Rənglər, kölgələr, xətlər

İmarət Cəlilqızı

Bağlı qapı

Arxasında

sirli  şeylər çooox...

Kilidinə düşən  açar  

bir  kimsədə yox.

Açmaq yana,

bircə nəfər heç döymədi,

dəstəyinə 

 ömrü boyu əl dəymədi.

Heç kim açmaq  istəmədi 

                    bu  kilidi,

 Bağlı qapı

 öz-özünə hey göynədi

  öz-özünə gah ağladı,

                    gah kiridi...
Bağlı qapı

         bağlı-bağlı çürüdü...

              ***

Bu kövrək yükü 

iki adam daşıya gərək 

əyilməsin,  sınmasın  deyə.

Başı  hərləndi gah  sağına,

 gah da soluna keçməkdən,

Yük əyilmədi, sınmadı, amma...

   çat  verdi  içindən,

içində gizli-gizli,

      səssiz-səssiz

                   içini  çəkməkdən...

YUXU METAFORASI

Yenə də yuxu gördüm

soba kənarındakı

yumşaq kreslonun içində,

elə bil ki yuxumun

  ən dadlı tikələri,

   ən şirin damcıları

 bu kreslonun küncündə.

Bir lövhə,

hər şey qarmaqarışıq,

rənglər, kölgələr, xətlər-

hamısı da qara, boz...

lövhənin ortasında

       güclə sezilən işıq.

İşıq özünə çəkir

        gözlərimin içini,

sanki axar su kimi  

          gözlərimi aparır.

Kirpiyimi də belə

           çala bilmirəm,

gözümü bu işıqdan

            ala bilmirəm.

Bəbəklərim  yorulur

anlaşılmazlıqdan, gərginlikdən,

nurlu  nöqtə sirli-sirli,

kinayəli-kinayəli

gülümsəyir mənə  dərinlikdən.

Qəfil hər şey  aydınlaşır 

üçölçülü şəkil kimi:

Tutqun bir surət,

baxışları təhdid dolu,

üzünün cizgiləri sərt,

başqa  bir dünyadan 

     sıyrılıb gəlibdir elə bil,

Üzü  mənə  çox tanışdır,

     həm də tanış deyil,

Dodaqları heç qımıldanmır  da,

  eşidirəm səsini amma:

“Səni  aradı nigarançılığım,

                                    çox aradı,

Avara-sərgərdan düşüncələrinə  ilişdi,

                                  üzüqoylu düşdü.

Yığışdır yollardan

pəjmürdə fikirlərini, yavrum,

                                   heyifdir,

qəlbini qarət edənlərə inanma!

yüz səmtdən səsləyəcəklər səni,

qulaqlarını tut, eşitmə,

Tək  bircə yolun var  sənin---

o yoldan sapınma,

                yarı yolda da dayanma...”

Oyandım,

gözümün qapağı açıldı,

          yuxum dağıldı,

 nə əcaib vaqiəydi bu,

        elə bil lap nağıldı...

Necə düyün  düşsə də,

             çözmüşəm   bu  yuxunu,

şərlə işim yoxdur  ki—

          hələ heç görməmişdən

                  yozmuşam  bu yuxunu.