Pəncərəndən qıfıllanır ürəyim

Leyli Kəhali (Tehran)


Əllərin göyərir,
                  Açdığım hər kitabın arasından
                  Gözlərin baxır!
Mümkündürsə vucud,
Mümkündürsə ədəm,
Nəysə “SƏNizm”ə
                             Düçar edir
                                        Bu fəlsəfələr məni!
Yoxsa,
           Kitabları atıb,
                             Mədrəsədən qaçacağdım.

Heçdən boşalıb,
Heçə dolacağdım.
                     Şuhuduma keçməsəydin.
                     Qarşımda durub mənə baxmasaydın.
                     Yaxmasaydın ürəyimi.
Əllərimlə yaxacağdım düşüncələrimi.
İndi varlığıma görə,
                   Vacibdirsə vucud.
Sən axı,
           Ədəmdən doğursan məni.
“Nehilizm”ə qarşı,
                         Sevirəm
                                   səni !
***
“Sən” deyib,
              Yığıram göyərçinləri
Diz üstə gəlirəm.
              Can üstəliyi.
Pəncərəndən qıfıllanır ürəyim,
                                         Bir baxış düşgünü.
Aç pəncərənı!
Əssəlamu əla...
                  Adın sırdır.
                  Min ikinci addır.
                  Qutsaldır yanı.
Qorxuram çağıram səsim batsın.
Qoy səssiz dayanım.
Qoy səsim batsın!

Bu qapıdan dönmək sanma rahətdir.
Hərdən hayat ölümdən ibarətdir.
Yazıram,
         Dən olur,
                Dəftərim dolur.
Başında dolanır göyərçinlərim.
Açma pəncərəni.
             O dəxilləri.
Hərəm qapısından,
                      Öpürəm
                                  səni...