirməsində deyildir, cinsi şizofreniya ildən-ilə daha kəskin şəkil alır. 2003-cü ilin fevralında Amerikanın “Mens journal” adlı jurnalı iyirmi ən görkəmli kişilərin adlarını dərc etmişdir- onların arasında ABŞ-ın keçmiş prezidentinin arvadı, Nyu-Yorkun qubernatoru olmuş, dövlət katibi Hillari Klintonun adı da vardır. Amerika mətbuatında gedən çoxsaylı məqalələrə görə o cavanlığında lezbiyanka olmuş və ona görə də ABŞ lezbiyankalar cəmiyyətinin kumiri, pərəstişkarı hesab olunur.
 2000-ci il avqustun 22-sində “Duel” qəzetinin 34-cü sayında V.Qerasimovun “Dünya dəlixanaları haqqında xəbərlər” məqaləsində Nyu-Yorkda homoseksualistlərin keçirdikləri paraddan yazır: “Mənim gözümün qabağında şəhərin mərkəzi ilə yetmiş min cinsi pozğunlar və bütün rütbələrdən, dərəcələrdən olan degeneratlar (cismani və ruhi pozğunluq əlamətləri olan adamlar) keçdi. Senatorlar, konqresmenlər, hakimlər, yepiskoplar, ravvinlər, incəsənət xadimləri, görkəmli məmurlar və şəhər merinin özü- Culiani onların arasında idi. Kütlənin arasında “fəal” və “passiv” lezbiyanlar, subay və arvadlı-ərli qomiklər, eksqibisionistlər, sadistlər, mazoxistlər, vuayeristlər (güdənlər) triolistlər (üçlükdə sevişməyin həvəskarları), transvestitlər, koprofillər, zoofillər, biseksuallar, transseksuallar və digərləri var idi. Məncə belaruslardan, ruslardan və serblərdən başqa bütün digər irqlərin və xalqların nümayəndələrinə burada rast gəlmək olardı. Hillari Klinton cangüdənlərin əhatəsində irəliləyirdi. Passiv lesbiyanka kütləsi başının üstündə “Hillari” yazılan plakat aparırdı. “Fəal” lesbiyankalar ədliyyə naziri Janet Rionun və bir neçə yüksək vəzifəli demokratların portretlərini aparırdılar. (Deyilənlərə görə Janet Rio Hillarinin həyatında olan “ilk kişi” olmuşdur- bu hadisə tələbəlik illərində baş vermişdir). Mavi yunanların pravoslav kilsəsinin mühafizəkarlığı ilə bağlı şikayətlərini diktafona yazdıqdan sonra mən birinci lediyə tərəf yox, cinslərini dəyişmək üçün cərrahiyyə əməliyyatına hazırlaşanlara tərəf getdim. Onlar keçmiş kişiləri arvada çevirən həkimləri aparan avtobusun arxasınca gedirdilər. Yüzlərlə qadın olmaq istəyənlər arasından hələlik kişi olan bir nəfərə yaxınlaşdım və bu əməliyyatın ona neçəyə başa gələcəyini soruşdum. Eşitdiyim “62 min 500 dollara” cavabı məni təəccübləndirdi. Yürüş iştirakçıları arasında yepiskoplar, arxiyepiskoplar- onlara “din xadimi” deməyə adamın dili tutmur- xüsusi dəstə şəklində irəliləyirdilər. Hamının sifətindən sevinc yağırdı, onlar böyük homoseksual qardaşlıq cəmiyyətinə daxil olduqlarından özlərini xoşbəxt hiss edirdilər”.
 ABŞ-ın homoseksual dalğası artıq başqa kontinentləri də bürümüşdür. Hollandiyanın müxtəlif guşələrindən yığışmış yüz mindən çox homoseksualist ölkənin paytaxtı Amsterdamda keçirilən ənənəvi paradda iştirak etmişlər. Bu bir neçə saat davam edən bütöv bir su feeriyası, əfsanəvi mənzərədir. Adamlar səhər tezdən körpüdə və sahil küçəsində özlərinə yer tuturlar. Bu Hollandiyada keçirilən ən böyük küçə- əlbəttə əgər kanalları küçə hesab etmək olarsa- bayramıdır. Bu bayramda yalnız 250 min tamaşaçı var. Hollandiyada rəsmi şəkildə 50 min homoseksual ailə qeydiyyata alınmışdır. Hər ay eynicinsli nigaha iki-üç min yeni cütlər girirlər. Bu cür ailələrə uşaq götürməyə də icazə verilir.
 Braziliyada seksual azlıqların paradı olmuşdur- yüz minlərlə geylər, lesbiyankalar, biseksuallar, transseksuallar və transvestitlər San-Paulo küçələrinə çıxmışlar. Bu paradı hər il Braziliya homoseksualistlər hərəkatı keçirir. San-Pauloda geylərin paradı bu cür tədbirlər arasında yeddinci yerdə gedir- o Nyu-York, San-Fransisko, London, Sidney, Monreal və Parisdən sonra gəlir. San-Fransiskoda geylərin paradına milyondan çox iştirakçı toplanır. Bir məsələyə də diqqət yetirək. 2003-cü ilin iyununda Romada homoseksualistlərin növbəti paradında 20 min iştirakçı olmuşdur- bu vaxt həmin tamaşanın əleyhdarları etiraz piketi keçirmişlər. Etirazçıların sayı on nəfər olduğundan polis onları dərhal həbs etmiş və piketi dağıtmışdır. 2008-ci ildə İsveçdə gey paradı əleyhdarlarının da piketi dağıdılmışdır.
 Son vaxtlar Qərbdə belə bir ənənə formalaşmışdır: normal ailələrin sayı sürətlə azalmaqdadır, pozğun ailələrin sayı isə gedtikcə artır. Az qala dünyanın hər yerində nümayəndəliyi olan Ailələrin planlaşdırılması beynəlxalq federasiyası 134 ölkədə abort, sterilizasiya, mikrobsuzlaşdırma, dölsüzləşdirmə metodu ilə doğum üzərində qlobal nəzarəti həyata keçirir. Bu fəaliyyət əhalinin sayının azalmasına yönəldilmişdir. Belə ki 1994-cü ildə bütün dünyada 141 milyon adam sterilizasiyaya məruz qalmışdır. Aydındır ki bu cür siyasət həm də ailəyə qarşı çevrilmişdir. Bu federasiya daha çox homoseksuallığın və eyni cinsdən olanların nigahının yayılması istiqamətində işlərini genişləndirir.
 Rusların bir deyimi var: “Pis nümunə yoluxucu olur”. Bu kəlam ABŞ-dan yayılan anormallığa tam uyğun gəlir- bu gün ABŞ-dan gələn, bütün dünyaya sürətlə yayılan bu anormallığın qarşısını almaqda hamı acizdir. Öz ciddi gömrük nəzarəti ilə öyünən dövlətlər belə bu dalğanın qarşısını almaqda acizdirlər. Mentalitetləri ilə öyünən, xalqının öz keçmişi ilə sıx bağlı olduğunu yüksək tribunalardan fəxrlə deyən xalqlar belə nə edəcəklərini bilmirlər. Bu dalğa isə adi dalğalarda deyildir, bu sunami qədər təhlükəli olan bir dalğadır- qarşısına çıxan bütün maneələri çox asanlıqla dağıda bilir. Çoxları bu gün Sovetlər dövründə yaradılan “dəmir pərdə” siyasətini- ölkəni Qərbdən təcrid etmək yönümündə aparılan siyasəti tənqid edir, Sovet xalqlarını Qərbdən təcrid edənləri lənətləyir. Bəlkə də bu “pərdə” hesabına Qərbin anormallığının bizlərə gəlib çıxması xeyli ləngimişdir. Bu gün isə təkcə Rusiyada yox, keçmiş SSRİ məkanının hər yerində bu “bəla” sürətlə yayılır. “Qəhrəmanlar” ekrana çıxmaqdan çəkinmirlər, öz hüquqlarını tələb edirlər, cəmiyyətin normal üzvü kimi tələblər irəli sürürlər, fəaliyyətlərinin rəsmi leqallaşmasını tələb edirlər.
 Bu gün televiziyada erotika adı altında pozğunluq nümunəsi olan adi pornoqrafiya nümayiş etdirilir. Pornorafiya ilə mübarizə adı altında ABŞ-da hər il “Porno-Oskar” təqdimat mərasimi keçirilir- bu Hollivud “adaş”ını xatırladır: öndə görünən ulduzlar, kameralar və böyük pulların iyi. Mükafat 118 nominasiyada təqdim olunur- hər bir nominasiyaya 45-dən 20-yə qədər namizəd təqdim edilir. Bu gün əksər ölkələrdə hər kəs telefonla istənilən pozğunluğu sifariş edə bilər. İş o yerə gəlib çatmışdır ki, hətta korlar üçün də pornoqrafiya buraxılır. Bu zarafat deyil- korlar üçün pornoqrafiya reallıqdır. “Hustler” pornoqrafik jurnalının naşiri L.Flint pornoqrafiyanı korların oxuması qayğısına qalaraq Brayl adlanan dildə nəşr etdirmişdir. Flint yazır ki, pornoqrafiyanın bəxş etdiyi zövqdən korların məhrum olması ədalətsizlikdir. Bax beləcə Flintin səyi nəticəsində ədalət zəfər çaldı- ədalətsizliyə yol vermək olmaz, hər şey onun üçün edilməlidir. Əlbəttə korlar üçün pornoqrafiya ekzotikadır, ancaq adi pornoqrafiya çoxdan ekzotikalıqdan çıxmışdır. Porno-internet sənayesi böyük gəlirdi. Hardinq İnstitutunun hesablamarına görə hər gün internetdə 266 yeni pornosayt görünür. Bütövlükdə internetdə 80 minə yaxın bu cür ehtiyat var, onun illik gəliri bir milyarddan çoxdur. Tədqiqatçı A.Kuner aydınlaşdırmışdır ki, internetdən istifadə edənlərin 10 faizi daim pornosaytlara girirlər. Forti № Group tədqiqat firmasının məlumatlarına görə ABŞ-da boşanma proseslərinin 30 faizində gətirilən arqument ona əsaslanır ki, partnyor daimi olaraq seksual istiqamətli saytlara girir.
 Psixoloji hermafroditizm (insanda həm erkəklik, həm də dişilik əlamətlərinin olması) -süni şəkildə formalaşdırılan insan şüurunun qüsurudur- bunun nəticəsində kişilərə qadın psixologiyasının ünsürləri, qadınlara isə kişi psixologiyasının ünsürləri aşılanır. Bütün digər xəstəliklər kimi psixi hermafroditizmin də müxtəlif mərhələləri vardır. Hər şey ondan başlanır ki, qadın jurnallarında, qadın romanlarında, televiziya verilişlərində- bir sözlə hər yerdə karyera, qadın müstəqilliyi təriflənir.
 Belə getsə, yəqin ki tezliklə hakimiyyətə narkoman prezidentlər, homoseksualist prezidentlər, manyak prezidentlər gələcəkdir. Bu gün bu fikir çoxları üçün gülünc görünə bilər, buna şişirdilmiş fikir kimi yanaşanlar da tapılacaqdır. Bu gün belədir, sabah bu norma kimi qəbul olunacaqdır. Hələ dünən, bizdə deyildiyi kimi, “dünyanın ən sivil ölkəsinin” paytaxt merinin narkoman olmasını düşünmək qeyri-mümkün idi. Bu dünən belə idi, bu gün isə vəziyyət artıq dəyişmişdir- Vaşinqtonun meri əvvəllər narkomanlığa görə həbs olunmuşdu. Əgər bu gün paytaxt əhalisi bu cür adamı mer seçirsə, sabah onun prezident seçilməyəcəyinə heç kim zəmanət verə bilməz. Yeri gəlmişkən, ABŞ-ın keçmiş prezidenti Bill Klinton etiraf etmişdir ki, cavanlıqda narkotik qəbul etmişdir. Prezident Buş isə alkoqolizmdən müalicə olunmuşdur. Hələ bu harasıdır, Corc Vaşinqton evinin bağçasında marixuana yetişdirirdi.
 B.Klinton seksual azlıqların siyasətə qapılarını açan ilk ABŞ prezidentidir. Homoseksualistlərin, lesbiyankaların, transseksualların və biseksualların siyasi təşkilatlarının Milli federasiyasının məlumatına görə 1997-ci ildə “132 açıq homoseksualistlər ABŞ-da siyasi vəzifələt tutmuşlar”. Bu hələ yalnız açıq homoseksualistlərdir.

V yazı: Homoseksualistlər fəal surətlə cəmiyyətin digər üzvlərini, xüsusən də uşaqları öz xəstəlikləri ilə yoluxdururlar

Bu cəmiyyət “Seks səkkiz yaşından başlayır, əks halda çox gec olacaqdır” devizi ilə yaşayır

 Müəyyən həyat tərzinə qoyulan qadağalar çox vaxt ciddi olur və bu qadağalara hakimiyyət böyük əhəmiyyət verir. Ona görə də bu gün vicdan azadlığı, hüquq bərabərliyi haqqında deyilən xoş sözlərə aludə olmaq yersiz hərəkətdir- ictimai şüurda mənəvi tənəzzülün gedişini ört-basdır etməyə göstərilən cəhdlər heç bir nəticə verməyəcək. Həm də mənəvi tənəzzül prosesi hamını əhatə etməkdədir.
 Homoseksualistlər həlim, mülayim, sakit görünmək istəyirlər. Ancaq bu yanlış örtükdür. Homoideologiyanın yaranmasına qarşı istənilən çıxış dərhal mühasirəyə alınır, kimsə sağlam çoxluğun müdafiə instinktini oyatmaq üçün səsini qaldırmağa cəhd edirsə, ona homofoba yarlığı vurulur. Bunun da ağır nəticələri olur- məşhur estrada müğənnisi Donna Samerin taleyi buna nümunə ola bilər. 1983-cü ildə o konsertdə açıq şəkildə bəyan etdi ki, QİÇS – homoseksualizmə görə Allahın göndərdiyi cəzadır və yeni albomuna homoseksualistlər haqqında mahnı daxil etməkdən imtina etdi. Buna görə ona qarşı bütöv bir sui-qəsd hazırlandı: çoxillik boykot nəticəsində onun karyerası və taleyi dağıldı. Səkkiz il sonra, 1991-ci ildə müğənni öz “səhvini” etiraf etməli oldu və bəyan etdi ki, heç kimi ittiham etmək fikrində deyildir. Ancaq gec idi: geriyə yol yox idi. Bu qisas faktı “Gey-Tayms” jurnalında və “Tema” qəzetində şərh olunmuşdur.
 Birləşən “mavilər” özlərinin “qəbul olunmaqlarını” tələb edirlər. Onlar hələ 1974-cü ildə keçirdikləri hay-küylü nümayişlə Amerika psixiatrik assosiasiyasını vadar etdilər ki, öz anormal meylliklərini “psixi pozğunluq” siyahısından çıxarsınlar. Bundan başqa, pozğunlar daha da irəli gedirlər və yeni “better than you” (biz sizdən yaxşıyıq) şüarı irəli sürürlər. Homoseksualistlər fəal surətlə cəmiyyətin digər üzvlərini, xüsusən də uşaqları öz xəstəlikləri ilə yoluxdururlar. Məsələn, Los-Ancelesdə Rene Qunonun cəmiyyəti var. Bu cəmiyyət “Seks səkkiz yaşından başlayır, əks halda çox gec olacaqdır” devizi ilə fəaliyyət göstərir. Bu cəmiyyətin məqsədi- yaşlılar və uşaqlar arasında seksual münasibəti qanuniləşdirməkdir. Kişi ilə oğlan uşağının məhəbbəti Şimali Amerika assosiasiyası böyüklərin yeniyetmələrlə cinsi əlaqə hüququnu müdafiə etmək uğrunda mübarizə aparırlar. Onlar bunu “nəsillərarası seks” adlandırırlar: “uşaqların özlərinə partnyor seçmək hüquqları var; seksin dəyəri yaşda yox, qarşılıqlı münasibətin keyfiyyətindədir; əksər pedofillər mülayim, yaxşı adamlardırlar; pedofildən gələn ziyan seksin özündən yox, valideynlərin mənfi reaksiyasından doğur”.
 Artıq bu xəstəlik bütün dünyaya yayılmaqdadır. Hollandiyada homoseksual lobbi qanun qəbul olunmasına nail olmuşdur- bu qanun yaşlı və 12 yaşlı uşaq arasında (onun razılığı əsasında) seksə icazə verir. Balaca yaşında olan uşağı yoldan çıxarmaq üçün yaşlılara çox əziyyət vermək lazım gəlmir. Ona görə də elə fikirləşməyin ki, pozğunlar təcrid olunmuş həyat yaşayırlar. Yox, onlar öz dünyagörüşlərini cəmiyyətə qəbul etdirməyə çalışırlar. Həm də bunu üçqat qüvvə ilə həyata keçirəcəklər. Heç bir nümayiş, istər müharibə əleyhinə keçirilən aksiya, istərsə də təbiəti qorumaq üçün keçirilən aksiya geyparada yığılan qədər iştirakçı toplaya bilmir- onlar milyondan çox iştirakçı toplaya bilirlər. Pozğunlar artıq cəmiyyətin kumirinə çevrilməkdədirlər. 2006-cı ildə Elton Con öz “sevgilisi” ilə evləndi. Onu birinci təbrik edənlər arasında Böyük Britaniyanın hökumət başçısı Bler də olmuşdur. E.Con və başqa bir kişi rəsmi nigah qeydiyyatından sonra adamları qarşısına çıxdılar. Kütlə onları alqışlarla qarşıladı. Həm də qarşılayanlar E.Con kimi deyildilər. Sanki normal adamlar dayanıblar, ailələri və uşaqları ilə dayanıb Conu alqışlayırlar. Uşaqlar bayraq yelləyirlər. Bir sözlə, SSRİ-də kosmonavtların qarşılanması mənzərəsi yada düşür. Bütün bunlara baxdıqca adamda elə təsəvvür yaranır ki, bu dəlixanadan olan reportajdır və ya bütün bunlar yuxudur. Ancaq bu yuxu deyil, bu reallıqdır. E.Conun Bakıda T.Bəhramov adına respublika stadionunda təşkil olunan konsertində kifayət qədər çox adam, o cümlədən yüksək vəzifəli şəxslər də iştirak edirdilər.
 Beləliklə, homoseksualizm şəxsi xəstəlikdən daha çox cəmiyyətin xəstəliyidir. Bu təhlükəli, ziyanlı mutasiyadır, eyni zamanda ətrafdakılara sürətlə yoluxa bilər. Ona görə də bir nəticəyə gəlmək olar: əgər biz yüz faiz mənən sağlam olmaq istəyiriksə, onda bizim cəmiyyət mənən xəstə olanlardan yüz faiz xilas olmalıdır.
 Elə fikirləşməyin ki, insanın mənəvi mutasiyası uzaq gələcəyin bəlasıdır. O artıq başlanmışdır, bunu başa düşmək üçün televizoru açmaq kifayətdir. Ölüm gətirən proses artıq gedir. B.P.Filimonov “Bu hiyləgərlikdən bizi xilas et” yazısında narahatlıqla yazır: “Dünya həqiqətən anormal olmuşdur. Hər yerdə yalan həqiqət kimi təqdim olunur. Həqiqi mənəvi dəyərlərə maraq azalır, günah xeyirxah əməl kimi təqdim olunur. Dünya yalnız maddi inkişafa, öz ehtiyaclarının meyllərinin təmin olunmasına can atır. Bütövlükdə demək olar ki, dünya bu gün cəfəngiyyat teatrını xatırladır, bu dünyada xeyir və şər yerlərini dəyişmişlər. Əksər qəzet və jurnalların üz qabığına baxmaq, kitab satılan yerlərə yaxınlaşmaq və ya kinoteatrlarda, televiziyada nümayiş olunan filmlərin adlarına baxmaq  kifayətdir. Bütövlükdə özlərini “xristian” dövlətləri adlandıran əksər ölkələrdə sadomit və lezbiyankaların nigahları qanuniləşdirilmiş, pozğunlar isə dövlət vəzifələrində çalışırlar. Bir sıra rəsmi qeydiyyatdan keçmiş sektalarda açıq şəkildə iblisə pərəstiş edirlər”.
 Unutmaq lazım deyil ki, cırlaşmanı, nəsli pozulmanı tətbiq edən bir reklam öz təsirinə görə minlərlə normal reklamdan güclüdür. Bu sözləri həm də filmlər və incəsənət əsərləri haqqında demək olar. Kim bunu tam başa düşmürsə təcrübə keçirə bilər- həftədə bir dəfə bir damcı zəhər qəbul edin, yerdə qalan vaxtlarda isə ekoloji təmiz ərzaq qəbul edin. Təcrübə zəhəri udduğunuz ana qədər davam edə bilər. İnsanın ruhi, qəlbi ilə də bu hal baş verir: hətta bir damcı zəhər belə onu dağıda və məhv edə bilər. Bu gün isə insan qəlbinə, ruhuna zəhər damcı ilə yox, vedrə ilə tökülür.
 Əgər əvvəllər dəlixanada olan adamı bu gün ən böyük mədəniyyət xadimi qəbul edirlərsə, onda cəmiyyətdə nə baş verir? Salvador Dali öz şəkil çəkmək üsulu ilə qürrələnmişdir- o rəng doldurulmuş silahdan kətana atəş açırdı. Digər “böyük” rəssam U.Morris öz şəkillərini ayaqları ilə çəkmişdir. Bu cür “yaradıcılar” müasir cəmiyyətin kumiri hesab olunur, onların yaradıcılığını qəbul etməmək “yüksək dairələrdə” pis əlamət kimi qəbul olunur, onların “yaradıcılıqları” çox baha qiymətə satılır. Əlbəttə, əgər kimsə ayağı ilə şəkil çəkmək istəyirsə, burada qorxulu və pis heç nə yoxdur, qoy nə ilə istəyir çəksin və öz yaradıcılıq uğurlarını özü kimi olanlarla bölüşdürsün. Ən dəhşətlisi bu cür adamların cəmiyyətin kumirinə çevrilməsidir. Vaxtilə “dünyanı gözəllik xilas edəcək” fikrini söyləyən Dostoyevski bu gün yaşasaydı, yəqin ki fikrini başqa cür ifadə edərdi: “dünyanı gözəllik xilas etmir”, ancaq “dünyadakı gözəlliyi mütləq xilas etmək lazımdır” deyərdi.
 Məşhur Amerika yazıçısı S.Kinqin yeni romanının əlyazmasını həkimlərə göstərdikdə onlar birmənalə şəkildə belə bir diaqnoz qoymuşdular- müəllif ciddi psixi pozğunluqdan əziyyət çəkir. Kinqin özü də etiraf edir ki, onun ən çox qorxduğu qaranlıqdır, o işığı keçirib yatmaqdan da qorxur. Təbii ki Kinq ən məşhur amerikalı fantastik romanlar müəllifidir. Bu cür “yazıçıların” “yaradıcılığının” cəmiyyətə necə təsir etməsi aydındır. Kinqin növbəti əsəri “Nifrət” çapdan çıxdıqdan sonra -əsərdə məktəbli uşaq soyuqqanlıqla öz yaşıdlarını öldürür- məktəblərdə ölüm hadisələri bütün Amerikanı bürümüşdür. Hətta Kinqi məhkəməyə vermək istədilər, ancaq məlum səbəblərdən bu işi “bağladılar”.
 ABŞ-da anormallıq artıq kilsəyə də ayaq açmışdır. Axı anormal cəmiyyətdə normal kilsə ola bilməz. Dindarlıq məzhəkəyə çevrilmişdir, bəlkə də buna görə ABŞ-da necə deyərlər, “həqiqi dindar qadınlar” üçün xaç formasında rezin cinsi orqan buraxırlar. Tənəzzül, geriləmə yerində dayanmır. Əvvəlcə İngiltərədə, sonra isə ABŞ-ın bir sıra ştatlarında homoseksualistləri kilsədə nigahlamağa başladılar, yəni bəzi sekulyarlaşmış protestant konfensiyalar daha yalançı kişiliyi günah hesab etmədilər. ABŞ, Kanada, Yeni Zelandiyada kilsənin kanon əsası dağılmağa başladı- burada qadın yepiskopatlığı yaradıldı. Yalnız 2003-cü ildə ən azı 176 din xadimi ilə bağlı böyük hay-küy yarandı- onlar uşaqlara qarşı seksual təhrikdə günahlandırılırdılar və ABŞ-ın 28 ştatında onlar qulluqdan uzaqlaşdırıldılar. Digər 18 ştatında pedifil din xadimlərini hələlik işdən qovmağa tələsmirlər- orada hələ də yaranmış “böhran vəziyyətindən çıxış yolu axtarırlar”. ABŞ-ın yalnız 4 ştatında- Arkanzas, Tennesi, Yuta, Vayominq- hay-küydən qaçmaq mümkün olmuşdur. Lakin kilsə pozğunluğunun ən yüksək nöqtəsi 2003-cü ilin iyununda din xadimlərinin ümumi qurultayında özünün homoseksualist olduğunu gizlətməyən bir adamın yepiskop seçilməsi oldu. Yepiskopların əksəriyyəti- 62 nəfəri onun lehinə səs verdi, yalnız 45 yepiskop əleyhinə çıxdı. Bu din xadiminin gey olması ilə bağlı yeganə hadisə deyildir. ABŞ yepiskoplarının əksəriyyəti homoseksualist yepiskopu dəstəkləyir və onun bu ada layiq olduğunu bildirirlər.

VI yazı: Psixi pozğunluqdan bu və ya digər formada əziyyət çəkməyən ailə demək olar ki qalmamışdır

Bu ölkədə buraxılan xəritələrdə ABŞ vərəqin düz ortasındadır, Afrika və Avstraliya isə xəritəyə salınmamışdır

 “Sivilizasiya” hara gedir? Əgər “sivilizasiyalı ölkələr” sırasına daxil olmaq üçün pozğunların fəaliyyətinin leqallaşması məcburi şərt kimi irəli sürülürsə, bu inkişaf bəşəriyyəti hara aparır?
 Əyyaşların, narkomanların, QİÇS və digər dəri-zöhrəvi xəstəliyinə tutulanların, psixi pozğunluğa düçar olanların sayı durmadan artır- Qərbin müasir insanları üçün əsəblə bağlı dərman gəzdirmək adi hal almışdır. Xəstəliklərin qarşısının alınması və onlara nəzarət edən mərkəzin məlumatlarına görə təqribən 19 milyon amerikalı depressiyadan əziyyət çəkir- bu xəstələrin ən böyük arzusu ölməkdir. Ürək xəstəliklərindən (7 milyon), xərçəngdən (6 milyon) və QİÇS-dən (200 min) əziyyət çəkənlərin sayı da durmadan artır. ABŞ-da hər 17 dəqiqədən bir kimsə intihar edir. İctimai və psixi kömək xidmətləri birlikdə yaradılır. Vaşinqtonda psixi sağlamlıq üzrə prezident komissiyası bəyan etmişdir ki, əhalinin dörddə biri bu və ya digər formada güclü emosional stress yaşayırlar. Psixi sağlamlıq institutundan olan psixoloq təsdiq edir ki, psixi pozğunluqdan bu və ya digər formada əziyyət çəkməyən ailə demək olar ki qalmamışdır- psixi gərginlik Amerika cəmiyyətində təhlükəli həddə çatmışdır.
 İrland yazıçısı, ədəbiyyat üzrə Nobel mükafatı laureatı Bernard Şou deyirdi ki, 100 faizli amerikalı- 99 faiz kəmağılıdır. Amerika təhsil və tərbiyə sisteminin mənəvi əbləhlər törətdiyi heç də təəccüblü deyil. Heç bir ölkədə ABŞ-dakı qədər kütbeyin, ifadəsiz simalara rast gəlməzsiniz. Belə bir şəraitdə mərhəmət və vicdanlılıq kimi keyfiyyətlərini qoruyub saxlaya bilən adamlar, ən yaxşı halda, infantil adamlardır və onlar lazım gəldikdə öz xoş hisslərini qorumağa qadir deyillər. Amerikalılar ən yorucu və cansıxıcı həmsöhbətlərdir. Onların maraqları demək olar ki, həmişə yalnız dörd şey ətrafında dolaşır- pul, bazarlıq, maşın və seks. Orta məktəbi bitirən amerikalıların yarıya qədəri funksional baxımdan savadsızdırlar, yəni normal yazmağı və oxumağı bacarmırlar. Universitetlərin buraxılış kurslarında oxuyan böyük bir qrup arasında aparılan sorğu göstərdi ki, onların əksəriyyəti Amerikanın nə vaxt kəşf edildiyini hətta 50 il xəta ilə də göstərə bilmir, hər dörd nəfərdən biri K.Marksın əsəri ilə ABŞ konstitusiyasını fərqləndirə bilmir, təxminən 40 faizi şimalla cənub arasında müharibənin neçənci ildə başlandığından xəbərsizdir.
 Vaxtilə SSRİ-də yaşayanlara deyəndə ki Amerika məktəblilərinin əksəriyyəti elə fikirləşir ki, SSRİ Meksika ilə sərhəddə olan ölkədir, biz bunu təbliğat kimi qəbul edirdik. İndi isə elit kolleclərin buraxılış siniflərində keçirilən sorğunun nəticələri ilə tanış olmaq imkanımız yaranmışdır: onların əksəriyyəti ABŞ-da vətəndaş müharibəsinin nə vaxt və kimlər arasında olduğunu bilmirlər, Rusiya-Meksika sərhədi ilə bağlı deyilənlər doğrudur. Kədərli olan bu biliksizlikdən daha çox məktəblilərin öyrənmək istəyinin olmamasıdır. “Vasington ProFile” ABŞ-ın təhlili haqqında kədərli məlumatlar verir. Amerika müəllimlər federasiyası məlumat verir ki, məktəblilərin ölkənin tarixi ilə bağlı bilik səviyyələri ildən-ilə aşağı düşür. Amerika məktəblərində 8-ci sinif şagirdləri arasında keçirilən monitorinq göstərmişdir ki, cavanların əksəriyyətinin İkinci dünya müharibəsində hansı ölkələrin iştirak etmələri haqqında anlayışı belə yoxdur. Amerika dərsliklərində çoxlu sayda dəqiqsizlik və səhvlər vardır. Dərsliklərdən birində yazılır ki, ilk atom bombası Yaponiyaya yox, Koreyaya atılmışdır. “Napoleon Vaterloo döyüşündə qalib gəlmişdir” cümləsi biliksizliyin, avamlığın ən yüksək göstəricisidir. Dərsliklərin müəllifləri çox vaxt şəxsi fikirlərini yuxarı dairələrin qəbul etdiyi fakt kimi təqdim edirlər. Təhsil sahəsindəki amerikalı mütəxəssislərin səhvlərlə mübarizə aparmaq üçün irəli sürdükləri təkliflər arasında qeyri-adi təklif də vardır: onlar dövlətin tarixi üzrə dərslikləri ləğv etməyi təklif edirlər. 2002-ci ildə ABŞ Milli Coğrafiya Cəmiyyəti 18-24 yaşlı amerikalılar arasında sorğu keçirmişdir: amerikalıların 87 faizi həmin vaxt Amerikanın müharibə etməyə hazırlaşdığı İrakı, 29 faizi Sakit okeanı, 11 faizi isə ABŞ-ı xəritədə tapa bilməmişlər. Amma 55 faiz amerikalı vətənpərvərcəsinə belə hesab edir ki, ABŞ düz yerin mərkəzindədir. İctimai rəyə sayıqlıqla reaksiya verən müasir kartoqraflar bu fikrin yaranmasına təkan verirlər: ABŞ-da artıq dünyanın bir neçə coğrafi xəritəsini buraxmışlar, burada ABŞ vərəqin düz ortasındadır, Afrika və Avstraliya isə xəritəyə salınmamışdır. Doğrudan da sadə adamların mövcudluğu haqqında təsəvvürləri olmadığı halda daha iki materiki sırımağın nə mənası var? Onsuz da bədbəxt yankilər öz milli təhlükəsizlikləri üçün daim təhlükə yaradan Asiya haqqında, onun Əfqanıstanı, İraqı haqqında eşitməkdən yorulmuşlar.
 Keçmiş SSRİ ərazisindən hal-hazırda yaradılmış çətinliklər ucbatından Amerikaya üz tutan emiqrantlar da qeyd edirlər ki, Amerikada yaşamaq çətindir, belə ki burada yerli əhali tamam savadsızdır. Gəlmələr bir-birləri ilə ünsiyyət qurmağa üstünlük verirlər. Amerika təhsil sistemində dünya xalqlarını savadsızlıq girdabına sürükləmiş test sistemi mövcuddur; bir sualın üç cavabı verilir, düzgün olan bir cavabı tapmaq lazımdır. Bu sistem bütövlükdə biliyi məhv edir. Adam öz idrakına müraciət etmir- bu lazım da deyil, burada gümanlar əsasında, ya da eşitdiklərini xatırlamaqla güman etdiyi yaxın cavab qeyd olunur. Artıq bu sistemi masonlar bütün dünyaya yaymağa başlamışlar.
 1886-cı ildə Rusiyada 5-ci sinif şagirdləri üçün nəzərdə tutulan ümumtəhsil testlərinin suallarını 1996-cı ildə Amerika məktəblərinin müəllimlərinə vermişlər- heç bir müəllim bu sualların heç olmasa yarısına belə cavab verə bilməmişdir! Bu o deməkdir ki, ABŞ-da orta təhsil sistemi bərbad vəziyyətdədir. Test zamanı o da məlum olub ki, amerikalı müəllimlər Günəş sistemində neçə planet olduğunu belə bilmirlər, heç bilmək də istəmirlər. Maraqlıdır ki, sorğudan sonra dəqiq cavabla yalnız bir amerikalı maraqlanmışdır, o da Berlindən olan alman olmuşdur.
 “Nyu-York Tayms” qəzeti yazır ki, amerikalılara elementar riyazi məsələ təklif olunmuşdur: A məntəqəsindən B məntəqəsinə gediş haqqı 10 dollardır. B məntəqəsindən S məntəqəsinə gediş haqqı 5 dollardır. A-dan S-yə isə gediş haqqı 13 dollardır. B məntəqəsinə girmədən A-dan S-yə getməklə nə qədər qənaət etmək olar? Sorğuda iştirak edənlərin 40 faizi bu məsələni həll edə bilməmişdir. Amerikada xüsusi təqvimlər satılır və onun arxa tərəfində istənilən məbləğdə pulun 20 % çaypulunun dəqiq cədvəli verilir, onlar özləri bu 20 %-i tapa bilmirlər. Ümumiyyətlə, Amerikada dövlət təhsil sisteminin necə qurulması Hollivud filmlərində açıq verilir, cəsur dəniz piyadaçısı, əlbəyaxa vuruşma üzrə təlimatçı qorxmadan orta məktəbə işləməyə gedir: o burada ciblərində tapança olan bığlı-saqqallı kişilərə bizim üçüncü sinif şagirdlərinin keçdiklərini öyrədir.
 Bəzən deyirlər ki, guya amerikalılar öz tarixlərini yaxşı bilirlər. Lakin Amerika vətəndaşlığı almaq üçün müraciət edənlərə hazırlanan imtahan biletlərinin suallarına belə onlar cavab verə bilmirlər. C.Vaşinqtonu, Kolumbu tanıyırlar, yerdə qalan suallar isə onlar üçün naməlumdur. Amerikalılar özləri deyirlər ki, uşağı kollecə vermək paltarı camaşırxanaya vermək kimi şeydir. Verdiyinizi geri götürəcəksiniz- ancaq çox vaxt o tanınmaz halda olacaqdır. Hər bir adamı universitetə gətirmək olar, ancaq onu düşünməyə vadar etmək olmaz. Amerikalılar özləri kinayə ilə deyirlər ki, hər bir universiteti qurtaran məzun sonra altı ay saç ustası, daha altı ay taksi sürücüsü işləməlidir, yalnız bundan sonra o əsil savadlı adam ola bilər. Onların fikrincə, pul ödəməklə qazanılan təhsil daha uzun müddət yaddaşda qalır.
 Məşhur Amerika fiziki Mitio Kaku deyir: “ABŞ mənim tanıdığım təhsil sistemləri arasında ən pisinə malikdir. Bizim məzunlarımızın bilikləri, 3-cü dünya ölkələrin məzunlarından belə aşağıdır. Bizim Tv verlişlərə və realiti-şoulara baxın- biz səfehlər nəslini yetişdirik. Bəs necə olub ki, ABŞ-nın elmi elitası indiyədək süquta uğramayıb? Mən sizə deyim: ABŞ gizli silaha malikdir. Bu əcnəbi alimlər üçün H-1B vizasıdır. Google haqqında unudun, silikon vadisi haqqında unudun- bunların hamısını amerikanlar yox, miqrantlar yaratdılar. ABŞ Hindistandan, Çindən, Rusiyadan ən yaxşı beyinləri oğurlayır. Özümüz isə ancaq səfehləri yetişdiririk”.
 Yəhudi əsarətinin və mason siyasətinin nəticəsində ABŞ-da təhsilin, xüsusən də orta təhsilin məhv edilməsi artıq faktdır. Amerikalı məktəblilərin səviyyəsi durmadan aşağı düşür. İldən ilə təhsillə bağlı büdcənin miqdarı artsa da bu gün orta məktəb məzunlarının əksəriyyəti səhvsiz öz ev ünvanlarını yaza bilmirlər, dördü ikiyə vurmaq üçün kalkulyatordan istifadə edirlər. Daha çox valideynlər bunu dərk edir və uşaqlarını məktəbə buraxmayıb evdə köhnə dərsliklərlə özləri onlarla məşğul olurlar. Yəhudilərin əlində olan dövlət məktəbləri bilik vermir, özəl məktəblər də ki çox bahadır.
 Amerikada fizika müəllimləri assosiasiyası iki il yarım ərzində ABŞ-ın orta məktəblərində şagirdlərin 90 %-inin istifadə etdikləri dərslikləri araşdırmışlar. Araşdırmalara yekun vuran professor C.Xubits bildirmişdir ki, dərsliklərdə həddindən artıq səhvlər, predmetə aid olmayan şəkillər vardır. Onun fikrincə, bu dərsliklərdə olan səhvləri göstərmək üçün 500 çap səhifəsi lazım olmuşdur.

VII yazı: Amerikalı müəllimlərin 80 %-i ikidə birin üstünə üçdə bir gələ bilmir- onların kəsr haqqında təsəvvürləri yoxdur

Oğurluq amerikalıların ümummilli xüsusiyyətlərinə çevrilib

 “KALİFORNİYA MÜHARİBƏSİ”. Kaliforniya ştatının müəllimləri aşkar etmişlər ki, onların məktəblərinin məzunları universitetdə oxumaq üçün hazır deyillər. Ona görə də universitet auditoriyalarında demək olar ki əsasən çinlilər oxuyurlar. Çinlilər, yaponlar, ruslar riyaziyyat, fizika, kimya sahəsində çox savadlıdırlar. Amma amerikalılar əlavə “elmlərdə”- əmək, kulinariya, makramedə (Amerikada həyat üçün faydalı olan belə bir predmet var) üstündürlər. Belə olduqda  yankilər təhsil üzrə komissiya yaratmışlar- komissiya universitetə qəbul olmaq üçün yuxarı sinif şagirdlərinin hansı məsələləri həll etməyini aydınlaşdırmalı idi. Riyaziyyat üzrə komissiyaya Nobel mükafatı laureatı Q.Siborq rəhbərlik edirdi- abituriyentlər üçün məsələləri o şəxsən özü tərtib etdi. Nobel əqli amerikalı uşaqların səviyyəsini yüksəltməyə yönəldildi. Siborqun tərtib etdiyi Amerika məktəbinin məzunlarının həll etməli olduğu misallardan biri: kalkulyatorsuz 111-i 3-ə bölün. Bu gün amerikalı məzunlar bunu həll edə bilmirlər. Amerikalı müəllimlərin 80 %-i ikidə birin üstünə üçdə bir gələ bilmirlər- belə ki onların kəsr haqqında təsəvvürləri yoxdur. Amerikanın fizika üzrə federal təhsil proqramı tələb edir ki, uşaqlar suyun iki faza vəziyyətini- maye və buz- bilsinlər. Siborq tələb etdi ki, proqrama 3-cü faza vəziyyəti- buxar da əlavə olunsun. Deyəsən çox da ciddi tələb deyil? Bəs sonra nələr baş verdi? Sonra baş verənlər “Kaliforniya müharibəsi” adı ilə tarixə düşüb: senatorlar və konqresmenlər məktəb proqramının bu qədər mürəkkəbləşməsinə qəti etiraz etdilər! Senatorlardan biri yüksək kürsüdən bəyanatla çıxış etdi: “Mən öz ştatımda seçicilərin 41,3 % səsini toplamışam- bu o deməkdir ki xalq mənə inanır. Mən xalqın nümayəndəsi kimi özüm başa düşdüyüm təhsil sistemi uğrunda mübarizə aparacam. Əgər mən nəyi isə başa düşmürəmsə, onda bunu bizim uşaqların bilməsi lazım deyildir”.
 Digər senatorlar hətta kaliforniyalılara siyasət damğası vurmaq istədilər- onları irqi dözülməzlikdə və siyasi səhv buraxmaqda günahlandırdılar. Hətta çıxış edənlərdən biri bəyan etdi ki, fizika proqramına buxar haqqında məlumat daxil etmək irqçilikdir, belə ki universitetə qaraların qəbul olmasının qarşısını alır, çünki “heç bir zənci heç vaxt rəngi, iyi, dadı olmayan su buxarını başa düşə bilməz”. Bu “irqçiliyə qarşı çıxan qəhrəman” Amerika yaradıcısının, müstəqillik bəyannaməsinin müəllifi olan prezident T.Ceffersonun sözlərinin təkrarıdır. Prezident vaxtı ilə demişdir: “Heç bir zənci heç vaxt Evklidin həndəsəsini, onun müasirlərinin şərhini başa düşə bilməz”.
 ABŞ təhsil sisteminin səfeh bir vəziyyətdə olması göz qabağındadır. Kaliforniya müharibəsi iki il davam etmişdir. Xoşbəxtlikdən bu müharibədə Kaliforniya qalib gəldi. Və bu gün Kaliforniya təhsil proqramı federal proqramdan üstündür- kaliforniyalı uşaqların buxar haqqında məlumatları var. Amerika təhsil sistemində olan acınacaqlı vəziyyət barədə riyaziyyatçı olmuş bir alimin etirafı: “Uşaq vaxtı özüm sərbəst kitablardan istifadə edərək riyaziyyatla məşğul olmuşam. Mənim başımda iki təfəkkür, iki riyaziyyat olmuşdur- biri həqiqi, digəri müəllimlər üçün. Müəllimlərə partiya öyrətdiyi kimi cavab verirdim, başımda isə həmişə düzgün cavab olurdu. ABŞ-da ikili əxlaq olmadan heç nə etmək olmaz”. Amerikanın dünyanın hər yerindən çoxlu sayda alim gətirməsi təsadüfi deyildir- onlar öz alimlərini yetişdirə bilmirlər.
 Qeyd edək ki, bu hal təkcə Amerika üçün səciyyəvi deyil; yəhudi-mason işğalı altında olan bütün ölkələrdə təhsilin vəziyyəti acınacaqlıdır, Fransada isə vəziyyət lap faciəlidir. 2002-2003-cü illərdə Böyük Britaniyada yuxarı sinif şagirdləri arasında sorğu keçirilərkən məlum olmuşdur ki, çətin yazılmasına baxmayaraq, uşaqların əksəriyyəti futbolçu Bekhemin soyadını düz yazmışdır. Ancaq bir soyadı onlar yazarkən səhvə yol vermişlər -Şekspir- bu, Böyük Britaniya həyatının bugünkü reallığıdır.
***
 Hətta istehlak cəmiyyətinin ən qısqanc müdafiəçilərindən olan liberalizmin klassiki L.Mizes etiraf edir ki, ABŞ-ın ən yüksək dairə hesab olunan təbəqəsi ən varlı ailələrdən təşkil olunur. Bu “cəmiyyətdə” əksəriyyət nə kitabla, nə də ideyalarla maraqlanmırlar. Onlar görüşərkən ya kart oynayır, ya da mədəniyyət problemləri haqqında yox, daha çox idman haqqında danışırlar. Hətta kitaba qarşı biganə olmayanlar belə yazıçıları, alimləri, rəssamları ünsiyyət üçün maraqsız hesab edirlər. Burada ali təbəqəni və ziyalıları keçilməz uçurum ayırır.
 ABŞ cəmiyyətində eqoizmin yüksəlişi ayrı-ayrı şəxslərin maraqlarının ictimai həyatın fokusuna, fırıldağına çevrilməsində təzahür edir. İnsan hüquqları haqqında deyilən gözəl sözlər eqoizmin cəmiyyətin dünyagörüşünün əsasına çevrilməsi faktını gizlədir. Eqoizm ictimai onanizmdir və bu pozğun başlanğıcla ictimai həyatın bütün sahələri qidalanır. Əslində əxlaq və eqoizm bir araya sığışmır belə ki əxlaq- ictimai normadır. Əgər hər hansı bir adam üçün ilk növbədə onun şəxsi personu vacibdirsə, onda burada hansı əxlaqdan danışmaq olar? Məsələn, əgər söhbər sənin şəxsi rifahından, xoş güzaranından gedirsə, onda oğurluq etmək günah hesab olunmur. Əgər tamahkarlıq tələb edirsə, onda başqa adamı öldürmək də günah hesab olunmur. Ən əsası “ilişməməkdi”.
 Məhz buna görə də bu gün ABŞ-da və digər kapitalist ölkələrində cinayətkarlıq gündən-günə artmaqdadır. Almanların zarafatla verilən “11 tələb”ləri var- o belə yekunlaşır: “Sən özünün tutulmağına (ilişməyinə) imkan verməməlisən”. Yəni bütün 10 tələbləri pozmaq olar, ancaq bu gizli qalmalıdır. Bax beləcə bu gün ABŞ-da müqəddəs kitablar da lağa qoyulur. Məsələ lağa qoyulmaqda deyildir, təsəvvür olunduğundan daha ciddidir. Bayağı bir həqiqət var: “Amerikalılar üçün milli idman növü – bəyannaməni elə doldurmaq lazımdır ki, dövlətə daha az qalsın”. Hər il vergi bozu ən azı 350 milyard həcmində olur. Bu o deməkdir ki, oğurluq amerikalıların ümummilli xüsusiyyətlərinə çevrilib. Həm də ona pis hal kimi baxmırlar, əksinə maraqlı bir şey kimi mifik don geyindirirlər. Dediklərimizin sübutu üçün daha bir fakt: ABŞ-da istintaq araşdırmaları nəticəsində məlum olmuşdur ki, 2005-ci ildə Katrin və Rita qasırğası qurbanları üçün ayrılan humanitar yardımdan milyard dollar oğurlanmışdır. Həm də bu o vaxt baş verir ki, fəlakətə düçar olanlar çadırlarda, vaqonlarda yaşayırlar- yəni amerikanlar başqalarının bədbəxtliyindən, düçar olduqları əzabdan pul qazanırlar.
 Qərb üçün illər boyu sosializm cəmiyyətində olan oğurluqdan danışmağı xoşlayırlar- bəs sosializmdə necə oğurlayırdılar? Bu uşağın kəkələməsinə oxşayırdı: laboratoriyadan bir şüşə spirt, tikintidən bir ovuc mismar götürürdülər. Kapitalizmdə isə belə xırda şeylər eyib sayılır, burda oğurluq böyük miqdarda- milyardlarla olur. Bu gün cəmiyyətdə baş verənlər, hər gün qarşılaşdığımız, bizə qəribə görünənlər qanunauyğunluq kimi qəbul olunmalıdır: yeni ictimai sistemin yaranması MDB məkanında cinayətkarlığın 6-8 dəfə artmasına gətirib çıxarmışdır. Rusiya MDB ölkələrinin siyahısına liderlik etsə də, ABŞ və Avropa ölkələri ilə müqayisədə orada olan oğurluq çox da böyük deyildir. BMT-nin korrupsiyaya qarşı konvensiyasında qeyd olunur ki, dünyanın korrupsiya büdcəsi 840 milyard yevrodur (1 trilyon dollardan çox). Əslində kapitalizm özü başdan-başa oğurluq deməkdir. Belə ki izafi dəyər yox olmamışdır- bu gün onun haqqında danışmamağa cəhd edirlər. İşçi qüvvəsi dilənçi vəziyyətinə salınmışdır. İri korporasiyaların rəhbərləri 1980-cı ildə orta səviyyədə olan qulluqçudan 42 dəfə çox pul aldıqları halda, 2000-ci ildə onlar 531 dəfə çox almışlar. Bu günün kapitalisti unitazını qızıldan düzəltdirir.
 Ümumiyyətylə oğurluq kapitalizm cəmiyyətinin iliyinə işləmişdir. Kapitaliz mühitində cinayətkarları filmlərdə, kitablarda qəhrəman kimi təqdim etmək qəbul olunmuş əxlaq normasıdır. Oğurluqla pul qazananlar cəmiyyətdə hörmətli adam kimi qəbul olunurlar. Əxlaq normalarını da onlar yazırlar, hətta onların ölümü də qeyri-adi qəbul olunur: olduqca təmtəraqlı dəfn mərasimi təşkil olunur, sifarişlə onların adına poema yazılır, filmlər çəkilir, onların heykəlləri qoyulur. Adamların şüuruna zorla yeridilir ki, nəyin bahasına olursa-olsun pul qazan- yalnız pul olanda cəmiyyət səni qəbul edir. Bu cür kapitalist əxlaqı bəşəriyyəti hara sürükləyir?
 Xalqın qanını içərək pul qazanan oliqarxları ən hörmətli qonaq kimi tok-şoulara dəvət edirlər, onlar burada camaatın başını qatır, auditoriya isə onlara diqqətlə qulaq asır, onlara dövlər mükafatları təqdim edirlər, televiziyalarda onların xeyriyyə əməllərindən reportajlar verirlər- adamlar etdikləri işlərə görə onlara minnətdarlıqlarını bildirirlər. Heç kim başa düşmək istəmir ki, onlar bizim milyonları oğurlayır və yüz manata bizim yaltaqlığımızı alırlar. Kapitalizm adamların oğurluqla barışdığı cəmiyyətdir- burada yalnız bir tələb hökmranlıq edir: “Oğurlamaq olar, ancaq çalış ilişməyəsən”. Hətta televiziya reklamlarında belə aldatmağa xeyli yer verilir, oğurluq təbliğ olunur. Beyinlərə oğurluq və aldatmaq əxlaqının necə yeridildiyini xalq özü də hiss etmir.

VIII yazı: Amerikanların həyat kredosu “xoşbəxtlik puldadır” olmuşdur

Zorakılıq artıq Amerikan cəmiyyəti mədəniyyətinin ayrılmaz hissəsinə çevrilmişdir

 Sözün həqiqi mənasında böyük, həqiqi olanlar məhv olunur, gülüş hədəfinə çevrilir, zorla qoparılıb atılır. Ortabablar, çox qabiliyyətsiz aktyorlar, yazıçılar, müğənnilər, modelyerlər cəmiyyətin kumirinə çevrilir- onların əksəriyyəti pozğunlardır.
 “Millət” sözü tədricən irqçi və mənfi bir şey kimi leksikondan sıxışdırılır. Adamları daha çox istehlakçı, elektorat, vergi verən adlandırırlar. Amerikada vətənpərvərlik- vətənə yüksək gəlir əldə etmək mənbəyi kimi baxanlar üçün maskadan başqa bir şey deyildir. Milli dövlət və millətin yalnız mənasız yox, həm də ziyanlı bir şey olduğunu əsaslandıran, onların daimi müharibələr və münaqişələr mənbəyi olduğunu sübut etməyə çalışan yeni-yeni “elmi” işlər işıq üzü görür. “Öz dövlətini və millətini sevmək səfehlikdir”- deyən bu “tədqiqatlar” onların hər vəchlə məhv edilməsini məsləhət görürlər.
 Hər cür ənənələrdən, milli dəyərlərdən məhrum olan belə bir qurum faydalı ola bilərmi? Heç kim bu məsələni ciddi şəkildə müzakirəyə çıxarmır; doğrudur, hardasa bu məsələ elə-belə, fakultətiv formada müzakirə olunur, ancaq bu müzakirələrdə deyilən fikirləri heç kim eşitmək istəmir. İndi hamını pul narahat edir, hamı pul haqqında fikirləşir, pul hər şeydir. Bu cəmiyyətə əslində nə şəxsiyyət, nə elita, nə də millət lazım deyil; ona kütləvi istehlakçı lazımdır- onu daha heç nə düşündürmür. O.Toffler “Üçüncü dalğa” əsərində yazırdı: “Üçüncü dalğa sivilizasiyası hakimiyyət bölgüsünün yeni sisteminə əsaslanacaqdır- burda millət bir varlıq kimi öz əhəmiyyətini itirəcəkdir, bunun əvəzində digər institutlar- transmilli korporasiyalardan tutmuş yerli hakimiyyət orqanlarına qədər- daha mühüm rol kəsb edəcəkdir”. Məhz buna görə də gələcək haqqında praktiki olaraq bütün filmlərdə milli dövlətlər və millətlərin olmaması tam aydındır. V.A.Nikonov “Rusiya dünyada öz yerinin axtarışındadır” məqaləsində bəşəriyyətin gələcəyi ilə bağlı narahatlığını gizlətmir: “İri beynəlxalq biznesin və nüfuzlu qeyri-hökumət təşkilatlarının -dini, ekoloji, xeyriyyə, hüquq müdafiəçiləri- inkişaf etməsi ilə dövlət faktiki olaraq hakimiyyət və dünyanın taleyini həll etmək funksiyalarını yerinə yetirmək üzərindəki inhisarını itirir. Bu gün dünya proseslərinə “Maykrosoft” kompaniyasını və ya “Qrinpis” kimi ictimati təşkilatın təsiri BMT-yə üzv olan dövlətlərin yarıdan çoxuna nisbətən daha böyükdür. Dövlətin cəmiyyəti idarə etmək və hər hansı daxili problemi nizama salmaq qabiliyyəti zəifləyir, daha çox məsələlər həll olunmaq üçün beynəlxalq səviyyəyə çıxarılır. İqtisadi siyasətdə vəziyyətə daha çox transmilli korporasiyalar nəzarət edir. Tezliklə transmilli korporasiyaların iqtisadi gücü hətta aparıcı dövlətlərin imkanlarından da güclü olacaqdır”.
 Mövzudan kənara çıxmayaraq Amerika vətənpərvərliyi adlanan məsələ ətrafında xüsusi dayanmaq istərdik. Belə bir əfsanə dolaşır ki, amerikalılar qeyri-adi, həddən artıq böyük vətənpərvərdirlər. Təəssüf ki dünyanın hər yerində olduğu kimi bizdə də bəziləri bu fikri təkrarlamağı, amerikalıları bizə nümunə göstərməyi xoşlayırlar! Əslində isə amerikalılar pulun vətənpərvəridirlər. Amerikada deyildiyi kimi, “amerikalının işi pul qazanmaqdır”. Əgər amerikalıya başqa ölkədə pul versələr, onlar bir nəfər kimi həmin ölkənin “vətənpərvər”inə çevrilərlər. Bu da təbiidir: vaxtilə onların əcdadları var-dövlət dalınca öz vətənlərini tərk edib Amerikanı özlərinə vətən seçmişdilər. Aydın olanda ki vətənpərvərlik yalnız maaş üçün banka yürüş olmayıb həm də müəyyən qurbanlar tələb edir, onda Amerikaya olan böyük məhəbbət tüstü kimi uçub getdi. Amerikalılar filmlərdə və atəş açılmayan yerlərdə, məsələn, Yuqoslaviyada “qəhrəmancasına vuruşdular”- şəhəri lap yüksəklikdən bombardman etdilər. Onlar yalnız bu cür döyüşə bilirlər. Əsl döyüş meydanında isə, məsələn Vyetnamda olduğu kimi, onlar qorxaq vuruşurlar. İctimai rəy dərhal müharibəni dayandırmaq ruhuna köklənir, “qaynar nöqtələrdən” qayıdanlar gülüş hədəfinə və izqoya (əvvəlki vəziyyətini itirdiyinə görə həyat vəsaitindən məhrum olanlara) çevrilirlər, nümayişlərdə Amerika bayrağını cırırlar, tapdalayırlar, yandırırlar. Sonra həyat öz axarına düşür, “bank-maaş-bar” ritmi davam edir, hamı yenidən vətənə olan məhəbbətini nümayiş etdirir. Bu “Amerika vətənpərvərliyi”dir.
 1997-ci ildə Amerikanın “Parents” jurnalı amerikalı ailələrin həyat dəyərləri haqqında ABŞ və Kanadadan olan 7 700 valideyn arasında sorğu keçurmişdir. Amerika ailələri ierarxiyasında ən aşağı yerdə vətənpərvərlik gəlir, ondan sonra yalnız ədəbiyyat və incəsənət əsərlərinin başa düşülməsi gəlir. Amerikalıları nə öz ölkələri, nə orada kimin hakimiyyətdə olması maraqlandırmır- onlar üçün vacib olan odur ki, heç kim onların pul qazanmasına mane olmasın.
 Amerikanın ən varlı adamı Rokfeller ilk qazancını bacılarına konfet satmaqla əldə etmişdir. O, mağazadan konfet alır, onu xırda hissələrə bölüb bacılarına satırdı. Ən maraqlısı odur ki, o bu birinci biznesi haqqında danışarkən heç vaxt utanmamışdır, onun gələcək nəsli isə bu anadangəlmə kommersiya bacarığı ilə qürrələnmişdir. Rokfellerin tərcümeyi-halında yazılır: “Con Rokfeller 1893-cü il iyulun 8-də Nyu-York ştatında anadan olmuşdur. Onun atası Eyrezi Rokfeller əxlaqsız, pozğun, at oğrusu, şarlatan, cüvəllağı, iki arvadlı və yalançı olmuş, bununla belə pulu çox sevmişdir. Ona görə də uşağın tərbiyəsi ilə anası- əqidəli baptist məşğul olmuşdur. Xoşbəxtlikdən gələcək milyarderə atasından yalnız pula olan məhəbbəti irsən qalmışdır”.
 Rokfeller böyüyəndən sonra bazar münasibətlərini öz ailəsinə tətbiq etməyə başladı. Bütün ailə münasibətinə tamahkarlıq, acgözlük və bazar ruhu hopmuşdur. Məsələn, Rokfeller öz oğluna səkkiz yaşına qədər qız paltarı geydirmişdir- ailədə bir-birinin ardınca köhnə paltarları cırılana qədər geyinmək qəbul olunmuşdur. Evdə bazar iqtisadiyyatının maketi qurulmuşdur: qız “baş direktor” idi, bütün uşaqlar isə tam təfsilatı ilə mühasibat işləri aparırdılar. Hər bir uşaq öldürülən bir milçək üçün iki sent, qələmi itiləmək üçün on sent, bir saat musiqi ilə məşğul olmaq üçün beş sent alırdı. Bir gün konfet yeməmək iki sent idi, sonrakı hər bir gün isə on sent qiymətləndirilirdi. Bir sözlə, Rokfellerin həyat kredosu “xoşbəxtlik puldadır” olmuşdur.
 Çox az adam bilir ki, digər varlı amerikalı, “dahi” hesab olunan Billi Qeytsin ali təhsili belə yoxdur. O məktəb təhsili ilə kifayətlənmişdir, onu hətta oxuya bilmədiyinə görə az qala məktəbdən də qovmaq istəmişlər. Bəs o necə varlı adam oldu? Bəlkə o dahi proqramçıdır və məktəb biliyi ona kifayət edir? Öz yüksəlişinə görə Qeyts İVM kompaniyasına borcludur. Möcüzə baş verir: bütün sifarişçilər müflis olur və İVM Harvard universitetindən oxuya bilmədiyinə görə qovulmuş yazıq Qeytsə “Şəxsi kompüterlər üçün əməliyyat sistemi” qurmağı təklif edir? Siz bu nağıllara inanırsınızmı? Məlum olmuşdur ki, Qeytsin anası İVM-də işləmiş, burada vacib post tutmuşdur. Yeri gəlmişkən, Qeytsin atası da süpürgəçi olmamışdır, o Sietlidə ən hörmətli hüuqşünas idi. Anası tərəfdən babasının atası Nasional Siti Bank-ın təsisçisi olmuşdur. Ona görə də oğlunun oxuması üçün pul verə bilməyən valideynlər haqqında göz yaşı ilə danışılan nağıl aşağı pillədən qalxaraq istedadlı proqramist uşağın milyarder olması ilə bağlı ideoloji təbliğatdır: “Amerika arzularının” həyata keçməsi üçün yaraılan şəraitlə bağlı uydurmalardır. Deyilənlərə ABŞ-ın digər varlı adamı olan D.Tramponun sözlərini əlavə etmək olar: “Vəzifə qazanmaq üçün çoxlu üsullar var, ancaq onlardan ən düzgünü- lazım olan ailədə doğulmaqdır”. Ona görə də hər bir iri biznesmenin karyerasını qiymətləndirərkən belə deyə bilərik: “haradasa, kimsə, kiminsə”.
 1970-ci ildə satana (şeytan) kilsəsi ABŞ kilsələrinin milli Şurasına qəbul edildi. Pentaqonda digər konfessiyalarla yanaşı satana kilsəsinin baş kapellası da təmsil olunurdu- onun rəhbərliyində ABŞ hərbi qüvvələrinin ehtiyaclarına xidmət edən yüzlərlə kapelanlar- satanistlər dayanırdı. Amerika prezidentləri də həmişə gizli şəkildə satanizmi müdafiə etmişlər. Lakin Reyqandan başlayaraq bu müdafiə açıq şəkildə həyata keçirilməyə başladı. 1987-ci ildə Reyqan açıq şəkildə “müasir Amerika həyatında satanizmin mühüm rolunu” etiraf etdi və seçicilərin bir hissəsinin maraqlarının nəzərə alınmasının vacibliyini qeyd etdi. Reyqan administrasiyası satanistlərin hüquqlarını genişləndirmək üçün bir sıra qərarlar qəbul etdi: dövlət xidmətinə, o cümlədən hökumətdə vəzifələrə təyin olunanda satanistlərin hüquqlarının pozulmasına yol verməmək; “məşhur amerikalı qabaqgörənləri, bəsirətli adamları, okkulistləri və nekromantları” məsləhətçi kimi prezident və hökumət orqanlarına işə cəlb etmək, satanistlərin heysiyyatına toxuna biləcək hər hansı sözün və ifadənin dövlət sənədlərində və materiallarında getməsinə yol verməmək.
 Satanizm tədqiqatçısı S.Brenanın məlumatlarına görə ABŞ-da 100 minə qədər satanisti, iblisə sitayiş edənləri birləşdirən təqribən səkkiz min satanist “qurumu” var. Amerika satanistlərinin təşkilatlarının Qərbi Avropanın, Latın Amerikasının bir çox ölkələrində, o cümlədən Kanadada, Avstraliyada, Yeni Zelandiyada və Rusiyada filialları var. Satanizm amerikalı gənclərin həyatına möhkəm daxil olmuşdur. ABŞ məhkəmələrində müntəzəm olaraq satanizm və ritual ölüm hadisələri ilə bağlı proseslər gedir- burada ittiham olunanlar gənc satanistlərdir. Cavan adamların əksəriyyəti üçün satanizmə daxil olmaq “Helluin” bayramıdır. Heç təsadüfi deyildir ki, Amerika satana kilsəsi bu günü açıq şəkildə öz bayramları elan etmişlər- bu gün şeytanın varlığını göstərmək üçün istifadə olunmalıdır. Əksər satana sektalarında rok musiqi (xüsusən “ağır rok”) şeytana pərəstiş ritualına giriş kimi istifadə olunur.
 Ən yeni satanist əlamətlər yalnız Amerika hökumətinə yox, həm də iri korporasiyalara da toxunmuşdur. 1990-cı il martın 1-də amerikalı teleaparıcı Fila Donaxyunun şoularından birində “Prokter end Qembl” korporasiyasının rəhbərləri çıxış etdilər. Onlar televiziya tamaşaçılarına bəyan etdilər ki, satanist kilsəsinin davamçılarıdırlar və bu kilsəni saxlamaq üçün gəlirlərinin bir hissəsini onun hesabına köçürürlər. Donaxyunun onlara “bu etirafla öz biznesinizə ziyan vuracağınızdan qorxmursunuz?” sualına korporasiya rəhbərləri olan satanistlər belə cavab verdilər: “Amerika Birləşmiş Ştatlarında bizə ziyan vuracaq qədər xristian yoxdur”. Bu çıxışdan sonra ABŞ-da etiraz aksiyaları və satanist korporasiyalarının mallarını almamaq, malları boykot etmək üçün imzalar toplanmağa başladı. Lakin Amerika hökuməti dərhal satanistlərin müdafiəsinə qalxdı və imza toplayanlara başa saldılar ki, bu yolla onlar dini azlıqların hüquqlarını pozurlar. Satanistlər haqqında nə isə oxuyanda adama elə gəlir ki, hansısa dəliliyin gələcəyi haqqında -qorxulu filmlərdə olduğu kimi- əsər oxuyursan. Müəllif heç vaxt olması mümkün olmayan hansısa hadisəni təxəyyülünün məhsulu kimi ortaya qoyur. Əslində isə bu gələcək dəlixana ilə bağlı sayıqlamalar olmayıb bu günümüzün reallığıdır.

IX yazı: ABŞ filmlərində adətən biznesmenlər, quldurlar və fahişələr təbliğ olunur

Hiyləgər Tavistok təşkilatı çoxlu ziyalı zombiləri televiziyada yerləşdirilən səthi informasiyalar vasitəsilə ələ keçirir

 Əksər müasir fimlərdə üç növ personajlar çıxış edir: biznesmenlər, onların ovuna çıxan quldurlar, onlara xidmət edən fahişələr. Doğrudur elə filmlər var ki orada yalnız biznesmenlər və onların ailə üzvləri görünür (məsələn, Meksika serialları belə olur). Elə filmlər də var ki orada qəhrəmanlar ya quldurlar, ya da fahişələr olur. Elə filmlərə də rast gəlmək olur ki əsas rol sadə sürücüyə və ya polisə ayrılır, bununla belə bütün ekran boyu onlar biznesmenlərlə, quldurlarla, fahişələrlə ünsiyyətdə olurlar- bəzən elə personajlarla əlaqədə olurlar ki yaxşı olaydı film biznesmenlərə həsr olunaydı. Bu bizi əhatə edən gerçəkliyi əks etdirir. Zəmanəmizin qəhrəmanları bunlardır: quldur, soyğunçu, fahişə, killer və ya fırıldaqçı- böyük pressanın, kitabların, filmlərin, televiziya verilişlərinin “dəbdə olan” qəhrəmanları bunlardır və bu cür vəziyyət təkcə ABŞ-ın real həyat tərzi deyildir.
 Son zamanlar adamlar sürətlə dəyişirlər -adamları məhz pis modelə çevirmək istəyirlər- ondan pataloji qəddar adam yaradırlar. Amerika məktəblərində yeniyetmələrin bir-birini və müəllimləri odlu silahla öldürmələri ilə çoxdan heç kimi təəccübləndirmək olmur- indi uşaqlar artıq uşaq bağçasında qatilə çevrilirlər. Ən qanlı tarix 1999-cu il aprelində Ziffitonda məktəblilərin qətlə yetirilməsi olmuşdur. Həmin vaxt iki yeniyetmə avtomat silahdan atəş açaraq məktəbliləri qətlə yetirmişlər- 15 nəfər ölmüş, 23 nəfər isə yaralanmışdır.
 ABŞ-da ən gənc qatil Maunt-Morrisdən olan birinci sinif şagirdi olmuşdur- 2000-ci il fevralın 29-da pistoletdən açılan atəşlə sinif yoldaşlarını qətlə yetirmişdir.
 Bu cür hadisələr hər il baş verir- o artıq ənənə halını almışdır. Əgər 1995-ci ildə bu cür hadisə bir dəfə qeydə alınmışdırsa, 2005-ci ildə artıq üç belə hadisə törədilmişdir. İllər keçir, rəqəm göstəriciləri durmadan artır- lazımi təşkilatlar bunların qarşısını almaq əvəzinə statistika ilə məşğul olmağa üstünlük verirlər. 2006-cı ildə bir neçə həftə ərzində Amerika məktəblərində bir-birinin ardınca üç qanlı hadisə törədildi; beş nəfər öldürüldü, bir nəfər ağır yaralandı. Connecticut əyalətində məktəbə edilən qanlı hücum 20-si uşaq olmaqla 27 adamın ölümünə gətirib çıxardı.
 Bənzər olaylar ABŞ-da tez-tez baş verir. Bu hücumlardan internetdə tapdıqlarımız bəzilərini oxuculara təqdim edirik.
 1 avqust 1966: ABŞ-ın Texas Universitetinin saat qülləsindən ətrafa atəş açan Charles Vhitman, 16 adamı öldürərkən, 31 adamı da yaralamışdı.
 12 iyul 1976: ABŞ-ın Kaliforniya State Universitesinin kitabxana gözətçisi Edvard Charles Allavay 7 iş yoldaşını öldürmüş və 2 adamı yaralamışdı.
 18 iyul 1984: ABŞ-ın Kaliforniya əyalətindəki işsiz qalan keçmiş təhlükəsizlik əməkdaşı James Oliver Huberty hamburger satan bir restorana açdığı atəş nəticəsində 21 adamı öldürdü. Qatil snayperlər tərəfindən öldürüldü.
 20 avqust 1986: ABŞ-ın Oklohoma ştatında Pat Sherrill 14 adamı qətlə yetirdi, sonda özü də intihar etdi.
 18 iyun 1990: ABŞ-ın Florida əyalətində xüsusi bir iş yerinin ofisində təsadüfi atəş açan Ceyms Edward Pough 10 adamı öldürüb 4 adamı yaralamışdı. Qatil daha sonra intihar etmişdi.
 16 oktyabr 1991: ABŞ-ın Texas əyalətindəki bir kafeteriyaya atəş açan Corc Hennard 23 adamı öldürmüş, 20 adamı yaralamışdı.
 20 aprel 1999: ABŞ-da bir liseyə edilən silahlı hücumda 13 adamı öldürən, 26 nəfəri yaralayan Eric Harris (18 yaş) və Dylan Kleboldun (17 yaş) ən az 500 adamı öldürməyi və daha sonra bir təyyarə qaçıraraq New-Yorka salmağı planladığı ortaya çıxmışdı. İkisi də törətdiyi cinayətin sonunda məktəbin laboratoriyasında intihar etmişdi.
 16 aprel 2007: ABŞ-dakı Virciniya Texnologiya Universitetində 32 adamı qətl edərək sonda özü də intihar edən Seung-Hui Chonun psixoloji müalicə aldığı ortaya çıxmışdı.
 10 mart 2009: ABŞ-ın Alabama əyalətində ailəsi, qohumları və əyalət şərif müavini daxil 10 nəfəri atəş açaraq öldürən Michael McLendon, daha sonra intihar etmişdi.
 5 iyun 2009: ABŞ-ın Texas ştatındakı Fort Hood hərbi bazasında silahlı hücum təşkil edərək 13 adamı öldürən, 42 nəfəri yaralayan mayor Nidal Malik Həsən, 13 ayrı cinayət iddiasından, 32 ayrı cinayətə təşəbbüs iddiasından mühakimə olundu.
 8 iyun 2011: ABŞ-ın Tucson şəhərindəki tədbir keçirilən zaman şizofreniyalı olduğu ifadə edilən Jared Lee Loughner xalqa silahlı hücum təşkil etmişdi. ABŞ Konqres üzvü Gabrielle Giffords daxil 13 adam yaralanmış, federal hakim John Roll, Giffordsun köməkçilərindən Gabe Zimmerman və 9 yaş bir qız uşağının da aralarında olduğu 6 adam ölmüşdü.
 20 iyul 2012: ABŞ-ın Kolorado əyalətində Betmen seriyasından olan “Qara cəngavər yüksəlir” adlı son filmin qalasında kütləyə atəş açaraq 12 adamı öldürən, 58 nəfəri yaralayan Ceyms Holmes edam cəzasına məhkum edilmişdi.
 5 avqust 2012: ABŞ-ın Visconsin əyalətinin Milvaukee şəhərində bir Siqh məbədinə atəş açaraq 6 adamı öldürən, 3 adamı yaralayan təqaüdçü əsgər Vade Mişel Page, daha sonra intihar etmişdi.
 14 dekabr 2012: 20 yaşlı Adam Lanza Nyutaun şəhərindəki orta məktəblərdən birində atəş açaraq azı 27 nəfəri öldürüb.
 ABŞ prezidenti Barak Obama keçirtdiyi mətbuat konfransında bildirdi ki, silah satışına nəzarəti gücləndirmək üçün Co Baydenə xüsusi işçi komissiyanı yaratmağı tapşırıb. Obama dedi: “Amerika vətəndaşlarının əksəriyyəti silah saxlama haqqında bir çox qanunun dəyişilməsini istəyirlər. Lakin zorakılığı nəzarət altında saxlamaq üçün silah saxlama haqqında qanunu dəyişmək kifayət deyil, çünki zorakılıq artıq cəmiyyətimizin mədəniyyətinin ayrılmaz hissəsinə çevrilib.”
 Amerikadan olan jurnalist Mark Qlenn isə İsrailin Amerikada zorakılıq mədəniyyətini məqsədli şəkildə yaymaq istədiyini yazıb. Aydaho ştatında olan bu jurnalist Press Tv-yə etdiyi açıqlamada, illərdir İsrailin amerikalılar üzərində təsiri və nəzarəti nəticəsində zorakılığın xalq içərisində müqəddəs bir inanca çevrildiyini deyib. Mark Qlenn Amerikada İsraillə bağlı media orqanlarının illərdir xalqı odlu silahlardan istifadəyə təşviq etdiklərini, bu yolla amerikalıları müharibə oyuncağına çevirmək istədiklərini və vaxtı gələndə bu faktordan dinə qarşı istifadə etməyi planlaşdırdıqlarını bildirib. O, Amerika xalqı içərisində zorakılığın öz-özünə ortaya çıxmadığını, əksinə illərdir sionistlərin bu istiqamətdəki davamlı çalışmalarının nəticəsi olduğunu söyləyib.
 ROK- QORXULU SİLAH. Ağır musiqi, o cümlədən, rok satanizmlə sıx bağlıdır. İlk növbədə daha yüngül formalardan başlayıb, cavanların düşüncələrinə hakim olandan sonra açıq-saçıq mason və satanist ideologiyasını təbliğ edirlər. Rok-musiqi açıq-aşkar şeytana ibadət etdiyini söyləyən yəhudi mənşəli Elvis Preslinin adı ilə sıx bağlıdır. Axırda ömrünü artıq doza narkotik qəbul etməklə sona çatdırmış Elvis Presliyə bu gün ABŞ və İsraildə çoxlu abidələr ucaldılmışdır. Başqa bir yəhudi və mason C.Rabinin şüarı bu idi: “Ürəyinin istədiyini et”. O, “Et” adlı kitabında yazır: “Biz gəncliyi, musiqini, seksi, narkotik və üsyankarlıq əhval-ruhiyyəsini xəyanətlə elə bir-birinə qarışdırdıq ki, daha bunları ayırmaq mümkün deyil”.
 Artıq rok musiqinin tərbiyə etdiyi gənc nəsil dedikdə cırılmış cins geyinmiş və əcaib-qəraib saç düzümlü bitçiləri (beat generation), məhəbbət dedikdə iki homoseksualist arasında çirkin əlaqəni, azad gənc dedikdə dini və mənəvi dəyərlərə lağ edən, amma eyni zamanda dəqiq hazırlanmış proqram əsasında idarə olunan bədbəxt varlıqlar nəzərdə tuturlur. Gəncləri necə idarə etmək proqramlarını əsasən ABŞ-da müəyyən dairələr hazırlayır və həyata keçirdir. Məsələn, Tavistok və Stenford Təhqiqat Mərkəzi. Bilderberq klubu isə 1954-cü ildə dünya hakimiyyətinə çatmaq üçün “Sakit müharibələr üçün səssiz silahlar” planını hazırlamışdır. Bertram Qross özünün “Mehriban faşizm: Amerikada hakimiyyətin yeni üzü” kitabında bu məsələyə toxunur. O, bildirir ki, Qərb siyasi elitası qlobal mass-media sənayesini idarə edir. Hiyləgər Tavistok təşkilatı çoxlu ziyalı zombiləri televiziyada yerləşdirilən səthi informasiyalar vasitəsilə ələ keçirir. Bunu da demək lazımdır ki, Qərbin apardığı səssiz müharibənin ən fəal “əsgəri” MTV musiqili əyləncə kanalı hesab olunur. MTV dinləyiciləri cəlb etmək məqsədilə müxtəlif musiqi növlərini təqdim etməklə yanaşı, gizli Qərb təşkilatlarının, xüsusilə Tavistokun hazırladığı musiqiləri də təqdim edir. Əlbəttə ki roka və digər ağır musiqi növlərinə xüsusi qiddət ayırırlar. Bu kanalın əsas vəzifəsi cəmiyyətin hiss etməyəcəyi bir şəkildə cavanları idarə etmək və onları cəmiyyətə qarşı qoymaqdır. Anna Kaplan yazır: “MTV kanalı psixoloji manipulyasiyalar metodu haqqında biliklərin əsasında yaradılmışdır”. Vulf isə yazır: “Yaxşı nəticə ələ gətirmək üçün valideynlərin və məktəbin müsbət təsirlərini yoxa çıxartmaq, yaxud azaltmaq lazımdır”.
 Ağır musiqidən silah kimi xüsusilə keçən əsrin 60-cı illərində müsəlman ölkələrində ABŞ və İsrailin vəhşiliklərinə qarşı çıxışlar olan vaxt istifadə olunmuşdur. Psixoloqlar müəyyən ediblər ki, qəfildən səslənən rok, tvist və s. ağır musiqi nümayişə çıxmış tətilçilərin diqqətini yayındırır, onlar mütəşəkkil hərəkət edə bilmir və dağılışırlar. Todd Con “Şeytanın qandallarında” kitabında rok haqqında deyir: “Hər kəs ki hövsələsini basıb musiqinin mətnini araşdırsa, onların eyni tipli olması qənaətinə gələr. Valideynlərə, cəmiyyətə, bütün mövcudlara qarşı müqavimət. Bütün seksual meyllərin insanda azad olması anarxiyanın yaranması üçün əsas şərtdir. Bu da öz növbəsində satanizmin (şeytanpərəstlik) ümumdünya hakimiyyətinə şərait yaradır”.
 Liberal düşüncəli Bertran Rasselin sionizmin və masonların ümumdünya hakimiyyətini qurmaq yolunda “özününkülərinə” verdiyi məsləhətlərdən biri də fasiləsiz olaraq bəzi sözlərin mahnıda təkrarı və musiqi vasitəsi ilə insanlarda qul psixologiyasını formalaşdırmaqdır. Bu gün dünyada təbii sərvətləri ələ keçirmək ücün onlara mane olan, zülmə qarşı mübarizəyə çağıran dinlərlə ölüm-dirim savaşına qalxmış Qərb öz yerli nökərləri vasitəsilə musiqini, açıq-saçıqlığı, pornoqrafiyanı cavanlara mənəviyyat və dinin əvəzedicisi kimi təqdim etməyə çalışır.

Overton Pəncərəsi: Pozğunluq cəmiyyətə necə yeridilir?

X yazı: Pozğunluğun əleyhdarları KİV-ə buraxılmır, amma leqallaşma tərəfdarlarının KİV-də yer alması təmin edilir

Bu liberalizmin dəst-xəttidir- tabuya qadağa qoyan tolerantlıq, cəmiyyət üçün məhvedici olan yayınlar təbliğ edilir, insan şüuruna yeridilir

 “Overton pəncərəsi” haqqında eşitmisinizmi? Eşitməmisinizsə, onda bu İSTƏNİLƏN ŞEYİN LEQALLAŞDIRILMA TEXNOLOGİYASI haqqında oxumağınızı məsləhət görürük. Oxusanız, homoseksualizm və eynicinsli nigahların necə qanuniləşdirilməsini başa düşəcəksiniz. Avropada pedofiliya və inçestin leqallaşdırılmasının yaxın illərdə tamamilə həyata keçiriləcəyi sizə aydın olacaq. Eyni zamanda uşaq evtanaziyası da bu qəbildəndir.
 Cozef P.Overton (1960-2003), “Mackinac Center” ictimai-siyasət mərkəzinin birinci vitse-prezidenti olmuşdur. Təyyarə qəzasında həyatını itirmişdir. “Overton Pəncərəsi” adlı ictimai rəydə problem haqqında təsəvvürlərin dəyişməsi modelini formalaşdırmışdır.
 Cozef Overton cəmiyyətə tamamilə yad ideyaların insanlığın rədd etdiyi dəyərlər sistemindən götürülüb, təmizlənib, ən nəhayət necə qanuniləşdirildiyini təsvir etmişdir. Hər hansı ideya və ya problemin cəmiyyətdə, Overtonun təbirilə desək, imkan pəncərəsi mövcuddur. Bu pəncərə daxilində ideyanı geniş müzakirə etmək, açıq-aşkar dəstəkləmək, təbliğ etmək və qanunvericiliklə təsdiqinə cəhd etmək mümkün ola bilər. Pəncərə imkanlar çərçivəsini dəyişdirməklə tədricən hərəkət etdirilir; əvvəl “ağlasığmazlıq” pilləsindən, yəni ümumi əxlaqa yad, kütləvi inkar dərəcəsindən geniş müzakirə olunur, sonra kütləvi şüurun qəbul və qanunun təsdiq etdiyi “aktual siyasət” mərhələsinə çatdırılır. Bu, özü-özlüyündə beyinlərin yuyulması da deyil, daha incə texnologiyadır. Hədəfin, yəni qurban-cəmiyyətin nəzərindən ardıcıl, sistemli tətbiq və təsir faktının yayınması onu daha effektli edir.
 Aşağıdakı misalda cəmiyyətin qəbuledilməz hesab etdiyi istənilən fikri öncə addım-addım müzakirə etməsi, sonra münasib bilməsi və nəhayət, həmin eybəcərliyi, biabırçılığı təmin edən və qoruyan yeni qanunla barışması göstərilir.  Məsələn, hannibalizm, yəni vətəndaşların bir-birini yemək hüququnun leqallaşması ideyasını götürək. Kifayət qədər qəddar misaldır, deyilmi? Təbii ki müasir dövrdə hannibalizmi təbliğ etməyin mümkünatı yoxdur- cəmiyyət ayağa qalxar. Bu o deməkdir ki, hannibalizmin leqallaşması problemi hal-hazırda imkanlar pəncərəsinin sıfır mərhələsindədir. Overtona görə, bu mərhələ “Ağlasığmaz” adlanır. İndi isə bu ağlasığmazın bütün mərhələlərdən keçərək, necə həyata keçməsinə baxaq.
 Overton bu cür istənilən hər ideyanın leqallaşdırılması texnologiyasını təsvir edir. O, sadəcə konsepsiya təklif etmir, məhz mövcud texnologiyanı təsvir edir. Yəni istənilən nəticənin əldə olunmasına gətirib çıxaran fəaliyyət (tədbirlər) ardıcıllığını göstərir. Belə bir texnologiya insan cəmiyyətinin məhvində nüvə silahından daha effektiv ola bilər.
 Hannibalizm mövzusu cəmiyyət üçün hələ iyrənc və qəbuledilməzdir. Bu mövzunu nə mətbuatda, nə də layiqli həmsöhbətlə müzakirə etmək arzuolunmazdır. Hannibalizm hələ ağlasığmaz, absurd, qadağan olunmuş fenomendir. Overton Pəncərəsinin ilk addımı- hannibalizm mövzusunu ağlasığmazlıq müstəvisindən radikallıq sahəsinə keçirtməkdir.
 Niyə də kannibalizmdən söhbət açmayaq? Ümumiyyətlə, alimlər istənilən mövzu barəsində danışmalıdırlar- onlar üçün qadağan olunmuş mövzu olmamalıdır, onlar hər şeyi öyrənməlidirlər. Belədirsə, “Polineziya tayfalarının ekzotik mərasimləri” mövzusunda etnoloji simpozium təşkil edək. Burada predmetin tarixini müzakirə edək, onu elmi dövriyyəyə buraxaq və bununla da hannibalizm haqqında faktik nüfuzlu bir rəy əldə etmiş oluruq.
 Görürsünüz, sən demə, adamyeyən haqqında da predmetə uyğun, elmi mötəbərlik çərçivəsində söhbət açmaq olar. Overton Pəncərəsi artıq yerindən tərpəndi. Artıq mövqelər gözdən keçirilir. Bununla da cəmiyyətin barışmaz mənfi yanaşmasından daha müsbət münasibət müstəvisinə keçid təmin olunur.
 Yalançı elmi müzakirə ilə eyni vaxtda mütləq hansısa “Radikal Hanniballar Cəmiyyəti” yaranmalıdır. Bu cəmiyyət yalnız internetdə təmsil olunsa belə, lazımi KİV mütləq onların fərqinə varıb, istinad edəcək.
 Birincisi, bu ifadə azadlığının daha bir faktıdır. İkincisi, xüsusi növ bu cür sarsıdıcı ünsürlər radikal hürkü görüntüsü yaratmaq üçün lazımdır. Onlar “pis hanniballar” olacaq və digər hürkü mənbəyinə- “onlar kimi olmayanları odda yandırmağa çağıran faşistlərə” qarşı qoyulacaq. Hürkü müqəvvaları haqqında daha sonra danışacağıq. Başlanğıc üçün insan əti yemək barəsində Britaniya alimlərinin və digər təbiətli radikal ünsürlərin nə düşündüyünü dərc etmək yetərli olardı.
 Overton Pəncərəsinin ilk addımının nəticəsi: qəbuledilməz mövzu dövriyyədədir, tabu toxunulmazlığını itirib, problemə birmənalı yanaşma mütləqliyi aradan qalxıb- “bozun çalarları” yaradılıb. Niyə də yox?!
 Növbəti addımda Pəncərə daha irəli hərəkət edir və hannibalizm mövzusu radikallıq sahəsindən mümkünat sahəsinə keçid alır. Xoş gəlmisiniz! Bu mərhələdə “alimlərə” istinad etməkdə davam edirik. Axı bilikdən üz döndərmək olmaz. Hannibalizm haqqında danışmaqdan imtina edən istənilən şəxs nadan və mövhumatçı kimi möhürlənməlidir.
 Nadanlığı qınayarkən, hannibalizmə mütləq nəcib bir ad fikirləşmək lazımdır ki, hansısa faşistlər müxalif fikirlilərə “hannibal” adını verməyə cəsarət etməsinlər.
Diqqət! Evfemizmin yaradılması- vacib məqamdır. Ağlasığmaz ideyanın qanuniləşdirilməsi üçün onun əsil adı dəyişdirilməlidir.
 Hannibalizm daha yoxdur. İndi bu, məsələn, antropofagiya adlanır. Amma bu termin də yaxında yenisi ilə əvəz olunacaq, şübhəsiz, təhqiredici olmaması şərti ilə. Məsələn, pedarastlığın homoseksuallıq adlanması kimi!
 Yeni adların icad olunmasının məqsədi- problemin məğzini təyinatından yayındırmaq, sözün formasını məzmunundan ayırmaq, ideoloji rəqibləri dildən məhrum etməkdir. Hannibalizm öncə antropofagiya, sonra antropofiliyaya çevrilir, cinayətkarın soyadını və pasportunu dəyişməsi tək.
 Ad oyunlarına paralel olaraq dayaq presedenti də yaradılır. O, tarixi, mifoloji, müasir və ya sadəcə qondarma ola bilər, əsası- legitimləşdirilmiş olsun. O, antropofiliyanın prinsipcə qanuniləşə biləcəyinin “sübut”u kimi ya tapılmalı, ya da uydurulmalıdır.
 Susuzluqdan ölən uşaqlarını öz qanı ilə doyuzduran fədakar ana haqqında əfsanə yadınızdamı?)) Necədir sizinçün?! Bəs hər kəsi dalbadal yeyən antik tanrılar haqqında hekayələr necə? Qeyd edək ki, Romada bu, ümumən normal sayılırdı...
 Və bunun dalıyca hay-küy, qondarma şüvənlik başlayır: “Sizə nisbətən xristianların xüsusilə antropofiliya ilə araları yaxşıdır. Onlar elə indi də ritual olaraq allahlarının qanını içir, ətini yeyirlər. Siz xristian kilsəsini nədə günahlandırmırsınız axı? Ümumiyyətlə, siz kimsiz axı?”
 Bu mərhələdə əsas məqsəd- adam yeməyi heç olmasa qismən cinayət təqibindən azad etmək həzzinə nail olmaqdan ibarətdir. Heç olmasa bir dəfə, bir tarixi an. Belə də edirlər! Texnologiya öz effektini verir.
 Legitimləşdirilmiş presedent təqdim olunduqdan sonra, Overton Pəncərəsini mümkünat sahəsindən rasionallıq sahəsinə tərpətmək imkanı yaranır.
Bu üçüncü mərhələdir. Bu mərhələdə bütöv problemin hissələrə bölünməsi tamamlanır.
 “Adam yemək arzusu insanların təbiətinə xasdır, genetikdir”.  “Bəzən həyatda qalmaq üçün adam yemək labüddür, qaçılmaz hallar var, başa düşün!”. “Yeyilmək istəyən insanlar var”. “Yeyilmək istəyən insanı elə yeyərlər”. “Antropofilləri təhrik edirlər!”. Cəmiyyətə tədricən bunlar yeridilir.
 “Qadağan olunmuş meyvə şirin olur”. “Azad insan nə yemək istədiyinə qərar vermək hüququna malikdir”. “İnformasiyanı gizlətməyin, qoy hər kəs antropofil və ya antropofob olduğuna qərar versin”. “Antropofiliyanın zərəri varmı? Onun qaçılmazlığı sübut olunmayıb”. Təbliğat öz bəhrəsini verir.
 İctimai şüurda problem üçün süni olaraq “döyüş meydanı” yaradılır. Kənar cinahlarda xüsusi olaraq meydana gəlmiş radikal tərəfdarlar və radikal əleyhdarlər yerləşdirilir. İndi isə dəqqət!! Real rəqibləri, yəni hanniballığın qanuniləşdirilməsinə qarşı olan əsl adamları adı çəkilən hürkü müqəvvaları ilə birgə radikal qənim qismində təqdim etməyə çalışırlar. Həmin müqəvvaların əsas rolu fəal psixopat obrazını- adamyeyənləri, yəhudiləri, kommunistləri, qaradərililəri diri-diri yandırmağa çağıran aqressiv faşistlərin, antropofiliya qənimlərinin obrazını yaratmaqdır. Leqallaşmanın real əleyhdarları KİV-ə buraxılmır, amma yuxarıda sadalananların hamısının KİV-də yer alması təmin edilir.
 Bu vəziyyətdə, “yazıq” antropofillər sanki hürkü müqəvvaları arasında qalır, “məntiqi” təmsil edərək, “sağlam düşüncə və insanlıq” pafosu ilə “bütün növ faşistləri” qınayırlar. Bu mərhələdə “alimlər” və jurnalistlər tv və mediadan sizə insanların tarix boyunca zaman-zaman bir-birlərini yeməsini sübut edirlər və bunun normal olmasına işarə vururlar.
 Artıq işin çoxu görülüb! İndi antropofiliya mövzusunu rasionallıq müstəvisindən populyarlıq kateqoriyasına keçirmək olar. Overton Pəncərəsi daha da irəliləyir. Hannibalizm mövzusunu populyarlaşdırmaq üçün onu tarixi və mifoloji şəxsiyyətlərlə, mümkün olduqda hətta müasir media üzlərlə uyğunlaşdırır və pop-kontentdə saxlayırlar. Antropofiliya xəbər buraxılışlarına və tok-şoulara kütləvi şəkildə daxil edilir. Adamyemək geniş kino-auditoriyalarda, mahnı mətnlərində, videokliplərdə yer alır. Təbliğatın bir üsulu “Ətrafına bax!” adlanır.
 “Siz bilmirdiz ki, filan məşhur bəstəkar- belədir?.. antropofildir”. “Hamının tanıdığı filan polşa ssenaristi isə ömrü boyu antropofil olub, hətta buna görə təqibə məruz qalıb”. “Görün onların neçəsini dəlixanaya salıblar! Neçə milyonu repressiyaya uğrayıb, vətəndaşlıqdan məhrum edilib!.. Bu arada, Ledi Qaqanın “Eat me, baby” klipini bəyəndizmi?” Artıq cəmiyyətdə söz-söhbətlər baş alıb gedir. Moda yaranır.
 Bu mərhələdə mövzunu TOP sıraya çıxardırlar və o kütləvi mediada, şou-biznesdə, siyasətdə öz-özünə çoxalır. Buz tərpəndi! Proses gedir!
 Digər effektiv üsul: problemin məğzi informasiyanın yayıcıları (jurnalistlər, teleaparıcılar, ictimai şəxslər və s.) səviyyəsində saxlanılır, mütəxəssisləri qatmadan.
 Sonra mövzu cansıxıcı, müzakirəolunmaz hal aldığı məqamda xüsusi olaraq seçilmiş mütəxəssis ortaya çıxır. Öz adamları deyir: “Cənablar, əslində hər şey tamamilə başqa cürdür! Və filan cür etmək lazımdır”. Və bu zaman mövzuya “Pəncərə”nin hərəkəti ilə təyin olunan müəyyən bir tendensioz cərəyan daxil olur.
 Leqallaşdırma tərəfdarlarına haqq qazandırmaq üçün cinayətkarların cinayət ilə uyğun gəlməyən yaxşı tərəflərini göstərir, onlara müsbət obraz yaradıb, insaniləşdirirlər.
 “O axı yaradıcı adamıdır. Nə olsun ki arvadını yeyib?”. “Sənətkara hər şey halaldı!”. “Onlar qurbanlarını həqiqətən də sevirlər. Pişik balasını çox istədiyindən yeyər!”. “Antropofillərin İQ-si yüksək olur, digər məsələlərdə onlar ciddi əxlaqa riayət edirlər”. “Qanda ən güclü vitamin tapılıb!”. “Antropofillər özləri qurbandır, onları həyat məcbur edir”. “Onları belə tərbiyə ediblər” və s. Bü cür oyunbazlıq populyar tok-şouların duzudur. Xalq beyin yuyulmasına məruz qoyulur.
 Və davam edir. Baş alıb gedir: “Sizə faciəvi sevgi hekayəsi danışacağıq! Oğlan onu yemək istəyirdi! Qız da yeyilmək istəyirdi! Biz kimik ki, onları mühakimə edək! Bəlkə bu- sevgidir! Siz kimsiniz ki, sevginin önündə durasınız?!”.
 Burada güc sahibi artıq siz deyilsiniz, ONLARdır!
 Mövzunun populyarlıq kateqoriyasından aktual siyasət sahəsinə keçirmək imkanı yetişdiyi zaman Overton Pəncərəsinin beşinci mərhələsinə qədəm qoyulur. Hüquqi baza hazırlanmağa başlanılır. Hakim lobbi qrupları kölgədən çıxır və möhkəmlənirlər. Hannibalizmin leqallaşması tərəfdarlarının yüksək faizini guya təsdiq edən sosioloji sorğu nəticələri çap olunur. Media onlara işləyir.
 Siyasətçilər bu mövzunun qanunla təsdiqlənməsi haqqında ictimai bəyanatlarla çıxış etməyə cəhd edir. İctimai şüura yeni doqma yeridilir: “Adam yeməyin qadağan olunması qadağandır". Vəssalam! Qurtardı getdi.
 Bu liberalizmin dəst-xəttidir- tabuya qadağa qoyan tolerantlıq, cəmiyyət üçün məhvedici olan yayınlar təbliğ edilir, insan şüuruna yeridilir.
 Pəncərənin inkişafının son etapı yerinə yetirilib- “populyar” kateqoriyasından “aktual siyasət”ə keçid zamanı cəmiyyət artıq yola gətirilib. Düzdür, cəmiyyətin ən diri hissəsi hələ də yaxın zamana qədər ağılasığmaz sayılanın qanunla təsdiqinə qarşı çıxır. Amma bütövlükdə cəmiyyət artıq yola gəlib, həlimləşib, öz məğlubiyyətini qəbul edib.
 Qanunlar qəbul edilib, insan yaşamının normaları dəyişdirilib (dağıdılıb). Sonradan bu mövzunun sədaları qaçılmaz olaraq məktəblərə, uşaq baxçalarına yol açacaq. Demək olar ki, gələcək nəslin yaşamağa ümumiyyətlə şansı qalmayacaq. Pedarastiyanın (indi onlar özlərinin gey adlandırılmasını tələb edirlər) leqallaşdırılması da belə oldu. İndi isə gözümüzün qabağında Avropa inçest və uşaq evtanaziyasını leqallaşdırır. Görəcəyimiz günlər qabaqdadır.

XI yazı: Kennedi ABŞ-ın mason olmayan yeganə prezidenti idi, odur ki onun öldürülməsində təəccüblü heç nə yoxdur

Kennedi Milli Təhlükəsizlik Şurasında Vyetnama ordu göndərməkdən imtina etmiş, bununla da özünə ölüm hökmü çıxarmışdır

 Birləşmiş Ştatların 35-ci Prezidenti Con Fitscerald Kennedinin öldürülməsi keçən əsrin ən hay-küylü və ən müəmmalı cinayətidir. Bəs əslində nə baş vermişdir? Bax, bu suala hələ də qəti cavab yoxdur. Xatırladaq ki, 1963-cü il noyabrın 22-də Kennedi və xanımı Jaklin açıq limuzində təntənə ilə Dallasın mərkəzinə daxil olmuşdular. Texasa səfər onun 1964-cü ildə yenidən prezident seçilməsi uğrunda mübarizəyə hazırlıq xarakteri daşıyırdı. Yerli vaxtla saat 12.30-da snayper atəş açır. Boynundan və başından iki güllə yarası alan Prezident hospitala çatdırılarkən ölür. Con Kennedi noyabrın 25-də Vaşinqtonun Arlinqton milli qəbiristanında torpağa tapşırılır.
 Bir az ətrafli. Kennedinin prezidentliyi dövründə Məxfi Xidmət təkcə Texasda Conu öldürməyə 34 cəhdi araşdırmışdır. Həmin ştatda mühafizəkar və ultrasağ qüvvələrin mövqeləri xeyli güclü idi, hətta 1960-cı ildə əslən texaslı olan Lindon Conson və onun arvadı, sonra isə ABŞ-ın BMT-dəki səfiri Adlay Stivenson burada açıq şəkildə təhqirlərə məruz qalmışdılar. Dallas küçələrində Kennedinin şəkli və "xainliyə görə axtarılır" yazısı ilə plakatlar görünürdü. Lakin 1964-cü ildə prezident seçkilərinə hazırlaşarkən Kennedi Texasa yola düşmüşdü, çünki bu ştatın səsləri seçkilərdə mühüm rol oynayır. Kennedi demişdi: "İlahi, Texasa səfərdən çəkinə bilsəydim... Bir səbəb uydurmaq olarmı?"
 1963-cü il noyabrın 22-də ("qara cümə") prezident təyyarəsi Dallasdakı Lavfild aeroportuna endi. Prezidentin mühafizəsi motorlaşdırılmış Dallas polis idarəsi dəstəsi, təhlükəsizlik xidməti avtomobili və Məxfi Xidmət agentlərindən ibarət idi. Kortejin önündə təhlükəsizlik xidməti avtomobili, sonra altı polis motosikli, fərqləndirici işarələri olmayan baş maşın və 1961-ci il modelli prezident "Linkoln"u gedirdi. İsti havaya görə təhlükəsizlik agenti Louson "Linkoln"un orqanik şüşədən olan üstünü çıxarmağı qət etdi. Prezident avtomobilini soldan və sağdan cəmi dörd motosikletçi müşayiət edirdi, maşında isə iki Məxfi Xidmət agenti var idi. "Linkolnun" arxasınca səkkiz nəfər agentlə "Kadillak" gəlirdi. Buna baxmayaraq saat 12:30-da Kennediyə snayper tüfəngindən iki dəfə atəş açıldı; birinci mərmi prezidentin boynuna, ikincisi isə başına dəydi. Prezident mühafizəsinin zabiti Klinton Hill Kennedini qorumaq üçün yük yerinə çıxdı. "Linkoln" Parklend Hospitelə yönəldi və həkimlər 25 dəqiqə ərzində Kennedini xilas etməyə çalışdılar, lakin saat 1-də rəsmi olaraq onun ölüm xəbəri elan edildi. Bütün hadisəni Abraham Zapruder kameraya çəkmişdir. Həmin gün saat 13:46-da Senat işini dayandırdı, bir dəqiqə sonra Nyu-York birjası bağlandı. Saat 13:49-da SİTA sui-qəsd haqqında xəbər verdi. Saat 15:41-də tabut Vaşinqtona uçan prezident təyyarəsinə yükləndi. Vaşinqtonda tabut gücləndirilmiş mühafizə altında Endrüs hava bazasına çatdırıldı.
 Kennedinin vəfatından sonra ABŞ Ali Məhkəməsinin sədri Erl Uorrenin rəhbərliyi altında yaradılmış komissiya (Uorren komissiyası) belə nəticəyə gəldi ki, prezidentin qatili Li Harvi Osvald tək hərəkət etmişdir. Lakin növbəti araşdırmada Nümayəndələr Palatası qərara aldı ki, Kennedinin meyitinin yarılması standartlara uyğun şəkildə aparılmamışdır. Noyabrın 25-də Kennedi Arlinqton milli qəbiristanlığında torpağa tapşırıldı. Qəbirin üzərində Jaklin Kennedinin təklifi ilə daimi od yandırıldı.
 Noyabrın 29-da yeni Prezident Lindon Conson qətlin təhqiqi üçün komissiya yaradılması haqqında sərəncam verir. Uorrenin komissiyasına altı senator və konqresmen, o cümlədən gələcək prezident Cerald Ford, Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin sabiq başçısı Allen Dalles və daha 34 adam daxil idi. Federal Təhqiqat Bürosunun 80 agenti komissiyanın sərəncamına verilmişdi. On aydan sonra, 1964-cü il sentyabrın 24-də komissiya 470 səhifəlik ilk raportunu Prezident Consona təqdim etdi. Raporta ifadələrdən, sənəd və fotoşəkillərdən ibarət 26 cild əlavə olunmuşdu. İstintaqın qəti rəyi sadə idi: yeganə qatil bir neçə il Belorusiyanın paytaxtı Minskdə yaşamış sabiq desantçı Li Harvi Osvald olmuşdur. Sənəddə sui-qəsd olduğuna dair dəlil-sübutlar yoxdur.
 Prezidentin qətlindən tezliklə sonra Osvaldın özü sui-qəsdin qurbanı oldu. Osvald polis məntəqəsindən həbsxanaya aparılarkən yerli gecə klubunun sahibi Cek Rubi kütlənin arasından çıxaraq, onu güllələmişdi. Milyonlarla amerikalı Osvaldın öldürülməsini birbaşa translyasiyada gördü. Ötən illər ərzində Dallas faciəsinin ən müxtəlif versiyaları, o cümlədən bu cinayətdə "Moskvanın əli" olduğu barədə versiya irəli sürüldü. Bunun təsdiqi üçün belə bir fakt gətirilmişdi- Osvald 32 ay Sovet İttifaqında yaşamışdır. Lakin sonralar qətlin səbəbləri çox diqqətlə və dərindən araşdırıldıqda paradoksal bir fikir ağla gəldi: Kennedinin öldürülməsi çoxlarına sərfəli idi.
 Bəzilərinin fikrincə, ABŞ-ın xəzinə biletlərinin buraxılmasına başlamaqla Con Kennedi Federal Ehtiyat Fondunun "mənafeyinə toxunmuşdu". Gözəgörünməz hökmdarların əlində alətə çevrilən bu fond təkcə ölkədə deyil, dünyada da maliyyə vəziyyətini ancaq onların nəzarətində olan banknotlar buraxılması ilə idarə etməyə imkan verirdi. Bu versiyanın xeyrinə olaraq belə bir dəlil irəli sürülür: Kennedinin ölümündən sonra vitse-prezident Lindon Conson ictimaiyyətdən xəbərsiz, Federal Ehtiyat Fondunun banknotlarına yenidən qayıtmışdır. Başqalarının fikrincə, Kennedini mütəşəkkil cinayətkarlığa müharibə elan etdiyinə görə aradan götürdülər. Üçüncülər qəti əmindirlər ki, Kennedi Vyetnamla bağlı problemlərin zor gücünə həllinin fəal əleyhdarı idi (qətldən üç gün sonra Lindon Conson ABŞ qoşunlarının Vyetnamdan çıxarılması haqqında Kennedinin direktivini ləğv etdi, 1964-cü ildə Prezident olduqda isə orada Amerika hərbi qüvvələrinin sayını xeyli artırdı). Kimlərsə hesab edirlər ki, Kennedini hər şeyə qadir Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsini zəiflətmək cəhdlərinə görə qətlə yetirdilər. O, MKİ-ni "darmadağın etməklə" hədələyirdi. Prezident təkcə hədələrlə kifayətlənməmiş, MKİ-nin direktoru Allen Dallesi də, onun ən yaxın adamlarını da vəzifələrindən kənarlaşdırmışdı.
 İlk baxışdan fantastik görünən daha bir versiya mövcuddur. Onun müəllifi- xüsusi xidmət orqanlarının sabiq əməkdaşı Milton Kuper qətlin sadalanmış səbəblərinin mümkünlüyünü inkar etməsə də, bu qənaətdədir ki ən başlıca səbəb belədir: Kennedi ABŞ-ın hakim elitasının yadplanetlilərlə əlaqəyə girdiyini öyrənmişdi və bu faktı açıqlamaq niyyətində idi.
 Faciənin "alternativ" versiyalarına görə, prezidentə iki və ya daha çox adam atəş açmışdır. Snayperin inanılmaz bacarığı da şübhə doğururdu. Odur ki sual doğurdu: o, Prezidentin maşın karvanı hərəkətdə olduğu halda dalbadal iki dəqiq atəş açmaq üçün tüfəngi yenidən doldurmağa necə macal tapmışdı? Müstəqil ekspertlərin topladıqları məlumatlar göstərir ki, Uorren komissiyasının rəyində deyildiyi kimi, cəmi üç yox, altı güllə atılmışdır. Özü də bir yerdən deyil, müxtəlif nöqtələrdən atəş açılmışdır.
***
 Prezident Kennedi mason olmamış və masonların xəbis və hiyləgər siyasətini müdafiə etməmişdir. Kennedi onların siyasətinə qarşı çıxmış və 1962-ci ildə, noyabr ayının 15-də Milli Təhlükəsizlik Şurasında Vyetnama ordu göndərməkdən imtina etmişdir. Çoxları belə hesab edir ki, C.Kennedi bununla da özünə ölüm hökmü çıxarmışdır. Belə fikri bir də onunla izah etmək olar ki, qeyd eydiyimiz kimi, Kennedinin ölümündən dərhal sonra L.Conson Vyetnama ordu göndərmək barədə sərəncam verdi. Bundan başqa C.Kennedinin xarici siyasəti silah istehsalı ilə məşğul olan maqnatları narahat edirdi. Xüsusilə, 25 iyun 1963-cü ildə nüvə silahını qadağan edən müqavilə və həmin müqavilənin 24 sentyabr 1963-cü ildə senatda təsdiq edilməsi müharibə partiyasının qəzəbinə səbəb olmuşdur. Belə nəticə çıxarmaq olar ki, ABŞ-da mason təşkilatının siyasətinə qarşı çıxışların kimliyindən asılı olmayaraq, aqibəti C.Kennedinin aqibəti kimi olur. Amerika və digər aparıcı dövlət başçılarının kənardan təzyiqə məruz qalmaları, məcburi qərar qəbul etmələrinə dair faktlar çoxdur.

Buşun intellektuallıq əmsalı

XII yazı: Buşun əqli inkişaf əmsalı orta amerikalının səviyyəsindən də aşağı idi

“Xaricdən idxal etdiyimiz malların böyük hissəsi bizə kaloniyalardan gəlir”

 Prezident Reyqan belə hesab edirdi ki, Kolumbiya Afrikada yerləşir. 11 sentyabr hadisəsinə qədər Buş belə güman edirdi ki, Taliban – rok qrupudur. Bu gün dünya məhz bu cür “istedadlı” insanların istəyinə uyğun yaşamağa məhkum olunmuşdur. Bu gün çoxları həqiqəti görmək töhfəsindən məhrumdurlar- lakin onların yalanı çox səmimi nəfəs alır.
 Əfqanıstana hücum etməyə hazırlaşanda bir yerə toplaşan ABŞ siyasi və hərbi rəhbərliyi xəritənin üstünə əyilərkən, qəflətən özləri üçün aydınlaşdırdılar ki, Əfqanıstan dəniz dövləti deyil və ora hərbi gəmilər göndərmək mümkün olmayacaqdır. Bu bütün ilkin planların dağılmasına səbəb oldu. Əgər bu deyilənləri lətifə kimi qəbul edənlər aranızda varsa, gülməyin, bu həqiqətən belədir. Bu ABŞ-ı əfqan terroristlərindən xilas edən dövlət rəhbərliyi haqqında çəkilən sənədli filmdə səslənən sözlərdir.
 Bəs nə vaxtsa dünyanın bir nömrəli adamı olan Buşun hansı keyfiyyətləri olmuşdur? Məsələn, intellektual baxımdan o necə olmuşdur? Buş dünyada öz mənasız, cəfəng replikaları, yanlış sözləri ilə şöhrət qazanmışdır. Bütün bunlar “buşizm” adı almışdır. Onlardan bir neçəsini nəzərinizə çatdırmaq istərdim: “Mənim üçün Səddam Hüseynin əllərini kəsdirdiyi İraqın mübariz vətəndaşının əlini sıxmaq böyük şərəfdir”; “Əgər biz müharibəyə başlamasaq, məğlub olmaq təhlükəsi ilə üz-üzə qalacağıq”; “Bizim düşmənlərin ixtiraçılıq qabiliyyətləri var, onlar zirək, bacarıqlıdırlar, ancaq biz də pis deyilik. Onlar bizim xalqa, ölkəyə ziyan vurmaq üçün daimi olaraq nə isə fikirləşib tapırlar. Biz də belə edirik”; “Demokratiyanın təbiəti belədir- bəzən demoqogiyaya təmiz siyasət də daxil ola bilir”; “Ətraf mühiti çirklənmə deyil, su və havanın təmiz olmaması təhlükəsi təhdid edir”; “Məndə alınan məlumatları təhlil edən analitik deyiləm. Bilirsiniz, mən özüm haqqında, özüm üçün, nə üçün bu işləri etməyim haqqında fikirləşməyə vaxt sərf etmirəm”; “Mən baş verənləri zövqümə uyğun qiymətləndirmək üçün başlıqlara baxmaqla kifayətlənirəm. Məqalələri özüm çox az halda oxuyuram, məqalələrin məzmunu haqqında mənə ola bilsin ki, bunları oxuyan adamlar məruzə edirlər”.
 Kremldə Buşla Vladimir Putinin görüşündəki maraqlı mənzərəni tele və fotoobyektivlərin sayəsində çoxları seyr etdi. Danışıqlar stolunun arxasına keçməzdən öncə mizin üstündəki vazadan bir konfet götürən Amerika prezidenti onu təzəcə ağzına atmışdı ki, Rusiya prezidenti rəsmi danışıqları açıq elan etdi və sözü həmkarına verdi. Təzəcə sümürməyə başladığı konfeti tələsik ağzından çıxararaq masanın üstünə qoyan Buş bu məqamda müəllimin gözlənilmədən sinif otağına girməsindən özünü itirən şagirdə oxşayırdı.
 Bu, yöndəmsiz və biçimsiz hərəkətlərilə məşhur olan ABŞ prezidentini səciyyələndirən mənzərələrdən, sadəcə növbətisi idi. Bundan bir az qabaq Amerika prezidentinin bulka yeyərkən boğularaq huşunu itirməsi faktının nə qədər şaşırdıcı olduğunu, yəqin, xatırlayırsınız. Doğrudur, bu səhnəni Buşun sevimli itlərindən başqa, heç kəs görməmişdi, amma əvəzində bir müddət teleekranlar qarşısına sifətindəki göyərti ilə çıxan ABŞ prezidenti bunun səbəbini uzun-uzadı izah etməli oldu. Ağ Evin o vaxtkı sahibinin hərəkət və davranışındakı maraqlı cəhətlər o qədərdir ki, artıq bu barədə kitablar yazılmağa başlayıb.
 Bir dəfə Corc Buşdan soruşmuşdular ki: “Peyğəmbər kimdir?”. Corcun cavabı belə olmuşdu: “Bu, gəlirlərin xərcləri üstələməsi kimi bir şeydir. Biz buna bənzər nəyisə artıq uzun illərdir heç görmürük də”.
 Buşun nitqi təzadlar, yersiz ifadələr, düzgün olmayan cümlələrlə doludur. Ötənlərdə prezident Tayvanı dövlət adlandırmaqla beynəlxalq qalmaqala səbəb olmuşdu. Pekin bununla bağlı Vaşinqtondan rəsmi izahat tələb etdikdən sonra ABŞ qiyamçı adanı əvvəlkitək Çinin əyaləti saydığını bir daha təsdiqləməli olmuşdu. Yaponiyaya səfəri zamanı nitqində buraxdığı bir səhvlə isə bu ölkənin iqtisadiyyatında güclü silkələnmə yaratmışdı. Buş guya baş nazir Koidzumi ilə söhbətində iyenanın devalvasiyası haqda danışdığını deməsi ilə dərhal Yaponiyanın birjalarında yaranan ajiotaj milli pulu az qala dəyərdən salmışdı. Əgər mütəxəssislər Buşun deflyasiyanı nəzərdə tutduğunu vaxtında üzə çıxara bilməsəydilər, bunun nəticələri daha ağır olacaqdı. İngilis dilində cinsləri qarışdıranlara bir təskinlik vermək istəyirəm - Buşun ingiliscəsində üçüncü şəxsin təkində şəxs əvəzliyi həm qadın, həm də kişi cinsində eyni cürdür.
 Son zamanlarda Buş yeni bir söz öyrənmişdi- “dəhşət”. Amma prezident bu təyini yaxşı mənada işlədirdi- lap bizim çayxanalardakı kimi. Buşun nitqində “dəhşət” sözü “yaxşı”, “əla”, “gözəl”, “ürəyəyatan”, “gözəgəlimli”, “cazibədar” məfhumlarının hamısını sıradan çıxarmışdı. Buş üçün Əfqanıstanda savaşan ABŞ hərbçiləri də, həyat yoldaşı Lora da, Texas və Alyaska ştatları, senator-demokrat Ted Kennedi və nəhayət, beysbol- bütün bunlar dəhşətdir. Və prezidenti dəhşətə gətirən şeylərin və adamların siyahısı sürətlə böyüməkdə idi.
 Onun əhatəsindəki adamlar prezidentin nitqindəki məşhur “buşizmləri”- məsələn, “Gənc və cahil olduğum vaxt mən gənc və cahil idim”, “Ailə elə bir yerdir ki, burada millət inam, qanadlar isə arzu tapır” kimi anlaşılmaz cümlələri sadə amerikalılara çatdırmaq üçün dəridən-qabıqdan çıxırdılar. Onlar prezidentin dizleksiya, dəyişik əvəzlik sindromu və ya sadəcə savadsızlığını ört-basdır etmək sahəsində bir növ ixtisaslaşmışdılar. Bir dəfə Buş Nebraskada çıxış edərkən “irsi qazanc vergisi” (“death tax”) birləşməsi ilə “ölüm hökmü” (“death penalty”) ifadəsini qarışdıraraq kənd təsərrüfatı sahəsində çalışanların ölüm hökmünün nə dərəcədə ədalətsiz olduğunu bildiyini demişdi.
 Jurnalistlər dəfələrlə bildiriblər ki, prezident bir sual üzərində düşündüyü vaxt uzun bir “e” səsi ifadə edir. Səsin uzunluğu sualın çətinliyindən asılı olaraq prezidentin növbəti nəfəsalmasınadək davam edə bilirdi. Buş danışanda jestlərdən çox fəal şəkildə istifadə edirdi. Bu, söz bazası o qədər də zəngin olmayan adamlar üçün xarakterik keyfiyyət sayılır. Ümumiyyətlə, Buş o qədər də dərin biliyə malik adam deyildir. Onun necə bir əqli səviyyəyə malik olmasını bilmək üçün bushisms.com saytına girmək kifayətdir. Həmin fikirlər arasından maraqlı görünən aşağıdakılara yenə diqqət yetirək. Bunlar jurnalistlərə müraciətlərdən seçmələrdir:
 “Gərək mənə sual verəndən soruşaydım. Təəssüf ki, mənə sual verən adamın özündən soruşa bilmədim ki, axı sual nədən ibarətdir?” (Ostin, Texas, 08.01.01)
 “Fikrimcə əgər siz danışdığınıza həqiqətən əmin olsaydınız, sizin suala cavab vermək mənim üçün çox daha asan olardı. Mən sizin suala cavab verə bilmərəm.” (Reynoldsburq, Ohaya 04.10.00).
 “Mənim üzündən oxumağı bacarmadığımı bilən qadın. Axı mən onunla heç vaxt görüşməmişəmsə, o bunu hardan bilə bilərdi?” (Oranj, Kaliforniya. 15.09.00).
 Siyasət haqqında: “Qanunsuz hərəkətlər haqqında elə danışmalıyıq ki, sanki ondan bizdə heç yoxdur” (20.05.96).
 “Fikrimcə, biz artıq daha böyük azadlıqlara və demokratiyaya doğru yönəlmiş dönülməyəcək bir yola girmişik. Ancaq yenə də bu yol dəyişdirilə bilər” (22.05.98).
 “Biz terroru hər iki tərəf üçün qəbul olunan səviyyəyə qədər endirmək yolunda, tərəflərlə əməkdaşlıq etməyə hazırıq” (Vaşinqton, 02.10.01).
 “Amerikanın ən böyük nailiyyəti odur ki, burda hər kəs səs verməlidir” (Ostin, 08.12.00).
 “Biz istəyirik ki, iş tapa bilən hər kəs, iş tapa bilsin” (“II 60 dəqiqə” verilişi, 05.12.00).
 “Ticari münasibətlərin, ticarətin özündən qat-qat böyük olduğunu da anlamaq vacibdir”. (Amerika qitəsindəki ölkə rəhbərlərinin Kvebek-Sitidəki görüşündə çıxışından, 21.04.01).
 Təhsil haqqında: “Açıqcası müəllimlər, bizim uşaqlara təhsil verənlər arasında yeganə peşə sahibləridir” (18.09.95).
 “İstərdim ki, Buş administrasiyası haqqında danışarkən, bizim bütün diqqətimizi məhz nəticə üzərində topladığımızı desinlər, çünki mən nəticəyə inanıram, gərgin diqqət və enerjini bizim uşaqlara oxumağı öyrətməyə sərf etməyin böyük nəticəsinə inanıram, çünki bizim təhsil sistemimiz uşaqlara və onların valideynlərini diqqətlə yanaşır, buna əyani sübutu kimi həmin sistemin Amerika kimi ölkədən bizim görmək istədiyimiz bir ölkə yaratmasını göstərmək istərdim: elə ölkə ki, insanlar oxumağı və gözləməyi bacarır”. (Vaşinqton, 11.01.01).
 “Bütün təbəqələri əhatə edən təhsil sistemi, bizim demokratiyanın əsaslarında biridir. Son nəticədə, məhz təhsil müəssisələrində bizim uşaqlarımız məsuliyyətli vətəndaşa çevrilib, opportunist (prinsipsiz, hər şəraitlə razılaşan) cəmiyyətimizin bir parçası olmaq üçün, bütün imkanlardan istifadə edib, hər cür lazımi vərdişlərə yiyələnirlər”. (15.05.02).
 Elm haqqında: “Təbii qaz - yerüstü sərvətdir. Mən onun təbiətdə yerüstü sərvət olduğu haqda danışmağı sevirəm, çünki biz ona hətta qonşumuzda belə rast gələ bilərik”. (Ostin, 20.12.00).
 “Mən insanlarla kölələrin sülh içərisində birgə yaşamasına inanıram”. (Saqino, 29.09.00).
 Xarici siyasət: “Biz Afrika ilə ədalətdən danışmağa çox vaxt sərf etdk. Afrika çarəsiz xəstəlikdən əziyyət çəkən bir xalqdır”. (Mətbuat konfransındakı çıxışdan, 14.09.00).
 “Mən Meksikanın yeni prezidenti Visent Foksla Birləşmiş Ştatları neftlə təmin etmə haqqında söhbət etdim. Beləliklə biz bundan sonra neft tədarükü ilə bağlı xaricdən asılı olmayacağıq”. (İlk prezident debatlarından, 10.03.00).
 “Fransızların problemi ordadır ki, onların iş adamları ilə danışmağa sözləri yoxdur”. (Toni Bleyerlə söhbətlərdən).
 “Sizdə də zəncilər var?” (Buşun Braziliya prezidenti Fernando Kardozoya sualı, San-Paulo ştatı, 28.04.02).
 “Xaricdən idxal etdiyimiz malların böyük hissəsi bizə kaloniyalardan gəlir”. (NPR's Morninq Editinq, 26.09.00).
 “Mən anlayıram ki, Yaxın Şərqdə gərginlik bütün regionda gərginliyə gətirib çıxaracaq”. (Vaşinqton, 13.03.02).
 Mütəxəssislər Buşun intellektual səviyyəsini rəqəmlərlə ifadə etməyə çalışmışdılar. Pensilvaniyalı alimlərin hesablamalarına görə, Buşun əqli inkişaf əmsalı yalnız 91 bal təşkil edir. Bu isə orta amerikalının səviyyəsindən də aşağıdır. Son yarım əsrdə ABŞ dövlətinin başında dayanan prezidentlərdən heç biri Corc Buş qədər aşağı intellekt əmsalına malik olmayıb.
 Bu gün əlbəttə ki, heç kim dövlətlərimizin, Platonun arzuladığı kimi filosoflar tərəfindən idarə edilməsini istəməz, ancaq ən azından Buş kimi adamların yerinə başında parlaq fikirləri olan adamların keçməsi heç də pis olmazdı. Amerikalı psixoloqların fikirləri tam məntiqli səslənir- intellektin həddindən artıq yüksək olması siyasətçilərə ziyandır. Bu ölkədə dövlət xadimlərinin ortabab əqlə malik olması daha çox arzuolunandır. Səfehlər siyasi hiyləgər oyunda çaşa bilər, həddindən artıq ağıllı olanları isə tabeliyində olanlar və seçicilər başa düşə bilməzlər. Hər şeyi öz adı ilə adlandırsaq, onda ən yaxşı çıxış yolu babatlıq, orta dərəcədə olmaqdır. Həm də Amerika həyatına diqqətlə nəzər salanda bunun yalnız siyasətdə yox, həm də cəmiyyət həyatının bütün sahələrində xarakterik olduğunu görürük. İngilis filosofu və tarixçisi T.Karleyl yazırdı: “Demokratiya- bizi idarə edənlərin qəhrəman olmadıqları fikri ilə barışmaq zərurətidir”.

XIII yazı: Korrupsiya - Çikaqonun endemik xəstəliyi

Amerikanın dövlət idarəçiliyində puldan başqa hər şey gülməlidir

 Barak Obama namizədliyini təzə-təzə irəli sürəndə “ümidlərin adamı” adlandırılmışdı. Qeyd olunurdu ki, onun respublikaçı rəqibinə qalib gəlməsində Buş hakimiyyətinə olan tənqidlər böyük rol oynamışdı. Buş adminstrasiyası o zamana qədər olan ən qeyri-effektiv, korrupsiyaya bulaşmış, konkret dairələrin maraqlarına lobbiçilik edən, tayfa-klan prinsipi əsasında qurulan bir kabinet sayılırdı. Amma ilk qaradərili prezidentin zamanında da vəziyyət dəyişmədi. Daha doğrusu, dəyişdi, amma pis tərəfə.
 Bir müddət sonra məlum oldu ki, ABŞ-da bütün vacib dövlət postlarını Obama ilə qohumluğu və ya dostluğu olan şəxslər, yaxud onun sponsorları tuturlar. Beynəlxalq Jurnalist Araşdırmaları Bürosunun topladığı dosyedən də məlum olurdu ki, Obama hakimiyyəti ancaq 4 prinsip əsasında qurulub: qohumluq, dostluq, biznes və korrupsiya əlaqələri.
 “The Nyu York Tayms” hələ 2008-ci ildə yazmışdı ki, “Seçki kampaniyasında Obama ailəsi “dostun köhnəsi” prinsipilə hərəkət edir... Onlar hələ Çikaqo elitasının bir üzvü olanda uğurlu biznesmenlər, hüquqşünaslar, həkimlərdən ibarət bir şəbəkə formalaşmışdı. Sonradan məhz həmin şəbəkə Obamanın Senata və Ağ Evə yolunu açdı”. Bu şəbəkə ABŞ mediasında açıq şəkildə “Ailə” adlandırılır.
 Obama Ağ Evin sahibi olan kimi “Ailə”nin təmsilçiləri də dövlət vəzifələrində yüksək postları tutdular. Gəlin onlarla tanış olaq.
 VALERİ CARRET. 2009-cu ildə ABŞ prezidentinin baş məsləhətçisi, həmçinin hökumətlərarası və ictimaiyyətlə əlaqələr üzrə köməkçisi təyin olundu. Obama administrasiyasının əsas oyunçularından sayılan Valeri həm də “ObamaCare” adını alan qalmaqallı səhiyyə islahatının müəllifidir. Ağ Evdə “boz kardinal” sayılan Carretin prezident ailəsinə böyük təsir imkanları vardı və bu imkanlardan özünün maddi maraqları naminə geniş istifadə edirdi.
 Obamanın siyasətə yolunu açan və az qala onun “xaç anası” sayılan Valeri Carretin adı bir çox korrupsiya qalmaqallarında hallanmışdı. Onun “Habitat Company” şirkəti maxinasiyalar vasitəsilə gəlirli sövdələşmələr əldə etmişdi. Məsələn, sökülməli olan binanın yaşıllıq işlərinə görə büdcədən külli miqdarda pullar alınırdı. “Lavndale Restoration” layihəsinə görə isə pul alsa da, işi o qədər yubatmışdı ki, axırda Vaşinqton merliyi işi özü görməli olmuşdu.
 Çikaqo 2016-cı ilin Olimpiya oyunlarına namizədliyini irəli sürəndə Valeri Carretin firması stadionun və olimpiya kəndinin tikilməsi layihəsini ələ keçirib. Nəticədə şəhərin büdcəsinə 500 milyon dollar ziyan vurub. Üstəlik, Çikaqo oyunlara ev sahibi olmaq hüququnu qazana bilməyib.
 Amma “Obamanın beyninin yarımkürələrindən biri” adlandırılan Carretin korrupsiya qalmaqalları bununla da bitmir. O, siyasi çəkisindən faydalanaraq, tikinti sektorunda bir çox layihələrə himayədarlıq etməklə, şirkətlərdən bonuslar alırdı. Ən dəhşətli məqamlardan biri healthcare.gov saytı ilə bağlı maxinasiyadır. Bu, “ObamaCare” tibbi sığorta layihəsinin saytı olmalı idi və onu CGI Federal şirkəti yaradırdı. Şirkətdə Carretin kürəkəni Toni Beyliksson işləyirdi. Saytın hazırlanması üçün büdcədən 678 milyon dollar (!!!) pul ayrılıb. Bunu təsəvvür etmək belə, çətindir. Fəqət 678 milyon dollarlıq sayt bu günə qədər dəfələrlə çökdü.
 DEZİRE ROCERS. ABŞ-ın birinci xanımının aparatına başçılıq edən Rocers prezident ailəsinin ikinci ən yaxın dostu sayılırdı. Ağ Evə köçənə qədər enerji və tikinti sektorunda çalışıb. “North Shore Gas” şirkətinə rəhbərlik edərkən 2006-cı ildə adı böyük bir korrupsiya qalmaqalında hallanıb. Məlum olub ki, şirkətin çəkdiyi qaz borularının çoxu korroziyadan yetərincə müdafiə olunmayıblar, nəticədə təhlükəsizlik qaydaları ciddi şəkildə pozulub.
 Rocers 2004-cü ilin Senat və 2008-ci ilin prezident seçkilərində Obamanı maliyyələşdirənlərdən biri olub.
 Onu da demək lazımdır ki, Dezire Rocersin artıq keçmiş əri Con Rocersə də İlinoys ştatının xəzinədarı vəzifəsi verilmişdi.
 RİÇARD VƏ UİLYAM DEYLİ. Çikaqonun ən məşhur siyasi klanının təmsilçiləri vaxtilə hüquqşünas Barak Obamanın əsas müştərisi olublar. 2011-ci ildə Uilyam Prezident Adminstrasiyasının rəhbəri təyin olundu. Mişel Obama isə vaxtilə 22 il Çikaqonun meri işləmiş Riçard Deylinin köməkçisi kimi çalışıb. O, məhz artıq adını çəkdiyimiz Valeri Carretin sözü ilə Mişeli işə götürmüşdü.
 Riçard Deyli məhz korrupsiya və lobbiçilik qalmaqallarının artması nəticəsində postundan getməli olmuşdu. O, tikinti layihələrinin real dəyərindən milyonlarla artıq göstərilməsindən tutmuş, insanları işə götürərkən aldatmağa qədər bir çox cinayətlərdə ittiham olunurdu.
 “Korrupsiya - Çikaqonun endemik xəstəliyidir... Bu şəhərin meriyası sadəcə, orada işləyənlərin gəlir mənbəyidir. Əgər sən Çikaqoda məmur işləyirsən və kasıbsansa, deməli axmaqsan”,- deyə çikaqolu jurnalist Piter Bell yazır.
 “The Coca-Cola Company”-nin direktorlar şurasının üzvü seçilən Riçard Deyli Amerikanın ən böyük lobbiçilərindən biri olmuşdu. Qardaşlar bundan başqa, daha bir neçə böyük şirkətə də nəzarəti ələ ala bilmişdilər.
 PENNİ PRİTSKER. Xarici dövlətlərə tətbiq olunan sanksiyalara görə məşhurlaşan ABŞ-ın hazırkı ticarət naziri Çikaqonun yəhudi bankir icmasının təmsilçisi sayılır. Vaxtilə Mişel Obamanın qardaşı Kreyq Robinsonla uşaqları bir komandada basketbol oynayıb və dostluq ediblər. Ağ Evə köçənə qədər Penninin ən böyük uğuru Çikaqonun “Superior Bank of Çicaqo” bankını müflis etmək olmuşdu. Buna görə 460 milyon dollar cərimə də olunmuşdu. Varisi olduğu “Hyatt” şəbəkəsinin işlərində də xeyli qalmaqallarla yadda qalıb. Vaxtilə Pritsker ailəsi də Obamanın hüquqşünas kimi xidmətlərindən istifadə edib. Nəticədə Penni 1,85 milyard dollarlıq sərvətlə ABŞ-ın ən zəngin adamlarından birinə çevrildi.
 MARTİN NESBİTT. ABŞ-ın 44-cü prezidentinin irsini formalaşdıran Fondun rəhbəri 1 il ərzində bu məqsədlə yarım milyard pul xərcləmişdi. O, birinci ailənin yaxın dostu idi: Barak Martinin oğlunun xaç atası, Martinin arvadı isə Obamanın qızının xaç anası idi.
 Nesbitt də həmçinin Obama ailəsi ilə Mişelin qardaşı, basketbolçu Kreyq Robinsonun vasitəsilə tanış olmuşdu. O, 1996-cı ildə “Pritzker Realiti Qrup” şirkətində vitse-prezident olub, 1998-ci ildə Riçard Deyli və Penni Pritskerin yardımı ilə öz şirkətini qurub. Bundan sonra parkların yaradılması üçün olduqca sərfəli bir kontrakt əldə edib. Nesbitt də Deyli qardaşları ilə birlikdə Çikaqonun Olimpiadaya ev sahibliyi etmək niyyətindən xeyli pul götürə bilmişdi.
 RAM EMANUEL. 2009-2010-cu illərdə Obama administrasiyasının rəhbəri, artıq adını çəkdiyimiz Uilyam Deylinin bu postdakı sələfi Ağ Evin bütün kadr məsələlərini kurasiya edirdi. Prezidentin işçi qrafikini tutmaq, görüşlərini təşkil etmək də onun səlahiyyətində idi. Bu postdan gedəndən sonra isə Obamanın əli ilə Çikaqonun meri kürsüsünə əyləşdi. O kürsüyə ki buna qədər 22 il Riçard Deyli oturmuşdu. Beləcə, ilk dəfə Çikaqonun idarəçiliyi bir yəhudiyə tapşırıldı. Məhz Çikaqonun meri kimi Ram Emmanuelin adı milyonluq korrupsiya qalmaqallarında hallanıb.
 DEVİD AKSELROD. Obamanın bir nömrəli siyasi texnoloqu 2009-2011-ci illərdə prezidentin PR məsələləri üzrə baş məsləhətçisi olub. Obamanın kitablarını və çıxışlarını hazırlayan, redaktə edən adamdır. Vəzifəsindən istifadə edərək, şəxsi reklam firmasını yaradıb və vacib kontraktlar əldə edib. Akselrod da hələ 80-ci illərdən Riçard Deyli üçün işləyib. O, “qara namizədləri ağ seçiciyə qəbul etdirmək üzrə böyük mütəxəssis” sayılır. Ram Emanuelin mer seçkisi kampaniyasını da Akselrod qurub. Energetika və sənaye qruplarının maraqlarına cavab verən qanun layihələrini lobbiləşdirməklə yaxşı pullar qazandığı bildirilir. Sonradan guya böyük siyasətdən çəkilidi və Nesbittin köməkçisi qismində “Obama muzeyi”ni formalaşdırmaqla məşğul oldu.
***
 “Bu gün Amerikada rüşvət- təkcə zərfdə verilən pul deyil. Bu gün Amerikada rüşvət- təfəkkür tərzidir. Bu gün Amerikanın dövlət idarəçiliyində puldan başqa hər şey gülməlidir”,- bu sözlər amerikalı yazıçı Mişel Malkinə aiddir.

11 sentyabr oyunu

XIV yazı: Qəribə bir təsadüf nəticəsində həmin gün səhər bu binalarda yerləşən yəhudi kompaniyalarının heç birinin rəhbəri işə çıxmamışdır

Amerikanlar hesab edirlər ki, hökumət apardığı əbədi müharibələrə bəraət qazandırmaq üçün 11 sentyabr terror aktını özü törətmişdir

 Adı siyasət qalmaqallarında çəkilməyən ABŞ prezidenti demək olar ki, olmamışdır. Reyqan Şərqə və Latın Amerikasına gizli surətdə satılan silahlardan gələn pulun itməsi ilə bağlı olan “İranqeyt”lə şöhrətlənmişdir. Böyük Buş haqqında qəzetlərin verdiyi məlumatlara görə, o İran körfəzindəki müharibədə maraqlı olmuşdur. Belə ki onun ailəsi buradakı neft biznesinə nəzarət edirdi. Klintona gəldikdə isə onun adı ilə bütöv bir qalmaqal palitrası seksual hay-küydən tutmuş məhkəmədəki yalançı şahidliyə qədər qarşımızda canlanır. Kiçik Buş isə 11 sentyabr terror aktının təşkil olunmasında şübhəli bilinir. Qəribə bir təsadüf nəticəsində həmin gün səhər bu binalarda yerləşən yəhudi kompaniyalarının heç birinin rəhbəri işə çıxmamışdır. Yalnız sıravi işçilər həlak olmuşlar. Günahkarı dərhal tapdılar- bu, Əfqanıstan oldu. Çünki ABŞ burada Delta OİL şirkətinin iştirakı ilə Xəzəri Hind okeanı ilə birləşdirən yeni neft kəməri çəkməyi pıanlaşdırırdı. Bu layihə böyük miqdarda gəlir gətirməli idi. Delta OİL firması təbii ki prezident Buş administrasiyasının üzvlərindən birinin adı ilə, daha dəqiq, daxili işlər naziri Q.Nortonun adı ilə bağlıdır.
 Fransada nəşr olunan yazıçı T.Meyssanın “11 sentyabr – böyük yalan” kitabı böyük qalmaqala səbəb olmuşdur. Bu kitabı oxuyan hər kəsdə şübhə qalmır ki, həmin terror aktını ABŞ hərbi rəhbərliyi planlaşdırmış və həyata keçirmişdir. Müəllifin qoyduğu və bu günə qədər cavabı tapılmayan bir neçə suallar:
 1.Nə üçün təyyarə Pentaqonun məhz təmir olunan hissəsinə girmişdir?
 2.Pentaqonun zədələnmiş hissəsinin öyrənilməsi göstərir ki, bu hissəni təyyarə yox, raket zədələmişdir. Partlayış nəticəsində yaranan oyuq 19 metrdir, ancaq təyyarə qanadlarının kənar nöqtələri arasındakı məsafə iki dəfə çoxdur- 38 metr. Bu o deməkdir ki təyyarənin qanadları, füzelyajın, onun gövdəsinin böyük hissəsi Pentaqonun binasından kənarda qalmalı idi. Bəs bu qırıntılar niyə yoxdur? Nə üçün terror aktından bir neçə dəqiqə sonra çəkilən şəkillərdə də bunlar görünmür? Hətta təyyarənin qalıqlarının yanmasını da görmürük.
 3.Üfüqi şəkildə uçan təyyarə Pentaqonun binasının birinci və ikinci mərtəbələrinin arasına girir, ancaq “Boinq”in yüksəkliyi elədir ki, o üçüncü və dördüncü mərtəbələrdən aşağı mərtəbəyə girə bilməzdi. Eyni zamanda təyyarənin yerdən üfüqi uçuşu zamanı möcüzəli şəkildə o heç bir ağaca, heç bir dirəyə, hasara, avtomobil və vertalyot dayanacaqlarına toxunmamışdır.
 4.Nə üçün Pentaqonun ətrafında quraşdırılmış çoxsaylı kameralar təyyarənin binaya yaxınlaşdığını qeydə almamışdır?
 2006-cı ildə təyyarənin Pentaqonun binasına girməsinə göstərən kadrlar üzə çıxdı. Uçan qaraltını təyyarə adlandırmaq üçün adam qeyri-adi təxəyyülə və ya ekspertiza üçün müəyyən miqdar qonorara malik olmalıdır. Partlayışdan kamera heç tərpənmir, görünür onu əvvəlcədən möhkəm bərkidiblər. Hələ kamera bir yana, yolda təmir işləri apararkən qoyulan, formaca həndəsi konuslu plastik məhdudlaşdırıcılar da öz yerində qalmışdır.
 5.Həvəskar pilotların bu dərəcədə qeyri-adi dəqiqliklə Ümumdünya Ticarət Mərkəzinin binasına dəyməsi maraqlıdır- axı sərnişin təyyarə qırıcı təyyarə deyildir. Onlar çox böyük, ağır və yavaştərpənən olurlar. Peşəkar təyyarəçilər həvəskar pilotlar tərəfindən təyyarənin binanın ortasına bu dəqiqliklə çırpılmaq imkanını istisna edirlər. “Boinq 767”-nin qanadlarının kənar nöqtələri arasında məsafə 47 metr, qülləsinin eni 63 metrdir, təyyarənin 5 metr kənara meyllənməsi kifayət edir ki, binaya hücum baş tutmasın. Nəzərə almaq lazımdır ki, 700 km/saat sürəti və Boinqin ağır çəkisi təyyarəçilər üçün kursu düzəltməyə 0,3 saniyə vaxt verir. Bəlkə burada təyyarəni idarə etmək üçün mayak quraşdırılmışdır. Təyyarə isə ümumiyyətlə məsafədən idarə olunurdu? Bəlkə də təyyarədə heç bir terrorist olmamışdır?
 6.Nyu-York yanğınsöndürənlər assosiasiyası hesablamalara əsaslanaraq binanın yanğın nəticəsində uçması ehtimalını rədd edirlər. Onlar hesab edirlər ki, burda partlayış baş vermişdir! Bu nə partlayış idi?
 7.Necə olur ki, kamikadzelikdə ittiham olunan həmin ərəblər (Əl-Öməri, Əl-Şəhri, Əl-Həmzi, Əl-Həmidi) əslində öz ölkələrində sakitcə yaşayırlar? Bunu Səudiyyə Ərəbistanının Vaşinqtondakı səfirliyi də rəsmi şəkildə təsdiq etmişdir. “Həlak olmuş” kamikadze-təyyarəçilərdən biri olan Əl-Şəhri Kasablankada təyyarəçidir.
 8.Bir sıra yəhudi maliyyəçiləri terror haqqında əvvəlcədən xəbərdar olmuşlar, belə ki onlar sentyabrın 11-dən xeyli əvvəl hadisədən sonra qiymətdən düşən aksiyalarla birbaşa bir sıra maliyyə əməliyyatları həyata keçirmişlər.
 11 sentyabr hadisəsi ilə bağlı bəzi məsələləri də əlavə edək: nə üçün təyyarə Nyu-Yorkdakı Ümumdünya Ticarət Mərkəzinin binasına iş gününün başlanğıcında, iş yerində adamların az olduğu vaxtda dəymişdir və on minlərlə insan əvəzinə sadəcə bir neçə min həlak oldu. Təyyarəni bir saat gec ələ keçirməyə nə mane olmuşdur, yoxsa bu kütləvi qırğının qarşısını almaq üçün qəsdən edilmişdir? Kütləvi qırğın törətməməyin terrorçuların planlarına daxil olduğunu güman etmək çox çətindir.
 İndi isə 11 sentyabrın saxtalaşdırıldığını göstərən ən əsas vəziyyət, şərait. Özünüzü terrorist kimi təsəvvür edin. Siz ABŞ-a maksimum dərəcədə ziyan vurmaq istəyirsiniz. Siz hansı binaya ziyan vurardınız? Yəqin ki cavabınız belə olacaqdır: Ağ evə, Konqresin binasına, nüvə obyektlərinə və əgər siz ABŞ-ın iqtisadiyyatına zərbə vurmaq istəsəniz, onda Nyu-York birjasının binasını də nəzərdə tutacaqsınız. Bu bütün dünyada məşhur olan binadır. Ümumdünya Ticarət Mərkəzinin binası haqqında isə yalnlz terror aktından sonra danışılmağa başlandı. Bundan başqa ildə bir dəfə ABŞ konqresinin binasında ölkənin bütün siyasi elitası görüşürlər- bütün senatorlar, konqresmenlər, prezident, nazirlər bura yığışırlar. Belə ki bir dəfəyə ölkənin bütün siyasi elitasını məhv etmək olardı, yəqin ki siz təyyarəni işin başlanmasından xeyli əvvəl Ümumdünya Ticarət Mərkəzinin baş binasına yox, məhz bura yönəldərdiniz. Bəs nə üçün sadaladığımız əsas binalar dağıdılmadı? Ona görə ki əgər zərbə bu binalara yönəldilsəydi, onda ölkənin siyasi və maliyyə elitası məhv edilərdi. Bu isə terrorçuların planlarına daxil deyildir. Elə isə bu terrorçular kimlər idi?
 Bütün oyunlara baxmayaraq CNN-in verdiyi məlumata görə, amerikanların 60 faizi hadisənin günahkarı kimi öz hökumətlərinin adlarını deyirlər, əhalinin 36-40 faizi belə hesab edir ki, Amerika hökuməti özünün apardığı əbədi müharibələrə bəraət qazandırmaq üçün Ümumdünya Ticarət Mərkəzində özləri bu terror aktını törətmişlər.
 T.Meyssan Kennedinin prezidentliyi dövründə ABŞ xüsusi xidmət orqanlarının Kubaya qarşı işləyib hazırladığı təxribat planlarını açıb göstərir. Kubanın ərazi sularında Amerikanın boş olan və radio ilə idarə olunan gəmisini partlatmış, mətbuata ölənlərin siyahısını dərc etmək, saxta dəfnlər təşkil etmək və bununla xalqda narazılıq yaratmaq tapşırılmışdı. Başqa bir variant da planlaşdırılmışdı: ABŞ-dan Yamaykaya uçan sərnişin təyyarəsi partladılır- əslində isə bu təyyarə havada olarkən pilotsuz təyyarə ilə əvəz edilməli idi. Sonrakı hadisələr tanış ssenari üzrə gedir: ölənlərin siyahısı dərc olunur, saxta dəfn mərasimi təşkil edilir, ölmüş körpə uşaqla bağlı göz yaşları və bütün bunların nəticəsi kimi müharibənin gətirdiyi fəlakətlər göstərilir. Bu dediklərim urdurma deyil, Amerika hərbçilərinin həqiqi planlarıdır. Meyssan göstərir ki, Kennedi bu provokasiyaya getmədi və bəlkə də elə buna görə öldürüldü.
 Bütün bunlar olmayıb, həm də reallaıqdır. “Tonkin anlaşılmazlığı, münaqişəsi” bu prinsip əsasında qurulmuşdur. 1964-cü il avqustun 2-də ABŞ hərbi gəmilərinə Vyetnam qüvvələrinin hücumu Vyetnamda müharibənin başlanması üçün bəhanə oldu. Yalnız sonradan 1968-cı ildə ABŞ rəsmi şəkildə “Tonkin münaqişəsini” uydurduğunu etiraf etmişdi.
 O cümlədən, Əfqanıstana hücum etməmişdən əvvəl ABŞ müdafiə naziri Əfqanıstanın vəhşi mağaralarında nüvə silahı istehsal etmək üçün laboratoriyaların və peyk buraxmaq üçün meydançaların olduğunu dəfələrlə bildirmişdir. ABŞ bunları Əfqanıstanda tapa bildimi?
 İndi isə bilməyənlərə ABŞ-nin digər ölkələrə müdaxilələri haqqında cədvəli təqdim edirik, tanış olanlara isə bir daha xatırlatmaq istəyirik:
1948-1953-cü illər Filippində hərbi əməliyyatlar. Minlərlə filippinlinin qətli.
1951-1953-cü illər 1 milyon ABŞ əsgərinin Koreyaya silahlı müdaxiləsi. 100 minlərlərlə koreyalıların həlak olması.
1964-1973-cü illər– Vyetnama qarşı hərbi təcavüz. Yarım milyondan artıq vyetnamlının məhv edilməsi.
1964-cü il Panama kanalı bölgəsində Panamanın hüquqlarının bərpasını tələb edən milli qüvvələrin qanına qəltan edilməsi.
1964-1973-cü illər- 50 min ABŞ əsgərinin Laos respublikasına qarşı döyüşlər. Yenə minlərlə qurban.
1982-1983-cü illər- 800 ABŞ dəniz piyadasının Livanda hərbi təcavüzü. Yenə çoxsaylı qurbanlar.
1986-cı il Liviyaya soxularaq Tripoli və Benqazinin bombardman edilməsi. Çoxsaylı qurbanlar.
1989-cu il Panamaya silahlı basqın. Minlərlə panamalının qətlə yetirilməsi.
1991-ci il İraqa qarşı genişmiqyaslı hərbi əməliyyat. 450 min hərbi qulluqçu və minlərlə müxtəlif müasir hərbi texnikadan istifadə edilməsi. 150 minədək dinc sakinin öldürülməsi. Qorxu yaratmaq üçün dinc obyektlərin bombardman edilməsi.
1992-1993-cü illər Somalinin silahlı işğalı. Dinc əhali üzərində silahlı zorakılıq, mülki şəxslərin qətli.
 Bu son illərdə isə Əfqanıstanda və İraqda törədilən vəhşiliklər də onların cinayətlərinin üstünə gəlir.
 Bəli, bu gün yəhudi gözü olan, ABŞ ayağı dəyən hər yerdə insanlar qətlə yetirilir, qadınları zorlanır, məscid və evlər dağıdılır, müqəddəs dəyərləri təhqir olunur.
 Onların gizli fəaliyyətlərinin doğurduğu bəlalar və fəsadlar əksər dünya ölkələrində olduğu kimi, bizim başıbəlalı coğrafiyamızda da həm özümüzü, həm də milli-mənəvi və dövləti keyfiyyətlərimizi təhdid etməkdədir. Biz vətənimizi bu təhlükədən qorumalıyıq.

Amerikansayağı demokratiya

XV yazı: Burada inkişaf etmiş siyasi xəfiyyə sistemi, cəza orqanlarının geniş yayılmış şəbəkəsi mövcuddur

Amerikalılar qeyri-obyektiv, məhdud və sərt şüura, fayda və mənfəət güdən şüura, sənaye “dizaynı” kimi qənaətlə fəaliyyət göstərən və lakonik olan şüura alışmışlar

 Okeanın o tayında natiqlər ancaq süjetləri dəyişmişlər, onlar əsas hesab etdikləri məsələni- Birləşmiş Ştatların indi də guya nə isə yüksək ideallara xidmət etməsi məsələsini toxunulmaz şəkildə saxlamışlar.
 Vaşinqton indiki mərhələdə “insan hüquqları”nı xüsusi olaraq nəzərə çarpdırmağı öz vəzifəsi hesab edir. “İnsan hüquqları” əslində nə deməkdir?
 Bu barədə İstiqlaliyyət Bəyannaməsinə aid olan Amerika ritorikası yaxşı məlumdur- “bütün insanlar bərabər yaradılmışdır”. Bu gurultulu ibarə bir çox illərdir ki, Amerikanın rəsmi  şəxsləri və təbliğatçıları tərəfindən təkrar edilir.
 Bu şüar Birləşmiş Ştatların hakim zümrəsini tamamilə təmin edir və eyni zamanda bəsitləşdirilmiş təbliğat variantı halında sadədil adamların qəlbini ələ almaq üçün əlverişlidir. Həmişə belə olmuşdur.
 Görkəmli Amerika professoru C.Qrin göstərirdi ki, “inqilabçı nəsildən ötrü imkanlar bərabərliyi maksimum çox mülkiyyətə yiyələnməkdə, öz qabliyyətlərindən, vasitələrindən və şəratindən asılı olaraq özünə ən yaxşı yaşayış əldə etməkdə fərd üçün bərabər hüququn təmin edilməsi demək idi. HƏR KƏSƏ DAHA ÇOX QEYRİ-BƏRABƏR OLMAQDA BƏRABƏR HÜQUQ VERİLİRDİ”. Qrin deyir ki, məhz o vaxtdan bəridir Birləşmiş Ştatlar “Fərd üçün bərabər hüquqlar” doktrinası şüarı altında inkişaf edİr. Göründüyü kimi, Amerika professoru medalın “insan hüquqları” zərb edilmiş arxa tərəfini kifayət qədər dəqiq təsvir etmişdir.
 Amerika ədəbiyyatının klassiki Cek Londonu xatırlayaq. Keçən əsrin əvvəlində o, öz ölkəsinin gələcək inkişaf yolları haqqında gərgin düşünürdü. 1908-cu ildə “İnqilab” məqaləsində o, Amerika hakim sinfinin ideoloji cəbbəxanasını lağa qoymuşdu. C.London yazırdı: “Doğrudur, onun bəzi üzdəniraq ideyaları vardır ki, bunlar ona qədimdə sədaqətlə qulluq etmişdir, lakin bu ideyalar çoxdan tükənmiş və gücünü itirmişdir. İstiqlal Bəyannaməsi və Fransız ensiklopedistləri nümunəsində olan dörd iyul (1776-ci il, ABŞ-ın təsis edildiyi gün- İ.S.) azadlıqları bu gün çətin ki kimisə qane etsin… təriflənmiş ABŞ konstitusiyası da fəhlənin gözündən çoxdan düşmüşdür… O deyəcək: “Rədd olsun belə konstitusiya”.
 C.London israrla deyirdi ki, Amerika burjuaziyasının gücü ideologiyada deyildir. Onun sinfi hökmranlığı zorakılığa əsaslanır və yazıçı xəbərdar edirdi ki, əgər ona ciddi bir şəkildə meydan oxunsa, Mülkiyyətçi buna Dəmir daban yaratmaqla cavab verər. Eyni adlı fantastik romanda C.London dəhşətli bir quruluş göstərmişdir, onun əsası zorakılığın səsidir.
 Dəmir dabanın yaranmasını C.London naturadan təsvir etmişdir- hələ o zaman, XX əsrin birinci onilliyində, Birləşmiş Ştatlarda baş verən proseslər yazıçının yaradıcılıq təxəyyülünü heyrətə gətirmişdi. Güc strukturları təşəkkül tapmamışdı, lakin inkişaf etmiş siyasi xəfiyyə sistemi, cəza orqanlarının geniş yayılmış şəbəkəsi artıq mövcud idi.
 Böyük Oktyabr, C.Londona görə, bütün dünyanı bürüməli olan meylin qarşısını aldı. Sosializm, sipər kimi bəşəriyyəti Dəmir dabandan qorudu. Birləşmiş Ştatların özündə də irticanın imkanlarını məhdudlaşdırdı. Lakin irtica silahı yerə qoymamış, yad fikrə malik olan öz vətəndaşlarına divan tutulması metodlarını illər boyunca təkmilləşdirmişdir.
***
 1905-ci ildə Amerika prezidentinin qonağı olan qoca rus əyanı C.Y.Vitte belə bir nəticəyə gəlmişdi ki, gizli polisin funksiyaları burada, Amerikanın böyük demokratlarının “istibdad ölkələri” adlandırdıqları ölkələrdə olduğundan xeyli genişdir. Vitteni təəccübləndirən bu olmuşdu ki, Amerika camaatı “xalis centlmenlərin” (xəfiyyə polisi agentlərinin) səlahiyyətlərinə o qədər vərdiş etmişdir ki, onların tədbirlərini nə isə olmalı bir şey kimi qəbul edir.
 Sovet tədqiqatçısı B.E.Petrovski Amerika torpağında Linc məhkəməsinin genezisi (mənşəyi) ilə məşğul olarkən müəyyən etmişdir ki, bu ölkədə təriflənib göylərə qaldırılmış “demokratiya” məhz siyasi cinayət axtarışı idarəsinə, yad fikirlilərin şiddətli təqib edilməsinə və bu işlə məşğul olan dövlət orqanlarının ilahiləşdirilməsinə pərəstiş yaratmışdır. “Amerikalılar qeyri-obyektiv şüura, lazer şüası kimi məhdud və sərt şüura, ancaq fayda və mənfəət güdən şüura, sənaye “dizaynı” kimi qənaətlə fəaliyyət göstərən və lakonik olan şüura alışmışlar... Humanist şəxsiyyətin psixi halı belədir: “dünyəvi kədər deyilən kədər, bəşəriyyət üçün əzab çəkmək, onun taleyi üzərində məşəqqətlə düşünmək (Qoqen kimi düşünmək: “Hardanıq biz? Kimik biz? Hara gedirik biz?”), mömin qəzəbi, nəcib hiddət, ifşa etmək ehtirası və gələcəkdən ilhamla xəbər vermək- bu cür hallar ənənəvi yankinin əhval-ruhiyyəsinə yabançıdır. O, xalis praqmatik şəxsiyyətdir”.
 Görkəmli Amerikan yazıçısı Tomas Vulf isə anasına yazdığı məktubda görün öz vətəni barədə nə deyirdi: “…Bütövlükdə götürdükdə isə, biz- hər tin başı öz məziyyət və böyüklüyündən dəm vuran və puldan başqa heç nə ilə maraqlanmayan hay-küyçü xalqıq, lovğa, qorxaq və yaltaqlardan ibarət bir millətik. Ümidvaram ki, bu sözlərə görə məndən inciməzsən, həm də ki görünür, başqa ölkələrdə də vəziyyət təxminən bizdəki kimidir. Kütlə hər yerdə eynidir- çığırqan, miskin və nadan və hətta əgər əcnəbi ölkələrin baş nazirləri və prezidentləri bizimkilər… qədər sarsaq olmasalar da, siyasətçiləri bizim siyasətçilər qədər dələduzdurlar. Lakin orada bu quldurlardan birtəhər yaxa qurtarmaq, gizlənmək mümkündür, çünki onlar bizimkilər qədər həyasız və qırsaqqız deyillər… Mən Nyu-Yorka, bu vəhşilər və dəlilər yığınına nifrət edirəm”.
***
 Hələ I Dünya müharibəsi illərində siyasi cinayət axtarışı orqanlarının toplamış olduğu informasiya əsasında 6300 adam həbsə alınmışdı, bunların 2 min nəfəri məhkəmə qərarları olmadan həbsdə saxlanmışdı. 1918-ci ildə xüsusi büro məhkəmədən kənar bir divantutma orqanı kimi çıxış etdi, o, hərbi xidmətdən boyun qaçırmaqda şübhə edilən 50 min adamı order olmadan həbsə aldı. Toplanmış məlumatlar 2 min adamın “qeyri-loyal mülahizələr söylədiklərinə görə” o zaman cəsusluq haqqında konqress tərəfindən qəbul edilmiş qanun üzrə cəzaya məhkum olunmasına səbəb olmuşdu.
 ABŞ-ı bürümüş olan “böyük qırmızı vahimə” vaxtı Huverin rəhbərliyi altında mütərəqqi əqidəli adamların tuthatutu təşkil edildi. 1920-ci ilin yanvarında Kommunist Partiyasının üzvü hesab edilən 10 mindən artıq adam dərhal həbs olundu! Bu qanuna zidd cəza tədbirləri ölkədə böyük hiddətə səbəb olsa da, həmişəki kimi bir müddət sonra sakitlik yarandı, elə bu vaxt ABŞ-da inqilabi yüksəliş azalmağa başladı.
 ABŞ-da təkcə 1936-cı ildə qəbul olunan “Sənaye Səfərbərlik Planı” qanunu demokratiya tarixində qəbul olunmuş ən əcaib qanundur. Amerika prezidentinə bütün amerikalılar, onların məhsulları, malı, mülkü üzərində tək hakim olmaq səlahiyyəti verən bu qanun əsl diktatorluq sənədidir. Bu qanun 2-ci dünya müharibəsi ərəfəsində ölkənin başını üstünü təhlükələr alacağı bəhanəsilə qəbul olunmuşdu. Bütün antidemokratik hüquqlarını müharibə sayəsində qazanmış bir hökumət müharibənin bitməsini istəyərmi? Corc Armistronqun dediyi kimi, dünyada demokratiyanı qorumağın tək yolu Amerikanı müharibədən uzaq tutmaqdır.
 1940-cı ildə böyük səs-küy qaldırılmadan Smit qanunu, 1941-ci ildə isə yenə də gurultulu şərhlərsiz Vuris qanunu qəbul edildi. Hər iki qanun ABŞ-dakı idarəetmə sisteminin “zor işlətməklə” devrilməsini nəzərdə tutan “pozuculuq fəaliyyətinə” qarşı yönəlmişdi. Görkəmli Amerika hüquqşünası Z.Çafinin qeyd etdiyi kimi, Smit qanunu, “ABŞ-da əmin-amanlıq vaxtı söz azadlığının ən sərt məhdudlaşdırılması deməkdir”. Qanunvericilik xalis sinfi məqsədlərlə özbaşınalıq üçün geniş meydan açır, bu özbaşınalığı Amerikada həmişə olduğu kimi, demokratiyanın müdafiə olunması zərurətinə istinad edilməsi ilə pərdələyirdi.
 Ruzveltin ən yaxşı bioqrafiyalarından birinin müəllifi olan professor D.Barns xatırladır: prezident yapon mənşəli bütün amerikalıların- 112 min adamın müharibə müddətində həbs düşərgələrinə salınmasının təşəbbüsçüsü olmuşdur. Qadınlar və uşaqlar da daxil olmaqla onların hamısı insana layiq olmayan şəraitdə saxlanılır, keşikçilər tərəfindən təhqir edilir və alçaldılırdılar. 1945-ci ilin əvvəllərində düşərgələrdən birində saxlanan yapon mənşəli 5766 amerikalı ABŞ vətəndaşlığından açıq-açığına imtina etdi.
 1941-ci il 19 dekabr tarixli sənəddə göstərilirdi: “Yapon mənşəli beş amerikalı Los-Ancelosda artıq özünü öldürmüşdür, çünki onlar loyal olmadıqları barədə şübhələrə tab gətirə bilməmişlər”. Xidməti sənədlərdən birində isə deyilirdi: “Biz yaponlarla Hitlerin yəhudilərlə rəftar etdiyi kimi rəftar edirik”. Mərhum komandir Riqlin oğlu 1981-ci ildə böyük bir məqalədə bu epizod barədə quru bir şərh vermişdi: “Qanının 1,16 hissəsi yapon qanı olan hər bir şəxs cəmiyyətin düşməni kimi sürgün edilməli idi. Nasist Almaniyasında bu kateqoriyaya düşmək üçün şəxsin qanında iki dəfə bundan çox yəhudi qanı olması lazım idi”.
 Ruzvelt alman mənşəli amerikalıları da həbs düşərgələrinə salmaq fikrinə düşmüşdü, lakin onların sayı çox idi- 600 min nəfər. Bu ideyadan əl çəkmək lazım gəldi.
 Müharibədən sonrakı dünyaya gizli polis təpədən dırnağadək silahlanmış halda daxil oldu. Cəbbəxanalarda Huverin meyarlarına görə “təxribatçı” hesab olunan şəxslər və təşkilatlar haqqında ətraflı dosyelər və kartotekalar toplanmaqda idi. Bu “təxribatçılar” arasında birinci yeri 1939-cu ildən aparılan “təhlükəsizlik indeksi”- fövqəladə vəziyyət elan edildikdə həbsə alınmalı olan şəxslərin siyahısı tuturdu. Kommunist hərəkatı ABŞ-ın 1 nömrəli düşməni hesab edirlirdi.
 Trumenin prezidentliyi zamanı 6 milyon 600 min amerikalının loyallığı yoxlanıldı. 1952-ci ilə yaxın isə 490 adam işdən azad edildi. Minlərlə adam alçaldıcı və təhlükəli yoxlamadan keçməmək üçün işi buraxmalı oldu, həmin yoxlama zamanı konstitusiyaya edilən birinci düzəlişə istinad edib adamları birbaşa həbsxanaya salırdılar. 1951-ci ildə ABŞ Kommunist Partiyasının 11 lideri əqidəsinə görə həbs cəzasına məhkum edildi. Amerikanın cəza orqanları boş-boşuna danışmırdılar- 1953-cü ildə ər-arvad Rozenberqlər edam edildilər. Ümumilikdə 1949-1956-cı illərdə 104 kommunist həbsxanaya salındı. Prokurorluq “faktları” xəbərçilikdən gələn məlumatdan götürürdü: bu agentlər çox vaxt məhkəmə proseslərində “şahidlər” kimi də çıxış edirdilər. ABŞ-da təcili olaraq bu işlər üçün altı həbs düşərgəsi yaradıldı.
 1963-1968-ci illərdəki nümayişlər, xüsusən irqi ayrı-seçkiliyə qarşı çıxışlarla əlaqədar olan nümayişlər vaxtı 220 amerikalı öldürülmüş, minlərlə adam yaralanmışdı. “Siyasi terror” partlayışları qeyd olunmuşdur- 1968-ci il yanvarın 1-dən 1970-ci il aprelin 15-dək 4330 bomba partladılmış, baş tutmayan 1475 partlatma cəhdi və 35 129 partlatma hədə-qorxusu olmuşdur. Bütün bunlar ABŞ-dakı siyasi sistemdən kütləvi narazılıqların göstəricisi idi.

Amerikansayağı demokratiya

XVI yazı: Amerikanların başqa millətlərə özünü məhv etməyi, bitki və heyvan aləmini yer üzündən silməyi öyrədib

Nümayiş vaxtı xüsusi hazırlanmış fitnəkarlar şuluqluqlar təşkil edirdilər ki, onların iştirakçıları həbs edilsinlər; agentlər polisin və milli qvardiyanın işə salınması üçün avtomaşınlara od vurur, şüşələri vurub sındırırlar

 Görkəmli ABŞ yazıçısı Henri Miller yazırdı: “Bizim millətin bəşəriyyət qarşısında xidməti o olub ki, o yerdə qalan millətlərə özünü məhv etməyi, bununla belə ətrafındakı bitki və heyvan aləmini də yer üzündən silməyi öyrədib… Mən, kanalizasiya borusunda axıb gedirik deyəndə, yer üzündəki bütün insanlığı da buraya aid edirəm. Hamımız birlikdə düşdükcə düşürük. Kütləvi məhv oluruq. Ola bilsin yer üzündə ancaq ən bəsit canlılar və vəhşi heyvanların nümayəndələri həyatda qalacaq. Yalnız bundan sonra biz yeni insanlığın doğuşuna şahid olacağıq. Əslində biz sistemdən narazı yenilikçilər hal-hazırkı cəmiyyətdə əksəriyyəti təşkil edirik, lakin hələ də Dövlət adlı gəmini doğru yola yönləndirmək iqtidarında deyilik. Tərəqqipərvər ideyalara edilən istənilən hücum bizi get-gedə daha da keçmişə sürükləyir”.
 Amerika mifologiyasında deyilir ki, tüfəngli adam, ABŞ-ın silahlı qüvvələri, sayıq nəzarət altında xidmət edir və yalnız müstəsna hallarda silahı həmvətənlərə qarşı çevirə bilər. Mülki hakimiyyət orqanlarının hərbi orqanlardan üstünlüyü okeanın o tayındakı respublikanın guşə daşıdır və bu cür çox gözəl prinsip münasibətilə kitabxanalar dolu kitablar yazılmışdır. Kimin onları oxumağa nə vaxtı, nə də xüsusi həvəsi yoxdursa (bir tərəfdən, buna ömür kifayət etməz), onda aşağıdakıları oxusun!
 Nyu-Yorkda və Detroytda (sonuncu şəhərdə federal qoşunlardan istifadə edilmişdir) narazılıqların baş alıb getdiyi 1967-ci ildə silahlı qüvvələrin siyasi cinayət axtarışı görünməmiş masştabı ilə dəhşət doğurdu. Detroytda əsgərlər çox yaxşı “işlədilər”: 43 nəfər öldürülən, yüzlərlə yaralanan, 7200 nəfər həbsə alınan oldu.
 1967-ci ilin axırları- 1968-ci ilin əvvəllərində ordu hissələri və birləşmələrinə “şuluqluqlarla” mübarizə aparmağın geniş planı göndərildi, bu planın ardınca “kəşfiyyata dair əlavə” yola salındı. Bu əlavədə “araqarışdıranların” təsnifatı verilirdi, aşağıdakılar “dissidentlər” kimi xüsusi olaraq ayrılıb göstərilirdi:
1.Serjantlara, zabitlərə, əsgərlərə, jurnalistlərə və ya konqresmenlərə məişət şəraitindən, ədalətsiz rəftardan və s. şikayət etmək.
2.Öz bədbəxtlikləri barədə danışmaqdan ötrü öz rəisinin başı üstündən bir kimsəyə müraciət etmək üçün tez-tez cəhdlər göstərmək və s.
 Cəmi bu iki bənd silahlı qüvvələrin kimə qarşı mübarizə apardığı barədə təəssürat yaradır.
 Bu həmin illər idi ki, Vyetnamın cəngəlliklərindən və çəltik tarlalarından üz döndərməyi üstün tutan Amerika silahlı qüvvələri qəzəbli sifətlərini öz həmvətənlərinə qarşı çevirmişdilər: onlar tam döyüş hazırlığı vəziyyətinə gətirilmişdilər. Ehtimal ki, bu prinsip üzrə: vyetnamlıya əlin çatmırsa, daxili düşmənlə, amerikalı ilə kifayətlən.
 İlk əvvəl dövlət 24 şəhərin (məhz hansıların,- dəqiqləşdirmədilər) hərəsində 10 min, paytaxtda isə 30 min əsgər cəmləşdirmək qərarına gəldi! Qərargahdakı planlaşdırıcılar prezidentin vaxtında qəbul etdiyi qərarı yəqin ki, bəyəndilər, prezident təxminən 600 minlik Amerika qoşununu beynəlxalq sülhün ali mənafeyinə uyğun olaraq Vyetnamdan çıxarmağa başladı. İxtisaslı qatillər vətənə qayıdırdılar. 1969-cu ilin iyulunda Pentaqonun yeraltı otaqlarında müdafiə nazirliyi “Mülki şuluqluqlarla mübarizə idarəsi: planlaşdırma və operativ rəhbərlik” adlı idarə təsis etdi. Sonralar adı dəyişdirilib hərbi xidmətlər şöbəsi adlandırılan bu idarə daxili cəbhədə döyüş əməliyyatlarına rəhbərlik üzrə qərargah kimi yaradılmışdı. Zirzəmidə 180 zabit və general əyləşmişdi, onların sərəncamına hərbi idarəetmə texnikasının ən yeni nailiyyətləri- kompüterlər, qapalı rabitənin mürəkkəb sistemləri, xidmət televiziyası verilmişdi. İri miqyaslı xəritələrə Birləşmiş Ştatların əhalisinə qarşı onlarca əməliyyatın kod adları- “Bağın becərilməsi”, “Qızıl gül kolu”, “Dik təpə”, “Sakit şəhər” və i. a. adlı əməliyyatların adları yazılmışdı. Sadə terminlərin arxasında dinc şəhərlər üzərinə hücumun və harada aşkara çıxarılmasından asılı olmayaraq yadfikirlilərə divan tutulmasının diqqətlə işlənib hazırlanmış planları gizlənirdi.
 Hərbçilərə tabe olan daxili cəbhədə onların səyləri ona səbəb oldu ki, dövlət həyatı hərc-mərclik qorxusu altına düşdü. Hərbçilər hansısa əcnəbi bir dövlət tərəfindən təşkil edilmiş “dəhşətli qəsdi” müvəffəqiyyətsizliklə axtarırdılar. Adi bir nəcib işə heç cür inana bilmirdilər- minlərlə adam Vyetnamdakı müharibəyə qarşı çıxış edirdi. “Bağın becərilməsi” kodu altında əməliyyat yetmişinci illərin birinci yarısında keçirilmiş bir seriya hərbi oyunlara- bütün Birləşmiş Ştatlarda “şuluqluqları” yatırmaq oyunlarına çevrildi. Bu oyunların gedişində uydurulmuş “düşmən” təşkilatlarının adları da gülünc görünür: ziyalıları təmsil edən “Alimlərin demokratik cəmiyyəti”, fəhlələri təmsil edən “Dərisi ağ olmayan xalqların tərəqqisinin beynəlxalq qardaşlığı” və s. təşkilatlar.
 1974-cü ildə senator Ervin özündən çıxmışdı: “Biz heç də aydınlaşdıra bilmədik ki, altımışıncı illərin axırlarında mülki şəxslərin arxasınca cəsusluq etməyi orduya kim əmr vermişdir…”
 1975-ci il 8 dekabr tarixli direktivdə deyilir: “Şuluqluqların yatırılmasında mülki hakimiyyət orqanlarına kömək etmək… vəzifəsindən irəli gələn operativ məqsədlər üçün informasiya toplanması zəruridir”. Sonralar senatın hüquq məsələri komitəsi bu sənədi belə qiymətləndirdi: “Bu cür dumanlı ifadələr keçmişdə xeyli dərəcədə sui-istifadələrə səbəb olmuşdur”.
***
 Hərçənd FTB 1930-cu ilərdən başlayaraq ABŞ-da sol qruplara qarşı gizli əməliyyatlara aid fəaliyyət ilə məşğul olmuşdu, lakin bu əməliyyatlar 1960-cı illərdə vətəndaşlıq hüquqları uğrunda mübarizə və müharibə əleyhinə hərəkat dövründə geniş vüsət aldı. Əməliyyatların genişlənməsinin qismən səbəbləri bu olmuşdu ki, prezident Cekson və prezident Nikson bu hərəkatlarda “xaricilərin əli” olduğunu aşkara çıxarmağı tələb edirdilər. Məlumatlardan bu hərəkatları zəiflətmək üçün də istifadə edilirdi. FTB-nin təşkilatlara soxulmaq məqsədi daşıyan proqramları günü-gündən genişlənirdi. Hələ 1976-cı ildə “təxribatçı təşkilatlara” qarşı xəbərçilərə verilmiş vəsait mütəşəkkil cinayətkarlıqla mübarizəyə sərf olunmuş vəsaitdən iki dəfə çox idi.
 Xüsusi hazırlanmış fitnəkarlar ona görə şuluqluqlar təşkil edirdilər ki, onların iştirakçıları həbs edilsinlər. Agentlər nümayiş vaxtı polisin və milli qvardiyanın işə salınması üçün avtomaşınlara od vurur, şüşələri vurub sındırırdılar və s. İrqi şuluqluqlar vaxtı gettolarda azı 7402 “informasiya toplama postu”, başqa sözlə desək, polisin informator və provakator qrupu fəaliyyət göstərirdi. Narazı nümayişçiləri adətən cinayət etməyə və ya qayda-qanunu pozmağa təhrik edirdilər.
 Yadfikirli hər hansı bir az-çox görkəmli şəxs gizli polisin böhtan və təzyiq obyektinə çevrilirdi. Çirkin böhtanın güclü təzyiqi altında ad-san məhv olur və hətta ailələr dağılırdı. Məşhur kino aktrisası Ceyn Fondanın 1970-ci ildə Vyetnamdakı müharibəyə qarşı etirazlarda iştirak etməsi kifayət idi ki, Hollivud qəzetlərinə quraşdırılmış imzasız məktub gəlsin,- guya ki, Fonda “qara panterlərin” yığıncağında xora- guya “Biz Riçard Niksonu və yolumuz üzərində duran hər bir adamı məhv edəcəyik… sonra söyüş gəlir” mahnısı oxumuş xora dirijorluq etmişdir. Aydındır ki, qətiyyən buna bənzər heç nə olmamışdı.
 Şahmat üzrə dünya çempionu Bobbi Fişer antisemit bəyənatlar ilə çıxış edirdi. ABŞ Dövlət Departamenti və vergi idarələri ona Yuqoslaviyaya tətbiq edilən boykotu pozmaq və vergilərdən yayınmaq ittihamı irəli sürdülər. 10 il həbs cəzasına məruz qalacağı gözlənilən şahmatçı ABŞ-ı tərk edərək əvvəlcə Macarıstana, sonra isə Yuqoslaviyaya getdi. 2003-cü ilin dekabrında ABŞ Dövlət Departamenti rəsmi şəkildə Fişeri vətəndaşlıqdan məhrum etdi. Yarım il sonra Yaponiyada həbs olundu. 8 ay həbsxanada yatandan sonra ona vətəndaşlıq verməyə razı olan İslandiyaya deportasiya edildi və ömrünü bu ölkədə başa vurdu.
 Aydın olmuşdur ki, yazıçı Ernest Heminquey ta vəfat etdiyi günə kimi FTB-nin “qalpağı” altında olmuşdur. Yazıçının bioqrafı C. Meyrs yazırdı: “Heminquey FTB-in xoşuna gəlmirdi… Heminquey FTB-nin üzərinə hücum edə biləcək çox görkəmli xadim idi. Buna görə idarə ondan çəkinirdi və xəlvəti hərəkət edirdi”. Aydın olmuşdur- 1972-ci ildə estrada müğənnisi Con Lennon (1980-cı ildə öldürülmüşdür) gizli polis fitnələrinin az qala qurbanı olmuşdu. Onun fəaliyyətindən və sülhün xeyrinə mülahizələrindən ehtiyat edərək əməliyyat hazırlayırdılar- müğənnini narkotiklərə aludə olmaqda təqsirləndirib həbsə almaq və ABŞ-dan rüsvaycasına sürgün etmək istəyirdiər. Lakin Lennon provokasiyaya qapılmadı.
 Beləliklə, ABŞ-da ən yüksək vəzifəli şəxslər, ən görkəmli alim və yazıçılar da daxil olmaqla heç kəs siyasi cinayət axtarışı idarəsinin özbaşınalığından mühafizə edilmir.
***  
 Sent-Luisdə 1970-ci ildə ağ dərili bir qadın ağlarla qaralar arasında ayrı-seçkiliyin ləğv edilməsi uğrunda fəal çıxış edən “Ekşi” qrupunda fəal surətdə işləmişdi. Sekret-servis işçiləri onun ərinə dərhal guya zənci qadınlar tərəfindən yazılmış imzasız məktub göndərdilər: “Əziz (ad buraxılmışdır)! Eşit oğlan, yəqin ki, sənin arvadın evdə az təmin edilir, yoxsa o bizim qara dərili ərlərimizlə oturub-durmazdı, başa düşdün? Sənin arvadın ancaq yorğan-döşəkdə inteqrasiya tərəfdarıdır, biz qara dərili bacılar isə ərlərimizdən artıq qalanla kifayətlənmək istəmirik. Beləliklə, ya onu özünə tabe etdir və kişi ol, ya da (ad buraxılmışdır) cəzasını ver”. Bundan sonra boşanma baş verdi.
 “Sizə- Kent ədalətinin son ümidinə”. Bu məktubu Kentdə, Oqayo ştatında, universitetin yanında 1970-ci il mayın 4-də milli qvardiyaçılar tərəfindən öldürülmüş tələbə qız Allison Krauzenin anası 1977-ci ildə yazmışdır. Amerika qoşunlarının Kambocaya soxulması haqqında Niksonun nitqindən sonra universitetin tələbələri protest nümayişi düzəltmişdilər. Hökumət orqanları milli qvardiyanı çağırmışdılar, o da nümayişçilərə atəş açmışdı.
 “1970-ci il mayın 4-də qızım Allisonun və üç nəfər başqa tələbənin Kentdə universitetin yanında tüfəng atəşi ilə öldürüldüyü vaxtdan bəri yeddi uzun və əzablı il keçmişdir. Daha 13 adam yaralanmışdır, onlardan biri bütün ömrü boyu əlil qalmışdır. Bu gün, 1977-ci ildə, öldürülənlərin və yaralananların ailələri hələ də onun uğrunda mübarizə edirlər ki, ədalət zəfər çalsın və «nizamsız atəş» üçün ştatın general-adyutantı, qubernator Rodson və əsgərlərin məsuliyyəti müəyyən edilsin. «Nizamsız atəş» mənim sözlərim deyil, mən daha qüvvətli ifadələr işlədərdim, bunlar general-adyutant Silvestr Korsonun sözləridir, o, böyük jüri qarşısında 16 dəfə təkrar etmişdir ki, əsgərlər camaata əsassız olaraq atəş açmışlar”.
 Birləşmiş Ştatlarda həmişəki kimi, bu barədə təhqiqatlar aparıldı. Skrentonun xüsusi komissiyası nümayişçilərin sayının 2 min nəfər olduğunu müəyyənləşdirdi, amma belə hesab etmədi ki, nümayiş xüsusi olaraq təşkil edilmişdir, yaxud əsgərlərə qarşı odlu silah işlədilmişdir. Lakin rəsmi təhqiqatlar sübut etdi ki, nümayişçilər əsgərlərə ağac budaqları, taxta parçaları və daş atmışlar, bunlar hərəsi üç kiloqramadək ağırlığında 340 ədəd olmuşdur. Qatillər şəhadət verdilər ki, onlar guya özlərini müdafiə etmişlər…
 Bu qətliam güclü protest dalğasına səbəb oldu- 400-dən çox tələbə şəhərciyində tətillər keçirildi, tələbələri pərən-pərən salmaq üçün yenidən milli qvardiya çağırıldı, Yel universitetində hətta nizami qoşunlar işə salınmağa hazırlandı. Həmin günlərdə hökumət orqanları zor işlətməklə, başlıcası isə, Kentdəki qətli ədalətlə təhqiq etmək barədə vədlər verə-verə protest dalğasını yatırmağa müvafiq oldular.

Amerikansayağı demokratiya

XVII yazı: Bombalar qayırmaqla məşğul olmursunuzsa, bu sizinçün təhlükə yaratmaz

“Bizim xadimlərimiz ya tabe olmalıdırlar, ya da rədd olmalıdırlar”

 1974-cü il 22 dekabr tarixli “Nyu-York tayms” qəzeti Birləşmiş Ştatlarda geniş yayılmış siyasi xəfiyyədən hiddətləndiyini bildirdi. Qəzet yazırdı ki, əllinci illərdə başlayaraq güc təşkilatları çoxlu sayda qanunsuz əməliyyatlar aparmışlar ki, bunlara “mənzillərə soxulmaq, telefon danışıqlarına xəlvəti qulaq asmaq, məktubları açıb oxumaq da daxil idi”. Məxfi bölmə Amerikanın 10 min vətəndaşı haqqında dosye (material) tərtib etmişdi, bunları arasında azı bir konqresmen- Vyetnamdakı müharibənin əleyhinə olduğunu bildirən konqresmen var idi.
 Lakin qəzet geniş təpkilərlə üzləşdi. Amerika qəzetləri “dissidentlik” edən “Nyu-York tayms”a qarşı yekdilliklə çıxış etdilər. Onlardan biri- Amerikanın əziz tutyalarının müdafiəsinə fədakarcasına qalxan “Birmingem nyus” qəzeti görün yazır: “Müstəsna hüquqlara bu cür qəsd edilməsi bəzilərinin hesab etdiyi kimi o qədər də dəhşətli deyildir. Bu cür qəsbetmə qanunsuz və təəssüfə layiq bir haldır, lakin bombalar qayırmaqla məşğul olmayan vətəndaş üçün böyük təhlükə yaratmır. Daha bir misal- fərz edək ki, bir şəhərin polisi səhvən başqa bir şəhərin küçələrində keşik çəkməyə başlayır. Təqsiri olmayan üçün bunun nə fərqi vardır?” Qəribə yanaşmadır, deyilmi?
 “Nə olsun ki,- deyə “Arqus-Lider” qəzeti də hiddətlənirdi,- anbarda alt paltarı vardır və onu hamının gözü qabağında yumaq olmaz. Belə hərəkət etmək ABŞ-dakı kəşfiyyat sisteminin səmərəliliyini məhv etmək deməkdir”. Qəzet israr edirdi ki, bu məsələnin təhqiq edilməsinin qarşısı alınmalıdır.
 Hələ 1952-ci ildə siyasi idarə Amerika vətəndaşlarının və təşkilatlarının SSRİ və digər sosialist ölkələri ilə bütün yazışmasını nəzarət altına almışdı. Bu əməliyyatdan poçt və ədliyyə nazirliyinin xəbəri yox idi, prezidentlərdən isə ehtimal ki, ancaq L.Conson bu sirdən agah edilmişdi. 1962-ci ilin xidməti sənədində bir məsələ də nəzərdə tutulurdu: bu sirrin açılacağı təqdirdə nə etməli? Sənəddə tövsiyə edilirdi ki, əvvəlcə “məktublara münasibətdə qanunsuz olaraq özbaşınalıq etməkdə təqsirləndirilə biləcək qapazaltı bir adam tapmalı…”
 L.Consonun vaxtında xüsusi şöbələr əmr aldılar ki, əcnəbi dövlətlərin “bizim daxili çətinliklərimizdən” necə “istifadə etdiklərini” aydınlaşdırmaqdan ötrü başlanğıc üçün “radikal tələbələrə və Amerika zəncilərindən olan keçmiş vətənpərvərlərə” göz qoysunlar. İnformasiya mümkün olan bütün yollarla toplanırdı: güdmək, telefon danışıqlarına xəlvəti qulaq asmaq, xüsusi evlərə və “dissidentlərə” aid edilmiş təşkilatların binalarına gizlincə soxulmaq...
 Artıq 1975-ci ildə mahal federal hakimi qərara alır: qoy FTB Sosialist Fəhlə Partiyasının qarşıdakı qurultayından öz informatorlarını götürsün. FTB bu qərardan Ali Məhkəməyə şikayət verdi- əgər qərar yerinə yetirilsə, o zaman partiyanın bir çox rəhbərləri qurultayda olmayacaqlar (!), bu da nəzərə çarpmadan keçib gedə bilməz. (Tanış mənzərədir, deyilmi?)
***
 Nyu-York limanının girəcəyində ucaldılmış Azadlıq heykəlinin kürsülüyü üzərində Köhnə Dünyanın alçaldılmış və təhqir edilmiş adamlarını Amerikanın gözlədiyi barədə riqqətli sözlər həkk olunmuşdur. İndi bu vüqarlı heykəlin kürəyi arxasında Dəmir daban özünün qaydaları ilə- daşda və bürüncdə əbədi təcəssüm etdirilmiş ləyaqətli xanıma məlum olmayan qaydaları ilə dayanmışdır.
 Daxili Gəlirlər İdarəsinin (DGİ) kompüterlərində və dosyelərində nəinki gəlirlərin mənbələri, habelə xərclər (siz hansı həkimlərin yanında olmusunuz və deməli, xəstəliyniz nədir, məsələn, siz eynək almısınızmı və neçəyə almısınız, harada və nə vaxt səyahətdə olmusunuz, siyasi məqsədlər üçün pul vermisinizmi və i.a.) haqqında ən müxtəlif informasiya toplanır. Adi huşsuzluq nəticəsində il ərzində nəyisə unutmaq olar,- bu isə, lazım gəlsə, dəftərə yazılacaqdır. Bundan asılı olmayaraq DGİ istəmiş olsa, hər hansı bir vətəndaşın maliyyə vəziyyətini yoxlayar, onun seyfdəki və cibindəki pulu son sentinədək yenidən hesablayar.
 1967-ci ildə Federal məhkəmə göstərirdi: DGİ “qeyri-ortodoksal düşünən mütəfəkkirləri və yaradıcı əmək adamlarını cəmiyyətimizdən qovmaq üçün… səlib yürüşü aparır, onları həbsxanaya salmaq üçün vergi haqqında federal qanunlardan və məhkəmələrdən istifadə edir”.
 O dövrün analizi göstərir ki, Amerikada vergilərin ödənilməməsi kütləvi şəkil almışdı. Yüzlərlə səbəb vardı: cəmiyyətə münasibət, qanunların mürəkkəbliyi, ədalətli payı başqalarının verməməsi barəsində fikir, vergi verənlərin pullarının nəyə sərf olunduğuna etiraz… Bəziləri vergi verməkdən boyun qaçırırdılar, çünki onların pullarının bir hissəsi nüvə silahına, müdafiə ehtiyaclarına və s. gedir…
 Altmışıncı illərdə dissidentlərə qarşı hökumətin mübarizəsində DGİ-dən geniş istifadə edilmişdir. DGİ bu mexanizmə qiymətli bir əlavə olmuş, güc strukturlarına informasiya vermişdir ki, bu informasiyadan bir çox hallarda yadfikirlilərin vəziyyətini sarsıtmaq üçün istifadə edilmişdir. DGİ dissidentləri bezdirməkdən ötrü güc strukturları ilə qarşılıqlı fəaliyyət göstərmiş və hökumətin müxtəlif əleyhdarları barəsində prezident tərəfindən tutulan “muzdlu qatil” funksiyalarını yerinə yetirmişdir. Bu idarə heç nədə təqsiri olmayan vergi verənlərin şəxsi həyatını qoruyan qanunları pozaraq, öz məxfi dosyelərinin məzmununu Ağ evə və siyasi cinayət axtarışının müxtəlif orqanlarına açıb göstərirdi.
 Dövlət DGİ qurumunun saxlanması üçün səxavətlə vəsaitlər ayırırdı. Söhbət yadfkirlilər haqqında getdikdə böyük demokratiya xərclərlə hesablaşmır, axı DGİ müfəttişlərinin çox böyük hissəsi məhz bu sahə ilə məşğul olur. Ağ evdə səbirsizliklə onlardan böyük nəticələr gözləyirdilər. Orada ABŞ-dakı siyasi folkloru xatırlayırlar: otuzuncu illərdə bədnam bandit Al Kaponeni nəhayət, qətllər və soyğunlar üstündə deyil, vergilər verməmək üstündə məhkəməyə cəlb edib cəzalandırmaq mümkün oldu! Sadəcə bir fikir məmurların ağlına gəlmirdi- ABŞ-da siyasi qayda-qanunlara qarşı alicənab adamlar çıxış edirlər.
 DGİ-nin yaydığı qaydalardan orta əsrlərin qoxusu gəlir- vaxtilə inkvizisiya çuğulçunu kafirin əmlakının bir hissəsi ilə mükafatlandırırdı. DGİ məcəlləsinin 7623-cü bölməsi kafirin gizlətdiyi vergi məbləğinin 10 faizinin çuğulçuya verilməsinə icazə verir. Çerç komissiyası bununla əlaqədar olaraq belə bir bədbin nəticə çıxarmışdır: “Siyasi əleyhdar, simic qonşu, narazı qulluqçu vergilərin tam verilməməsi barəsində ən alçaq səbəblərə görə çuğulçuluq edib, bunun üçün mükafat ala bilər”. Məsələn, 1974-cü ildə 100 mindən artıq amerikalı könüllü surətdə DGİ-yə müvafiq xəbər vermişdir, o isə çuğulçulara 467 952 dollar pul vermişdir (Maraqlıdır ki, mükafatı tələb edənlərin cəmi 13 faizi mükafatlandırılmışdı!). Statistika kədərli düşüncələrə gətirib çıxarır- yalan xəbərlərin sayı bir daha nümayiş etdirir ki, okeanın o tayındakı “demokratiyada” nəyə ictimai nemət kimi pərəstiş edilir.
 R.Nikson hökuməti DGİ-dən öz siyasi əleyhdarlarına, demokrat partiyasının xadimlərinə qarşı da istifadə etmək qərarına gəldi. DGİ demokrat partiyası Milli komitəsinin sədri A.Obrayyenin maliyyə işlərini yoxladı, lakin işlər qaydasında oldu. Bu, təlaş hissi keçirən maliyyə nazirliyində məlum xəcalətə səbəb oldu: DGİ-ni təkcə dissidentlər üzərinə deyil, hörmətli siyasətçilər üzərinə də salışdırmışdılar. Ağ evdə qəzəblənmişdilər! Ağ ev DGİ-yə hökumətin “490 düşməninin” siyahısını göndərdi; bu adamların əksəriyyəti ABŞ-da nəzərə çarpan adamlar idi, o adamlar idi ki, onlarla hesablaşırdılar. Lakin R.Nikson təkid edirdi ki, onların hamısı DGİ tərəfindən diqqətlə yoxlanmalıdır. Maliyyə naziri Şuls bununla razılaşmadıqda ABŞ prezidenti 1972-ci il sentyabrın 15-də öz köməkçisi D.Dinə bildirmişdi: “Heç eşitmək istəmirəm ki, Corc Şuls bu cür məsələ qaldırır, çünki belə olarsa, mən onu qova bilərəm. O, maliyyə nazirliyini gözəl ala gözlərinə görə almamışdır. O əclafa hörmət edib vəzifə vermişlər. Bizə ziyan vurmağa cəhd etmiş adamlar haqqında mənə ən müfəssəl məlumat lazımdır. Onlar özləri məni buna vadar etmişlər və öz paylarını alarlar. Ötən dörd ildə biz öz gücümüzdən istifadə etmədik. Biz ümumiyyətlə, gücə əl atmadıq. Biz nə bürodan, nə də ədliyyə nazirliyindən istifadə etmədik, indi hər şey başqa cür gedəcəkdir. Bizim xadimlərimiz ya tabe olmalıdırlar, ya da rədd olmalıdırlar”.
 Prezident Eyzenhaurə 1954-cü ildə təqdim edilmiş tamamilə məxfi məruzədə göstərilirdi: “Əgər ABŞ-ın qisməti sağ-salamat qalmaqdırsa, onda Amerikanın köhnə ədalət konsepsiyalarına yenidən baxılmalıdır. Biz cəsusluq və əks-kəşfiyyat idarələrinin səmərəli xidmətini inkişaf etdirməli, pozuculuq işi aparmalı və düşmənlərimizi bizə qarşı onların istifadə etdiklərindən daha hiyləgər, daha mürəkkəb və daha səmərəli metodlarla məhv etməyi öyrənməliyik. Lazımdır ki, Amerika xalqı başdan-başa iyrənc olan bu fəlsəfə ilə tanış olsun, onu başa düşsün və müdafiə etsin”.
***
 Görkəmli ABŞ yazıçısı Henri Miller yazır: “Dünya xəritəsində ortaya çıxdığımız ilk gündən bəri, bizim öz quldurlarımız, öz qatillərimiz və rüşəvətxor siyasətçilərimiz olub. Axı biz nə vaxt xoşbəxt, xeyirxah və sadəlöv dövr yaşamışıq ki? Mənim zənimmcə heç bir zaman. Hələ mən uşaqkən Tammani Holl haqqında (Tammany Holl - 1790-1960-cı illər arasında ABŞ-da Demokrat partiyası nəzdində fəaliyyət göstərən təşkilatdır, onlar öz namizədlərini hakimiyyətə gətirmək üçün, rüşvət, quldurluq, adam-oğurluğu və s. cinayətlərlə törədirdilər- İ.S.) şaiyələr təzə-təzə yayılmağa başlayırdı. Hələ lap uşaqkən, gözlərimin önündə bir dəstə yaxşı təlim keçmiş, atlı, gənc polisin, Yunion-Skveyrdə silahsız kütləni necə qovduğunu görmüşdüm.  Çox-çox sonralar mən Sinq-sinq, Dannemor, Livenvort həbsxanaları (Amerikanın dözülməz şəraitdə olan  ciddi rejimli həbxanaları) haqqında eşitdim. Gənclikdə ən sevimli yazıçım O`Henri idi, lakin o zamanlar heç kim mənim kumir-yazıçımı yazmağa sövq edən, Ohayoda onunla eyni kamerada həbsdə yatmış Al Cenninqs haqqında danışmamışdı.
 Bizim yaşadığımız rayonda nə ictimai kitabxana, nə də kitab mağazası vardı. Ancaq iyirmi bir yaşım olanda bəxt mənim üzümə güldü və mən Kaliforniyada, San-Dieqoda Emma Qoldmanla qarşılaşdım. O mənim üçün mədəniyyət sözünün əsl mahiyyətini açdı. Məhz onun sayəsində mən Mark Tvendən, Fridrix Nitsşeyə doğru dönüş etməyi bacardım.
 Təkcə bizim prezident müşavirlərimiz kütbeyin və geri düşüncəlilər deyil, az qala bütün ölkə həmin yolun yolçusudur. Bu iki yüz ildə bizim ölkəmiz neçə böyük yazıçı, rəssam, musiqiçi yetişdirib? Ancaq onun yetişdirdiyi məhşur avaraları, əyyaşları yada salmaq olar!
 Bundan əlavə Uotorqeyt adı ilə tanınan həmin sirki yada salmaq bəs edər. Əgər cəmiyyətin həmin hadisəyə münasibətini nəzərə alsaq, elə anlaşılır ki, güya bizim siyasətçilər heç bir cinayət törətmirlər, onların əlindən ancaq sadə səhvlər etmək gəlir. Biz dəfələrlə belə davranmışıq, çünki belə sadə addımlarla şərin kökünü həmişəlik kəsə biləcəyimizə bərk-bərk inanmışıq”.

Amerikansayağı demokratiya

XVIII yazı: Amerika xalqı dəmir nəzarət altındadır!

Bu ölkədə polislər hətta pullu avtomat telefonların budkalarından danışıqları da izləyib dərhal onları dinləyirlər

 ABŞ-da hakimiyyət orqanlarının yadfikirlilərə qarşı mübarizəsinin metodları müxtəlif və incədir. Bu metodlar bir çox onilliklər ərzində işlənmiş və təkmilləşmişdir. Amerikanın vicdanlı adamları ABŞ-da üsul-idarənin siyasi əleyhdarları kateqoriyasına düşən adamlara qarşı cəza tədbirlərinin mexanizmini çoxdan aşkara çıxarmış və təsvir etmişlər. Cek Londonun “Dəmir Daban” əsərinə baxaq. Yazıçı böyük bədii qüvvə ilə təsvir etmişdir ki, hətta məşhur adam olsa da, razılaşmayanı ABŞ-da tam mənası ilə necə əzib yox edirlər.
 Xatırladaq: adından bu fantastik romanın yazıldığı uydurma qəhrəman qadının atası- Amerika “demokratiyasına” dərindən inanan hörmətli universitet professorudur. Amerika ideologiyası standartlarına sığmayan professorun təqib olunması diqqətlə dərəcələrə bölünmüşdür, təqiblərin eksalasiya nərdivanında ona fasilələr verirdilər ki, ağlını başına yığsın. Başlanğıc üçün ona universitetdə işdən çıxmağı və elmi tədqiqatlar aparmaqdan ötrü maaşı saxlanmaqla ikillik məzuniyyət götürməyi təklif edirlər. “Axı bu ki, rüşvətdir!”- deyə professor qışqırmış və imtina etmişdir.
 Bundan sonra professoru universitetdən çıxartdılar, əlbəttə, kobudluqla yox: nəzakətlə istefa verməyi təklif etdilər. Görkəmli alimin universitetdən getməsinin əsl səbəbləri haqqında susuldu, əksinə, qəzetlər “onun qarşısında yaltaqlanaraq, təbrik etdilər ki, o, ağır mühazirəçilik işindən imtina etməyi və özünü bütünlüklə elmi tədqiqatlara həsr etməyi qərara almışdır”. Həqiqət axtaran professor şadyanlıq etdi: qərara gəldi ki, mətbuat sözü ilə ABŞ-da mövcud olan ədalətsiz quruluşu ifşa edərək adamların qəlbini alovlandıracaqdır. Kitab buraxdı, bu, ölkədə nəzərə çarpmamış olmadı. Kapitalist mətbuatında bu kitab nəzakətlə tənqid edildi; tənqidçilər çox mərifətlə kitabı pislədilər ki, belə bir böyuk alim öz işini qurban verməməli və sosiologiyanın cəngəlliklərinə girməməli idi, zira burada o, dərhal azmışdı. Bunun ardınca elə bil ağzından vurdular- kitab haqqında yazmağı ümumiyyətlə dayandırdılar.
 Mətbuat azadlığına inanmış olan professor reportyorları topladı və çəkdiyi əziyyətlər haqqında onlara danışdı. Nəticə: “Bircə qəzet də onun kitabı barədə bir kəlmə də yazmadı; bunun əvəzində onun özü bir vəhşi kimi təsvir edildi. Onun sözləri insafsızcasına təhrif edilir və ya mətndən əsassız olaraq çıxarılırdı; onun mülayim və təmkinli ifadələri anarxist qışqırıqları kimi təqdim olunurdu. Uzun və kinli qəzet məqalələri atanı anarxizmdə ifşa edirdi, eyni zamanda işarə edirdi ki, o, ağlını itirmişdir”.
 İctimai asayişi pozduğuna görə onu bir az sonra həbs etdilər, “qəzetlər isə iddia edirdilər ki, çox qocalmış professor zehni gərginliyə tab gətirə bilməyərək dəli olmuşdur və məqsədə  çox uyğundur ki, müvafiq dövlət müəssisəsində onun üçün palata ayrılsın. Bu da boş-boşuna hədə-qorxu deyildi”. Yadfikirliləri dəlixanaya çox sadəcə surətdə salırdılar. Tam müflisləşmə baş verdi, əmlak, ev əlindən alındı və s. XX əsrin əvvəllərində yazılmış fantastik romanda ABŞ-da dissidentə divan tutulması bu şəkildə göstərilirdi.
 Yazıçının bədii xülyası müasir Amerika gerçəkliyi yanında solğun görünür. Altmışıncı illərin axırlarında Nyu-Orleanda mahal prokuroru D.Harrison öz qanuni səlahiyyətləri çərçivəsində prezident Kennedinin öldürülməsi təfsilatını təhqiq etməyə başladı. Cek Londonun təsvir etdiyi Dəmir dabanın ABŞ-da hökm sürməyə başlamadığına baxmayaraq, Harrison bir rəsmi prokuror kimi, göstərilən kitabdakı yadfikirli professora nisbətən daha sərt təqiblərin obyekti oldu. O, qəzetlərdə böhtanlara məruz qaldı, mətbuat qəflətən müəyyən etdi ki, prokuror guya “Napoleonluq iddiasında” olan ruhi xəstəlikli adamdır. Harrison dediyindən əl çəkmədiyinə görə, yadfikirlilərin öhdəsindən sakitcəsinə, işgüzarcasına gələn cəza orqanları işə salındı. 1977-ci ilin mayında Harrison yapon jurnalistinə müsahibəsində bunları deyirdi: “MKİ tərəfndən nəzarət edilən ən iri həftəlik qəzetlər oxucuları inandırmağa çalışmışdır ki, mən mafiya ilə əlaqədaram. Məni qorxutmağa cəhd edir və prosesi dayandırmaq üçün dilə tuturdular. Texaslı tanışım olan neft sənayeçisi mənə zəng vurub dedi ki, öz gələcəyin xatirinə təhqiqatı dayandırmaq lazımdır. Sonra özünü “Qərbli sahibkar” adlandıran bir tip mənim yanıma gəldi və soruşdu ki, federal hakim vəzifəsi məni maraqlandırmır ki. Bu, açıq-aşkar sövdələşmə təklifi idi. 1970-ci il seçkilərində mən öz rəqiblərim üzərində aşkar qələbə qazandım, axı bu o vaxt idi ki, Kley Şou üzərində məhkəmə prosesi mənim məğlubiyyətimlə qurtarmışdı. Seçkiqabağı kompaniyanın gedişində mən prezidentin öldürülməsi təfsilatını axıra çatdırmağı vəd etmişdim və seçicilərimin əksəriyyəti mənə səs vermişdi. Lakin 1971-ci ilin iyulunda ədliyyə nazirliyi mənim əleyhimə cinayət işi qaldırdı. Federal təhlükəsizlik xidməti idarəsinin məmurları və FTB agentləri səhər tezdən mənim mənzilimə soxuldular, arvadımın və uşaqlarımın gözü qabağında qollarıma qandal geydirdilər. Bu, dəhşət idi. Mənə tamamilə əsassız olaraq belə bir ittiham verdilər ki, mən qumar avtomatları müəssisələrinin sahiblərindən rüşvət almışam. Mən hər gün məhkəməyə getməyə və özümü müdafiə üçün çıxış etməyə məcbur oldum. Əlbəttə, mən özümün təqsirsizliyimi sübut etdim və məhkəmə mənə bəraət qazandırdı. Lakin o zaman mahal prokuroru vəzifəsini necə lazımdır yerinə yetirməyə vaxtım çatışmırdı. Sonrakı ildə mənim əleyhimə yeni iş qaldırdılar- bu dəfə məni qumar avtomatları müəssisələrinin sahiblərindən alınmış rüşvətləri vergi müfəttişliyindən gizlətməkdə ittiham etdilər. Bu da rüşvətxorluqda ittihamı məhkəmənin mənim üzərimdən götürməsindən sonra! Mənə bu dəfə də bəraət verdilər, lakin mənim nüfuzum xeyli dərəcədə sarsılmışdı. Həm də 1973-cü ildəki növbəti seçkilər zamanı mən maliyyə yardımından məhrum olmuşdum: mənim bir çox tərəfdarlarım hökumətin narazılığını doğurmaqdan qorxaraq mənim seçki fonduma pul keçirməkdən imtina etmişdilər”.
 Harrisonun işində Amerika hökumətinin yaratdığı cəza mexanizimləri haqqında az-çox təsəvvür yaratmağa imkan yaranır. Onlar Harrisonun ailəsini dağıtdılar (arvadı ondan ayrıldı!), onu prokuror vəzifəsindən məhrum etdilər və hüquq kontorunda azmaaşlı vəkil vəzifəsini tutmağa məcbur etdilər. Lakin onun bəxti gətirmişdi- o, sağ qalmışdı.
***
 Amerika xalqı dəmir nəzarət altındadır. Bu yöndə araşdırmalar aparan üç amerikalı jurnalist dəhşət içərisinə tullanmış oldu. Onların təsvir etdiyi mənzərə həqiqətən də dəhşətlidir: “Birləşmiş Ştatlarda bircə telefona da etibar etmək olmaz. Polislər hətta pullu avtomat telefonların budkalarından danışıqları da izləyib dərhal onları dinləyə bilərlər. Pəncərələrin şüşələrinə yönəldilən lazer şüaları otaqda nə barədə danışıldığına xəlvəti qulaq asmağa imkan verir. Lazımi avadanlığı olan avtomobildən qabaqda gedən avtomobildə aparılan danışığı dinləmək olar. Cəsusların öz ayaqqabılarının dabanlarında mikrofonlar vardır. Telefon stansiyalarının zirzəmilərində yüzlərlə danışığı maqnitofon lentinə yazırlar. Kosmos əsrində bu və ya digər izləmə metodları haqqındakı məlumatlar natamam və şübhəlidir, müəyyən nəticələr çıxarmaq çətindir” (P.Govan, N.Engeson, N.Hentoff, “State Secrets”).
 Cinayətkarlığa qarşı mübarizə pərdəsi arxasında çox qızğın iş gedirdi. Əcnəbilərin “cəsusluğuna” qarşı mübarizə kimi üzürlü bir bəhanə ilə başlıca olaraq siyasi cəhətdən qeyri-stabil adamlar aranırdı. Yaxşı haqq alan Amerika tədqiqatçıları böyuk bir şövqlə ABŞ-ı apostol icması adlandırırdılar. Bu icmada telefon və telefon danışıqlarına qulaq asmaq, demək olar, eyni vaxtda kəşf edilmişdir. Bu, dəfələrlə qalmaqala səbəb olmuşdur, xüsusən danışıqların lent yazıları sübut olaraq ittihamnamə kimi məhkəmələrə təqdim edildiyi vaxt.
 Amerikada vətəndaşlar haqqında məlumatlar toplanılması fasiləsiz olaraq davam edir, həm də bu iş çox vaxt mənasız şəkil alır. Qanuna riayət edən bir ABŞ vətəndaşı yerli qəzetə yazmışdır: “Əvvəllər mən öz ölkəmə heç vaxt siyasi nöqteyi-nəzərdən baxmamışam. Lakin indi mən öz fikrimi dəyişmişəm və heç nə başa düşmürəm. Məsələn, bu yaxında mən dostumla təqribən gecə yarısı küçə ilə gedirdim; biz svetoforun yanında dayandıqda bir şaqqıltı eşitdik. Nömrəsi olmayan polis avtomobilindən bizim şəklimizi çəkirdilər. Mən qanuna inanıram, amma bu nə olan şeydir? Mənə cavab verə bilərlərmi?” Zənn etmək lazımdır ki, insan hüquqlarının inamı qırılmış ifadəçisi olan bu şəxs cavab almamışdır.
***
 Yetmişinci illərin ortalarındakı vəziyyətə görə Birləşmiş Ştatlarda müxtəlif siyasi cinayət axtarışı idarələrinin dosyelərində təqribən 50 milyon amerikalı barədə “həbs olunmuşdur” qeydi var idi. Səbəblər boş şeylərdən və ya səhvən saxlanılmaqdan ibarət ola bilər. Lakin bunun nəticəsi çox pis olur- məsələn, Nyu-York ştatında işə götürənlərin 75 faizi keçmişdə bircə dəfə də həbs edilmiş olan adamı işə qəbul etmirlər, ondan asılı olmayaraq ki, o tutalım, bəraət qazanmışdır. Fərqi yoxdur- “araqarışdırandır!” “Həbs olunmaq” faktını gizlətmək heç cür mümkün deyildir, müvafiq məlumatlar mərkəzləşdirilmiş nəhəng kompüterlərə daxil edilmişdi. Fikirləşin: 1971-ci il mayın əvvələrində Cənub-Şərqi Asiyadakı müharibə əleyhinə etiraz nümayişi vaxtı Vaşinqtonda polislər birdəfəyə təqribən 13 min adamı həbs etmişdilər, bunlardan yalnız 128 nəfəri məhkəmə qarşısında dayanmışdı, yerdə qalanların hamısı siyasi cinayət axtarışı idarələrinin qovluqlarında yuxarıda adı çəkilmiş qeydi almışdır!
 Güc strukturlarının aparıcı məmuru E.Miller 1974-cü ildə demişdi: “Biz dayanmamalı və öz müdafiəmiz barədə fikirləşməliyik. Biz sağlam bir ölkədə hansı bir yad fikrə və hansı bir inqilabi nitqlərə dözə bilərik? İnqilab cüzi bir şeydən başlanır. İndinin özündə iqtisadi vəziyyət bərbaddır, hökumətə etimad azalmışdır. Bizim inqilabçılar bunu çox diqqətlə izləyirlər. Buna görə də FTB bütün bunlara diqqət yetirməlidir. Biz dürüst təsəvvür etməliyik ki, inqilabi proses hansı mərhələdədir”.

Amerikansayağı demokratiya

XIX yazı: ABŞ dövləti təhlükəsizlik orqanları vətəndaşlatın telefon danışıqlarına qulaq asır və e-maillərə nəzarət edirlər

“Biz təkcə qaradərili qullar yaratmamışıq, həm də mexanikiləşdirmə erasının qulları olan ağdərili qulları da doğurmuşuq”

 Nazir Hardinq və Amerikadakı yəhudi nəzarəti əleyhinə tənqidləri ilə tanınan kor Minnesot senatoru Şallın ölüm səbəbləri açılmamış qaldı. Senator piyada yol gedərkən bir maşın tərəfindən vurulmuş və cinayəti törədənləri tapmaq mümkün olmamışdı. Yəhudilərin “Yeni iş” layihəsinin qatı tənqidçisi senator Bronson Cattinq isə təyyarə qəzasında dünyasını dəyişmişdi. Təyyarənin qəsdən qəzaya uğradıldığı fərziyyəsi ilə bağlı istintaq aparılmış, lakin heç bir nəticə əldə edilməmişdi. Hələ yəhudi təsirinin zəif olduğu dövrlərdə, yəni Amerika Vətəndaş müharibəsindən əvvəl 90 il ərzində Amerikanın heç bir nazirinə sui-qəsd olunmayıb. Vətəndaş müharibəsindən sonra 75 il ərzində isə 4 nazir qətlə yetirilib. Nazir Linkoln yəhudi Boots tərəfindən, nazir Makkenni yəhudi Leon Ksolqos tərəfindən qətlə yetirilib və o cümlədən, nazir Hardinq qəflətən şübhəli şəkildə dünyasını dəyişib. Vətəndaş müharibəsindən sonra yəhudilər Vudro Vilson və Franklin Ruzveltin seçki kompaniyalarını dəstəkləyiblər. Yəhudilər seçki yarışında Demokrat partiyasını təmsil edən üç namizəddən ikisinə böyük maddi yardım göstəriblər. Respublikaçılardan isə Hover və Kulicin başqa kimləri dəstəklədikləri məlum deyil. Bu dövrdə seçilən digər beş respublikaçı nazirdən üçü sui-qəsd qurbanı olub.
 Bəlkə bu ölümlərin heç biri gizli təşkilatın əməlləri deyil, sadəcə təsadüfdür, ancaq “yəhudilərin işini çətinləşdirən” senator Hoy Lonqun Luzianna Məclisində vurularaq öldürülməsində yəhudilərin əlinin olduğu dəqiq məlumdur. Hoy Lonqun yaxın dostu Luzianna qubernatoru bu cinayəti araşdırarkən qəflətən “təbii səbəblərlə” dünyasını dəyişmişdi. Senator Lonqun sağlığında yəhudilər tərəfindən idarə olunan federal hökumət Luzianna ştatına maddi yardım ayırmaqdan imtina edirdi, lakin o öldükdən sonra pul kranları axıra qədər açıldı. Hoy Lonqu vuran yəhudi xəzinə naziri Sol Veysin qohumlarından biri idi.
 Henri Ford Amerika ictimaiyyətinin yəhudi oyununa gözünə açan ilk vacib şəxsdir. Ford “Beynəlxalq yəhudi” adlı üçcildlik layihəni dəstəkləyərək yəhudilərin Amerikanı idarə edən maddi güc olduqlarını hər kəsə bəyan etmişdi. Həmçinin Henri Ford bir milyon tirajla çıxan “The Dearborn İndependent” qəzetini nəşr edərək yəhudi oyunbazlığının üstünü açmağa çalışmışdı. Bu qəzet yəhudi Aaron Şapironun aqrar kooperativlərlə rüşvət əlaqələrini açıqlamışdı. Şapiro Henri Fordu ona böhtan atmaqda günahlandıraraq məhkəməyə vermiş və bir milyon dollar təzminat istəmişdi. Bu məhkəmədə onu Rotşild ailəsinin vəkilləri, yəhudi “Untermeyer end Marşal” hüquq kontorunun vəkilləri müdafiə etmişdi.
 Henri bir gecə ofisdən evinə qayıdarkən maşını başqa maşınla toqquşmuş və o ağır yaralanmışdı. Qəzadan bir müddət sonra Ford hansı yollasa yəhudilərlə razılaşarsaq qəzeti bağlamışdı. Şapiro da şikayətini geri götürmüş, medianın Forda qarşı apardığı kompaniya səngimiş, hətta o təriflənməyə də başlanmışdı. Fordun maşınını vuran şəxs isə heç vaxt tapılmamışdı. Əgər Ford qəzada həlak olsaydı, senatorlar Şall və Cattinq kimi “maşın qəzasında həyatını itirmiş” qismində qələmə veriləcəkdi. Henri Fordun yəhudilərlə hansı şərtlərlə razılaşdığı məlum deyil, ancaq o bu yolla həyatını sığortalamışdı. Axı ondan bir müddət əvvəl Minnesota senatoru Lundin və senator Cattinq oxşar şəkildə, yəni təyyarə qəzasında həlak olmuşdular. Hər iki hadisədə təyyarə havaya qalxandan bir qədər sonra mühərrikdə problem yaşanmış və təyyarələr qəzaya uğramışdı. Təbii ki təyyarədə başqa sərnişinlər də olub, lakin onlara qarşı sui-qəsd ehtimalı yoxdur. Bu cinayətlər mediada “ağır təyyarə qəzaları” kimi öz əksini tapdı. Qəzalardan heç kim sağ çıxmadığına görə əslində nə baş verdiyi heç vaxt bilinməyəcək. Ancaq bunlar “adi” qəzalar deyildi, çünki Amerika hava nəqliyyatı tarixində o vaxta kimi heç vaxt təyyarə qəzası baş verməmişdi.
 Con Kennedinin qardaşı Robert də vəzifə sahiblərinə “potensial təhlükə” kimi göründü. O, MKİ killerləri tərəfindən vurulmasaydı, 1968-ci il seçkilərində prezident seçiləcəkdi. Robert qardaşının qatillərini tapmaq və onun siyasətini davam etdirmək üçün prezident olmaq istəyirdi. Amma “asteroidlər” və onların bank sahiblərinin başqa planları var idi.
 Martin Lüter Kinq də “potensial təhlükə” idi. FTB-nin onu dəliliyə və intihara sürükləməyə çalışmasına rəğmən, o Vyetnam müharibəsinə və bütün hərbi industriya kompleksinə qarşı çıxırdı. İntihardan uzaq bir əhval-ruhiyyədə Kinq Vaşinqton Kolumbiya Dairəsinin işğalına rəhbərlik etməyi, müharibə və yoxsulluq sona çatana qədər orada qalmağı planlaşdırırdı. Bəs necə oldu ki, intihar etdi? 1999-cu ildə yaradılmış qanuni bir araşdırma qrupu müəyyən etdi ki, ABŞ ordusu və ölkənin təhlükəsizlik orqanları Doktor Kinqi aradan götürmək üçün birlikdə çalışmış və plan qurmuşlar. Əhvalatın tam variantı Uilyam Pepperin “Dövlət işi” kitabında göstərilmişdir.
 Yaxın keçmişdəki “potensial təhlükə”lər sırasına atasının və əmisinin qatillərini tədqiq edən, 1999-cu ildə öldürülən kiçik Con Ficerald Kennedi də daxildir. Senator Pol Uilston isə 11 sentyabrı araşdırmağı və ABŞ-ın İraqın işğalını əngəlləməyi planlaşdırdığı üçün öldürüldü. Və nəhayət Venesuela prezidenti Uqo Çaves Latın Amerikasını ABŞ imperiyasının nəzarətindən çıxarmaq üçün az qala təkbaşına lazımi xarizmaya sahib olduğu ucbatından bir xərçəng silahı ilə öldürüldü.
 ABŞ Hərbi-hava qüvvələrinin eks-kapitanı Filipp Marşall müstəqil təhqiqatlarında göstərirdi ki, 11 sentyabr teraktlarını islamistlər yox, hakimiyyət özü törətmişdir. O, ABŞ hakimiyyəti və Səudiyyə Ərəbistanı şeyxlərinin gizli işbirliyi haqqında kitab yazmışdı. Marşalı, onun 14 yaşlı qızı və 17 yaşlı oğlu evində ölmüş vəziyyətdə tapıldı. İlkin versiya bu idi ki, keşmiş aviasiya kapitanı əvvəl övladlarını güllələyib, sonra isə özü intihar edib. Lakin jurnalist Ueyn Medson sübut edirdi ki, Marşall və ailəsi MKİ tərəfindən öldürülmüşdür. MKİ killerləri professionalcasına işləmişdilər: qonşular güllə səsi eşitməmişdilər. Marşallın növbə ilə qızına, oğluna, itinə və sonra isə özünə atəş açdığı iddia olunan pistoletində isə səsboğucu yox idi, ona görə də güllə səsləri hökmən eşidilməliydi. Bundan başqa, Marşall solaxay deyildi, amma nədənsə güllə onun sol gicgahına atılmışdı...
***
 2001-ci il 11 sentyabr hadisəsindən sonra ABŞ dövləti ölkənin bir çox qanunlarına zidd olaraq vətənpərvərlik qanunu çıxarıb. Belə ki, bu qanun vasitəsilə onlara ölkədə telefon danışıqlarına qulaq asmaq və e-maillərə də nəzarət icazəsi verdi. Əlbəttə telefon danışıqlarının dinlənilməsi əksər zamanlar amerikalılar üzərində icra olunurdu. Beləliklə, bu qanun vasitəsilə Amerikanın təhlükəsizlik orqanları başda müsəlmanlar olmaqla, bütün amerikalıların xüsusi söhbətləri və məktublarını oxumaq hüququ qazandı. Özü də heç bir ittiham və günah olmadan.
 Çin Dövlət Şurasının 2013-cü il hesabatına görə, ABŞ sıravi vətəndaşları belə izləyir, məlumatları qeyd edir və bununla da xalqın azadlığını ciddi şəkildə pozur. ABŞ-ın Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsi (CİA) vətəndaşların telefon danışıqlarını, sms-ləri, sosial şəbəkələrdəki paylaşımlarını, məktublarını, bir sözlə virtual və real həyatdakı görüşləri də daxil olmaqla hər gün 1,7 milyard məlumat arxivləşdirir.
 ABŞ yazıçısı Henri Miller yazır: “Linkoln özünün “Azadlıq haqqında deklorasiya”sını dərc etdirəndə, biz axır ki, quldarlığın sonu gəldiyinə inanırdıq. Ancaq Amerikanın şimalında cənubundan betər irqi ayrıseçkiliyin hökm sürdüyünü ağlımıza belə gətirə bilməzdik. Biz təkcə qaradərili qullar yaratmamışıq, həm də mexanikiləşdirmə erasının qulları olan ağdərili qulları da doğurmuşuq. Tərəqqiyə doğru getdiyimizlə bağlı yayılan bu mənasız söz-söhbətlərin ucbatından bizlər düşüncə zəifliyindən əziyyət çəkirik, bununla belə cürbəcür mövhumatlar və qan tökmək yanğısı əvvələr olduğu kimi yenə də bizi idarə edir. ABŞ-ın hərbi idarəsi olan Pentaqonun adını çəkmək belə insanları qorxutmağa bəs edir! Vyetnam müharibəsi əsl rəzillik idi! Teymurləng və Atilla bizim atom və yandırıcı bombalarla silahlanmış azğın qatillərimizin yanında uşaq idilər”.

Amerikansayağı demokratiya

XX yazı: ABŞ-da mövcud vəziyyəti tənqid edən jurnalistlər və fəallar həbslərə məruz qalırlar

Beynəlxalq təşkilatların rəylərini, qərar və qətnamələrini əsas gətirərək ayrı-ayrı ölkələrə hücum edən ABŞ heç bir təşkilat qarşısında məsuliyyət daşımaq istəmir, həmin konvensiyaları rədd edir

 ABŞ hegemonluğa Barak Obamanın dövründə öz pik həddinə çatdı. Bir sıra ölkələrdə hakimiyyət çevrilişləri həyata keçirildi, vətəndaş qarşıdurması stimullaşdırıldı, birbaşa hərbi təcavüz edildi. Əfqanıstan, İraq, Liviya, Suriya, Misir və digər ölkələrin xalqları “demokratiya” və “rifah” adı altında yürüdülən siyasətin fəlakətli nəticələrinə görə cənab Obamaya “minnətdar” olmalıdırlar. “Uoll striti işğal et!”, Ferqyuson hadisələri və digər faktlar təsdiq edir ki, ABŞ-da insanlar öz fikirlərini sərbəst şəkildə ifadə edə bilmir, onlara mövcud idarəçiliyə qarşı etiraz səslərini ucaltmağa imkan verilmir, hətta elementar hüquqlarını müdafiə etməkdə belə acizdirlər. Ferqyuson hadisələri göstərdi ki, hətta jurnalistlər, bloqçular, vəkillər, hüquq müdafiəçiləri belə istənilən formada təzyiqlə üzləşə bilərlər.
 Obamanın tənqidçilərini susdurmağa yönəlmiş sevimli alətlərindən biri də həbs idi. Baxmayaraq ki, Amerika prezidenti öz çıxışlarında az qala tanınmış hüquq müdafiəçilərini də geridə qoyurdu. Quantanamoda “terrorçuluqda” və ya “terrorçularla əlbir olmaqda” şübhəli bilinən insanlar saxlanılaraq işgəncələrə məruz qalırdı. Onların sayı, törətdikləri cinayətlər, saxlanma şəraiti barədə heç kimin məlumatı verilmirdi. Çünki Obama da öz sələfləri kimi onların üzərində ədalət məhkəməsinin həyata keçirilməsini artıq hesab edirdi. Üstəlik, mövcud vəziyyəti tənqid edən jurnalistlər və fəalların özləri də həbslərə məruz qalırlar.
 2013-cü ilin aprelində jurnalist və ictimai fəal Deniel Makqouen “Haffington Post”da Təcridxanalar üzrə Federal Büronu tənqid etdiyinə görə həbs olundu. Makqouenin həbsinə əsas kimi onun vaxtından əvvəl azadlığa buraxılma şərtlərini pozması kimi obyektivliyi şübhə doğuran iddia göstərildi. Hüquq müdafiəçiləri bu həbsin siyasi motivli olduğu qənaətinə gəldilər. Bu fakt təsdiq edir ki, Amerika məhkəmələri siyasi sistemin təzyiq vasitəsi olan hüquq-mühafizə orqanlarının nökərinə çevriliblər. Müxtəlif beynəlxalq təşkilatların rəylərini, qərar və qətnamələrini, habelə beynəlxalq konvensiyalarda təsbit olunmuş müddəaları əsas kimi göstərərək ayrı-ayrı ölkələrə hücum edən ABŞ nədənsə heç bir təşkilatın qarşısında məsuliyyət daşımaq istəmir, həmin konvensiyaları da ümumiyyətlə, rədd edir. Seçkilər dövründə ATƏT müşahidəçilərinə göstərilən aqressiya və təzyiqlər də bunun bariz nümunəsi hesab oluna bilər.
 ABŞ ordusunun keçmiş qulluqçusu Bredli Menninq 2010-cu ildə İraqda Amerika hərbi vertolyotunun dinc insanları güllələməsi ilə bağlı videonu internetə yerləşdirməklə əsl qalmaqal yaratdı. Həmin güllələmə əməliyyatında nüfuzlu media orqanlarının jurnalistləri də həlak olmuşdular. ABŞ hökuməti məsələnin araşdırılacağını bəyan etsə də, bütün səylərini informasiyanı ictimailəşdirən şəxsin tapılmasına yönəltdi. Daha sonra Menninq jurnalist Adriano Lamo ilə əlaqə quraraq ABŞ hərbçilərinin vəhşilikləri barədə materialları ona ötürdü və həmin məlumatlar ardıcıl şəkildə Vikileaks saytında verildi. 2010-cu ildə elə həmin A.Lamo tərəfindən verilmiş məlumat əsasında həbs olunan Menninq əvvəlcə iki ay Küveytdəki Kemp-Arifcan ABŞ hərbi bazasında saxlandı, iyulda isə ABŞ-a gətirildi. Menninqə qarşı irəli sürülmüş ittihamlara əsasən, onu 52 il azadlıqdan məhrumetmə cəzası gözləyirdi.
 2011-ci ilin martında isə bir daha təsdiq olundu ki, ABŞ-ın məhkəmə sistemi öz Orvell xüsusiyyətinə sadiq qalır. Meninqə ona qarşı irəli sürülmüş ittihamlara daha 22-si əlavə olundu və buna görə də o, ölüm hökmünə məhkum oluna bilərdi.
 Psixoloji problemləri olan Menninq vəkili Devid Kumbas vasitəsilə ictimailəşdirdiyi məktubda bildirmişdi ki, onu bütün gün ərzində birnəfərlik kamerada saxlayırlar, gözətçilər müntəzəm qaydada əsassız yoxlamalar təşkil edir, bütün gecə və səhər baxışlarında paltarsız olur. Amerika ictimaiyyətinin, “Amnistey İnternational” təşkilatı başda olmaqla hüquq-müdafiə təşkilatlarının, müxtəlif ölkələrin tanınmış ictimaiyyət nümayəndələrinin Menninqi azad etmək və ona dəstək xarakterli müraciətləri heç bir nəticə vermədi. 2013-cü ilin avqustunda o, 35 il müddətinə azadlıqdan məhrum edildi. Bunu da ABŞ hakimiyyətinin və şəxsən prezident B.Obamanın beynəlxalq ictimai rəyə əsl münasibəti kimi qəbul etmək olar.
 Bu arada ABŞ hakimiyyətinin siyasətini ifşa edən və bununla da bütün dünyaya əsl xidmət göstərmiş şəxslərə qarşı kampaniya davam edir. Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin (MKİ) və Milli Təhlükəsizlik Agentliyinin (MTA) keçmiş əməkdaşı Edvard Snouden 2013-cü ilin iyununda “The Guardian” və “The Vashington Post” qəzetlərinin redaksiyasına ABŞ xüsusi xidmət orqanlarının mövcud informasiya və rabitə şəbəkələri vasitəsilə total şəkildə dünya üzrə ayrı-ayrı ölkələrin vətəndaşlarını izlədiyinə dair çoxsaylı faktları əks etdirən məxfi materiallar göndərmişdi. İndi o, Rusiyada gizlənməyə məcburdur. Snoudenin açıqlamaları təsdiq edir ki, o, öldürüləcəyindən bərk ehtiyatlanırdı.
 Eləcə də bütün insani hüquqlarından məhrum olan Vikileaks saytının yaradıcısı Culian Assanc 2012-ci ilin iyunundan Ekvadorun Londondakı səfirliyində “yaşamağa” məhkum oldu. Bu günə kimi Assanca qarşı rəsmi şəkildə anlaşıqlı heç bir ittiham irəli sürülməyib. 2012-ci ilin sentyabrında isə ABŞ onu “dövlətin düşməni” elan edib.
 Bütün bunlar Vaşinqtonun öz opponentlərinə qarşı necə qəddar davranış nümayiş etdirdiyinin əyani sübutlarıdır. Üstəlik, rəsmi Vaşinqton əlində olan bütün vasitələrlə Assancı və Snoudeni müdafiə edən medianı, hüquq-müdafiə təşkilatlarını susdurur. Bəli, cənab Obamanın siyasətində bu təcrübə də yeni deyil. 2013-cü ildə Russia Today telekanalının əməkdaşları həbs olunaraq 32 saat təcridxanada saxlandılar. Jurnalistlər Corciya ştatında “ölüm məktəbi” adlandırılan hərbi-təlim bazasına qarşı etiraz aksiyasını çəkərkən həbs olunmuşdular. Aksiyaçılar hesab edirdilər ki, həmin düşərgədə Latın Amerikasının ən qəddar qatilləri, diktatorları və s. hazırlanır. Jurnalist Keyli Forts bildirmişdi ki, onunla qəddar rəftar ediblər. Hüquq müdafiə təşkilatları da jurnalistlərin həbsini şiddətli qınamışdılar. Maraqlıdır ki, müxtəlif ölkələrdə jurnalistlərin həbsi və ya onlara qarşı hücumları pisləyən ABŞ-ın aparıcı media orqanları bu hadisəyə laqeyd qalmışdılar.
 ABŞ hakimiyyəti E.Snouden, B.Menninq, C.Assanc kimi şəxslərin fəaliyyətindən narahatdır. Snoudenin təcrübəsi göstərir ki, ABŞ-ın aidiyyəti orqanları dünyanın istənilən nöqtəsində onun kimiləri izləyə, tapa və haqq-hesab çəkə bilərlər. Çünki müxtəlif ölkələrdə ABŞ-ın ssenariləri əsasında baş verən qanlı hadisələr, Quantanamo faktoru və digər bu kimi hallardan sonra hamıda Amerikanın həm daxili, həm də xarici siyasətində ədalət məfhumunun olmadığı, verilən yüksək bəyanatların isə gözdən pərdə asmaq xarakteri daşıdığı rəyi formalaşıb. Obama çıxışlarından birində demişdi ki, Amerika bütün dünyada demokratik dəyərləri qoruyacaq. Amma Ferqyuson hadisələrindən sonra əhali ədalətli mühakimə gözlədiyi halda, Obama vətəndaşları qaradərili gənci qətlə yetirən polis əməkdaşının hərəkətlərində heç bir qeyri-qanuni əməl tapmayan və onu sərbəst buraxan məhkəmənin qərarına sakit yanaşmağa çağırmışdı. Əvəzində isə Obama polis əməkdaşlarının təlimini gücləndirmək məqsədilə Konqresdən əlavə 263 milyon dollar istəmişdi. Bu pulun aqibəti ilə maraqlanmadan sual oluna bilər ki, öz ölkəsində insanların hüquqlarının belə kobud şəkildə pozulmasına göz yuman, üstəlik, onları ittiham hədəfinə çevirən dövlət başçısı dünyada demokratiyanı necə qoruya bilər? İkili standartları dövlət siyasəti səviyyəsinə yüksəltmiş ABŞ prezidentləri dünyadan özlərinə və təmsil etdikləri dövlətə qarşı inam və etimad gözləməkdə haqlıdırmı? Misirə səfəri zamanı Obama ABŞ-ın müsəlman dünyası ilə yeni münasibətlər qurduğunu bəyan etmişdi. Görəsən bundan sonra o, iraqlıdan, suriyalıdan, liviyalıdan ABŞ haqqında nə düşündükləri ilə maraqlanıbmı?
 Vox telekanalına müsahibəsində Obama demişdi: “Dünyada pis oğlanlar var ki, bizə ziyan vurmaq istəyirlər. Biz güclü orduya malik olmalıyıq və zaman-zaman bizə lazım olanı etmək istəməyən ölkələrin əllərini burmalıyıq ki, onlar özlərini elə aparmasınlar ki, elə bil bizdə müxtəlif iqtisadi, diplomatik və yaxud, bəzi hallarda hərbi rıçaqlar yoxdur, hansılar ki var”. Konqresə illik müraciətində isə o, Ukrayna ilə Rusiya arasında qarşıdurmanı nəzərdə tutaraq demişdi ki, “Biz “böyük ölkələr kiçik ölkələri qorxuda bilməzlər” prinsipini müdafiə edirik”. Görəsən İraq ABŞ-dan neçə dəfə böyükdür? Obama “Amerikanın dünyanın bir nömrəli ölkə olması” ideyasının qurbanına çevrilmişdi. Əlbəttə, əgər ABŞ prezidentləri hegemon və despotik idarəçiliyini, dünyaya qan uddurmaq siyasətini bu formada davam etdirirlərsə, onda bütün dünyada ABŞ-a qarşı nifrətin sürətlə artmasına təəccüblənmək lazım deyil.
 ABŞ-ın nəzarətində olan “müstəqil” QHT-lər tez-tez müxtəlif ölkələri söz və məlumat azadlığının pozulmasında, jurnalistlərin həbsində və s. bu kimi məsələlərdə ittiham edirlər. Amma nədənsə onlar bu ölkənin özündə baş verən hadisələr barədə danışmağı sevmirlər. Pen American Center (PAC) - Amerika Qələm Mərkəzi Ferqyusonda jurnalistlərə qarşı zorakılıq barədə hesabatını açıqlayıb. Sənəddə bildirilir ki, avqustun 9-da polisin qaradərili gənc Maykl Braunu öldürməsindən sonrakı proseslərdə 52 jurnalist polis zorakılığına məruz qalıb. Onlardan 21-i hətta həbs edilib. PAC-ın hesabatına əsasən, jurnalistlərə qarşı belə kütləvi zorakılıq və həbslər yalnız Ferqyusonda baş verməyib. 2008-ci ildə respublikaçıların Minnesotanın Sent Pol şəhərindəki ümummilli qurultayında polis 42 jurnalisti həbs etmişdi. Onların arasında 1200-dən artıq TV və radio kanalında proqramı yayımlanan Eymi Gudmen və onun iki prodüseri də olub. Polislər jurnalistlərə qarşı gözyaşardıcı qazdan istifadə etmiş, hətta onlara odlu silah tuşlamışdılar. PAC-ın hesabatında deyilir ki, “Uoll Striti İşğal Et” hərəkatı zamanı nə az, nə çox 90 jurnalist həbs edilib.
 PAC-ın açıqlamasında qeyd olunur ki, 2011-12-ci illərdə ABŞ-ın 12 şəhərində paralel şəkildə keçirilən etiraz aksiyalarını işıqlandıran media təmsilçiləri həm də fiziki zorakılığa məruz qalıb: “Polis tərəfindən media azadlığının 52 dəfə pozulması halı qeydə alınıb. Bunlardan 21-də jurnalistlər həbs edilib. 13 halda jurnalistlər tapança və başqa silahla təhdid edilib, onlara bədən xəsarəti yetirilib. 11 halda isə jurnalistlərin fəaliyyətinə ciddi maneə törədilib: onlar aksiya keçirilən ərazilərə buraxılmayıb və ya hadisə yerindən zorla uzaqlaşdırılıb. 7 halda jurnalistlərə qarşı gözyaşardıcı qazdan istifadə olunub və onlara rezin güllələrlə atəş açılıb”.

XXI yazı: Məhv edilmiş milyonlarla insan həyatı MKİ-nin gizli əməliyyatlarının nəticəsidir

ABŞ-ın yırtıcı xarici siyasəti milyonlarla adamı acından ölmək həddinə gətirib çıxarır

 MKİ-nin nizamnaməsinə görə, xarici dövlətlərdə siyasi qruplara pul verilməsinə və xarici hökumətləri sabitsizləşdirmək üçün cəhd göstərilməsində operativ əməkdaşlardan istifadə edilməsinə icazə verilir. MKİ fəaliyyət göstərdiyi uzun onilliklər ərzində xaricdə müxtəlif qəzet, xəbər agentliyi, radiostansiya, jurnal və digər informasiya vasitəsinə yiyələnmiş və ya onlara maddi yardım göstərmişdir. MKİ-nin muzdlu agentləri MKİ tərəfindən maliyyə vəsaiti ilə təmin edilməyən bir çox xarici informasiya təşkilatlarına soxulmuşlar. Amerikanın təxminən on nəşriyyatı 50-ci illərin əvvəlindən etibarən ingilis dilində bütün dünyada yayılan saysız-hesabsız kitab buraxmışdır. Nəşriyyatlar çox halda MKİ-nin iştirakı olmasını bilməsələr də, bu kitablar MKİ-nin yardımı ilə çıxmış və ya onun tərəfindən hazırlanmışdır. MKİ tərəfindən düzəldilmiş xeyli miqdarda saxta məlumat mötəbər məlumat kimi onun əlində olan KİV-lər vasitəsilə xarici ölkələrdə dərc olunmuş və yayılmışdır. MKİ-də bu hadisəni “fayda”, “yenidən qruplaşdırma”, “çökmə” adlandırırlar. MKİ diplomatlara və digər mühüm xadimlərə xəbərdarlıq edir ki, onlar MKİ-nin xaricdə yaydığı məlumatlara fikir verməsinlər. İctimaiyyət yalanı və yalan məlumat verib azdırmağı necə ayırd edə bilər? Xüsusən ABŞ xarici ölkələrə müdaxilə etdiyi və hərbi əməliyyatlar keçirdiyi zaman saxta məlumatların sayı çoxalır ki, bunlar da ölkənin mənafeyi üçün nəzərdə tutulur.
 Məlum olmuşdur ki, MKİ özünə lazım olan təbliğat materiallarını populyar media orqanlarına yeritmək üçün Röyter kimi şaxələnmiş informasiya agentliklərindən geniş istifadə etmişdir. MKİ-nin keçmiş əməkdaşı və onun cinayətləri haqda kitab yazan Filip Eyci həmin sxemi belə göstərir: “MKİ-nin xarici ölkələrdəki iqamətgahlarının əksəriyyəti idarənin təbliğat materiallarını öz məqalələri kimi dərc etdikləri üçün jurnalistlərə haqq ödəyirlər. Jurnalistlər yalan və həqiqi məlumatları əsl xəbərlər kimi agentliklərə və iri qəzetlərə verirlər. Bu aşağıdakı şəkildə baş verir. MKİ-nin bölməsi uydurulmuş və ya şişirdilmiş məlumatı MKİ-nin xaricdə təbliğat ilə məşğul olan əməkdaşına teleqrafla göndərir. Həmin əməkdaş bu məlumata əsasən məqalə hazırlayır və onu MKİ ilə əlaqə saxlayan jurnalistə təqdim edir. Jurnalist materialı öz qəzetində dərc edir. Məqalə bir yerdə dərc olunan kimi MKİ-nin təbliğat üzrə digər əməkdaşları dərhal ondan yapışır, məqaləni dərc edən mətbuat orqanına, mənbə olmaq etibarilə material sahibinə istinad edir və bütün dünyadakı digər qəzetlərdə onu yenidən dərc etməyə çalışırlar. ABŞ hegemonluğunu qəbul etməyən ölkələrin daxilində və xaricində minlərlə böhtan və təhrif edilmiş material dərc olunmuşdur”.
 Medianı Amerika dövlətinin maraqlarına uyğun yönəltmək üçün Mərkəzi Kəşfiyat İdarəsi hələ ötən əsrin 50-ci illərində “Çobanaldadan” (Mockingbird) adlı tam məxfi proyekt hazırlamışdı. Bu əməliyyat 1973-cü ildə guya rəsmən başa çatıb. Amma hazırda da dünyanın müxtəlif ölkələrində yaşayan jurnalistlər və ekspertlər bu əməliyyatın yenilənmiş formada davam etdiyini bildirirlər.
 MKİ-nin “Çobanaldadan” proyektini araşdıranlardan biri “The Vashington Post”un keçmiş əməkdaşı, “Uotorqeyt” qalmaqalınının qəhrəmanlarından Karl Bernşteyn olub. O, MKİ ilə Amerika mediasının əlaqələrini araşdıraraq göstərmişdi ki, 400-dən çox amerikalı jurnalist dünyanın müxtəlif yerlərində və müxtəlif məsələlərdə MKİ-nin tapşırığını yerinə yetiriblər. İşi kəşfiyyat qurumlarının fəaliyyətinin qanuna uyğunluğunu yoxlamaq olan Senatın “Çörç komissiyası” bunu bildiyi halda, ört-basdır edib. Komissiyanın rəhbəri, senator Frenk Çorç Senatın Kəşfiyyat Komitəsində keçirilən dinləmələrdə bildirmişdi ki, MKİ dünya mediasına nəzarət etmək üçün hər il 265 milyon dollar xərcləyib.
 Məsələn, 1953-cü ildə ABŞ-ın tanınmış kolumnistlərindən (köşə yazarı) olan Cozef Alsop MKİ-nin istəyilə Filippindəki seçkini işıqlandırmaq adı ilə ora getmişdi. Bu cür adları yüzlərlə çəkmək olar və Bernşteyn öz yazısında onları sadalayır da.
 Jurnalistlər MKİ-yə hərtərəfli xidmət göstərirdilər. Onların arasında Pulitser laureatları, hörmətli şəxslər də az deyildi. Bu şəxslərin çalışdıqları media orqanlarının rəhbərliyi də məsələni bilir və imkan yaradırdı. “Nyu York Tayms”, “CBS” və “Time İnc” ilə əməkdaşlıq MKİ üçün xüsusilə faydalı olmuşdu. Bu əlaqələrin çoxunu MKİ-nin məşhur şefi Alen Dalles şəxsən kurasiya edirdi. Televiziyalar inkişaf etdikcə, onların jurnalistləri də MKİ ilə aktiv əməkdaşlığa cəlb olunublar. Bu baxımdan, Amerika Yayım Korporasiyası (ABC) və Milli Yayım Korporasiyası (NBC) xüsusilə fərqlənib.
 1973-cü ildə MKİ-nin şefi, əvvəllər jurnalistlərin cəlb olunduğu əməliyyatlara dəfələrlə rəhbərlik etmiş Uilyam Kolbi bu praktikaya son qoyulduğunu bildirsə də, əslində belə olmadı. Sadəcə olaraq, MKİ-nin müxtəlif redaksiyalarda olan ştatlı işçiləri ştatdan çıxarıldılar. Beləliklə, Kolbi and içə bilərdi ki, redaksiyalarda MKİ əməkdaşları yoxdur. Həmin şəxslərdən çoxu MKİ-nin xaricdə yaratdığı media quruluşlarına ezam edildilər.
 1976-cı ildə Amerika xarici kəşfiyyatının başına keçən Corc Buş (ata) qəti olaraq bildirdi ki, jurnalistlərdən istifadə etməyə son qoyulur. Amma əslində bu, “Çobanaldadan” əməliyyatının sadəcə birinci mərhələsinin başa çatması idi. Çünki 1996-cı ildə MKİ-nin direktoru Con Deuça idarənin jurnalistlərdən cəsus kimi istifadə etmək və cəsusları jurnalist adı altında yerləşdirmək hüququnu özündə saxladığı barədə məruzə etdi.
 Əgər ilk versiyada “Çobanaldadan” əməliyyatı təkcə ABŞ mediasını nəzarətdə saxlamağa xidmət edirdisə, indi onun miqyası xeyli genişlənib və bütün dünyanı əhatə edir. Bu məqsədlə MKİ müxtəlif ölkələrdə jurnalistləri müxtəlif vasitələrlə ələ alır, onlardan vacib məlumatlar öyrənir və Amerikanın maraqlarına uyğun informasiyaları ötürür.
 Bir qədər əvvəl alman jurnalist Udo Ulfkotte “Satılan jurnalistlər” adlı kitabında bunu açıq şəkildə bildirmişdi ki, Avropanın aparıcı media orqanlarında ABŞ-ın və NATO-nun marağına uyğun xəbərlər yazan jurnalistlər bahalı hədiyyələr alır, xarici səfərlərə aparılır, karyerada irəli çəkilirlər.
 “Avropada media siyasi elitanın maraqlarına qulluq edir, əks halda onu dərhal müflisləşdirirlər. Avropanın rəhbər dairələri özləri isə Amerikadan idarə olunurlar”. Bu açıqlama isə Avropa Parlamentinin keçmiş deputatı, italiyalı jurnalist və təhlilçi Cülyetta Kyezaya aiddir.
Vəziyyət o həddə çatıb ki, amerikalı publisist Pol Kreyq Robertsin sözlərinə görə, “Biz Vaşinqtonun imperiya ideologiyasının təsirilə Qərb jurnalistikasının tamamilə çürüdüyünü görürük. Jurnalistlər ya yalan yaymaqla razılaşır, ya da işlərini itirirlər”.
 İNTELLEKTUAL FAHİŞƏLƏR. ABŞ Konqresinin kitabxanaçısı Daniil Buretin (yeri gəlmişkən, o da iudey mənşəlidir) bir dəfə aşağıdakı məşhur sözləri demişdi: “Amerikanlar ölkə mətbuatının yaratdığı psefdofaktlar əsasında fikir yürüdürlər”. Bu məlumatlı insanın, eləcə də digərlərinin dedikləri sübut edir ki, Amerikada mətbu orqanları müstəqil deyil. KİV-lər Amerikada əhalini məhz iudeylərə lazım olan istiqamətə yönəltməyə borcludurlar.
 Niksonun keçmiş məsləhətçilərindən olan Xaldeman bildirmişdi ki, Nyu-Yorkda gizli mərkəz fəaliyyət göstərir. Bu mərkəzə hər həftə tanınmış media işçiləri toplaşır və alınmış xəbərləri əhaliyə hansı görüntüdə çatdırmağın yollarını müzakirə edirlər. “Taym” jurnalı 7 avqust 1978-ci ildə yazırdı ki, təkcə Vaşinqtonda ictimai fikrin yönəldilməsinə, o cümlədən məqsədyönlü, çaşdırıcı informasiyaların yayılmasına hər il bir milyarda yaxın pul xərclənir.
 Yəhudi Oks-Drey-fus-Zulçberger ailəsinə məxsus olan nüfuzlu “Nyu-York Tayms” qəzetinin redaktorlarından biri Con Svinton bir dəfə mətbuat banketlərindən birində, içkili vəziyyətdə bildirmişdi ki, Amerikada həqiqəti deyə biləcək müstəqil mətbu orqanı yoxdur və ola da bilməz. “Heç kim həqiqi baş verənləri və öz şəxsi fikirlərini demək cəsarətində bulunmaz. Jurnalistlər bir tikə çörək xatirinə özlərini və vətənlərini satmağa məcburdurlar. Amerikada jurnalistlər arxalarında duran varlıların quludurlar. Biz iplərlə idarə olunan kuklalar kimiyik: ip tərpədirlər və biz də tərpənirik. Onların sifarişi ilə rəqs edirik. Bizim vaxtımız, istedadımız, həyatımız, bacarıqlarımız- hamısı varlıların şəxsi mülkiyyətidir. Biz intellektual fahişələrdən başqa bir şey deyilik!”. Uzun illər qabaq etiraf olunmuş bu həqiqət indi daha dəhşətli bir formada özünü göstərir. Yəhudilər kütləni istədikləri ağ yalana inanmağa vadar edirlər. “İntellektual fahişə”lərə hansı tapşırıq verilirsə, onlar kütlə ilə məhz həmin istiqamətdə işləyirlər.
 CNN telekanalının keçmiş müxbiri Ember Lion ABŞ mətbuatında dezinformasiyalı bir mühitin hökm sürdüyünü vurğulamışdır. Məşhur jurnalist bildirmişdir ki, işdən çıxarıldığı CNN telekanalında saxta məlumat mühiti digər media orqanlarına nisbətdə daha çoxdur. O, telekanalda işlədiyi dönəmdə dezinformasiya və yalan məlumatlar verməyə məcbur olduğunu da etiraf etmişdir. Ember Lion mövzu ilə bağlı daha sonra söyləmişdir ki, Amerikada CNN telekanalı daxil olmaqla əksər KİV-lərin verdiyi informasiyalar məhz Dövlət Departamenti tərəfindən rəndələnir. Kanallarda hansı informasiyaların getməsini yalnız ABŞ hökuməti təyin edir. “Bu informasiyalar çox vaxt saxta və heç bir əsası olmayan məlumatlardan ibarət olur. Xüsusən də İran və Suriya əleyhinə məlumatlar bu siyahıda çoxluq təşkil edir. İraqa daxil olarkən beynəlxalq ictimaiyyətin dəstəyi yalan informasiyalarla necə əldə edilmişdisə, eyni ssenari İrana qarşı tətbiq olunur. Bizim ölkədə jurnalist və ya hər hansı bir şəxs Amerikanın siyasətinə qarşı gedirsə, o ən yaxşı halda təqib, ən pis halda isə həbs edilir”.

MKİ-nin bəşəriyyətə qarşı cinayətləri

XXII yazı: Artıq dünya əhalisinin çox hissəsi ABŞ-ı dünyadakı sülhə başlıca təhlükə sayır

ABŞ dünyaya hakimlik etmək və təsir göstərmək həsrətindədir

ABŞ - DÜNYANIN ƏN DAĞIDICI İMPERİYASI. Məşhur tarixçi Vilyam Blum Amerikanın imperialist siyasətinə həsr edilmiş məqalələr silsiləsi yazmışdır. Tarixçi qeyd edir ki, artıq dünya əhalisinin çox hissəsi ABŞ-ı dünyadakı sülhə başlıca təhlükə sayır. ABŞ-ın zorakı yolla devirdiyi hökumətlərin, bombaladığı ölkələrin sayı-hesabı yoxdur. İkinci Dünya müharibəsindən sonrakı prosesləri diqqətlə izləyən Blum əsas hadisələri qeyd edib.
 ABŞ illər ərzində 50-dən çox ölkədə dövlət çevrilişinə cəhd edib. Bu ölkələrin çoxunun hökuməti demokratik yolla seçilmişdi. 30-dan çox ölkəni bombalayıb. 60-dən çox ölkənin rəhbərliyini fiziki cəhətdən məhv etməyə çalışıb. 30 ölkədə milli-azadlıq hərəkatını yatırıb, 50 ölkənin seçkilərinə müdaxilə edib.
 Vilyam Blum deyir ki, ABŞ tarixin ən böyük imperiyasıdır. Çünki bu imperiyanın bütün dünyaya səpələnmiş 1100 hərbi bazası var. Müqayisə üçün bildirək ki, Roma imperiyasının ən qüdrətli vaxtında dünyada cəmi 37 bazası vardı. Britaniya imperiyası isə 1898-ci ildə dünya üzrə 37 hərbi baza ilə kifayətlənmişdi.
 ABŞ isə tarixin ən böyük imperiyası olmaqla yanaşı, həm də ən dağıdıcı ölkəsidir. Yazıçının gəldiyi nəticə budur: ABŞ xalqı öz dövlətinin işğalçılıq siyasətinə son qoymalıdır!
 ABŞ-ın işğalçılıq siyasətinə ən sərrast qiyməti isə Vyetnam müharibəsi dövründə Martin Lüter Kinq verib: “Dünyaya zorakılığı idxal edən elə mənim öz dövlətimdir. Mən susmayacağam”.
 Artıq ABŞ rəhbərləri bununla razılaşmalı olmuşlar ki, 1960-70-ci illərdə olduğu kimi birbaşa kobud müdaxilə, habelə MKİ-nin səyilə keçirilmiş bəzi aksiyalar Amerika sülh modeli yaradılmasına kömək etmir, ancaq ABŞ-ın ümumdünya korpotativ strategiyasına ziyan vurur. İndi ABŞ öz transmilli korporasiyalarının perspektivlərini gözləyəcəkdir. Get-gedə dünyada ABŞ-a qarşı müqavimət böyüməkdədir və aldığı qançıra baxmayaraq, Amerika korporasiya imperiyası üzdə olmağa çalışır. ABŞ dünyaya hakimlik etmək və təsir göstərmək həsrətindədir. Əlbəttə o özünün dünya işlərindən təcrid edilməsinə yol verə bilməz. Onun ehtiyacları daim gizli əməliyyatlar keçirilməsini və digər dövlətlərin daxili işlərinə müdaxilə olunmasını tələb edəcəkdir. Birləşmiş Ştatların xalqı buna daim “yox” deməlidir.
 Filip Eyci yazırdı: “Sadə avropalıları bizim Amerikanın öz-özünü məhv etməyə olan meyli tez-tez qorxudur. Onlar bizi son dərəcə böyük bir partlayışa doğru gedən, sonra isə ola bilsin uzaq qaranlıq bir yerə yuvarlanan cəmiyyət hesab edirlər. “Bir millət kimi sağ qalmaq” barədə psixoloji qorxu və gərginlik iqlimi yaradılması üçün göstərilən yeni səylər atdıqca “soyuq müharibə” ritorikası da canlanır. Bunu biz Amerikada müşahidə edirik. MKİ-ni və digər təhlükəsizlik orqanlarını demokratiyanın daha yüksək formalarına nail olmaq yolunda maneə hesab edən bizim hər birimiz bizə qarşı irəli sürülən aşağıdakı ittihama cavab verməyə hazır olmalıyıq: guya biz Birləşmiş Ştatlar sovet tipli sistem yaradılmasına yol açırıq; guya biz nüvə müharibəsi olması imkanlarını artırırıq, qlobal sabitsizliyin inkişafını şirnikləndiririk. Əgər axırıncı bir neçə illər az-çox səciyyəvi hesab edilsə, onda ola bilər ki müəyyən zaman ötdükdən sonra başdan-ayağa silahlanmış ABŞ və onun İsrail kimi muzdlu müttəfiqləri getdikcə onlara daha çox düşmən olan dünyada təklənmiş olacaqlar. Ancaq biz müdafiə ilə kifayətlənməməliyik. Biz gələcək sosializm üçün ən yaxşı Amerika ənənələrinin əhəmiyyətini, xüsusən dərin kök salmış əqidəmizin əhəmiyyətini göstərməliyik. Həmin əqidə isə bundan ibarətdir ki, xalq dövlət bürokratiyası zülmündən güclü müdafiə olunmalıdır. Əsl xalq ənənəsini bunda görmək olar, bu ənənəni də qorumaq və yaymaq lazımdır. İmtiyazlı adamlardan ibarət kiçik zümrəyə xidmət edən keçmişin təsisatlarını rədd etmək lazımdır”.
 MKİ-nin rəhbərlərindən biri olmuş Stensfild Terner deyirdi ki, “MKİ-nin işi qanuni və Amerika sərvətlərinə uyğun olacaqdır”. Belə deyərkən o hansı sərvətləri və kimin üçün lazım olan sərvətləri nəzərdə tuturdu? Bu idarə Amerika xalqının mənafeləri xatirinə fəaliyyət göstərirmi? ABŞ rəhbərliyi və MKİ həqiqətən sərvətlər sistemini təmsil edirlər, lakin bu sərvətlər Qərb hegemonizmini var gücü ilə qızışdıran inhisarçı kapitalizmin sərvətləridir. ABŞ hakimiyyətinin aparacı üzvlərinin təmsil olunduğu Transmilli korporasiyaların maddi marağı və qazancı birinci dərəcəli əhəmiyyətə kəsb edir.
 Okeanın o üzündə yerləşən bu dövlət dünya ölkələri üçün “yol göstərən ulduz” rolunu oynamaq istəyir. Ən təəccüblüsü budur ki, ABŞ-ın xarici ölkələrə təcavüzü və milli sərvətləri qəsb etməsi siyasəti həmişə insan hüquqlarına əsaslanır. İnsan hüquqları və demokratiya şüarları öz çirkin əməllərini gizlətmək üçün bir pərdədir və Vudro Vilsonun zamanından üzü bəri siyasətin bu xilaskar kompotenti həmişə sırtıqcasına irəli sürülmüşdür. Prezident Karter hələ 1977-ci ilin əvvəlində bildirmişdi ki, insan hüquqları “xarici siyasətimizin əsası olacaqdır”. Ancaq maraqlıdır ki, insan hüquqlarının qorunması həmişə birtərəfli qaydada aparılmışdır. Amerikan imperializminə yox demiş ölkələrdə “insan hüquqlarının pozulması” həddən artıq qabardılmış, ABŞ-a loyal olan ölkələrdə isə bu hüquqların qorunması heç yada düşməmişdir. Bu tarixən belə olub. Vaxtilə Argentinada və Uruqvayda insan hüquqlarının pozulmasına görə bu ölkələrə Amerika hərbi və iqtisadi yardımı dayandırdığı halda, Cənubi Koreya, İndoneziya. Filippin və digər dövlətlər kimi “strateji cəhətdən mühüm müttəfiqlər” barəsində həmin mənəvi meyarlardan götür-qoy edilməklə istifadə edilir və ya heç də istifadə edilmirdi.
 MKİ öz yırtıcılarını- polis və təhlükəsizlik idarələrini bəsləmiş olduğu ölkələrlə sıx işgüzar əlaqələr saxlamaqdadır. Məhv edilmiş milyonlarla insan həyatı nəinki MKİ-nin gizli əməliyyatlarının nəticəsidir, həm də onun özündən sonra qoymaqda olduğu qəddarlığın nəticəsidir. Xarici ölkələrdə MKİ tərəfindən yaradılmış və bəslənmiş yüzdən artıq kəşfiyyat idarəsi öz maddi maraqları naminə ABŞ yırtıcı siyasi maşınının hissəciklərinə çevrilmişlər. 1950-ci illərdən üzü bəri MKİ öz qəyyumluğu altında olan kəşfiyyat idarələrinə və qruplara nəzarət etmək məqsədilə yeni əməliyyatlar və layihələr həyata keçirməkdədir. ABŞ gizli orqanları tərəfindən hazırlanmış xarici kəşfiyyat idarələrinin əməkdaşları Amerikada istifadə edilən ləvazimatdan, orda mükəmməlləşmiş işgəncə metodlarından öz fəaliyyətlərində gen-bol istifadə edirlər.
 MKİ bu gün birinci növbədə əməliyyat idarəsi olaraq qalır. Onun fəaliyyət dairəsi “zolaqlı şalvarlılar diplomatiyasından” tutmuş dəniz desantı çıxarmağa qədərdir, obyektləri isə əksər ölkələrdə, ümumiyyətlə eynidir: hökumətlər, siyasi partiyalar, silahlı qüvvələr, polis, gizli idarələr, həmkarlar ittifaqları, gənclər və tələbə təşkilatları, mədəni və peşəkar cəmiyyətlər, kütləvi informasiya vasitələri. Bu obyektlərin hər birində MKİ öz dostlarını müdafiə, düşmənlərini isə darmadağın etməkdədir, çünki onun məqsədi, xarici ölkələrin təbii zənginliklərinin və zəhmətkeşlərinin Amerika millətlərarası şirkətləri tərəfindən istismar edilməsini gücləndirmək üçün ABŞ-ın hegemonluğunu təmin etməkdir.
 MKİ-nin keçmiş əməkdaşı, Koçinos körfəzində müdaxilə təşkil etmiş Riçard Bissel xarici siyasi xadimlərə MKİ-nin münasibətini belə izah etmişdir: “Əsas oyunçuları yalnız yaxşı tanımaqla hadisələri qabaqcadan düzgün görmək olar. Bu sahədə iş görmək üçün real imkanlar vardır: əsas metod “soxulmaqdır”... Bir çox halda “soxulmaq” cəlb etmək formasında deyil, yoldaşlıq münasibətləri yaratmaq formasında da baş verir, bu dostluq münasibətləri vaxtaşırı pul verməklə möhkəmləndirilə bilər. MKİ-nin nümayəndəsi bir çox ölkələrdə dövlət başçılarının müşaviri kimi çıxış edir”.
 Filip Eyci göstərir ki, MKİ-nin əsas işi işi transmilli korporasiya tərəfindən istismar məqsədilə kapital qoyuluşu üçün şərait yaradan gizli əməliyyatlar keçirməkdir. Onların törətdikləri hərbi çevrilişlər, işgəncə kameraları və terrorçuluq böyük müsibətlərə səbəb olur, transmilli korporasiyaları və yerli oliqarxları müdafiə etmələri isə milyonlarla adamı acından ölmək həddinə gətirib çıxarır.
 1973-cü ildə MKİ 69 ÜKS (Ümdə Kəşfiyyat Sorğuları- bunlar elə vacib kəşfiyyat sorğularıdır ki, hökumət öz siyasətini planlaşdırmaq üçün xaricdəki agentlərinə həmin sahələr üzrə məlumat toplamalarını tapşırıq verir) irəli sürmüşdü. Bunlardan üçdə biri Sovet xarici siyasəti və hərbi texnikasına aid idi. Digər sorğular isə beynəlxalq terrorçuluq və ərəb-İsrail münaqişəsi danışıqlarında müxtəlif tərəflərin mövqeləri barədə idi.
 ABŞ Dövlət Departamentinin 1974-cü il 3 dekabr tarixli ÜKS sənədini sizin də nəzərinizə çatdırırıq. Sənəddə MKİ-nin xarici ölkələrdə maraqlandığı iqtisadiyyat, maliyyə və ticarət sahələrinin təsnifatı göstərilmişdir. Sənəd Milli Təhlükəsizlik Şurasının kəşfiyyat üzrə Komitəsi tərəfindən təsdiq edilmişdir (həmin komitəyə dövlət katibi Kissincer başçılıq edirdi). Sənəddə deyilir:
 “ABŞ-ın xarici ölkələrdəki kəşfiyyat orqanlarına. Aşağıdakı məsələlər barədə ətraflı və vaxtında məlumat toplamaq tələb olunur:
 ...Xarici hökumətlərin və ya xüsusi qrupların həyata keçirdikləri, yaxud nəzərdə tutduqları hansı hərəkətlər ABŞ biznesinin xarici ticarətdəki rəqabət qabiliyyətinə nə dərəcədə xeyli toxuna bilər, həm də bu ABŞ mənafelərinə nə dərəcədə sərt təsir göstərə bilər?
 Misal üçün, təyyarələrin, nüvə enerji qurğularının, zənginləşdirilmiş uranın satılmasını və Süveyş boru kəmərinin çəkilməsi kimi iri tikintilərdə iştirak etməyi göstərmək olar.
 Hökumətlərin inflyasiya və böhranlara qarşı tədbirləri haqqında məlumat verilməlidir, həmin tədbirlər ki bunlar ixracat üçün stimul yaradır və ya milli sənayeni müdafiə edir. Bu məlumatda tətbiq edilən o ixracat qiymətlərini də göstərmək lazımdır ki, bunlar daxili qiymətlərin səviyyəsini tam şəkildə əks etdirmir. Bu məlumatda, habelə imtiyazlı kredit sazişləri, vergi stimulları, ixracatın inkişaf etdirilməsi proqramları, yardım proqramları, idxalı məhdudlaşdırmaq məqsədilə yaradılan inzibati maneələr, sənaye texnologiyasının idxal və ixracına təsir göstərən qərarlar, ticarətin məhdud edilməsini və ya ticarət üçün təminat verilməsini nəzərdə tutan ticarət sazişləri, habelə iri müqavilələr bağlamaq cəhdləri də göstərilməlidir.
 Amerika şirkətlərinin xarici filiallarının fəaliyyətinə toxunan, habelə Amerika kapital qoyuluşunu və ya bu kapitalın qoyulduğu sahələri məhdudlaşdıran hökumət tədbirləri barədə; ABŞ mülkiyyətini milliləşdirməyə və ya qəsb etməyə dair hökumətin niyyətləri barədə; ümumi iqtisadi vergi və tarif siyasətindəki dəyişikliklər barədə; habelə maddi yardım sahəsində siyasət- birbaşa xarici kapital qoyuluşunu çətinləşdirən və ya onun üçün stimul yaradan siyasət barədə; Amerika kapital qoyuluşu haqqında rəsmi və qeyri-rəsmi nöqteyi-nəzərlər barədə, əldə edilən mənfəətdən həmin ölkədə yenidən kapital qoyuluşunda istifadə etmək haqqında Amerika şirkətlərinin xarici filiallarına təqdim edilən tələblər barədə məlimat verilməlidir.
 İmza: Kissincer”.

MKİ-nin bəşəriyyətə qarşı cinayətləri

XXIII yazı: MKİ demək olar ki Qərb dünyasının bütün kəşfiyyat idarələrinə nəzarət edir

Bərzani kürd terrorçularına dəstəyə görə Kissincerə üç xalça göndərmiş və inci ilə qızıl boyunbağı vermişdi

 ABŞ gizli strukturları yarandığı gündən xarici ölkələrdə hakimiyyətlərin dəyişdirilməsi, özünə loyal olan idarəçilik sistemlərinin yaradılmısı üçün geniş masştablı iş aparmışlar. Bura 1940-50-ci illərdə güclü kommunist müxalifətinə qarşı müqavimət göstərən Qərbi Avropa demokratik partiyalarına edilən yardımdan tutmuş Salvador Alyendenin Çilidə demokratik yolla seçilmiş hökumətinin gizli surətdə sarsıdılması daxildir. Bir çox dünya liderləri MKİ və FTB-nin fəaliyyətindən birbaşa və ya dolayısı zərər çəkmişlər. Bəziləri öldürülmüşdür və heç də həmişə tutarlı səbəblər üzündən olmayaraq öldürülmüşdür.
 Ümumi operativ fəaliyyət çərçivəsində qətllərin təşkili və həyata keçirilməsi məqsədilə 1960-cı illərdə MKİ xüsusi bölmə (idarədə “icraçı aksiyalar” adlanan bölmə) yaratmışdı. İdarədə bu bölmə ZPRİFLE kod adını almışdı. Bütövlükdə layihə qətlləri həyata keçirməkdə lazım olan problem və tədbirlərə qiymət verilməsini və bu məqsədlə lazımi baza yaradılmasını nəzərdə tuturdu. Daha konkret desək, bu layihəyə potensial agentlər-icraçılar “axtarılması” və istifadə oluna biləcək qətl üsullarının “tədqiq edilməsi” daxil idi.
 Araşdırmalar göstərir ki, MKİ-nin əli və yardımı olmasaydı, İtaliya, Fransa, İspaniya, müəyyən dərəcədə Yunanıstan və Türkiyədə çoxdan sosialist inqilablar olmuş, həmin ölkələr hamısı SSRİ ilə eyni düşərgəyə birləşmişdi. “Avropa kommunizminə” qarşı mübarizə aparmaq uzun illər ABŞ dövlət siyasətinin əsas prioritetlərindən biri olmuşdur. Zbiqnev Bjezinskidən soruşmuşlar ki, İtaliyada gizli fəaliyyətə yol veriləcək, ya yox? O cavabında demişdir: “Bizim nə iş görə biləcəyimiz və nə iş görə bilməyəcəyimiz barədə qəti fikir vəd vermək fikrində deyiləm”. Prezident Karterin kommunistlər ilə ola biləcək əlaqələrə yol verməmək üçün Fransa və İtaliya sosialistlərini açıqca hədələməsi isə milyonlarla avropalının qəzəbinə səbəb olmuşdu.
 “Kampaniya”nın (MKİ işçiləri öz aralarında bu təşkilıatı belə adlandırırlar) cinayətlərini və səhvlərini ifşa edən ilk kitablardan birini yazmış MKİ-nin keçmiş əməkdaşı Viktor Marketti 1974-cü ildə İtaliyada çıxan “Panorama” jurnalına verdiyi müsahibədə deyirdi: “MKİ İtaliya gizli idarə əməkdaşlarının, habelə bir çox ölkələrdəki gizli idarə əməkdaşlarının cəsusluq və polis fəaliyyəti sahəsində əsas hazırlıq keçməsini həyata keçirir. Məsələn, onlara şuluqluq və tələbə nümayişləri ilə mübarizə etmək, adamlar haqqında materiallar hazırlamaq, bank haqq-hesabları və ayrı-ayrı şəxslərin verdiyi vergi haqqında məlumatlardan istifadə etmək və s. barəsində təlim verilir. Digər sözlə desək, onlara ən yeni texnologiyanın köməyi ilə öz ölkələrinin əhalisinə göz qoymağı öyrədirlər. Mən bunu texnofaşizm adlandırıram. Bu isə, artıq Birləşmiş Ştatlara xas olan xüsusiyyətdir... Bu fəaliyyət növü qətiyyən qanuni gizli idarənin işi deyildir, onun işi ancaq bu və ya digər xarici dövlət barəsində siyasi, iqtisadi və hərbi məlumat toplamaqdan ibarətdir”.
 ABŞ kəşfiyyatının xaricdəki əməllərini ifşa edən Viktor Marketti belə hesab edir ki, MKİ Portuqaliya, Almaniya, Böyük Britaniya, İtaliya və Fransaya həmişə böyük maraq göstərib. Fransada MKİ mütəxəssisləri mülki sənayedən tutmuş hərbi məhsullaradək, xarici siyasətdən tutmuş daxili siyasətədək hər şey ilə maraqlanırlar. Onlar cəmiyyətin bütün nüfuzlu dairələrinə daxil olurlar. Onlar bütün siyasi partiyalar üzərində müşahidə qoymuşlar. Partiyaların əksəriyyətinin nümayəndələrini Parisdə onların nahar stolu arxasında görmək olar. MKİ bütün səviyyələrdə diqqətlə məlumat toplayır.
 Viktor Marketti kimi özünün kəşfiyyatda işlədiyi illər haqqında gündəlik yazan MKİ-nin keşmiş əməkdaşı Filip Eyci deyir: “İşin əvvəlində MKİ sol qüvvələrin hakimiyyət başına gəlməsinə mane olmaq, daha çox hökumətdə kommunistlərin iştirakına yol verməmək istəyirdi. Bu Atlantika ittifaqının bütün ölkələrində MKİ üçün birinci dərəcəli vəzifədir. Onu da deyək ki, Paris üçüncü dünyaya gedən yolların bir növ kəsişdiyi yerdir. Burada səfirliklərdə, universitetlərdə və beynəlxalq təşkilatlarda çoxlu ərəb və afrikalı vardır. Bunlar o adamlardır ki, MKİ onları cəlb etməyi və ölkələrinə qayıtdıqdan sonra onları öz agentləri etməyə çalışır. Nəhayət, Parisdə çoxlu mühacir çilililər, ispanlar, mərakeşlilər və iranlılar vardır. MKİ onların həmyerlilər birliklərinə soxulmağa çalışır. Mən xatırlayıram ki, Montevideoda Braziliya mühacirləri arasında bizim xəbərçilərimiz var idi”.
 MKİ Qərb dünyasının bütün kəşfiyyat idarələri ilə əlaqə saxlayır. MKİ onlar üçün agent cəlb edir, həm də Qərb kəşfiyyatlarının əməkdaşları MKİ-nin mənafeyini çox vaxt öz milli kəşfiyyatlarının mənafeyindən üstün tutur.
 Filip Eyci göstərir: “MKİ Qərb ölkələrində telefon danışıqlarına qulaq asır, poçtu açıb oxuyur, adamları təqib edir, kəşfiyyat məlumatlarını şifrələndirir və bunların şifrələrini açır. Digər bölmələr təşkilatlarla və siyasi isteblişment daxilindəki ayrı-ayrı şəxslər ilə əlaqə yaratmaq üçün xüsusi funksiyaya malikdirlər”.
 İkinci dünya müharibəsindən sonra Amerika hökuməti və onun cəsusluq idarəsi MKİ müntəzəm surətdə işləyirdilər ki, “azad dünya”nın sosialist partiyalarının mövqeyinin Amerika mənafeyinə uyğunlaşdırılmasını təmin etsinlər. ABŞ xarici siyasətinin məqsədi Amerikanın rəhbərliyi altındakı Qərb dünyasının birliyinə təminat vermək idi, MKİ-nin fəaliyyəti bu məqsədə nail olmağa doğru yönəlmişdi. Əvvəlcə müxtəlif antikommunist, amerikanpərəst təşkilatlar yaratmaq və dirçəltmək lazım idi. Bütün səviyyələrdə göstərilən fəaliyyət buna yönəlmişdi. Məsələn, MKİ tərəfindən çox güclü surətdə kömək edilən antikommunist həmkarlar ittifaqlarından istifadə olunurdu. Kommunistlərin daxil olduğu milli və beynəlxalq təşkilatlar təcrid edilirdi və ya müxalifətçi ünsürlərin bu təşkilatlardan çıxarılması üçün cəhd göstərilirdi. Bunun mümkün olmadığı yerlərdə həmin sahə üzrə yeni, sırf antikommunist təşkilatlar yaradılırdı. Məsələn, Azad Həmkarlar İttifaqlarının Beynəlxalq Konfederasiyası öz üzərinə belə bir vəzifə götürmüşdü. Belə hallarda adamların yalnız kiçik qismi MKİ-nin bu cür müdaxiləsindən xəbərdar idi, çünki həmin müdaxilə geniş məlum olsa, qeyri-hökumət liberal təsisatların arzu edilən obrazı yox ola bilər. MKİ-ni pərdələyən bu təşkilatlar həmişə məhz həmin istənilən obrazda olmalıdır.
 NATO qoşunlarının Baş komandanı Aleksandr Heyq 1978-ci ildə demişdi: “NATO qoşunları regional hərbi imkanlara malik olmalıdır, elə imkanlara ki bunlar üçüncü dünyada hərəkətverici qüvvələrin güclənməsinin qarşısını almaq üçün dayandırıcı qüvvə kimi istifadə edilmiş olsunlar”. “Üçüncü dünyadakı hərəkətverici qüvvələr” ABŞ-ın birinci dərəcəli diqqət verdiyi daha bir predmetdir. Vaxtilə kommunizmin bir kabus olduğu bəyan ediirdi, indi isə ABŞ islam terrorizmi qorxusu şəklində irəli sürülən həyəcanlı və uydurma xarici təhlükə barəsində hay-küy qaldırır.
 Mütəmadi olaraq dünya mətbuatında yarımhərbi əməliyyatlarda, xüsusilə 1954-cü ildə Qvatemalada Arbensin devrilməsində, 1958-ci ildə İndoneziyada Sukarnonu devirmək cəhdlərində, habelə Koreya, Vyetnam, Kuba və Laosda buna bənzər əməliyyatlarda MKİ-nin iştirak etdiyi barədə məlumatlar yer almışdır. MKİ-nin 60-cı illərdə Konqodakı (Zair) müvəffəqiyyətli yarımhərbi əməliyyatlarında ümdə şəxsiyyət polkovnik Jozef Mobutu idi. Sonralar o prezident Mobutu Sese Seko kimi tanınmışdır. Bu həmin “liderdir” ki, 14 il ərzində MKİ-dən 960 min dollar pul almışdır və bütün etirazlara baxmayaraq hakimiyyət başında qala bilmişdir.
 Xarici ölkələrdə siyasi liderlərə, partiyalara, həmkarlar ittifaqlarına və ya kütləvi informasiya vasitələrinə göstərilmiş olan gizli yardım kommunistlərin meydan oxumasına qarşı onların fəaliyyəinin gücləndirilməsi məqsədi güdürdü. Bir sıra hallarda Birləşmiş Ştatlardan maliyyə asılılığının, gizli əlaqələrin üstü açıldıqda bu, yardım alanların öz cəmiyyətlərində zəifləməsinə və hamı tərəfindən onlara nifrət edilməsinə səbəb olurdu.
 1960-cı ilin payızından Dominikan respublikasının rəhbəri Rafael Truxilonun öldürüldüyü 1961-ci ilin 30 mayına kimi MKİ onun siyasi düşmənlərilə əlaqə saxlayırdı, bunların azı bir qismi sonradan onun qətlində iştirak etmişdi. Bu adamlara MKİ tərəfindən Truxilonu öldürmək üçün üç tapança və üç karabin verilmişdi. Truxilonun qətlindən bir gün qabaq Dominikan Respublikasındakı baş konsula şəxsən prezident Kennedi teleqram göndərmişdi. Teleqramda deyilirdi ki, ABŞ müxalifətçiləri müdafiə edir və əgər Truxilo devrilərsə, onları tanımağa hazırdır.
 ABŞ-ın Truxilonu aradan qaldırmaq arzusu qismən təbliğat mülahizəsindən, qismən də yeni Kuba yaranması qorxusundan irəli gəlirdi. Karib hövzəsi zonasının və Latın Amerikasının bir çox ölkələrində onu Birləşmiş Ştatların havadarı hesab edirdilər. Daim qəddar və diktator olan Truxilo üsul-idarəsi 50-ci illərdə daha zalımlaşdı, xalqa qarşı sərt mövqe sərgilədi. Nəticədə Latın Amerikasında bir çoxlarının gözündə Birləşmiş Ştatların nüfuzu xeyli azaldı. Truxilonun qəddarlığı ilə əlaqədar amerikalılarda artmaqda olan əndişə və bunun Buba tipli inqilaba səbəb ola biləcəyi qorxusu ABŞ-ın dövlət xadimlərini vadar etdi ki, onun devrilməsi barədə qərar versinlər.
 MKİ-nin xarici ölkələrdə gördüyü işlər içərisində iki böyük yarımhərbi əməliyyat xüsusi yer tutur. Bunlardan biri 1972-75-ci illərdə İranda kürd milli hərəkatına yardım edilməsi, digəri isə Anqolada vətəndaş müharibəsində Xolden Robertonun və Jonas Savimbanın qruplarına kömək göstərilməsidir.
 MKİ Mustafa Bərzaninin başçılıq etdiyi kürd quldurlarına təxminən 16 milyon dollar sərf etmişdi. Bərzani ABŞ Dövlət katibi Kissincerə öz minnətdarlığını nümayiş etdirərək üç xalça göndərmiş, evlənəndə isə ona hədiyyə olaraq inci ilə qızıl boyunbağı vermişdi.

MKİ-nin bəşəriyyətə qarşı cinayətləri

XXIV yazı: MKİ Kastronun tərəfdarı olan çoxlu sayda sadə kubalını öldürmüşdür

Amerika tərəfdarı olmayan lideri nüfuzdan salmaq üçün bütün mümkün yollara əl atılır

 MKİ-nin iri gizli əməliyyatlarından birinin ən bütöv təsviri senat komissiyasının Çilidə 1963-cü ildən 1973-cü ilədək aparılmış əməliyyatlar barəsində xüsusi məruzəsində göstərilmişdir. Bu məruzə Çili xalqına öz siyasi rəhbərliyini seçməkdə mane olmaq üçün üç Amerika hökumətinin ardıcıl olaraq tətbiq etdiyi çoxlu gizli metodlar haqqında yeganə rəsmi hesabatdır. Bütünlükdə bu işə 13 milyondan çox dollar xərclənmişdir. Məruzədə hər şey göstərilmişdir: sol olmayan partiyalar üçün, başlıca olaraq xristian demokratlar üçün milyonlarla dollar; təbliğat nəhəngi olan “El Merkurio” qəzeti üçün böyük məbləğlər; 1972-73-cü illərdə iqtisadiyyatı sarsıtmış yük avtomobilləri sahiblərinə maliyyə yardımı; “Patrua və Lebertad” adlı sağ terror təşkilatına maliyyə yardımı; istər xüsusi müəssisələr tərəfindən, istərsə də ABŞ-ın millətlərarası korporasiyalarda hökmranlığı nəticəsində kreditlərin ləngidilməsi yolu ilə iqtisadi təzyiq göstərilməsi; hərbi çevriliş etmək məqsədi ilə general Şneyderin öldürülməsini planlaşdıran qrupa ABŞ-ın silah verməsi; 1970-ci ildə Alyendenin seçki kampaniyası zamanı istiqamətləndirilən və nəzarət edilən Amerika kampaniyalarının ehtiyacı üçün təxminən 700 min dollar ayrılması, nəhayət, MKİ-nin Pinoçet gizli idarələrinə iyrənc, lakin məntiqli yardım göstərməsi.
 Çilinin sosialist lideri Salvador Alyendenin 1960-cı illərdə siyasi səhnəyə çıxmasından etibarən MKİ onun vəzifəyə gəlməsini əngəlləmək üçün “kisənin ağzını açmışdı”. Çilidəki medianın, siyasətçilərin və qeyri-hökumət təşkilatlarının bir qismi, həmçinin bir çox nüfuzlu insanlar da Alyendeyə qarşı güclərini birləşdirdiklərinə görə “yemlənirdilər”. Alyendeni yıxmaq üçün cəsusluqdan tutmuş iqtisadi təzyiqə qədər bütün vasitələrdən istifadə edilirdi. Həlledici zərbə endirmək üçün hərbçilər işə qarışmışdılar.
 Alyendenin hakimiyyət başına gəlməsinə mane olmaq üçün ABŞ Çilidə hərbi çevriliş planlaşdırdı. ABŞ-ın rəsmi nümayəndələri (MKİ-nin rezidenti və hərbi attaşe) Alyendeyə qarşı çıxış edən müxtəlif hərbi xadimlərə maliyyə yardımı, avtomat və digər silahlar verdi. Konstitusiya tərəfdarı və Çili ordusunun komandanı olan general Şneyder də, MKİ-nin bu ölkədəki planları üçün maneə hesab olundu. 1970-ci il oktyabrın 22-də Şneyder onu oğurlamaq istəyənlərə müqavimət göstərərkən yaralandı və üç gündən sonra öldü. Şneyderi oğurlamağa cəhd edən həmin qrupa da silahı MKİ vermişdi.
 Bütün bunların nəticəsində Alyende 1973-cü ildə devrilmiş, Vaşinqton rahat nəfəs almışdı. Alyendenin yerinə gələn Avqusto Pinoçet isə minlərlə adamı öz amansız “işgəncə maşını”ndan keçirərək öldürəcək, ölkəni təkrar ABŞ-ın orbitinə salacaqdı.
 İtaliyaya isə MKİ-nin siyasi müdaxiləsi o mənada müvəffəqiyyətli olmuşdur ki, onun müştəriləri, başlıca olaraq xristian demokratlar (habelə neofaşistlər) 30 ilə yaxın hakimiyyət başında dura bilmişlər. 1948-ci ildən başlayaraq MKİ İtaliyada siyasi kampaniyalara təxminən 75 milyon dollar sərf etmişdir. Təkcə 1972-ci ildə seçki kampaniyasına 10 milyon dollar xərclənmişdir. İtaliya hərbi kəşfiyyatının keçmiş başçısı və neofaşist qruplaşmaların lideri general Vito Miçeliyə MKİ 800 min dollar vermişdi. Miçelinin o vaxt (1972-ci il) 1970-ci ildə “Borgeze işi” adı ilə məşhur olan sağların çevriliş məqsədi ilə törətdikləri qəsddə iştirak etdiyi üçün mühakimə olunacağı gözlənilirdi.
 1960-cı ilin yayında Birləşmiş Ştatların dövlət dairələri Patris Lumumbanın Konqodakı rolu ilə əlaqədar ciddi narahat oldular. Bu yaxınlarda azadlıq əldə etmiş ölkənin qısa müddət baş naziri olmuş Lumumbanın Sovet İttifaqına maqnit cazibəsi ilə yaxınlaşması və ona rəğbət bəsləməsi Birləşmiş Ştatların siyasi xadimlərində təşviş doğurmuşdu. Lumumbanın davranışı ilə əlaqədar 1960-cı il avqustun 18-də Milli Təhlükəsizlik Şurasının iclasında prezident Eyzenhauzerin bərk təşviş keçirməsi MKİ-nin direktoru Allen Dalles tərəfindən belə qəbul edildi ki, o Lumumbanın öldürülməsinə icazə verir...
 MKİ Konqoya baş nazir Lumumbanı öldürmək üçün qatil və zəhər göndərdi, lakin Konqo liderinin yanına lazımi yol tapmaq mümkün olmadı. Bununla yanaşı MKİ 1961-ci ilin yanvarında Lumumbanı Katanqadakı düşmənlərinə təhvil vermək barədə Mobutunun planı haqda məlumat əldə etdi və bilirdi ki, şübhəsiz, Lumumba onlar tərəfindən öldürüləcəkdir. Sentyabrın ortasında, hökumətə rəhbərlik uğrunda Kasavubu və Konqo silahlı qüvvələri baş qərargahının rəisi Jozef Mobutu ilə mübarizədə məğlubiyyətdən sonra Lumumba Leopoldvildə olan BMT qoşunlarının mühafizəsinə sığındı. Məlumata görə, Lumumba BMT hissələrinin mühafizəsi altından qaçmış, lakin MKİ-nin yerli iqamətgahı onu tapmaqda Mobutuya kömək etmişdir. Yolları mühasirəyə almaq üçün iqamətgah Konqo hökumətilə əməkdaşlıq edir və qaçmaq üçün mümkün marşrutun qabağını kəsmək üçün tədbirlər görürdü. Dekabrın əvvəlində Mobutunun hissələri Lumumbanı həbs etdilər, onu Katanqa vilayətinə apardılar. Bir neçə həftə sonra Katanqa hökumət orqanları Lumumbanın öldüyün elan etdilər.
 Lumumbanın öldürülməsindən sonra yazılmış BMT məruzəsində onun tərəfdarlarının adları göstərilmişdir, həmin tərəfdarların ki onlar bundan əvvəl Mobutu tərəfindən Katanqaya göndərilmişdi və orada “dəhşətli bir şəkildə məhv edilmişdilər”. Bu hadisədən xəbər tutan MKİ-nin Katanqadakı (Elizabetvil) iqamətgahında çox sevindilər. MKİ-nin Katanqadakı rezidenti Vaşinqtona öz teleqramında o zaman dəbdə olan mahnının sözlərini dəyişərək, zarafatla yazmışdı: “Patris üçün çox sağ olun. Əgər biz əvvəlcədən bilsəydik ki, onu buraya gətirəcəklər, onda ilanı qızdırardıq”.
 MKİ özü etiraf etmişdir ki, dəfələrlə Fidel Kastronu öldürməyə cəhd göstərmişdir. Gizli agentlərə bu cəhdi həyata keçirmək nəsib olmamışdır, amma Kastronun tərəfdarı olan nə qədər sadə kubalını MKİ öldürmüşdü?! Kubanın vəzifəli şəxsləri təsdiq edirlər ki, belə qətllər olmuşdur. Əgər onlar həqiqəti deyirlərsə, onda MKİ bu cür hərəkətə nə ilə haqq qazandıra bilər?
 MKİ hətta Fidel Kastronu öldürmək üçün xüsusi müəssisələr yaratmışdı. Bu müəssisələrdən biri “Zenit texnikel enterpraysez” adlanırdı və 1966-cı ilədək MKİ-nin Mayamidəki bütün iqamətgahı üçün pərdə olmuşdu. Bu iqamətgah idarənin Vaşinqtondan kənarda olan ən böyük iqamətgahı idi. “Zenit texnikal” MKİ-nin Kuba əleyhinə əməliyyatlar aparmaq üçün yalnız Floridada yaratmış olduğu 50-dən artıq müəssisədən biri idi. “Zenit texnikal”ın pərdəsi altında MKİ Kastroya qarşı gizli müharibə aparırdı. Bu müharibədə təxribatların təşkili, əkinlərin məhv edilməsi və adam öldürmək üçün sui-qəsdlər hazırlanması başlıca yer tuturdu.
 MKİ-nin niyyətlərindən biri bu idi ki, Fidel Kastronun sualtı üzgüçülük kostyumunu başqa kostyumla- içərisi göbələk xəstəliyi törədən kiflə örtülmüş və içində vərəm mikrobları olan tənəffüs aparatı qoyulmuş kostyumla əvəz edib onu daimi yoluxucu dəri və vərəm xəstəliyi ilə xəstələndirsin.
 Təkcə 1960-cı ildən 1965-ci ilə qədər Fidel Kastronu öldürmək üçün MKİ-nin bilavasitə əlaqəsi olan ən azı səkkiz qəsd barədə konkret sübutlar vardır. Bəzi qəsdlər planlaşdırma və hazırlıq çərçivəsindən kənara çıxmasa da müəyyən edilmişdir ki, cinayətkar ünsürlərin iştirak etdiyi həmin qəsdlərdən biri iki dəfə elə məqama gəlib çatmışdı ki, Kubaya zəhərli həblər göndərilmişdi və qəsd üçün buraya qruplar gəlmişdi. Digər qəsd öldürmək üçün dissidentlərdən istifadə olunmasını nəzərdə tuturdu. Qəsd üçün istifadə ediləcək vasitələr içərisində çox güclü atıcılıq silahı, zəhərli həb, zəhərlə doldurulmuş avtomat qələm, öldürücü bakterioloji toz və digər vasitələr var idi.
 Fidel Kastronu aradan götürmək üçün bir-birindən qəribə sui-qəsdlər hazırlanmışdı. Bunlardan biri də Kuba liderinin ABŞ-da yaşayan keçmiş sevgililərinin birindən istifadə olunması idi. Uzun müddət MKİ-nin təlimini görən Marita Lorenz zəhərli həblə öldürməyi planlaşdırdığı inqilabçı liderlə təklikdə qalan kimi hissə qapıldı və ona verilən tapşırığı yerinə yetirə bilmədi. MKİ-nin bir-birindən əcaib və uğursuz sui-qəsd cəhdləri onunla nəticələndi ki, axırda Kastro özü belə amerikalılarla məzələnməyə, onların qabiliyyətini ələ salmağa başladı. Bu, artıq yeni fiaskoların xəbərçisi idi.
 Qəsdlərdən ən istehzalısı 1963-cü ilin noyabrın 22-də olmuşdu. Prezident Kennedinin Dallasda güllə ilə vurulduğu həmin gün, MKİ-nin əməkdaşı bir nəfər kubalıya Kastroya qarşı istifadə etmək üçün zəhərli bir avtomat qələm təklif etmişdi, hərçənd bu zaman prezident Kennedinin emissarı Kuba ilə münasibətləri inkişaf etdirmək imkanını aydınlaşdırmaq məqsədilə Kastro ilə görüşürdü.
 Digər qəsdlər Kastronu nüfuzdan salmaq məqsədi daşıyırdı: onun radiostansiyasına LSD narkotiki kimi təsir edən maye çiləmək; onu saqqaldan məhrum etmək üçün ayaqqabısının içinə bərk təsir göstərib saçın tökülməsinə səbəb olan toz səpmək (heyvanlar üzərində bu artıq sınaqdan keçirilmişdi); istiqaməti müvəqqəti itirməyə səbəb olan kimyəvi maddə hopdurulmuş siqar vermək nəzərdə tutulurdu.
 Kastronu öldürmək məqsədilə qəsdlərin bəzilərinə bunlar daxil idi: ona botulizm zəhərilə zəhərlənmiş sevdiyi bir qutu siqar vermək, (bu zəhərin təsiri o qədər güclüdür ki, insan siqarı ağzına alan kimi ölür); Kastronun adətən sualtı ovla məşğul olduğu rayona partladıcı mexanizmlə təhciz edilmiş ekzotik dəniz balıqqulağı atmaq. Kastro öldürüldükdən sonra Kubada digər qəsd obyektləri olaraq Raul Kastro və Çe Qevara nəzərdə tutulmuşdu.
 MKİ Kuba liderini ortadan götürmək üçün 13 milyon dollarlıq xüsusi büdcə yaratmışdı. Floridada yaşayan 1500-ə yaxın kubalı isə Qvatemalada silahlı təlimə göndərildi. Xüsusi idarə silahlı təlim görmüş bu adamları Kastronu devirməyə hədəfləmişdi. Lakin çox keçmədən bu əməliyyatlar tarixin zibil yeşiyində öz yerini aldı. Nə kubalıların Kastronu devirmək, nə də Kastronun xarici təsirlə devrilmək niyyəti yox idi.
 MKİ 1980-ci illərdən etibarən Nikaraquadakı marksist-sandinist hökuməti devirmək qərarına gəlmişdi. 1930-cu illərdən ABŞ işğalına qarşı mübarizə hərəkatı başlayan Avqusto Sandinonun tərəfdarlarından ibarət hökumət Vaşinqton rəhbərliyini get-gedə daha çox qəzəbləndirirdi. ABŞ hökuməti hər cür dəstək verdiyi Anastasio Somozanın əli ilə axır ki Sandinonu devirə bildi. 1979-cu ilə kimi Nikaraquanı Somozanın sayəsində barmaqlarında oynadan amerikalılar 1979-cu ildə iqtidarı geri alan Avqusto Sandino tərəfdarlarına- sandinistlərə bərk qəzəbliydi. MKİ növbəti çevriliş üçün Nikaraquadakı bütün sağçı qüvvələri maliyyələşdirməyə başladı.
 Hər şey gözlənilmədən dəyişdi: 1986-cı ildə Nikaraquadakı sandinist hökumətinin qiyamçılara silah aparan təyyarəni vurması nəticəsində hər şey üzə çıxdı. Təyyarənin qiyamçılara silah dasımasının aşkarlanması ilə ABŞ ordusunun polkovniki Oliver North bunun bütün məsuliyyətini öz üzərinə götürdü. MKİ direktoru Casey isə yaranan qalmaqalda əsas rollardan birini oynaması səbəbindən ciddi siyasi və ictimai təzyiq altına düşdü. Axırda o təzyiqlərə davam gətirməyib istefa verməli oldu.

MKİ-nin bəşəriyyətə qarşı cinayətləri

XXV yazı: NED terroru dəstəkləyən fond kimi yaradılmışdır

“Demokratiyaya Yardım Milli Fondu” Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin strukturu kimi fəaliyyət göstərir

 Maraqlıdır ki, bu və ya başqa şəkildə bin Ladenlə bağlı olan islamçı ekstremistlərin fəaliyyəti ABŞ Dövlət Departamentinin rəsmi olaraq “terrorizmin sponsor dövlətləri” elan etdiyi İran, Sudan və Suriyanın yox, məhz Birləşmiş Ştatların və ya onun müttəfiqlərinin maraqlarına cavab verir. Rusiya prezdenti B.Putin çıxışlarının birində təsadüfən bildirməmişdi ki, əgər ABŞ həqiqətən də terrorizmə qarşı mübarizə aparırsa, onda o öz diqqətini İrana, Sudana, Suriyaya, Liviyaya və ya xüsusilə də islam terrorçuluğuna heç bir aidiyyəti olmayan Şimali Koreya və Kubaya yox, öz müttəfiqlərinə- Pakistana və Səudiyyə Ərəbistanına (İsrail, Böyük Britaniyanı və ya elə Birləşmiş Ştatların özünü də cəsarətlə onlara əlavə etmək olar) yönəltməlidir.
 1980-ci illərdə Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin direktoru olmuş Uilyam Keysidən mətbuat konfranslarının birində necə olmuşdusa soruşmuşdular: “Fələstinlilər” və “kontraslar” (nikaraqualı qiyamçılar) arasında fərq nədən ibarətdir?”. Bir qədər tutulan Keysi cavab vermişdi ki, “kontrasların” öz vətənləri var və onlar onu geri almaq üçün döyüşürlər. Fələstinlilərinsə vətənləri yoxdur”. Demək olar, həyasızlıq dərəcəsində açıq cavabdır. Bircə bunu əlavə etmək qalır ki, birincilər Birləşmiş Ştatların maraqlarına uyğun, ikincilərsə ziddinə fəaliyyət göstərir. Bütün fərq də bax budur. Və Birləşmiş Ştatlar o vaxt olduğu kimi, indi də öz siyasətini bax belə bir əsas üzərində qurmağa və ona mənəvi normalarla haqqı qazandırmağa, “terrorçular” və “azadlıq uğrunda döyüşçülər” arasında fərqi təyin etməyə çalışır. Belə çıxır ki, nikaraqualı “kontraslar” və ya əfqan mücahidləri kimi öz vətəninə malik olmaq- bu, mənəvidir, fələstinlilər kimi vətəndən mərhum olmaqsa mənəviyyatsızlıqdır. Amerikanın tərəfində olmaq- mənəvidir, ona qarşı olmaq- mənəviyyatsızlıq. Mənəviyyat normalarını siyasət diqtə edir. KİV-in çoxu pulla alınmış olsa da, qəzetlərin, jurnalların, radio və  televiziyanın, internetin mövcud olduğu dunyada qeyri-populyar siyasi tədbirlərə haqq qazandırmaq neçə də çətin olub. Və keçmiş dövrlərin müstəmləkəçilərinin- Ernando Kortesin, Fransisko Pisarronun, Robert Klayvın həyatı necə də rahat idi! Hərçənd onlar da müəyyən dərəcədə mənəvi normalara uyğun olmağa və ictimai rəydə öz hərəkətlərinə haqq qazandırmaq üçün bəhanələr axtarmağa məcbur olur, bu alınmayandasa- həmin ictimai rəyi öz xeyirlərinə kökləməyə çalışırdılar.
 Əgər 1980-ci illəri, Əfqanıstanda cihadı xatırlasaq, ondan “Peşəvar Alyansı”na daxil olan qruplaşmalardan istənilən biri terrorçu “arşını” ölçüsünə, “Fələstin Azadlıq Təşkilatı” və ya Ərəfatın başçılıq etdiyi “Fəth”dən qat-qat çox uyğun idi, hərçənd sonuncular da tamamilə günahsız deyillər. Götürək məsələn, zahirən xoşməramlı təsir bağışlayan professor Rəbbaninin başçılıq etdiyi “Camaat-i-İslami” qruplaşmasını. Əfqanıstanın çox sayda dinc sakininin, o cümlədən də uşaqların (əsgərlərdən heç söhbət də yoxdur) ölümünün günahı onun vicdanındadır. 1988-ci ilin aprelində Kabulun “Ariana” kinoteatrında 8 nəfərin ölümü və daha 30 nəfərə qədər adamın şikəst olmasıyla nəticələnən partlayış, 1980-ci ilin iyulunda Kabulda içməli suyun zəhərlənməsi nəticəsində liseyin bir neçə şagirdinin ölümü və digər cinayətlər- bunlar məgər terakt deyil?
 Belə bir “ikili standartlar siyasətinin” aşkar səbəb budur ki, Birləşmiş Ştatların apardığı terrorizmlə mübarizə kompaniyasının arxasında bir qədər başqa maraqlar durur- Amerikanın yəhudi şirkətlərinin və transmilli korporasiyalarının, iqtisadiyyatları indiyə qədər onlar üçün “bağlı” olan ölkələrə soxulması, neft kompaniyalarının maraqları və yalnız sonuncudan əvvəlki növbədə- geosiyasi maraqlardır ki, onlar yenə də iqtisadi maraqlara xidmət edir. Sonuncu yerdəsə- bu və ya digər regionda sabitlik, o cümlədən də terrorizmlə mübarizə maraqları gəlir- bu da bir qayda olaraq Amerika kapitalının özünə artıq möhkəm yer etdiyi ölkələrdə. Necə deyərlər, “Şər oxu” adlandırılan ölkələrə qarşı mübarizə- bu, yeni müstəmləkəçilik yürüşündən başqa bir şey deyil və burada terrorizmlə mübarizə yalnız əlverişli bəhanə, ən yaxşı haldasa- ikinci dərəcəli məqsədlərdən biri kimi çıxış edir. Terrorizmlə mübarizə adı altında Birləşmiş Ştatlar yenə də Zbiqnev Bjezinski ruhunda “Böyük oyuna” qoşulubdur.
***
 Əfqanıstanda sovet qoşunlarına qarşı cihadın dəstəklənməsi üzrə ABŞ və Böyük Britaniya gizli əməliyyatı “Faradey” kod adı daşıyırdı. Bu plan özündə aşağıdakı konkret vəzifələrin həllini ehtiva edirdi:
1.Mücahidlərin təlim-diversiya düşərgələrinin bütöv infrastrukturunun yaradılması (Böyük Britaniyanın xüsusi təyinatlı bölməsinin keçmiş əməkdaşı Tom Keryunun göstərdiyi kimi, belə düşərgələr yalnız Pakistanda və Əfqanıstanın sərhədyanı rayonlarında yox, həm də Şotlandiyada yaradılmışdı).
2.Amerika və Böyük Britaniyanın elit hərbi hissələrindən olan diversantların Qəndahar, Baqram və Kabulda kəşfiyyat aparmaları üçün Əfqanıstana göndərilməsi.
3.Pakistan hökuməti və xüsusi xidməti vasitəsilə mücahidlərin silahla qeyri-qanuni surətdə təchizatı (1982-1986-cı illərdə MKİ-nin direktor müavini olan Con Makmaqonun etiraf etdiyinə görə, silah təchizatı Misirdən tranzitlə Pakistanın Kərraçi dəniz limanına, oradansa Əfqanıstan-Pakistan sərhədi marşrutu ilə həyata keçirilirdi).
4.Döyüşkən islam fundamentalizmi mövqeyində duran ən “barışmaz” mücahid qruplaşmalarının diversiya, terakt və sabotaj üzrə təlimatlandırılması və hazırlanması.
 “Faradey” əməliyyatı bilavasitə Böyük Britaniyanın Müdafiə Nazirliyi və Pentaqonun kurasiyasındaydı. Qarşıya qoyulmuş vəzifələrin bilavasitə yerinə yetirilməsi Böyük Britaniyanın “Xüsusi Avasiya Xidməti”nə və ABŞ Müdafiə Nazirliyinin Kəşfiyyat İdarəsinə həvalə olunmuşdu. Sonuncu idarə birbaşa MKİ-nin baş direktoru Uilyam Keysiyə tabe idi və onun rəisi Hərbi Hava Qüvvələri general-leytenant Yucin Ty idi.
 “Faradey “ əməliyyatının bilavasitə iştirakçılarından və icraçılarından biri, Böyük Britaniya xüsusi təyinatlarının zabiti Tom Keryu sonralar xatırlayırdı ki, ona Əfqanıstanda sovet qoşunlarına qarşı hərbi əməliyyatlarda şəxsən iştirak etmək və hətta sovet vertolyotlarını vurmaq, diversiya aksiyalarını təşkil etmək və həyata keçirmək, eləcə də Sovet Ordusunun silah nümunələrini toplamaqla məşğul olmaq lazım gəlirdi. Bir vaxtlar o 40 mücahiddən ibarət o qədər də böyük olmayan dəstənin başçısı olmuş və onlara hərbi sənətin bütün qaydalarına uyğun olaraq rəhbərlik etmişdir. Digər qərbli hərbi məsləhətçilər kimi, Keryu yanında heç bir sənəd gəzdirmirdi, qənimət sovet silahıyla silahlanaraq, əfqan libasında geyinirdi. Missiya o qədər məxfiydi ki, agentlərə ölkədə öz varlıqlarını hər hansı bir formada aşkar etdirmək çox ciddi surətdə qadağan edilirdi. Missiyanın iştirakçıları qarşısında qoyulan bu cür tələb avtomatik olaraq nəzərdə tuturdu ki, döyüş zamanı avropalı təlimatçının üzünü görmüş rəqibin istənilən əsgəri mütləq məhv edilməlidir.
 Öz xatirələrində Tom Keryu danışır ki, Birləşmişlər Ştatlar “Faradey” əməliyyatı çərçivəsində cihadın Sovet İttifaqının ərazisinə keçirilməsini planlaşdırırdı. Bunun üçün Amerika xüsusi xidmətinin nümayəndələri mücahidlərə Rusiyanın iri şəhərlərində diversiyaların və konkret olaraq, yaşayış məhəllələrində partlayışların təşkil edilməsi texnikasını öyrətməyi təklif edirdilər. Keryu özü və Böyük Britaniya xüsusi xidmət idarələrinin rəhbərliyi, Keryunun sozlərinə görə buna qarşıydılar və bu dəhşətli plan eləcə də həyata keçrilmədi.
 Əfqanıstanda Buşun nəzarət etdiyi gizlin əməliyyatların bütün proqramı mütləq ABŞ Konqresinin razılığını alırdı (o cümlədən də maliyyə məsələlərində). Konqresdə əvvəlki kimi, Bjezinskinin bu fikri hökmran idi ki, “Sovetlər Əfqanıstanda öz Vyetnamlarını almalıdırlar”. Əfqan cihadı üçün tələb olunan qərarların, siyasi dairələrin və ictimai rəyin dəstəyinin lobbiləşdirilməsini Uoll-Stritin bankiri Con Treyn, “İctimai Diplomatiya” qeyri-hökumət təşkilatının başçısı və “Beynəlxalq Nicat Komitəsinin” prezidenti, eyni vaxtda da “Xarici Kəşfiyyat üzrə Prezident Yanında Məşvərət Komitəsi”nin əməkdaşı Leo Çörn kimi nüfuzlu adamlar təmin edirdilər. Onların hər ikisi qatı anqlofil kimi tanınırdı və onlar mücahidlərə yardım proqramını koordinasiya edərkən (əsas etibarilə Gülbəddin Hekmətiyarın qruplaşmasına üstünlük verməklə), özəl şəxs kimi çıxış edirdilər. ABŞ-da fərqli düşüncəli, yəni Amerikanın Əfqanıstanın daxili işlərinə qarışmasının əleyhdarları, eləcə də solçu və müharibə əleyhinə olan insanların təqib olunması kampaniyasını da elə bu adamlar öz qanadları altına almışdılar.
 Əfqan mücahidlərinə, eləcə də bütün dünyadakı amerikanpərəst qruplaşmalara (o cümlədən də terrorçu qruplaşmalara) kömək məqsədilə təbliğat kampaniyasının maliyyələşdirilməsi üçün ABŞ Konqresi 1984-cü ildə xüsusi təşkilat- “Demokratiyaya Yardım Milli Fondu” (National Endowment for Demokracy, NED) yaratdı. Fond ABŞ-ın federal hökuməti tərəfindən maliyyələşdirildi; onun vasitəsilə ayrılan vəsaitlər AFT-KPP (ABŞ-ın ən iri həmkarlar birliyi) ABŞ Ticarət Palatası, eləcə də Demokratlar və Respublikaçılar partiyalarının Milli Komitələri tərəfindən xərclənməliydi. Öz ölkələrində aralarındakı qarşıdurmaya baxmayaraq, bu dörd təşkilat indi bir-birinə vahid öhdəliklərə bağlanmışdı: xaricdə amerikantipli ”demokratiyaları” şirnikləndirmək. 1984-1985-ci illər ərzində ABŞ hökuməti “Demokratiyaya Yardım Milli Fondu”nun dəftərxanası vasitəsilə təqribən 62 milyon dollar, o cümlədən də 1984-cü ildə 26,3 milyon dollar ayırmışdı. Bu vəsaitin yarısını AFT-KPP (13,8 milyon dollar), Demokratlar və Respublikaçılar partiyalarının Milli Komitələrisə hərəsi 5 milyon dollar almışdı. ABŞ Ticarət Palatasına hamıdan az, 2,5 milyon dollar çatmışdı- Beynəlxalq Özəl Sahibkarlıq Mərkəzinin yaradılması üçün.
 “Demokratiyaya Yardım Milli Fondu” vasitəsilə ayrılan vəsaitlərin bu qaydada bölünməsinin izahı sadə idi: AFT-KPP assosiasiyası “Amerika dəyərlərinin” xaricdə təbliğ olunması üzrə çoxdankı praktiki təcrübəyə malik idi. AFT-KPP xaricdə öz proqramlarını əsas etibarilə “ABŞ Dövlət Departamentinin Beynəlxalq İnkişaf Agenliyindən” (U.S.State Departament’s Agency for International Development, USAID) aldığı pullarla həyata keçirirdi. 1987-ci ildə yaradılmış “Azad Həmkarlar İnstitutu” bu fəaliyyətin silahı kimi çıxış edirdi. İnstitut öz növbəsində, üç bölmədən ibarət idi: “Azad Həmkarların Asiya-Amerika İnstitutu” və “Azad Həmkarların Afro-Amerika Şurası” müvafiq olaraq dünyanın üç hissəsinə- Asiya, Amerika və Afrika qitələrinə cavabdeh idilər. AFT-KPP-nin emissarları bu təşkilatlar vasitəsilə, məsələn, 1960-1970-ci illərdə Cənubi Vyetnamın fəhlələrinin Sayqondakı marionet rejimi dəstəkləmək kampaniyasını təşkil etməyə cəhd etmişdilər. Amerikanın Qrenadaya təcavüzü ərəfəsində, 1983-cü ildə AFT-KPP-nin emissarları amerikanpərəst “beşinci dayağı” yaratmaq üçün Qrenadanın kənd təsərrüfatı işçilərini həmkarlarda birləşdirməyə cəhd etmişdilər. Eləcə də onlar ənənəvi olaraq sakit olmayan Latın Amerikasında- Braziliyada, Çilidə, Dominikan Respublikasında, Qayanada və Salvadorda da fəal idilər. AFT-KPP-nin rəhbərliyi rəsmi olaraq bu faktı əlbəttə inkar etsə də, onları tez-tez MKİ-nin tapşırıqlarıyla fəaliyyət göstərməkdə ittiham edir və ya bunda şübhəli bilirdilər.
 Əslində, “Demokratiyaya Yadım Milli Fondu”nun açıq şəkildə həyata keçirdiyi fəaliyyətin arxasında da uzun müddət Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsi dururdu. Buna görə də, 1983-cü ilin payızında ABŞ Konqresində “Demokratiyaya Yardım Milli Fondu”yla bağlı məsələ müzakirə olunanda senator Uilyam Proskmayr (Viskonsin ştatında olan demokrat) Fondun adı altında MKİ-nin hər cür gizlin əməliyyatlarının keçirilməsini və son 20 ildə MKİ ilə əməkdaşlıq etmiş kəslərin Fondun bayrağı altında fəaliyyət göstərməsini qadağan etməyə Senatı inandıra bilmişdi- bu, Fondun yaradılması “ideyasının” özünü gözdən salmamaq üçün zəruriydi.
 Lakin bu vaxt MKİ-nin direktoru Uilyam Keysi qeyzlənmiş və öz kanallarıyla Proskmayr üzərinə təzyiq təşkil etmişdi. Nəticədə son qərar qəbul edilənə qədər Proskmayr Keysi ilə sövdələşdi. Keysi jurnalistlərə bildirdi ki, “Kəşfiyyat birliyi adından mən senator Proskmayrla “Demokratiyaya Yardım Milli Fondu”nun kəşfiyyat fəaliyyətinin həyata keçirilməsi məqsədilə istifadə olunmayacağı barədə razılığa gəldim. Bundan başqa, mən bu məsələylə bağlı da ümumi anlaşmaya nail oldum ki, yalnız senator Proskmayrla gələcək danışıqlarımızda razılaşdıracağımız hallar istisna olmaqla, kəşfiyyat idarələrinin əməkdaşları “Demokratiyaya Yardım Milli Fondu” tərəfindən işə qəbul olunmayacaqlar”. Və əlbəttə, “Demokratiyaya Yardım Milli Fondu”nun sonrakı fəaliyyətinin göstərdiyi kimi, Keysi hər halda öz dediyinin üstündə durdu- Fond kəşfiyyatın əlində silaha çevrilməsə də, hər halda əvvələr MKİ-nin yerinə yetirdiyi işin əhəmiyyətli hissəsini öz üzərinə götürmüş oldu.

Amerikansayağı demokratiya

XXVI yazı: Vaşinqton istədiyi vaxt xaos yaratmaq üçün qeyri-hökumət sektorunun güclənməsində maraqlıdır

ABŞ ölkələrə gətirdiyi nurçuluq kimi sektalar vasitəsilə ictimai əhval-ruhiyyəyə təsir etmək niyyətindədir

 İDARƏOLUNAN XAOS SİSTEMİ. Maydan hadisələri ilə Ukraynada böyük yanğın törətdilər. Avropanın ən böyük ölkəsinə Vyaçeslav Molotovun kokteylinin benzinini səpdilər, Allen Dallesin kibriti ilə də yandırdılar. Bütün ölkə özünün effektiv dövlət təsisatları və siyasi ənənələr ilə birlikdə yanıb kül oldu.
 Geosiyasi narıncı inqilabların ilk müjdəçisi olan ölkədə demokratiyanın intibahı naminə tərədilmiş bu böyük və qorxunc yanğın kimin işinə yaradı? Qərbə və ABŞ-a! Fasiləsiz siyasi xaos, daha dəqiq desək, xroniki sosial qızışdırma baş verdi. Bu da iqtisadiyyatın iflic olmasına, dövlət təsisatlarının dağılıb getməsinə, hökumət böhranına, parlamentdəki yumruq davalarına, prezident Yanukoviçin silah gücünə öz ölkəsinə özgələşməsinə gətirib çıxardı. İnqilabi eyforiya öz yerini faciəvi məyusluğa, avrointeqrasiya cəhdləri isə Avropa İtiifaqı və NATO-nun qapısı arxasında dayanmaq kimi təhqiramiz reallığın dərk olunmasına verdi.
Hadisələr başlananda artıq hamı bilirdi ki, Ukraynanın yeni tarixinin ardınca bütün postsovet məkanında tektonik titrəyişlər dövrü gələcək. Azərbaycanda bu olayları həm də ona görə belə diqqətlə izləyirdilər ki, Qərb özünün bu siyasi laboratoriyasını məqsədyönlü şəkildə və səylə Azərbaycanda da açmağa çalışmışdı. Qərb Ukraynadakı narıncı kataklizmlər tipindəki permanent qeyri-sabitlik, Gürcüstandakı rəngli çaxnaşmalar, Moldovadakı tvitter fırtınası, yaxud daha pisi odur ki qırğız səhrası burulğanı sistemini Azərbaycanda da bərqərar etməyə cəhdlər göstərmişdi.
 Rəngli inqilablar təcrübəsi göstərdi ki, bu eksperiment permanent xarakterli daxili siyasi böhranları idarə etmək sistemini doğurur. Bu sistem isə idarəolunan xaosun, hökumət böhranlarının, qeyri-münasib prezidentlərin devrilməsi, etnosiyasi münaqişələrin yaradılması və s. halların meydana çıxmasını şərtləndirən situasiyaların modelləşdirilməsi üçün çox münasibdir. Elə situasiyanın ki, xarici müdaxilə üçün əlverişli zəmin yaradır. Vətəndaş sektoru, yaxud qeyri-hökumət təşkilatları (QHT) şəbəkəsi ABŞ xüsusi xidmət orqanları bütün tarixinin ən görkəmli nəzəriyyəçisi Allen Dallesin konsepsiyasına, həmçinin “demokratik dəyərlərin” yayılması təsisatlarının ilhamvericisi olan Reyqanın praktik metodologiyasına uyğun olaraq idarəolunan xaos sisteminin yaradılmasında başlıca rol oynayırlar.
 “İdarəedilən xaosun Ukrayna modeli”nə baxaq. Onda QHT-lərin bu ölkədə qeyri-sabitliyin yaranmasında hansı rolu oynadıqlarını aydın görəcəyik.
 Yanukoviçlə Putin aprelin 21-də Rusiyanın Krımdakı Qara dəniz donanmasının icarə müddətinin əlavə 5 il də olmaq (yəni 2047-ci ilədək) şərtilə daha 25 illiyə uzadılmasına dair qalmaqallı Xarkov sazişini imzalayan kimi Azərbaycanda da yaxşı tanınan britaniyalı hüquq müdafiəçisi, “Amnesty İnternational” beynəlxalq hüquq müdafiə təşkilatının proqram direktoru Maks Taker Kiyevə köçdü. O, burada aparıcı Qərb təşkilatının regional nümayəndəliyinə rəhbərlik edirdi.
 Kiyevdə belə çox qalmaq M.Takerin nəyinə lazım idi? O, uzun illər ərzində, yeni inqilabi şərait yaranana qədər Kiyevdə nə iş gördü? Ukrayna və Azərbaycan üzrə ixtisaslaşan bu britaniyalının başı bəlkə ukraynalı məhbusların hüquqlarının müdafiəsinə qarışmışdı?!
 M.Taker çıxıb gedəndən sonra Ukrayna mətbuatında onun fəaliyyəti ilə bağlı cəmi 10 xırda və əhəmiyyətsiz dumanlı informasiyaya rast gəlmək olar. Bu isə onu deməyə əsas verir ki, Maks Kiyevdə nəsə daha ciddi işlərlə məşğul imiş. Bu nəsnə isə məhbusların hüquqlarının müdafiəsindən də vacib və əhəmiyyətli imiş.
 Bu əqli və məntiqi nəticəni amerikalı ekspert Pol Kreyq Robertsin sensasion etirafı da təsdiqləyir. P.K.Roberts yazır: “Qərbi Ukraynadakı etiraz aksiyalarını ABŞ Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsi, Dövlət Departamenti, həmçinin Vaşinqton və Avropa İttifaqının maliyyələşdirdiyi QHT-lər təşkil etmişdi. Həmin QHT-lər MKİ və Dövlət Departamenti ilə əlbir işləyirlər”.
 Tutaq ki Taker Kiyevdə bu illər ərzində doğrudan da məhbusların dərd-səri ilə məşğul olub, Pol Kreyq isə Rusiya tərəfindən ələ alınıb. Bəs onda amerikalı “qırğı” xanım Nulandın etirafına nə sözünüz?! Viktoriya Nuland hələ Kiyevdə mitinqçilərə ABŞ kökələri paylanmazdan əvvəl, dinc Evromaydan etirazlarının ən qızğın çağında- 2013-cü il, dekabrın 13-də Vaşinqtondakı Milli Mətbuat Klubunda açıq mətnlə demişdi ki, “ABŞ Ukraynada təşviqat işlərinin aparılmasına on milyonlarla dollar xərcləyib”. Bu məbləğ bəlkə də inandırıcı görünmür. Amma fakt faktlığında qalır. Ukraynada beynəlxalq statusu olan 400-dək fond, humanitar sferada çalışan 350-dən çox beynəlxalq təşkilat, xarici QHT-lərin 180 yerli bölməsi fəaliyyət göstərirdi. Yəni Yanukoviç hakimiyyəti hələ tam təşəkkül tapmamışdan Qərb bu ölkədə “demokratiya uğrunda” mübarizə üçün əla platsdarm yarada bilmişdi. Bu cəbhənin öncülləri arasında ABŞ və Qərbin kəşfiyyat orqanlarının yardımçı qurumları- dünyanın təhlükəsizlik orqanları işçilərinə yaxşı tanış olan, daxili siyasi vəziyyəti gərginləşdirmək məqsədi güddükləri üçün bir çox ölkələrdən qovulan aşağıdakı təsisatlar vardı: Milli Demokratiya İnstitutu (NDİ), Beynəlxalq Pespublikaçılar İnstitutu (İRİ), habelə ABŞ səfirliyi, Soros Fondu (Açıq Cəmiyyət İnstitutu), “Revenev Vatch” kimi qurumların fəaliyyətini koordinasiya edən USAİD...
 Azərbaycanda olduğu kimi Ukraynada da MDİ-nin “siyasi fəallara seçkiqabağı kampaniya hazırlığı məqsədilə yardım göstərilməsi” üçün reallaşan xüsusi proqramlarının sayı sürətlə artırdı. Bütün dünyada bədnam ad çıxarmış ABŞ-ın “Sülh korpusu” da Evromaydan hadisələrinə qədər Ukraynada çox fəal idi. “Sülh korpusu”nun Ukraynada hətta balaca rayon mərkəzlərinə qədər bütün ölkəyə səpələnmiş 472 könüllüsü vardı. “Sülh korpusu” Ukrayna və ya Azərbaycan kimi ölkələrdə nə iş görür? Cavab aydındır. Əlbəttə ki sonradan ABŞ-ın müvafiq analitik mərkəzlərinə göndərilən informasiyaları toplamaqla, ölkədə müvafiq və zəruri məlumat meydançası (bazası) yaratmaqla.
 “Sülh korpusu” ilə yanaşı USAİD də bu istiqamətdə həlledici rol oynayır. USAİD bir çox qurban ölkələrdə olduğu kimi Ukraynada da ciddi məqsədlər güdürdü. Məqsəd sosial şəbəkələr vasitəsilə ictimai rəylə işləyəcək amerikapərəst və avropapərəst jurnalistlər və bloggerlər şəbəkəsi yaratmaq idi. Bu proqram Ukraynada hər halda konkret nəticələr verdi.
 Metodologiyada daha bir oxşarlıq var. Əgər Azərbaycan və Türkiyə kimi ölkələrdə üstünlük ABŞ-ın Pensilvaniya ştatından idarə olunan nurçuluğa (bu cərəyanı da Azərbaycana Türkiyənin əli ilə sırımağa cəhd edirdilər) verilirdisə, Ukraynada Pyastovsk və ya Yagellonsk ordeni doktrinası qüvvədə idi. Bu dini (geosiyasi) məktəbin mərkəzi qərargahı isə Londonda yerləşir. Hadisələrə təsir edən Polşa siyasi rəhbərliyi bu məktəbin ciddi təsiri altında idi. Həmin məktəb vasitəsilə Ukraynadakı ictimai əhval-ruhiyyəyə də ciddi təsir göstərildi. Nurçular bir vaxtlar Azərbaycan Prezident Administrasiyasındakı adamlarına təsir göstərdikləri kimi...
 2005-ci ildəki narıncı kult zamanı Bakıda peyda olan CANVAS məşq məktəbi (Belqrad) də Ukraynada idi. Bu təşkilat Yanukoviç əleyhinə keçirilən mitinqlərdə fəal iştirak edib. Mexanizmlər isə ərəb baharı texnologiyasını çox xatırladırdı...
 Yeri gəlmişkən, bir çoxlarının düşündüyünün əksinə olaraq, prezidentlərinin devrilməsinə heç də milyardlarla dollar lazım deyil. Yanukoviçin devrilməsi üçün hazırlanan xüsusi əməliyyatın ABŞ vergiödəyicilərinə neçəyə başa gəldiyini söyləmək hələ bir qədər çətindir. Bunu yəqin ki nə vaxtsa biləcəyik. Amma Yanukoviçə qarşı 10 əvvəl keçirilən ilk xüsusi əməliyyat 18,3 milyon dollara başa gəlmişdi. Prezident Barak Obamanın milli təhlükəsizlik məsələləri üzrə xüsusi köməkçisi, ABŞ-ın Rusiyadakı indiki səfiri Maykl Makfol bunu açıq şəkildə etiraf etmişdi. M.Makfol narıncı inqilab zamanı bütün maliyyə yardımlarını şəxsən özü koordinasiya etmişdi. Həmin pulların 68 faizi seçki prosesinə və siyasi partiyaların fəallaşdırılmasına yönəldilmişdi. Pulların qalan hissəsi isə NDİ-nin Ukrayna nümayəndəliyinə rəhbərlik edən Aleks Qriqoryevsin vasitəsilə bölünüb xərclənmişdi. Mülki sektor fəallarının maliyyələşdirilməsi “Freedom Housе” vasitəsilə həyata keçirilmişdi. Mətbuata isə 1,2 milyon dollar verilmişdi.
 Burada da maliyyələşdirmənin əsas mexanizmi vətəndaş cəmiyyəti- QHT-lər idi. Vaşinqton qeyri-hökumət sektorunun güclənməsində məhz elə buna görə həmişə maraqlıdır. Bu strukturlar hakimiyyət üzərində nəzarət funksiyasını yerinə yetirmək aləti sayılır. QHT-lərin ölkənin siyası həyatındakı rolunun gücləndirilməsi idarəolunan tənqidçi kütlənin yaradılmasını şərtləndirir...
 Kiyevin mərkəzində qəfildən, elə hakimiyyət üçün də gözlənilməz şəkildə passionar və yaxşı idarə olunan, sıralarında gəncləri və ziyalıları birləşdirən radikal ovqatlı bir kütlə formalaşdı. Bu kütlə barrikadalar qurub hakimiyyətlə açıq qarşıdurmaya getməyə hazır idi. Hakimiyyət bu kütlənin yaranıb formalaşması prosesini nəzərdən qaçırmışdı...

Amerikansayağı demokratiya

XXVII yazı: Şərqdəki terror təşkilatları ABŞ, İsrail və Türkiyənin yetişdirdiyi terror təşkilatlarıdır

İsrail kəşfiyyatı öz törətdiyi terror aktlarını müsəlmanların üzərinə yıxmaq istəyir

 İllinoys Universitetinin keçmiş professoru Uliyam Ayers deyir: “Amerikanlar – terrorçu millətdir və dünya üçün ən böyük təhlükədirlər”. O bildirir: “Amerikan imperializmi bu gün həm iqtisadi, həm də siyasi cəhətdən süquta uğramaqdadır, məhz buna görə o öz aqressiv hərbi gücünü daha da genişləndirməyə çalışır”. Professorun fikrincə, Amerika sağ qalmaq istəyirsə, xarcdəki hərbi bazalarını bağlamalı, digər ölkələrdəki hərbçilərini və muzdlularını geri çağırmalı, İsrailə hərbi dəstəyi dayandırtmalı və birtərəfli qaydada nüvə silahından imtina etməlidir. “Terrorizmlə mübarizə- ABŞ-ın uydurduğu mifdir. Bu mif öldürücü nəticələrə gətirib çıxaracaq və günahkar da məhz ABŞ hakimiyyətidir”.
 Rusiya prezidentinin məsləhətçisi  Aleksandr Proxanov Press TV-yə açıqlamasında bildirdi ki, İraq Şam İslam Dövləti- ABŞ siyasətinin Yaxın Şərqdə yetişdirdiyi məhsuldur. Vaşinqton bu terror təşkilatından öz məqsədləri üçün istifadə edir. Həmin terror təşkilatının yaradılmasında məqsəd İran və Rusiyaya təcavüz etmək, o cümlədən də Avropanı qorxutmaqdır. Proxanov bildirmişdir ki, İŞİD İsrail kəşfiyyatı Mossad tərəfndən idarə olunur.
 Argentina prezidenti Kristina Fernandes BMT-nin Baş Assambleyasında 100-ə yaxın prezdentin qarşısında etdiyi çıxışı İsrail, ABŞ, Türkiyə və onların yetişdirib himayə etdiyi vahhabi terror təşkilatı İŞİD-in qəzəbinə səbəb oldu. Argentina prezidenti Amerikanın dünyada göbələk kimi cücərən xeyriyyə fondları və bu fondların himayə etdiyi QHT-ləri ölkələri dağıdan mərmi kimi səciyyələndirdi. Xanım Krişner bu fondları terorrçu adlandırdı. Kirşner fondları himayə edən ABŞ ali məhkəməsi, xüsusi ilə hakim Tomas Qriesi terrorçu adlandırdı.
 Toplantıdan sonra mətbuat konfransı keçirən xanım Kirşner Ağ Evi Ben Ladenin qətlinə görə ittiham etdi. Kirşner bildirdi ki, minlərlə insanın ölümündə müqəssir Ben Laden mühakimə olunmalı, onun əsl ağaları üzə çıxmalı idi. Argentina prezidenti dedi ki, Ben Ladenin likvidə əməliyyatının Obama və çevrəsi tərəfindən monitorda izlənməsi və dünyaya nümayiş etdirilməsi onu dəhşətə gətirib.
 Bəli, Argentinanın xanım prezidenti 24 sentyabr 2014-cü ildə BMT təhlükəsizlik şurası və BMT Baş Assambleyasında ABŞ, Qərb və İsrailin işğalçı siyasətləri üzərindən pərdələri qaldırdı. Lakin Kirşnerin çıxışları dünya informasiya şəbəkəsinə nəzarət edən super güclər tərəfindən baykot edildi, işıqlandırılmadı.
 Kristina Fernandes Təhlükəsizlik Şurasındakı çıxışında ABŞ-ı, Amerika ölkəsi kimi yada salaraq bu qitəyə qarşı terror təhlükəsindən danışdı. Kirşner belə bir sual ünvanladı ki, nə üçün İranla müzakirələr müsbətə doğru getdiyi bir vaxtda ABŞ daxilində və xaricdəki bir sıra qüvvələr aranı qatışdırır? 1992-ci ildə Argentina paytaxtında İsrail səfirliyinin, 1994-cü ildə yəhudi mərkəzinin partladılmasını xatırladan Argentina prezidenti dedi: “Partlayışlardan sonra hamıda belə bir fikir yaratdılar ki, bu partlayışı Hizbullah həyata keçirib. 2006-cı ildə Argentina Ali Məhkəməsi Amya yəhudi mərkəzinin partladılması hadisəsinin araşdırılması üçün xüsusi qrup yaratdı. O zaman mən də inanmışdım ki, bu partlayışı Livan Hizbullahı həyata keçirib. 20 il öncə araşdırmalar belə bir məruzə ilə başa çatdı ki, hadisəyə görə Tehranda yaşayan səkkiz İranlı müqəssirdir. İran İslam Cumhuriyyətindən bu işdə həmkarlıq istənildi. Hətta mühakimənin ədalətli aparılması üçün üçüncü ölkə variantı təklif olundu. 2012-ci ildə İran xarici işlər naziri bizə ikitərəfli danışıqlar təklifi ilə müraciət etdi. 2013-cü ildə Tehrandakı müttəhimlərdən ifadə alınması ilə bağlı anlaşma əldə olundu. Argentinada saxlanılmayan, ölkədə olmayan şəxsi mühakimə etmək mümkün deyil. Bizim qanunlara görə bir şəxsi danışdırmadan onun haqqında hökm çıxarmaq olmaz”.
 Fernandes İranla razılaşmalardan sonrakı vəzyətlə bağlı deyir: “Tehranla razılaşmalardan sonra Argentinadakı ictimai təşkilatlar İranla danışıqlara görə bizi ittiham etdi. Bizdə şübhə yaranmışdı ki, İran Argentina ilə İsrail arasındakı münasibətləri pozmaq fikirində ola bilər. “Vulture Fund” adlanan fond ABŞ konqresi ilə birləşərək təbliğata başladı. Onlar öz saytlarında mənim cənab Əhmədinejatla yanaşı şəkilimi yerləşdirərək bizi terrorçu saydıqları dövlətlə həmkarlıqda ittiham etdilər. Bizi ittiham edirdilər, özləri İranla əlaqə qurmağa çalışırdılar. Bəli, ABŞ-ın təlaşları ilə xarici işlər nazirləri səviyyəsində görüşlər baş tutub. Bizdə məlumat var idi ki, ABŞ xarici işlər naziri Con Kerri İŞİD probleminin həlli üçün cənab Zəriflə görüşüb. Biz buna etiraz etmirik, dialoqlar həmişə yaxşıdır. Sual budur ki, nə üçün bizim İranla əlaqəmiz terrorçu dövlətlə əlaqə sayılır, ABŞ-ın əlaqəsi yox? Bu gün məni Fələstini müdafiə etdiyim üçün İŞİD hədələyir. Roma Papası ilə dostluğum, Fələstinlə İsrail arasında razılaşma əldə olunması istəyim İŞİD-i qəzəbləndirir. Düşünürəm ki, terrorizmlə mübarizə Suriya xalqının himayəsi ilə mümkündür. Ötən il Rusiyada 20-lərin görüşündə Suriya dövlətini təhlükə kimi yada saldılar. Dedilər ki, müxalifətçi Azadlıq Ordusu bu təhlükə ilə vuruşur. İndi şahid oluruq ki, həmin Azadlıq Ordusunun əksər fəalı İŞİD-in üzvüdür. Bu terrorçu müxalifəti kim silahlandırır? Mənim ölkəm heç silah istehsal etmir. Terrorizmi tanımaq üçün kənardan hökm vermək yox, bir ölkədə baş verən hadisələri araşdırmaq lazımdır. Əgər yaxın gələcəkdə İŞİD məhv edilsə, onun yerinə yeni bir adda başqa qrupun gəlməsindən təəccüblənməməliyik. Nə qədər ki adı terrorizmlə mübarizə olan tədbirlərdə amansızlıq müşahidə olunur, terrorizmin kökü kəsilməyəcək”.
 Xanım Fernandes BMT Baş Assambleyasındakı çıxışında öz ölkəsinin terrora məruz qalmış ölkə olduğunu vurğulayaraq dedi: “Bu il 1992-ci il və 1994-cü il terror hadisələrini yada salırıq. Mən bu hadisələrdə qurban vermiş ailələri əmin edirəm ki, bizim dövlət müqəssirləri tapmaq üçün əlindən gələni edib və edəcək. Biz hələ 2006-cı ildə istintaq araşdırmaları üçün İranla həmkarlığa başladıq, təəssüf ki bu həmkarlığa maneçilik törədildi. Nəhayət İran tərəfi ilə razılığa gəlmişik və müsbət nəticə əldə olunacağına inanırıq. Biz İranla həmkarlıq razılığına gələndən sonra yəhudi təşkilatlarının hücumuna məruz qaldıq. Sanki daxili və xarici şeytanların zənciri qırıldı. Ötən illərdə bizimlə yaxın rabitə saxlayan yəhudi təşkilatları birdən birə Argentinanın düşməninə çevrildilər. Bizi İranla həmkarlıqda ittiham edirlər. Problemlərdən biri də Vulture Fund təşkilatının ABŞ konqresində bizə qarşı lobbi yaratması oldu. Onlar danışarkən İran İslam Cumhuriyyəti yox, terrorçu dövlət deyirdilər. Lobbi yaratdılar, saytlarında mənə qarşı təbliğat apardılar. Amma bu gün özləri İranla müzakirələrə can atır. Buna qarşı deyiləm, Argentina dövləti hər zaman müzakirə tərəfdarı olub. Amma deməliyəm ki, bu həmin Amerikadır: Dünən İranı terorçu, İŞİD-i azadlıq ordusu adlandıran ABŞ! Sualım budur ki, ötən il İranı terrorçu adlandıranlar bu gün ona necə müraciət edir? Onlar ötən il İŞİD sıralarını təşkil edənləri azad müxalifət adlandırır, onların Bəşar Əsədə qarşı fəaliyyətlərini himayə edirdilər. Deməliyəm ki, böyük dövlətlər üçün terrorizm, dost-düşmən sözləri sabit deyil, daim dəyişir. Terror cəbhəsi qarşısında təhlükəsizliyimizin hədələnməsi səbəblərindən biri elə budur. Hər şeyə vaxtında öz adını verməliyik. Biz hansısa problemlərin həlli, müəyyən güclərin zəifləməsi yolunda böyük siyasətlərin qurbanı ola bilmərik”.
 Argentina prezidenti İŞİD-in hədələri barədə dedi: “İŞİD-in hədələrinin iki səbəbi var. Biri Papa Fransisko ilə sülhməramlı dostluğum, digəri Fələstini məntəqədə rəsmi dövlət kimi tanımaq istəyim. Mən BMT-dən tələb edirəm ki, Fələstin rəsmi dövlət olaraq tanınsın. Mən Fələstini himayə edir, sionistlərin cinayətlərini pisləyirəm. Yaxın Şərq məntəqəsində problemlərin həllində düyünlər var. Fələstinin İsrail kimi dövlət olaraq tanınması bu düyünlərdən biridir. Fələstin bu hüquqa malikdir və İsrail öz gücündən istifadə edib, yüzlərlə uşaq və qadını qətliam etməməlidir...  Sual yaranır ki, İŞİD, Əl-Qaidə, Taliban silahları kimdən alıb? Qeyd edək ki, hər il müzakirə etdiyimiz bu problem getdikcə dərinləşir. Bir gün İŞİD meydandadır, sabah Əl-Qaidə olacaq. Bu qrupları kim yaradıb? Onlara kim silah verib? Onların maliyyə mənbəsi haradadır? Kimdir onlara silah satan ölkələr? Ərəb baharı yaratmaq istəyənlər də payız, ya qışdan bir az üstün fəza yaratmaqla kifayətləndilər. Bu gün İŞİD birbaşa televiziya ekranında baş kəsir. Hamıda sual yaranır ki, bu qüvvə necə ortaya çıxıb? Düzü, bütün bunları görəndən sonra hər şeyə şübhə edirəm, bədbin olmuşam. Televiziyada serial şəkilində göstərilən bu səhnələr həyatda baş verir...”

Amerikansayağı demokratiya

XXVIII yazı: Amerikalılar artıq neft məhsulları uğrunda oğul və qızlarını ölümə göndərməkdən beziblər

Amerikanın terrorçu dediyi adamlar əslində beynəlxalq sistemi qəbul etməyən adamlardır

 ABŞ ordusunun tarixi meydana çıxdığı gündən miflərdən zəmin tapıb. 1776-cı ildə Britaniya hökumətinə qarşı Şimali Amerika müstəmləkələrinin bir hissəsinin üsyanı, sonra isə partizan müharibəsi başlayıb. ABŞ-ın kim tərəfindən seçilməsi bilinməyən ordu komandanı Corc Vaşinqton isə Britaniya qoşununun böyük hissələrindən gizlənərək kənd ərazilərində sərgərdan idi. İş elə gətirdi ki, Britaniya qoşunları üsyançı müstəmləkəçilərə qalib gələ biləcəyi anda- 1783-cü ildə Fransa ilə müharibə başladı. Şimali Amerikaya fransız ordusunun nəzərə çarpacaq qüvvəsi göndərildi. Fransız ordusu və donanmasının fəaliyyəti ilə Şimali Amerikada ingilis qoşunları darmadağın olundu və təslim edildi. Elə o vaxt dünyanın siyası xəritəsində ABŞ meydana gəldi.
 ABŞ bu yaxşılığın əvəzini çox özünəməxsus şəkildə ödədi. 1803-cü ildə Fransanın Avropadakı müharibələrlə başının qarışmasından istifadə edən amerikalılar ondan Şimali Amerikada sonuncu fransız müstəmləkəsini- Luiziananı aldılar. Bu keçmiş fransız müstəmləkəsinin ərazisində bir neçə Şimali Amerika ştatı yaradıldı.
 Amma amerikalılar Fransa ilə müharibəyə başı qarışmış İngiltərəyə də analoji kələk gəlib Kanadanı ondan almaq istədikdə, az qaldı ki müstəqilliklərini yenidən itirsinlər. 1884-cü ildə ingilis ordusu ABŞ paytaxtını Ağ Ev qarışıq yandırdı. Və bundan sonra 84 il ərzində amerikalılar hindular və meksikalılar üzərində ürəyini boşaltmaqla və 1861-1865-ci illər Vətəndaş müharibəsində 1 milyon insan sayında bir-birini qırmaqla Avropa dövlətlərinin orduları ilə toqquşmağa risk etmədilər. Bu müharibə ona görə qanlı oldu ki, (ABŞ-ın o vaxtkı əhalisi 30 milyon idi) şimallı və cənubluların general və zabitləri nəinki əməli sənət, hətta elementar taktiki əsaslar haqqında çox tutqun təsəvvürlərə mailk idilər. Hər iki ordudakı nizam-intizamdan isə heç danışmağa dəyməz.
 Ancaq İngiltərə ilə uğursuz müharibədən 84 il sonra ABŞ Avropa dövlətlərinə hücum etməyi qərara aldı. Həm də, demək olar ki, bütün müstəmləkələrini itirmiş ən zəif olan İspaniyaya hücum etməyi qərarlaşdırdı. Bu müharibənin məqsədi İspaniyanın sonuncu müstəmləkələrini, Karib dənizində Kuba və Puerto-Riko, Sakit okeanda isə Filippin adalarını zəbt etmək idi. Müharibəni başlamağa bəhanə yaratmaq üçün amerikalılar 15 Fevral 1898-ci ildə Havana reydində öz “Meyn” adlı kreyserini partladaraq o zaman üçün misli görünməmiş təxribata əl atdılar. Partlayış zamanı demək olar ki, kreyserin bütün heyəti (260 nəfər) həlak oldu. Partlayış insanların yatdığı zaman baş verdi. Amerikalılar əlbəttə ki, dərhal bu partlayışı ispan minasının ayağına yazdılar. Amma dənizçi mütəxəssislər sübut edir ki, belə partlayış minadan törəyə bilməzdi, əksinə gəminin daxilində baş verib.
 Corc Armstronq “Rotşild Pul İmperatorluğu: Dərin Yəhudi Dövləti” kitabında ABŞ-ın I Dünya müharibəsinə qoşulması səbəbləri barədə danışarkən yazır: “I Dünya müharibəsində bizə xəyanət edildiyini öyrənənə qədər 22 il keçdi. Şimali Dakota senatoru Cerald P.Nye sayəsində Balfur-Lansinq yazışmasından xəbər tutduq. Bu yazışmalardan bəlli oldu ki, nazir Vilson hələ “Lusitiana” gəmisi batırılmazdan əvvəl müttəfiqlərə söz verib ki, Amerika müharibəyə qoşulacaq. Yenə də biz nə üçün müharibəyə qoşulduğumuziu anlamırdıq. Əvvəllər müharibəyə qoşulmağa etiraz edən nazir Vilson fikrini niyə dəyişmişdi? Senator Nye bunun səbəbini tapmışdı. O vaxta qədər biz- amerikan xalqı elə bilirdik ki, “Lusitiana” adlı gəmimiz batırıldığına görə müharibəyə qoşulmuşuq. Halbuki Balfur-Lansinq yazışmalarından əsl səbəbin tamamilə başqa olduğu ortaya çıxdı. “Lusitiana”nın batırılması konqresin və xalqın dəstəyini almaq üçün hazırlanmış plan idi”.
 Amerikanlar indi də bu cür təxribatdan geniş istifadə edirlər. 1964-cü ildə Tonkin körfəzində Vyetnam hərbi qayıqlarının ABŞ hərbi gəmilərinə hücum etməsi xəbəri verildi. ABŞ bu hərəkətlərin qarşısını almaq və “Dünya sülh”ünü müdafiə etmək üçün Vyetnama hücum etdi. Nəticədə 1,5 milyon vyetnamlı öldü, 2 milyon vyetnamlı yaralandı, 58 min amerikalı öldü, 300 mini isə yaralandı. 2005-ci ildə Amerika həmin Tonkindəki hadisəyə aid sənədlərin məxfiliyini götürdü. Sənədlərdən məlum oldu ki, Tonkində Amerika hərbi gəmilərinə hücum zad olmamışdı, yalan məlumat idi.
 İraqa və Əfqanıstana hücum etmək üçün 11 sentyabr hadisələrini törətdilər. Suriyada kimyəvi bomba partladıb bunu Bəşər Əsədin ayağına yazdılar. İraqda da elə olmuşdu. Hücum edəndən sonra orada kimyəvi silah tapmamışdılar. Amma, görünür amerikalılar bu prinsiplə yaşayırlar- əvvəlcə vur, sonra məsələni araşdır.
***
 1940-cı illərdə Amerikada buraxılmış “Yeni müharibədə təbliğat” kitabında deyilir: “Daha amerikalılara əvvəlki üsullarla yaxınlaşmaq olmaz. Yeni müharibə üçün yeni üsullar fikirləşmək lazımdır. Amerikalılar saf, tez aldanan və həssas insanlardır. Hazırda İngiltərə Amerikaya olan borcunu ödəmədiyinə görə amerikalılar ingilislərə düşmən kəsilsələr də, münasib bir üsulla onları öz tərəfimizə çəkə bilərik. Amerikalıları müharibəyə qoşulmağa razı salmaq demək olar ki qeyri-mümkündür. Bundan ötrü Amerika daha ciddi təhlükə ilə üzləşməli, vətəndaşlar evlərində qorxu içində yaşamalı və təbliğat davam etdirilməlidir. Yalnız bu halda Amerika dövləti silaha əl atar... Yaponiyanın işə qarışması işimizi asanlaşdırır. Yaxşı ki Amerikada təbliğat üçün uyğun zəmin var”.
 Müəllif daha sonra kitabda deyir: “Amerika prezdenti donanmanı Sakit okeana göndərib. Bu donanma Yaponiya ilə döyüşməyəcəksə, niyə ordadır? Yaponlar Amerika donanmasındakı gəmilərdən birinə torpeda atsalar kifayətdir, gerisini yəhudi mediası, radioları, kinosu həll edəcək. Yəhudi admiral Tossiq konqresin araşdırma komitəsində “Yaponiya ilə müharibə labüddür!” demişdi. Hətta bəlkə bu yəhudi müharibə tacirləri Amerika gəmilərinə torpedanı özləri atacaqlar, sonra da media, radio, kino vasitəsi ilə Yaponiyanı günahkar çıxaracaqlar. Nəticə yenə də eyni olacaq- biz əvvəlcə vuruşub, sonra məsələni araşdırağıq. Həqiqəti yenə də iyirmi ildən sonra öyrənəcəyik”.
 Senator Nyu yuxarıda danışdığımız kitab haqqında belə demişdi: “Belə başa düşürəm ki, müharibəyə hazırlıqdan bəhs edən “Yeni müharibədə təbliğat” adlı kitab keçən payız dərc olunub. Bir neçə gün əvvəl bu kitabı Senatın kitabxanasından götürdüm. İndi yanımda deyil. Mənə dedilər ki, bu kitabın Amerikadakı yeganə nüsxəsidir. Lazım olsa, yenə də kitabxanadan götürə bilərəm, ancaq bu kitab çox çətin tapılır və bütün senatorlar onu mütləq oxumalıdırlar”.
 Haqqında danışdığımız kitab ingilis hökumətinin yarımrəsmi nəşri idi. İngiltərənin yəhudi mənşəli Müdafiə naziri Hore-Belişa və başqa yəhudi liderlərin əmri ilə kitabın nəşri dayandırılmış, surətləri məhv edilmişdi. Yəhudilər “Sion müdriklərinin protokolları”, Pinkneyin xatirələri və yuxarıda adını çəkdiyimiz Amerika rəsmi idarələrinin qeydləri ilə də eyni cür rəftar ediblər.
***
 2004-cü ildə Oskar mükafatının təqdimat mərasimində rejissor Maykl Mur birbaşa əsas tribunadan səslənmişdi: “Utanın, cənab Buş! Siz insanları yalançı bəhanələrlə müharibələrə yollayan yalançı prezidentsiz”.
 Amerikalılar artıq neft məhsulları uğrunda oğul və qızlarını ölümə göndərməkdən beziblər. Odur ki, ABŞ hökumətinə arada müxtəlif hiylələr dizayn etmək lazım gəlir. Məsələn, İraqa hücum zamanı möhtəşəm bir dələduzluq planı quruldu. Küveytin ABŞ-dakı səfirinin qızı özünü tibb bacısı kimi qələmə verərək televiziyaya çıxdı və dəhşətli bir hekayə nəql etdi. Hekayədə deyilirdi ki, İraq qoşunları Küveytdə doğum evindəki aparatları oğurlayır və vaxtından qabaq doğulmuş körpələri can vermək üçün soyuq döşəmədə tərk edirlərmiş. Başlanğıcdan dələduzluq rolunu öz üzərinə götürən media “tibb bacısından” niyə körpələri götürüb yorğana və ya başqa bir şeyə bükmədiyini soruşmaq barədə heç narahat da olmadı.
 İnkubator hekayəsindən hiddətlənən amerikalılar Səhra Fırtınası adlı əməliyyata dəstək verdilər, halbuki nəticədə heç Səddam Hüseyni hakimiyyətdən salmadılar, lakin Küveytin neftini bazardan heç olmazsa bir-iki il kənarlaşdırmağı mütləq bacardılar və bu günə kimi İraqın neft ixracını məhdudlaşdırdılar! Amerikalıların övladlarının ağır və xroniki tibbi xəstəliklər ilə evə qayıtması görünür artmaqda olan neft gəlirləri ilə müqayisədə çox da böyük bir qiymət deyildi.
 İraqda qələbə qazandıqdan sonra menyuda başqa bir müharibə peyda oldu. Bosniyanın təbii ehtiyatlar ilə zəngin bölgələri hədəfdə idi. Həmişə olduğu kimi, hərbi əməliyyatlara dəstək vermək üçün hiylələr işə salındı.
 Şəkilin sağ tərəfində tikanlı məftil çəpərindən baxan Fikrət Alikin fotosu müasir dövrdə “Konsentrasiya Düşərgələrinin” mövcud olduğunu “sübuta etmək” üçün istifadə olunmuşdur. “Belsen 92” xəbər başlığında göstərilir ki, başqa bir dövlətin ərazisinə daha çox Amerika qoşunlarını göndərmək üçün “zərurət siyasətini millətə satmaq” məqsədilə Nasist dəhşətləri ilə bağlı bütün mümkün əlaqələndirmələrdən istifadə edilmişdir.
 Lakin Alman jurnalistləri sənədli film çəkmək üçün zənn edilən Konsentrasiya Düşərgəsinin olduğu yerə, Trnopoljeyə getdikdə aşkar etdilər ki, çəkilən şəkillər saxta imiş! Trnopoljedəki düşərgə konsentrasiya düşərgəsi deyil, qaçqın mərkəzi idi. Nə də tikanlı məftil ilə əhatə olunmamışdı. Birinci şəkil diqqətlə yoxlandıqdan sonra aydın oldu ki, fotoqraf şəkli çəkərkən alətlərin saxlanması üçün ayrılan yeri əhatə edən çəpərin sınmış hissəsini çəkmişdir. Fotoqraf şəkili çəkən vaxt içəridə imiş, qaçqınları çəkirmiş.
 Bu dəfə də ABŞ hökuməti xalqı başqa cür etdikləri halda razı sala bilməyəcəklərini bildiklərindən öz əməllərinə dəstək verilməsi üçün beyinləri dumanlandıra bilmişdi.
 Şəxsi məqsədləri üçün bir çox Amerika prezidentlərinin könüllü olaraq müharibəyə başladıqları hallar az olmamışdır. Bunlardan bəlkə də Bill Klinton kimi son dərəcə məharətlə istifadə edən olmamışdır. Şahidlik verməsinin ardınca Monika Levinskinin gözlənilən ictimai çıxışı ilə üst-üstə düşməklə, Bill Klinton Sudan və Əfqanıstana raket zərbələrinin endirilməsinə dair göstəriş verdi və iddia etdi ki, fövqəladə kabus (Sovetlərə qarşı Amerikanın keçmiş Əfqan müttəfiqi) Üsamə bin Laden orada terrorçular üçün kimyəvi silahlar hazırlayırmış.
 Xarabalıqların şəkillərinin incələnməsi zamanı aşkar oldu ki, öldürücü silah məqsədli materiallar hazırlayan laboratoriyada gözlənilən strukturlardan heç birinə rast gəlinməyib. Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin onlarda bioloji silahlara dair pozitiv torpaq sınağının olduğuna dair təsdiqləri boşa çıxdı. Bomba atəşinə tutulmamışdan öncə obyektin yaxınlığında heç bir açıq torpaq sahəsinin olmadığı üzə çıxdıqda irəli sürdükləri dəlillər sifətlərinə çırpıldı. Sudan tələb ilə çıxış etdi ki, beynəlxalq müşahidəçiliər gəlib Klintonun orada olduğunu iddia etdiyi əsəb-paralic fəaliyyətli zəhərli qazın hər hansı nişanəsinin varlığını yoxlasınlar və fabrikin qalıqlarını sınaqdan keçirsinlər. Heç bir şey tapılmadı. Sudandakı fabriklər zərərsiz aspirin fabriki idi və fabrikin sahibi zərərlərin ödənməsi üçün məhkəməyə müraciət etmişdir.
 Əfqanıstanda zərbə endirilən sahənin sonrakı tədqiqi zamanı bunun məscid olduğu üzə çıxmışdır.
 Kosova hadisələri zamanı da soyqırım və qəddarlıqlar barədə xəbərlər mediaya axırdı. Həmişə olduğu kimi, bunlar hay-küyə səbəb olan və sensasiyaya hesablanmış xəbərlər idi. Həmişə olduğu kimi, hökumət və media Amerika xalqını fırladırdı. Məsələn, vurulmuş təyyarə şəkil bütün Amerika şəbəkələrində göstərilib, Slobodan Miloşoviçin Miqlərindən biri olduğu iddia edilir, deyilirdi ki, mülki əhaliyə hücum edərkən vurulmuşdur. Şəkilə yaxından baxdıqda isə ingilis dilində trafaret üzrə çəkildiyi görünür!

Amerikansayağı demokratiya

XXIX yazı: Amerika törətdiyi müharibələrə don geyindirmək üçün hər dəfə media yalanlarına əl atır

Hər bir müharibədən öncə ABŞ-ın yəhudi rəhbərliyi media yalanları ilə müharibə üçün zəmin yaradır

 Tanınmış amerikalı blogger Maykl Rivero yazır: “Bizim hökumətimiz illuziya ixtira etmək üçün hiyələlərdən istifadə edir. Yəni belə bir təsəvvür yaradır ki, hökumətin təklif etdiyi istiqamətdən başqa seçimimiz yoxdur”.
 Amerikaya doğrudanmı terror təhlükəsi varmı? Yoxsa bu, dövlət tərəfindən idarə olunan istehsalatdır və amerikalıları inandırmağa çalışırlar ki, onların Respublikaya təsim olmaqdan və yeni imperatorun totalitar rejimini qəbul etməkdən başqa seçimləri yoxdur?
 Həqiqətən də, dəyişikliyə səbəb olmaq üçün uydurma “terroristlər”in ictimaiyyətin böyük dəstəyinə xələl gətirdiyi terror aktlarını nəzərə alsaq, iddia etmək olar ki əslində heç bir terror aktı yoxdur: status kvonu şübhə altına almaq istəyən qrupları ittiham etmək üçün bütün bunlar hazırlanmış mərasimlərdir. Henri Kissincerin dediyi kimi, “bizim Amerikada terrorçu dediyimiz adamlar əslində beynəlxalq sistemi qəbul etməyən adamlardır”.
 AMERİKANIN MEDİA YALANLARI. Amerika törətdiyi müharibələrə don geyindirmək üçün hər dəfə media yalanlarına əl atır. Mişel Kulon kiçik bir məqalədə Amerikanın dünyanın müxtəlif nöqtələrində müharibə yaratmaq üçün əl atdığı on media yalanını sadalayıb. Hazırkı şəraitdə bu məsələyə diqqət bizim üçün zəruridir.
 Mişel Kulon belçikalı jurnalist, yazıçı və kinorejissordur. Solçu radikallardandır. O Balkan və İraq müharibələrində döyüş məntəqəsinə nəzarətçilərin göndərilməsini təşkil edənlərdəndir. Kulon həmçinin Axis for Peace kimi məşhur hərəkatın da üzvüdür. Bu hərəkat böyük fransalı araşdırmaçı, yazıçı, jurnalist Terri Meyssanın səyləri ilə Amerikanın təcavüzkar siyasətinə qarşı çalışmaq məqsədi ilə yaradılıb. Fransızca yazır. Onun müxtəlif dillərə tərcümə olunmuş əsərləri arasında aşağıdakıları qeyd etmək olar:
-Kütlənin düşüncəsini ələ keçirməklə mübarizə üçün əməli tövsiyə;
-Yuqoslaviya və gələcək müharibələr;
-NATO bütün dünyanı işğal etməkdədir;
-Müharibələr yaradan iqtisadi qanunlar;
-Qlobal müharibə başlayıb.
 Kulon aşağıdakı məqalədə izah edir ki, media əsrində hər bir müharibənin başlamamasından əvvəl kütlənin zehnini hazırlamaq üçün media yalanlarından istifadə olunur.
 Amerika yaratdığı müharibələri düzgün və qanuni bir iş kimi göstərmək üçün media yalanlarına əl atır. Bu yalanlar sonradan onun rüsvay olması ilə nəticələnir. Mişel Kulon belə media yalanlarından 10-unu nümunə üçün xülasə şəkildə qeyd edir:
1.Vyetnam, 1964-1975. Media yalanı: “Avqust ayının 2-si və 3-ü Şimali Vyetnam hərbiçiləri körfəzdəki Amerika gəmilərinə hücum etdilər”. Sonradan məlum olanlar: Heç zaman belə bir hücum olmayıb. Bütün deyilənləri Ağ Ev özündən qondarıbmış. Əsas hədəf: Vyetnamın müstəqilliyinə mane olmaq. Amerikanın məntəqədə hökmranlığını gerçəkləşdirmək. İşin nəticəsi: Milyonlarla qurban. Amerikanın istifadə etdiyi kimyəvi silahlar nəticəsində gələcək nəsillərdə naqis, yarımçıq uşaqların dünyaya gəlməsi, ağır ictimai problemlər.
2.Qrenada, 1983-cü il. Media yalanı: “Karib adasında Sovet İttifaqının hərbi bazası yaradılıb. Bu Amerika həkimlərinin həyatı üçün təhlükədir”. Sonradan məlum olanlar: Bu tamamilə yalandır. Bu yalanı başdan başa prezident Reyqan özündən qondarıbmış. Əsas məqsəd: Ölkə baş nazirinin ictimai və demokratik reformlarına mane olmaq. İşin nəticəsi: Vəhşilik, ölkənin yenidən Vaşinqtonun çənginə düşməsi.
3.Panama, 1989-cu il. Media yalanı: “Panamanın başçısı Noryeqanı həbsə almaq zəruridir, çünki o narkotik maddələrin qaçaqçılığı ilə məşğul olur”. Sonradan məlum olanlar: MKİ-nin öz yetişdirdiyi şəxs olan Noryeqa Panama kanalına aid müqavilə tarixi başa çatdıqda, kanalın Panama hökmranlığı altında olmasını istədi. Lakin MKİ üçün bu dözülməz idi. Əsas məqsəd: Amerikanın bu strateji məntəqəyə nəzarət edə bilməsi. Nəticə: Amerika məntəqəni bombaladı, 2 mindən 4 minədək adi vətəndaş qətlə yetirildi. Lakin media bu barədə heç bir söz demədi.
4.İraq, 1991. Media yalanı: “İraqlılar bir doğum evindən uşaqların saxlanması üçün lazım olan xüsusi aparaturanı oğurlayıblar”. Sonradan məlum olanlar: Küveyt əmiri bu yalanı qondarmaq üçün məşhur Hill end Knovlton media şirkətinə pul ödəyibmiş. Əsas məqsəd: İsraillə mübarizəyə mane olmaq. Orta Şərqin Amerikadan azad olmasının qarşısını almaq. Nəticə: Müharibədə saysız-hesabsız insanların öldürülməsi. Uzun illər sanksiyaların tətbiq olunması. Hətta dərmana tətbiq olunan sanksiyalar.
5.Somali, 1993. Media yalanı: “Cənab Bernard Kuşner özünü humanist müdaxilə qəhrəmanı kimi dünya kino səhnəsində nümayiş etdirir”. Sonradan məlum olanlar: Dörd Amerika müəssisəsi Somalidə neft mənbələri olan torpaqların dörddə birini alıblar. Əsas məqsəd: Hərbi baxımdan strateji mövqeyə malik ölkəni nəzarət altına salmaq. Nəticə: Amerika öz hədəfinə çata bilmədi, lakin məntəqədə uzun zaman davam edən qarşıdurmalara səbəb oldu.
6.Bosniya, 1992-1995. Media yalanı: “Ruder Finn adlı Amerika media şirkəti və Bernard Kuşner serbilərin ölüm düşərgəsi saldıqlarını nümayiş etdirməyə çalışırlar”. Sonradan məlum olanlar: Amerika şirkəti və Bernard Kuşner yalan deyirdi. Onların söz açdığı yer əsirlərin dəyişdirilməsi üçün olan məhbuslar düşərgəsi idi. Bosniyanın prezidenti bu məsələni təsdiqlədi. Əsas məqsəd: Amerikaya görə həddindən çox solçu olan Yuqaslaviya hakimiyyəti dağılmalı idi. Ölkənin ictimai quruluşu məhv edilməli idi. Məntəqə beynəlmiləl sindikatın nüfuzu altında olmalıydı. Danub və Balkanın strateji yolları nəzarətə götürülməli idi. Nəticə: Millətlər (müsəlmanlar, serblər, xorvatlar…) arasında vəhşiliklər, müharibələr 4 il davam etdi. Berlin tərəfindən millətlər qızışdırılır və Vaşinqton bu alovu şölələndirirdi.
7.Yuqaslaviya, 1991. Media yalanı: “Serblər Kosova albanlarını soyqırım ediblər”. Sonradan məlum olanlar: NATO bu yalanı özündən qondarıbmış. Və bunu NATO-nun rəsmi sözçüsü təsdiqlədi. Əsas məqsəd: NATO-nun Balkana hökmranlıq edə bilməsinə çalışmaq. NATO-nu dünyanın jandarmı etmək. Kosovada Amerikanın hərbi düşərgəsini yaratmaq. Nəticə: NATO bombardımanları nəticəsində 2 min insanın ölməsi. Kosovada NATO-nun himayəsi ilə Kosova Azadlıq Ordusunun soyqırım etməsi.
8.Əfqanıstan, 2001. Media yalanları: “Buş 11 sentyabrın intiqamını almaq istəyir, o Ben Ladeni həbs etməyə çalışır”. Sonradan məlum olanlar: Əfqanıstanda 11 sentyabr hadisəsini törədən şəbəkədən kiçik nişanə belə görünmədi. Hər halda Taliban Ben Ladeni təhvil verməyə hazır olduğunu bildirmişdi. Əsas məqsəd: Asiyanın strateji mərkəzi nəzarətə götürülməli idi. Cənubi Asiyanın strateji qaynaqlarını nəzarət altına almaq üçün yeni bir xətt çəkilməli idi. İşin nəticəsi: Əfqanıstanın uzun müddət işğal altında qalması. Narkotik maddələrin daha çox istehsal olunması və narkotik qaçaqçılığının artması.
9.İraq, 2003. Media yalanları: “Səddam təhlükəli kütləvi qırğın silahlarına malikdir”. Bunu Kolin Pauel dedi. Sonradan məlum olanlar: Ağ ev öz orqanlarına göstəriş vermişdi ki, məlumatları dəyişsinlər. Yaxud özlərindən yalan məlumatlar hazırlasınlar. Əsas məqsəd: İraqın bütün nefti Amerikanın ixtiyarında olmalı idi ki, o Avropa, Yaponya, Çin və digər rəqiblərindən qabaqda ola bilsin. Nəticə: İraq xalqı geriliyə, zülmətə qərq oldu.
10.Venesuela-Ekvador, 2008. Media yalanı: “Çaves terrorizmi dəstəkləyir. Silah ixrac edir. Diktatordur. Çaves öz xalqını oda aparır. Çaves yəhudilərə qarşıdır. Çaves millitaristdir…” Əsas hədəf: Çoxmillətli Amerika şirkətləri Latın Amerikasının neftinə və digər sərvətlərinə nəzarət etmək istəyir. Amerika Latın Amerikasındakı demokratik və azadlıq uğrunda olan ictimai dəyişikliklərdən qorxur, buna mane olmaq istəyir. Nəticə: Vaşinqton Latın Amerikasına qarşı qlobal müharibə ilə məşğuldur- çevrilişlər, iqtisadi korlantılar, şantajlar. Təbii sərvət qaynaqlarının yaxınlığında hərbi düşərgələrin çoxaldılması…
XÜLASƏ. Hər bir müharibədən öncə ABŞ-ın yəhudi rəhbərliyi media yalanları ilə müharibə üçün zəmin yaradırlar. Müharibələrin qarşısını almağın yeganə yolu media yalanlarını daha tez və daha geniş şəkildə aşkar etməkdir.

Amerikansayağı demokratiya

XXX yazı: Amerika imperializmi bütün bəşəriyyətin yaşaması üçün təhlükədir

Regionda nüvə, eləcə də kimyəvi silaha malik yeganə ölkə İsraildir

 Amerikada “Buş psixiatrın çarpayısında: prezidentin ağlının daxilində” adlı kitab nəşr olunub. Kitabın müəllifi, psixoanalitik Donatin Frenk Corc Buşa bir neçə diaqnoz qoyub: meqalomniya, disleksiya, paranoyya, təfəkkür qabiliyyətinin pozulması, qisasçı və başqalarına əziyyət verməkdən həzz almağa meyilli.
 Moskvada nəşr olunan “Komsomolskaya Pravda” qəzeti isə 30 yanvar 2003-cü il sayında yazırdı: “Corc Buş Səddam Hüseyn haqqında söhbət açarkən qeyri-parlament ifadələrindən istifadə etməyə çalışırdı. Lakin bir neçə dəfə “Texaslı kavboy” öz emosiyalarını saxlaya bilməmişdi. ABŞ prezidentinin respublika partiyasının fonduna vəsaitlərin toplanmasına həsr olunmuş yığıncaqdakı çıxışından (oktyabr 2002-ci il):
“Son nəticədə bu oğlan (Hüseyn) mənim atamı öldürməyə çalışıb…”
 Ohayo ştatında seçicilər qarşısındakı çıxış (oktyabr 2002-ci il):
“İraq diktatoru Stalinin şagirdi hesab olunur... O qətli kabineti, ordusu və hətta ailəsi daxilində terror və nəzarət aləti kimi istifadə edir”.
“Hüseyn Amerikaya münasibətdə amansız düşmənçilik göstərən qaniçən zülmkardır”.
 ABŞ konqresində ölkəyə hər ilki müraciətindən çıxarışlar (28 yanvar 2003-cü il):
“Səddam Hüseyn BMT-yə və dünya fikrinə tam nifrətlə yanaşır, o tərksilah olunmur, əksinə yalana əl atır”.
“Səddam Hüseyn gizlicə, barmaq izlərini saxlamadan belə gizlətdiyi silahını terroristlərə ötürə və ya onlara şəxsi silahını hazırlamaqda yardım göstərə bilər”.
 Venesuela prezidenti Uqo Çaves BMT Baş Assambleyasında çıxış edərkən ABŞ prezidenti Corc Buşu nəzərdə tutaraq demişdi: “Dünən burada iblis olub, burdan hələ də kükürd iyi gəlir. Həmin iblis bura çıxış etməyə gəlmişdi, sanki o bütün dünyanın sahibidir”. Çaves haqlı olaraq ABŞ-ı “istismarda və bütün bəşəriyyətə ağalıq etməkdə” günahlandırırdı. O, BMT-də struktur islahatlarının aparılmasını təklif edirdi. Onun fikrincə, islahatlar ABŞ-ın BMT-yə təsirini azaltmalıdır. “Amerika imperializmi bütün bəşəriyyətin yaşaması üçün təhlükədir”- Çaves deyirdi.
 Müsəlman ölkələrinin bir çoxunda və Latın Amerikasında Corc Buş dünyanın bir nömrəli terrorçusu adlandırılıb. 11 sentyabr hadisələrindən sonra təkcə müsəlman dünyasında sevinmirdilər. Nikaraquanın paytaxtı Manaquada insanlar dinmədən bir-birini qucaqlayırdılar. Brazilyanın uzaq cənub əyaləti olan Portu-Aleqridə Nyu-Yorkdan gəlmiş qaradərili caz musiqiçisi təkid edərək öz çıxışını “Allahım Amerikaya xeyir-dua ver” ifa etmək istəyəndə gənclərlə dolmuş böyük konsert zalda qəzəb dalğası yaşanmış, hamı “Usamə, Usamə” qışqırmışdı. Konsert təxirə salınmalı olmuşdu. Boliviyanın küçələrində də sevinc hökm sürürdü. Argentinada hərbçilərin onlara övladlarını necə və nə vaxt qaytaracağını öyrənmək ümidi ilə nümayişə çıxan analar, rəsmi şəxslər tərəfindən ssenariləşdirilmiş matəmə qoşulmaqdan imtina etdilər. Yunanıstanda hökumət yunanların böyük əksəriyyətinin ABŞ-a zərbələrin endirilməsini dəstəkləyən ictimai rəy sorğularının nəticələrinin nəşr olunmasına qadağa qoymuş, futbol azarkeşləri isə 2 dəqiqəlik sükuta əməl etməkdən imtina etmişdilər. Bütün bunlar Amerikanın bütün dünyaya etdiyi zülmün göstəriciləridir.
 Pekinə xəbərlər hələ çox gec, axşam çatmışdır. Lakin sonrakı həftələrdə çinlilərin reaksiyası aydın oldu. Siyasi büro 24 saat müddətində sükut saxlayırdı, “Sinxua” rəsmi xəbər agentliyi 11 sentyabr hadisələrini Hollivud musiqisi ilə müşayiət olunan qısa videoyazıda nümayiş etdirmiş, bu cür videokliplə tam şəkildə boş vaxtda əylənmək olardı, ikinci videoklipdə hadisələrin təsviri isə “King Konq” və digər qorxulu filmlərdə olduğu kimi bir-birini əvəz edirdi. “Nyu-Yorker” Pekin tələbələrindən müsahibə aldıqda onlar açıq şəkildə öz coşğunluğunu ifadə etmişdilər. Onlardan bir neçəsi şoka düşmüş jurnalistlərə NATO təyyarələrinin Belqraddakı Çin səfirliyini bombalayarkən Qərbin ləng reaksiyasını xatırlatmışlar.
***
 2006-cı ildə ABŞ-da keçirilən sorğu zamanı müəyyənləşib ki, ilin ən pis adamı Corc Buşdur. “İlin ən pis adamı” seçilən prezident Corc Buşdan sonrakı sırada Hüsamə bin Laden yer alıb. Amerika xalqı da həqiqəti yaxşı başa düşür, amma bizim liberallara isə çatmır.
 Əslən ərəb ölkələrindən olan, Londonda yaşayıb-yaradan, Avropa, Amerika və ərəb ölkələrində çox yaxşı tanınan tarixçi, yazıçı və rejissor Tarix Əli çox dəyərli bi kitab yazmışdır: “Svilizasiyaların toqquşması: Xaç yürüşü, Cihad və Müasirlik” adlanır. Kitab rus dilində 2006-cı ildə Moskvanın AST-Astrel nəşriyyatında çap edilmişdir. Çox qəribə də olsa kitabın Mockva nəşrinin üz qabığında xaç və aypara verildiyi halda, London nəşrində kitabın üz qabığında başında Üsamə bin Ladenin çalması və saqqalı olan Corc Buşun surəti verilmişdir. Müəllif bu simvolla dünyanın bir nömrəli terrorçusunun Üsamə bin Laden yox, Corc Buş olduğunu bildirir və bunu faktlarla sübut edir.
 Həmçinin Tarix Əli ən təhlükəli fundamentalizmin “bütün fundamentalizmlərin atası” Amerika imperializmi olduğunu bildirir və ABŞ-ın müsəlman ölkəsi olan İraqa təcavüzündə ikili imperiya standartlarının klassik nümunəsini görür. ABŞ-İraq müharibəsinin səbəblərini açıqlayır və ABŞ mətbuatından Buş komandasının İraqa hücumunun məqsədinin orada demokratik cəmiyyət qurmaq yox, həqiqətdə neft uğrunda müharibə olduğu barədə sitatlar gətirir. Həmçinin ABŞ prezidenti Corc Buşa və ABŞ administrasiyasına nifrət əlaməti olaraq 11 sentyabr faciəsinə tək müsəlman ölkələrində deyil, qeyri-müsəlman ölkələrində də sevinənlərin və laqeyd qalanların olduğunu bildirir.
 “Bu kitabın ilk nəşrinin buraxılmasından bəri 11 sentyabr 2001-ci il hadisələrinin nəticələri indiyə kimi bir neçə istiqamətlərdə izlənməkdədir. Ən təhlükəli fundamentalizmin bütün fundamentalizmlərin atası, yəni Amerika imperializmin olması haqda mənim fikrim son 18 ay ərzində kifayət qədər öz təsdiqini tapmışdır. Tamamilə aydındır ki, Birləşmiş Ştatların liderləri dünyada baş verən real hadisələrin izlənməsindən daha çox “düşmən axtarmaq” mövqeyini üstün tuturlar. Psixioloji nöqteyi-nəzərdən Amerika imperiyası artıq özünə islam terrorizminin timsalında yeni düşmən yaratmışdır. Buna görə də islama etiqad edənlər təhlükə hesab olunur, bu təhdid qlobal xarakter daşıyır, buna görə də bu dinin davamçılarının yaşadığı hər bir yeri bombalamaq lazımdır. Siyasi nəzərdən Birləşmiş Ştatlar dərhal 11 sentyabr faciəsindən dünyanı yenidən dəyişdirmək üçün güclü ling kimi istifadə etmək qərarına gəldi. Hal-hazırda ABŞ-ın hərbi bazaları bütün qitələrdə yerləşdirilmişdir. Amerikanın hərbi iştirakı Birləşmiş Millətlər Təşkilatına 189 üzv-dövlətin 120-ni əhatə edir”.
 “Ərəb dünyasında gərginlik artmaqdadır: nə komalar, nə də ki saraylar yeni neft müharibəsi istəmir. 11 sentyabr hadisələrindən sonra olduğum iki ərəb paytaxtında, Qahirə və Əbu-Dabidə nüvə silahının hazırlanmasına icazə verməsi səbəbindən Səddam Hüseynə qabaqlayıcı zərbə vurmaq ideyasını dəstəkləyən heç bir insana rast gəlmədim. Bütün ərəb dünyası bu ideyada ABŞ-ın ikili imperiya standartlarının klassik nümunəsi ifadə olunduğunu görür. Ərəblər bilirlər ki, regionda nüvə, eləcə də kimyəvi silaha malik yeganə ölkə İsraildir”.
 Müəllif daha sonra göstərir: “Görəsən ABŞ rejimi nəyə görə bu müharibəni aparmağa belə can atırdı? Bu barədə üç fərziyyə mövcuddur. Bunlardan birincisi Birləşmiş Ştatların nəzarətindən kənarda qalmış ən iri neft istehsalçısı- İraq, ikincisi regionda Böyük İsrailə təhlükə yarada biləcək yeganə qüvvə- İraq ordusudur. Üçüncüsü yerli xarakter daşıyan fikirlər: demokratların və prosionist ruhiyyəli yəhudilərin bölünməsinin təmin olunması. Onlar İsrailin hər cür vəhşiliyinə qəti şəkildə dəstək verməyə hazır olduqlarını açıqcasına nümayiş etdirirlər”.
 Kitabda müəllifin gəldiyi qısa nəticə budur: “Buş komandasının İraqda apardığı müharibə həqiqətən də neft uğrunda müharibədir. Mən qısa və aydın şəkildə bildirirəm- Bəli. Bunu inkar etmək gülməli görünərdi”.
***
  ABŞ-ın Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin veteranı, 2004-cü ildə istefaya çıxan Maykl Şoyer “Azadlıq” radiosunun Vaşinqton müxbirinə müsahibəsində demişdir ki, Amerika İraq və Əfqanıstandakı müharibədə uduzub. Şoyer hazırda CBS teleşirkətində təhlükəsizlik məsələləri və terrorizm üzrə təhlilçi işləyir. O, ABŞ-ın apardığı əməliyyatların uğursuz olduğunu etiraf etmişdir. “Ən vacib amillərdən biri də odur ki, Əfqanıstanda bizə qarşı münasibət kəskin dəyişib, indi insanlar bizə qarşı köklənib. Belə şəraitdə yaxın gələcəkdə nəsə yaxşı bir şey gözləmək sadəlövhlük olardı”.
 Şoyerin sözlərinə görə, Amerika siyasətçiləri 11 sentyabr hadisələrindən sonra hələ də qəti olaraq müəyyənləşdirə bilmirlər ki, kiminlə vuruşurlar: “Əslində isə indiki müharibənin həm Amerikaya, həm də onun demokratiyasına olduqca az aidiyyəti var. Məhz düşmənin motiv və niyyətlərinin səhv anlaşılması üzündən biz onlarla döyüşməyin çətinliyini lazımınca qiymətləndirməmişik”. Keçmiş kəşfiyyatçının sözlərinə görə, ABŞ-ın siyasəti müsəlmanları ona qarşı qoyur və düşmənlərin sayını artırır. Şoyer xəbərdarlıq edib ki, ABŞ-ı 11 sentyabrdan daha dəhşətli terror aktları gözləyir: “Məncə, ABŞ indiyə qədər yalnız o səbəbə görə yeni terror aktlarının qurbanı olmayıb ki, hələ qarşı tərəf buna hazır deyil”.
 Şoyer ABŞ-ın İraqda artıq uduzduğunu və simasını saxlamağa çalışmaqla oradan getməyin yolunu axtardığını bildirib. Onun fikrincə, ABŞ-ın islam dünyasındakı düşmənləri üçün aydındır ki, onlar ikinci fövqəldövləti məğlub ediblər: “Bizi Əfqanıstanda da məğlub edəcəklər. Düşmənlərimizin nəzərində biz artıq İraqı uduzmuşuq”.
 Respublikaçılar Partiyasından ABŞ prezidentliyinə namizəd olmaq istəyən Tom Tankredo isə demişdir: “Terrorçuların hücumlarını əngəlləməyin ən yaxşı yolu başda Məkkə və Mədinə olmaqla, müsəlmanların müqəddəs yerlərini məhv etməkdir”. Ayova ştatında tərəfdarları ilə görüşən T.Tankredo bildirib ki, ABŞ-a qarşı nüvə hücumu təhlükəsi var və bunun qarşısını almaq üçün dərhal hərəkətə keçmək lazımdır: “Hakimiyyət mənim əlimdə olsaydı, ölkəmizə qarşı bu cür hücum olacağı təqdirdə Məkkə və Mədinəyə zərbə endirəcəyimizi açıq elan edərdim”.

Amerikansayağı demokratiya

XXXI yazı: Demokratiya gətirmək adı altında ölkələri darmadağın edib, yerli insanların dinclik, əmin-amanlıq və rahatlığını pozub, normal yaşayışa imkan vermirlər

Əfqanıstanda, İraqda və Azərbaycanda baş verənlər Amerikanın “demokratiya” qurmaq istədiyi digər ölkələrə də bir siqnaldır

 Mətbuat dəfələrlə Amerikanın İraqdakı Əbu-Qureyb həbsxanasında insanlığa qarşı ən qəddar üsullardan istifadə olunması barədə şok xəbərlər yaymışdır. Bu zindanda Amerika hərbçiləri tərəfindən işgəncə və təcavüzə məruz qalaraq həyatını itirmiş bir qadının məktubunun tapılması, amerikalıların necə “sülhsevər” olduğunu bir daha ortaya qoyur. Biz burada Fatimə adlı işgəncəyə məruz qalmış qadının yazdıqlarından bir qismini diqqətinizə çatdırırıq.
 Məktubda deyilir: “Sizə nədən yazım, nədən deyim. Sizə Amerika hərbçiləri tərəfindən zorlanaraq qarınları şişən qadınlardan yazım, yoxsa işgəncə edilərək döyülüb, bilərəkdən üz və bədən nahiyələrində dərin yaralar alan qızlardan deyim?! Əbu-Qureybdə elə bir gecə yoxdur ki, səhərə kimi İraq qadınları Amerika hərbçiləri tərəfindən işgəncə və təcavüzə məruz qalmasın. Onlar şənlənmək məqsədilə bizim bədənlərimizin ətini tikə-tikə kəsir və bizim fəryadlarımızdan həzz alırlar. Bir qadına gün ərzində 9 dəfə təcavüz olunmağı təsəvvür edə bilərsinizmi? Burada sizə mənimlə bir kamerada yatan xanımın intiharından yazmaq istəyirəm. Mənim kamera yoldaşıma dəfələrlə təcavüz edilib işgəncə verildikdən sonra o öz huşunu itirdi. Oyandıqdan sonra o bu şərəfsizliyə dözə bilməyib başını o qədər divara vurdu ki, axırda həyatını itirdi”.
 Fatimənin özünün isə uzun sürən işgəncə və təcavüzlərdən öldüyü bildirilir. Amerikalılar onu, qardaşının müqavimət dəstələrinin birində üzv olduğuna görə həbs edibmiş.
 “Demokratiyanın müdafiəsinə qalxmışam” deyib Əfqanıstana və İraqa qoşun yeridən Ağ Evin siyasəti həqiqətən təzadlıdır. “Demokratiya” gətirmək adı altında Əfqanıstanı darmadağın edib, yerli insanların dinclik, əmin-amanlıq və rahatlığını pozub, normal yaşayışına imkan verməyən Corc Buş ondan sonra da İraqa qoşun yeridib, dünyanın, o cümlədən də müsəlman aləminin ən gözəl və tarixi şəhərlərindən biri olan Bağdadı və digər şəhərləri darmadağın etməklə yanaşı, yerli müsəlmanlara qarşı qeyri-insani əməllər, vəhşiliklər törətmişdir.
 “Mənə dedilər ki, səni elə bir günə salacağıq ki, ölmək istəyəcəksən, amma ölə bilməyəcəksən. Onlar məni lüt soyundurdular. Onlardan biri mənə dedi ki, səni zorlayacağam. O mənim arxama qadın şəkli çəkdi, sonra məni alçaldıcı pozada dayanmağa məcbur etdi və arxamdan tutdu”. Bu, hekayə deyil, əziz oxucu, bu İraqın Əbu-Qureyb həbsxanasında ABŞ hərbçilərinin müsəlman kişiləri və qadınlarının başına gətirdikləri oyunlardan bir fraqmentdir. Bu gün bir çoxlarının Buş kimilərdən demokratiyaya dəstək umduğu bir vaxtda onun yürütdüyü hərb siyasətinin özəlliklərini bir daha gözdən keçirmək yerinə düşər.
 Əbu-Qureybdə işləyən Buş hərbçilərinin elliklə təhqirə məruz qoyduqları və yuxarıda göstərilən alçaldıcı işgəncələri yaşamağa məcbur olmuş Amin Səid Əl-Şeyx daha sonra xatırlayır: “Onlardan biri soruşdu ki, Allaha ibadət edirsənmi? Cavab verdim ki, hə. O isə dedi ki, ...səni də, sənin allahını da”. Onlardan biri soruşdu ki, evliyəmmi? Dedim hə. Dedi ki, sənin arvadın səni bu vəziyyətdə görsəydi, yəqin ki qanı qaralardı. Başqa birisi isə dedi ki, onun arvadının qanı qaralmazdı, çünki mən onu zorlayardım. Onlar məndən tələb etdilər ki, mən sağ qaldığıma görə İsa peyğəmbərə dua edim. Mən dedim ki, mən Allaha inanıram. O isə dedi ki, işgəncəyə inanır və indi mənə işgəncə verəcək”.
 Ziya Əl-Şuveyri isə xatırlayır: “Onlar istədilər ki, biz özümüzü qadın kimi hiss edək. Özümüzü qadın kimi hiss etmək ən pis təhqirdir”.
 Həbsxanada təkcə kişi dustaqlar deyil, qadın dustaqlar da işgəncələrə məruz qalıblar. ABŞ hərbçiləri müsəlman qadınları da çılpaq soyundurub təhqir ediblər.
 Dəhşətli məqamlardan biri də odur ki, işgəncələrlə bağlılığı olan adamların arasında hətta polkovnik rütbəli “buşist”lər də var. İşgəncə metodlarının siyahısında aşağıdakılar da yer alıb:
-Dustaqları iti alətlərlə dəliblər, təpikləyiblər, onların ayaqlarının üstünə tullanaraq sındırıblar.
-Onları məcbur ediblər ki, təhqiramiz seksual pozalarda dayansınlar və onların şəkillərini çəkiblər.
-Vaxtaşırı dustaqları məcbur ediblər ki, paltarlarını çıxarıb bir neçə gün lüt qalsınlar.
-Kişi dustaqları məcbur ediblər ki, paltarlarını soyunub qadınların alt paltarlarını geyinsinlər.
-Kişi dustaqları qrup halında məcbur ediblər ki, masturbasiya etsinlər və bu vəziyyətdə onların şəkillərini çəkiblər.
-Çılpaq kişi dustaqları üst-üstə çıxıb piramida şəklində qalaqlanmağa məcbur edərək onların üstünə tullanıblar.
-Məhbusları lüt soyundurub başlarına torba keçiriblər, əl və ayaq barmaqlarına, həmçinin cinsiyyət orqanlarına kabellər bağlayaraq elektrik şoku vasitəsilə işgəncələri simulyasiya ediblər.
-Dustaqları bir-birləri ilə oral seks hərəkətlərini simulyasiya etməyə məcbur ediblər.
-15 yaşlı dustaqlardan birini öz yoldaşını zorlamağa məcbur ediblər, sonra zorlanmış dustağın ayağının üstünə “Mən zorlanmışam” sözlərini yazıb şəklini çəkiblər.
-Dustaqlardan birinin boğazına it xaltası keçiriblər, qadın Amerika əsgərlərindən biri onu əlində tutaraq şəkil çəkdirib.
-Kişi “buşist”lər müsəlman qadın dustaqları zorlayıblar.
-Ölmüş İraq məhbusunun başı üzərində şənlik edən Amerika hərbçiləri bu vəziyyətdə şəkil çəkdiriblər.
-İşıqları kəsərək dustaqların üzərinə fosfor töküblər.
-Dustaqları 9 mm-lik dolu tapança ilə qorxudaraq şənləniblər.
-Dustaqları lüt soyundurub onların üstünə su töküblər.
-Dustaqları süpürgə sapı və stullarla döyüblər.
-Kişi dustaqları zorlayıblar və ya zorlamaqla hədələyiblər.
-Hərbi polis mühafizəçisinə şərait yaradıblar ki, divara çırpıb yaraladıqdan sonra dustağın yarasını eşələsin.
-Hərbi itləri dustaqların üstünə buraxmaqla onları dəhşətli həddə qədər qorxudublar, bir sıra hallarda onların üstünə it buraxıblar və it onları müxtəlif yerlərdən dişləyərək ağır vəziyyətə salıb.
-Dustaqların üstünə zəhərli ilanlar buraxıblar və onlardan bəziləri ilan vurmasından ölüb.
-Dustaqları daşlayıblar.
-Bəzən kiçicik səhvə görə dustaqları güllələyiblər.
-Amerika müstəntiqləri 16 yaşlı iraqlı qızı zorlayıblar.
-Müstəntiqlər İraq generallarından birinin 16 yaşlı oğlunu zorlayaraq soyuqda saxlayıblar, sonra soyuq duşun altına salıblar və daha sonra palçığa bulaşdırıblar ki, atasını danışmağa məcbur etsinlər.
-Dustaqları kütləvi şəkildə məcbur ediblər ki, bir-birlərini zorlasınlar.
-Ayaqyoluna getməyə tənbəllik edən “buşist”lər dustaqların üstünü “isladıblar”.
-Dustaqların yaralı yerlərini polad dəyənəklərlə uzun-uzadı döyəcləyərək onların dəhşətli çığırtılarını lentə yazıblar.
 ABŞ mediasının araşdırmalarına görə, daha dəhşətli işgəncələri əks etdirən videolentləri Buş administrasiyası ictimaiyyətdən gizlədib və bununla da günahkarların layiqli cəza almasına mane olub. Bir çoxları isə bu administrasiyadan ədalət umur. Ayıb deyilmi?..
 Əbu-Qureybdə Corc Buş hərbçilərinin törətdikləri vəhşilikləri əks etdirən bir çox videomateriallar və fotoşəkillər Buş administrasiyası tərəfindən gizlədilərək istinqtaqdan kənarda saxlanılıb və bununla da ədalətli qərarın çıxarılması mümkün olmayıb. Məsələn, “The Nev Yorker” qəzetinin əməkdaşı Seymur Herş öz araşdırmaları barədə məlumat verərək bildirib ki, Amerika hərbçiləri müsəlman yeniyetmələri süpürgə sapı ilə zorlayaraq onların vahiməli çığırtılarını lentə alıblar. Amma buna bənzər bir çox çəkilişlər Buş administrasiyası tərəfindən ört-basdır edilib.
 Təbii ki hətta bütün faktlar ortaya qoyulsaydı belə, məhkəmə qərarının ədalətli olacağını gözləməyə dəyməzdi. Təsadüfi deyil ki, müsəlmanlara qarşı ən iyrənc işgəncə əməllərində yaxından iştirak etmiş qadın hərbçi cəmi 6 ay müddətinə həbs cəzasına layiq görülüb. Bundan əlavə, Əbu-Qureyb vəhşiliklərinə görə həbs edilmiş Amerika hərbçiləri Amerika həbsxanalarında qəhrəman kimi qarşılanıblar və orada kurort həyatı sürürlər (onların əksəriyyəti azadlıqdadır).
 2004-cü ilin aprelindən sonra mətbuatın əlinə keçmiş bütün görüntülərə baxmaq imkanı olan bir neçə konqresmen təsvirlərdən dəhşətə gəldiklərini bildiriblər. Amerikalı mütəxəssislərin əlində İraq həbsxanasında baş verən zorakılıqlar təsvir olunmuş yüzdən çox şəkil və dörd ədəd videolent vardı. 2004-cü ilin sentyabrında Nyu-York məhkəməsinin hakimi işgəncə və zorakılıq səhnələrinin söz azadlığı haqqında qanunun imkan verdiyi sərhədlər çərçivəsində göstərilməsi şərtilə, ictimai baxışa çıxarılmasının mümkünsüzlüyünü bildirmişdi. Hakimin bu bəyanatı Amerikanın Vətəndaş Azadlıqları İttifaqının o vaxta qədər hələ göstərilməmiş 87 ədəd belə təsvirlərin ortaya çıxarmaq tələbinə reaksiyası idi. Hakim eyni zamanda Amerika dövlətinin təsvirlər ortaya çıxarsa, dünyada antiamerikan ruhunun baş qaldıracağı haqda iddiaları rədd etmişdi. Lakin az keçmir ki, rəsmi Vaşinqton Apellyasiya Məhkəməsinə üz tutur və o vaxtdan bəri Amerikanın özündə mətbuat Əbu-Qureyb həbsxanası ilə bağlı yeni görüntüləri sərgiləməyib.
 İraq həbsxanasındakı cinayətlərə görə cəmi doqquz nəfər amerikalı əsgərə qarşı məhkəmə hökmü çıxarıldı. Məhkəmə qarşısına çıxarılmış bütün yüksəksəviyyəli Amerika zabitləri isə bəraət aldılar. Yalnız Əbu-Qureyb həbsxanasının o vaxtkı rəhbəri Gennis Karpinski (yəhudi) general rütbəsindən polkovnik rütbəsinə endirilərək, vəzifəsindən sui-istifadədə təqsirli bilindi.
 Əfqanıstanda, İraqda və Azərbaycanda baş verənlər Amerikanın “demokratiya” qurmaq istədiyi digər ölkələrə də bir siqnaldır. Düzdür, Amerika ictimaiyyəti bunu “yanlış siqnal” adlandırır. Ancaq nə adlandırırlarsa adlandırsınlar, Azərbaycan xalqı reallıqlara, gözü ilə gördüklərinə inanmalı, bir də Amerikaya inanmamalıdır.

Amerikansayağı demokratiya

XXXII yazı: ABŞ – Şər deməkdir

ABŞ Vyetnamda dinc sakinlərin yaşayış məntəqələrini dağıdır, əkin sahələrini qəsdən məhv edirdi

 Tanınmış şahmatçı Bobbi Fişer deyirdi: “ABŞ- Şər deməkdir. Dünyani cəhənnəmə məhz ABŞ çevirib”.  Heç o qədər də uzaq tarix olmayan 1-ci və 2-ci körfəz müharibələrində Amerika və Qərb koalisiyası təkcə İraqda yüz minlərlə insanı məhv etdilər. İngilis tədqiqatcısı Con Kelman “Komitet 300 və ya Dünya Hökumətinin sirrləri” kitabında ABŞ-ın ağ bayraq qaldıraraq təslim olmuş İraq ordusuna tutduğu divandan bəhs edir. Kelmana görə Corc Buşun şəxsən əmri ilə təslim olmuş və Bəsrə şəhərindən geri cəkilən 120 min iraqlı əsgər hec bir zərurət olmadığı halda məhv edilmiş, daha 12 min iraqlı əsgər isə diri-diri səngərlərdə torpağa basdırılmışdır. 1973-ci il Kombocada diktator Lon Noulu dəstəkləyən ABŞ ordusu 1 milyon, daha sonra “qırmızı kxmerlər” adı altında hakimiyyətə gəlmiş Pol-Potun əli ilə daha 3 milyon insanı məhv etmişdir. Amerikalı sosioloq Parentinin “Secilmişlər ücün demokratiya” kitabında ABŞ-ın qırmızı kxmerləri necə silahlandırdığı, onlardan SSRİ və Vyetnama qarşı istifadə etməsi ilə bağlı qeydlər var. Bundan başqa Kelman sözügedən kitabında Pol-Potla ABŞ imperiyasının gizli əlaqələri barədə faktlar verir, halbuki dünənə qədər Pol-Potun etdikləri kommunistlərin ayağına yazılırdı, bu gün isə həmin cinayətlərin altından Amerika imperializminin qanlı əli görünür.
 Vyetnama təcavüz zamanı ABŞ aviasiyası ölkəni ağır bombardmanlara məruz qoydu. Aviazərbələr tamamilə amerikasayağı aparılırdı. Heç bir hərbi təyinata malik olmayan yaşayış məntəqələri dağıdılır, əkin sahələri qəsdən məhv edilirdi. Eyni zamanda ABŞ-ın Vyetnamda istifadə etdiyi kimyəvi silahları da xüsusi qeyd etmək lazımdır. 1965-1972-ci illərdə Vyetnama 72 milyon litr kimyəvi məhlul qarışıqlı bomba atılmışdır. Nəticədə isə  yüz minlərlə dinc insan “narıncı yağış”ın qurbanı olmuşdur. Qeyd etmək lazımdır ki, heç bəşər tarixində ən böyük dağıntılarla yadda qalan İkinci Dünya Müharibəsində Vyetnamdakı qədər kimyəvi silahdan istifadə edilməmişdir.
 ABŞ rəhbərliyinin növbəti cinayətkar əməllərindən biri də şar şəkilli partlayan aviabombaların tətbiqi idi. Bu bombaların istifadəsi BMT tərəfindən qadağan olunmuşdur. BMT tərəfindən qadağan olunmasına baxmayaraq  ABŞ-ın geniş isifadə etdiyi bombalar sırasında  “Ağ fosfor” bombası da yer almışdır. Bu bombalar partlayarkən ətrafa səpələnən döyüş elementləri insanın bədənini, hətta sümüklərini də yandırır. ABŞ qoşunları Hanoya irəlilədikcə daha güclü müqavimətlə rastlaşır, aviasiyanın dəstəyinə ehtiyac duyurdu. F-4 Fantom qırıcıları isə “Yandırılmış torpaq” taktikasına uyğun olaraq “Napalm” tərkibli bombalardan geniş istifadə edirdi. Napalm qarışığı alışarkən temperatur 900-1100 dərəcəyə çatır. Belə temperaturda nəinki insan, heç bakteriyalar belə yanır.
 Vyetnamdakı müharibə ABŞ-a 300 milyard dollara başa gəldi. 11 illik müharibə ərzində 70 min hərbçi cəngəlliklərdə həlak oldu. ABŞ Hərbi Hava Qüvvələri öz arsenalının 25 %-ni Vyetnam səmasında itirdi. Vyetnam xalqı isə 1 milyondan çox hərbçi və 3 milyon dinc insan itirir.  Dinc əhalinin belə kütləvi məhvində ağır bombardman əməliyyatlarının rolu böyükdür. Həmin illərdə SSRİ, Sosialist ölkələri bloku, Qərbi Avropa, hətta ABŞ-ın əksər ştatları Nikson administrasiyasına qarşı çıxsa da Ağ ev olanlara göz yumurdu. Bu müharibədə törədilən vəhşiliklər dünyaya demokratiya və humanizm gətirən Amerikanın tarixində əbədi “ağ ləkə” kimi qalacaq.
 2005-ci ildə Nobel mükafatına layiq görülmüş ingilis dramaturqu Harold Pinterin Nobel nitqinin bir parçasına diqqət edin: “İraqa hücüm banditizm aktıdır. Açıq-aşkar dövləti terrordur. İraqa hücum ardıcıl yalanlara əsaslanan, ictimai rəyi biabırçı manipulyasiya edən istibdad, hərbi əməliyyatdır. Burada məqsəd Yaxın Şərqə hərbi və iqtisadi nəzarəti gücləndirməkdir. Neçə nəfəri öldürmək lazımdır ki, sizin cinayətiniz “kütləvi qırğın” kimi təsnifatlandırılsın? Və siz hərbi cinayətkar adlandırılasınız? Yüz min? Mənə belə gəlir ki, bu normadan çoxdur. Ədalət tələb edir ki, Buş və Bleyer BMT-nın Beynəlxalq Məhkəməsi qarşısında dayansınlar. Lakin Buş axmaq deyil. O, BMT-nin Beynəlxalq Məhkəməsini ratifikasiya etməyib. Hətta xəbərdarlıq edib ki, hansısa Amerika əsgəri, yaxud siyasətçisi məhkəmə qarşısında dayanmalı olsa, oraya dəniz piyada qoşunu göndərəcək. Lakin Bleyer BMT-nin Beynəlxalq Məhkəməsini ratifikasiya edib. Buna görə də onun məhkəmə təqibi əlverişlidir. Əgər hakimlər üçün maraqlıdırsa, mən onun ünvanını göstərə bilərəm: London, Dauninq-strit, ev 10. Müharibə başlayanda Britaniya qəzetlərinin birində Bleyerin iraqlı körpəni qucağına alıb üzündən öpməsi şəkli verilmişdi. Bir neçə gün sonra isə həmin qəzetdə evlərinə mərmi düşməsi nəticəsində iki qolunu itirmiş uşaq şəkli adamı dəhşətə gətirirdi. Məhv olmuş ailədən sağ qalan bu uşaq bizə “Mənim nə vaxt qələmim olacaq?”- sualını verir. Bu körpəni Bleyer qucağına götürmür, ona nəvaziş göstərmir, çünki qalstuku və köynəyi qana bulaşar”.
 İranın ali dini lideri Ayətullah Xamenei isə Amerikanın cinayətləri barədə bunları demişdir: "Əsas cinayətlərdən hansını ABŞ hakimləri törətməyib?! Onlar nə qədər milli hökumətləri devirdilər! Amerikanın cəsus təşkilatı olan MKİ Afrikada, Latın Amerikasında, Amerika qitəsində, Orta Şərqdə və Asiyada lazım bildikləri yerə nə qədər müdaxilə etdilər! Onlarla müvafiq olmayan hökumətləri devirmək üçün təxribatlar hazırladılar. Bu nümunələr çoxdur. ABŞ-ın indiki prezidenti olan cənab Buş bir zaman ölkəsinin cəsus və kəşfiyyat qurumunun başçısı olmuşdur. Özü bilir ki, orada nə işlər görmüşlər. Bəlkə də bu işlərin çoxunu onun özü etmişdir. Xalqları talamaq, onlara hücum etmək, yalan şayiələr buraxmaq, dünyaya fəsad yaymaq, hətta ABŞ-da xalqın bir çox təbəqələrini axmaq yerinə qoymaq... Bunlar ABŞ dövlət başçılarının və dünyanın digər zalım güclərinin gördüyü işlərdir.
Görün Fars körfəzi haradadır, Amerika Birləşmiş Ştatları harada. Burada özlərinə maraq təyin etmişlər. Bu qədər məsafəyə rəğmən, bu regionda özləri üçün maraq tərif etmişlər. İndi bu tərifi dünyanın ağıllı, insaflı adamları, hüquqşünasları təsdiq etsinlər, etməsinlər, onlar üçün əhəmiyyəti yoxdur. Çünki heyvani güclərinə arxalanırlar. Bir neçə il bundan öncə bir ABŞ donanması Fars körfəzində İranın bir sərnişin təyyarəsini üç yüzə yaxın sərnişinlə birgə hədəf seçdi, vurdu, yandırdı, suya saldı və içindəkilərin hamısını məhv elədi. Sonra etirazlar ucaldı. Dünya bu hadisədə xalqımızın haqlı olduğunu bildikdə üzr istəyib dedilər ki, bağışlayın, səhv etmişik. Qəribədir! Səhv etdiniz?! Dünyanın bugünkü gücləri arasında mövcud ənənənin əksinə olaraq, toxunulmaz olan sərnişin təyyarəsini üç yüzə yaxın sərnişinlə birgə vurursunuz və sonra deyirsiniz ki, səhv etdik! Qələt edib səhv etdiniz. “Səhv etdik” nə deməkdir?! Əgər donanmanın komandiri səhv etmişdisə, bəs nə üçün mühakimə etmədiniz?! Nə üçün ona medal verdiniz?! Nə üçün müxtəlif sözlərlə yenə də xalqımıza qarşı düşmənliyinizi davam etdirdiniz?! Nə səhvi?! Siz faciə törətməkdə heç zaman səhv etmirsiniz. Müstəqil xalqlar əleyhinə çirkin iş görməkdə heç zaman səhv etmirsiniz. Gedib ən çirkin və ən pis nöqtəni tapırsınız. Bu gün qlobal hegemonizm budur. Bu gün ABŞ budur. Bunlar cinayət törətməkdən çəkinmirlər”.
 AMERİKAN İMPERİALİZMİNİN KİMYƏVİ SİLAHLARLA DOLU TARİXİ. ABŞ və müttəfiqləri uzun müddətdir bioloji və kimyəvi silahların istehsalı, istifadəsi cinayətinə şərik olmalarına baxmayaraq, digər ölkələri bu silahlardan istifadədə günahlandırır və ya hədələyir. Oxuyacağınız bu xronologiya, biokimyəvi silahların və xarici siyasətlərin araşdırılması və analizi üçün başlanğıc nöqtə funksiyası yerinə yetirmək üçün hazırlanıb.
1907: Lahey Müqaviləsi ilə kimyəvi silahlar qeyri-qanuni elan edildi. ABŞ müqaviləyə qoşulmadı.
1947: ABŞ-ın bioloji döyüş silahlarına malik olduğu ortaya çıxdı. Prezident Trumen Cenevrə Protokolunu Senatın müzakirəsindən çıxardı.
1949: ABŞ Sovet İttifaqının Yaponiyaya qarşı bioloji müharibə hazırlığı ittihamlarını “təbliğat” kimi xarakterizə etdi. Ordu ABŞ şəhərlərində bioloji silahları gizli şəkildə test etməyə başladı.
1956: ABŞ-ın ordu rəhbərliyi açıq şəkildə biokimyəvi döyüş silahlarının qadağan olmadığını söylədi. Gerald Ford ABŞ ordusuna kimyəvi silahlardan “ilk hücum” səlahiyyətini verdi.
1961: Kennedi rəhbərliyi 75 milyon dollarlıq büdcəni 330 milyon dollara qaldıraraq, kimyəvi silahları artırmağa başladı.
1962: Kubadakı raket böhranı zamanı ABŞ təyyarələrinə kimyəvi silahlar yükləndi.
1966: Ordu Nyu-Yorkun altında yerləşən bazalarda bioloji döyüş vəsaitlərini sınadı.
1968: Pentaqon kimyəvi silahların təsirini göstərmək üçün bəzi aktivistlər üzərində sursatın bir qisimini sınaqdan keçirməyi tələb etdi. General J.B.Medaris, “ictimai hadisələrdə qazdan istifadə edərək iki məqsədi birdən yerinə yetirmiş oluruq: həm izdihamları nəzarət altına almaq, həm də insanları qaz mövzusunda öyrətmək”,- dedi.
1969: Yuta ştatındakı kimyəvi silah qəzasında minlərlə qoyun öldü. Prezident Nikson ABŞ-ın kimyəvi silah istehsalı və bioloji silaha sahib olma mövzusundakı haqqını açıqladı.
 BMT müharibələrdə bitkiləri məhv edən maddələri və gözyaşardıcı qazdan istifadəsini qadağan etdi. Bu qərara etiraz edən 3 səsdən biri ABŞ-a məxsus idi. Bu qərardan sonra ABŞ ordusu Vyetnamdakı partizan tunellərində gözyaşardıcı qazdan istifadə edərək kütləvi ölümə səbəb oldu. Geniş şəkildə napalm maddəsindən (bədənə yapışan jeleli benzin) istifadə etdi.
1971: ABŞ ildə 600 min nəfəri qidalandırmağa çatacaq Cənub Vyetnam tarlalarının ən azı 10 faizini məhv edən “Agent Orange” kimi kimyəvi maddələrin istifadəsini həyata keçirdi. Xəstəliklər və xəstə doğuşlar başladı. Vyetnam vətəndaşları ciddi şəkildə zərər gördü. Cənubi Vyetnam müxaliflərinə qarşı ağ fosfor bombalarından istifadə olundu.
 ABŞ kəşfiyyatı Fidel Kastro əleyhdarı olan qruplara “donuz qripi” virusu verdi, qrup bu virusu Kubanın cənub sahillərinə yaydı.
1972: Kuba Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsini yüz minlərlə heyvanın ölümünə səbəb olan “donuz qripi” virusunu yaymaqda günahlandırdı.
1974: Nəhayət, ABŞ 1928-ci il Cenevrə Protokolunu qəbul etdi.
1980: ABŞ kəşfiyyatının rəhbərləri Sovet İttifaqının Əfqanıstanda kimyəvi silah tətbiq etdiyini söylədi, ancaq iddiasını təsdiqləyə bilmədi. Konqres Arkanzasda “PineBluff” kimyəvi qaz bazasının yaradılmasını qəbul etdi.
 İraq ABŞ-ın əzəli düşməni İrana qarşı ABŞ-ın əmriylə 8 illik müharibəyə başladı, müharibədə kimyəvi silahlardan istifadə olundu.
1984: BMT İran vətəndaşlarına qarşı İraqın sərhəd xəttində xardal və beyin iflici yaradan qazdan istifadə etdiyini, 100 min iranlının ölümünə səbəb olduğunu təsdiqlədi. ABŞ Xarici İşlər Nazirliyi hadisəni qınadı, amma digər tərəfdən də İraqla diplomatik əlaqələrini yenilədi və BMT-nin İraqa təzyiqlərinə qarşı çıxdı.
 Prezident Reyqan yarım milyondan çox yenilənmiş M55 raketi sifariş verdi, bu raketlər VX qazı ilə birlikdə yüksək məhsuldarlıqlı partlayıcılar da daşıyırdı.
1985: Amerika firmaları İraqa dörd il ərzində çoxlu sayda bioloji silah tədarük etdi.
1986: ABŞ bioloji silahların açıq havada sınaqdan keçirilməsinə yenidən başladı.
1987: Kimyəvi silahların istehsalına yenidən başlanmasına Senat 3 səslə maneə törətdi. Prezident köməkçisi Corc Buş yenidən başlamaq üçün bu üç səsi də yox etdi.
1989: 149 millətin qatıldığı Paris konfransı kimyəvi silahları qınadı, Cenevrə müqaviləsi müzakirələrində kimyəvi silahların sürətlə qadağan edilməsi qərarı çıxarıldı. ABŞ isə müqavilənin imzalanmasından sonra belə zəhərli qaz istehsalı planlarını həyata keçirdi.
1991: ABŞ və koalisiya qüvvələri Küveyti və İraqı Körfəz Müharibəsi zamanı işğal etdi. İraqda ən azı 28 biokimyəvi istehsal bazası olduğu iddia edilən yer bombalandı. Çexoslovakiya kimyəvi müharibə idarəsi İraqın kimyəvi silah bazalarına edilən hava hücumlarından sonra beyin iflici yaradan qaz aşkarladı. Misirli həkimlər İraq daxilində “qəribə xəstəliklərin” baş qaldırdığını bildirdi. Müharibədən sonra ABŞ əsgərləri İraqın kimyəvi silah hazırlama bazalarını yox etmək üçün partlayıcılardan istifadə etdi.
1993: Prezident Klinton İraq bazalarına qarşı aramsız bombardman və raket hücumlarını davam etdirdi.
1996: Körfəz Müharibəsindəki bombardmanların xalqa heç bir zərər vermədiyinə dair Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin apardığı araşdırmanı BMT dəstəklədi.
1998: Klinton İraqda biokimyəvi silah bazalarının olması iddiası ilə yenidən İraqı bombalatdı. Daha sonra isə eyni səbəbdən Sudan bombalandı.
1999: NATO Kosovo böhranında Yuqoslaviyanın neft-kimya zavodlarını bombaladı.
2000: ABŞ rəhbərliyinin həyata keçirdiyi fövqəladə vəziyyət manevrində bir-birindən aralı üç metropolda simulyasiyası edilən kimyəvi, bioloji və nüvə hücumları bir nəticə vermədi.
2001: ABŞ Bioloji və Zəhərli Silahlar Konvensiyasının ilk turundan kənarda qalaraq, bioloji silahlara qarşı qlobal diametrdə tədbir görülməsi cəhdlərini baltaladı.
2003: BMT müşahidəçiləri İraqın ballastik raketləri məhv etdiklərinə dair dəlillər göstərdi. Amma Buş rəhbərliyi BMT-nin hesabatına əhəmiyyət verməyərək, İngiltərə ilə birlikdə İraqı işğal etdi. İşğaldan sonra ABŞ-ın kütləvi qırğın silahları tapacağı iddiaları əsassız qaldı. BMT Təhlükəsizlik Şurasının üzvü olan Suriyanın kütləvi qırğın silahlarından təmizlənilmiş bölgə yaratmaq təklifi ABŞ tərəfindən rədd edildi.
2004: ABŞ ordusu Fəllucə döyüşləri zamanı ağ fosfor bombalarından istifadə edərək, yüzlərlə insanın ölməsinə və yaralanmasına səbəb oldu. Pentaqon ağ fosfor bombasından istifadə etdiyini təsdiqlədi.
2007: Mesopotamiyada Əl-Qaidə terror qruplaşması İraq vətəndaş müharibəsisi zamanı xlor qazıyla ordunun tanklarını vurdu.
2008: İsrail Qəzza zolağında fələstinlilərə qarşı üç həftə davam edən müharibədə zənginləşdirilmiş ağ fosfor bombalarından istifadə etdi.
2009: Taliban və ABŞ qüvvələri bir-birini ağ fosfordan istifadədə ittiham etdi. Yəməndəki müqavimətçilər Səudiyyə Ərəbistanının qırıcı təyyarələrinin ağ fosfor bombaları atdığını söylədilər.
2011: Liviyadakı NATO qüvvələri ağ fosfordan istifadə etdilər.
2012: İsrail Qəzza zolağındakı Birləşmiş Millətlərin Fələstinli Mühacirlərə Yardım təşkilatına fosfor bombası atdı.
2013: Suriyadakı ABŞ-ın dəstəklədiyi terrorçular xalqa qarşı kimyəvi silahdan istifadə edərək, bunu Bəşər Əsəd hökumətinin üzərinə atmağa çalışdı. Amma BMT ekspertləri kimyəvi silahdan terrorçuların istifadə etdiyinə dair dəlilləri təsdiqlədi.

Amerikansayağı demokratiya

XXXIII yazı: 20 əfqan sakinini öldürmüş amerikan əsgər 3 ay həbs cəzası alır, Skarlett Yohansonun lüt şəkillərini paylaşan jurnalist 10 il!

ABŞ demokratiyası gələndə xalta ilə gəlir!

 KİM ÖLDÜRDÜ YOX, KİMİ ÖLDÜRDÜ? İraqda, Əfqanıstanda, Pakistanda müsəlman uşaqlarını nişangah seçib mərcə girən amerikalı əsgərlər körpə, günahsız uşaqların gicgahından vurmaq üçün yarışırlar. Ötən il Əfqanıstanda bir gündə 15 azyaşlını Amerika əsgərləri bax beləcə, qanına qəltan etmişdilər.
 Dünyanın “humanitar” adlandırılan təşkilatlarının deyəsən, Lynndie Englandın öz “xoşbəxt həyatı” haqqında verdiyi müsahibələrdən də xəbərləri yoxdur. İraqda günahsız insanları itinə parçalatdıran Lynndie England adlı amerikalı qadın əsgər buna görə cəmi 3 il həbs cəzası aldı. Üstəlik etdiyi vəhşiliklərdən ibarət “Tortured” (“Əzaba düçar olmuşlar”) adlı kitab da buraxdı. Kitabının təqdimatı zamanı jurnalistlərin ona yönəltdiyi: “İnsanlara qarşı etdiyiniz dəhşətli əməllərdən peşmansınızmı” sualına belə cavab verdi: “Peşman deyiləm. Mən gedib ərəbləri İraqda qırmasaydım, onlar gəlib məni Amerikada öldürərdilər”. Yüzlərlə insanı ağlasığmaz işgəncələrə vadar edən amerikalı əsgər qadın cəmi üç il həbs cəzası aldı. Çünki o, iraqlıları, yəni müsəlmanları təhqir etmişdi. Lynndie England məhkəmədə də ona yönələn “Peşmansınızmı” sualına “Qətiyyən, əməllərimdən çox xoşbəxtəm” deyə cavab vermişdi. Çünki iudey-mason nəzarəti altında olan bu dünyada “kim öldürdü” sualı keçmir, “kimi öldürdü” sualı yararlıdır.
 Azyaşlı uşağın başını kəsən, əsirləri işgəncə ilə qrup halında seksə məcbur edən, əsirlərin başına it xaltası bağlayıb sürüyən, müsəlman qadını itinə zorlatdıran England hazırda ABŞ-ın Virciniya əyalətinin kiçik bir qəsəbəsi olan Keyserdə övladı ilə birgə yaşayır. Yenə də maraqlı sual doğur: nə əcəb Amerikada 11 sentyabrda guya qüllələri partladan, dünyaya meydan oxuyan müsəlman terror təşkilatları günahsız müsəlman bacı-qardaşlarının, körpələrinin qisasını almaq üçün ona toxunmurlar? Görünür belə “qisas” ABŞ-a sərf etmir.
 Sualdan sual doğur, hamısı da cavabsız. Ey, məmləkətimin qrantyeyən “demokratiya” carçıları, sizə bir məsləhətim var: amerikalı ifritə Englandı belə səbirsizliklə gözləməyin! Ən azından it xaltasından ayıbdır. O gələsi olsa, xalta ilə birgə gələcək!
 İŞĞALÇI SİYASƏTİN ZƏRİF QURBANLARI. ABŞ ordusundakı hərbiçilərin 14 faizini təşkil edən qadınlara qarşı təcavüz halları son illər bir qədər artıb. Amerikanın səsi radiosunun məlumatına görə, il ərzində ABŞ ordusunda 3200 zorlanma faktı qeydə alınıb. Lakin onların 86 faizi gizlədilib. ABŞ-ın müdafiə naziri Leon Panetta məsələyə münasibətini bildirərək orduda baş verən  bu cür hallara son qoyacaqlarını deyib. Nazir bütün şikayətlərin nəzərdən keçiriləcəyinə vəd verib. Panetta cinayətkarlara qarşı daha ciddi ölçülər götürüləcəyi və qurbanlara yardım mərkəzlərinin təsis ediləcəyini bildirib. Qeyd olunur ki, Cennifer Rivera adlı qadın hərbçi Cənubi Koreyada hərbi xidmətdə olarkən zorlanıb. Daha sonra abort etməyə məcbur olan Cennifer bu cinayətdən söz açmağa qorxduğunu deyib. Bildirib ki, bu prosesdən dərhal sonra hərbi xidmətə qayıdıb və bu vəziyyətdə işləməyə məcbur olub. Elizabet Liman isə 11 həftəlik hamiləliyi vaxtı təcavüzə məruz qaldığını bildirib. O qeyd edib ki, xoşbəxtlikdən uşağa bir şey olmayıb. Limanı zorlayan şəxs hərbi məhkəmədə günahsız elan edilib. Liman isə bunu rüsvayçılıq kimi qiymətləndirib. Qeyd edib ki, onlar hərbi xidmətçiləri həbs etmək istəmirlər. Onlar belə bir ləkəni qəbul etmirlər. ABŞ ordusu isə qadınlara qarşı təcavüslə bağılı açıqlama verməkdən imtina edir. Riveranın şikayəti hələ də cavabsız qalıb. Sitat: “Mən başqalarının mənim yolumu keçməsini istəmirəm. İllər keçdikcə bunun unudulacağını düşünürsən, lakin bu heç vaxt unudulmur.” Sitatın sonu.
 “Amerikalı qadın əsgərlərin hər yüzündən qırx biri əsgər yoldaşları tərəfindən təcavüzə məruz qalır”. Bu açıqlamanı isə Kaliforniya senatoru Jane Harman Amerika ordusunda xidmət edən qadın əsgərlər haqqında danışarkən deyib: “Amerika ordusunda xidmət edən qadınlar İraqda mərmilərə hədəf olmaqdan daha çox əsgər yoldaşlarının cinsi təcavüzünə məruz qalmaqdan qorxurlar”. Amerikanın Müdafiə Nazirliyi təkcə 2007-ci ildə Amerika ordusunda əsgər yoldaşları tərəfindən zorlanan qadınların sayının 3 mini keçdiyini bildirib. Nazirlik İraq və Əfqanıstanda hərbi xidmətdə olan qadın əsgərlərin təcavüz qorxusu altında yaşadıqlarını və bu həyatın onlara əsl cəhənnəm əzabı olduğunu bildirib.
 Əgər Amerika ordusunda xidmət edən qadınların cəhənnəmə çevrilən həyatı ilə tanış olmaq istəsəniz, Nyu-Yorkdakı Kolumbiya Universitetinin qəzetçilik bölümünün professoru Helen Benediktin müharibə ərazilərində Amerika ordusunda xidmət edən və əsgər yoldaşları tərəfindən təcavüzə məruz qalan 40 əsgər qadının dəhşətli tarixçəsi olan kitabı dünyada ən çox satılan kitablardandır. Kitab “Tək əsgər: İraqda xidmət edən qadınların özəl savaşı” adlanır. Kitabla tanış olarkən qadın əsgərlərin hətta tualetə də tək getmədikləri, özlərini qorumaqdan ötrü üzərlərində daim soyuq silah gəzdirdikləri bəlli olur.
 “Tək əsgər: İraqda xidmət edən qadınların özəl savaşı” kitabında yazılır ki, ABŞ Müdafiə Nazirliyi İraq və Əfqanıstanda xidmət edən hər on əsgərindən birinin qadın olduğunu açıqlayıb. Kitab İkinci Dünya Müharibəsindən bu yana Amerika ordusunda qadın əsgərlərin daha çox İraqda vuruşduğunu və öldüyünü qeyd edir. Bu kitabı oxumaq yetər ki, Amerikanın işğalçı xarici siyasətinin milyonlarla insanın həyatını necə məhv etdiyinin şahidi olasan. Deməli, ABŞ öz vətəndaşının da həyatını cəhənnəmə çevirməyə hazırdır. Təki dünyadakı bütün torpaqların altından axan qara neft ABŞ-da yaşayan bir qrup varlı yəhudinin cibinə axsın.
 ORDUDA KÜTLƏVİ İNTİHARLAR. Amerika Birləşmiş Ştatlarında bir ildə orta hesabla 6500 keçmiş hərbçi intihar edir. Bunun əsas səbəbi isə Əfqanıstan və İraqda xidmət edən keçmiş hərbçilərin psixi durumudur. Əfqanıstanda müharibə artıq 11 ildir ki, davam edir. Bu müddət ərzində təxminən 2,2 milyon amerikalı bu ölkədə hərbi xidmət keçib. Amerika Birləşmiş Ştatlarının “Müharibə İştirakçıları ilə İş Departamenti”nin məlumatına görə, döyüş bölgələrindən geri qayıdan təxminən 700 min müharibə iştirakçısı müxtəlif növ müalicə üçün müraciət edir ki,  bunun da yarısı psixoloji, əqli və mənvi sarsıntılarla bağlı müalicə kursuna ehtiyacı olanlardır. Problemlər isə təkcə sağlamlıqla bağlı məsələlərlə məhdudlaşmır. İşsizlik də ciddi problem olaraq qalır. 2001-ci ildən indiyədək olan dövrdə ABŞ ordusunda xidmət keçərək təxris edilmiş keçmiş hərbçilərin təxminən 12%-i hələ də işsizdir. Rəsmi statistikaya görə müharibə iştirakçısı olmuş təxminən 150 min insan daimi yaşayış üçün mənzilə malik deyil. 2010-cu ildə evsiz kimi qeydiyyata düşümüş insanların 10%-i İraq və Əfqanıstan müharibələrinin iştirakçısı olmuş şəxslərdir. Maddi problemlərdən əlavə müharibə iştirakçılarının mülki həyata adaptasiyası ilə bağlı da ciddi problemlər var. Həmin şəxslər arasında intihar halları son 5 ildə nəzərəçarpacaq dərəcədə artıb. Müharibə iştirakçıları arasında intihar halları mülki əhali ilə müqayisədə 3 dəfə çoxdur. Nyu-York Taymsın açıqladığı rəqəmlərə görə, hər 80 dəqiqədə bir müharibə iştirakçısı olmuş şəxs özünə qəsd edir.
 Associated-Press agentliyinin verdiyi məlumata görə də, Amerika hərbçiləri arasında intihar halları artıb. Orta hesabla günə bir əsgər intihar edir. Müdafiə nazirliyinin açıqladığı son statistik göstəricilərə görə, bu il intihar hadisələri nəticəsində ölən əsgərlərin sayı Əfqanıstandakı döyüşlərdə həlak olan əsgərlərin sayından çoxdur. Müdafiə nazirliyi bu göstəricilərdən heyrətə gəlib. İlin son 155 günündə 154 əsgər intihar edib. Bu göstəcirici ötən ili bütün il boyu üçün qeydə alınan göstəricidən 18% çoxdur. Qeyd olunduğu kimi bu göstərici həm də 2008-2009-cu illərdə Əfqanısatandakı döyüşlərdə həlak olan əsgərlərin sayından da çoxdur. Sitat: ”Biz daha az intihar halları gözləyirdik” sözlərini Pentaqonun “İntiharlarla mübarizə” şöbəsinin rəisi Cekki Qarrik deyib. İntiharlara səbəb kimi müxtəlif tipli stresslər, maliyyə problemləri, həddindən artıq alkoqollu içkilərdən istifadə, hərbi hissələrdə zorakılıq halları və s. göstərilir.
***
Görkəmli ABŞ yazıçısı Henri Miller yazır: “Biz tariximizə soyqırımla başlamışıq! Bizimlə razılaşmayan hər kəs rədd olsun! Biz hindulara, zəncilərə, meksikalılara qarşı soyqırımlar törətmişik. Uşaqlarımız televiziya ekranlarında göstərilən cinayətlər, qətllər, quldurluqlar, işgəncələr və ağla gələn, gəlməyən hər cür qəddarlıq, cəhalət və amansız səhnələrə baxa-baxa böyüyürlər. Bunlar hamısı bizim belə çox təriflədiyimiz “tərəqqi”nin göstəriciləridir. Bizsə hələ də niyə belə pozulub məhv olduğumuzu (həm millət kimi, həm xalq kimi) araşdırırıq.
 Amerikan “sivilizasiyasında” təqdirəlayiq bir şeyin olub-olmaması məni hələ də maraqlandırır. Ancaq ağlıma heç nə gəlmir. Həbsxanalar əxlaqsızlıq yuvasıdır. Məktəblər uşaqlara qorxu və məcburiyyət yoluyla bilik öyrədilən yerdir, ancaq əgər şagirdlər öz müəllimlərindən qorxursa burada hansı bilikdən söhbət gedə bilər?! Hər kəsin qorxduğu birisi var və bu zəncirvari qurulub, bu qorxu doğulduğu gündən insana yeridilir. Amerikada heç bir hünərli oğlan gecə yarısı tək başına, həm də silahsız küçəyə çıxa bilməz. Ona görə də burada gecələr bayırda görünən adamların şübhə oyatması tamamilə normaldır.
 Son dövrlər yenidən zöhrəvi xəstəliklər və narkotik istifadəçiliyin kütləvi yayılması tez-tez müzakirə edilir. Cinsi yolla ötürülən xəstəliklər yeniyetmələr arasında gün-gündən daha böyük surətlə yayılmaqdadır. Həmçinin narkotik və içki haqqında da eyni şeyi demək olar. Millətin böyük əksəriyyəti içki düşkünü və narkomanlardan ibarətdir. Hətta qoca nənələrin belə içdiyi bir ölkədə, başqa nə gözləyəsən ki!
 Bəs bizim “fədakar” polislərimiz, güya müdafiəmizdən cavabdeh olanlara nə deyəsən? Gör bir onlar nə qədər cinayətə bulaşıblar! Onlar bizdə ancaq şübhə və nifrət oyadırlar! Onları xarakterizə etmək üçün ən uyğun söz, rüşvətdir! Bəs hanı bizim o qəhrəmanlarımız?! Bəlkə idmançıların arasından axtarsaq bircə Məhəmməd Əlini taparıq. Ondan sonra gərək hansısa futbolçudan zaddan özümüzə qəhrəman düzəldək. Yox, axı bizim əsl qəhrəmanlarımız da olub, ancaq onların çoxu indi ya həbsxanadadır, ya da öldürülüb. Bizim müharibələrdə ölüb getmiş çoxlu-çoxlu adsız qəhrəmanlarımız olub. Lakin, hər dəfə Vyetnam müharibəsini xatırladıqca ürəyim bulanır. Hələ də fəxrlə özünü həmin müharibənin “qəhrəmanları” hesab edən veteranlar var. Tanrı onları əhv etsin.
 Dünyanın bütün sivil millətləri arasında amerikan milləti, mənə ən narahat, ən acgöz millət kimi görünür. Bununla belə onlar axmaqcasına arzulara qapılıb, bütün dünyanı özlərinə bənzətməyə çalışırlar. Lakin bununla məşğul olarkən, onlar güya dünyanı düzəltmək arzusuyla əskinə onu dağıdır və zəhərləyirlər. Şair Uolt Uitmen düz yüz il əvvəldən bunu görmüş və bizi ən axmaq millət adlandırmışdı. Bəlkə də yer üzündə yaşamış ən dahi amerikalı elə Uolt Uitmen özü olub!.
 Budur Uitmenin düz yüz il əvvəl yazdığı sözlər, hər şeyi təsdiqləyir: “İrəli, mənim sevimli amerikalılarım, atlarınızı daha da uzaqlara çapın həyəcanla! Pul, Siyasət uğrunda! Bütün kilidləri açın, daha da uzaqlara yetişmək üçün, hər kəsə dərs vermək üçün! Çox yaxında istədiyinə çatacaqsan, ancaq onları saxlamaq istəsən belə bacarmayacaqsan. Ən yaxşısı (köhnə və yeni ölkələrə) vaxtında göstəriş ver, minlərlə dəlixana tiksinlər. Çünki sən axmaqlardan ibarət bir millət yaratmaq üçün ən doğru yolu seçibsən”.

Amerikansayağı demokratiya

XXXIV yazı: Siyasi xadimlər dövlət və partiya vəsaitini ona yönəldirlər ki, öz şəhvətlərini ovundursunlar

Amerikada uşaqlar belə heç bir azad və normal hüquqa malik olmadan ömürlük həbs olunurlar

 VERGİ ÖDƏYƏNLƏRİN PULLARI HARA GEDİR? Qanuna görə, yığılmış vergilərin bir qəpiyini də seçkili nümayəndələrin razılığı olmadan sərf etməyə heç kəs cürət edə bilməz. Hər halda Birləşmiş Ştatların baniləri belə elan etmişdilər. Konstitusiya müzakirə edilərkən Nyu-York kanslerinin söylədiyi hikmət xrestomatiyaya daxil olmuşdur: “Dünyada baş verən hadisələrin heç biri camaatı onun pulunun xərcləndiyi qədər narahat etmir”. Bəyənilib başa düşülən həmin nitqlərdən heç beş il keçməmiş 1793-cü il 9 fevral tarixli qərar qəbul edildi. Həmin vaxtdan etibarən dövlət departamenti “məxfi məqsədlər” üçün xərclər aldı və bunlar üzrə konqress qarşısında hesabat vermədi…
 1975-ci ilin axırlarında zirək konqresmen Koh nümayəndələr palatasının tribunasından çıxış edib şikayətləndi. Bunun da səbəbi vardı. O, böyük respublikada qanunçuluğun taleyindən narahat idi, odur ki MKİ-nin mövqelərini güdən Helmsin pencəyinin yaxasından yapışdı. Konqress komissiyalarının məxfi idarənin yaxasından bərk yapışdığını bildiyi üçün o, Helmsdən MKİ qulluqçularının sayı və büdcəsi haqqında məlumat almaq istədi. Yaxasının buraxılmasına çalışan Helms yavaşca dedi:
-Belə suallara biz cavab vermirik.
-Necə,- deyə Koh özündən çıxdı,- siz deyirsiniz ki, mənim, konqresin deputatının öz səsimi verdiyim büdcəni bilməyə ixtiyarım yoxdur? Deməli, mən səs verərkən nəyə səs verdiyimi bilmirəm?
-Şübhəsiz…,- deyə Helms saymazcasına ağzını büzdü,- bizim xərclər başqa idarələrə ayrılan böyük xərclərə daxil edilmişdir və siz, əlbəttə, bunu bilmirsiniz.
-Belə çıxır ki, bu xərclər sosial təminatın maddələri üzrə keçə bilər.
-Hələlik biz həmin maddələrə müraciət etməmişik, amma siz pis ideya vermədiniz.
 Bunları eşidən konqresmenin dili tutuldu, əzəmətli Helms onun çiynini saymazcasına basdı və qürurla addımlayıb getdi, Koh isə özünə gələn kimi özünü nümayəndələr palatasına saldı və yuxarıdakı mükaliməni burada eynilə söylədi. Lakin qiyamət qopmadı və Kapitoliya təpəsi altında zəlzələdən xəbər verən gurultu eşidilmədi. Ağsaçlı senatorların və çevik konqresmenlərin böyük əksəriyyəti yalnız sadəlövhlər üçün sarsılmaz görünən Amerika qanunlarının rezin kimi elastik olduğunu, bu qanunlara müxtəlif məna verilə bildiyini əla bilirdilər; həmin qanunlar yalnız sadəlövhlər üçün sarsılmaz görünür. Belə sadəlövhlərdən biri də Koh idi!
 Seçicilər qarşısında və xaricdə demokratiya haqqında ucadan naqqallıq etmək bir şeydir, real həyat isə başqa şey…
 “Dell” nəşriyyatı Amerika oxucularına cəmi 1 dollar 25 sentə “Vaşinqtonda əlavə mükafatlar” adlı kitab təqdim etmişdi. Kitabın müəllifi Elizabet Rey uzun illər Kapitolidəki mühasibat idarələrindən birində katibə işləmişdir. Məlum olur ki, bu cazibəli sarışın qız işlədiyi bütün vaxt ərzində yazı makinasına bircə dəfə də olsun toxunmamışdır; onun “təyinatı” başqa iş olmuşdur. Təkcə müqəddiməni oxumaq artıqlaması ilə izah edir ki, konqresin hər şeyi bilmək həvəsinə harada və niyə sərhəd qoyulur.
 Kitabdan sətirlər: “Əgər siz senatorun mühüm siyasi nitq söylədiyi zaman xidmətçinin ona məktub verib salondan çağırdığını müəyyən bir vaxtda görmüşsünüzsə, siz də mənim kimi, şübhəsiz, sadəlövhliyiniz ucbatından güman etmişsiniz ki, nüvə hücumu, yaxud təbii fəlakət istisna olmaqla, heç nə onun çıxışını kəsə bilməzdi. Daha müdrik olmağı tövsiyyə edirəm. On haldan doqquzunda salona xoş sözlərlə baş çəkən yəqin ki, Elizabet idi: “Mən sadəcə olaraq sənin özünü necə hiss etdiyinə nəzər salmaq və səni salamlamaq istəyirdim!” Məgər bunun demokratiya üçün pis olduğunu demək olarmı? Belə hallarda beli bükülmüş qoca senatorlar öz yerlərinə qayıdaraq seçicilərinə xeyirxah hisslər və çoxlu rəhmdil sözlər bəxş edirlər”.
 E.Reyin memuarlarının qəhrəmanı onun öz bossu- konqresmen V.Heysdir. Məlum olur ki, büdcədən təyinatı konqresmenləri əyləndirmək olan qızlar üçün ştat ayrılırmış. Elizabetin cənab Heysdən əlavə, hər axşam dörd görüşü və təxirə salınmış daha üç görüşü olurmuş… “Elə fikirləşməyin ki, belə həyat əyləncədir, xeyir, çətindir,- resenzent yazır,- istənilən vaxt onu, həftənin axırını Vaşinqtonda keçirməyə gəlmiş tanış olmayan kişilərə həzz vermək üçün çağıra bilərlər. Nəhayət, boss ondan özünə lütf göstərməyi xahiş edir”. Rey belə həyatdan ümidsiz bir halda tövbə etmək üçün keşişin yanına qaçmışdır. Lakin keşiş də onunla əsla prixod qadını kimi rəftar etmişdir”.
 Siyasi xadimlər dövlət və partiya vəsaitini yönəldirlər ki, öz şəhvətlərini ovundursunlar. Heys təvazökar Elizabetə ildə 24 min dollar, bu qadının hesablamasına görə, həftədə bir-iki dəfə onu yanına gəlməsi üçün orta hesabla hər görüşə 200 dollar maaş ayırıbmış. Amma budur, məlum olur ki, adı çəkilməyən bir ştat qubernatoru öz arvadı və məşuqəsi üçün xərcləri tennis məşqçisinin seçki fondundan ödəmişdir. Möhkəm yadda saxlamaq lazımdır: dövlət xadimləri aldıqları qanuni maaşla lazım bildikləri kimi yaşaya bilməzlər, biz onların hələ miyonlarla var-dövlət yığdığını demirik.
 Axırda resenzent yazır: “Siyasi xadimlərin nitqlərinin əksəriyyəti çox pisdir. Bunu mən ona görə xatırladıram ki, seçiciləri tovlayanlardan natiqlik məharətini sekslə müqayisə edildiyini dəfələrlə eşitmişəm- həm camaata, həm də qadınlara qalib gəlirlər, yalnız o fərqlə ki, camaat daha az təhlükəlidir və kitablar yazmır”.
 TERROR QURBANLARININ AİLƏSİNƏ TOPLANMIŞ PULU BELƏ MƏNİMSƏYİRLƏR. Amerikanın CBS telekanalı bildirir ki, Kaliforniyada 11 sentyabr hadisələrində həlak olmuş uşaqların ailələri üçün yığılan maliyyə vəsaiti ştatın büdcəsinə xərclənib. Məlum olub ki, 15 milyon dollar fond pulundan 3 milyonu büdcə kəsrinin ixtisarı, daha bir neçə milyon isə digər məqsədlər üçün xərclənib.
 Araşdırmalara görə, 2001-ci il 11 sentyabrda baş verən məlum terror hadisəsində həlak olmuş 30 uşağın ailəsinə cəmi 21 381 dollar çatıb.
 Qeyd edək ki, sözügedən fonda vəsait 11 sentyabr hadisələrinə həsr olunan xüsusi avtomobil nömrə nişanlarının satışından daxil olurmuş. Hazırda da bu nömrələrin reklamı yayımlanır, halbuki ştat rəhbərliyi 7 il əvvəl xüsusi təqaüdlərin verilməsini dayandırıb.
 UŞAQ KOLONİYASI. 2012-ci il statistikasına görə, Amerikada evsiz uşaqların sayı 1 milyona çatmışdı. Bunlar təkcə tədris müəssisələrinə gedən uşaqlardır. 5 il əvvəl isə Amerikada evsiz məktəblilərin sayı 400 min idi. Aparılmış yolamalar nəticəsində məlum olub ki, evsiz məktəblilərin əksər hissəsi dəmiryolu stansiyalarına, kilsələrə və ucuz otellərə sığınırlar. Onların əksəriyyəti pul, yemək, geyim müqabilində cinsi istismara məruz qalırlar. Artıq Amerikanın uşaq hüquqlarının müdafiəsi üzrə təşkilatları həyəcan təbili çalır. Lakin bu cür təşkilatlara dövlətin əhəmiyyət verməməsi vəziyyəti daha da çətinləşdirir.
 Amerikada Dustaq Uşaqların Şəraitlərinin İslah Edilməsi Müəssisəsi isə açıqlayıb ki, hazırda bu ölkənin uşaq həbsxanalarında 7 min 792 azyaşlı uşaq saxlanılır. Dustaq həyatı yaşayan uşaqlarla bağlı ABŞ-ın 300 islah-əmək müəssisəsində 5 il müddətində araşdırma aparan Riçard Ross onların şəraitinin dözülməz olduğunu bildirib. O, deyib: “Misal olaraq Nevada ştatının Vaşo Konti adlı uşaq həbsxanasında 5-ci sinifdə oxuyan məktəbli beton karserə salınaraq, ondan qayış və ayaqqabılarını çıxarılması tələb olunub”. Rossun sözlərinə görə, Amerikada həbs olunan uşaqların əksəriyyəti lüzumsuz yerə tutulur. Mövzu ilə əlaqədar açıqlama verən uşaq psixoloqu Aşli Nellis deyib: “İnsanlar hətta 5 il bundan öncəyə kimi bilmirdilər ki, Amerikada uşaqlar heç bir azad və normal hüquqa malik olmadan ömürlük həbs olunurlar”.
 DİLƏNÇİLƏR ÖLKƏSİ. Varlılarla kasıblar arasında fərqə görə ABŞ hazırda Qərbin bütün inkişaf etmiş ölkələrindən qabaqdadır. Bu fərq son onillərdə ABŞ-da rekord həddə çatıb. Bununla bağlı maraqlı statistikanı nəzərinizə çatdıraq:
* ABŞ əhalisinin 1 faizi ABŞ-ın bütün var-dövlətinin 25 faizinə sahibdir.
* ABŞ əhalisinin ən kasıb 40 faizinin payına ABŞ-ın var-dövlətinin 0,3 faizi düşür.
* 2010-cu ildə ölkədəki bütün gəlirlərin 50 faizini əhalinin 20 faizi götürüb.
* Əhalinin azmaaşlı 20 faizinə isə bütün gəlirlərin 3 faizi düşüb.
* Bu təmayül son 30 ildə tədricən güclənməkdədir.
* Nobel mükafatı laureatı Paul Kruqman deyir ki, 1979-cu ildən 2005-ci ilə kimi ev sahibi olan orta amerikalının gəliri 13 faiz artıbsa, amerikalıların ən varlı 0,1 faizinin gəlirləri 296 faiz artıb.
 Nəzərə almaq lazımdır ki, bunlar son inflyasiya bumundan qabaqkı göstəricilərdir. Ekspertlərin fikrincə, ABŞ kifayət qədər ciddi iqtisadi problem yaşayır. Hətta yaxın zamanlarda yenidən defolt təhlükəsi ilə qarşı-qarşıya qala bilər. ABŞ-ın defoltun aradan qaldırılması ilə bağlı atdığı addımlar onun iqtisadiyyatının böhrandan çıxarılması istiqamətində nəticə verməyib. Xüsusən ABŞ-da iş yerlərinin sayının azalması, məşğulluqla bağlı problemin yaranması, məşğulluq bazarında kifayət qədər gərginliyin olması problemlərin davam etməsindən xəbər verir. Eyni zamanda iqtisadi göstəricilərin kəskin azalması müşahidə edilməkdədir. Buna görə də defoltla bağlı müzakirələrin gündəmə gəlməsi və ABŞ-ın yenidən defoltla üz-üzə qalması istisna edilmir.

Amerikansayağı demokratiya

XXXV yazı: Kapitalizmdə insan hüquqları süfrəyə bəzək ücün qoyulmuş şirnidir, ona baxmaq olar, yemək isə yox

Hər il Amerika xalqının istehsal vasitələri bir az daha sürətlə yəhudinin nəzarətinə keçir

 Amerikalı yoxsullar prezidentliyə namizəd Mitt Romninin hökumət yardımından asılı yaşayan 47 faiz əhalinin onun üçün əhəmiyyətsiz olduğunu söyləməsi ilə yenidən gündəmə gəldi. Qəzetlər yazdı ki, dünyanın ən böyük iqtisadi və hərbi gücü olan Amerika Birləşmiş Ştatlarının əhalisinin 46 milyon 200 min nəfər yoxsul vəziyyətdə yaşayır. Bu isə əhalinin 15 faizini təşkil edir və son 20 ilin ən yüksək yoxsulluq həddidir. Yoxsulluq sərhədindən aşağıda yaşayanların sayı yarım əsrdən uzun müddətdir ilk dəfə bu cür artıb. Yoxsulluq immiqrant və zəncin əhalinin sıx şəkildə yaşadığı cənub bölgələrində daha yüksəkdir. Rekord səviyyə isə Nyu-Mexiko ştatındadır- 22,2 faiz. Onu Luiziana, Cənubi Karolina və Arkanzas təqib edir. Orta aylıq gəlir azalmış, varlılar və yoxsullar arasındakı uçurum da dərinləşmişdir. 17 milyon insan isə aclıq həddinə yaxın yaşayır. Təxminən 47 milyon insan qarnını qida talonuyla doydurur. 6,5 milyon uşaq yoxsulluq həddinin yarısı qədər gəliri olan evlərdə yaşayır. Hazırda Amerika Birləşmiş Ştatları sənayeləşmiş Qərb ölkələri arasında ən böyük gəlir bərabərsizliyinə sahib ölkə mövqeyindədir. İqtisadi böhranla bərabər qida qiymətlərinin artımına səbəb olan son 50 ilin ən böyük quraqlığı da aclıq problemini artırır.
 KAPİTALİZMİN ANTİHUMANİST MAHİYYƏTİ. Kapitalizmin antihumanist mahiyəti ancaq onun sosial-iqtisadi təbiətiylə yekunlaşmır, kapitalizm həm də əxlaqi tənəzzülün bir göstəricisidir. Sosialist Respublika zamanı bununla bağlı ədəbiyatlarda müəyyən məlumatlar gedəndə bəlkə də coxları inanmır, bu faktları “sovet propaqandası” kimi başa düşürdülər, lakin indi kapitalizmlə bağlı elə dəhşətli statistikalar açıqlanır ki, sovet propaqandası bunun yanında cox zəif təsir bağışlayır.
 ABŞ hüquq müdafiəsi təşkilatlarının hesabatlarına görə Amerika dövlətində hər beş kişi məhbusdan biri həbsxanalarda zorlanır, hansı ki bu hər gün 10 min kişi məhbusun zorlanması anlamına gəlir.
 ABŞ-da hər il orta hesabla 6 milyon cinayət hadisəsi baş verir. Nəticədə hər həftə bu ölkədə 500 nəfərlik yeni bir həbsxananın”acılışı” olur.
 ABŞ-da və əksər kapitalist ölkələrində həbsxana biznesi özəl sektorun ən rentabelli sahəsi hesab olunur. Deməli bir tərəfdən kapitalizmin yaratdığı işsizlik, aşağı təhsil səviyəsi, səfalət hansı ki insanları cinayət etməyə sövq edir, digər tərəfdən isə özəl həbsxana şəbəkələriylə özəl sektor ücün əla qazanc mənbəyi imkanları yaradılır.
 Elə bir ABŞ prezidenti olmayıb ki, hakimiyətdən getdikdən sonra onun milyardlarla dövlət vəsaitinin  mənimsəməsiylə bağlı maliyə fırıldaqlarında ittiham olunmasın. Təkcə ABŞ-damı? Yox, elə bu yaxınlarda Fransanın sabiq prezidenti Jak Şirakla bağlı belə bir qalmaqal yaşandı. Amma hələ indiyə kimi heç bir prezident, heç bir ştat qubernatoru, hansısa şirkət rəhbəri bənzər maliyə fırıldaqlarına görə həbs olunmayıb, lakin Dallas məhkəməsi cəmi 73 dollar oğurlamış oğruya üst-üstə min il həbs cəzası vermişdir. Hyuston şəhərində isə iki nəfəri cəmi 1 dollar dəyərində soyan şəxs 50 il həbs cəzası na məhkum edilmişdir. 20 əfqan sakinini öldürmüş amerikan əsgər 3 ay həbs cəzası alıb. Skarlett Yohansonun lüt şəkillərini paylaşan jurnalist 10 il. Bəyənmirsən? Demək liberastsan.
 Siz hələ də qanun qarşısında hamının bərabər olması cəfəngiyyatına inanırsınızmı? Görəsən “demokratiyanın beşiyindən” gen-bol hekayələr uydurub xalqı çaşdıran liberallar bu statistikalardan zərə qədərdə utanıb qızaracaqlarmı?!
 Amerikalı jurnalist Outmenə görə kapitalizmdə “insan hüquqları süfrəyə bəzək ücün qoyulmuş şirnidir, ona baxmaq olar, yemək isə yox”.
 BƏRBAD İQTİSADİYYAT. Boston Counsulting Group istehlakçılar birliyinin eksperti İvan Basklesin sözlərinə görə, “Avropa və ABŞ-ın başı üstünü borc böhranına görə qara buludlar alıb. Almaniya səmasında da artıq qara kölgələr görünür. İqtisadi iqlim günü-gündən pisləşir”.  İqtisadi böhran səbəbindən ABŞ-da cəmi 5 ay ərzində 22 bank fəaliyyətini dayandırdı. Xəbəri Birləşmiş Ştatların əmanətlərin sığortalanması üzrə federal agentlik yayıb. Söhbət “Bank of Eastern Shore”, “HarVest Bank of Maryland”, həmçinin Minnesotada Savings Bank, “Plantation Federal Bank”, “Palm Desert National Bank” və bu kimi digər tanınmış banklardan gedir. Agentliyin direktorlar heyətinin sədri Martin Qruenberq bu ilin sonuna qədər daha 50-60 bankın maliyyə çatışmamazlığı səbəbindən bağlanama təhlükəsi ilə üzləşəcəyini deyib. Qeyd edək ki, 2009-da 140, 2010-cu ildə isə 150-dən çox bank fəaliyyətini dayandırmışdir. Bu il onların sayının artacağı istisna edilmir.
 İl ərzində 1800 nəfər ABŞ vətəndaşlığından imtina edib və ya “Yaşıl Kart”-larını təhvil verib. “Cnbc” kanalının verdiyi məlumata görə, bu Daxili Gəlir Xidmətinin 1998-ci ildə vətəndaşlıqdan çıxanları siyahıya almağa başlamasından bəri müşahidə olunan ən böyük rəqəmdir. Vətəndaşlıqdan imtina edənlərin bu addımı atmaqda əsas səbəbləri vergilərdir. ABŞ xaricdə yaşamalarına baxmayaraq, vətəndaşlarından gəlirlərinə görə vergi alan nadir dövlətlərdəndir. Bir çox xaricdə yaşayan amerikalı vergiylə bağlı məsələlərdən hüquqi şəkildə yaxa qurtarmaq üçün vətəndaşlıqdan imtina edir.
 “UOLL-STRİTİ İŞĞAL” HƏRƏKATI ZORAKILIQLA DAĞIDILDI. 2012-vi ilin mart ayında ABŞ-da “Uoll-striti işğal” hərəkatının nümayişləri çərçivəsində Kaliforniyadakı Oakland şəhərində 10 minə yaxın vətəndaşın iştirakı ilə ümumi tətil keçirildi. Tətilçi kütlələr şəhərin limanını tutdular. Limanı rəhbərliyi vəziyyəti şərh edərək bütün dənizçilik fəaliyyətinin dayandırıldığını və işçilərin evlərinə göndərildiyini bildirdi. Vells Fargo, Chase, Citibank və Bank of America kimi banklar bu yürüşdən çəkinərək şöbələrini bağladılar.
 Tətillə yanaşı Oskar Qrant meydanında daimi oturaq etiraz aksiyası da davam etdirildi. Burada kütlə qarşısında Anjela Devis də çıxış etdi. Devis, keçmişdə ABŞ Kommunist Partiyası və Qara Panter təşkilatları üzvü olmuş və insan hüquqları mübarizəçisi kimi tanınmışdır. Oakland Qara Panterlər təşkilatının qurulduğu yer olaraq ABŞ-dakı mübarizə tarixində əhəmiyyətli bir yer tutur.
 ABŞ-ın müxtəlif şəhərlərində maliyyə dairələrinə etiraz etmək üçün kütləvi etirazlar oldu. Nyu-Yorkda yüzə qədər müharibə veteranı üniformalarıyla birja binasının qarşısında toplaşdılar. Bostonda universitet tələbələri və işçilərdən ibarət izdiham qrupu Amerika Mərkəzi Bankı qarşısında toplanaraq təhsil borclarına etiraz etdilər. Filadelfiyada isə Amerikanın ən böyük rabitə şirkətlərindən olan Comcast-ın qarşısında oturaq aksiya keçirən nümayişçilərdən doqquzu polis tərəfindən nəzarətə alındı.
 Polis reaksiyası özünü çox gözlətmədi. Gecə Nyu-Yorkda “Uoll-striti şğal” etirazçılarına qarşı təşkil edilən polis əməliyyatı, demokratiya ilə öyünən ABŞ-ın öz xalqına qarşı necə dəyənək refleksiylə hərəkətə keçdiyini göstərir.
 Nümayişçilərə qarşı törədilən cinayətlər dəqiqə-dəqiqə belə yaşandı:
01:20 Polis buldozerleri gətirir.
01:20 Polis robokop paltarlarını geyir.
01:20 Nümayişçilər “Bu görünüş polis dövlətidir” deyə şüar səsləndirirlər.
01:20 Bruklin körpüsü bağlanılır.
01:20 Metro stansiyaları bağlanılır.
01:27 Polisin sahədəki hər kəsə atəş açacağı söz-söhbətləri yayılır.
01:34 CBS vertolyotu canlı yayıma keçir
01:38 Bina damlarında snayper nişancıların yerləşdirildiyi söz-söhbətləri yayılır.
01:43 Səmada vertolyotlar uçur.
02:03 Kanal və Brodvey istiqamətlərində polislər cəmlənir.
02:07 Bibər qazı hücumu. Ən az bir jurnalistin də qazda boğulduğu xəbəri yayılır.
02:10 Mətbuatın Liberti meydanına girməsinə polis maneəçilik törədir.
02:15 Dağıdılan aktivistlər Foley Meydanında təkrar toplanır.
02:22 “Nyu-York Tayms” mövzunu ilk səhifəsindən çap etdirir.
02:29 Mətbuat helikopterlerinin ərazi üzərində uçmasına maneəçilik törədilir. NYT müxbiri nəzarətə alınır.
02:32 Bütün metrolar bağlanılır.
02:38 400-500 adam şimala, Foley meydanına doğru hərəkətə başlayır.
02:44 Polis nümayişçilərin qurduğu kitabxananı məhv edir. 5 mindən çox bağışlanmış kitab zibilliyə atılır.
02:44 Dağılmamağı bacarmış nümayişçilər sahədəki mətbəx ətrafında barrikada qurur.
02:55 Nyu-York Şəhər Şurasının üzvü Ydanis Rodríguez başından qanlar axdığı halda nəzarətə alınır.
03:05 Polis Liberti meydanında ağac kəsməyə başlanır.
03:08 Polisin təzyiqli su alətləri gətirdiyi eşidilir.
03:13 Polis səs bombasından istifadə edir.
03:15 Polis nümayişçilərin şəxsi əşyalarını məhv edir və özləri ilə götürməklərinə maneə törədir.
03:16 Nümayişçilər polisin qarşısında zəncir halında birləşir.
03:33 Buldozerler sahəyə girir.
03:36 Mətbəx çadırına qaz bombası atılır və polis sahəyə daxil olaraq nümayişçiləri döyür.
 ABŞ polisinin “Uoll-striti işğal” hərəkatına etdiyi sərt müdaxilələrə bir yenisi də əlavə olundu. Polis Kaliforniya Universitetində dinc nümayiş keçirən etirazçılara da onlarla insan gözü qarşısında bibər qazı sıxdı və hamısını nəzarətə götürdü.
 “Uoll-striti işğal” hərəkatı zamanı həbs olunan 700 nəfərin taleyi hələ də məlum deyildir.
 QEYD: Amerikalıların Uoll-strit adlandırdıqları yer Rotşild ailəsinin güc mərkəzidir. Ailənin istəmədiyi heç kim burda işləyə, nəyəsə etiraz edə bilməz. Avraam Linkolndan başqa heç bir bankir, dövlət məmuru və ya başqa məsul şəxs buna cəsarət etməyib.
***
 Yəhudi Amerika Birləşmiş Ştatlarının maddi qaynaqlarına hakimdir. Hər il Amerika xalqının istehsal vasitələri bir az daha sürətlə yəhudinin nəzarətinə keçir. Ancaq yəhudini ən çox əsəbləşdirən hələ də mütləq mənada müstəqilliklərini qoruyub saxlayan bəzi adamların ona qarşı göstərdiyi hörmətsizliklərdir.
 Yəhudilər hiyləgərliklə dolu ustalıqla ictimaiyyəti boğur və onu gələcəkdəki üstünlüklərinin oyuncağına çevirirlər. Sionizmin irəlidə gedən liderləri Talmud tərəfindən ortaya qoyulan və İsrailin başqa millətləri udacağını bildirən parolun gerçəkləşəcəyi günü gözləyirlər.

Amerikansayağı demokratiya

XXXVI yazı: Amerikalılar təəssüf ki əxlaqi dəyərlərdən imtina etdilər

Müharibənin əsl səbəbkarları və cinayətkarlar bu gün ABŞ xalqına rəhbərlik edən şəxslərdir

 Bakıda keçirilən sammitdə İran prezidenti Əhmədnejad çox maraqlı bir məqama toxundu. ABŞ-da 53 qadına ölüm cəzası verilib, amma heç kim bunu ədalətsiz adlandırmayıb. “Orada verilən hökmün qanuni olduğu deyilir, İranda belə hökm çıxarılanda isə insan haqlarının pozulması kimi qələmə verilir”. Doğrudan da maraqlıdır, nə üçün orada edilən edamlarla bağlı heç kim səsini çıxarmır, İranda isə həyata keçirilməyən hökm ətrafında səs-küy qaldırılır?
 İranda İnsan Haqları Beynəlxalq Mərkəzinin rəhbəri Əhməd İsfəndiyari demişdir: Amerikada ildə 30 min nəfər odlu silahdan açılan atəş nəticəsində həlak olur. Onlardan 1209 nəfəri polis tərəfindən qətlə yetirilən qaradərililərdir. Amerikada problemlərə nəzarət və qarşısının alınması mərkəzinin hesabatına əsasən, təkcə 2014-də 35 nəfər edam olunub, 53 nəfər də edama məhkum edilib. Amerikalıların yalnız 13%-nin qaradərili olduğunu bəyan edən İsfəndiyari söyləyib: Amerikada edama məhkum olunanların 18 nəfəri qaradərili olmuşdur.
 İranda İnsan Haqları Beynəlxalq Mərkəzinin rəhbəri bunları da bildirib: Hər 100 min amerikalıdan 716 nəfəri məhbusdur və 80 min nəfər tək kamerada uzunmüddətli həbsdədir.
 Amerikada uşaqların hüquqlarının necə pozulmasına toxunan İsfəndiyari deyib: 2014-cü ildə İnsan Haqları Gözətçisinin hesabatına görə, Amerikanın bir neçə ştatında 12 yaşdan aşağı 800 uşaq tütün istehsalı əkin sahələrində işləyir. O, əlavə edib: Amerikada 250 min uşaq müxtəlif cinayətlərə görə, böyüklər kimi məhkəmələrdə mühakimə olunmuş və cəzalandırılmışdır və 10 min uşaq professional cinayətkarlarla birlikdə həbsxanalarda birlikdədir. Budur ABŞ demokratiyasının iç üzü!
 Məlum olduğu kimi, ABŞ həmişə insan haqlarından yüksək səslə dəm vurur. Lakin hazırda bu ölkənin adı dünyanın ən işgəncə verən ölkələri siyahısında yerləşir. Buş dünyada işgəncənin qadağası üzrə səyləri açıq-aşkar şəkildə veto edən yeganə prezident oldu. Hal-hazırda Amerikanın daxili və xaricindəki ümumi fikir ABŞ dövlətini Quantanamo zindanının təsisi və süni boğulma yolu ilə etirafın alınması üsulu kimi hallarla tanıdır. İnsan haqlarını müdafiə üzrə bütün orqanlar və ABŞ konqresinin bəzi nümayəndələri süni boğulmanı işgəncənin tərəddüd edilməz bir nümunəsi bilirlər.
 Hətta sonrakı nəsillərin gələcəyi də ABŞ-ın ekoloji cəhətdən təhlükəli iqtisadi siyasətinin təsiri altında təhlükəyə düşübdür; bir çox alimlər zərərli qazların ətraf mühitə olan dağıdıcı təsirlərindən nigaran olduqlarını bildiriblər. ABŞ-ın “avtomobil paytaxtı” sayılan Detroyt şəhəri ölü zonaya çevrilib. Bu şəhərin məhvinə bir neçə fakt səbəb olub: şəhərdə daim tıxacların olması, yeraltı nəqliyyat və ya metronun olmaması, bu çətinliklərdən bezib şəhərdən kənarda yaşamağı seçən əhalinin köçü, iqtisadi tənəzzül, rəqabətə tab gətirməmək və s. Yəhudi kapitalistlərini əhalinin maddi vəziyyəti düşündürmür, onları yalnız öz cibləri maraqlandırır.
 Əlbəttə, Amerika tərəfindən dünya ictimaiyyətinin maraqlarına göz yumulması təkcə ətraf mühit məsələsi ilə məhdudlaşmır və piyadaya qarşı minaların qadağanından tutmuş beynəlxalq cinayət məhkəməsinə qədər müxtəlif mövzuları əhatə edir. Bu səbəbdən dünyada ABŞ dövlətinin siyasətinə qarşı nifrətin bu qədər dərinləşməsi təəccübləndirici deyil.
 ABŞ-DA İNSAN HÜQUQLARININ VƏZİYYƏTİ. Afrika və Latın Amerikası mənşəli ABŞ vətəndaşları Amerika cəmiyyətinin ən aşağı təbəqəsinə çevrilib. ABŞ Siyahıyaalma Bürosunun dərc etdiyi rəsmi statistik məlumatlara görə, ABŞ-da Afrika mənşəli vətəndaşların orta illik gəliri ağdərili vətəndaşların orta illik gəlirinin 61 faizinə bərabər olub. Latın Amerikası mənşəli vətəndaşların orta illik gəliri ağdərili vətəndaşların gəlirindən 28 faiz aşağı olub. İrqi ayrı-seçkilik işə qəbul, təhsil almaq və məhkəmə proseslərində özünü daha bariz göstərir. 2007-ci ilin noyabrında ABŞ-da Afrika mənşəli vətəndaşların 8,4 faizi, latınamerikalıların 5,7 faizi, ağ dərili vətəndaşların isə 4,2 faizi işsiz olub. ABŞ məktəblərində isə dərisi rəngli olan şagirdlərə qarşı nizam-intizamı pozduqlarına görə daha ağır cəza tədbirləri tətbiq olunur. Məsələn, Nyu-Cersi ştatında orta məktəblərdən qovulan qaradərili şagirdlərin sayı anoloji cəzaya məruz qalmış ağdərili şagirdlərdən 60 dəfə çox olub.
 ABŞ həbsxanalarında cəza çəkən afroamerkanların sayı ağ dərili məhbusların sayından 7 dəfə çoxdur. 2006-cı ilin statistikasına əsasən, hər 100 min afroamerikanlıdan 815 nəfəri, hər 100 min latınamerikalıdan 283 nəfəri həbsdədir, ağdərili vətəndaşlardan isə hər 100 min nəfərdən yalnız 170 nəfəri azadlıqdan məhrum edilib.
 “Qaradərililər üçün maşın sürmək hüququ” Obama rejimi dövründə də tanınmadı. Amerikada qaradərili sürücü olmağınız polis tərəfindən dindirməyiniz və axtarış edilməniz üçün yetərli səbəbdir. Buna “Drivinq Vhile Blək” deyilir. Amerikada faktiki olaraq bütün qaradərili cavanların “qanunla problemi” var. Əslində onların qanunla problemi yoxdur. Qanunun onlarla problemi var. Cavan, qara və kişi olmaq bunun əksini sübut edilməyənə qədər təqsirli olmaq deməkdir.
 Rəsmi məlumatlara görə, ABŞ-da yaşı 18-dən yuxarı olan 5,58 milyon qadın yoxsulluq həddində yaşayır. Statistikaya görə, bu ölkədə hər il orta hesabla 1, 400 qadın ailə münaqişəsi zəminində öldürülür, 2-4 milyon qadın isə ailədə döyülür. Bundan başqa qadınlar iş yerlərində və hərbi düşərgələrdə seksual zorakılığa məruz qalırlar. Hər il təqribən 132 min qadın zorakılığa məruz qaldığını etiraf edir, qeyri-rəsmi rəqəmlərə görə isə ABŞ-da ildə seksual zorakılığa məruz qalan qadınların sayı bundan 2-6 dəfə çoxdur. 2006-cı ildə azadlıqdan məhrum edilən qadınların sayı bir il əvvələ nisbətən 4,5 dəfə artıb. ABŞ Ədliyyə Nazirliyinin məlumatına görə, ölkədə təqribən 100 mindən 3 milyona qədər yaşı 18-ə çatmamış uşaq fahişəliyə cəlb olunub. 2005-ci ildə ölüm hökmünə məhkum edilən 9400 yeniyetmədən yalnız 2225 nəfərinin cəzası ömürlük həbslə əvəzlənib.
 Beynəlxalq hüquq müdafiə təşkilatı “Human Rights Vatch” ABŞ-ı kütləvi hüquq pozuntularına, o cümlədən işgəncələrə, uşaq əməyindən istifadəyə və məhkəmə sistemindəki çatışmazlıqlara görə tənqid edib. Qərargahı Nyu-Yorkda yerləşən təşkilatın hesabatına əsasən, ABŞ məhbusların sayına görə dünyada birinci yerədir. Bu ölkədə 2,3 milyon insan həbsxanada cəza çəkir. Hüquq müdafiəçilərinin fikrincə, bəzən məhkəmələr irqi ayrı-seçkilik səbəbindən çox sərt cəzalar təyin edirlər. Ölkədə ağır cəzalara gəldikdə isə HRV hesabatında ABŞ-ın 34 ştatında ölüm hökmünün qaldığını və ötən il ərzində 39 nəfərin edam edildiyini yazır. Bundan başqa, ölkədə 10 milyon uşaq minimal əməkhaqqından daha aşağı maaşla fermalarda işləmək məcburiyyətindədir.
 ABŞ digər ölkələrdə də insan haqlarını pozur. ABŞ İraqda 2003-cü ildən bəri apardığı hərbi əməliyyatlar nəticəsində 600 mindən artıq mülki şəxsi qətlə yetirib. İraqda hər gün orta hesabla 450 nəfər amerikalı hərbçilər tərəfindən öldürülür. ABŞ-ın məxfi həbsxanalarında isə 700 Əfqanıstan və 180 İraq vətəndaşı məhkəmə hökmü olmadan azadlıqdan məhrum edlib.
 QUANTANAMO MƏNFİ BİR SİMVOLDUR. ABŞ hökuməti özü təşkil etdiyi 11 sentyabr terrorundan sonra “qlobal terrorla mübarizə” adı altında açdığı Quantanamo həbsxanasında bu günə qədər məhbuslara qarşı çox ağır işgənəcələr verir. Dünyanın mütərəqqi ictimaiyyətinin etirazlarına baxmayaraq həbsxananın bağlanması ilə bağlı hər hansı tədbir görülmür. Mətbuatda məhbusların işgəncə altında ifadə verməsi və heç bir dəlil-sübut olmadan mühakimə edilməsi barədə dəfələrlə yazılıb.
 Amerika ictimaiyyəti iudey mətbuatının sayəsində Quantanamoda olan məhbuslar haqqında çox pis fikirdədirlər. Onlar elə bilirlər ki orada olan şəxslər dünyanın ən pis insanları və amerikanlıları öldürmək istəyən şəxslərdir. Halbuki ölkə rəhbərliyi Quantanamoda olan bəzi məhbusları digər yerlərə köçürərək, barələrində bəraət hökmü çıxarıb. Lakin ABŞ ictimaiyyətinin bu məsələlər haqqında heç bir məlumatı yoxdur". Həbsxanada barələrində bəraət hökümü çıxarılan 89 məhkumun əksəriyyəti Yəmənlidir, ABŞ hökuməti həmin şəxslərin Yəməndə saxlanmasının təhlükəli olduğunu əsas gətirərək, Quantanamoda saxlamışdır.
 Amerikalılar təəssüf ki əxlaqi dəyərlərdən imtina etdilər. İnsanlar 11 Sentyabr hadisələrindən sonra qorxu içində idilər. Siyasətçilər onların bu qorxularından istifadə edərək, “qorxu oyunu” oynadı və bütün insani dəyərlər ayaq altına atıldı. Quantanamonun hazırda ABŞ üçün mənfi bir simvoldur. Dünyanın harasında olursuz olun, Əbu Qureyb hərbi düşərgəsi və ya Quantanamo dedikdə, insanların zehnində ABŞ-la bağlı mənfi düşüncələr formalaşır. Bir xalq olaraq amerikalıların, dünyada “pis insanlar” kimi tanınması heç bir halda amerikanlıların günahı deyil, bu məhz İsrailin tütəyinə oynayan, iudeylərin əlində olan hökumətin günahıdır. Müharibənin əsl səbəbkarları və cinayətkarlar bu gün ABŞ xalqına rəhbərlik edən şəxslərdir, əslində məhz onlar həbsə atılmalıdırlar. Quantanamoya, Əfqanıstan kimi ölkələrdə baş verən qeyri-qanuni işğalçılığa son qoyulmalıdır.
 Qeyd edək ki həbsxanada ilk dəfə 20 məhkum olub. Bunlar “düşərgə x-Rels” deyilən dəmir qəfəslərdə saxlanılıblar. Bundan sonra məhkumların sayının artması ilə əlaqədar yeni binalar inşa edilib. Düşərgədə qlobal terrorla mübarizə adı altında 779 xarici məhbus saxlanılırdı. Məhbusların bəziləri bu günə qədər ya öz ölkələrinə qaytarılıb, ya da ki gizli olaraq azadlığa buraxılıb. Lakin hazırda düşərgədə 23 millətdən, yaşları 25-62 arasında olan 171 məhbus saxlanılır. 171 məhbusdan 89-nun buraxılması məqbul hesab edilir. Lakin bu günə qədər onların taleyi naməlum olaraq qalır. Həbsxanada olan məhkumların 46-ı isə “buraxılması çox təhlükəli məhbuslar” hesab olunurlar. Həbsdə olan şəxslərin hamısı həbsaxanada olduqları müddətdə şiddətli işgəncələrə məruz qaldıqlarını bildiriblər. Onlara uzun müddətli tək kamerada, yuxusuzluq şəraitində, soyuqda və ya isti havada saxlama, yüksək səsdə musiqiyə qulaq asdırmaq, hərbi itlərlə qorxutmaq və.s kimi işgəncələr veriblər.
 Uzun müddət ərzində MKİ-nın gizli həbsxanasında saxlanılan və sonra Quantanamoya aparılan 3 məhkum onlara qarşı “su ilə boğma” üsulu ilə işgəncə verdildiyini bildiriblər. Onların bildirdiklərinə görə bu günə qədər işgəncələrə görə 8 məhkum həyatını itirib. MKİ rəsmiləri isə ölənlərin 6 nəfərinin intihar, 2 nəfərinin isə xərçəng və infarkt kimi xəstəliklərdən öldüyü bildiriblər.

Amerikansayağı demokratiya

XXXVII yazı: “MK ultra” proqramı üzrə inyeksiya almaqla və ya pereparatları içməklə nə qədər həyatın məhv edildiyini və nə qədər adamın əlil olduğunu heç kim və heç vaxt da bilməyəcəkdir

ABŞ-da 1000-dən çox FEMA adlı ölüm düşərgələri yaradılıb

 XALQ TƏCRÜBƏ DOVŞANI KİMİ. Qeyd edək ki, insanlar üzərində tibbi eksperimentlər Birləşmiş Ştatlarda adi haldır. Bu ekspermientlərin də müvafiq metodikası çoxdan işlənib hazırlanmışdır.
 1932-ci ildə dövlət (!) səhiyyə xidməti idarəsi Alabama ştatındakı Tuskeqidə eksperimentə başladı. Sifilis xəstəliyi tutmuş 399 adamdan ibarət bir qrup seçilib götürüldü. Onlara heç bir dərman vermirdilər. Eksperimentin ilkin məqsədi ölüm faizini sifilis xəstəliyi olmayan 201 nəfərdən ibarət kontrol qrupu ilə müqayisə etmək idi. Proqramın yerinə yetirilməsi düz 40 il çəkmişdir! Sifilis xəstəliyi olanların hamısı zənci olmuşdur və onların heç birinə 40 il ərzində deməmişdilər ki, o, eksperiment hədəfidir. 1972-ci ildə qalmaqal qopdu, senator A. Ribikov bildirdi ki, bu eksperiment “bürokratik təkəbbürün və rəhmsizliyin əlaməti olan dəhşətli hadisədir”.
 Eksperimentin rəhbəri, dövlət (!) qulluğunda olan həkim D.Hellerdən jurnalistlər hər halda soruşdular ki, xəstələrə heç dərman verirdilərmi? Həkim Hellerin həyasız cavabları valehedici şəkildə soyuqqanlı olmuşdu: “Yox. Onlardan dərman içməyi xahiş etmək heç vaxt bizim ağlımıza da gəlmirdi. Çünki bu dərmanlara tələbat böyükdür və bunlara başqaları, məsələn, silahlı qüvvələrdə daha çox möhtacdırlar.  Bundan əlavə, biz onlar üçün dərmanlar əldə etməyə borclu deyilik, buna görə də biz bu dərmanları əldə etməyə heç cəhd də göstərməmişik. Bu bizim işimiz deyildir”. Bu iş elə beləcə də keçmişdə qaldı. Alabama ştatındakı Monthomeridə məhkəmə məsələni bitirirək belə müəyyən etdi: sağ qalanların- iki qrupdan təqribən 70 nəfər xəstə və sağlamın- hərəsinə 37 500 dollar, yəni hər bir gün üçün 2 dollar 50 sent verilsin. Hesablaşdılar! Qırx il üçün birdən! Budur, görün ABŞ-da insan həyatına bu qədər dürüst sentinədək necə qiymət qoyurlar!
 Eksperimentatorların ən çox sevdikləri yer həbsxanalardır. Amerika Vətəndaş Azadlıqları İttifaqının məlumatlarına görə, təqribən 20 min məhbusdan, həbsxanalarda bütün saxlanılanların çox yüksək faizindən müxtəlif qəbildən olan tibb eksperimentlərində, o cümlədən dərmanların sınaqdan çıxarılmasında istifadə edilir. Amerika tədqiqatçısı xanım D.Mitford qeyd etmişdir ki, həbsxanalar eksperiment aparan həkimləri maqnit kimi özünə cəzb edir, ona görə ki, məhbuslar “şimpanzedən ucuzdurlar”- bir peşəkar təbib məhz belə deməşdir. Başqa bir hal: “Tədqiqatlar həbsxananın qapalı aləmində aparıldığına görə, təcrübə nəticəsində “könüllü” ciddi xəstələnərsə və ya ölərsə, bu çətin ki kiminsə diqqətini cəlb etsin”.
 Miçiqan ştatında iki farmakologiya şirkəti öz dərmanlarını Cekson həbsxanasında sınaqdan keçirmək üçün müstəsna ixtiyar almağa nail olmuşdur. Oklahomada farmakologiya şirkətləri məhbuslar üzərində təcrübələr aparan təbiblərə ildə 300 min dollar verirlər.
 MKİ-nin əsas tibbi əməliyyatı- “MK ultra”nın məqsədi isə belə idi: “Davranışa nəzarət üçün gizli istifadəyə yarayan kimyəvi, bioloji və radioloji pereparatların yaradılması»”. Həkimlər və toksikoloqlar psixiatriya xəstəxanalarında və həbsxanalarda adamlar üzərində geniş təcrübələr aparırdılar. Leksinqton sağlamlaşdırma mərkəzi narkotiklər haqqında qanunları pozduqları üçün cəza çəkən narkomanlar üçün həbsxana idi. Təcrübələrin obyektləri məhbusların sırasından cəlb edilən könüllülər olmuşlar: ötəri tibbi müayinədən və iltizam aldıqdan sonra onların bədəninə qarabasma doğuran pereparatlar yeridilirdi. Əməliyyatda iştirak etməyə görə mükafat olaraq narkomanlara özlərinin istədiyi narkotiklər verilirdi.
 “MK ultra” proqramı üzrə inyeksiya almaqla və ya pereparatları içməklə nə qədər həyatın məhv edildiyini və nə qədər adamın əlil olduğunu heç kim və heç vaxt da bilməyəcəkdir.
 DƏHŞƏTLİ TİBBİ NƏTİCƏLƏR. Vaşinqtonda bioetika ilə bağlı amerikan komissiyasının iclasında qalmaqallı faktlar ortaya çıxıb. Məlum olub ki, 20-ci əsrdə ABŞ-da insanlar üzərində müxtəlif təcrübələr aparılırmış. Pittsburq universitetində bu tədqiqatın nəticələri və hesabatları tapılıb. Üzə çıxıb ki, 1946-1948-ci illər arasında Qvatemala sakini bilərəkdən cindi infeksiyaya yoluxdurulub ki, həmin xəstəliyin müalicəsi üçün antibiotiklərin effektivliyi yoxlanılsın. Qvatemala sakinindən sonra araşdırmalar üçün çoxsaylı adamlar da bu xəstəliyə yoluxdurulublar. Nəticədə 700 xəstənin ümumiyyətlə, sonradan sağaltmaq mümkün olmayıb. Həmin insanlar üzərindəki təcrübələr onların razılığı olmadan aparılıbmış. Təcrübə aparılan insanlar çox vaxt ya ruhi xəstələr, ya məhbuslar, ya da ağlı gec inkişaf edən uşaqlar üçün məktəbin şagirdləri sırasından seçilirmiş.
 1915-ci ildə Cozef Holberqer adlı bir nəfər məhbusların yeməyini məhdudlaşdırır. O sübut etmək istəyir ki, pellaqra (RR vitamininin çatışmaması nəticəsində törəyən xəstəlik) B3 vitamininin çatışmazlığı nəticəsində yaranır. Məhbuslara heç bir maddi kompensasiya ödənilmir və Holberqer bir neçə dəfə Nobel mükafatına namizəd olur.
 Təxminən XX əsrin əvvəllərində Kaliforniyada məhbuslara edam edilmiş cinayətkarların və heyvanların cinsi vəzilərini yerləşdirirdilər. Nyu-Yorkda məhbusları məcbur edirdilər ki, xəstələrin nəcisindəki emulsiyanı içsinlər (bir mayenin başqa maye içərisində əriməyib qalan mikroskopik zərrələri). Bununla amerikalı həkimlər nfeksiyanın necə ötürülməsini yoxlayırlarmış. İllinoys həbsxanasında isə məhbusları malyariya ilə yoluxdururlarmış ki, malyariya əleyhinə dərmanların təsirini yoxlasınlar.
 Sonralar bu cür tədqiqatlara az qala ABŞ-ın yarısında icazə verilir. Tədqiqatlar sürətlə genişlənmişdir. Yaşlı əlillərə xərçəng hüceyrələri yerləşdirilirdi ki, onların orqanizmdə necə inkişaf etməsi öyrənilsin.
 Ən dəhşətlisi isə əqli cəhətdən gec inkişaf etmiş uşaqlar üçün olan Uilloubruk dövlət məktəbində 1963-1966-cı illərdə aparılan təcrübədir. Uşaqları müxtəlif hepatit xəstəlikləri ilə yoluxdururmuşlar ki, dərmanların təsirini yoxlasınlar.
 Bu əslində aysberqin görünən tərəfdir. Amerikanın bəzi əczaçılıq şirkətləri etiraf ediblər ki, “insan şimpanzedən daha ucuzdur”, ona görə də bu təcrübələr keçirilib. 1970-ci ildən Amerikada əczaçıların həbsxanalara girişi qadağandır. Amma uşaq üçün məktəblər hələ də onların üzünə açıqdır.
***
 Amerikada ən güclü qoruma səviyyəsinə malik “Zona 51” adlı məxfi bazadan qovulan işçilərdən biri orada keçirilən eksperimentlələ bağlı dəhşətli məlumatı ictimaiyyətlə paylaşıb. O deyir: “Eksperiment üçün bizə 10 oğlan və 1 qız lazım idi. Məxfiliyin qorunması məqsədilə uşaqları uşaq evindən götürmək qadağan idi. Odur ki, uşaqlar küçədən oğurlanırdı.
 Qız uşağının beyninə Yer planetinə aidiyyatı olmayan və boz maddə ilə qidalanan parazit yeridilirdi. Boz maddə əsasən onurğa beynindəki mərkəzi kanal ətrafında yerləşdiyindən parazit böyüyərək həmin maddəyə çatırdı. Parazitin böyüməsi nəticəsində qızın beyninin işləmə qabiliyyəti yüksək dərəcədə artırdı.
 Bundan sonra oğlanları ayrı otaqda iri ekran qarşısında əyləşdirib gözlərini sarğı ilə bağlayırdılar. Sonra qızı otağa gətirirdilər. Testin nəticələri bizi şoka saldı. Qız oğlanların fikirlərini oxumaqla yanaşı texniki vasitələrdən istifadə etmədən onların görünüşünü ekranda təsvir edirdi. Keçirilən qan analizləri də həmçinin dəhşətli idi. Leykositlərin səviyyəsi iki dəfə aşağı düşməklə yanaşı trombositlərin səviyyəsi bir neçə dəfə artırdı.
 Sınaqda iştirak edən uşaqların gələcək taleyi barədə məndə bir məlumat yoxdur. Mənə həmçinin məlumatların məxfiliyinin qorunması barədə ərizə imzalatdırıblar. Emosiyalarımı cilovlaya bilmədiyim üçün və özümü ələ ala bilmədiyim üçün məni uşaqlara yaxın buraxmırdılar. Məni eksperimentlərdən kənarlaşdırdıqdan sonra psixiatrik xəstəxanaya yerləşdirdilər ki, məlumat sızıntısı olduğu halda mənə heç kim inanmasın. İki il məni klinikada saxladılar. Bundan sonra bir çoxlarının mənim sözlərimə inanmadığını normal qəbul edirəm. Lakin mənim dediklərim həqiqətdir”.
 ABŞ-IN ÖLÜM DÜŞƏRGƏLƏRİ. Çox az adam bilir ki, Amerikada çoxlu ölüm düşərgələri yaradılıb. Hazırda da “dünyanın ən demokratik ölkəsində” 1000-dən çox belə düşərgələr var. FEMA adlanan ölüm düşərgələri hündür hasarlar və tikanlı məftillərlə əhatə olunub. İçərisində qaz kameraları, 30 mindən çox giyotinlər (baş kəsən dəzgah) və FHN tərəfindən hazırlanan xüsusi qandallar mövcuddur.
 Düşərgələrdə yüz minlərlə plastik tabutlar da var. Xüsusi hazırlanmış bu tabutlar 4 növ insanlar üçün nəzərdə tutulub. Həmin plastik qablar vasitəsi ilə milyonlarla cəsədi utilaziyasi etmək planlaşdırılıb. Böyük sənaye sobalarında ölmüş bədənləri tam yandırana qədər cəsədlər tabutda qalacaq.
 Bəs bu hazırlıqlar nə üçündür və tabutlar kimin üçün nəzərdə tutulub? Amerika hökuməti artıq anlayır ki, insanlar diktator hökumətə səbr edə bilmirlər və hər an milyonlarla sadə vətəndaş nəzarətdən çıxa bilər. Bu səbəbdən artıq uzun onillərdir ki, rejimə qarşı çıxacaq üsyançılar üçün xüsusi plan işlənib hazırlanıb.
 Hazırda Amerikada hökumətə loyalığından asılı olaraq 3 siyahı adam var: qırmızı, sarı və mavi. Sadə amerikalılar bu 3 siyahıda paylaşılıblar.
 Hökumətin əmri ilə qırmızı siyahıda salınanlar patriotlar, yeni dünya düzəninə və çipləşdirməyə qarşı mübarizə aparanlara liderlik edənlərdir. Bu şəxslər hələ hərbi rejim elan edilməmiş ailələri ilə birlikdə ilk olaraq düşərgələrə göndəriləcək və orada qətlə yetiriləcəklər. Bundan sonra hərbi rejim elan ediləcək. Bu, qanunların dayandırılması və şəxsin məhkəməsiz aradan götürülməsi deməkdir.
 Mavi siyahıda olanlar patriotların ardı ilə gedənlərdir. Hərbi rejimdən 3 həftə sonra onlar da düşərgələrə göndəriləcək və qətlə yetiriləcəklər. Bunun üçün heç bir islahedici tədbirlər nəzərdə tutulmur. Sadəcə həbs olunacaqlar və edam ediləcəklər.
 Sarı siyahıda olanlar isə yeni dünya düzənindən xəbəri olmayanlar və bu barədə məlumat belə almaq istəməyən insanlardır. Onların sayı həddən artıq çoxdur. Bu insanlar şüurun manipulyasiyası üçün xüsusi zombiləşdirmə qurğularının təsiri altına salınırlar.
 Yeri gəlmişkən çipləşdirmə barədə qısa məlumat vermək istərdik. Hazırda bütün Amerikada çipləşdirmə prosesi gedir. İlk öncə şəxsiyyət və sürücülük vəsiqələrindən başlayan bu proses, artıq cihazların insan bədənlərinə yerləşdirilməsi ilə davam etdirilir. Artıq iş yerlərinə qəbul üçün bu, müqavilə şərtlərindən birinə çevrilib. Gecə klublarına belə şəxslər növbəsiz buraxılır və xüsusi pulsuz içkilərə qonaq edilirlər.
 Üçüncü addım implotasiya çipləridir. Bir çoxları şüuarltı təsirə düşərək bu çipləri qəbul ediblər. Hər bir çip sahibi sərt nəzarətdə olacaq. Əgər sən verilmiş tapşırığı yerinə yetirmək istəməsən, sadəcə çip söndürüləcək…
 Qeyd edək ki, bu cihazlara şeytanın rəmzi olan "666 çipləri" adı veriblər.
 Bəziləriniz bəlkə də bu yazdıqlarımızı təxəyyül məhsulu adlandıracaq. Ancaq yuxarıda deyilənlər artıq təkzibolunmaz sənədlərdə öz əksini tapıb. ABŞ qlobal hakimiyyəti dünya xalqlarını fəlakətə sürükləyir.

XXXVIII yazı: Pişiyə görə 21 il həbs cəzasıına məhkum olunanda təəccüblü statistikaya rast gəlirik

Amerika seksual manyakların ən çox olduğu ölkədir

 EYBƏCƏR QANUNLAR ÖLKƏSİ. Dörd min əhalisi olan Nom şəhərində iki türmə -yaşlılar və uşaqlar üçün- var. Kiçik yaşlılar üçün tikilən türməyə valideynlərinə, müəllimlərinə qulaq asmayanları, tamam azğınlaşmışları salırlar. Valideynlər uşaqlarını cəzalandıra bilməz: uşaqların öz hüquqları var, onlar valideynlərini məhkəməyə verə bilərlər. Valideynlər söz baxmayan uşaqları ilə bağlı polisə müraciət etməlidirlər. Uşağı kəmərlə vuran valideyni türmə gözləyir.
 Amerikaya köçən bir mühacir beş yaşlı qızı ilə mağazaya gedir. Uşaq mağazada oyuncaq görüb onu istəyir. Ana oyuncağı almaqdan imtina edəndə uşaq ağlamağa başlayır. Əsəbləşən ana rus adəti ilə uşağın arxasına şillə vurur. Axşam uşaqların hüquqlarını qoruyan adamlar evə baş çəkir və anaya xəbərdarlıq edirlər ki, əgər bir də uşağı vursa, onu valideyn hüququndan məhrum edə bilərlər. Görünür satıcı xəbər etmişdir.
 Milnokidə bir vətəndaşı 21 il müddətində həbs etmişlər- o pişik öldürmüşdür. Yalnız pişiyə görə yox, hakimin məntiqi daha dərin olmuşdur. Cinayətkar yalnız pişiyi öldürməmişdir, o ümumiyyətlə xoşagəlməz adamdır. Hakim onun haqqında məlumatları araşdırarkən məlum olmuşdur ki, o 1973-cü ildə dalaşmış, 1986-cı ildə onunla xoşagəlməz hadisə olmuşdur, 1992-ci ildə bir kişini butulka ilə vurmuşdur. Bəli, o bütün həyatı boyu dələduzluq etmişdir. İndi isə arvadının pişiyini öldürmüşdür. Yazıq pişik qorxudan çarpayının altına girsə də bu, sadisti dayandırmamışdır. Tapançadan açılan güllə pişiyin həyatına son qoymuşdur. Əgər bizdə pişiyə görə kiməsə 21 il iş kəsilsəydi, onda bütün ölkə diksinərdi- hətta repressiya illərində belə bizdə bu cür hallar olmamışdır.
 Amerikada türməyə düşənlər üçün bütün qapılar bağlanır, karyera yüksəlişi kəsilir. Bu qeyri-rəsmi baş verir, faktiki olaraq bu belədir. Rusiyada milyondan çox adamın dustaq olması bizi təəccübləndirmir; vərdiş etmişik ki əhalinin yüz mininə düşən hesabı ilə Rusiyada ən çox dustaq var, bunu rusların vəhşiliyi kimi bizə sırıyırlar. Guya sivil ölkədə belə deyil. Amerika sivil ölkə sayılır, ancaq orada dustaqların sayı Rusiyadan daha çoxdur. Pişiyə görə 21 il həbs cəzasıına məhkum olunanda təəccüblü statistikaya rast gəlirik.
 Yula ştatında ər-arvad xəyanətinə görə bir il, nigaha qədərki seks əlaqəsinə görə yarım il türmə nəzərdə tutulur. Merilend ştatında oral seksə görə beş il cəza kəsirlər- ştatda bu qadağan olunmuşdur. Bundan başqa 21 ştatda hakimiyyətin icazə vermədiyi seksə görə 30 gündən ömürlük həbsə qədər cəza almaq olar. “Əgər siz hələ azadlıqdasınızsa, bu sizin xidmətiniz yox, sizin natamamlığınızdır”. Deyəsən özünü sivil hesab edən heç bir dövlətdə insan hüququnun bu cür pozulmasına rast gəlmək olmaz. Amerikada seksual manyakların sayı başqa ölkələrdən xeyli çoxdur. Amerika puritan ölkədir- ancaq məlumdur ki, nəyi isə qadağan edəndə, boğanda o gec-tez üzə çıxır, həm də ən pis və təhrif olunmuş formada üzə çıxır.
 Amerika filmlərində güc işlətmək dəbdədir- baş kəsmək, qan tökmək, işgəncə vermək əsas mövzulardır. Bu filmlərə uşaqlar baxır. Ancaq çılpaq məmə, döş giləsi televizorda göstərmirlər- məhəbətdənsə ölüm nümayiş etdirməyə üstünlük verirlər. Bu riyakar ölkədə uşaq vaxtından adamların hələ lazımınca ifadəsini tapmayan şüurlarına yeridirlər ki, seks zorakılıqdan pisdir. Seksə yox, zorakılığa yol vermək olar- məhz buna görə də burada seksual manyakların sayı çoxdur.
 Amerikada adamların yalnız seksual hüquqları pozulmur. Burada həm də şəxsi avtomobil sahiblərinin hüquqları tapdalanır. Oreqonda və Nyu-Cersidə avtomobil sahiblərinə sərbəst şəkildə öz avtomobillərinə yanacaq doldurmaq qadağandır- sən yanacaq doldurma məntəqəsinə gəlməlisən və kiminsə sənin maşınına yanacaq vurmasını gözləməlisən. Yalnız vətəndaşların sərbəst şəkildə yuyunmasına və mənzillərini təmizləmələrinə hələlik qadağan qoyulmamışdır- yəqin ki nə vaxtsa tozsoran maşın əlində tutulan şəxsi həbs edəcəklər.
 İldən-ilə dərinləşən iqtisadi böhran bu ölkə əhaləsinə ciddi ziyan vurmaqdadır. Təkcə 2009-cu ilin aprel və iyun ayları arası 249 min insan öz mənzillərini itirmək məcburiyyətində qalıblar. İnflyasiyanin getdikcə dərinləşməsi və ölkə əhaləsinin iş yerlərini itirməsi, onların kredit vasitəsilə əldə etdikləri mənzillərinin əllərindən çıxmasına səbəb olmuşdur ki, bu da ölkədə ciddi problemlərə yol açıb. Kreditlərin vaxtında ödəmədiklərinə görə, 2 milyon insan öz mənzillərini itirib və hal hazırda 3 miyon insan da öz evlərini itirmək ərəfəsindədir.
 ÜZÜNÜ QIRXMAYAN QADINLAR, AYAQ DİŞLƏYƏN KİŞİLƏR... ABŞ-a yollanmaq fikrində olan soydaşlarımız bir qədər ehtiyatlı olmalıdırlar. Çünki bu ölkəni təşkil edən 50 ştatın hər birində qəribə, bəzən də əcaib qanunlar və yasaqlar var. Britaniyalı yazıçı Enni Taker Morqan ştatların yerli qanunvericiliklərini araşdıraraq absurd yasaqların siyahısını hazırlayıb. Həmin yasaqların bəzilərini təqdim edirik.
Alabama: Burada saxta bığ vurub kilsəyə getmək və camaatı güldürmək olmaz.
Alyaska: Sığın ovunda olan adamın qulağına nə isə pıçıldamaq olmaz.
Arizona: Kaktus kəsəni 25 il həbs gözləyir.
Arkanzas: Ştatın adını yanlış söyləmək olmaz.
Kaliforniya: Hamamda portağal yemək qadağandır.
Kolorado: Tozsoranı qonşuya vermək olmaz.
Konnektikut: Masaya atanda bir yerdə durmayan duzlu xiyarı satmaq olmaz.
Delaver: Mərclə evlənmək olmaz.
Vaşinqton: Kiminsə dueldən imtina etdiyinə görə onu qorxaq adlandırmaq olmaz.
Florida: Avtomobil dayanacağında fil saxlayan maşın sahibi kimi pul ödəməlidir.
Corciya: Vitrindəki manekenin paltarını çıxarıb geyinmək qadağandır.
Havay: Qayıq sürə bilməyənlər cərimələnir.
Aydaho: Kişi sevdiyi qadına çəkisi 12 kq-dan az konfet qutusunu hədiyyə edə bilməz.
İllinoys: Fransız pudeli cinsli köpəyi operaya aparmaq olmaz.
İndiana: "Pi" əmsalı bütün dünyadakı kimi 3,1415 yox, 4-ə bərabərdir.
Ayova: Bir qolu olmayan pianoçular pulsuz ifa etməlidirlər.
Kanzas: Zolaqlı kostyum geyinmiş kişilərə bıçaq atmaq olmaz.
Kentukki: Hər sakin heç olmasa, ildə bir dəfə çimməlidir.
Luiziana: Protez dişlərlə kimisə dişləmək cinayətdir.
Men: Yanvarın 14-dən sonra evdə bəzəkli yolka saxlamaq cinayətdir.
Merilend: Qabyuyanı yumaq qadağandır.
Massaçusets: Maşının arxa oturacağında qorilla daşımaq yasaqdır.
Miçiqan: Ərin icazəsi olmadan qadın saçlarını kəsərək qısalda bilməz.
Minnesota: Sərçəni tutuquşu kimi satmaq olmaz.
Missisipi: İtə "it paltarı" geyindirməmiş küçədə gəzdirmək qadağandır.
Missuri: Uşaqların dükandan oyuncaq almaları qadağandır.
Montana: Ərə gəlmiş məktubu arvadın oxuması qadağandır.
Nebraska: Şorba bişməyən barda pivə satıla bilməz.
Nevada: Bığlı kişilərin qadınları öpmələri yasaqdır.
Nyu-Hempşir: Qumar borcunu ödəmək üçün əyindəki paltarı çıxarıb satmaq yasaqdır.
Nyu-Meksiko: Üzlərini qırxmayan qadınların küçəyə çıxması qadağandır:
Nyu-York: Liftdə olanda danışmaq, əlləri cütləyib liftin qapısı tərəfə baxmamaq qadağandır.
Şimali Karolina: Səsi olmayanın oxuması yasaqdır.
Şimali Dakota: Ayaqqabılı yatmaq olmaz.
Oklahoma: Başqasının buterbrodunu dişləmək yasaqdır.
Rod-Aylend: Kiminsə ayağını dişləmək cinayətdir.
Texas: Otelin ikinci mərtəbəsindən öküzə atəş açmaq olmaz.
Yuta: Süd içməmək yasaqdır.
Vermont: Qadın protez diş taxmaq üçün ərindən yazılı icazə almalıdır.
Virciniya: Qadını qıdıqlamaq olmaz.
 SEKS HAQQINDA ƏN ABSURD QANUNLAR. Seks haqqında absurd qanunların əksəriyyəti də ABŞ-da qəbul edilib. Bu ölkədə partnyorlar arasındakı münasibətləri “nizamlanmağa” çalışan mənasız qanunlar sizin də nəzərinizə çatdırırıq.
1.Yuta ştatında reanimasiyaya aparılan kişi ilə sekslə məşğul olmaq qanunla qadağandır.
2.Vaşinqtonda icazə verilən yeganə poza arxadan qucaqlamaqladır.
3.Vaşinqtonda bakirə qızla sekslə məşğul olmaq qadağandır.
4.Oreqanoda kişi qadınla sekslə məşğul olarkən qadını söyməsi qadağandır.
5.Vayominq ştatında mağazanın girişində sekslə məşğul olmaq qadağandır.
6.Minnesotda qəbul edilən qanuna görə, qadından pis qoxu gəlirsə kişi onunla sekslə məşğul ola bilməz.
7.Əgər nə vaxtsa Montana ştatına gəlsəniz, bilin ki evin qarşısında, günəş batandan sonra sekslə məşğul olmaq qanunla qəti qadağandır.
8.Nebraska ştatında qəbul edilən qanuna əsasən, otelin yataq otağında ancaq təmiz gecə geyimində sekslə məşğul olmağa icazə verilir.
9.Pensilvaniya ştatında yük maşınının sürücüsü ilə onun maşınında sekslə məşğul olmaq qadağandır.
10.Florida ştatında kişiyə sekslə məşğul olarkən qadının sinəsini öpmək qadağan edilib.

XXXIX yazı: Polislər səfil insanları tutur, türmədə yemək verməmək üçün onları məntəqəyə aparmamağa çalışır, elə oradaca döyüb öldürürdülər

Silahlanmış bank agentləri, daha doğrusu işə götürülmüş quldurlar və “mühafizə agentlikləri” borcu ödəyə bilməyən fermerləri evlərindən çölə ataraq Şimali Amerikanı dolaşırdılar

 Sovet kolxozçularının yaşayışını Şimali Amerikanın- ABŞ və Kanadanın kənd sakinlərinin həmin illərdə yaşadığı reallıqla müqayisə edərkən maraqlı detallar üzə çıxır. Stalin dövrünü götürək. Şimali Amerika ölkələri SSRİ ilə müqayisədə böyük foraya malik olublar. Çox onilliklər ərzində öz ərazilərində müharibə görməyiblər, sərhədlərinə düşmən qoşunları yığılmayıb, aqrar cəhətdən əhali çoxluğu olmayıb. Bundan əlavə Şimali Amerika ölkələrinin Rusiya qarşısında böyük təbii üstünlüyü var- iqlim. İqlim hətta Kanadanın kənd təsərrüfatı rayonlarında Rusiyada olduğundan daha mülayimdir və əkinçilik üçün şərait daha yaxşıdır. Kanadada şimal sayıldığı əhalinin sıx məskunlaşdığı enliklər, Rusiyada cənub sayılır, Amerika düzənlikləri isə rus çöllərindən daha rütubətlidir.
 ABŞ-ın cənub ştatlarında subtropik iqlim şəraitində fermerlər ildə 3 dəfə məhsul toplayırlar. Qış üçün heç bir ot tədarükünə və bunun üçün torpaq istifadəsinə ehtiyac yoxdur, sadəcə heyvanı sahəyə ötür- bununla da iş bitdi. İsti ərazilərdə yaşayan fermerlərin hər şeyi iki həftəyə əkmək, bütün işləri dünyada ən qısa veqetasiya müddətinə sığışdırmaq, sonra yağışlar, şaxta və qar başlayana kimi tez toplamaq üçün əldən-ayaqdan getmələrinə ehtiyac yoxdur. Ev tikmək üçün taxtadan qutu götürüb qoymaq kifayətdir, onu praktik olaraq isitməyə də ehtiyac yoxdur. Rusiyanın iqlimi ilə müqayisədə cənnətdir. Amma gəlin görək bu üstünlüklərə rəğmən Amerika yırtıcı quruluşu öz fermerlərini nə günə salıb? Xalq belə bərəkətli yerlərdə dolanmağa imkan verilibmi?
 Fotoqraf Doroteya Laundj 30-ci illərdə Amerika fermerlərinin həyatından çoxlu şəkillər çəkib. Onun bir şəklə verdiyi şərh belədir: “Bu qadının 32 yaşı var, onlar şaxtalardan sonra sahədə qalmış tərəvəzlərlə və uşaqların öldürə bildikləri quşlarla qidalanırlar, onlar çadırda yaşayırdılar. Uşaqlara yemək almaq üçün çadırı satmalı oldular”. Rəsmi statistikaya görə 4 milyon belə insan vardı, hökumət dairələri nəvazişlə onları "miqrant" adlandırırdı.
 Maraqlıdır ki, 1930-cu ildə ABŞ fermalarının yalnız 13 faizində elektrik enerjisi vardı. Elektrikləşdirmə haqqında dövlət aktı yalnız 1936-cı ildə yaradılmışdı. Ruzvelt hökuməti əl-ayağa düşməli oldu, çünki nədənsə bazar və xüsusi mülkiyyət özü heç nəyi həll edə bilməmişdi.
 Hətta ensiklopediyalarda da qeyd olunduğu kimi, Böyük Depressiya Dövrü Amerikan-Kanada fermerləri üçün “dəhşətli əziyyətlər” dövrüdür. 30-cu illərin əvvəllərində ABŞ-da quraqlıq idi və bu Amerika kəndlilərinə, onların dili ilə desək, fermerlərə çox pis təsir etdi. Müqayisə üçün deyək, 30-cu illərin ortalarında SSRİ-də də güclü quraqlıq var idi və iqlimə baxmayaraq, nəinki heç bir fəlakət baş vermədi, əksinə ölkə dünyada ən sürətli templərlə inkişaf etməyə başladı. Amma quraqlıqdan başqa Amerika kəndliləri üçün daha ciddi müsibət baş verdi- ərzaq mallarına qiymətin aşağı düşməsi. Sadəcə Böyük Depressiya üzündən ABŞ əhalisi kasıblaşdı və daha az yeməyə başladı. Hökumət və banklar fermerlərdən əkini təcili olaraq azaltmağı və artıq ərzağı məhv etməyi tələb edirdi. Bir neçə il sonra (1933-cü ildə) Ruzvelt hökuməti “Yeni kurs” çərçivəsində kənd təsərrüfatı istehsalında “Düzəlişlər haqqında” qərar qəbul etdi. Bu qərar ancaq o fermerlərə ödəniş qaydalarını təyin edirdi ki, əkini ixtisara salır, taxılı torpaqda gizlədir və s. Heyrətləndiricidir, deyilmi? Həmin zamanda ölkədə on milyonlarla insan aclıq çəkirdi, minimum yüz minlərlə insan aclıqdan və ya lazımi qədər qida qəbul etməməkdən ölürdü, bunların yanında isə dövlət mühafizə altında ərzaq məhv edirdi.
 Steynbek bunun necə baş verdiyini belə təsvir edir: “Vaqonlarla apelsinlər torpağa tökülürdü. İnsanlar bir neçə mil yol gedirdilər ki, atılmış meyvələri yığsınlar, amma bu tamamilə yol verilməzdir... Milyonlarla ac meyvələrə ehtiyac duyur, qızılı apelsin dağlarına isə kerosin tökürlər... Paravozlardakı kofeni yandırırdılar. Qarğıdalıları odun əvəzinə yandırırdılar, deyirdilər ki, o daha çox isti verir. Kartofları çaylara tökür və sahil boyunca mühafizəçilər yerləşdirirdilər, yoxsa aclar hamısını yığacaqlar. Donuzları kəsir və əti torpağa basdırırdılar, qoyun torpaq çürüntü ilə qidalansın. Bu elə bir cinayətdir ki, buna ad vermək mümkün deyil. Bu elə bir dərddir ki, bunu heç bir göz yaşı ilə dəyişmək mümkün deyil. İnsanlar əllərində torla gələrək çaydan kartofları tuturlar, amma mühafizəçilər onları qovurlar... Kəsilən və xəndəklərdə üzəri əhənglə örtülən donuzların səsini eşidirlər. Üfunətli şirənin yuxarıdan aşağı sürüşdüyü apelsin dağlarına baxırlar. Və insanların gözündə məğlubiyyət var. Acların gözündə qəzəb böyüyür...”
 Maraqlıdır ki, bu aclıq məhz Amerikada məhz hökumət səviyyəsində törədildiyi, təşkil olunduğu halda heç kim bu barədə bircə kəlmə də danışmağa cəsarət etmir. Heç kim “cinayətkar qeyri-insani rejim”, “qeyri-effektiv iqtisadiyyat” haqqında səs-küy salmır, amma fakt faktlığında qalır. ABŞ-da 30-cu illərdə aclıqdan nə qədər insan öldüyünü gizlədirlər. Ən ağır il olan 1932-ci il üçün statistik məlumatlar məhv edilmişdir, rəsmi olaraq, guya həmin dövr üçün hesabatlar “tərtib edilməyib”. Aydın görünür ki, 30-cu illərdə ABŞ-da milyonlarla insan ölmüşdür. Yaşa və cinsə görə piramidanın analizləri 5-7 milyon insanın demoqrafik  uçurumunu göstərir, bunların isə çox hissəsini, aclıqda olduğu kimi, uşaqlar təşkil edir. Amma bunlar dolayı qiymətlərdir, həqiqi məlumatlar gizlədilir.
 ABŞ-da bu faciə haqda söhbət açanlara məhkəmədən kənar divan tuturdular, 60-cı illərə kimi “kommunist agentlər” və “sovet şpionları” kimi türmələrə salırdılar.
 Orada daha bir bəlanın- torpağın kütləvi yararsızlaşmasının səbəbi vəhşi istismardır. Əkin olmadığından yarasızlaşmış torpaqları külək sovurmağa başladı. Fermerlər düz 4 nəsil boyunca “bizdən sonra nə olursa-olsun, lap dünya dağılsın” prinsipi, kapitalizm üçün adi olan bir prinsip ilə torpaqdan hər şeyi sordular. Bu gün həyatın sənə bəxş etdiyi hər şeyi mənimsə, sabahı fikirləşmə, bu gələcək nəsillərin problemidir, qoy onlar özləri bunun fikrini çəksin. SSRİ-ni dağıdarkən bizə dedilər ki, əgər torpaq kolxoza yox, kəndliyə məxsus olsa, o torpağın qayğısına qalacaq. Amma torpağın katastrofik şəkildə yararsızlaşması məhz ABŞ-da baş verdi, SSRİ-də deyil. Təcrübə göstərdi ki, ən yaxşı torpağın qeydinə qalan planlı iqtisadiyyat quran və cəmiyyəti düşünən insandır, eqoizmdən kor olmuş axmaq dardüşüncəli sahibkar yox!
 Xüsusi mülkiyyət və “demokratiya” dövründən cəmi 3 il keçdi ki, sahibkar fermerlər və yerli hökumət hərəkət etməyə başladılar və cəmi bir ildən sonra (1934-cü ildə) eroziyaya səbəb olan fəaliyyətləri məhdudlaşdıran və tarlaların yerinə çəmənlik yaratmaq üçün ştat hakimiyyətinə vəsait ayırmağa imkan verən ilk qanunverici qərar, yəni “Otlaqlar haqqında qərar” qəbul olundu. Düzdür, bu vaxt ərzində 20 faiz fermerlər öz yerlərini tərk etmiş, köçüb getməli olmuşdular. Fermerlərin əksəriyyəti banklara borclandılar və “bazarın görünməz əli” tab gətirməyənləri məhv etməyə başladı. Silahlanmış “bank agentləri”, daha doğrusu işə götürülmüş quldurlar və “mühafizə agentlikləri” fermerləri evlərindən çölə ataraq Şimali Amerika çöllərini dolaşırdılar.
 Həmin illər ABŞ-da ailələrin 25%-dən çoxunun heç bir gəlir mənbəyi yox idi. Adam soruşmaq istəyir: “Bəs onda niyə kolxoz sistemini söyürsünüz?” Axı Sovet kolxozlarında əhalinin cəmi 20 faizi kasıb yaşayırdı, amma onların da xırda gəlir sahələri vardı, acından ölən yox idi. Dünyanın ən zəngin ölkəsi adlandırılan ABŞ-ın isə 25 faiz əhalisi aclıq və safələt içində can verirdi. Amma sən demə SSRİ-də şərait cəhənnəm imiş, ABŞ-da isə sadəcə təbii çətinliklər olub.
 On milyonlarla müflisləşmiş ümidsiz insan digər rayonlara qaçırdılar, düşünürdülər ki, orada yaşamaq daha asandır. Həmin dövrə qədər çoz az əhali sıxlığına malik olan Kaliforniya bu şəkildə insanlar tərəfindən məskunlaşdırıldı. Kimin bəxti gətirirdi daxmalarda və ya xeyriyyəçilik yataqxanalarında yaşayırdı, kimin bəxti az gətiridi çadırlarda, çoxları isə küçələrdə yaşayırdı. Uşaqlar milçək kimi soyuqdan donurdular. Valideynləri aclıqdan və xəstəlikdən ölən uşaqların sayı günü-gündən çoxalırdı. 13-14 yaşlı uşaqlar təsadüfi iş üstündə dava edərək, dilənərək, oğurluqla məşğul olaraq, xəbərsiz ölərək və itkin düşərək əmtəə vaqonlarının üzərində illərlə ölkəni gəzirdilər.
 O zaman SSRİ-də pulsuz tibbi təminat və təhsil vardı. “Demokratiya məşəli”ndə hər şey sadə və bazar sayağıdır: uşağının sağ qalmasını istəyirsən- ödə. Yeri gəlmişkən, maraqlıdır, həmin amerikan kəndlilərinin uşaqlarının təhsili vardımı? Onlardan neçəsi professor, akademik, həkim, general, böyük dövlət xadimi oldu? Doğrudanmı heç biri? Axı SSRİ-də belə hadisələri saymaqla qurtarmaq olmaz. Dövlət uşaqlara təhsil verib karyera yüksəlişini təmin edirdi.
 Həmin vaxt Sovet Dövləti xalq enerjisindən və entuziazmından coşduğu halda, Amerikanı və bütün Qərb dünyasını ümidsizlik və çarəsizlik hissi bürümüşdü. Bu Stalin təbliğatının uydurmaları deyil, hətta amerikalılar da özləri haqda bunu açıq şəkildə yazırlar.
 ABŞ və Kanadada Böyük Depressiya Aclığını yaşamış yaşlı nəsil o illəri böyük ağrı-acı ilə xatırlayırdılar. Onlar həmin illərdə aclıqdan, lazımı qədər yeməməkdən və xəstəlikdən xeyli sayda tanışlarının və qohumlarının öldüyü haqda xəbər verirlər. İnsanlar əmtəə qatarlarınıın üzərində getməyə çalışaraq, çarəsiz halda ölkəyə səpələnmişdilər. Polislər onları tuturdular və vəhşicəsinə döyürdülər, sonra türmədə yemək verməmək üçün onları məntəqəyə aparmamağa çalışırdılar. Maykl Lukas “Karpat dağlarından Kanadaya” kitabında xatırlayır ki, polis aclıqdan taqətdən düşmüş insanları çox vaxt ölənə kimi döyürdü. “Demokratiyanın dayağında” buna görə heç kim məsuliyyət daşımırdı. Çox insan qatarın damından yıxılmışdı və yerindəcə şikəst olmuşdu və ya öz ölümünü qatarın təkərləri altında tapmışdı. Çoxu qışda şimal ştatlarında və Kanadada soyuqdan donub ölmüşdü. Çox vaxt onları heç qəbiristanlığa kimi aparmırdılar, elə yaxınlıqdaca basdırırdılar. Nə qədər belə bədbəxtin öldüyünü heç kim bilmir.
 “Qırmızıdərililərin” və zəncilərin vəziyyəti daha qorxunc idi. Zəncilər arasında işsizlik 66% təşkil edirdi, “qırmızıdərililəri” heç işə də götürmürdülər. Tanrı bilir, nə qədər qaradərili ölmüşdü, onları heç saymırdılar da.
 Ruzveltin “Yeni kurs” tədbirlərinin tətbiqindən sonra işlə təmin edilə bilinməyən işsizləri kütləvi halda əmək düşərglərinə tikanlı məftillərin arxasına qovdular. Törətdikləri cinayətlərə görə məhkəmələr tərəfindən məhkum edilmiş QULAQ məhbuslarından fərqli olaraq, əmək düşərgələrinin məhbusları heç bir cinayət törətməmişdilər. Bəs demokratiya, insan hüquqları necə oldu? Prezumpsiyadan ağız dolusu danışan kim idi? Yeri gəlmişkən, sənaye üçün müəyyən edilmiş qiymətləndirmə üzrə əmək haqqı alan QULAQ məhbuslarından fərqli olaraq, onlar adətən heç bir maaş da almırdılar.
 İri şəhərlərdəki xeyriyyə təşkilatları 30-cu illərin əvvəllərindən evsiz-eşiksizlər üçün pulsuz şorba paylamağa başladılar. Çox vaxt növbələr kilometrlərlə uzanırdı, hamıya kifayət etmirdi. Bu pulsuz yeməkxanalar çox vaxt insanları aclıqdan xilas edən yeganə ümid yeri idi. Şorbanı heç də yalnız insansevərlikdən paylamırdılar, az sonra məlum oldu ki, insana bir boşqab şorba vermək, ümidsiz insanın oğurluq və ya talan edərək yaratdığı problemlərlə üzləşməkdən daha asandır...
 Amerikan fermerleri haqda mif həddən artıq şişirdilib. Varlılıq dərəcəsinə görə fermalar çox müxtəlifdir. Fermer statusunun özü baş ağrısından başqa heç nəyə qarantiya vermir. Fermerin ən böyük üstünlüyü yaxşı evdə yaşamasıdır, çünki bu ev öz torpağında və adətən öz ailənin gücü hesabına qurulur. Şəhərdə sənin özünə ev tikməyinə imkan verməyəcəklər ki, inşaatçı lisenziyan yoxdur. Odur ki banklara öz şəxsi evin olsun deyə soyğunçu ipoteka ödəmək lazım deyil. Bununla belə, köhnə taxta evciklərdə yaşayan ailələr də çoxdur. Kanada fermalarında isti sortirlər bir neçə onillik əvvəl yaranmışdır, əvvəllər belə rahatçılıq haqda heç nə eşitməmişdilər. İndi əkinçilik risklərinin dövlət sığortası sistemi yaranıb (əvvəl bu haqda heç söz də gəzmirdi), amma fermerlərçün ən pisi orta məhsuldur, çünki, buna heç bir kompensasiya düşmür, amma banklara kredit və vergi ödəmək vacibdir. Və bütün bunlar indi, 21-ci əsrdə olur, 70-80 il əvvəl isə hər şey başqa cür idi.
 Tədqiqatçısı Keri Mak-Vilyamsın amerikan “kənd idilliyası” haqqında xarakterik “Çətin vəziyyətdə olan Yer” adlı nadir kitabı nəşr olunub. İlk Sovet kolxozlarının yarandığı dövrdə həmin “amerikan fermer cənnəti” necə görünürdü? Müəllif yazır: “Minlərlə “keçi rançosu” adlandırılan komalar, yəni keçi otarmaq üçün az da olsa yararlı torpağı olan fermalar yaranır. Evciklərin çoxunun heç bir şəraiti yoxdur. Yeşiklər, taburetlər və skamyalar stulu əvəz edirlər. Bu yoxsulluğun açıq yara kimi görünən həddidir. Belə şəraitdə infeksion xəstəliklər geniş yayılmışdır. Tibbi xidmət demək olar ki, tamamilə yoxdur. Ara həkimliyi inkişaf edir”.
***
 Həmin illərdə digər dövlətlərin də problemləri vardımı? Nə qədər istəyirsiz. Əsrarəngiz iqlim belə kifayət deyil, düzgün sosial sistem lazımdır. Meksika kəndlilərinin yoxsulluğu fantastik dərəcədə idi. İngiltərədə, Fransada, İrlandıyada da çox pis yaşayırdılar. 30-cu illərdə Polşada həqiqi aclıq var idi, xeyli insan ölmüşdü. Yeri gəlmişkən, o vaxtki Qərbi Ukrayna sakinlərinin müasir nəsilləri bunda xüsusilə Sovet Hakimiyyətinin bilavasitə kütlüyünü günahlandıraraq, 30-cu illərin əvvəllərində aclıq yaşamış qohumlarının söylədiklərini qəzəblə xatırlayırlar. Amma həmin vaxtlar Qərbi Ukrayna SSRİ-yə aid deyildi, ABŞ-da olduğu kimi pulsuz şorbanın heç də hamıya paylanmadığı Polşaya aid idi.
 Mixail Şaturin İsrail, oradakı kəndlilərin necə yaşaması və hətta 30-cu illərdə deyil, müharibədən sonrakı firavan illərdə kapitalizm şəraitində kəndlilərin həyatı haqda maraqlı faktlar yazmışdır. “Yenidənqurma” zamanı və sonralar “pis” sovet kolxozları və “yaxşı” israil kənd təsərrüfatı kommunaları haqda çox şeylər söylədilər. Bu kommunalar əlverişli iqlim şəraitində qurulurdu, amma ilk illər orada həyat çox ağır idi. “Könüllü üzv olmaq” haqda yalanlara baxmayaraq, kommuna üzvləri özləri etiraf edirdilər ki, onların çoxunu ora daxil olmağa İsrailin ilk illərinin aclığı məcbur etmişdi. İctimailəşdirilmənin kolxozlarda olduğundan da yüksək dərəcədə olması “yəhudilərin hamısının qardaş olduğuna” görə deyil, ağır zamanların nəticəsidir. Orda nizam belə idi: əgər kommuna üzvünə varlı bir amerikan dayısı gödəkcə göndərirdisə, o zaman həmin kommuna üzvü ona ildə 2 dəfə çatmalı olan paltarı almırdı, əgər kimsə miras qəbul etsəydi, onu birbaşa ümumi qazana verirdi. Təsəvvür edirsiz, əgər kolxozçular aldıqları mirası kooperativə versəydilər nə isterikalar dolaşardı. İsrail kommunalarına gəldikdə isə- hər şey belə olmalı idi!

Makdonaldzın sirri

XL yazı: Fastfud məhsulları ilə qidalanma insanda ürək və bəzi xroniki xəstəliklərə, xərçəngə tutulma riskini artırır

Makdonaldzın fastfud yeməkləri sağlamlığınıza təhlükədir

 AMERİKADAN “XƏSTƏ QİDALANMA MƏDƏNİYYƏTİ”. Tez hazırlanan yeməklərə hələ Qədim Romada rast gəlinmişdir. Belə qidaları əlüstü, ayaqüstü yeməklər və ya müasir dillə desək, fastfud adlandırırlar. “Fast-food” termininə ilk dəfə 1951-ci ildə Merriam Vebsterin lüğətində rast gəlinib. Mənbələrdən məlum olur ki, 1920-ci ildə Amerikada əlüstü yeməklərin biznesinə başlanılıb. 1921-ci ildə Kanzas ştatında “White Castle” kompaniyası hamburger satışı ilə məşğul olub. 1940-cı ildə isə bu kompaniyaya ən böyük rəqib olan Makdonaldz yaradılıb. Hazırda fastfud məhsullarının ticarəti ilə məşğul olan ən böyük şirkətin dünyanın 119 ölkəsində 30 000-dən çox restoranı fəaliyyət göstərir. Son dövrlərdə isə Amerikada, eləcə də bir çox dünya ölkələrində sağlamlıq üçün zərərli olduğuna görə Makdonaldz şəbəkələrinin qidalarını boykot aksiyaları keçirilir.
 Xarici ölkələrdə daha çox kasıb təbəqələr üçün nəzərdə tutulan fastfud məhsullarına Azərbaycanda orta təbəqə üstünlük verir. Xüsusilə şəhər ortamında belə qidaların ticarəti ilə məşğul olanların sayı çoxdur. Çoxlari bilmir ki, ürək, şəkər, təzyiq, xolesterol və yaddaş zəifliyinin yaranma səbəbləri fastfud məhsullarıdır. Mütəxəssislər dünyanı cənginə alan xərçəng, həzm sisteminin pozulması kimi xəsətliklərin yaranma səbəbini əlüstü yeməklərlə qidalanmaqda görürlər.
 Bir müddət bundan öncə Ümumdünya Səhiyyə Təşkilatı məktəblərdəki fastfud qidalanmadan narahat olduğunu bildirmişdi. Sübut olundu ki, hazır qidalar və təbii şirə adı ilə satılan kimyəvi qatqılar uşaqlarda piylənmə xəstəliyi yaradır. Bu xəbərdarlıqdan sonra bir çox ölkələrdə məktəblərdə fastfud qidalanma qadağan edildi.
 Amerikada aparılan bir araşdırmadan isə bəlli olub ki, yerli şagirdlər gündəlik enerji ehtiyaclarının 40 faizdən çoxunu kimyəvi şəkərli içkilərdən alırlar. Çünki orta məktəblərdə ucuz qiymətə qazlı içkilər və hazır yeməklər təklif edən avtomat mağazalar var. Amerikadakı bu vəziyyətə görə Fransa məktəblərində şəkərli, qida dəyəri az, kalorisi çox yemək və içki satan avtomat maşınlar qadağan edildi. Azərbaycanda da anoloji qərarla məktəblilərin qidalanması nəzarətə götürülüb.
 Ümumiyyətlə, fastfud qidalanma insanlarda piylənmə, bağırsaq keçməzliyi, mədə xorası, allergik xəstəliklər kimi bir çox problemə səbəb olur. Təhlükəli maddələrdən ibarət yağda qızardılmış GMO-lu kartof, sıçan geni vurulmuş tərəvəz və göyərtilər, kişilik potensialını məhv etməyə belə qadirdir. “Tez-bazar” hazırlanan Amerikan tipli qidaların tərkibindəki kimyəvi və fiziki dəyişikliyə uğramış qarışıq maddələr bədənin müqavimətini zəiflədir, xəstəlik qarşısında aciz qoyur. Həftədə 3-4 dəfə fast-fudla qidalanan kişilərin hər 3 nəfərindən 1-i spermatozoid tərkibinə görə digər normal qidalanan kişilərdən dəfələrlə geri qalır.
 Bəli, hər dəfə Makdonaldzlarda qıda qəbul edərkən xərçəng xəstəliyini satın alırıq. Fastfud məhsullarındakı yağlar sintetik, ən yaxşı halda heyvan mənşəlidir. Çoxunda doymuş yağ vardır. Bu da insanda ürək və bəzi xroniki xəstəliklərə, xərçəngə tutulma riskini artırır. İnsan orqanizminə vurulan zərərli təsir bununla bitmir.
 Fastfud restoranlarında yeyilən süni qida məhsullarının tərkibində A, C vitaminləri və Kalsium olmur. İnsan orqanizminin sağlam olması üçün gündəlik bu vitaminlərin qəbul edilməsi əsas şərtlərdən biridir. Belə vitaminlərin qəbul edilməməsi katarakt, ürək, eləcə də digər xroniki xəstəliklərə tutulma ehtimalını artırır.
 Türkiyədə kürd firmaları tərəfindən hazırlanmış orqanizm üçün zərərli yağlarda qızartma üsulu fastfud restoranlarında tez-tez istifadə edilir. Təbii ki həmin yağlarda məhsul bir-iki kərə deyil, dəfələrlə bişirilir. Bu yağların tərkibi 10-12 saatdan sonra dəyişir. Adi onu götürək ki, qızartma zamanı yağdakı E vitamini və zülallar yanır, təhlükəli birləşmələrə çevrilir. Zərərli və qeyri-sağlam qidalanma nəticəsində isə orqanizmdə xərçəng yaradan hüceyrələrin inkişafı sürətlənir. Yağda qızardılmış qidalardan tez-tez istifadə etdikdə isə həzm orqanları xərçəng xəstəliyinə asanlıqla tutula bilir.
 Fastfudla birlikdə istehlak edilən Koka-kolanın, qazlı içkilərin nədən hazırlandığı barədə internetdə kifayət qədər məlumat var. Bu içkilər insan orqanizmində ciddi problemlərin yaranmasına səbəb olur.
 Həddindən artıq kofein qəbulu (fastfudlardakı kofe təmiz kofe deyil) əsəbilik, yuxusuzluq gətirir, qan təzyiqində yüksəlmə riskini artırır. Tərkibində kofein olan maddələr dəmirin bədəndən sorulmasının qarşısını alır.
 Mütəxəssislər qeyd edirlər ki, ayaqüstü bəslənmədə yeməklərə uzunömürlü və tamlı qalmaq üçün kimyəvi rəng və dadvericilər, antibakterial və s. kimi qatışıq maddələr vurulur. Belə qatışıqlardan yerində və normasında istifadə edilməməsi xərçəngə tutulma riskini dəfələrlə artırır. Beləliklə, uşağınızı sevindirmək üçün aldığınız fastfud məhsulları onun gələcəyini məhv edir. Fastfud sənayesinin hədəfi də elə məhz uşaq və gənclərdir. Uşaqları cəlb etmək üçün əsasən məşhur cizgi filmlərinin surətlərindən də istifadə edilir. Cizgi filmlərində, reklamlarda belə qidaların qəbul edilməsi tez-tez göstərilir. Bir çox fastfud restoranlarında uşaq menyuları belə vardır. Fastfud məhsulları inkişafda olan uşaqlar üçün xüsusilə zərərlidir. Heyvan və ya transgen mənşəli yağlarda qızardılmış məhsulları mütəmadi qəbul edən uşaqlarda həzm sistemi xəstəlikləri, sümük boşluğu daha çox özünü göstərir. Fastfud məhsullarından tez-tez istifadə edən ailələrin uşaqlarında yaddaş zəifliyi və qavrama qabiliyyəti aşağı səviyyədə olur. Onlar yetkinlik dövründə “kökəlmə bəlası”na düçar olurlar. Uşaqlar çox yedikləri üçün deyil, zərərli qidalar yedikləri üçün xəstələnirlər.
 Hazır ət sularının və şorbaların tərkibində MSG-monosodium glutamat adlı dadverici qatışıqlar vardır. MSG- Monosodium glutamat (E621) kiçik yaşlı uşaqlar üçün daha çox zərərlidir. Bu maddənin körpə və azyaşlı uşaqların qidasında istifadəsi qadağan edilmişdir. Həddindən çox MSG qəbulu insanlarda baş ağrısı, ürək bulanması, ishal, tərləmə, sinənin göynəməsi, boyun arxasında yanma və s. yaradır.
 Təəssüf ki ABŞ-ın “sürətli yemək- fastfud” mədəniyyəti getdikcə bizi də əsarəti altına alır. Bu gün Amerikadan başlayan qeyri-sağlam qidalanma dəhşətli nəticələri ilə bəşəriyyəti sual qarşısında qoymaqdadır. Bütün mənfi nəticələrinə baxmayaraq, insanlarımız hələ də süni yeməklərlə özlərini zəhərləyirlər. Amerikanın “xəstə qidalanma mədəniyyəti” hər il minlərlə insanın canını almaqda davam edir.
***
 İndi isə bəzi incəliklərə qayıdaq. 1970-ci ildə amerikalılar bu yeməyə 6 milyard dollar bir ildə xərclədilər, 2001-ci ildə isə 110 milyarddan çox. Bu yüksək təhsildən, kompüterlərdən, avtomobillərdən artıqdır. Kitablardan, filmlərdən, jurnallardan, qəzetlərdən, video və musiqidən gələn ümumi gəlirdən də çoxdur.
 Makdonaldz bu gün ildə 90% yeni iş yerlərinə cavab verir. Hər il kompaniya milyon insanı icarəyə götürür. Lakin ən böyük işverən kompaniya ən aşağı məvacib verir. İmmiqrantlarla isə məsələ daha betərdir. Hər 8-ci amerkalı nə vaxtsa Makdonaldzda işləyib. Reklamlarına dünyadakı bütün markalardan daha artıq xərc çəkilir.
 Hər gün amerikalı 4 yetkin insan fastfudda nahar edir. Fastfuddan heç bir yana qaçmaq olmur, fərq etmir, sən ora gündə 2 dəfə girməlisən və heç olmasa hamburger dişləməlisən. Orta amerikalı hər həftə 3 hamburger və 4 porsiya kartof yeyir. Makdonaldz ən çox kartof, donuz və mal ətindən işlədir, toyuq isə yalnız “Kentukki frayed çiken”dən nisbətən azdır. Makdonaldz üçün xüsusi olaraq “Mister MD” adlanan iridöşlü toyuq törədilib. Ağ döş ətindən məhşur “Çiken Maknaqets” hazırlanır. Bu, bütün toyuq sənayesini dəyişdirdi. Toyuqları 20 il öncəki kimi tam halda deyil də hissələrə bölərək satmağa başladılar.
 Makdonaldzın qızıl tağları (işarəsində olanlar) psixoloq Luis Çeskinin fikrincə, freydist işarədir. Bu, Makdonaldz anacığının “bir cüt böyük döşləri”dir.
 96% məktəb yaşına çatmamış amerikalı uşaqlar Ronald Makdonaldzın kloununu dərhal tanıyırlar. Bundan daha artıq məhşurluq yalnız Santa Klausa aiddir.
 Hamburgerlər konveyerə düşən zamanda amerikalılar Şərqi Kaliforniyanın görünüşünü yollar şəbəkəsi ilə dəyişdirərək Qərbdə avtomobillərlə məskən salırdılar. 1940-ci ildə Los-Ancelesdə milyon maşın vardı: 41 ştatdakından daha artıq. Məhz ilk dəfə Kaliforniyada ilk motel və fastfudun atası olan “drayv-in” adlı yolkənarı restoran açıldı. Sürücüləri işıqlı neon lampalar və “karhops” adlanan (sifarişi götürərək birbaşa maşına gətirən yol ofisiantları) qısa yubkalı qızlar tovladırdı. 50-ci illərdə “drayv-in”lər dəhşətli dərəcədə məhşur idi. Onlarla bərabər hətta “Ailəvi maşında dua et” adlı kilsələr də çıxmışdı.
 Böyük depressiya zamanı Hollivudda iş tapmaq üçün Kaliforniyaya Riçard və Moris Makdonaldz qardaşları gəldi. Studiyalarda dekorasiyalar hazırlamaqla onlar bir az pul qənaət etdilər və kinoteatr açdılar. Kinoteatr onlara uğur gətirmədi və qardaşlar dəbdə olan biznesə müraciət etməyə qərar verdilər. Onların “Makdonald brazers byürqer bar drayv-in” ilə hotdoqları daha qazanclı oldu.
 40-ci illərdə qardaşları tez-tez iş yerlərini dəyişən ofisiantlar, yaxşı aşbaz axtarışları və alıcı yeniyetmələr tərəfindən qırılan boşqablardan almaq çox bezdirdi. Alıcı yeniyetmələrin özləri belə onları bezdirmişdi.
 Makdonalzlar dükanlarını 3 ay bağladıqdan sonra yenidən açdılar. Lakin hər şey başqa cür idi. Böyük qrillər yerləşdirib, menyudan bir neçə şey çıxardaraq orada yalnız çəngəlsiz və bıçaqsız yeyilə biləcək yeməkləri saxladırlar. Çini qabları isə kağızla əvəz etdilər. İlk dəfə mətbəxdə konveyerləşdirmə üsulundan istifadə etdilər: bir işçi kotletləri bişirirdi, digəri isə onları bulkalara yerləşdirirdi. İndi bütün hamburqerlər yalnız bir içliklə hazırlanırdı: ketçup, soğan, xardal, iki turşuya qoyulmuş xiyar. Reklam şüarında belə deyilir: “Təsəvvür edin ki, heç bir ofisiant, heç bir qabyuyan, heç bir sürücü yoxdur. Özünəxidmət!” Əvəzində hamburgerlərin qiyməti iki dəfə ucuzlaşdırıldı və alıcı əlindən dinclik yox idi.
 Qardaşlar işə cavan oğlanları götürməyə başladılar, düşünərək ki cavan qızlar zəhlələri getdiyi yeniyetmələri cəlb edirlər. Təxmin düzgün çıxdı. Növbələr artdı və bir müddət sonra qəzetlər yazmağa başladı: “Axır ki işləyən ailələr öz uşaqlarını restoranda yedizdirə bilərlər”. Qeyri-professional Riçardın özü kafenin dizaynını hazırladı. Uzaqdan yaxşı görünməsi üçün restoranın üstündə neon lampalarla işıqlandırılmış iki böyük tağlar (arka) yerləşdirdi. Bu yolla bizim dövrün yeni bir nişanı meydana çıxdı.
 Rəqiblərin ağzı açılı qalmışdı. Bir müddət sonra ölkədə “Bizim restoran Makdonaldz kimidir” yazısıyla obyektlər açılmağa başladı. İdeya bir dükançıdan digərinə keçirdi. Bütün bu kafelərdə hazırki fastfud nəhəngləri yarandı. Makdonaldzlar isə 1960-cı ildə 250-dən artaraq 1973-cü ildə 3000 oldular.
 Şəbəkələr ilə bütün Amerikanı əhatə etməsində bacarıqlı biznesmen Rek Krokun köməyi oldu. Əvvəllər caz-musiqiçi olan Krok sonradan boş-boş şeylər satmağa başlamışdı. Makdonaldz restoranlarına nəzər yetirən Krok anladı ki, bunlarla bütün dünyanı fəth edə bilər. Makdonaldz qardaşları çox da təkəbbürlü deyildilər. İldə yüz min gəlir götürürdülər, böyük evləri və 3 kadillakları vardı, və heç səyahət etməyi sevmirdilər. Bu səbəbdən də onlar Krokun istəyən hər kəsin yeni kafe açmaq təklifinə razılıq verdilər.

Makdonaldzın sirri

XLI yazı: Fastfudlarda işləyən bir çox işçilər doğma kafelərində özləri üçün şəxsən nəsə hazırlamayana qədər heç nə yemirlər

Makdonaldzın fastfud yeməkləri sağlamlığınıza təhlükədir

 İlk öncələr Makdonaldz açmaq 950 dollar idi. Bu gün isə 500 000. Krok isə “Makdonaldz korporeyşn”ın təsisçisi oldu. Uşaqları qidalandırmaq və uşaqlarla qidalanmaq. Makdonaldz qardaşları bütün işləri ailələrə istinad edirdi- Krok isə bir az da irəli gedərək malı uşaqlara satmağı öyrəndi. Biznesdən öncə bütün şəhəri “Çessne”sində gəzərək məktəblərin harada olduğunu öyrəndi.
 70-ci illərin ortaları Amerika “bebi-bum”un qızğın çağlarında idi, lakin bununla belə Makdonaldz ailələr üçün hələ də təmiz və rahat istirahət yeri olaraq qalırdı. Artıq hər bir uşaq özüylə nəinki iki valideynini, həmçinin də nənəsi və babasını da gətirə bilirdi. Krok isə yemək sənayesində deyil, şou-biznesdə işlədiyini təkrar etməyi sevirdi. Rəngli təpəciklər, şarlı hovuzlar, kloun Ronald (60-cı illərdə teleproqram vasitəsilə çıxmışdı) və parlaq bağlamadakı yeməklər uşaqları valeh edirdi.
 ABŞ-da hazırda “Makdonaldzların” 8000, “Byurqer Kinqlərin” isə 2000 oyun meydançaları var. “Meydançalar uşaq, uşaqlar valideyn, valideynlər isə pul gətirirdilər”. Hər ay bura Amerikanın 90% nəsli gəlir. Meydançalardan və kloundan başqa onları “Həppi Mil” (Xoşbəxt yemək) adlı yeməyə daxil olan hamburger və kola ilə birgə verilən oyuncaqlar da cəlb edirdi. Oyuncaqlar isə seriya ilə hər bir yeni çıxan cizgi filmi və ya filmdən sonra buraxılır, onları kolleksiyaya yığmaq istəyirsən. “Bini bebi”nin yumşaq oyuncaqları 1997-ci ildə 10 gün ərzində 100 milyon ədəd satıldı.
 Nəticədə müasir uşaq hamburger yeyir və 30 il öncə ilə müqayisədə həmişəkindən 3 dəfə artıq kola içir. Amerikada kolanı hətta 2 yaşlı körpələr belə içir. Bu gün Krokun taktikasını bir çox kompaniyalar istifadə edir və anlayırlar ki uşaqlar uğurlu alıcı təbəqəsi sayılır, hansı ki məşğul valideyinlər vicdan əzabı ilə dolu daha çox pul xərcləyirlər. Böyük hesabla, bütün fastfud sənayesi uşaqlar üzərinə hesablanıb. Bu isə eyni anda uşaqları qidalandıraraq uşaqlarla qidalanmaqdır: bu kafelərdə əsas işçi gücü isə yuxarı sinif şagirdləridir. Hər üç işçidən ikisinin 20 yaşı yoxdur. Onlar sadə işlər görərək çox aşağı məvacibə işləyirlər.
 1958-ci ildə Makdonaldzda yeməyin hazırlanmasına və müştərilərlə davranışa aid 75 səhifəlik ilk təlimat kitabı çıxdı. Bu gün həmin kitab 750 səhifədir və onu “Makdonaldzın incili” adlandırırlar. Fastfudda işçi axını 400%-ə qədərdir. Adi işçi kafedən 4 ay sonra gedir. İşçilər arasında kasıb ailələrdən yeniyetmələr və immiqrantlar var, əsasən də Latın Amerikasından, hansılar ki ingilis dilində yalnız menyudakı yeməklərin adlarını bilirlər. Az məvacib və əməyin qorunmaması “komanda ruhu”nun yaranmasına əngəl olur. Artıq çoxdan Makdonaldzın menecerlərinə tabe olanlara onların əvəzsizliyi haqqında illüziyalı təriflər yağdırmasını öyrədirlər. Hər halda, bu məvacibin qaldırılmasından daha ucuzdur.
 Cavan personallarda travmatizm böyüklərdən iki dəfə çoxdur. Hər il öz kafelərində 200 000 insan şikəst olur. Bundan əlavə, fastfudlar çox zaman məhz orada işləmiş və ya işləyən yeniyetmələr tərəfindən soyğunçu hücumlara məruz qalır. Hər ay işdə 4-5 nəfər ölür. 1998-ci ildə ABŞ-dakı restoranlarda ölən ofisiantlar polis zabitlərindən daha çox idi.
 Los-Ancelsdəki fastfudlardakı video yazılar göstərdi ki, yeniyetmələr yeməklərə tüpürür, barmaqları ilə yalayır, burunlarındakını sürtür, qidalarda siqaret söndürür, əllərindən yerə salırlar. 2000-ci ilin mayında Nyu-Yorkdakı “Byurqer Kinq”dən üç yeniyetmə 8 ay ərzində yeməklərə tüpürüb və işədikləri üçün məhkəməyə verilmişdilər. Mikserlərdə tarakanlar yaşayır, gecə isə kəsəyənlər donu açılmaq üçün saxlanılan hamburgerlərin üstünə çıxır. Məlumdur ki, fastfudlarda işləyən bir çox işçilər doğma kafelərində özləri üçün şəxsən nəsə hazırlamayana qədər heç nə yemirlər.
 CƏNAB KARTOF. Aydaho ştatının qeyri-rəsmi devizi: “Bizdə yaxşı kartof və… belə, başqa heç nə. Lakin ən yaxşı kartof!”. Hələ 20-ci illərdə bu diyarda isti günlərlə, soyuq gecələrlə və yüngül vulkanik torpaqla yanaşı kartof supersənayesinin təməli qoyulmuşdu.
Məhsulu təxmin etmək lazım idi. O zamanlar amerikalılar kartofu mürəbbə, bişirilmiş şeylərlə və ya püre kimi yeyirdilər, lakin tədricən hazırlanma üsulunu 1802-ci ildə ABŞ prezidenti Ceffersonun Fransadan gətirdiyi “fri” kartofuna olan sevgi hər yerdə yayılmağa başladı. Uğurlu kartof fermeri Cey Ar Simplot dövrünün nəbzini tuta bilirdi. Tezliklə onun kimyaçıları tezdondurma texnologiyasını həyata keçirtdilər. Simplot 1953-dən başlayaraq dondurma dilimləri (falları) satmağa başladı. İlk zamanlarda lazımi qədər alıcı tapa bilməməsinə görə özü də şübhələndi. Həmin zamanlarda isə Rey Krok üçün kartof başağrısı idi. Elə o zaman Krok hamburgerlə nisbətdə məşhurluqda geri qalmayan kartofu Simplotan almaq qərarına gəlir. Kafeyə gələnlər bunu xoşladılar. Daha doğrusu, onlar heç nəyin fərqinə varmadılar. Əvəzində qiymətlərin qəfil aşağı enməsi “frenç fray”a məşhurluq gətirdi: onu demək olar ki, 8 dəfə daha çox tükətməyə başladılar. Simplot isə rahat yolla Amerikanın ən varlı və böyük torpaq sahiblərindən biri oldu. Bu qoca multimilyarder kauboy şlyapasında gəzir, Makdonaldzda yeyir və “Mr. Spud” (Cənab Kartof) nömrəli linkolnunda gəzir.
 ŞAM YEMƏYİNDƏ NƏ İLƏ QİDALANIRSANSA, FAKTİKİ OLARAQ, ÖZÜNÜ ONUNLA DA QIRXIRSAN. Makdonaldzın kartofunun dadı hər kəsin xoşuna gəlir. Əvvəllər o, yalnız öz bişirildiyi yağdan ibarət idi. On illərlə bu, 7% pambıq yağı və 93% mal yağının qarışığı idi. 1990-cı illərdə insanlar xolesterunə qarşı mübarizəyə başladılar və fastfudlar 100% bitki yağına keçidlər. Lakin dadı ki əvvəlki tək saxlamaq lazım idi! Əgər siz bu gün Makdonaldzdan bişirilən yeməklərin hazırlanması haqqında məlumat alsaınız, siyahinin sonunda “təbii aromatizasiya” ifadəsini oxuyacaqsınız. Bu, Makdonaldzda hər şeyin niyə belə dadlı olması ilə bağlı hərtərəfli izahdır. FASTFUD EYZENHAUER ERASINDA TEXNOLOGİYALARIN HEYRƏTLƏNDİRDİYİ “HƏYATI KİMYA İLƏ YAXŞILAŞDIRAQ” VƏ “ATOM- BİZİM DOSTUMUZ” KİMİ ŞÜARLARIN ZAMANINDA MEYDANA GƏLİB. KARTOFLARIN VƏ HAMBURGERLƏRİN RESEPTİNİ KULİNARİYA KİTABLARINDA DEYİL, “QİDA SƏNAYESİNİN TEXNOLOGİYASI” VƏ “QİDA MÜHƏNDİSLİYİNDƏ AXTARMAQ LAZIMDIR. Demək olar ki, kafelərə daxil olan bütün ərzaqlar dondurulmuş, konservləşdirilmiş və ya qurudulmuş halındadır və bu kafelərin mətbəxləri çətin sənayə prosesinin son mərhələsi olur. Belə sadə bir qida yüz dəfəyə parçalanır. Orada yediklərimiz son 40 ildə daha çox dəyişib, nəinki ondan əvvəlki 40 000 ildə. HAMBURGERLƏRİN HƏM DADI, HƏM DƏ Kİ QOXUSU NYU-CERSİNİN BÖYÜK KİMYA ZAVODLARINDA HAZIRLANIR. Aldığımız 90% ərzaqlar ilkin emaldan keçirilir. Lakin konservləşdirmə və dondurulma qidanın ilkin dadını öldürür. Bu səbəbdən də son 50 ildə fastfud kimyəvi zavodlar olmadan yaşaya bilməzdi.
 Dad sənayesi məxfidir. Aparıcı amerikalı şirkətlər heç zaman nə öz ərzaqlarının gizli düsturlarını, nə də ki, əsas alıcılarının adlarını açıqlamazlar. Səbəb isə odur ki, fastfud kafelərinə gələnlər oranın əla mətbəxi və mahir aşbazları olduğunu düşünməlidir.
 İNƏKLƏR KİMLƏRİ YEYİRLƏR? Kavboylar və rançolar Qərbi Amerikanın ikonaları idi. Lakin onların yarım milyonu son 20 ildə mal-qarasını satdı və peşələrini dəyişdirdi. Bütün ət sənayesini fastfudlara işləyən korporasiyalar öz əllərinə aldı. Hər şey dəyişdi: inəklərin qidalandırılmasından tutmuş qəssabın məvacibinə qədər. Ət kombinatında işləmək Amerikada ən təhlükəli peşə oldu: hələ rəsmi məlumatlar ildə 40 000 yaralanmanın olduğunu göstərir. ABŞ-dakı ət kombinatları saatda 400 cəmdək emal edir, eyni anda Avropada bu, 100-dən çox deyil. Aşağı məvacibə görə burada yalnız immiqrantlar işləyir.
 Lakin dəyişən təkcə mal kəsimi prosesi deyil. O, dəyişmiş ət sənayesinin uğursuz zəncirdə sonuncu halqadır. Fermerlərin inəkləri düzgün olaraq, ot ilə qidalanırdılar. Böyük fastfudların ət kombinatları üçün nəzərdə tutulan inəklər isə kəsilməklərinə üç ay qalmış böyük sürülərlə xüsusi meydançalara qovulurlar, harada ki onları taxıl və anaboliklərlə yemləyirlər. Bir inək 3000 funtdan çox taxıl yeyə və 400 funt çəki yığa bilər. Bu halda ət daha yağlı olur, məhz qiymə üçün daha uyğun bir şəkildə.
 Taxılın qiyməti məhz bu dəhşətli səbəbə görə ağırlaşır. 1997-ci ildə inək vəhşiliyə ilə bağlı ilk həyəcan təbili çalınır- AMERİKADAKI MAL-QARANIN 75%-İ QOYUNLARIN, İNƏKLƏRİN VƏ HƏTTA HEYVAN SIĞINACAQLARINDAKI İT VƏ PİŞİKLƏRİN QALIQLARI İLƏ QİDALANIRDILAR. TƏKCƏ 1994-CÜ İLDƏ ABŞ-IN İNƏKLƏRİ 3 MİLYON TOYUQ QARIŞIĞI YEDİLƏR. 1997-ci ildən sonra isə rasionda donuzlar, atlar və toyuq hinlərindən qalmış qırıntılar (opilka) qaldı.
 DİQQƏT: QİYMƏ! XX əsrin əvvəllərində hamburgerlərin etibarı çox pis idi. Onlar kasıbların təhlükəli yeməyi hesab olunurdu və zavodların qarşısında arabalarda və ya yarmarkalarda satılırdı.
“HAMBURGER YEMƏK- HƏR BİR HALDA, ZİBİL QABINDAN QİDALANMAĞA BƏRABƏRDİR” -o zamanlar qəzetlər belə yazırdılar. Kotletlə bulkanın şöhrətini artırmağa isə 20-ci illərdə “Ağ qəsr” adlı şirkət müəssər oldu. Onlar görünüş üçün öz qrillərini kütlə qarşısında nümayiş etdirirdilər. Daha sonra Makdonaldzın “drayv-in”ləri və ailə siyasəti özünü çatdırdı. Hamburgerlər hər kəs üçün ideal uşaq yeməyi sayılırdı: asan çeynənilir, əldə tutulması rahatdır, doyurucu və ucuzdur.
 Hamburgerlərin ən pis qurbanları da məhz uşaqlar oldu. 1993-CÜ İLDƏ SİETLDAKI “CEK İN ZE BOKS” ADLI FASTFUDDA QİDALANAN UŞAQLARDAN 700-DƏN ÇOXU XƏSTƏLƏNDİ, 6-SI İSƏ ÖLDÜ. 8 İL ƏRZİBNDƏ BUNA BƏNZƏR İNFEKSİYA YARIM MİLYON İNSANI TUTDU. YÜZLƏRLƏ YOLUXMUŞ İNSANLAR MƏHZ HAMBURGERİN TƏRKİBİNDƏKİ QİYMƏLƏRDƏ YERLƏŞƏN KOLİBAKTERİYALARDAN MƏHV OLDULAR.
 0157H7 kolibakteriyasını ilk dəfə 1982-ci ildə aşkar edə bildilər. O, adi bakteriyanın bağırsağında mutasiya edir və onun daxili qişasını darmadağın edən zəhər ifraz edir. Xəstələnənlər 5%-i dəhşətli ağrılarla ölürlər, bunun qarşısında antibiotiklər gücsüzdür.

Makdonaldzın sirri

XLII yazı: “Onlar şüurlu şəkildə insanlara zərərli yeməklər verirlər”

Makdonaldzın fastfud yeməkləri sağlamlığınıza təhlükədir

 Kolibakteriyaların fövqəladə dözümlülüyü var- turşuda (kislota), xlorda, duzda, şaxtada, hər cür suda, həftələrcə piştaxtada qalırlar, orqanizmi yoluxdurmaq üçün isə onlardan cəmi beşi bəsdir. Kolibakteriyalara göldə üzərək və yoluxmuş xalça üzərində oynayaraq tutulmaq olar.
 Bu mutant Amerika inəklərində on illərdir ki yaşayır. Lakin mal-qaranın yetişdirliməsi və kəsilməsində edilən dəyişikliklər onun yayılmasına ideal şərait yaratmışdır. İnəklərin qidalanmasını orta əsrlərdəki çirkab çayların axdığı şəhərlərdə olan hala bərabər tutulur. Ət kombinatlarında dərilər ayrılan zaman isə peyin qalıqları və çirkab ətə düşür. Bu səbəbdən də mətbəxdəki bir tikə çiy ət qorxulu təhlükədir. MİKROBİOLOQLARIN TESTLƏRİNİN NƏTİCƏLƏRİ ONU GÖSTƏRİR Kİ, ADİ MƏTBƏX ÇANAĞINDA OLAN NƏCİS MİKROBLARI UNİTAZDAKINDAN ÇOXDUR. UNİTAZA DÜŞMÜŞ YERKÖKÜNÜ YEMƏK YAXŞIDIR, NƏİNKİ MƏTBƏX ÇANAĞINA DÜŞMÜŞ.
 Qiymə ilə iş daha pisdir. Araşdırmalar göstərdi ki, mal-qara qiyməsinin 78,6%-da nəcis vasitəsi ilə yayılan mikrob var. Qida zəhərlənməsi ilə bağlı tibb ədəbiyyatları evfemizmlərlə boldur: “kolibakteriya formalarının səviyyəsi”, “aerob (bakteriyanın növüdür) sayı”...  LAKİN BU SÖZLƏRİN ALTINDA SADƏ BİR İZAH DURUR Kİ, NƏ ÜÇÜN HAMBURGERDƏN XƏSTƏLƏNMƏK OLAR: ƏTDƏ PEYİN VAR!
 Vəziyyət isə bir də ona görə gərgindir ki, qiymənin müasir səviyyədə emalı zamanı hamburgerdəki ət onlarla, hətta yüzlərlə inəyin ətindən təşkil olunur. Kolibakteriya olmadan belə orada kifayət qədər yoluxucu mikroblar var. HƏR GÜN AMERİKADA 200 000 İNSAN QİDA ZƏHƏRLƏNMƏSİNDƏN ƏZİYYƏT ÇƏKİR. Onlardan 900-ü xəstəxanaya düşür və 14-ü ölür.
 BUTERBRODLAR İNSANLARI DƏYİŞDİRİR. Ekssentrik yapon milyarderlərindən biri Den Futjita Makdonaldzı öz ölkəsinə bu sözlərlə çəkib gətirdi: “Əgər biz min il hamburger və kartof yesək, daha hündür olacayıq, dərimiz ağaracaq, qarabuğdayıdan sarışına çevriləcəyik”. Həqiqətən də hətta yaponlar, və digər Makdonaldzın müştəriləri cəmisi bir neçə il müddətində şişmana çevrilirlər. 54 milyon amerikalı şişmanlıqdan əziyyət çəkir, 6 milyon isə superşişmandırlar- onlar normadan 100 fut (45 kq) artıq çəkiyə malikdirlər. Heç bir millət tarix boyu bu sürətlə kökəlməmişdi.
 Belə isə, fastfudun porsiyaları artmaqdadır. “Vendi” şəbəkəsi “üçqatlı” hamburger təklif edir. “Byurqer Kinq”- “Böyük amerikalı” adlı buterbrod. “Hardi”- “Monstr”. “Makdonaldz”- “Biqmak”lar. Qazlı suların qəbulu 4 dəfə artıb. Əgər 50-ci illərdə kolanın ənənəvi sifarişi 230 qram idisə, indi “uşaq” porsiyası 340 q, böyük isə 900 q. İnsanlar yağa və şəkərə oturub.
Yağlanma- Amerikada tütün çəkməkdən sonra ölüm miqdarına görə ikincidir. Hər il ondan 28 min insan ölür. Avropalılarda fastfudu daha çox sevən ingilislərdə yağlanma iki dəfə artıb. Yaponiyada isə ənənəvi dəniz məhsulları və tərəvəz pəhrizlərinə görə kökəlmə heç zaman olmurdu, lakin bu gün onlar da amerikalılar kimidirlər.
 Fastfudları buraxdıqları malların üzərindəki məlumatlandırıcı nişanlarında kökəlmə ilə bağlı xəbərdarlığın olmamasına görə günahlandırırlar. Bu yaxınlarda Nyu-Yorkdan olan bir qrup şişman sürətli qidalanma şəbəkəsini “onlar şüurlu şəkildə insanlara zərərli yeməklər verirlər” deyə məhkəməyə veriblər.
***
 Erik Şlosserin “Fastfud milləti” adlı kitabında bütün dünyadakı makdonaldz stolları silkələnib. Bir neçə il jurnalist Şlosser sürətli qidalanma sisteminin nəinki pəhrizi keçməsini, Amerikanın mənzərəsinin dəyişməsini və daha sonra bunun başqa qitələrə necə yayılmasını araşdırıb.
 O, ətin haradan gəldiyini (buna görə də inək qiyməsi yeməyi dayandırdı), qızardılmış kartofun niyə belə dadlı olduğunu və piştaxtalarda satılmayan hamburgerin əsl qiymətini bilir. Bütün bunları kitabında göstərən Şlosser hələ də qəzəbli amerikalı qida sənayesi akulalarını qovmaqdadır. Qəzetlərdə isə misal üçün, belə rəylər almağa başladı: “Yarım saat bu kitabla baş-başa qalın, ən yaxşı pəhrizi alacaqsınız” (“Sandi Herald”) və “Bu mütaliə Şvarsnegeri vegeteriana çevirməyə bəs edər” (“Sietl Uikli”). Erik Şlosserin kitabında Makdonaldz haqqında tükürpədici faktlar toplanmışdır.
 “Beynəlxalq dadlar və ətirlər” şirkətinin zavodlarından birini ziyarət etməmişdən öncə Şlosser şirkətin istehsalı olan ərzaqların adlarını söyləməyəcəyi ilə bağlı imtiyaz imzaladı. O, çörəyin, cipsin, krekerlərin dadına cavabdeh olan “yüngül qəlyanaltılar” laboratoriyasında oldu. Qənnadı- orada dondurma, konfetlər, pirojnalar və diş məcunları “hazırlanır”; haradan ki “düzgün” pivə və “100%-lik” şirələr gəlir, ora içki laboratoriyasıdır. Çiyələyin qoxusu- ən azı 350 kimyəvi pereparatdır. Ən çox boyaq maddələrin və dadlı əlavələrin edildiyi isə qazlaşdırılmış içkilərdir. Yeməyə təravətli otdan tutmuş yuyulmamış bədənə kimi bütün qoxuları vermək olar (!).
 Yeri gəlmişkən, “təbii” və “süni” aromatizasiyalar arasındakı fərq məsələsi absurddur. Hər ikisi yüksək inkişaf etmiş texnologiyaların sayəsində eyni bir yerdə hazırlanmış tərkib hissəsindən ibarətdir. Sadəcə birincilər təbii ərzaqla reaksiyaya məruz qalır, ikincilər isə tamamilə süni surətdə “yığılır”. Ərzaqların dadından əlavə, qoxularını belə “Byutiful”, “Esti Lauder, və “Trezos”, “Lankoma” şirkətləri də daxil olmaqla dünyanın 10 ən tanınmış 6 ətiri ilə hazırlayır. Həmçinin də sabunun, yuyucu vasitələrin, şampunların və bu kimi digərlərinin qoxusu.
Bütün bunların hamısı bir prosesin nəticəsidir. Şam yeməyində nə ilə qidalanırsansa, özünü onunla da qırxırsan.
 Sübut olunub ki, dadlı yemək şəxsiyyət kimidir, həyatın ilk illərində formalaşır. Balaca uşaqlar fastfudda yeyirlər, və bu, onların bütün həyatları boyu “xoşbəxt yemək” olur!
 BƏS NƏ ETMƏK OLAR? Şlosser qəti surətdə uşaqlar üçün reklamları qadağan etməyi, saxlanılma şərtlərini və mal-qara rasionunu dəyişdirməyi, daha diqqətlə əti yoxlamağı, uşaq əməyinin istismarının qarşısının alınmasını, fastfud və ət zavodlarında işləyənlərin məvacibinin artırılmasını təklif edir. Lakin onun ən qiyamçı şüarı budur: vəziyyət dəyişilməyənə kimi fastfud almayın!
 Yəhudi kapitalistlərinin amerikanlara sırıdığı “sevimli” yeməyə hücumdan sonra iveroalien mətbuat həmişə olduğu kimi, Şlosseri iqtisadi avam, gicbəsər və faşist adlandırmağa başladı. Makdonaldzın rəsmi şəxsləri “hazırki Makdonaldzın bu kitab ilə ümumi heç nəyi yoxdur” söyləyirlər. “O bizim adamlara, bizim işimizə və yeməklərə yalan danışır”.
***
 Makdonaldzdan alındığı gün normal olaraq təzə görsənən “Happy Meal” menyusundan bir qidanı Selli Devis adlı şəxs altı ay müddətində incələmişdir (görüntülər internetə yerləşdirilib). İlin yarısı müddətində Selli Devis hər gün fotosunu çəkərək uşaqların bu sevimli yeməyində fray və burgerin necə dəyişdiyini müşahidə edib. Bununla da o, qəbul etdiyimiz fastfud qidalarının insan bədəni üçün nə dərəcədə ziyanlı olduğunu göstərməyə çalışıb. Bu “həppi mil” alındığı gün təbii ki normal olaraq təzə görsənir. Evdə bir rəfə qoyaraq hər gün “həppi mil”ə tamaşa edən Selli şok içindədir. Maraq üçün itlərinə uzatdığı bu yemək o qədər dadlı görsənirdi ki, hətta itləri belə onu yemək istəyirdilər.
 Təcrübə aparmaq fikri ilə yeməyi aprelin 10-da aldığını və evə gətirdikdən sonra necə xarab olduğunu müşahidə etmək istədiyini deyən Sellinin sözlərinə görə, onun Makdonaldzı seçməyinin əsas səbəbi məhz evinə yaxın olması idi, yoxsa bu təcrübəsi üçün ona Nyu-Yorkda yerləşən digər fastfudlardan da ala bilərdi, yəni əsas bir fərqi yox idi.
 Maraqlısı bu idi ki təcrübənin ikinci günündə yeməkdən artıq heç bir qoxu gəlmirdi. Nə ilk təravətli qoxusu, nə də ki xarab olan ərzaq qoxusu. İtlər belə rəfin ətrafında yeməyin qoxusunu hiss etmirdilər deyə dövrə vurmağı dayandırmışdılar.
 Məlum oldu ki təcrübədən 4 ay keçəndən sonra da nə kartofda, nə də ətdə heç bir dəyişiklik yox idi, yalnız ətin rəngi çörəkdə zolaq əmələ gətirib və heç də təbii halından çox fərqlənmirdi. Bildiyimiz kimi, ənənəvi yeməklər tez bir zamanda xarab olduğu halda,- Makdonaldz qida məhsulları heç vaxt xarab olmur!
 Adətən ət istisna olmaqla, çörəyin və kartofun normalda bir neçə gün sonra kifləndiyini görməyə öyrəşən Devis şok içində qabda olanlara baxırdı. Nə kartofda, nə də ki çörəkdə düz 2 həftə keçməsinə baxmayaraq, heç bir kiflənmə, heç bir fərqlilik yox idi.
Bundan sonra aldığı yeməkdə nəsə bir problem olduğunu düşünən Devisin sözlərinə görə, fraylar tədricən nisbətən büzüşməyə başlasa da, ətin özündə heç bir dəyişiklik olmur, əvvəlki kimi təzə görsənirdi. Həftələr artıq aylarla əvəz olunurdu. Və altı ayın sonunda yeganə dəyişiklik ətin və çörəyin tamamilə bərkiyərək daş kimi olması idi. O, RƏFDƏN GÖTÜRDÜYÜ BU YEMƏYİ İTLƏRİNƏ UZATSA BELƏ, ARTIQ ONLAR DA BUNU YEMİRDİLƏR.
 Qeyd edək ki, təcrübəni aparan qadın özü vegeteriandır və sırf maraq üçün fastfudda satılan bu yeməyi alıb: “Mən burada həqiqətən, heç bir qorxulu nəsə görmədim, çünki adi maraq üçün bunu etmişdim. Həmçinin qorxmaq üçün bir səbəbim də yoxdur; səbəb o zaman olardı ki mən ətyeyən olardım! Nə üçün ətin olduğu çörəkdə kif göbələyi olmadı? Çünki normal yolla hazırlanmır! Çörəkdə biodegredasiyanın nə üçün getmədiyini soruşduqda isə, Makdonaldzın nümayəndəsi Danya Pround bu çörəyin hazırlanmasında qeyri-adi heç nə olmadığını, sadəcə qeyri-ənənəvi yolla hazırlandığını dedi”.
 Belə. Hətta həmin yeməyi Bruzo adlı nənəsi götürərək daha bir ilin tamamı üçün necə dəyişəcəyini müşahidə etmək üçün saxladı.))
 Bu cür fastfudlar insanları nəinki şişmanlığa, həm də bədənində bioloji proseslərin pozulmasına da səbəb olur. Bütün bunları görərək hələ də imperialist bir ölkənin dünyadakı insanların sağlamlığına necə zərər vurduğunu bildiyiniz halda, elə məhz özünüz də bu məhsullardan qəbul edirsinizsə, o zaman sağlamlığınızın dəyərini bilmədiyiniz anlamına gəlir. Gəlin, sağlam yaşamağa ən azından cəhd edək!
 Sonda ABŞ hərbi analitiki Ralf Petersin (o həm də yəhudi politoloqu Bernar Lyuisin ideyaları əsasında ərsəyə gəlmiş məşhur “Böyük Yaxın Şərq” xəritəsinin müəllifidir) çoxmənalı adı olan “Bitməz konflikt” kitabındakı fikirlərini xatırlatmaq yerinə düşərdi: “Xalqları fəth etmək üçün əvvəl Hollivud filmləri və Makdonaldz hamburgerləri göndərilir, dalınca isə ABŞ bayrağı gəlir, lazım olanda isə güllə və bombalar işə salınır”.

ABŞ qida korporasiyaları dünyaya virus yayır

XLIII yazı: Tərkibində xərçəng yaradan maddə olan “Coca-cola” ilə insanlar uzun illərdir zəhərlənirlər

Mağazalara şəkər tozu adı ilə zəhərli maddə satılır

 COLA BÖCƏKDƏN HAZIRLANIR. “Baku Coca-Cola Bottlers Ltd” şirkəti istehsal etdiyi məhsulların tərkibini açıqlamaqdan israrla yayınmaqda davam edir. Bu səbəbdən də, şirkətnin ölkəmizdə istehsal etdiyi “Coca-Cola”, “Fanta”, “Sprite”, “Freska”, “Bonaqua” içkilərinin tərkibi barədə əldə heç bir informasiya yoxdur.
 ABŞ-ın Kaliforniya ştat məhkəməsinin qəbul etdiyi qərarına görə, “Coca Cola” və “Pepsi Cola” içkilərinin tərkibindəki karamel boyasında olan “5-metilimidazol” maddəsi insan orqanizmi üçün çox təhlükəli maddə, yəni kanserogendir. Qeyd edək ki, ABŞ-ın Elmin Uğurlarının Cəmiyyətin Maraqları üçün İstifadə Təşkilatı ötən ilin fevralından bəri ammonium-sulfat tərkibli karamel boyalarından istifadənin yasaqlanmasına çalışır. Xərçəng xəstəliyi yaradan bu maddədən istifadə “cola” həvəskarlarını dəhşətli təhlükə altına qoyub. Bununla bağlı bir sıra faktlar mövcuddur. Məsələn, tibb təşkilatları tərəfindən hazırlanmış, istehsal prosesində genetik modifikasiyalı inqridientlərdən istifadə edən şirkətlərin siyahısında “Coca-Cola”, “Pepsi-Cola” istehsal edən şirkətlərin də adları var.
 “Соса-Соla”nın tərkibində qadağan olunmuş komponentin olmasını firma özü də gizlətmirdi. Məhsulun etiketində şəkər, fosfat turşusu, kafein, karamel və karbonatdan başqa bu günə qədər naməlum olan bir maddənin də varlığı qeyd olunur. Aparılan araşdırmalardan bəlli olub ki, bu ekstrakt təbii “karmin” boyası və ya “koşenil” ərzaq əlavəsidir. “Koşenil” əlavəsi qırmızı boya böcəyindən əldə edilir. Yeyinti sənayesində onu karmin turşusu da adlandırırlar və E-120 beynəlxalq indeksi ilə tanınır.
 Dünyanın hər yerində “Coca-cola” özünün ənənəvi aqressiv reklam siyasətini bütün gücü ilə davam etdirməkdədir. Maraqlı bir nüans da bu reklamların əsasən gənc auditoriyaya ünvanlanmasıdır. Adi halda ağlı başında olan normal şəxs tərkibini bilmədiyi şübhəli mayeyə pul verməz və onu içməz! Lakin gənclərin və yeniyetmələrin bilik səviyyəsi, həyat təcrübəsi az olduğundan bu kateqoriya hədəf qrupu kimi seçilib.
 Təəssüf doğurucu bir məqam da ondan ibarətdir ki, qeyri-rəsmi hesablamalara görə, adambaşına düşən “Cola” istehlakına görə Azərbaycan keçmiş Sovet məkanında 1-ci yeri tutur. Mili genefondumuza ağır zərbələr vuran Coca-cola, Pepsi-cola və s. bu kimi içkilərdən imtina etməyə əsas verə biləcək faktlar indiyədək də az olmayıb. “Cola” içkilərinin qatı paraşokdan və süni kimyəvi maddədən hazırlandığını şirkətin Bakıdakı zavodunda çalışanlar da təsdiq edir.
 Maşın ustaları paslanmış vintləri açmaq üçün üzərinə "Coca-Cola" və "Pepsi-Cola" tökürlər. Bir fincan “cola”nın içərisinə atılmış ətin 5-10 dəqiqədən sonra nə hala gəldiyini görmək üçün uzağa getmək lazım deyil. Lakin ölkəmizdə hətta öz körpələrinə bəh-bəhlə “cola” içirdən ziyalılara çox rast gəlirik.
 Son tibbi araşdırmalara görə, “Coca-cola”nın mütamadi istifadəsi zəiflik və əzələlərin iflic olmasına da səbəb olur. Belə ki İngiltərə xəstəxanalarının birində aparılan araşdırma nəticəsində “Coca-cola”dan istifadə edən şəxslərin qanında potasium maddəsi aşkar edilib. Həkimlər qanda potasiumun əmələ gəlməsinə səbəb olan sözügedən içkinin insan bədəninə bir çox mənfi təsir etdiyini bildiriblər. Araşdırmada iştirak edən mütəxəssislər 4-5 litr “Coca-cola” içən avstraliyalı kəndlinin ağçiyər xərcəngi xəstəliyinə tutulduğunu müəyyən ediblər. Həkimlər “Coca-cola”dan istifadə edən şəxslərdə şəkər, mədə-bağırsaq, diş və sümük xəstəliklərinə daha çox rast gəlindiyini də deyiblər.
 Bir sıra alimlər iddia edirlər ki, bu içkilər qlobal eksperiment xarakteri daşıyır. İnsanlarda sonsuzluq, impotensiya və s. ağır xəstəliklərə gətirib çıxarır, genetik səviyyədə mutasiyaya rəvac verir. Bir sıra ölkələrdə satışı qadağan edilən belə içkilərin “tabe olmayan” ölkələrdə nədən daha çox və daha ucuz satıldığı da maraq doğurur.
 ŞƏKƏR, YOXSA ZƏHƏR? 1977-ci ildə “Gi.Di.Sarl” şirkətinin o zamankı rəhbəri olan Donald Ramsfeld öz laboratoriyalarında tədqiqat apartdırdı və nəticədə aspartam adlı az kalorili şəkər tozu ixtira edildi. O adi şəkərdən 200 dəfə şirindi. Bu şirinləşdirici toz protein əsaslı iki amin turşusunun birləşdirilməsi nəticəsində ixtira edilmişdir: asparin və fenilin, metil qrupunun maddələrinin əlavə olunması zamanı.
 Toz o qədər zərərli bir təsir yaradırdı ki, məhsullara nəzarət üzrə Federal Agentlik belə onun istifadəsini qəti surətdə qadağan etdi. Əlavə təcrübələrin keçirilməsi nəticəsində aydın oldu ki, metil qrupu həzm prosesində parçalanaraq ən güclü zəhər olan metanol yaradır.
 Cənab Ramsfeldi isə laborator təcrübələrin nəticəsi çox az maraqlandırırdı. Yaxın dostu Ronald Reyqan prezident seçiləndən sonra öz gəlirli planını işə sala bildi. Qida məhsullarına nəzarət edən Federal Agentliyinin rəhbəri dəyişdirildi (Reyqanın şəxsi xahişi ilə) və bu vaxta kimi qadağan olunmuş zəhərli toz, şəkərin əvəzinə qida məhsullarına əlavə olunmağa tam yararlı sayıldı. Artıq bu gün “Svit ənd Lov”, “Nutrasvit”, “Equl” adlı şəkər əvəzləyici paketlərə Amerika, Avropa və Asiyanın bütün restoranlarının qənddanlarında rast gəlmək olur. Toz paketinin arxa hissəsində aşağıda xırda hərflərlə yazılmışdır: “Diqqət! Heyvanların üzərində təcrübələrdə kanserogen maddə aşkar edilmişdir”.
 İstehsalçıları isə paketin arxa hissəsində yazılan yazı qəti maraqlandırmır. Əsas odur ki o şəkərdən daha ucuzdur. Buna görə hal-hazırda “Svit ənd Lov”, “Nutrasvit”, “Equl” və buna bənzər şirinləşdicilər 5000-dən çox (!) qida növünə əlavə edilir, dünyanın 106 ölkəsinə ixrac edilir. Onlar hər şeydə mütləq istifadə olunur, xüsusən də üzərində “Dietik” və “Az kalorili” yazılan qida və qazlı içkilərdə. Əsasən Amerika şirkətlərinin lisenziyası ilə hazırlanan kola, pepsi və digər şirinləşdirici qazlı içkilərin tərkibinə qatılır. Bu şəkər əvəzləyicisi bir sıra yoqurtların, konfetlərin, qənd lopalarının, şərbətin bir çox növlərinin istehsalında, dondurmanın və bir sıra şirniyyat növlərinin hazırlanmasında da istifadə olunur. Reklamların verdiyi elanlara görə, bu şəkər əvəzləyicisinin üstünlüyü onun az kaloroli olması və ya heç kalorisizliyidir.
 Bu yerdə bizim oxucu istehzalı bir gülüşlə soruşa bilər: “Bəs biz acından ölməliyik?”. Maraqlısı odur ki, bu şəkər əvəzləyicisi Qida Məhsulları üzrə Administrasıya və Amerika Tibb Assosasiyası tərəfindən bəyənilib: “İstifadəsinə icazə verilmişdir”. Reklamlarda bu sahə üzrə bir sıra diplomlara sahib olan insanlar çox xoş bir təbəssümlə amerikalıları inandırmağa çalışırlar ki, bu şəkər əvəzləyicisinin heç bir zərəri yoxdur.
 Həmin müəmmalı şəkər əvəzləyicinin kütləvi istifadəsindən sonra (qida və qazlı içki məhsullarında) insanlarda müxtəlif xərçəng xəstəliklərinin miqdarı kəskin artmışdır: beyin xərçəngi (12%), mədə və bağırsaq (9%), xroniki bağırsaq və bir sıra ayrı xəstəliklərin inkişafı sürətlənmişdir. Beş il müddətində isə diabet xəstələrinin sayı iki dəfə artmış və hesablamalara görə, artmaqda davam edir. Həmçinin piylənmədən əziyyət çəkən uşaqların və yeniyetmələrin sayı da iki dəfə çoxalmışdır.
 1980-ci illərin sonlarında nevroloji xəstəliklər dalğası amerikalıları sarsıtdı; baş ağrıları, güclü depressiya vəziyyətləri, yüksək təzyiqlə bağlı kütləvi şikayətlər artdı. Epilepsiya ürək keçmələri milli miqyasda genişləndi. Təxminən hər altıncı amerikalı gipoklesimiyanın gündəlik tutmalarına məruz qalırdı, davranış uyğunsuzluqları meydana çıxırdı. 1977-ci ildən 1989-cu ilə qədər olan müddət arasında xəstəxanalara harmonal balansın pozulması ilə müraciət edən xəstələrin sayi 1,8 dəfə də artmışdı. Amerikalılar bir neçə anlaşılmaz xəstəlikdən müalicə olunmağa başlamışdılar.
 Hər səhər ofis işçilərinin əksəriyyəti yeməklərinə, tərkibinə şəkər əvəzləyicisi əlavə olunmuş məhsulların istifadəsi ilə başlayır. Beynin ac qalması siqnalları öz işini görür və siz işə çatan kimi yenidən ac olduğunuzu hiss edirsiz. Axı səhər yeməyində kifayət qədər şəkər ala bilməmisiz. Tam olaraq işdə beyninizi işlətmək alınmır. Şəkər çatmadısa təzyiqin kəskin enməsi də müşahidə olunur. Bunu aradan qaldırmaq üçün böyük şəhərlərdə iş yerlərində şirniyyat, konfet və içkilər yerləşdirilmiş avtomatlar qoyulub. Əgər insanda şəkər çatmırsa o zaman o istər-istəməz bir sıra ağlasığmaz hərəkətlər də etməyə başlayır. İnsanlar Ramsfeldin icad etdiyi şəkər əvəzləyicisinə narkotik kimi otururlar.
 Şəkər əvəzləyicisi əlavə olunmuş qidaların qəbulundan sonra beyinə avtomatik siqnallar gedir və müəyyən vaxtdan sonra aclıq hiss edirsən. Beyin isə öz növbəsində bu siqnalları yaddaşa verir. Bu siqnallar qıcıqlandırıcılar nəticəsində gəlir: bu tip qida məhsullarının satıldığı restoran ve müəssisələrin olduğu ərazilərdə tanış, əfsunlayıcı qoxunun, ətirin yayılması nəticəsində. Bir sıra makdonaldz, türk tipli amerikan yeməkxana və restoranları yadda qalan dad, güclü spesifik qoxu yaradan məhlulların laboratoriyalarda hazırlanmasına milyonlarla dollar pul xərcləyirlər. Bizə satılan hamburgerlərin ətinə də həmin şəkər əvəzləyicisindən vurulur. Həmçinin bunlar mütləq kola ilə, fast-fud yeməklərlə, xüsusi olaraq Makdonaldz şirkəti üçün hazırlanan souslarla verilir.
 İndi isə gəlin bəzi məqamları aydınlaşdıraq. Şəkər əvəzləyicisi əlavə olunan məhsulları istifadə etdikdən sonra orqanizmdə nələr baş verir. Elmi araşdırmalar sübut edir ki, fenilin maddəsi orqanizmə düşdükdən sonra tərlə birlikdə orqanizmdən çıxmır. Xüsusilə uşaqlarda bu cür qidaların müntəzəm istifadəsi bir sıra xəstəliklərin ölümlə nəticələnməsinə də gətirib çıxara bilər. Təbii ki insan bu qidaları digər qidalarla növbəli şəkildə qəbul edə bilirsə, müəyyən qədər də olsa bu zəhər orqanizmindən xaric olunur. Yox əgər gün ərzində 3 dəfə, ya da daha artıq şəkər əvəzləyicisi olan qidalardan istifadə edirsə, o zaman orqanizm tamamilə zəhərləmiş olacaq və xəstəliklərin artımını daha da sürətləndirəcək.
 Heç kimə sirr deyil ki, kola, pepsi və digər soda içkilər orqanizmə düşdükdən sonra, müvvəqəti olaraq qida borusunun və bağırsaqların selikli qabığını məhv edir. Nəticədə daxili qaşınmalar yaranır. Amma maraqlı bir hal da müşahidə olunur: elə ki bu içkilərdən yenidən istifadə edirsən, ağrılar dayanır. Maraqlı haldır. Məhz bu səbəbə görə bir çox amerikalılar günün 18-20 saatını bu içkiləri içməklə məşğuldu. Daha doğrusu məcburdu! Yüngül ağrıları kəsmək üçün.
 Genosidlə məşğul olan qida korporasiyaları dünyanın 106 ölkəsinə yayılıb. Onlar insanları yedizdirmək əvəzinə, narkoman kimi həmin qidalara otuzdururlar. İnsanlar da buna aludə olurlar. Nə vaxtsa ciddi-cəhdlə gizlədilən bu sirrin üstü açılacaq. İnsanlar anlamalıdırlar ki, bu bir asılılıqdan da çox, ən ağır xəstəliklərə səbəb olur.

Sionizmin mahiyyəti

XLIV yazı: Fələstin xalqı ən dəhşətli təqiblərə və genosid siyasətinə məruz qalmış, tamamilə hüquqsuz xalq səviyyəsinə salınmışdır

İnsanlar zorla qovulmuş, əmlakından və hər cür yaşayış vəsaitindən məhrum olmuş, haqqı, insanlıq ləyaqəti tapdanmış, yüz minlərlə qaçqın ac-yalavac, dilənçı kökündə yad ölkələrə səpələnmişdir
               
 Dünya miqyasında baş verən qlobal siyasi proseslərin düzgün təhlilini vermək, həmin proseslərin arxasında duran qüvvələri və onların niyyət və məqsədini müəyyən etmədən mümkün deyildir. Bütün baş verən siyasi hadisələr, dünyanın harasında baş verməsindən asılı olmayaraq, bir-birilə sıx və üzvü surətdə bağlıdır və vahid mərkəzdən idarə olunur. Həmin hadisələri yaradan səbəblərə və onların doğurduğu mənfi nəticələrin aradan qaldırılmasına məhəlli və regional bir şəkildə yanaşmaq bizim reallığı qətiyyən əks etdirməyən yalnış təhlillər aparmağımıza səbəb olar. Ona görə də bizə, ilk növbədə, əlimizdə olan məlumatlardan istifadə edərək, dünya siyasətinin aparıcı istiqamətlərini müəyyənləşdirmək zəruridir. Burada vurğulanması vacib olan məqam ondan ibarətdir ki, dünya siyasətinin ümumi sxemi və tələbləri prinsipial olaraq, aparıcı dövlətlərin tərəfindən ortaya qoyulur. Həmin dövlətlərin isə ideoloji cərəyanların və qlobal siyasi qüvvələrin təsiri altında qalması təkzib edilməzdir. Biz məhz belə kontekstdən yanaşaraq “Sionizim” mövzusuna toxunacaq və onun həm imperiya dövlətlərinə təsir etməsi, həm də “Fələstin münaqişəsi”nin səbəbkarı və iştirakçısı olması haqqında danışacağıq.
 Sionizim bir ideya-siyasi cərəyan kimi XIX əsrin sonlarında meydana gəlmiş və tamamilə mürtəce və dağıdıcı xarakter daşıyır. Məlumdur ki, siyasi sionizm öz əsas ideyasını orta əsrlərdə geniş yayılmış dini sionizmdən götürmüşdür. Bu ideyanın məzmunu isə iudaizmin müqəddəs kitabı “Bibliya” rəvayətləri əsasında yaranmış nəzəriyyədən- bütün Yer kürəsinə yayılmış yəhudilərin Qüdsdə Sion dağlarına, yəni “ulu əcdadlarının torpağına” qayıtmasının labüdlüyündən ibarətdir.
 Bütün sionist təbliğatçıları sübut etməyə çalışmış və yenə də çalışırlar ki, yəhudilərin vətəni Livan dağları ilə İordan çayı, Sina səhrası ilə Aralıq dənizi arasında yerləşən Fələstin ölkəsidir. Ancaq “Fələstin” sözü sionistlərin ürəyincə deyil. Çünkü elə bu sözün özü yəhudilərin həmin ölkəyə olan “təbii və tarixi hüquqları” haqqindakı tezisi rədd etmək üçün ən yaxşı dəlildir. Yəhudilər yaxşı bilirlər ki, vaxtilə burada filistin tayfaları (ölkənin adı onlarla bağlıdır) yaşamışlar və Fələstinə olan tarixi mənsubiyyət də onlara məxsusdur. Ona görə də sionistlər ölkənin adını dəyişdirib, “Fələstin” sözünü “Erest İsrail”– İsrail ölkəsi, torpağı, başqa sözlə,“ yəhudi xalqının vətəni” adlandırmışlar. İsrail dövlətinin 1948-ci il mayın 14-də qəbul olunmuş “İstiqlaliyyət bəyannaməsi”ndə elə bu cür qeydlər aparılmışdır. “İsrail ölkəsi yəhudi xalqının yarandığı yer olmuşdur”. Fikir verin: “İsrail ölkəsi”.
 Yəhudilərin Fələstin ərazisində məskunlaşmasından çox-çox əvvəl, yəni təqribən e.ə. IV-II minillikdən, hətta daha uzaqlara gedən dövrlərdən orada arami, xanain, amori və öz dövlətləri olan başqa böyük tayfalar yaşamışlar. Fələstin 637-640-cı illərdə xəlifə Ömər ibni Xəttabın qoşunları tərəfindən zəbt olunmuş, uzun sürən assimilyasiya prosesi nəticəsində buradakı tayfalar- əsasən arameylər, ərəblərə qaynayıb-qarışmış, ərəb dilini tamamilə mənimsəmiş və İslam dinini qəbul etmişlər.
 Qeyd edək ki, hələ İslamdan xeyli əvvəl Fələstində və Suriyada həmin tayfalara mənsub olan bəzi qəbilələr xiristian dinini qəbul etmişdi. Ərəb ilhaqından sonra həmin qəbilələr İslam dinini qəbul etməmiş, lakin onlarda demək olar ki, tamamilə ərəbləşmə prosesləri getmiş və hazırda Livanda, Suriyada və Fələstində yaşayan xristian ərəblər onların nəslindəndir.
 Beləliklə, VII-VIII əsrlərdə həmin tayfaların assimilyasiyasından yaranan yeni etnik birlik- Fələstin ərəb xalqı ərəb dünyasının ayrılmaz hissəsinə çevrilmiş və lap erkən tarixi mənsubiyyət hüquqları da birmənalı şəkildə onlara məxsusdur. Lakin siyasi sionizmin yaranması və onun tətbiqat mərhələsinə keçməsi ilə Fələstin ərəb xalqı ən dəhşətli təqiblərə və genosid siyasətinə məruz qalmış, tam hüquqlu olmalarına baxmayaraq, tamamilə hüquqsuz xalq səviyyəsinə salınmışdır.
 Siyasi sionizmin mənəvi atası və siyasi rəhbəri Avstriya jurnalisti Teodor Hertsl hesab olunur. O, 1896-cı ildə buraxılmış “Yəhudilərin dövləti” adlı kitabçanın müəllifidir. Ancaq sionizmin ideoloji prinsipləri və tələbələri daha əvvəl meydana gəlmişdir. Hertsldən üç il əvvəl Naton Bimbaum adlı birinin, ondan daha əvvəl isə Mezes Qess (1812-1875) adlı başqasının bu məsələyə dair, yəni Fələstində yəhudi dövlətinin yaranması ilə yəhudi məsələsini həll etmək haqqında kitabçaları çıxmışdır. Lakin sionizmin ideoloji və siyasi əsaslarını sistemləşdirdiyi və onun təşkilatçısı olduğu üçün Teodor Hertsl sionizmin banisi kimi qəbul olunur. T.Hertsl bildirirdi ki, yəhudi məsələsinin ərazi siyasi baxımdan həllinin yeganə yolu dünyanın müxtəlif ölkələrinə səpələnmiş yəhudiləri “öz əraziləri”ndə cəmləşdirmək və orada müstəqil dövlət yaratmaqdır. Elə 1897-ci ildə Bazeldə çağırılmış Ümumdünya Sionist Təşkilatı (ÜST) I Konqresinin qəbul etdiyi proqramda da deyilirdi ki, sionizmin məqsədi “Fələstində yəhudi xalqının milli ocağı”nı yaratmaqdır. Sionist ekstremistlər, sonralar daha irəli gedərək bunu “Nildən Fərata qədər böyük İsrail dövləti” yaratmaq şəklində dəyişdirdilər.
 Qeyd etmək lazımdır ki, ilk vaxtlar T.Hertslin siyasi proqramı yəhudi burjuaziyasının müxtəlif qrupları tərəfindən eyni şəkildə qarşılanmadı. Bu onunla bağlı idi ki, həmin dövrdə imperialist dövlətlərin sinfinin ayrılmaz hissəsinə çevrilmiş yəhudi mənşəli iri kapitalistlərin əsas məqsədi hələ İngiltərə, Almaniya, Fransa, ABŞ və s. kimi ölkələrin iqtisadi və siyasi həyatında öz mövqelərini möhkəmlətmək idi. Fələstində yəhudi dövləti yaratmaq ideyası, hətta burjuamillətçi mövqeydən çıxış edən yəhudi kapitalistləri tərəfindən də şübhə ilə qarşılandı.
Ancaq “Balfur bəyannaməsi”nin elan edilməsi ilə, imperialist dövlətlər tərəfindən sionistlərin Fələstinə tələbləri təsdiq edildikdən sonra T.Hertslin ideyalarını iri yəhudi burjuaziyası müdafiə etməyə və həyata keçirməyə başladı. Məlum olduğu kimi, 1917-ci il noyabrın 2-də elan edilmiş və o dövrdə İngiltərənin xarici işlər naziri Balfurun adı ilə bağlı olan həmin bəyannamədə bildirilir ki, İngiltərə Fələstində milli yəhudi ocağı yaradılmasına razıdır, həm də bu zaman elə etməyə çalışacaqdır ki, Fələstindəki qeyri-yəhudi icmaların dini və mülki hüquqlarına heç bir xətər dəyməsin. Bununla da İngiltərə höküməti “Fələstində yəhudi xalqının milli ocağı”nın yaradılmasına kömək etməyi rəsmi surətdə öz üzərinə götürdü. Az sonra ABŞ prezidenti Vilson öz hökümətinin “Balfur bəyannaməsi”ni tamamilə bəyəndiyini bildirdi.
 Tədqiqatçı Corc Armstronq “Rotşild Pul İmperatorluğu: Dərin Yəhudi Dövləti” kitabında yazır: “1916-cı ildə ikinci dəfə nazir seçilməzdən əvvəl Vilsonun xalqını müharibədən uzaq tutduğu həqiqətdir. Əks halda ikinci dəfə nazir seçilə bilməzdi. Bəs niyə o seçkilərdən sonra fikrini dəyişdi, ingilislərlə müqavilə bağladı, müttəfiqlərin köməyinə tələsdi? Bu sualın cavabı belədir: yəhudilər və Fələtsin. Nazir 50 min gəncin ölümünə, 200 min gəncin şikəst qalmasına səbəb olmuş, hətta amerikan sərvətinin 50 milyard dollarını, yəhudilərin Fələstin deyilən faydasız, quraq torpaqlara köçürülməsinə sərf etmişdi. Fələstin torpaqları hektar hesabı alınsa, heç bir milyard dollara dəyməz. Ən pisi budur ki, nazir Vilson bütün bunları həmişə yanımızda olan, bizimlə birgə mübarizə aparan ərəb dostlarımızı arxadan vuraraq edib”.
 1920-ci ildə İngiltərə ABŞ-ın köməyi ilə Millətlər Cəmiyyətindən Fələstin üzərində mandat hüququ aldı və yəhudilərin kütləvi köçürülməsi qəbul olundu. Lakin həm Fələstində əhalinin yaşayış səviyyəsi və iqtisadiyyat, Avropa, Amerika və hətta Asiyadakı yəhudilərin yaxşı yaşaması, həm də artıq yaşadıqları yerləri öz vətənləri kimi görmələri onların Fələstinə kütləvi köçməsini məhdudlaşdırdı. Bu isə sionist rəhbərlərini narahat edən çox ciddi məsələ idi. Çünki əgər Fələstin ərazisində yəhudilər çoxluq təşkil etməsəydi, orda “yəhudi dövləti”nin yaradılması da mümkün olmayacaqdı. Yəhudilərin Fələstinə kütləvi köçməsini reallaşdırmaq məqsədilə II Dünya Müharibəsində sionizmin rəhbərlərindən Katsner ilə cəllad Adolf Eyxman arasında əldə edilmiş gizli saziş nəticəsində Macarıstandan bir qrup sionist rəhbər ailəvi surətdə çıxıb gedə bilmiş, lakin bunun müqabilində 450 min yerli yəhudinin məhv edilməsinə razılıq verilmişdi. Sionizm rəbərləri “yəhudi dövləti” yaratmaq naminə yüz minlərlə yəhudini qurban verməyə və imperializmin ən mənfur qüvvələri ilə əmakdaşlıq etməyə hazır idilər.
 Lakin bütün bunlara baxmayaraq, 1920-1947-ci illər ərzində Fələstinə köçüb gələn yəhudilərin ümumi sayı 600 min nəfərdən çox deyildi. Eyni zamanda Fələstin ərəbləri sayca yəhudilərdən ikiqat çox idilər. Belə bir məqamda sionist rəhbərləri “yəhudi dövləti”ni qurmaqla Fələstin ərəblərinə qarşı genosid siyasətini həyata keçirməyə və öz mövqelərini tamamilə möhkəmlətməyə tələsirdilər.
 II Dünya Müharibəsi dövründə- 1942-ci il mayın 11-də Bitmar proqramı qəbul olundu. Bu proqram yəhudi dövləti yaratmaq, yəhudilərin Fələstinə imiqrasiyasına hədd qoymamaq, yerli yəhudilər olan işuva ordusu yaratmaq tələblərini irəli sürürdi. Beynəlxalq sionist təşkilatının nümayəndələri isə kapitalist dövlətləri ilə danışıqlar aparır, yeni ağaları- ABŞ imperializmi köməyi ilə vəziyyətlərini qüvvətləndirməyə çalışırdılar. II Dünya Müharibəsi dövründə sionistlər ABŞ-da o dərəcədə qüvvətlənə bildilər ki, müharibə qurtaran kimi Fələstinin statusu məsələsinin həllini tələb etdilər. Həm də bir şərtlə- Fələstin, yəhudi dövlətinə çevrilməlidir!
 Sözsüz ki, bu şərt nə Fələstin ərəblərini, nə də qonşu ərəb ölkələrini razı sala bilməzdi. Ərəblər Fələstində ancaq ərəb dövlətini yaratmağı tələb edirdilər. Vəziyyət kəskinləşdi və Fələstin məsələsi Birləşmiş Millətlət Təşkilatının müzakirəsinə verildi. 1947-ci ilin noyabrın 29-da BMT Baş Məclisi Fələstində iki müstəqil dövlət- ərəb və yəhudi dövlətləri yaratmaq haqında 181 nömrəli qərar qəbul etdi. İngiltərənin mandat müddəti 1948-ci ildə avqustun 1-də qurtardığından həmin günə qədər ingilis qoşunları Fələstindən çıxarılmalı idi. Fələstin ərazisində hər iki dövlətin yaranması isə həmin il oktyabrın birinə kimi rəsmən elan olunmalı idi.
 İngiltərə höküməti isə bir qədər də “irəli” getdi və 1948-ci il mayın 11-də bildirdi ki, mandatlıq mayın 15-dən etibarən qüvvədən düşəcəkdir. Mayın 14-dən 15-nə keçən gecə isə “Yəhudi Agentliyi”nin yaxından iştirakı ilə Fələstindəki Yəhudi Milli Şurası “İstiqlaliyyət bəyannaməsi”ni elan etdi və İsrail yəhudi dövlətinin yaradıldığını bildirdi. Təbiidir ki, bu cür siyasi çeviklik Fələstindəki sionist mərkəzlərinin uzunmüddətli, düşünülmüş və planlı fəaliyyətinin, onların bu işə, məhz həmin günə hərtərəfli hazırlığının nəticəsi idi.
 Beləliklə, Yaxın Şərqdə BMT-nin “xeyr-dua”sı, imperiya dövlətlərinin, xüsusilə ABŞ və İngiltərənin dəstəyi ilə yeni münaqişə ocağı yarandı. Bu da 1948, 1956, 1967 və 1973-cü illər müharibələri nəticəsində zorla qovulmş, əmlakından və hər cür yaşayış vəsaitindən məhrum olmuş, haqqı, insanlıq ləyaqəti tapdanmış, ac-yalavac, dilənçı kökündə yad ölkələrə səpələnmiş yüz minlərlə qaçqının insanı dəhşətə gətirən miskin həyat yaşamasına, sionizmi rəsmi dövlət səviyyəsinə qaldıran İsrailin Fələstindən kənarda, Misirin, Suriyanın və İordaniyanın xeyli torpaqlarını işğal etməsinə səbəb oldu.
 İsrail dövlətinin yarandığı ilk gündən sionist liderləri işğalçılıq siyasəti yeritmiş, “bütün dünyanın yəhudilərinin buraya cəmlənməsini” əsas məqsəd elan etmiş, İsraili yəhudilərdən ibarət çox milyonlu əhaliyə və müvafiq sərhədlərə malik dövlət kimi görmək istəmişlər. Mövcud sərhədlər sionist liderləri heç vaxt təmin etmirdi. İsrailin ilk baş naziri D.Ben-Qurion deyirdi: “Dövlət İsrail torpaqlarının yalnız bir hissəsində yaranmışdır”. İsrailin digər baş naziri Minahim Begin isə həyasızcasına belə dyirdi: “İsrail dövləti yaranmışdır, ancaq biz unutmamalıyıq ki, ölkəmiz hələ tam azad olmamışdır. Mübarizə davam edir və siz görəcəksiniz ki, məhz yəhudi silahı yəhudi dövlətinin sərhədlərini müəyyənləşdirəcəkdir… Allahın bizə verdiyi ölkə vahiddir. Onu parçalamaq cəhdləri nəinki cinayətdir, həm də küfrdür… Kim bizim bütün vətənə olan hüququmuzu tanımırsa, o bizim vətənin hər hansı parçasına olan hüququmuzu da tanımır. Biz heç zaman öz təbii hüququmuzdan imtina etməyəcəyik.”
 Təbiidir ki, “Nildən Fərata qədər böyük İsrail dövləti” xülyasında qaynaqlanan bu doktrina açıq təcavüzkarlıq xarakteri daşıyır və İsrailin rəsmi mövqeyini əks etdirir. Bu, həm də BMT-nin Fələstində iki dövlət yaratmaq haqqındakı qətnaməsinə daban-dabana ziddir.

Sionizmin mahiyyəti

XLV yazı: ABŞ-da ümummilli nəşrlərinin 70 faizi, bütün televiziya proqramlarının 80 faizi, o cümlədən Si-bi-es, Ey-bi-si və En-bi-si teleradiokorporasiyaları yəhudilərin nəzarəti altındadır

Sionizmin tənqidinə və ifşasına, yaxud Yaxın Şərq haqqında həqiqətə həsr edilmiş kitabların bütün tirajı sionist təşkilatı tərəfindən alınır və məhv edilir

 Bu gün Böyük Britaniyanın BBC teleradio şirkəti, ABŞ-ın “Amerikanın səsi” və “Azadlıq” radioları, CNN televiziya kanalı və sair ABŞ və Böyük Britaniya sionist siyasətinə tam xidmət edərək, dünya ölkələrini nəzarətdə saxlamaq üçün təbliğat maşınından ustalıqla istifadə edirlər. Üçüncü dünya ölkələrinin özünəməxsusluğunu, milli və dini dəyərlərini məhv etməyə, onlar arasında dini, etnik münaqişələri yaymağa yönələn bu silah “yavaş-yavaş təsir göstərən kütləvi qırğın” silahı kimi təhlükəlidir. KİV-lə idarəedilən və yavaş-yavaş dəyişən kütlə bunu hiss etmir. Lakin kütlə getdikcə zahirən mütiləşir, daxilən aqressivləşir.
 Siyasi sionizm yarandığı dövrdən imperializmlə əlbir olmuş, ona arxalanmış, həmçinin imperialist dövlətlər də regionun strateji üstünlüklərini ələ keçirmək, ərəb-müsəlman neftinə sahibkarlıq etmək, müsəlman dövlətlərinin vahid cəbhəsinin yaranmasına mane olmaq üçün sionizmdən, onun “böyük İsrail dövləti” doktrinasından istifadə etmişdir. Belə ki, sionizm siyasi bir cərəyan kimi T.Hertsl başda olmaqla alman imperializmi ilə əməkdaşlıq edən liderlər tərəfindən yaransa da, “Balfur bəyannəməsi”nin elan edilməsindən sonra yeni ağa– ingilis imperializmi ilə beynəlxalq sionizmin ittifaqı bərqərar olmuşdur. Beləliklə də I Dünya Müharibəsinə qədər ÜST-də hökmranlıq edən almanpərəst sionistlərin nüfuzu xeyli zəifləmiş və bunun əksinə, yəhudi mənşəli ingilis burjuaziyasının mənafeyini güdən və İngiltərəyə meyl göstərən sionist liderlər həlledici mövqeyə yiyələnmiş, təşkilatın rəhbər orqanlarında əsas vəzifələri ələ keçirmişlər. Eyni zamanda Amerika Birləşmiş Ştatları da yeni sionist mərkəzlərindən birinə çevrilirdi. Qüvvətlənən Fələstin sionistləri X.Veysman başda olmaqla, İngiltərəyə meyl göstərən liderləri sıxışdırmağa cəhd göstərir və bu zəmində ABŞ-la, ordakı sionist qüvvələri ilə əməkdaşlığı gücləndirirdilər. Beləliklə, Fələstin və ABŞ sionistlərinin dərin ittifaqı yaranırdı. Heç də təsadüfü deyildi ki, II Dünya Müharibəsi dövründə beynəlxalq sionizmin mərkəzi ABŞ-a köçürmüşdür. Qeyd edək ki, beynəlxalq sionizmin mərkəzinin ABŞ-a köçürülməsi xüsusunda sionist liderləri arasında fikir ayrılığı olmasına baxmayaraq, Birləşmiş Ştatların müharibə ərəfəsində öz mövqelərini gücləndirməsi, onun beynəlxalq nüfuzunun artması onları da bu işə sövq etdi. Fələstin sionistlərinin lideri və İsrailin ilk baş naziri olmuş D.Ben Qurion sonralar bu haqda belə yazırdı: “Mən inanırdım ki, Fələstindən kənarda bizim başlıca fəaliyyət meydanımız İngiltərə yox, ABŞ olmalıdır. Çünki işuvadan (yerli yəhudi icması) sonra bizim sərəncamımızda Amerika yəhudi icması və ordakı sionist hərəkatı qədər başqa kəsərli silahımız yoxdur”.
 Bütün bunlar onu göstərir ki, beynəlxalq aləmdə qüvvələr nisbətinin dəyişməsində sionizm öz çirkin məqsədlərini əsasən imperialist dövlətləri vasitəsilə həyata keçirir. Sionizm təcrübəsi sübut edir ki, bu qorxulu cərəyan öz fəaliyyətini bir ölkənin, hətta bir regionun hüdudlarıyla məhdudlaşdırmır, o geniş beynəlxalq aləmdə, ümumdünya miqyasında əl-qol açmaqla səy göstərir. Bu, birinci növbədə onun imperializmin tərkib hissəsi olması ilə izah edilməlidir.
 II Dünya Müharibəsinin axırlarında dünyada iri yəhudi kapitalistlərinin həm sayca, həm də iqtisadi qüdrətcə ən mühüm dəstəsinin ABŞ-da mərkəzləşməsi şəraitində sionizm tamam ABŞ-ın himayəsinə keçdi. Bununla əlaqədar olaraq demokratlar və respublikaçılar partiyalarının qurultayları (1944-cü il) sionistlərin “yəhudi dövləti” yaratmaq tələblərini müdafiə etdi. Bunun ardınca ABŞ konqresinin hər iki palatası buna uyğun qətnamələr qəbul etdi və sionist lobbilərlə prezident Trumen höküməti arasında yaxın əlaqə yarandı. Gələcək yəhudi dövlətinin ABŞ-a canla-başla xidmət edəcəyini vəd edən sionistlər 1947-1948-ci illərdə BMT-də Fələstin məsələsinin müzakirəsi dövründə xüsusi fəallıq göstərdilər. Bir cəhəti qeyd edək ki, məhz həmin dövrdən etibarən bu partiyalar bir-birini tənqid edərkən və ya həyata keçirdikləri işləri seçicilər qarşısında nümayiş etdirərkən yəhudilər barəsində, İsrail barəsində gördükləri tədbirləri xüsusi olaraq nəzərə çatdırırdılar. Bu da təsadüfi deyildir. Belə ki, ABŞ-da resbublikaçılar partiyasının bütün seçkiqabağı fondlarının təqribən 40 faizini və demokratlar partiası fondlarının təqribən 60 faizini sionistlərin kapitalı təşkil edir. Təbiidir ki, qeyd olunmuş faiz hansı partiyanın “İsrail və sionizm uğrunda” daha çox cəhd etməsi nisbətində dəyişir və məhz buna görə bu partiyalar seçkiqabağı təbliğat-təşviqat zamanı həmin istiqamətə bir növ yarışa girişirlər. Ümumiyyətlə, II Dünya Müharibəsi dövründən bu günə qədər senatorların və konqresmenlərin böyük əksəriyyəti (demokratlar, respublikaçılar, liberallar və mühafizəkarlar) İsrailpərəst məzmunlu bütün qətnamələri qətiyyətlə müdafiə edir və uzun müddətdir ki, konqresdə bir növ İsrailpərəst koalisiya fəaliyyət göstərir.
 Sionizm ABŞ-ın siyasi həyatını demək olar ki, tamamilə əlinə keçirdiyi üçün İsrailə axan kulli miqdarda vəsaitin xeyli hissəsi, hərbi yardım, kredit və s. şəklində ABŞ höküməti tərəfindən verilir. Vəsaitin çox hissəsi hərbi xərclərə, ilk növbədə silah alınmasına sərf olunur. ABŞ İsrailin təcavüzkarlıq siyasətini həyata keçirməsinə yalnız silah verməklə kömək etmir, eyni zamanda onun özünün hərbi sənayesinin yaratmasına yardım göstərir.
 Burada diqqəti olduqca xarakterik bir cəhətə yönəltmək istərdik: İsrail dövləti yaranandan sonra inhisarçı yəhudi burjuaziyasının kapitalist aləminin iqtisadiyyatında öz nüfuzunu möhkəmlətmək uğrunda mübarizəsində sionizm getdikcə daha böyük rol oynamağa başlamışdır. Bu da təsadüfi deyildir. Çünki sionistlərin fəaliyyəti təkcə yəhudilərin yox, ümumiyyətlə beynəlxalq inhisarçı burjuaziyanın mənafeyinə xidmət edir. Məhz sionizm İsrail beynəlxalq inhisarçı burjuaziyasına Yaxın Şərqin, Asiyanın və Afrikanın təbii və maddi ehtiyatlarını istismar etmək, öz gəlirlərini böyütmək üçün kapital ixracını artırmasına imkan yaradır. Buna görə də sionizm və “yəhudi məsələsi” adlandırılan məsələ yəhudi burjuaziyası üçün təkcə böyük gəlir mənbəyi və beynəlxalq maliyə-sənaye inhisarlarının yeni müstəmləkəçilik siyasətini pərdələmək üçün lazım deyildir; bu, həm də yəhudi burjuaziyasının müxtəlif nümayəndələrinin öz aralarında, eləcə də qeyri-yəhudi mənşəli inhisarçı burjuaziyanın qruplaşmaları ilə yekdilliyə gəlməsi və birləşməsi üsuludur. Bunu biz əyani şəkildə 1967-ci ildən bəri müntəzəm olaraq Qüdsdə keçirilən, əsasən yəhudi mənşəli iri maliyyəçilərinin və sənayeçilərin beynəlxalq iqtisadi konfranslarının timsalında görürük. Qərbdə “milyonerlər konfransı” adlandırılan Qüds toplanışlarında Avropa, Amerika, Asiya və Afrikanın müxtəlif ölkələrindən təqribən 400-500 nəfər yəhudi milyoneri iştirak edir. Bunların da yarısına qədəri amerikanyəhudi burjuaziyasının nümayəndələrindən ibarətdir. Konfransda həlledici söz də məhz onlara məxsuzdur. Qüds konfranslarının əsas məqsədi İsrailə yardım etməkdir. Bunun üçün “milyonerlər konfransı”nın daimi aparatı yaradılmışdır. Aparatın mərkəzi əlaqələndirmə orqanı İsrail baş nazirinin yanında yaradılmış Kapital Qoyuluşu və İnkişaf Şurası, yaxud konfransların İcraiyyə Komitəsidir. Buraya ABŞ, Kanada, Qərbi Avropa, İngiltərə, CAR, Latın Amerikası, Cənubi və Cənubi Şərqi Asiya və Avstraliyanı təmsil edən səkkiz məhəlli şuranın nümayəndələri daxildirlər.
 Şuranın nəzdində on beş komitə vardır ki, onlar da İsrailin müxtəlif nazirlikləri ilə əlaqə zəminində müxtəlif sahələr üzrə kapital qoyuluşunu tənzim edirlər. Beləliklə, görürük ki, Qüds konfransları sionizmin daimi fəaliyyət göstərən beynəlxalq korporasiyasıdır; o, ABŞ, İsrail və digər kapitalist ölkələrdəki yəhudi bujuaziyasının yüksək dairələrinin təcavüzkarlıq planlarını həyata keçirməyə xidmət edir.
 Sionizmin təcavüzkarlıq planlarının maliyyələşdirilməsində digər beynəlxalq və milli sionist təşkilatları da yaxından iştirak edirlər. Həmin təşkilatlar İsrail dövləti yaranandan bəri ona milyardlarla ABŞ dolları məbləğində yardım göstərmişlər. Amerika sionistləri bu sahədə də xüsusilə fərqlənmişlər. Belə ki, sionist təşkilatlarının İsrailə etdiyi maliyyə yardımının 80 faizi onların payına düşür. Çünki dünyanın ən güclü yəhudi icması və sionist təşkilatları ABŞ-da yerləşir. Amerika sionist təşkilatları içərisində ən irisi “Birləşmiş yəhudi çağırışı” təşkilatıdır. ABŞ-dan İsrailə göndərilən sionist yardımının 75 faizi bu təşkilatın payına düşür. Bu təşkilatdan başqa ABŞ-da “Yəhudi milli fondu”, “İsrail təhsil fondu”, “Amerika-İsrail mədəniyyət fondu”, “Ezra Tora fondu”, “Veysman institutunun Amerika komitəsi” və s. fond və təşkilatları da qeyd etmək olar.
 Sionistlər təkcə siyasi və iqtisadi cəhətdən deyil, həm də ABŞ-ın yazılı və elektron media orqanlarına çox böyük təsir və müdaxilə imkanları baxımından hakim mövqedədir. Məhz buna görə çox zaman “informasiya müharibəsi”ndə öz məqsədlərinə nail olurlar. Sionist təşkilatlar ABŞ-da çox böyük tirajla 420 jurnal və bulleten, “New York Times” qazeti başda olmaqla 100-dən çox qəzet nəşr edirlər. Ən çox tirajla çıxan jurnalların sırasına “Xadassa”, “Amerika zayonist”, “Cuşi press”, “Neşil Cuşi maisli” jurnalları daxildir. Yəhudi tələbələri 60-dan çox jurnal və qəzet buraxırlar. Bununla yanaşı sionist təşkilatları ABŞ mətbuatının və ABŞ televiziya proqramlarının xeyli hissəsinə nəzarət edirlər.
 ABŞ-ın ümummilli mətbuat nəşrlərinin 70 faizi, bütün televiziya proqramlarının 80 faizi sionistlərin nəzarəti altındadır. ABŞ-da nəş edilən jurnalların təqribən 50 faizinə, bütün radiostansiyalarının 50 faizinə, ABŞ-ın xaricdəki mətbuat müxbir məntəqələrinin 75 faizinə sionistlər nəzarət edirlər. ABŞ-ın başlıca teleradiokorporasiyaları olan Si-bi-es, Ey-bi-si və En-bi-si sionist dairələrinin təsiri altındadır.
Kütləvi informasiya vasitələri üzərində nəzarəti gücləndirən sionistlər ABŞ-da ictimai rəyə istədikləri istiqaməti verməyə çalışırlar. Hətta sionizmin tənqidinə və ifşasına, yaxud Yaxın Şərq haqqında həqiqətə həsr edilmiş kitabların bütün tirajı sionist təşkilatı tərəfindən alınır və məhv edilir.
 İctimai rəyin formalaşmasına mühüm vasitə olan kino sənayesi, estrada, klublar, teatrlar və s. başlıca olaraq sionistlərin təsiri altındadır.
 Amerikada və dünyada mətbuatdan daha təsirli bir təbliğat vasitəsi olan Hollivud kino sənayesi sionizmin nəzarəti altındadır. 1913-cü ildən yaranmağa başlayan Hollivudun ilk rəhbəri Cessi Laski, Cesil b. de Mil və Samuel Qoldvinin yəhudi-sionist olmasına heç bir şübhə yoxdur. Hollivud filimlərindən bir çoxu öncə, Amerikadakı və dünyadakı antisemitizmə (yəhudi əleyhdarlığı) qarşı sionizmə müvafiq olaraq əks təbliğat apardı, sonra da açıq-aşkar “İsrail” propoqandasını həyata keçirməyə kurs götürdü.
 “Amerikanın səsi” radiostansiyası məlum olduğu kimi, ABŞ hökümətinə məxsusdur və Mərkəzi Kəşfiyyat idarəsi (MKİ) ilə çox sıx əlaqədə fəaliyət göstərir. Müxtəlif dillərdə ABŞ-ın imperialist maraqlarının təbliğatında xüsusi rol oynayan bu kəşfiyyat idarəsində də sionistlər kök salmış və burada öz mövqeylərini ildən-ilə möhkəmləndirirlər.
 Dünya ağalığı iddiası ilə çıxış edən, xalqların jandarmı rolunu oynayan ABŞ-ın sionizmin başlıca dayağı rolunu oynaması təsadüfi deyildir. Bu ölkədə sionizmin iqtisadi, təşkilat və sair mövqeləri və imkanları hazırda yəhudi burjuaziyasının, ABŞ-ın hakim dairələrinin İran, Suriya və Şimali Koreya kimi “itaətetməyən” müstəqil siyasət yürüdən dövlətlərə, xüsusilə İsrailə təhlükə yarada biləcək rejimlərə qarşı daha kəskin və daha azğın siyasət xətti tətbiq etməklə böyük rol oynayır. Əslində ABŞ-da dərin kök atmış sionizm bu ölkənin daxili və xarici siyasət xəttinin formalaşmasına və onun istiqamətinə ciddi təsir göstərmək imkanına malikdir. Keçmiş ABŞ kəşfiyyatçısı, Vyetnam müharibəsi veteranı, “Veteran Today” dərgisinin baş redaktoru Qordon Daff təsadüfən demirdi ki: “ABŞ Konqresi və Senatı yəhudi mafiyası tərəfindən satın alınıb. ABŞ – İsrailin koloniyasıdır!”.
 ABŞ hökümətinin imperialist siyasəti, ABŞ-dakı sionistlərin azğın fəaliyyəti dünyada gərginliyin zəiflədilməsinə, sülhə, tərksilaha, xalqların əmin-amanlığına qarşı çevrilmiş çox təhlükəli istiqamət almışdır.
 İmperializmə xidmət edən, imperializmə və iri beynəlxalq kapitala arxalanan sionizm bu gün imperializmin qlobal planlarında başlıca hüquqi vasitələrdən birinə çevrilmişdir.

Sionizmin mahiyyəti

XLVI yazı: Onların ayağı dəyən hər yerdə hüquqlar pozulur, sərvətlər talanır, insanlar qətlə yetirilir, qadınlar zorlanır, məscid və evlər dağıdılır, müqəddəs dəyərlər təhqir olunur  

“Biz yer kürəsinin bütün nöqtələrinə nəzarət edən, anonim və sərgərdan kapitalın hər hansı bir yerdəyişməsindən rüsum toplayan vergi yığanlarıq”

 Əhməd Həmdi Paşanın ХIХ əsrdə qələmə aldığı “Missioner” kitabında göstərilir: “Elə bir müsibət və ya fəlakət yoxdur ki, onda yəhudi barmağı olmasın. Müharibələr ancaq yəhudi bankirlər ucbatından qızışır və yəhudilər heç bir savaşdan zərər görmürlər. Millətləri bir-birinə qarışdıran və vuruşduran yəhudilər onları uzaqdan seyr etməyi, ara yerdə qazanc əldə etməyi də arzu edirlər. Pula sitayiş edən və şəxsi qazancını toplumun mənfəətlərindən üstün tutan bu qövm harada fəaliyyət göstərir və ya iqtidara gəlirsə, oranın böyük bir səfalətə və müsibətə uğrayacağı qaçılmaz olur. Öz qazancını digər insanların fəlakətində axtaran bu hiyləgər xalqı nə qədər peyğəmbər, zəka və hikmət sahibi tərbiyə etməyə çalışsa da, heç nəyi dəyişdirə bilməmişdir. Faizlə pul qazanmağı və möhtəkirliyi icad edən də onlardır. Qüvvət qarşısında məzlumlaşan, fürsət düşən kimi zalımlaşan və əldə etdiyi sərvətlə dünya miqyasında üstüörtülü fırıldaqlara imza atan, ora-bura səpələnən bu on milyonluq elastik xalqı “Qüvveyi-Qahirəyi-Səmadaniyyə” (istədiyini yox etməyə qadir) olan uca Yaradan Yer üzündən silmədikcə rahatlığa və hüzura qovuşmaq imkansızdır”.
 Yəhudi bankirlərindən birinin etiraf etdiyi kimi, müflisləşmə, bədbəxtçilik, dilənçilik yəhudi sərvətlərinin yaradılması üçün münbit mühitdir: Bizim sərvətimiz var-dövlət yaradılması, hətta ondan istifadə edilməsi ilə deyil, var-dövlətin təmərküzləşdirilməsi ilə idarə olunur ki, möhtəkirliyin canı elə bundadır. Var-dövlət əldən-ələ nə qədər çox keçirsə, onun daha çox hissəsi bizə qalır. Biz- bütün mübadilə əməliyyatları üçün sifarişlər qəbul edən maklerlərik. Biz- yer kürəsinin bütün nöqtələrinə nəzarət edən, anonim və sərgərdan kapitalın hər hansı bir yerdəyişməsindən- istər bir ölkədən digərinə pul köçürməsi olsun, istərsə də kursun dəyişilməsi- rüsum toplayan vergi yığanlarıq. Biz çiçəklənmənin yeknəsaq, yorucu zümzüməsindənsə, kursların artım və azalmasının coşqun, həyəcanlı səslərini daha çox xoşlayırıq. Bu səslərin oyanışı üçün inqilab, yaxud elə inqilabın eyni olan müharibə ilə heç bir müqayisəyə gəlməz. İkincisi, inqilab xalqları zəiflədir və onların özləri üçün yabançı olan təsisatlara qarşı müqavimətlərini azaldır.
 Nobel mükafatı laureatı B.Laynın təqdim etdiyi göstəricilərə əsasən, 70-dən artıq ölkəyə aidiyyatı olan yeni beynəlxalq iqtisadi strukturun tətbiqi əvvəlki ilə nisbətdə real maaşı 30-90 faiz aşağı saldı. İnkişaf etməkdə olan ölkələrin ABŞ və onun qərbli həmkarları tərəfindən qarət edilməsi ona aparıb çıxarır ki, bu səbəbdən inkişaf etməkdə olan ölkələrdə hər il aclıqdan və onunla əlaqədar olan xəstəliklərdən on milyonlarla adam ölür. Yalnız Yunisefin rəsmi bəyanına görə, hər il yarım milyon uşaq borc böhranı səbəbindən həyatla vidalaşır.
 Başqa ölkələrin ehtiyatlarının Amerikanın xeyirinə ötürülməsini Transmilli Şirkətlər həm filiallarını yerləşdirdiyi ölkələrin həyati baxımdan önəmli ehtiyatlarına nəzarət etməklə, həm də kapital və əmtəələrin Amerikaya transfert adlandırılan, əslndə isə sadəcə fırıldaqçı qiymətlərlə köçürülməsi yolu ilə həyata keçirilir.
 Beləliklə, Amerikanın qüdrəti başqa ölkələrin müflisləşməsi hesabına çiçəklənir. Digər ölkələrdəki 100 milyonlarla insan üçün məhvedici olmaq baxımından, Amerika iqtisadi sistemi bəşəriyyətin bədəninə daraşan zəli kimidir- bəşəriyyət üçün nə qədər pisdirsə, onun üçün bir o qədər yaxşıdır.
 Başqa ölkə ehtiyatlarının ABŞ xeyrinə paylaşdırılmasında birinci vasitə Amerika sisteminin dünya bazarına daxil etdiyi külli miqdarda təyinatsız dollarlardır. ABŞ bu dollarları öz daxili bazarlarını təmin etmək üçün lazım gəldiyindən on dəfələrlə çox çap edir. Əmtəə təminatı olmayan dollar qızılla təminata malik deyil. ABŞ-ın Fort-Noksdakı bütün qızıl ehtiyatı Amerikanın yəhudi bankirlərinin dövriyyəyə daxil etdikləri kağız dollarların heç beşdə bir hissəsini təmin etmək üçün kifayət etməz. Dollarları olan sadəlövh adamlardan heç birinin onları Fort-Noks qızıl ehtiyatlarına dəyişdirmək cəhdi göstərə bilməməsi üçün prezident Conson 1968-cı ilin martında kağız pulların qızılla dəyişdirilməsi təcrübəsinə xitam verdi. Beləliklə, dolların dəyəri yalnız “böyük Amerika” barədə əfsanəyə əsaslanır. Amerika maliyyə sistemi indiyədək görünməmiş bir fırıldaqçılıqdır və o gec-tez bütün qərb cəmiyyətinin maliyyə-iqtisadi sabitliyinin partlayışına səbəb olacaq.
 YƏHUDİ İŞĞALI ALTINDA OLAN AMERİKA. ABŞ dövlətinin yaradıcısı Benjamin Franklin deyirdi: “Gənc ölkəmizi yəhudilərin təsirindən, mühacirətindən qorumaq lazımdır. Yəhudilərin çox olduğu ölkələrdə əxlaqı pozduqları, ticarəti ələ keçirdikləri məlumdur. Bu millət məskən saldığı ölkələrdə dini dəyərləri alçaldır və ölkə içində ölkə qurur. İspaniya və Portuqaliyada olduğu kimi yəhudilər yaşadılqları ölkələri maddi cəhətdən istismar edirlər. Yəhudilər 1700 il bundan öncə qovulduqları Fələstinə ana vətənləri kimi baxırlar, hər zaman o torpaqlara iddia edirlər. Ancaq bu gün dünya dövlətlərinin Fələstini yəhudilərə vermək istəyinin səbəbi budurmu? Məlumunuz olsun ki, yəhudilərin ölkəmizə girməyinə izn verilsə, onlar Amerika xalqının 200 il boyunca öz qanı ilə qoruduğu bu ölkəni ələ keçirərək azadlığımızı təhlükəyə atacaqlar. Bu xalqı Amerikadan uzaqlaşdırmasanız, 200 il sonra nəvələriniz tarlalarda işləyəndə yəhudilər sərvətlərinə sərvət qatacaqlar və nəvələriniz məzarlarında sizə lənət oxuyacaq. Yəhudilər asiyalı irqdir və bundan sonra on nəsil də aramızda yaşasalar, yenə asiyalı kimi qalacaqlar. Bir leopard xalları necə silinməzdirsə, yəhudilər də eləcə öz xasiyyətlərindən qurtula bilməzlər. Yəhudilərin ölkəmizə girişi konstitusiyamızla qadağan olunmalıdır”.
 Bu gün bütün dünyaya meydan oxuyan, qanı su yerinə axıdan ABŞ yəhudi işğalı altındadır, İsrailin diqtəsi ilə oturub durur. Amerika, İsrailin apardığı müharibələr buna əyan sübutdur. Karterin prezidentliyi dövründə bütün Amerika belə bir miünaqişənin şahidi olmuşdur. Amerika dövlət strukturlarında böyük fiqur sayılan Birləşmiş Qərargahlar rəisi general C.Braun tələbələrlə görüş zamanı açıq bildirmişdir: “Sionist mafiyası çox güclüdür. İsraillilər Pentaqona gəlib, ən müasir texnika tələb edirlər. Biz onlara deyirik ki, Konqresin razılığı olmadan biz heç nə edə bilmərik. Onlar bizə cavab verirlər ki, Konqres sizin qayğınız deyil. Konqreslə özümüz bacararıq. Bu adamlar başqa ölkəyə mənsub olduqları halda Amerikada istədiklərini edirlər”. C.Braun bu sözləri deyən kimi Amerikanın kütləvi informasiya vasitələri bir ağızdan onu antisemitizmdə günahlandırıb, güclü təzyiqə məruz qoyurlar. Bu hələ harasıdır. Prezident Karter dərhal onu çağırıb, kəskin tənqid etmiş və məcbur etmişdir ki, ictimaiyyət qarşısında onlardan üzr istəsin. Bununla da C.Braunun karyerasına son qoyulur.
 Vaxtilə Fransanın “Mond” qəzeti yazıb: “Amerika prezidenti sionist lobbisi ilə mübarizə aparsaydı, təhqiraməz məğlubiyyətə məruz qalardı”. Bu proqnoz tezliklə özünü doğrultdu. ABŞ-ın BMT-dəki nümayəndəsi İsraili işğal etdiyi Ərəb torpaqlarında apardığı siyasətə görə tənqid edən qətnaməyə səs vermişdi. Dərhal Amerika təbliğat maşını işə düşür.
 “Nyu-York Deyli Nyus” qəzetinin yazdığına görə, İsrailin Amerikadakı səfirinin Amerika prezidenti ilçə məxfi görüşü keçirilir və prezident məcbur olur ki, BMT-dəki mövqeyini dəyişsin. Bundan sonra prezident Karter Nyu-Yorkun bələdiyyə işçiləri qarşısında çıxış edərək, BMT-dəki nümayəndəsinin İsrail əleyhinə səs verməsini səhv hesab etmişdir. Məsələ onda idi ki, bir neçə gündən sonra Nyu-Yorkda seçki kampaniyasının müqəddəratı sionist lobbisindən, mason lojalarının fəaliyyətindən asılı olacaqdı. Amerikada yəhudilər əhalinin üç faizini təşkil etdikləri halda, yəhudi kapitalı demokratların seçkiqabağı fondunun 60 faizini, respublikaçıların 40 faizini təşkil edir.
 Daha bir misal. Amerikanın BMT-dəki nümayəndəsi E.Janr Fələstinin BMT-dəki nümayəndəsi ilə görüşmüşdür. Belə qəbahətə görə, E.Janr ilə dərhal xudafizləşdilər və o vəzifəsini itirdi.
 Başqa bir fakta diqqət yetirmək kifayətdir ki, Amerika kimi qüdrətli bir dövlət başçısının kənar təzyiqə məruz qalmasının şahidi olaq. 1998-ci ildə Amerika prezidenti B.Klinton İsrailə səfər etmiş, yəhudilərin müqəddəs məbədlərini ziyarət etmişdir. B.Klinton Amerikaya qayıdan gecə dərhal İraqı bombalamaq barədə sərəncam vermişdir.
 Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin keçmiş əməkdaşı, polkovnik Con Kelman özünün partlayışa səbəb olmuş “SUİ-QƏSDÇİLƏRİN İERARXİYASI: KOMİTET 300-ÜN TARİXİ” adlı kitabında yazır: “MOSSAD sosial və kriminal dosyeləri əldə etməklə adına kompromat olan yerli yəhudiləri ələ almağa və ONLARI HAVAYI ÖZÜNƏ İŞLƏTMƏYƏ qadirdir. MOSSAD ABŞ-ın hüquq-mühafizə orqanlarının və kəşfiyyat idarələrinin arxivlərindən istifadə etmək imkanı cəhətdən də üstünlüyə malikdir. ABŞ-ın “Hərbi-Dəniz Kəşfiyyatı İdarəsi” MOSSAD-ın istəklərini yerinə yetirir, özü də İsrail buna görə heç bir xərc çəkmir. Əgər MOSSAD-ın milyonlarla amerikalının, hətta siyasətlə heç cür əlaqəsi olmayan amerikalıların da həyatının bütün tərəfləri barədə necə çox bildiyi nə vaxtsa aşkarlanarsa, Birləşmiş Ştatların vətəndaşları şoka düşər, hiddətlənər və qorxardılar”.

Sionizmin mahiyyəti

XLVII yazı: Yəhudilər Holokostu bəhanə edərək başqalarına qarşı, xüsusən də günahsız fələstinlilərə qarşı qətlliamlar törədirlər

Holokost sənayesi Avropa dövlətlərinin pullarını oğurlayıb ələ keçirmək məqsədi güdür

 SİONİSTLƏRİN SOYQIRIM İDDİALARI ƏSLİNDƏ SOYQIRIM SƏNAYESİDİR. Amerikalı siyasi elm adamı, yazıçı və professor Norman Finkelşteyn milliyətcə yəhudidir. 8 Dekabr 1953-cü ildə doğulmuşdur. O, dünyada Holokost (yəhudi soyqırımı) və Fələstin-İsrail münaqişəsi haqda fikirləri, mühazirələri və əsərləri ilə məhşurdur.
 II Dünya müharibəsi zamanı Varşavada yaşayan valideynləri tutularaq konslagerlərə göndərilmişlər. Anası Maydanek, atası isə Osvençim məhbusu olmuş, məşəqqətli bir həyat yolu keçmişlər. Atasının almanların əlindən qaçdığı deyilir.
 Bütün bunlara baxmayaraq bu yəhudi professor öz vicdanına sığınaraq dünyaya bağırır ki, yəhudilər Holokostu bəhanə edərək başqalarına qarşı, xüsusən də günahsız fələstinlilərə qarşı qətlliamlar törədirlər. O tələb edir ki, İsrailin vəhşiliklərinə son qoyulmalıdır. Onun səsləndirdiyi bəzi məhşur və dünyanı silkələndirmiş fikirləri sizə təqdim edirik.
-“Soyqırım (Holokostu nəzərdə tutur) yaşadağını iddia edənlərin çoxu yalançıdır. Maddi qazanc təmin etmək üçün yəhudi soyqırımını icad etdilər. Sionistlərin soyqırım iddiaları əslində Soyqırım sənayesidir. Soyqırım iddiaları ilə bir çox yəhudi Avropadan pul alır, alınan pullar isə İsrailə köçürülür. Bu soyqırım iddiaları 1967-ci ildən sonra ortaya atılmışdır. Atamın çəkdiyi əzabların kimlərsə tərəfindən istismar edilməsinə göz yuma bilmirim! Soyqırım haqqında yazılan ən uğurlu əsərlərdən sayılan “Gecə” adlı romanın yazarı (Nobel mükafatı almış məhşur yəhudi yazıçı) Elie Viesel, pul uğrunda soyqırımı müqəddəsləşdirən bir fırıldaqçıdır! Viesel bu sahədən qazandığı pullarla limuzinlərdən düşmür! Onun həbs düşərgələrindən qurtuluş hekayələrində də ziddiyyətlər görünür. Beynəlxalq Soyqırım Komissiyasının prezidenti Lavrence Eagleburgerin (1930-2011) illik gəliri 300 min dollardan çoxdur və bu pullar nasist qurbanlarına verilən pullardan ödənilir. Dünya Yəhudi Konfransı da bütün bu təzminatlardan və müxtəlif yardımlardan köçürülən pullarla 7 milyard dollara yaxın sərvətə sahib olmuşdur. Holokost sənayesi, başqa sözlə yəhudi soyqırımı sənayesi- tarixi tərs çevirmə taktikası, yaxud tarixi həqiqətləri təhrif etmə taktikasıdır. Bunların etdikləri məzar soyğunçuluğudur! Göz görə-görə tarixi saxtakarlıq edilməkdədir! Holokost sənayesi insanlıq tarixinin ən böyük oğurluq hadisəsidir!” - deyir doktor Norman Finkelşteyn...
 Xatırlatma: Holokostu (yəhudi soyqırımını) inkar edənləri cəzalandıran “Gayssot Aktı” vardır. Yəni, kimsə yəhudi soyqırımını inkar edərsə, o cəzalandırılır. Bu qanun II Dünya Müharibəsindən sora qurulan və Holokost icraçılarının mühakimə edildiyi Nürnberq Məhkəmələrindən sonra qəbul edilmişdir.
 Professor, 150 səhifəlik “Holokost sənayesi” adlı kitabında, Roger Garaudynin (1913-2012, fransız yazıçı və siyasi xadimi, 1982-cu ildə, 69 yaşında İslamı qəbul edərək müsəlman olmuşdur, bundan sonra isə yəhudi soyqırımının olmadığı haqda əsərlər yazmışdır) “İsrail, miflər və terror” adlı əsərində vurğuladığı bütün həqiqətləri eynən müdafiə edir və daha da irəli gedərək bunları yazır:
-“Bu Holokost sənayesini Avropa dövlətlərinin pullarını oğurlayıb ələ keçirmək hesabına aparırlar. Soyqırımdan sağ qalanların sayları qat-qat artırılır və şişirdirilərək davamlı şəkildə təzminat ödətdirilir. Almaniya başda olmaqla Avropa ölkələrindən, İsveçrə banklarından uydurma soy nəticələri, yalan qohumluluqlar, olmayan ana və atalar adına davamlı pullar sızdırılır. Amerikada bir Holokost (yəhudi soyqırımı) sənayesi var. Bu sənayenin əsas məqsədi İsrailin fələstinlilərə qarşı cani siyasətini dünyaya haqlı göstərmək və soyqırımına uğramış ailələr adına Avropadan pul sümürməkdir. Sizlər Holokost, yəhudi qətliamı, yəhudi soyqırımı deyə-deyə günümüzdə əzab çəkməkdən inildəyən digər bütün insanların əzab və iztirablarını ört-basdır edirsiniz! Fələstinlilərin gördükləri zülmləri dəyərsiz göstərməyə çalışırsınız! Embarqo səbəbilə ölən 1 milyon iraqlı uşağı görməməzlikdən gəldiniz! Nasistlərin öldürdüyü yəhudilərin sayı qədər bu gün İraqda da iraqlı uşaqlar həlak olur! Siz bu aşkar həqiqəti belə gizlədirsiniz!”
 “ABŞ prezidenti Buş, İran və Şimali Koreya kimi dövlətləri quldur dövləti adlandırır. Sizcə İsrail də bir quldur dövlətidir?"- Əl Cazirə kanalının bu sualına verdiyi cavab isə belə olmuşdu: “Quldur dövlətindən daha da çoxudur İsrail. Ağlını itirmiş bir dövlət. Əhalisinin böyük əksəriyyətinin İrana ediləcək bir hücumu dəstəklədiyi dünyadakı yeganə ölkədir İsrail. Hətta məncə qudurmuş bir dövlətdir. Bütün dünya barış, sülh həsrətində ikən, İsrail müharibə, müharibə deyə əl çırpır”.
 Norman Finkelşteyn bu cür düşüncə və fikirlərinə görə demokratiya və azadlıq qalası sayılan ABŞ-da bəzi sionist təşkilatların şiddətli hücumlarına məruz qalır. JINSA, AJC, AIPEC, VASHİNGTON İNSTİTUTE kimi yəhudi lobbiləri və TELEVANGALİST kimi İsrailpərəst qruplar birlikdə işlər görərək Amerikanı müsəlmanlara qarşı qaldırdığı kimi, Amerika içində İsrailə qarşı olan qrupları da susdurmağa çalışır. Harvard universitetində işləyən və ən məhşur vəkillərdən sayılan, qatı sionist Alan Derşovitz yəhudi lobbilərini də arxasına alaraq Finkelşteynin işlədiyi Çikaqoda yerləşən DePaul universitetinin rəhbərliyinə təzyiq göstərmiş və professoru universitetdən qovdurmuşdu.
 Professor MEMRİ TV-dəki çıxışında Hizbullah və İsrail arasında yeni bir müharibənin başlayacağını vurğulayaraq, bu müharibənin fəsadlarının əvvəlkindən on qat çox olacağını deyir:
-“Hizbullahın 2006-cı ildə əldə etdiyi qələbəni təkrarlamasına imkan verəcəklərini düşünürsünüz? Amerika və İsrail Hizbullahın qalib gəlməsinə qətiyyən imkan verməyəcəklər. Ərəb ölkələrində ola biləcək hər hansı bir dirəniş ABŞ tərəfindən dərhal yatırılacaqdır. ABŞ bu məsələdə dirənişə əsla imkan verməz. Onlar istəyirlər ki, livanlılar və Hizbullah Amerikaya baş əysinlər. Bu isə qul olmaq deməkdir. Kölə olmaq istəməyib döyüşməyi seçənlərə hörmət edərəm. Yaşamaq istəyirik deyərək, qorxaqlıq edənlərə hörmət etmərəm. Kölə olmaq istəmirəm deyənlərin isə döyüşməkdən başqa seçimləri yoxdur. Çox təəssüf ki həqiqətlər belədir. Döyüşməkdən başqa bir seçimin olduğunu sanmıram. Kimsə müharibə istəməz, kimsə də məhv olmaq istəməz. Müharibə istədiyimi düşünməyin, amma inanın, bundan başqa həll yolu görünmür. İsrail Livanda (2000 və 2006-cı illərdə tarixi döyüşlərdə Livan Hizbulahı İsraili işğal etdiyi torpaqlarından qovmuşdur) məğlub olduğu müharibəni unutmadı və mütləq intiqamını alacaqdır. Yəhudilərin baxışı belədir: Əsla bağışlama, əsla unutma”.
 İSRAİLİN ÇÖKÜŞÜ HAQDA PROQNOZLAR. Henri Kissincer demişdi ki, 2022-ci il üçün yəhudi dövləti olmayacaq. Deyəsən onun dedikləri öz təsdiqini tapır. dr-rusi4.livejournal.com saytı Amerika kəşfiyyat agentliklərinin hazırladığı 82 səhifədən ibarət, “İsrailsiz Yaxın Şərqə hazır olaq” adlı analitik material təqdim etmişdir. Materiala görə, ABŞ kəşfiyyatı daxil olmaqla, bir çox amerikalılar artıq başa düşürlər ki, İsrailin düşmənləri heç də ABŞ-ın düşmənləri deyil. ABŞ İsrail üçün müharibələrdə minlərlə insan həyatı qurban edir ki, bu da ABŞ-ın milli maraqlarına ciddi zərbə vurur. “Ən əsas problemlərədn biri budur ki, 700 min yəhudi sakini 1967-ci ildən qəsb olunmuş torpaqlarda qeyri-qanuni yaşayır. Bütün dünya deyir ki, bu torpaqlar Fələstinə məxsusdur, lakin yəhudilər oranı könüllü tərk etməyəcək. Likud ekstremist partiyası qarşısıalınmaz zorakılığa yol verir”.
 ABŞ xüsusi xidmət orqanlarının yuxarıda adı çəkilən məruzəsində onların yumşaq olaraq “aparteid” adlandırdığı vəhşiliklər və cinayətlər haqqında danışılır. Qeyd olunur ki, bütün xüsusi xidmətlər İsrailin “Ərəb baharı”, “İslami dirçəliş”, İran dövlətinin güclənməsi ilə yüksələn Fələstin qüvvəsinə qarşı dura bilməyəcəyi ilə razılaşırlar. ABŞ artıq hər il Misirə biabırçı susqunluğa görə 1,3 milyard dollar verə bilməyəcək. İsraillə əməkdaşlıq edən, yaxud sadəcə İsrailə dözən diktatorlar hakimiyyətdən gedirlər. Amma yeni “demokratik rejimlər” daha islami və İsraillə daha az mehribandırlar.
 Məlum olur ki, ABŞ hakimiyyəti artıq İsraili terrorunu dəstəkləmək üçün hərbi və maliyyə resurlarına malik deyil. Əlli islam ölkəsi ilə münasibətlərin normallaşdırılması üçün ABŞ İsrailə əl yelləyərək öz milli maraqlarına uyğun hərəkət etməli olacaq. Bir çox amerikalılar isə ictimai fikrin formalaşması məsələlərində İsrail lobbisinin həddindən böyük hakimliyindən narazıdırlar. İsrail məsələsini obyektiv işıqlandırmağa cəhd edən istənilən jurnalist işdən qovulur, lakin bu zahirən az nəzərə çarpan, amma qabarma dalğası tək güclü olan əks reaksiyaya səbəb olur. “ABŞ-ı İraqla müharibəyə cəlb edən israilli fanatlar indi də eynisini İranla bağlı tələb edir” deyən Morin Doud kimi jurnalistlərin üzərinə İsrail lobbisi gələndə daha çox insanlar vəziyyətin nə yerdə olduğunu dərk edirlər.
 Bununla yanaşı Amerika yəhudilərinin əksəriyyəti artıq İsrail siyasətini dəstəkləmirlər. Yəhudi mənşəli gənc amerikalılar arasında aparılan sorğulara əsasən, artıq İsrailin “dərdini çəkmək dəbdən düşüb”. Artıq daha çox amerikalı əmindir ki, 11 sentyabr hadisələrini “islam terroristləri” yox, yəhudi biznesmenləri və İsrailin xüsusi xidmət orqanları törətmişdir. Bu barədə tanınmış publisist Kevin Barret də öz məqalələrində birbaşa söyləyir. O, həmçinin Fox, CNN, PBS və digər telekanallarda müzakirələrin iştirakçısıdır. Kevin Barret və başqa jurnalistlər öz çıxışlarında göstərirlər ki, bu cür terror aktlarının əsas məqsədi İsrail və ABŞ arasındakı dağılmaz birliyi “qan və emosiyalarla möhkəmləndirməkdir”. Polis 11 sentyabr hadisələri zamanı sevincindən küçədə rəqs edən israilliləri həbs etmişdi, onlar polisi inandırmağa çalışırdılar ki: “Bizim düşmənimiz sizin düşməninizdir. Sizin düşməniniz fələstinlilərdir”.

Bankların sələm genosidi davam edir!

XLVIII yazı: Bank batana əl uzadan deyil, əksinə bank boğulandan istifadə edib daha da çox gəlir əldə etmək istəyir

Amerikada bircə anda bankrota düşüb müflis olmaq olar, amma Azərbaycanda xalq acından qırılar, amerikalı bircə qəpiyini də itirməz

 Əsrlər boyu insanlara elə təbliğ olunub ki, guya banklar az qala iqtisadiyyatın məhək daşıdır. Əslində bu iddia mifdən başqa bir şey deyildir. Bəlkə də banklar qədər iqtisadiyyata ziyan vuran ikinci bir struktur tapmaq mümkün deyil. Çünki banklar zahirən özlərini nə qədər yaxşı tərəfdən qələmə verməyə nail olsalar da, əslində insanların cibinə girirlər və onlar adamların acınacaqlı maddi durumda qalmasında maraqlıdırlar.
 Lakin banklar aptek də deyildir ki, ona təbii zərurət olsun. Valyuta mübadiləsini, pul köçürmələrini, əmanət şəklində faizsiz pul qoyuluşlarını və bu kimi normal xidmətləri nəzərə almasaq, bank sisteminin failiyyətinin iqtisadiyyata heç bir dəxli yoxdur. Bankların mahiyyətində sadəcə mədəni, “sivil” quldurluq, pislik durur.
 Pulun pula satılması absurd bir şeydir. Normalda ancaq mal, xidmət pula satıla bilər. Xatırladaq ki, sələmçilik həm xristianlıqda, həm də İslamda  böyük günahlardan biri hesab olunur. Allah bu işi iyrənc bir hərəkət kimi birbaşa qadağan edib. Sələmçilik mövcud olmayan və ya daha dəqiq desək görülməmiş bir iş üçün tələb olunan haqqdır. Allah konkret olmayan, fyuçers iqtisadiyyata və bazara qadağan qoyub. (Fyuçers bazarı- elə bir bazardır ki, burada gələcəkdə qiymətli kağızların və yaxud maliyyə bazarında real surətdə satılan digər maliyyə alətlərinin müəyyən müddətə göndərilməsi üzrə müqavilə ilə ticarət həyata keçirilir). Yəni edilməmiş bir iş və yetişdirilməmiş məhsula görə pul almaq olmaz. Bu firildaqçılıq və aldatmadır. Sələmlə alınmış pul havaya görə ödənilmiş vergiyə bənzəyir. Mənəviyyatdan uzaq olacaq qədər absurd!
 Banklar nəinki sadə insanları, hətta dövlətləri belə yoldan çıxaracaq qədər ağıllı və bacarıqlıdırlar. Əvvəl ehtiyacı olana kreditlər verir, sonra onları faizdə boğurlar. Hətta gizlin faizlər də mövcuddur ki, biz onları hiss etmirik.
 Hal-hazırda maliyyə böhranı bürüyən dünyanın təcrübəsi də onu göstərir ki, banklar kütləvi surətdə insanların, ələlxsus kasıb təbəqənin evini yıxır, dolayısı ilə milyonlarla ailəni müflis, bədbəxt edir. Bu baxımdan dində faizə pul almağın, verməyin günah sayılması heç də təsadüfdən deyil.
 Əlbəttə, böyük bir qism adam nəfsə uyaraq yanlış olaraq hesab edir ki, pul olmayanda və borc verən də az olanda ən yaxşı və düzgün yol elə heç kimin minnətini götürməyərək bankdan pul götürməkdir. Bu səhv fikrin formalaşmasında bankların həvəsləndirici və şirnikləndirici təkliflərinin, təbliğlərinin böyük rolu var. Necə deyərlər, çətini quyuya, tələyə salıncadır. Sonra onlar sənə yox, sən onlara yalvaracaqsan.
 Pul götürəndən sonra ilk vaxtlar bir çoxlarına bu proses əldəntutma kimi görsənsə də, çox zaman bu sevincin, şərti xöşbəxtliyin ömrü çox çəkmir. Bir müddətdən sonra, artıq aybaay konkret məbləğlər ödəmək vaxtı çatanda kreditin fəsadları öz sözünü deyir; adətən həmin adamın maddi və psixoloji durumu pul götürməzdən qabaqkı dövrə baxanda daha pis olur.
 Sosial psixoloqların tədqiqatların nəticələri göstərir ki, bankdan pul götürənlərin əksəriyyətinin fikir çəkməkdən, həyəcan keçirməkdən, stress keçirməkdən yuxu sistemi pozulur- bu da həzm sisteminə, ümumiyyətlə orqanizmə mənfi təsir göstərir. Sağlamlığı isə bildiyimiz kimi miqdarından asılı olmayaraq pul ilə əvəzləmək və ya bərpa etmək olmaz, çünki o qiymətsizdir.
 Bir çox hallarda bankların cəmiyyətdə müsbət imici böyük pullar hesabına başa gələn davamlı, beyinləri yeyən, insanları yoldan çıxaran reklam hesabına əldə edilir. Normalda hansısa əşyanı əldə etmək üçün və ya yaranan hansısa problemi həll etmək üçün vacib deyil ki, o dəqiqə banka və ya sələmçiyə müraciət edəsən. Birdəfəlik başa düşmək lazımdır ki, bank batana əl uzadıb əl tutan deyil, onu bataqlıqdan çıxaran deyil, bank xeyriyyə təşkilatı da deyil. Əksinə bank boğulanın xirtdəyəcən borc içində üzməsindən öz xeyri üçün istifadə edib daha da çox gəlir əldə etmək istəyir. Bu ona oxşayır ki, siz çətin vəziyyətdə amansız caniyə kömək üçün müraciət edirsiz.
 Ümumiyyətlə,insan çalışmalıdır ki, ayağını yorğanına görə uzatsın, gəlirinə, xərcinə dəqiq nəzarət etsin, öz vəsaiti imkan verdiyi işə girişsin, nəfsini imkan dərəcəsində cilovlasın. Ən düzgün yol isə qənaət edib özünə kapital yığsın. Əgər insanın hansısa əşyaya həqiqətən ehtiyacı varsa, yaxşı olar ki o əşyanı qənaət hesabına yığdığı pulla alsın. Ən ideal variantı isə odur ki, ona dövlət yardımçı olsun.
 Normal vətəndaşın bankdan pul götürməkdən və ya cinayətə əl atmaqdan başqa yolunun olmaması dərəcəsinə çatdırılması birbaşa elə bankların məxsus olduğu beynəlxalq kapitalist şəbəkəsinin günahıdır. Dövlət normal vətəndaşın çətin duruma düşməsinə imkan verməməlidir, onun qanuni yolla və ləyaqətinin alçalmaması şərtilə pul qazana bilməsi üçün hər bir şərait yaratmalıdır. Çünki qanunla bu onun borcudur. Sovet vaxtı belə idi. İqtisadiyyat nə qədər kapital qoyuluşu tələb etsə də, bunu təbii yolla etmək lazımdır. Banklardan pul götürüb ondan investisiya kimi istifadə etmək narkotikdən istifadəyə oxşayır. Çünki o pis asılılıq yaradaır. Bundan başqa, bankdan pul götürüb bir müddət rahat nəfəs alan istər-istəməz rahatlaşır, işə bir qədər laqeyd yanaşır, ziyanlı olaraq arxayınlaşır (bu tədqiqatların nəticəsidir).
 Təsadüfi deyil ki, hal-hazırda Azərbaycanda az qala hər bir ailə, hətta onun hər bir üzvü hansısa banka, bir çox hallarda isə eyni zamanda bir neçə banka borcludur (ya kreditə götürülmüş hansısa məişət əşyasına, elektrik avadanlığına, avtomobilə, mənzilə və ya pula görə). Bir çoxları isə bir bankdan qurtulmaq üçün başqa bir banka üz tutur, ondan pul götürüb əvvəlkini, ona dirənəni ödəyir. Belə davam etdikcə ümumi borc da öz növbəsində tez bir zamanda şişir və axırda bədbəxt müştəri əmlakını, maşınını, qızılını, var-yoxunu satır, intihar edir, infarkt keçirir, ”çarpalıyıq“ olur.
 Məlumdur ki, əhali borcun-xərcin içindədir, kredit ödəmək iqtidarında deyil. Bu cür sələmçi təşkilatları respublika ərazisinə buraxmağın nə mənası var? Bilirsinizmi sələmçi Amerikan bank təşkilatları ölkəmizə niyə doluşublar? Çünki Amerikada bircə anda bankrota düşüb müflis olmaq olar, bircə anda acından ölən milyonlarla amerikalıdan biri olarsan, Azərbaycanda isə sistem elə qurulub ki, Azərbaycan xalqı acından qırılar, amma amerikalı bircə qəpiyini də itirməz, əksinə, günü-gündən çiçəklənər. Azərbaycan amerikalılar üçün cənnətə çevrilib. Məhz bu səbəbə ABŞ rəsmi sənədlərində Azərbaycan “müştəri ölkə” adlandırılır. Bu faciənin sonu da görünmür, get-gedə əhalinin maddi vəziyyəti daha da pisləşir. Əhalinin güzaranının yaxşılaşması üçün sələmçilərə qarşı tədbirlər görülməlidir. Maraqlıdır ki, bu təşkilatlar pulu bizdə başqa ölkələrə nisbətən həddən artıq yüksək faizlə verirlər, bəzilərinin faizi isə 35-40 faizə gedib çıxır. Bir özünüz deyin, belə soyğunçuluq olarmı? Yəqin elə fikirləşirlər ki, xalq heroin alveri ilə məşğuldur, yüzə yüz qazanıb yarısını da bunlara verəcək. İştahaları pis deyil, götürdüyünüz 3 min manatın müqabilində bu yoldaşlara 4 min manat pul ödəməlisiniz! Dünyanın heç bir ölkəsində bu qədər yüksək bank faizi yoxdur.
 Bu böyük bir plandır, sələm genosidi əsrlərlə davam edir. İmkansız ailələr bu pulu götürüb süni surətdə yaradılmış saysız-hesabsız qayğılarının həllinə yönəldirlər. Bununla da müvəkkil banklardan borclu olurlar. Bir il müddətində o krediti qaytarmaq üçün nələrə düçar olmurlar? Nəinki mal-qara alıb artıra bilmirlər, üstəlik öz təsərrüfatlarında olanları da satıb pulu və faizləri zorla bağlayırlar. Vətəndaşları infarkt həddinə çatdıran bu kreditlərdən necə yararlanmaq olar?
 Respublika ziyalılarının əksər hissəsini məhkəmələrə çəkiblər, məhkəmələr onlara qarşı sərt qərarlar qəbul edib. Bir çox rayonlarımızda müəllimlərin 70 faizinin işi məhkəmədir və büdcədən maaş alanlarının 90 faizi 2-3 banka sələm ödəyir. Gəlin görək bu pulu götürənlər quldur və yaxud oğrudurlarmı? Xeyr, əsl cinayətkarlar məhz həmin bankirlərin özləridir. Bilə-bilə ki ölkədə pul yoxdur və bütün sənaye, məişət sahələri məhv edilib, əhaliyə pul paylayırlar, evindən qiymətli əşyalarını satdırıb, əmlakını ələ keçirirlər. Bu oyunlar 80 ilə yaxındır Türkiyə xalqının başına gətirilib, Sovet dağılandan, rusların təhlükəsizlik çətiri başımız üzərindən götürüləndən sonra indi də bizi öz cənglərinə keçiriblər. Sələmçi təşkilatlar xalqı müstəqil olmağına peşman ediblər. Azərbaycan xalqı bankirlərə qarşı tədbir görülməsini, maddi və mənəvi genosidin dayandırılmasını tələb edir.
 Müstəqillik yaranandan sonra Azərbaycana çoxlu sayda xarici bankirlər soxulublar və əhaliyə yüksək faizli sələm pulu paylayaraq soyğunçuluqla məşğul olurlar. Müxtəlif proqramlar çərçivəsində verilən kredit xəttlərindən istifadə etməklə yerli şəxslərə (məlum olduğu kimi, “Sion müdriklərini protokolları”nda həmin yerli şəxslər “qoy” adlandırılır) sahibkarlıq və istehlak kreditləri təqdim edir. Azərbaycan xalqını açıq-aşkar dilənçi vəziyyətinə salıb qul kimi işlədirlər. Əhalinin büdcədən maaş alan əksər hissəsi sələmçi bankirlər tərəfindən istismar olunur. Bu bankların ucbatından əksər ailələr aclıq və səfalət vəziyyətində yaşayırlar.
 Müstəqil olandan sonra məlum olub ki, bunlar investisiya deyəndə kredit pul paylamağı nəzərdə tuturmuşlar. Azərbaycan xalqı çıxılmaz vəziyyətə düşüb. İndi ingilislər Hindistanı qul vəziyyətinə saldıqları kimi, tədricən bizi də qul vəziyyətinə salıblar. Naməlum coğrafiyalardan ölkəmizə təşrif buyurmuş çağırılmamış qonaqlar banklar yaradır, xalqa sələminə pul paylayaraq qanımızı içməklə məşğul olurlar. Elə bir ailə yoxdur ki, banka sələm ödəməsin. Elə ailə var ki, 5 banka faiz ödəyir. Xarici maliyyəçilər tərəfindən koloniyaya çevrilməyimiz üzə çıxıb.
 Beynəlxalq sərmayə Azərbaycana hakim olur və milləti aldatmaq yolunda ən böyük nailiyyətə çatır. Beynəlxalq sərmayənin təzyiqi milli iqtisadiyyatın yox edilməsinə indekslənmişdir. Özlərini “ekspert” və ya “iqtisadiyyatçı” adlandıran beynəlxalq fondlar kasıb ölkələri inandırmağa çalışırlar ki, liberal islahatlar çox vacibdir. Amma faktiki olaraq onları radikal iqtisadi islahatlara məcbur edirlər və bunu dövlətin kasıb təbəqələrinə sosial dəstək kimi sırıyırlar. Əslində isə həmin dövlətə külli miqdarda kreditlər verərək onu iqtisadi müstəqillikdən tədricən məhrum edirlər. Kasıb ölkələrin hökumətləri kreditorlara elə astronomik rəqəmlərlə ilişirlər ki, bunu  ödəmək sadəcə olaraq qeyri-real olur. Onlar isə girov olaraq hər şeyi- təbii sərvətləri, torpağı, sənaye obyektlərini götürürlər. Hətta bütün hər şeyi- hər hansı vaciblik və ya əhəmiyyət kəsb edən istənilən şeyi götürə bilərlər. Və iqtisadiyyat nə vəziyyətə qalır? İqtisadiyyat iflic vəziyyətə düşür.
 Beynəlxalq strukturların maliyyə köpəkbalıqları özlərini yerli hökumətlərin “mütəxəssis- məsləhətçiləri” halına gətirir və onlara səmimi bir sahib kimi öz məsləhətlərini verirlər. Hökumətin özü isə hər hansı bir qərar qəbul etmək qüvvəsində olmur və tamamilə maliyyə quzğunlarının dimdiyinin altına düşür. Və budur acı son: İqtisadiyyatla siyasəti tabe edirlər. Klassik janr.
 ABŞ bu şəkildə neçə belə dövlətin dizini yerə gətirə bilib. Müqavimət göstərənləri isə toz kimi sildilər, bombaladılar, çevrilişlər etdilər. Vətandaş müharibələrini alovlandırdılar və sonda iflas etdirdilər.
 Kimlər ki bu təzyiqlərə dözə bildi, onları da zəhərləməyə başladılar. Onları izqoy, ekisterimist və şər məhvəri adlandırdılar. Bu planlar qərinələrin məhsuludur. Baxın, bu “Liberal terorizm” adlanır. Afrikanın 90%, Asiyanın bir çox dövlətləri və Latın Amerikası bu sistemin girovlarına çevriliblər ki, onlar artıq “Liberal buldozer”lə idarə olunurlar.
 Venesuelada Çavesin hakimiyyətə gəlməsi ilə, İranda 1979-cu il inqilabı ilə, bir sıra dövlətlər isə baş verən bəzi hadisələrlə özlərində qüdrət taparaq bu zəhəri damarlarından xaric edə biliblər. Axı bu hadisələrə qədər ABŞ bu dövlətlərdə özünü mütləq ağa kimi hiss edirdi. Onun şirkətləri bu ölkələrin neftini sorur, silah ticarəti milyonlar qazandırır, konsessiyaları isə hər kəsi sıxışdırcaq bir qüvvə ilə fəaliyyət göstərirdi. İndi bu ölkələr demək olar ki dünyadaki müqavimət hərakatının şah damarıdır. Bu şah damar ABŞ qanunsuzluğuna və onun əlaltılaına qarşı sarsılmaz halda dayanıblar. Alternatıv qütb isə hələ ki dondurulmuş haldadır.

Dünyanın sirli təşkilatı – Masonluq

XLIX yazı: Sionizmlə eyni məqsəd güdüldüyünü anlatmamaq üçün yardım təşkilatları kimi maskalanaraq xoşməramlı görüntüsü altında fəaliyyət göstərirlər

Masonluğun məqsədi ölkələrdə şovinist xarakterli idarəetməni gizlətmək, kölələrin idarə olunmasının alt strukturuna başqa insanları cəlb etmək və əsas istiqamətin gizli qalmasını təmin etməkdir

 Masonluğun sirr pərdəsini nə qədər açmaq olur? Çox yaxın keçmişə qədər bu sualın cavabını sıradan bir insanın bilmək şansı yox idi. Çünki “masonluq” anlayışı bir çoxları kimi bizim üçün də dünyanın təhlükəsizlik orqanlarının işi qədər məxfi və qapalı idi. Günümüzdə bunlar artıq tarixə çevrilib. Çünki masonluqla bağlı tam olmasa da yetərincə bilgi əldə etmək mümkündür. Ən başlıcası, bu “sirr pərdəsinin” müəyyən qatlarını masonların özləri qaldırmağa qərar verib. Hazırda İnternet səhifələrində dünyanın bir çox dillərində masonluq, onun təməl prinsipləri, fəaliyyəti, idarə olunması, strukturları barədə ümumi məlumatlar yayılır ki, bu da masonların təşəbbüsü ilə həyata keçirilir. Görünür masonluğun dönəmlə ayaqlaşaraq həyata keçirdiyi son böyük fəaliyyətlərdən biri özlərini toplumlara tanıtmaqdır. Təbii ki masonlar özlərini müsbət yönlərdən tanıtmağa çalışır. Ancaq tanıtımlarını incələdikcə adamın ağlına ən böyük sual indi gəlir: “Bu qədər bəsit bir şeysə, niyə əsrlərcə məxfiliyini bu qədər ciddiyyətlə qoruyurdu?”
 Hər halda hələlik öz yorumlarımızdan qaçmağa çalışaraq, rus və türkcə mənbələrə əsaslanıb çoxluq təşkil edən sualları cavablandıraq. Masonluq nədir və nəyə xidmət edir? Ad sahiblərinə görə, masonluq bütün insanlara barış və xoşbəxtlik arzulayır və bunun üçün inkişafı vacib sayır. Masonluq inkişaf üçün araşdırma və çalışmanın önəmli olduğunu, buna bir insan ömrünün yetməyəcəyini də vurğulayır. Mason olmağa çalışan insanın ömrü yetməsə də, insan olma və bütün insanlara sevgi bəsləmənin qüruru ilə bu idealı ürəyində və beynində səylə bəsləyərək mükəmməl insan olmağa çalışır. Özlərini bu tərəfdən tanıdan masonların dediklərinə rəğmən, hələ də informasiya ortamında masonların dünyanın terror təşkilatlarını bir mərkəzdən idarə etməsi kimi fikirlər də yer alır.
 “Mason” sözü fransızcadan tərcümədə “azad bənna” deməkdir. “Azad Bənnaların Qardaşlığı” mənasındadır. Yəhudilər tərəfindən dəyişdirilmiş Tövratda yəhudilərin dünya millətlərinə qarşı əmr edilən vəhşət və qətliam formaları, diqqət çəkməyəcək gizli üsullar, müfəssəl şəkildə anladılmış çeşidli yollar göstərilir. Hansı ki bu üsullar tətbiq ediləndə millətlər daxildən çökdürüləcək; nə hədəfdə olan millətlər bunu fərq edəcək, nə də olayların arxasında bir yəhudi adı keçməyəcək. Yalnız öz rituallarında yəhudiliklə bağlantıları anlaşılan masonluq Tövratın təlqinlərini olduğu kimi mənimsəyən yəhudiliyin gizli qollarından biridir. Masonlar yəhudilərlə əlaqələrini gizli tutmağı lazım bilir. Çünki onlara görə, sionizmlə eyni məqsəd güdüldüyünü anladaraq fəaliyyət göstərmək əvəzinə yardım təşkilatları kimi maskalanaraq xoşməramlı görüntüsü altında məqsədlərinə xidmət etmək daha məhsuldar nəticələrə gətirib çıxarır. Masonluq yəhudiliklə birbaşa əlaqəli olduğu üçün mason cəmiyyətlərində tətbiq olunan ritual və tədbirlər, eyni zamanda mason düşüncələri Tövratdan alınmış olacaq. XX əsrin II yarısında Türkiyədə masonların təbliğatçısı kimi tanınaraq çap olunan “Mimar Sinan” jurnalı 1983-cü ildə yazırdı: “Rituallarımızda Tövratdan saysız nümunələr var”.
 Təhrifə uğramış Tövrata görə, tanrıları Yahova tərəfindən oğullarına miras olaraq verilmiş yer üzünə sahib olmaq, dövlət qurmaq və azadlıq sahibi olmaq yalnız yəhudi olanların haqqıdır. Yəhudi olmayan üçün bu haqlardan bəhs etməyə dəyməz və bu fəlsəfəyə görə, Adəm oğulları Yahova oğullarının mülkü olan torpaqları işğal ediblər və ondan istifadə edirlər. Yəni bu görüşə görə, yəhudilərdən başqa qalan bütün millətlər anadangəlmə günahkardır. Yahovanın oğulları tərəfindən Sionda (Qüds yaxınlığında dağ) qurulacaq “Dünya krallığı” yer üzünün yəhudilərin əlinə keçməsi və gizli savaşın sonunda bu millətin “Yer üzünün Allahı” elan edilmələri din anlayışlarının təməlini təşkil edir.
 Masonluğun yaranma tarixi XVIII əsrə dayanır. Bu dini-mənəvi hərəkat XVIII əsrin əvvəllərində Böyük Britaniyada yaranıb. Masonların ilk lojası olan Böyük Loja da 1717-ci ildə Londonda yaradılıb. Masonların Böyük Fransa inqilabına hazırlıqda böyük rolu olub. Katolikliyin yayğın olduğu ölkələrdə masonlar təqiblərə məruz qalıb. İtaliya, İspaniya və katolikliyin mövcud olduğu digər ölkələrdə liberal partiyaları “mason partiyaları” adlandırıblar. Mason metafizikası və simvolikası mədəniyyət və incəsənətə böyük təsir göstərib. Motsartın “Sehrli fleyta” əsəri, Londondakı Müqəddəs Pavel kilsəsi, Moskvadakı bir çox kilsələr, ABŞ dollarının dizaynı və s. kimi misallar göstərmək olar. Ancaq masonlar da dünyanın tanınmış fəlsəfi cərəyanlarından çox yararlanmışlar. Rus qaynaqlarına görə, masonlar dünyagörüşlərində Pifaqor, Konfutsi, Zərdüşt və bir çox başqa mütəfəkkirlərin fikirlərini mənimsəyiblər.
 Masonluq bir sistemdir? Masonlara görə, onların konkret bir təqdimatını tətbiq etmək mümkün deyil. Bunun səbəbini onda görürlər ki, masonluğa hansı niyyətlə baxarsansa, o tərəfdən tanına bilinir. Məsələn, masonluğun başqa xüsusiyyətləri bir tərəfə buraxılıb yalnız məqsədləri göz önünə gətirilərsə, bunu demək mümkündür: masonluq bütün insan və toplumların barış və rifahı naminə fərdlərin bu yolda irəliləməsinə yardım edən bir sistemdir. Onlar bu təqdimatın yanlış olmasa da, nöqsanlı olduğunu hesab edirlər. Çünki masonluğun məqsədlərinin hamısını tanıtmaq mümkün deyil. Masonluq məqsədləri ilə yanaşı prinsipləri, tarixçəsi, struktur özəllikləri, iş mexanizmi, dünyagörüşü (və ya fəlsəfəsi) və hər biri mason olaraq anılan üzvlərinin fərdi keyfiyyətlərinin hamısı bir arada olmaqla bir sistemdir. Masonluğu dərk etmək üçün onu ayrıntılı bir şəkildə incələmək gərəkdir. Onlara görə, hətta masonluğun nə olduğunu anlamaq üçün masonların özlərinin belə illərcə çalışması gərəkdir.
 Masonluq- sadəcə mafiyadır. Hələ prezident Ruzvelt bütün zamanlarda, xüsusilə də onun dövründə heç zaman olmadığı kimi dünyanı gizli cəmiyyətlərin idarə etdiyini deyirdi. Rus tədqiqatçısı Vladimir İstarkov masonluğun mafiyadan başqa bir şey olmadığını yazır. Yazara görə, masonluğun üç əsas məqsədi var: birincisi, bütün xristian ölkələrində şovinist xarakterli idarəetməni gizlətmək, kölələrin idarə olunmasının alt strukturuna başqa insanları cəlb etmək və tək istiqamətin gizli qalmasını təmin etmək. V.İstarkova görə, təbii ki heç bir xalq başında açıq-aşkar yəhudilərin durmasını qəbul etməzdi. Hər şeyə rəğmən mason təşkilatlanmasının bir piramida təşkil etdiyini söyləyən yazar hesab edir ki, əslində 99 dərəcəli olan bu piramidanın 1- 33-cü dərəcələrini beynəlxalq mafiya, 1- 66-cı dərəcələrini yəhudi mafiyası, 1- 99-cu dərəcələrini isə dini mafiya idarə edir. Yazar sonuncu pillədə hətta satanistlərin olduğunu iddia edir və mason ritualları içində insan qanı içilməsinin də olduğunu iddia edərək bunun hannibalizm oluğunu vurğulayır.
 Bu, masonluğu kənardan yetərincə kəskin xarakterizə edən bir yazarın fikridir. Masonlar isə özlərini qismən tanıtmaqla yanaşı, sirr pərdəsinin çoxunu əslində qaldırmırlar. Mason necə bir insandır? Hər bir mason cəmiyyətimizin içindəki sıravi insanlardan biridir. Bizlərdən heç nə ilə fərqlənmir. Nə mükəmməl deyilə biləcək qədər çox üstün xüsusiyyətləri olan, nə də pis birisi deyil. Hər bir masonun da başqaları kimi doğruları və yanlışları var. Müsbət tərəfləri ilə bərabər nöqsanları da var. Bir mason bu hərəkatın məqsəd və prinsiplərini mənimsəmək, digər masonların bilik və bacarıqlarını əxz etməklə özünü inkişaf etdirə bilər. Hər hansı bir mason və ya hətta hər hansı bir mason təşkilatı təkbaşına bütünlükdə masonluğu təmsil edə bilməz. Onlar hesab edir ki, barələrində söylənən mənfi və tənqidi fikirlər boşboğazlıqdan başqa bir şey deyil. Və illərcə masonlara qarşı olan ittiham xarakterli fikirlərə reaksiya verməmələrini də bununla əlaqələndirirlər.
 MASONLUQ NƏDİR? Masonluq özünə xas bir quruluş və təşkilatlanma şəkli olan sosialyönlü dərnəkdir. Formalaşmaq və təkmilləşmək yolunda irəliləmək istəyənlər üçün zehni və ənənəvi, humanist xüsusiyyətli bir qurumdur. Masonluq əsasən ağılla və elmi üsullarla gerçəkləşən araşdırma metodu və sənətidir. Masonluq məqsədlərinin gerçəkləşməsinə könül vermiş, prinsiplərini daxildən mənimsəmiş “mason” deyilən insanların topluluğudur. Masonluq azad fikirlərin istehsal edildiyi, bunların azad paylaşılıb müzakirə olunduğu bir mühitdir. Masonluq yaxşı, gözəl, doğru olanı mənimsəməyə üstünlük verən bir həyat tərzidir. Ancaq bunlarla bərabər masonluq təkbaşına bunlardan heç biri deyil. Masonluq bunların hamısıdır və hətta bunlardan daha artığıdır. Masonlar etiraf edir ki, tam ən pislik, dinsizlik, şeytanlıq, tanrıtanımazlıq, mənafelərini güdən və bunlara bənzər bir çox mənfi xarakterlərlə səciyyələndirilmişlər.
 Masonluğu bəzi doktrinaları özününküləşdirən, masonları bəlli olan bir ölkənin peykləri kimi göstərməyə çalışanlar da olub. Masonlar hesab edir ki, bütün bunlar masonluğun nə olub-olmadığının toplumlarda anlaşılmasından qorxanların taktikası idi. Nədənsə masonlar da uzun illər bütün bunlara dözümlülük nümayiş etdirib susmuşlar və yalnız son dövrlərdə masonluğun nə olub-olmadığını anlatmağa, üstündəki duman pərdəsini qaldırmağa qərar veriblər.
 Masonluq gizli təşkilat və gizli təşkilatlanma deyil. Masonlara görə, özləri və üzvü olduqları təşkilatlar barədə ictimaiyyətə açıqlama vermədikləri haqdakı fikirlər doğru deyil. Sadəcə, bunları açıqlamaqda bir az çəkingən davrandıqlarını bildirirlər. Guya ictimaiyyət də masonların anlatdıqlarına çox da inanmaq istəməyib və onlara qarşı olanlara daha çox önəm veribmiş. Guya masonların uzun müddət içlərinə qapanmasının və özlərini anlatmaqdan vaz keçmələrinin də səbəbi bu olub ki, sonda ətraflarında sonu olmayan halqa yaranıb. Ətraflarında yaranmış halqanı qırıb özləri barədə fikirləri paylaşmağa qərar verən masonlar özlərinin təşkilatlanma sistemini aşağıdakı kimi izah edirlər.

Dünyanın sirli təşkilatı – Masonluq

L yazı: Masonlar qapalılıqlarını belə izah edirlər ki, sıradan insanlar da evinin qapısını hər kəs üçün açmır və hər kəsi ailəsinin içinə buraxmır

Masonik öhdəliklərdən biri də ölkənin qanun və cəmiyyətin ənənələrinə uyğun olmaqdır

 LOJA- masonluqdakı çalışmaları ilə bir-birinə birbaşa bağlı olmayan müstəqil qurumlardır. Ancaq masonluqda “loja” kəlməsi həm də toplantıların keçirildiyi məkana deyilir. Struktur Böyük Loja- lojaların öz aralarında birləşərək yaratdığı federativ xarakterli təşkilatdır. Lojanın qurulması üçün onu idarə edə biləcək xüsusiyyətdə və yetərli sayda masonun bir araya gəlməsi gərəkdir. Lojanın müstəqilliyinə gəlincə isə o, müstəqil çalışacaqsa, yaranan hər hansı bir yeni lojanın heç bir mason təşkilatından izin almasına gərək yoxdur. Ancaq əgər bəlli bir böyük lojaya bağlanacaqsa, sonuncunun qəbul etdiyi qaydalara riayət etməsi gərəkdir. Hər lojanın 10-15 üzvü ola bilir. Bu üzvlər loja üzvləri tərəfindən adətən bir il müddətinə seçilir. Onlar loja toplantılarında bəlli bir məsuliyyət daşıyır. Lojanın idarəçiliyinə gəlincə, qurum rəhbərinə “hörmətli ustad” kimi ifadələrlə müraciət olunur. Onun yardımçılarına isə “birinci nazir” və “ikinci nazir” titulları verilir. Bundan başqa, lojada “katib”, “ritual ustadı” olur. Lojadakı vəzifələrlə bağlı bütün titullar yalnız seçildiyi müddət ərzində keçərlidir və sonra qüvvəsini itirir. Ən azı üç müstəqil loja birləşərsə, Böyük Loja qura bilər. Dünyadakı mason təşkilatlarından bəzilərinə görə, yeni bir Böyük Loja qurmaq üçün heç bir mason təşkilatı ilə bağlantı yaratmaq vacib deyil. Bəziləri isə hesab edir ki, yeni Böyük Loja yalnız başqa düzənli böyük lojalar tərəfindən “düzənli” kimi qəbul edildiyi halda mason təşkilatı sayıla bilər. Masonluqda böyük bir loja tərəfindən ona bağlı olan lojaya “patent” kimi anılan “Quruluş arayışı” verilir.
 Yeni qurulmuş böyük bir lojanı da tanıyan Böyük lojalar hər biri ona “tanıma arayışı” verir ki, bu da “patent” kimi tanınır. Çox zaman bu “patent” amili yanlış anlaşılaraq bir izn, təsdiqləmə arayışı kimi qəbul edilir və bütün mason təşkilatlarının mərkəzdən yönəldilməsini əsaslandırmaq üçün vasitə kimi göstərilir. Masonlara görə, patent heç də bunu deməyə əsas verəcək sənəd deyil, sadəcə patent verilmiş lojanın “düzənli” olaraq tanındığını göstərən sənəddir. Məntiqlə isə yenə də mason təşkilatlarının dünyada bir-biri ilə sıx bağlı olduğunu deməyə əsas verən bir məsələdir. Masonlar isə iddia edir ki, dünya miqyasında mason təşkilatları arasında bəzi uyğunsuzluqlar var ki, bu da masonluğun tək bir mərkəzdən idarə olunmadığını deməyə əsas verir. Ölkələr daxilindəki qanunlara görə şəkil alan mason təşkilatları mövcud olduqları ölkələrə görə formalaşsa da, hərəkatın təməl prinsiplərindən kənara çıxmır. Masonluğun məqsəd və prinsiplərinə əməl edərək fəaliyyət göstərən hər bir Böyük Loja düzənli bir mason təşkilatıdır. Bir Böyük Lojaya bağlı olan lojaların düzənli sayılması üçün isə onun birincinin qərarlarına uyğun fəaliyyət göstərməsi lazımdır. Əks halda, loja düzənsiz sayılır. Tərkibində düzənsiz bir loja olan Böyük Loja da düzənliliyini itirmiş sayılır.
 Hər böyük loja mövcud olduğu ölkənin qanunlarına uyğun olaraq qurulmuş hər hansı bir dərnək, ictimai təşkilat kimi fəaliyyət göstərir. Hər loja aid olduğu böyük lojada onu təmsil edəcək nümayəndələr seçir. Nümayəndələr bir araya gələrək böyük lojanın idarə heyətini təşkil edir. Böyük lojanın üzvləri bu heyətə demokratik üsullarla seçilir. Böyük lojaların üzvləri lojalardan fərqli olaraq bir illik deyil, iki illik müddətə seçilir. Masonluqda yalnız lojaların deyil, bütün üzvlərin də düzənli olması vacibdir. Bir masonun düzənli intizamını qoruması onun masonik öhdəlikləri yerinə yetirməsilə bağlıdır. Masonik öhdəliklər ölkənin qanun və cəmiyyətin ənənələrinə uyğun olmaq, masonluğun amac və prinsiplərini mənimsəmək, üzvü olduğu mason təşkilatının qərarlarına əməl etmək, təşkilatın toplantılarında müntəzəm iştirak etmək, üzvlük haqlarını zamanında vermək, tapşırıqları vaxtında yerinə yetirmək, masonluqda verdiyi sözə sadiq qalmaq və bir masona yaraşan şəkildə yaşamaq. Masonlara görə, masonluğa girdiyi kimi masonluqdan çıxmaq da mümkündür. İstefaya getmiş mason sadəcə “yatmış masondur”. Ancaq masonların bu barədə açıqladıqları fikirlərdə ziddiyyət var. Bir tərəfdən, masonluqdan çıxmanın mümkün olduğunu söyləsələr də, başqa bir tərəfdən də masonluqdan çıxmış birisinin sadəcə “yatmış mason” olduğunu bildirirlər. Öz arzusu ilə masonluqdan çıxmış bir mason üçün dönüş qapısı açıq tutulur və bu səbəbdən də o, çıxandan sonra da üzvlüyünü davam etdirmiş sayılır. İntizam qaydalarına əməl etməyən bir masonun masonluqdan çıxarılması da baş verə bilər. Belə halda buna “intizamsız elan edilmiş” deyilir. O da öz istəyi ilə masonluqdan ayrılıb “yuxuya getmiş” mason kimi bir gün “oyana” bilir. Masonluqda “yatmış” kəlməsi simvolik məna daşıyır. Bu ifadə hətta qapanmış bir loja üçün də istifadə olunur. Yatmış mason və ya lojanın təkrar hərəkətə gəlməsi üçün onun bu barədə istəyinin müsbət qarşılanması şərtdir.
 OBEDİYANS- “Böyük loja” ilə eyni məna daşıyan bu kəlmə əslində masonluqda bir termin kimi istifadə olunur. Böyük lojalara bağlı olaraq fəaliyyət göstərən lojaların böyüyün nizamnaməsinə tabe olduğunu vurğulayan bir sözdür. Böyük lojalar bəzən mövcud olduğu ölkənin sərhədlərindən kənarda olan lojaları da obediyansına qatmış ola bilir. Ölkə daxilində böyük lojanın yurisdiksiyası ölkə sərhədləri içində olduğu halda ölkə xaricindən olan lojaları obediyansına qatdıqda yurisdiksiyası mövcud olduğu ölkə sərhədlərini aşmış olur. “Yeni Şəfəq” qəzetinin yazdıqlarına əsaslansaq, Türkiyədəki Böyük Mason Lojası ölkə sərhədlərini aşmağa qərar vermiş və Azərbaycanda loja qurulması üçün hərəkətə gəlib. Qəzetin yazdığına görə, Böyük Mason Lojası 2003-cü il iyunun 14-də keçirdiyi toplantıda bu barədə qarar almış, iş aparılması üçün komissiya təşkil etmiş, başına da bir azərbaycanlı gətirmişdi. Diqqət etsək, masonların bura qədər özlərini anlatdıqlarında yeni bir lojanın (həm də ölkə sərhədlərindən kənarda) qurulması haqda başqa lojaların qərar verməsinin gərək olduğunu söyləmir. Böyük lojanın qurulması üçün ən azı üç lojanın olması gərək idi ki, bunun da Azərbaycanda hələ ki biri də yox idi.
 Masonluğun yüksək dərəcədə təşkilatlanma sistemi böyük lojaların təşkilatlanma sistemindn bir az fərqlidir. “Yüksək dərəcələr” olaraq izah edilən bölümlərdəki fəaliyyət ümumi üzvlük baxımından böyük loja və lojaların fəaliyyətindən çox da fərqli deyil. Masonlara görə, onların əsl fəaliyyətləri lojalarda davam etdirilir. Lojaların toplantılarının çox öncədən saatı, yeri və gündəliyi müəyyənləşdirilmiş olur. Loja toplantılarının gündəliyində yer ala biləcək məsələlərlər ümumilikdə üçə ayrılır. Birincisi, idari məsələlər (masonluğa namizədləri, üzvlərlə bağlı, dərəcələri yüksəldiləcək masonlarla və yeniii üzvlərlə və s.), ikincisi- zehni məsələlər (sosial, elmi, mədəni, fəlsəfi və gündəlik həyatla bağlı açıq müzakirələr), üçüncüsü- rituallar (yeni üzv qəbul edilməsi, dərəcələrə keçirilmə, yeni üzvlərin işə başlaması ilə bağlı və s). Lojanın daxili işləri ilə bağlı toplantılara yalnız üzvlər qatılır ki, bu da “ailə toplantısı” adlanır. Başqa toplantılara isə başqa lojaların da üzvləri qatıla bilir və onlarla loja üzvləri arasında hər hansı ayrı-seçkilik olmur.
 “Mason olmayanlar girməz”- masonlar toplantıları keçirilən qapıların üstünə bunu yazmasalar da, başqa tərəfdən bunu vurğulayırlar. Lojaların toplantılarına bəzən mason olmayanların da qatıla bildiyini söyləyən masonlar başqa bir tərəfdən də, bunu yalnız üzv masonların qan qohumlarının qatılması ilə məhdudlaşdırırlar. Yəni, ümumilikdə digər ictimai qurumlar kimi mason təşkilatlarının toplantıları cəmiyyətin hamısı üçün açıq deyil. Masonların qan qohumları isə ən azı ildə bir dəfə keçirilən “açıq toplantı”lara qatıla bilir.
 Toplantılar protokollaşdırılır və protokollar lojanın arxivində saxlanır. Lojanın bağlı olduğu böyük loja varsa, bir surəti də ora göndərilir. Masonlara görə, protokol və digər sənədlərlə lojanın mövcud olduğu ölkənin yetkili orqanları maraqlana və onlarla tanış ola bilər. Masonlar qapalılıqlarını belə izah edirlər ki, sıradan insanlar da evinin qapısını hər kəs üçün açmır və hər kəsi ailəsinin içinə buraxmır. Hətta bu yerdə dünyanın bir çox yerlərində kommersiya strukturları kimi tanına biləcək klubların qapısına “üzv olmayan girməz” yazıldığını da xatırladırlar. Bir tərəfdən, topluma açıq olduqlarını deyən və öz haqlarında informasiya ortamında xeyli məlumat ötürən masonlar əslində yenə də çox qapalı və sirli olmaqda davam etməkdədirlər.
 Masonluq toplantılarının hamısı bəlli bir ritualın təkrarlanması kimi başlayırr, davam edir və bitir. Bu rituallar çap olunub və onların nümunələri aidiyyatı dövlət orqanlarında var. Bu rituallar dünyanın hər yerində eyni deyil və lojaların özü tərəfindən hazırlanır. Masonluqdakı fəaliyyət üç dərəcəlidir. Hər mason öncə “usta yanında şagird”, sonra “usta köməkçisi” və sonda “ustad” olur. Bu üç dərəcə simvolik sayılır. Bundan sonra isə yüksək dərəcələr sayılan fəlsəfi dərəcələr gəlir. Simvolik dərəcələrdə masonluğun əsasları və təlimləri öyrənilir, yüksək dərəcələrdə isə bunun fəlsəfəsi yaradılır. Türkiyədə Şotland Riti Türkiyədə yüksək dərəcə mason fəaliyyəti qəbul edilmiş köhnə Şotland Ritinə uyğun aparılır. Bu dərəcələrdə fəaliyyəti “Suprem Kosey” adını daşıyan bir mason təşkilatı tənzimləyir. Masonluğun yüksək dərəcələri üzərində açıqlamalarda bulunmaq yalnız bu konseyin yetkisindədir.
 “Rit” masonluğun anlatmalarına bir dərəcələr silsiləsi içində toplayaraq bəlli bir üsulla verilməsinə yardım edən kimi tanınan anlayışdır. Türkiyədə tanınmış Rit də masonluğun ən çox yayılmış ritlərindəndir. Şotlandiya ilə hər hansı bir əlaqəsi yoxdur. Sadəcə təməli XVIII yüzilin ortalarında Fransada yaşayan şotland əsilli masonlar tərəfindən qoyulub. Bundan başqa çox yayılmış “İngilis Masonluğu Sistemi”, “York Riti”, “Modern Fransız Riti”, “İnsan Haqları Karma Riti” kimilərini də saymaq olar.
 EZOTERİK SİSTEM. Masonluğun bu sistemə uyğun etiraf edən masonlar başqa bir tərəfdən yenə də qapalı olmadıqlarını iddia edirlər. “Ezoterik” tərcümədə çölə qapalı, öz içinə dönük və ya açıq olmayan anlamını verir. Sistemin özəlliyi isə bundadır ki, masonlara bilgilər zamanla və dərəcələrinə uyğun olaraq verilir, üzvlərin öyrəndiklərini sirr kimi saxlamaları lazım bilinir, öyrədilən şeylər tam açıq olaraq deyil, simvollar, alleqorik təriflərlə verilir.
 Masonluq ənənələrə bağlı bir təşkilatdır və masonluğu yalnız yaşayaraq öyrənmək mümkündür.

Qorbaçov Fondunun məkrli planları

LI yazı: Vahid ümumdünya rəhbərliyinin yaradılması və bəşəriyyətin bütövlüklə iudey-mason sivilizasiyasına tabe etdirilməsi planlaşdırılmışdır

Yerin bütün sakinləri Qorbaçov və onun qruplaşmasının dediklərinə uyğun yaşamağa məcbur olacaqlar

 Dünyanı pərdə arxasından idarə edən təşkilatın- Dünya Forumu adlı Qorbaçov Fondunun mənzil-qərargahı ABŞ-ın Qərb sahillərində, San-Fransiskoda yerləşir. Qərargahın qapısı ağzına gəlib çatmaq üçün xarakterik adı olan- Mason küçəsi ilə (Masonic street) keçib, Sakit okeanın sahilinə çatmalısan.
 Burada, kölgəli palmaların əhatəsində olan ərazidə əvvəllər ABŞ-ın Prezidio hərbi bazası yerləşirdi. Lakin bu ərazidə artıq hərbi baza fəaliyyət göstərmir. İndi burada 1992-ci ildən dünya xalqlarına qarşı təxribat işi aparan Qorbaçov Fondu yerləşir. 1995-ci ildə ona yeni ad qoyulmuşdur- Dünya Forumu.
 Bu təşkilatın yaradılması və sonrakı inkişafı eyni zamanda həm Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın (ən böyük mondialist strukturdur), həm də ABŞ-ın dövlət idarələrinin və xüsusi xidmət orqanlarının fəaliyyəti ilə bilavasitə bağlı olmuşdur. Qorbaçov Fondunun yaradılması haqqında qərar Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şurada qəbul olunmuşdur. Özü də bu fond meydana çıxmazdan əvvəl çox mürəkkəb prosedur həyata keçirilmişdi.
 Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın iki üzvü C.Harrison və A.Vossbrink 1991-ci ilin lap axırlarında keçmiş SSRİ respublikalarında təxribat işlərini pərdələmək işinə xidmət etməli olan xüsusi təşkilat formalaşdırmaq barədə tapşırıq almışdılar. Təşkilat yaradıldı, ona Xarici Siyasət üzrə Beynəlxalq Assosiasiya adı verildi və «keçmiş sovet respublikalarının demokratiyaya və bazar iqtisadiyyatına keçidinə köməklik göstərən» könüllü şəxsi idarə kimi ABŞ Agentliyi tərəfindən qeydiyyata alındı. Assosiasiyanın fəaliyyəti Rusiya və Gürcüstana humanitar yüklərin nəql olunmasını təşkil etməkdən ibarət idi. ABŞ-ın Müdafiə Nazirliyi bu təşkilat vasitəsilə öz təyyarələrində Rusiyaya Pentaqonun anbarlarında yığılıb qalan ərzaq, dərman preparatları və gərək olmadığı üçün əmlak siyahısından silinmiş hərbi geyim və amunisiya göndərirdi. Bu aksiyaların pərdəsi arxasında Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsi və ABŞ-ın hərbi kəşfiyyatı, həmin təyyarələrdəki yüklərin yoxlamadan keçməməsi və bu təyyarələrdə gələn insanların vizasız və qeydiyyatsız ölkəyə buraxılmasından istifadə edərək, SSRİ-yə çox sayda yeni agent və xüsusi texnika göndərə bildilər.
 Assosiasiya yaradılandan üç-dörd ay sonra elə həmin C.Harrison və A.Vossbrink SSRİ-nin keçmiş prezidenti M.Qorbaçovdan icazə aldıqdan sonra onun adına Fond yaratdılar. Yeni təşkilat Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın personalı əsasında yaradıldı. Sonrakı iki il ərzində iki təşkilat- Assosiasiya və Fond- siam ekizləri kimi iki sifətdə, lakin vahid rəhbərlik altında fəaliyyət göstərdilər.
 Fond yaradılandan sonra M.Qorbaçov ABŞ-a səfərə yola düşdü. O, burada çoxsayla auditoriyalar qarşısında çıxış edərək bildirirdi ki, SSRİ-nin süqutu ilə dünya keyfiyyətcə yeni inkişaf pilləsinə qalxmışdır. Onun deməyindən belə çıxırdı ki, Rusiya sivilizasiyasının dağıdılması yeni qlobal sivilizasiyanın qələbəsini təcəssüm etdirirdi. «Tarixi inkişafın köhnə paradiqmasının əvəzlənməsi baş verir»- bu bəyanatı Mixail Qorbaçov Fultonda nitqi zamanı səsləndirmişdir. Fulton Vestministrin elə həmin kolleci idi ki, Uinston Çerçil 1946-cı ildə burada SSRİ-yə qarşı «səlib» yürüşünü elan etmişdi. M.Qorbaçovun bəyanatının məhz burada səsləndirilməsi müəyyən mənada ritual səciyyə daşıyırdı.
 Qorbaçov ABŞ-ın prezidentləri Corc Buş, Ronald Reyqan, Cimmi Karter, Riçard Niksonla, keçmiş dövlət katibi Corc Şultsla görüşdü. Prezident Reyqanla görüşdə Qorbaçov onu əmin etdi ki, bir mərkəzdən idarə olunan «inteqrasiya olunmuş yeni qlobal sivilizasiyaya» nail olmaq üçün əlindən gələn hər şeyi edəcəkdir. Görünür, vahid ümumdünya rəhbərliyinin yaradılması və bəşəriyyətin bütövlüklə iudey-mason sivilizasiyasına tabe etdirilməsi planının mərhələləri və vəzifələri əsas etibarilə məhz bu görüşlərdə müəyyən edilmişdir.
 1993-cü ilin payızında Qorbaçov Fondu ilə (Rusiyada və ABŞ-da fəaliyyət göstərənlərin hər ikisi) Racib Qandi Fondunun birgə səyləri ilə beynəlxalq iclaslar seriyası keçirildi. Bu iclaslarda köhnə tip sivilizasiyadan inteqrasiya olunmuş qlobal sivilizasiyaya «tarixi keçid mərəhələsində» atılması zəruri olan addımlar müzakirə olunmuşdur. Məhz Qorbaçov Fondu (ABŞ) 1993-cü ildə bütün dünya dinlərini öz nəzarəti altına ala biləcək Birləşmiş Dinlər Təşkilatı adlandırılan beynəlxalq təşkilatın yaradılmasının zəruriliyi məsələsini irəli sürdü.
 Bəşəriyyət üzərində qlobal nəzarətin bərqərar olunması planı Qorbaçov Fondunun irəli sürdüyü «Qlobal təhlükəsizlik layihəsi»nin pərdəsi altında həyata keçirilirdi. Müharibələrsiz və münaqişələrsiz bəşəriyyət quruculuğu ideyasından irəli gələn və heç bir mübahisə doğurmayan həqiqətləri deklarasiya edən bu layihə dövlətüstü beynəlxalq təşkilatların, ilk növbədə də NATO-nun hakimiyyətinin kəskin gücləndirilməsini nəzərdə tuturdu. Yəni bir qədər üstüörtülü şəkildə olsa da, Qorbaçov Fondunun layihəsi o demək idi ki, bəşəriyyət üzərində tam nəzarət faktiki olaraq ABŞ-a və onun Şimali Atlantika bloku üzrə müttəfiqlərinə verilir.
 Təəccüblü deyidir ki, «Qlobal təhlükəsizlik layihəsi» 1994-cü il oktyabrın 19-da Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın razılığını almışdır. Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şura elə həmin iclasda da C.Harrisonun rəhbərlik etdiyi Qorbaçov Fondu (ABŞ) ilə Xarici Siyasət Assosiasiyasının vahid mondialist struktura- Dünya Forumuna (DF) çevrilməsi haqqında qərar verdi. Dünyanı pərdə arxasından idarə edənlər bu yeni strukturu formalaşdırmaqla vahid ümumdünya dövləti və ümumdünya hökuməti ideyasını müəyyən mənada leqallaşdırmış oldular.
 Dünya Forumu qaşısında «qlobal dövlətin» və «inteqrasiya olunmuş qlobal idarəetmənin» yaradılmasına doğru mərhələlərlə hərəkət etmək, eləcə də dünya ictimai rəyini bu addımların proqressivliyi və zəruriliyi fikrini qəbul etməyə hazırlamaq vəzifəsi qoyuldu.
 Dünya Forumunun 1995-ci ilin sentyabrında San-Fransiskoda keçirilən birinci konfransında Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın, Bilderberq klubunun, Üçtərəfli Komissiyanın, eləcə də bir sıra mason lojalarının üzvləri iştirak edirdilər. DF-nin konfransının Kaliforniyanın əsas mason templinin böyük konfrans zalında keçirilməsi rəmzi məna kəsb edirdi. Beş gün davam edəcək konfransda iştirak etmək hüququ verən biletin qiyməti 5 min dollar idi (mehmanxana və qida daxil olmaqla).
 Dünyanı pərdə arxasından idarə edən görkəmli xadimlərdən C.Buş, C.Beyker, Z.Bzejinski, M.Qorbaçov, M.Tetçer, T.Terner, K.Sanq və bir çox başqalarının çıxışlarında «yeni dünya nizamı», «dünya hökuməti», «qlobal idarəetmə» kimi ifadələr daim səsləndirilirdi. Belə ki məsələn, dünyanın pərdə arxasından idarə olunmasının əsas nəzəriyyəçilərindən biri- Zbiqnev Bzejinski bildirmişdir ki, «dünyanın idarə olunmasının qloballaşdırılması xoşməramlı arzu və ya xoşməramlı iradə aktı yox, qaçılmaz bir prosesdir və bunu nəzarət altında saxlamaq çox vacibdir. Dünya Forumu da məhz bu proses üzərində nəzarəti həyata keçirmək üçün yaradılır».
 Qorbaçov özü bu konfransda yeni sivilizasiya erasının başlandığını elan etmişdir. Özünün konfransın açılışı üçün nəşr olunan «Yeni başlanğıcın axtarışında: yeni sivilizasiyanın inkişafı» kitabında o bildirir ki, «inteqrasiya olunmuş qlobal siyasətin inkişaf etdirilməsinin vaxtı çatmışdır». Qorbaçov gələcək dünya hökuməti və milli dövlətlər arasında konsensus ideyasını irəli sürür və təklif edir ki, milli dövlətlər dünyanın liderləri qrupu tərəfindən tərtib olunan beynəlxalq qanunların xeyrinə öz suverenliklərindən imtina etməlidirlər. Həmin qanunlar isə Yerin bütün sakinlərinə «ümumi din, dəyərlər, standartlar, həyat tərzi»ni diqtə edəcəkdir. Qorbaçov, özünün «Qlobal beyin tresti» və ya «Müdriklər şurası» adlandırdığı bu qrupa 100 nəfər novator-mütəfəkkirin seçilməsini və hər il Prezidioya toplaşaraq bəşəriyyətin qlobal proseslərinin idarə olunması işinin onlara həvalə olunmasını təklif edir. Sov.İKP-nin keçmiş baş katibi Yerin Xartiyasını- planetin hüquqları haqqında Billin yaradılmasını təklif edir ki, bundan sonra Yerin bütün sakinləri bunlara uyğun yaşamağa məcbur olacaqlar.

Qorbaçov Fondunun məkrli planları

LII yazı: Onlar istənilən dövlətin suveren hüquqlarını tapdalamağa, tabe olmayanlara qarşı zor tətbiq etməyə səlahiyyəti olan dövlətüstü orqan yaratmağa can atırlar

Sərvətləri, ilk növbədə də keçmiş sovet respublikalarının resurslarını ələ keçirməyin yeni yollarını axtarırlar

 Konfransın bir çox iclasları məxfi səciyyə daşıyırdı. Mətbuat nümayəndələri və adi iştirakçılar bu iclaslara buraxılmırdılar. Yerin əhalisinin sayının nizamlanması və təbii resursların azalması, həyat tərzinin primitivləşməsi, eləcə də dünyanın sərvətlərinin yenidən bölünməsi kimi məsələlərə həsr olunan iclaslar xüsusilə məxfi şəraitdə keçirilirdi. İudey-mason sivilizasiyasının nümayəndələri bağlı qapılar arxasında Yer sakinlərinin sayının necə azaldılması məsələsinin həlli yollarını axtarırdılar, çünki dünya əhalisinin «artıq» hissəsi Qərb ölkələrinin çiçəklənməsinə mane olmamalıdır.
 Sərvətlərin yenidən bölünməsi məsələlərinin müzakirəsi zamanı zəif inkişaf etmiş ölkələrin problemləri dünyanı pərdə arxasından idarə edən liderləri əsla qayğılandırmırdı və Üçüncü dünyanın istismarı sayəsində Qərbin əldə edəcəyi sərvətləri zəif inkişaf etmiş ölkələrlə bölüşmək fikri onları qətiyyən düşündürmürdü. Əksinə onlar sərvətləri, ilk növbədə də keçmiş sovet respublikalarının resurslarını ələ keçirməyin yeni yollarını axtarırdılar.
 Konfransın axırıncı iş günü dünyanı pərdə arxasından idarə ədən ən nüfuzlu liderlər- Buş, Tetçer və Qorbaçov arasında gələcəkdə «bəşəriyyətin qlobal idarə olunmasında» BMT-nin rolu mövzusu ətrafında diskussiya aparıldı. Bu diskussiyadan aydın olurdu ki, BMT-nin indiki vəziyyəti və təşkil olunma qaydası dünyanı pərdə arxasından idarə edənləri qane etmir. Çünki onun nümayəndələrinin tərkibi milli əlamətə görə formalaşdırılır və üzv-dövlətlər öz deleqatlarını istədikləri kimi seçirlər. BMT-nin üzv-dövlətlərinin əhəmiyyətli hissəsi dünyanı pərdə arxasından idarə edənlərin diqtəsinə tabe olmurlar və öz milli maraqlarına uyğun olan qərarların qəbul olunmasına meyllidirlər. Yalnız iudey-mason sivilizasiyasına daxil olan ölkələrin mövqeyini ifadə edən Dünya hökuməti BMT-nin imkanlarını məhdudlaşdırmağa, onu dünyanı pərdə arxasından idarə edən hökmdarların qərarlarının həyata keçirilməsi prosesində texniki apparata çevirməyə can atırlar.
 Belə ki, 1995-ci ildəki konfransda Marqaret Tetçer açıq-açığına bildirmişdir ki, dünyanın ən mühim problemlərini BMT-nin öhdəsinə buraxmaq olmaz- bu məsələləri yeni, bu işə daha yararlı olan təşkilat həll edəcəkdir. Dünyanı pərdə arxasından idarə edənlər Dünya hökuməti haqqında məsələni qaldırarkən onun formalaşması prosesində, BMT-də olduğu kimi, bütün ölkələrin milli qüvvələrinin ədalətli təmsilçiliyi prinsipini rəhbər tutmağa hazırlaşmırlar. Onlar istənilən dövlətin suveren hüquqlarını tapdalamağa, tabe olmayanlara qarşı zor tətbiq etməyə səlahiyyəti olan dövlətüstü orqan yaratmağa can atırlar. Dünya Forumu üzvlərinin planlarına görə Dünya hökumətinin personal tərkibi planetimizin xalqları tərəfindən deyil, Bilderberq klubu, Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şura və Üçtərəfli komissiya kimi mondialist strukturların gizlin iclaslarında müəyyən olunmalıdır.
 Dünyanı pərdə arxasından idarə edənlər BMT-ni azad xalqlara təsir etmək üçün texniki alət kimi istifadə edirlər. BMT-nin Ümumdünya Bankının ABŞ hökuməti ilə birgə həyata keçirdiyi dünya əhalisinin sayının nizamlanması proqramı Dünya Forumunun konfransında bəyənilmişdir. Proqramın əsas məqsədi iudey-mason sivilizasiyasına aid olmayan ölkələrdə doğuşun sayının kəskin azaldılmasını təmin etməkdi. Proqram 100-ə yaxın ölkəni əhatə edir və ən müxtəlif tədbirləri, həmçinin də qadın və kişilərin məcburi qaydada sterilləşdirilməsini nəzərdə tutur. Bu qeyri-insani proqramın həyata keçirilməsi üçün əsas məsuliyyət Ümumdünya Bankının direktoru, dünyanı pərdə arxasında idarə edənlər arasında böyük nüfuz sahibi, Rokfeller Fondunun maliyyə komitəsinin direktoru, Bilderberq klubunun rəhbərlərindən biri və Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın üzvü D.Volfensonun üzərinə qoyulmuşdur.
 Dünya Forumunun növbəti konfransı çox da səs-küyə salınmadan 1996-cı ilin oktyabrında, yenə San-Fransiskoda keçirildi. Konfransı Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın üzvü, «Bnay-Brit» beynəlxalq yəhudi mason lojasının rəhbərlərindən biri, Karneqi korporasiyasının prezidenti David Qamburq açmışdır.
 Dünya hökumətinin yaradılması və qlobal idarəetmə məsələləri «DF-nin Strateji təşəbbüsləri» adlandırılan proqram çərçivəsində baxılırdı. Ravvin A.Qertsberqin, ABŞ senatoru A.Krenstonun, ABŞ-ın strateji təyinatlı hərbi qüvvələrinin baş komandanı L.Batlerin məruzələrində «Qlobal təhlükəsizliyin yeni arxitekturası»nın qurulmasının zəruriliyi məsələləri vurğulanırdı. Onların nöqteyi-nəzərincə bu, iudey-mason sivilizasiyasının varlığını bütün bəşəriyyətin sərvətləri hesabına təmin etmək və belə dünya nizamına tabe olmaq istəməyən Üçüncü dünya ölkələrinin müqavimətini hər vasitə, həmçinin zor tətbiq etmək yolu ilə qırmaq demək idi.
 Dünya Forumunun tərkisilah haqqında xoşməramlı niyyətlər ifadə edən xadimləri əslində, ABŞ-ın və digər qərb dövlətlərinin diqtəsinə tabe olmaq istəməyən hökumətlərin birtərəfli qaydada tərksilah olunmasını nəzərdə tuturdular. Konfransda «insan haqlarının pozulduğu» və ya «diktator rejimlərinin» hakimiyyətdə olduğu ölkələrə silah və strateji komponentlərin satışının qadağan edilməsi haqqında beynəlxalq qanunun BMT-dən keçirilməsi təklifi irəli sürülür. Ümumdünya Yəhudi Konqresinin keçmiş vitse-prezidenti ravvin Qertsberq «İnsan öhdəliklərinin Xartiyası» təşəbbüsü ilə çıxış etdi. Mahiyyət etibarilə bu, kosmopolit dəyərlərinə etiqad, xristianlığın əsaslarının və vətənpərvərliyin rədd olunması demək idi.
 Ümumbəşəri səciyyə daşıyan mənəvi böhran Dünya Forumunun 1996-cı il konqresində Xristian sivilizasiyasının iudey-mason dünyası tərəfindən dağıdılması kimi deyil, bəşəriyyətin əhəmiyyətli hissəsinin ona sırınan kosmopolit dəyərlərə və yad həyat tərzinə müqaviməti kimi nəzərdən keçirilirdi. S.Kin, M.Palmera və dünyanı pərdə arxasından idarə edən xadim, artıq haqqında danışdığımız D.Qamburq kimi teosofların (din filosoflarının) məruzələrində, əsas etibarilə iudey mədəniyyəti üzərində köklənən Qərb dəyərlər sistemi bütün bəşəriyyət üçün başlanğıc hərəkət nöqtəsi kimi nəzərdən keçirilir, ona qarşı hər hansı bir müqavimət isə həyata köhnə, reaksion baxış kimi qiymətləndirilir.
 Məsələn, S.Kin Dünya Forumunda Yerin ekoloji probleminin həllinin belə bir yolunu təklif etdi: «Biz yer kürəsinin əhalisinin sayını 90% azaltsaq, onda ekologiyaya ziyan vuran, sadəcə, olmayacaqdır». Bu təklif iştirakçıların gur alqışları ilə qarşılanmışdı.
 Dünya Forumunun topladığı bütün konfransların ən mühüm səciyyəvi cəhəti, onların anti-xristian yönlü olması idi. Dünyanı pərdə arxasından idarə edənlərin liderləri sanki, İsa Peyğəmbərin kəlamlarına mənfi münasibət nümayiş etdirirdilər. Məruzələrin heç birində Xristianlığın mövqeyi əks olunmamışdı. Çıxışların əksəriyyətində «Yeni əsr» (Nyu eyc) dininin, mahiyyət etibarilə, ateizmə yaxın olan iblis-panteist təliminin nümayəndələrinin baxışları üstünlük təşkil edirdi.
 Məruzəçilərin əksəriyyəti «Vavilon qülləsinin inşaçılarına» xas olan iblisanə kompleks ifadə edərək, Xilaskarın Kəlamlarına yer olmayan gələcək dinin həqiqətlərini deklarasiya edirdilər. Yeni dində yalnız, bəşəriyyətin böyük hissəsinin həyatı və əzabları hesabına olsa da, sərvət ələ keçirmək məqsədi ilə alovlanan kosmopolit-biznesmen Allah haqqında əlverişli təsəvvürlərə yer var idi...
 Dünya Forumunun prezidenti C.Harrisonun özünün də daxil olduğu «Yeni əsr» dininin ardıcılları, bu mondialist təşkilatının konfransında Qərb dünyasında yaxşı tanınan «Yeni əsrin» musiqiçisi D.Denver, aktyorlar Ş.Makleyn və D.Vilver, yazıçı (əsasən, ruhların köçməsi haqqında iblisanə-mistik kitabçaların müəllifi) D.Çorpa, Esalem İnstitutunun əsasını qoyan M.Merfi, futuroloq D.Neysbitt, Dünya İnstitutunun direktoru R.Müller, dianetika sektasının rəhbəri B.Xabbard kimi adlarla təmsil olunmuşdular.  “Yeni əsrin” nümayəndəsi D.Denver uşaq xoru ilə birlikdə “Yeni əsrin” ruhunda ritual mahnı ifa edərək, faktiki olaraq birinci konfransı açmışdır. Bütün əsas məsələlərdə əsas sözü «yeniəsrçilər» deyirdilər. Yerin əhalisinin sayının nizamlanması problemləri haqqında quru-filosof S.Kin çıxış etdi. Konfransın aparıcı məruzəçiləri qismində V.Harman (Mənəviyyat elmləri İnstitutunun prezidenti, 1960-cı illərdə psixoloji narkomaniya qurucusu), D.Şiqen və M.Merfi çıxış edirdilər.

Qorbaçov Fondunun məkrli planları

LIII yazı: Bəşəriyyət üzərində qlobal nəzarətin təşkil olunması planı “Qlobal təhlükəsizlik layihəsi” adı altında həyata keçirilirdi

Bu yazıda ölkələrimizi və xalqlarımızı məhv etmək istəyən təşkilatların adlarını oxuyacaqsınız

 1997-ci il üçün Dünya Forumunun idarəçilik orqanları demək olar ki, tam həcmdə formalaşmışdı. Ümumi rəhbərlik prezident D.Harrson və idarə heyətinin sədri M.Qorbaçov tərəfindən həyata keçirilirdi.
 M.Qorbaçovun yanında 17 həmsədr və 10 nəfərdən ibarət şura fəaliyyət göstərirdi. Bu rəhbər orqanların yanında 44 nəfərdən ibarət Beynəlxalq əlaqələndirmə şurası və 16 nəfər üzvü olan San-Fransisko əlaqələndirmə şurası mövcud idi. DF-nin rəhbərliyində 100 nəfər təmsil olunmuşdu. Bu rəqəm görünür, Qorbaçov üçün mistik əhəmiyyət kəsb edirdi, çünki o, bu təşkilatın hələ birinci konfransda 100 nəfərdən ibarət olan «Ümumdünya beyin tresti» və ya «Müdriklər şurasının» yaradılması barədə danışırdı.
 Beləliklə maraqlıdır, görəsən, dünyanı pərdə arxasından idarə edənlər və M.Qorbaçov tərəfindən formalaşdırılan «Müdriklər şurasına» kimlər seçilmişdi? M.Qorbaçovun həmsədrləri, konkret olaraq, Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın üzvləri - ABŞ-ın keçmiş dövlət katibi C.Beyker və M.Edelman, Bildelberq klubunun üzvü- Niderlandın keçmiş baş naziri R.Lubbers, Üçtərəfli komissiyanın üzvü - Yaponiyanın keçmiş baş naziri Y.Nakasone, İsrailin baş nazirinin dul həyat yoldaşı L.Rabin, Misirin prezidenti Ə.Sədatın dul həyat yoldaşı C.Sədat, kosmopolit informasiya sisteminin dayaqlarından biri, dünyanı pərdə arxasından idarə edən bütün təşkilatların üzvü T.Terner.
 Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın üzvləri D.Harrison və A.Vossbrinkdən başqa direktoratın tərkibinə S.Donovan (Esalem İnstitutunun direktoru, «Yeni əsr»), D.O’Neyl (rəhbərliyin təzələnməsi Mərkəzinin prezidenti), T.Rabin («Fokus media» informasiya korporasiyasının prezidenti), B.Sedlix («Reyçem» korporasiyasının prezidenti) daxil idilər.
 DF-nin sədrləri yanında Şuraya dünyanı pərdə arxasından idarə edənlərdən, Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın üzvləri: ABŞ Senatında çoxluğun (1988-1994-cü illər) rəhbəri C.Mitçell və keçmiş senator (1969-1993-cü illər) A.Krenston, Amerika Elmlər Akademiyasının prezidenti B.Albert, futuroloq və yazıçı D.Neysbitt kimi görkəmli xadimlər daxil edilmişdilər. Beynəlxalq əlaqələndirmə şurasında, Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın L.Braun («Vold Votç İnstitut»un prezidenti), F.Master (Niderlandda Qorbaçov Fondunun sədri), S.Raynsmit («Raynsmit ənd assoşieyts» şirkətinin prezidenti), A.Villar (Letin Amerikan biznes reporte» jurnalının direktoru), V.Velç («Vorld taym» jurnalının baş redaktoru) kimi şəxslər seçilirdilər.
 Beləliklə, Qorbaçovun Dünya Forumunun «Müdriklər şurasının» müdrikləri arasında dünyanı pərdə arxasından idarə edənlərin və ilk növbədə, Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın nümayəndələri üstünlük təşkil edirdilər. Bu, təşkilatın mondialist xarakteri və qarşısında qoyulan vəzifələr barədə şübhəyə yer qoymurdu. Bu, həm də DF-nin sponsorlarının tərkibi ilə də təsdiq olunur. Onların sırasında Rokfeller Fondu, Karneqi Fondu, Qlobal Cəmiyyət Fondu, Natan Kamminqs Fondu, «Si-en-en» telekompaniyası, eləcə də rəhbərləri dünyanı idarə edənlərin tərkibinə daxil olan şirkətlər: «Şevron», «Conson ənd Conson», «Pakkard», «Prodiqi», «Oksidental pertroleum», «Britiş eyrveys» v s. qlobal mason strukturları mövcuddur.
 Dünyanı pərdə arxasından idarə edən dörd əsas təşkilata daxil olan xadimlərin ümumi sayı təqribən ən azı 6 min nəfər təşkil edir. Onlar Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın, Bilderberq Klubunun, Üçtərəfli Komissiyanın və Dünya Forumunun üzvləridirlər.   Lakin bu insanların hamısını dünya hökumətinə aid etmək düzgün olmazdı. Tədqiqatlar göstərir ki, həmin 6 min insanın arasında belələri 500 nəfərdən çox deyildir. Bunlar yuxarıda sadlanan bütün təşkilatlarda rəhbərliyin ən yuxarı pilləsində olanlar, beynəlxalq siyasət, iqtisadiyyat və mədəniyyət üzrə qlobal məsələlərdə qərar qəbul etmək üçün çox böyük hakimiyyətə malik olan insanlardır.
 Qalan 5500 nəfər iki əsas funksiyanı yerinə yetirirlər: birincisi, dünya hökuməti yanında özünəməxsus şura və ikincisi, pərdə arxasında olan dünya hökumətinin bəşəriyyətin həyatının bütün sahələrində gizlin hakimiyyətinin və nüfuzunun infrastrukturu rolunu oynayırlar. Əlbəttə, dünyanı pərdə arxasından idarə edənlərin nüfuz agentlərinin dairəsi daha genişdir. Bu dairə yalnız əsas mondialist təşkilatların üzvlərini deyil, dünyanı pərdə arxasından idarə edənlər tərəfindən yaradılan və nəzarət olunan bir çox digər strukturları da («Bnay-Brit» və digər mason lojaları kimi gizlin yəhudi təşkilatları hələ bir yana qalsın) əhatə edir. Dünyada belə agentlərin sayı on minlərlədir. Dünyanın pərdə arxasına yaxın olan təşkilatların yalnız ABŞ-da sayı onlarladır. Belə təşkilatların arasında adları xüsusi çəkilməli olanlar bunlardır: Karnegi Fondu, Rokfeller Fondu, Brukinq İnstitutu, Kissincer Assosiasiyası, Asiya Fondu, Aspen-institut, Beynəlxalq Siyasət Mərkəzi, Milli Siyasət Mərkəzi, Beynəlxalq Siyasi İnkişaf Mərkəzi, Xarici Siyasət Assosiasiyası, Xadson İnstitutu, Amerika Milli İnstitutu, Amerika Sahibkarlar İnstitutu, Beynəlxalq İnkişaf Şurası.
 Dünyanı pərdə arxasından idarə edənlər, yəhudi bolşeviklərin SSRİ-də icad etdikləri hakimiyyət nomenklaturasından effektli və çevik özünəməxsus dünya hakimiyyəti nomenklaturası yaratmışlar. Dünyanı pərdə arxasından idarə edən təşkilatlardan birinə düşən insan, özünün yüksək siyasi və işgüzar karyerasıfnı ömürlük təmin etmiş olur. Şəraitdən asılı oaraq o, bankın direktoru kreslosundan korporasiya prezidentinin və ya xüsusi fondlardan birinin kreslosunda əyləşdirilir. Onu parlamentə seçkilərdə dəstəkləyirlər. O, həmkarların rəhbəri, jurnalın və ya telekompaniyanın şefi olur. Məsələn, Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın üzvü, Harvard Universitetinin direktoru L.Brenskomb «Mobil oyl» korporasiyasının prezidenti kreslosunda peyda olur və bir qədər də sonra yüksək hökumət postu tutur. C.Kriklend Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın direktoru kreslosundan AFT-KPP həmkarlar birliyinin prezidenti kreslosuna keçir. Bir də, dünyanı pərdə arxasından idarə edən təşkilatların rəhbərləri bir çox hallarda öz postlarını siyasətdə və ya biznesdə yüksək vəzifələrlə bir yerdə həyata keçirirlər. Belə ki, D.Burk - eyni zamanda həm Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın direktoru, həm də IBM korporasiyasının diretorudur.
 Pərdə arxasında olan ən nüfuzlu xadimlər o şəxslərdir ki, onlar eyni zamanda dünyanı pərdə arxasından idarə edən üç ən əsas təşkilatda təmsil olunmuşlar- Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şura (BMŞ), Bildelberq Klubu (BK) və Üçtərəfli Komissiya (ÜK). Belələri yalnız 23 nəfərdir. Onların arasında D.Rokfeller, H.Kissincer, Z.Bzejinski, B.Klinton, D.Korriqan, lord Vinston, R.Maknamaranı göstərmək olar.
 Dünyanı pərdə arxasından idarə edənlərin 150 nəfərə qədəri eyni zamanda iki təşkilatda təmsil olunmuşdurlar. Onların arasında, adı kifayət qədər tanınmış olan C.Soros (BMŞ və BK-nın üzvüdür), eləcə də Qərbdə məşhur olan «Si-en-en» telekompaniyasının prezidenti V.Conson (BMH və ÜK-nın üzvüdür). Dünyanı pərdə arxasından idarə edən təşkilatların üzvləri, beynəlxalq təşkilatların rəhbər vəzifələri üçün əsas nomenklatura ehtiyatını təşkil edirlər. ABŞ-ın və qərb ölkələrinin BMT-də təmsil olunan yüksək vəzifəli bütün təmsilçiləri pərdə arxasında olanlara aiddirlər. Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şuranın heç olmasa bir üzvü BMT-nin Baş katibi yanında onun müavini ranqında pərdə arxasının müəyyən mənada komissarı qismində olmalıdır (1990-cı illərin ortalarında bu- C.Tornburq idi).
 Pərdə arxasına aid olan təşkilatların yüksək ranqlı üzvləri Ticarət və Tariflər üzrə Beynəlxalq təşkilata (BK və ÜT-nin üzvü P.Suterlend), Ümumdünya Bankına (BMŞ və BK-nın üzvü D.Volfenzon), Beynəlxalq Valyuta Fonduna, Avropa İnkişaf və Yenidənqurma Bankına rəhbərik edirlər. Beynəlxalq Haaqa Məhkəməsi, Nobel Komitəsinə onlar nəzarət edirlər. Sülhməramlı fəaliyyət pərdəsi arxasında Yuqoslaviyanın dağıdılması ilə BMT komissiyasının rəhbəri T.Stoltenberq (Bilderqberq Klubunun və Üçtərəfli Komissiyanın üzvü) məşğul olurdu.
 Keçmiş sosialist ölkələrindən pərdə arxasında olan əsas təşkilatların üzvü yalnız Polşanın keçmiş xarici işlər naziri A.Olexovskiy (Bilderberq Klubu) və SSRİ-nin keçmiş prezidenti M.Qorbaçovdur (Üçtərəfli Komissiya). Lakin Qorbaçovun bu təşkilatda üzvlüyü uzun çəkmədi. Dünyanı pərdə arxasından idarə edənlər onu vətənə xəyanətə sövq etmiş olsalar da, xəyanətkara bir o qədər də etibar etmirdilər. Qorbaçovun mondialist strukturlarda (Dünya Forumundan başqa, burada o, aparıcı rol oynayır) hazırkı iştirakı məsəhətçi (məlumat verən) funksiyası ilə məhdudlaşır. SSRİ-nin dağıdılması üzrə Qorbaçovla çiyin-çiyinə duran E.Şevardnadze, A.Yakovlev, G.Popov, A.Sobçak, G.Burbulis və bunlara bənzər digər xadimlər də eyni rolu oynayırlar.
 Lakin onların dövranı artıq arxada qalmışdır. Mondialist təşkilatların fəaliyyətində bu gün xüsusi rolu Qərbin nüfuz agentlərinin yeni kaqortası oynayır. Onların arasında ilk növbədə ikili- Rusiya-İzrail vətəndaşlığı olanlar seçilirlər. B.Yeltsinin kriminalist-kosmopolit hökumətinin bütün üzvləri yaxın zamanlaradək belə statusa malik idilər- keçmiş baş nazir S.Kiriyenko, baş nazirin müavinləri A.Çubays, B.Nemtsov və Urinson, nazirlər- Yasin, Livşits, Berezovskiy, o cümlədən Rusiya Ağ evinin yüksək vəzifəli bir çox digər məmurları…

Demokratiya haqqında mif

LIV yazı: Platon demokratiyaya xüsusilə nifrətlə yanaşırdı və onu ən pis idarə forması hesab edirdi

Xalqın hakimiyyəti haqqında söhbət belə gedə bilməzdi

 Demokratiyanı bu gün dünyada olan ən yaxşı quruluş kimi təqdim edirlər. Demokratiya həqiqətən də yaxşı siyasi quruluşdur- dövlətin savadlı şəkildə bütün xalq tərəfindən idarə olunması yaxşı haldır. Demokratiya şəraitində iqtisadiyyatda kommunizmin hökmranlıq etməsi və hər kəsin öz tələbatına uyğun alması daha yaxşıdır. Demokratiyaya və kommunizmə yerdəki cənnətin əlavə olunması daha yaxşıdır- bu vaxt hamı idarə edir, tələbatlarına görə alırlar və əbədi yaşayırlar. Lakin bunların hamısı utopiyadır, real həyatda onları həyata keçirmək olmaz. Əgər yerdəki cənnət və kommunizmlə bağlı az-çox nə isə aydındırsa da, təəssüf ki demokratiya ilə çox şey aydın deyildir.
 İlk demokratiyanı- ənənəvi olaraq Afina demokratisyası hesab edirlər. Ola bilsin ki, bu ilk demokratiya olmamışdır, ancaq ən məşhur demokratiya olması dəqiqdir. “Quldar Afina demokratiyası” ifadəsində “quldarlıq” sözünün olması bəzi məsələləri qarşıya çıxarır. Xalqın yarısını təşkil edən qadınlar idarəçilikdə iştirak etmirdilər, qullar və xaricilər də təbii ki, idarəçilikdən uzaq idilər. Həmin dövrün Afinasında olan 400 min adamdan yalnız 30 mininin səs hüququ var idi- bu da əhalinin 7,5 faizini təşkil edirdi. Əslində həm də müxtəlif seçki senzləri mövcud idi, məsələn, adam dəli və ya cinayətkar olarsa onlara qarşı başqa senz tətbiq olunurdu. Sözün qısası, demokratik prosesdə real olaraq 5 faizdən çox əhali iştirak edə bilmirdi. Bunu demokratiyanın tərəfdarları özləri də etiraf etməli olurdular... respublikalar- nadir istisnaları idi. Bundan başqa onların hamısı indiki “bir nəfər – bir səs” prinsipli demokratiyadan çox uzaq idilər. Bütün bu hadisələr üçün elitin hökmranlığı xarakterik idi. Məsələn, antik Afinada seçki hüququna (həm passiv, həm də fəal) şəhər əhalisinin yalnız 5 faizi malik idi. Beləliklə, əhalinin yalnız 5 faizi səs hüquqlarından istifadə edə bilirdilər. Bəs idarəetmədə real olaraq nə qədər əhali iştirak edirdi? 2,5 faiz? 1 faiz? Əslində bizim demokratiya kimi qəbul etdiyimiz idarəçilik Afinada olmamışdır. Heç bir məntəqə, heç bir ümumi səsvermə yox idi. Adamlar meydanda rastlaşır, saman çöpünü qutuya salırdılar. Bütün demokratiya bu idi. Demokratik prosesin bütün iştirakçıları bir-birini və öz səslərini verdikləri adamı yaxşı tanıyırdılar və ya səs verdikləri məsələləri yaxşı bilirdilər. Beləliklə səsvermədə əhalinin olduqca məhdud dairəsi iştirak edirdi: meydanda yerləşə biləcək qədər adam olurdu və onların sayı heç vaxt polisin ümumi əhalisinin sayının bir faizindən çox olmurdu.
 Burada onu da əlavə edək ki, antik yunan fəlsəfəsinin üç nəhəng üzü - Sokrat, Platon və Aristotel demokratiyaya mənfi münasibət bəsləmişlər. Platon demokratiyaya xüsusilə nifrətlə yanaşırdı və onu ən pis idarə forması hesab edirdi. Bu baxımdan Afina demokratiyasının görkəmli nümayəndəsi Pereklin fikri daha tədqirəlayiqdir: “Yalnız çox az adam siyasət yarada bilir, ancaq onun haqqında hamı fikir söyləyir”.
 Cəmiyyətin idarə olunması məsələsində indiki demokratiya Afina demokratiyasından az fərqlənir; yalnız bir fərq var- bun gün həqiqətən rəhbərlik edənlər xeyli azdır, nəyi isə həll etdiklərini düşünənlər isə xeyli çoxdur. A.Almonda və S.Verbin fikrincə ABŞ-da əhalinin yalnız bir faizi partiya üzvlüyü vasitəsi ilə ölkə başçısının qəbul etdiyi qərarlara təsir edə bilərlər, digər 4 faiz isə başqa təşkilatlarda, o cümlədən həmkarlarda olan iştirakları ilə bu təsiri həyata keçirə bilərlər. Ümumxalq seçkiləri nəinki indiki kapitalist elitasının hakimiyyətini zəiflədir, əksinə onu möhkəmləndirir, belə ki istənilən seçki pul tələb edir- bunun da nəticəsində istənilən siyasətçi ya özü kapitalist elitasının üzvü olmalıdır, ya da kapitalist elitasından pul götürməlidir. Belə olduqda isə onlar istər-istəməz onları maliyyələşdirənlərin təsirlərinə düşürlər.
 Demokratiya- qədim yunan miflərindən biridir. İstənilən hakim sinif belə bir mif uydurur ki, guya o cəmiyyəti idarə etmir. Cəmiyyətə hakim sinif rəhbərlik edir, inkişaf etmiş kapitalizm cəmiyyətində hakim sinif iri oliqarxlardan ibarətdir. Qədim Yunanıstanda ideoloji möhür yaradılmışdır -o indi də mövcuddur- bu möhür bir sıra ittihamlar yaradır: demokratiyanın olmaması, qeyri-demokratik seçki, demokratiyaya qarşı düşmənçilik və s.
 Biz antik və orta əsrlərdə hakimiyyət seleksiyası predmetini araşdırmayacağıq. Demokratiya və onun müasir Qərb şərhi haqqında antik yunan mifinin çiçəklənməsi üçün qidaverici mühit olan tarixin digər dövrü daha maraqlıdır. XVI əsrdən başlayaraq Avropada burjua inqilabları baş verir- bu inqilabların öz məşhur “Azadlıq, Bərabərlik, Qardaşlıq” şüarları ilə Böyük fransız inqilabı çələngi olur. Məhz bu inqilabların hesabına ən ümumi seçki, insan hüquqları, demokratiya kimi institutların yarandığı qeyd olunur. Həqiqətən də bu tarixi mərhələdən başlayaraq demokratiya haqqında böyük riyakar mif yaranmağa başladı- onlar da bir neçə kiçik miflərdən ibarət olmuşdur. Həmin dövrdə Avropada hakimiyyət seleksiyasının hansı tipinin yaranması sualına cavab verməyə üç inqilabın hərəkətverici qüvvələrinin təhlili kömək edir: yuxarıda sadaladığımız inqilabların hərəkətverici qüvvəsi burjuaziya olmuşdur, ona görə də bu inqilablar “burjua” inqilabı adlanır. Bir az da sadə desək, burjuaziya zadəganları və kilsəni hakimiyyətdən uzaqlaşdıraraq bu hakimiyyəti öz əlinə almışdır. Professor Stoleşnikovun dediyi kimi, hakimiyyət arilərin əlindən çıxaraq iudeylərin əlinə keçmişdir. Xalqın hakimiyyəti haqqında söhbət belə gedə bilməzdi. Zadəganlar və kilsə ilə burjuaziya arasında olan münaqişədə burjuaziya qalib gəldi. İrsi hakimiyyətin və politokratiyanın əvəzinə kapitalokratiya yarandı. Həmin dövrdə piar yox idi, hər şey sadə və şəffaf idi, ona görə də qaliblər hakimiyyətin kimə məxsus olmasını dəqiq müəyyən etdilər: kapital kimə məxsusdursa hakimiyyət də onundur.
 1640-cı ildə İngiltərədə olmuş burjua inqilabından sonra demokratiya adlanan bəhrədən istifadə etmək hüququ olanlar üçün mülk, əmlak senzi müəyyənləşdirildi. Fəal seçki hüququndan yalnız ölkənin yaşlı əhalisinin 0,04 faizini təşkil edən çox varlılar istifadə edə bilərdilər. Digər burjua inqilablarından sonra da buna oxşar vəziyyət yarandı. Vəziyyətin bu cür olmaması qəribə görünə bilərdi. Məgər burjuaziya hakimiyyəti başqalarına vermək üçün ələ keçirirdi? 1791-ci ildə Böyük fransız inqilabı dövründə Fransada yaşlı əhalinin yalnız 16 faizinin seçkilərdə iştirak etmək hüquqları var idi. 1791-ci il konstitusiyası qəbul olunduqdan sonra mülk, əmlak senzi artırıldı, seçklərdə iştirak etmək hüququ olanların payı 8 faizə endi. Seçkilərdə bu cür “geniş” iştirak hakimiyyəti qane etmirdi və 1817-ci ildə əmlak senzi birbaşa verginin 300 frankı həcmində müəyyənləşdirildi. 25 milyonluq Fransa əhalisinin yalnız 88-110 min nəfəri bu qədər vergi ödəyirdi- bu da ölkə əhalisinin 0,3 faizi demək idi. Seçilmiş deputat hüququ qazanmaq üçün min frank ödəmək tələb olunurdu, həm də deputat seçilmək üçün 40 yaş həddi müəyyənləşdirilmişdir. M.N.Qraçev, A.S.Madatov “Demokratiya: tədqiqat metodologiyası, təhlil, prespektivlər” kitabında yazırlar ki, bu vaxt Fransada yalnız 15 min adam, yəni əhalinin 0,06 faizi bu tələblərə uyğun gəlirdi. Beləliklə, Azadlıq və Bərabərlikdən əhalinin bir faizi istifadə edirdi- bu kapitalın Qardaşlığı idi.
 Marksizmin qatı tənqidçisi və liberalizmin məddahı olan K.Popper “Açıq cəmiyyət və onun düşmənləri” əsərində belə bir etiraf etmişdir: “Marksın tarixi təcrübəsi yalnız onun iqtisadi və siyasi sistemlər arasındakı münasibətlərə olan ümumi baxışlarına yox, həm də onun digər baxışlarına, xüsusən də liberalizm və demokratiyaya olan baxışlarına təsir etmişdir- onun üçün liberalizm və demokratiya burjua diktaturası üçün örtük idi. Marksın bu baxışları həmin dövrün ictimai vəziyyətini göstərir. Tarix bu baxışların düzgün olduğunu təsdiq etdi. Məsələ ondadır ki, Marks qəddarcasına olan istismarçılıq dövründə yaşamışdır və bu istismarçılığı həmin dövrlərdə “riyakar məddahlar müdafiə edirdilər”. Sonradan öz hakimiyyətini möhkəmləndirən burjuaziya əmlak senzini tədricən ləğv etməyə başladı, tam möhkəmlənəndən sonra isə, xalq kütləsini manipulyasiya etməyi öyrəndikdən sonra isə əmlak senzini tam ləğv etdi. Bərabərlik, azadlıq, xalq hakimiyyəti kimi gözəl şüarlar əvvəllər olduğu kimi indi də burjua hakimiyyətini ört-basdır edən pərdə funksiyasını yerinə yetirir. 1789-1794-cü illər Böyük fransız inqilabı dövründə demokratik azadlıq formalaşmamışdır, bu vaxt cəmiyyətin burjuaziya tərəfindən idarə olunması metodikası yaranmışdır. İctimai proseslərin idarə olunmasında piar mühüm rol oynayırdı. Piar- ingilis publik relations (pir) sözlərinin qısaldılmış formasıdır, onun mənası hərfi tərcümədə “ictimai əlaqə” və ya “ictimaiyyətlə əlaqə” mənasını verir- bu söz termin kimi ABŞ-ın Müstəqillik bəyannaməsinin yaradıcısı olan, ABŞ-ın üçüncü prezidenti mason T.Cefferson tərəfindən işlədilmişdir.
 Əgər “piar” anlayışını bir sözlə ifadə etsək, bu “manipulyasiya” sözü ola bilər. Piarın əsasını ictimai fikrin manipulyasiyası təşkil edir. Rusiyada “piar” anlayışı daha çox siyasət sahəsindəki fəaliyyətdə işlədilir. Bu da tam düzgün deyildir. Piar reklamla çox sıx kəsişir və iki növü var: iqtisadi və siyasi. Biz yalnız siaysi piar haqqında danışacağıq. Piar olduqca mürəkkəb fenomendir, biz onun fərqləndirici və əsas xüsusiyyətləri haqqında danışacağıq.
 İş əvəzinə söz. Əvvəlcədən heç kimin yerinə yetirməyəcəyi şeylər təbliğ olunur. Bu piarın siyasətçinin ümumiyyətlə yalanından mühüm əhəmiyyət kəsb edən fərqidir. Siyasətçi səhv edə bilər, o yaxşı olmağını istəyir, onda isə “həmişə olduğu kimi” alınır. O öz səhvini gizlədə bilər, verdiyi sözə əməl etmədiyindən əzab çəkə bilər, alınmayan işləri yenidən həyata keçirməyə cəhd edə bilər. Piar- prinsipcə başqadır, siyasətçilər əvvəlcədən yerinə yetirməyəcəkləri vədləri verirlər, gözəl şüarlarla dolu olan bəyanatlar verirlər. Piar- həmişə əvvəlcədən planlaşdırılmış yalandır. Burada Çerçilin sözlərini xatırlamaq yerinə düşərdi: “Siyasətçi sabah nə olacağını qabaqcadan demək bacarığına malik olmalıdır və kifayət qədər ağıllı olmalıdır ki, sabahı gün bu hadisənin niyə baş vermədiyini izah edə bilsin”.

Demokratiya haqqında mif

LV yazı: Azadlıq o deməkdir ki, sən yalnız o baxışlarını “azad” ifadə edə bilərsən ki, o mövcud qaydalara zidd olmasın.

Azadlığı homoseksualistlərin televiziyada azad çıxış etməsi kimi qəbul etsək, demək olar ki, hər yerdə azadlıq var

 Siyasətçi verdiyi vədi yerinə yetirməyə hazırlaşmadığı kimi, bu tədbirlərin həm də qəti əlehdarı ola bilər- bununla belə o özünə yad olan bu mövqeyi ehtirasla müdafiə etməyi bacarmalıdır. Riyakarlıq o dərəcədə böyük olmalıdır ki, seçici onu aldatdıqlarını başa düşsə də siyasətçiyə inanmalıdır- onun heç ağlına da gəlmir ki, onu bu cür aldada bilərlər. Əgər siyasətçiyə şəxsi-söhbət gedişində desələr ki, o seçiciləri aldadır, onda siyasətçi gülümsəyir və “bu ki, piardır” deyir. Ətrafdakılar da şizin sadəlöhvlüyünüzə lütfkarlıqla gülümsəyəcəklər. Piar həmişə özündə elektoratı aldatmaq ünsürlərini birləşdirir.
 Piar şəraitində siyasətçinin istiqamətləndiyi əsas məsələ reytinqdir. Həm də reytinqi qaldırmaq üçün siyasətçinin real işləri ilə heç bir əlaqəsi olmayan çoxlu vasitələr olduğundan siyasətçi cəmiyyətə xoş olan sözlər deməli, özünə və onun arxasında dayananlara lazım olan işləri görməlidir. Amerikalılar deyirlər: “Əgər hadisəni CNN göstərməyibsə, deməli o olmayıb”. Bu piarın əsas qanunlarında biridir, bu qanunda deyilir: nə baş verdiyi əsas deyil, ən əsası KİV-in onu necə işıqlandırmasıdır. Əgər şəhərin meri yaşıllaşdırma proqramı qəbul edirsə və nəticədə 1000 ağac əkilirsə, ancaq bu proqram müvafiq şəkildə piarlaşdırılmırsa, onda bu tədbir reytinqə az təsir edir- təsirin güclü olması üçün televiziyada merin bu tədbirdə əlində bel necə ağac əkməsi nümayiş etdirilməlidir. Ona görə də min ağac əkməkdənsə üç ağac kamera qarşısında əkmək daha vacibdir. Yaxşı olar ki, bu üç ağac əkmə kompaniyasında məşhur aktyor, müğənni də iştirak etsin, sonra o kamera qarşısında mer haqqında xoş sözlər desin: onun yaşıllaşdırma ilə bağlı hərəkətkərini, sadə adamların qayğısına qalmasını və s. tərifləsin.
 Çoxları bilmir ki, fransız inqilabı vaxtı xüsusi xəfiyyələr ayırırdılar və onlar meydanlarda “yaşlıların siyasi tərbiyəsi ilə məşğul olur və onları inqilabın tərəfinə çəkirdilər”. Bu xəfiyyələri əsasən hərbidən qaçanların hesabına yığırdılar, onlar Parisə axıb gəlirdilər. Xəfiyyə gördüyü işin müqabilində gündə 5 livr alırdı, sonra onların sayı artdığından bu məbləğ 20 su oldu. Əgər əvvəllər inqilab daha çox ruh yüksəkliyi hesabına baş verirdisə, indi bu “ruh yüksəkliyinin” də müəyyən qiyməti var idi. Ümumiyyətlə, layihənin əsaslı şəkildə maliyyələşdirilməsi- piarın fərqləndirici xüsusiyyətidir. Haqqı ödənilən mitinqlər, haqqı ödənilən məqalələr, haqqı ödənilən televiziya verlişləri, haqqı ödənilən aparıcılar s.
 Bütün siyasi opponentlər kütləvilik rolunu oynamalı və mövcud qaydalara heç cür təhlükə yaratmamalıdır. Məsələn, Qərb ölkələrində kommunist partiyalarının fəaliyyətinə icazə verilir, lakin əgər onlar real olaraq hakimiyyətə gələ bilsələr, onları dərhal dağıdarlar. ABŞ-ın tarixindən məlumdur ki, 1918-ci ildə sosialist
partiyasının nümayəndələri 340 şəhərdə 1200 seçkili vəzifələr tutmuşlar. Sosialistlərə səs verən seçicilərin sayı artmağa başladı. Bu hakimiyyəti narahat etdi və bir neçə il ərzində sosialist partiyasının qabiliyyətsiz siyasi güc kimi axırına çıxdılar. Qəzetlər bağlandı, mənzil qərargahlarından onları çıxardılar, həmkarlar ittifaqları xadimlərinə sui-qəsd təşkil olundu və s. Kommunizmə qayğı ilə yanaşanlara “Oskar” mükafatı müsabiqəsində iştirak etmək qadağan edildi: “Hollivudun qara siyahısı” tərtib olundu və s. Kommunizm təhlükəsi sovuşduqdan sonra onun tərəfdarlarına olan təzyiq azaldıldı, əgər kommunist ideyası yenidən güclənsə hər şey təkrarlanacaqdır. Məslən, XX əsrin 90-cı illərində Şərqi Avropa ölkələrində həyata keçirilən ağrılı islahatlar vaxtı “kommunist partiyalarının fəaliyyətinə qadağan qoyuldu. “Azadlıq” o deməkdir ki, sən yalnız o baxışlarını “azad” ifadə edə bilərsən ki, o mövcud qaydalara zidd olmasın.
 Bəzi Qərb ölkələrində olduğu kimi ultramillətçi partiyaların məşhur olduğu ölkələrdə, onların fəaliiyəti qadağan edilir. Kommunist partiyaları da geniş şöhrət qazandıqları ölkələrdə qadağan olunur üçüncü dünyanın bəzi ölkələrində, məsələn, İndoneziyada kommunist partiyasının fəaliyyəti qadağandır. Dini partiya larla da vəziyyət belədir, bəzi Şərq ölkələrində geniş şöhrət qazanış dini partiyaların fəaliyyəti qadağan edilmişdir. Başqa sözlə desək, liberalizmdə sən yalnız liberallara səs verə bilərsən. Seçkilər həmişə Fordun prinsipi əsasında keçirilir: “Siz istənilənləri rəngdə “Ford-T” ala bilərsiniz, bir şərtlə ki, bu rəng qara olsun”.
 Fransız inqilabı dövründə də azad partiya fəaliyyəti, yığıncaq, mitinq azadlığı haqqında, hətta üsyan etmək hüququ haqqında danışırdılar. Ancaq kim bütün bunların piar olduğunu anlamırdısa və bu hüquqlardan istifadə etməyə cəhd edirdisə onun başını kəsirdilər, 1791-ci il iyunun 14-də isə yalnız mitinqlərin yox, həm də fəhlə ittifaqlarının və tətillərin qadağan olunması haqqında qanun qəbul olundu. Sonradan “xalq düşməni” ifadəsi yarandı. Vətənpərvərlərə böhtan atanlar, inqilabın qanunlarından sui-istifadə edənlər, xalqı aldadanlar, xalqda olan ruh yüksəkliyinə xələl gətirənlər, qarışıqlıq yaratmaq məqsədi ilə yalan xəbərlər yayanlar, xalqı səhv yola yönəldənlər, xalqın maariflənməsinə mane olanlar xalq düşmənləri hesab olunurdular.
 Başqa cür olan ideyalar, baxışlar, həqiqi faktlar piara öldürücü zərbə vurduğundan KİV üzərində total nəzarət tələb olunurdu. Məsələn, yakobinçilər bəzi ehtiyat tədbirləri kimi yakobinçiləri dəstəkləməyən kitab əhlinə qarşı qəti tədbirlər həyata keçirirdilər.
 Bəzi Avropa ölkələrində Xolokostu inkar etməyə görə cinayət məsuliyyəti nəzərdə tutulur, Çexiya parlamentinin deputatlar palatası qərara almışdır ki, Kommunist rejiminin cinayətlərinin inkar olunması cinayət hesab olunur- bu cür qərar Latviya parlamentində də qəbul olunmuşdur. Polşada hər hansı fəhlənin keçmişdə kommunistlərin xüsusi xidmət orqanları ilə əlaqəsi təsdiq olunarsa iş adamının onunla əmək müqaviləsini pozmaq hüququ var.
 Ona görə də söz azadlığını homoseksualistlərin televiziyada azad çıxış etmələrinə imkan yaradılması kimi qəbul etsək onda demək olar ki, hər yerdə azadlıq hökm sürür, həm də var gücü ilə irəliləyir. Yox əgər onu bir az geniş başa düşsək, indi aydın olacaq ki, heç bir “söz azadlığı” yoxdur. Sadəcə olaraq cəmiyyətdə dəyər meylləri dəyişmişdir və hakim sinfin mövqeyinə zidd olan baxışlar yenə də təqib olunur, sıxışdırılır. Hakim sinif öz siyasi rəqiblərinin fəaliyyətinə mane olur, onları qadağan edirlər- ancaq piarın fərqləndirici xüsusiyyəti ondan ibarətdir ki, başqa baxışların, ideyaların, əqidələrin qadağan olunması həmişə KİV, ideya və əqidə azadlığı kimi riyakar şüarlarla uyğunlaşdırıldı.
 Qara piardan geniş istifadə olunur. Rəqiblə bağlı yalan- piarın məcburi hissəsidir, onun sərhəddi yoxdur. Yalançı sui-qəsd, məşuqələr, əməkdaşlar... Arsenal böyükdür. Qara piarın ayrılmaz hissəsi namizəd-oxşarlardır, əsas məqsəd real rəqibdən səs qoparmaqdır. Ən primitiv halda bu namizəd- eyni soyadlı olandır, geniş mənada isə hakimiyyətdə xidmətdə olan və hakimiyyətin rəqibinin baxışlarına oxşar baxışları söyləyən nazmizəddir. Məsələn, Çilidə S.Alyenda üç dəfə (1952, 1958 və 1964-cü illərdə) seçkilərdə qalib gələ bilmədi, belə ki hər dəfə seçkilərdə guya sol baxışları müdafiə edən yeni namizəd öz namizədliyini irəli sürdü. Həm də məhz bu namizdən böyük məlumat ehtiyatlarına malik idi.
 “Qərb demokratiyası barədə mif yaradıblar. Bizdə keçirilən seçkilər Qərbin xoşuna gəlmir. Qoy Amerikaya gedib orada seçkilərin necə keçirildiyini görsünlər. Məncə, 50 milyon nəfər seçki siyahısına salınmadığı üçün səs verə bilmədi. 23, ya da 25 prezidentliyə namizəd vardı. Ancaq siz yalnız Obama və Romni haqqında eşitdiniz. Qalan 25 namizədi bu "balinalarla" diskussiyaya cəhd etdiklərinə görə həbsxanaya saldılar”. Bu şok açıqlama ilə Belorusiya prezidenti Aleksandr Lukaşenko çıxış etdi. Belorus Dövlət İqtisad Universitetində beynəlxalq iqtisadi əlaqələr fakültəsinin tələbələri qarşısında çıxış edən Lukaşenko dedi: “Öz qanunları ilə gəlıb "bostanımıza" girir və bizi öyrətməyə çalışırlar. Lazım deyil, seçkiləri biz özümüz keçiririk”.
 Belorus prezidenti Qərb ölkələrində kütləvi aksiyaların zorakılıqla dağıdılmasını da tənqid etdi: “Bu demokratiya söhbətlərini yığışdırmaq lazımdır. Baxın, İspaniya, İtaliya, Fransa, Yunanıstandakı nümayişlərdə nələr baş verir? Orada heç kim nümayişçilərin nazı ilə oynamır. Siz məni diktator olmaqda qınayırsınız. Ancaq özünüz hər gün insanları su və gözyaşardıcı qazla “sulayırsınız”. Nə qədər insanı əzmisiniz? Bu barədə heç kim danışmır. Əfqanıstanda milyonlarla insanı öldürdünüz. Neft lazim olanda İraqı yerlə-yeksan etdiniz. Sarkozi böyük demokrat idi, amma liviyalı Qəddafidən 150 milyon dollar pul almışdı. Pulu aldı, üç ildən sonra isə Qəddafinin başına bomba yağdırdı, xüsusi təyinatlılar onu zorladı və öldürdülər. Bəyəm bu demokratiyadır?”
 Q.Vidal yazırdı ki, “Amerikanın siyasi elitasına lap əvvəldən adamları öz şəxsi maraqlarının ziddinə səs verməyə inandırmaq bacarıqları xasdır”. KİV-in yaranması və inkişafı ilə ictimai rəyin formalaşdırılması metodunun işlənib hazırlanması ilə bunu etmək daha da asanlaşdı. Adamlar real adama yox, onun qəzet-televiziya sürətinə səs verirlər. Seçkilər vaxtı siyasətçi çox vaxt hətta “öz məqaləsinin” məzmunundan belə xəbərsiz olur, “öz tərcümeyi-halındakı” cizgilər ona yaddır, bütün bunları onların əvəzinə imicmeykerlər və seçkiqabağı qərargahın digər işçiləri uydururlar.

Demokratiya haqqında mif

LVI yazı: Xalqa yalnız az əhəmiyyətli heç nəyi müəyyən etməyən məsələləri seçmək hüququ verirlər

Adamlara iki alma təklif edirlər- qırmızı və yaşıl və deyirlər seç

 Böyük italyan mütəfəkkiri Yulius Evola deyirdi: “Səslərin bərabərliyi insanın şəxsi ləyaqətini inkar edir, kiçildir, çünki dahi mütəfəkkirin, mənəviyyat adamının, görkəmli hüquqşünasın, sosioloqun və ya böyük sərkərdənin səsi savadsız qəssab şagirdiylə, yarıaxmaqla, kütləyə asan təslim olanla, pulla səs verənlə bərabər sayılır, eyni ölçülür. Belə halda cəmiyyətdə necə inkşaf olar bilər? Şanlı vaxtlarda bu cür sistemlər istehza və heyrət yaradırdı”.
 2002-ci ilin sentyabrında rusiyalılar Rusiyada real siyasət yaradan cənab Berezovskinin etirafını oxumaq üçün nadir bir imkan əldə etdilər. “Sabah” qəzetinin müxbiri ilə söhbətində Berezovski demişdir: “Ümumiyyətlə “xalq seçir” ifadəsi illyuziyadır. Bu illyuziya Rusiyada daha güclüdür. Ənənəvi olaraq Rusiyada hakimiyyət məsələsini elita həll etmişdir. Dünyanın əksər ölkələrində, o cümlədən Amerikada da vəziyyət belədir. Amerikada Buş kimi birisini president seçirlərsə, onda bu təmiz xalq seçimi ola bilməz. Əslində bu seçki xalqa sırınmışdır. Əgər dəqiq ifadə etsək bu seçkini kapital xalqa zorla sırıyır”.
 Demokratiyanın kütlənin manipulyasiya edilməsi kimi qəbul edilməsinin bir sadə səbəbi var: özlərini idarə etməyə başlayan kütlə bütün dövləti demokratiya ilə birlikdə məhv etməyə qadirdir. İstənilən ölkə əhalisinin əksəriyyətinin fikirlərini manipulyasiya etməsələr onlar dövlətin bütün zənginliyini öz aralarında bölməyi təklif edərdilər- bu isə kapitalın sonu demək olar. Ümumiyyətlə istənilən hətta tənəzzül səviyyəsində olan Qərb cəmiyyətində belə xalq həmişə ultramillətçi şüarlara meylli olurlar, seksual azlığın və QİÇS xəstəliyinə tutulanların hüquqlarının məhdudlaşdırılmasına çalışırlar. Ancaq ona bu seçimi etmək imkanı vermirlər. Ultra-millətçiləri türməyə salırlar, seksual azlığın təqib olunması qanunla cəzalandırılır. Xalqa yalnız az əhəmiyyətli heç nəyi müəyyən etməyən məsələləri seçmək hüququ verirlər- həm də beyinləri yax-şı-yaxşı yuduqdan sonra bunu edirlər ki, qeyri-adi təsadüflərlə toqquşmasınlar.
 Məcazi mənada desək adamlara iki alma təklif edirlər- qırmızı və yaşıl və deyirlər: “seç”. Qızğın müzakirələr başlayır, sonra seçim edirlər, nəhayət kulminasiya nöqtəsinə gəlinir- səslərin sayılması başlanır. Sonra deyirlər ki: xalq armudu, bananı, qarpızı rədd etdi, çünki o daha çox almanı xoşlayır. Məhdud sayda mümkün cavablarla seçkinin nəticələri əvvəlcədən aydındır- necə olsa da hamı almaya səs verəcəkdir. Seçki- uydurma, yalandır, demokratiya isə demoqogiyadır.
 Seçkilər, referendumlar yalnız müəyyən çərçivədə keçirilmir, həm də istənilən nəticələr əldə olunana qədər o davam edir. Məsələn, 2002-ci ilin yayında İrlandiya xalqı referendumda Avropa İqtisadi İttifaqının genişləndirilməsi əleyhinə səs verdi- bəs bu referendumun nəticəsi necə oldu? Avropa İqsadi İttifaqının genişləndirilməsi lazımsız hesab olundu? Əlbəttə, yox! Referendumun nəticələri səhv hesab olundu və həmin ilin payızında yeni referendum keçirildi və lazım olan nəticə alındı. Əgər payızda İrlandiya xalqı “yox” desəydi, onda referendumu yazda keçirəcəkdilər- belə lazım olunan nəticə əldə olunana qədər bu proses davam edəcəkdir. Həmin il İsveçrənin BMT-yə daxil olması ilə bağlı buna oxşar hal yaşandı. Xalq BMT-yə girməyə razılıq verənə qədər referendum keçirildi. Bir sözlə, referendum lazımi nəticə əldə olunana qədər keçirilir, Qərbdə xalq bunu yaxşı bilir və çox vaxt ondan əl çəksinlər deyə referenduma çıxarılan məsələnin lehinə səs verirlər.
 Bəs əgər çoxsaylı referendumlar keçirməyə vaxt yoxdursa, xalqın öz iradəsini ifadə etməsi nəticələri isə hakimiyəti qane etmirsə onda necə etməli? Demokratik quruculuq istiqamətində cavab belə səslənir: “düzgün olmayan” referendumların nəticələrini “unutmaq lazımdır”. 1991-ci ildə SSRİ-in saxlanması ilə bağlı keçirilən referendumu yada salaq- ölkə əhalsinin böyük əksəriyyəti SSRİ-nin saxlanmasına səs verdi: xalqın rəyi ilə, demokratiyanın yüksək təzahürü ilə kimlərsə hesablaşdı? Bu sualın cavabını bizlərin hər biri yaxşı bilirik.
 Əgər şöhrət qazanan adam çox məşhurlaşırsa və onu inzibati vasitələrlə dayandırmaq olmursa onda onun başına bədbəxt hadisə gəlir. Dünyada ən demokratik olan demokratiya tarixindən bir nümunə. 1935-ci il ABŞ-da böyük depressiya yenicə başa çatırdı, əhalinin böyük əksəriyyəti kasıbçılıqla üzləşmişdir- bütün bu çətinliklərə baxmayaraq əhalinin kiçik bir hissəsi görünməmiş dərəcədə varlandı. Prezident seçkiləri ili gəlir və “üçüncü qüvvədən” olan namizəd Xyu Lonq böyük şöhrət qazanır. Onun proqramı çox sadədir və bir tezisdən ibarətdir- ABŞ-ın bütün zənginliyini hamının arasında bərabər şəkildə bölmək, onda bir anın içində yoxsulluq yox olacaqdır. Lonqun şöhrətinin yüksəlişi qulaqbatırıcıdır. Kasıb kəndli ailəsindən olan Lonq əvvəlcə ştatın qubernatoru olur, sonra senata seçilir- o artıq prezident kürsüsünün bir addımlığındadır. Bu tarixçənin nə ilə yekunlaşmasını güman etmək çətin deyildir. 1935-ci il sentyabrın 8-də Lonq öldürüldü- təbii ki istintaq heç bir nəticə vermədi.
 Buna oxşar hadisə Hollandiyada da baş vermişdir- parlament seçkilərinə bir neçə gün qalmış, 2002-ci ilin mayında daha bir şöhrət qazanmış namizədə seçkiqabağı yürüşün lideri, ultrasağ siyasətçi, hətta çoxlarının faşist adlandırdığı P.Fortayn öldürüldü- ona yaxından atəş açmışdılar. Polisin məlumtına görə qatil Fortaynın dəri almaq üçün gəmiricilərin yetişdirilməsinə qoyulan qadağanın ləğv edilməsi ilə bağlı çağrışından bərk əsəbləşmişdir. Maraqlıdır, kimsə inana bilər ki, bu qətlin real səbəbidir?
 Ona görə də seçkilərdən yox, siyasi manipulyasiyadan danışmaq daha düzgündür- bu söz “azad seçki” adlanan prosesin mahiyyətini daha dəqiq ifadə edir. Əgər demokratiyanın bütün inkişaf tarixini izləsək onda gözə dəqiq bir ənənə sataşır: hakimiyyət nə qədər çox xalq hakimiyyətindən danışırsa cəmiyyətin şüurunun manipulyasiya səviyyəsi bir o qədər artır.
 Harold Pinter deyir: “Bilirsiniz, məncə bizim yaşadığımız dünyada demokratiya sözü heç bir məna kəsb etmir. Əksər hallarda bizə yalan danışırlar. İşdir, yalan danışmırlarsa, deməli cəfəng danışırlar. Demokratiyanın təbliği açıq-aydın riyakarlığa əsaslanır. Kimi aldatmağa çalışırlar? Ən dəhşətlisi isə budur ki, onlar çox adamı aldatmağa nail olurlar”. İctimai şüurun manipulyasiyası o həddə gəlib çatmışdır ki, indi daha yalan, aldatma haqqında yox, əhalinin xeyli hissəsinin psixi vəziyyətinin son həddə çatması haqqında danışmaq olar. D.Zikin “Reklam anatomiyası” məqaləsində yazırdı: “Qərbdə bir neçə il ərzində “Doktor Markus Uelbi” teleserialı nümayiş etdirilmişdir. Bu vaxt ərzində həkim rolunu oynayan aktyor Robert Yanq iki minə qədər məktub almışdır- tamaşaçılar ona tibbi məsləhətlər almaq üçün müraciət etmişlər. Nə qədər səfeh olmaq olar ki, ağ xalat geyinən aktyoru kompetentli mütəxəssis kimi qəbul edib ondan tibbi mövzuda məsləhət istəyəsən. Bu cür auditoriyaya yaxşı bir ləqəb qoymaq olar”. Belələliklə, demək olar ki, DEMOKRATİYA- İNAMIN OĞURLARMASININ QANUNİLƏŞMİŞ NÖVÜDÜR.
 Qədim yunan filosofu Platon “Hakimiyyətin səkkiz kitabı”nda yazırdı: “Demokratiyada vətəndaşlar qanunlara riayət etməyi yadırğayırlar; həm yazılmış, həm də yazılmamış qanunlara məhəl qoyulmur. Hər yerdə tamahkarlıq baş alıb gedir, bir-birinə özgələşmə, eqoizm cəmiyyətin əsas xüsusiyyətlərinə çevrilir. Bu onunla nəticələnir ki, həddən artıq azadlıq həddən artıq qulluğa çevrilir, kütlənin özbaşnalığı bir nəfərin özbaşlanlığını ilə yekunlaşır, demokratiya yerini öz dialektik əksi olan turaniyaya verir”. Cəmiyyət hakimiyyətə nəzarət edə bilər, ancaq demokratik üsul şəraitində bu cür nəzarət qeyri-mümkündür. Demokratik şəraitdə hakimiyyət nəzarətsizdir, daha dəqiq desək, ona yalnız onu maliyyələşdirənlər nəzarət edirlər.
***
 Hətta ən ümumi, ümumxalq iradəsinin nəzəriyyəçisi olan J.J.Russo “İctimai müqavilə haqqında” əsərində etiraf etmişdir ki, “demokratiya sözün həqiqi mənasında heç vaxt olmamışdır və ola da bilməz. Əgər Allahlar xalqı mövcud olmasaydı bu cəmiyyət demokratik idarə oluna bilərdi, lakin bu cür yetkin idarə  forması adamlar üçün deyildir”.
 İstənilən halda xalqın dəyişməsi ilə bağlı mühakimələr- yalnız şübhə yaradan söhbətlər olmayıb, həm də çox uzaq gələcəklə bağlı olan danışıqlardır. Bəlkə də zaman keçəcək və quşlar da dəyişəcəkdir, elə vaxt gələcək ki, onlar kosmosa üça biləcəklər, ancaq bu o demək deyil ki, elə bu gün quşları havasız məkana buraxmaq olar.
 İnsanın böyüməsinin iki mühüm əlaməti mövcuddur: uşaqların Şaxta Babaya daha inanmadıqları və böyüklərin demokratiyaya inanmadırları məqamlar. Demokratiya həmişə arzu olaraq qalacaqdır- bu Şaxta Babadan hədiyyə gözləyən uşaq arzusu kimidir. Ən ümumi seçklər ibtidai icma tayfaları üçün məqbul hesab oluna bilər- burada əsas məsələ qida və artımdır, digər məsələlərin həllinə güc qalmır. Lakin inkişaf etmiş cəmiyyətdə seçki mənasızdır və son nəticədə ona gətirib çıxaracaq ki, cəmiyyət vəhşi vəziyyətinə qayıdacaqdır. Bu gün bu vəhşi cəmiyyəti istehlak cəmiyyəti adlandırırlar- “Sivil ölkələri” adlanan cəmiyyətlər buna doğru gedirlər.
 Kifayət qədər böyük olan cəmiyyətdə xalqın hansısa demokratik alətlər vasitəsi ilə hakimiyyətə nəzarət etməsi qeyri-mümkündür. Demokratiya yalnız iki şəraitə riayət olunması ilə mümkündür: birincisi, səsvermə prosesində iştirak edənlər bir-birini tanımalıdır; ikincisi yaxın gələcəkdə bilavasitə hamıya aid olan ən sadə məsələlər həll olunmalıdır. Məsələn, binaya bir nəfər rəhbər seçilir ki, o binada olan təmizliyə riayət olunmasına nəzarət etsin.
 Tarixin təcrübələri təsdiq edir ki, iri kollektivlərdə demokratiya prinsipcə qeyri-mümkündür. Nəzəriyyədə olan demokratiya və praktikada olan demokratiya arasında uyğunsuzluq çoxdan hiss olunmuşdur. Bu məsələ ilə bağlı minlərlə kitablar, saysız-hesabsız məqalələr yazılmış, çıxşlar olmuşdur. Hələ vaxtilə Platon demişdir ki, beş mindən yuxarı adamların olduğu cəmiyyətdə demokratiya “boş söz, kələkbazların, hiyləgərlərin hakimiyyətdir. Russo “İctimai müqavilə”də yazırdı ki, böyük dövlətlər üçün yeganə idarə forması yalnız monarxiya ola bilər. Demokratik prinsiplər qədim yunan polisləri və müasir kənddə olduğu kimi yalnız balaca kollektivlərdə mümkündür, burada adamlar şüurlu şəkildə, dərk edərəkdən seçirlər, çünki bir-birini tanıyırlar, həm də vərəqlərlə, kliplərlə yox, əyani tanıyırlar. Onlar bilirlər ki, Məmməd- əyyaş, tənbəldir, Vəli isə yaxşı təsərrüfatçı, işini biləndir. Bu onlara şüurlu şəkildə kənddə ağsaqqal seçməyə imkan verir. Xalq ordu başçısını və ya iqtisadiyyata rəhbərlik edəcək adamı seçə bilməz. Daha yüksək vəzifəli şəxsi isə o ümumiyyətlə seçməyə qadir deyildir.
 Demokratiya cəmiyyətin proqressləşməsinə heç cür təsir etmir, demokratiya ümumiyyətlə heç nəyə təsir etmir, onun kapital üçün cazibədarlığının, cəmiyyət üçün məhvedici olmasının məğzi bundadır. Mahiyyətcə demokratiya indiki şəraitdə hətta siyasi hakimiyyət forması da deyildir. BU SİYASİ HAKİMİYYƏTİN OLMAMASINI ÖRT-BASDIR ETMƏK FORMASIDIR. Ona görə də demokratiya şəraitində heç yerdə “ifratçılar” tapmaq olmur.
***
 Masonların Böyüş Şərq Konventi 1802-ci il sənədində yazırdı: “Böyük Şərqin 140 lojası Fransada yayılan nurun məbədləridir. Minlərlə vətəndaş bu lojalara gəlib öz həyatı məsələlərini müzakirə edərlər və orada hazırlanan fikirləri qəzetlərdə və siyasi komitələrdə müdafiə edərlər. Beləliklə, ümumi fikirlər hazırlanır və seçkilərə təsir edilir. Nəticədə özümüzünkü olan parlament,- bizim arzumuzla işləyir. Bu, masonluğun oyunudur və demokratik rejimlərdə daima belə olmalıdır”.
 Masonların “Revista della masonika” sənədində (1892, s.221) göstərilir ki, “Masonluq demokratiya mahiyyətində görünməlidir”.
 Əlbəttə ki, masonluğa böyük ideallar haqqında illuziya və kəlmələr lazımdır. Burjuaziyaya da cəmiyyət qarşısında ən yaxşı vəziyyətdə durmaq üçün gərəkdir. Həm də ona görə lazımdır ki, Böyük Arxitektorun magiyası ilə işıqlandırılmış spesifik burjua məqsədləri cəmiyyətin şəxsi məqsədi kimi qələmə verilsin.

Demokratiya haqqında mif

LVII yazı: “Xalq hakimiyyəti”, “xalq üçün” illyuziyası yaratmaq üçün xalqdan oyuncaq kimi istifadə olunur

Qərb ölkələrində nəticələrin hesablanması vaxtı müşahidəçilər içəri buraxılmır

 “Azad seçki” tam manipulyasiya edilmiş prosesdir, onun məqsədi xalqa azadlığı hiss etdirməkdir. Adamları aldadırlar, sonra isə deyirlər “Nə etmək olar, axı siz özünüz seçmisiniz”. Belə çıxır ki, sizi qarət edirlər, həm də sizi bu işdə iştirakçı kimi ittiham edirlər. SSRİ-də şaxtaçılar həmin dövrdə ölkədə ən çox maaş alanlar olmuşlar, onlar qəsəbəyə vaxtında sabun gətirilmədiyinə görə tətil edirdilər. 90-cı illərdə isə təkcə sabun yox, heç maaşı da vermirdilər, şaxtaçılar aylarla maaş almırdılar, ancaq onlar susurdular. Cana doymuş şaxtaçılar tətil etməyə məcbur olanda da yalnız bir tikə çörək tələb edirdilər. Əvvəllər onlar kommunistlərin istefasını tələb edirdilər- indi isə demokratların istefasını heç kim tələb etmir; ona görə yox ki yaşayışlarından razıdırlar, ona görə ki, kimə qarşı tətil edəcəklərini bilmirlər. C.Louell deyirdi: “Demokratiya elə idarə formasıdır ki, burada hər bir adam öz şəxsi istismarçısına, zülmkarına çevrilmək hüququ alırdı”.
 Demokraiya üskük oyuna oxşayır: səni aldadırlar, sonra isə ələ alınmış polis sənə izah edir ki, sən özün günahkarsan- oyuna girişməməliydin. Düzdür bir az çılğınlıq etdik- demokratiya üskük oynundan da pisdir, çünki üskük oyununda sən oynamaya bilərsən, demokratiyada isə oynamamaq mümkün deyildir. Sənin seçkilərə gedib-getməməyindən asılı olmayaraq seçki gec-tez baş tutacaqdır, son anda sənin getməyindən heç nə asılı deyildir. Əgər hakimiyyətə seçki prosesi manipulyasiyanı yüngülləşdirmək məqsədi ilə lazımdırsa onda şəraitdən asılı olaraq seçicilərin iştirak həddini aşağı sala bilər və ya onu tamam ləğv edə bilər. Sadəlöhv illyuziyaya müvafiq olaraq- əgər mən siyasətlə məşğul olmuramsa onda siyasətdən azadam- bu uşağın çaşqınlığına oxşayır: uşaq düşünür ki, o gözlərini yumanda heç kimi görmədiyi kimi heç kim də onu görmür. Ş.Montalamberin məşhur bir kəlamı var: “Siz siyasətlə məşğul olmaya bilərsiniz- buna baxmayaraq siyasət sizinlə məşğul olacaqdır”. Vaxtilə A.Linkoln demokrtiyaya tərif vermişdir: “Demokratiya- xalq idarəçiliyidir, xalq vasitəsi ilə və xalq üçün idarəçilikdir”. Nəzəriyyədə yox, praktikada demokratiya bu tərifdən “qızıl ortanı”, məhz “xalq vasitəsilə” ifadəsini çıxarmışdır. “Xalq hakimiyyəti”, “xalq üçün” illyuziyası yaratmaq üçün xalqdan oyuncaq kimi istifadə olunur. Linkolnun verdiyi tərifə nisbətən R.de Faerin verdiyi tərif bu fenomenin məğzini daha dəqiq ifadə edir və bu tərif aşağıdakı kimi səslənir: “Demokratiya- lazım olanda, ehtiyac olanda xalqa müraciət etmək üçün bu termindən istifadə olunur”. Q.Fildinq yazırdı: “Mən mütləq monarxiyaya qarşı yalnız bir əsaslı etirazı qəbul edirəm: bu gözəl idarə sisteminin yeganə çatışmamazlığı- mütləq monarxiyaya layiq olan damın tapılmasıdır”.
***
 Bütün seçkilər təhrif olunur- həm də təhrif olunma rəqəmləri də var- 5-10 faiz. İstənilən mötəbər piar agentlikdə səslərin təhrif olunması ilə məşğul olan adamlar var- onlar bunu həyata keçirmək üçün yüzlərlə müxtəlif metodlardan istifadə edə bilərlər. Bu ən bahalı xidmətdir. Əlbəttə seçkilərin təhrif olunması bizə məxsus deyildir, o mənimsənilmiş ixtiradır.
 2000-ci il prezident seçki-ləri vaxtı Floridada maraqlı hadisə baş vermişdir. Axşam burada da elan olundu ki, seçkini A.Qor udmuşdur, ancaq məlum olanda ki, bu ştatın nəticələri həlledici ola bilər, onda elan etdilər ki, Buş qalib gəlib. Qeyd edək ki, ABŞ-ın bu ştatının qubernatoru Buşun qardaşı Ceb Buşdur.
 Qərb ölkələrində nəticələrin hesablanması vaxtı müşahidəçilər içəri buraxılmır. Bir çox Qərb ekspertləri öz ölkələrində seçkilər zamanı olan təhriflərdən açıq danışırlar, Qərb mütəxəssislərinə başqa ölkələrdə seçkiləri təhrif etməkləri ilə bağlı deyilənlərə şübhə etməyə dəyməz. Qərb istənilən ölkədə keçirilən seçkilərə müdaxilə etməyə vərdiş edib və bu seçkilərlə bağlı hesabat hazırlanır, Avropa İttifaqının yığıncağında bu nəticələr haqqında məruzələr dinlənilir. Qəribədir ki, Avropa nümayəndəsi seçki keçirilən ölkədə verdiyi bəyanatla Avropa İttifaqında verdiyi bəyanat çox vaxt üst-üstə düşmür. Bəzən avropalılar bu və ya digər ölkəyə təzyiq etmək üçün seçkilərin nəticələri ilə bağlı bəyanatdan istifadə edirlər. Özlərində olan təhriflərə göz yuman avropalılar bu və ya digər ölkələrə “seçki dərsi” keçir, onlara məsləhətlər verirlər, həmin ölkə ilə münasibətlərini seçkinin nəticələrinə uyğun quracaqlarını bəyan edirlər. Burada da ikili standartlar özünü göstərir.
 Alyendanın nümunəsi göstərdi ki, əgər bütün metodlar tükənsə -nə qara piar, nə də namizəd-oxşar, nə təhrif, nə haqqı ödənilən mitinqlər kömək etməyəndə onda müxalifət lideri sadəcə olaraq məhv edilir. 1973-cü ildə Çilidə ABŞ-ın hazırladığı hərbi çevriliş oldu və hakimiyyətə Pinoçet gəldi.
 Yerdə qalan hər şeydə piar reklamın bütün atributları ilə -müxtəlifliyi, sırınması, daimliyi ilə- davamıdır. Sözün qısası, çoxlu piar olmur, yalnız çoxlu pis piar olur- piarçının kəlamı budur.
 Beləliklə, piar liberal doktrina çərçivəsində işlənib hazırlanmış, əsas məqsədi hakimiyyəti ələ keçimək və ya onu saxlamaq olan ictimai proseslərin idarə olunmasına istiqamətlənən metodların məcmusudur, piarın əsas aləti ictimai şüurun manipulyasıyasına xidmət etməkdir. Siyasi piarın mexanizmi iki yüzillik ərzində minlərlə peşəkar psixoloqlar, sosioloqlar, tarixçilər, filosoflar, kulturoloqlar tərəfindən tam təfsilatı ilə işlənib hazırlanmış və cilalanmışdır, nəticədə şüurların manipulyasiya edilməsi və psixoloji müharibələrin mühüm alətinə çevrilmişdir.
***
 Çox vaxt müstəqil KİV-i həm də azad hesab edirlər, ancaq bununla onun məğzi dəyişmir, nə müstəqil, nə azad, eyni zamanda müstəqil və azad ictimai təşkilatlar olmur. Bütün KİV (əgər onlar əyləncəli deyilsə) və ictimai təşkilatlar dotasiyalı və ziyanlı olurlar. Bir halda ki, sahibi var, onda KİV onların iradəsini yerinə yetirir. Deməli, ictimai təşkilatların və KİV-in müstəqilliyindən danışmaq- qələmin səndən asılı olmadığı haqqında danışmağa bənzəyir.
 KİV-in və ictimai təşkilatların sahibi kim ola bilər? KİV və ictimai təşkilatlar ya şəxsi, ya da dövlətin ola bilər, ona görə də onlar ya dövlətdən, ya da şəxsi biznesdən asılı olurlar.
 Dotasiyalı ictimai-siyasi KİV dənizində həm də müəyyən mənada rentabelli KİV də mövcuddur, ictimai təşkilatlardan isə burada danışmağa dəyməz. Bununla belə KİV-in rentabelliyi onun müstəqilliyini şərtləndirmir. Tirajın satışı (söhbət mətbuatdan gedir) heç vaxt xərci ödəmir, KİV-in əsas gəlir mənbəyi reklamdır. Reklam isə, ilk növbədə biznes tərəfindən ödənilir. Bəs onda KİV biznesə qarşı necə çıxa bilər- məsələn, kommunist ideyalarını təbliğ edə bilər? Belə olduqda qəzetlər neçə saylarının rentabelliyini saxlaya bilər? Televiziya kanalı bu yolla neçə ay efirə çıxa bilər? Ona görə də kapitalizm şəraitində qeyri-dövlət KİV-i əksər hallarda konkret biznesmenin iradəsini ifadə edir və ya bütövlükdə biznes cəmiyətinin iradəsinin ifadəçisi olur. Başqa cür ola bilməz.
 Beləliklə, müstəqil KİV və ictimai təşkilat sadəcə olaraq olmur, onlar ya bütün cəmiyyətdən -dövlət müəssisəsinin timsalında- ya da biznesdən, çox vaxt ayrıca bir biznesmendən asılı olurlar. KİV və ictimai təşkilatların müstəqilliyi haqqında bütün gözəl şüarlar onların dövlətdən asılılığına son qoymaq, deməli onları biznesdən asılı vəziyyətə salmaqdır.
 Daha bir az diqqət yetirilən vəziyyət: KİV azadlığı- yalnız məqsəd olmayıb, həm də alətdir. Əgər siz deyə bilirsinizsə ki, qubernator, icra başçısı korrupsiyaya qurşanıb- bu heç kimi narahat etmirsə, onda cu cür azadlıq kimə lazımdır? Vaxtilə Sovetlər dövründə qəzetdə kimisə tənqid edəndə bu böyük hay-küyə səbəb olurdu, həmin adamı sorğu-suala çəkirdilər. İndi az qala tənqid normaya çevrilib, hətta iradlara belə məhəl qoymurlar, mənəvi paklıq tapdalanıb, böyük dövlət başçısının işdə katibəsi ilə sevgi macərası gündəmə çıxarılır, müzakirə olunur, o isə yenə də öz vəzifəsini icra etməkdə davam edir. Bu cür azadlıq yalnız “buxarı buraxmağa” xidmət edir və piarın metodlarında biridir, çoxları elə güman edir ki, əgər o ağlına gələni danışa bilirsə bu elə demokratiyadır. Lakin söz azadlığı- hələ heç də bütün demokratiya deyildir, bu yalnız onun zəruri şərtlərindən biridir. Çox vaxt elə olur ki, biz nə istəsək danışmaqda azadıq, kimdə var-dövlət və hakimiyyət varsa istədikləri hər şeyi etməkdə azaddırlar və onlar biz deyənlərə heç fikir də vermirlər. Demokratiya- sözləşmə, bəhsləşmə və natiqlik incəsənətinin məşq edilməsi deyildir. O istənilən digər idarə forması kimi hakimiyyət sistemidir. Söz azadlığı, o cümlədən siyasi təşkilatların azadlığı yalnız o vaxt məna kəsb edir ki, hakimiyyət başında olanların bu hakimiyyətə tabe olanlar qarşısındakı məsuliyyətini təmin edir.
***
“Bərabərhüquqluluğun heç bir mənası yoxdur, o ancaq sözdə mümkündür”- mason lojası Savoyinin sənədində göstrərilmişdir. Tanınmış türk masonu (yəhudi əsilli) Ş.H.Değmer isə yazırdı: “Demokratiya proletariatı hələ bir müddət aldatmaq üçün uydurulmuş bir yalan, köhnə bir yalan, quyruqlu və xain bir yalandır”.

Demokratiya haqqında mif

LVIII yazı: Hakimiyyət iri kapitala tam hesabat verir və ondan asılıdır

Namizəd götürdüyü pulu qazanıb qaytarır, sonra isə özü üçün pul toplamağın qayğısına qalır

 Bernard Şou deyirdi: “Demokratiya- başımızın üstündə asılmış hava şarıdır: bizi məcbur edir ki, ona baxaq, bu zaman isə başqaları cibimizə girməklə məşğul olur”.
 Hakimiyyət bölgüsü prinsipinə əsasən dövlət hakimiyyəti tam bir bütöv kimi yox, bir-birindən asılı olmayan dövlət orqanlarının həyata keçirdiyi müxtəlif hakimiyyət funksiyalarının (qanunveririci, icraedici və məhkəmə) məcmusu kimi başa düşülür. Hakimiyyət bölgüsünə sadiqlik ixtisaslaşma baxımından aydındır. Lakin söhbət hakimiyyətin müxtəlif qanadlarının müstəqilliyi haqqında gedəndə biz biznes tərəfindən daha asan nəzarəti təmin etmək üçün onu zəiflətmək məqsədi ilə dövlət hakimiyyətinin parçalanmasını görürük.
 Təsadüfi deyil ki, hakimiyyətin bölünməsi ideyası -onun qanadlarının müstəqilliyi aspektində- XVIII əsrin ortalarında burjuaziyanın hakimiyyət uğrunda mübarizəsi dövründə meydana gəlmişdir. Amerika polutoloqu M.Parteni belə hesab edir ki, şəxsi var-dövlətin azlığın əlində cəmləşdiyi cəmiyyətdə hakimiyyətin dövlətin müxtəlif sektorları arasında parçalanması heç də cəmiyyətin demokratikləşməsi demək deyildir- daha çox bu əksinə olan prosesdir. Amerikada bu tədbirlər xalq kütləsinin çıxışlarırnın qarşısını almaq və sinfi quruluşda dəyişiklik etməyə yönəldilmişdir. D.Zerkin “Politologiyanın əsasları” kitabında yazır ki, parçalanmış hakimiyyəti yaxşı təşkil olunmuş xüsusi kapitalist dairəsinə təltif etmək yaxşıdır. Hakimiyyətin parçalanması butaforiyadır, onun arxasında kapitalın hakimiyyəti gizlənir. Ümumiyyətlə, hakimiyyətin bölünməsi “yumşaq hakimiyyət” prinsipinin və ya daha qədim prinsip olan “parçala və hökm et” prinsipinin həyata keçirilməsidir.
 Seçki haqqında məsələni çox vaxt ictimai quruluşu müəyyən edən əsaslı məsələ adlandırırlar. J.Beşler “Demokratiya” əsərində yazırdı: “Seçki haqqında məsələ- birinci dərəcəli məsələdir, belə ki, o ictimai quruluşu müəyyən edir”. İctimai fikirdə belə bir inam möhkəmlənmişdir ki, seçkilər demokratiyanın nailiyyətidir. Əslində seçkilər idarəetmənin bütün formaları və hakimiyyət seleksiyasının tipləri ilə uyğunlaşır. SSRİ-də seçkilər olmuşdur, bu seçkilər azad seçkilər idi, heç kəsi
hansısa nazmizədə səs verməyə məcbur etmirdilər. Səsvermə gizli aparılırdı. Namizədlərin alternativləri yox idi, ancaq Şərqi Avropa ölkələrində bir neçə partiya var idi, Çində isə səkkiz partiya mövcuddur.
 Monarxiya vaxtı da seçkilər olmuşdur, məslən, Qədim Romada mövcud olmuş monarxiyanın spesifik forması olan, tarixçilərin prinsipat adlandırdığı siyasi quruluşda da seçkilər saxlanılmışdır. Aristokratiya vaxtı da -məsələn, Spartada- seçkilər olmuşdur. Kapitalist ölkələrində də seçkilər mövcuddur. Beləliklə, monarxiyada, aristokratiyada, kapitalizmdə, sosializmdə seçkilər mövcud olmuşdur.
 Monarxiya şəraitində ölkə başçısının birbaşa seçkilərlə demokratik prinsiplərlə seçilməsi qeyri-mümkündür? Yox. Heç də həmişə demokratik hesab olunan kapitalist ölkələrində yüksək vəzifələrə birbaşa seçkilər keçirilmir. Yalnız parlament seçilir, o isə sonradan icra hakimiyyətinin başçısını seçir- Böyük Britaniya, Almaniya, Türkiyə və s. Beləliklə, seçkilər- yalnız hansısa bir idarə formasının və ya hakimiyyət seleksiyasının fərqləndirici əlaməti deyildir.
 Avropa İttifqının Baş katibi T.Devis əvvəlcədən Belorusiyada keçirilən prezident seçkilərini qeyri-demokratik elan etdi. ABŞ-ın dövlət departamenti də bu seçkini qeyri-demokratik hesab etdi. Qeyri-demokratik seçki ittihamı çox vaxt bu seçkilərin müstəqil keçirilməməsi ittihamı ilə yanaşı səslənir. Müstəqil seçki nə deməkdir? Nə üçün Belorusiyada seçkilər müstəqil qəbul olunmadı?
T.Devis bunu belə izah edirdi ki, Belorusiyada seçkilər müstəqil olmamaışdır, çünki orada nə həqiqi söz azadlığı, nə assosiasiya azadlığı mövcud deyildir, mövcud prezidentin siyasi opponentləri isə həmişə kobud şəkildə sıxışdırılırlar”. Devisin sözlərində “müstəqil” seçki prinsipinin bütün məğzi cəmləşdirilmişdir. Cəmiyyətin indiki inkişaf mərhələsində həmişə qüvvələrin iki qütbü -siyasi və iqtisadi- mövcuddur. KİV, ictimai təşkilatlar, seçkilər ya dövlətdən, ya da kapitaldan asılı ola bilərlər. Heç bir müstəqil seçkidən şöhbət gedə bilməz. Politokratiya və ya irsi hakimiyyətdə seçkilər siyasətçilər kimi bütövlükdə dövlətdən asılıdır, kapitalokratiyada isə seçkilər və siyasətçilər kapitaldan asılı olur. Devis istəyir ki, seçkilər dövlətdən asılı olmasın, seçkilər kapitaldan asılı olsun. Belorusiyanın prezidenti Lukaşenko isə əksinə istəyir. Əslində isə müstəqil KİV və ya müstəqil assosiasiya mövcud olmadığı kimi müstəqil seçkilər də mövcud deyildir.
 Kapitalokratiya şəraitində demokratiya, daha dəqiq, necə deyərlər, müstəqil seçkilər iri kapitalın siyasi hakimiyyət üzərində tam nəzarət haqqında arzularının həyata keçməsinin ən yaxşı üsuludur. Siyasi hakimiyyətin sükanı arxasında təsadüfən hökumət başına keçən adam dayanmalıdır. O, iri kapitala tam hesabat verir və ondan asılıdır. Xalqa gəldikdə isə “azad seçkilər” bunlara mane olmur, əksinə- bu seçki siyasətçilərin asıldıqları qarmaqdır. Seçki pul tələb edir, pul isə iri kapitalda vardır. M.Amsterdam qeyd edir ki, “bizim konqressmenlər- pulla alınması mümkün olunan ən yaxşı növ vətəndaşlardır”.
 Bizim problemlərə və hadisələrə münasibətimizi, hətta onları problem və ya hadisə adlandırmağımıza yanaşmağımız belə çox vaxt kommunikasiya dünyasına nəzarət edənlər tərəfindən əvvəlcədən müəyyən edilir. Sover İttifaqında- fəhlə və kəndlilərin dövlətində, əksinə adamları hər cür idarəçiliyə, biliyə öyrədirdilər. Məktəblərdə, zavodlarda siyasi məlumatlar oxunurdu, adamları partiyaya cəlb edirdilər. Istənilən sadə adam Qərbin ölçüsü ilə götürülən heyrətləndirici karyera qura bilərdi- zavod direktoru, nazir, baş katib ola bilərdi. Fərqlənən sağıcını, traktorçunu deputat seçirdilər. “Hər bir evdar qadın dövləti idarə etməyi öyrənməlidir” tezisi təbliğ olunurdu.
 Daimi olaraq iclaslar, plenumlar, qurultaylar, konfranslar, müşavirələr keçirilirdi, uşaqlar, gənclər üçün daimi olaraq siyasi təşkilatlar fəaliyyət göstərirdi. Bəs bütün bunların nəticəsi nə oldu? Xalq demək olar ki, siyasətdən baş açmırdı, onu aldatmaq çox asan idi, ona 500 gün ərzində kapitalizm qurmağı vəd etməklə azdırmaq olardı. Adamlar islahatların strateji perspektivlərini qiymətləndirə bilmədilər, mənəvi sahədə olan tənəzzülü olduqca soyuqqanlı qarşıladırlar.
 Demokratiya kapital üçün sadə bir səbəbdən optimaldır- o iri kapital nümayəndələrinin maskalanmış hakimiyyətidir. Məhz buna görə də möhkəmlənmiş kapital dərhal dövlətin demoktarik quruluşu uğrunda mübarizəyə başladı- bunu ya dinc yolla, ya da burjua inqilabları yolu ilə həyata keçirməyə başladı. Təbii ki, daha çox öz firavanlıqları üçün narahat olan kapitalistlər xalq hakimiyyəti uğrunda mübarizə aparmazdılar- onlar cəmiyyət üzərində öz hakimiyyətləri uğrunda mübarizəyə başladılar. Quş qanadsız uça bilmədiyi kimi kapitalizm də demokratiyasız mövcud ola bilməz, daha dəqiq desək, kapitalizm demokratiyasız mövduc ola bilər, ancaq qanadsız quş kimi o yalnız yarğana uça bilər. Müasir liberal dildə desək demokratiya kapitalizmin “örtüyüdür”.
 Əgər bu və ya digər şəxsin seçilməsi üçün tarif varsa, onda xalq seçkisindən necə danışmaq olar? Rusiyada seçkiqabağı kompaniya üçün müəyyən miqdar pul (məsələn, 1 milyon dollar) yerli hakimiyyət orqanına seçilməyə zəmanət verə bilər, beş dəfə artıq miqdarda pul isə- Dövlət Dumasında yer almaq üçün xərclənməlidir. Dumada yerin qiymətini gizlətməyə heç kim cəhd etmir, prisipcə arzu edən hər kəs bunu öyrənə bilər. Mötəbər piar kontora zəng vurmaqla həmin dairədən seçilməyin qiymətini öyrənmək olar- dairədən, kontordan asılı olaraq bu bir seçici üçün bir-iki dollar məbləğindədir, yəni əgər sizin dairədə 200 min seçici varsa onda məbləğ 400 min dollar olacadır. Bu sənin “tanınmağın” üçün minimum
məbləğdir. İki dəfə çox məbləğ - 800 min dollar digər pullularla mübarizə aparmağın üçün lazımdır. Bu ən minimal məbləğdir, necə deyərlər, seçki qabağı kompaniya gedişinin ən aşağı həddidir. Bu məbləğ daimi artır, nəticədə təqribən 1 milyon dollar olur. Partiya siyahısında yer almağın qiyməti beş dəfə bahadır, yəni təqribən 5 milyon dollardır. Məsələ bu cürdür, nə qədər dahi siyasətçi də olsan, əgər sənin 400 min dolların yoxdursa, sənin haqqında heç kim heç nə bilməyəcəkdir. Əgər hər şeyi pul həll edirsə, onda ümumiyyətlə xalq nəyə lazımdır?
 Təbii ki, namizəd götürdüyü pulu qazanıb qaytarır, pulları qaytardıqdan sonra isə özü üçün pul toplamağın qayğısına qalır. Seçkilər biznes-layihəyə çevrilmişdir, burada hər şey biznesdəki kimi hesablanır- nə qədər qoyursan, o qədər də götürürsən- bu gəlir normasıdır. Siyasət indi biznes növüdür. İndi təzə qayda tətbiq olunur -namizəd daha imza toplamır, bununəvəzində o pul girov qoyur- beləcə heç bir vicdan əzabı çəkmədən əmlak senzi qanuniləşdirildi. Məsələn, Moskva şəhər dumasına deputatlığa namizədliyi qeydə aldırmaq üçün 20 min dollar vermək lazımdır. Yəni 20 min dollar vermək lazımdır ki, yalnız sənin sənədlərini götürsünlər.
 Kapitalokratiya şəraitində demokratiya- müstəqil seçki, müstəqil siyasət, müstəqil KİV, müstəqil ictimai təşkilatlar kimi mifdir. Kapitalokratiya şəraitində demokratiya iri kapitalın bölünməz hakimiyyətdir. Kapitalokratiya şəraitində də demokratiya həyat qabiliyyətinin olmadığını göstərdi- həm də demokratik eksperimentlər olduqca faciəli oldu.
 Məsələ ondadır ki, kapitalokratiyanın müasir forması zəhmətkeşlərin öz hüquqları uğrunda daimi mübarizəsi şəraitində formalaşmışdır. Bunun nəticəsi olaraq kapitalokratiya daimi olaraq xalq kütlələrini manipulyasi etməyin yeni metodlarını mənimsəmişdir, KİV-in yaranması ilə bu imkan dəfələrlə artmışdır. Təkmilləşmiş nazik, riyakar və ədəbsiz piar- iri kapitalın əlində güclü silahdır.
***
 Beləliklə, açıq cəmiyyət yalnız bəziləri üçün açıqdır- Popper və Fukuyama sizi nə qədər aldatmağa cəhd etsələr də.
 İkincisi, hazırkı düzəndə demokratiya dedikdə məhz burjua demokratiyası nəzərdə tutulur- bu isə yenilməli, tarixin utilinə atılmalı “demokratiya”dır.
 Üçüncüsü, müasir neoliberal düzəndə Seçim azadlığı heç də kütlələrin inanmaq istədiyi geniş və xoş finala aparan yollar arasından seçmək azadlığı deyil. Yəni əvvəlcədən bu seçim pislə lap pislər arasında seçmək azadlığı ilə məhdudlaşdırılıb.

Professional Oxucu Liqasının Azərbaycan xalqına müraciəti

LIX yazı: Dövlət, maliyyə-iqtisadi, təhsil və digər ictimai institutların hamısı ələ keçirilmiş və sərt nəzarət altındadır

 Bizim çoxumuz yəqin bilir ki, əslində həm daxili, həm də xarici siyasət sahəsində istər siyasi, istərsə də iqtisadi məsələlərlə bağlı qərarları qəbul edən adamlar, heç də bizim hökumətdə işləyən adamlar deyil. Bu hal bir çoxlarını həqiqəti alternativ mətbuatda, o internet məlumatlarında axtarmağa sövq edir ki, onlar da mənim kimi Vətənimizin 90-cı illərdən sonra mübtəla olduğu ölümcül xəstəliyinin kökünü axtarır, lakin həmişə tapmağa müyəssər olmur. “Axtaran tapar” formulası belə yerdə heç də həmişə şamil edilə bilməzdi. Bizim həqiqətən də aşkar etdiyimiz nə isə varsa, bu da odur ki insanlar zülmət qaranlıqda yaşayır, böyük əksəriyyət öz ölkəsinin hara hərəkət etməsindən qətiyyən narahat deyil və onlar əmindirlər ki, ölkənin başına heç vaxt pis heç nə gələ bilməz. Əhalinin böyük hissəsində məhz bu cür həyati mövqe tərbiyə olunmuşdur və bu mövqe birbaşa dövlətimizi gizlincə idarə edən xarici qüvvələrin xeyrinə oynayır.
 Biz tez-tez eşidirik ki, “onlar” “bu” və ya “başqa bir” işi etdilər. Məsələn, pensiyanı 63 yaşından o yana adamlar üçün verməyə başladılar və yaxud qapısında iki qoyunu, ya təzə soyuducusu olan ailəyə sosial müavinət verməmək barədə qərar çıxardılar. Adama belə gəlir ki, demək olar hər şey, hətta insanın qətlə yetirilməsi də onlar üçün keçilir. “Onlar” vergiləri artırırlar, “onlar” oğullarımızı və qızlarımızı qondarma, heç nədən, quru təbliğatla yaratdıqları, bizim ölkəmizə heç bir fayda verməyən müharibəyə ölməyə göndərirlər. Zənn etmək olar ki, “onlar” bizim əlimiz çata biləcək, nəzərlərimiz yetişə biləcək əhatə dairəsindən kənardadırlar, “onlara” qarşı nəhayət, konkret hərəkət etməyə cəhd edəndə isə “onlar” kabus kimi barmaqlarımızın arasından sivrilib çıxırlar. Zənn etmək olar ki, “onların” əslində kim olduğunu heç kəs dəqiq söyləyə bilməz. Belə vəziyyət artıq onilliklərdir ki, davam edir. Biz oyuncaq vəziyyətindəyik.
 Müharibələr, bəlalar, kütləvi aclıqlar, maddi rifahın kəskin aşağı salınmasından sonra yer üzündə qalan insanların əksəriyyətinin əsarət altına alınmasını nəzərdə tutan Allaha və İnsana qarşı Sui-qəsdçilər Qrupu fəaliyyət göstərir, gizlin qalmaq üçün xüsusi səy də göstərilmir. Bizim məmurlar Sovet vaxtındakı həmin o vətənpərvər məmurlar deyillər, kürd işğalından sonra gündəm və kurs dəyişib. İndiki məmurlarımız Dünya Hökümətinin və Yeni Dünya Nizamının nökərləridir.
 Problem ondan ibarətdir ki, gözəgörünməz hökümətin üzvlərinin xəyanətkar fəaliyyəti barədə real informasiya əldə etmək çox çətindir. Onların məqsədi neftimizi pulsuz İsrailə axıtmaq, qara kürümüzü, ağ balığımızı yəhudilərin sərvəti etmək, bir vaxtlar yağ-bal içərisində yaşayan xalqımızı, Allah tərəfindən bizə göndərilmiş bu torpağı Qaranlıq Əsrlərdə mövcud olandan da qat-qat ağır vəziyyətə qaytaracaq Dünya Höküməti adlı qurumun idarə etdiyi allahsız Yeni Dünya Nizamına daxil etməkdir.
 Yəhudi xuntası, artıq çoxdan qərar verib ki, dünya gələcəkdə daha yaxşı və daha yığcam olmalıdır- indikindən lap çox yığcam. Onların daha yaxşı dünya ilə bağlı ideyaları bax bundan ibarətdir. Faydasız milyardlarla yeyən- məhdud təbii resursların istehlakçıları- saf-çürük olunmalı və məhv edilməlidir. Sənaye inkişafı isə əhali artımına şərait yaradır, deməli, nəsli artırmaq və torpağı əkmək barədə Həyat Kitabının vəsiyyəti dəyişdirilməlidir.
 Bunun mütləq nəticəsi olaraq islam və xristianlıq dinlərinin əsasları dağıdılmalıdır; industrial milli dövlətlər tədricən, lakin dönməz olaraq yox edilməlidir; Komitet 300-ün “artıq əhali” kimi nəzərdən keçirdiyi yüz milyonlarla insan məhv edilməlidir. Bunun qarşısını heç kəs ala bilməz, Komitet 300-ün qlobal planlaşdırması yolunda durmağa cürət edən istənilən lideri aradan qaldırıla bilər.
 Nüvə energetikasının bütün dünyada nə üçün bu qədər nifrət qazandığını, "Roma Klubu"nun nüvə energetikasına qarşı müharibə aparmaq üçün yaratdığı və maliyyələşdirdiyi saxta "təbiət-qoruyucu" hərəkatlardan nə üçün istifadə olunduğunu aydın dərk etmək lazımdır. "Üçüncü dünya" ölkələri böyük həcmlərdə ucuz elektrik enerjisi istehsal etməyə imkan verən nüvə enerjisinin köməyi ilə tədricən ABŞ-ın yəhudi maliyyə yardımından azad olar və öz suverenliyini təsdiq etməyə başlayardı. Atom Elektrik Stansiyalarında istehsal edilən elektrik enerjisi– bu, inkişaf etməkdə olan ölkələri düşdükləri geriqalmış vəziyyətdən çıxarmaq üçün açardır, lakin Komitet 300 onları bundan sonra da həmin vəziyyətdə saxlamaq əmrini verib!
 Xarici yardımın azalması Beynəlxalq Valyuta Fondunun (BVF) inkişaf etməkdə olan ölkələrin təbii resursları üzərində nəzarətinin azalması demək olardı. Lakin məhz inkişaf etməkdə olan ölkələrin öz müqəddaratını həqiqi mənada təyin etməsi ideyası "Roma Klubu" və onun üzərində duran Komitet 300 tərəfindən lənətlənmişdir. "Roma Klubu"nun ABŞ-da "postindustrial sıfır inkişafını" nəzərdə tutan planlarına uyğun olaraq Birləşmiş Ştatlarda sənaye istehsalını sarsıtmaq üçün nüvə enerjisinə qarşı hərəkatın ABŞ-da uğurla necə istifadə olunduğunun dünya ictimaiyyəti artıq şahidi olub.
 ABŞ-ın maliyyə yardımından asılılıq xarici ölkələri "Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şura"nın faktiki olaraq quluna çevirir. Belə yardımlar edilən ölkələrin əhalisinə yalnız tör-töküntü çatır, şir payı isə BVF-yə ölkədən təbii resursları vəhşicəsinə daşımağa imkan yaradan dövlət liderlərinin cibinə çökür. Fikir verin, ABŞ-ın ayırdığı illik milyonlarla dollar həcmində yardıma baxmayaraq, səfalət və dilənçiliyə qərq olan həmin ölkə əhalisinin vəziyyəti getdikcə daha da pisləşir.
 Dövlət, maliyyə-iqtisadi, təhsil və digər ictimai institutların hamısı ələ keçirilmiş və sərt nəzarət altındadır. Üstəlik, total nəzarət yalnız ictimai səviyyədə həyata keçirilmir, həm də hər bir şəxsin fərdi şüuruna nəzarət səviyyəsinə çatdırılmışdır. Dəyişdirmək prinsipi bu qüvvələr tərəfindən öz dağıdıcı fəaliyyətlərinin əsası kimi götürmüşdür. Məqsədyönlü, planlaşdırılmış və dönməz şəkildə hər şey dəyişdirilir– İnsanın gen tipindən və onu əhatə edən mühitdən tutmuş, insanların mentaliteti və şüuru, insanın davranışının təbii və ənənəvi stereotiplərinədək hər şey. Gözə çarpmamağa və cəzasız qalmağa imkan verən əsas qanunauyğunluq gözlənilir. Bu qanunauyğunluq millətin düşmənlərinin həyata keçirdikləri dəyişikliklərin tədriciliyi və gözə çarpmamasıdır. Fasiləsiz destruktiv fəaliyyətin millət üçün törətdiyi neqativ nəticələr isə uzun illərdən və onilliklərdən sonra özünü büruzə verəcək. Bizi Yer üzündən siləcəklər.
 Bilmək gərəklidir ki, iqtidarın və müxaifətin bizi ciddi-cəhdlə daxil etmək istədikləri Qərb cəmiyyəti hazırda özünün bütün sahələrində, eləcə də ilk növbədə siyasi-dövlət quruluşu daxil olmaqla, vahid mərkəz tərəfindən yaradılan, idarə olunan açıq və bağlı (gizlin və məxfi) təşkilatlardan, kütləvi informasiya vasitələrindən və digər strukturlardan ibarət ümumdünya şəbəkəsinin tam nəzarəti altındadır. Bu təşkilat Şərq və Asiya cəmiyyətlərinə artıq sözəbaxan “nökər” rolu ayrılmışdır, odur ki indi bütün dünya onun ayağı altındadır, kürdlər hakimiyyətə gələndən sonra biz də həmçinin.
 Rusiyanın və keçmiş SSRİ ölkələrinin ümumdünya maliyyə-iqtisadi və “demokratik” ideoloji sisteminə “daxil edilməsi” kənardan genişmiqyaslı təsirlərə, insanların şüurunun manipulyasiyasına, “dünya hökuməti” agentlərinin bizim xalqlarımızı idarə etməsinə yol açdı. Həqiqətən də gizlin, qüdrətli və Bəşəriyyətə qarşı son dərəcə düşməncəsinə köklənən qüvvələr meydana girdilər. Bu qüvvələr ötəri forma və təşkilati strukturlara bağlı deyillər, onlar üçün Komitet 300-ün özü və ona daxil olan, onun nəzarət etdiyi çoxsaylı təşkilatlar da pərdə, onların qeyri-insani planlarının həyata keçirilməsi üçün əlverişli və zamanında yaradılan formadır. Tarix göstərdiyi kimi, bu gizlin qüvvələrin ələkeçməzliyi məhz elə onların dəfələrlə nümayiş etdirilən formanı konkret həyati, tarixi-sosial və digər şəraitlərə münasibətdə asanlıqla dəyişmək qabiliyyətindən ibarətdir.
 Vətənpərvər və müstəqil düşüncəli insanları fəaliyyətə çağırır, dərhal və gecikmədən mübarizəyə səsləyirik, əks təqdirdə həqiqətən də sabah gec olacaq, çünki sabah millət üçün açılmaya da bilər.

Professional Oxucu Liqasının Azərbaycan xalqına müraciəti

LX yazı: Ölkənin gəncləri şou, musiqi və narkotiklər vasitəsilə mövcud qayda-qanunlara, adət-ənənələrə qarşı qiyama sövq ediləcək, ailənin əsasları sarsıdılacaq və dağıdılacaq

 ƏGƏR BƏŞƏRİYYƏT VAHİD DÜNYA HÖKUMƏTİ TƏRƏFİNDƏN İDARƏ OLUNMASA, onda ONLAR gələcəkdə dünyanı xaosa qərq etmək fikrindədirlər. Təbii sərvətlərin hamıya bəs etməyəcəyi barədə köhnə çərənləmələrindən əl çəkmirlər. Cəfəngiyyatdır. Öz gücünü dəfələrlə sübut edən insan dühası istənilən vəziyyətdə resursların çatışmamazlığı probleminin həllini tapacaq. TƏBİİ RESURSLARIN YARADILMASI ÜÇÜN SOYUQ TERMONÜVƏ SİNTEZİ ENERJİSİNDƏN– Komitet 300-ün ölümcül düşməni- İSTİFADƏ OLUNA BİLƏR. Məsələn, soyuq termonüvə sintezi enrjisinin köməyi ilə bir kvadrat kilometr boş süxurdan istehsal oluna biləcək alüminium bizim ehtiyaclarımızın 4 il ərzində ödənməsinə kifayət edərdi.
 İnsanlığın qatı düşməni Komitet 300 həyat və ölümə təkbaşına qərar vermək hüququnu artıq öz üzərinə götürüb. Gələcəkdə neft və bu kimi digər təbii resurslar qlobal planlaşdırıcıların nəzarəti altına keçməlidir! Yəhudilərdən başqa hamı acından ölməlidir.
 Milli özünüdərkin və milli ləyaqətin tam şəkildə dağıdılması prosesi gedir. Dinin özülünü dağıdırlar ki, bu da insanlarası münasibətlərdə problemlərə gətirib çıxaracaq və psixikanın pozulmasına səbəb olacaq. Bjezinskinin “texnotronika” adlandırdığı vasitəylə insanabənzər robotlar və elə bir terror sistemi yaradacaqlar ki, Feliks Dzerjinskinin qırmızı terroru onunla müqayisədə yalan olacaq. İstisnasız olaraq hər bir insan üzərində nəzarət yaradacaqlar. “Sıfır səviyyəsində artımı olan postindustrial cəmiyyət” adlandırılan dövrdə sənayenin hər cür inkişafını və nüvə stansiyalarında elektrik enerjisi istehsalını tamamilə dayandıracaqlar. Sənayenin dağıdılması nəticəsində meydana çıxacaq işsizlər narkomanlara, ya da bu gün “Qlobal-2000” adı altında məlum olan məhvetmə statistikasında rəqəmlərə çevriləcək.
 Narkotiklərin və pornoqrafiyanın leqallaşdıracaqlar (İranda pornosaytların qadağan olunmasına əhsən deyək!). Böyük şəhərlərin əhalisinin Kambocada Pol-Pot rejiminin sınaqdan keçirdiyi ssenari üzrə ixtisarı aparılacaq. Komitetin faydalı hesab etdiyi elmi-tədqiqat işlərindən başqa qalan bütün elmi fəaliyyətin dayandırılacaq. Əsas səylər nüvə enerjisinin dinc məqsədlər üçün istifadə olunmasına qarşı yönəldiləcək. Soyuq termonüvə sintezi üzrə eksperimentlər xüsusi nifrət doğurur, onlar hazırda Komitet və ona tabe olan mətbuat tərəfindən hər vasitə ilə diskreditasiya edilir, lağa qoyulur. SOYUQ TERMONÜVƏ SİNTEZİ ƏSASINDA REAKTORLARIN YARADILMASI KOMİTETİN “TƏBİİ RESURSLARIN MƏHDUD OLMASI” KONSEPSİYASINI ALT-ÜST EDƏRDİ. Düzgün istifadə olunarsa, bu cür energetik avadanlıqların köməyi ilə ən adı dağ süxurlarından istənilən maddəni və materialı yaratmaq mümkündür. Soyuq termonüvə sintezi reaktorlarının imkanları həqiqətən də sonsuzdur və onlar bəşəriyyətə elə sərvətlər bəxş edə bilər ki, insanlar bunlar haqqında indi heç uzaqdan-uzağa da təsəvvürə malik deyil.
 ONLAR “faydasız yeyənlər” adlandırdıqları 3 milyard adamı 2020-ci il üçün inkişaf etmiş ölkələrdə məhdud müharibələr, “üçüncü dünya” ölkələrində isə aclıq və xəstəliklər yolu ilə məhv etmək istəyirlər. Komitet 300 Sayrus Vensə bu genosidi həyata keçirməyin ən yaxşı üsulu haqda məruzə yazmağı tapşırmışdır. “Qlobal 2000” məruzəsinə əsasən, təkcə ABŞ-ın əhalisi 2050-ci il üçün 100 milyon nəfərə qədər ixtisar olunmalıdır!
 Kütləvi işsizlik yaratmaqla millətin mənəvi ruhunu və fəhlə sinfinin mübarizə əzmini qırmaq planlaşdırılır. “Roma Klubu”nun həyata keçirdiyi “sıfır səviyyəsində artım” siyasəti nəticəsində iş yerləri ixtisar olunduqca mübarizə əzmi qırılan və ruhdan düşən fəhlələr içkiyə və narkotiklərə qurşanacaq. Ölkənin gəncləri şou, musiqi və narkotiklər vasitəsilə mövcud qayda-qanunlara, adət-ənənələrə qarşı qiyama sövq ediləcək, bunun nəticəsində ailənin əsasları sarsıdılacaq və əvvəl-axır dağıdılacaq. Komitet 300 bu məqsədlərə nail olmaq üzrə planın layihəsini hazırlamağı “Tavistok İnsan Münasibətləri İnstitutu”na tapşırıb. Sonradan “Dolça Erasının Sui-qəsdi” adı ilə tanınan həmin plan “Stenford Tədqiqat Universiteti”ndə professor Uillis Harmonun rəhbərliyi altında hazırlanmışdır.
 Xalqların öz müqəddəratını özlərinin həll etməsinə yol verməmək və bu məqsədlə süni surətdə müxtəlif böhran vəziyyətləri yaratmaq və sonra da həmin böhranları “idarə etmək” onlarçün məqsədəuyğun bilinib. Bu yolla əhali elə bir dərəcədə zəiflədiləcək və onun mübarizə ruhu elə səviyyəyə salınacaq ki, həddən artıq geniş seçim imkanları olan şəraitdə böyük insan kütlələri sadəcə olaraq apatiya halına qərq olacaq. ABŞ-da böhranların idarə olunması üzrə xüsusi agentlik artıq yaradılmışdır. Bu qurum “Fövqəladə Vəziyyətlərin İdarə Olunması üzrə Federal Agentlik” (FEMA) adlanır və onun haqqında geniş ictimaiyyətə də elə ilk dəfə Con Kelman 1980-ci ildə xəbər vermişdir.
 Yeni kultların yaradılması və artıq fəaliyyət göstərənlərin dəstəklənməsi– bura “Rollinq Stounz” qrupu kimi rok-musiqi qanqsterləri, eləcə də “Bitlz”dan tutmuş, Tavistokun yaratdığı rok-qrupların hamısı daxildir. “Britaniya Ost-Hind Kompaniyası”na nökərçilik edən Darbi tərəfindən əsası qoyulan “Xristian fundamentalizmi” kultunun bərqərar olunmasının davam etdirilməsi plana salınıb. Gerçəklikdə bu kult sionist İsrail dövlətinin gücləndirilməsinə yönəldilmiş olacaq. Bu məqsədə “Allahın seçdiyi xalq” əsatiri vasitəsilə kultun tərəfdarlarının yəhudilərlə eyniləşdirilməsi, eləcə də onların yanlış olaraq xristianlığın gücləndirilməsinə xidmət edən xoşniyyətli dini fəaliyyət kimi qəbul etdikləri işlərə əhəmiyyətli həcmdə pul vəsaitlərinin keçirilməsi yolu ilə nail olunacaq.
 Mövcud dinlərin dayaqlarının sarsıdılması məqsədilə bütün dünyada “dindən azad olma” ideyaları müxtəlif üsullarla təbliğ olunur. Dünya iqtisadiyyatında arada süni krizislərin yaradılması və ümumi siyasi xaosa təhrik etmə həyata keçirilir.
 Ölkələrin daxili və xarici siyasətinin bütünlüklə nəzarət altına alınması. Birləşmiş Millətlər Təşkilatı (BMT), Beynəlxalq Valyuta Fondu (BVF), “Beynəlxalq Hesablaşmalar Bankı” (BHB), Dünya Məhkəməsi kimi dövlətüstü təşkilatlara mümkün qədər güclü dəstək verilməsi, eləcə də yerli hakimiyyət orqanlarını nüfuzdan salmaq, onların rolunu tədricən heçə endirmək və ya onları BMT-nin bayrağı altına keçirmək. Bütün hökümətlərə xəyanətkar agentlərin yeridilməsi və ölkələrin suveren bütövlüyünün dağıdılmasına istiqamətlənən fəaliyyətin bu hökümətlərin daxilindən həyata keçirilməsi.
 Təhsilin tamamilə və birdəfəlik dağıdılması məqsədi ilə təhsil üzərində nəzarətin qurulması.

Professional Oxucu Liqasının Azərbaycan xalqına müraciəti

LXI yazı: Cəmiyyət əyləncə və şou tamaşalara əsaslanan informasiya inqilabını yaşayır ki, bunlar da get-gedə faydasız olan kütlələr üçün növbəti bir narkotika növüdür

 Sui-qəsdçilərin nəzəriyyəsinə görə iqtisadiyyatın əsasını bunlar təşkil etməlidir: a) şəhər qara bazarları; b) tərtökən əmək sistemini istifadə edən Honkonq tipli kiçik sənaye müəssisələri; v) turist ticarəti; q) möhtəkirlərə tam hərəkət azadlığı verilən və narkotika ticarətinin çiçəklənə bildiyi azad sahibkarlıq zonaları; d) sənaye istehsalının dayandırılması; e) Atom Elektrik Stansiyalarının hamısının bağlanması.
 Bjezinski öz ölkəsinin gələcəyinin qayğısına qalan hər bir insanın mütləq oxumalı olduğu bir kitabın müəllifidir. Bu kitab “Texnotron era” adlanır və “Roma Klubu”nun sifarişi ilə yazılmışdır. Kitab özü ilə Birləşmiş Ştatların, eləcə də inteqrasiya yolu ilə bütün dünyanın idarə olunması üçün istifadə olunacaq üsul və metodlar barədə açıq söhbəti təcəssüm etdirir. Kitabda həm də klonlardan və “robotoidlərdən”, yəni insan kimi davranan və zahirən insana bənzəyən, lakin insan olmayan varlıqlardan bəhs olunur. Bjezinski Komitet 300-ün adından bəyan edir ki, Birləşmiş Ştatlar “əvvəlki heç bir eraya bənzəməyən bir mərhələyə qədəm qoyur; biz asanlıqla diktaturaya keçə bilən texnotron eraya doğru hərəkət edirik”.
 Bjezinski sonra deyir ki, cəmiyyətimiz “əyləncə və kütləvi tamaşalara (idman yarışları haqqında sonsuz televerilişlər) əsaslanan informasiya inqilabını yaşayır ki, bunlar öz-özlüyündə getdikcə daha da faydasız olan kütlələr üçün növbəti bir narkotika növüdür”. Bjezinski məgər növbəti görüçü və ya peyğəmbər idi? O, gələcəyi öncədən görə bilirdi? Əlbəttə, yox; sadəcə olaraq onun kitabı Komitet 300-ün “Roma Klubu”na icra üçün ötürdüyü planın vur-tut surəti idi. ABŞ-ın artıq faydasız insan kütlələrinə malik olduğu məgər doğru deyil? Bəli, 30 milyon işsiz və 4 milyon evsiz insanın özü ilə hazırda “faydasız kütlə” və ya ən azı onun nüvəsini təcəssüm etdirdiyini demək mümkündür.
 Dinə, Lenin və Marksın zəruriliyini etiraf etdikləri “xalqın tiryəki”nə indi kütləvi idman tamaşaları, hədd-hüdud bilməyən seksual ehtiraslar və rok-musiqi kimi yeni “tiryəkciklər” əlavə olunmuşdur. Bütöv bir nəsil narkoman yetişmişdir. MƏHDUDİYYƏTSİZ SEKSİN TƏBLİĞATI VƏ NARKOMANİYA EPİDEMİYASI İNSANLARI ƏTRAFDA BAŞ VERƏNLƏRDƏN YAYINDIRMAQ MƏQSƏDİNİ GÜDÜR. Bjezinski “Texnotron era”da insan kütlələri haqqında cansız əşya kimi danışır– güman ki Komitet 300-ün nöqteyi-nəzərindən biz məhz elə belə də görünürük. Bjezinski daim bizim, “kütlələrin” üzərində nəzarət həyata keçirilməsinin vacibliyindən danışır.
 Kitabın bir yerində o, ürəyini açır:
 “Eyni zamanda da şəxsiyyət üzərində sosial və siyasi nəzarət imkanları artacaq. Tezliklə hər bir vətəndaş üzərində demək olar fasiləsiz nəzarət aparmaq imkanı yaranacaq, eləcə də adi informasiya ilə yanaşı, hər bir insanın sağlamlığının vəziyyəti və davranışı haqqında  ən konfidensial təfərrüatlar toplanan kompüter fayl-dosyelərin daim təzələnməsini həyata keçirmək mümkün olacaq”.
 “Müvafiq dövlət orqanlarının bu fayllara ani çıxış imkanları olacaq. Hakimiyyət informasiyanı nəzarətdə saxlayanların əlində cəmlənəcək. Mövcud dövlət orqanları böhranərəfəsi situasiyaların idarə olunması üzrə idarələrlə əvəz olunacaq. Bu idarələrin vəzifəsi mümkün sosial böhranların qabaqlayıcı şəkildə aşkarlanması və həmin böhranların idarə olunması üzrə proqramların işlənib-hazırlanmasından ibarət olacaqdır”. (Kitabın bu hissəsində ABŞ-ın FEMA agentliyinin strukturu qələmə alınır ki, həmin təşkilat kitab yazılandan çox-çox sonralar meydana çıxmışdı).
 “Bütün bünlar gələcək bir neçə onillik üçün tendensiyalar əmələ gətirəcəkdir ki, onlar TEXNOTRON ERAYA– DİKTATURAYA gətirib çıxaracaq və hazırda mövcud olan siyasi prosedurlar o vaxt demək olar tam şəkildə ləğv olunacaqdır. Nəhayət, əsrin (söhbət XX əsrdən gedir- İ.S.) sonlarına yaxın dövrə əgər indidən nəzər salsaq, ŞÜUR ÜZƏRİNDƏ BİOKİMYƏVİ NƏZARƏT, YALNIZ HƏRƏKƏTLƏRİ VƏ DAVRANIŞI BAXIMINDAN DEYİL, HƏM DƏ İNSAN KİMİ FİKİR YÜRÜTMƏYİ BACARAN VARLIQLARIN YARADILMASI DA DAXİL OLMAQLA İNSANLARLA GENETİK MANİPULYASİYALAR ÜÇÜN AÇILAN İMKANLAR BİR SIRA CİDDİ SUALLAR DOĞURA BİLƏR”.
 Bjezinski bütün bunları fərdi şəxs qismində deyil, prezident Karterin Milli Məsələlər üzrə Müşaviri, “Roma Klubu”nun aparıcı üzvü, Komitet 300-ün, “Beynəlxalq Münasibətlər üzrə Şura”nın üzvü, eləcə də Polşanın çox qədim “Qara Aristokratiyası”nın üzvü kimi yazırdı. Onun kitabında Amerikanın öz industrial bazasından necə imtina etməli və “tamamilə yeni tarixi era” adlandırdığı dövrə necə qədəm qoymalı olduğu izah olunur.
 “Amerikanı unikal edən budur ki, o gələcəyi öz üzərində sınaqdan çıxarır- fərqi yoxdur, bu pop-art, yoxsa LSD olsun. Amerika bu gün– bu, yaradıcı cəmiyyət, qalanları isə şüurlu və ya şüursuz şəkildə onun təqlidçiləridir”. Bjezinski gərək deyəydi ki, Amerika, mahiyyət etibarilə Komitet 300-ün siyasəti və metodları üçün sınaq poliqonudur; bu siyasət və metodlar birbaşa mövcud nizamın ləğv edilməsinə, Vahid Dünya Hökümətinin– Yeni Dünya Nizamının qurulmasına aparır.
 “Texnotron era”nın fəsillərindən birində yeni texnologiyaların öz inkişafı ilə intensiv qarşıdurmaları, eləcə də sosial və beynəlxalq gərginliyi necə kəskinləşdirəcəyi izah olunur. Nə qədər qəribə olsa da, lakin daimi müşahidə altında olduğumuzdan biz artıq indidən güclü gərginlik keçiririk. Bu cür müşahidə mərkəzlərindən biri– Kubada, Lurdes bazasıdır. İkinci belə bir mərkəz– bu, Belçikada, NATO-nun Brüsseldəki mənzil-qərargahında yerləşır. Burada “666” kod nömrəsi altında nəhəng kompüter quraşdırılmışdır. Bu kompüter Bjezinskinin öz kitabında qeyd etdiyi bütün tiplərdən olan informasiyanı yadda saxlamaq, eləcə də ehtiyac yaranarsa məlumat bazasını əlavə bir neçə milyard adam üçün genişləndirmək imkanına malikdir. Lakin, “Qlobal 2000” proqramında nəzərdə tutulan genosid siyasəti hesaba alınarsa, bu resurslarin nə vaxtsa istifadə olunmasına ehtiyacı, görünür, yaranmayacaq.
 Bu cür informasiya bazasını ABŞ-da istifadə etmək çox asan olacaq– Bjezinski və onun Komitet 300-dən olan həmkarlarının haqqında danışdıqları müşahidənin təmin olunması üçün sürücülük və yaxud sosial sığorta vəsiqəsinin nömrəsini “666” kompüterinə daxil etmək kifayətdir. Komitet 300 hələ 1981-ci ildə bütün hökümətləri, o cümlədən də SSRİ hökümətini xəbərdar edib ki, “Komitet 300 Yeni Dünya Nizamının bərqərar olunması üzrə hazırlıqlara tam nəzarəti öz üzərinə götürməsə, bu halda xaos başlanacaq. NƏZARƏT BİZİM KOMİTƏ, ELƏCƏ DƏ QLOBAL PLANLAŞDIRMA VƏ BÖHRANLARIN İDARƏ OLUNMASI VASİTƏSİLƏ HƏYATA KEÇİRİLƏCƏKDİR”. Beləliklə, VAHİD DÜNYA HÖKÜMƏTİNİN QURULMASINA HAZIRLIQDA İŞTİRAK ETMƏK ÜÇÜN RUSİYA DA DƏVƏT OLUNMUŞDU.
 Lakin artıq 1981-ci ildə sui-qəsdçilərin qlobal planları artıq irəliləmiş hazırlıq mərhələsində idi. Sonrakı 10 ilə nəzər salanda bu planların necə sürətlə həyata keçirildiyini asanlıqla görmək olar. Əgər bu informasiya 1981-ci ildə həyəcan doğururdusa, artıq Amerikanın dağılmasının indiki yekun mərhələsində daha böyük həyəcan doğurur. Əgər qeyri-məhdud maliyyə imkanlarını, bir neçə yüz beyin trestinin və 5 000 nəfər sosial mühəndisin varlığını, informasion məlumat bankının yaradıldığını və dünya hökümətlərinin əksəriyyəti üzərində nəzarət qurulduğunu diqqətə alsaq, onda qarşımızda indiyə qədər görünməmış miqyaslarda problem ortaya çıxır ki, indiki zamanda ayrıca götürülmüş heç bir ölkə onun öhdəsindən gəlməyə qadir deyildir!
 “Tez-tez bildirdiyim kimi, bizim hamımızı bu problemin köklərinin Moskvada olduğuna inandırıblar. Güclü və fasiləsiz beyin yuyulması nəticəsində biz həqiqətən də inanmışıq ki, Amerika üçün ən böyük təhlükə kommunizmdən gəlir. Reallıqda isə işlər tamamilə başqa cürdür. Ən böyük təhlükə bizim öz sıralarımızda olan çoxsaylı xəyanətkarlardan gəlir. Konstitusiyamız bizi öz evimizin içində olan düşmənlərimizi aşkar etməyə çağırır. Bizim Düşmənlərimiz– bunlar, Komitet 300-ün ölkəmizin idarəetmə orqanları strukturlarında yüksək vəzifə tutan nökərləridir. Bizi udub həzm etməklə hədələyən zülmətin qarşısını biz məhz Birləşmiş Ştatlarda almağa borcluyuq; daxilimizdə olan həmin sui-qəsdçiləri biz məhz burada aşkar və məhv etməliyik” (Con Kelman).

Professional Oxucu Liqasının Azərbaycan xalqına müraciəti

LXII yazı: Müsadirə edilən narkotik partiyalar çox vaxt bu biznesə zorla girmək istəyən təzə təşkilatlara məxsus olur

 Xam tiryək "Qızıl üçbucaqdan" Siciliya mafiyasına və Fransada son emalçılara ötürülür. Onlar da Marseldən düz Monte-Karloya qədər dəniz sahilinə səpələnən laboratoriyalarda heroinin təmizlənməsini sona çatdırırlar. Livan və Türkiyə hazırda təmizlənmiş heroin istehsalını artırır və son dörd il ərzində bu iki ölkədə çoxlu sayda heroin laboratoriyası meydana çıxmışdır. Pakistan da bir sıra laboratoriyaya malikdir, lakin onlar keyfiyyətinə görə, məsələn, Fransa laboratoriyalarından daha aşağı kateqiroyaya daxildirlər.
 Xam tiryəkin “Qızıl aypara” regionundan daşınma marşrutu İran, Türkiyə və Livandan keçir. İRAN ŞAHIN NƏZARƏTİ ALTINDA OLDUĞU DÖVRDƏ O, HERON TİCARƏTİNİ DAVAM ETDİRMƏYİ QADAĞAN ETMİŞDİ VƏ KOMİTET 300 MƏSƏLƏNİ NİZAMLAYANA QƏDƏR TİCARƏTİ DAYANDIRMAĞA MƏCBUR OLMUŞDU. Türkiyə və Livandan xam tiryək Korsikaya, oradan isə gəmilərlə Qrimaldi ailəsinin susqun razılığı ilə Monte-Karloya daşınır. Pakistan laboratoriyaları “Hərbi-Müdafiə Laboratoriyaları” ad-pərdəsi altında heroini qat-qat yüksək təmizlik səviyyəsinə çatdırırlar. Lakin ən yüksək təmizlik səviyyəsi hələlik Fransanın Aralıq dənizi sahilləri və Türkiyədəki laboratoriyalarda əldə olunur. Burada banklar da həmin əməliyyatların maliyyələşdirilməsində həlledici rol oynayır.
 Gəlin burada bir anlıq dayanaq. İnanmaq olarmı ki, bu ölkələrin sərəncamında əhəmiyyətli surətdə təkmilləşdirilmiş müasir müşahidə və izləmə vasitələri, o cümlədən də peyk kəşfiyyatının olduğu bir vaxtda bu rəzil ticarətin üstünü açmaq və onu dayandırmaq mümkün olmasın? Hüquq-mühafizə və güc idarələri nə üçün müdaxilə edə və aşkar edən kimi həmin laboratoriyaları məhv edə bilmir? Əgər məsələ məhz belədirsə və onlar hələ də heroin ticarətini dayandırmağa qadir deyillərsə, onda anti-narkotika xidmətlərini narkotiklərlə mübarizə üzrə şöbələri yox, “heriatrik” şöbələr adlandırmaq lazımdır.
 Hətta uşaq da, necə deyərlər, “narkotiklərlə döyüşçülərinə” nə etmək lazım olduğunu deyə bilərdi. Sadəcə, angidrid sirkəsini istehsal edən bütün zavodlar üzərində müşahidə qurmaq və onları izləmək lazımdır, angidrid sirkəsi isə xam tiryəkdən heroin alınması istehsalında ən vacib kimyəvi komponentdir. Sonra isə izi tutub gedin! Hər şey çox sadədir.
 Dövlət orqanları qanun qəbul edə və bu qanunla angidrid sirkəsi istehsalçılarının üzərinə onların məhsulunu kimin aldığının və hansı məqsədlə istifadə etdiyinin dəqiq uçotunu aparmaq öhdəliyini qoya bilərdi. Lakin yadda saxlayın: narkotiklər– bu, BÖYÜK BİZNESDİR və bu biznes Avropanın oliqarxik və ABŞ-ın “şərqli liberal isteblişmentinin” ailələri tərəfindən aparılır. Narkobiznes– bu, mafioz əməliyyatlar deyil, bu biznes yalnız Kolumbiyanın kokain kartelləri tərəfindən aparılmır. Böyük Britaniya və Amerikanın yüksək cəmiyyətlərinin əsl-nəcabətli ailələri bu işdə öz rollarını hər tində reklam etməyə hazırlaşmır, bu adamlar həmişə çirkli işi yerinə yetirərək, onları gizlədən adamlar təbəqəsindən istifadə edirlər.
 Kokain partiyaları bəzən həbs və ya müsadirə edilir. Bunlar adi tamaşadır. MÜSADİRƏ EDİLƏN PARTİYALAR ÇOX VAXT BU BİZNESƏ ZORLA GİRMƏK İSTƏYƏN TƏZƏ TƏŞKİLATLARA MƏXSUS OLUR. Bu cür rəqabət yükün hara gətiriləcəyi və onun yiyəsinin kim olduğu barədə hakimiyyət orqanlarına verilən dəqiq informasiya vasitəsilə neytrallaşdırılır. Böyük iş toxunulmaz qalır; heroin həddən artıq bahadır. Qeyd etməyinə dəyərdi ki, ABŞ-ın “Narkotiklərlə Mübarizə Agentliyi”nin (NMA) əməliyyat işçilərinə Honkonqa getmək qadağan edilib. Gəmilər limanı tərk etməyənə qədər onlar gəmilərin yük deklarasiyasını yoxlaya bilməz. Belə güclü inkişaf edən “beynəlxalq əməkdaşlıq” şəraitində kütləvi informasiya vasitələrinin daim “narkoticarətin alt-üst edilməsi” zərurəti barədə danışdığına yalnız heyrətlənmək qalır. Aydındır ki heroinin ticarət marşrutları “yüksək hakimiyyət” tərəfindən müdafiə olunur.
 Narkotiklər Komitet 300-ün oliqarxları və plutokratları üçün iki məsələni həll edir: birincisi, nəhəng məbləğlərdə pul gətirir, ikincisi isə, xalqı geriyə yolu olmayan düşüncəsiz narkotika zombisinə çevirir ki, onları narkotiklərə ehtiyacı olmayan insanlara nisbətən daha asan idarə etmək mümkün olacaq- axı qiyama görə cəza heroin, kokain, marixuana və sairənin təchizatının dayandırılması olacaq. Bunun üçün narkotikləri leqallaşdırmaq lazımdır. Odur ki 1991-ci il depressiyasının müjdəçisi olduğu mürəkkəb iqtisadi şərait narkotiklərə tələbatın kəskin artımını meydana çaxaranda,- bu ona görə baş verəcək ki, minlərlə işsiz təskinliyin yeganə vasitəsi kimi narkotiklərə müraciət etməyə başlayacaq,- tətbiq olunmaq üçün artıq hazır olan İNHİSAR SİSTEMİNİ işə salmağa artıq heç nə mane olmayacaq.
 Diqqət yetirin, “Beynəlxalq İşlər üzrə Kral İnstitutu”nun tamamilə məxfi məqalələrindən birində bu ssenari aşağıdakı kimi qələmə alınmışdır: “Beş və beş ildən çox işsiz qalan adamlar xristianlıqla qane olmadıqları üçün və işsizliyin geniş yayıldığına görə kilsədən üz döndərəcək və təskinliyi narkotikdə axtarmağa başlayacaqlar. Məhz həmin vaxt narkotiklərin ticarəti üzərində tam nəzarət qurulmalıdır ki, bizim yurisdiksiyamız altında olan bütün ölkələrin hökümətləri təchizat vasitəsilə idarə edəcəyimiz İNHİSARA malik olsun... Narkotika barları tabe olmayanlar və bununla razılaşmayanların qayğısına qalacaq, POTENSİAL İNQİLABÇILAR FƏRDİ İRADƏSİ OLMAYAN ZİYANSIZ NARKOMANLARA ÇEVRİLƏCƏK”.
 Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsi və Böyük Britaniya kəşfiyyatının, xüsusilə də Mİ-6-nın artıq, ən azı on ildir ki bu məqsədə nail olmaq üzərində işlədiklərinə dəlalət edən sübutlar çoxdur.

Professional Oxucu Liqasının Azərbaycan xalqına müraciəti

LXIII yazı: Əhali xəstəliklər, müharibələr və aclıq vasitəsilə məhdudlaşdırılacaq və bu o vaxta qədər davam edəcək ki, 1 milyard əhali qalmış olsun

 Diqqət! Diqqət! Diqqət! Əhali bir ailəyə düşən övladların sayının xəstəliklər, müharibələr və aclıq vasitəsilə ixtisar olunmasıyla məhdudlaşdırılacaq və bu o vaxta qədər davam edəcək ki, ciddi və dəqiq şəkildə müəyyən edilmiş fəaliyyət sahələrində rəhbər sinfə fayda gətirə biləcək 1 milyard əhali qalmış olsun.
 Orta sinif olmayacaq- yalnız hökmdarlar və nökərlər. Eyni qanunlar kodeksindən istifadə edən Dünya Məhkəmələrinin hüquqi sistemi çərçivəsində bütün qanunlar eyniləşdiriləcək, Vahid Dünya Hökumətinin polisi onların icra olunmasına nəzarət edəcək, Vahid Dünyanın birləşmiş silahlı qüvvələri isə qanunları artıq sərhədlərlə bölünməyən keçmiş ölkələrin hamısında zorla qüvvəyə mindirəcəkdir. Sistem firavan dövlət bazasına əsaslanacaq; Vahid Dünya Hökumətinə itaət edən və xidmət edənlər həyat üçün vacib olan vasitələrlə mükafatlandırılacaq; qiyam edən sadəcə acından öldürüləcək, ya da qanundan kənar elan olunacaq və onu öldürmək istəyən hər bir adam üçün hədəfə çevriləcəkdir. Şəxsi odlu və ya soyuq silaha malik olmaq qadağan olunacaq.
 Din yalnız Vahid Dünya Hökumətinin Kilsəsi formasında icazə veriləcək ki, bu, 1920-ci ildən etibarən artıq mövcuddur. Satanizm, lüsiferianlıq və qara magiya təhsilin qanuni fənləri elan olunacaq, özəl dini məktəblər qadağan ediləcək. Xristian kilsələrinin hamısı yerlə yeksan ediləcək, dinin özü isə Vahid Dünya Hökuməti dövründə keçmişdə qalacaq.
 Elə bir vəziyyət yaradılacaq ki, bu vaxt heç bir şəxsi azadlıq və azadlıq konsepsiyaları qalmayacaq, respublikaçı idarəçilik forması və xalqların ayrılmaz suverenlik hüquqları kimi məsələlər olmayacaq. Milli qürur və irqi məxsusluq ləğv ediləcək, keçid mərhələsində isə hətta irqi mənsubiyyətin bildirilməsi belə ən ciddi cəzanın predmeti olacaq.
 Hər bir adama təlqin olunacaq ki, o Vahid Dünya Hökumətinə məxsus olan varlıqdır. Bütün insanların bədəninə asan yoxlanıla bilən identifikasiya nömrəsi vurulacaq. Həmin identifikasiya nömrələri NATO-un Belçikada, Brüsseldəki kompüterinin ümumi faylına yüklənəcək və Vahid Dünya Hökumətinin bütün idarələri üçün həmin fayla istənilən vaxt ani giriş imkanı yaradılacaq. Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin, Federal Təhqiqatlar Bürosunun, ştatların və yerli polisin, ABŞ-ın Vergi İdarəsinin, Fövqəladə Hallar üzrə Agentliyin, Sosial Sığorta Agentliyinin ümumi faylları əhəmiyyətli surətdə genişləndiriləcək və bu fayllar hər bir sakin üçün yaradılan personal dosyenin məlumat bazasının əsasını təşkil edəcək.
 Nigah qanundan kənar elan ediləcək və bizim indi başa düşdüyümüz ailə həyatı artıq olmayacaq. Övladlar körpə yaşlarından valideynlərdən alınacaq və onlar nəzarətçilər tərəfindən dövlətin mülkiyyəti kimi tərbiyə olunacaq. Belə bir eksperiment Erix Honikerin rəhbərliyi dövründə Şərqi Almaniyada keçirilmişdi və o vaxt qeyri-loyal vətəndaş hesab edilən valideynlərin övladları onların əlindən alınırdı. Zərif cins daimi “qadın emansipasiyası” prosesi ilə əxlaqsızlığa vadar ediləcəklər. Azad seks məcburi olacaq.
 İyirmi yaşından yuxarı yaşı olan qadınların qəbul edilmiş qaydaları pozması ciddi surətdə cəzalandırılacaq. İki uşaq doğulandan sonra qadınlara müstəqil abort etmək öyrədiləcək; müvafiq məlumatlar Dünya Hökumətinin regional kompüterlərində hər bir qadın üçün yaradılan personal dosyedə saxlanacaq. Əgər qadın iki uşaq doğandan sonra yenə hamilə qalarsa, onda onu məcburi qaydada xəstəxanaya abort etməyə göndərəcəklər və bu vaxt həmin qadın sterilizasiya olunacaq.
 Pornoqrafiya geniş yayılmış olacaq və hər bir kinoteatrda homoseksual və lesbiyan pornofilmlər daxil olmaqla mütləq qaydada pornofilm göstəriləcək. “Qüvvəni bərpa edən” narkotiklərin istifadə olunması məcburi olacaq- hər bir adama narkotik kvotası ayrılacaq və onu dünyanın bütün hər yerində Dünya Hökumətinin dükanlarından almaq olacaq. Şüuru dəyişdirən narkotiklər geniş yayılacaq və onların qəbul edilməsi məcburi olacaq. Şüuru dəyişdirən belə narkotiklər qidaya və ya içməli suya insanlardan xəbərsiz vəvə ya razılığı ilə qatışdırılacaq. Dünya Hökumətinin agentlərinin idarə etdikləri narkotika barları hər yerdə yaradılacaq və qul-insanlar bekar vaxtlarını burada keçirəcəklər. Beləliklə, elitadan çıxarılan kütlələr şəxsi iradəsi olmayan, asanlıqla tabe edilən və idarə olunan əhilləşdirilmiş heyvan səviyyəsinə və davranışına məcbur ediləcək.
 İqtisadi sistem oliqarxik sinfin rəhbərliyi altında qurulacaq və onlar yalnız kütləvi qul əməyi düşərgələrinin öz funksiyasını yerinə yetirmək üçün tələb olunan kəmiyyətdə qida və xidmət istehsal etməyə icazə verəcəklər. Bütün sərvətlər Komitet 300-ün elit üzvlərinin əlində cəmlənəcək. Kişi və ya qadın olmasından asılı olmayaraq hər bir kəsin şüuruna yeridiləcək ki, o sağ qalması məsələsində tamamilə dövlətdən asılıdır. Dünya Komitet 300-ün dekretləri əsasında idarə olunacaq və onlar dərhal qanun qüvvəsinə minəcək. Vaxtilə Boris Yeltsin Komitet 300-ün dekretlərini, Komitetin iradəsini Rusiyaya sırımaq üçün eksperiment qismində istifadə edirdi.
 Sənaye, onunla da birlikdə atom energetika sistemləri tamamilə məhv edilməlidir. Yer üzündəki resurslar üzərində sərəncam hüququ yalnız Komitet 300-ün üzvləri və onların seçdikləri şəxslərdə olacaq. Kənd təsərrüfatı istisnasız olaraq Komitet 300-ün əlində cəmlənəcək, ərzaq məhsullarının istehsalına isə çox ciddi nəzarət ediləcək. Bu tədbirlər öz bəhrəsini verməyə başlayanda böyük şəhərlərin əhalisi məcburi qaydada uzaq rayonlara köçürüləcək, köçüb getmək istəməyənlər isə Dünya Hökümətinin Pol-Potun Kambocada həyata keçirdiyi eksperimental metod üzrə məhv ediləcək.
 Ölümcül xəstə və ahıl insanların evtanaziyası (ağrısız öldürülmə) məcburi olacaq. Şəhərlərin əhalisi, Kalerqinin işində göstərildiyi kimi, əvvəlcədən hesablanmış müəyyən səviyyədən çox olmayacaq. Yüksək ixtisaslı fəhlələr, əgər onların yaşadıqları şəhərdə əhalinin sayı çox olarsa, başqa şəhərlərə köçürüləcək. İxtisası olmayan digər fəhlələr isə ixtiyari qaydada seçilərək əhalisi az olan başqa şəhərlərə göndəriləcək ki, həmin şəhərlərin də “kvotası” doldurulsun.
 2050-ci ilə qədər ən azı 4 milyard “faydasız yeyən” məhdud müharibələr, sürətlə inkişaf edən ölümcül xəstəliklərin təşkil olunmuş epidemiyaları və aclıq vasitəsilə məhv ediləcək. Elektrik enerjisinin, ərzağın və suyun istehsal həcmi ilk növbədə Qərbi Avropa və Şimali Amerikanın ağdərili qeyri-elitasının və yalnız bundan sonra digər irqlərin qeyri-elitasının həyatını təmin edə biləcək səviyyədə saxlanacaqdır. Dünya əhalisinin sayı idarə oluna biləcək 1 milyard nəfər səviyyəsinə çatana qədər Kanada, Qərbi Avropa və ABŞ-ın əhalisi digər kontinentlərə nisbətən daha tez ixtisar olunacaq. Qalmalı olan 1 milyardın 500 milyonunu çinlilər və yaponlar təşkil edəcək. Onlar da buna görə seçiliblər ki, artıq uzun əsrlər ərzində ciddi reqlamentasiyaya məruz qalıblar və hakimiyyətə sözsüz itaət etməyə adət ediblər!
 Kütlələrə onların varlıqlarının tam şəkildə Komitet 300-ün xoş iradəsindən asılı olduğunu xatırlatmaq üçün süni surətdə vaxtaşırı ərzaq, su və tibbi yardım qıtlığı yaradılacaq.
 Sənayenin tikinti, avtomobil, metallurgiya, ağır maşınqayırma kimi sahələri məhv ediləndən sonra ev tikintisi məhdudlaşdırılacaq, sənayenin saxlanan sahələri isə natoçu “Roma Klubu”nun nəzarəti altında olacaq. Eləcə də bütün elmi və kosmik tədqiqatlar məhdudlaşdırılacaq və tam şəkildə Komitet 300-ə tabe etdiriləcək. Keçmiş ölkələrin kosmik silahları nüvə silahları ilə birlikdə məhv ediləcək.
 Bütün əsas və köməkçi farmaseptik məhsullar, həkimlər, diş həkimləri və digər tibb işçiləri mərkəzi kompüter bankının məlumatlarında qeydiyyata alınacaq və hər bir şəhər, qəsəbə və kənd üzrə məsul olan regional nəzarətçilərin xüsusi icazəsi olmadan nə dərman veriləcək, nə də tibbi yardım göstəriləcək.
 Birləşmiş Ştatları yad mədəniyyətə aid olan adamlar dolduracaq və onlar Ağ Amerikanı tam şəkildə diz çökdürəcəklər. Bu adamların ABŞ Konstitusiyasının nəyi müdafiə etdiyi barədə heç bir anlayışı olmayacaq, onların azadlıq və ədalət barədə anlayışları çox zəif olduğundan buna heç bir əhəmiyyət verməyəcəklər. Əsas qayğıları QİDA və qalmaq üçün yer olacaq.
 “Beynəlxalq Hesablaşmalar Bankı” və Dünya Bankından başqa qalan Mərkəzi Bankların hamısının fəaliyyəti qadağan ediləcək. Özəl banklar qanundankənar elan olunacaq. Yerinə yetirilən işə görə haqq Dünya Hökumətinin əvvəlcədən müəyyən etdiyi eyniləşdirilmiş şkala üzrə ödəniləcək. Əmək haqqının yüksəldilməsi ilə bağlı istənilən tələb, eləcə də Dünya Hökumətinin müəyyən etdiyi eyniləşdirilmiş standart əməkhaqqı şkalasından yayınmalar qadağan ediləcək.
 Qeyri-elitanın əlində hər hansı məbləğdə nəğd pul, hətta xırda (metal pul) olmayacaq. Hesablaşmaların hamısı debit kartların köməyi ilə həyata keçiriləcək və bu kartda onun yiyəsinin tanınma nömrəsi yazılacaq. Komitet 300-ün müəyyən etdiyi norma və qaydaları pozan istənilən şəxs, qadın və ya kişi olmasından asılı olmayaraq, həmin kartın fəaliyyətinin dayandırılması ilə cəzalandırılacaq ki, bu cəzanın müddəti nöqsanın xarakterindən və ağırlığından asılı olacaq.
 Belə adamlar nə isə almaq istəyəndə birdən görəcəklər ki, onların kartı qara siyahıya salınıb və onlar hər hansı ərzaq və ya xidmət ala bilməyəcək. “Köhnə” xırda (metal) pulları, yəni qədim və ya itib-batmış xalqların gümüş pullarını satmaq cəhdi ölümlə cəzalandırılan ağır cinayət kimi nəzərdən keçiriləcək. Köhnə pulların (söhbət metal pullardan gedir) hamısını, eləcə də tapança, tüfəng, partlayıcı maddə və avtomobilləri müəyyən olunmuş vaxtda təhvil vermək tələb olunacaq. Yalnız elitaya və Dünya Hökumətinin yüksək vəzifəli funksionerlərinə şəxsi silaha, pula və avtomobilə malik olmağa icazə veriləcək.
 Əgər kimsə ciddi cinayət edərsə, onda həmin adamın kartı təqdim etdiyi ilk nəzarət məntəqəsində əlindən alınacaq. Bundan sonra həmin adam ərzaq, su, ev və ixtisaslaşmış tibbi yardım ala bilməyəcək və rəsmi olaraq qanundan kənar (qovulmuş) hesab ediləcək. Beləliklə, qovulmuşlardan ibarət olan böyük bandalar yaradılacaq ki, onlar yaşamaq üçün vəsaitlərin ən asan tapıldığı yerlərdə məskunlaşacaq. Onları ovlamağa başlayacaq və ilk imkan düşən kimi dərhal məhv edəcəklər. Qovulmuşlara hər hansı şəkildə yardım edən şəxslər də öldürüləcək. Müəyyən vaxt ərzində polisə və ya hərbçilərə təslim olmayan cinayətkarların əvəzində türmə cəzasını onların ixtiyari qaydada seçilən qohumları çəkəcək.