Boş oturacaq

İmran Kərimli


Yağışlı payız günlərinin birində dayanacaqda ayaq üstə duraraq avtobus gözləyərkən mən ona qarşı olan hisslərimi etiraf etmək ərəfəsindəydim. Özü də mən bunu açıq şəkildə yox, başqa sözlərlə, ancaq səsimin ahəngi ilə bildirmək fikrindəydim. Heç zaman inanmazdım ki, sırtıqlığa az da olsa yaxın olan fikirlərin beynimə belə nüfuz etməsinə yol verə bilərəm. Xoşladığım tutqun hava ilə qarışmış romantik hisslər mənim bütün vücuduma hopduğundan, ayağıma ağır qurğuşun parçası bağlansaydı belə bəlkə də bu ağırlığı hiss etməzdim.
Dayanacaqda onunla yanaşı dayandığım müddətdə bir anlıq mənə elə gəldi ki, əgər əlimi çantanı tutan barmaqlarının üstünə qoysam ürəyimin döyüntüsünü bütün ətrafdakılar aydınca eşidəcəklər. Məsumluq, qürur, təbii gözəllik, gələcək ana şəfqətli sima sanki sözləşib hamısı bir yerdə onun çöhrəsində cəmlənmişdi. Mən "ürək" eləyib ona yaxınlaşmaq istəyəndə qarşımızda gözlədiyimiz avtobus dayandı və o,başqaları ilə birlikdlə içəri, boş salona daxil oldu. Qabaq sırada, şüşə tərəfdə oturaraq baxışlarını mənə tərəf yönəltdi. "Döyünən"gözləri ola bilsin ki, mənim də bu avtobusa minməyimi arzulayırdı. Təsadüfdənmi, yoxsa Allahın qanunauyğunluğundanmı, bütün yerlər tutulsa da onun yanındakı oturacaq boş idi. Elə bil minib-minməməklə mənim həyatım həll olunurdu. Mən onun baxışlarının təsirinə dözməyərək instiktiv olaraq başımı aşağı saldım. Elə bir məqam yarandı ki, beynimdə içəri daxil olmaq fikri təzədən oyandı. Başımı qaldırdım. O daha mən tərəfə baxmırdı. Qərarsızlıqdan qıvrılmağıma axır ki, son qoyuldu. Əlbəttə bu nə qədər qəribə görsənsə də, mənim hələ də avtobusu saxladıb salona daxil olmaq imkanım qalırdı. Ancaq Sumqayıtdan Bakıya gedən başqa avtobusa mindim. Yol boyu yağmaqda davam  edən yağışın damcıları üzümü söykədiyim şüşə boyunca aşağı axırdı. Gərgin düşüncələr beynimi yorduğundan yuxu  məni apardı. Ayılanda gördüm ki,yol bağlı olduğundan avtobusumuz yarı yolda dayanıb. Deyəsən qabaqda ağır yol qəzası baş vermişdi. Düşüb baxdım. Düşməmişdən qabaq ürəyimə danmışdı ki, həmin avtobus olacaq. Gözəyarı belə nəticə çıxartmaq olardı ki, bu şəkildə əzilmiş avtobusun içindən çətin kimsə sağ çıxardı. Ancaq əlbəttə hər şey Allahın əlində idi və əlindədir. Gözlərim onu axtarmağa başladı. Görünür, imkan tapıb bütün eks-sərnişinləri kənara çıxartmamışdılar. Onun vücudu yerdə uzanılı vəziyyətdə idi. Sanki, sadəcə yatmışdı. Donmuş baxışlarında qorxudan əsər-əlamət yox idi. Sifəti, elə bil yaxşı bir məkanı görən tək xəfifcə gülümsəyirdi. Başındakı ağ hicabda bircə damcı da qan görsənmirdi. Uzunətəkli, qızılı zərli paltarında ara-sıra palçıq ləkələri gözə çarpırdı. Üstünü parça ilə örtdülər. Adətən belə hadisələrdə bir neçə dəqiqəyə çoxsaylı adam toplaşır. İndi də istisna olmadı. Maraqlarını təmin etmək üçün birdən-birə hardansa peyda olan yüzlərlə tamaşaçı cəsədlərin və 2-3 yaralının başına yığıldı. Azsaylı həkim personal ilkin işini qurtaran kimi cəsədləri və yaralıları xərək ilə tibb maşınlarına yerləşdirmək üçün ətrafdakı adamlardan kömək istədi. Mən heç bir xərək gözləmədən onu qucağıma götürdüm. Külək onun üstünü açmışdı. Yadıma düşdü ki, onun çantası var idi. Ətrafa boylandım, ancaq yaxınlıqda çantaya oxşar bir şey görmədim. Ola bilsin adəti üzrə qənimət kimi götürülmüşdü. Paltarı yağışdan islanmışdı. Əllərim boş olmadığından yanağındakı yağış damcılarını silmək mənim üçün müşkül idi. Sanki, əziyyət verdiyinə görə mənə üzrxahlığını bildirmək istəyirdi. Deyirlər cəsədin çəkisi ağır olur, ancaq mən heç bir ağırlıq hiss eləmirdim. Əksinə o, çox yüngül idi. Ağlıma qəribə fikir gəldi: bəlkə onun ruhu ağır olub, indi isə bədənindən ayrıldığına görə belə yüngüldür. Ancaq mən bildiyimə görə ruhun çəkisi olmamalıdır. Öz naşı fikirlərimə görə xəcalət hissi keçirdim. Fikirləşdim ki,yadıma düşsə bu barədə  kimdənsə soruşacam. Onu təcili yardım maşınına qoyub gödəkçəmin, şalvarımın palçıqlı kirini sildim və maşın onu özü ilə aparanadək, yağışın altında durub onun arxasınca baxdım. Siqaret çəkmək istədim, ancaq yadıma düşdü ki, artıq 10 ildir siqaret çəkmirəm və bu səbəbdən fikrimdən vaz keçdim. Bəlkə onu tanıdığım 7 il ərzində ona bircə kəlmə söz deməsəm də o mənə qarşı heç vaxt laqeyd olmayıb. Geri qayıdanda ayağım yolun ortasındakı nəsə bərk bir şeyə toxundu. Fikrimi cəmləyib baxıb gördüm ki, avtobusdan qopmuş boş oturacaqdı...
Bu hadisə həyatın faniliyinə bir sübut olduğu kimi, həm də həmin gün işə getməmək üçün mənə bir bəhanə oldu.

imran.kerimov@mail.ru