Sevgililər parkdakı skamyaların birində əyləşmişdilər.- Salam can necəsən?
- Salam.
- Mən də yaxşıyam.
-Bilirsən, bizim yollarımız tamam ayrıdır. Necə izah edim, tam əks düşüncəli insanlarıq.
- Yəni?
-Yəni... Biz ayrılmalıyıq!
- ...
- Məni başa düşürsən, əslində səni çox istəyirəm, bir müddət ayrı qalanda hətta darıxdığmı hiss etmişdim. Sənə dəfələrcə dost olaq dedim, sən isə...
- Yaxşı, sən bilirsən ki, bizim dostluğumuzu çoxdan dəryalarda boğmuşam. Bizimki ya eşq olmalıdır ya da eşq.
- Ya da ayrılıq.
- Mən səni məcbur eləmirəm, artıq məni sevgi duyğularından tamam usandırmısan.
- Səni belə anidən ititmək istəməzdim. Ümumiyyətlə səni itirmək mənim üçün də ağırdır ancaq, ürəyimdə deyilsən başa düşürsən?
-Hm, sən bu bir neçə gün ərzində məni itirməkdə idin, axı bunun özün də fərqinə varırdın vəfasız sevgilim.
- Əzizim, yadındır keçmişdə...
- Nəhlətə gəslsin keçmiş, sənə min defə demişəm bu zəhrimar tarixi yada salma. Get, buyur get, get o sevgi düşməninin, namussuzunun yanına. Qəlbini tanınmaz hala salıb başqasının dalınca it kimi sülənən o şərəfsiz sevgilinin yanına. Elə bilirsən bunun fərqində deyildim? Məgər, o sınıq-salxaq ürəyinin boş olmadığını bilmirdim?
- Mənə qarşı belə sərt və qərəzli olmağına ehtiyac yoxdur. Sadəcə istədim ki, sakitcə ayrılaq.
- İcazə ver yadıma salım, sən bu kəlməni əvvəllər mənə demişdin elə deyil? Mən isə cavabında sənə olan məhəbbətimə hörmətlə yanaşdım və "Sən necə istəyirsən" deməkdən başqa çarəm qalmamışdı. Maraqlıdır ki, biz hələ də bir yerdəyik. Sən zalım və sevgi düşməni, mən isə axmaq və səfil uşaq... Gərək elə onda sənin içini çölün qədər dərk edib ayrılardım və bir daha gözümdə yaşlaşmış qırış çöhrəni görməzdim.
- Çox irəli gedirsən. Ürəyimə toxunursan. Bəsdir daha, mən gedirəm sağol!..
- Getmə! Dayan!-Qızın qolundan tutur-Nə qədər səni qınamış olsam da, hətta biz bir birimizə sonradan nifrət edəsi olsaq da, səni bir ömür sevəcəyəm. Əlvida!
- Əslində…
-Yox-sonra qızın qolunu ehmalca buraxır və geriyə qayıdıb əvvəlki yerində əyləşir. Bu an qız onun yanına gəlmək istəyəndə-Dedim axı yox. Mənim yenə axmaq və səfil, sənin isə yenidən zalım rolunu oynamağını görmək istəmirəm. -Dönmə və qayıt get uzaqlara... Səni görmək istəmirəm. Onsuzda hər gecə yuxuma qara kabus kimi çökürsən..
- Kabus?
- Əvvəlllər sən mənim röyamdın, lakin son vaxtlar istisna olmaqla.
- Əzizim, səni...
- Artıq yetər, çıx get buradan-o şiddətlə qışqırdı-o kəlməni də söyləyib çiynənmiş saqqız eləmə. Çaşıb o səhvi etmə can!-Artıq hər ikisi də kövrəlmişdi.
Gözlərin də dolduğu bir anda, qız son dəfə söz haqqını istədi. Buna çətinliklə nail olsa da danışa bildi:
- Səninlə ayrılığım əbədi olacaq, buna əmin ola bilərsən. Səni çox sevdim, çoxları insan üçün ilk eşqi əsasdı deyər ancaq səni tanıyandan sonra anladım ki, bu zamana qədər sən demə heç sevməmişəm. Axı, kim öz yarına, sevdiyinə əzab vermək istəyər ki. Sadəcə...-Qız çox dolmuşdu, artıq danışa bilməyəcəyini anlayıb, çantasından bir vərəq və qələm çıxardı. Oğlanın da maraqlı baxışları önündə titrək əlləri ilə üzərinə damcılar hopmuş kağıza uzun sətrlər yazmağa başladı. Sonra onu bükmələyib, asta addımlarıyla oğlana yaxınlaşdı-məni gördüyün bu son günə and olsun, səni çox sevirəm. Bunu bəlkə də anlaya bilməzsən. Səndən mənə qarşı göstərəcəyin bu reaksiyanı da başa düşürəm, daha doğrusu bunu qəbul etmək məcburundayam sevgilim. Al bu kağızı. - Oğlan onu açmaq istəyəndə qız onun əlindən tutb saxladı-Bunu indi açmayacaqsan, mən bir neçə saniyədən sonra buradan çıxıb gedəcəyəm, uzaqlaşıb gözündən qeyb olana qədər məni arxamca izlə olarmı?! Elə ki, məni daha görə bilməyəcəksən, elə ki, gözündən itəcəm, bax onda bu yazını açıb oxuyarsan. Əlvida!
-Can!
-Sus-Qız ayağa qalxır və bir az əvvəl əyləşdikləri skamyadan uzaqlaşmağa başlayır...
Oğlan qızın dediyi kimi arxasınca onu izləyir, izləyir, izləyir... Ta ki, “can” gözlərdən qeyb olunca...
Sevgilisinin arxasınca baxdıqca onun gözləri dolur, və insanın sevdiklərini qədrini son anda itirərkən bilir…-deyə içində özünə qarşı səsləndi.
Aradan bir neçə dəqiqə keçmişdi. Oğlan hələ də dərk edə bilmirdi. Etsəydi onu tərk edib gedən o "can”ı qoyardı mı, uzaqlaşsın? Amma bu o gecə qadir qılınmamışdı. Sadəcə gözünün yaşını silməklə kifayətlənən gənc oğlan, əlindən yerə düşməkdə olan o kağızı nəhayət açıb oxudu:
"Mənim sevgilim! doğru deyirdin, çox zalım olmuşam, hələ yenicə aşıq olan vaxtları sənə “yox” cavabını vermişdim, istəmirdim bir yerdə olaq. Mənim keçmişimlə, hər şeyimlə xəbərdar olan tək dostum sən idin. Bağışla, yenə dostum kəlməsini dilimə gətirdim. Amma bunu bil ki, sevgili dediyin insan özünü deyil, ona qarşılıq verəni sevməlidir. Sonralar qanun dəyişdikcə mən də səni sevməyə başladım. Sən isə məni daha öncədən sevirdin.
Bir il öncə sən həyatımda deyildin, ikimizin də bildiyimiz, o insan vardı. Hələ onda öyrənmişdim ki ağır bir xəstəliyə düçar qalmışam, həmin insan da məni ona görə qoyub qaçdı. Bilirsən özü də həkim idi, bu xəstəliyin nə olduğunu daha dərin dərk etdiyindən işini də bilirdi. Təbii sevsəydi məni bu halımla tək qoyardımı? Bəli tək idim, sənin barəsində səhv düşüncələrinin olduğu bu qəlbim həqiqətən də yalnız qalmışdı. Amma xəstə idi, mənəvi cəhətdən deyil, fizioloji problemim vardı. Həkimlər bir ara müalicəsi mümkündür dedilər amma indi vəziyyət tamam başqadır, anlayacağın odur ki, bu dünyanı daha çox müşahidə edə bilməyəcəm. Əlimdə imkanım olsaydı, yəni elə bir imkan ki, heç bir yaxınımın bundan xəbəri olmasın. Dəfələrcə anamın gizlincə ağladığını görmüşəm, atamı bir kərə oxşar vəziyyətdə yaxalamışdım, dedi ki, guya gözləri günəşin şüasına həssasdır. Özüm də evin tək övladı. Dostlarıma nfirət etməyə başlamışdım, sanki mən öləcəyəmmiş kimi davranırdılar. Əsl dost isə dərdi heç vaxt xatırlatmaz. Bax səni ona görə sevirdim ki, həyatda təsəlli tapmağımın tək səbəbi olmuşdun. Bilmirəm bəlkə sən də bundan xəbərdar olsaydın, dostlarım və ailəm kimi davranardın. Əsas odur ki, hər şeydən müxbir olmayan aşınamsan. Buna görə də, dəfələrcə sənin yanına gəlişimlə özümü çox xoşbəxt hiss edirdim. Sənin sevgilin xəstə olsa da ağlı-başı yerindədir, bu qədər istiqanlı, səmimi, mehriban və sevgi dolu görüşmələrimizin ardından sənə qarşı “ayrılaq” kəlməsini dilimə gətirməyim nə dərəcədə normal psixologiya hesab oluna bilər ki? Səninlə ayrılacağımız bu gün(ki, buna əmin idim) bir gün öncədən hər şeyi düşünmüşdüm. Bilirdim ki, özünü hövsələsiz və dözülməz aparacaqsan. Hər bir aşiq belə edərdi. Onun üçün də bu məktubu sənə yazıram. Bu məktubu sənə öləcəyimi üzünə deməkdən qorxduğum üçün yazıram. Mənə xoşbəxtlik yaşadan birinə söyləməkdən qorxduğum üçün... Bu gecə həyatdan köçəcəyim ana təsadüf edir. Məktubu uzun elədim ki, oxuyub başın qarışsın və arxamca gəlməyəsən. Yoxsa bilirsən də, elə uzun uzadı mövzuları xoşlamıram. Anacaq, nəfilə! Onsuzda indi avtobusdasan, bizə - evimizə doğru gəlirsən. Axşam vaxtıdır, əyləşməyə yer olmaz. Yəqin bir əlin tutacaqda, o biri əlinlə isə bu məktubu mütaliə edirsən. Bunu deməyə məcburam: Əgər məni sevirsənsə yanıma gəlmə, bu dünyadan qəhərlə ayrılmaq istəmirəm. Ailəmin göz yaşları mənə kifayətdir”.
Oğlan bu vəziyyətlə razılaşa bilmirdi. Ağlamamaq üçün özünü güclə saxlamağa çalışan oğlan ömründən bir can ayrıldığını anlamışdı. Avtobusu saxlayıb endi. Və sabaha qədər dayandığı naməlum məkandan ayrılmadı.
"Allahım nə olar, elə et ki, bu dəqiqə Can fikrini dəyişsin və məni yanına çağırsın. Nə olar!”-deyə titrək səslə Tanrıya yalvarırdı.
Sevgilisi can verərkən, sevgilisi küçənin ortasında yatıb qalmışdı. Pıçıldaşan ürəklər. Onlar röyalarda qovuşdular. Sevgilər tükənmədi, tükənən sadəcə bu zalım dünya oldu. Zalım can olmadı, zalım bu dünya oldu. Onlar hər gecə görüşürdülər, hər gecənin yuxusu cənnətdə onları üzləşdirirdi. Üzərindən illər keçmədi. Bir neçə ay sonra oğlan vətənə hərbi xidmət borcunu ödəyərkən, almış olduğu dərin yaradan dünyasını dəyişdi. Bir ayə sözlərin ardından, başına toplaşmış yoldaşlarına baxaraq lüzumsuz və anlamsız: Mənim canım aylar öncə qeyb olmuşdu, indi isə onu tapmağa gedirəm. Əlvida!...
Комментариев нет:
Отправить комментарий