Uzun onilliklər boyu insanların beyninə yeridilib ki, alman faşizminin əsas qurbanı- yəhudilər olmuşdur. Sionist siyasətçilər və biznesmenlər bu mövzunu gündəmdə saxlamaqla və beyinlərə bərkitməklə milyonlarla qazanc əldə etmişlər. Hansı ki alman faşizminin əsas qurbanı slavyanlar olmuşlar. Real vəziyyət belədir ki, İkinci Dünya Müharibəsi ətçəkənində slavyanlar yəhudilərdən on dəfələrlə çox- 30 milyon nəfər qırılmışlar. Varlı yəhudilərin Üçüncü Reyxin bərqərar olmasına, Hitlerin hakimiyyətə gəlməsinə maliyyə yardımları göstərməsi faktının üstündən də kütləvi informasiya vasitələri sükutla keçirlər. Həmin məsələni qaldıranları rasizmdə, faşizmdə, antisemitizmdə və ekstremizmdə günahlandırırlar. Buna baxmayaraq get-gedə daha çox insanlar sionistlərin alman faşizminin meydana çıxmasında oynadığı rolu açıq-aşkar anlamağa başlayır, İkinci Dünya Müharibəsi dövrü hadisələrinə ayıq gözlə baxmağa çalışırlar.
RUSİYADAKI İNQİLABLARI 5 YƏHUDİ MİLYARDERİ TƏŞKİL ELƏDİ
Uzun müddət idi ki, ABŞ-ın yəhudi bankirləri Rusiyada inqilab həyata keçirmək üçün kadrlar hazırlayırdılr və və pul buraxırdılar. Londonun “Tayms” qəzetinin redaktoru Vikxem Stiid 1924-cü ildə yazırdı ki, Rusiyadakı inqilabi proseslərdə “əsas hərəkətverici qüvvə Yakov Şiff, Varburq qardaşları və Qərbin digər bankirləri idilər, hansılar ki Rusiyanın yəhudi istismarını qurmaq üçün yəhudi bolşevizmi yaradırdılar”. Amerikan tədqiqatçısı Frank Kapell 1940-cı ildə yazdığı “İnternasional bankirlər və kommunizm əlbirliyi” kitabında bildirir: “Rotşildin və Varburqların yaxın qohumu olan bankir Yakov Şiff Rus Çarının və Kerenskinin devrilməsinə və Trotskinin bolşevik rejiminin dəstəklənməsinə on milyonlarla dollar xərcləmişdir”. Yakov Şiffin nəvəsi 3 fevral 1949-cu ildə “Nyu-York Journal Amerikan”a bildirmişdi ki, onun babası Rusiyada inqilabın qələbə çalması üçün Trotskiyə 20 milyon dollar pul vermişdir. Xatırladaq ki, o vaxtın milyonları indinin milyardları ilə ekvivalentdir.
Amerikan tədqiqatçısı Entoni Satton özünün “Uoll-Strit və bolşevik inqilabı” kitabında sənədlərlə sübuta yetirir ki, Rusiyadakı inqilab ABŞ Federal Rezerv Sisteminin vitse-prezidenti Pol Varburqun pulu ilə həyata keçirilmişdir. Məqsəd Rusiyanı məhv etmək, onu iqtisadi konkurent kimi sıradan çıxarmaq, “konkurensiyaya bağlı satış bazarına və texniki cəhətdən geridəqalmış koloniyaya çevirmək, bir neçə qüdrətli amerikan maliyyəçisi və onların nəzarətində olan korporasiyalar tərəfindən istismarına şərait yaratmaq” olmuşdur.
20-ci əsrin əvvəllərində Rusiyanın get-gedə artan hərbi və iqtisadi qüdrəti Qərb siyasətçilərini və iqtisadçılarını narahat etməkdəydi. 1901-ci ildə Rusiya İmperiyası neft hasilatına görə ABŞ-ı üstələyərək Rokfellerin Standart Oyl korporasiyasına ağır zərbə vurmuşdu. Çar 2-ci Nikolayın dövründə Rusiya ildə 1500 kilometr dəmiryolu çəkirdi. Hər il ölkədə 10 min məktəb açılırdı. Hərbi-Dəniz Donanmasının inkişaf etdirilməsi proqramı hazırlanmışdı ki, 1905-ci ildə başa çatmalıydı. Rusiya əhalisi başqa ölkələrlə müqayisədə sürətlə artmaqdaydı. 2-ci Nikolayın Uzaq Şərq layihəsinin realizasiyasına başlamasını elan etməsi Avropanı təşvişə salmışdı. Sibirin, Uzaq Şərqin tərəqqisini, Transsibir Magistralının tikilməsini, Kvantun, Qavan və Port-Arturdakı donmayan limanların təkmilləşdirilməsini nəzərdə tutan bu layihəyə start verən kimi Qərbin maliyyə dairələri Yaponiyanı Rusiyanın üstünə qızışdırdılar.
Beynəlxalq maliyyəçilər Rusiyaya ilk zərbəni 1904-cü ildə vura bildilər- onu Yaponiya ilə üz-üzə qoydular. Rusiyanı gücdən salmaq üçün Yaponiyanı onun üstünə qaldırdılar. Amerikanın yəhudi bankirləri Morqan, Rokfeller və Şiff Yaponiyaya müharibəyə başlamaq üçün pullar ötürdülər. Şiff Yaponiyaya ordusunu gücləndirmək üçün 200 milyon dollar pul ayırdı. İngiltərə Yaponiya ilə hərbi ittifaq müqaviləsi bağladı, ona hərtərəfli, o cümlədən diplomatik dəstək verdi və Rusiya beynəlxalq izolyasiyaya salındı. Müharibə başlayan kimi ABŞ da açıq şəkildə Yaponiyaya dəstək verməyə başladı.
Müharibənin getdiyi dövrdə 5 amerikan milyarderi- Mortimer, Şuster, Run, Levi və Şiff görüşərək Rusiya inqilabçılarını maliyyələşdirmək üçün pul qoymuşdular və bu görüşün stenoqramı Rusiya kəşfiyyatının əlinə keçmişdi. Çar 2-ci Nikolay amerikan bankirləri ilə danışığa girmək istəmişdi ki, onlar inqilabçıları maliyyələşdirməyi dayandırsınlar. Bu məqsədlə Rusiya dövlət xadimi Serqey Vitte bankir Yakov Şiff ilə görüşmüşdü. Lakin Şiff Çarın təklifinə yox deyərək Vitteyə bildirmişdi: “İşlər çox uzağa gedib və ümumiyyətlə Romanovlarla sülhdən söhbət gedə bilməz”. Şiff həm də Çara yəhudilərə neqativ münasibətinə görə nifrət edirdi (Çar yəhudiləri qovaraq onları Rusiyanın mərkəzi hissələrinə buraxmırdı).
Yaponiya ilə müharibənin gedişində Qərb dairələri Rusiyanın daxilindəki narazı qüvvələri qızışdırdılar, onlara pul buraxdılar və çevriliş törətməyə cəhd göstərdilər. Həmin ərəfədə siyasi meydana Trotski girdi. Amma 1905-ci il inqilabı baş tutmadı- Rusiyanın vətənpərvər qüvvələri yad elementlərə sinə gərə bildilər və iğtişaşların qarşısını aldılar. Uğursuz yəhudi inqilabçıları Qərbə öz ağalarının yanına qaçdılar. Bundan sonra Yakov Şiff 1912-ci ildə Stokholmda “Nia Bank” yaradaraq isveç yəhudisi Ulof Aşberqi bu banka direktor təyin etdi. Şiff Avropaya səpələnmiş Rusiya bolşeviklərini bu bank vasitəsilə maliyyələşdirməyə başladı və onlara milyonlarla dollar pul ötürdü. Rusiyanın pozucu qüvvələri ilə Qərbin yəhudi bankirlərinin sıx işbirliyi yarandı. Trotski ABŞ bankirlərinin sevimli qonağı oldu.
Trotskinin əmisi, rusiyalı bankir və milyoner Abram Jivotovski ABŞ Federal Rezer Sisteminin təsisçilərindən biridir. Trotski ikinci nigahda onun qızı ilə evlənmişdi. Jivotovski Stokholmdakı “Nia Bank”ın rəhbəri Ulof Aşberqlə sıx əlaqələr qurmuşdu, onunla müştərək “İsveç-Rus-Asiya kompaniyası” yaratmışdı. Jivotovskinin ABŞ-dakı biznes nümayəndəsi isə Sidney Reyli kimi ad çıxarmış superşpion- İngiltərə kəşfiyyarının agenti Solomon Rozenblyum idi. Tanınmış inqilabçı Lev Kamenyev (əsl familiyası Rozenfeld) Trotskinin yeznəsi idi, digər tanınmış inqilabçı Yuliy Martov (əsl familiyası Çederbaum) da Trotskinin qohumu idi və onlar eyni qaynaqdan maliyyələşirdilər. Menjinski qardaşlarının da biri inqilabçı olsa da, digəri tanınmış bankir idi. Yakov Sverdlov Rusiyada “alovlu inqilabçı” kimi tanınırdı, amma onun qardaşı Veniamin ABŞ-da bankir idi. Veniaminin Nyu-Yorkdakı kontoru Brodvey-120 ünvanında yerləşirdi. Yuxarıda adını çəkdiyimiz ingilis superşpionu Sidney Reylinin də ofisi bu binada yerləşirdi. Veniamin ilə Reyli yaxın dost idilər. Həmin binada Reyli ilə yanaşı kabinetdə onun şəriki Aleksandr Vaynşteyn otururdu. İngiltərə kəşfiyyatının agenti olan Vaynşteyn Nyu-Yorkda rusiyalı inqilabçıları başına toplayaraq onlarla iş aparırdı. Qardaşı Qriqori Vaynşteyn “Novıy mir” (Yeni dünya) qəzeti buraxırdı ki, Trotski bu qəzetə redaktorluq edirdi. Buxarin, Kollontay, Uritski, Volodarski, Çudnovski kimi tanınmış inqilabçılar bu qəzetin redaksiyasından çıxmışlar. Bütün bunlar onu deməyə əsas verir ki, Rusiya inqilabçıları İngiltərə kəşfiyyatı tərəfindən kurasiya olunurdular və amerikan bankirlərinin tapşırıqlarını yerinə yetirirdilər. Tədqiqatçıların fikrincə Trotski- bolşeviklərin içində İngiltərənin Mİ-6 kəşfiyyatının əsas agenti idi. İngiltərə kəşfiyyatının rezidenti Vilyam Vaysman “Rusiyada kəşfiyyat və təbliğat işi” kitabında Amerikada əməkdaşlığa cəlb etdikləri “çox tanınmış internasionalist-sosialistdən” danışır ki, onun təsvirləri Trotskiyə çox uyğun gəlir.
Amerikanın yəhudi maliyyəçiləri maraqlı idilər ki, Avropa metropoliyaları dağılsın. 1913-cü ildə ABŞ-da Rotşildin pul maşını- Federal Rezerv Sistemi (FRS) yaradılmışdı. O vaxta kimi müstəqil olan ABŞ-ın maliyyə sistemi FRS-dən asılı hala gələrək Rotşildin idarəçiliyinə düşmüşdü. ABŞ-ın pul buraxan dəzgahı yəhudi bankirlərinin əlinə keçmişdi. Dolları ABŞ hökuməti yox, Rotşild buraxırdı. Dolların dünya valyutasına çevrilməsində əsas maneə rus rublu və alman markası idi. ABŞ-ın yəhudi bankirləri istəyirdilər ki, bu iki valyutanın sıradan çıxarsınlar və kağız kimi ürəkləri istədikləri miqdarda buraxdıqları yeni dolları yeganə ümumdünya valyutasına çevirsinlər.
Amerikanın yəhudi maliyyəçiləri 1914-cü ildə Rusiyanı Birinci Dünya Müharibəsinə çevrilən yeni müharibəyə cəlb etdilər, ardınca Yakov Şiff ölkədə inqilab törətmək üçün daha 200 milyon dollar pul buraxdı. Onun Rusiyadakı işlərini Trotski həyata keçirdi. O da təəccüblü deyil ki, Fevral İnqilabı nəticəsində devrilmiş Çar hökumətinin yerində yaradılmış Müvəqqəti Hökuməti Qərb dövlətləri ildırım surəti ilə tanıdılar: ABŞ 22 martda, İngiltərə, Fransa və İtaliya isə 24 martda. Fevral inqilabından dərhal sonra Qərbdəki narazı mühacirlər Rusiyaya göndərildilər. Müvəqqəti Hökumət Qərbin tələblərini canla-başla yerinə yetirməyə başladı.
ABŞ kəşfiyyatının 12 dekabr 1918-ci il arayışında qeyd olunurdu ki, Lenin və Trotskiyə ABŞ Federal Rezerv Sisteminin vitse-prezidenti Pol Varburq vasitəsilə çoxlu pullar verilmişdir. ABŞ vətəndaşı, Rusiyada heç kəsin tanımadığı Trotski birdən birə ölkənin hərbi və dəniz naziri oldu. Onun məşhur zirehli qatarında daim İngiltərə və Fransa ilə əlaqə saxladığı güclü radiostansiya vardı. Onun müşavirləri isə... ingilis kəşfiyyatçıları Lokkart, Xill, Kromi, amerikan Robins, fransız Lavern və Sadul idilər.
1 mart 1918-ci ildə Trotski Qərb qoşunlarını Murmanskdan keçməklə Rusiyaya dəvət etdi. 5 mart 1918-ci ildə o Robinslə söhbətində bildirdi ki, Transsibir Magistralını amerikanlara vermək niyyətindədir. 1918-ci ilin yayında onun yaratdığı təxribatlar nəticəsində Qərb qoşunları Sibirə doluşdular. Başlı-başına qalmış ölkə ərazisinə soxulan xarici interventlər Şimalda, Qafqazda və Sibirdə böyük soyğunçuluqlar törətdilər. Estoniyada rusların genosidi həyata keçirildi.
Tədqiqatçı Alfred Rozenberq bildirir ki, amerikanlar Rusiyada baş vermiş inqilabda öz rollarını ciddi-cəhdlə gizlətməyə çalışırdılar. Amerikanın yəhudi bankirləri istəyirdilər ki, ictimaiyyətə bu inqilabda onların yox, alman kəşfiyyatının əli olduğunu yeritsinlər və hətta bu barədə təbliğat kitabçaları da buraxıb yaymışdılar. Diqqəti ona görə Almaniyanın üzərinə cəmləmək istəyirdilər ki, gələcəkdə Almaniyadan da öz məqsədləri üçün istifadə etmək və ondan da qurbanlıq qoyun qismində yararlanmaq fikrindəydilər. Həm də ABŞ kəşfiyyatı əsas diqqəti Sovet hökumətinə rəhbərlik edən Trotskinin bir dəstə adamla Amerikadan paroxodla üzüb gəlməsi faktından yayındırmaq istəyirdi.
Politoloq, siyasi elmlər doktoru, Rusiya Hərbi Elmlər Akademiyasının həqiqi üzvü İqor Panarin yazır: “Rusiya xalqı və elitası daim bilməlidir ki, məhz Britaniya imperiyası 1917-ci ildə Fevral Mason dövlət çevrilişini təşkil etdi, Rusiyanı qanlı vətəndaş müharibəsi girdabına sürüklədi. Britaniya agentləri həm bolşeviklərin içində (Trotski-Bronşteyn və s.), həm də ağların içində (admiral Kolçak və s.) vardı. Sonra isə London Hitlerin seçki kampaniyasını maliyyələşdirdi, onu hakimiyyətə gətirdi və Münhen Sövdələşməsinin köməyi ilə faşist Almaniyasının SSRİ-yə hücumunu təşkil etdi. Ardınca ingilislər SSRİ-nin rəhbərliyinə Trotskini qoymağı planlaşdırmışdılar. Trotski Britaniya kəşfiyyatının bolşeviklər arasında əsas agenti idi. Britaniyanın Mİ-6 kəşfiyyatının rezidenti Vilyam Vaysman (müharibədən əvvəl və sonra bankir olub, “Kun, Leyb və Ko” firmasına işə götürülüb) Trotskini ABŞ-da əməkdaşlığa cəlb etmişdir və 1917-ci ildə gəmi ilə Nyu-Yorkdan Rusiyaya göndərmişdir”.
TROTSKİ – QƏRB KƏŞFİYYATININ AGENTİ
Trotski daim amerikan ağalarının təlimatları əsasında fəaliyyət göstərmişdir. Kaqanoviçin qardaşı oğlu, amerikan jurnalisti Stüart Kaqan Trotskini belə xarakterizə edirdi: “O Qərbdən gəldi, Qərbə getdi və daim Qərbdən maliyyələşdi”. ABŞ prezidenti Vudro Vilsonun şəxsi tapşırığı ilə Trotskiyə ABŞ vətəndaşlığı verilmişdi. Dövlət qanunlarına zidd olsa da, Amerikaya gələn kimi o, eləcə də Buxarın heç bir problemsiz və yubatma olmadan ABŞ vətəndaşlığı almışdılar. Nyu-Yorkda yaşadığı dövrdə o təmtəraqlı evdə qalırdı, xidmətçisi və personal maşını ilə birgə sürücüsü vardı, hərtərəfli təmin olunmuşdu. Buxarinlə birgə o “Yeni Dünya” yəhudi qəzetində işləyirdi, müxbir kimi maaş alırdı və Rusiyadan köçüb gəlmiş iki milyon yarım yəhudinin yaşadığı İst-Sayd rayonunda mühazirələr oxuyurdu (“Bir dəfə Amerikada” məşhur Hollivud filmi bu bandit rayonunda çəkilmişdir).
Trotski 1917-ci ilin mayında “Kristianford” gəmisində Nyu-Yorkdan Petroqrada təxribat törətməyə göndərildi. Silahla dolu olan bu gəmidə Nyu-York küçələrində quldurluq edən 300 yəhudi də Trotski ilə birgə Rusiyaya gəldi. Bu “İnqilab gəmisi”ndə gələnlərin içində demək olar ki rus yox idi. Çarın vaxtında Rusiyada yəhudilərin çox hissəsi Belorusiya, Polşa və Ukrayna ərazilərində yaşayırdılar və onların Rusiyanın mərkəzi ərazilərinə girməsi qadağan olunmuşdu. ABŞ yəhudiləri də məhz bu ərazilərdən ora köçmüşdülər. Trotskinin gəmisində gələnlər də həmin narazı yəhudilər idi; onları Rusiya paytaxtında yağlı vəzifələr gözləyirdi.
Rusiyada qarışıqlıq yaranarkən ABŞ hökuməti Trotskini zirehli qatarla təmin etmişdi. Trotski başının dəstəsi ilə həmin qatarda ölkənin müxtəlif ərazilərini gəzərək böyük qətliamlar törədirdi. Xalq həmin qatara “təkər üstə gilyotina” adı qoymuşdu. Trotskinin dəri gödəkçəli komissarlarının peyda olduğu yerlərdən ahu-zar əskik olmurdu. Qoy xalqların qanına susamış Trotski günahsız insanların kütləvi və amansız şəkildə öldürülməsini əmr verirdi.
Trotskinin dövründə Rusiyada xalqa qarşı “Qırmızı Terror” həyata keçirilmişdir. Trotskinin əmri ilə neçə-neçə rus kəndi Yer üzündən silinmiş, əhalisi qarışıq məhv edilmişdir. Trotskist-sionistlərin ölkəni qərq etdiyi Vətəndaş Müharibəsi on milyonlarla insanı həyatdan aparmışdır.
Yəhudi bolşeviklər ən böyük zərbəni orduya endirdilər. Böyük Vətən Müharibəsinə kimi Sovet Ordusunun 30 min yüksək çinli zabiti və hərbi kadrı onların badına getdi. Ordunun döyüş qabiliyyətinə əsaslı surətdə zərbə endirildi və düşmənin ölkəyə basqını üçün qapılar açıldı. Hitler məhz bundan istifadə edib SSRİ-yə əminliklə hücum etdi- o arxayın idi ki, Sovet ordusu zəiflədilmişdir.
Trotski və onun bolşevik adı altında gizlənmiş sionist bandası iudaizmin “Qoyların ən yaxşılarını öldür” qanununa əməl edərək Rusiyanın sayseçmə oğullarını məhv etdilər və ölkə əhalisini İudanın quluna çevirdilər. Onlar xüsusi qəddarlıqla rus intelligensiyasının kütləvi terrorunu həyata keçirdilər. 4 sentyabr 1918-ci ildə “İzvestiya” qəzetində “Burjuaziya və zabitlərdən girov götürmək və güllələmək” əmri dərc olundu. Sionist bolşeviklər xalqın kütləvi terrorunu və məhkəməsiz-filansız güllələnməsini qanuniləşdirdilər. Həmin əmr nəticəsində qoy xalqların ən qabaqcıl nümayəndələri qətlə yetirildi. Stalinin 1938-ci ildə güllələtdirdiyi trotskist məmur Valerian Obolenski özlərinin xalqa münasibətlərini belə açıqlayırdı: “Aktivləri və təhlükəliləri qıracayıq. Digərlərini həbsə atacayıq. Üçüncüləri qara işlərdə işlədəcəyik, işləmək imkanı olmayanları isə düşərgələrə göndərəcyik”.
Ukraynada dəyirmançı ailəsində doğulmuş Trotski ilə bütün dünya yəhudiləri fəxr edirdilər. Yəhudilər onun məziyyətlərini göylərə qaldırırdılar və Napoleona bərabər tuturdular. Elə indi də yəhudilər onunla qürur duyurlar. Amerikanın istənilən yəhudi kitabxanasında uşaqlar üçün “Böyük yəhudilər” adlı toplu var- bu kitabda Abram, Yakov, Moisey, David, Maymonid, Moisey, Mendelson kimi yəhudilərlə yanaşı Trotskinin də adı yer alıb. Yəhudilər Trotskini öz millətlərinin böyük şəxsiyyətlərindən biri bilirlər. Dünyanın müxtəlif ölkələrində milyonlarla yəhudi uşağı ona təlqin edir, ona bənzəməyə çalışır. Axı İsrail hələ yerli-dibli olmayan vaxtlarda Trotski Rusiyada ilk yəhudi dövlətçiliyi formalaşdırmışdı. O dövrdə Qərbdə Sovetləri beləcə də adlandırırdılar: yəhudi respublikası. Trotski ideoloqları müharibə yolu ilə yəhudi diktaturasını bütün dünyaya yaymaq istəyirdilər- “ümumdünya proletar inqilabı” adı altında, əslində isə Ümümdünya Yəhudi Hegemonluğu- Böyük Sion İmperiyası yaratmaq məqsədi ilə. Lakin Stalinin siyasi meydana girməsi masonların köhnə planının üstündən xətt çəkdi. Gözlənilirdi ki, Leninin ölümündən sonra onun yerinə Trotski keçəcək. Lakin tarixin paradokslarından biri də budur ki, Lenin 1924-cü ildə 54 yaşında öləndə onun yerinə həmin vaxta qədər az tanınan Stalin seçildi. Stalin Trotskinin likvidasiyası ilə kifayətlənmədi, Rusiyada yəhudi hegemonluğuna tam son qoydu və hakimiyyəti rusların əlinə qaytardı.
STALİN SİONİSTLƏRİN PLANINI POZDU
Stalinin atası rəsmi sənədlərdə gürcü sapojniki Vissarion göstərilsə də, belə deyil. Stalin Çarın əmisi oğludur. Onun atası rus ordu general-mayoru Nikolay Mixayloviç Prjevalski (1839-1888), anası isə osetin qızı Yekaterina Qeorqiyevna Qeladzedir (1858-1937). Biz Prjevalskini məşhir səyyah kimi tanıyırıq ki, Asiyanın dözümlü yük atı növünə onun adı verilmişdir. Prjevalski QRU-nun (Qlavnoe Razvedıvatelnoe Upravlenie – Baş Kəşfiyyat İdarəsi) xüsusi missiyalı zabiti və Çarın yaxın qohumu- əmisi oğlu idi; onun atası İmperator 2-ci Aleksandr olmuşdur. 1837-ci ildə gənc knyaz 2-ci Aleksandr Rusiyaya səyahətə çıxmış, Smolenskdə Yelena Karetnikova adlı gözəl qızla tanış olmuş, onların sevgisindən Nikolay doğulmuşdur. Yelena sonradan Çar ordusunun zabiti Mixail Prjevalskiyə (Zaporojye kazaklarının soyundandır) ərə getmişdi ki, uşağa onun familiyasını və atalıq adını vermişdi.
Nikolay Prjevalski Hərbi Akademiyanı bitirdikdən sonra Mərkəzi Asiyaya kəşfiyyat xarakterli səfərlərə göndərilmişdir. Ömrünün 18 ilini coğrafi səhayətlərdə keçirən Prjevalskinin Mərkəzi Asiyanın tədqiq olunmasında böyük əməyi olmuş, rus coğrafiya elminə dünya şöhrəti qazandırmışdır. Prjevalskinin ekspedisiyalarının gizli bir məqsədi də vardı ki, bu da Rusiya Genştabı üçün yeni xəritələrin çəkilməsi ilə bağlı idi; o rus ordusunun keçəcəyi yerləri aydınlaşdırır, hərbi hissələrin tikilməsi üçün uyğun gələn nöqtələri xəritəyə salırdı. Bu xüsusda onun Tibetə səfərlərini qeyd etmək yerinə düşərdi. Həmin dövrdə Tibet vacib geopolitik region kimi Rusiyanın İngiltərə ilə mübarizəsində əhəmiyyət daşıyırdı və Prjevalski bu mübarizənin ciddi fiquruna çevrilmişdi. Onun xidmətləri dövlət tərəfindən yüksək qiymətləndirilmişdir; Rusiya Elmlər Akademiyasına fəxri üzv seçilmişdir və general-mayor rütbəsi verilmişdir.
Prjevalski 1878-ci ildə Qafqaza, Qoriyə dincəlməyə gedəndə burda onun həyat yolu Stalinin anası ilə kəsişmişdir. Qoridə Prjevalski dostu knyaz Maminoşvilinin qonağı olarkən burda knyazın uzaq qohumu Yekaterina Cuqaşvili (qızlıq familiyası Qeladze) ilə tanış olmuşdur. Vissarion Cuqaşvili adlı gürcü ilə nigahda olan qadının əri həmin vaxt Tiflisdə ayaqqabı fabrikində işləyirdi. İçkiyə meyl etdiyinə və qadını tez-tez döydüyünə görə onların ailə həyatı rəvan getmirdi, faktiki olaraq ayrı yaşayırdılar. Yaraşıqlı, vüqarlı və mötəbər rus hərbçisi ilə Yekaterina arasında sevgi romanı yaşanmış, bu sevgidən İosif Cuqaşvili doğulmuşdur. Prjevalski Qafqazdan getdikdən sonra Yekaterinaya daim pul göndərmiş, uşağının normal böyüməsinin və oxumasının qayğısına qalmışdır.
Rusiya Ordusunda belə bir ənənə var: zabit öldükdə xidmət yoldaşları onun uşaqlarını himayədarlığa götürürlər. Prjevalski öləndən sonra hərbçi dostları onun oğluna qəyyumluq etdilər. Atasının zabit dostlarının dəstəyi sayəsində İosif dövrün prestijli təhsil ocaqları sayılan Qori və Tiflis Seminariyalarında təhsil aldı. Daha sonra onlar Stalini Sankt-Peterburqa gətirdilər, Genştabın İmperiya Akademiyasının xüsusi fakultəsində oxutdular (Çar 2-ci Nikolay da həmin fakultəni bitirmişdir) və kəşfiyyatçı kimi yetişdirdilər. Rusiyada iğtişaşlar başlananda isə Stalini bolşevik adı ilə yəhudilərin içinə saldılar.
Stalin hələ Tiflis Seminariyasında oxuduğu dövrdə əqli keyfiyyətlərinə görə ona himayədarlıq edən kəşfiyyat zabitlərinin diqqətini cəlb etmişdi. Sənədlər göstərir ki, Stalin şagirdlər arasında fərqlənmiş, riyaziyyat, ilahiyyat, rus dili və yunan dili fənlərindən yüksək qiymətlər almışdır. O ədəbiyyatla da yaxından maraqlanmış, gürcü dilində gözəl şeirlər yazmışdır. Onun şeirləri 1895-1896-cı illərdə “İveriya” və “Kvali” qəzetlərində dərc olunmuşdur. Tələbəlik illərində o Qoqolu, Şedrini, Çexovu, Tolstoyu, Hüqonu, Spinozanı, Mendeleyevi, Darvini oxuyudu.
Bir dəfə QRU zabitləri İosifi seminariyadan çağırtdırıb anası Yekaterina Qeorqiyevnanın iştirakı ilə onunla görüşmüşdülər. Həmin görüş Stalinin taleyində müdhiş rol oynamışdı. Zabitlərin içindən yaşca ən böyük olanı Stalinə atası Nikolay Prjevalskinin şərəfli həyat yolu, vətən qarşısında xidmətləri, axırıncı səfəri zamanı fədakarcasına həlak olması barədə aramla danışmışdı. Ağsaç polkovnik həmin söhbətində Prjevalskinin İmperator ailəsi ilə yaxın qohumluğunu da xüsusi vurğulamışdı. O Stalinin babası, taxt-tacın varisi əlahəzrət Aleksandr Nikolayeviçin ölkənin hüdudlarına maraqlı səhayətlərindən və bu səyahətlərin vətənin gələcək taleyindəki mühüm rolundan ağızdolusu söhbət açmışdı. Stalin yanında oturmuş anasının əlini sıxaraq ağsaç polkovnikin söhbətinə maraqla qulaq asmışdı. Ağsaç zabit Prjevalskinin müalicə üçün 1878-ci ilin əvvəlində Qoriyə gəlməsindən, burda Stalinin anası ilə tanış olmasından danışmışdı. Qeyd etmişdi ki, Stalin belə bir ata ilə fəxr etməlidir. Ardınca zabit Tibetə axırıncı- beşinci səfəri zamanı ingilislərin Prjevalskini dioksin ilə zəhərləmələrindən danışmışdı; həmin vaxt Prjevalskinin sayəsində Rusiya dövlətinin Tibeti öz təsiri altına alması üçün münasib şərait yaranmışdı.
Zabitin söylədikləri Stalini riqqətə gətirmişdi. O anasının nurlu üzünü seyr etmiş və dərin düşüncələrə dalmışdı. O indi anlamışdı ki, doğulduğu gündən Rus kəşfiyyatı zabitlərinin qayğısı altında olmuşdur. Məhz həmin görüşdə zabitlər onu əməkdaşlığa dəvət etmişdilər. Ağsaç polkovnik demişdi: “Biz səni asan olmayan yola dəvət edirik. Bu yol Apostol Həqiqəti uğrunda mübarizə, İnam, Çar və Vətənin müdafiəsi, insanlığa qənim kəsilmiş, artıq planetin əksər hissəsini öz cənginə keçirmiş mason pərdəarxası ilə döyüş yoludur”.
Bu sözlər Stalini sanki yuxudan ayıltmışdı və o daha da diqqətlə qulaq asmağa başlamışdı. Zabit davam etmışdi: “Biz sənə gizli silah- Rus Pravoslavlığının Ruhani Qılıncını verəcəyik. Bu qılınc düşmənlərlə ağır mücadilələrdə bərkimişdir. Onun sarsıdıcı zərbəsi Qərbdən baş qaldırmış yeni düşmənə endirilməlidir. Bu düşmənə bütün ölkələrin mason qansoranları kömək etməkdədirlər. Sən öz seçdiyin yolda mətin olmalısan, çünki bu seçimdə geriyə yol yoxdur. Yadında saxla, Vətənin parlaq qılıncı qəhrəmanların əlində olmalıdır, var-dövlət içində eşələnən, gücümüzü öldürən karliklərin əlində yox!”
Bir müddət sükutdan sonra Stalin başını qaldıraraq cavab gözləyən zabitlərə baxmışdı və belə demişdi: “Mən həmişə sizinlə olacağam- İnam, Çar və Vətən uğrunda!” Bu sözləri eşidən anasının çiyinlərindən sanki ağır yük götürülmüşdü və onu çöhrəsi açılmışdı. Yekaterina Qeorqiyevna oğlunu qucaqlayaraq sinəsinə sıxmışdə və ona xeyir-dua vermişdi.
Həmin axşamkı görüş Stalinin taleyində böyük rol oynamışdı. QRU zabitlərindən təlimat alan Stalin seminariyadakı tələbələr arasında aktiv siyasi iş aparmağa başlamışdı və bir müddət sonra gizli fəaliyyət göstərən dərnəyə rəhbər seçilmişdi. 1898-1899-cu illərdə Stalin artıq Tiflisdə bir neçə böyük fəhlə təşkilatına liderlik edirdi. Kəşfiyyat zabitləri Stalinin inqilabçı gənclər arasına yerləşdirilməsi və tədricən böyük siyasət meydanına çıxarılması üçün əməliyyat planı işləyib hazırlamışdılar. O marksist fəaliyyətə görə hökumətin Qazqaza sürgün etdiyi solçularla əlaqələr qurmuşdu.
1902-ci ilin mayında Stalin Rus Ordusu Baş Qərargahının Nikolayevsk Akademiyasına qəbul edildi. Əvvəlki adı İmperator Hərbi Akademiyası olan bu ali məktəb “Baş Qərargahın xidmətində olan zabitlərin hazırlanması və orduda mühüm biliklərin yayılması üçün” yaradılmışdı. Hərbi nazir Aleksey Kuropatkin bu təhsil ocağını belə xarakterizə etmişdi: “Akademiya Çara və Vətənə sadiq, ruh və can cəhətdən güclü, fədakar, təfəkkürlü və ciddi xidmətçilər buraxmalıdır”. Akademiyada döyüş taktikası, strategiya, tarix, siyasət, idarəçilik, geodeziya, artilleriya, mühəndislik və beynəlxalq hüquq öyrədilirdi. Stalini kurasiya edən kəşfiyyat zabitləri onun Nikolayevsk Akademiyasını uğurla bitirməsinə köməklik etdilər. Bir çox tanınmış generallar kimi Stalinin atası Nikolay Prjevalski də bu akademiyanı qurtarmışdı. Stalinin inqilabçılar arasında fəaliyyətinə rəhbərlik edən, onu yönləndirən Baş Kəşfiyyat İdarəsinin şöbə müdiri knyaz Vasili Turkestanov da bu akademiyanın məzunu olmuşdu.
Rus hərbi kəşfiyyatı Rotşildin Rusiya ilə bağlı niyyətlərindən xəbərdar idi. Rus hərbi kəşfiyyatı yaxşı bilirdi ki beynəlxalq yəhudilik daxili iğtişaşlar törətmək yolu ilə Rusiyanı çökdürmək İstəyir. Odur ki, qabaqcadan bolşeviklərin içinə öz adamlarını yeritmişdi. Belə adamlardan biri də, dediyimiz kimi Stalin idi. Stalin bir müddət hərbi kəşfiyyatda təlimatlandırılandan sonra solçu kimi partiya sıralarına qoşuldu, yəhudi bolşeviklərin içinə girdi və “inqilabi” iş aparmağa başladı. Stalinin kuratoru QRU-nun polkovniki Rayevski idi. Polkovnik Rayevski Stalinin çoxlu insanın gözü qarşısında, karnaval axşamında həbsini təşkil etdi. Hamı gördü və inqilabçılara xəbər çatdı ki, Stalin hökumətə qarşı fəaliyyətinə görə polis tərəfindən tutuldu. Stalin bir müddət Sibirə sürgünə göndərildi və beləcə onun “mətin inqilabçı” imici yaradıldı.
Rus kəşfiyyatı Stalin vasitəsilə marksist hərəkatı nəzarətdə saxladı, inqilabdan sonra isə onu rəhbər vəzifəyə gətirdi. 1920-ci illərdə hələ Stalin baş katib kimi lazım olan avtoritetə malik deyildi. Bütün məsələləri Lenin qvardiyasından olan trotskist bolşeviklər həll edirdi. Stalin də çıxışlarında Lenin yolunun davamçısı olduğunu vurğulamağa məcbur idi. Ordu kəşfiyyatının dəstəyi sayəsində Stalin tədricən Rusiyanı sionist bolşeviklərdən təmizləməyə başladı. Hakimiyyətdə möhkəmlənəndən sonra isə Lenin və Trotski qvardiyasının kosmopolit klanını tam likvidasiya edə bildi. Yəhudi internasionalının Rusiyada 20 illik şad-xürrəm hegemonluğuna son verildi və hakimiyyət yenidən rusların əlinə keçdi. Amerikan tədqiqatçısı Stüart Kaqanın dediyi kimi, “Stalin Rusiyada yəhudi amansız diktaturasını demontaj etdi”.
Stalin Qərbli ağaların maraqları dairəsində olan marksist, trotskist-internasional ideologiyanı dəfn etdi. Bu ideologiya Rus sivilizasiyasının, Rus superetnosunun və qoy xalqların məhvi üçün ortaya atılmışdı. Stalin SSRİ-də yeni sivilizasiya və cəmiyyət yaratdı. İvan Kotomkinin dediyi kimi, Stalinin sayəsində “faktiki olaraq Yer kürəsinin altıda bir hissəsində yeni sivilizasiya yarandı ki, bu unikal sivilizasiyanın insanlıq tarixində analoqu nə keçmişdə olub, nə də gələcəkdə olacaq”.
Konspiroloqların fikrincə, yəhudi manipulyatoru Vladimir Lenin kommunizm adı altında əslində İudey Kabalasının hakimliyini bərqərar etmişdi. Rus ruhanisi və filosofu Serqey Bulqakov yazır: “Mahiyyət etibarilə yırtıcı və hakimiyyətpərəst İudeylik bolşevizm vasitəsilə Rusiya üzərində zorakılıq həyata keçirmiş, xüsusən Müqəddəs Rus ruhunu boğmağa çalışmış, mənəvi və fiziki cəhətdən öldürmək istəmişdi. Amma Allah bizə rəhm etdi və Vətənimiz mənəvi ölümdən xilas oldu. Şeytan yenidən Allahın evi olan Müqəddəs Rusiyanı məhv etməyə cəhd göstərir. Azğın bolşevik-iudey hakimiyyəti isə onun silahıdır”.
Bu antiqlobalist şairin təbirincə desək, Allah yenə də əsrin Musalarının əli ilə Fironları məğlub etdi. Stalin hakimiyyətə oturuşduğu 1930-cu illərdən patriotizmin və milli dəyərlərin yüksəldilməsinə təkan verdi. Yəhudi internasionalı yerini rus idarəçiliyinə güzəştə getməyə məcbur qaldı. Stalin yırtıcı internasionalı süpürüb ataraq yeni milli dövlətçiliyin təməlini qoydu. O iudeylərin ortaya atdığı kosmopolit ideyaları yerli-yeksan edərək ziyalıları Rus milli ideyasının daşıyıcılarına çevirdi. Partiya və Sovet aparatındakı yad qövmdən olan antixalq elementləri təmizlədikdən sonra Stalin öz hakimiyyətinin sosial bazasını yaratdı. O Rusiyanın vətənpərvər və milli qüvvələrini öz ətrafında birləşdirdi. Ölkə amansız talan dövründən dövlət quruculuğu dövrünə adladı. Stalinin yaratdığı sovetizm ideologiyası qoy xalqları öz ətrafında sıx birləşdirdi. Sovetizm ideologiyası yəhudilərin bolşevizm ideologiyasını sıxışdırıb ortadan çıxardı. Nəticədə dövlət strategiyası və quruculuğunun koordinat sistemi dəyişdi. Bolşeviklərin hakimliyi zamanı əsaslı zədələr almış Rusiya dövlətçilik gəmisi yenidən təpərləndi və qüdrətləndi. Stalin aysberqə dəyib parçalanmağa az qalmış dövlət gəmisinin istiqamətini dəyişdi, onu normal məcraya yönəltdi. Tədqiqatçı Oleq Platonovun dediyi kimi: “Stalinin dahiliyi onda idi ki, o kommunizmi Rusiyanı dağıdan silah olmaqdan çıxarıb Rus milli siyasəti alətinə çevirdi, onun vasitəsilə Rus dövlətini möhkəmləndirdi və inkişaf etdirdi”.
1923-cü ildə lord Sidenxem İngiltərə parlamentində çıxışı zamanı bildirmişdi: “Yəhudilərin rəhbərliyi altında Rusiyada 30 milyon xristianın məhv edilməsi- tarixin ən dəhşətli cinayətlərindən biridir”. Sovet hakimiyyətinin ilk illərində Rusiyada faktiki olaraq dünyada analoqu olmayan kütləvi genosid həyata keçirilmişdir. Lakin dünya ictimaiyyəti bu barədə susur, çünki bu genosidi yəhudi bolşeviklər həyata keçirmişlər. Nəhəng cinayətlərin törədildiyi inqilabdan sonrakı illərin üstündən sükutla keçsələr də, əsas diqqəti 1937-ci illərdə baş vermiş güllələnmələrə yönəldirlər. Niyə? Çünki bu dövrdə hakimiyyətdə möhkəmlənmiş Stalin məhz xalqa qarşı cinayətlər həyata keçirmiş həmin trotskist yəhudi bolşeviklərin özlərini qırıb çatmışdır. Ona görə də Stalin “dünya ictimaiyyətinin” qara siyahısına düşmüşdür və bizə qaniçən, totalitar, diktator kimi göstərilir. Stalin satanistlərin qoy xalqların axırına çıxmaq və Rusiya İmperiyası xarabalıqları üzərində İsrail dövlətçiliyi qurmaq planlarına mane olmuşdur- onun əsas “günahı” da məhz budur.
TROTSKİ-HİTLER ƏLAQƏLƏRİ
Hələ 1936-cı ilin sentyabrında Almaniyanın təbliğat naziri Yozef Gebbels Nürnberqdə keçirilən qurultay zamanı açıq şəkildə bildirdi ki, Almaniya bolşevizmi məhv etmək məqsədilə SSRİ-yə hücum edəcək. Müasir demokratlar kimi yəhudi Adolf Hitler və onun əlaltısı Yozef Gebbels də Rusiyada xalqa qarşı həyata keçirilən ən ağır cinayətlərin Stalin tərəfindən deyil, məhz trotskist qrup tərəfindən törədilməsi barədə bircə kəlmə də danışmırdılar. Onlar Sovet dövlətinin ilk rəhbərləri olmuş yəhudi komissarların həyata keçirdikləri qətliamlar barədə susurdular və bütün günahları Stalinin üzərinə yıxırdılar. Onların gözündə yalnız bir düşmən vardı: Stalin. Çünki məhz Stalin SSRİ-nin ənənəvi siyasi kursunu dəyişdirmişdi- yəhudi bolşevikləri idarəetmə rıçaqlarından ayırıb əsl dövlətçiliyi bərpa etmişdi. Hitler SSRİ-yə hücum edəndə Sovet hökuməti artıq yəhudi kosmopolit elementlərdən tam təmizlənmişdi, milli dövlətçilik xarakteri daşıyırdı. Stalin Trotskinin ortaya atdığı qondarma “dünya inqilabı” layihəsini zibil yeşiyinə tullayıb ölkədə minlərlə məktəb, texnikum, institut tikmiş, milyonlarla səmərəli mütəxəssis yetişdirmişdi. Stalinin hesabına ölkə xarabalıqdan çıxıb industriya xəttinə qədəm qoymuşdu. Stalin Rusiya İmperiyasının xarabalıqları üzərində əsl fəhlə-kəndli dövləti qurmuşdu. Stalin acgöz iudey idarəçilərini küncə sıxışdırıb məzlumlara normal yaşayış yaratmışdı. Əlbəttə ki bu Qərb və onun mason xadimləri üçün yolverilməz idi və məhz bu səbəbə görə dünya imperializmi Almaniyada Hitleri hakimiyyətə gətirib SSRİ-nin üzərinə yönəltdi. İudey hakimliyini rədd etmiş dövləti cəzalandırmaq üçün 90 milyonluq alman xalqı qurban verildi.
Hitler qələbə çalsaydı, SSRİ-nin rəhbəri Trotski olacaqdı. Trotskinin bu posta namizədliyi barədə almanlar hələ 1930-cu illərin axırlarından fikirləşirdilər. Bu barədə Trotskinin nəvəsi Esteban Volkov 1989-cu ildə müsahibə verərkən bildirmişdir. O demişdir ki, SSRİ almanlar tərəfindən tutulacağı təqdirdə Trotskinin ölkə rəhbəri təyin edilməsi ideyası Almaniyanın ABŞ, İngiltərə və Fransa ilə birgə istəyi idi.
Məhz Trotski hakimiyyətdən gedəndən sonra beynəlxalq imperializm SSRİ-nin üstünə yeridi. Hitler pafoslu çıxışlar edərək kütlənin qəlbinə girirdi. Onun yəhudi sələminə və yəhudi maliyyəsinin hegemonluğuna qarşı fikirləri xalqın xoşuna gəlirdi. O bildirirdi ki, Rusiya 1917-ci ildən yəhudilərin əlinə keçib və o Rusiyanı yəhudi işğalından azad edəcək. Amma Hitler ardını demirdi və əsas məsələlər barədə susurdu. Hitler Stalinin yəhudi bolşeviklərini qırıb hakimiyyəti yenidən ruslara qaytarması məsələsinin üstündən sükutla keçirdi. Sirr bundaydı ki, Hitler Rusiyada hakimiyyəti rusların əlindən alıb yenidən yəhudilərin əlinə vermək niyyətindəydi və onu maliyyələşdirib meydana çıxaranların da məqsədi elə bu idi.
Sionist şəbəkənin üzvü, Sovet hökumətinin Almaniyadakı səfiri Nikolay Krestinski hələ 1920-ci illərdən alman ordu komandanı general Qans fon Sekt ilə əlaqə yaratmışdı. O Trotskinin tapşırığı ilə alman kəşfiyyatından Stalin blokuna qarşı mübarizə aparmaq üçün maliyyə istədi. Razılaşma belə oldu ki, Sekt onlara qızılla 250 min alman markası verəcək, əvəzində isə Trotski dövlətin hərbi xarakterli gizli məlumatlarını Almaniyaya ötürəcək. Bundan başqa, Trotski Sovet İttifaqına göndərilən alman kəşfiyyatçılarına viza verilməsi işində də köməklik göstərirdi. Trotskinin amerikan bankirləri ilə əlaqələri də genişlənmişdi. O keçmiş ağaları ilə əlaqələrini xarici ticarət naziri təyin edilmiş keçmiş terrorçu Lev Krasin vasitəsilə davam etdirirdi.
Xaricdə olarkən Trotski hakimiyyətdəki agentlərinə məktublar yazaraq aşağıdakı təlimatları verirdi: Stalin və tərəfdarlarının devrilməsi üçün bütün mümkün vasitələrdən istifadə etmək (yəni ölkə rəhbərliyinə qarşı terrora əl atmaq); bütün antistalinist qüvvələri birləşdirmək (xarici kəşfiyyat orqanları və SSRİ-yə düşmən olan dövlətlərlə əməkdaşlıq nəzərdə tutulurdu); Sovet hökuməti və partiyanın həyata keçirdiyi bütün tədbirlərə, xüsusən iqtisadiyyat sahəsində maneçilik törətmək (bu isə diversiya və ziyankarlığa çağırış idi). Amerikan jurnalistləri Maykl Seyers və Albert Kan “Sovet Rusiyasına qarşı gizli müharibə” kitabında göstərirlər ki, 1934-cü ildə trotskist təxribatçı qruplar bütün SSRİ ərazisində fəaliyyət göstərirdilər. Onlar Ukrayna, Belorusiya, Gürcüstan, Ermənistan, Özbəkistan, Azərbaycan və Uzaq Şərqin Primosk vilayətində daha aktiv idilər. Əsas diqqətlərini millətçilərlə işləməyə və antisovet əhval-ruhiyyəsini gücləndirməyə yönəltmişdilər. Bir çox yerlərdə onların işini alman kəşfiyyatı koordinasiya edirdi. Hakimiyyətin yüksək pillələrində oturan trotskistlərin qarşısında Sovet hökumətinin Stalin, Voroşilov, Molotov, Kirov, Kaqanoviç, Jdanov, Menjinski, Qorki, Kuybışev kimi vacib simalarını öldürmək tapşırığı qoyulmuşdu. Trotski dəfələrlə bildirmişdi ki, əsas məsələ Stalini öldürməkdir. Həmin dövrdə trotskist şəbəkəyə Gestaponun rəisi Henrix Himmlerin SSRİ-yə göndərdiyi alman agenti mühəndis Frans Vays nəzarət edir və istiqamət verirdi. Vays hakimiyyətdəki trotskistlər vasitəsilə informasiya toplayır və sui-qəsdlər həyata keçirməyi planlaşdırırdı. Trotski alman kəşfiyyatı ilə ilk əvvəl Alfred Rozenberq, sonra isə Hitlerin köməkçisi Rudolf Qess vasitəsilə əlaqə saxlayırdı. O SSRİ-də xarici işlər nazirinin müavini işləyən agenti Krestinskiyə belə demişdi: “Hitlerə təkcə şpion informasiyası yox, koloniyalar lazımdır... Bizə isə təkcə 250 min qızıl marka yox, alman silahlı qüvvələri lazımdır ki, onların köməyi ilə hakimiyyətə gələ bilək”.
Karl Radekə göndərdiyi məktubda Trotski bildirirdi ki, o SSRİ ilə düşmən olan dövlətlərin rəhbərliyi ilə əlaqələr qurub, almanların müharibəni udacağı təqdirdə hakimiyyətə öz blokunu gətirəcək, bir sıra əraziləri və iqtisadi sahələri almanlara güzəştə gedəcəkdir. Bu gün artıq sirr deyil ki, Hitleri hakimiyyətə ABŞ-ın yəhudi bankirləri gətirmişlər; məqsəd SSRİ-yə hücum edib Stalini devirmək və yerinə Beynəlxalq Yəhudi Maliyyəsinin köhnə adamı Trotskini otuzdurmaq idi. Trotski və SSRİ-nin xarici işlər naziri Maksim Litvinov (əsl yəhudi adı Meer-Qenox Moiseyeviç Vallax) ABŞ vətəndaşı idilər. Hitler bu avantürada Sovet hakimiyyətindəki trotskistlərin gizli dəstəyinə arxayın idi. Təsadüfi deyil ki, Hitler Trotskidən fəxrlə danışırdı. Trotskinin “Mənim həyatım” kitabı çıxanda onun ilk oxucularından biri Hitler olmuşdu. Hitlerin bioqrafı Konrad Qeyden xatırlayır ki, Hitler 1930-cu ildə Trotskinin kitabını əlində yellədərək dostlarına belə demişdi: “Möhtəşəmdir. Bu kitab mənə çox şey öyrətdi, sizə də öyrədə bilər”. Trotskist blokun gizli üzvlərindən olan, bir müddət SSRİ-də kəşfiyyatın rəhbəri işləmiş Qenrix Yaqoda da Hitlerin pərəstişkarı idi. Hitlerin “Mayn kampf”ını oxuduqdan sonra o katibi Pavel Bulanova demişdi: “Bu doğrudan da layiqli kitabdır”. Stalinin yaxın silahdaşı Kirovun öldürülməsi Yaqodanın əli ilə trotskist blokun həyata keçirdiyi çoxsaylı sui-qəsdlərdən biridir. Yaqoda müharibənin başlanğıcında silahlı dövlət çevrilişi etməyi planlaşdırmışdı. O katibi Bulanova bu barədə belə demişdi: “Çevriliş üçün silahlı çıxışlar, provokasiyalar, hətta zəhərləmələrə kimi bütün vasitələr işə salınacaq. Bəzi anlarda yavaş və ehtiyatla, bəzi anlarda isə cəld və qəfildən hərəkət etmək lazımdır”.
1930-cu illərdən trotskist blok alman və yapon agentləri ilə əlaqəli şəkildə ölkədə sistematik sui-qəsd və sabotaj kampaniyasına başladı. İlk növbədə sənaye və kənd təsərrüfatı sahəsində pozuculuq və ziyanvericilik işləri aparıldı. Məqsəd gözlənilən hücum ərəfəsində ölkənin müdafiə qabiliyyətini zəiflətmək idi. Trotskist blokun Moskvadakı gizli yığıncağında SSRİ ağır sənaye naziri müavini işləyən trotskist Qriqori Pyatakov deyirdi: “Enerjili və təkidli hərəkət etmək, heç bir sədd qarşısında dayanmamaq gərəkdir. Bütün vasitələr işə salınmalıdır- trotskist mərkəzin dəstəklədiyi Trotski direktivi belədir”. 1935-ci ilin axırında Trotski Moskvaya Karl Radekə göndərdiyi məktubda göstərirdi ki, “trotskistlər alman və yapon ali komandanlığının göstərişi ilə hərbi sənəye sahəsində diversiya aktları həyata keçirməlidirlər”.
Trotski onu hakimiyyətə gətirmək şərti müqabilində alman faşistləri ilə razılaşma imzalamışdı. Razılaşmada deyilirdi: Almaniya hökuməti ilə əməkdaşlığın labüdlüyünə qarantiya vermək; Ərazi güzəştlərinə razılaşmaq; Alman sahibkarlarını SSRİ-nin xammal müəssisələrinin istismarına buraxmaq; SSRİ-də alman özəl müəssisələrinin fəaliyyəti üçün əlverişli şərait yaratmaq; Müharibə dövründə alman genştabının göstərişi ilə hərbi müəssisələrdə və cəbhədə diversiya əməliyyatları aparmaq. Pyatakov ilə söhbətlərin birində Trotski öz doktrinasını belə açıqlamışdı: “Əgər biz fürsəti əldan qaçırsaq, ikili təhlükə yaranacaq: bir tərəfdən trotskizmin ölkədə tam likvidasiyası təhlükəsi, digər tərəfdən isə Stalin dövlətçiliyinin hələ onillər boyu özünün bir sıra iqtisadi uğurlarına rəğmən, xüsusən də Sovet sosialist dövlətçiliyi ənənələri əsasında yetişmiş yeni gənc kadrlar hesabına davam etməsi təhlükəsi. Bizim vəzifəmiz bu dövlətçiliyə qarşı durmaqdır... Biz Stalin dövlətçiliyinə xidmətə getməliyik, amma ona görə yox ki quruculuq işlərinə kömək olaq, ona görə ki həmin dövlətçiliyin qəbirqazanları olaq. Bax budur bizim vəzifəmiz!”
Hələ 1920-ci illərdən Trotskinin yəhudi komandası müxtəlif üsullarla dəyərli rus oğullarını- tanınmış dövlət xadimlərini, yazıçılarını və mədəniyyət işçilərini likvidasiya edib sıradan çıxarmaqla məşğul idi. Trotskinin dəstəsindən olan həkim Uşer-Leyb Levin Fövqəladə Komissiyanın (ÇK) sədri Feliks Dzerjinskini və yazıçı Maksim Qorkini səhv müalicə edərək öldürdü. Müdafiə naziri Mixail Frunzeni də Trotskinin həkimləri cərahiyyə əməliyyatı zamanı öldürdülər. Trotskinin adamı Meyer Zayder tanınmış Sovet hərbi sərkərdəsi Qriqori Kotovskini güllələdi. Trotskistlərlə kəskin mübarizə aparan Leninqradın rəhbəri Serqey Kirov da iş yerində Nikolay adlı şübhəli biri tərəfindən güllələndi.
B.Q.Solovyev və V.V.Suxodeyev “Sərkərdə Stalin” kitabında yazırlar: “Stalin repressiya həyata keçirmirdi- o xalq düşmənlərini və satqınları məhv edirdi”. Məsələn, elə götürək Tuxaçevskinin məhkəmə prosesini. Trotskinin sağ əli Tuxaçevski özünü açıq-aşkar “Rusiyanın işğalçısı” adlandırırdı. 1930-cu illərdə onun alman hərbi elitasıyla əlaqələri ifşa edilmişdi və faktlarla sübuta yetirilmişdi. İngilis tədqiqatçısı Bill Blande yazır ki, əgər Tuxaçevski vaxtında həbs olunmasaydı, elə birinci zərbədəcə faşistlər Moskvanı ələ keçirəcəkdilər. Molotovun şər fiquru adlandırdığı Tuxaçevski xaricdən Trotskinin tapşırığı ilə Stalini devirmək üçün konkret plan hazırlamışdı. Trotski-Tuxaçevski-Hitler planına görə SSRİ-nin bir hissəsi şüurlu şəkildə Almaniyaya təslim edilməli, Stalin devrilməli, qalan coğrafiyada isə Almaniyayla təslimçi sülh müqaviləsi imzalamış revizionistlərin rejimi başda Trotski olmaqla bərqərar edilməliydi. Amma 1930-cu illər repressiyası düşmənlərin planını pozdu.
Bu gün bir çoxları Tuxaçevskinin Oktyabr İnqilabı zamanı oynamış olduğu rolu şişirdərək belə bir yanlış görüntü yaratmağa çalışırlar ki, guya repressiya ən əqidəli “Lenin qvardiyası” deyilən kommunist nəslini məhv etmişdir. Amma istintaq materialları sübut etdi ki, 20-ci illərdə inqilab üçün çalışmış bu sima 30-cu illərdə Trotskinin fitvasıyla SSRİ-nin üçdə birini alman faşistlərinə güzəştə getməyə hazırlaşırdı. Bill Blande yazır ki, Tuxaçevskinin alman faşistlərini tərifləyən, onların yenilməzliyini mədh edən tostları Fransa qəzetlərində belə dərc olunurdu.
Stalin SSRİ-dəki sionist qrupun alman kəşfiyyatı ilə əlaqədə olduğunu gözəl bilirdi. Təsadüfi deyil ki, Stalin 2 iyun 1937-ci ildə Hərbi Şuranın iclasında Mixail Tuxaçevski, İona Yakir, İeronim Uboreviç, Avqust Kork, Robert Eydeman, Boris Feldman, Vitaliy Primakov, Vitovt Putna kimi trotskist hərbi məmurları nəzərdə tutaraq deyirdi ki, onlar alman kəşfiyyatının marionetka və kuklalarıdır: “Reyxsver istəyir ki, bizdə fitnə-fəsad yaransın və bu cənablar həmin fitnə-fəsadı həyata keçirirlər. Bu cənablar Reyxsverin istəyinə uyğun olaraq ona hərbi sirlər ötürməklə məşğuldurlar. Reyxsver istəyir ki, mövcud iqtidar yıxılsın, bunlar həmin işi yerinə yetirməyə girişdilər, amma alınmadı. Reyxsver istəyir ki, müharibə başlayacağı təqdirdə hər şey onlarçün hazırlansın, ordumuz dağıdıcılıqla məşğul olsun, müdafiə qabiliyyətimiz zəifləsin. Bu cənablar Reyxsverin istəklərini yerinə yetirirdilər”. Sadalanan hərbi məmurları Stalinin tapşırığı ilə Ali Məhkəmə ölümə məhkum etdi. Həmin hadisələrin şahidi olan publisist Vladimir Burtsov yazır ki, xalq trotskist hərbi məmurların güllələnməsini böyük sevinclə qarşıladı, çünki onlar vaxtilə rus xalqının qanını içmişdilər: “Hamı sevinirdi ki, nəhayət bu cəlladlar cəzalarına çatdılar. Zinovyev, Buxarın, Pyatakov kimi bolşeviklər 1917-ci ildən sonra xalqın başına olmazın müsibətlər açmışdılar”.
Fələstinli ictimai-siyasi xadim Şaaban Hafez Şaaban “Ölkələri sion müdriklərindən kim qurtaracaq?” əsərində yazır: “Trotski ilə konfliktdən sonra Stalin sionistlərin ideologiya və oyunlarının necə təhlükəli olduğunu başa düşərək partiya və hökuməti onlardan təmizlədi.Təəssüf ki, İkinci Dünya Müharibəsinin başlanması Stalinə bu mübarizəni davam etdirməyə imkan vermədi. Müharibə zamanı və sonra Stalin hər an ordunun problemləri, iqtisadiyyat, dağıntıların likvidasiyası ilə məşğul oldu. İsrailin tanınmasına da görünür ona görə razılıq verdi ki, Rusiyadakı yəhudilər çıxıb getsin”.
STALİN-TROTSKİ QARŞIDURMASI
Rotşild, Şiff, Varburq kimi beynəlxalq yəhudi bankirlərindən maliyyə dəstəyi alan Trotski Leninin ardınca Rusiya dövlətinin lideri olmağa hazırlaşırdı. Professor Vasili Drojjin yazır: “Lev Trotski (Bronşteyn) sionist dairələrin Rusiyadakı birbaşa rezidenti idi. O proletariat diktaturasının rəhbəri olmağa məzlum zəhmətkeşlərin taleyini yüngülləşdirmək üçün yox, dünya sionist dairələrinin göstərişlərini realizasiya etməyə maksimum imkanlar qazanmaq üçün can atırdı”. Öz məsləkdaşları ilə söhbətində Trotski rus xalqına olan düşmənçiliyini gizlətmirdi. O deyirdi: “Biz Rusiyanı ağ zəncilərin məskunlaşdığı səhraya çevirəcəyik. Biz onlara elə bir tiraniya verəcəyik ki, Şərqin ən dəhşətli despotlarının da yuxusuna girməyib. Fərq yalnız ondadır ki, bu tiraniya sağdan yox, soldan olacaq, ağ yox, qırmızı olacaq. Sözün hərfi mənasında qırmızı, çünki biz qanı sel kimi axıdacayıq və bu qan qarşısında kapitalist müharibələrinin bütün insan itkləri diksinib qorxuya düşəcək. Okeanın o üzündə ən böyük bankirlər bizimlə sıx əlaqədə işləyəcəklər. Əgər biz inqilabı udsaq və Rusiyanı darmadağın etsək, onun hüznlü xarabalıqlarında sionizmin hakimiyyətini möhkəmlədəcəyik. Terror və qanlı təmizləmə yolu ilə biz rus intelligensiyasını tam dəlilik, heyvanilik dərəcəsinə çatdıracayıq. Görün bizim dəri gödəkçəli cavanlarımız- Odessa, Orşa, Qomel və Vinnitsadan olan saat ustalarının oğulları Rusa necə nifrət edirlər! Görün onlar Rus intellegensiyasını- zabitləri, mühəndisləri, müəllimləri, akademikləri, yazıçıları necə ləzzətlə məhv edirlər!”
Marksizm ideologiyası əslində qoy xalqları “əhilləşdirərək” “Allahın seçilmiş xalqı” saydıqları yəhudilərin idarəçiliyinə vermək üçün ortaya atılmışdır. Yəhudi ravvinlər soyundan olan Karl Marks (əsl adı Mozes Mordexay Levi) özü mason və satanist idi. Marksı və Engelsi yetişdirmiş Moisey Qess yəhudi millətçisi idi və “sosialist sionizminin atası” sayılırdı. Moisey Qess ilk İnternasionalın yaradıcılarından biridir. O Marksı fəlsəfə və dinə məhvedici zərbə endirmiş biri kimi xarakterzə edir. Marks dinin Yer üzündən yox olmasını istəyirdi. Masonlar sosializmi şeytani idealı həyata keçirmək yolunda intelligensiya və proletariat üçün şirnikləndirici tələ kimi ortaya atmışdılar. Marksın Rusiyadakı ardıcılı Mixail Bakunin də satanist idi. O yazırdı: “Ən aşağı ehtirasların baş qaldırması üçün biz insanlarda şeytanı oyandırmalıyıq- inqilabı yalnız bu yolla etmək olar”.
Beynəlxalq Maliyyə Mafiyası marksizmə geniş yol açdı, realizasiya üçün uğurlu şərait yaratdı. Rusiya qurban kimi seçildi- bütün dünyada psevdokommunist cəmiyyətinin bərqərar olması mexanizminin burdan işə salınması məqbul görüldü. Məqsəd permanent inqilablar yolu ilə ölkələrdə əsrlər boyu oturuşmuş dövlətçilik institutlarını məhv etmək, yeninə Sion qanı daşıyanların hakimiyyətini, Qlobal Prediktorun marionetkalarını gətirmək idi. Rusiyada başlanan xaos təkcə burda bitməməliydi, bütün dünyaya yayılmalıydı. Lakin Stalin qoy xalqlara qarşı hazırlanmış həmin məkrli planı alt-üst etdi.
Rusiyada hakimiyyəti ələ keçirmiş yəhudi bolşeviklərin okeanın o üzündən idarə olunan fəaliyyətlərinə Stalinin ortaya çıxması mane oldu. Rusiya Baş Kəşfiyyat İdarəsinin gizli işçisi olan Stalin 1924-cü ildən sionist bolşeviklərin içinə girdi və 1934-1937-ci illərdə böyük çətinliklə hakimiyyətə ələ keçirə bildi. O tədricən hakimiyyətdə möhkəmlənərək leninçi-trotskist qruplaşmanı qırıb çatdı, ölkənin idarəetmə rıçaqlarını yenidən milli qüvvələrin əlinə qaytardı. 1922-1938-ci illər arasında Stalin həyatını riskə ataraq, böyük əziyyətlər hesabına hakimiyyət koridorlarını yadelli elementlərdən təmizləməyə nail oldu.
Tədqiqatçı Vladimir Uspenski yazır: “Oktyabr İnqilabından sonra Stalin Milliyyətçilik Üzrə Xalq Komissarı işləmişdi, odur ki qəribə anomaliyaya başqalarından daha yaxşı bələd idi. Yəhudilərin cəmi 2-3 faiz yaşadığı bir ölkədə onlar partiyanın, dövlətin, cəza orqanlarının bütün rəhbər postlarını tutmuşdular. Onlar yerlərdə “Bizə bərabər hüquqlar verin, qalan şeyləri biz özümüz götürəcəyik” lozunqunu həyata keçirirdilər. Və mane olanları kənara tullaya-tullaya götürürdülər də. Sverdlov və Trotski kazaklığın məhv edilməsinə başladılar, Stalin, Voroşilov, Budyonnı onların niyyətlərini alt-üst etdilər, hətta 1930-cu illərin ortalarında Don və Kuban süvariliyini özünün xüsusi ənənəvi formasında bərpa etdilər. Təkcə Petroqradda Trotskinin xeyir-duasi ilə Zinovyevin rəhbərliyi altında məhkəməsiz və istintaqsız rus intelligensiyasının 10 minə yaxın ən seçmə nümayəndəsi öldürülmüşdür. Bu nəhəng tragik siyahıda bircə dənə də olsun yəhudi familiyası yoxdur. Amma öldürülənlərin boşalmış evlərini və vəzifələrini məlum zümrədən olan şəxslər tutdular. Həmin dövrdə Stalin qırğını dayandırmaq üçün kifayət qədər səlahiyyətlərə malik deyildi”.
Trotski və ətrafındakı sionistlər Rusiyada hakimiyyəti ələ keçirən kimi rus və digər xalqlara qarşı qanlı terrora start vermişdilər. Məşhur QULAQ düşərgələri məhz onlar tərəfindən yaradılmışdı. 15 aprel 1919-cu ildə “Məcburi işlər düşərgələri barədə” dekret verilmişdi ki, həmin dekretlə Sovet konslagerlərinin və QULAQ-ın təməli qoyulmuşdu. Tarixçi Andrey Dikiy “Yəhudilər Rusiyada və SSRİ-də” kitabında göstərir ki, NKVD idarələri və həbs düşərgələri rəhbərlərinin çoxu yəhudilər idi. Hərbi publisist Vladimir Qalayko yazır: “Həbslərlə, işgəncələrlə, cinayət işlərinin fabrikasiyası ilə məşğul olan NKVD əməkdaşlarının böyük əksəriyyəti yəhudilər idi”.
Təkcə 1939-cu ildə Stalin trotskistlərin həbs etdirdiyi 327,4 min adamı düşərgələrdən azad etdi. Stalin Rusiyada 20 il davam edən yəhudi hegemoniyasına son qoydu. Artıq müharibənin sonunda yəhudilər ölkə siyasətinə təsirlərini tam itirdilər. Yəhudilərin “xoşbəxt epoxası” sona çatdı. Stalinin nəvəsi polkovnik Yevgeniy Cuqaşvili 1991-ci ildə verdiyi müsahibədə deyir: “Əgər faşizm üzərində qələbənin 40 illiyi münasibətilə buraxılmış “Böyük Vətən Müharibəsi 1941-1945” Ensiklopediyasını açsanız və çiyinlərinə müharibənin bütün çətinlikləri düşən narkomların familiyalarını oxusanız, heyrətə gələcəksiniz: 47 narkomun əksəriyyəti ruslar, beloruslar və ukrainlərdir. Yəni 1934-1935-ci ilin yəhudi narkomlarını 1938-1940-cı illərdə slavyanlarla əvəz etmişdilər. Sadəcə olaraq Stalin dövründə qeyri-kompetent yəhudilər öz postlarından getməyə məcbur qalmışdılar, Trotski tərəfdarı olanlar və fitnə-fəsad yaradanlar isə həbs, ya da məhv edilmişdilər”.
Raketçi-mühəndis və publisist German Nazarov yazır: “Stalin nələr etdi? Nəyə görə indiki demokratların onu görməyə gözü yoxdur? Stalin onların babaları trotskistlərin əlindən hakimiyyəti aldı. Stalin qurulan sosializmi sionistyönlü partaparatdan təmizlədi. Xeyr, bu demokratların iddia etdiyi kimi “kazarma sosializmi” deyildi, rus xalqına söykənən xalq sosializmi idi. Sovet İttifaqı xalqları Böyük Vətən Müharibəsində məhz bu sosializmi müdafiə edirdilər. 20-ci əsrin görkəmli dövlət xadimi Stalinə hər tərəfdən ləkə vururlar, onu çoxlu yarlıklar yapışdırırlar, hansı ki bu işdə bizim demokratlar ustadırlar- sionistlərin imzası anicə görünür... Stalinin xidmətlərini qısaca belə sadalamaq olar. Trotskistlər Rusiya ərazisində konslagerlər şəbəkəsi yaratdılar və rus xalqına qarşı kütləvi repressiyaya başladılar. Stalin repressiyaları dayandırdı və bu konslagerlərə onları yaradanların özlərini doldurdu. Konslager rəislərinin hamısını güllələdi. Trotskistlər köhnə ordunun zabitliyini məhv etmişdilər, hətta zabit rütbəsi poqonlarını da yığışdırmışdılar. Stalin köhnə ordu kadrlarını konslagerlərdən çıxardı, yeni fəhlə-kəndli ordusunun yaradılması işinə cəlb etdi, çoxlarına Sovet Ordusu generalı rütbəsi verdi, poqonların daşınmasını qaytardı. Stalin qvardiyanı bərpa etdi. Trotskistlər dövlətin dayağı kimi kazaklığı məhv etmişdilər. Stalin kazaklığı bərpa etdi. Müharibə vaxtı cəbhələrdə 17 kazak kavaleriya korpusu fəaliyyət göstərirdi, onların çoxu qvardiya adına layiq görüldülər. Stalinin görkəmli xidmətləri sırasına SSRİ adı ilə Rusiya dövlətinin yenidən qurulmasını aid etmək olar. Trotskistlər Rusiya İmperiyasını dağıtmışdılar. Finlandiya, Polşa, Pribaltika, Ukrayna, Belorusiya və Zaqafqaziya ayrılmışdılar. Qalan əraziləri də milli mənsubiyyətə görə avtonomiyalara parçalamağa başlamışdılar. Vəziyyəti qiymətləndirən Stalin 1922-ci ilin dekabrında Sovetlərin 10-cu Ümumrusiya Qurultayını topladı. Qurultay Rusiyanın ayrılmış ərazilərinin vahid ittifaq dövlətinə birləşdirilməsini münasib bildi. Beləcə Rusiya İmperiyası SSRİ adı altında tam olmasa da bərpa edildi. 1939-1940-cı illərdə Stalin Rusiyaya Qərbi Ukraynanı, Qərbi Belorusiyanı, Bessarabiyanı, Pribaltikanı, 1945-ci ildə isə 1905-ci il rus-yapon müharibəsi nəticəsində itirilmiş Cənubi Saxalini və Kuril adalarını birləşdirdi. Sionistlər partiya və dövlət rəhbərliyini yenidən ələ keçirəndə SSRİ-ni likvidasiya etdilər və Rusiya Federasiyası adlanan qalan ərazilərin də likvidasiyasına başladılar. Sionistlərin SSRİ-nin parçalanması ilə bağlı o vaxtkı planına Stalin mane olmuşdu. Odur ki yeni trotskist-demokratların planları dayandırılmalıdır, bütün Rusiya patriotlarının bayraqlarında isə Stalinin adı parlamalıdır”.
Fəlsəfə elmləri doktoru Eduard Volodin yazır: “Stalin bütün Lenin qvardiyasını- Rusiyaya Amerikadan plomblu vaqonlarda və Trotski ilə birgə gəmidə gələnlərdən başlayaraq inqilabın öndə gedənlərindən tutmuş Tuxaçevski başda olmaqla “vətəndaş müharibəsi qəhrəmanlarına” kimi hamısını qırdı. O Tuxaçevski ki, Tambov Kəndli Üsyanının yatırılması zamanı göstərdiyi alçaq qəddarlıq ağla sığmır, amma öz itinə “İsusik” (Allah günahımdan keçsin) adı qoymasını xatırlasaq, sakral məna daşıyır. Stalin hətta Meksikada Trotskini də tapıb öldürdü, o “rəhbəri” ki ömrünün axırına kimi Rusiyanı dünya inqilabı naminə odun-alovun içinə ata bilmədiyinə görə peşmançılıq hissi keçirirdi. Deyin, Stalindən başqa kim ölkəni bu bəladan, Rusiyaya doluşaraq ali təbəqəmizi məhv edən, müqəddəs məbədlərimizi dağıdan bu şeytanlardan qurtara bilərdi?.. Stalin planlı və məqsədyönlü şəkildə yəhudi çevrilişinin əsas “rəhbərlərini”, mühəndislərini, ustalarını və arxitektorlarını məhv etdi. Bu işdə xalq onu tam həmrəyliklə dəstəklədi. Stalin Allahın qamçısına çevrildi, şeytan ordusunu, ölkəni xaraba qoyan, xalqın qanını içən yırtıcıları cəzalandırdı. Stalinin şəxsi şücaəti və tarixi əhəmiyyəti də bundadır”.
Oleq Platonov “Gizli Rusiya tarixi” kitabında yazır: “Ümumiyyətlə, Lenin qvardiyasının məhvi qanunauyğun və tarixi cəhətdən qaçılmaz idi. Onun masştabı və metodları çox hissəsini yəhudilər təşkil edən partiya və Sovet aparatının tərkibi və miqdarı ilə ölçülürdü... Köhnə bolşeviklərin rus xalqı qarşısında günahı o qədər böyük idi ki, bunu sübut etməyə ehtiyac yox idi. Rus insanlarının çoxu bu prosesləri adi hal kimi, ədalətli qisas kimi qarşıladılar. Yəhudi bolşeviklərin rusların məhvi üçün tikdikləri həbs düşərgələri qapılarını onların özü üçün geniş açdı”.
Həmin dövrdə SSRİ liderlərindən təkcə İosif Stalin masonlara qarşı barşmaz mübarizə aparır, onları ifşa etdirib həbsə atdırırdı. Tanınmış şair və tənqiqçi Valeri Xatyuşin yazır: “Əvvəl-axır hamı bilməlidir ki, əgər Stalin olmasaydı, 1924-cü ildə hakimiyyətə Trotski gələcəkdi və onda biz bu mövzu üzərində nəinki diskussiya edə biləcəkdik, heç Yer üzündə olmayacaqdıq da. Nə biz olacaqdıq, nə də Rusiya. Hitlerin ölkəmizin və xalqımızın başına gətirdiyi müsibətləri Trotski hələ ondan çox-çox qabaq gətirmək istəyirdi. Trotski Rusiyanı elə bir hərbi-feodal dövlətə çevirmək istəyirdi ki, onun vasitəsilə dünya inqilabı etsin, bu inqilabın başında durmaqla həm də dünya hakimiyyətinin rəhbəri olsun. Yəni o praktikada mason ideyasını- dünya hakimliyini leqalizasiya etməyi arzulayırdı. Trotskinin yolunda əsas mane Stalin oldu. Stalin bəşəriyyətə qarşı mason-sionist sui-qəsdini görür və anlayırdı”.
Bu gün Trotski və cəlladlarının törətdiyi bütün cinayətləri Stalinin və Sovet hökumətinin ayağına yazırlar. Trotskist yəhudilərin etdiyi günahları Stalinin üstünə atırlar. Fakt isə ondan ibarətdir ki, Trotski aradan aparılandan sonra Sovet dövlətçiliyi satanist mahiyyətdən qurtularaq xalqçı mahiyyətə qədəm qoydu. Stalinin trostkizm üzərində qələbəsi nəticəsində kommunizm SSRİ-də özünün xazar kosmopolitik mahiyyətini itirdi, xalqçı və vətənpərvər mahiyyətə kökləndi.
Başa düşmək lazımdır ki, kommunizm məhz Trotskinin tədqim etdiyi şəkildə yabançıdır, zərərlidir və məhvə aparır, Stalinin ərsəyə gətirdiyi sovetizm isə öz mahiyyətincə xalqçıdır, vacibdir və xeyirlidir. Qərb bu iki tendensiyanı qarışdıraraq özünün nəhəng təbliğat maşınını işə salmaqla sovetizmə qarşı ikrah və nifrət yaratmaq istəyir. Bu məqsədlə insanların şüuruna güclü psixoloji və siyasi təsir göstərirlər. Dünya ağalığı sevdasında olan sionistlər insanlığa sovetizmin ziyanlı olduğunu yeritmək istəyirlər. Şanlı keçmişimizi diskreditasiya etməyə və vətəndaşları özlərinə lazım olan istiqamətdə yönləndirməyə çalışırlar.
STALİN SİONİSTLƏRİN RUSİYANI ÇAPIB TALAMASINA SON QOYDU
İnqilab baş verdiyi dövrdə Rusiya dünyanın ən güclü dövləti idi. 1890-cı ildən 1900-cü ilə kimi Rusiyanın iqtisadi potensialı 2 dəfə, 1890-cı ildən 1913-cü ilə kimi isə 4 dəfə artmışdı. Bolşevik çevrilişindən sonra isə Rusiyanın xammal resursları beynəlxalq yəhudi oliqarxatının nəzarəti altına düşdü. Tədqiqatçı alim Anatoli Kuzmiç göstərir ki, bu planın detalları hələ 1884-cü ildə keçrilimiş “Berlin Konferensiyası Aktı”nda cızılmışdır. Həmin konferensiyaya yığışmış dünyanın aparıcı kapitalist ölkələri “effektiv işğal” prinsipi ortalığı qoymuşdular- Rusiyanın yəhudi bolşeviklər tərəfindən ələ keçirilib beynəlxalq yəhudi oliqarxatının sərəncamına verilməsi də həmin planın tərkib hissəsi olmuşdur. Kuzmiç bildirir ki, Rusiya xammalı və resursları Qərbin iudey idarəçiləri tərəfindən onlara məxsus sərvət kimi görülür və daim bu istiqamətdə planlı iş aparılırdı. 1918-ci ildə maliyyəçi Tompson İngiltərə baş naziri Loyd Corca məktubunda bolşeviklərə dəstək verməyə çağıraraq Rusiyanı “tarixdə misli-bərabəri olmayan hərbi trofey” adlandırırdı.
1919-cu ildə ABŞ-da çıxan “Nyu-York gerald tribun” qəzeti yazırdı: “Rusiyada baş verən bolşevik inqilabı əslində möhtəşəm maliyyə əməliyyatıdır- məqsəd nəhəng pul vəsaitlərini rusların əlindən çıxarıb Avropa və Amerika banklarının nəzarətinə salmaqdır”.
Hakimiyyəti ələ keçirmiş yəhudi bolşeviklər tez-tələsik Rusiya İmperiyasının qızıl ehtiyatını Amerikaya daşımağa başladılar. İlk əvvəl Rusiyadan ABŞ-a 3 gəmi yola salındı: “Qautod” gəmisinə 216 yeşik, “Karl Layn” gəmisinə 216 yeşik, “Ruxeleva” gəmisinə 108 yeşik qızıl yüklənmişdi. Hər yeşikdə 3 pud- 48 kiloqram qızıl vardı ki, hər pud- 60 min qızıl rubl dəyərində ölçülürdü. Bu üç gəminin ardınca daha bir qızılla dolu “Vilinq Mould” gəmisi göndərildi. 1920-ci illərdə trotskistlər ingilis emissarların “köməyi” ilə “müstəqilliyini” elan etmiş Estoniya ərazisindən keçirməklə 700 milyon qızıl rubl dəyərində 500 ton qızılı Avropaya və Amerikaya göndərməyə müvəffəq oldular. Qızılın bir hissəsi Skandinaviyaya aparılmış, İsveç Sikkə Evində əridilərək üstünə İsveç möhürü vurulmuşdu. İçveç Sikkə Evi 1 yanvar 1921-ci ildən 22 aprel 1921-ci ilə kimi 24 milyon dollar dəyərində 70 ton rus qızılı əritmişdi ki, bu qızılın çox hissəsi ABŞ-a göndərilmişdi. Həmin dövrdə Stokholm banklarında 120 milyon dollar həcmində bolşevik qızılı vardı.
“Nyu-York Tayms” qəzetinin məlumatına görə, ABŞ-ın Əyar Palatasına o qədər qızıl axmışdı ki, palatanın bütün seyfləri ağzına kimi qızılla dolmuşdu və qəbulu dayandırmaq məcburiyyətində qalmışdılar. Nəticədə 1913-cü ildə 1,9 milyard dollar həcmində olan ABŞ-ın qızıl ehtiyatı 1927-ci ildə artaraq 4 milyard dollar həcminə qalxmışdı. ABŞ qəbulu dayandırdıqdan sonra bolşevikər qızılı digər ölkələrə daşımağa başladılar; məsələn, 29 aprel 1921-ci ildə bağlanmış müqavilənin birinci partiyasına uyğun olaraq Parisə 10 milyon həcmində Sovet qızılı göndərildi. “İnternasional” qəzetinin məlumatına görə, bundan əvvəl də Fransaya 50 milyon dollar həcmində 200 yeşik qızıl göndərilmişdi ki, həmin qızıl ordan İsveçrə və İngiltərəyə yola salınmışdı.
1917-ci ildə Rusiyanın 1500 ton qızılı vardı. Təkcə 1921-ci ilin 8 ayı ərzində Rusiyadan ABŞ-a 767 ton qızıl aparılmışdı. Rusiyanın qızıl ehtiyatı 1911-ci ildə 2 milyard 90 milyon rublluq idisə, 1923-cü ildə cəmi 12 milyon qızıl rubla enmişdi. Beləcə Rusiyanın bütün qızıl ehtiyatı ABŞ-a axmışdı. Kilsələrdən müsadirə edilmiş 5 milyardlıq, o cümlədən əhalinin əlindən alınmış bir neçə milyardlıq qızıl da Qərbin yəhudi banklarına çökmüşdü.
Trotski hökuməti parovoz almaq üçün xaricə nümayəndə heyəti göndərmişdi, halbuki həmin vaxt Rusiyanın özündə parovoz düzəldən 10 zavod vardı. Trotskistlər İsveçdən və İngiltərədən parovozların alınmasına görə 200 ton qızıl vermişdilər; aydındır ki bu sövdələşmə real qiymətindən qat-qat baha sənədləşdirilmişdi. Trotskinin fırıldaqçı sxemi əsasında qızıl xaricə ucuz qiymətə hesablanmış, parovozlar isə qat-qat şişirdilmiş qiymətə göstərilmişdi. Beləcə Sovet hakimiyyətinin ilk illərində yəhudi bolşeviklər büdcəni çapıb talayaraq xalqı aclığa sürükləmişdilər.
Trotskistlər hakimiyyətdə olduqları dövrdə bütün Çar qızılını xaricdəki yəhudi ağalarına göndərdilər. Uoll-Stritdən olan akulalar inqilabı maliyyələşdirmələrinin əvəzində ölkənin qızılını götürmüşdülər. Rusiyaya ingilis-amerikan qoşunları məhz bu məqsədlə daxil olmuşdular ki, qızılın Qərbə təhlükəsiz daşınmasını təmin etsinlər. Trotski xarici və fiziki şəxslərə ticarət və istehsalat icazəsi verən Baş Konsessiya Komitəsinə rəhbərlik edirdi və birbaşa xaricilərlə işləyirdi. Bu komitə bir neçə il ərzində Rusiyanın faydalı qazıntı yataqlarının hamısını Qərb şirkətlərinə ərməğan etmişdi. SSRİ-nin bütün təbii sərvətləri xarici kapitalın sərəncamına verilmişdi. Məsələn, Bakı nefti ingilislərin “Şell” kompaniyasının əlində idi. Trotskinin adamları Rusiyanın sərvətlərinin çapılması işində Rotşildun “Lena Qold” kompaniyasına da hərtərəfli dəstək verirdilər. Hələ Çarın vaxtından “Lena Qold” kompaniyası Rusiyanın Lena çayındakı qızıl yataqlarını ələ keçirmişdi, fəhlələri qul kimi işlətməklə böyük pullar qazanırdı. Məntiqlə götürəndə “proletar inqilabından” sonra “Lena Qold” ölkədən qovulmalıydı. Amma trotskistlər nəinki Rotşildin bu qaniçən kompaniyasını ölkədən qovdular, əksinə Şərqi Sibirin bütün yataq və mədənlərini ona verdilər. Xaricilərin əlində olan müəssisələrin geri qaytarılmasına Stalin industrializasiyası zamanı start verildi. Stalin hakimiyyətdə möhkəmlənəndən sonra bütün Qərb şirkətlərini ölkədən qovdu, yataq və mədənləri dövlətin sərəncamına keçirdi.
Trotskist komissarların xaricdəki işlərini aparan Armand Xammer belə deyirdi: “Qızıl qayda belədir: kimin ki qızılı var, qaydaları da o qoyur”. Armand Xammer 1898-ci ildə Nyu-Yorkda Ukraynadan gəlmiş yəhudi mühacirin ailəsində doğulmuşdu. Atası Lev Trotski ilə dost və yerli idi. Armandın tibbi təhsili vardı və Rusiyaya getməmişdən qabaq atası ilə birgə evdə gizli abortlarla məşğul olmuşdu, hətta atası abort zamanı qadın öldüyünə görə 12 il həbs cəzası almışdı. Armand Xammer ilk əvvəl Leninin Riqadan qara kürü, xəz və digər qiymətli məhsullarla doldurulmuş bir neçə gəminin Qərbə yola salınması tapşırığını yerinə yetirmək üçün Rusiyaya gəldi. 27 oktyabr 1921-ci ildə Rusiya xarici ticarət komissarlığı ilə Xammer arasında müqavilə bağlandı ki, həmin müqaviləyə əsasən o Rusiyadakı amerikan şirkətlərinin eksklüziv nümayəndəsi təyin olundu. Bundan sonra Xammer Rusiya sərvətlərinin xaricə daşınması işinə rəhbərlik etdi və ona bununçün hər cür şərait yaradıldı. Yəhudi bolşeviklər Xammerin əli ilə Rusiya İmperiyasının qızılını, incəsənət əsərlərini, muzey kolleksiyalarını, hətta taxt-tac ləl-cəvahiratını Qərbə satdılar. İşin axına düşdüyünü görən komissarlar o qədər azğınlaşdılar ki, kilsənin, burjuaziyanın, mühacirlərin əmlakının konfiskasiyası ilə yanaşı, adi rus insanlarının da qızıl və qiymətli əşyalarının əllərindən alınması barədə dekret verdilər. Xammer bolşeviklərin müsadirə etdiyi Rusiya muzeylərinin, kitabxanalarının, kilsələrinin, o cümlədən sadə vətəndaşlarının qiymətli əşyalarını daşıyıb aparmaqla məşğul oldu. Rus əsrarəngiz ikonaları, realist rəssamlarının bahalı əsərləri, adlı-sanlı zərgər şirkətlərinin məhsulları Xammerin əlindən gəlib keçdi. O Leninqrad Ermitajının tarixi əşyalarından, rəsmlərindən və heykəllərindən özünə böyük kolleksiya düzəltmişdi. Moskvada özünə tikdiyi malikanəsi əsl incəsənət muzeyini xatırladırdı ki, burda tanınmış rəssamların əsərlərindən tutmuş Kuznetsov farforuna, Çar mebel və qab-qaşığından tutmuş Faberje yumurtalarına kimi hər şey vardı. Əldə etdiyi gəlirin hesabına Xammer Rusiyada karandaş fabriki açdı. Çarın Qış Sarayındakı xalçalardan ev şapşapısı tikib Qərbdə satdı. O Rusiya barəsində belə deyirdi: “İş işliyində, amma Rusiya- mənim romansımdır”.
1930-cu illərdə Stalin hakimiyyətdə möhkəmlənərkən Xammer başının üstünü təhlükələr aldığını hiss edərək soyğunçu biznesini yarımçılıq qoyub ana vətəni ABŞ-a qaçmalı oldu. Neyl Lindon “Sandi tayms” qəzetinə müsahibəsində onu “hər alçaqlığa qadir, amma həmişə sudan quru çıxan” birisi kimi xarakterizə etmişdi. ABŞ-da Xammer yığdığı pullara spirt şirkəti açdı və ölkənin “spirt kralına” çevrildi. 1946-cı ildə alkoqol kampaniyası ona 40 milyon dollar qazanc gətirdi. Stalin öləndən və Xruşşov hakimiyyətə gələndən sonra Xammer yenidən SSRİ-yə ayaq açdı və ölkənin sevimli qonağına çevrildi. O Xruşşova qiyməti milyon dollar hesab olunan, amma real qiyməti 60 min dollar olan Fransisko Qoyyanın rəsminin saxta dublikatını bağışladı, əvəzində isə Xruşşov ona Tretyakov Qalereyasında saxlanılan Kazimir Maleviçin rəsmini bağışladı. Xammer həmin rəsmi Berlində 750 min dollara satdı. Sovet rəhbərləri Xammerə Liviyada neft biznesi qurmaqda kömək etdilər. 1985-ci ilin iyununda isə Xammer Qorbaçov ilə görüşdü. Bundan sonra o jurnalistlərə bildirdi ki, Qorbaçovun Reyqanla görüşünü hazırlayır.
1922-1923-cü illərdə trotskist bolşeviklər hakimiyyətə oturuşan kimi Rus Pravoslav Kilsəsinin qızılını və qiymətli əşyalarını talan etməyə girişdilər. Amerikan tarixçisi Riçard Spens bu xüsusda yazır: “Biz deyə bilərik ki, rus inqilabı tarixdə ən möhtəşəm soyğunçuluqla müşayiət olunmuşdur”. Bolşevik Partiyasının “Almaz Fondu” əsl adı Eşua-Solomon Movşeviç olan Yakov Sverdlovun əlində idi. Yakovun bir qardaşı Veniamin Amerikada bankir olmuşdu, müflisləşərək dilənçi vəziyyətinə düşmüşdü, amma Yakov onu Amerikadan gətirib Rusiyada dəmir yolu naziri təyin etdirmişdi. “Mətin inqilabçının” həmin sələmçi qardaşını Stalin 1938-ci ildə güllələtdirdi. Yakov Sverdlovun digər qardaşı Zinoviy isə fransız kəşfiyyatına işləyirdi. Zinoviy Fransanın Xarici Legionunda xidmət keçdi, general rütbəsinə kimi yüksəldi, Şarl de Qolun yaxın dostu oldu. Stalin məhz belə “internasional” ailələrdən olan sionistləri qırırdı. Yakov Sverdlovun böyük bir seyfi vardı ki, onun ölümündən sonra Stalin həmin seyfi açdırdı; seyfdən kilolarla qızıl, külli miqdarda pul, müxtəlif adamların adına saxta xarici ölkə pasportları çıxdı.
Trotskistlərin dəstəyi ilə amerikan və ingilis biznesmenləri Sovet bazalarını ələ keçirmək, sənaye müəssisələrinə və faydalı qazıntı yataqlarına yiyələnmək üçün ölkəyə doluşmuşdular. Xarici dairələrlə maliyyə əməliyyatlarını həyata keçirmək üçün trotskistlər Roskombank yaratmışdılar və inqilabdan qabaq onları maliyyələşdirmiş Yakov Şiffin nümayəndəsini- isveç yəhudisi Ulof Aşberqi bu banka rəhbər qoymuşdular. Aşberq Rusiyadan konfiskasiya olunmuş 250 ikona apardı ki, hal-hazırda bu qiymətli kolleksiya İsveç Milli Muzeyində saxlanılır. Xarici sahibkarlara icazə kağızını Trotski verirdi. Kilsə əşyalarının müsadirə olunması kampaniyasına da o başçılıq edirdi. Qədim, bahalı ikonalar və incəsənət əsərləri xaricə göndərilərək satılırdı. Trotskinin bacısı Olqa (Kamenyevin arvadı) və əmisi Jivotovski də Rusiyadan oğurlanmış qiymətli əşyaların realizasiyasında yaxından iştirak edirdilər. Yakov Sverdlovun qardaşı Veniamin Sverdlov yaxın dostu, ingilis kəşfiyyatçısı Sidney Reyli vasitəsilə Rusiyanın xəzini, neftini və antikvariatını xaricə daşıyıb satırdı. Rusiya aclıq və səfalət içində çabalasa da yəhudi trotskistlər qaz vurub qazan doldururdular. Nəticədə həmin dövrdə aclıq, epidemiya və terrordan 20 milyon rus insanı öldü.
Öldürülmüş Çarın sarayından misilsiz marka kolleksiyasını şəxsən Trotski özü oğurlamışdı. Söhbət gəzir ki, bu kolleksya indi də Nyu-Yorkun yəhudi banklarından birinin seyfindədir. Böyük Knyaz Georgi Mixayloviçin topladığı rus monetləri kolleksiyasını bir qrup yəhudi oğurladı, gizli şəkildə Amerikaya aparıb orda varlı numizmatlara satdılar. Rusiyadan aparılmış “Sinay Kodeksi” tarixi kitabı yəhudilər tərəfindən Britaniya muzeyinə 100 min funt sterlinqə satıldı. Həmin kodeks, eləcə də qanla yazılmış Ömərin “Quran”ı Ermitajın kitabxanasında saxlanılırdı və dünyanın ən qiymətli kitablarından sayılırdı. Kodeksi açıq-aşkar satsalar da, “Quran”ın izi-tozu da tapılmadı. Tanınmış yəhudi Sol Barnato Rusiya kilsələrindən oğurlanmış və varlılarından götürülmüş qiymətli əşyaların dəllallığı ilə məşğul olaraq milyonerə çevrilmişdi.
26 oktyabr 1920-ci ildə Lenin “Qiymətli antikvar əşyalarının xaricdə satılması” barədə dekret imzalamışdı- bu imkan vermişdi ki, Rusiyadan oğurlanmış var-dövlət Parisdə, Londonda və Florensiyada təşkil olunmuş auksionlarda qanuni şəkildə hərraca çıxarılsın. Rusiyadan konfiskasiya olunmuş qiymətli əşyalar o qədər çox idi ki, minlərlə tonla, hətta bəzən kubmetrlərlə ölçülürdü. Avropa qəzetçilərini təəccübləndirən o idi ki, hərracdan əldə olunmuş gəlirləri “Sovet ekspertləri” Rusiyaya yollamağı yox, Avropa və Amerika banklarındakı hesablara köçürməyi xahiş edirdilər, bəziləri hətta nağd pulu çemodanlarına doldurub aparırdılar. Yəhudi bolşeviklər açıq-aşkar Rusiyanın var-dövlətini talayıb xaricdə satmaqla məşğul idilər.
“Nyu-York Tayms” qəzeti 1921-ci ilin aprelində yazırdı: “Belə görünür ki, bolşevik Rusiyasının “fəhlə” liderlərinin maniakal arzusu ikinci Harun ər-Rəşidə çevrilməkdir, fərq bircə bundadır ki, əfsanəvi xəlifə öz var-dövlətini Bağdaddakı sarayının zirzəmilərində saxlayırdı, bolşeviklər isə öz sərvətlərini Avropa və Amerikanın banklarında saxlamağa üstünlük verirlər”. Qəzetin məlumatına görə, təkcə bir il ərzində bolşevik liderlərdən Trotski ABŞ bankına 11 milyon dollar, İsveçrə bankına 90 milyon frank, Zinovyev 80 milyon frank, Uritski 85 milyon frank, Dzerjinski 80 milyon frank, Qanetski 60 milyon frank və 10 milyon dollar, Lenin 75 milyon frank pul qoymuşdular.
“Nyu-York Tayms” qəzeti 1921-ci ilin avqustunda yazırdı: “Özünün alman filialları vasitəsilə Rusiyadakı çevrilişi maliyyələşdirmiş “Kun, Leyb və Ko” bankı qədirbilən klientlərinin sayəsində ziyanda qalmadı. Təkcə cari ilin birinci yarısında banka Sovetlərdən 102 milyon 290 min dollar məbləğində qızıl daxil olub. İnqilab rəhbərləri ABŞ banklarındakı hesablarına yatırımlarını artırmaqda davam edirlər. Trotskinin təkcə 2 amerikan bankındakı hesabı son dönəmdə 80 milyon dollara kimi artmışdır. Leninə gəldikdə isə, o öz “əmanətlərini” İsveçrə bankında saxlamağa üstünlük verir”.
Yəhudi bolşeviklər xarici banklardakı milyonlarını sürətlə çoxaltsalar da, SSRİ-də xalq səfalət içində idi. Ölkəni aclıq bürümüşdü. Lenin həm tribunalardan, həm də xarici biznesmenlərlə söhbətlərində daim təkrarlayırdı: “Bizim pulumuz yoxdur”. Yazıçı Maksim Qorki Leninin yanına gəlib ac əhali üçün yardım istəyəndə Lenin demişdi: “Bizim aclara kömək etməyə imkanımız yoxdur. Burjuaziyadan bizə xarabalıq, ehtiyac, yoxsulluq miras qalıb”. Əvəzində o Qorkiyə təklif etmişdi ki, ziyalılardan ibarət komitə yaratsın və kömək üçün Qərbə müraciət etsin.
Yerlərdə aclıqdan əziyyət çəkən əhali qiyam qaldırırdılar və bolşeviklər onları gülləbaran edirdilər. 1921-ci ilin iyununda Yekaterinoslavın ac dəmiryolçuları tətil elan etdilər. Bolşeviklər fəhlə-proletariat kütləsinə pulemyotlardan atəş açdılar. 240 nəfər yerindəcə həbs olundu, onlardan 53-ü Dnepr çayı qırağına gətirilib güllələndi və suya atıldı, qalanları isə mühakimə olunmaq üçün Xarkova göndərildi. Trotskinin cəza dəstələri aclıq çəkən narazı kəndlərə doluşub əhalini güllələyirdilər və “eser-menşevik qiyamı” kimi sənədləşdirirdilər. Ölkədə milyonlarla evsiz-eşiksiz uşaq dolaşırdı, hansıların ki valdeynlərini yəhudi bolşeviklər qırmışdı. Xarici şirkətlər Petroqradın, Odessanın və Nikolayevin elevatorlarından taxılı gəmilərə yükləyib satmağa aparırdılar, ölkədə isə xalq yeməyə çörək tapmırdı. Lenin milyard manatlıq rus ağacını xaricə satmağı müzakirə edirdi. Amerikanlar Rusiyanın yeraltı sərvətlərini almaq üçün Leninlə danışıqlar aparırdılar. Amerikanlar onlarçün şaxtalarda və mədənlərdə ağır işlərdə çalışacaq rus fəhlələrinə günə dollar yarım verməyi təklif edəndə Lenin əsəb içində bildirmişdi: “Ehtiyac yoxdur, cənablar, narahat olmayın, qara qəpik də verməyin, özümüz verəcəyik!”
İstər 1927-ci ildə Maks Varburqun qardaşı Feliks Varburq, istərsə də 1931-ci ildə Yakov Şiffin nümayəndəsi Otto Kann Rusiyaya gələrkən hakimiyyəti ələ keçirmiş yəhudi mühacirlər onları şahzadələrə layiq təntənə ilə qarşıladılar. 1932-ci ilin Otto Kannın həyat yoldaşı Moskvaya gələndə də yəhudi bolşeviklər öz ağalarının xanımının önünə təmtəraqla çıxdılar, Sovet əsgərlərini fəxri qarovula düzdülər. Xanımla yüksək səviyyədə görüşlər keçirildi və ziyafətlər verildi. Proletar rəhbərlərinin bankir arvadının qulluğunda can-başla durmaları Fransanın “Fiqaro” qəzetinin təəccübünə səbəb olmuşdu. 1933-cü ilin iyununda ABŞ konqressmeni Luis Makfedden öz çıxışında demişdi: “Nyu-York, İngiltərə və Almaniya bankları ABŞ-ın Federal Rezerv Sistemindən pullar götürürək həmin pulları yüksək soyğunçu faizlə bolşevik hökumətinə borc verirlər. Onlar bunu SSRİ daxilində öz satışlarının və mühəndis işlərinin maliyyələşdirilməsi üçün edirlər”. Xatırladaq ki, ABŞ-ın Federal Rezerv Sistemi belə təmtəraqlı adlanmasına baxmayaraq Rotşildin şəxsi bankı idi.
Stalin hakimiyyətdə oturuşandan sonra Lenin qvardiyasından olan qırmızı oliqarxların oğurlayaraq Qərbə daşıdıqları məbləğlərin marşrutunu öyrənməyə başladı. Kəşfiyyat yəhudi bolşeviklərin xarici banklardakı hesablarını araşdırdı. Trotski SSRİ-dən qovulduğu ərəfədə Stalinin tələbi ilə ölkənin kəşfiyyat rəhbəri Yaqoda bolşevik rəhbərlərinin xaricdəki bank hesablarının və məbləğlərinin siyahısını gətirdi. Yaqoda Stalinə təkcə öz hesabını verməmişdi, amma bilmirdi ki, Stalinin məsələni araşdıran öz kəşfiyyat orqanı var. Stalinin kəşfiyyatçıları həmin bolşevik rəhbərlərini dənləməyə başladılar və xaricdəki pulları ölkəyə köçürməyə məcbur etdilər. Stalin onlardan oğurladıqları pulları qəpiyinə kimi geri aldı. Yaqoda başda olmaqla hamısı dağılmış iç-çalatlarının qanını tüpürərək hesablarını verdilər. Tökülmüş dişləri, sınmış qabırğaları onları məcbur etdi ki, “könüllü” şəkildə oğurladıqları pulların xaricdəki banklardan Moskvaya köçürülməsinə imza atsınlar. Zinovyev, Kamenyev, Buxarin, Menjinski, Qanetski, Unşlixt, Bokiy- hamısı yedikləri milyonları geri qusdular. Hətta həmin vaxt dünyadan köçmüş Leninin də xaricdə yığdığı sərvət geri alındı; Stalinin Nadejda Krupskaya ilə təkbətək söhbətindən sonra qadın onu nə gözlədiyi anladı və Leninin İsveçrə bankındakı pullarını ölkəyə qaytarmağa razılaşdı. Krımda xalqın qanını içmiş “mətin inqilabçı” Rozaliya Zalkind də düşüncəli çıxdı- yığdıqlarını könüllü verdi. Krımda kütləvi qətliamlar həyata keçirmiş, Zalkindlə birgə yığdıqları qızılı Sevastopoldan daşıyıb aparmış yəhudi Bela Kun isə inadkarlıq etdi- onu o qədər vurdular ki, sınmayan sümüyü qalmadı. Kun işgəncələrə dözməyib yığdıqlarını geri verməli oldu, bundan sonra onu güllələdilər. Məhkəmə prosesi zamanı Zinovyev bolşevik liderlərinin xarici banklardakı gizli hesablarını sadaladı. Üzə çıxdı ki, hələ Leninin sağlığında “alovlu inqilabçı”ların hər birinin hesabına 5 milyon frank köçürülmüşdür- vəziyyət “gərginləşəndə” xaricə qaçmaları və orda dolanışıqlarını qurmaları üçün.
Stalin kəşfiyyatçıları xalqın pulunu yeyərək xaricdə gizlənmiş “internasionalistləri” də tapıb cəzalandırdılar. Lakin stalinçilər təkcə şəxsi hesablarda yığılanları geri qaytara bildilər- “Partiyanın Qızılı” adı verilmiş sərvət əvvəl-axır tapılmadı və ölkəyə gətirilmədi. Mütəxəssislərin fikrincə məhz həmin havayı qızıl ABŞ-a imkan verdi ki, 1929-1939-cu illərin ağır krizisindən- Böyük Depressiyadan çıxa bilsin. Məhz yəhudi bolşeviklərin ABŞ-a daşıdığı qızılın hesabına prezident Ruzveltin “Yeni kursu” uğur qazandı və amerikanlara iqtisadi bum yaşatdı.
Stalinin sərt reaksiyası nəticəsində milyardlarla pulun və qızılın xaricə çıxışının qarşısı alındı. Rus qızılının Qərb, xüsusən də amerikan iqtisadiyyatının dirçəldilməsinə axını dayandırıldı. Rus qızılı ölkədə sosializm quruculuğuna sərf olundu və xalqa xərcləndi. Stalinin büdcənin çapılmasının qarşısını alması sayəsində ölkədə iqtisadi sıçrayış baş verdi, böyük industrializasiya həyata keçirildi, tez bir zamanda çoxlu sayda energetika və sənaye müəssisələri tikilib istifadəyə verildi. Stalin dövründə SSRİ-nin qızıl ehtiyatı tez bir zamanda artdı, 1941-ci ildə 2800 tona çatdı. İkinci Dünya Müharibəsi və bununla müşayiət olunan dağıntıların aradan qaldırılması ölkənin qızıl ehtiyatını əritsə də, 1953-cü ildə Stalin vəfat edərkən SSRİ-də 6 tondan 12 tona kimi qiymətləndirilən qızıl ehtiyatı toplanmışdı. Xruşşov və Brejnevin qızılı sağa-sola israf etməsi nəticəsində 1985-ci ildə cəmi 1300 ton qızıl qalmışdı. 1991-ci ildə isə Qorbaçovun “əməyi” sayəsində cəmi 140 ton qızıl qalmışdı, halbuki təkcə 1990-cı ilə 640 ton qızıl çıxarılmışdı.
RUSİYANI SİONİST İŞĞALINDAN QURTARMASI İLƏ STALİN QƏRB DAİRƏLƏRİNİN QƏZƏBİNƏ TUŞ GƏLDİ
1930-cu illərin axırlarında Sovet İttifaqı artıq Stalinin sayəsində yəhudi bolşeviklərin işğalından azad oldu. İdarəçilik qoy xalqların öz əlinə keçdi. Qoy xalqların fiziki və mənəvi genosidinə son qoyuldu. Rus xalqı bolşevizm adı altında pərdələnmiş sionizmin cəngindən qurtardı. Rusiya dövlətçiliyi möhkəmləndi, xalqlar abadlıq və quruculuq yoluna qədəm qoydular. Stalin xalqın qanını içmiş Lenin qvardiyasının bütün üzvlərinı qırıb çatdı. Köhnə inqilabçıların və bolşeviklərin ortadan təmizlənməsi cəmiyyəti stabilləşdirdi, ölkədə əmin-amanlıq yaratdı.
Stalinçilər müharibənin ilk aylarında Lenin qvardiyasından olan köhnə yəhudi bolşeviklərinin qalıqlarını da məhv etdilər ki, müharibə zamanı təxribat törətməsinlər. 1941-ci ilin sentyabrında Stalinin əmri ilə inqilabın mogikanlarından sayılan M.Spiridonova, V.Arnold, Q.Apresov, rus xalqının cəlladı L.Kamenyevin arvadı, P.Petrovski, alman şpionu X.Rakovski, A.Ayxenvald, T.Dzasoxov, Çar ailəsinin məhvini təşkil edən Şaya İtsikoviç da daxil olmaqla 161 nəfər dövlət işçisi güllələndi.
Masonluğun əsas simalarının və qoy xalqlara qənim kəsilmiş bolşevik xadimlərinin məhv edilməsi xaricdəki mason funksionerlərində qorxu və qəzəb yaratmışdı. Məhz həmin dövrdə Millətlər Liqası adlanan, əslində isə mason lojasından başqa bir şey olmayan beynəlxalq struktur Almaniyanı Rusiya ilə toqquşdurmaq qərarına gəldi. Qərb masonları Almaniyanın SSRİ ilə müharibəyə başlaması üçün bütün imkanlarını səfərbər etdilər. İngiltərə və Fransanın Millətlər Liqasına daxil olan mason nümayəndələri alman faşistlərinin aqressiv əməllərini məhdudlaşdıran bütün qərarlara mane oldular və müharibə üçün hərtərəfli şərait yaratmağa çalışdılar. Millətlər Liqasındakı masonlar ilk növbədə Almaniya və İtaliyaya qoyulmuş iqtisadi və maliyyə sanksiyalarının aradan qaldırılmasına nail oldular.
Çexoslovakiyanı alman aqressorlarının cənginə verən Münhen sazişi də Qərbin mason hakimiyyətlərinin məkrli planı idi ki, məqsəd alman ordusunu SSRİ sərhədlərinə gətirib çıxarmaq idi. 1936-cı ilin dekabrında Amerikanın mason prezidenti Franklin Ruzvelt “Qərb yarımkürəsinin kollektiv müdafiəsi” siyasətini elan etdi ki, bu Rusiyanın izolyasiyası və onu Hitler Almaniyası ilə gələcək müharibədə tək qoymaq məqsədini güdürdü. Qərbin mason dövlət xadimləri və siyasətçiləri sözdə Hitleri qınasalar və tənqid etsələr də, əməldə ona hərtərəfli dəstək verirdilər. Fransanın Böyük Lojası Ruzveltə onun “kollektiv müdafiə” siyasətini dəstəkləmələri barədə müraciət ünvanladı ki, həmin müraciəti İspaniya, Belçika, Avstriya, Daniya, Lüksemburq, Macarıstan, Polşa, Rumıniya, Çexoslovakiya və digər Avropa ölkələrinin masonları da imzaladılar. Onlar “kollektiv müdafiə” siyasətinin Rusiyanı çökdürəcəyinə ümid bəsləyirdilər.
HİTLERİ SİONİSTLƏR HAKİMİYYƏTƏ GƏTİRDİ
Həyata keçirdikləri inqilabın bəhrələrinin əllərindən çıxdığını görən yəhudi bankirlərini qəzəb götürdü. Onlar açıq-aşkar gördülər ki, Stalin Rusiyada sion hokmranlığına son verdi və idarəetmə yenidən qoyların əlinə qayıtdı. Bundan sonra beynəlxalq bankirlər qrupu Stalini və onun rəhbərlik etdiyi Sovet dövlətini məhv etmək üçün müxtəlif yollar axtardılar. Rusiyada çevriliş edərək Trotskinin agentlərini hakimiyyətə gətirmək cəhdləri uğursuz alındı. Onda beynəlxalq bankirlər diqqəti Avropanın ən potensiallı və qüdrətli dövləti olan Almaniyanın üzərində cəmlədilər. Məhz həmin dövrdə Almaniyanın siyasi səhnəsində birdən birə Hitler peyda oldu və qısa müddət ərzində parlayaraq hakimiyyətə gəldi. Birinci Dünya Müharibəsindən sonra ac-yalavac hala salınmış Almaniya ildırım sürəti ilə inkişaf etdi və hərbi sənayesini inanılmaz dərəcədə gücləndirdi.
General Erix Lüdendrofun həyat yoldaşı onun Hitlerlə yollarının ayrılmasının səbəbini belə izah etmişdi ki, fürerin Amerikanın maliyyə dairələri ilə əlaqələri üzə çıxmışdı. Qadın göstərirdi ki, 1929-cu ildə Amerikanın maliyyə dairələri bankir Ceyms Varburqa Almaniyaya nəzarəti ələ keçirmək üçün orda milli inqilab törətmək tapşırığı vermişdilər. Varburq münasib fiqur axtararkən Adolf Hitleri seçmişdir. Varburq Hitlerlə əlaqəyə girərək ona 30 yanvar 1932-ci ildə 27 milyon dollar, sonra isə daha 7 milyon dollar vermişdir. Almaniyada Hitler hərəkatı məhz bundan sonra parlamışdır. General Lüdendrofun həyat yoldaşının açıqlamaları Robert Vilyamsın 1950-ci ilin fervralında dərc olunmuş “Ceyms Varburqun xristian dünyasına qarşı fitnəsi” adlı məqaləsində öz əksini tapmışdır və Qərb cəmiyyətində böyük şok yaratmışdır.
Tanınmış yəhudi publisisti, fəlsəfə elmləri doktoru Henri Makou yazır ki, varlı yəhudilərin maliyyəsi olmasaydı, antisemitizm heç vaxt ayaq tutub yeriməzdi. “Dünyanın maliyyə güclərinin dəstəyi olmasaydı, Hitler heç vaxt hakimiyyətə gəlməzdi”- o bildirir. Yəhudilərin onu maliyyələşdirdiyini Hitler özü də etiraf etmişdir. Yaxın dostu German Rauşninq “Hitlerin mənə söylədikləri” kitabında bildirir ki, Hitler ona belə demişdir: “Yəhudilər mənim mübarizəmə əhəmiyyətli töhfələr vermişlər. Çoxlu sayda yəhudi mənim hərəkatıma maliyyə dəstəyi göstərmişdir”. Rauşninqin fikrincə, məhz həmin dəstəyin hesabına Almaniya müharibə ərəfəsində sənaye nəhənginə çevrilmişdi.
Heç kəsin tanımadığı Hitleri almanlar arasında populyar edən yəhudi maliyyəsi olmuşdur. Hitler millitarizmini və ekspansionizmini maliyyələşdirən Qərbin yəhudi ağaları idi. Faşist Partiyasının və Vermaxtın qurulması işində Hitlerin əsas silahdaşları Avropada, ABŞ-da, eləcə də Almaniyanın özündə fəaliyyət göstərən yəhudi sənayeçiləri idi. 1933-cü il seçkilərində bank və korporasiyalar Faşist Partiyası üçün 1 milyon 310 min dollar pul ayırmışdılar, bundan başqa partiyaya 586 min dollar həcmində individual yardımlar da edilmişdi. Seçkidən qabaq Faşist Partiyasının fonduna 2 milyon dollara yaxın pul daxil olmuşdu. Hitlerə seçkilərdə çoxlu sayda yəhudi səs vermişdu, xaricdəki yəhudi dairələri və onlara yaxın olan İngiltərə aristokratiyası də dəstək vermişdi. Bütün müharibə boyunca Hitlerin qəzetərinin sahibləri Rotşildlər olaraq qalmışdı.
Qərbin yəhudi maliyyəçiləri Hitlerə dəstək verib onu 1932-1933-cü illərdə hakimiyyətə gətirdilər və Almaniyanı təcili surətdə gücləndirməyə başladılar. Bu təsadüfi deyildi və məqsədyönlü xarakter daşıyırdı. Məhz həmin dövrdə SSRİ dünyada ən qabaqcıl və sürətli inkişaf yoluna qədəm qoymuşdu. 1932-ci ildə SSRİ-nin ilk beşillik planı başa çatmışdı ki, təkcə həmin beşillik ərzində 4,5 min böyük sənaye müəssisəsi tikilib istifadəyə verilmişdi. Məhz həmin dövrdə dünya yəhudi maliyyə oliqarxiyası başa düşmüşdü ki, SSRİ bu gedişlə mütəmadi inkişafda olacaq və onu iqtisadi sanksiyalarla çökdürmək mümkün olmayacaq. Stalinin başlatdığı nəhənd iqtisadi temp və industrializasiya dünyanın yəhudi oliqarxiyasını qorxuya salmışdı. SSRİ-nin çiçəkləndiyi həmin dövrdə Qərb iqtisadiyyatı tənəzzül yaşayırdı. ABŞ Böyük Depressiya adlanan məlum krizisdən əziyyət çəkirdi. Məhz belə bir fonda Qərbli ağalar anladılar ki, SSRİ-ni dayandırmaq və məhv etmək üçün iqtisadi metodlar yox, güc tətbiqi gərəkdir. Başa düşdülər ki, SSRİ-ni yalnız başqa bir sanballı dövləti gücləndirərək onun üstünə göndərməklə və müharibəyə salmaqla çökdürmək olar. Hitler məhz bu məqsədlə maliyyələşdirildi və hakimiyyətə gətirildi. Avropanın ən güclü dövləti olan Almaniyada alternativ iqtisadi, siyasi və ideoloji sistem yaratmaq planlaşdırıldı və bu planı həyata keçirmək yolunda Hitler sionistlərin əlində alət oldu. Damarlarından iudey qanı axan Hitler milyonlarla almanı odun-alovun içinə atmaqla sadəcə sionist niyyətlərini həyata keçirdi.
Hitlerin pərdəarxasındakı ağaları ingilis-amerikan bankirləri idi. Hitlerin hakimiyyətə gəlişinə ABŞ-ın maliyyə naziri Endryu Mellon, o cümlədən Cozef Kennedi, Alfred Dyupon kimi amerikan bankir və sənayeçiləri xeyir-dua vermişdilər. Konspiroloqlar İkinci Dünya Müharibəsinin başlanmasının səbəblərindən biri kimi ABŞ-ın düşdüyü ağır krizisdən- 1924-cü ildə başlanan Böyük Depressiyadan çıxarılmasını da göstərirlər. Sadəcə nasizm- instrument idi. Həmin dövrdə amerikan iqtisadiyyatının diriltmək üçün prezident Ruzveltin həyata keçirdiyi “Yeni kurs” proqramı heç bir effekt verməmişdi və ölkə daha da acınacaqlı duruma düşmüşdü. Amerikan strateqləri hesablayırdılar ki, ölkəni durğun vəziyyətdən yalnız böyük dünya müharibəsi çıxara bilər. Həmin dövrdə ABŞ-dakı iqtisadi durumu qiymətləndirən Ruzveltin müşaviri Reksford Taquell demişdi: “1939-cu ildə hökumət heç bir naliyyət əldə edə bilməmişdir. Yaranmış dumanı yalnız müharibənin qüdrətli küləyi dağıda bilər”. İkinci Dünya Müharibəsinin başlanmasının əsas səbəbi də elə budur. Təsadüfi deyildir ki, Stalin jurnalistlərlə söhbətində vəziyyəti belə qiymətləndirmişdi: “...Beləliklə, amerikanlar və ingilislər bizə genişmasştablı gizli müharibə elan ediblər. Yeri gəlmişkən, Oktyabr inqilabından üzü bəri onlar həmin müharibəni heç dayandırmayıblar da...”
Adətən Hitlerin hakimiyyətə gəlişini onun misilsiz natiqlik qabiliyyəti, xarizmatikliyi, siyasi iradə və intuisiyası, Almaniyanın Birinci Dünya Müharibəsindən sonra düşdüyü ağır iqtisadi vəziyyət, almanların Versal Müqaviləsinin biabırçı şərtlərindən incikliyi ilə əlaqələndirirlər. Amma Hitler hərəkatının requlyar ciddi maliyyəşməsi, Faşist Partiyasını xalq arasında populyarlaşdıran bahalı tədbirlərin ödənişi olmasaydı, nasistlər özləri kimi onlarla yerli hərəkatlardan biri olaraq qalacaqdılar, yerlərində sayaraq hakimiyyət zirvəsinə yüksələ bilməyəcəkdilər. Nasional-sosializm fenomenini dərindən araşdıranlarda bu heç bir şübhə doğurmur.
Hitler və onun Faşist Partiyasının əsas sponsorları İngiltərə və ABŞ-ın yəhudi maliyyəçiləri idilər. Hitler onların yenicə iudey işğalından azad olmuş Sovet xalqına qarşı yonəlmiş layihəsi idi. Enerjili Hitler Avropanı SSRİ-yə qarşı səfərbər etmək, o cümlədən “Yeni Dünya Nizamı”nın poliqon sınaqlarını keçirmək üçün onların əlində instrument idi. Faktiki olaraq Almaniyada nasistlərin hakimiyyəti gəlməsini Rusiyada 1917-ci il inqilabını törədənlər, SSRİ-ni dağıdanlar, İŞİD-i yaradanlar,- yəni ABŞ və Qərb banksterləri, konkret olaraq Federal Rezerv Sistemi həyata keçirmişdir. Professor Qeorqiy Litvin yazır: “Yəhudi milyarderlərinin sifarişini yerinə yetirən Qərb imperialistlərinin məqsədi bu iki xalqı- rusları və almanları bir biri ilə toqquşduraraq qırdırmaq, nəticədə dünyaya şəriksiz sahiblənmək idi. Hitler rejimi də 1917-ci ildə Qərbdən Rusiyaya yəhudi inqilabçılarından ibarət desant göndərmiş həmin bankirlər tərəfindən yemlənirdi”.
1932-ci il seçkilərinə gedərkən Adolf Hitler alman xalqına etdiyi müraciətində demişdi: “Əgər siz məni rəhbər seçsəniz, mən min il davam edəcək Yeni Dünya Nizamı quracağam”. Yeni Dünya Nizamı- sionistlərin indi də həyata keçirmək üçün əlləşdikləri köhnə plandır. Hitler həmin proqramla seçkiyə qatılmışdı və yəhudi bankirlər məhz buna görə onu maliyyələşdirmişdilər. Yeni Dünya Nizamını qurmaq üçün müharibəyə başlamaq, ilk növbədə sionist planlarına ən böyük əngəl olan Stalini və Rus dövlətini aradan götürmək lazım idi. Tədqiqatçı Tatyana Qraçevanın sözləri ilə desək: “Sionistlərin, alman nasistlərinin və ABŞ demokratlarının qlobal hədəfləri eynidir. Bu xazar revanşının məqsədi Yeni Dünya Nizamı qurmaq, Antixrist idarəçiliyi yaratmaqdır”.
Faşist Partiyasının əsas maliyyəçiləri Reynold Qesner, Friç Mandel, Oskar Vasserman və Qans Privin kimi yəhudi bankirləri və sənayeçiləri olmuşlar. Faşist Partiyasının siyasi uğur qazanması üçün ona Uoll-Stritdən milyonlarla dollar maliyyə axıdılmışdır. Məşhur Varburq bankir dinastiyası Hitlerə külli miqdarda pullar vermişdir. Hitlerin seçki kompaniyasının əsas maliyyəçisi Rokfellerin “Standart Oyl” şirkətinə mənsub “İ.G.Farben” konserni olmuşdur. Hətta SS üzvlərinin maaşına kimi yəhudi bankirlərinin kassasından ödənmişdir. Məhz ABŞ-ın Federal Rezerv Sistemi və İngiltərə Bankı faşizm kimi böyük bir bəlanı meydana çıxararaq dünyanı ağır müsibətlə üz-üzə qoymuşlar.
Alman hərb maşınının onurğa sütunu adlandırılan “İ.G.Farben” konserninin sahibi yəhudi maqnatı Maks Varburq idi. O Nyu-York Federal Rezerv Bankının direktoru Pol Varburqun qardaşı və Rusiyadakı bolşevik inqilabını maliyyələşdirmiş Amerikanın maliyyə bossu Yakov Şiffin yeznəsi idi. “İ.G.Farben” konserni alman ordusunun əsas təchizatçısı olmuşdur. Maks Varburq 27 mart 1933-cü ildə amerikan sponsorlarına yazmışdı ki, “Hitler hökuməti- Almaniyanın nemətidir”. “İşlər biz hesabladığımızdan da yaxşı gedir. Amma Almaniyaya qarşı təbliğat kompaniyasını dayandırmaq lazımdır”- o deyirdi. Bundan sonra 31 mart 1933-cü ildə Amerikan-Yəhudi Komitəsi və Bnay-Brit mason lojası Amerikada Almaniyaya qarşı təbliğatı dayandırmaq barədə birgə bəyanat vermişdilər. “Taym” jurnalı 1938-ci ildə Hitleri ilin adamı adlandırmışdı. 1941-ci ildə Varburq öz ailəsi və 14 işçisi ilə birgə işğal olunmuş Hollandiyanı tərk etmək istəyərkən nasistlər onları nəinki həbs etmişdilər, əksinə ayrıca qatar tutaraq ölkədən çıxarmış, yol boyu müşayiət edərək təmtəraqla okeanın o üzünə yola salmışdılar. ABŞ senatoru Qomer Boum 4 iyun 1943-cü ildə Senatda çıxışı zamanı bildirmişdi ki, “Farben - Hitler, Hitler isə - Farben deməkdir”. Maraqlıdır ki, müharibədən sonra “İ.G.Farben” konserninin Hamburqdaki binasında ABŞ Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin qərargahı yerləşmişdi. Hitlerə dəstək verən “Royal Datç Şell” neft-qaz şirkəti də yəhudi Semuellər ailəsinə məxsus idi. 1933-cü ildə nasist liderlərindən Alfred Rozenberq bu ailənin qonağı olmuşdu, bir müddət sonra isə Semuellər Hitlerə 30 milyon funt sterlinq göndərmişdilər.
Almaniyanın keçmiş kansleri Henrix Brüninq 28 avqust 1937-ci ildə İngiltərənin baş naziri Uinston Çerçillə yazdığı məktubda bildirirdi: “Mən bunu açmaq istəmirdim, amma deməliyəm ki, 1928-ci ilin oktyabrından başlayaraq Nasist Partiyasının ən böyük və daimi ianəçiiləri Belindəki iki ən böyük bankın yəhudi müdirləri olmuşdur, hətta onlardan biri Almaniyada sionistlərin rəhbəridir”. Henrix Brüninq 7 fevral 1948-ci ildə Deniel Lonqvellə yazdığı məktubda bildirirdi ki, SS və SA üzvləri 1933-cü ilə kimi amerikan revolver və pulemyotları ilə təchiz edilmişdilər. O öz memuarlarında göstərir ki, Hitler İsveç və İsveçrə bankları vasitəsilə xaricdən böyük məbləğdə pul vəsaitləri alırdı. Nasist partiyasının qızılı İsveçrənin yəhudi banklarında saxlanılırdı. 1939-cu ildə almanlar Praqanı tutarkən Rotşildin rəhbərlik etdiyi İngiltərə Bankının Londonda saxlanılan Çexiya qızıllarını Hitlerə bağışlaması da planlı məqsəd daşıyırdı.
İlkin etapda anqlosakson bossları Hitlerə pulu İsveçrə maliyyəçisi Vilhelm Qustloff və Faşist Partiyasının xəzinədarı Franç Şvarç vasitəsilə ötürürdülər. Bu prosesdə Morqanların və Rokfellerlərın maliyyə klanları, yəhudi bankirlər Oskar Vasserman, Qans Privin, Maks Varburq, yəhudi sənayeçilər Firç Tissen, Reynold Qesner, Friç Mandel yaxından iştirak edirdilər. 1923-cü ilin payızında Hitler Sürixdə İngiltərə-Hollandiya konserni “Shell”in rəhbəri Henri Deterdinq ilə görüşmüşdü. Bu “məhsuldar” görüşdən Hitler “İsveçrə frankı və dollarla dolu sandıqla” qayıtmışdı. İngiltərə Bankının idarəçisi Norman Monteqyu da Hitlerə sanballı maliyyə vəsaitləri ayırmışdır. Hitler və partiyasının siyasi səhnəyə çıxmasında Rokfellerlərə məxsus “Standard Oyl”, eləcə də “General Elektrik” şirkətləri də mühüm rol oynamışlar. Almaniyanın iqtisadiyyat naziri və Reyxsbankın prezidenti olmuş Yalmar Şaxt Nürnberq məhkəməsi zamanı tələb qoydu ki, sadalanan maliyyəçilər də cinayət məsuliyyətinə cəlb edilsinlər və müttəhimlər kürsüsünə əyləşdirilsinlər. Bu, Şaxtı ittiham edən müttəfiqlərdə təlaş yaratdı. Müttəfiqlər təcili Şaxtla danışıqlar apararaq razılığa gəldilər, Sovet tərəfinin etirazlarına baxmayaraq ona bəraət verdilər və azadlığa buraxdılar.
Münhendə Hitlerlə görüşmüş ABŞ-ın hərbi attaşesi kapitan Trümen Smit ABŞ hərbi kəşfiyyatına onun haqda yüksək fikirdə olduğunu və ona böyük ümidlər bəslədiyini bildirmişdi. Məhz Smit vasitəsilə Hitlerin yaxın ətrafına Harvard Universitetinin məzunu Ernst Hanfştengl yerləşdirilmişdi; Hanfştengl Hitlerin siyasətçi kimi yetişməsində mühüm rol oynamış, ona vaxtı vaxtında pul göndərilməsini təşkil etmiş və onun İngiltərənin hakim dairələri ilə əlaqələrini qurmuşdu.
4 yanvar 1932-ci ildə Hitler və diplomat fon Papen İngiltərə Bankının rəhbəri Norman Monteqyu ilə görüşdülər. Amerikan siyasətçilərindən Dalles qardaşlarının da iştirak etdiyi həmin görüşdə İngiltərə Bankının Almaniyanın Faşist Partiyasını maliyyəşdirəcəyi barədə gizli saziş imzalandı. 14 yanvar 1933-cü ildə yəhudi bankirləri Almaniyada faşistlərin hakimiyyətə gəlməsinə xeyir-dua verdilər və 30 yanvarda Hitler reyxskansler təyin olundu. ABŞ və İngiltərə hakim dairələri Almaniyanın yeni hakimiyyətinə böyük entuziazmla yanaşdılar və hərtərəfli dəstək söz verdilər.
FAŞİST ALMANİYASINI SİONİSTLƏR GÜCLƏNDİRDİLƏR
Almaniyanın gücdən düşmüş markasını yenisi ilə əvəz etdilər və alman iqtisadiyyatı ABŞ-dan indiyədək görünməmiş maliyyə dəstəyi aldı. Tədqiqatçı Qvido Preparatanın yazdığı kimi, “Almaniyanın maliyyə damarlarına amerikan qanı sel kimi axdı”. Amerikan kapitalı təcili surətdə alman iqtisadiyyatına inteqrasiya olundu. İlk növbədə ölkənin çökmüş hərbi-sənaye kompleksi bərpa edildi. Araşdırmalar göstərir ki, 1930-cu illərdə Almaniyaya daxil olmuş maliyyə vəsaitinin 70 faizi Amerikanın yəhudi bankirləri Morqanlar tərəfindən yönəldilmişdir. Məhz ABŞ və İngiltərə bankirlərinin əzmi səyasində Almaniya iqtisadiyyatı tez bir zamanda dünyada ikinci yerə çıxdı. 1930-cu illərin axırlarında Almaniya artıq İngiltərənin əsas ticarət ortağına çevrildi.
1941-ci ilin mayında Hitlerin partiya üzrə müavini Rudolf Qess İngiltərəyə uçdu və orda həbs olundu. Bu səfərin təfərrüatları gizli saxlanılır. Üçüncü Reyx axırıncı günlərini yaşayarkən Faşist Partiyasının maliyyə sənədlərinin 90 faizi məhv edilmişdir. Amma bu sənədlərsiz də Hitlerin qərbli ağalar tərəfindən yemləndiyini müəyyən etmək çətin deyil. Qərbli ağalar onu Sovet Rusiyasının üstünə cumdurmaq üçün yemləyirdilər.
İkinci Dünya Müharibəsindən qabaqkı beynəlxalq siyasi-iqtisadi situasiyanın analizi göstərir ki, faşist Almaniyasının ekspansion xarici siyasəti məhz ABŞ Federal Rezerv Sistemi və İngiltərə Bankının məhsuludur. Almaniyanı gücləndirərək SSRİ-nin üstünə yollamaq üçün dünyanın Morqan, Varburq, Rokfeller, Rotşild kimi yəhudi maliyyəçiləri tərəfindən 2 plan hazırlanmışdı: Daues planı (1924) və Yunq planı (1930). Daues planına əsasən Almaniya iqtisadiyyatına 4 milyard dollar sərmayə qoyuldu. Yunq planına əsasən də Almaniyaya külli miqdarda pullar axıdıldı. Yəhudi maliyyəçiləri 1931-ci ildə İsveçrənin Bazel şəhərində yaratdıqları Beynəlxalq Hesablaşmalar Bankı vasitəsilə Almaniyanın bütün böyük sənaye müəssisələrinin aksiyalarını aldılar və həmin müəssisələri dirçəltməyə başladılar. Almaniyanın baş bankiri Yalmar Şaxt Hitler komandası ilə Qərbin yəhudi oliqarxiyası arasındakı əsas əlaqələndirici oldu. İstedadlı təşkilatçı kimi Şaxt 1933-cü ildən Almaniyanın iqtisadi mobilizasiyasını həyata keçirərək ölkəni müharibəyə hazırladı. O Amerikanın Morqan korporasiyası ilə sıx əlaqədə işləyirdi. 1933-cü ilin mayında Şaxtın Amerika səfərindən sonra Uoll-Strit bankirləri Almaniyaya 1 milyard dollar həcmində yeni kredit ayırdılar. İyun ayında Şaxtın Londona səfərindən sonra Almaniyaya 2 milyard dollar həcmində ingilis istiqrazı verildi. ABŞ və İngiltərənin yəhudi bankirləri faşistlərə əvvəlki alman hökumətlərinin heç birinə etmədikləri yardımları və güzəştləri etdilər.
Hitler 150 varlı yəhudi sənayeçisinə “fəxri ari” titulu vermişdi və onlardan maliyyə dəstəyi alırdı. Hitlerin yerli yəhudi sponsorları arasında Avstriyanın silah fabrikantı Friç Mandel, sənaye bankiri Reynold Qesner, Hamburqdakı “M.M.Varburq end Ko” bankının direktoru Maks Varburq, “Döyçe Bank”ın rəhbərlərindən Oskar Vasserman, maliyyə akulası Qans Privin və poladəritmə zavodları konserninin rəhbəri Friç Tissen xüsusi yer tuturlar. Friç Tissen hələ 1923-cü ildən nasistlərə pul yardımları ayırırdı, 1930-cu ildən isə Hitlerə açıq şəkildə dəstək verməyə başladı. 1932-ci ildə Almaniya reyxsprezidenti Paul fon Qindenburqdan Hitleri reyxskansler qoymağı tələb edən sahibkarlardan biri də o idi. Tissen Hitlerdən Avropa ilə yox, SSRİ ilə müharibəyə başlamağı, yəhudilərə isə toxunmamağı tələb edirdi. Müharibənin başlanması ərəfəsində Tissen ailə-uşağı ilə birgə İsveçrəyə getdi, 1940-cı ildə Fransada “Mən Hitleri maliyyələşdirdim” adlı kitab yazdı.
Araşdırmalar göstərir ki, İkinci Dünya Müharibəsi başlayarkən Almaniyanın 280 ən böyük şirkəti birbaşa və ya dolayısı yolla amerikan-ingilis sənaye kapitalının nəzarəti altında idi. Almaniyanın bütün neftayırma sənayesi Rokfellerə məxsus “Standart Oyl” şirkətinin əlində idi. 1943-cü ilin avqustunda “Standart Oyl” Almaniyada 730 min akr torpaq alaraq nəhəng neftayırma zavodları tikdi və almanları neftlə tam təmin etdi. Dyupon ailəsinə mənsub “General motors” Almaniyanın “Opel”, Henri Ford isə “Folksvagen” avtomobil şirkətini maliyyələşdirərək diriltdi. Təyyarə istehsalı üçün Almaniyaya ABŞ-dan müasir avadanlıqlar gətirildi. Amerikan texnologiyası əsasında Almaniyada yeni “Yunkers-87” hücumçu-bombardmançı təyyarəsi düzəldildi. SSRİ şəhərlərini bombalayan hərbi təyyarələrin istehsalı ilə məşğul olan “Fokke-Vulf” şirkəti də “General motors”un pulu ilə fəaliyyət göstərirdi. Rokfellerin “Dilon Rid end K” bankı Almaniyada nəhəng “Fereyniqte ştalverle” metallurgiya konserni ərsəyə gətirdi. Morqanların “General elektrik” şirkəti Almaniyanın radioelektron sənayesini, telefon şəbəkəsini və aviasiyasını qaydaya salaraq gücləndirdi. Amerikanın sənaye şirkətləri gizlicə Almaniyaya strateji məhsullar daşımaqdaydılar. Qısa bir zamanda Almaniyanın hərbi-sənaye kompleksi dirçəldirilərək nizama salındı. Yəhudi bankirlər Almaniyanı SSRİ-yə hücum etmək üçün tam hazırladılar.
1941-ci ildə- İkinci Dünya Müharibəsinin qızğın çağında artıq Almaniyadakı amerikan sərmayəsi 500 milyon dollara çatmaqdaydı. Alman iqtisadiyyatına “Standart Oyl” 120 milyon, “General motors” 35 milyon, “İTT Korporeyşn” 30 milyon, “Ford” 17,5 milyon pul yatırmışdı. Almaniyanın bütün maliyyə sistemi amerikan və ingilis bankirlərinin əlində idi. Ölkənin “Döyçe Bank”, Drezdner Bank”, “Donat Bank” kimi ən böyük banklarında dövriyyədə olan pullar amerikan pulları idi.
“1944-cü ilin may səhərində İtaliyanın sahilinə çıxan cavan amerikalılar həlak olduqları vaxt, nasistlərin nəzarəti altında olan Bazeldəki (İsveçrə) Beynəlxalq Hesablaşmalar Bankının prezidenti Tomas Harinqton Makkitrik öz idarəsinə gəldi ki, bank direktorlarının müharibə ərzində dördüncü olan iclasında sədrlik etsin. Bu xalis Amerika centlmeni idarə heyətinin alman, yapon, italyan, ingilis, amerikan üzvləri ilə bir masanın arxasında əyləşdi ki, həll ediləsi vacib olan bir məsələni- ümumi dəyəri 378 milyon dollardan ibarət qızıl ehtiyatının taleyini müzakirə etsin. Bu ehtiyatı nasist hökuməti banka göndərmişdi ki, müharibədən sonra Almaniya rəhbərləri bundan istifadə etsinlər. Söhbət Avstriyanın, Hollandiyanın, Belçikanın, Çexoslovakiyanın milli banklarından oğurlanmış, ya da öldürülmüş yəhudilərə məxsus qızıl diş qapaqlarının, eynək sağanaqlarının, portsiqarların, alışqanların, nişan üzüklərinin əridilib külçə halına salınmasından gedirdi”. Bu sitat “Nyu-York Tayms” qəzetinin keçmiş müxbiri Çarlz Higemin “1933-1949-cu illərdə Amerika-nasist pul sövdələşməsinin ifşa edilməsi” kitabının əvvəlindəndir. Higemin Amerika arxivlərindən əlinə keçən sənədlər ağır təəssürat doğurur. Zira bu sənədlərdən aydın olur ki, Amerikanın ən qüdrətli adamları və onlara məxsus şirkətlər və banklar İkinci Dünya Müharibəsi illərində milyonlarla adamın məhv edilməsində əslində iştirak etmişlər. O müharibə ki orada Amerika rəsmən antihitler ittifaqına daxil idi...
Higemin tapdığı sənədlərdən aydın olur ki, “Standart oyl” şirkəti əslində bütün müharibə dövründə Hitler Almaniyasını strateji xammalla təmin etmişdir. O zaman ən iri olan bu neft şirkətinin sahibi Rokfellerlər ailəsi idi, şirkətin fəaliyyətini isə “Çeyz neşnl bank” maliyyə vəsaiti ilə təmin edirdi. “Çeyz neşnl bank”ın direktorlar şurasının sədri Uolter Tiql idi. Higmenin sözlərinə görə, Tiql belə hesab edirdi ki, Rusiya məhv edilməlidir.
Rokfellerin “Çeyz neşnl bank”ının filialı bütün müharibə illərində Parisdə fəaliyyət göstərmişdi, sonralar onun adı dəyişdirilmiş və o “Çeyz Manhetten bank” adlandırılmışdır. Məhz bu bank Fransanın işğalı dövründə Parisdə alman səfirliyini və digər nasist idarələrini maliyyə vəsaiti ilə təmin etmişdi. Parisdəki alman səfiri Otto Abets hər ay “Çeyz neşnl bank”dan 250 min frank götürür, bu pulu faşistpərəst əlval-ruhiyyəli redaktorlara və naşirlərə verirdi. O gizli antifaşistləri izləyən terrorçu qüvvələrin fəaliyyətini də maliyyə vəsaiti ilə təmin edirdi.
Higem nasistlərlə sövdələşməyə girən Amerikanın avtomobil konsernlərin biri “General motors” haqqında geniş danışır. Bu konsernə Düponlar ailəsi nəzarət edirdi. Higemin kitabında deyilir: “Bu ailənin ən nüfuzlu üzvü İ.Düpon Hitlerə və fürerin təbliğ etdiyi ideyalara lap vurulmuşdu”. Adam Opelin müəssisələrində (“General motors”un filialı) Hitler aviasiyasının döyüş təyyarələri üçün ən vacib hissələr istehsal edilirdi. 1943-cü ildə “General motors”un Amerika müəssisələri ABŞ-ın hərbi hava qüvvələrini təhciz edir və eyni zamanda özünün Almaniyadakı filiallarında “Messerşmidt-262” təyyarəsi üçün mühərriklər buraxırdı. Həm də Hitlerin bu qırıcı təyyarəsi Amerikanın onunla rəqabət edən “Mustanq P-150” porşenli təyyarəsindən daha yüksək sürətə malik olmuşdu.
Beləliklə, sionist liderlər faşizmin meydana çıxmasında müdhiş rol oynadılar. Rotşild və Varburq kimi yəhudi bankirlər Hitlerin hakimiyyətə gəlməsini təşkil etdilər. Sionizmin planına əsasən, yəhudilərə pataloji nifrət bəsləyən bu adam onları qırıb-çatmalı, sonda bir mərkəzdə konsolidasiya olunmaları üçün instinktiv hərəkətə təkan verməliydi. Möhkəm antisemitizm şallağı olmasaydı, yaşadıqları ölkələrdə az-çox dolanışıq qurmuş yəhudilər boş Fələstin çöllüyünə köçmək istəməzdilər. Avropada rahat yaşayan yəhudilərə Fələstinin boş səhralığı maraqlandırmırdı, odur ki dünya sionizminə Hitler kimi təcavüzkar gərək oldu. Almaniyada faşistərin hakimiyyət başına gətirilməsi və onların əli ilə yəhudilərin Fələstinə köçürülməsi planı hələ 1919-cu ildə sionist iclasında hazırlanmışdı. Sionistlər öz qanlı hökmranlıqlarını bərqərar etmək üçün Avropa yəhudilərini qurban verməyi planlaşdırmışdılar. Cozef Burqun “Toronto Star” qəzetinin 31 mart 1988-ci il nömrəsində yazdığı kimi: “Sionizm bütün Avropa yəhudiliyini sionist dövlətinə qurban vermək istəyirdi. İsrail dövlətinin yaradılması üçün hər şeyə əl atıldı və bu yalnız dünya müharibəsinin köməyi ilə mümkün oldu. Uoll-Strit və nəhəng yəhudi bankirləri müharibənin başlanmasına dəstək verdilər”.
Tədqiqatçı Aleksandr Samsonov yazır: “Üçüncü Reyxin məğlubiyyətindən sonra insanların kütləvi şüurunda nasizmin qurbanı yəhudilik sayılır. Hansı ki müharibədə slavyanlar yəhudilərdən qat-qat çox- 30 milyon həlak olmuşlar. Yəhudilərin faciəsini brendə çevirib bundan pul qazanırlar, maliyyə və siyasi dividendlər alırlar. Reallıq isə bundan ibarətdir ki, bir qism yəhudilər təqib olunsalar da, digər qism yəhudilər özləri Hitleri maliyyələşdirmişdilər. Üçüncü Reyxin ərsəyə gəlməsində, Hitlerin meydana çıxıb güclənməsində nüfuzlu yəhudilərin töhfələri barədə “dünya ictimaiyyəti” danışmağı sevmir. Bu məsələni qaldıran insanlar isə revizionizmdə, faşizmdə, antisemitizmdə və s. günahlandırılır”.
HİTLER PARTİYANI NECƏ ƏLƏ KEÇİRDİ?
Rəhbərlik etdiyi partiya Hitlerin öz partiyası deyildi, Hitler bu partiyaya soxulmaqla onu ələ keçirmiş və mahiyyətini dəyişdirmişdi. Doktor Paul Tafelin tövsiyyəsi ilə çilingər Anton Dreksler və jurnalist Karl Xarrer 5 yanvar 1919-cu ildə Alman Fəhlə Partiyası yaratmışdılar. Okkultist “Tule Cəmiyyəti”nin üzvü, “Pangerman İttifaqı”nın lideri, məşhur “MAN” avtomobil konserninin direktoru Paul Tafel Dreksler və Xarrerin müəllimi və yönləndiricisi idi. Yarandığı dövrdə partiya sıralarında Hitlerin izi-tozu da yox idi. Siyasi səhnəyə girməyə platforma axtaran Hitler seçimini bu partiyanın üzərində saxladı. O Drekslerin qılığına girərək onun etimadını qazandı, bu işdə Hitlerə natiqlik qabiliyyəti kömək etdi. Hitler partiyaya antisemit istiqamət gətirdi ki, bu partiya liderlərinin xoşuna gəlmirdi. Onlar açıq-aşkar bildirirdilər ki, antisemit diskurs partiyanı məhvə sürükləyəcək. Hitler partiyanın 555-ci üzvü idi, bu barədə ona üzvlük bileti verilmişdi, lakin hakimiyyətə gəldikdən sonra onun partiya bileti dəyişdirilərək 7-ci edildi ki, partiyanın yaradıcılarından biri kimi təqdim olunsun. Hitler özünün iudey genetikasına xas bir aqressivliklə əsas yaradıcıları kənara itələyərək partiyada rəhbər mövqe tutdu. O ilk əvvəl Karl Xarrerlə konfliktə girərək onu partiya rəhbərliyindən uzaqlaşdırmağa nail oldu. Xarrer 5 sentyabr 1926-ci ildə Münxendə ürək tutmasından öldü. Rəhbərlikdə tək qalan Anton Dreksler partiyanı Almaniyanın digər sağ partiyaları ilə birləşdirərək Hitlerdən yaxa qurtarmağa çalışdı. 25 iyul 1921-ci ilə Dreksler Hitlerin provokasion fəaliyyəti ilə bağlı polisə müraciət etmişdi. Lakin demoqogik və populist çıxışları ilə çoxluğun rəğbətini qazanmış Hitler onu kənara sıxışdırdı və partiyanın tək sahibinə çevrildi. Zəif xarakterli Anton Dreksler kimlərlə üzləşdiyinin fərqinə vardı və bundan sonra sakit qalmağa üstünlük verdi. O 24 fevral 1942-ci ildə Münxendə öldü. “Mayn kampf” kitabında Hitler onu “əsgərliyi bacarmayan”, “kifayət qədər həyat məktəbi keçməyən” biri kimi xarakterizə edir. Əsl liderləri sıradan çıxarıb tək liderə çevriləndən sonra Hitler partiyanın adını Avstriyanın Nasional Sosialist Partiyasına uyğun olaraq dəyişdirdi- partiya Nasional Sosialist Alman Fəhlə Partiyası (almanca qısaca NSDAP) adını daşımağa başladı.
Otto və Qreqor Ştrasser qardaşları da partiyanın əsas yaradıcılarından və ilk üzvlərindən olduqları halda Hitler tərəfindən ortalıqdan çıxarıldılar və küncə sıxışdırıldılar. Solçu Ştrasser qardaşları partiyada yeni peyda olmuş Hitlerin rasist və antisemit radikallığına qarşı çıxırdılar. Bu qardaşlar aristokrat ailəsində doğulmuşdular. Birinci Dünya Müharibəsi başlayarkən Otto Ştrasser universiteti ataraq könüllü olaraq cəbhəyə yollanmışdı. Qreqor Ştrasser 1924-cü ildə öz aptekini sataraq “Berlin Fəhlə Qəzeti”ni açmışdı. Pariyanın əsas ideologiya və təbliğat işini bu iki qardaş qurmuşdu. Ştrasserlərin vaxtında partiya sol yönümlü idi. Ştrasserlərin əsas tezislərindən biri “kapitalizmin individual iqtisadi sistemindən sosializmin korporativ iqtisadi sisteminə keçid” idi. Otto Ştrasserin Sovet Rusiyasına böyük rəğbəti vardı və almanların məhz bu cür dövlət qurmasını arzulayırdı. Ştrasser SSRİ ilə dostluq etməyə, Qərb ilə mübarizə aparmağa, internasionalist həmrəyliyə, əzilən xalqların imperializmə qarşı mücadilədə birləşməsinə səsləyirdi. Onun əsas tezislərindən biri də masonluqla mübarizə idi. Ştrasser ərsəyə gətirmək istədiyi quruluşu “xalq sosializmi” adlandırırdı. Qreqor Ştrasserin liderlik qabiliyyəti və sosialist lozunqları sayəsində 1925-ci ildə 27 min üzvü olan partiya üzvlərinin sayı artaraq 1931-ci ildə 800 minə çatmışdı. O partiyanın dirçəlməsinə külli miqdarda öz şəxsi vəsaitini də xərcləmişdi. Partiyanın ilk və nüfuzlu üzvlərindən biri kimi (9 nömrəli üzvlük biletinin sahibi idi) Qreqor Ştrasser Hitlerin partiya proqramına soxuşdurduğu rasist punktlara qarşı çıxırdı. Rasist siyasətlə bağlı Ştrasserin Hitlerlə tez-tez mübahisələri yaranırdı. Ştrasserin təşkil etdiyi partiya yığıncaqlarından birində hərəkatda rasizmin sosializmi kənara sıxışdırdığından söz açılmış və Hitleri “xırda burjua olduğuna görə partiyadan qovmaq” məsələsi qoyulmuşdu. Lakin Hitler artıq partiyanın idarə heyətində möhkəm oturmuşdu və müxtəlif vədlərlə bir çox üzvləri öz tərəfinə çəkə bilmişdi. 2 iyul 1930-cu ildə Berlində keçirilən partiya yığıncağında hitlerçilər solçu qrupu partiyadan qovdular və bununla da partiyanı sosialist istiqamətdən tam ayırıb millətçi istiqamətə yönəltdilər. Otto Ştrasser həmin yığıncağa buraxılmadı. O etiraz əlaməti olaraq partiya sıralarını tərk etdi və Hitlerə ultimatum teleqramı göndərdi. 4 iyul 1930-cu ildə Otto Ştrasser və NSDAP-ı tərk etmiş digər sosialistlər Hitler hegemonluğuna qarşı “Qara Cəbhə” təşkilatı yaratdılar. Lakin Hitlerin beynəlxalq maliyyə dairələri tərəfindən dəstəklənməsi öz rolunu oynadı və “Qara Cəbhə” ona qarşı effektiv mübarizə apara bilmədi. Hitlerin 1933-cü ildə hakimiyyətə gəlməsindən sonra Otto Ştrasser qorxusundan Çexoslovakiyaya qaçdı, orada mühacir hökuməti formalaşdırmağa çalışdı. Təsəvvür edin ki, Hitlerin partiyasının yaradıcı olan bu adam 1937-ci ildə “Hitler Faşizminə Qarşı Alman Cəbhəsi” yaratdı.
1932-ci ildə nasistlər seçkilərdə qələbə çalanda Hitler partiya üzvlərinin gözlədiyi kimi parlament fraksiyanın rəhbəri vəzifəsinə Qreqor Ştrasseri yox, öz adamı German Gerinqi qoydu. Hitler hakimiyyətdə möhkəmlənən kimi NSDAP partiyasının ilk üzvlərinin hamısını məhv etdi, partiya işlərini və qəzetləri onların əlindən aldı. “Qara Cəbhə” hərəkatının üzvləri konslagerlərə atıldılar, yalnız bir hissəsi xaricə qaçmaqla canını qurtara bildi. 30 iyun 1934-cü ildə hitlerçilər tərəfindən təşkil olanan “Uzun Bıçaqlar Gecəsi”ndə NSDAP-ın bütün solçu üzvləri öldürüldülər. Qreqor Ştrasser həbs olundu və həbsxanada güllələndi. Beləliklə partiyanı ələ keçirmiş Hitlerin iudey qrupu əsl ari mənşəli liderləri məhv edərək partiyanın tam sahibinə çevrildi.
Partiyanın ilk üzvlərindən və yaradıcılarından olan Qotfrid Federi Hitler aldadaraq öz tərəfinə çəkmişdi. Feder mühəndisliyi bitirmişdi, maliyyə və iqtisadiyyatla maraqlanırdı. Bolqarıstandakı dövlət binalarının bir çoxu Federin tikinti şirkəti tərəfindən tikilmişdi. Partiya yığıncaqlarında Feder bank sələminə qarşı çıxır, bankların milliləşdirilməsi tələbini qoyurdu. O NSDAP-ın kapitalist qanadına qarşı mübarizə aparırdı. O Hitlerə partiyanı ələ keçirməkdə əsaslı dəstək vermişdi. Feder partiyada iqtisadiyyat üzrə əsas mütəxəssis sayılırdı, Hitlerin hakimiyyətə gəlməsindən sonra onun iqtisadiyyat naziri təyin ediləcəyi gözlənilirdi. Lakin Hitler hakimiyyətə oturandan sonra antikapitalist ideyalardan imtina etdi. O iqtisadiyyat naziri postuna Federi yox, bankir Yalmar Şaxtı qoydu. Federə isə iqtisadiyyat nazirliyində stats-sekretar postu verildi, yəni o Şaxtın müavini sayılırdı. Bir neçə ay sonra Şaxt Federi iqtisadiyyatdan başı çıxmayan axmaq adlandırdı və onu bu vəzifədən də qovdu. Feder Berlin Ali Texniki Məktəbində müəllim işləməklə kifayətlənməli oldu. O 24 sentyabr 1941-ci ildə Bavariyada vəfat etdi. Feder həyatının sonuna kimi Üçüncü Reyxin yaradılmasını inqilaba xəyanət kimi səciyyələndirdi.
NSDAP-ın əsas yaradıcılarından biri də varlı aristokrat ailəsindən çıxmış Ditrix Ekkart idi. Məhz Ekkartın sayəsində Hitler Almaniyanın elit təbəqəsinə çıxdı və ölkənin əsas aparıcı simaları ilə tanış oldu ki, bu onun hakimiyyətə yiyələnməsində mühüm rol oynadı. Ekkart varlı dostları ilə pul qoyub bankrot olmuş “Fölkişer Beobaxter” (Xalq icmalçısı) qəzetini aldı və Hitlerin ixtiyarına verdi. 1920-1923-cü illərdə Ekkart Hitlerin imici üzərində əzmlə işləyərək onun siyasi səhnəyə atılmasına köməklik göstərdi. Professional jurnalist və dramaturq olan Ekkart həm də Hitlerə natiqlik qabiliyyəti öyrədir, kütlə ilə ünsiyyət qaydaları aşılayırdı. Tarixçilər onu “nasional-sosializmin mənəvi atası” adlandırırlar. Ekkart 9 noyabr 1923-cü ildə Hitlerin uğursuz Pivə Qiyamında iştirak etdiyinə görə həbs olundu. Türmədə ağır xəstələndi, azadlığa buraxıldı və 26 dekabr 1923-cü ildə Berxtesqaden şəhərində ürək tutmasından öldü.
Döyüşkən faşist strukturunun yaradıcısı Hitler yox, Ernst Rem olmuşdur. Hitler Remin hücumçu dəstələrinin sayəsində hakimiyyətə gəldi, amma hakimiyyətə oturuşandan sonra onların hamısını qırıb çatdı. Müharibə veteranı Rem ovçu şurasının üzvü Georq Eşerix ilə birgə Bavariya Xalq Qoşunu adlı hərbi qruplaşma yaratmışdı və bu qruplaşmanı silah-sursatla təmin etmişdi. Hitlerlə birgə partiyada çalışarkən Rem öz hərbi qruplaşmasını onun ixtiyarına verdi və partiya liderlərinin mühafizəsi üçün çalışdı. Bundan sonra Remin hərbi qruplaşması SA (Sturmabteilung - hücumçu dəstələr) adlanmağa başladı. Məhz Remin avtoriteti nəticəsində 2 min üzvü olan SA silahlılarının sayı Pivə Qiyamı ərəfəsində 30 minə qalxdı, hətta tanınmış general, müharibə qəhrəmanı Erix Lüdendorf bu təşkilatın rəhbərliyində yer aldı. Remin əzmi sayəsində 1933-cü ilin əvvəlində SA-çıların sayı 600 minə, axırında isə 3 milyona çatdı.
Remin SA-çı əsgərləri hesabına Hitlerin partiyası ölkənin ən qüdrətli siyasi hərəkatına çevrildi. Rem və onun SA-çıları özlərini “nasional-sosialist inqilabının” avanqardı hesab edirdilər. Nasional-sosializmin dirçəlməsində SA-çılar mühüm rol oynamışdılar. Onlar bir növ ölkənin ikinci polisi idilər. SA-çılar küçə toqquşmalarında Hitlerin opponentləri ilə vuruşurdular və onun döyülərək siyasi meydandan çıxarılmasına imkan vermirdilər. Hitler hakimiyyətə SA-çıların çiyinlərində gəldi. Hitleri hakimiyyətə otuzduran və möhkəmləndirən həmin hərbi gücü Rem formalaşdırmışdı. Rem olmasaydı, Hitler siyasi pyedestala qalxa bilməzdi. Amma Hitler hakimiyyətə oturandan sonra onun ilk qurbanlarından biri elə Rem oldu. Hitler SA-nın bütün rəhbərliyini qırdı və təşkilatı sıradan çıxardı.
SA-çılar Hitlerin gəlişi ilə Almaniyanın ictimai-siyasi həyatında kardinal dəyişikliklər olacağını və xidmətlərinə görə onlara imtiyazlar veriləcəyini gözləyirdilər. Onların ağıllarına da gəlmirdi ki, daha Hitlerə lazım olmayacaqlar; fürer onların məhvi üçün çoxdan planlar cızırdı. Hitler ilk əvvəl SA-nın təsir imkanlarını azaltmaq və hakimiyyət rıçaqlarından uzaqlaşdırmaq üçün bir sıra addımlar atdı. SA-nın tərkibindən ayıraraq özünə sadiq dəstələr yaratdı ki, yaxın silahdaşı Himmlerin tabeliyinə verdiyi bu dəstələr SS (Schutzstaffel - mühafizə dəstələri) adını aldı. Hər 100 SA-çının içindən 10-15 nəfər seçilərək Hitler və ətrafını qoruyacaq SS qrupları, bir növ partiyanın cangüdənlər xidməti yaradıldı. Beləliklə, Hitler arilərin öz içindən yığaraq partiyanın iudey rəhbərliyini qoruyacaq sanballı ordu yaratdı. Bu ordunun funksiyası əslində partiyanın kriptoiud rəhbərliyini əsl arilərdən qorumaq idi, odur ki SS ordusuna Şabesqoylar ordusu da demək olar. Reyxskansler təyin olunandan sonra Hitler həmin SS-çilərin içindən seçərək silahlı “Leibstandarte-SS” hərbi qruplaşması yaratdı. Bu qruplaşmanın üzvlərinə dövlət pul verməsə də, Hitler xaricdən aldığı maliyyə hesabına onlara maaş verir və hərtərəfli təmin edirdi. Özünə tam sadiq olan bu adamları Hitler sonradan aparıcı dövlət vəzifələrinə təyin etməyə başladı və ölkədə idarəetməni tam ələ keçirdi. SS maşını dövlət institutlarının nəzarətçisinə çevrildi.
Rem bütün sağ partiyaların hərbi birləşmələrini SA-nın tərkibinə cəlb etmişdi. SA hər il 250 min əsgər hazırlayıb alman ordusuna verirdi. SA ölkənin ictimai-siyasi həyatında əsas gücə çevrilmişdi. Lakin SS yaranandan sonra SA ikinci plana keçdi. Hitlerdən fərqli olaraq Rem kommunistlərə düşmən münasibət bəsləmirdi və onları müttəfiq sayırdı. 4,5 milyon üzvü olan nəhəng SA qruplaşmasına rəhbərlik edən Rem istəyirdi ki, alman ordusu onun milis prinsipi əsasında təşkil olunsun, lakin Hitlerə SSRİ-nin üzərinə hücum etmək üçün yetkin ordu lazım idi. Hitler SA-nı “partiya tapşırıqlarının yerinə yetirilməsində” əsas alət kimi görmək istəyirdi, amma Rem buna imkan vermirdi və SA-nı rezevr ordusu kimi görürdü. Yeni yaradılan SS isə Hitlerin azğın tapşırıqlarını canla-başla yerinə yetirdi və terrora start verdi. SS insanların irqi fərqlərə, siyasi baxışlara və dövlət mənsubluğuna görə məhv edilməsinin əsas təşkilatçısına çevrildi. SA-nın öz planlarına mane olan rəhbər təbəqəsini də Hitler elə SA-nın içindən yaratdığı həmin SS ordusunun köməyi ilə məhv etdi. Maraqlıdır ki, Nürnberq tribunalı SS-si insanlığa qarşı hərbi cinayətlər həyata keçirmiş terror təşkilatı kimi qəbul etsə də, SA-nı cinayətkar təşkilat kimi tanımadı.
Artıq “milli inqilabdan” (Hitlerin 30 yanvar 1933-cü ildə reyxskansler təyin olunmasını hitlerçilər belə adlandırırdılar) bir neçə ay sonra SA sıralarında narazılıq baş qaldırmışdı. Hitlerin beynəlxalq yəhudi dairələri tərəfindən maliyyəşdiyini öyrənən Rem öz yaxın ətrafında onu satqın adlandırırdı. SA-çılar “millətçi inqilab” yox, “əsl sosialist inqilabı” istəyirdilər. 30 iyun 1934-cü ildə Hitler “Uzun Bıçaqlar Gecəsi” təşkil edərək onun məkrli planlarına mane olmaq istəyən SA rəhbərliyini qırdırdı. Rem və ətrafı həbs olundu və təcili surətdə güllələndi. “Uzun Bıçaqlar Gecəsində” təkcə SA-çılar yox, Hitlerin digər siyasi opponentləri də öldürüldü. Bu aksiyada hitlerçilər ümumilikdə 7 min nəfər əksəriyyəti NSDAP üzvü olan şəxsi qırdılar ki, onlar Hitlerin Almaniyanı müharibəyə qatmaq, xalqı məhvə sürükləmək planlarına mane olurdular. “Uzun Bıçaqlar Gecəsində” Hitlerdən əvvəlki alman reyxskansleri, sol yonümlü, sahibkarların həqarətlə “aqrar bolşevik” adlandırdığı Kurt fon Şleyxer də öldürüldü (həyat yoldaşı ilə birgə evində güllələndi). Bundan sonra faşistlərin ideologiyasında sosialist tərəf arxa plana keçdi, millətçi tərəf üstünlük təşkil etməyə başladı.
27 fevral 1933-cü ildə hitlerçilər Reyxstaqı yandırdılar və bunu kommunistlərin üzərinə yıxdılar. Bundan istifadə edən hitlerçilər ölkənin tamhüquqlu sahibinə çevrilmək üçün radikal addımlar atdılar. Onlara müxalifətdə olan kommunist və demokrat partiyaların 4,5 min üzvü, eləcə də Reyxstaqın deputatları həbs edildi. Bir çox konstitusion hüquqlar- mətbuat və yığıncaq azadlığı, əmlak, şəxsiyyət və yazışma toxunulmazlığı ləğv olundu. 1 mart 1933-cü ildə qəbul edilmiş dekretə əsasən “dövlətə qarşı silahlı mübarizəyə təhrik etmə” və “kütləvi tətilə təhrik etmə” cinayət sayıldı. Hitlerçilər 24 mart 1933-cü ildə Reyxstaqdan yeni qanun keçirməyə nail oldular ki, bu qanun yeni hökumətə imperiya qanunları, o cümlədən konstitusiyaya zidd olan qanunlar qəbul etmək hüququ verirdi. 14 iyul 1933-cü ildə verilən qanunla isə NSDAP ölkənin tək partiyası elan olundu, bütün digər partiyalar qadağan edildi, ölkədə partiya yaratmaq və digər partiyaları dəstəkləmək cəhdinə görə cəza müəyyənləşdirildi. Beləliklə, hitlerçilər ölkəni SSRİ ilə müharibəyə tam hazırladılar ki, onlara bu işdə heç kəs mane olmasın.
SİONİSTLƏRƏ SSRİ VƏ ALMANİYANIN MƏHVİ LAZIM İDİ
Hitler reyxskansler təyin olunanda onu yaxından tanıyan general Erix Lüdendrof hökumətə etirazını bildirmişdi. Lüdendrof ölkə prezidenti Paul fon Qindenburqa teleqram göndərərək yazmışdı: “Hitleri reyxskansler təyin etməklə siz bizim alman vətənimizi tarixin ən böyük demaqoqlarından birinin əlinə vermisiniz. Mən öncəgörənlik edərək sizə təntənəli surətdə bildirirəm ki, bu adam bizim dövlətimizi uçuruma itələyəcək, millətimizi təsvirolunmaz bədbəxtliyə düçar edəcək. Gələcək nəsillər sizi bu hərəkətinizə görə lənətləyəcək”.
Dünyanın mason ağaları üçün fərqi yox idi, Almaniya SSRİ-yə hücum etsin, ya SSRİ Almaniyaya hücum etsin, təki onlar müharibə etsin. Stalinin köməkçisi Lazar Kaqanoviçin qardaşı oğlu Stüart Kaqan Amerikada “Kreml canavarı” kitabı buraxmışdır. O bu kitabda maraqlı məsələlərə toxunur. Almaniyanın xarici işlər naziri İoaxim fon Ribbentrop SSRİ-yə səfərə hazırlaşarkən Almaniyaya İngiltərənin baş naziri Nevill Çemberlen gəlmişdi. O Hitlerin yanına ağayana daxil olmuş və onun üstünə qışqırmışdı: “Sizə nə deyilmişdi? Siz SSRİ-yə hücum etməliydiniz! Niyə yubadırsınız?” Hitler bir müddət susduqdan sonra sakitcə demişdi: “Mənə hazırlaşmaq üçün vaxt lazımdır...” Həmin söhbətdə iştirak edən Ribbentrop onların danışığını gizlicə maqnitofona yazmışdı. Bundan sonra ingilis hərbi missiyası Moskvaya uçmuşdu. İngilislər Stalini dilə tutmağa və inanırmağa çalışmışdılar ki, o Almaniyaya hücum etsin. Stüart Koqan kitabında bildirir ki, hətta SSRİ müdafiə naziri Kliment Voroşilov Sovet qoşunlarını Polşa və Rumıniyanı keçərək Almaniyaya hücum üçün hazırlamışdı. Bundan xəbər tutan Ribbentrop təcili Moskvaya uçmuşdu, Çemberlenlə Hitlerin danışığı olan maqnitafon plyonkasını Stalinə vermişdi. Ribbentrop vətənini təhlükədən xilas etmək, İngiltərə və ABŞ-ın mason dairələrinin sürüklədiyi müharibədən qurtarmaq istəyirdi. Məhz Stalin həmin plyonkaya qulaq asdıqdan sonra SSRİ ilə Almaniya arasında hücum etməmək barədə müqavilə bağlanmışdı. Bu müqavilə ABŞ və İngiltərənin qəzəbinə səbəb olmuşdu, onları yeni hiylələrə və fitnələrə əl atmağa təşviq etmişdi.
İngilis tarixçisi F.Rotşteyn bildirir ki, 1935-ci ildən 1939-cu ilə kimə İngiltərənin əsas diqqəti Almaniyanın Rusiya üzərinə hücumunu təşkil etməyə yönəlmişdi. Araşdırmalar göstərir ki, ingilislər Almaniyanın SSRİ-yə hələ 1938-ci ildə hücum edəcəyini gözləyirdilər. Hətta Qərbdə “mədəni sivilizasiyanın düşməni olan” SSRİ-ni cəzalandırmadığına görə Hitleri “andına dönük çıxmış” kimi pisləyən rəsmi broşüra da buraxılmışdı. Məhz Qərb ölkələrinin mason hökumətləri Hitleri Rusiyaya qarşı yürüşə sövq etdilər. Təsadüfi deyil ki, Qərbdəki havadarlarının dəstəyindən vəcdə gələn Hitler deyirdi: “Biz alman torpaqlarının Cənubi və Qərbi Avropaya doğru genişlənməsini dayandırırıq, bundan sonra bütün diqqəti Şərqdəki torpaqlar üzərində cəmləyirik. Biz kolonial ticarət siyasətinə son veririk, yeni torpaqların ələ keçirilməsi siyasətinə başlayırıq. Bundan sonra bizi Rusiyanın geniş ərazilərini tutmaq düşündürməlidir. Tale özü bizə bu yolu qismət edib. Şərqdəki bu nəhəng dövlət məhv edilmək üçün artlq yetişib. Tale bizi irqi nəzəriyyəmizin doğruluğunu sübut edəcək böyük qəzanın şahidi olmaq üçün seçib”.
1938-ci ilin martında Avstriya Almaniyanın tərkibinə daxil oldu, yəni Avstriya faşistlər tərəfindən işğal edildi. Avropa susdu. 1939-cu ilin martında Sudet vilayətinin alman əhalisinin müdafiəsi adı altında Çexoslovakiya işğal olundu. Avropa yenə susdu. Avropa hətta Qərbi Polşanın almanlar tərəfindən işğalına cavab olaraq SSRİ Şərqi Avropaya qoşun yeridəndə də susdu. Bu susqunluğun mənası nə idi? Avropa Almaniyaya hər şeyi bağışlamağa hazır idi, təki SSRİ ilə müharibəyə başlasın.
Düzdür, almanlar Qərbi Polşanın işğal edərkən Fransa və İngiltərə formal olaraq Almaniyaya müharibə elan etdilər. Lakin bu, adi deklorasiyadan uzağa getmədi (buna görə də həmin müharibə tarixə “Qəribə müharibə” kimi düşüb). Alman ordusu Fransaya girərkən Fransa cəmi 3 ay ərzində təslim oldu. Bolqarıstan, Macarıstan, Rumıniya könüllü şəkildə faşist Almaniyasına birləşdilər. Macarıstan və Almaniyanın birgə səyləri sayəsində Yuqoslaviya işğal olundu. Bundan qabaq Yunanıstan tutulmuşdu. Finlandiya, İsveç və Norveç asanlıqla da işğal olundular. 1940-cı ildə Danimarka, Belçika və Hollandiya tutuldular. Əslində sanki dirijor çubuğunun hərəkəti ilə bütün Avropa Almaniyaya birləşdirildi. Avropanın dini rəhbəri, Roma Papası 9-cu Piy faşizmlə həmrəylik ifadə etdi. Hitler bu barədə deyirdi: “Vatikanın Yeni Almaniya ilə saziş bağlaması faktı nasional-sosialist dövlətin Katolik Kilsəsində qəbul olunması deməkdir”.
Almaniya və SSRİ-ni bir-biri ilə vuruşdurmaqla bağlı Avropanın mövqeyi Londondakı Sovet səfiri İvan Mayskinin bu sözlərində öz əksini tapmışdır: “Çemberlen kommunizmə və SSRİ-yə dərin nifrət bəsləyir. O bu nifrəti hətta Britaniya İmperiyasının maraqları çərçivəsində adlamaq gücündə deyil... Bundan başqa, o hesab edir ki, alman və italyan faşizmi şərqdən gələn kommunist təhlükəsinə qaşı mübarizədə taran kimi kara gələ bilər. Məhz buna görə onun xarici siyasəti aqressora müqavimət üzərində yox, üçüncü ölkələr hesabına aqressorla sövdələşmə üzərində qurulmuşdur”.
Almaniyanı SSRİ-nin üstünə göndərməklə sionistlər onu məhvə sürüklədilər. Hitlerin hakimiyyətə gəlməsində böyük rol oynamış əmisi baron Edmund Beniamin Rotşild 1934-cü ildə yazmışdı: “Əsas məsələ odur ki, müharibədə düşmənlər bir-birlərinə daha böyük zərbə vursunlar və öz xalqlarını qanını maksimal dərəcədə töksünlər”. Radikal sionist Zeev Jabotinski deyirdi: “Bizim yəhudi maraqlarımız Almaniyanın tam məhvini tələb edir”. Hətta Amerikan yəhudisi Natanael Kaufman İkinci Dünya Müharibəsi ərəfəsində yazdığı “Almaniya məhv edilməlidir” adlı kitabında alman ruhunun tam yox edilməsi üçün almanların sreilizasiya yolu ilə məhvinin vacibliyini vurğulayırdı: “Peyvənd və zərdabların nə qədər xeyirli olduğunu nəzərə alsaq, alman xalqının sterilizasiyasına insanlıq tərəfindən möhtəşəm gigiyenik tədbir kimi baxmalıyıq. Bu yolla özümüzü alman ruhu bakteriyasından həmişəlik qoruya bilərik”.
1933-cü ilin yayında beynəlxalq yəhudi təşkilatları Hollandiyada konfrans keçirdilər və Almaniyaya boykot müharibəsi elan etdilər. Qəribədir ki, onda hələ Almaniya heç bir antiyəhudi tədbir həyata keçirmirdi. Konrfansa sədrlik edən amerikan yəhudisi Samuel Untermeyer Almaniyaya qarşı mübarizə aparmaq məqsədilə yaradılmış Dünya Yəhudi İqtisadi Federasiyasının prezidenti seçildi. Federasiya alman mallarının alqı-satışına qadağa qoydu. ABŞ-a qayıdan kimi Untermeyer radio ilə çıxış edərək bildirdi: “Biz insanlıq naminə müqəddəs müharibəyə başlayırıq...” Yəhudi məsələsi ilə maraqlananlar yaxşı bilirlər ki, sionistlər insanlıq dedikdə yəhudi millətini nəzərdə tuturlar. Qeyri-yəhudiləri onlar insan saymırlar. Yeri gəlmişkən, həmin çıxışında Untermeyer yəhudiləri “dünyanın aristokratları” adlandırmmışdı.
Həmin dövrdə Çerçill deyirdi: “Biz Hitlerlə yox, Şillerin ruhu ilə döyüşürük- o bir də yüksəlməsin deyə”. Çerçilin əsas strateqlərindən olan İngiltərənin yəhudi diplomatı Robert Vansitart xarici işlər naziri Antoni İdenə yazırdı: “Bizə nasist Almaniyasının yox, ümumilikdə Almaniyanın məhvi lazımdır”. Rusiya və Almaniyanı məhv etmək üçün sionistlərin baş ofisi olan London dünyanı müharibəyə çəkdi. İngiltərənin kəşfiyyat şefi Xyu Dalton bu hiyləyə qarşı çıxaraq müharibənin milyonlarla insanın ölümünə səbəb olacağını bildirdi və buna görə Çerçill onu işdən çıxardı. Sionist mətbuat Daltonu ləkələdi. Əgər İngiltərənin katalizatorluğu olmasaydı, müharibə 1941-ci ildə bitəcəkdi və bu qədər uzanmayacaqdı.
Məhz bu məkrli siyasətin nəticəsi idi ki, İngiltərə aviasiyası 1945-ci ildə qaçqınlarla dolu Drezden şəhərinə meqatonlarla bomba yağdırdı. Nəticədə şəhər büsbütün dağıldı, 350 min alman qırıldı, heç bir günahı olmayan uşaqlar, qadınlar və qocalar yanıb kül oldular. Drezdenin bombalanması əmrini verərkən Çerçill demişdi: “Mən 500-600 min bişmiş alman görmək istəyirəm”. Drezden heç bir hərbi əhəmiyyət daşımırdı. İngiltərə həmin bombaları müharibə başlayanda almanların hərbi mövqelərinə yağdırsaydı, müharibə daha tez qurtarardı və böyük faciələrin qarşısı alınardı. İngiltərə bunu etmədi, əvəzində dinc sakinləri qırdı. Bu bombardmanda İngiltərə sionistlərinin sadə bir məqsədi vardı: almanların sayını azatmaq. Hələ 1-ci Dünya Müharibəsi dövründən İngiltərənin sionist dairələri almanların sayını 20 milyona endirməyi qarşılarına məqsəd qoymuşdular. Onlar Hitlerin əli ilə məqsədlərinə nail oldular.
Çerçill 6 mart 1946-cı ildə özünün məşhir Fulton çıxışında bildirmişdi: “Tarix boyu elə bir müharibə olmayıb ki, onun qarşısını müasir üsullarla asanca almaq mümkün olsun. Yer üzünün nəhəng vilayətlərini xaraba qoyan bu müharibəni bircə güllə atmadan da dayandırmaq olardı... Amma onda məni eşitmək istəmədilər və biz bir-birinin ardınca qorxunc burulğana cəlb edilmiş olduq”.
ROTŞİLD BÜTÜN AVROPANI SƏFƏRBƏR EDƏRƏK SSRİ-NİN ÜSTÜNƏ YOLLADI
Məhz Trotski hakimiyyətdən gedəndən sonra beynəlxalq imperializm SSRİ-nin üstünə yeridi. Dünyanın bütün yəhudi kapitalı SSRİ ilə mübarizəyə cəlb olundu. General Konstantin Petrovun dediyi kimi, Hitler- yəhudi bankçılığının məhsulu, onun doktiranısı isə Bibliya doktrinası idi: “SSRİ-yə hücum üçün Avropanın bütün potensialı- sənaye, iqtisadi və insan potensialı Hitlerin ixtiyarına verilmişdi. Qlobal mafiya Hitleri SSRİ-ni məhv etmək üçün müvəkkil etmişdi. Faktiki olaraq Hitler onların adamı idi”.
1941-ci ilin yayında SSRİ-yə soxulan 5 milyonluq alman ordusunun 900 mini avropalılar- italyanlar, ispanlar, fransızlar, hollandlar, finlər, rumınlar, macarlar və s. idi. Təkcə 1942-ci ilin ilk aylarında alman ordusuna kömək üçün Avropadan 39 diviziya göndərilmişdi. 1942-ci ilin payızında Rusiya ərazisində olan düşmənin 266 diviziyasından 193-ü almanlardan, 73-ü isə avropalılardan- italyanlardan, ispanlardan, rumınlardan, macarlardan və s. ibarət idi. Kursk döyüşündən sonra əsir düşən faşistlərin cəmi 15 faizi almanlar idi- qalanları fransızlar, ispanlar, rumınlar, italyanlar və hollandlar idi.
Bir çox katolik yepiskopları SSRİ-yə hücuma xeyir-dua verərək bunun “Avropa Xaç Yürüşü” olduğunu bildirmişdilər. Almaniya ilə birgə İtaliya, Macarıstan, Rumıniya, Slovakiya, Xorvatiya, Finlandiya da rəsmən SSRİ-yə müharibə elan etmişdilər. Alman ordusuna Macarıstan 500 min, Finlandiya 450 min, İtaliya 200 min, Rumıniya 200 min, Fransa 180 min, Slovakiya 90 min, Belçika, Hollandiya və Lüksemburq 110 min, İspaniya, İsveç və İsveçrə 50 min əsgər vermişdilər. Bundan başqa Danimarka, Norveç, Albaniya, Bosniya, Bolqarıstan, Makedoniya, Latviya, Litva, Estoniya da alman ordusuna əsgər yollamışdılar. Amerikan tarixçisi Corc Steynin fikrincə alman ordusunda 50 min holland, 20 min belçikalı, 6 min danimarkalı və norveçli vuruşurdu. Polşa pasportu daşıyan 100 min adam alman ordusunda xidmət edirdi. Hələ bu harasıdır, indi genosid iddiası ilə almanlardan kompensasiya qoparan yəhudilər belə Hitlerin qulluğundaydılar: Sovet ordusuna əsir düşən alman əsgərlərinin içində 10 min yəhudi də vardı. Satqın Vlasovun ordusundan əsir düşənlərin 171 nəfərinin yəhudi olduğu üzə çıxmışdı və onlar 1949-cu ildə SSRİ-də qeydiyyata salınmışdılar. Antihitler koalisiyasının əsir götürdüyü əsgərlər arasında da çoxlu yəhudilər vardı. Alman hərbi zavodlarında on minlərlə yəhudi çalışırdı.
Müxtəlif hesablamalara görə SSRİ-yə qarşı “Xaç Yürüşündə” 1 milyon yarımdan 2 milyon yarıma kimi avropalı iştirak etmişdi. 1812-ci ildə olduğu kimi, bütün Avropa silahlanıb Rusiyanın üstünə cummuşdu. Alman dağ-atıcı diviziyaları heyətinin demək olar ki yarısı alman deyil, avropalılar idi. Ordudakı 12 dağ-atıcı diviziyasından 2-si avstriyalılardan, 1-i Yuqovlaviya almanlarından, 1-i Bosniya müsəlmanlarından, 1-i albanlardan, 1-i isə avstriyalı və norveçlilərdən təşkil olunmuşdu. Avstriyalı dağ atıcıları Zapolyarye və Qafqaz dağlarında Sovet ordusuna az başağrılar yaratmamışdılar. 10 mart 1942-ci ildə Leninqrad cəbhəsinə Norveç legionu göndərilmişdi ki, bu legion şəhəri 1943-cü ilin yazına kimi blokadada saxlamaqda aktiv rol oynamışdı. Lakin böyük itkilərə rəğmən norveçlilər kontraktın müddətini uzatmaqdan imtina etmişdilər və Himmlerin əmri ilə onları Latış legionu ilə əvəzləmişdilər. Ümumiyyətlə Leninqradın blokadasını ümumavropa layihəsi də adlandırmaq olar; Leninqrad cəbhəsində Niderland legionu, Belçika batalyonu, “Mavi diviziya”dan olan ispan könüllüləri, fin və isveç qoşunları, italyan dənizçiləri döyüşmüşdülər. Bu döyüşlərdə həlak olmuş 900 skandinaviyalı Leninqrad qəbiristanlığında basdırılmışdır. Alman komandanlığı Stalinqrad döyüşlərində darmadağın edilmiş italyanlardan ibarət 8-ci ordunun qalıqlarına geri qayıtmaq üçün qatar verə bilməmişdi. Komandanlıq italyan generalı Qaribaldinin tələbinə bildirilmişdi ki, Kiyevə kimi 600 kilometr məsafəni piyada getməlisiniz. İtalyanların kəskin etirazlarına baxmayaraq Avropa dəmir yollarının Sovet dəmir yollarından dar olması səbəbindən uyğun transport tapılmamışdı. Yalnız Mussolini işə qarışdıqdan sonra Hitler bir neçə qatar göndərmişdi. Sovet ordusu norveçli və daniyalılardan ibarət “Norland” diviziyasının qalıqlarını Berlinin fəthi zamanı məhv etmişdi. 1940-cı ilin iyulundan 1945-ci ilin mayına kimi alman tərəfdə Sovet ordusu ilə döyüşlərdə ən aşağısı 83 min fransız həlak olmuşdu. Hətta almanlar özləri reyxstaqı qoyub qaçarkən fransızların “Böyük Karl” diviziyasına daxil olan batalyonu sonadək döyüşmüşdi. Şimali Afrikada fəallıq göstərən Rommelin 90-cı yüngül piyada diviziyası da fransızlardan təşkil olunmuşdu.
Avropa dövlətləri almanların orduya çağırışı ilə əlaqədar ölkədə yaranmış fəhlə qüvvəsi defisitini də qarşılamışdılar; Almaniya zavodlarına Fransadan 875,9 min, Belçika və Hollandiyadan 500 min, Norveçdən 300 min, Danimarkadan 70 min fəhlə gətirilmişdi. Avropa ordularının topları, tankları və təyyarələri Almaniyanın ixtiyarında idi. Məhz Avropanın köməyi sayəsində 1938-ci ilin payızında Almaniya oz ordusunun sayını 720 tank və 2500 təyyarəyə malik olmaqla 2,2 milyon nəfərə çatdırmışdı. Qərbi Avropa ölkələrinin zavodları durmadan alman ordusu üçün silah-sursat və hərbi ləvazimat istehsal edirdi. Nəticədə müharibə başlayarkən Almaniya SSRİ-dən 2 dəfə çox hərbi-iqtisadi resurlara malik idi. Almanların sürdüyü hər 5 yük maşınından biri Fransanın “Renault” və “Pejo” şirkətlərinin, hər 10 tankdan biri isə Çexiya və Macarıstan istehsalı idi. Fransa və Çexiya zavodları 8 min tank və özüyeriyən top istehsal edib alman ordusuna vermişdi. Fransanın “Le Krezo” konserni və Çexiyanın “Şkoda” zavodu alman ordusunu 240 mm qaubitsa topları ilə təmin etmişdi. Təkcə Fransadan 1940-cı ildə almanlar 5 min parovoz və 250 min vaqon almışdılar. Vermaxtın əsgərləri Sovet ərazisinə əksəriyyəti Avropa ölkələrində istehsal olunmuş yük maşınlarında girmişdilər. Norveç, Danimarka və Belçika Almaniyaya dəmir verirdi. Hətta özünə neytral adı qoymuş İsveç
Almaniyaya mərmi istehsalı üçün lazım olan polad və optik avadanlıq göndərirdi, hərbi daşınmalara yardım edirdi. İsveçrə müxtəlif silah-sursat və valyuta göndərirdi, faşist hakimiyyətinin maliyyə əməliyyatlarını həyata keçirirdi. Finlandiyadan qırıcı təyyarələr, zenit qurğuları və digər vacib silah-sursat daxil olurdu. İspaniya alman sualtı qayıqlarını yanacaqla, kəşfiyyatını isə informasiya ilə təmin edirdi. Bütün Avropa gecə-gündüz Almaniyanın qələbəsi üçün işləyirdi.
Hərbçilərdən başqa, Qərbi Avropanın bütün polis sistemi də Hitlerin qulluğunda durmuşdu. Danimarkada 10 min, Hollandiyada 19 min, Fransada 60 min pollis və jandarm almanlara köməklik göstərirdi. Əvvəlcədən təşkil olunmuş məkrli plan əsasında Qərbi və Şərqi Avropanın iqtisadi və hərbi resursları, o cümlədən xammal və ərzaq ehtiyatı Almaniyanın ixtiyarına buraxılmışdı ki, SSRİ-yə güc gələ bilsin.
Bütün bunlar konspiroloqlara onu deməyə əsas verir ki, Sovet İttifaqı Avropanı faşizmdən azad etməyib, əslində faşist Avropası üzərində qələbə çalıb. Sovet xalqının Almaniyaya qarşı Böyük Vətən Müharibəsi iki ölkə arasında adi silahlı konflikt deyildi, bu iki düşmən sivilizasiyanın bir-birinə qarşı cəngi idi. Böyük Vətən Müharibəsi- qoy sivilizasiyasının iudey sivilizasiyasına qarşı müqaviməti idi. Qərbin iudey hakimləri qoy xalqların Yer üzündə yeganə dayağı və ümid yeri olan Rusiyanı məhv etmək niyyətindəydilər.
ALMANLAR QURBANLIQ QOYUN KİMİ
Almaniya müharibəyə tam hazırlıqsız başlamışdı. SSRİ-yə hücum Almaniya üçün özünüməhv demək idi. Birincisi, Almaniyanın öz nefti yox idi. İngilis-amerikan monopolistlərinin Almaniyaya verdikləri benzin heç onun öz ehtiyaclarını ödəmirdi və uzanacaq müharibəyə çatmayacaqdı. Alman ordusunun SSRİ-nin neft rayonlarını təcili ələ keçirmək səyləri də bununla bağlı idi. Əbəs yerə Hitler hərbi komandanlıqla keçirdiyi 1 iyul 1942-ci il müşairəsində deməmişdi ki, əgər o Maykop və Qroznı neftini almasa, onda məcburdur müharibəni dayandırsın. İkincisi, Almaniyada kəskin taxıl və ərzaq çatışmazlığı vardı ki, müharibənin uzadılmasını imkan verməyəcəkdi. Üçüncüsü, Almaniyada dəmir yolu vaqonları çatışmırdı. Faşist hökumətinin 23 iyun 1939-cu il gizli iclasında ordunun nəqliyyat rəisi polkovnik Rudolf Qerke demişdi: “Nəqliyyat cəhətdən Almaniya müharibəyə hazır deyil”. Cəbhədə uğurla çıxış etmək üçün alman ordusuna 450-500 dəmir yolu eşelonu lazım idi. Alman ordusunun nəhəng ərazilərə uzanıb dağılmış kommunikasiyası vaqonların çatışmazlığı fonunda onun Axilles dabanına çevrilirdi. Partizanların vurduğu zərbələr isə vəziyyəti lap ağırlaşdırırdı. 7 dekabr 1941-ci ildə Moskvaya yaxınlaşan alman ordusuna komandanlıq edən general-feldmarşal Fedor fon Bok demişdi: “Dəmir yolu nəqliyyatı bərbad gündədir... Cəbhəyə döyüş aparmaq üçün ən vacib olan şeylər çatışmır. Silah-sursat, yanacaq, ərzaq və qış geyimi göndərilmir”. Dördüncüsü, soyuq şimal ölkəsi olan SSRİ-yə hücum etmək üçün alman əsgərlərinin isti qış geyimi yox idi. Alman hökumətinə qabaqcadan bəlli idi ki, ölkənin SSRİ-ni udmaq gücü yoxdur. Lakin bütün bunlara baxmayaraq Almaniya Rotşildin əmri ilə SSRİ-nin üzərinə hücum etməli oldu.
Alman əsgərlərini dərmanlayıb Sovetlərin üzərinə göndərdilər. Hitler döyüşçülərinə cəsarət üçün xüsusi hazırlanmış preparatlar verilirdi. 1939-cu ildən 1945-ci ilə Reyxin əsgərlərinə 200 milyona yaxın “Pervitin” həbi paylanmışdı. Qadağan olunmuş metamfetamin əsasında hazırlanmış bu həb mərkəzi sinir sisteminə güclü və uzunmüddətli psixi təsir göstərir, yorğunluq hissini azaldır, gümrahlaşdırır, yatmağa qoymur və iştahanı öldürürdü. Araşdırmalar göstərir ki, alman əsgərlərinin Fransa, Belçika, Polşa, Hollandiya zəfərləri məhz “Pervitin”in sayəsində olmuşdu. Onlara bu həbdən başqa kokain əsasında hazırlanmış stimulyator da verilirdi; stimulyatoru konslager əsirləri üzərində testdən keçirmişdilər, heyrətaməz nəticələr vermişdi və bundan sonra ön cəbhədəki əsgərlərə paylamışdılar. “Zakzenzauzen” həbsxanası məhbusları üzərində sınaqdan keçirilən D-9 həbi də məqsədəuyğun hesab edilmişdi; hətta yarımcan hala düşmüş, çəkişi 30 kiloqrama enmiş məhbuslar belə bu həbi qəbul etdikdən sonra çiyinlərində yük rahat şəkildə 100 kilometr məsafə qət edirdilər. NATO İŞİD-çilərə kaptaqon həbləri verib şiələrin üstünə göndərdiyi kimi, Rotşild də faşistləri stimulyator həblərlə dərmanlayıb Sovetlərin üzərinə göndərmişdi. Farmasevt Kemper öz xatirələrində belə yazırdı: “Narkotiklər bliskriqin əsas yanacağını təşkil edirdi. Adi piyadalar, matroslar və təyyarəçilər insan qabiliyyətlərini dəfələrlə üstələyən robotlara çevrilmişdilər”.
İkinci Dünya Müharibəsində almanlar Qərbli ağalara qurbanlıq qoyun kimi lazım idi. Müharibə zamanı yaralı əsgərlərə hətta doğru-düzgün tibbi yardım da göstərilmirdi. Əsirlər danışırdılar ki, zabitlər yaralı əsgərləri öldürməyi əmr verirdilər. Müharibənin ilk aylarını çıxmaq şərti illə ordunun ərzaq təminatı bərbad vəziyyətdə idi. 305-ci alman piyada diviziyasının əsgəri öz gündəliyində göstərirdi ki, onları yarıac-yarıtox marşa göndərirdilər: “Verilən cüzi və zəif ərzaq payını yekəpər əsgərlər əlimizdən alırdlar, az qala ağzımızdan qapırdılar. Yemək üstündə tez-tez dava düşürdü. Qarın üstündə uzanıb zarıyan yaralılara baxan yox idi. Hamımızın əsəbləri gərilmişdi”. Amma Almaniyada ordunun müvəffəqiyyətləri haqqında təbliğat maşını var gücü ilə işləyirdi. SS tank diviziyasının sürücüsü Verner Zalbek bildirirdi ki, üç həftə yerimizdən tərpənə bilmədik və çoxlu itkilər verdik, amma müxbirlər bizim sürətlə irəliləməyimizdən yazırdılar: “Təbliğat tağımı saxta xəbərlər fabrikasiya edirdi. Biz hansısa yaşayış məntəqəsini tutanda zabitlər yerli sakinləri dağılmış və xaraba evlərin yanına yığırdılar, onların əyninə cır-cındır geyindirirdilər, fotoqrafları çağırıb şəkillərini çəkdirərək alman mətbuatına çıxarırdılar və altına yazırdılar: Rusiyada belə yaşayırlar”.
Hitler ordusunu adi isti paltarlarla təmin etmək Rotşildin “yadından çıxmışdı”. İlin soyuq aylarını alman əsgərləri yüngül şinellərdə keçirirdilər və onların ruslar kimi isti şapkaları yox idi. Qış vaxtı Sovet əsgərləri qoyun dərisindən tuluplar geyindiyi halda alman əsgərləri dəri-erzaç paltolarda gəzirdilər və donurdular. Komandanlıq onları Gebbels nağılları ilə qızışdırırdı. Hitler alman əsgərlərinə Kuban buğdası, Çımlyan çaxırı, rus qulları və münbit qara torpaqlar vəd vermişdi. Alman torpağı Rus torpağı kimi bərəkətli deyildi. Almanlar öz torpaqlarında məhsul becərmək üçün çoxlu əziyyət çəkməli olurdular. Rus torpağının keyfiyyəti onları riqqətə gətirmişdi. Zabitlər əsgərlərə deyirdilər ki, müharibə qurtardıqdan sonra onların hər birinə 40 hektar bərəkətli Rus torpağı veriləcək. Hətta əsgərlərin bir çoxu ailələrini Rusiyaya gətirib burda yaşamaq barədə düşünürdülər. Onlar rus kəndlilərini qabaqlarında işlədəcəkləri barədə xülyalar qururdular. Zabitlər deyirdilər ki, Rusiyanın ən yaxşı kolxozları alman Reyxinin ixtiyarında olacaq, bu təsərrüfatları almanlar idarə edəcəklər, qabaqlarında da rus və ukrainlıları qul kimi işlədəcəklər.
Alman əsgərlərinin geyimindən anlaşılırdı ki, onların paltarları, ayaqqabıları, hətta düymələri belə keyfiyyətsiz materaiallardan hazırlanmışdır. Əsir düşmüş almanların çoxu hərbi formadan çox idman kostyumunu xatırladan yüngül kurtkalarda, sintetik yundan hazırlanmış sırıqlılarda, dəri əvəzləyicidən düzəldilmiş botinkalarda idilər. Komandanlıq nəinki əsgərlərə, hətta sapyorlara belə qışda əlcək verilməsinin qayğısına qalmamışdı. Alman hərbçiləri qış düşən kimi kütləvi şəkildə soyuqdəyməyə düçar olur, orduda dizenteriya sürətlə yayılırdı. Qışda alman əsgərlərinin hətta xarici görünüşü onu deməyə əsas verirdi ki, onların fiziki və mənəvi vəziyyəti olduqca bərbaddır. Bəzən zabitlərin əmri ilə ölmüş əsgərlərin paltarlarını çıxarıb üst-üstə geyinirdilər ki, soyuqdan donmasınlar. Faşist səngərlərini tutan Sovet döyüşçüləri tez-tez lüt alman meyidləri ilə rastlaşırdılar. Bir çox məntəqələrdə yanacaq sisternləri partizanlar tərəfindən partladıldığından maşınlar yerindən tərpənmirdi. Əsirlər danışırdılar ki, minomyot və top atəşlərindən başlarını səngərdən çölə çıxara bilmirdilər, təbii ehtiyaclarını blindajda ödəyirdilər, ona görə də üfunət iyindən tərpənmək olmurdi. Əsgər Teodor Hilen deyirdı ki, son zamanlar onlara gündə 200 qram çörək və ara-sıra isti noxud supu verilirdi. Yemək rasionunun get-gedə azalması və isti geyimin olmaması əsgərləri ruhdan salır və içlərində narazılıq yaradırdı. Cəbhədəki nəhəng itkilər onları kütləvi şəkildə təslim olmağa vadar edirdi.
Oberyefreytor Friç Brandt danışırdı: “Döyüşlər başlayanda bizim rotada 260 əsgər və zabit vardı. İndi 70 nəfər qalıb. 30 nəfəri don vurub və xəstədirlər. Qış olmasına baxmayaraq əsgərlər hələ də yay geyimindədirlər, didilib tökülmüş paltarda gəzirlər. Çoxları pinti görünüşdədirlər: şinelləri cırılıb, düymələri qırılıb. Hər rotaya bir neçə küləşdən düzəldilmiş valenkilər verilmişdir ki, bunları da posta çıxanlar geyinir”. Əsir düşmüş oberyefreytor Verner Zalbek deyirdi: “Hollandiyanın, Belçikanın və Fransanın şəhər və kəndlərindən qələbə marşı ilə keçmiş bizim diviziyanın əsgərləri artıq bir neçə aydır ki, Valday yüksəkliyində ilişib qalıblar və donurlar. Elə gün olmur ki, 3-4 əsgər anginadan sıradan çıxmasın”. Əsgər Simon Baumer evə yolladığı məktubda yazırdı: “Moskvanın 100 kilometrliyində olsaq da, ruslar şiddətli müqavimət göstərirlər və biz çoxlu itkilər vermişik. Müharibə yarım il də davam etsə, hamımız qırılacayıq”. Əsgər Rudolf Rupp anasına yazırdı: “Qızğın və qanlı döyüşlər gedir, belə ki ruslar var gücləri ilə müdafiə olunurlar. Bizim çoxumuz bir də vətən üzü görməyəcəyik”. Yefreytor Otto Salfinqer valideynlərinə yazırdı: “Bir aydır yerimizdə sayırıq. Bu vaxt ərzində o qədər əsgər itirdik ki! Əgər həlak olmuş almanların meyidlərini yan-yana düzsəydilər, bir ucu Berlinə kimi çatardı. Biz alman meyidləri üzərindən addımlayırıq və yaralıları qarın üstündə qoyub gedirik. Yaralı- ballastdır və onun barəsində heç kəs fikirləşmir. Bu gün biz irəlidə ölənlərin meyidləri üzərindən addımlayırıq, sabah bizim meyidlərin üzərindən tank tırtılları keçib geçəcək”.
Stalinqrad döyüşlərində ağır vəziyyətə düçar olan alman əsgərləri könüllü surətdə Sovet ordusu tərəfinə keçərək əsir düşməyə başladılar. Onlar aclıqdan arıqlamışdılar, boyunları qırışlaşmış və üzülmüşdü, cır-cındır paltarları bit-birənin, saqallı üzəri kir-kəlmənin içində idi. Alman komandanlığı onların ərzaqla təmin edə bilmirdi, günə 200, hətta bəzən 100 qram çörək payı alırdılar. Arada at əti göndərilirdi ki, onun da donunu açıb bişirmək mümkün deyildi. Əsgərlər blindajlarda, şəhər dağıntıları arasında, qarın içində yığışır, əllərinə keçən döşəkləri, stolları, koykaları yandırırdılar ki, soyuqdan donmasınlar. Yatanda bir-birlərinə sıxlaşaraq yatırdılar, buna baxmayaraq yenə də səhərə kimi titrəyirdilər. Nə brezent, nə də zəif peçlər şaxtadan qorumurdu. Aclıqdan və soyuqdan çəyirtkə kimi qırılırdılar. Bitlər bədənlərini yeyib haldan salır, siçanlar meyidlərlə qidalanaraq sürətlə çoxalır və bəlaya çevrilirdi. Bir alman əsgəri evə yazmışdı ki, gecə yatdığı yerdə siçan iki ayaq barmağını yemişdir və onun heç xəbəri də olmamışdır. Əsgərlər vaxtlarının çoxunu qazmada yatmaqla keçirirdilər ki, olan-qalan enerjilərini qoruya bilsinlər və çölə yalnız təbii ehtiyaclarını ödəmək üçün çıxırdılar. Aclıqdan bədənləri o qədər zəifləyirdi ki, yaddaşlarını da itirirdilər. Soyuq təkcə orqanizmi süstləşdirmirdi, həm də beynin aktivliyini dayandırırdı. Uzun müddət vaxtı-vaxtında qidalanmamağın yaratdığı apatiyadan minlərlə əsgərin başına hava gəlmişdi, dəlilik vəziyyətinə çatmışdılar. Ümidsiz vəziyyətə düşmüş əsgərlər krovatlarında qıvrılır, bərkdən vəhşicəsinə zarıyır və hönkürərək ağlayırdılar. Fiziki və mənəvi gərginlikdən bir çoxları özlərini öldürürdülər. Bəziləri özlərinə güllə vuraraq yaralayırdılar ki, bəlkə onları arxa cəbhəyə apardılar. Nəticədə 110 min faşist əsgəri Sovetlərə əsir düşdü.
MÜHARİBƏDƏN SONRA NASİST CANİLƏRİNİ MKİ QORUYURDU
ABŞ Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin direktoru Allen Dalles alman kəşfiyyatının vacib fiqurları ilə, xüsusən general-leytenant Reynxard Qelen ilə gizli görüşlər keçirirdi. Almaniyanın kapitulyasından sonra SS zabitlərinin bir çoxu ABŞ-da məskunlaşdılar və can-başla amerikan ağalarına xidməti davam etdirdilər. Onların bir çoxu ABŞ MKİ-nə işə götürüldülər. Müharibədən sonra Reynxard Qelen amerikanların maliyyə dəstəyi ilə Qərbi Almaniyada sonradan BND adı almış kəşfiyyat orqanı formalaşdırdı. BND-nin əsas fəaliyyəti “SSRİ-nin Avropadakı aqressiv cəhdlərinə” qarşı yönəlmişdi. Alman jurnalı “Şpigel” 2013-cü il iyun nömrəsində yazırdı ki, BND yarandığı gündən ABŞ-ın maraqları dairəsində öz vətəndaşlarını güdməklə məşğul olmuşdur, yəni faktiki olaraq ABŞ Milli Təhlükəsizlik Agentliyinin filialı rolunu oynamışdır. Qelen və ətrafındakı zabitlər amerikanların maliyyə dəstəyi ilə “Azad Avropa Radiostansiyası” yaratmışdılar və SSRİ-yə qarşı masştablı iş aparırdılar.
Hitlerin sevimli diversantı Otto Skorseni 1960-cı illərdə artıq İsrail kəşfiyyatına işləyirdi. 1962-ci ildə Skorseni İsrail kəşfiyyatının tapşırığı ilə Misirin raket proqramını hazırlayan alimini öldürmüşdü. Beləcə Sovetlər ilə uğursuz müharibədən sonra faşist caniləri maskalarını atdılar və əsl ağalarına xidmət göstərməyə başladılar. 1960-1970-ci illərdə NATO hərbi təşkilatının əsas komandasını Reyxin onurğası olan faşist generalları təşkil edirdi. 1940-cı ildə Hitler ordusunun quru qoşunlarının ştab rəisi olan Adolf Xoyzinqer 1961-ci ildə NATO hərbi komitəsinə sədrlik edirdi. Faşist generalı Hans Şpaydel 1957-ci ildə NATO-nun Mərkəzi Avropadakı quru qoşunlarının komandanı təyin olunmuşdu. Lütvaffenin tanınmış hücumçu təyyarəçisi Yoxanes Şteynxoff ABŞ-da hərbi hazırlıq keçdikdən sonra 1960-cı ildə general rütbəsində NATO ştabında işə götürülmüşdü. Vermaxtın komandanlarından olan general Yoxan von Kielmansegg 1963-cü ildə NATO ali komandanlığında yer almışdı. Vermaxtın baş qərargah podpolkovniki Ernst Ferber müharibədən sonra NATO müdafiə kollecini bitirmişdi və NATO-nun briqada generalı olmuşdu. Vermaxtın qərargah rəislərindən olan Karl Şxnell 1968-ci ildə NATO qərargahında rəis müavini vəzifəsinə götürülmüşdü. Hitlerin Dəmir Xaç Cəngavər Ordeni ilə təltif etiyi hərbçi Frans-Jozef Şulç NATO müdafiə kollecində təhsil aldıqdan sonra general rütbəsində 1977-ci ildə NATO-nun Avropadakı silahlı qüvvələrinin baş komandanı təyin olunmuşdu. Faşist ordusunun tank eskadronu komandiri Ferdinand von Senger müharibədən sonra NATO müdafiə kollecini bitirmişdi və 1979-cu ildə NATO-nun Müttəfiq Qüvvələrinin Mərkəzi Avropa komandanı vəzifəsinə oturmuşdu.
Hələ Hitler Almaniyasına qarşı mübarizənin qızğın çağında, 1943-cü ilin iyulun 27-sində ABŞ hərbi nazirliyinin və dövlət departamentinin çağırdığı müşavirədə Pentaqonun nümayəndəsi polkovnik Vinlokk beynəlxalq təhdidlərə və öz ölkəsinin bəyannaməsinə baxmayaraq demişdi: “Bizim üzərimizə almanlardan kadrlar hazırlamaq vəzifəsi qoyulmuşdur, elə kadrlar ki bunlardan Amerikanın nüfuzunu qüvvətləndirmək üçün istifadə edilə bilsin... Nasional-sosialistlər müxtəlif antifaşistlərdən və ümumiyyətlə demokratlardan daha faydalı, daha əlverişli ola bilərlər və olacaqlar... Bizə ruhən və əqidə cəhətdən yaxın olan çoxlu kadrlar lazımdır”.
“SS-in sirləri”- tanınmış amerikan jurnalisti və yazıçısı Qlenn İnfildin ABŞ-da çıxan kitabı belə adlanır. İnfild bildirir ki, vaxtilə Amerikanın hökumət orqanları qərar qəbul etmişlər ki, Şərq cəbhəsində vuruşmuş və Sovet İttifaqı haqqında qiymətli biliyə malik olan SS üzvləri ABŞ üçün faydalı ola bilərlər. İnfild yazır: “Bu ittifaq nasistlər ilə ABŞ arasındakı bütün ittifaqların ən gizlisi idi və onun yaradılması ideyası hələ 1944-cü ildə meydana gəlmişdi”. İnfild bildirir ki, həmin ideyanın başlanğıcında Reynxard Qelen dururdu. Müharibədən sonra Amerika hökumət orqanları Qeleni hərbi əsirlər düşərgəsindən çıxarıb Vaşinqtlona gətirdilər ki, gələcək əməkdaşlığı onunla müzakirə etsinlər. Sonra Qelen Almaniyaya qayıdıb Sovet İtttifaqı üzrə mütəxəssislər axtarıb tapmağa başladı. Bunların içərisində təbiidir ki SS-çilər də var idi- onlar əsirlər düşərgəsindən götürülmüşdü. “Qelen qrupu” sonralar MKİ-nin Sovet İttifaqı üzrə şöbəsi oldu və 1956-cı ilə qədər Amerika hökumət idarəsi tərkibində qaldı. Bundan sonra “Qelen qrupu” AFR-ə verildi ki, Qərbi Almaniya kəşfiyyat idarəsi yaradılması üçün baza olsun.
İnfild yazır ki, Amerika işğal hökuməti orqanlarının müharibədən sonra ilk əlaqəyə girdikləri yüksək rütbəli SS zabiti Otto Skortseni idi. Kitabda deyilir ki, Amerika tribunalı müharibə cinayətləri törətməsi barəsində bütün ittihamları onun üzərindən götürdü. Lakin Skortseninin verilməsini Çexoslovakiya tələb etdi. Amerika əks-kəşfiyyatı Skortseniyə bildirdi ki, onun Çexoslovakiyaya verilməsinin icrasını bir qədər uzada bilər. Skortseni Darmştadtdakı həbsxanaya keçirildi və o 1948-ci ilin iyulunda ordan qaçdı. İnfild bildirir ki, Amerikanın bir çox xüsusi xidmət idarəsi “qaçandan” sonra Skortsenidən istifadə etdi və o “Hörümçək” təşkilatının yaradıcılarından biri oldu- həmim təşkilat nasist canilərini ədalət məhkəməsindən xilas etməklə məşğul olmağa başladı. Sonra kitabda deyilir ki, Skortseni Vermaxtın müharibədən sağ çıxmış bir sıra generalları ilə əlaqə yaratdı və “SSRİ-yə qarşı mübarizədə ABŞ-a kömək etməyə” hazır olan SS zabitlərinin uzun siyahısını tutdu. Qlenn İnfild əsassız olmayaraq belə hesab edir ki, NATO-nun müasir beynəlxalq terrorçuluğu Amerika xüsusi xidmət idarələrinin SS-lə sövdələşməsindən başlanmışdır.
ABŞ jurnalisti Çarlz Allen 1963-cü ildə çapdan çıxmış “Nasistlər bizim aramızdadır” kitabında göstərirdi ki, onun demokratik ölkəsində Almaniyadan qaçıb gələn və MKİ-nin himayəsi altında yaşayan minlərlə nasist vardır. Digər jurnalist Robert Lifton “Nyu-York tayms” qəzetinin kitab icmalında açıq etiraf etmişdir ki, nasist canilərinə ən çox kömək göstərən və onları ən çox müdafiə edən ABŞ-ın Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsi olmuşdir, çünki onlar bu idarəyə antikommunizm məqsədləri üçün lazım idi. ABŞ-da 1950-ci illərdə- makkartizm dövründə kommunizmi məhv etmək naminə edilən hər bir hərəkət avtomatik olaraq qanuni sayılırdı. Liftonun sözlərinə görə, makkartizm elə bərəkətli torpaq oldu ki, Amerikada bəzi yerlərdə bunun üzərində nasizm toxumları cücərdi. O yazır: “Etiraf etmək lazımdır ki, nasist müharibə canilərinin müdafiə edilməsi və onlara iş verilməsi Amerikanın bu səlib yürüşü ilə yanaşı baş verən əxlaq düşkünlüyünün sonuncu forması oldu”.
ABŞ-da müharibə canilərinin ölkədən qovulması üçün müəyyən cəhdlər olsa də, bu cəhdlərin qarşısı Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsi tərəfindən kəskinliklə alınmışdır. Məsələn, ABŞ Mühacirət və Təbəəliyə Qəbuletmə İdarəsinin yüksək rütbəli əməkdaşı Toni de Vito almanların tərəfinə keçərək SS oberşturmfüreri işləmiş və çoxlu qanlar tökmüş çərkəz satqını Çərim Soobsokovun ölkədən qovulması məsələsini qaldıranda ona mane oldular. MKİ Soobsokovun qovluğunu oğurlayaraq yoxa çıxardı. De Vitoya ABŞ-da gizlənmiş nasist canilərinin məsuliyyətə cəlb edilməsi uğrunda fəal çıxış etmiş Amerika məhkəmə hakimi Robert Morsun acınacaqlı əhvalatını xatırlatdılar. Mors Latviyanın Audrinı kəndinin və yüzlərlə dinc əhalisinin məhv edilməsində müqəssir olan Boleslav Maykovskinin ölkədən sürgün olunmasını tələb edərək böyük hay-küy qopmasına səbəb olmuşdu. Nəticədə onu yaşadığı evin beşinci mərtəbəsindən yerə atılmış vəziyyətdə tapdılar. O vaxt polis bəyan etdi ki, Robert Morsun bədənində ona qarşı zor işlədildiyini təsdiq edən heç bir iz tapılmamışdır... Öz taleyini qorxu altında qoymaq istəməyən de Vito Çərim Soobsokovu sakit buraxdı, özü də tezliklə istefaya çıxdı.
ABŞ hakimiyyət orqanları keçmiş nasist canilərinin ədalət məhkəməsinə verilməsi üçün heç bir tədbir görmədilər, əksinə onlara Dövlət Departamentində, MKİ-də, Federal Təhqiqat Bürosunda, ABŞ-ın Müdafiə Nazirliyində, “Amerikanın səsi”, “Azadlıq”, “Azad Avropa” radiostansiyalarında vəzifələr verdilər. ABŞ-ın faktiki olaraq koloniyası sayılan Almaniya Federativ Respublikasında da onlara toxunmadılar. AFR daxili işlər nazirinin verdiyi məlumata görə, müharibədən sonra Qərbi Almaniyada 87 765 nasist canisi barəsində təhqiqat aparılmış, bunlardan yalnız 6456-sı cəzalandırılmışdır. Özü də cəza çox vaxt olduqca yumşaq olmuşdur. Bunlar da yalnız o adamlardır ki, barələrində təhqiqat aparılmışdır. AFR-də yaşayan müharibə canilərinin çoxu məhkəməyə cəlb edilməmişdir.
ANTİSEMİTİZM – SİONİZMİN ƏSAS SİLAHI
Qərb ölkələrindən birində gecələr sinaqoq divarlarına svastika işarələri çəkən şəxs tutulmuşdu və aydın olmuşdu ki, o yerli ravvinin qohumudur. Novosibirsk Akademik Şəhərciyində evlərin divarlarına və girişlərinə svastika işarələri çəkilirdi və yəhudilərə qarşı kobud ifadələr yazılırdı. Bura ölkənin, eləcə də dünyanın hər yerindən alimlər gəlirdilər və təəccüb qalırdılar ki, yerli əhali yəhudilərə niyə nifrət edir. Hökumət güc strukturlarına əmr verdi ki, həmin antisemit tapılsın. Uzun axtarışlardan sonra həbs edilərkən üzə çıxdı ki, həmin adam özü də yəhudi olan bir qadındır. Bu qadın bir müddət sonra siyasi mühacir statusu aldı və öz “tarixi vətəni” İsrailə köçdü. Belə faktlar yetərincədir.
Sionizm ilk yarandığı gündən antisemitizmlə nəfəs almış və onunla yanaşı addımlamışdır. Sionist xadimləri daim antisemitizmi arzuolunan və işəyarayan təzahür hesab edərək alqışlamışlar. Onlar niyyətlərini reallaşdırmaq və uğur qazanmaq üçün antisemitizmdən keçən yolu tez-tez açıq şəkildə vurğulamışlar. Antisemit təlatümləri “ümumi” işin xeyrinə hesab edənlərdən biri elə siyasi sionizmin yaradıcısı Teodor Hertzel olmuşdur. O öz gündəliyində yazırdı: “Parisdə mən antisemitizmə daha geniş mənada baxmağa başladım. Antisemitizmi indi mən tarixi cəhətdən başa düşürəm... Antisemitizm qüdrətli və şüuraltı qüvvə olmaqla yəhudilərə heç bir ziyan gətirməz. Mən bu hərəkatı yəhudi individuallığının formalaşması üçün xeyirli hesab edirəm”. Hertzel 1897-ci ildə Bazeldə sionistlərin birinci konqresində çıxışı zamanı bəyan etmişdi: “Əgər bizə öz böyük məqsədlərimizə çatmaq üçün milyon yəhudini qurban vermək lazım gələcəksə, biz düşünmədən buna gedəcəyik”. Hertzelin tənqidçilərindən biri 1895-ci ildə ona demişdi: “Siz yəhudilərə ölçüyəgəlməz ziyan vurmusunuz”. Cavabında Hertzel utanmadan bildirmişdi: “Mən yəhudilərin ən böyük düşməni sayılmağa layiqəm. Yəhudilərin düşmənləri bizim ən böyük dostlarımız olacaqlar. Yəhudilərə düşmən ölkələr bizim yaxın mütəffiqlərimiz sırasında yer alacaqlar”. Hertzel başa düşürdü ki, yəhudiləri öz ölkələrindən İsrailə köçməyə vadar etmək üçün “yəhudilərə nifrət” konsepsiyası işə salınmalıdır. Tədqiqatçı Tatyana Qraçevanın “Xazariya proyekti” əsərində göstərdiyi kimi: “Müharibə, sadə yəhudilərin məşəqqəti və ölümü, antisemitizm sionistlərə onunçün lazım idi ki, yəhudilər təqiblərdən yaxa qurtarmaq üçün İsrailə axışsınlar. Əks təqdirdə insanları bərəkətli ölkələrdən ayırıb sərt təbiətli İsrailə gətirmək mümkün olmazdı”.
Sionistlərə faşizm yəhudi millətinin birliyini təmin etmək üçün lazımdır. Sionistlərin “SSRİ yəhudisinin katexizisi” adlı gizli sənədində deyilir: “Bizim ən qüdrətli silahımız, birliyimizin əsas stimulu- antisemitizmdir”. Sionizmin tanınmış xadimlərindən biri Zeev Jabotinski hələ 1905-ci ildə göstərirdi ki, “prinsipə qaldırılmış antisemitizm bizim sionist aqitasiyamız üçün xeyirli və əlverişlidir”. O antisemitizmi “yatanı ayıldan birəyə” bənzədirdi. Macar ravvini V.Şveyts 1939-cu ildə yazırdı: “Hal-hazırda yəhudilərə qarşı tətbiq olunan rasist qanunları... ümumilikdə yəhudiliyi təmizləyəcək, ayıldacaq və gəncləşdirəcək”. Beynəlxalq Sionist Təşkilatının həmtəsisçisi Maks Nordau antisemitizmi assimilyasının qarışısını alan yeganə divar adlandıraraq xeyirli və vacib bir hal kimi xarakterizə edirdi. İsrailin baş naziri David Ben-Qurion vaxtilə Nyu-Yorkun “Kempfer” yəhudi qəzetində açıq-aydın yazmışdı: “Əgər mənim imkanım və iqtidarım olsaydı, güclü cavan adamlardan ibarət qruplar yaradardım, qeyri-yəhudi adı altında maskalanmış bu adamların əlinə antisemit şüarlar verərdim və yəhudilərin üstünə göndərərdim. Bu adamlar kobud antisemit metodlarla yəhudiləri təqib edərdilər. Zəmanət verirəm ki, həmin ölkələrdə İsrailə köçmək istəyənlərin sayı birə on artardı. Minlərlə emissarın nəticəsiz moizələrindənsə, bu cür üsul daha məhsuldardır”. Beynəlxalq sionizmin emissarlarından olan Mayman öz agentlərinə məsləhət görürdü ki, yəhudilərə hədə-qorxular təşkil edin və bu yolla onları İsrailə köçməyə vadar edin: “Yaxşı olardı ki yəhudiyə poçtla antisemit vərəqə gəlsin, ya da sinaqoqun divarına çəkilmiş svastika şəkli görsün. Gecə belə yəhudinin yuxusuna Hitler girəcək və soyuq tər içində ayılaraq arvadına deyəcək: “Nə cür etsək də, hökmən İsrailə köçməliyik. Ölməkdənsə pis yaşamaq yaxşıdı”. Antisemitizm elə indi də sionistlərə onunçün lazımdır ki, İsrailə köçməyə tərəddüd edənlərə təsir göstərsinlər.
Antisemitizm- sionizmlə vahid mexanizmin bir hissəsini təşkil edərək yəhudiləri başqa xalqlarından ayrı saxlamaq və qlobal planların icraçısı etmək üçün istifadə olunmaqdadır. Konspiroloqların dediyi kimi, antisemitizm və sionizm elə bir medalın iki üzüdür. Sionist kahinlərinin fikrincə, yəhudilərə təzyiq edilməsə, onlar özlərini Allahın seçilmiş xalqı saymazlar və digər xalqların içində əriyib gedərlər. Antisemitizm sionizmin ayaqda qalması üçün hava və su kimi lazımdır. Sionist funksionerləri özləri də bildirirlər ki, ancaq antisemit atmosferdə soydaşları arasında uğur qazana və tərəfdar toplaya bilərlər. Odur ki, Xolokost sionistlər üçün əslində fəlakət yox, xilas hesab edilir.
“İudaika Ensiklopediyası”nın redaktorlarından biri Yakov Klatskin 1925-ci ildə sionizmin antisemitizmlə hansı məsafədə olmasını belə açmışdı: “Əgər biz antisemitizmin düzgün olduğunu qəbul etməsək, onda gərək öz millətçiliyimizin düzgünlüyünü də qəbul etməyək. Əgər xalqımız öz milli həyatı ilə yaşamağa layiqdirsə və bunu istəyirsə, onda xalqımız yaşadığı millətin içində yad cismə çevrilir. Xalqımız öz seçilmişliyini israr etməklə içində yaşadığı millətin həyati məkanını daraldır. Odur ki özlərinin milli tamlıqları uğrunda bizimlə mübarizə aparanlar haqlıdırlar”.
Sionistlər daim öz rasist ideyalarını reallaşdırmaq üçün antisemitizmi vasitə kimi istifadə etmişlər. Amerikan publisisti Alfred Liliental göstərir ki, “antisemitizm sionistlər tərəfindən inam səviyyəsinə qaldırılmışdır və sionizmi öz arxasınca irəli aparan qayışa çevrilmişdir”. Təsadüfi deyil ki, tarixən antisemit hərəkatların rəhbərləri və yəhudilərə qarşı təcavüzlərin provokatorları məhz yəhudi kökənli şəxslər olmuşlar. 12-ci əsrdə yaşamış ispan alimi və həkimi Pedro Alfonso məşhur antisemit traktatın müəllifi kimi tanınmışdır, halbuki o əsl adı Moisey Sefardi olan yəhudi idi. 13-cü ərsdə Fransiskan Ordeninə daxil olaraq səlibçiləri yəhudilərin üstünə yönəltmiş, bununla böyük qırğınlara səbəb olmuş Nikolya Donin Parisdə yəhudi ailəsində doğulmuşdu və ravvin təhsili almışdı. 14-cü əsrdə yəhudilərə qarşı kəskin mübarizə aparmış Nurqos yepiskopu Pablo de Santa Mariya əsl adı Solomon Levi olan yəhudi idi. İspaniya inkviziyasının yaradıcısı, yəhudilərin genişmiqyaslı təqibinin təşəbbüskarı Tomas de Torkvemada da yəhudi kökənli idi. Antisemit nəzəriyyəsi ilə tanınmış Avstriya filosofu və psixoloqu Otto Veyninqer varlı yəhudi ailəsində doğulmuşdu. Çar Rusiyasının monarxist ictimai-siyasi xadimi, Qarayüzlər Hərəkatının yaradıcısı Vladimir Qrinqmut yəhudilərə qarşı sərt aksiyaların təşəbbüskarı kimi tanınsa da, özü də yəhudi kökənli idi. 20-ci əsrin tanınmış antisemit avantüristi İqnats Trebiç-Linkoln macar yəhudilərindən idi. Ukrayna faşizminin atası, yəhudilərə qarşı kütləvi qırğınların səbəbkarı Stepan Banderanın anası Miroslava Qlodzinskaya Polşa yəhudisi idi. Onun atasının atası Moyşenin və anası Rozaliyanın da yəhudi olduqları adlarından bilinməkdədir.
Dünyanın antisemit təşkilatlarının əksəriyyətinin rəhbərləri yəhudilər və ya kriptoyəhudilərdir. Beləliklə, antisemitizmin kökünü və bir anlayış kimi yaranmasını araşdırdıqda görürük ki, əsl antisemitzm elə sionizmə bağlıdır. Bəzən sionistlər qeyri-yəhudi xalqları rasizmdə günahlandırırlar, amma İsrail dünyada ən rasist dövlətdir. Əsl antisemistlər elə sionistlərin özləridir, belə ki sionistləşmiş yəhudilərin öz əmiləri oğlu, onlarla eyni qövmdən olan ərəbləri görməyə gözləri yoxdur. Ərəblər isə bildiyimiz kimi, semit xalqların 90 faizini təşkil edirlər.
Paradoks həm də ondan ibarətdir ki, Qərb dövlətlərinin qəbul etdiyi antisemitizm maddəsi beduinləri, druzları, fələstinliləri yox, ancaq və ancaq “seçilmiş” semitləri- yəhudiləri əhatə edir. Bu maddə ancaq yəhudiləri təhqir edənlərə tətbiq olunur. Ərəb təhqir olunubsa, bu antisemitizm sayılmır. Ad semitlərin olsa də bu maddədən ancaq “seçilmişlər” yararlana bilirlər.
Tatyana Qraçeva yazır: “Antisemitizm termini Bnay-Brit mason lojasına məxsus Antidiffamasion Liqa tərəfindən ortaya atılmışdır və yəhudiləri diskriminasiyadan qorumaq yox, sionizmin cinayətlərini gizlətmək məqsədi güdür. Əsl cinayətləri sionistlər öz xalqlarına qarşı törətmişlər. Əgər kimsə bu cinayətləri və onların sionizmlə əlaqəsini açıqlayırsa, sionistlər həmin adamı antisemitizmdə günahlandırırlar. Bu məsələdə sionizmin daha bir antisistem mahiyyəti üzə çıxır; Lev Qumilyovun dediyi kimi, antisistem üçün fəaliyyətin gizliliyi və yalan kimi mübarizə üsulu xarakterikdir”.
FAŞİZMİN YƏHUDİ SİMALARI
İkinci Dünya Müharibəsinin real tarixi ustalıqla ört-basdır və falsifikasiya olunmuşdur. Ənənəvi tarixşünaslıqda Hitler və nasizm haqqında obyektiv informasiya yoxdur. Araşdırmalar göstərir ki, faşizmin vacib fiqurlarının əksəriyyəti yəhudi qanının daşıyıcıları olmuşlar. Tanınmış psixoanalitik Valter Lanqer “Hitlerin qəlbi” kitabında göstərir ki, Hitler nəinki Rotşildlərdən maliyyə dəstəyi alırdı, həm də onlarla eyni soydan idi. Hitlerin nənəsi Mariya Şiklqruber bir müddət baron Rotşildin evində xadimə işləmişdi və ondan həmilə qalaraq kəndinə qayıtmışdı. Həmin nigahdankənar əlaqədən Adolfun atası Aloiz doğulmuşdu. Adolf Hitler Rotşildin nəvəsi idi. Mariya Şiklqruberin babasının adı Yakob Şiklqruberdir ki, bu ad tipik yəhudi adıdır. Maraqlıdır ki, Şiklqruber familiyasının mənası alman dilində şekel mədəni -şekel yəhudilər pula deyirlər-, yəni pul mədəni, idiş dilində isə şekel toplayan, yəni vergiyığan deməkdir. Aloiz doğularkən sənədində atasının adı göstərilməmiş və “qanundankənar doğulmuş” yazılmışdı. 39 yaşına kimi anasının Şiklqruber familiyasını daşımış, sonra atalığının Hitler familiyasını götürmüşdü. 5 yaşında olanda anası Çexiya yəhudilərindən olan dəyirmançı İohann Hitlerə ərə getmişdi. Aloiz həyatı boyu 3 dəfə evlənmişdi, Adolf onun üçüncü arvaddan- yəhudi qadın Klara Pölzldan olan oğlu idi. Lanqer bildirir ki, İngiltərə kral ailəsinin nümayəndəsi lord Maunbatten özü də Rotşild soyundan olduğuna görə Hitlerə dəstək verirdi.
Hələ 1928-ci ildə Avstriya polisi müfəssəl tədqiqiat apararaq müəyyənləşdirmişdi ki, Hitlerin babası yəhudidir. 14 oktyabr 1933-cü ildə İngiltərənin “Deyli Meyl” qəzeti Buxarestin yəhudi qəbiristanlığında basdırılmış Adolf Hitler adlı adamın qəbrinin şəklini dərc etmişdi və yazırdı ki, bu Almaniya reyxskanslerinin babasıdır. 1936-cı ildə Almaniyadan İsveçrəyə qaçmış yəhudi jurnalist Konrad Qeyden burada Hitlerin həyat yolundan bəhs edən kitab buraxmışdı. Qeyden göstərirdi ki, Hitlerin anasının babası İohann Solomon adlı yəhudidir, Hitler familiyası arilərdən də çox yəhudilərin familiyasıdır və Hitlerin qohumları yəhudi qəbiristanlığında dəfn olunmuşlar. Açıqlama Hitlerə elə təsir etmişdi ki, Qeyden 1937-ci ildə alman vətəndaşlığından çıxarıldı və Almaniyadakı əmlakı müsadirə olundu. 1938-ci ildə Avstriya Almaniyanın tərkibinə birləşdirilərkən Hitlerin öz doğma kəndləri Dellersxaym və Ştronesi sökdürdü, burdakı qəbiristanlıqları dağıtdıraraq yerində poliqon qurdurdu. Bu Hitlerə onunçün lazım idi ki, heç kəs onun yəhudi kökünü aydınlaşdıra bilməsin. O deyirdi: “İnsanlar mənim kim, hardan və hansı ailədən olduğumu bilməməlidirlər”.
Almaniya kəşfiyyatının rəhbəri Qeydrix Reynxard Hitlerin Rotşildin övladı olması ilə bağlı bir sıra materiallar toplamışdı və bu materialları Avstriya kansleri Enqelbert Dolfusa ötürmüşdü. Dolfus həmin materialları Hitlerin doğulması ilə bağlı yerli sənədlərlə birgə Qans-Yurqen Kelerə vermişdi. Keler Gestaponun keçmiş zabiti idi və hələ müharibədən qabaq İsveçrəyə qaçmışdı. Toplanmış materiallar əsasında Keler 1940-cı ildə Hitlerin yəhudi kökləri və əməlləri barədə “Gestaponun pərdəarxası” adlı kitab yazmışdı. Hitlerin Avstriyanın paytaxtını tutmağa hər vəchlə can atması da onun sirrini açmağa dəlalət edən sənədləri məhv etmək istəyi ilə bağlı idi. Keler göstərir ki, Adolfun doğulduğu Avstriyada kəndlilər arasında Hitler familiyası yoxdur- bu familiya daha çox Qalisiya yəhudiləri arasında geniş yayılmışdır. Hitlerə 1941-ci ildə Vyanada verilmiş əsl pasport qalmışdır. İkinci Dünya Müharibəsi dövründən İngiltərə kəşfiyyatının arxivində saxlanılan bu pasportun üzərindən 2002-ci ildə gizlilik qrifi götürülmüş və mətbuatda dərc olunmuşdur. Pasporta Hitlerin yəhudi olmasını təsdiqləyən möhür vurulmuşdur. Pasportda Hitlerin Fələstində məskunlaşmasına icazə verən viza ştampı da vardır.
1943-cü ildə Harvardda aparılan gizli tədqiqatın nəticələri də Hitlerin yəhudi soylu olduğunu göstərmişdir. Tanınmış ingilis tədqiqatçısı Devid İrvinq Hitlerin yəhudi kökləri barədə çoxlu material toplamışdı. Hitlerin vəkili, müharibə dövründə Polşanın general-qubernaotoru işləmiş Qans Frank Nürnberq məhkəməsində mühakimə olunarkən ifadə verərək müfəssəl şəkildə göstərmişdi ki, Hitlerin damarlarından yəhudi qanı axır.
Hitlerin haploqrupu öyrənilərkən onun dünyanın müxtəlif yerlərinə səpələnmiş yaxın qohumlarından DNT - dezoksiribonuklein turşusu (tüpürcək vasitəsilə) nümunələri götürülmüşdür. Onun 39 qohumunun tüpürcəyi yoxlanılmışdır. Həmin tədqiqatlarda Hitlerin bütün qohumlarında DNT səviyyəsində E1b1b (Y-DNK) haploqrup aşkarlanmışdır ki, bu da alman və ümumiyyətlə Qərbi Avropanın yerli sakinləri üçün yad bir qrupdur. Sözügedən E1b1b (Y-DNK) haploqrupu əsasən afrikalı (Livan, Tunis və Əlcəzairin yerli əhalisi), daha çox Şərqi Avropada məskunlaşan və dağ yəhudiləri qrupuna adi edilən aşkenazi yəhudilərinə məxsusdur.
Məhz Rotşildin pulları zəif, mənəvi cəhətdən qapalı bir uşağı Almaniyanın sahibinə çevirmişdir. Tədqiqatçı Andrey Şarqorodski yazır: “Hitler böyüyəndə kimin nəvəsi olduğunu öyrəndi. Anası öləndən sonra paytaxta gəlib öz varlı qohumları ilə əlaqələr yaratdı və soy dinastiyasının maraqları çərçivəsində özünün irəli getməsi üçün zəmin hazırladı. Məhz həmin vaxtı onun Rotşildlər klanına mənsub olması üzə çıxdı. Qohumluq əlaqələrinə önəm verən Rotşild kimi masonlar həmişə çoxlu nigahdankənar uşaqlara malik olublar. Bu uşaqlar qəbul edildikləri ailələrdə böyüsələr də, qan qohumları onları unutmurdular və nəzərdən buraxmırdılar. Mason Rotşildlər hakimiyyətə can atan Hitlerə şərait yaratdılar. Hamıya məlumdur ki, Rotşildlərin dünyanın bir çox mühüm sahələrinə təsir imkanları vardır. Uzun müddətdir ki, onlar maliyyə, siyasət, mətbuat, hərb sahələrində, hətta kral ailələrində aparıcı və idarəçi mövqelər tutublar. Bu dinastiyanın içindən demək olar ki Amerikanın bütün prezidentləri çıxıblar. Məgər deməyə ehtiyac var ki, onların rəhbərlik etdiyi ölkələrin cəlb olunduğu dünya müharibəri Rotşildlərin başında durduğu mason qardaşlığı tərəfindən maliyyələşdirilir? Təəccüblü deyil ki, Hitleri hakimiyyətə gətirən təşkilat sükan arxasında yalnız öz dinastiyasından olan lideri görmək istəyirdi. “Dünyanın başqa xalqları kimi yəhudlər də işlək heyvanatdırlar. Onlar hakim ağaların nümayəndələrinin qlobal nəzarəti maneəsiz həyata keçirmələri, bütün dünyanı ələ almaları, hər yerdə mason qardaşlığına mənsub silahdaşları yerləşdirmələri üçün işləməyə borcludurlar”- Rotşildlər Hitleri belə öyrədirdilər. Rotşildlər nasist liderin arxasında duran maliyyə gücü oldular. Bu iudey dinastiyasının nümayəndələri əvvəl yəhudi xalqına himayədarlıqdan dəm vursalar da, öz şəxsi məqsədlərini güdərək onun inamını ayaqlamaqla, açıq şəkildə nifrət yağdırmaqla və qırmaqla yəhudi xalqından həyasızcasına istifadə etdilər”.
Hitlerin aşbazı freyleyn Kunde, həkimi Teodor Qilbert Morell, katibi Emil Morris, vəkili Qans Frank, fotoqrafı Henrix Hofman, məşuqəsi Yeva Braun yəhudi olmuşlar. Kəşfiyyat işçiləri Hitlerin yanına gəlib Rumıniya marşalı Yon Antoneskunun ona göndərdiyi aşbazın yəhudi olduğunu deyəndə Hitler belə cavab vermişdi: “Hə nə olsun? Niyə məni boş-boş şeylərə görə narahat edirsiniz? Məgər bilmirsiniz nə etmək lazımdır? Arian adı verin getsin”. Şəxsi həkimi yəhudi Morellin Hitleri müalicə metodları, çoxlu iynələr vurması digər həkimlərdə şübhə yaratmışdı ki, o Hitleri qərəzli şəkildə düzgün müalicə etmir. Həyatının son illərində Hitler özünü pis hiss etdiyinə görə German Gerinq də Morellə həqarətlə yanaşırdı. Müharibədən sonra onu həbs edən amerikanlara Morell etiraf etmişdi ki, müttəfiqlərə kömək məqsədilə o Hitleri tədricən zərəhləməklə məşğul olmuşdur. Hitlerin anasının həkimi olan Eduard Blox da yəhudi idi; Hitler ona 1940-cı ildə ABŞ-a köçmək üçün icazə vermişdi. Hitlerin qızı Gizela Xozer müharibədən sonra ravvin oğlu Filipp Marvinə ərə getmişdi, İsrailə köçmüşdü, iudaizmi qəbul etmişdi və ömrünün axırına kimi orada yaşamışdı.
Bu rakursda nasistlərin Vyanada bankir Rotşildlə bağlı sərgüzəştləri ibrətamizdir. Hitler ordusu Avstriyanı tutan zaman Rotşild heç nə olmamış kimi rahat şəkildə paytaxtdakı dəbdəbəli sarayında yaşayırdı. Nasistlər onun sarayına doluşdular, buradakı qızıl-zinət əşyalarını, o cümlədən bahalı İran xalçalarını müsadirə edib apardılar. Əsəbləşmiş bankir Hitlerə şikayət ərizəsi yazdı. Elə bilirsiz Hitler yəhudi bankirini qaz kamerasına göndərdi? Yox! Hitler ağsaqqaldan rəsmi şəkildə üzr istədi və dəymiş ziyanı dövlət büdcəsindən ödədi. Deyilənlərə görə, xalçalar Yeva Braunun xoşuna gəldiyindən geri qaytarılmamışdı. Amma dövlət büdcəsindən ayrılmış pula müsadirə olunmuş xalçaların yerinə İrandan onların ekvivalenti olan antikvar xalçalar alınıb gətirildi və Rotşildə verildi. Hitlerin müavini, Almaniyanın daxili işlər naziri Henrix Himmler yeni xalça kolleksiyasını Rotşildə təntənəli şəkildə təqdim etdi və üzr istədi. Himmler şəxsən özü Rotşildin İsveçrəyə evakuasiyası ilə məşğul oldu, bununçün SS-çilərin mühafizə etdiyi lüks vaqonlara malik xüsusi qatar ayırdı. Rotşild Vyanadan yola salınarkən ona bir sıra bahalı hədiyyələr verildi. Əlbəttə ki bu hədiyyələrdən imtina etməyə Rotşildin yəhudi qüruru imkan vermədi.
Professor Ditrix Bronder 288 mənbə əsasında nasist Almaniyası rəhbərliyinin gizli yəhudilərdən ibarət olmasına dair “Hitlerin gəlişinə qədər” adlı kitab yazdı. Lakin kitab çapdan çıxan kimi sionist idarəçilər Almaniyada təcili surətdə yəhudilərin xırda tənqidini belə qadağan edən qanun çıxardılar və beləliklə, kitab satışdan yığışdırıldı. Tarixçi Xenneke Kardelin yazdığı “Adolf Hitler - İsrailin qurucusu” adlı kitab da satışa buraxılmadı; Almaniya məhkəməsinin qərarı ilə kitabın 10 min nüsxəsi dənizdə batırıldı. Kardel İsveçrəyə getdi və burda öz nəşriyyatını açandan sonra həmin kitabı yenidən buraxdı. Kitabdakı faktlar Avropa ictimaiyyətini şoka saldı. Kardel göstərirdi ki, nasistlərin hakimiyyətə gəlməsi təsadüfi olmamışdır- onlara sionistlər kömək etmişlər. Müəllfin fikrincə, nasist Almaniyasının kriptoyəhudi rəhbərliyinin yalnız bir məqsədi olmuşdur: Avropadan yəhudiləri Fələstinə köçürüb burada layiqli dövlət qurmaq. İoxim Fest, Bernt Enqelman, Konrad Xayden, Avqust Kubiçek, Helmut Xayder, Qans Tsiqler, Villi Frişauer kimi tədqiqatçılar da məsələyə eyni prizmadan yanaşmışlar.
Əgər faşist Almaniyası rəhbərlərinin- Hitlerin, Gebbelsin, Qeydrixin, Gessin, Müllerin, Menqelin, Himmlerin şəkillərinə baxsaq, görərik ki onlarda ağız dolusu bəhs etdikləri sarıçaç, göygöz ari balasından əsər-əlamət də yoxdur. Əksinə onlar daha çox qarayanız və qaragözdürlər. Bu onların ari olmaqdan da çox yəhudi milliyyətinə mənsubluqları ilə əlaqədardır. Yəhudilərin Fələstinə qovulması planının müəllifi, SS oberşturmbanfüreri Adolf Eyxman təmizqanlı... yəhudi idi. Uşaqlıqda qara göz və saçlarına görə həmyaşıdları ona “balaca cühud” deyirdilər. İvrit və idiş dillərini bilən bu adam bütün sionist ədəbiyyatını oxumuşdu, sionistlərin məram və məqsədlərini yaxşı bilirdi. SS-çi həmkarları əsəbləşirdilər ki, Eyxman içimizə necə düşüb, axı yəhudi olması burnunun yekəliyindən bilinir: “Onun burnundan sinaqoqun açarı asılıb!”. Cavabında rəhbərlik deyirdi: “Sakit olun, fürerin əmridir”. Yəhudi tədqiqatçısı Xanna Arendt onu “əqidəli sionist” adlandıraraq yazır ki, Eyxmanın məqsədi “yəhudilərin ayağının altında möhkəm torpaq olması”, yəni yəhudilərin öz dövlətini yaratması olmuşdur. Eyxman məhkəmədə demişdi ki, mənim işim yəhudi funksionerlərinə, yəni sionistlərə Fələstinə emiqrasiyasını təşkil etməkdə köməkdən başqa bir şey olmayıb. Həyat yoldaşı Vera Eyxman bildirmişdi: “Mənim ərim yəhudi xalqı uğrunda mübarizə aparıb və kömək lazım olan hər an kömək edib... O sadəcə emiqrasiyaya cavabdehlik daşıyırdı”. Eyxman asılarkən axırıncı sözləri bu oldu: “Asın, asın... Cühudun biri də azalsın”.
Rasizmin ideoloqu, faşistlərin əsas mətbu orqanlarından olan “Der Stürmer” qəzetinin baş redaktoru Yulius Ştreyxer yəhudi idi- Nürnberq tribunalının qərarı ilə ölümə məhkum edildikdən sonra, cəhənnəmdə onu qarışıq salmasınlar deyə qoyulduğu yeşiyin üstünə əsl adını yazdılar: Abraham Qoldberq. “Der Stürmer”in aparıcı yazıçılarından olan İonas Volk Polşa yəhudisi idi. O qəzetdə “Qeynts Brand” imzası ilə yazırdı. Volk yəhudilərin orta əsrlərdə qoyların başına açdığı oyunların təsvirçisi kimi məşhur idi; onun yəhudilərin quyuları zəhərləmələri, ritual qətllər təşkil etmələri, xristan məbədlərini murdarlamaları haqqında məqalələri qəzəbləri coşdururdu. Qəzetin bütöv bir nömrəsini Volk yəhudilərin xristian körpələrini oğurlayaraq ritual şəkildə öldürüb qanlarını içmələrinə həsr etmişdi. Millətçi və antisemit “Ostara” jurnalının naşiri Lans fon Libenfels də yəhudi idi. O Hitlerə “dəyərli ideyalar vermiş” birisi kimi tanınır. Libenfelsin əsas lozunqu belə idi: “Biz əksinqilabçılar yəhudilərə Fələstində öz dövlətlərini yaratmaq hüququ veririk”. Faşist Partiyasının baş ideoloqu Alfred Rozenberq Pribaltika yəhudisi idi. O Hitlerin formalaşmasında böyük rol oynamışdır. 1919-cu ildə yazdığı kitabında Rozenberq yəhudilərin öz dövlətlərini yaratmaq ideyasına qarşı çıxsa da, sionizmi alqışlayırdı. Faşistlərin “irqi nəzəriyyəsinin” müəllifi olan Rozenberq Polşa və SSRİ ərazisində total soyğunçuluq və qətliam əməliyyatlarına rəhbərlik etmişdir. Faşist Partiyasındakı proseslərə Hitlerin köməkçisi, katibi, mühafizəçisi və sürücüsü işləyən, milliyyətcə yəhudi olan Emil Moris nəzarət edirdi. Hitlerin hakimiyyət uğrunda kəskin mübarizə apardığı dövrlərdə onun hüquqlarını Bamberqdən olan yəhudi vəkilin oğlu Qans Frank qorumuşdu. 1933-cü ildə keçirilən partiya qurultayında Frank demişdi: “Yəhudi məsələsini yalnız yəhudi dövlətinin yaradılması məsələsini qaldırmaqla hüquqi müstəvidə həll etmək mümkündür”. Müharibə dövründə Frank Polşanın general-qubernatoru təyin olunmuşdu və bu ölkənin yəhudilərdən təmizlənməsi işlərinə rəhbərlik etmişdi. Faşist Partiyasının Ali Məhkəmə sədri Valter Buxun həyat yoldaşı (Hitlerin şəxsi katibi Martin Bormanın qaynanası) yəhudi idi. Faşist Partiyasının xarici mətbuat katibi Ernst Xanfştenql Nyu-York yəhudisi Secvik-Heynenin oğlu idi. Xanfştenql Harvard Universitetini qurtarmışdı və ABŞ prezidenti Franklin Ruzveltin tələbə yoldaşı olmuşdu. Hitlerlə hələ gənclik illərindən dostluq etmiş, onu yönəltmiş bu adamı konspiroloqlar “fürerlərin yetişdirilməsi üzrə mütəxəssis” adlandırırlar. Xanfştenql müharibə dövründə həm də Ruzveltin məsləhətçisi işləyirdi.
Hitlerdən sonra Reyxin ikinci adamı sayılan Gestapo şefi Henrix Himmlerin nənəsi İtaliya yəhudisi idi. Hitlerin partiya üzrə müavini, SS oberqruppenfüreri Rudolf Gessin anası yəhudi idi, yəni bizim qanunlara görə yarıyəhudi, iudey qanunlarına görə təmizqanlı yəhudi idi. Gess ana tərəfdən İngiltərənin baş naziri Çerçillin qohumu sayılırdı. Almaniya kəşfiyyatının atası sayılan admiral Vilhelm Kanaris Yunanıstan yəhudilərindən idi və İngiltərə kəşfiyyatına işləyirdi. Amerikan hərbi tarixçisi Ladislas Faraqo yazır ki, admiral Kanarisin rəhbərlik etdiyi kəşfiyyat idarəsi- Abver “yəhudilərlə, özü də təmizqanlı yəhudilərlə qaynaşırdı”. “Ali irqin təmizliyini” barbar bağıran Almaniyanın təbliğat naziri Yozef Gebbels özü ispan-holland yəhudilərindən idi. Sinif yoldaşları onu qıcıqlandırmaq üçün “ravvin” deyə çağırırdılar. Məhz o Hitleri hakimiyyəti tutmağa, sonra isə müharibəyə başlamağa ruhlandırmışdı. Onun arvadı Maqda Berend-Fridlender də yəhudi idi və Yəhudi Agentliyinin xarici əlaqələr şöbəsinin məsulu, sionist hərəkatının liderlərindən sayılan Xaim Arlozorovun məşuqəsi olmuşdu. Gebbels müharibənin axırına kimi yəhudi qaynanasının evində yaşamışdı. Alman kəşfiyyatının “düşünən beyni” sayılan general Reynxard Qeydrix yəhudi musiqiçisinin oğlu idi və qızlıq familiyası Zyuss idi. O müharibə dövründə Çexoslovakiyanın protektoru işləyərkən idarəçiliyi elə ustalıqla aparmışdı ki, bir çoxları onu Hitlerin varisi hesab edirdilər. Qeydrixin əlinin altında yəhudi milliyyətindən olan bir neçə SS zabiti işləyirdi. Aviasiya naziri reyxsmarşal German Gerinq düzdür, təmizqanlı alman hesab olunurdu, amma atalığı Epenşteyn yəhudi idi və o atalığını çox sevirdi. 9 noyabr 1923-cü ildə “Pivə qiyamı” zamanı iki güllə yarası alarkən Gerinqi ölümdən Robert Ballin adlı yəhudi xilas etmişdi ki, bunun müqabilində o Ballinə bir sıra xidmətlər göstərmişdi. 1991-ci ildə “Tarixin sualları” jurnalı yazırdı ki, Gerinqin əcdadları 17-ci əsrdə xristianlığı qəbul etmiş yəhudilər olmuşdur. Yəqin qan çəkdiyinə görə idi ki, Gerinq yəhudi qadına evlənmişdi. Gerinqin müavini, aviasiya general-feldmarşalı Erxard Milxin atası yəhudi idi. Gerinq müavinini situasiyadan çıxarmaq üçün partiya üzvlərinə deyirdi ki, Milxin anası yəhudi əri ilə yatmırdı, Milx onun alman oynaşından doğulmuşdur. Gerinq dostları arasında bu barədə danışarkən gülərək deyirdi: “Bəli, biz Milxi peysər etdik, amma aristokratik peysər etdik”. Milx qırıcı-bombardmançı “Messerşmitt Me.262” təyyarəsinin və “Fau” raketinin yaradılması işinə rəhbərlik etmişdir. O ingilislər tərəfindən tutulduqdan sonra ömürlük həbs cəzasına məhkum olunsa da, 1955-ci ildə azadlığa buraxıldı, “Fiat” və “Tissen” konsernlərində məsləhətçi kimi işə götürüldü. Arxitektura generalbauratı Günter Burştın da yəhudi idi. Burştın ilk tank proyektlərindən birini hazırlamış, tanka qarşı dirək maneəsinin yeni formasını yaratmışdır. Üçüncü Reyxə sədaqətli xidmətinə görə Burştın 1-ci və 2-ci dərəcəli Hərbi Xidmətlər Xaçına layiq görülmüşdü. O 15 aprel 1945-ci ildə Sovet əsgərləri tərəfindən öldürülmüşdür. Faşist Partiyasının təşkilati şöbəsinin rəhbəri, əmək naziri oberqruppenfürer Robert Leyin də yəhudi olması barədə məlumatlar vardır. Ley deyirdi ki, biz insanları üç yaşından faşist ideologiyasına oturtmalıyıq. Hərbi-hava qüvvələri generalı Helmut Vilberqin anası yəhudi idi; 1935-ci ildə Hitler ona ari adı vermişdi. General Qottard Xeinriki yəhudi qadına evlənmişdi. Almaniya hərbi-dəniz flotunun komandanı qross-admiral Karl Döneçin əlinin altında özünün dediyi kimi dörd yüksək rütbəli yəhudi zabit işləyirdi. Vitse-admiral Bernxard Roqqe yəhudi idi. Roqqenin gəmisi müttəfiq və neytral ölkələrin 22 gəmisini tutmuş, ya da batırmışdı. Göstərdiyi şücaətlərə görə Roqqe Cəngavər Xaçı və xüsusi olaraq onunçün düzəldilmiş, üstü brilyantla bəzədilmiş nişanla təltif olunmuşdu. O müharibədən sonra NATO ordusunda xidmət etmişdi. Qross-admiral Erix Rederin atası gənc yaşlarında lüterianlılğı qəbul etmiş yəhudi idi. Reyxin tanınmış gəmi mühəndisi Frans Mendelson, Atlantika uğrunda ingilislərə qarşı döyüşlərdə fərqlənmiş Paul Aşer, admiral Günter Lütens, dəniz döyüşlərində ad çıxarmış hərbi gəmi kapitanları Gelmut Şmokel və Gelmut Rozenbaum də yəhudi idilər. Yəhudi kontr-admiral Karl Külental İspaniyadakı hərbi-dəniz attaşesində xidmət göstərirdi və alman kəşfiyyatının tapşırıqlarını yerinə yetirirdi. 56-cı tank korpusuna, ardınca “Cənub” ordu qruplaşmasına komandanlıq etmiş general-feldmarşal Erix fon Manşteyn əsl familiyası Levinski olan yəhudi idi. Yəhudi tarixçilər Manşteynin sərkərdə kimi tərifini göylərə qaldırsalar da, o öz uğursuzluqları ilə yadda qalmışdır. Solçı şəhəri uğrunda döyüşlərdə onun qoşunu arabaları və ştabı sənədləri qarışıq ataraq 50 kilometr geriyə qaçmışdı.
“Barbarossa” planının müəlliflərindən biri feldmarşal Fridrix Paulsun tərcüməçisi Koqan yəhudi idi. Partizan hərəkatına qarşı kəskin mübarizəsi ilə ad çıxarmış SS generalı Erix fon dem Bax-Zelevski və yəhudilərin qanuna susamış Vyananın qaulayteri general-leytenant Odilo Qloboçnik özləri də yəhudi qanının daşıyıcıları idilər. Abverin podpolkovniki Ernst Bloxun atası yəhudi idi, amma Hitlerin ona verdiyi sənəddə deyilirdi: “Mən, Adolf Hitler, alman millətinin füreri həqiqətən təsdiqləyirəm ki, Ernst Blox xüsusi alman qanının daşıyıcısıdır”. Blox ABŞ dövlətinin xahişi ilə məşhur yəhudi ravvini Şneersonun işğal altında olan Polşadan çıxarılıb Amerikaya yola salınması əməliyyatına rəhbərlik etmişdi.
Başında parıldayan dəmir kaska olan göygöz əsgərin şəkli faşist mətbuatının bəzəyinə çevrilmişdi. Qəzetlər bu şəklin altında “ideal alman əsgəri” yazıb, onu “təmiz ali irqin etalonu” kimi təqdim edirdilər. Lakin bu şəkildəki əsgər yəhudi Verner Qoldberq idi. Qoldberq mavi olduğuna görə ordudan qovulmuşdu, 1959-cu ildə isə Qərbi Berlin Palatasına deputat seçilmişdi.
1940-cı ilin avqustunda təkcə Münhendəki 7-ci hərbi dairədə 2269 yəhudi zabit xidmət edirdi. Ordunun yüksək rütbəli məmurları arasında çoxlu yəhudilər vardı. 1944-cü ilin yanvarında Vermaxtın Kadrlar Şöbəsi 77 nəfər yüksək rütbəli zabit və generalın siyahısını çıxarmışdı ki, onların “yəhudi irqi ilə qarışığı vardı və yaxud yəhudi qadınlara evlənmişdilər”. Hitler onların hamısına “təmiz alman qanlı” olmaları haqda sənəd vermişdi və orduda xidmətlərini məqbul saymışdı. Onların içərisində 23 polkovnik, 5 general-mayor, 8 general-leytenant və 2 general vardı. Amerikan Hərbi Universitetinin professoru Brayan Ruqq “Hitlerin yəhudi əsgərləri” kitabında göstərir ki, həmin siyahı tam deyil; bu siyahıya vermaxtın, aviasiyanın və flotun daha 60 yüksək rütbəli zabit və generalının, o cümlədən 2 feldmarşalının da adı əlavə olunmalıdır. Riqq şəxsən 1200 yəhudi qanlı insanın Hitler ordusunda xidmət etməsini qeydə alıb sənədləşdirmişdir. O göstərir ki, ümumilikdə Hitler ordusunda 150 min yəhudi xidmət etmişdir. SSRİ-yə əsir düşən 4 milyon 126 min 964 Vermaxt əsgərinin içində 10 min 137 yəhudi də vardı. Liberal müəlliflər Hitlerin nəhəng yəhudi ordusu barədə danışmağı sevmirlər. Bu yəhudilər də alman faşistləri ilə birgə Sovet kənd və şəhərlərini dağıdır, əsgərlərini öldürür, qadınlarını zorlayırdılar. Amma maraqlıdır ki, hətta Sovet əsirliyində ölmüş həmin yəhudiləri belə İsraildə Xolokost qurbanları siyahısına daxil edirlər.
Babası yəhudi olan Almaniya Federativ Respublikasının keçmiş kansleri Helmut Şmidt müharibə dövründə hərbi hava qüvvələrinin zabiti olmuşdur. O öz xatirələrində yazır ki, təkcə bizim aviasiya hərbi hissəmizdə mənim kimi yəhudi qanlı 15-20 adam xidmət edirdi. Vermaxtın tərkibindəki Finlandiya ordusunda xidmət edən yəhudilərin hətta səyyari sinaqoqları vardı ki, həmin sinaqoqun daimi ziyarətçiləri olan mayor Leo Skurnik və kapitan Solomon Klass göstərdikləri şücaətlərə görə alman ordu komandanlığı tərəfindən 1-ci dərəcəli Dəmir Xaç ordeninə layiq görülmüşdülər. Müharibə zamanı bir sıra təltiflərə, o cümlədən nadir hallarda verilən Qızıl Alman Xaçına layiq görülmüş polkovnik Valter Xollander də yəhudi idi. Xollanderin rəhbərlik etdiyi tanka qarşı briqada 1943-cü ilin iyulunda Kursk döyüşündə 21 Sovet tankını məhv etmişdi, buna görə o Çəngavər Xaçı ordeni ilə təltif olunmuşdu. Döyüşlərdə göstərdiyi şücaətlərə görə Cəngavər Xaçı ilə təltif olunmuş Vermaxt mayoru Robert Borxardt ingilislərə əsir düşərkən məlum oldu ki, o yəhudi oğludur və atası Londonda yaşayır. İngilislər Borxardtı atasının yanına buraxdılar, 1946-cı ildə isə o Almaniyaya qayıtdı. 1983-cü ildə, ölümünə az qalmış Borxardt alman məktəblilərinə belə deyirdi: “İkinci Dünya Müharibəsində Almaniya uğrunda vuruşmuş yəhudilərin çoxu bunu öz müqəddəs borcları hesab edirdilər”.
İtaliya faşizminin yuxarı təbəqəsində də yəhudilər oturmuşdu. Benito Mussolininin anasının adı Roza, arvadının adı Raxel idi ki, hər ikisi tipik yəhudi adlarıdır. İtaliya faşistlərinin “Faşi di kombattimento” partiyasını yaradan 8 nəfərdən 5-i yəhudi idi. Faşistlərin “korporativ dövlətçilik” konsepsiyasının müəllifləri də yəhudilər olmuşlar. İtaliya Faşist Partiyasının teoretiki Cino Arias, pariyanın Roma təşkilatının yaradıcısı Massimo Rokka, Mussolinin müavini Aldo Finzi, hökumətin xarici işlər naziri Fulvio Suviç, maliyyə naziri Qvido Yunq yəhudi idilər. Dövlət Bankının rəhbəri Cuzeppe Teplits ravvin oğlu idi və ölkənin ağası məhz o sayılırdı. Mussolininin məşuqəsi, “İtalyan faşizminin mənəvi anası” adını almış jurnalist Marqarita Sarfatti Venesiyada varlı yəhudi ailəsində doğulmuşdu. Bu qadın Mussolininin sosialistdən faşist hərəkatının rəhbərinə çevrilməsində böyük rol oynamışdır. Sarfatti Mussolininin həm imicmeykeri, psixoanalitiki, odlu-alovlu nitqlərinin müəllifi, həm də faşist hərəkatının ruporu olan rəsmi jurnalın redaktoru idi.
Almaniyanın digər müttəfiqi İspaniyanın faşist rəhbəri Fransisko Franko marran yəhudilərindən idi. Ona müxalif olan Kommunist Hərəkatının rəhbəri Dolores İbarruri də yəhudi idi. Bu konspiroloqlara onu deməyə əsas verir ki, İspaniyadakı vətəndaş müharibəsi yəhudilər tərəfindən idarə olunurdu...
Qərb mediasi, rəsmi tarixçiləri və siyasətçilərinin səyləri nəticəsində İkinci Dünya Müharibəsi tarixinin bir çox vacib səhifələri cırılıb atılmışdır. Yəhudilər Üçüncü Reyxin yaradılmasında aktiv iştirak etmiş, şəxsən Hitlerin özünü maliyyələşdirmiş, faşist hakimiyyətində mühüm postlar tutmuş, “yəhudi məsələsinin” həllinə təsir göstərmiş, hətta Vermaxt ordusunun tərkibində Sovet ordusuna qarşı vuruşmuşlar. Lakin Reyxin məhvindən sonra sionistlər bütün günahı almanların boynuna qoymağa müvəffəq olaraq onlardan kontribusiya qoparmışlar. Hələ də Almaniya və alman xalqı İkinci Dünya Müharibəsinin əsas günahkarı sayılır, bu müsibətin əsl təşkilatçısı olan sionistlər isə diqqətdən kənarda saxlanılır.
HİTLER – İSRAİLİN QURUCUSUDUR
Hitlerin doğma əmisi baron Edmund Beniamin Rotşild ölümqabağı 1934-cü ildə Hitleri rəssamlıqdan ayırıb ondan böyük siyasətçi düzəltmələri haqqında gündəliyində belə yazmışdır: “Əmim Solomon nigahdankənar övladı barədə mənə danışmışdı. Nə gizlədim, bizim soyun kişiləri tez-tez sola gedirdilər. 1908-ci ildə mən Vyanadakı qohumlarımızı ziyarət etdim və əmim Solomonun nəvəsi Adolf ilə görüşdüm... Ailə məsləhətləşmələrindən sonra biz qalan bankirlərlə və ravvinlərlə görüşdük. Gizli Sinedrionun növbəti plenumunda fəaliyyət proqramı hazırlandı... Biz gizlicə NSDAP partiyasını maliyyələşdirməyə başladıq, hücumçular dəstəsini silahlandırdıq. Pivə qiyamından sonra Veymar Respublikası rəhbərliyi ilə danışaraq Hitleri ümumi türmədən Şimali Saksoniyadakı qəsrlərdən birinə individual saxlanmaya köçürtdük, burda bizim adamlar onu gələcək diktator kimi hazırlamağa başladılar. Biz Almaniya sənayesinə, xüsusən onun hərbi sənaye kompleksinə yatırımlar qoymaya başladıq... Bizim təşkil etdiyimiz Birinci Dünya Müharibəsi Avropa imperiyalarını, Avropa dəyərlərini məhv etdi və Atlantikadan tutmuş Sakit okeana kimi İudey hökmranlığı yaratdı. Amma bütün işlər sona çatdırılmamışdır. Həll edilməmiş məsələlər qalmışdır. Daha bir dünya müharibəsindən sonra Sion çarlığı bərqərar olacaq və biz ləyaqətlə kral Moşiaxı qarşılaya biləcəyik”.
Bu həmin baron Rotşilddir ki, 1882-ci ildə Fələstində Cebur bəydən 13 min dönüm torpaq almışdı və bununla da gələcək İsrailin təməlini qoymuşdu. 1889-cu ildə o artıq 25 min hektar torpaq almışdı və Yəhudi Kolonial Cəmiyyətinin sərəncamına vermişdi. 1924-cü ildə Yəhudi Kolonial Cəmiyyəti Rotşildin maliyyəsi hesabına Fələstində 500 min kvadrat kilometr torpağa sahib idi. Bu gün İsrailin onlarla şəhər və kəndi Rotşildin və onun doğmalarının adını daşıyır. Hər bir böyük İsrail şəhərində Rotşild küçəsi vardır. İsrail pullarının üstünə onun şəkli vurulmuşdur. İsrailin yaradılmasına verdiyi töhfələr barədə Rotşild özü belə demişdir: “Sionistlər mənsiz heç nəyə nail ola bilməzdilər, amma sionistlərsiz də mənim bütün işlərim getməzdi”.
Rotşildin aldığı torpaqlar hesabına Fələstində 1905-ci ildə ilk yəhudi məskənləri yaranmışdır. Əvvəllər ərəblərin yaşadığı bu torpaqlarda sionistlər dövlət qurmaq istəyirdilər. Məsələ burasındadır ki, Hitler hakimiyyətə gələnə kimi yəhudilər Fələstinə maraq göstərmirdilər və bu sionistləri narahat edən əsas məsələ idi. Sionistlər 1918-ci ildən 1932-ci ilə kimi Avropadan yəhudiləri Fələstinə köçürtmək üçün müxtəlif səylər göstərsələr də, bu səylər tutarlı nəticə verməmişdi. Fələstinin məskunlaşdırılması prosesi çox ləng gedirdi; 1 il ərzində cəmi 3 min yəhudi gəlirdi. Sionistlər təəssüf hissi ilə bildirirdilər ki, bu gedişlə 1 milyon yəhudinin Fələstində oturuşması üçün təxminən 300 il vaxt lazım olacaq. Sionistlər prosesi sürətləndirmək üçün müxtəlif yollar fikirləşir, bütün vasitələrə əl atır, Fələstində sanballı dövlət əmələ gətirmək üçün cürbəcür planlar cızırdılar. Sionist təbliğatçılar Fələstini cani-dillə “tarixi vətən” adlandırsalar da, sıravi yəhudilər ora “qərib ölkə” deyirdilər. Heç kəs Avropadakı rahat yaşayışı qoyub perspektivsiz səhraya köçmək istəmirdi. Avropada yağlı mövqelər tutan yəhudiləri ümumiyyətlə Fələstin səhralığı maraqlandırmırdı. Fələstinin nə təbii sərvətləri, nə nefti, nə də sənayesi vardı. Yəhudi varlıları sadəcə orda boş torpaqlar almışdılar və dünya yəhudilərini ora köçərək məskunlaşmağa çağırırdılar. Fələstinə ilk köçən yəhudilər boş çöllüyə düşür və ağır işlərdə çalışmağa məcbur qalırdılar. Qısa bir müddət sonra könüllü entuziastların ardı kəsildi. Bax belə bir çıxılmaz şəraittdə Hitler sionistlərin karına gəldi. İudey kahinləri yenidən antisemitizm kartına əl atdılar. Almaniyada təcili surətdə heç kəsin tanımadığı Hitler siyasi meydana çıxarıldı. Rotşild məqsədyönlü şəkildə öz qohumunu maliyyələşdirərək hakimiyyətə oturtdu və yəhudilərə Fələstinə köçmək üçün təzyiq göstərməyə yönəltdi. Hitler yəhudiləri zorla Fələstinə köçürdü. Nasistlər yəhudiləri gəmilərə doldurub Fələstinə göndərdilər. Hitlerin səyləri sayəsində köçən yəhudilərin sayı birə on artıdı. Sionist təbliğatı Fələstinə ilə 3 min yəhudi köçürürdüsə, faşist zopası ilə 30 min köçürdü. Hələ müharibə başlayana kimi Almaniyadakı 500 min yəhudinin 300 mini emiqrasiya etdi. Düzdür onların çox hissəsi “müqəddəs torpağa” yox, Qərb ölkələrinə qaçdı, amma Fələstinin yəhudi əhalisi qat-qat çoxaldı və sionistlər istəklərinə nail oldular. Beləcə Hitlerin əli ilə qondarma İsrail dövləti formalaşdırıldı.
Beləliklə, yaratdıqları dövlət ərazisinə yəhudilərin köçməkdən imtina etməsini görən sionistlər antisemitizmdən silah kimi yararlandılar. Onlar Avropa ölkələrdən yəhudilərin qovulması üçün böyük plan cızdılar və Hitleri hakimiyyətə oturtmaq üçün maliyyələşdirdilər. Həmin dövrdə Avropada yaranmış antisemit əhval-ruhiyyəyə görə yəhudilər onsuz da köçməyə başlamışdılar, lakin onlar Fələstinə yox, başqa yerlərə köçürdülər. Həyatı şəraiti çətin olan Fələstin onları maraqlandırmırdı. Elə indinin özündə də təkcə Nyu-Yorkda yaşayan yəhudilərin sayı İsraildə yaşayan yəhudilərin sayından çoxdur. Faktiki olaraq sionistlər yəhudilərin hər yerdə təqib olunmasını təşkil etmişdilər, amma onlar öz “tarixi vətənlərinə” yox, bərəkətli və münbit ölkələrə qaçırdılar. Məhz belə bir çıxılmaz vəziyyətdə Hitler faşizmi sionistlərin işinə yarıdı. Antisemitizmi dövlət səviyyəsinə qaldıran Hitler yəhudiləri gəmilərə doldurub birbaşa Fələstinə yolladı. Hitlerin yəhudilərə qarşı yaratdığı məhdudiyyətlər və təzyiqlər məhz onların Fələstinə köçürülməsi üçün lazım idi. Hitler sadəcə sionistlərin sifarişini yerinə yetirirdi. Sionistlər Hitlerə hərtərəfli dəstək verdilər, beynəlxalq yəhudi maliyyəçilərinin onunla fəal təmasını yaratdılar. Nasist hökuməti beynəlxalq sionizm vasitəsilə yəhudi maliyyə akulalarından güclü dəstək almağa başladı. Sionist və nasistlərin üzdə görünməyən sıx birliyi yarandı. Hər iki qrupun məqsədi mononasional dövlət qurmaq idi: nasistlər- almanlar üçün, sionistlər- yəhudilər üçün. Bu dövlətlər ayrı-ayrı qitələrdə qurulduğundan bir-birinə mane olmurdular, odur ki narahatlıq üçün heç bir əsas yox idi.
Sionist rəhbərlər üçün öz müdhiş planlarının yerinə yetirlməsi yolunda yəhudi xalqı material rolu oynayırdı. Onlar şüurlu şəkildə faşistlərə yəhudi xalqını “təmizləməyi”, “xəstə və qurumuş budaqları” kəsib atmağı, “sağlamları” isə köçürməyi təklif etmişdilər. Hitler və Üçüncü Reyx sionist proqramının həyata keçirilməsi yolunda silaha çevrilmişdi. Təqiblərdən yaxa qurtarmaq istəyən yəhudilərin başqa ölkələrə köçməsinə icazə vermir, onları yaşayış üçün hələ heç bir şəraiti qurulmamış Fələstinə yönəldirdilər. Nasist məmuru Adolf Eyxman İsrailin gələcək baş naziri Levi Eşkolun rəhbərlik etdiyi “Xaqana” hərbi təşkilatının nümayəndəsi Feyfel Polkesə yazmışdı ki, biz yəhudiləri başqa yerlərə yox, ancaq Fələstinə köçməyə məcbur edirik. Eyxmanın sözlərinə görə, nasistlər yəhudilərin dilindən təkcə Fələsinə köçəcəkləri ilə bağlı iltizam alırdılar. Almaniyada vəziyyət kritikləşəndə 200 min yəhudi ABŞ-a köçmək istəyirdi, lakin ABŞ sionistləri buna imkan vermədilər. İkinci Dünya Müharibəsindən əvvəl ABŞ və İngiltərə 500 min Avropa yəhudisinə sığınacaq verməyi planlaşdırmışdılar, amma sionist ağalar bu plana mane oldular. ABŞ prezidenti F.Ruzvelt təəssüf hissi ilə deyirdi: “Bu planı həyata keçirmək mümkün deyil. Buna ABŞ-ın yəhudi icmalarının nüfuzlu liderləri imkan vermirlər... Sionistlər başa düşürlər ki, Fələstin yolunda kupon qazanmağın əsl vaxtı indidir”. Eyni fikirləri tanınmış ingilis xadimi S.Şenfild də təsdiqləyirdi: “Bizdə faşizmin hədələdiyi yəhudilərə sığınacaq verməyə və kömək etməyə razı idilər, amma yəhudilərin Fələstinə göndərişindən başqa heç bir kömək formasını qəbul etməyən sionistlər mane oldular”. Təsadüfi deyil ki, Beynəlxalq Qırmızı Xaç Komitəsinin hesabatında dara düşmüş yəhudilərə kömək etməyə almanların yox, avropalı müttəfiqlərin mane olduğu göstərilirdi.
Alman tədqiqatçısı Ursula Xaverbek deyir: “Hitler yəhudiləri qırmaq istəyirdi demək düzgün deyil. Hitler onları köçürmək istəyirdi. Axı bunu sionistlər də istəyirdilər! Və bu əsasla da onlar əməkdaşlıq edirdilər. Sionistlər öz dövlətlərini yaratmaq istəyirdilər ki, 1897-ci ildə yəhudilərin böyük konqresi keçirilmişdi və Hertzel həmin planı təqdim etmişdi. Hitlerçilər və sionistlər həmin plan istiqamətində işləyirdilər. Onların ümumi məqsədi vardı. Dövlət yaratmaq istəyən sionistlər əsasən Almaniya yəhudilərini öz tərəflərinə çəkmək istəyirdilər, çünki onlar daha çox inkişaf etmişdilər. Sionistlərə Hertzelin dediyi kimi bankirlər lazım deyildi, Almaniyada çoxlu mühəndis, texnik və sair vacib sənət sahibləri vardı ki onlar lazım idi. Yəni sionistlərlə nasional-sosialistlərin məqsədi üst-üstə düşürdü. Bu isə o demək deyil ki, yəhudiləri qırmaq məqsədi qoyulmuşdu”.
Alman tədqiqatçısı Xenneke Kardel Hitlerin yəhudi köklərinə toxunmaqla yanaşı göstərir ki, Fələstində yəhudi dövlətinin yaradılması onun hələ gənclik arzusu olmuşdur. İngilis yazıçısı Devid İrvinq ilkin sənədlər əsasında Hitlerin bioqrafiyasını yazarkən onun yəhudi genosidində əli olmasına dair bircə sənədə də rast gəlməmişdir. Yazıçı bildirmişdir ki, “kim belə bir sənəd təqdim etsə, ona min funt sterlinq verməyə hazıram”. Araşdırmalar göstərir ki, Hitlerin komandası “yəhudi məsələsinin qəti həlli” dedikdə onların Fələstinə köçürülməsi və burada yəhudi dövlətinin yaradılmasını nəzərdə tutmuşdur. Məhz nasist və sionist qardaşlığı İsrailin təməlini qoymuşdur. İsrail Hitlerin səyləri nəticəsində ərsəyə gəlmişdir. Araşdırmalar göstərir ki, hitlerçilərin və sionistlərin məqsədləri eyni olmuşdur- yəhudilərə dövlət qurmaq.
Almaniyanın təbliğat naziri Yozef Gebbels keçirdiyi mətbuat konfransında deyirdi: “Almaniya hökuməti yəhudi dövlətinin yaradılmasına qarşı deyildir”. Faşist Partiyasının “Das Şvarse Kor” qəzeti sionizmi dəstəkləyərək yazırdı: “Fələstinə min il ərzində orda olmamış oğullarının qayıdacağı gün uzaqda deyil. Biz onları sidqi ürəkdən salamlayırıq və uğurlar arzulayırıq”. Əgər nasistlər yəhudiləri total məhv etmək istəsəydilər, Afrikada dislokasiya olunmuş general-feldmarşal Rommelin korpusunu Fələstinə yeridərdilər və bu işi kökündən həll edərdilər. Amma Fələstinin yəhudi məntəqələrinə bircə dənə də olsun alman bombası düşmədi. Əksinə, Fələstindəki ərəb kəndlərinə hücum edən yəhudi dəstələri alman avtomatları ilə təhciz olunmuşdular. Fələstin ərazisi başdanbaşa alman malları ilə dolu idi.
Yəhudi tədqiqatçısı Yevgeni Berkoviç göstərir ki, 1933-cü ildən 1939-cu ilə kimi Almaniya dövləti Fələstinə 100 milyon reyxsmarka pul yardımı etmişdir ki, bu da 60 min yəhudinin yerbəyer olunmasında mühüm rol oynamışdır. Məhz Almaniyanın yardımları sayəsində İsrail dövlətinin fundamenti qurulmuşdur. Həmin dövrdə Fələstində yaşayan tanınmış publisist, solçu sionist Moşe Beylinsonun “Davar” qəzetinin baş redaktoru Berl Kaçnelsona göndərdiyi məktubda deyilirdi: “Burda bizim sionist fəaliyyətimizin tarixində arzulaya bilməyəcəyimiz dərəcədə küçələrə pullar səpilib. Burda bizim heç vaxt əldə etmədiyimiz və etməyəcəyimiz heyranedici uğurun müjdələri görünməkdədir”.
Nasistlərin məqsədi yəhudiləri məhv etmək deyildi. Tədqiqatçı Vladimir Brovkonun dediyi kimi: “Heç kəs heç kəsi kütləvi şəkildə öldürmürdü. Bütün məsələlər pərdəarxasında həll olunurdu”. Almaniyanın Yəhudi İcmasının prezidenti Qans Lammın göstərdiyi kimi, “nasional-sosialistlər özlərinin yəhudilərlə bağlı siyasətlərinin ilkin mərhələsində sionist yanaşmasını əsas götürmüşdülər”. Hitlerin hakimiyyətə gəlişi sionistlərə öz planlarını həyata keçirmək unikal tarixi imkan vermişdi və onlar bu imkandan istifadə etmişdilər. Sionistlərin özlərinin də qeyd etdiyi kimi, Hitler proyekti onların ən vacib məqsədlərinə yaramışdı: Avropa yəhudilərinin assimilyasiyası probleminin qarşısı alınmış, təzyiqlər nəticəsində onların arasında birlik və yəhudilik fikrinin mobilizasiyası hissləri baş qaldırmış, millətçilik və “ana vətənə” bağlılıq güclənmişdi. Yəhudi maliyyə akulası Rotşildin alman nasistlərinə köməyi də Fələstində yəhudi dövlətinin yaradılmasına fürerin verdiyi töhfələrə görə idi. Məhz Hitlerin sayəsində sionistlər yəhudiləri Avropadan zor-xoş yeni yaratdıqları dövlətin ərazisinə köçürə bilmişdilər. Faşistlər yəhudiləri gəmilərə dolduraraq Fələstinə göndərmiş, Fələstində isə sionistlər onları qarşılayaraq yerbəyer etmişdilər. İsrail məhz Hitlerin sayəsində ərsəyə gəlmişdi.
İqtisad elmləri namizədi Oleq Platonov yazır: “Qərb dünyasının sionist rəhbərləri Hitlerin hakimiyyətə gəlişində Fələstində yəhudi dövləti qurulması üçün əlverişli fürsət görürdülər. Onlar Hitlerin əli ilə yəhudiləri ərəb xalqına məxsus torpaqlarda dövlət qurmaq yolunda birləşdirmək niyyətindəydilər. Hələ 19-cu əsrin axırında iudey siyasi sektaları arasında yəhudi xalqının əsaslı hissəsini Talmud sui-qəsdçilərinin əlində insanlığa qarşı girova çevirəcək qanlı plan hazırlanmışdı. Sionist rəhbərlərinin dünya ağalığı yolunda mübarizəsində sadə yəhudilərə material, qurbanlıq ət rolu ayrılmışdı. Sionist yığıncaqlarının birində birbaşa deyilirdi: “Əgər planlarımız maliyyə təsiri yolu ilə həyata keçməsə, onda xalqımızı birləşdirmək üçün onu böyük məşəqqətlərə itələməliyik”. Sonralar tanınmış kabbalist Mixael Laytmanın bildirdiyi kimi: “Bizim xalq “Tora Yolunun” seçilməsinə o qədər də meyillənmirdi, ona görə də Yaradan bizi bu yolu qəbil etməyimizə iztirablarla sürüklədi. Xolokost faciəsini bizə göndərməklə o bizi Eres-İsrailə qaytardı, bizə torpaq verdi”. Belə bir ideologiyaya söykənməklə sionist rəhbərləri Fələstində yəhudi dövləti yaratmaq işində Hitleri öz silahlarına çevirmək qərarına gəldilər”.
Təsadüfi deyil ki, Hitlerin ilk hədəf seçdiyi ölkələrdən biri Avropada ən çox yəhudinin yaşadığı Polşa idi. 1939-cu ildə nasistlər yəhudiləri Avstriya və Çexoslovakiya ərazisindən də sakitcə çıxararaq Fələstinə göndərdilər. Yəhudilərin köçülülməsi işində sionist qrupları alman nasional-sosialistlərinə aktiv şəkildə köməklik göstərirdilər. Həmin əməkdaşlığın detalları tədqiqatçı Xayns Xenenin “Ölü Baş Ordeni” kitabında öz əksini tapmışdır. Bütün proses Ümumdünya Sionist Təşkilatının nəzarəti altında həyata keçirilirdi. David Soyferin araşdırmasına görə, 1930-cu illərdə sionist təşkilatları Hitlerə 126 milyon dollar pul vermişdilər ki, bu da indiki pulla 1 milyard dollar edir. Nasistlər ölkə boyu 40-a yaxın mərkəz yaratmışdılar ki, bu mərkəzlərdə Fələstinə köçürüləcək yəhudilərə kənd təsərrüfatı bacarıqları və digər sənətlər öyrədilirdi. Həmin mərkəzlərin üzərində İsrailin gələcək bayrağı yellənirdi.
İngilis tarixçisi Devid İrvinq yazır: “Hitler yəhudiləri Avropadan getməyə məcbur etmək istəyirdi. “Yəhudi məsələsinin qəti həlli” dedikdə o məhz bunu nəzərdə tuturdu”. Tarixin həmin səhifələri dərsliklərdən cırılıb götürülmüşdür. İudey tarixçilər sionistlərlə faşistləri əlbir işləməsini gizlətmək üçün min hoqqadan çıxmağa məcburdurlar. Sovet qoşunları Berlini tutanda üzə çıxdı ki, şəhərdə minlərlə yəhudi yaşayır və onlara heç kəs toxunmamışdır. Ordunun təminatı ilə məşğul olan Almaniya sənayeçilərinin çoxu (Tissen, Messerşmidt və s.) yəhudi idilər.
Tanınmış Rus tarixçisi Qriqori Sidorov yazır: “Kütləvi İnformasiya Vasitələri avropalıların və amerikanların beyninə yeridirlər ki, 1934-1945-ci illərdə nasistlər 6 milyon yəhudini qırmışlar. Halbuki 1934-cü ildə Almaniyada cəmi 615 min yəhudi vardı, müharibə başlayanda isə onların yarıdan çoxu- 330 mini çıxıb getmişdi. Almanlar ancaq kommunist yəhudiləri güllələyirdilər, sadə yəhudilərə toxunmurdular. Yəhudilər alman Reyxinə xidmət edirdilər. Onlar təkcə hərbi zavodlarda işləmirdilər, orduda da çoxlu yəhudi polkları vardı. Statistik məlumatlara görə, alman ordusunda 200 min yəhudi xidmət etmişdir”.
Törətdikləri cinayətin miqyasına görə İkinci Dünya Müharibəsindən sonra nasistlərlə birgə onlarla əlbir işləmiş sionistlər də müttəhimlər kürsüsünə otuzdurulmalı idilər. Amma belə olmadı. Nasistlərlə birbaşa və dolayısı yolla əməkdaşlıq edən Xaim Veysman, Levi Eşkol kimi əsas sionist ünsürlər Hitlerin köməyi ilə qurulmuş həmin İsrail dövlətində yüksək postlar tutdular. Nasistlərin cinayətlərində iştirak etmiş digər sionistlər isə yeni yaranmış dövlətin administrativ ierarxiyasında orta və aşağı vəzifələrə oturdular. Məhz Hitlerin antisemit siyasətinin sayəsində sionistlər özləri üçün nəhəng siyasi kapital əldə etdilər. Amma onlar daim özlərinin yəhudi xalqının müdafiəçiləri və xeyir mələkləri olduqlarını barbar bağırmaqdaydılar.
Tədqiqatçı Lenni Brenner yazır: “Sionistlərin faşistlərlə əlbirliyinin mirası və onun özülünə oturuşmuş fəlsəfə müasir İsraildə indi də yaşamaqdadır”. Təsadüfi deyil ki, özlərini Hitlerə müttəfiq kimi təklif edən Fələstindəki terror dəstələri rəhbərlərinin hamısı İsrail yarananda mühüm dövlət postları tutmuşdular. Bunun nəticəsidir ki, siono-faşizm İsraildə get-gedə daha şiddətli forma alır, hakimiyyətdəki sionistlər yəhudi xalqını öz faşist təbliğatları ilə zəhərləməkdə davam edir, Fələstin xalqına qarşı köhnə müttəfiqləri Hitlerin reseptlərini işə salır və regionu qana çalxalayırlar. İsrail parlamenti 19 iyul 2018-ci ildə “İsrailin- yəhudi xalqının milli dövləti” olması barədə qərar qəbul etmişdir ki, bununla İsraili dövləti özünü rəsmi şəkildə faşist dövləti elan etmişdir.
SİONİSTLƏR NASİSTLƏRİN QULLUĞUNDA
Yəhudilərin bir çoxunun könüllü nasistlik etdikləri barədə sionistlər danışmağı sevmirlər. Sionistlər Hitlerin dövründə nasistlərə xidmət edən Yəhudi Polisinin mövcudluğunu da hər cür ciddi-cəhdlə gizlətməyə çalışırlar. Axı həmin Yəhudi Polisi sionist təşkilatları üzvlərindən təşkil olunmuşdu. Nasistlərin işini nizamlayan Yudenratlar əksərən sionist dərnək və seksiyalarının üzvlərindən ibarət idi. Sənədlər göstərir ki, yəhudilər yerli faşist təşkilatlarına da rəhbərlik edirdilər, ordu hissələrində də xidmət göstərirdilər. Gestaponun yüksək rütbəli məmuru Adolf Eyxman Nürnberq məhkəməsində bildirmişdi ki, almanların tutduğu bütün yerlərdə yəhudi böyükləri və ağsaqqalları Gestapo ilə əməkdaşlıq edirdilər. Alman nəzarəti altında olan ərazilərdə 1000-ə yaxın “Yəhudi Şurası”- Yudenratlar yaradılmışdı. Sənədlərdən aydın olur ki, Yudenratlara sionist təşkilatlarının liderləri və aktivistləri başçılıq edirdilər. Bir çox yəhudilər, xüsusən hərbi xidmət keçmişləri Gestapoya xidmət üçün müraciət edirdilər və polis dəstələrinə yazılırdılar. Yəhudi polis dəstələri Üçüncü Reyxin qulluğunda canla-başla durmuşdular. İşğal dövründə Varşavada 2500, Lodzda 1200, Lvovda 500, Vilnyusda 210, Rovnoda 200, Krakovda 150 yəhudi polisi işləyirdi. Onlar almanlara sədaqətlə xidmət edirdilər və rütbələr alırdılar. Lvov, Çernovtsı, Proskurov, Kremençuq gettolarında faşistlərin bütün işlərini yəhudi polisləri aparırdılar. Lvovda yəhudi milliyyətindən olan Gestapo əməkdaşı Adolf Rotfeld qəddarlıqda ad çıxarmışdı. Əvvəllər sionist skaut dərnəyinin üzvü olmuş, alman kəşfiyyatında vəzifə almış Maks Qoliqer o qədər vəhşiliklər törətmişdi ki, Lvovda valideynlər onun adı ilə uşaqlarını qorxuzurdular. “Yudişe Ordnunq Lemberq” keçmiş yəhudi skautlarından ibarət idi. SS-çilər Sovet hərbi əsirlərinə işgəncə verməyi məhz onlara tapşırmışdılar və sonradan onların qəddarlıqlardan özləri də dəhşətə gəlmişdilər. Budapeşt Yudenratının rəhbəri Şama Ştern, Çernovtsı Yudenratının rəhbəri Manfred Rayfer, Çexoslovakiya Yudenratının rəhbəri Leopold Qere, Hollandiya Yudenratının rəhbərləri Vaynreb və Vaynşteyn faşistlərdən dala qalmayan azğınlıqları ilə yadda qalmışdılar. Hitlerçilərlə əlbir işləyən bu adamları birləşdirən cəhət o idi ki, hamısı yaşadıqları yerlərdə sionist təşkilat və özəklərinə rəhbərlik etmişdilər, hələ müharibədən qabaq yəhudilərin “ana vətənləri” Fələstinə köçmələri üçün iş aparmışdılar. Onlar yazdıqları məqalələrdə Hitlerin hakimiyyətə gəlməsini alqışlayırdılar və bunun yəhudilərin dövlət yaratması üçün böyük fürsət olduğunu vurğulayırdılar. Maraqlıdır ki, nasistlər tutduqları yerlərdə digər yəhudi qəzetlərini bağladıqları halda sionist qəzetlərini bağlamamışdılar, əksinə ştatlarını genişləndirmiş və tirajlarını çoxaltmışdılar.
Çernovtsı, Proskurov, Kremençuk, Vinnitsa, Jmerinka, Kamenets-Podolski, Minsk və digər məntəqələrdəki qettolarda nasistlərin bütün işlərini Yudenratlar və Ravvinatlar nizamlayırdılar. Bu məntəqələrdə yəhudiləri terror edənlər almanlar deyil, elə öz doğma polisləri idi. Yəhudi polisləri nasist idarəçiliyinin pozulmaması, Reyxin işlərinin rəvan getməsi üçün canfəşanlıq göstərirdilər. Onlar köçürülmə işlərində faşistlərə yaxından kömək edirdilər. Kasıb yəhudiləri yığıb düşərgələrə göndərir, müqavimət fikrinə düşənləri müəyyənləşdirib almanlara təhvil verirdilər. Təkcə Lvovda yəhudi polislərı 2254 “lazımsız” yəhudini ölüm düşərgələrinə göndərmişdilər. Nasistlərlə əməkdaşlıq etmiş Mozes Merin sonradan özünə haqq qazandırmaq üçün deyirdi: “Mən 50 min soydaşımızın xilası yolunda digər 50 min soydaşımızın qurban verilməsindən qorxmuram”. Yəhudi polislər əllərində böyük rezin dəyənəklər gettoların küçələrində gəzərək əmin-amanlığı qoruyurdular. Yudenratlar partizan hərəkatının zəiflədilməsində və müqavimətçilərə qarşı aksiyalarda mühüm rol oynamışdılar. Məhz bu səbəbdən Polşada gizli iş aparan kommunistlər öz aralarında yəhudilərə etibar etmirdilər.
Sovet məhkəməsinin cəza kəsdiyi gestapoçu Piter Krauze bildirmişdi ki, yəhudilərə qarşı fəaliyyətimizdə bizə əsas köməyi sionistlər edirdi. Yəhudi polisi əsasən sionist hərbi və gənclər təşkilatlarının üzvlərindən təşkil olunmuşdu. Varşavada sağçı sionistlərin rəhbəri Abram Qançvayx nasistlərə işləyirdi və onlara yardımçı dəstələr yaratmışdı. Qançvayx yəhudilərə təbliğ edirdi ki, almanların yaratdığı gettolar yəhudilərin xeyrinədir və yəhudilərin “mədəni avtonomiyası” üçün şərait yaradır. İlk əvvəl Qançvayx yüksək avtoritet qazansa da, yəhudilər onun Gestapo agenti olduğunu başa düşdülər və ehtiyatla yanaşmağa başladılar. Qançvayxın donosları sayəsində nasistlər bir çox yəhudi müqavimətçilərini və narazılarını həbs etdilər və güllələdilər. Vilnyusda solçu sionistlərindən olan Yakub Qens faşistlərlə əməkdaşlıq edirdi və gettonun polis rəisi təyin olunmuşdu. Qensin dəstəsi 1942-ci ildə Oşmyanıdan gətirilmiş 406 xəstə və qoca yəhudinin güllələnməsində iştirak etmişdi. O gettoda gizli iş aparanların çoxunu həbs edərək almanlara təhvil vermişdi. Lvov Yudenratına Qərbi Ukraynanın sionist təşkilatlarının rəhbəri Adolf Rotfeld başçılıq edirdi. O Londonda yaradılmış “Karen Qaesod” fondunun katiblik üzvü idi və uzun illər Fələstinin kolonizasiyası işinin maliyyəşdirilməsi istiqamətində çalışmışdı. Macarıstan sionistlərinin rəhbərlərindən olan Rudolf Kastner SS zabiti formasında konslagerləri gəzir, alman zabitləri ilə yeyib içir, kart oynayır və konslagerlərdə yaradılmış bordellərin xidmətin istifadə edirdi. Varlı Macarıstan yəhudilərinin köçülülməsi işindən o alman məmurları ilə birgə milyonlar qazanmışdı. Çexoslovakiya sionistlərinin rəhbərlərindən olan Robert Mandler də Gestapo agenti idi və varlı yəhudilərin Fələstinə göndərilməsindən pul qazanmaqla məşğul idi. Faşistlərlə əməkdaşlıq edən yəhudi qız Stella Qoldşlaq köçmək istəməyərək gizlənən 3 minə yəhudinin yerini satmışdı, buna görə 1945-ci ilin oktyabrında Sovet kəşfiyyatı tərəfindən həbs olunaraq 10 il iş almışdı. Varşavada yəhudi aktrisası Veronika Qrinberq nasistlərlə yaxından əməkdaşlıq eləmişdi. Müharibədən sonra polyaklar onu “Gestaponun fahişəsi” adlandırırdılar. Tanınmış rəqqasə Vera Şalburq alman kəşfiyyatının yüksək rütbəli zabiti Dirks Xilmarın məşuqəsi idi və müharibədən sonra ağalarını dəyişərək ingilis kəşfiyyatı ilə əməkdaşlıq etməyə başlamışdı. Yəhudi baron Voldemar Oppenqeym alman kəşfiyyatının A.2408 nömrəli agenti idi. Gestapo əməkdaşı, yəhudilərlə dəyişdirilməsi müqabilində Reyxi lazım olan mallarla təmin etmiş Macarıstan yəhudisi Endrü Corci müharibədən sonra bir neçə il həbsxanada yatsa da, adını dəyişdirdi, bizneslə məşğul olaraq milyonerə çevrildi. 26 oktyabr 1949-cu ildə Sovet kəşfiyyatı nasistlərlə əməkdaşlıq etmiş yəhudi Şmil Qutqarini həbs etdi. Müharibəyə göndərilən Qutqari komsomol biletini cıraraq almanlar tərəfə keçmiş, özünün Sovet almanı olduğunu bildirərək xidmətə götürülmüşdü. Travnik şəhərindəki SS təlim düşərgəsində məşq keçmiş bu adam dinc sakinlərin öldürülməsində və əsirlərə işgəncələr verilməsində xüsusi fəallıq göstərmişdi. Müharibədən sonra isə Sovet soydaşları onu Moskvanın “Oqonyok” jurnalına fotomüxbir kimi işə götürmüşdülər.
Varşava gettosunda Miçeslav Şmerlinq adlı komendant öz soydaşlarına qarşı o qədər zülmlər etmişdi ki, hətta almanlar ona “yəhudi cəlladı” deyirdilər. Niderlanddakı Vesterbork düşərgəsində nizam-intizama alman yəhudisi Kurt Şlezingerin rəhbərlik etdiyi yəhudilərdən ibarət polis nəzarət edirdi. Qəddarlığı ilə ad çıxarmış bu adam əsirlərin pul və qızıllarını əllərindən alırdı və qadınları cinsi əlaqəyə girməyə sürükləyirdi. 12 aprel 1945-ci ildə düşərgə Kanada ordusu tərəfindən azad olunarkən Şlezinger və digər yəhudi funksionerlər həbs edildilər. Lakin məhkəmə 1946-cı ildə onları yəhudi olduqlarına görə azadlığa buraxdı. Düşərgənin alman komendantı Albert Qemmerkerə isə 10 il həbs cəzası verildi. Qemmerker həbsdən çıxandan sonra ona ikinci dəfə cinayət işi açıldı, amma Şlezinger 1951-ci ildə Amerikaya köçərək orda ömrünün axırına kimi firavan yaşadı.
Yəhudi polislərinin nəzarət etdiyi gettolarda rüşvətxorluq, korrupsiya, sadizm və pedofilya baş alıb gedirdi. İlk əvvəl gettolardakı yəhudilər nəzarətçilərin öz soylarından olmasına sevinirdilər, onlardan rəhm və hörmət-izzət gözləyirdilər. Lakin yəhudi polislərini əsasən öz maddi maraqları və hansı yolla olursa olsun varlanmaq düşündürdüyündən sadə insanların başına olmazın bəlalar açırdılar. Bir çox hallarda yəhudi polislər almanlardan da çox amansızlıq göstərirdilər. Hətta qızıl dişləri olan adamlar ölərkən almanlar onlara toxunmadan basdırırdılarsa, yəhudi polislər sonradan gizlicə qəbri açıb ölünün qızıl dişlərini çıxarırdılar. Almaniya məğlub olduqdan sonra faşist xidmətində olan həmin polislərin çoxu Fələstin ərazisinə qaçdılar. Tədqiqatçılar R.Brodski və Y.Şulmeyster sənədlər əsasında sübut edirlər ki, nasistlərə xidmət edən sionist skautları elə sonralar Fələstində ərəbləri qıran həmin döyüşçülər idi. Onlar dinc əhalini qırmağı öz soydaşlarının üzərində öyrənmişdilər. Nasistlərlə əməkdaşlıq həmin polislərin içərisində İsrailin tanınmış dövlət məmurları də yetərincədir.
Müharibədən sonra İsraildə bir yəhudi digərini təhqir etmək üçün ona “kapo” deyirdi- bu alman konslagerlərində faşistlərlə əməkdaşlıq etmiş məhbus kateqoriyasının adıdır. Kapoların əsas işi məhbuslara nəzarət etmək, onların fəaliyyəti barədə administrasiyanı məlumatlandırmaq idi ki, buna görə onlara xüsusi imtiyazlar verilirdi. Maraqlıdır ki, faşist konslagerlərində kapo işləyənlərin çoxu yəhudilər idi. Xolokostun tanınmış təbliğatçısı Eli Vizel yazır: “Düşərgələrdə Almaniya, Macarıstan, Çexiya, Slovakiya, Gürcüstan, Ukrayna, Fransa və Litvadan olan yəhudi kapolar fəaliyyət göstərirdi. Onların arasında inanclılar və ateistlər də vardı. Keçmiş professorlar, sənayeçilər, rəssamlar, alverçilər, fəhlələr, sağçı və solçu siyasətçilər, filosoflar və humanitarlar. Əlbəttə ki içlərində cinayətkarlara da rast gəlinirdi. Amma əvvəli ravvin olmuş bircə nəfər də kapo yox idi”.
Daxau şəhərindəki Allax konslagerində məhbus olmuş İsrael Kaplan xatirələrində maraqlı detallara toxunur. O göstərir ki, Almaniyanın məğlubiyyəti üzə çıxanda SS-çilər konslagerin yəhudilər yaşayan hissəsinə girmirdilər, çölü qoruyurdular, içəriyə nəzarəti isə öz sadiq köməkçiləri olan yəhudi aktivistlərinə və kapolarına tapşırmışdılar. Həmin vaxt SS-çilər öz başlarının hayına qalmışdılar, qaçmaq və cəzadan yaxa qurtarmaq üçün yollar axtarırdılar. 2300 yəhudi məhbus cəmi 5 barakda yerləşmişdi, dözülməz sıxlıq yaranmışdı. Xəstələr sağlamlarla yan-yana uzandırlarından xəstəliklərini onlara da keçirirdilər, o cümlədən bədən zəifliyindən və ərzaq çatışmazlığından insanlar milçək kimi qırılırdılar. Bu zaman bəzi “tədbirli” yəhudilər öz soydaşlarının ölümü hesabına vəziyyətlərini yaxşılaşdırmaq qərarına gəlmişdilər. Nasistlərlə əməkdaşlıq edən 150-yə yaxın güclü yəhudi təkcə bir barakı ələ keçirərək digər yəhudiləri ordan qovmuşdular və özləri üçün burda geniş şərait qurmuşdular. İkinci barakı isə Macarıstandan olan yəhudi həkimlər ələ keçirərək xəstələri müalicə edirik adı ilə ora özününkülərdən başqa heç kəsi buraxmamışdılar. Beləliklə, 2000 xəstə və çəlimsiz yəhudi cəmi 600 adamın qalması üçün nəzərdə tutulmuş 3 baraka sığınmışdılar. Bu 3 barakda elə bir acınacaqlı vəziyyət yaranmışdı ki, ölmüş insanları çölə atmağa digərlərinin gücü belə çatmırdı. Hətta bu dəhşətli şəraitdə də yəhudilərin içindən daha güclülər digərlərinin ölümü hesabına özləri üçün çıxış yolu tapmışdılar. Burda da canlı-cəsədli yəhudilər bir yerə yığışaraq qruplaşmışdılar, özlərini “yəhudi bloklarının polisləri” elan etmışdilər. Amma onlar nizam-intizam yaratmaq, xəstələrə əl tutmaq və ölüləri izolyasiya etmək əvəzinə barakların birini özləri üçün xüsusi olaraq seçmişdilər, xəstələri naralardan zorla düşürtməklə hamını buradan qovaraq qalan 2 baraka doldurmuşdular. Onlar məhbuslara verilən yeməyi paylamağı da öz üzərlərinə götürmüşdülər ki, yeməyin çox hissəsini özləri yeyərək yerdə qalanlara qırın-qırıntı verirdilər. Maraqlısı budur ki, 30 aprel 1945-ci ildə konslager azad olunarkən məhz onlar sinələrini qabağa verib özlərini yəhudi məhbuslarının əzabkeş və vacib hissəsi kimi təqdim etmişdilər. Məhbus yoldaşlarına etdikləri zülmü onlara xatırlatmaq isə heç kəsin yadına düşməmişdi.
Yəhudi əfsanələrində milyonlarla yəhudinin öldürüldüyü deyilən konslagerlərdə kapolardan tutmuş nəzarətçi polislərə kimi hamısı yəhudilər idi. Sovet ordusu yaxınlaşanda Auşvitz konslagerinin alman personalı əsirlərə qalıb Sovet əsgərlərini gözləməyi təklif etmişdi, amma yəhudilərin çox hissəsi almanlara qoşulub getməyi üstün tutmuşdu. Sovet əsgərləri Auşvitz və Maydanekə girəndə həmin həbsxanalar bomboş idi! Əsgərləri yalnız ətrafdakı polyak kəndlilərindən öyrənə bilmişdilər ki, bu həbsxanalarda yəhudilər də saxlanılırmış!
Bir çox düşərgələrdə yəhudiləri qırıb çatan yox idi, onlar burda alman ordusunun ehtiyaclarını ödəmək üçün sintetik benzin və kauçuk istehsal edirdilər. Belostok gettosunun Yudenrat rəhbəri Efraim Baraş evlərdə sexlər yaratmışdı, dəzgahlar gətizdirmişdi və alman ordusunun təhcizatı üçün işləyən 20 fabrik qurmuşdu. Gettodakı yəhudilərin alman ordusunun qulluğunda necə durduğunu nümayiş etdirmək üçün Baraş ari tərəfdə sərgi də açmışdı. Berlindən gələn komissiyalar bu gettonun fəaliyyətini yüksək qiymətləndirirdilər. Adolf Qerşmanın rəhbərlik etdiyi Jmerinki gettosu da canla-başla alman administrasiyasına xidmət etməkdəydi. Gettodakı sex və emalatxanalar almanların sifarişi ilə ayaqqabı, mısmar, sabun, spirt və s. istehsal edərək satırdılar. Lodz gettosunun Yudenrat rəhbəri Xaim Rumkovski daha da irəli gedərək 70 min yəhudinin çalışdığı 120 sənaye müəssisəsi yaratmışdı ki, bunların çoxu alman ordusunun sifarişlərini istehsal edib verirdi. 500 min adamın yaşadığı Varşava gettosunda yəhudilər fabriklərdə çalışaraq alman hərbi sifarişlərini yerinə yetirirdilər. Yəhudi kollaborasionistləri gettonun tikiş sexlərində Reyxin qələbəsi üçün işləyirdilər- onlar Vermaxtın əsgərləri üçün paltar tikirdilər, kontrabandistlər isə həmin sexlərdən oğurlanmış paltarları polyaklara satırdılar. Gettodakı fabriklərdə yəhudilər parça, gödəkçə, corab, əlcək, şotka, qalanteriya malları istehsal edərək Polşa bazarlarına göndərirdilər. Varşava gettosu Polşanın nəhəng istehsal-ticarət mərkəzinə çevrilmişdi. Bütün Polşanın pullu Varşava gettosuna axırdı. Buradakı yəhudilər ölkənin ən varlı adamları sayılırdı. Varşava gettosu həm də qeyri-leqal valyuta əməliyyatlarının əsas mərkəzi idi- ölkə üzrə dolların məzənnəsi gettonun qara birjasında müəyyənləşirdi. Emanuel Ringelblüm yazırdı ki, gettoda hətta Fələstində həyətyanı torpaq sahəsi də almaq olurdu! Yəhudi məhəlləsinin yuxarı təbəqəsini kommersantlar, kontrabandistlər, müəssisə sahibləri, Yudenrat məmurları və Gestapo agentləri təşkil edirdi. Onlar dəbdəbəli toylar edirdilər, qadınlarına xəz paltolar və brilyantlar bağışlayırdılar, restoranlarda və gecə klublarında yeyib içirdilər. Restoranlarda boyun-boğazında qızıl və brilyant bərq vuran, bahalı paltarlar geyinmiş yəhudi varlıları şampan partladır, orkestrlərə musiqi sifariş verir, yüngül əxlaqlı qadınların xidmətindən yararlanırdılar. Varşava gettosunda 6 teatr, çoxlu kabare, restoran, kafe vardı, bundan başqa yəhudilər çoxsaylı bordellərdə və qumar klublarında əylənirdilər. Polşa yazıçısı Anka Krupunskaya göstərir ki, gettodakı yəhudilər kokaindən istifadə edirdilər və saxta funt sterlinq düzəldərək arilərə satırdılar. Keçmiş sakinlərin biri yazıçıya danışmışdı ki, “gettoda keçirdiyim günləri həyatımın ən xoşbəxt günləri sayıram”.
1944-cü ildə Reyxin daxili işlər naziri Henrix Himmler Zontxofen qəsrində iki yüzə yaxın generalın qarşısında çıxışı zamanı bildirmişdi ki, konslagerlərdə yəhudiləri qırmaq söz-söhbətləri yalandır və istənilən şəxs konslagerlərə gedib reallığı öz gözü ilə görə bilər. Təxminən həmin vaxt hərbi hakimlər Morqen və Reynike konslagerlərdə yoxlamalar keçirmiş, yəhudilərə qarşı qaba rəftar etmiş nəzarətçilərin rütbələrini azaltmış, bəzilərini isə hətta həbsə göndərmişdilər. Yoxlamalar göstərmişdi ki, SS zabitləri yəhudi polisləri ilə birgə səhərdən axşama kimi yeyib içir, futbol oynayır və əylənirlər.
“Simon Vizental Mərkəzi”ndən olan qisasçı yəhudi xəfiyyələri dünyanın hər yerindən qocalıb əldən düşmüş nasistləri tapıb məhkəmə kürsüsünə gətirdikləri və cəzalanmasını tələb etdikləri halda, nədənsə söhbət nasistlərlə əlbir işləmiş yəhudilərdən gedəndə ağızlarına su alıb otururlar. Hitlerə canla-başla xidmət edən yəhudilərin çox hissəsi müharibədən sonra İsrailə köçdü, burada mühüm dövlət vəzifələrinə oturdu. Yəhudi xalqının başına min bir müsibət gətirmiş, ona cəhənnəm yaşatmış bu adamların çoxu hətta özünü Xolokost qurbanı kimi təqdim etdi və Almaniyadan təzminat almağa başladı. İsrail dərslikləri indi də bu satqanları günahsız qurban və hətta milli qəhrəman qismində tanıtmaqdadır. Publisist Valeri Gerasimov bu barədə belə deyir: “Eks-arilər indi özlərini hamılıqla yəhudi elan ediblər, özlərinin də iştirakçısı olduqları Xolokost qurbanlarına yas saxlayırlar. Onlar füreri söyürlər. Kompensasiya da alırlar. Cəlladlar özlərini iztirablı vəziyyətin qurbanları elan ediblər. Bircə rus xalqı qurban hesab oluna bilmir. Bizə heç kimin borcu yoxmuş”.
YƏHUDİ GENOSİDİ YOX, SLAVYAN GENOSİDİ BAŞ VERMİŞDİR
İkinci Dünya Müharibəsindən sonra sionistlər növbəti fitnəyə əl atdılar: bütün dünyaya elan etdilər ki, müharibədə 6 milyon yəhudi həlak olub. Falsifikatorların dediklərindən belə çıxırdı ki, yəhudilərin çox hissəsini almanlar qaz kameralarında yandıraraq öldürülüblər. Maraqlısı budur ki, 1933-1945-ci illərdə alman nəzarətindəki bütün Avropa ərazilərində cəmi 3 milyon yəhudi yaşamışdı. Amma bu fakt iudey falsifikatorlarına təkcə Osvensim həbsxanasında 4 milyon yəhudinin öldürüldüyünü iddia etməyə mane olmadı. Müharibənin yəhudi qurbanlarının sayı nə az, nə çox- düz 10 dəfə şişirdildi, əksinə, rus qurbanlarının sayı 100 dəfə azaldıldı- bu da tipik İudey-Talmud “yaradıcılığının” növbəti bəhrəsi idi. Hələ də Xolokost mifi dünya ictimaiyyətinin şüuruna xüsusi inadkarlıqla yeridilməkdədir. Məqsəd yəhudi xalqını əsas zərərçəkmiş kimi göstərməklə alman xalqından kompensasiya qırxmaqdır.
Kiyev sakinlərini təəccübə salan o olmuşdu ki, almanlar yəhudilərin Lukyanov qəbiristanlığına toxunmamışdlılar. Onlar şəhərdə yəhudi sinaqoqlarına yaxın da getməmişdilər, amma pravoslavların Uspenski Kilsəsini partladıb dağıtmışdılar. Çox qəribə antisemitizmdir. Sovet simvollarını binaların üstündən yerə atırdılar, amma sinaqoqlara toxunmurdular. Araşdırmalar göstərir ki, hitlerçilər yəhudi əsirlərinə yox, məhz rus əsirlərinə qarşı amansız olmuşlar. Stalinqrad döyüşlərində Vermaxtın 6-cı ordusu məhv edildikdən sonra Hitler matəm elan etdi, həmin gün Odessada bir qrup alman zabiti hərbi əsirlərin saxlandığı həbsxanaya doluşdular və silahlardan atəş açaraq 78 əsiri öldürdülər. Mariupolda hitlerçilər yaralı və xəstə Sovet əsgərləri ilə dolu 18 vaqonu mismarlayaraq kip bağladılar, gözdən uzaq bir yerə gətirərək o qədər saxladılar ki, içindəkilər hamısı zarıyaraq qırıldı. 1941-ci ildə əsir düşmüş Sovet əsgərlərinin çoxu acından öldürülmüşdü. Həbsxanalarda rus əsirlərindən fərqli olaraq yəhudi əsirlər daha yaxşı həyat şəraiti olan kərpic tikililərdə yerləşdirilirdi. SS-çilər Mautxauzen konslagerində rus əsirlər üçün xüsusi 20-ci blok tikmişdilər. Rusların saxlandığı bu yer əsas həbsxanadan ayrıca idi; 2,5 metr hündürlükdə hasarla əhatələnmiş, hasara tikanlı məftil çəkilmiş, məftilə elektrik cərəyanı buraxılmışdı. Blokun hər tərəfində pulemyotçuların oturduğu qüllələr vardı. Burda saxlanılan rus əsirlərə almanlar digər əsirlərə verilən yeməyin dörddə biri qədər yemək verirdilər, yəni faktiki olaraq rusları ac saxlayırdılar. Ruslara qaşıq və boşqab da nəzərdə tutulmuşdu, təkcə quru çörək verilirdi. Həbsxananın digər yerlərindən fərqli olaraq bu blok qızdırılmırdı, pəncərələrinə şüşə və çərçivə də salınmamışdı. Ruslar soyuqdan donurdular və xəstəlikdən qırılırdılar. Blokda hətta yatmaq üçün nara da qurulmamışdı, məhbuslar yerdə daşın üstündə uzanıb yatırdılar. Qışda rus məhbusları bloka doldurmamışdan qabaq döşəməyə şlanqla su vururdular. Ruslar suyun içində uzanıb yatmağa məcbur olurdular və bəzilərinin yatdığı yerdəcə canı çıxırdı.
Konslagerlər yəhudilər üçün yox, məhz slavyan əsirlər üçün “ölüm fabrikinə” çevrilmişdi. Maydanek həbsxanasında 1944-cü ilin martında ölən 1654 əsirdən 615-i rus, 247-si polyak, 74-ü yuqoslav idi. Faşist konslagerlərinə düşmüş milyonlarla rus, ukrain, belorus və digər Sovet vətəndaşları geri qayıtmamışdır. Əsir götürülmüş Sovet vətəndaşlarının 58 faizi məhv edilmişdi. 1942-ci ilin martında nasist məmuru Vilhelm Keytelin adına yazılmış hesabatda göstərilirdi ki, 3,6 milyon Sovet hərbi əsirindən cəmi bir neçə yüz mini işləmək qabiliyyətini saxlamışdı- çox hissəsi aclıq, soyuq və tif xəstəliyindən qırılmışdı. 1942-ci ilin fevralında əmək nazirliyinin ministerial-direktoru Verner Mansfeld bildirirdi ki, 3,9 milyon rus əsirindən cəmi 1,1 milyonu qalmışdır: “Təkcə 1941-ci ilin noyabrından 1942-ci ilin yanvarına kimi 500 min rus ölmüşdür”. Ən çox ölüm halları Polşa ərazisindəki düşərgələrin payına düşürdü. 1941-ci ilin payızında general-qubernatorluğa gətirilmiş 361 612 əsirdən 1942-ci ilin aprelində cəmi 44 235-i sağ qalmışdı. Bunlardan 7 559-u qaçmış, 17 256-sı güllələnmişdi. Polşa düşərgələrinə düşmüş Sovet əsirlərinin 85,7 faizi məhv olmuşdu. Bir çox konslagerlərdə Sovet əsirləri üçün bina tikilməmişdi, onları yağışda və qarda açıq havada saxlayırdılar. Komendantlar deyirdilər: “Bunlar nə qədər çox qırılsalar, bir o qədər yaxşıdır”. Araşdırmalar göstərir ki, milyonlarla Sovet əsiri ərzağın gətirilməsi ilə bağlı transport problemi ucbatından yox, qəsdən, məqsədyönlü şəkildə öldürülmüşdür. Həmin dövrdə Reyxin ərazisində əsirləri yemləmək üçün kifayət qədər ərzaq vardı. Lakin 16 sentyabr 1941-ci ildə Gerinq bildirmişdi: “Ərzağı yaxınlıqda avaralanan əhalinin yeməsinə və ya hərbi əsirlərə verilməsinə imkan vermək olmaz. Ərzağı xüsusi qorunan yerlərdə imperiya rezervi kimi toplayıb saxlamaq lazımdır”.
Sovet vətəndaşlarının saxlandığı həbs düşərgələrinin rəhbərlikləri xüsusi qəddarlıqları ilə seçilirdilər. Lvov kənarındakı Yanovski düşərgəsinin komendantı Frits Qebauer qadın və uşaqları şəxsən öz əli ilə boğurdu. Qışda soyuq şaxtada kişilərin əl-qolunu bağlatdıraraq su dolu boçkaya saldırıb dondururdu. Komendant Frans Vartsok məhbusları qıçlarından üzüaşağı dirəklərdən asdırırdı və ölənə kimi bu vəziyyətdə saxlayırdı. Oberşturmfürer Rokita məhbusların qarınlarını yırtırdı. Düşərgənin istintaq rəisi Qayne məhbusların bədəninə mismar vururdu, kəlbətinlə qadınların dırnaqlarını çıxarırdı, soyundurub lüt saçından asaraq yellədirdi və “hərəkət edən hədəfə” atəş açırdı. Komendant Qustav Vilqauz idman marağına və arvadını və qızını əyləndirmək üçün balkondan ərazidə işləyən məhbuslara atəş açırdı. Sonra Vilqauz avtomatı arvadına verirdi və o da atəş açırdı. Öz 9 yaşlı qızını əyləndirmək üçün Vilqauz 2-4 yaşlı körpələri göyə tullamağı əmr verirdi və onlara atəş açırdı. Qızı əl çalırdı və “Ata, yenə, yenə!” qışqırırdı. 1943-cü ildə Hitlerin ad günündə Vilqauz məhbusların içində 54 nəfər sayaraq güllələmişdi (Hitlerin 54 yaşı tamam olmuşdu) və bu üsulla sevimli fürerinə özünəməxsus hədiyyə etmişdi. Düşərgənin məhbusları heç bir səbəb olmadan, hətta bəzən mərc gəlmək üstündə öldürülürdü. Gestapo komissarı Vepke düşərgənin digər məmurları ilə mərc gəlmişdi ki, o qılıncın bir zərbəsi ilə adamı yarı bölə bilər. Ona inanmamışdılar. Onda o yaxınlıqdan keçən 10 yaşlı uşağı tutmuş, dizi üstə oturtmuş və qılınc zərbəsi ilə gövdəsi boyunca doğramışdı. Hitlerçilər Vepkeni təbrik etmişdilər və əlini sıxmışdılar. Alman quldurları insanları məhv etmək üçün yani-yeni üsullar fikirləşib tapırdılar, çünki bilirdilər ki, bu nəinki şərəf işi hesab olunur, həm də komandanlıq tərəfindən alqışlanır.
1941-ci ilin sentyabrında Vladimir-Volınsk şəhərinin kənarında keçmiş hərbi şəhərciyin kazarmalarında hitlerçilər əsir edilmiş Sovet komandirləri və siyasi işçiləri üçün “Oflaq № 365” adlı düşərgə yaratmışdılar. Bu düşərgənin məhbusu Demyan İşşenko xatırlayırdı: “Faşistlərin etmək istədikləri əsas şey bizi aclıq və görünməmiş işgəncələrlə cismən məhv etmək idi, çünki onlar Sovet zabitlərini ruhən qıra bilmirdilər. Mən belə faktları xatırlayıram: barakda dezinfeksiya keçiriləcəyi elan edildi. Hamıya əmr olundu ki, soyunsunlar, əyinlərində ancaq alt paltarı qalsın, sonra isə küçəyə çıxsınlar. 30 dərəcəyədək şaxta idi. Bizi çılpaq küçədə bir, iki saat saxlayırdılar, sonra hamama aparıb isti suyun altına salırdılar, sonra yenə çılpaq küçəyə çıxarırdılar. Belə “dezinfeksiyadan” sonra çoxları ölürdü”.
“Oflaq № 365” düşərgəsində hitlerçilər hər cür tədbirlər görürdülər ki, Sovet zabitlərinin iradəsini qırsınlar, onları alman tərəfə xidmət etməyə, vətən xaini Vlasovun ordusuna qoşulmağa yönəltsinlər. Düşərgədə kapitan Erix Günterin başçılıq etdiyi abver şöbəsi işləyirdi. Şöbənin agentləri hərbi əsirlər içərisində siyasi işçiləri, dövlət təhlükəsizliyinin əməkdaşlarını, qaçmağa cəhd edənləri müəyyənləşdirirdilər. Onları müvəqqəti 3 №-li bloka keçirirdilər- məhbuslar bu bloku “ölüm bloku” adlandırırdılar. Sonra onları düşərgənin yaxınlığındakı iki böyük xəndəyin qırağında güllələyirdilər. Öldürülənlərin üstünü torpaqlamamaq üçün faşistlər xəndəklərin bir neçə yerinə partlayıcı qoyurdular. Adamların növbəti güllələnməsindən sonra partlayış olurdu və xəndəklərin üstü bir az torpaqla örtülürdü.
Ukraynanın Vladimir-Volınsk şəhərində hitlerçi qarnizon zabitləri cəmiyyətinin açılışı zamanı hebitskomissar Vilhelm Vesterhayde öz çıxışında demişdi: “Şərqdə kişilər lazımdır, maymaqlar yox. Gəlin Avropanın xəritəsinə xəyalən nəzər salaq. Ortada bizik, almanlar, bunlar insanlardır. Bizdən solda neqroidlər- fransızlardır, onlar məhv edilməlidirlər. Bizdən sağda monqolidlər- ruslardır, onlar da məhv edilməlidirlər. Siz mənə Şiller və Götedən danışacaqsınız, mən isə onları heç vaxt adam da hesab etmirəm. Əgər yüz il bundan qabaq onlar özlərinin axmaq şeirlərini yazmaq əvəzinə başa düşsəydilər ki, məhv etmək lazımdır, indi biz Uralda olardıq. Mən bura məhv etmək üçün Hitler tərəfindən göndərilmişəm. Mən bu vəzifəni yerinə yetirirəm. Burda olduğum ilk günlərdə mən bu yarımçıq adamlar içərisindən 250 qadın gətirilməsini əmr etdim və tapançamı onların üstündə sınaqdan keçirdim. Cənab zabitlər, sizi inandırıram ki, mən onları güllələyəndən sonra axşam yeməyi xüsusilə ləzzətli göründü”.
Hitler özünün “Mayn kampf” kitabında yəhudilərin yox, slavyanların məhvindən danışırdı. O yazırdı: “Bütün vasitələrlə nail olmaq lazımdır ki, dünya almanlar tərəfindən fəth olunsun. Əgər biz özümüzün Böyük Alman İmperiyamızı yaratmaq istəyiriksə, ilk növbədə slavyanları- rusları, polyakları, çexləri, slovakları, bolqarları, ukrainləri, belorusları sıxışdırmalı və qırmalıyıq”. Faşistlərin “Ost” general planı da yəhudilərin yox, məhz slavyanların məhvini özündə əks etdirir. “Ost” planı ilk növbədə 35 milyon slavyanın- rusların, ukrainlərin və belorusların fiziki məhvini, ardınca isə rusların tam biloloji məhvini nəzərdə tuturdu. Sağ qalacaq slavyanları iki kateqoriyaya ayırmışdılar; bir hissəsinin Sibirə sürgün edilməsi planlaşdırılmışdı, ikinci hissəsi ağır işlərdə işləmək və almanlara xidmət göstərmək üçün yerlərində qalmalıydılar. “Ost” planına görə rusların sayını azaltmaq üçün “xüsusi tədbirlər”- ilk növbədə aclıq və doğuşun süni azaldılması nəzərdə tutulurdu. Bu yolla alman işğalçıları “rus xalqının qüdrətini sarsıtmaq” istəyirdilər ki, “alman hakimliyini uzun müddət saxlaya bilsinlər”. “Ost” planı müzakirə olunarkən “professor doktor Abelin” mövqeyi əsas götürülmüşdü. Bu “mütəxəssis” rus xalqının ya tam məhv edilməsini, ya da nordik irq əlamətləri olan hissəsinin almanlaşdırılmasını irəli sürmüşdü. “Ost” planının alman hərbi komandanlığında müzakirtəsi zamanı deyilirdi: “Söhbət təkcə mərkəzi Moskva olan dövlətin darmadağın edilməsindən getmir. Əsas məsələ rusları bir xalq kimi darmadağın etmək və bir-birindən ayırmaqdır... Rus xalqı bizimçün təhlükədir. Biz almanlar rus xalqını o dərəcədə zəiflətməliyik ki, o bizə Avropada alman hakimliyi yaratmaqda mane ola bilməsin”. “Barbarossa” planında da ilkin mərhələdə 60 milyon rusu məhv etmək nəzərdə tutulurdu. Hitlerçilər SSRİ-nin Avropa hissəsində cəmi 14 milyon əhali saxlayacaqdılar ki, onlar bura yerləşdirdikləri 4,5 milyon almana xidmət göstərsinlər. Hitler gizli müşavirələrdən birində demişdi: “Rusiyadan bizə lazım olan hər şeyi götürmək lazımdır. Özgə əhalisinin ixtisar edilməsinin texnikasını işləyib hazırlamalıyıq. Aşağı irqin çəyirkə kimi artan milyonlarla insanını məhv etmək hüququmuzu kim mübahisələndirə bilər?.. İlk növbədə slavyan əhalisinin sayını azaltmağa nail olmaq lazımdır”. Digər müşavirədə o bildirmişdi: “Stalinin becərdiyi intelligensiya məhv edilməlidir. Böyük Rusiyada qəddar terror həyata keçirmək lazımdır”. Himmler deyirdi: “Rus xalqının tam məhv edilməsi üçün diqqəti onun irqi mənada zəiflədilməsinə, bioloji gücünün dağıdılmasına yönəltmək lazımdır”. Gerinq 1941-ci ilin noyabrında İtaliyanın xarici işlər nazirinə demişdi: “Bu il Rusiyada 20 milyondan tutmuş 30 milyona kimi adam acından öləcək. Ola bilsin bu lap yaxşıdır, axı bəzi xalqları ixtisar etmək lazımdır”. Alman komandanlığının Rusiyanın kənd təsərrüfatı ilə bağlı 23 may 1941-ci il instruksiyasında göstərilirdi: “Bu ərazidə milyonlarla insan artıqdır, onlar ölməlidirlər, ya da Sibirə köçməlidirlər. Burdakı əhalini aclıqdan qırılmaqdan xilas etmək cəhdləri Avropanın təhcizatına zərər vurur. Belə cəhdlər Almaniyanın mətinliyini sarsıda bilər”.
SSRİ-yə hücumdan bir müddət qabaq keçirdiyi müşavirədə Hitler Rusiya ilə Almaniya arasındakı mübarizəni “irqlər arasında mübarizə” adlandırmışdı. O “slavyan irqinin artımının qarşısını almağı alman dövlətinin əsas vəzifələrindən biri” sayırdı. 1941-ci ilə aid şəkillərdən görünür ki, alman məktəblərində lövhəyə “Ruslar ölməlidir ki, biz yaşaya bilək” yazılırdı. SSRİ-yə hücum zamanı Hitler deyirdi: “Biz əhalini məhv etməliyik- bu bizim alman millətini qorumaq missiyamıza daxildir. Bizə əhalinin qırmaq texnikasını təkmilləşdirmək lazım olacaq... Mənim ixtiyarım vardır ki, aşağı irqdən olan, soxulcan kimi artan milyonlarla insanı qırım”. Vermaxtın şəxsi heyəti üçün buraxılmış “Alman əsgərinin yaddaş kitabçası”nda təlimat beləydi: “Sənin qəlbin, əsəblərin olmamalıdır- müharibədə onlar lazım deyil. Özündə rəhm və şəfqəti məhv et- bütün rusları, sovetləri öldür, əgər qarşındakı qoca, ya qadın, oğlan, ya qız olsa da dayanma, öldür. Bununla sən özünü ölümdən xilas edəcəksən, öz ailənin gələcəyinin təminatını quracaqsan və əsrlər boyu şöhrətlənəcəksən”.
SSRİ-yə hücumdan sonra nasist ideoloqları slavyan xalqlarına qarşı münasibətdə “vəhşilər və “heyvanlar” kimi ifadələr işlətməyə başlamışdılar. Hitlerin sağ əli Martin Borman deyirdi: “Biz slavyanları ölənə kimi işlətməliyik. Onda peyvəndlərdən istifadəyə lüzum olmayacaq. Slavyanların artması arzuolunmazdır. Onlar nə qədər abort elətdirsələr, bir o qədər yaxşıdır. Onlara təhsil vermək təhlükəlidir. Yüzə kimi saya bilsələr bəsdir. Ən yaxşı halda içlərindən bizə xeyir verəcək marionetkalara təhsil vermək olar”. Polyaklara münasibətdə onun təlimatı belə idi: “Varlı polyak olmamalıdır, əgər varsa məhv edilməlidir. Ən axırıncı alman fəhləsi və ən axırıncı alman kəndlisi maddi cəhətdən istənilən polyakdan yüksək olmalıdır. Polyak intelligensiyasının bütün nümayəndələri məhv edilməlidir- nə qədər qəddar səslənsə də, həyatın qanunu belədir...” 1940-cı ilin yayında bir neçə min polyak ziyalısı məhv edilmişdi. Polşada 1941-ci ilin yanvarına kimi 700 dindar öldürülmüş, 3 min dindar isə həbs olunmuşdu. 1939-1945-ci illərdə 1,5 milyon polyak Almaniyaya ağır işlərdə çalışmaq üçün göndərilmişdi. 100 minə yaxın polyak konslagerlərə salınmışdı. İkinci Dünya Müharibəsi dövründə hitlerçilər 2 milyona yaxın qeyri-yəhudi polyakı qırmışdılar. Polşanın Poznan şəhərində çıxışında Himmler demişdi: “Biz yalnız öz qanımızdan olanlarla özümüzü dostcasına aparmalıyıq, başqa heç kimlə. Məni rusun və ya çexin taleyi qətiyyən maraqlandırmır”. Yuqoslaviyanın 14 faiz əhalisi məhv edilmişdi. Bu ölkədə “Prinç Yevgeni” diviziyasından olan SS-çilər kəndlərə od vurur, uşaq və qadına fərq qoymadan əhalini qırırdılar. Polşa və Yuqoslaviya xalqlarını ağır tale gözləyirdi: əgər müharibə dövründə onlar hitlerçilərə hüquqsuz işçi qüvvəsi kimi xidmət göstərməliydilərsə, müharibədən sonra onların Yer üzündən tam silinməsi nəzərdə tutulmuşdu. “Ost” planında çex xalqının 50 faizini almanlaşdırmaq, qalan 50 faizini isə “tədricən imperiya ərazisindən qovub çıxarmaq” göstərilirdi: “Bu çexləri Sibirə yerləşdirmək məqsədəuyğundur ki, onlar sibirlilərlə qaynayıb qarışsınlar və bu yolla sibirlilərin rus xalqından ayrılmasına səbəb olsunlar”. Slavyan düşmənçiliyi təkcə Hitlerə yox, faşist blokunun digər işçitirakçılarına da xas idi. Rumın diktatoru İon Antonesku 10 fevral 1942-ci ildə demişdi: “Rumıniya ox ittifaqına Versal müqaviləsinə düzəliş edilməsinə görə yox, slavyanlara qarşı mübarizə aparmaq üçün daxil olmuşdur”.
Ələ keçirilmiş slavyan dövlətlərində faşistlər ən kəskin formada kütləvi genosid metodları həyata keçirmək niyyətindəydilər. Genosid siyasəti slavyan xalqların güllələmə və cəzalandırma yolu ilə fiziki məhvi, aclıq və epidemiya, tibbi xidmətin likvidasiyası, doğuşun azaldılması, etnik qruplara parçalama və aralarında münaqişə yaratma yolu ilə ixtisarını əhatə edirdi. Visla və Ural çayları arasındakı ərazilərdən slavyanları çıxarıb bura almanları məskunlaşdırmaq planlaşdırılmışdı. Himmlerin gizli memorandumunda deyilirdi: “Şərqi Avropa əhalisini xırda qruplara bölmək, sonra isə qırmaq lazımdır”. Memorandumda “yad xalqlara 500-ə kimi saymaq, adını yaza bilmək və Allaha dua etməkdən başqa heç bir təhsil verməmək, hətta oxumağı belə öyrətməmək” tapşırığı verilirdi. Almanlar ali təhsilli polyakların 37,5 faizini qırmışdılar. Ukraynanın bütün yaşayış məntəqələrində dar ağacları qurulmuşdu. SSRİ ərazisinə alman qoşunları ayaq basan kimi Hitler əmr vermişdi: “Dövlət siyasi ideyasının daşıyıcıları və siyasi rəhbərlər məhv edilməlidir”. Himmler deyirdi: “Biz Rus xalqını o dərəcədə zəiflətməliyik ki, bizə Avropada öz hökmranlığımızı qurmaqda mane olmasın. Tədricən azalan ucuz rus qullar xalqı intellektual və mədəni səviyyəcə yüksəlməməlidir”.
Hitler nasist rəhbərliyi qarşısında çıxışında deyirdi: “Yerli əhali ilk növbədə bizim iqtisadi maraqlarımıza xidmət etməlidir. Digər xalqlar bizə xidmət göstərmək üçün yaranmışlar. Bizim adamlar ən yaxşı binalarda və saraylarda yaşayacaqlar. Yerlilərin ən yaxşı torpaqlarını əllərindən alacayıq. Özləri qoy bataqlıqda eşələnsinlər. Maksimum dərəcədə məhdudiyyətlər qoymaq lazımdır. Qəzet və kitab nəşri dayandırılmalıdır. Ən adi radioverilişlər olmalıdır. Yerli əhalini düşünməkdən məhrum etməliyik. Məktəb təhsilini məhv etməliyik. Başa düşmək lazımdır ki, onların savadlı olmasından bizə yalnız ziyan gələ bilər. Yoxsa bir-iki düşüncəli insan tapılar ki, tarixi araşdırmağa yol taparlar, siyasi nəticələrə gələrlər və bizə qarşı çıxarlar. Odur ki işğal olunmuş ərazilərdə tarixi mövzularda verilişlərin təşkilini ağlınıza da gətirməyin və əsasən əyləncə verilişlərini gücləndirin. Onlar yalnız bizim xəbərləri eşitməlidirlər və əylənməlidirlər. Bəli, onları əyləndirmək, siyasi, elmi biliklər alma cəhdlərindən fikirlərini yayındırmaq lazımdır. Radiodan daim ritmik və şən musiqi səslənməlidir. Bu cür musiqi gümrahlandırır və iş qabiliyyətini artırır”.
Rus xalqına qarşı ən ağır tədbirlər həyata keçirilməliydi. Nasist rəhbərliyi rusları mədəni və mənəvi deqredasiyaya uğratmağı ən vacib vəzifələrdən biri kimi görürdü. Nasist instruksiyasına əsasən, “yerli əhalinin yol hərəkəti qaydalarından başqa heç bir bilgisi olmamalıydı”. “Ost” planına görə işğal olunmuş ərazilərdə slavyanlara 4-cü sinifdən yuxarı təhsil verilməməliydi. Hitlerin işğal olunmuş ərazilərlə bağlı 23 iyun 1942-ci il direktivində deyilirdi: “Yerli əhaliyə elə bilik vermək lazımdır ki, yazıb oxumaqdan başqa heç nə bilməsinlər. Məktəbləri pullu etmək lazımdır ki, təhsil ala bilməsinlər. Dərs proqramını elə formaya salmaq lazımdır ki, məktəbli mümkün qədər az savadlansın. Bizimçün sərfəli olardı ki, onlar ümumiyyətlə danışa bilməsinlər, bir-birlərini barmaqlarının köməyi ilə başa salsınlar. Heyf ki bu mümkün deyil”.
Sovet İttifaqına qarşı vuruşan əsgərlərə Sovet ərazilərində hektarlarla torpaq və mülkədarlıq söz verilmişdi. Müharibə bitəndə hər bir alman döyüşçüsü 50 hektar torpaq və yerli əhalidən 10 qul alacaqdı. Himmlerin 26 oktyabr 1942-ci ildə imzaladığı sirkulyarda göstərilirdi ki, alman hərbçilərinə Şərqdə 160 hektar torpaq veriləcək. Ukrayna Almaniyanı ərzaq və xammalla təmin edən bazaya çevrilməliydi. Şərqdə ucuz işçi qüvvəsi Reyxin təminatı üçün çalışacaqdı, qalan “lazımsız” əhali isə məhv ediləcəkdi. Nasist məmuru Erix Kox deyirdi: “Alman əsgəri Ukraynanı burda məskunlaşmaq üçün tutub”. Himmler əmr vermişdi ki, 1942-ci ildə məhsul yığımından sonra Vinnitsa vilayətinə 10 min alman köçürülsün. 1942-ci ilin noyabrında Vinnitsa vilayətinin 7 kəndi boşaldıldı ki, bura “ali irqin” nümayəndələri gətirilsin. Jitomir vilayətinin də 60 kəndinin əhalisini qovub burda almanlar üçün “Xeqelvald” yaşayış məskəni yaratmaq planlaşdırılmışdı. Nasist məmuru Alfred Rozenberq qələbədən sonra işğal olunmuş ərazilərə daniyalıları, norveçliləri, hollandları və ingilisləri köçürməyi təklif edirdi. “Ostland” reyxskomissariatının sənədlərindən aydın olur ki, Belorusiyanın qərb və cənub hissələrini büsbütün yerli əhalidən təmizləyib bura alman kolonistlərini yerləşdirmək nəzərdə tutulmuşdu. Himmler 1942-ci ildə SS-çilərin “Das Şvarçe Korps” qəzetində açıq-aşkar yazırdı: “Bizim məqsədimiz odur ki, Şərqdə yalnız alman qanının daşıyıcıları yaşasınlar”. Hitler deyirdi: “Biz Krımı sırf almanların yaşadığı koloniyaya çevirəcəyik. Yerli əhalini qovmaq çətin olmayacaq”. Direktivlərdən birində göstərilirdi: “Yüz ildən sonra burda milyonlarla alman kəndlisi yaşayacaq”. Hitler öz əlaltılarına bildirirdi ki, yaxın 20 il ərzində Ukraynaya 20 milyon alman köçürüləcək. Sənədlərdən aydın olur ki, yerli əhalinin çox hissəsini qırmaq və qovmaq, yerdə qalan hissəsini isə qul kimi işlətmək nəzərdə tutulmuşdu. Gerinqin “Yaşıl qovluğunda” göstərilirdi: “SSRİ ərazisində milyonlarla insan artıqdır. Onlar ölməlidirlər, ya da Sibirə köçməlidirlər”. Qərbi Ukraynadan 65 faiz, Belorusiyadan 75 faiz yerli əhali qovulub çıxarılacaqdı. Ukraynanın reyxskomissarı Erix Kox deyirdi: “Mənə lazımdır ki, polyak qabağına çıxan ukraini öldürsün və əksinə, ukrain polyakı öldürsün. Bizə nə ruslar, nə ukrainlər, nə də polyaklar lazım deyil. Bizə münbit torpaqlar lazımdır”.
Faşistlərin planına görə SSRİ-nin Avropa hissəsində 20-30 ildən sonra cəmi 15 milyon adam qalmalıydı. Bu məqsədlə ruslar arasında doğuşun qarşısını almaq nəzərdə tutulurdu. Himmler deyirdi: “Bu vilayətlərdə əhalinin sayının azaldılması üçün biz təbliğat yoluna əl atmalıyıq- radio, kino, vərəqələr, qısa broşüralar, məruzələr və s. vasitəsilə əhaliyə yeritməliyik ki, çox uşağı olmaq ziyandır. Göstərməliyik ki, uşaqların tərbiyəsinə xərclədiyiniz böyük pullara çoxlu şeylər ala bilərsiniz. Deməliyik ki, uşaq doğmaqla qadın sağlamlığını təhlükəyə atır. Hamiləliyin qarşısını alan dərmanların geniş istehsalını, yayımını və təbliğatını qurmalıyıq. Abortların artmasını təşkil etməliyik. Abort edən akuşer və feldşerlər hazırlamalıyıq. Könüllü sterilizasiyanı təbliğ etməliyik. Uşaq ölümlərinə qarşı mübarizə aparmamalıyıq. Analara uşağa qulluq etməyi və xəstəliklərin qarşısını almağı öyrətməməliyik. Rus həkimlərinin hazırlanmasını minimuma endirməliyik. Uşaq bağçalarına heç bir kömək etməməliyik. Boşanmalara mane olmamalıyıq. Çoxuşaqlı ailələrə heç bir imtiyaz və pul dəstəyi verməməliyik”.
Himmlerin 28 iyul 1941-ci il əmrində deyilirdi ki, müqavimət göstərən istənilən yaşayış məntəqəsi aviasiya ilə bombalanmalıdır. “İrqi, milli və fiziki cəhətdən mükəmməl olmayan” Sovet adamlarını qırmaq, qadın və uşaqları işləmək üçün Almaniyaya yollamaq, mal-qaranı və ərzağı isə ordu üçün konfiskasiya etmək planlaşdırılmışdı. 1942-ci ilin martında Hitler işçi qüvvəsi komissarı Friç Zaukelə əmr vermişdi ki, 15 yaşından 35 yaşına kimi 400-500 min ukrain qadını alman ordusunun təminatı üçün təsərrüfat işlərinə cəlb olunsun. Zaukel göstəriş vermişdi ki, 31 dekabr 1942-ci ilə kimi 225 min, 1 may 1943-cü ilə kimi də əlavə olaraq 225 min ukrain qadını Almaniyaya göndərilsin. İşğalın sonuna kimi Hitler yırtıcıları Sovet ərazisindən 2,8 milyon dinc sakini aparmışdılar. Yer üzünün əsas zinəti- slavyan insanları eşolonlarla Almaniyaya daşınırdı. İnsanlar öz doğma yurdlarını qoyub qaçır, aclıqdan, soyuqdan və xəstəliklərdən tələf olurdular. İşğalçılar onların evlərini yandırır və əmlaklarını müsadirə edirdilər.
Alman əsgərləri 1942-ci ilin payızında Ukraynanın Çerniqov vilayətinin bir neçə kəndini yandıraraq həmin kəndlərin bütün əhalisini qırdılar. 1942-ci ilin dekabrında İlinçı kəndinin 300 sakinini sarayın içinə yığıb od vurdular. Rivne vilayətinin Borşovka, Malin və digər kəndlərində minlərə adamı evlərə və saraylara dolduraraq yandırdılar. Jitomir vilayətində 11 kəndi yandırdılar, qaçmağa macal tapmayan sakinləri öldürdülər. 1943-cü ilin 3 martında Xmelniki kəndinin 1300 sakinini, 2 aprelində isə Ternovka kəndinin 2400 sakinini qırdılar. Partizanları dəstəkdən mərhum etmək məqsədilə böyük əraziləri beləcə boşaltdılar. 1943-cü ilin yayında partizanlara qarşı keçirilən cəza əməliyyatları çərçivəsində Ukrayna və Belorusiyanın 80 kənd və xutoru yandırıldı, minlərlə kəndli öldürüldü. Müharibə dövründə Ukraynanın 250 yaşayış məntəqəsi yerli-yeksan edildi, saysız-hesabsız günahsız insan həyatını itirdi.
SSRİ-yə hücuma bir neçə ay qalmış qərar verilmişdi ki, “Barbarossa” əməliyyatını həyata keçirən Vermaxt əsgərləri dinc sakinlərin öldürülməsinə görə məsuliyyət daşımırlar. Həmin qərarla birgə slavyanların aşağı irqə mənsub olması təbliğatı alman əsgərlərini əsl ölüm maşınlarına çevirmişdi. Onlarda “untermenş”lərə qarşı heç bir rəhm hissi yox idi. General Heyns Quderian bildirirdi ki, əgər alman əsgəri yerli sakini güllələsə, buna görə o hərbi tribunala çəkilməyəcək: “Hansısa donuzu öldürməyə görə alman əsgərini mühakimə etmək olmaz. Onlar nə qədər azalsalar, bizə o qədər yaxşıdır”- o fikrini belə əsaslandırırdı. General Quderianın ordusunda xidmət keçən sıravi Emil Qolıd gündəliyində yazırdı: “Yol boyu biz yerli əhali ilə pulemyotların dilində danışırdıq. Qışqırtı, inilti, qan və çoxlu meyidlər. Heç bir mərhəmət hissi keçirmirdik. Hər yerə, hər kəndə çatanda mənim əllərim gicişirdi. Kütləyə tapançadan atəş açmaq istəyirdim”. Alman əsgərləri tutduqları yerlərdə evlərə girir, qapını açmayanda pəncərədən içəri qumbara atır, onlara narazı baxanları güllələyir, qarşılarına çıxanları aparırdılar. Yol boyu əllərinə keçən qızları meşəyə sürüyüb dəstə ilə zorlayırdılar. Bəzən qızlardan birini bıçaqla kəsib ağacdan asırdılar ki, digər qızlar qorxudan müqavimət göstərməsinlər.
Alman əsgərlərinin törətdikləri vəhşiliklər onların evlərinə yazdıqları məktublardan da aydın görünür. Yefreytor Feliks Kandels dostuna yazırdı: “Yeyib içib evləri ələk-vələk edəndən sonra əlimizə acıqlı bir qız keçdi, işimizi görəndən sonra onu öldürdük”. Leytenant Qafn məktubunda yazırdı: “Qızları zorlayarkən gicgahlarına tapança dirəyirik, onda əl-qol atmırlar. Başımıza bədbəxt hadisə gəldi: rus qızı özünü və ober-leytenant Qrossu partlatdı. Bundan sonra soyundurub lüm-lüt edərək işimizi görürük”. Əsgər Heyns Müller sevigilisinə yazırdı: “Bezmişəm. Bizim ordunun Rusiyadakı əməlləri məni riqqətə gətirib. Əxlaqsızlıq, soyğunçuluq, zorlama, öldürmə. Qocaları, qadınları, uşaqları öldürürük. Heç bir səbəb olmadan. Məhz buna görə ruslar dəlicəsinə və qəhrəmancasına müqavimət göstərirlər”. Yefreytor Menq həyat yoldaşına yazırdı: “Sən elə bilirsən mən Fransadayam, amma mən Şərq cəbhəsinə göndərilmişəm. Biz rusların əlindən aldığımız kartof və digər ərzaqlarla qidalanırıq. Cücə daha yoxdur, hamısını yeyib qurtarmışıq. Burda yaşından və cinsindən asılı olmayaraq bütün ruslar bizim düşmənimizdir- istər 10, istər 20, istər 80 yaşı olsun. Onların hamısını öldürüb qurtarandan sonra sakitlik və rahatlıq yaranacaq. Rus əhalisi ancaq məhvə layiqdir. Ən axırıncı adamına kimi hamısını qırmaq lazımdır”. Yefreytor Çimmax yazırdı: “Bu gün donuz kəsdik. Doyunca yedim. Donuzun başını tam yedim. Qulağını belorus kişisinə atdım. Onu da rotamızın iti Neptun qapıb yedi”. Ober-leytenant Krauze yazırdı: “Tezliklə mən beynəlmiləl məşuqa çevriləcəm. Mənin qənimətim fransız, polyak, holland qızları olub. Bugünkü qənimətim isə ukrain qızı oldu. 15 yaşı vardı, əl-qolumu dişlədi. Onu iplə bağlamaq lazım gəldi. Leytenant dedi ki, bu igidliyə görə sənə dəmir xaç ordeni düşür”. Əsgər Yozef bacısına yazırdı: “Bu gün 20 cücə və 10 inək əldə etdik. Kəndlərdən uşaqdan böyüyə kimi bütün əhalini qovub çıxarırıq. Rəhm hissi bizə yaddır. Getmək istəməyənləri yerindəcə güllələyirik. Kəndlərdən birində sakinlər tərslik etdilər və çıxmaq istəmədilər. Biz qəzəblənib onlara atəş açdıq. Ardınca dəhşətli hadisə baş verdi. Bir neçə rus qadını yabalarla üstümüzə cumub bir neçə əsgərimizi deşdilər... Burda bizi görməyə gözləri yoxdur. Siz orda vətəndə təsəvvür edə bilməzsiniz burda bizə necə nifrət edirlər”.
Brestə girən kimi faşistlər dövlət orqanları işçilərini, ictimai təşkilatların aktivistlərini, zavod və fabriklərin aparıcı əmək adamlarını ailələri ilə birlikdə evlərindən çıxarıb “Spartak” stadionuna topladılar. Burda onları 2 gün ac-susuz saxladılar. Sərxoş əsgərlər gəlib içlərindən 70 gözəl qadını seçərək apardılar. Həmin qadınların yaxınları olan kişilər mane olmaq istəyərkən almanlar atəş açaraq onlardan 20 nəfərini güllələdilər. Həmin qadınlar bir də geri qayıtmadılar. 3 gündən sonra stadiona bir neçə alman zabit gəldi. Zabitlər 200 nəfəri ayırıb stadionun şimalına apardılar, burda pulemyotlardan atəş açaraq güllələdilər. Qalanlarını isə naməlum istiqamətdə apardılar. Təkcə işğalın ilk günlərində gestapoçular şəhərin 1000-ə yaxın sakinini öldürdülər. Xarkova ilk girən gün alman əsgərləri qabaqlarına çıxan 116 nəfəri tutub asdılar. İşğalın acı nəticəsi o olmuşdu ki, 1941-ci ilin yayında sayı 1 milyon nəfərə yaxın olan Xarkov əhalisindən 1943-cü ilin payızında 200 min nəfər qalmışdı. Kerç şəhəri əhalisinə də amansız divan tutdular. Ailələri maşınlara doldurub Baqerovo kəndi yaxınlığındakı dərəyə apardılar və burda güllələdilər. 1 kilometr uzunu, 4 metr eni, 2 metr dərinliyi olan dərə qadın, uşaq, qoca və yeniyetmə cəsədləri ilə dolu idi. Dərənin ətrafında qan gölməçəsi yaranmışdı, bu gölməçəyə uşaq papaqları, oyuncaqlar, lentlər, qırılmış düymələr, əlcəklər, soskası ilə birgə butulkalar, botinkalar, qaloşlar, qırılmış insan qol-qıçları, tikə-tikə olmuş bədən hissələri, beyin mayesi tökülüb qalmışdı. Faşist cəlladları müdafiəsiz insanları partlayıcı güllələrlə güllələmişdilər. Sovet ordusu 1942-ci ilin yanvarında Kerçə qayıdanda Baqerovo dərəsində 7 min insan meyidi vardı. İşğal dövründə Kiyevin 195 min sakini məhv edilmişdi. Rostov şəhərinin 40 min sakini öldürülmüş, 53 min sakini isə Almaniyaya məcburi işlərə göndərilmişdi. 23 avqust 1942-ci ildə alman aviasiyası Stalinqrad şəhərini bombalamağa başladı; bir həftə davam edən bu bombardman nəticəsində 90 min insan öldü, şəhərin 70 faiz binaları dağıldı. Almanların Stalinqrada girdiyi dövrdə 40 min şəhər sakini qırıldı, 70 min şəhər sakini isə Almaniyaya məcburi işlərə göndərildi ki, onların da yarısı yolda aclıq və soyuqdan öldü. Şəhərin 85 məktəbi, 107 uşaq bağçası, 5 teatrı, 6 kinoteatrı, 20 xəstəxanası, kitabxanaları və ali məktəbləri dağıdıldı. Ümumilikdə almanlar SSRİ-nin 1 700 şəhərini və 70 000 kəndini xaraba qoydular.
Lvovun alman komendaturası şəhərdə kişil-qadınlı iyirmiyədək alimi həbs etmişdi. SS-çilər içlərində professor, vəkil, həkim də olan bu adamları məcbur etmişdilər ki, dilləri və dodaqları ilə dördmərtəbəli binanın podyezdini yalayıb yusunlar. Podyezdi bu üsulla təmizlədikdən sonra onları məcbur etmişdilər ki, binanın həyətində üzü üstə sürünsünlər və ağızları ilə yerdəki zibilləri yığsınlar. Sonra SS-çilər gülüş sədaları altında onları güllələmişdilər.
Faşistlərin tutduqları şəhərlərdə əsas işi soyğunçuluq olurdu. Mənzillərə girib ərzaqdan tutmuş mətbəx əşyalarına və alt-paltarlarına kimi götürürdülər. Oryol şəhərində onların soyğunçuluğuna etiraz edən qocanı və bir neçə digər vətəndaşı şəhərin mərkəzində qurduqları dar ağacından asmışdılar. Alman komandanlığı ordunun qarətçiliyini nəinki qadağan etmişdi, əksinə qanuniləşdirmişdi və əsgərləri buna həvəsləndirirdi. 17 iyul 1941-ci il tarixli gizli instruksiyada komanda heyətinə tapşırıq verilırdı ki, “Vermaxtın hər bir zabit və əsgərində müharibədə şəxsi maddi maraq hissi tərbiyələndirsinlər”. 23 iyul 1941-ci ildə Mogilyov vilayətinin Roqovski Prudok kəndini tutan almanlar dinc əhaliyə pulemyotdan atəş açmışdılar, sonra talançılığa başlamışdılar. Evlərə girib ərzağı, toyuq-cücəni, məişət əşyalarını sakinlərin əlindən almış, cavan qadınları və qızları zorlamışdılar. Buna görə kolxozçu qadın Baranova qışqırıb onlara qarğış yağdıranda, onları bandit və soyğunçu adlandıranda almanlar qadının bıçaqla qarnını yırtmış, üzünü kəsmişdilər. O qədər quduzlaşmışdılar ki, hələ sağ olan qadının gözləri qarşısında 3 uşağının qollarını sındırmışdılar və başlarını əzib dağıtmışdılar.
Sentyabrda Smolensk vilayətinin Poçinok kəndində telefon xətti zədələnmişdi. Almanlar kənddə qalmış qoca, qadın və uşaqları kolxoz binasına yığmışdılar və odlamışdılar. Bu üsulla Aksenino kəndi əhalisini də qırmışdılar. Leninqrad ətrafındakı Puşkin şəhərində 18 400 adam güllələnmiş, öldürülmüş, artilleriya və aviasiya bombalanmasından qırılmışdı, bir bu qədər adam isə Almaniyaya katorqa işlərinə göndərilmişdi. Bokova şəhərində hitlerçilər 12 yaşlı uşağı saçından asmışdılar və əllərində saata baxaraq gözləmişdilər ki, o nə vaxta qədər tab gətirəcək. 10 dekabr 1942-ci ildə Adler şəhərindən 30-da çox adamı çölə aparmışdılar, özlərinə qəbir qazmağa məcbur etmişdilər və güllələmişdilər. Belorusiyanın Klimı kəndində faşistlər kolxozçu qadın Boqdanovanın gözü qarşısında tonqalda onun körpəsini yandırmışdılar, sonra isə dəhşətdən dəli olmuş ananın özünü həmin tonqala atmışdılar. Vasilyevka kəndində alman cəlladları kolxoz sədrini və ambardarı dəmir qarmağı çənəsinin altına keçirməklə asmışdılar. Onların meyidləri bir neçə gün küçədəki dar ağacında asılı qalmışdı. Artyomovsk şəhərində 3 min yerli sakini güllələmişdilər, onların meyidlərini zavod karyerinin tunelinə hörmüşdülər.
İnsanların kütləvi və tək-tək güllələnməsi adi hal olmuşdu. Rayon mərkəzlərində dar ağacları qurulmuşdu. Çoxlu sayda insanların diri-diri yandırılması halları qeydə alınmışdır. Bu çox yerlərdə zəhərli qazlardan istifadə olunmuşdur. Bundan başqa, insanları minalanmış sahələrə qovmaqla qırır, qadınları zorlayırdılar. İnsanlar soyuq və aclıqdan milçək kimi qırılırdılar. Bir çox rayonlarda yandırılmış kəndlərin sağ qalmış əhalisi meşələrə qaçırdılar, orda aclıq, şaxta və xəstəliklərdən qırılırdılar. İkinci Dünya Müharibəsində slavyan xalqlarının başına gələn müsibətin miqyasını təsvir etməkdə qələm acizdir. Alman faşistləri faktiki olaraq rus xalqlarının genosidini həyata keçirmək üçün gəlmişdilər.
1942-ci ilin fevralında Bryansk cəbhəsində ölmüş alman yefreytoru Qans Xaylın gündəliyində bu fikirləri oxuyuruq: “Ruslar- əsl heyvanlardır. Əmr verilib ki, heç kəsi əsir götürməyin. Düşməni məhv etmək üçün bütün vasitələr tutarlıdır. Yoxsa bu zir-zibilin öhdəsindən gəlmək olmaz”. “Biz rus əsirlərin çənəsini kəsirdik, gözlərini deşirdik, dallarına bıçaq keçirirdik. Yalnız bir qanun qüvvədədir- amansız qırmaq. Bütün işlər humanizmsiz görülməlidir”. “Şəhərdə hər dəqiqə atəş səsi eşidilir. Hər atəş o deməkdir ki, daha bir insanabənzər rus heyvanı o dünyaya göndərildi”. “Bu banda məhv edilməlidir. Kişili-qadınlı hamısını güllələmək lazımdır”.
Nürnberq prosesində SS serjantı Sonnekenin verdiyi ifadələrə baxaq. Bu ifadələr Belorusiyanın Borisov şəhərinin 7 min sakininin məhv edilməsi barədədir. 20 sentyabr 1941-ci ildə Gestapo sərəncam verdi ki, şəhərdə 7 min qadın, qoca və uşaq həbs edilsin. SS-çilər və cəza dəstələri hərəkətə keçdilər. Əməliyyat “rayonun hərbi təhlükəsizliyinə təminat vermək” məqsədi daşıyırdı. Gecə saat 3-də adamları yük maşınlarına mindirdilər və aeroport rayonuna gətirdilər. Burda dərin xəndəklər artıq qazılıb hazır edilmişdi. Güllələməkdən əvvəl cavan gözəl qadınları zorladılar. Gülləyə heyfləri gəlirdi, odur ki qurbanların çoxunun başını avtomatın qundağı ilə parçalayır, körpələrin isə başını daşa vurub öldürürdülər. Bir az böyük uşaqları quyulara tullayır, sonra onların üstünə əl qumbaraları atırdılar.
Almanların 667-cı cəza batalyonu 1942-ci ildə Pskov və Novqorod vilayətlərində Bolotnya, Dyaqjo, Zaxodı, Semyonovşina, Pareviçi, Podsoblyayevo, Leşşeyevka, Kostrı, Qostej, Ustye, Türikovo, Klinets, Stanki, Sosnitsı, Aleksino kəndlərini məhv etdi. Qəbir qazmağa vaxt itirməmək üçün almanlar yeni metod fikirləşmişdilər. Onlar əvvəl kəndi mühasirəyə alırdılar, yeriyə-yeriyə minomyotlardan və pulemyotlardan atış açırdılar, kənddə heç bir canlı qalmadıqda evlərə benzin töküb yandırırdılar. Bıçkovo kənd sakini Tamara İvanova deyirdi: “19 dekabrda cəza dəstələri evlərimizi yandırmağa başladılar. Babam və nənəm çox qoca idilər və evdən getməmişdilər. Onlar elə alovun içində məhv oldular. Çox keçmədən hamımıza əmr etdilər ki, gedib Polits çayının buzu üzərinə çıxaq. Poçinok kəndinin əhalisini də qovub bura gətirdilər. Sonra pulemyotlardan və avtomatlardan bizə atəş açdılar. Hamı yerə səriləndən sonra cəza dəstələri bizə yaxınlaşmağa başladılar və hələ diri qalanları güllələyib məhv etdilər. Mən yaralanmışdım, ölülərin altında qalmışdım. Cəza dəstələri getdikdən sonra qoca Tixonov ayağa durmağa mənə kömək etdi. Həmin gün mənim qohumlarımdan 11 nəfər həlak olmuşdu”. Onun söhbətini Bıçkovo kənd sakini Anisya Nikiforova davam etdirir: “Yadımdadır, bizi buzun üzərinə qovanda qaynatam uşaqlar üçün çörək götürmək istədi. Bu vaxt cəza dəstəsindəki adamlardan biri rusca ona dedi ki, bu saat hamınızı doyunca yedizdirəcəklər... Məni kürəyimdən və sinəmdən yaraladılar, yıxıldım. Səkkiz yerdən yara almışdım. Böyük qızım öldürülmüşdü. Sonra toplardan atəş açdılar. Heç özüm də bilmirəm necə sağ qaldım. Cəza dəstələri getdikdən sonra uşaqlarımı axtarmağa başladım. Uşaqlarımdan ikisi sağ qalmışdı. Bir yaşında olan qızım çiynindən və yanından yaralanıb yerdə uzanmışdı. Kəndi yandırdılar... Həmin gün 161 adam güllələnmişdi. 18 adam xilas ola bilmişdi. 50-dən çox kənd yandırılmışdı”.
Belorusiyanın Zabolotye, Xmelişşe, Oltuş-Lesnaya kəndlərində fəaliyyət göstərən 15-ci polis polkunun 30 sentyabr 1942-ci il tarixli hesabatında deyilirdi: “2-ci rota Zabolotye yaşayış məntəqəsini məhv etmək, onun əhalisini güllələmək tapşırığı aldı. Rotaya əlavə olaraq 9-cu rotadan Fronun vzvodu və 10-cu rotadan 10 əsgərlə zirehli transportyor verildi. 23.09.1942-ci il, təxminən gecə saat 2-də biz Zabolotye yaşayış məntəqəsində tək ailələrin yaşadığı ilk evlərə gəlib çatdıq. Əsas qüvvələr kəndin içərilərinə irəliləyən zaman ayrı-ayrı komandirlər evləri mühasirəyə alır, sakinləri qovub küçəyə çıxarırdılar. Kəndin bütün ələ keçirilmiş sakinləri məktəb binasına salınmışdı. Bu vaxt gəlib çıxan təhlükəsizlik xidməti müvafiq yoxlama keçirdikdən sonra beş ailəni məhv etmək barədə əmr verdi. Qalan sakinlərin hamısı üç qrupa bölündü və güllələndi. Əgər bir nəfərin qaçmağa cəhd etməsi nəzərə alınmasa, əməliyyat qabaqcadan hazırlanmış plan üzrə və heç bir ciddi hadisə baş vermədən keçirildi. Xəbərsiz olduqlarına görə sakinlərin çoxu heç nədən şübhələnmədən sakitcə, lakin məhkum olduqları aqibətə doğru gedirdilər. Təxminən saat 12-də əməliyyat başa çatdı. Bütün evlər təkrar gülləyə basıldıqdan sonra mühasirə dayandırıldı və biz həyətləri dağıtmağa başladıq. Şeylər çıxarıldıqca həyətlər və tək evlər dərhal yandırıldı. Əməliyyatın nəticələri: 289 adam güllələnmişdir, 151 ev yandırılmışdır, 700 baş iri buynuzlu mal-qara, 400 donuz, 400 qoyun, 70 at aparılmışdır, 300 sentner döyülmüş və 500 sentner döyülməmiş taxıl daşınmışdır, təxminən 150 ədəd kənd təsərrüfatı avadanlığı və inventarı toplanmışdır. Axırda demək lazımdır ki, yaşayış məntəqələrini daha tez və operativ surətdə mühasirəyə almaq məqsədilə əməliyyat keçirən zaman bunlar nəzərə alınmalıdır: 1.Yerin dəqiq planı; 2.Çoxlu ötürücü və bələdçinin olması; 3.Yerin quruluşundan asılı olaraq mühasirəyə almaq üçün şəxsi heyəti artırmaq. Əgər yaşayış məntəqəsində koloniya da varsa, bu mühasirəyə alanacaq sahəni xeyli artırır, onda əməliyyatı daha müvəffəqiyyətlə keçirmək üçün qüvvələri və vasitələri bölmək, məntəqəni iki istiqamətdə gülləyə basmaq lazımdır. Bununla da ayrı-ayrı adamların cəza rayonundan qaçması imkanını aradan qaldırmaq olar. Bundan əlavə, belə əməliyyyatları keçirmək üçün sübh səhər saatlarından istifadə etmək məqsədəuyğundur”.
Zabolotyenin küllükləri hələ soyumamış cəza rotaları Xmelişşe və Oltuş-Lesnaya kəndlərinə hücum etdilər. Olqa Moşşikin öz ifadəsində bildirirdi: “Axırıncı mənim anam Akseniya Koşepa güllələndi. Alman onun peysərini nişan alıb atəş açmışdı, görünür vura bilməmişdi. Anam böyrü üstə ayağımın altına yıxıldı və mənə baxıb dedi: Əlvida. Sonra alman atəş açıb anamı alnından vurdu”.
15-ci polis polkunun 24 oktyabr 1942-ci il tarixli hesabatında göstərilirdi: “Adamların güllələnməsi heç bir hadisə baş vermədən keçirilmişdir. Əməliyyatın nəticələri: 128 adam- 28 kişi, 40 qadın, 60 uşaq güllələnmişdir. 21 həyət yandırılmış, 30 sentner döyülmüş və 20 sentner döyülməmiş taxıl, 40 inək, 5 at, 6 donuz, 60 qoyun, habelə kənd təsərrüfatı inventarı və avadanlıq ələ keçirilmişdir”.
15-ci polis polkunun hesabatlarında “şərqlilər” termini tez-tez nəzərə çarpır. Cəza verənlər müharibədən bir az əvvəl həmişəlik Qərbi Belorusiyaya yaşamağa köçmüş Sovet adamlarını belə adlandırırdılar. Bunlar əsasən müəllimlər, mühəndislər, həkimlər idilər. Zakrutsin kənd sakini Aleksandr Kiriçun alman cəza dəstələrinin bir neçə ailəni “şərqlilər” olduqlarına görə güllələdikləri günü belə xatırlayır: “Onlar 30-cu illərin axırlarından bizim kənddə yaşayırdılar. Onların familiyaları mənim yadımdadır: Voronin, Nijmakov, Qovt, Bondarenko və Lifantyev ailələri. Hitlerçilər bu ailələrin hamısını güllələdilər. Yadımdadır Voronin ailəsinin doqquz yaşında bir oğlan uşağı vardı. O evdə yox idi, almanlar qəflətən gələndə o mal otarırdı. Axşam üstü uşaq qayıdanda hitlerçilər onu da tutdular və yerindəcə güllələdilər”.
15-ci polis polkunun 11 oktyabr 1942-ci il tarixli hesabatında deyiliirdi: “5.10.1942-ci il. Kamenitsadan 1 km şimaldakı meşədə 1 kişi, 11 qadın və 15 uşaq güllələnmişdir. Onların hamısı şərqli idi... 6.10.1942-ci il. Podlesye yaşayış məntəqəsindən 10 km cənubdakı meşədə Kamenitsada həbs edilmiş qalan şərqlilər- 10 kişi, 30 qadın, 49 uşaq güllələnmişdir. 9.10.1942-ci il. Lazovitse-Qora və Korostovka rayonunda cəza əməliyyatı keçirilməsi ilə əlaqədar olaraq 16 kişi, 16 qadın və 14 uşaq güllələnmişdir, 8 həyət yandırılmışdır, mal-qara və məhsul rayon müşavirinə verilmişdir”.
21 fevral 1943-cü ildə Ukraynanın Çerniqov vilayətinin Srebnoye rayonundakı Qriseyevka kəndində hitlerçilər xeyli adam həbs etdilər. Onların arasında V.Kuzmenkonun ailəsi də vardı: arvadı, anası, iki uşağı- beş yaşlı qızı Şura və bir yaş yarımlıq oğlu Kolya. Həbs olunanları Srebnoye kəndinə gətirdilər və məktəbdə yerləşdirdilər. Həmin gün bu məktəbə demək olar rayonun bütün kəndlərindən adamlar gətirdilər. Sonra nə baş verdiyini Şuranın anası Olqa Petrovna danışır: “Məktəbin binasında biz fevralın 23-ünədək qaldıq. Təxminən gecə saat birin yarısında almanlar və onların köməkçiləri- polisaylar Sovet adamlarına vəhşicəsinə divan tutmağa başladılar. Onlar məktəbdən dustaqları götürür və onları dəstə-dəstə parka, burda qabaqcadan qazılmış xəndəklərin yanına aparırdılar. Burda pulemyotdan, avtomatlardan, tüfənglərdən atəş açıb onları güllələyirdilər. Cəzaverənlər növbəti dəstəni aparan zaman məktəbdə qalmış və ölümə məhkum olunmuş adamlar pəncərələri qırmağa başladılar. Yalvarırdılar ki, onları öldürməsinlər. Bu yalvarışlara cavab olaraq hitlerçilər və polisaylar pəncərələrə atəş açdılar, sonra benzin töküb məktəbi yandırdılar. Adamlar pəncərələrdən çıxmağa çalışırdılar, lakin məktəbi əhatə etmiş hitlerçilər onlara avtomatlardan atəş açırdılar. Kolyanın əlindən tutub pəncərəyə necə yaxınlaşdığım, məktəbin həyətinə necə tullandığım yadımda deyil. Hər tərəfi bürümüş qalın tüstüdən istifadə edib qaça bildim. Ərim, onun anası, beş yaşlı qızımız Şuroçka yanan məktəbdə həlak oldular”. Həmin gecə kəndin 682 sakini həlak oldu- onlardan 40 nəfəri güllələnmişdi, qalanları isə diri-diri yandırılmışdı. Srebnoye kəndində Sovet adamlarının həlak edildiyi yerdə bu gün faşizm qurbanlarının abidəsi ucalır. Onların adları sal daş üzərində həkk olunmuşdur. Sağ qalanlar həlak edilənlərin xatirəsini yad edirlər. Onlar həm də Srebnoye faciəsi müqəssirinin adını- keçmiş yerli jandarm idarəsinin rəisi Vilhelm Karl Kampmannın adını yadda saxlayırlar.
Şahid Vera Obolonçik SS-çilərin Ukraynanın Kremenets şəhərində keçirdiyi əməliyyatlardan biri barəsində belə danışır: “Yük maşınları adamları axşam saat 10-adək arası kəsilmədən edam yerinə daşıyırdı. Əvvəlcə maşınlarda müxtəlif yaşlı uşaqları və onların analarını gətirdilər. Hamısını soyundurdular, dörd-dörd sıraya düzdülər və qovub xəndəyin qırağına apardılar. Adamların dəhşətli qışqırıqları avtomatlardan açılan güllələrin səsinə qarışmışdı. Gecə oldu, güllə səsləri kəsildi. Qatillər güllələnənləri basdırdılar, lakin qan torpaqdan üzə çıxırdı. Torpaq tərpənirdi, elə bil nəfəs alırdı. Gah orda, gah da burda qandan qırmızılaşmış torpağın içərisindən insan əlləri və ayaqları uzanıb çıxırdı. Hələ ölməmiş olanlar meyit qalağının altından çıxıb qaçmaq istəyirdi. Lakin polislər onları dərhal güllələyirdilər”.
Partizanlara qarşı uğursuz əməliyyatdan sonra mindən çox alman əsgər və zabiti Ukraynanın Kozarı kəndinə doluşdular və bütün sakinləri uşaqdan böyüyə kimi qırıb “qisas” aldılar. 11 sentyabr 1943-cü ildə səhər tezdən kəndə girən faşistlər sakinləri güllələdilər, evlərin içinə qranat atdılar. İnsan naləsi kəndi başına götürmüşdü. Kəndin 4700 sakinindən cəmi 432 nəfər sağ qaldı. Kənd qəbiristanlığa çevrildi. Belə kütləvi qətliamlar dəfələrlə təkrarlandı. Faşistlər insanları qırır, evlərdəki əşyaları və mal-heyvanı daşıyıb aparırdılar. Nürnberq prosesində dindirilən alman mühəndisi Q.Qrabe yerli əhalinin başına açdıqları oyunlar barədə tükürpədici hekayətlər danışmışdır. Qrabeni heyrətləndirən o olmuşdu ki, öldürdükləri salvyanlar almanlardan aman diləmir, həyatına görə yalvarmır və ölümü sakitcə qəbul edirdilər.
General-feldmarşal Vilhelm Keytelin 16 sentyabr 1941-ci il əmrində deyilirdi: “Qeyd etmək lazımdır ki, müvafiq ölkələrdə insan həyatı heç bir qiymət kəsb etmir və ancaq sərt tədbirlər həyata keçirməklə qorxu yaratmaq olar. Hər bir öldürülmüş alman əsgərinə görə 50-100 adam öldürülməlidir”. Vermaxtın əsgər və zabitləri tutduqları yerlərdə vahimə yaratmaq və talançılıq məqsədilə tez-tez qanlı əməliyyatlar aparırdılar. Belorusiyada 1941-ci ilin 19 iyulundan 31 avqustuna kimi keçirilən “Pripyat bataqlığı” əməliyyatı zamanı hitlerçilər 15 minə yaxın adamı məhv etdilər. Xotıniçi kəndində 73, Bolşaya Qat kəndində 123, Svyataya Volya kəndində 436, Radetsk kəndində 13, Çadel kəndində 38, Ozeranı kəndində 30, Zapesoçye kəndində 300, Poqost kəndində 69, Ridça kəndində 26, Strojovtsı kəndində 30, Çerniçi kəndində 40 adam öldürdülər, bu kəndlərdəki evləri və tikililəri yandırdılar. Himmler vurduğu teleqramda əməliyyatın nəticələrinin onu qane etmədiyini bildirirdi; reyxsfürer daha radikal addımlar atmağı və daha çox adamı qırmağı tələb edirdi. 1942-ci ilin 20 martından 4 aprelinə kimi keçirilən “Bamberq” əməliyyatı zamanı faşistlər 80 kəndi yandırdılar və talan etdilər. 5600 yerli sakini güllələdilər, asdılar və yandırdılar, 3600 evi məhv etdilər, 3000 iribuynuzlu heyvan, 200 ton taxıl və yem apardılar. 1942-ci ilin 25 avqustundan 20 sentyabrına kimi keçirilən “Bataqlıq qızdırması” əməliyyatı zamanı faşistlər 13000 nəfəri öldürdülər, 1217 nəfəri isə Almaniyaya məcburi işlərə göndərdilər. Bobroviçi və Vıqonoşşi kəndlərinin 707 sakini məhv edildi. Zatişye kəndini mühasirəyə alaraq 135 sakini öldürdülər, kəndi talan etdilər və 37 evi yandırdılar. Kənd Yer üzündən silindi. 1433-cü ildən mənbələrdə adı çəkilən tarixi Vyada kəndinə doluşaraq bütün əhalini vəhşicəsinə qırdılar, evlərə od vurdular. 1552-ci ildə təməli qoyulmuş qonşu Tupiçitsı kəndini də eydi qayda ilə məhv etdilər. Kəndin bütün 143 sakini öldürüldü, əmlakları talan olundu, evləri yandırıldı. Kənd Yer üzündən silindi. 1942-ci ilin 11-16 noyabrında keçirilən “Meymun qəfəsi” əməliyyatı zamanı faşistlər 58 kəndi yandırdılar, 1200 yerli sakini öldürdülər. 1942-ci ilin 22-28 noyabrında keçirilən “Nürnberq” əməliyyatı zamanı 30-dan çoxu kəndi yandırdılar, 3000 yerli sakini məhv etdilər. Borovaya kəndində 196, Stayki kəndində 127, Repovşina kəndində 92, Pletarovo kəndində 90, Prudniki kəndində 46, Duniloviçi kəndində 829, Trebovşina kəndində 127, Kuştali kəndində 48, Vyazovets kəndində 44, Strona kəndində 42 sakini öldürdülər. 1943-cü ilin yanvarında keçirilən “Franç” əməliyyatı zamanı faşist caniləri 2025 dinc sakini güllələdilər, asdılar və yandırdılar, 1000-ə yaxın adamı Almaniyaya məcburi işlərə göndərdilər. Kəndlərdən 2400 iribuynuzlu heyvan, 60 ton taxıl apardılar. 1943-cü ilin yanvar-fevral aylarında keçirilən “Məhsul bayramı -1” əməliyyatı zamanı hitlerçilər yenə yerli əhaliyə divan tutdular; 4325 nəfəri güllələdilər, 1300 nəfəri Almaniyaya məcburi işlərə göndərdilər. Əməliyyat keçirilən ərazilərdən 2800 iribuynuzlu heyvan, 1500 qoyun, 570 donuz, 390 at, 440 ton taxıl, çoxlu miqdarda yem və ələf, kənd təsərrüfatı invertarı və texnika apardılar. 1943-cü ilin fevralında keçirilən “Qornunq” əməliyyatı zamanı 10 000 insanı məhv etdilər, 16 700 baş mal-qaranı və 22 ton taxılı apardılar. Berezinets kəndi tam yandırıldı və 22 sakini öldürüldü. Zadovba kəndi əhalisi qarışıq məhv edildi. Dubrovna kəndi də eyni aqibətlə üzləşdi. Bu kəndlərin heç biri müharibədən sonra bərpa olmadı. 1943-cü ilin 14 fevralından 20 martına kimi keçirilən “Qış cadugərliyi” əməliyyatı zamanı 3500 nəfəri güllələdilər və diri-diri yandırdılar, 2000 nəfəri isə Almaniyaya işləməyə göndərdilər. Əməliyyat zonasından çıxarılan minə yaxın belorus uşağı Latviyadakı Salaspils həbs düşərgəsinə göndərildi. 1943-cü ilin 20 mayından 21 iyununa kimi keçirilən “Kotbus” əməliyyatı zamanı faşistlər 10 minə yaxın adamı güllələdilər və yandırdılar, 605 nəfəri isə Almaniyaya məcburi işlərə göndərdilər. Onlarla kəndi çapıb taladılar və odladılar. İdalino, Trusten, Txarnitsa, Şunevka kəndləri tam yandırıldı. 1944-ci ilin 17 aprelindən 5 mayına kimi keçirilən “Yaz bayramı” əməliyyatı zamanı hitlerçilər 7011 dinc sakini öldürdülər, 11 000 nəfəri isə Almaniyaya məcburi işlərə göndərdilər.
İşğal etdikləri ərazilərdə dözülməz terror rejimi yaradan faşistlər 100 minlərlə dinc sakini katorqa işlərinə cəlb etmişdilər. Slavyan “qullar”- ostarbayterlər uşaqdan tutmuş böyüyə kimi alman şaxta və mədənlərində, müəssisə və fermalarında ağır işlərə göndərilirdilər. 20-ci əsrin ortasında Avropanın mərkəzində əsl qul bazarları yaranmışdı. Bu bazarlarda Rusiyadan gətirilmiş qullar satışa çıxarılırdı. Ən ağır işlər “Krupp”, “Siemens”, “Opel”, “Yunkers” və digər nəhəng sənaye konsernlərində işə götürülənlərin öhdəsinə düşürdü. Slavyan işçilər içinə küləş döşənmiş rütubətli və soyuq baraklarda və tövlələrdə qalırdılar. Tanınmış alman sənayeçisi, “dəmir kralı” Alfrid Kruppa məxsus zavodların sexlərinin divarlarına belə plakatlar vurulmuşdu: “Slavyanlar- qullardır”. Nasist qanunları ostarbayterlərə yüksək keyfiyyətli qida- süd, cücə əti, yumurta, kofe, çay və konfet verməyi qadağan etmişdi. Onlara həftəlik 2375 qram çörək, 500 qram ət, 100 qram marqarin verilirdi. Çörəyin cəmi 20 faizi undan, qalan hissəsi isə əvəzləyicidən ibarət idi.
Alman qoşunları rus xalqına qarşı müharibənin ən rəzil və cinayətkar üsullarından istifadə edirdilər. Bəzən almanlar ətraf kəndlərdən qadınları, uşaqları və qocaları toplayırdılar və onların arxasında gizlənərək Sovet ordusunun üzərinə hücuma keçirdilər. Hitler dəfələrlə bildirmişdi ki, ruslara münasibətdə istənilən, hətta ən sərt cəzalandırıcı tədbirlər belə yolveriləndir, təki onları sayı azalsın. Alman işğalçıları “Ost” planına uyğun olaraq, “nə qədər çox adam qırılsa, kolonizasiya bir o qədər asan alınacaq” prinsipi ilə rus xalqının sistematik məhvini həyata keçirirdilər.
Hitler xüsusi direktiv vermişdi ki, Moskva, Leninqrad, Kiyev kimi böyük rus şəhərləri artilleriya və aviasiya vasitəsilə tam dağıdılmalı və Yer üzündən silinməlidir. Direktivdə deyilirdi: “Bircə nəfər də alman əsgəri bu şəhərlərə ayaq basmamalıdır. Bu digər şəhərlərə də aiddir: onlar tutulmamışdan qabaq artilleriya atəşi və hava hücumları ilə məhv edilməlidirlər. Alman əsgərlərinin rus şəhərlərini oddan-alovdan xilas etmək üçün həyatlarını riskə atmaları və ya bu şəhərlərin əhalisini alman vətəninin varidatı hesabına yedirtmələri yolverilməzdir. Dağıdılmış sovet rus şəhərlərinin əhalisi nə qədər çox Rusiyanın daxili şəhərlərinə köçsə, Rusiyada xaos bir o qədər çox olar, işğal etdiyimiz vilayətləri idarə və istismar etməyimiz isə asanlaşar”.
Rus şəhəri Leninqradı (Sankt-Peterburq) alman hakimiyyət orqanları yerlə bir etmək, ərazisini isə Finlandiyaya vermək istəyirdilər. Hitlerin hərbi direktivində deyilirdi: “Fürer Peterburq şəhərini Yer üzündən silmək qərarına gəlib. Sovet Rusiyasının məğlubiyyətindən sonra bu nəhəng yaşayış məntəqəsinin sonrakı mövcudluğu heç bir maraq doğurmur. Şəhərin sıx dairə ilə mühasirəyə alınması, bütün kalibrlərdən artilleriya atəşi və havadan fasiləsiz bombardman yolu ilə yerlə bir edilməsi nəzərdə tutulur. Əgər şəhərdə yaranmış vəziyyət nəticəsində şəhəri təslim etmək xahiş olunsa, bu təklif rədd edilməlidir, belə ki şəhərdə əhalinin yaşaması və ərzaqla təchizatı problemi biz tərəfdən həll edilə bilməz və edilməməlidir. Yaşamaq hüququna yiyələnmək üçün aparılan bu müharibədə biz əhalinin hətta az hissəsinin saxlanmasında belə maraqlı deyilik”.
Leninqradın tutulmasına və tam məhv edilməsinə Hitler böyük ümidlər bəsləyirdi və düşünürdü ki, bu aksiya böyük strateji yüksəliş gətirəcək, Sovet xalqına psixoloji təsir göstərərək onun müqavimət əzmini sındıracaq. Leninqradı sıx halqa formasında mühasirəyə alan alman və fin qoşunları Hitlerin direktivi çərçivəsində şəhəri havadan güclü bombardmana və ağır artilleriya atəşinə məruz qoydular. Alman şahidləri bu barədə belə deyirdilər: “Leninqrada artilleriya atəşi səhər saat 8-9, gündüz 11-12, axşam 17-18, gecə 20-22 arasında aparılırdı. Əsas məqsəd şəhər sakinlərinin məhvi, zavod və digər vacib binaların dağıdılması, leninqradlıların mənəvi cəhətdən çökdürülməsi idi”. Təkcə 1941-ci ilin sentyabr-noyabr aylarında Leninqrada 100 mindən çox yandırıcı və 3500-ə yaxın fuqas aviasiya bombası atmışdılar. Alman varvarları bu yolla şəhəri yandırmaq niyyətindəydilər. Amma onlar bu niyyətlərinə çatmadılar. Şəhər hakimiyyət orqanları əhalidən yandırıcı bombaların yaratdığı yanğınların söndürülməsi üzrə xüsusi dəstələr hazırlamışdılar. Hər bir binada bu işə məsul şəxslər qoyulmuşdu, yanğınların söndürülməsində isə bütün bina sakinləri iştirak edirdilər. Şəhəri hərbi metodlarla tuta bilməyən alman rəhbərliyi onun müdafiəçilərini aclıqla qırmaq qərarına gəldi. Blokada zamanı 1941-ci ilin axırından 1942-ci ilin axırına kimi şəhər müdafiəçiləri günə 125-350 qram çörək alırdılar. Yağ, ət, qənd demək olar ki verilmirdi. 1941-ci ilin noyabrından 1942-ci ilin oktyabrına kimi şəhərdə aclıqdan 800 min adam ölmüşdü.
Kiyevdə 940 dövlət və ictimai bina, 1742 böyük yaşayış evi, 3,6 min şəxsi ev dağıdıldı. 200 min adam evindən-eşiyindən oldu. Şəhərin mərkəzi və ən yaxşı məhəllələri yerlə-yeksan edildi. Faşistlər elektrostansiyanı partlatdılar, elektrik şəbəkəsini, su xəttini, kanalizasiyanı, şəhər transportunu sıradan çıxardılar. Dnepr çayı üzərindəki körpülər, dəmir yolu təsərrüfatı və stansiyalar məhv edildi. Kiyevin böyük zavod və fabrikləri, universitetləri, xəstəxanaları, məktəbləri, teatr binaları və mədəniyyət sarayları dağıdılıb xarabalığa çevrildi.
İşğal etdikləri ərazilərdə almanlar əsgərdən generala kimi özlərini əsl quldurlar kimi aparırdılar. Az-çox imkanlı elə bir ev qalmadı ki almanlar tərəfindən talan olunmasın. Hitlerin fərmanı ilə çapqınçılıq qanuniləşdirildi; alman hərbçiləri rus adamlarının əmlakını requlyar talayaraq ana vətənləri “faterləndə” göndərmək hüququ aldılar- əsgərlər poçt posılkaları ilə, zabitlər xüsusi konteynerlərlə, generallar dəmiryolu vaqonları ilə. “Ali irqin” nümayəndələri aclıqdan və soyuqdan qırılan rus adamlarının əlindən axırıncı nəyi varsa tutub zorla alaraq Almaniyaya göndərirdilər. Duzlanmış donuz salasından tutmuş isti geyimə kimi, hisə verilmiş kolbasadan tutmuş incəsənət əsərlərinə kimi Almaniyaya daşınırdı. Ən bahalı və vacib əşyaları generallar və SS məmurları götürürdülər, ikinci dərəcəli qənimətlər zabitlərə verilirdi, yerdə qalanları isə əsgərlərə çatırdı. Belə xarakterik hadisələrdən biri barədə Belorusiyanın general-komissarı Vilhelm Kube faşist məmuru Alfred Rozenberqə məktubunda yazmışdı: “Minskdə böyük və həddən artıq qiyməyli incəsənət əşyaları və rəsmləri kolleksiyası vardı ki, şəhərdən aparıldı. SS reyxsfüreri Henrix Himmlerin əmri ilə rəsmlərin çoxu SS-çilər tərəfindən qablaşdırıldı və Almaniyaya göndərildi (Himmlerin şəxsi kolleksiyasına). Milyonlarla qiyməti vardı... Həmin qiymətli bədii sərvətin qalıqlarını mənə çatdıran 707-ci diviziyanın mayorunun dediyinə görə, 18-19-cu əsrlərə aid qiymətli kətan tablolar və mebellər, mərmər vazalar, saatlar və s. Vermaxt tərəfindən talan olunur. General Ştubenraux Minskdən qiymətli əşyalar götürüb, özü ilə cəbhəyə aparıb. Familiyaları barədə hələ ki mənə məlumat verilməyən zonderfürerlər özləri ilə 3 yük maşını mebel, rəsm və incəsənət əşyaları aparıblar. Burdakı Vermaxt və SS idarələri də əşya və rəsmlər daşımaqdadırlar”.
Alman hakimiyyət orqanları savadlı rus adamlarını qırır, gəncləri Almaniyaya işləməyə göndərir, rus kitabxanalarını və muzeylərini məhv edir, dni məbədləri partladır və murdarlayırdılar. Alman generalı Valter fon Reyxenaunun gizli əmrində deyilirdi ki, rus xalqının tarixi yaddaşına aid nə varsa hamısı məhv edilməlidir, belə ki “Şərqin tarixi və bədii dəyərləri heç bir əhəmiyyət daşımır”. Demək olar almanların işğal etdiyi bütün rus şəhərlərində ən yaxşı incəsənət əsərləri və kitab xəzinələri ya məhv edilirdi, ya da Almaniyaya daşınırdı. Üçüncü Reyxin ideoloqu Alfred Rozenberq bildirirdi: “Xalqın abidələrini məhv etmək kifayətdir ki, onun iki nəsildən sonra millət kimi mövcudluğuna son qoyulsun”. Rusiyanın bədii və kitabxana sərvətlərinin məhvi və oğurlanması almanlar tərəfində təşkilatlanmış şəkildə həyata keçirilirdi. Hitlerin 29 aprel 1941-ci il müşavirəsində SSRİ-nin işğal olunmuş vilayətlərinin çapıb-talanması üçün 4 inspeksiya yaradılmışdı. Müxtəlif alman nazirlikləri və idarələri bu iş üçün xüsusi şöbələr formalaşdırmışdılar. Təkcə alman hökuməti yox, marşallar, generallar, zabitlər, əsgərlər də özləri üçün soyğunçuluğa girişmişdilər. Rusiyanın təkcə dövlət yox, şəxsi kitabxanalarını və kolleksiyalarını da zorla alıb aparırdılar. Kitabxanalar, Muzeylər və Arxivlər Assosiasiyasının idarə heyətinin üzvü A.Sevastyanovun məlumatına görə, Novqorodda 88 tarixi-bədii binadan dağıdılmamış cəmi 2-si qalmışdı. Novqorod Muzeyindən içlərində nadir, qədim və əlyazma əsərlər olan 100 min kitab aparılmışdı ki, cəmi 30 mini geri qaytarıldı. Müqəddəs Sofiya Məbədindən manuskriptlər, nadir kitablar aparılmışdı. Pskovdan qədim manuskriptlər və qramotalar aparılmışdı. Leninqradda 101 muzey, 15 kilsə yandırılmış və dağıdılmış, 2910 min cild kitab məhv edilmişdi. Petrodvoretsdə tarixi abidələr dağıdılmış, 40 min qiymətli kitab yoxa çıxmışdı. Pavlovskda 1-ci Pyotrun kitabxanası, rəsmlər, qravüralar aparılmış, böyük kitabxana yandırılmışdı. Puşkində (Çarskoe Selo) Yekaterina və Aleksandrovsk Saraylarındakı kitabxanalardan 35 min qiymətli kitab, o cümlədən əlyazmalar və digər raritetlər Almaniyaya daşınmışdı. Petrodvorets, Pavlovsk və Qatçinadakı 180 220 eksponatdan 116 246-sı aparılmış, ya da məhv olmuşdu. Smolenskdə 4 muzey, o cümlədən knyaginya Mariya Tenişevanın Talaşkino kəndindəki məşhur mülkü talan edilmişdi. “Rus incəsənətinin möcuzəsi” sayılan Yeni Yerussalim Monastırı dağıdılmışdı. Rusiyanın Tver, Ryazan, Kursk, Kaluqa, Krasnodar, Rostov, Vyazma, Rjev, Qjatsk, Yuryev, Tixvin, Belqorod, Ostrov və digər şəhərlərində muzeylər yandırılmış, dağıdılmış, ya da bombardmandan zərər görmüşdü. Voronej kitabxanasının 400 min cild, Rosvov kitabxanasının 300 min cild kitabı, o cümlədən Kursk, Tver və Smolensk şəhərlərindəki kitabxanalar məhv edilmişdi. Alupka şəhərindəki Vorontsov Sarayından 1269 eksponat, o cümlədən möhtəşəm qraf kitabxanasından 3607 cild kitab aparılmışdı. Simferopol Rəsm Qalereyasının evakuasiyaya hazırlanmış 1983 eksponatı bombardman zamanı məhv olmuşdu. Baxçasaray Muzeyinin unikal kitabları, o cümlədən 14-18-ci əsrlərə aid əsrarəngiz Quranlar və digər qiymətli əlyazmalar məhv olmuşdu ki, o dövrün pulu ilə 5 milyon qızıl rubl dəyərində idi. Kerçdə alman fuqasından Tarix-Arxeologiya Muzeyinin 18 yeşik eksponatı məhv olmuşdu, 45 yeşik eksponat isə Almaniyaya aparılmışdı. Feodosiyada 1500 qiymətli eksponat, 2400 antik və orta əsrlər sikkəsi, incəsənət və arxeologiyaya aid 3000 kitab Almaniyaya aparılmışdı, qalanı isə alman hərbçiləri tərəfindən oğurlanmışdı. Sevastopolda işğalçılar 310 tablonu, qravürü və rəsmi, 150 heykəli, 1100-dən çox qiymətli kitabı oğurlamışdılar və ya məhv etmişdilər. Krımın və Cənubi Rusiyanın təkcə 10 muzeyindən 5630 qiymətli əşya götürmüşdülər. Ukraynanın Kiyevo-Peçerskaya Məbədindən getmanların qramotalarını, mitropolitlərin arxivini, 15-18-ci əsrlərə aid akt və əlyazmaları, Ümumukrayna Kitabxanasının kitablarını, məbədin öz kitabxanasını, mitropolit Pyotr Mogilanın şəxsi kitabxanasını aparmışdılar. Mərkəzi Dövlət Tarixi Arxivi və Qədm Aktlar Arxivi materialları məhv olmuşdu. Ukrayna Elmlər Akademiyasının bir çox muzeyləri daşınmışdı. Ukrayna Elmlər Akademiyasının kitabxanasından müxtəlif dillərdə olan 320 min qiymətli və nadir əlyazma aparılmışdı. Kiyev kitabxanalarından 4 milyon kitab aparılmışdı. Ümumilikdə Ukrayna kitabxanalarının 50 milyard kitabı almanlar tərəfində məhv edilmiş və talanmışdı. Minsk Dövlət Kitabxanasının 40 min nadir kitabı aparılmışdı. Belorusiya Elmlər Akademiyası kitabxanasının 30 min kitabı müsadirə olunmuşdu, sonra isə kitabxana yandırılmışdı. 1944-cü ildə “Mərkəz” fəhlə qrupu xəbər vermişdi ki, 4 milyon kitab toplanmışdır və onun yarısı aparılmışdır. Belorusiyanın Nesvij şəhərindəki Radzivill knyazlarının misilsiz kitabxanası- 20 min nadir kitab aparılmışdı. Müharibə dövründə Belorusiya özünün kitab fondunun 95 faizini itirmişdi.
Müharibə dövründə alman işğalçıları tərəfindən Rusiya ərazisində 170, Ukrayna ərazisində 150 muzey talan edilmişdir. 1 177 291 eksponat aparılmış və ya məhv edilmişdir. Qiymətli əşyaların Almaniyaya daşınması ilə xarici işlər naziri Ribbentropun yaratdığı, SS mayoru fon Künsberqin rəhbirlik etdiyi xüsusi zonderkomanda batalyonu məşğul idi. 1942-ci ildə əsir götürülmüş SS-çi Ferster zonderkomanda haqqında deyirdi: “Batalyonun işi böyük şəhərlərin tutulmasından sonra təcili surətdə mədəni və tarixi sərvətləri, elmi müəssisələrin kitabxanalarını ələ keçirmək, qiymətli kitabları, filmləri götürmək və Almaniyaya göndərməkdir. Batalyon Çarskoe Selodan Böyük Sarayın- İmperatriça Yekaterinanın muzeyinin bütün əmlakını götürmüşdür. Hətta divardakı Çin ipək aboylarını da qopardılar, döşəməni belə sökərək apardılar. İmperator Aleksandrın sarayından qədim mebel və zəngin kitabxana- fransız dilində 6-7 min kitab, rus dilində 5 min kitab və əlyazma götürüldü”.
Qədim rus səlnamələri, Çar qramotaları, ilk çap kitabları, sikkə və silahların unikal kolleksiyaları, Şərqin qədim xronikaları talanaraq Berlinə daşınırdı. Kiyev muzeylərindən Repin, Vereşşaqin, Qe, Fedotov, Xarkov muzeylərindən Ayvazovski, Şişkin, Polenov kimi rəssamların əsərləri, o cümlədən böyük həcmdə misilsiz ədəbiyyat oğurlandı. İncəsənət əsərləri Almaniyaya vaqon-vaqon, bütöv eşelonlarla daşınırdı. 1942-ci ildə Berlində keçirilən sərgidə Çarskoe Selo və Qatçinanın Çar Sarayı kitabxanalarından götürülmüş 37 min cild kitab, 69 min coğrafi xəritə, 75 min coğrafi ədəbiyyat nümayiş olundu. Sərgidən sonra incəsənət əşyaları Reyxin yüksək və seçilmiş məmurları arasında bölüşdürüldü.
İşğal olunmuş ərazilərdə bütün dövlət orqanları ləğv edilmiş, alman hərbi idarəçiliyi yaradılmışdı. Almanlar əvvəl bildirmişdilər ki, vergilər Sovet vaxtındakından qat-qat aşağı olacaq, amma yerlərini möhkəmlədəndən sonra qapıya, pəncərəyə, it saxlamağa, artıq mebelə, hətta saqqal saxlamağa görə də vergi tətbiq etməyə başlamışdılar. Mağazalar, restoranlar, bərbərxanalar ancaq alman hərbçilərinə xidmət göstərirdi. Şəhər sakinlərinə dəmir yolu və şəhər transportundan, elektrikdən, teleqrafdan, poçtdan və aptekdən istifadə etməyə qadağa qoymuşdular. Hər addımda “Ukrainlərə giriş qadağandır” elanına rast gəlinirdi. Almanlar hətta su istifadə etdikləri quyulardan ukrainlərin su götürməsinə belə icazə vermirdilər.
Stalinqrad döyüşlərində alman ordusunun katastrofik məğlubiyyəti faşist rəhbərliyində çaxnaşma və vahimə yaratmışdı. Gebbels 18 fevral 1943-cü ildə Berlin İdman Sarayında etdiyi çıxışında isterik şəkildə qışqıraraq demişdi: “Aydındır ki, biz Sovet İttifaqının hərbi potensialını düzgün qiymətləndirməmişik! İndi bu bizə bütün dəhşətli gücü ilə açılıb”. Cəbhədə üstünlüklərini itirən almanlar öz məğlubiyyətlərinin əvəzini dinc sakinlərdən çıxmağa başladılar. Feldmarşal Vilhelm Keytel əmr verdi: “Hərbçilərin tam ixtiyarı vardır və borcludurlar ki, qadın və uşaqlara rəhm etməsinlər”. 1943-cü ilin martında cəmi bir neçə gün ərzində faşistlər Belorusiyanın Vitebsk vilayətində 158 yaşayış məntəqəsinə od vurub 3450 evi yandırdılar. 3500 dinc sakin güllələndi, yandırıldı, ya da Svolna çayında boğuldu ki, onlardan 2128-i 12 yaşına kimi uşaq idi. Qətliam prosesi müdhiş əziyyət və dəhşətli iztirablarla müşayiət olundu: faşistlər oğlan uşaqlarını yanar evlərin içinə atır, qadınların döşünü kəsir, qız uşaqlarının qarnını doğrayırdılar. Qolu və qıçı sındırılmış qadınları və uşaqları çaya tullayırdılar. 1943-cü ilin iyun ayında almanlar Putomstij, Qoreliy Luq və İkanı kəndlərinin sakinlərini yığıncaq adı ilə meydana toplaylb güllələdilər. İçlərində çoxu qoca, qadın və uşaq olmaqla 576 dinc sakin öldürüldü. Evləri və kolxoz binalarını yandırdılar, kəndlilərin inək, at, donuz, qoyun, toyuq-cücəsini yığıb apardılar. Novoqantseviçi kəndində 10 evi yandırdılar, içində uşaqlar da olmaqla 8 sakini öldürdülər. Kaytanovo kəndində 2 evə od vurdular, 70 yaşlı qocanı yandırdılar, gənc oğlan və qızları yığıb Almaniyaya işləməyə göndərdilər. Lipki kəndindəki bütün 33 evi yandırdılar, 2 nəfəri öldürdülər, gəncləri yığıb Almaniyaya yolladılar. Sloboda kəndində 112 evi yandırdılar. Klyundevka kəndində 29 evi yandırdılar. Zamoşye kəndində 5 kolxozçunu öldürdülər, gəncləri Almaniyaya göndərdilər. Zastenok kəndində bütün ərzaq məhsullarını və ev əşyalarını əhalinin əlindən aldılar. Skuplino kəndində 53 evi yandırdılar, içində qocalar və körpələr olmaqla 58 sakini yandıraraq öldürdülər, kəndin inək, at, donuz, qoyun və toyuq-cücəsini apardılar. Zvenyatı kəndində 12 sakinə işgəncə verdilər, bir qadını güllələdilər, bir körpənin başını tüfəngin qundağı ilə əzdilər. Rudnya kəndində 39 evi və 71 ictimai binanı yandırdılar, 84 sakini öldürdülər, cavan qızları zorladıqdan sonra güllələdilər. Usoxi kəndində 28 qadın, qoca və uşağı güllələdilər. Qantseviçi kəndində 46 ailəni üç saraya doldurdular, sarayların ətrafına küləş yığdılar və od vurdular. Bu nəhəng tonqalların yanında dayanmış alman zabitləri odun içindən çıxıb qaçmaq istəyən qadınları soyuqqanlılıqla güllələyirdilər. Beləcə dəhşətli məşəqqətlər içində 200 qadın, qoca və uşaq öldürüldü. Novoe Selo kəndinə doluşan almanlar 23 qadını, 11 kişini yerindəcə öldürdülər. Bir qadını 30, digərini 15 alman zorladı. Bundan sonra içkili alman əsgərləri 107 qadın, qoca və uşağı evin içinə yığdılar və yandıraraq öldürdülər. Sutoki kəndində almanlar bütün evləri yandırdılar, qadınları ərlərinin gözü qabağında zorladılar, 4 nəfəri güllələdilər, mal-heyvanı apardılar. Kratseviçi kəndində 75 evi yandırdılar. Volotovo xutoru da tam viran edildi. İçkili hitlerçilər pəncərələrdən evlərin içinə qumbara atır, qocaları diz üstə otuzdurub güllələyir, uşaqları xəncərlə kəsirdilər. Nəticədə 92 nəfər öldürüldü, 14 nəfər yaralandı. Almanlar kənd sakinlərinin taxılını, kartofunu və mal-heyvanını apardılar. Lisino kəndində 120 evə od vurdular, 22 nəfəri güllələlədilər, mal-heyvanı apardılar. Selets və Borovlyanı kəndləri də yandılırdı, sakinlərin bir hissəsi meşəyə qaçdı, ələ keçənləri isə Kazimirovodakı alman malikanəsinə işləməyə göndərdilər. Jortayka kənd sakinləri almanların rəhminə ümid edərək onları duz-çörəklə qarşılasalar da, onlar kəndi tam yandırdılar, əhalisini isə qırdılar. İki qadını ağaca bağlayıb üstlərinə nöyüt tökərək od vurdular. Pustaya kəndini də yandıraraq sakinlərini bir yerə yığıb güllələdilər. Kəndin bir qrup sakinini qazılmış çuxura doldurub yerə uzanmalarını əmr etdilər və güllələdilər. Sonra digər qrupu gətirib onların meyitləri üzərinə uzatdılar və güllələdilər. Təkcə bir çalada 460 adamın meyidi üst-üstə qalaqlandı. Bojadarı, Postrejye, Domjeritsı, Dubovıy Loq, Qlinişe, Lyutes, Kletnoe, Palik, Qlıboçitsu, Xonovo kəndləri də eyni qayda ilə məhv edildi. Təkcə Beqoml rayonunda faşistlər 10 min adamı qırdılar, 5 min gənc oğlan və qızı isə Almaniyaya katorqaya göndərdilər. Əhalinin tikiş maşınlarını, təsərrüfat əşyalarını, kilimlərini, balışlarını, alt və üst paltarlarını, qab-qacaqlarını, ərzaq məhsullarını daşıyıb apardılar. Alman əsgərləri Loqosk rayonu camaatına belə deyirdilər: “Biz bütün Belorusiyanı yandıracayıq”. Müharibə illərində faşistlər təkcə Belorusiyada 600 kəndi yandıraraq məhv etmişlər. Onun 186-sı hələ də bərpa olunmamışdır. Məgər bu slavyan xolokostu deyil?
Himmler deyirdi: “Rusların tam məhv edilməsi mümkün deyil. Odur ki, Rus əhalisinin planlı şəkildə qırılmasını və Uraldan o tərəfə sıxışdırılmasını təmin etmək lazımdır. Aclıq yolu ilə qara torpaqları boşaltmalıyıq”. Nasist məmuru Alfred Rozenberqin Rusiya iqtisadiyyatı ilə bağlı təlimatı beləydi: “Deindustrializasiya aparmaq, iqtisadiyyatı likvidasiya etmək və sıradan çıxarmaq üçün dərin və ardıcıl tədbirlər həyata keçirmək lazımdır. Bunu bütün ehtiyatın daşınıb aparılması, avadanlıqların demontajı, transport vasitələrinin konfiskasiyası yolu ilə etmək lazımdır”. Almaniya Əmək Cəbhəsinin gizli memorandumunda göstərilirdi: “Rusiyanın gələcək iqtisadiyyatı bütünlüklə Avropa iqtisadiyyatından asılı olmalıdır. Rusiya hərbi sənayeyə malik olmamalıdır. Həm də elə dərin yenidənqurma işləri aparılmalıdır ki, Rusiya xalqları müəyyən həyat səviyyəsindən yuxarı qalxa bilməsinlər. Rusiyada ancaq elə müəssisələrə işləməyə icazə vermək lazımdır ki, həmin müəssisələrin istehsalatında aşağı və orta kvalifikasiyalı işçilər çalışsın. İşçilərdən yüksək kvalifikasiya tələb olunan müəssisələrin hamısı bağlanmalıdır. Məsələn, optika, təyyarə, lokomotiv buraxan zavodlar. Rusları aşağı səviyyədə saxlamaq üçün onlardan kvalifikasiyalı əmək tələb etmək lazım deyil. Ruslardan ancaq xammal hasilatında, kənd təsərrüfatında, təmir və tikinti müəssisələrində istifadə etmək lazımdır. Onları dəzgah düzəldən zavodlara, tərsanələrə, cihaz və təyyarə istehsalatına yaxın buraxmaq olmaz. Rusiyanın nəhəng təbii sərvətləri imkan verəcək ki, Avropanın təbii sərvətləri toxunulmaz qalsın”.
Rozenberqin 1944-cü ilin oktyabrında partiya dəftərxanasına təqdim etdiyi hesabatdan aydın olurdu ki, Sovet ərazisindən 9,2 milyon ton taxıl, 622 min ton ət, 950 min ton yağ, 400 min ton şəkər, 3,2 milyon ton kartof, 2,5 milyon ton yem, 141 min ton toxum, 1075 milyon yumurta, 1,2 milyon ton digər ərzaqlar aparılmışdır. Bu məhsulların 472 min tonu gəmilərlə daşınmış, qalanı üçün isə 1418 min vaqon lazım olmuşdur. Berlin iqtisadçıları təkcə Ukraynadan ildə 7-10 milyon ton taxıl götürməyi planlaşdırmışdılar. Hitler bu rəqəmi 12 milyon tona çatdırmağl tələb etmişdi. Soyğunçuluq məsələsində müttəfiqləri də almanlardan geri qalmırdılar. Rumın hakimiyyəti nəzarəti altında olan Ukrayna və Moldava ərazilərindən 1943-cü ilin noyabr-dekabr aylarında 1212 vaqon taxıl, 1086 vaqon mal-heyvan və quş, 136 vaqon dən və 6038 vaqon digər ərzaq məhsulları aparmışdı. Talanın masştabı ölçüyəgəlməz idi. Vermaxtın “Şərq” iqtisadi ştabının hesabatında deyildiyi kimi, bu cür talan on milyonlarla adamın acından ölməsinə gətirib çıxarmışdı.
Düşmən SSRİ-dən daşıyıb apara bilmədiklərini geri çəkilərkən məhv etməyə çalışdı. “Yandırılmış torpaq” taktikası həyata keçirən faşistlər özlərindən sonra boş zona saxlamaqla ümid edirdilər ki, Sovet ordusu irəliləyə bilməyərək ləngiyəcək. Himmlerin 3 sentyabr 1943-cü il əmrində deyilirdi: “Geri çəkildiyiniz yerlərdə insan, mal-qara, taxıl və vaqon qalmamalıdır. Salamat ev, şaxta qalmamalıdır, hətta quyuların hamısını zəhərləyin. Düşmən yandırılmış və dağıdılmış əraziyə ayaq basmalıdır. Düşmənə yalnız heç nəyə kara gəlməyən boş torpaq saxlamaq lazımdır”. Vermaxtın ali komandanlığının əmrində deyilirdi: “Geri çəkilərkən qoyub getdiyiniz ərazilərdə düşmənə xeyirli ola biləcək bütün tikililəri və tədarükü məhv etmək lazımdır: evləri və qazmaları, maşınları, dəyirmanları, quyuları, ot və küləş tayalarını. Bütün evləri ucdantutma yandırmaq, sobaları əl qumbarası ilə partlatmaq, quyulara leş, peyin, benzin atmaqla yararsız etmək. Tayalara od vurmaq, kənd təsərrüfatı maşınlarını və teleqraf dirəklərini partlatmaq, bərələri və qayıqları batırmaq. Körpülərin dağıdılması və minalanması sapyorların vəzifəsidir. Hamı çalışmalıdır ki, çıxdığınız ərazilərdə düşmən uzun müddət hərbi məqsədlərlə və kənd təsərrüfatı ehtiyacları üçün heç nədən istifadə edə bilməsin”. 7 sentyabr 1943-cü ildə reyxsmarşal Gerinq gizli dekret vermişdi ki, Sovet qoşunlarının əlinə keçəcək ərazilər adam yaşamayan boş səhralığa çevrilməlidir: “Bu yerlərin əhalisi qərbə doğru qovulmalıdır”.
Sumı şəhərindən çıxarkən almanlar yerli əhaliyə əmr verdilər ki, onlar da şəhəri tərk edib getsinlər. SS-çilər ev-ev gəzib qalan adamları döyürdülər və güllələyirdilər. Poltava şəhərində də “evakuasiyadan” imtina edən adamları öldürdülər, evləri yandırdılar. Bu taktika hər yerdə həyata keçirildi. 1943-cü ilin sentyabrında Artyomovsk şəhərində jandarmeriya 3 min qadın, uşaq və qocanı öldürdü. Velikie Lipnyaqi kəndində SS-çilər 371 adamı öldürdülər və yandırdılar ki, onlardan 120-si uşaq idi. Rubyovka kəndində, Lukişşina və Ejakovka xutorlarında 400-ə yaxın sakini taxta binalara doldurdular və benzinləyib yandırdılar. Bu vəhşi divantutmadan yalnız 2 nəfər sağ çıxa bildi. Faşist cəlladları geri çəkilərkən Melitopol şəhərində 250 qadını uşaqları ilə birlikdə həbsxanaya doldurub yandırdılar. Berdyansk şəhərindən də çıxarkən bir neçə min dinc sakini güllələdilər.
İndi isə həmin dövr Sovet mətbuatının verdiyi xəbərlərə əsasən, alman faşistlərin törətdiyi cinayətlərin xülasəsini təqdim edirik.
16.07.1941. Qərb istiqamətində döyüşən Qızıl Ordunun hərbi hissəsinə Anna Mejevova və Qalina Ostapenko adlı iki qadın gəlmişdir. Gördükləri dəhşətdən saçları ağarmış, 8 gün meşə və bataqlıqla yol gəlməkdən əldən düşmüş bu qadınlar hərbi hissə komandirinə almanların onların kəndində törətdikləri vəhşiliklərdən danışmışlar. 29 iyun gecəsi onların kolxozuna alman tankları daxil olmuşdur. Tankçılar pulemyotlarla qorxuzaraq kəndliləri meydana yığmışlar. Kənd sovetinin sədri Aleksandr Nikolayenkonu əl və ayaqlarından iki tanka bağlamışlar. Tankları əks istiqamətlərə sürmüşlər, sədrin əlləri və qıçları qopub düşmüşdür. Faşistlər hamını güllələyəcəkləri ilə hədələyərək tələb etmişlər ki, kolxozçular kənd sovetinin deputatlarını onlara versinlər. Kolxozçular bundan imtina etdikdə faşistlər 7 qoca kolxozçunun əl-qolunu bağlayaraq yerə uzatmışlar və tankla onların üstündən keçmişlər. Sərxoş alman əsgərləri qızları vəhşicəsinə zorlamışlar. Qadınların danışdıqlarını eşidən Sovet əsgərləri and içmişlər ki, faşist vəhşilərindən amansız qisas alacaqlar.
22.07.1941. Partizanlar Qızıl Ordunun hərbi hissəsinə bir qrup qadın və uşaq gətirmişlər. Faşistlər onların yaşadığı kəndin altını üstünə çevirmişlər. Kəndin ərazisi öldürülmüş və diri-diri yandırılmış sakinlərin eybəcərləşmiş meyidləri ilə doludur. Gətirilənlərin içində 13 yaşından 15 yaşına kimi 8 qız da vardır ki, sərxoş alman əsgər və zabitləri tərəfindən zorlanmışlar.
02.08.1941. Qızıl Ordunun qospitalına alman zabiti tərəfindən zorlanmış 13 yaşlı kolxozçu qızı Q.Zina gətirilmişdir. Tibbi müayinə göstərmişdir ki, faşist yırtıcısı qızı sifilis xəstəliyinə yoluxdurmuşdur.
09.08.1941. “Aida” fabrikinin fəhləsi İ.Bryantsev deyir: “Gestapoçular mənim gözümün qabağında pistoletdən fabrikin 25 işçisini güllələdilər. Lvovun 1 №-li tikiş fabrikinin 30 işçisini gecə mənzillərinə hücum edərək öldürdülər. Sərxoş alman əsgərləri Lvov qızlarını və gənc qadınlarını Kostyuşko parkına sürükləyərək vəhşicəsinə zorlayırdılar. 15 yaşlı məktəbli S.Lidiyanı 7 alman tankçısı növbə ilə zorladılar. Qızın parça-parça edilmiş cəsədini faşistlər çirkab quyusuna atmışdılar. Əlində xaç əhaliyə rəhm etmək və qızları qurtarmaq üçün yalvaran qoca din xadımı V.Pomaznevi faşistlər döydülər, əbasını çırıb əynindən çıxardılar, saqqalını yandırdılar və süngü ilə deşik-deşik etdilər”.
14.08.1941. Berestovets kəndinə soxulan almanlar bütün qadın və qızları zorlamışlar. Kolxozçu qadınlar Ulyana Rıbalovanı və Yelena Kojumyakı işgəncələrdən sonra güllələmişlər. Faşist yırtıclarının əzab verdiyi adamlar arasında 70 yaşlı kolxozçu Levko Korj və onun 19 yaşlı oğlu Danil də vardır.
27.08.1941. Smolensk istiqamətində irəliləyən Sovet əsgərləri kənddə 16 başsız meyid tapmışlar. Faşistlər onların başlarını kəsib 220 metr kənara tullamışdılar. Qocaman kənd sakinləri danışmışlar: “Faşistlər kəndə dürtülən kimi talana başladılar. Kooperativdəki arağı içdilər, sonra isə taladıqlarını bölmək üstündə bir-biri ilə savaşdılar. Axşam əsgərlər zabitlərin əmri ilə yaralı Qızıl Ordu əsgərlərini daxmadan çıxardılar, onları döydülər, sonra isə başlarını kəsdilər. Gecə sərxoş əsgərlər daxmalara doluşdular, qadınları tutub zorladılar. Öz qadın və qızlarının müdafiəsinə qalxan kişiləri isə öldürdülər”.
07.09.1941. Dnepropetrovsk şəhərini tutan faşistlər şəhəri tərk etməyə macal tapmamış sakinlərin başına oyun açdılar. Şəhərdə heç bir ərzaq ehtiyatı və qiymətli sərvətin qalmadığını görən faşistlər quduzlaşdılar. Onlar evlərə girdilər və sakinləri öldürməyə başladılar. Şəhərdən qaçmış A.Prixodçenki danışır: “Çiçerin küçəsində 17 №-li binada bütün mənzilləri soydular, sakinlərini isə doğradılar. Böyük Bazar küçəsində sərxoş faşist əsgərləri 3 qadını tutdular, dirəklərə bağlayaraq təcavüz etdilər, sonra isə öldürdülər”. Dnepropetrovsk dəmir yolu deposunun fəhləsi N.Kuzmenko danışır: “Qəbiristanlığın yanında faşistlər evləri soymaqda onlara mane olmaq istəyən yüzdən çox adamı pulemyotlardan atış açaraq öldürdülər”.
09.09.1941. Kiyev vilayətinin Selişşe kəndində faşistlər bir qrup qadın və qızları yığaraq meşəyə aparmışlar və orda döyərək zorlamışlar. Qriveni kəndində almanlar 60 yaşlı qoca kişi ilə məzələnərək atəş altında qaçmağa məcbur etmişlər. Qocanın hər iki ayağından güllə dəymişdir. Kirovoqrad və Dnepropetrovskın işğal etdikləri rayonlarında alman komandanlığı elan etmişdir ki, bütün kolxoz mülkiyyəti almanlara məxsusdur və ona toxunan kəndlilər güllələnəcəklər. Faşist əclaflarının vəhşiliklərinə cavab olaraq hər gün yüzlərlə kəndli partizan dəstələrinə qoşulmaqdadır.
11.09.1941. Xanino kəndində qonaqlıq təşkil edən alman zabitləri sərxoş halda yerli müəlliməni növbə ilə zorlamışlar. 16 yaşlı kolxozçu qızı 5 alman əsgəri zorlamışdır. Tokaryevo kəndindən bütün qızları və gənc qadınları toplayaraq naməlum istiqamətdə aparmışlar. Onlardan biri də geri qayıtmamışdır.
16.09.1941. Faşist əsirliyindən qaçmış Luqa şəhər sakini Aleksey Orexov hitlerçilərin vəhşilikləri barədə belə danışmışdır: “Hitlerçi banditlər şəhərə girən kimi dinc əhalini güllələməyə başladılar. Elə ilk gün şəhərin bütün qalan sakinlərini şəhər bağına qovaraq topladılar. Əsgərlər onların gözü qabağında dar ağacı qurmağa başladılar. İlk əvvəl meşə punktunun rəisi Mixail Orexovu, ardınca daha bir neçə adamı asdılar. Faşist yırtıcıları meyidləri dar ağacından düşürməyi qadağan etmişdilər. Bir neçə gün sonra şəhərə Gestapo şöbəsi rəisi gəldi. O zindan təşkil etdi və qurbanlarına orda işgəncələr verdi. O gələn axşam faşistlər küçədə 8 qız tutdular və zorladılar. Bütün evləri çapıb talayırdılar. Küçələrdə açıq-aşkar soyurdular. Patrul əsgəri gündüz yerli müəlliməni saxladı və onun saatını tutub aldı”. Zaxarovka kəndində almanlar öz qızlarının yerini demədiklərinə görə 14 kolxozçunu asmışlar. Yuryevo və Bereznik kəndini tutan kimi almanlar əhalinin bütün mal-qarasını və toyuq-cücəsini müsadirə etmişlər. Götürdüklərini arabalara yükləmiş, kolxozçuları, o cümlədən qoca arvad və kişiləri at yerinə arabalara qoşaraq qonşu kəndə dartıb aparmağa məcbur etmişlər. Monino kəndində Nikolay Kurqayevin evinə soxulan sərxoş alman əsgəri onun arvadını zorlamaq istəmiş, Nikolay arvadını müdafiə edərkən yerindəcə güllələnmişdir. Milyutino kəndində almanlar 24 kolxozçunu həbs edərək qonşu kəndə aparmış, orda qaranlıq saraya salaraq işgəncələr vermişlər. Onların arasında Anastasiya Davıdova da olmuşdur. Faşist yaramazları qızı zorladıqdan sonra güllələmişlər.
18.09.1941. Odessa vilayətinin Yekaterinovka kəndində almanlar sədrin evinə doluşmuş, onun qızlarını özləri ilə apararaq işgəncələr vermişlər. Pervomaysk yaxınlığında yolda qaçqınların getdiyi 2 arabanı saxlayaraq soymuşlar, sonra isə hamısını güllələmişlər- iki qoca, yeniyetmə, iki gənc qadın və südəmər körpə. Pervomayskda qırğın bir neçə gün davam etmişdir; faşist dəstələri evlərə soxulmuş, çapıb talamış və müdafiəsiz sakinləri öldürmüşlər.
27.09.1941. Azad olunmuş Novo-Vasilyevka kənd sakinləri faşistlərin olmazın vəhşiliklərindən danışmışlar. Kolxozçu qadın Fedosya Matyuxa danışır: “Faşist qaniçənləri evimə soxuldular, ərim Anufriyi tutdular və özləri ilə apardılar. Səhəri gün onun meyidini kanaldan tapdın. O didilmiş, eybəcər hala salınmış, gözləri çıxarılmış halda idi”. Vərəm xəstəsi olan kolxozçu Vasili Şnıryevi uzun müddət işgəncələr verərək öldürmüşlər. Onu süngü ilə deşmiş, kəsmiş, sonra isə güllələmişlər. Kolxozçu qadın Mariya Pryadko danışır: “Almanlar bütün kəndi soyub taladılar. İt kimi xataları dolaşırdılar və əllərinə keçəni götürürdülər. Mənim daxmamın pəncərələrini qırdılar, güzgümü sındırdılar, toxucu dəzgahımı, çuqunumu, vedrələrimi apardılar, bostanımı tapdaladılar. Mən və 7 uşağım zirzəmidə gizlənmişdik. Sərxoş əclaf zirzəmiyə yaxınlaşıb atəş açmağa başladı. Biz möcüzə nəticəsində sağ qaldıq”. Kolxozçu Pyotr Kozlovun tikiş maşınını, iki skatertini, balışlarını aparmışlar. Başqa evlərdən faşistlər patefonları, velosipedləri, odeyalları, paltarları götürmüşlər. Kolxozçu qadın Tatyana Qaluşko danışır: “ Almanlar bizim kənddə 3 gün azğınlıq etdilər. Nə qədər zülmlər etdilər, nə qədər dərd və göz yaşıına səbəb oldular! Onlar 13 xatanı dağıtdılar və yandırdılar. İvan Puçkonun evini talayıb yandırdılar. Qadınları tutub zorlayırdılar. Mənim qızımı gözümün qabağında tutdular, qışqırıqlarıma və göz yaşlarıma məhəl qoymadan əyləndilər. Hitlerçi quldurların bu 3 gündə törətdikləri pislikləri sadalayıb qurtarmaq mümkün deyil”.
05.10.1941. Kirovoqrad vilayətinin Qlinyanaya və Dikovka kəndlərində faşistlər əhalinin bütün kənd təsərrüfatı məhsullarını və ev əşyalarını müsadirə etmişlər. Çerniqov vilayətinin Vıpolzovo və Karpilovka kəndlərini tam dağıtmışlar. Faşistlər tez-tez kütləvi soyğunçuluqlar törədirlər. Kiyev vilayətinin Slobodka kəndində onlar kolxozçu qadın Neçuykodan süd tələb etmişlər. Neçuyko: “İnəyimi aparmısınız, sizə südü hardan verəcəm?” dedikdə faşistlər onu döyərək yarımcan hala salmış, evini isə yandırmışlar. Dnepropetrovsk vilayətinin Borodayevka kəndində faşistlər bütün qadın və qızları zorlamışlar.
01.11.1941. Orlov vilayətinin Vasilyevka kəndində sərxoş alman əsgərləri qızları zorladıqdan və döydükdən sonra rəqs etməyə məcbur etmişlər. Həmin vaxt küçədən keçən hamilə kolxozçu Anna Larionovaya əmr vermişlər ki, o da oynayanlara qoşulsun. Qadın hamiləliyini bildirərək imtina etdikdə sərxoş yefreytor təpiklə onun qarnına vurmuşdur. Qadın huşunu itirmişdir və sancıları başlanmışdır. Faşistlər kəndlilərə doğan qadına yaxınlaşmağı qadağan etmişlər. Bədbəxt qadın ölü uşaq doğmuşdur.
04.11.1941. Faşistlər Ukraynanın Akimovka kəndini tutduqları ilk gün Nikolay Mixaylovu, Yeftey Uşakovu, onun 12 yaşlı qızını və əlil Burtsevi güllələmişlər. Bir neçə gün sonra isə 60-70 yaşlı qocaman kolxozçuların böyük bir qrupunu güllələmişlər. Aqafonova familiyalı qadını zorlamış, sonra isə döşlərini kəsərək və bədənini deşərək əzab-əziyyətlə öldürmüşlər. Faşistlər hətta qadının körpə uşaqlarına da rəhm etməmişlər; gedərkən onun 4 yaşlı oğlunu və 2 yaşlı qızını da öldürmüşlər.
18.11.1941. Belorusiyanin Kostyukovka kəndinə gələn bir dəstə alman əsgəri kəndlilərin bütün əmlakını əllərindən almışlar. Kseniya Driqulina adlı qadın alman zabitindən xahiş etmişdir ki, heç olmasa onun uşaqlarının mələfələrinə toxunmasınlar. Əsəbləşmiş zabit bunun üstündə qadını döyərək güllələmişdir. Almanlar qadının 4 uşağını ambara ataraq üstünü torpaqlamışlar. Nerki kəndində almanlar Jiqalova, Serikova və Urupina familiyalı üç qadını zorlayaraq öldürmüşlər. Xolmı kəndində 15 yaşında 6 qız uşağına vəhşicəsinə işgəncələr vermişlər. Yelsk şəhərində 500 yerli sakini barjaya dolduraraq Pripyat çayının ortasına gətirmişlər, burda onları 5 gün ac-susuz saxlamışlar, sonra isə barjanı suda batıraraq adamları qırmışlar.
16.12.1941. Moskva vilayətinin Belıy Rast kəndində 12 yaşlı Volodya Tkaçyovu hədəf kimi qoyub atəş açmışlar. Volodyanın bədəninə 21 güllə girmişdir. 4 uşaq anası olan kolxozçu İrina Mosolovu heç bir səbəbsiz güllələmişlər. Zaramuşki kəndində qocaman kolxozçuları güllələmişlər. Ovsyannikovo kəndində bir neçə yaralı Sovet əsgərini əsir götürmüşlər. Onları lüt soyundurub soyuq saraya salmışlar. Kənddən gedərkən onları güllələmişlər. Üç əsirin gözlərini çıxarmış, qıçlarını sındırmış, boğazlarını kəsmişlər. Puçki kəndində almanların yolda qabaqlarına kolxozçu İvan Terexin və arvadı çıxmışdır. Onlar qadını ərinin gözü qabağında zorlamış, sonra güllələmişlər. Əri də onlara müqavimət göstərdiyinə görə öldürülmüşdür. Almanlar girdikləri kəndləri çapıb talayırlar. Məsələn, Nikolskoe kənd sakini Aqrafena Serqeyevanın evindən matras, samovar, çaynik, qab-qacaq, un, spiçka, qənd, jaket, balta, mişar və setka aparmışlar. Rostov vilayətinin azad olunmuş kəndlərinin sakinləri faşistlərin amansız cinayətlərindən və talançılıqlarından danışırlar. Novospasovka kəndində kolxozçu Yelena Qamovanın evində bir neçə alman sakini məskunlaşmışdır. Axşam onlar yeyib-içmək təşkil etmişlər və səsə qadının iki yaşlı oğlu oyanmışdır. Almanlardan biri uşağı ananın əlindən alımış və yanar peçə soxmuşdur. Həmin kənddə almanlar Marfa Kovpak adı qadını benzinləyərək yandırmışlar. Generalskaya kəndində faşistlər Nadejda Qurtovanı və onun 14 yaşlı qızını zorladıqdan sonra işgəncələr verərək güllələmişlər.
25.12.1941. Almanlar əsir götürdükləri 40 yaralı Sovet əsgərini və tibb bacısını Voronki kəndində keçmiş xəstəxana binasına yerləşdirdilər. Tibb bacılarını zorladıqdan sonra güllələdilər. Xəstəxanaya keşiçki qoyaraq içəri heç kəsi buraxmadılar. 4 gündən sonra yaralıların bir qismi öldü, qalanlarını isə çayda boğdular.
01.01.1942. Moskva vilayətinın Sloboda kəndinə daxil olan kimi faşistlər talançılığa başladılar. Kənd camaatının inəklərini, qoyunlarını, toyuqlarını, ununu, yarmasını, tərəvəzini, isti paltarlarını, valenkilərini, hətta alt paltarlarını yığıb apardılar. Qabaqlarına çıxanların əynindən şubalarını və valenkilərini soyundurub çıxarırdılar. Soyğunçuluqdan sonra güllələnmələr başlandı. Yevdokiya adlı hamilə qadını doğuşa 2 həftə qalmış zorladılar.
03.01.1942. Moskva vilayətinin Pavlovo-Lujetskoe kəndindən qaçarkən 70 yaşlı kolxozçu Proxorovu güllələdilər, bir qadını iki körpə uşağı ilə birgə yandırdılar, çoxlu qızları zorladılar. Masleno kəndi azad olunarkən 8 qadının və 14 yaşlı oğlanın meyidi tapıldı. Qadınlar zorlandıqdan sonra öldürülmüşdülər. Onların burunları, üzləri kəsilmişdi, bir qadının qarnı yırtılmışdı.
09.01.1942. Mazikino kəndindən qaçarkən almanlar bütün evlərə od vurmuş, yanğını söndürməyə çalışan kəndliləri isə güllələmişlər. Şmakova ailəsinin 4 uşağını yandıraraq öldürmüşlər.
11.01.1942. Leninqradın Pereşeek kəndində almanlar vəhşi qırğın törətmişlər. Onlar əhalinin çörəyini, mal-heyvanını, toyuq-cücəsini, pal-paltarını və ev ləvazimatını əllərindən almışlar. Talançılıqdan sonra bir neçə qızı zorlayaraq kəndi tam yandırmışlar.
16.01.1942. Moskva vilayətinin Slobodino kəndində hitlerçilər evlərdən bir qrup qız və cavan qadın çıxarmışlar, onları növbə ilə zorlamışlar, sonra isə on beşini güllələmişlər.
20.01.1942. Sovet Ordusunun hücumu qarşısında geri çəkilən almanlar Nikitki və Maslovo kəndlərinin bütün sakinlərini qovub özləri ilə aparmışlar. Nikitki kəndindəki 70 evdən 69-unu, Maslovo kəndindəki 69 evdən 68-ini yandırmışlar. Maslovo kəndində 5 qadını diri-diri yandırmışlar. Moskva vilayətinin Çernaya Qryaz kəndində hitlerçilər 30 kəndlini güllələmiş, meyidlərini isə yol qırağındakı ağaclardan asmışlar. Onlar üç həftə asılı qalmışlar, qohumlarına aparmağa icazə verməmişlər. 2 qadını zorlamış, sonra isə işgəncələr verərək öldürmüşlər.
27.01.1942. Kursk vilayətinin Myasoyedovo kəndində almanlar bütün evləri yandırmışlar, əhalini isə arxaya qovmuşlar. Kəndli qadınlardan biri yanan evinin içinə girərək iki uşağını çıxarmışdır, küçəyə qoymuşdur, digər uşaqlarını xilas etmək üçün yenidən evə girmişdir. Bu zaman küçədən keçən hitlerçilər həmin iki uşağı götürərək buzlaşmış çayın deşiyinə tullamışlar. 12 qadını tutub saraya salmışlar, zorladıqdan sonra isə güllələmişlər.
02.04.1942. Xarkov vilayətinin Qlazunovka, Qeevka kəndlərindən və “Pyatiqorsk” sovxozundan geri çəkilən almanlar dinc sakinlərə və əsir Sovet əsgərlərinə qarşı müdhiş yırtıcılıq nümayiş etdirmişlər. Qlazunovka kəndində 16 kolxozçunu, o cümlədən 3 uşağı yandırmışlar. 83 yerli sakini özləri ilə aparmışlar. Qeevka kəndində əhalini soymuş, kolxozçu Daniil Artomenkonu güllələmiş, çoxlu qadını zorlamışlar. “Pyatiqorsk” sovxozunda 30 əsir Sovet əsgərini güllələmiş, 23 yaralı Sovet əsgərini isə diri-diri yandırmışlar.
10.04.1942. Smolensk vilayətinin Verxnee Olqovo kəndini azad edən Sovet ordusu əsgərləri kəndin hər yerində dinc sakinlərin meyidlərinə rast gəldilər. İnsanlar döyülərək, deşilərək və yandırılaraq öldürülmüşdü. Qadınların çoxu zorlanmışdı. Kolxozçu Aksinya Matveyeva bir dəstə alman tərəfindən zorlanmış, sonra isə döyülərək öldürülmüşdü. Kolxozçu Pelaqeya Kuzmina bir dəstə alman tərəfindən zorlandıqdan sonra yanar evin içinə atılmışdı. Kolxozçu Natalya Matveyeva zorlandıqdan sonra vəhşicəsinə öldürülmüşdü. Mariya Fyodorova çoxlu alman tərəfindən zorlandıqdan sonra yanan tonqalın içinə atılmışdı. Tverin Semyonovsk kəndində hitlerçilər üç uşaq anası olan hamilə qadını- 25 yaşlı Olqa Tixonovanı zorlamışdılar. Olqa bir neçə gündən sonra doğacaqdı. Onun əl-qolunu kəndirdə bağlamış, boğazını kəsmiş və döşlərini deşmişdilər.
19.04.1942. Leninqrad vilayətinin Çervinskaya Luka kəndi azad olunarkən kəndin kənarında 63 qoca, qadın və uşaq cəsədi tapıldı. Meyidlərin üstünə su tökmüşdülər və donmuşdu. Tibbi müayinə göstərdi ki, öldürülənlər güllələnmişdir, bir neçə qadın zorlanmışdır və bədənləri süngü ilə deşilmişdir. Meyidlərin çoxunun əl barmaqları kəsilmiş, qıçları burularaq sındırılmışdı. İki qadının döşləri kəsilmişdi. Faşistlər kənddəki evləri və ictimai tikililəri yandırmış, sağ qalan sakinləri isə alman ordusunun arxa cəbhəsinə qovmuşlar.
13.06.1942. Əsir düşmüş ober-yefreytor Qustav Lants bildirmişdir: “Rjevka kəndində bizim əsgərlər 14 yerli sakini diri-diri yandırdılar. Öldürülənlər arasında qocalar, qadınlar və uşaqlar vardı. Melexova kəndinin kənarındakı bir evdə 6 öldürülmüş qadın gördüm. Əsgərlərimiz onlara təcavüş etmiş, sonra isə boğmuşdular”.
16.07.1942. Orlov vilayətinin Luqan kəndində almanlar 20 yerli sakinə işgəncələr vermişlər. 23 yaşlı müəllimə Anna Korotçenkonu, onun 2 yaş yarımlıq oğlunu və 53 yaşlı anasını güllələmişlər. Müəllimə Anna Kojanovanı zorlamış, sonra isə 5 yaşlı oğlu və 7 yaşlı qızı ilə birgə güllələmişlər. Kiyev yaxınlığındakı Boyarka kəndində faşistlər 15 yaşlı qızları yığıb məktəb binasına doldurmuş, onlara təcavüz etmiş, sonra isə teleqraf dirəklərindən asmışlar.
17.07.1942. Alman faşistləri Orlov vilayətinin Aleşok kəndini çapıb talayaraq yandırmışlar. 97 ev və bütün kolxoz tikililəri yanmışdır. Kəndlilərin çoxuna işgəncə vermiş və güllələmişlər. Kolxozçu Anton Kazakovun evinə doluşaraq əvvəl onun 5 uşağını, sonra isə arvadını və özünü güllələmişlər. 17 yaşlı Mariya Potançikova ilə əylənmiş, sonra isə onu güllələmişlər.
06.11.1942. Alman faşistləri Orlov vilayətinin Soltanovka kəndini yerli-dibli yandırdılar. Kolxozçuların 450 evi, məktəb, xəstəxana, ferma və digər ictimai tikililər yandı. Almanlar onlarla kənd sakininə işgəncələr verdilər. 19 yaşlı kolxozçu qız Anna Matyuşkinanı zorladılar, sonra isə döşlərini və qulaqlarını kəsərək güllələdilər. Kənd həkimi Aleksandr Malinovskini diri-diri yandırdılar.
17.11.1942. Faşistlər Kursk vilayətinin Trosna kəndində ağır cinayətlər törətdilər. Ətraf kəndlərdən Almaniyaya katorqada işləməyə yollamaq üçün qızları yığdılar, Trosna kəndinə gətirib burdakı saraya saldılar. Gecə kəndin ərazisindən keçən alman hərbi hissəsi sarayda qızların saxlandığını bildi, əsgərlər saraya doluşdular və qızları zorladılar.
24.12.1942. Faşistlər Smolenskin Snorki və Qolovitsı kəndlərinin camaatına divan tutdular. Snorki kəndində 16 evi içindəki sakinləri qarışıq yandırdılar. 70 nəfər diri-diri yandı. 17 yaşlı kolxozçu qız Aleksandra Qvardeyçevi zorladıqdan sonra döşlərini kəsdilər və güllələdilər. Qolovitsı kəndində kolxozçu Mariya Zabolotskayanı bir yaşdan altı yaşa kimi üç uşağı ilə birgə güllələdilər. Bir yaşında uşağa gülləni ananın qucağında vurdular. Denisenkovanın ailəsini beş böyük və ikiyaşlı körpə uşağı qarışıq hamısını qırdılar. Bu iki kənddə cəmi 166 dinc sakini öldürdülər.
12.01.1943. Kalinin vilayətinin Balabolkino kəndini tərk edərkən almanlar sakinləri küçələrə çıxarmış və 6 yaşından tutmuş 75 yaşına kimi bir çoxlarını güllələmişlər. Bir neçə alman əsgəri gənc kolxozçu Yevdokiya Novikovanı kənara çəkmiş, ona təcavüz etmiş, sonra isə avtomatla güllələmişlər. Qalan sakinləri silah altında kənddən çıxarmışlar. Yolda sakinlər qaçmağa müvəffəq olmuşlar.
14.01.1943. Voronej vilayətinin Smaqleevka kəndini tutan kimi hitlerçilər bütün əhalini meydana yığdılar, lüt soyundurdular və axtardılar. Əhali meydanda olarkən evlərə girdilər, anbarlarda eşələndilər, qiymətli əşyaları götürdülər. Almanlar və italyanlar qadınları və qızları zorladılar. Öz qızını müdafiə etməyə qalxan Natalya Lozovayanı sərxoş əsgərlər güllələdilər. Alman və italyan əsgərləri kolxozçuları çapıb taladılar, mal-qarasını, toyuq-cücəsini, ərzağını, geyimini və ayaqqabılarını apardılar. Hitlerçilər kolxozun inventarını məhv etdilər, atları, bütün iribuynuzlu heyvanları və 250 sentner taxılı müsadirə etdilər. Məktəbdə mebeli, partaları, kitabxananı yandırdılar. Geri çəkilərkən iki məktəb binasını, iki maqazini və çoxlu evləri yandırdılar.
09.02.1943. Voronej vilayətinin Russkoe Trostyanka kəndində alman işğalçıları üç donuz fermasını soyub talayaraq dağıtmışlar. Kolxozçuların 32 inəyini, 100 danasını, 500 qoyununu və bütün taxılını aparmışlar. Kəndlilərə vəhşi işgəncələr vermiş, bir çoxlarını öldürmüşlər.
07.03.1943. Orlov vilayətinin Kuban kəndini tutan almanlar heç bir səbəb olmadan kolxozçular İvan Maroxini, Aleksey Yakuşini, Foma Melnikovu, İvan Pisaryevi və başqalarını güllələmişlər. J. Varvaranı zorlamışlar, Marina Melnikovanın başına oyun açdıqdan sonra öldürmüşlər. 200-ə yaxın kənd sakinini alman komendaturasının podvallarına dolduraraq əziyyət vermişlər. Faşistlər kəndi xaraba qoymuş, məktəbi, fermanı, kolxoz tikililərini və kəndlilərin bir çox evlərini dağıtmışlar. Kənddə elə bir ev yoxdur ki, faşistlər soyğunçuluq məqsədilə ora soxulmasın.
16.03.1943. Alman faşistləri kəndlərdən qaçarkən misli görünməmiş cinayətlər törədib gedirlər. Smolensk vilayətinin Suxodol kəndində bir qrup yerli sakini evin içinə doldurmuş, qadınlara təcavüz etmiş, sonra isə evi yandırmışlar. 24 adam yanaraq ölmüşdür ki, içlərində 8 körpə uşaq da vardır.
07.04.1943. Alman faşistləri Smolenskin Podmoşye kəndini viran qoyaraq talamışlar. Müəllimə Anna Konyuxova onu zorlamaq istəyən almana müqavimət göstərmişdir, buna görə onu güllələmişlər. Qocalara, qadınlara, uşaqlara rəhm etmədən qırmışlar. Kənddə hitlerçilərin əlindən zülm çəkməyən ailə yoxdur. Mixail Stepanenko, Aleksandr Stepanenko, Boris Barsukov və qızı, Vasiliy Feoktistov, 12 yaşlı uşaqlar- Aleksey İqnatov və Dmitriy İvanov əzab verilərək öldürülmüşdür. 85 yaşlı qoca Kojurova və arvadına vəhşi işgəncələr verilmişdir.
20.04.1943. Leninqrad vilayətinin azad edilmiş kəndlərinin sakinləri alman işğalçılarının törətdikləri vəhşiliklər barədə danışırlar. Peski kəndində kolxozçu İvan Morozovu asmış, evini isə yandırmışlar, səbəb də bu olmuşdur ki, kolxozçu alman zabitinin zorlamaq istədiyi qızını ondan gizlətmişdir. 16 yaşlı Nastya Zemskova ona əl atan alman zabitini vurmuş və demişdir: “Siz Moskvanl və Leninqradı görməyəcəksiniz”. Bundan sonra hitlerçilər qızın qollarını bağlayaraq aparmışlar. O vaxtdan qızdan xəbər yoxdur. Çernıy Ruçey kəndində alman işğalına kimi 250 sakin vardı. Bunlardan 100 nəfərini Almaniyaya katorqa işlərinə göndərmişlər, onlarla sakini isə əziyyət verərək güllələmişlər. Kolxozçuların çoxu aclıq və məhrumiyyətlərdən ölmüşlər. İndi kənddə cəmi 39 sakin qalmışdır.
6.07.1943. Vitebskin Beloy kəndinin yanındakı meşədə faşistlər 86 qoca, qadın və uşağı güllələmişlər. Starina kəndində 24 kolxozçunu diri-diri yandırmış, bir neçə qızı zorladıqdan sonra öldürmüşlər.
Faşist Almaniyası məğlub edildikdən sonra faşist cinayətkarları üzərində keçirilən proseslərdən birində Sovet əhalisini qırmaqla məşğul olmuş zonderkomanda üzvü, SS-çi Xelfeqott verdiyi ifadəsində belə demişdi: “Mən həmişə çalışırdım ki, cəzalandırmalar humanistcəsinə və qəddarlıq olmadan həyata keçirilsin”. Bununla demək istəyir sualına Xelfeqott belə aydınlıq gətirmişdi: “Məsələn, bizə əlində südəmər körpəsi olan ananı güllələmək əmr olunanda biz əvvəl ananı, sonra isə körpəni güllələyirdik”.
Sovet lideri İosif Stalin 6 noyabr 1941-ci ildə bildirmişdi: “Alman işğalçıları öz mənəvi deqredasiyalarında insan sifətini itirərək yırtıcı heyvan səviyyəsinə düşüblər”. İşğalçıların dinc sakinlərə və əsirlərə qarşı etdiyi əməllər 1907-ci il Haaqa konvensiyasının və 1929-cu il Cenevrə konvensiyasının kobud şəkildə pozulması demək idi. 1943-cü ilin oktyabrında keçirilən Moskva konfransında SSRİ, ABŞ və İngiltərə nasist cəlladlarının törətdikləri cinayətlərə görə məsuliyyət daşımaları barədə birgə Deklarasiya imzaladılar. Deklarasiya məğlub olacaqları təqdirdə nasist cinayətkarlarının cəzalandırılacağını bəyan edirdi. Müharibədən sonra doğrudan da əsas nasist cinayətkarları Nürnberq hərbi tribunalında mühakimə olundular. Lakin ədalət tam zəfər çalmadı. Qərb dövlətlərinin reaksion qüvvələri ardıcıl və düzgün araşdırma aparılmasına imkan vermədilər, nasist cəlladlarının bir çoxuna himayədarlıq etdlər və onları cəzadan qurtardılar. Nürnberq tribunalında mühakimə olunan iudey faşistlərinin çoxu Stalin öləndən sonra azadlığa buraxıldı.
Müharibəyə kimi almanların işğal etdiyi Sovet ərazilərində 88 milyon əhali vardısa, müharibədən sonra 55 milyon qalmışdı. Bu ərazilərdə şəhər əhalisi 25 milyondan 10 milyona, kənd əhalisi 63 milyondan 45 milyona enmişdi. Müharibədən sonra Smolensk vilayətinin 2 milyon əhalisindən 900 min, Orlov vilayətinin 2 milyon əhalisindən 900 min, Kursk vilayətinin 3 milyon əhalisindən 1,5 milyon qalmışdı. Voronej vilayətində əhali 1 milyon, Bryansk vilayətində 0,5 milyon, Pskov vilayətində 0,5 milyon, Novqorod vilayətində 0,4 milyon, Tver vilayətində 0,5 milyon, Leninqrad vilayətində 1,3 milyon azalmışdı. Rusların yaşadığı işğal altındakı vilayətlər 30 fazidən 55 faizə kimi əhalisini itirmişdi. Həlak olanların çoxu dinc sakinlər idi.
1923-cü ildə anadan olmuş Sovet kişilərinin müharibənin sonunda cəmi 3 faizi sağ qalmışdı. Müharibədən sonra Sovet İttifaqı uzun müddət demoqrafiq problemlərlə və yaşayış səviyyəsinin pisləşməsi ilə mübarizə aparmalı olmuşdu.
Faşist aqressiyasına məruz qalan Rusiya ərazilərində 31 850 zavod, fabrik və digər sənaye müəssisəsi, çoxlu sayda xırda müəssisə və emalxana, 1876 sovxoz, 2890 maşın-traktor stansiyası, 98 000 kolxoz, 216 700 maqazin, yeməkxana, restoran və başqa ticarət müəssisələri, 4 100 dəmiryolu stansiyası, 36 00 poçt-teleqraf idarəsi, telefon stansiyası, radiostansiya və digər rabitə təsisatları, 6 000 xəstəxana, 33 000 poliklinika, dispanser və ambulatoriya, 976 sanatoriya və 656 istirahət evi, 82 000 başlanğıc və orta məktəb, 1520 texnikum, 334 ali məktəb, 605 elmi-tədqiqat institutu və digər elmi qurumlar, 427 muzey, 43 000 kitabxana və 167 teatr dağıdıldı və talan edildi. İşğal olunmuş ərazilərdəki 11,6 milyon atdan 7 milyonu, 31 milyon iribuynuzlu mal-qaradan 17 milyonu, 23,6 milyon donuzdan 20 milyonu, 43 milyon qoyun və keçidən 27 milyonu almanlar və müttəfiqləri tərəfindən məhv edildi və ya oğurlandı. Əkinçiliyin mexanizasiyasının material bazası sıradan çıxarıldı. 137 min traktor, 49 min kombayn, 46 min toxumsəpən maşın, 35 min taxıldöyən maşın məhv edildi və ya oğurlandı. Kolxozlara məxsus 285 min heyvandarlıq binası, 505 min hektar münbit əkin sahəsi və 153 min hektar üzüm bağı məhv edilərək sıradan çıxarıldı. Nəqliyyat, rabitə və dəmiryolu bərbad hala düşdü. İşğal zonalarındakı 122 min km dəmiryolu xəttindən 65 min km dağıdıldı. 15 800 paravoz, 428 min vaqon sıradan çıxdı. İşğalçılar 4280 paraxodu və 4209 bərəni məhv etdilər, batırdılar və apardılar. 26 min dəmiryolu körpüsündən 13 mini dağıdıldı. İşğal rayonlarındakı 2 078 min km teleqraf-telefon liniyası tam dağıdıldı və ya oğurlandı. Əhalinin mənzil fondunun 50 faizi partlatmaq və yandırmaq yolu ilə sıradan çıxarıldı. İşğal ərazilərindəki şəhərlərdə 2567 binadan 1209-u, kəndlərdə isə 12 milyon evdən 3,5 milyonu dağıdılaraq məhv edildi.
Sovet Dövlət Fövqəladə Komissiyası müəyyənləşdirmişdir ki, faşist aqressiyasından SSRİ-yə 485 milyard dollar həcmində ziyan dəymişdir. Lakin maraqlıdır ki, həmin ziyanı Almaniya nəinki ödəməmiş, əksinə SSRİ müharibədən sonra Almaniya Demokratik Respublikasının (ADR) bərpasına sərmayə qoymuşdur. Ruslar ADR-də evlər, zavodlar, yollar tikmiş, ölkəni inkişaf etdirmişdilər.
Bu gün Xolokost mifinin yaradıcıları müharibədə slavyanların itkisini qəsdən yüz dəfələrlə azaldırlar. “Xolokost Ensiklopediyası”nda göstərilir ki, alman düşərgələrində 3 milyon yəhudi və “on minlərlə qaraçı və Sovet hərbi əsiri” öldürülmüşdür. Rusları qaraçılarla bir cərgəyə qoyurlar. Əsl həqiqətdə isə alman düşərgələrində milyonlarla Sovet hərbi əsiri ölmüşdür ki, onların çox hissəsini ruslar təşkil etmişdir. Xolokost mifi müharibədə həlak olmuş milyonlarla rusun xatirəsinə təhqirdir. “Xolokost Ensiklopediyası”nda nədənsə 1917-ci il inqilabından sonra yəhudi bolşeviklərin qırdığı on milyonlarla rus barədə bircə kəlmə də yoxdur, çünki belə məsələlərdən danışmaq sionistlərə sərf etmir. SSRİ-də trotskist-sionistlərin həyata keçirdiyi kütləvi qətliamların canlı şahidi olan İngiltərənin baş naziri Lloyd Corc məhz onları “bizim dövrün ilk faşistləri” adlandırmışdı. Xolokost mifi üzərində spekulyasiya etməklə İsrail Almaniyadan on milyardlarla təzminat qoparmışdır, halbuki həmin təzminat müharibədə ən çox zərər çəkmiş rus xalqına ödənməliydi. Fakt ondan ibarətdir ki, İkinci Dünya Müharibəsi zamanı rus xalqı on milyonlarla itki vermişdir. Alman aqressorları təkcə Rusiyanı yox, Polşa, Yuqoslaviya, Çexiya kimi slavyan ölkələrini də qırıb çataraq “öz həyati məkanlarını genişləndirməyi” planlaşdırmışdılar. Müharibə zamanı ümumilikdə 30 milyona yaxın slavyan ölmüşdür. Bu, tarixdə analoqu olmayan əsl slavyan xolokostudur! Əlbəttə müharibədə başqa xalqların nümayəndələri də ölmüşdür, amma onların itkiləri slavyan xalqlarının itkilərinin yanında cüzidir. Dağıdıcı müharibənin əsas zərbəsi slavyanların üzərinə düşmüşdür.
İkinci Dünya Müharibəsi dövründə məhz Rus xalqı bütün ağırlığı öz çiyinlərinə götürərək bəşəriyyəti “Yeni Dünya Nizamı” adlı iudey-mason işğalı təhlükəsindən xilas etmişdir. Stalinin 9 may 1945-ci ildə xalqa etdiyi müraciətində dediyi kimi, müharibədə SSRİ-nin qələbəsi- ilk növbədə slavyanların qələbəsi idi. Təkcə Polşanın azad olunması yolunda 613 min slavyan can qoymuşdur. Xolokost mifi- slavyan xalqlar qarşısında, qoy xalqlar qarşısında, Rusiya qarşısında cinayətkarlıqdır. Xolokost mifi- insanlığa təhqirdir. Bu mif yəhudi xalqını dağıdıcı müharibənin əsas qurbanı kimi təqdim etməklə həqiqi ziyan görmüş digər xalqların hüquqlarını heçə endirir. Bu mifin ayaq tutub yeriməsinin səbəbkarı isə Qərbin, iudey-mason sivilizasiyasının imperiya ideyalarının təmsilçisi, manyak və insanlıq düşməni, özü də gizli iudey olan Adolf Hitlerdir.
Dünyanın sionist ağaları nəinki Xolokost mifini quraşdırıb dövriyyəyə buraxıblar, həm də bu mifi inkar edənlərə cinayət məsuliyyəti də təyin ediblər. Uzun illərdir ki, Qərb ölkələrində bu mifə şübhə ilə yanaşanlar həbsə atılır, işdən çıxarılır, təqib olunur, professional diskriminasiyaya uğradılır. Xolokostun azad müzakirəsi ilə bağlı bütün yığıncaqlar, konfranslar, elmi simpoziumlar qadağan edilmişdir. Müstəqil tarixçi və tədqiqatçıların məsələ ilə bağlı həqiqətləri üzə çıxarmaq cəhdlərinin qarşısı kəskinliklə alınır. Qərb “demokratiyası” Xolokost məsələsinə çatanda ləngər verir.
XOLOKOST ÇOMAĞI
Sionist ağalar quraşdırdıqları Xolokost mifindən istifadə edərək Almaniyanı kompensasiya ödəməyə məcbur etdilər. Həmin pula İsraili dirçəltdilər və dünyadakı sionist təşkilatlarını yemlədilər. Bundan başqa Xolokostdan almanlara psixoloji təzyiq etmək üçün istifadə olunur. 1945-ci ildən sonra Almaniyada yəhudiləri tənqid etmək qadağan olunmuşdur. Hətta sionistlərin məkrli planlarını açmağa yönəlmiş xırda bir cəhd belə mətbuat tərəfindən antisemitizm aktı kimi tədqim edilir. Yəhudilərə qarşı hansısa neqativ bir söz demiş şəxslər ictimai qınağa tuş gəlir, işini itirir, Qərb ölkələrinin çoxunda isə hətta cərimələnir və həbsə atılırlar.
Haqq sözünü deyənləri antisemitizmdə günahlandırma xüsusən Amerikada daha kəskin şəkil alıb. Amerikalı jurnalist Rey Hənaniyə yazır: “Hazırda İsrailə qarşı hər hansı tənqid yəhudi lobbisi tərəfindən dərhal antisemitizm adlandırılır. Yəhudilərlə bağlı artmaqda olan hər hansı zorakılıq yönümlü insidentə antisemitizm damğası vurmaq artıq Amerika parlamentində də adi hal alıb. Nəyə görə? Çünki İsrailyönümlü lobbiçilər istəyirlər ki, Amerika xalqı İsrailin Fələstində törətməkdə olduğu cinayətlərdən xəbər tutmasın, sionist rejimin insan hüquqları ilə bağlı hər növ beynəlxalq konvensiyanı necə tapdaladığı gizli qalsın. Bu mənada ortaya çıxan hər hansı yəhudi və İsrail tənqidçiliyi dərhal antisemitizm damğası ilə susdurulur... İsrail rejimi əlindən gələn hər şeyi edir ki, Fələstini dəstəkləyən fəalların qarşısını alsın və insan hüquqlarına qarşı törətməkdə olduğu cinayətlərin üzə çıxmasına əngəl olsun”.
Xolokost- yəhudilərin tənqidə qarşı immunitetidir. 1945-ci ilə kimi yəhudiləri tənqid etmək olardı- indi olmaz. Yəhudilərə, hətta sionizmə qarşı yönəlmiş ən xırda tənqid belə Osvensim çomağının köməyi ilə susdurulur. Axı Hitler də antisemit olmuşdur- əgər sən də yəhudiləri tənqid edirsənsə, demək Hitlerdən də beşbetər faşist və antisemitin yekəsisən! Hitler 6 milyon yəhudini qırmışdır- demək sənin də ürəyindən yəhudiləri qırmaq keçir! Belə arqumentasiya nə qədər primitiv olsa da, sionistlər üçün müasir Avropanın hər guşəsində işləkdir. Osvensim çomağı əvvəl təkcə almanlara qarşı yönəlmişdisə, indi bütün avropalılara qarşı istifadə olunur. Bu gün artıq dünyada yəhudi millətçiliyindən başqa bütün millətçiliklər qadağan edilmişdir. Tanınmış yəhudi ravvini Menaxem Mendl Şneerson bu barədə belə deyir: “Biz onlara internasionalizm verdik, özümüzə isə millətçiliyi- sionizmi götürdük”. Yəhudi məsələsinə çatanda Qərb ölkələrində demokratiya işləmir, gəlişigözəl “insan hüquqlarının” əslində yəhudi hüquqları üçün şirma olduğu üzə çıxır. Budur Qərb demokratiyasının iç üzü!
Fransız ictimai-siyasi xadimi Dyedonne Mbala deyir: “Mən Xolokost ətrafında qaldırılmış bütün bu hay-küyə qarşıyam- sionstlər bu gün tam hədlərini aşıblar. Onlar hesab edirlər ki, əgər uşağa məktəbdə “çirkin cühud” deyiblərsə, onda silaha əl atmaq lazımdır. Mən sionizmi bir növ iudaizmin SPİD-i adlandırıram. Mənim kimi adamlarçün belə anlayışlar birmənalı deyil. Biz hamımız hiss edirik ki, sionistlər iztirab üçün monopoliya qazanıblar”.
Tanınmış Rus tarixçisi Qriqori Sidorov yazır: “Yəhudilər hansı yollarlasa, Avropa konstitusiyalarını adlamaqla Xolokostla razılaşmayan adamların cinayət məsuliyyətinə cəlb olunması haqda qanun qəbul etdirə biliblər. Aydındır ki, bu işdə onlara qüdrətli ağaları kömək etmişlər. Təəccüblüdür ki, fərqli düşünənlərə qarşı bu qanun azad və demokratik cəmiyyətdə yaşamaqlarından ağızdolusu danışanların, fikir plüralizmini, söz və vicdan azadlığını önə çıxaranların ölkələrində qəbul edilmişdir. Biz görürük ki, sözlə əməl düz gəlmir. Buna nə ad vermək olar? Buna ancaq həyasızcasına və vicdansızcasına bir xalqın digər xalqlar üzərində hakimliyini sırıyan “demokratik despotizm” demək olar. Məhz belə abırsız diktat sayəsində Avropada Xolokost haqqında qanun qüvvəyə minmişdir. Sən bir işə bax: Əgər insan nasistlərin yəhudiləri mifik qırması ilə bağlı fərqli düşüncəyə malikdirsə, onda o cinayətkar statusu alır və həbsxanaya atılır! Belə bir qanunu cəmiyyətə ancaq hakimiyyəti ələ keçirmiş psixopatlar yeridə bilərdilər. Dünyanın ən iyrənc despotizmi göz qabağındadır, halbuki Qərbdə bunu görməməzliyə vururlar. Hal-hazırda Xolokostla razılaşmamaqla bağlı məcəlləyə görə təkcə Almaniya həbsxanalarında onlarla alman vətənpərvəri yatır. Onların tək günahı odur ki, nasistlərin “6 milyon yəhudini” güllələməsi mifinin əsl mahiyyətini araşdırmışlar. Öz məqalə və kitablarında həqiqəti açdıqlarına görə onları cəmiyyətdən təcrid etmişlər”.
Xarakterikdir ki, Xolokostu inkar edənlərə qarşı sionistlərin əsas “arqumentləri” daim məhkəmə təzyiqləri və terror olmuşdur, görünür başqa arqumentləri sadəcə yoxdur. Tanınmış fransız tarixçisi və coğrafiyaçısı Pol Rassinye 1948-ci ildə Xolokost falsifikasiyası haqqında “Bütün hədləri aşaraq” adlı kitab yazdı. Rassinye Almaniyada və Avropadakı yəhudilərin İkinci Dünya Müharibəsindən əvvəlki və sonrakı sayını müqayisə edərək belə bir nəticəyə gəlmişdi ki, yəhudilərin sayında ciddi dəyişiklik baş verməmişdir. O sionistlərin 6 milyon qurban yalanını faktlarla heçə çıxarırdı. Buna görə Rassinye məhkəməyə verildi, ona və kitabını buraxan naşirə böyük məbləğdə cərimə kəsildi. 1984-cü ildə şagirdlərə Xolokost haqqında həqiqətləri danışan kanadalı müəllim Ceyms Kiqstra antisemitizmdə günahlandırılaraq müəllimlikdən qovuldu, ard-arda məhkəmələrdən sonra 2 il həbs cəzası aldı və 3 min dollar cərimə olundu. Maks Plank İnstitutunun əməkdaşı, kimyaçı alim Rudolf Qermar 1991-ci ildə Osvensimə gedərək məşhur qaz kameralarını tədqiq etdi və bu nəticəyə gəldi ki, heç bir müvafiq şəraiti olmayan belə xırda yerdə milyonlarla insanı qırmaq texniki cəhətdən mümkün deyildi. Buna görə alim Mərkəzi Yəhudi Şurasının əmri ilə işlədiyi institutdan qovuldu, 1996-cı ildə 14 ay, 2007-ci ildə isə 2,5 il azadlıqdan məhrum edildi. Sionist təcavüzünün digər qurbanı tarix elmləri doktoru Devid İrvinqdir. Uzun illər müxtəlif ölkələrin arxivlərindən faşistlərin qaz kameralarından istifadə etməməsi barədə sənədlər yığan İrvinqə 2006-cı ildə Avstriya məhkəməsinin qərarı ilə 3 il həbs cəzası kəsildi. Qaz kameralarının məhbusların öldürülməsi üçün yox, paltarlardakı bit-birənin məhvi üçün nəzərdə tutulduğunu bildirən 65 yaşlı Jorj Tey Fransa məhkəməsinin qərarı ilə 6 ay həbsə göndərildi və 10 min yevro cərimə olundu. 84 yaşlı Manfred Röderə Xolokostu inkar etdiyinə görə terrorist adı verildi və o 12 il həbs cəzası aldı. Röder onu da sübut edirdi ki, Vermaxt ordusunda saysız-hesabsız yəhudi vuruşurdu. Almaniya Federativ Respublikasında “Osvensim yalanı” adlı kitab yazan Tis Kristoferson Danimarkaya qaçmaq məcburiyyətində qaldı, amma burda da onu rahat buraxmadılar- yaşadığı evi yandırdılar və o gizlənməli oldu. “Osvensim haqqında mif” adlı kitab yazdığına görə doktor Vilhelm Şteqlixin alim adını əlindən aldılar; nə qədər qəribə olsa da, bunu Hitler dövründə qəbul olunmuş qanuna əsaslandırdılar. Fransada sionist yalanlarını açan tarixçi Fransua Dyupranı 1978-ci ildə öldürdülər. Mişel Kenyenin üzünə sionist tələbələr kislota tökdülər. Anna Frankın gündəliklərinin qondarma olduğunu sübuta yetirən professor Rober Forissonu Lion Universitetindəki kafedradan qovdular, 1989-cu ilin sentyabrında isə yəhudi millətçiləri onu parkda döyərək çənəsini və qabırğalarını sındırdılar. İosif Qinzburq nasistlərin dövründə Almaniyadan Amerikaya, sonradan isə İsrailə köçmüş bir yəhudidir. İsrailə böyük ümidlər bəsləyən Qinzburq burda rasist və nasist rejimin hökm sürdüyünü görərək dəhşətə gəlmişdi və 1950-ci illərdə yenidən Almaniyaya qayıtmışdı. Almaniyada o Xolokost haqqında kitab yazaraq almanların yəhudiləri qaz kameralarında yandırmasının yalan olduğunu sübut etməyə çalışmışdı. Qinzburq qaynanasının Münhendəki qəbrini ziyarət edərkən qətlə yetirildi. Yəhudi millətçiləri onu böyük yalanın üstünü açdığına görə öldürdülər. İsveçrə alimi Yurgen Qraf Xolokostu inkar edən kitablar yazdığına görə dərs dediyi məktəbdən qovuldu, məhkəməyə çəkildi və 15 ay həbs cəzasına məhkum olundu. Bir müddət sonra alim qorxusundan ölkədən qaçmalı oldu. Kanadada 1985-ci ildə Riçard Xarvudun “Doğrudanmı 6 milyon ölmüşdür?” kitabını yaydığına görə rəssam Ernst Zündelə 15 ay həbs cəzası verildi və evi yandırıldı. Zündelin 1988-ci ildə keçirilən ikinci məhkəmə prosesi zamanı mühəndis Fred Leyxter sensasion məruzə ilə çıxış etdi və elmi cəhətdən sübuta yetirdi ki, qaz kameraları kimi təqdim olunan tikililər əslində insan qətliamları üçün nəzərdə tutulmamışdır. Həmin prosesdə iştirak edən ziyalılar yazırdılar ki, “biz qaz kameraları haqqında mifin dəfnində iştirak etdik”. Zündel 2003-cü ildə Kanadanın “milli təhlükəsizliyinə təhlükə” elan olundu və üzücü məhkəmələrdən sonra ölkə vətəndaşlığından çıxarıldı. Xolokost mifini puça çıxaran sənədlərin dərcinə görə ona 2007-ci ildə 5 il həbs cəzası verildi. Təsəvvür edin ki, ABŞ vətəndaşı Qerxord Lokk revizionst şərh yazdığına görə Almaniya hökuməti tərəfindən ABŞ ərizisindən oğurlanaraq Almaniyaya gətirildi və burada həbsxanaya salındı. Digər ABŞ vətəndaşı Xans Şmid də eyni məsələyə görə demokratiyanın qıcqırdığı bu ölkədən Almaniya hökuməti tərəfindən oğurlanaraq gətirildi və mühakimə olundu. Vəkil Marel Xorst Xolokosta şübhə ilə yanaşdığına görə vəkillik lisenziyasından məhrum edildi. Ona 2007-ci ilin noyabrında 6 ay, 2009-cu ilin fevralında 6 il, 2009-cu ilin martında əlavə 5 il həbs cəzası verildi. Lakin 73 yaşlı Xorst məhkəmədə bildirdi ki, o ömrünün axırına kimi “yalanı yalan adlandıracaq”. Onun həyat yoldaşı vəkil Silviya Ştolts da Xolokostu “dünya tarixinin ən böyük yalanı” adlandığına görə 39 ay həbs cəzasına məhkum edildi. Məhkəmədə Ştolts bildirdi ki, “Almaniya Federativ Respublikası xarici hegemona tabedir və marionet hakimiyyət tərəfindən idarə olunur”. Alman aktivisti Ursula Xaverbek Xolokostu alt-üst edən açıqlamalar verdiyinə görə 2004-cü ildə 5400 yevro, 2007-ci ildə 6000 yevro, 2009-cu ildə 2700 yevro, 2010-cu ildə 1000 yevro cərimə olundu. Məhkəmə ona 2010-cu ildə 6 ay, 2015-ci ildə (87 yaşında!) 10 ay həbs cəzası kəsdi. Xaverbek jurnalistlərə hiddətlə bildirdi: “Mən istəyirəm ki, bizdə hüquqi dövlət olsun! Mən istəmirəm ki, bizdə özbaşınalıq olsun! Mən istəmirəm ki, bizdə daim hüquqlardan və fikir azadlığından danışaraq bunun əksini edən dövlət olsun”. 2017-ci ildə mətbuat məlumat yaydı ki, Xaverbek polis tərəfindən axtarışa verilib. Fransada “İsrail siyasətinin əsas mifləri” adlı kitab yazan filosof alim Roje Qarodi ölkənin sionist dairələrinin hiddətinə tuş gəldi. Qarodi 9 ay həbs cəzası aldı və 120 min frank cərimə edildi. Onun müdafiəsinə qalxmış tanınmış ruhani Abbat Pyerin də başına oyun açdılar. Abbat Pyer xeyriyyəçiliyi ilə məşhurlaşmışdı və kasıb fransızlar onu müqəddəslər cərgəsinə şamil edirdilər. Amma sionistlər əllərində olan mətbuat vasitəsilə Abbatı ləkələyib gözdən saldılar və onu “müqəddəslikdən” çıxardılar. Xolokostu inkar etdiyinə görə Avstraliya tarixçisi Frederik Tobenin başına olmazın zülmlər gətirdilər. Toben göstərirdi ki, Osvensimdə milyonlarla yox, cəmi 2 min adam ölmüşdür. Avstraliya Yəhudiləri İttifaqı Tobeni “zəhərli antisemitizmdə” günahlandıraraq məhkəməyə verdi. O həbs və cərimə olundu. Amerikan tədqiqatçısı Artur Buts “20-ci əsrin yalanı” adlı kitab yazaraq sübut etdi ki, Osvensimdə 1,2 milyon yəhudinin yandırılması söhbəti yalandan başqa bir şey deyil. Buna görə Buts dünya sionizminin tənqidinə tuş gəldi. Tədqiqatçının başının üstünü təhlükələr aldı və o az qala həyatını itirəcəkdi. Amerikan siyasətçisi və publisisti, fəlsəfə doktoru Devid Dyuk Xolokosta və yəhudi hegemonluğuna qarşı çıxdığına görə təzyiqlərə məruz qaldı. O cinayət məsuliyyətinə cəlb olundu, 10 min dollar cərimə edildi və nüfuzdan salındı. Kim yəhudilərin Osvensimdə qazla boğulmasını sübut edərsə, ona 50 min dollar verəcəyini bildirən Amerikanın “Tarixə Yenidən Baxılması İnstitutu”nun ofisinə dalbadal hücumlar oldu; avtomobildən atəş açdılar, yandırıcı bombalar atdılar, üzvlərinin maşınlarını əzdilər, zəng edib hədə-qorxu gəldilər. Yəhudiləri Müdafiə Liqası ofisin önündə mitinq keçirdi. Təzyiqlər o həddə çatdı ki, təşkilat üzvlərindən biri ailəsini götürüb başqa yerə köçməli oldu. Kaliforniyada Xolokost miffi haqqında həqiqətləri əks etdirən kitablar yayan ofis yandırıldı. Beləcə Qərbdə Xolokostu inkar edənləri işdən qovurlar, dərc olunmağa qoymurlar, hədələyirlər, döyürlər, məhkəməyə çəkirlər, həbsə basırlar, hətta öldürürlər.
Qeyd etmək lazımdır ki, dünya KİV-lərinin faşist elan etdiyi bu adamlar heç də faşist olmayıb, sadəcə sionistlərə aid gizlinlərə işıq salmağa çalışdıqlarına görə hədəfə götürülüblər. Analoji məhkəmə prosesləri sionist nəzarəti altında olan Qərb ölkələrinin demək olar ki hamısında keçirilmiş, həqiqətlərə işıq salmağa çalışan dəyərli intellektuallar həbsxanalara salınmışdır. Tərifli Qərb demokratiyasının iç üzü budur!
FAŞİZM – SİONİZMİN BİR QOLUDUR
1948-ci ilin mayında təşkil olunmuş İsrail müvəqqəti hökumətinə yalnız sionist təşkilatın nümayəndələri daxil oldu. Hökumətin ilk aktı olan “İstiqlaliyyət bəyannaməsi”ndə sionist doktrinası İsrail dövlətinin rəsmi ideologiyası və siyasəti elan olundu. İsrail dövləti yarandığı gündən imperialist dövlətlərin (ABŞ, İngiltərə və s.) və beynəlxalq sionizmin köməyilə qonşu ərəb ölkələrinə qarşı işğalçılıq müharibəsinə başladı.
Antisionist hərəkatın aktivistləri faşist Almaniyasının ideologiyasına uyğun formalaşmış və Hitler-Himmler-Gebbels-Eyxman planı əsasında qurulmuş İsrail dövlətini Üçüncü Reyxin dünyada yeganə varisi sayırlar. İsraildə faşist Almaniyasının fundamental “dəyərləri” ilə tarixi əlaqə bu gün də saxlanmaqdadır. 1992-ci ildə Hitlerin “Mayn kampf” kitabı İsrail Təhsil və Mədəniyyət Nazirliyi tərəfindən böyük tirajla buraxıldı və ivritdilli gəncliyin stolüstü kitabına çevrildi. İsrail tək-tük ölkələrdəndir ki, on minlərlə gənc Hitleri oxuyaraq yayır, neonasizm ideyalarına inanır, neonasist görüşlər keçirirlər və təcrübə mübadiləsi edirlər.
Yəhudi musiqiçisi və siyasətçisi Qilad Atsmonun fikrincə, İsrail dövləti nasist Almaniyasını xatırladır: “Onları etnosentrizm, rasizm və ekspansiyaya meyllilik birləşdirir. Sionizm və nasizm çox şeylərdə oxşardırlar... Bundan başqa, sionist hərəkatı nasist hərəkatından çox-çox əvvəl meydana gəlmişdir. Nasistlər daha yoxdurlar, amma sionistlər qalmışlar və onlar bu gün Amerikadan da güclüdürlər”.
Araşdırmalar göstərir ki, Hitlerin alman faşizmi yəhudi rasizmi üzərində qurulmuşdur. Faşizm də sionizm kimi yalnız bir millətin seçilmişliyinə əsaslanan ideologiyadır. Sionistlər hesab edirlər ki, yəhudilər Allahın seçilmiş xalqıdırlar, qalan xalqlar, hansıları ki onlar qoy adlandırırlar, insan deyillər. Hitler də məhz bu yanaşmanı onlardan götürmüşdür. Hitler hesab edirdi ki, dünyanın ali irqi arilərdir, onun da ən yüksək qolu- alman millətidir, qalan millətlər isə insanlıqdan kənardırlar. Amerikan tədqiqatçısı Morris Koqan yəhudi və alman millətçilərinin ideologiya oxşarlığını vurğulayaraq deyir ki, nasistlər də sionistlərin ideoloji görüşlərini bölüşürlər, sadəcə nasistlərdə əsas yerdə tevton durur, sionistlərdə isə bu “təmiz və ali irqin nümayəndəsi” olan yəhudidir. Hər iki ideologiyada yer almış irqçi təmizlik tələbi sionizm və faşizmi eyniləşdirir və yaxınlaşdırır. İqrçi özül- sionist və nasistləri qardaşlaşdırır. Hitlerin “ali ari irqi” yəhudilərin “Tora” kitabındakı “Allahın seçilmiş xalqı”nı xatırladır. Hitler deyir ki, dünyanı ari irqi idarə etməli, yerdə qalan xalqlar ari irqin qulları olmalıdır. Talmud müdrikləri isə deyirlər ki, gələcəkdə İsrail dövləti bütün dünya xalqlarını özünə tabe etdirəcək və hər yəhudinin 2400 qeyri-yəhudi qulu olacaq. Hitler bildirir ki, ari irqi başqa irqlərlə qaynayıb qarışmayaraq təmiz qalmalıdır. Tora da yəhudilərə başqa xalqların nümayəndələri ilə ailə həyatı qurmağı qadağan edərək təmizliyə səsləyir. Bu siyahını uzatmaq da olar. Sionizm və faşizm arasında paralellər yetərincədir.
Araşdırmalar göstərir ki, Hitler alman irqçi təfəkkürünü məhz iudaizm və sionizmdən əxz etmişdir. Nasizmin sionizmlə oxşarlığı da məhz onun yəhudi mənbəyi ilə bağlıdır. Hitlerin yaxın qohumu baron Edmund Beniamin Rotşild onu necə hazırlayaraq Almaniyanın rəhbəri etdiklərindən danışarkən belə deyir: “Paradoks bundadır ki, Hitler iudaizm prinsiplərini alman özülünə gətirdi. O sadəcə olaraq Toranın əsas qanununu götürdü və almanları ali millət elan etdi”. Hitlerin müasirləri bildirirlər ki, o okkultizm, mistika, bütpərəstlik, yəhudi yevgenikası, sionizmlə yaxından maraqlanırdı. O özünün “Mayn kampf” əsərini də yəhudi sionizmi üslübünda yaratmışdır. O “yəhudi irqinin min illər boyu öz təmizliyini saxlamasını” yüksək qiymətləndirirdi. Hitlerin yaxın adamı Otto Vaqener onun bu sözlərini xatırlayır: “Biz yəhudilərin öz irqlərini qoruyub saxlamaqda qeyri-adi güclərini heyranlıqla etiraf etməliyik”.
Tanınmış rusiyalı politoloq, publisist, pedoqoji elmlər namizədi, Hərbi Akademiyanın müəlliməsi Tatyana Qraçeva yazır: “Sionizm və nasizm üzdə bir-birinə qarşı dursalar da, əslində eyni tamı əhatə edirlər. Faşizm və sionizm fiziki və siyasi cəhətcə bir-biri ilə düşmən olsalar da, mənəvi cəhətcə vəhdətdədirlər. Satanist doktrinada bu, öz quyruğunu dişləyən ilan mənasındadır”. İkinci Dünya Müharibəsi ərəfəsində sionistlər belə hesab edirdilər ki, nasional-sosialistlər də irq və milliyyəti hər şeydən üstün tuturlarsa, deməli onlar arasında hökmən ümumi körpülər olmalıdır. Sionistlər məhz bu yanaşmanı əldə əsas götürərək böyük məmnuniyyətlə hitlerçilərlə əməkdaşlığa girirdilər. Elə indinin özündə də Üçüncü Reyx ideoloqlarının ərsəyə gətirdikləri nəzəriyyələr ABŞ və İsrail sionistlərinin iş prinsipləri ilə üst-üstə düşməkdədir. Təsadüfi deyil ki, sionizm 1976-cı ildə BMT tərəfindən faşizmin bir növü elan olunmuşdur. Tanınmış yəhudi ravvini Menaxem Mendl Şneerson bu barədə belə deyir: “Yəhudi millətçiliyi- faşizmin ən gizli və güclü formasıdır”. Odur ki sionistlərin nasistlərlə əlbir işləməsində təəccüblü heç nə yoxdur.
SİONİST-FAŞİST QARDAŞLIĞI
1927-ci ildə Ümumdünya Yəhudi Təşkilatının rəhbərlərindən biri Naxum Sokolov İtaliyanın faşist lideri Benito Mussolini ilə görüşdü. “Həqiqi yəhudilər heç vaxt sizə qarşı mübarizə aparmayacaqlar”- sionist lideri diktatora dedi. Bu sözlər yəhudi mətbuatı tərəfindən bütün dünyaya tirajlandı. Ümumdünya Yəhudi Təşkilatının iclasında Sokolov nəinki Mussolinini təriflədi, həm də bildirdi ki, İtaliya faşizmi antisemitizmdən tam azaddır. Bundan sonra İtaliyanın yəhudi mərkəzlərinin hamısı faşizmə dəstək verməyə başladılar. Sionizmin revizionist qolunun İtaliya rəhbəri Leone Karpi 1932-ci ildə bəyan etdi ki, İtaliyada revizionist hərəkatının üzvləri eyni zamanda faşist partiyasının da üzvləridir. Karpi bu sözləri revizionist hərəkatın Vyanada keçirilən Beşinci Dünya Konqresində dedi. Qeyd etmək lazımdır ki, konqresin keçirildiyi zala girərkən Karpi iştirakçıları faşist salamı ilə salamladı. Bu zaman maksimalist fraksiyasından olan sionistlər ayağa qalxaraq onu da eyni cür salamladılar.
30 yanvar 1933-cü ildə Almaniyada faşistlər hakimiyyətə gəldilər, 21 iyunda isə Almaniyanın sionist təşkilatları liderləri Faşist Partiyasına memorandum göndərdilər ki, bu memorandum tarixçilərdə təəccüb doğurmaqdadır: “Sionizm hətta o dövlətlərlə əməkdaşlığa hazırdır ki, yəhudilərə düşmən münasibət bəsləyirlər, belə ki yəhudi məsələsi üzərində işdə sentimentallıq yox, real problemlərin bütün xalqların, o cümlədən alman xalqının maraqlarına uyğun olaraq həlli vacibdir”. Memorandumda sionistlər faşist rejiminə rəğbət və heyranlıqlarını bildirərək göstərirlər ki, sionizm və nasional-sosializm ilkin mərhələlərində olduqca oxşardırlar. Memorandumda deyilir: “Sionizm inanır ki, Almaniyada hal-hazırda xristian və milli fundamentdə xalqın milli həyatının intibahı yəhudi xalqı üçün də baş verəcəkdir. Yəhudi xalqı üçün də yaşamaq üçün həlledici faktor mənşə, din, ümumi tale və unikallıq hissi olmalıdır”. Sonda iudey ağsaqqalları xahiş edirdilər ki, nasional-sosialistlərin irqi əsaslar üzərində qurduqları sistemdə yəhudilər üçün də yer tapılsın və onlar “vətənin çiçəklənməsi üçün öz töhfələrini verə bilsinlər”. Həmin müraciətdə sionistlər digər ölkələr tərəfindən Almaniyanın yeni rejiminə tətbiq olanan boykota narazılıqlarını da bildirirdilər. Doğrudan da bir neçə aydan sonra Ümumdünya Sionist Təşkilatı Almaniyaya tətbiq olunan boykotun aradan qaldırılması üçün aktiv fəaliyyətə başladı. Təşkilat alman mallarının Şimali Avropa və Yaxın Şərqdə əsas ticarətçisinə çevrildi. Sionistlər alman iqtisadiyyatına yeni nəfəs verdilər.
Alman jurnalisti Xayns Xene göstərir ki, “sionistlər Almaniyada nasistlərin hakimiyyətə gəlməsini milli fəlakət kimi yox, öz niyyətlərini həyata keçirmək üçün unikal imkan kimi qəbul etdilər”. Ümumdünya Sionist Təşkilatının prezidenti Naxum Qoldman öz “Avtobioqrafiya”sında yazır ki, məhz nasistlərin yəhudilərə təzyiqləri yəhudilərin “həmrəyliyinə” və sionizmin qələbəsinə gətirib çıxardı: “Nasistlərin milyonlarla yəhudini dəhşətli şəkildə qırmasının səmərəli nəticəsi bu vaxta kimi indiffirent qalan beyinlərin oyanması, həmin həmrəyliyin yaranması oldu”. Sonradan ABŞ-a köçmüş və Amerika Yəhudi Konqresinə rəhbərlik etmiş ravvin İoaxim Prinç Berlində 1934-cü ildə çap olunmuş “Biz yəhudilər” kitabında nasional-sosialistlərin hakimiyyətə gəlişindən sevincini gizlətmirdi və açıq-aşkar yazırdı: “Nəhayət ki assimilyasiyaya son qoyulmuşdur və yəhudilər yenə də yəhudi olacaqlar”. Amerikan tarixçisi Norman Kantor bildirir: “Jabotinski və Beqin nasistləri alqışlayırdılar. Onlar ümid edirdilər ki, nasistlər Avropa yəhudilərini Fələstinə qovacaqlar”. Tanınmış sionist xadimi, Almaniyanın Yəhudi Mədəni Liqasının rəhbəri Georq Kareski nasistlərin 1935-ci ildə qəbul etdikləri irqçi Nürnberq qanunlarını tərifləyir və bildirirdi ki, sionistlər bu addımı “tam alqışlayırlar”. Sionistlərin məqsədlərinin nasistlərin məqsədləri ilə üst-üstə düşdüyünü deyən Kareski yəhudiləri Gestapo və təbliğat nazirliyi ilə sıx əməkdaşlıq etməyə çağırırdı. Almaniya sionistlərinin “Yudişe rundşau” qəzeti də “Almaniyanın maraqlarının Ümumdünya Sionist Konqresinin maraqları ilə üst-üsə düşdüyünü” bəyan edirdi. “Yudişe rundşau” nasistlərin Nünberq irqçi qanunlarını alqışlayaraq yazırdı: “Yeni qanunlar yəhudi azlığına öz mədəni və milli həyatını təqdim edir. Almaniya bizə özü-özümüzlə olmağa xoşbəxt imkan yaradır və yəhudi azlığının ayrı yaşayışı üçün dövlət müdafiəsi təklif edir”. Dünya Yəhudi Konqresinin prezidenti Stefen Vize deyirdi: “Hitler haqlıdır. O yəhudi xalqını irq adlandırır, biz elə irqik”. Tanınmış Polşa sionisti Abram Qançvayx yəhudi ictimaiyyəti ilə görüşlərində deyirdi ki, Avropada Hitlerin “Yeni Nizamının” qələbəsi- baş tutmuş tarixi faktdır və bununla barışmaq lazımdır. Məlumatlı adam kimi o bildirirdi ki, yəhudilər narahat olmasınlar, onlar Avropadan rahatlıqla çıxacaqlar və geniş avtonomiya alacaqlar.
Fələstindəki sionist mətbuatı faşizmi tərifləyən palaz-palaz məqalələr dərc edirdi. Sionizmin vacib fiqurlarından sayılan Jabotinskinin pərəstişkarı, “Doar Xayom” qəzetinin naşiri İtamar Ben-Avi yazırdı: “Jabotinskinin platforması faşist proqramından başqa bir şey deyil”. “Mən niyə faşistəm” adlı məqaləsində Ben-Avi bildirirdi ki, yəhudilərin öz Mussolinisi olmalıdır. Şair Yakov Kaxan yazırdı ki, sionist-revizionistlər hitlerçi olmaları ilə qürur duyurlar. Sionist-revizionistlərin Fələstindəki rəhbəri Abba Aximeirin məqalələri “Faşistin gündəliyi” başlığı altında dərc olunurdu. O Hitlerin hakimiyyətə gəlişini alqışlayırdı və yəhudi kütlələrini “alman şovinist hərəkatından” öyrənməyə çağırırdı. Aximeiri sevindirən o idi ki, nasistlərin hakimiyyətə gəlişi ilə yəhudilərin cəmiyyətə assimilyasının qarşısı alınacaq. Onun fikrincə, qırğınlar yəhudiləri “haqq yoluna qaytaracaq”. Fələstindəki aktiv sionistlərdən biri Yexoşua-Xeşel Eyvin alman nasizmini mədh edərək yazırdı ki, nasizm varvarlığa qayıdış deyil, internasional ideallardan qurtuluş və millilik ideyasına qayıdışdır.
Fələstin sionistləri Hitlerin qələbəsindən ruhlanmışdılar və onların arasında faşistyönümlü əhval-ruhiyyə hökm sürürdü. 22 mart 1933-cü ildə revizionist-sionistlər bu əhval-ruhiyyənin ifadəsi olaraq Lodz manifesti dərc etdilər. Üç gün sonra isə sionistlərin “Xazit xa-am” qəzeti nasizmi açıq şəkildə dəstəklədiyini bəyan etdi. Qəzet yazırdı: “Sosialistlər və kommunistlər elə fikirləşirlər ki, Hitler hərəkatı boş qabıqdır, amma biz fikirləşirik ki, onun forma və məzmunu var. Antisemit forma atılmalıdır, antimarksist forma isə saxlanmalıdır”. “İrqun” terror təşkilatının rəhbərlərindən biri Abram Ştern belə hesab edirdi ki, yəhudilərin yeganə xilası sionizmin faşizm formasını yaratmaqdan keçir. Ərəblərə qarşı terror aktlarının başında duran Ştern deyirdi ki, sionistlər qələbə çalmaq üçün həm Hitler ilə, həm də Mussolini ilə müttəfiq olmalıdırlar. Amerikan tədqiqatçısı Lenni Brenner yazır: “Sionistlər fikirləşirdilər ki, əgər onlar da rasistdilərsə, qarışıq nigahlara qarşıdırlarsa, yəhudiləri Almaniyada artıq hesab edərək Fələstinə köçmələrini vacib sayırlarsa, o cümlədən solçulara qarşıdırlarsa, onda bu eyniliklər Hitlerə onların timsalında “sədaqətli müttəfiq” görməyə kifayət edir”.
Hələ 1920-ci illərdən Almaniyanın Faşist Partiyasının mətbu orqanı “Volkişer Beobaxter” qəzetində yəhudilərin Fələstinə emiqrasiyası ilə bağlı sionist planını dəstəkləyən məqalələr dərc olunurdu. 1934-cü ildə alman kəşfiyyatının yəhudi şöbəsinin rəhbəri baron Leopold fon Mildenştayn Almaniya Sionist Federasiyasının rəhbərlərindən olan Kurt Tuxler ilə birlikdə “sionist inkişafın imkanlarını” öyrənmək üçün Fələstinə altı aylıq səfərə çıxdı. Qayıtdıqdan sonra fon Mildenştayn öz təəssüratları ilə bağlı 12 məqalə yazdı və bu məqalələr silsilə şəklində nasistlərin aqitasiya qəzeti “Der Anqriff”də dərc olundu. Yəhudilərin Fələstində məskunlaşmasından məftunluğunu bildirən baron yazırdı ki, “sionizmə hər cür dəstək vermək lazımdır, belə ki bu həm yəhudi xalqı üçün, həm də bütün dünya üçün xeyirlidir”. Onun fikrincə, almanlar “sionizmin yaratdığı yeni yəhudini başa düşməli və qəbul etməlidirlər”. Həmin səfərdən sonra nasistlər bir üzünə faşist svastikası, digər üzünə altıguşəli Davud ulduzu vurulmuş medal buraxdılar.
Almaniya ərazisində sionist təşkilatlarından başqa bütün təşkilatlar qadağan olunmuşdu. Hitlerçilərin məşhur direktivi vardı ki, yerli hakimiyyət orqanları və dövlət strukturları sionistlərə hər cür dəstək versinlər. Hitler yəhudilərə qarşı çıxış etsə də, sionistlərdə öz müttəfiqlərini görürdü. Sionistlərin xüsusən Gestapo ilə sıx əlaqələri yaranmışdı. Gestaponun maşınlarının bir tərəfinə ikibaşlı qartal şəkli, digər tərəfinə isə sionist simvolikası vurulurdu.
1935-ci ildə SS-çilərin “Das Şvarçe Korps” rəsmi qəzeti sionizmi tam dəstəklədiklərini elan etdi. Hitler məmurları sionistlərin Fələstindəki kolonizasiya planlarına xeyir-dua verdilər. SS nəşrləri “yəhudi milli özünüdərkinin yüksəldilməsinin, yəhudi məktəblərinin, idman və mədəni təşkilatının çoxaldılmasının vacibliyindən” ağızdolusu söz açırdı. Gestaponun hesabatında göstərilirdi ki, sionistlərlə əməkaşlıq ideoloji platformaların oxşarlığına görə realdır. Doğrudan da həm nasistlərə, həm də sionistlərə ifrat millətçi-şovinizm, o cümlədən açıq antikommunizm xas idi. Gestaponun analizinə görə, bu iki xüsusiyyət sionistlərlə işbirliyinə getməyə kifayət edirdi. Faşistlərin sionistlərə verdiyi “Qoqenştayn” gəmisi sionist-nasist dostluğunun simvoluna çevrilmişdi. Bu gəmi 1935-ci ildə göyərtəsində yəhudi kolonistlərlə dolu Bremerqrafdan Hayfaya gələndə üstünə yeni adı- “Tel-Əviv” yazılmışdı. Svastika bayrağı asılmış gəminin kapitanı faşist partiyasının köhnə üzvü Leydiq idi. Bütün bu faktlar onu göstərir ki, nasistlərlə sionistlər arasında ittifaq sionist tarixçilərinin təqdim etdiyi kimi müvəqqəti və təsadüfi deyil, planlı və strateji xarakter daşıyırdı. Məhz bu ittifaqın nəticələrindən vəcdə gələn Ümumdünya Sionist Təşkilatının rəhbəri Xaim Veysman (İsrail yarananda ilk prezidenti oldu) 2 mart 1943-cü ildə “Nyu-York Tayms” qəzetində bildirmişdi: “Tanrı Fələstinin qapılarını yəhudi vətəninin sahillərini görməyi arzulayanların hamısı üçün açacaq”.
İsrail ordusunun sələfi olan “Xaqana” yəhudi hərbi təşkilatı alman kəşfiyyatı ilə sıx əlaqə saxlayırdı. Həmin təşkilatın rəhbərlərindən biri İsrailin gələcək baş naziri Levi Eşkol olmuşdur. 1937-ci ilin oktyabrında Gestaponun yüksək rütbəli məmurları Adolf Eyxman və Herbert Haqen sionistlərlə “işçi əlaqələrin möhkəmləndirilməsi” məqsədilə Fələstinə yollandılar. Onlar Qahirənin “Qroppi” kafesində “Xaqana” hərbi təşkilatının nümayəndəsi Feyfel Polkes ilə görüşdülər. Polkes alman zabitlərinə dedi: “Yəhudi millətçi dairələri Almaniyanın radikal siyasətindən tam razıdırlar”. Eyxman və Haqenin Gestapoya yazdıqları məruzədə göstərilir ki, Polkes onlara vacib kəşfiyyat məlumatları da vermişdir. Polkesin alman zabitlərinə satdığı informasiyalardan biri ondan ibarət olmuşdur ki, Almaniyaya köklənmiş xüsusi güclü siqnala malik qeyri-leqal kommunist radiostansiyaları yük maşınlarına quraşdırılmışdır və bu maşınlar müəyyən zamanlarda Almaniya sərhədi yaxınlığında hərəkət edərək verilişin ölkəyə ötürülməsini təmin edirlər. Məruzədə göstərilir ki, “Xaqana” nümayəndəsi Fələstində yəhudi dövlətinin qurulmasına dəstək müqabilində digər işlərlə yanaşı alman kəşfiyyatına lazım olan informasiyaların ötürülməsini də öz üzərinə götürürdü. Burda sionistlərin yəhudi xalqını permanent satmasının daha bir aspekti ortalığa çıxır.
Alman faşistləri 1940-cı ilin payızında baş qərargahı Ankarada olan, Beyrut və Dəməşqdə şöbələrə malik “Yaxın Şərq Hərbi Təşkilatı” adlı böyük hərbi-siyasi mərkəz yaratdılar. 1941-ci ilin yanvarında bu təşkilatın yəhudi agenturasının formalaşdırılması üçün alman kəşfiyyatının zabiti R.Rozen və xarici işlər nazirliyinin şöbə müdiri Otto fon Qentiq Beyruta gəldilər. Onlar ərəb kəndlərini terror edən yəhudi silahlı dəstələri ilə görüşlər keçirdilər. Rəhbərlərindən birinin İsrailin gələcək baş naziri İsxak Şamir olduğu “Lexi” hərbi təşkilatı Beyrutdakı alman diplomatlarına müraciət ünvanladı və Almaniya ilə birgə hərbi-siyasi alyans qurmaq istədiklərini bəyan etdi: “Yeni Avropa Nizamında ümumi maraqlar mövcuddur. Yeni Almaniya və yeniləşmiş milli yəhudilik arasında kooperasiya vacibdir”. Rəhbəri İsrailin gələcək baş naziri Menaxem Beqin olan “İrqun” hərbi təşkilatının imzaladığı “Avropada yəhudi məsələsinin həlli və yəhudilərin müharibədə Almaniyanın tərəfində iştirakı ilə bağlı təklif” adlı sənəddə Hitlerin işğal etdiyi Avropa ərazilərində köməkçi yəhudi hərbi qoşunlarının hazırlanması təklif olunurdu və deyilirdi: “Alman reyxinin və onun hökumətinin Almaniya daxilində sionist fəaliyyətinə və emiqrasiyanın sionist planlarına münasibətdə xoş məramı “İrqun” milli hərbi təşkilatına yaxşı məlumdur. “İrqun” təşkilatı müharibədə Almaniyanın tərəfində aktiv iştirak etməyə hazırdır”. Bundan sonra yəhudi silahlı təşkilatları Fələstində Almaniyanın xeyrinə terror aksiyaları həyata keçirməyə başladılar. 1944-cü ilin avqustunda Menaxem Beqinin əmri ilə Yerussəlimdə “Çar David” oteli partladıldı, bu terror aktı nəticəsində içində qadın və uşaqlar da olmaqla 91 nəfər öldü, 45 nəfər yaralandı. 1944-cü ilin noyabrında isə İsxak Şamirin əmri ilə Qahirədə İngiltərənin Yaxın Şərqdəki nazir-rezidenti lord Moyn öldürüldü. Bu xəbəri alman faşistləri böyük şadyanlıqla qarşıladılar.
Tarix elmləri namizədi, akademik Qriqori Bondarevski yazır: “Sionist rəhbərləri 1930-cu illərdə Hitlerlə sövdələşməyə girməklə Almaniyadakı və Qərbi Avropadakı antifaşist qüvvələrin birliyinə böyük zərbə vurdular, eyni zamanda faşistlərin İkinci Dünya Müharibəsinə başlamalarını və genosidin qanlı dəhşətlərini realizasiya etmələrini yüngülləşdirdilər”. Bir çox sionistlərin Hitlerə subyektiv nifrətinə baxmayaraq, obyektivdə onlar Hitlerin tərəfini tutdular. İkinci Dünya Müharibəsi ərəfəsində əsas məsələlərdə sionistlərin faşistlərlə heç bir fikir ayrılığı olmadı. Onların sevişməsi bütün müharibə boyu davam etdi. Həlledici momentlərdə faşistlər və Ümumdünya Sionist Təşkilatı arasında əməkdaşlıq daim qabarıqlığı ilə özünü biruzə verdi. Nürnberq məhkəməsində Sovet tərəfindən iştirak etmək üçün göndərilmiş tanımış yazıçı və kriminalist Lev Şeynin nasistlərin sionistlərlə sıx əlaqələrini öyrənərkən dəhşətə gəldiyini bildirmişdi: “Hitlerin hərbi cinayətkarlarının sionist agentləri ilə həddən artıq həyasız və inanılmaz görünən işbirliyindən söhbət düşərkən mən özümü güclə saxlayırdım. Qatillərlə öldürdükləri adamların qardaşlarının işbirliyi! Bu işbirliyinin açılan epizodları məni o qədər sarsıtdı ki, ara-sıra məhkəmə prosesini tərk etməli olurdum. Himmler neytral İsveçrə ərazisində sionistlərlə razılığa gəlibmiş ki, onlar dünya ictimaiyyətini faşistlərin yəhudilərlə mehriban davrandığına inandırsınlar. Sionistlər Hitler komandanlığını hərbi ləvazimatlarla təmin edirmişlər, özü də şərt qoyubmuşlar ki, bu ləvazimatlar hökmən Şərq cəbhəsində, yəni Sovet ordusuna qarşı istifadə olunsun. Dartıcı yük maşınlarına dəmir zəncirlər verilməsi barədə razılaşıbmışlar ki, alman maşınları rus qarında batıb qalmasınlar. Təsəvvür edin Fələstindəki sionist rəhbərliyi belə biabırçı razılaşmalara xeyir-dua verirmiş və həyata keçirilməsinə kömək edirmiş! Nasistlərin Fələstində sadiq dostları varmış. Hələ müharibədən qabaq hitlerçilər öz etibarlı agentlərini yəhudi banklarının rəhbər orqanlarına və Fələstindəki böyük sənaye firmalarına yerləşdiribmişlər. Nasistlərlə sıx əlaqələrə bulaşmış sionistlər öz sənayelərinin nasistlərə bağlılığını görməməzliyə vururmuşlar. Özlərini elə aparırmışlar ki, guya onların firmalarına Hitler ordusu tərəfindən verilən sifarişlərdən xəbərləri yoxdur. Sionistlərin belə misli görünməmiş satqınlıqları barədə geniş danışmaq gərəkdir!”
1941-ci ilin yanvarında alman ordusu Moskva yaxınlığında məğlubiyyətə uğrayarkən sionistlərin “Lexi” hərbi təşkilatı nasistlərə öz köməyini təklif etdi. Təşkilat bəyan etdi ki, əgər nasistlər Fələstini əldə etməyə kömək göstərərlərsə, onda yəhudi hərbi dəstələri də Şərq cəbhəsinə gəlib Sovet ordusu ilə vuruşarlar. “Lexi” üzvləri nasistlərin Varşavada qurduqları gettolarla qürur duyurdular və deyirdilər ki, bunlar gələcək İsrail dövlətindəki yəhudi cəmiyyətinin kiçik modelləridir. Fələstin sionistləri Rusiya yəhudilərinə böyük ümidlər bağlayırdılar; onların fikrincə Hitler Rusiyanı tutduqdan sonra burdakı yəhudiləri Fələstinə qovacaqdı- Rusiyadakı yəhudilər isə savadlı və assimilyasiyaya az uğramış olduqlarından İsrailin qurulmasına dəyərli töhfələr verəcəkdilər.
Tədqiqatçı Xayns Xene göstərir ki, sionistlər nasistlərin Almaniyada hakimiyyətə gəlməsini heç də milli fəlakət kimi qəbul etmirdilər, əksinə sevinirdilər; onların əlinə öz niyyətlərini həyata keçirmək üçün unikal tarixi şans düşmüşdü. Xene bildirir ki, sionist və faşistlərin məram və məqsədləri eyni idi. Maraqlıdır ki, Avropanın yəhudi elitası hərtərəfli təsir imkanlarına malik olmasına baxmayaraq nasistlərin təqib siyasətinə mane olmaq üçün heç bir səy göstərmədilər. Həmin dövrdə Avropanın bütün hüquq təşkilatları sinostlərin əlində olduğu halda onlar nədənsə yəhudilərin qovulması ilə bağlı heç bir hay-küy qaldırmırdılar. Həmişə belə məsələlərə həssas olan yəhudi təşkilatları bu dəfə nədənsə susdular. Fələstindəki İşuva yəhudi icması və sionist təşkilatları alman mallarının boykot edilməsi prosesində iştirakdan imtina etdilər. 1942-ci ilin əvvəlində Sovet dövləti bəyanat verərək dünya ictimaiyyətinin nəzərinə alman faşistlərinin dinc sakinlərə qarşı törətdikləri cinayətlərin miqyasını çatdırmağa çalışdı. SSRİ xarici işlər nazirliyinin 6 yanvar 1942-ci il tarixli nota sənədində “alman hakimlərinin tutulmuş ərazilərdə hərtərəfli soyğunçuluqları və müdhiş vəhşilikləri” bərədə məlumat verilir, “işalçıların həyata keçirdikləri dəhşətli qırğın və talanlardan” söz açılırdı. Maraqlıdır ki, Ümumdünya Sionist Təşkilatı dərhal bəyanat verərək bu notanı “bolşevik təbliğatı” adlandırdı! 27 aprel 1942-ci ildə SSRİ xarici işlər nazirliyi nota verərək faşistlərin çoxsaylı vəhşiliklərini sadaladı. Notada göstərilirdi ki, “hitlerçilərin dinc sakinlər üzərində əməlləri insanlıq tarixinin ən qanlı səhifələrini kölgədə buraxmışdır”. Sionist liderləri yenidən öz təşkilatları adından reaksiya verərək bu məlumatların həqiqiliyini şübhə altına aldılar. Yəhudi Agentliyi bəyanat verərək bildirdi ki, Sovet məlumatları “həqiqətə uyğun olmayan uydurmalardan” başqa bir şey deyil. 19 dekabr 1942-ci ildə Sovet dövləti “Hitler hakimiyyəti tərəfindən Avropanın yəhudi əhalisinin məhvi planının həyata keçirilməsi” adlı rəsmi sənəd dərc etdi. Beynəlxalq yəhudi təşkilatları yenidən reaksiya verərək Hitler cinayətlərinin real miqyasının beynəlxalq ictimaiyyətə çatdırılmasına mane olmağa çalışdılar. Həmin dövrdə faşistlərin törətdikləri cinayətləri ört-basdır etmək sionistlərin xeyrinə idi.
İsrail hökumətində yüksək postlar tutmuş “Xaqana” hərbi təşkilatının keçmiş komandiri Xaim Landau 1996-cı ildə mətbuata etiraf etmişdi ki, “Yəhudi Agentliyi 1942-ci ildə nəinki yəhudilərin məhv ediləcəyini bilirdi və susurdu, hətta bu barədə bilənləri də susmağa məcbur edirdi”. Ümumdünya Sionist Təşkilatının rəhbərlərindən biri 18 fevral 1943-cü ildə keçirilən iclasda belə demişdi: “Sionizm hər şeydən üstündür- bunu yəhudilərin kütləvi məhvi bizim diqqətimizi sionist mübazirəsindən yayındırdığı bütün zamanlarda bəyan etmək lazımdır”.
1944-cü ildə Sovet qoşunlarının zərbələri nəticəsində Hitler ordusu tab gətirməyərək geri çəkilərkən də sionistlər öz köməklərini təklif etdilər. Qoşunların təcili yerdəyişməsi və cəbhənin dişbatan yerlərinə konsentrasiya olunması üçün alman komandanlığına minlərlə yük maşını lazım idi. Nasistlərlə əməkdaşlıq edən Macarıstan sionistlərinin lideri Coel Brand bu işlə bağlı təcili Konstantinopola gedib içlərində İsrailin gələcək prezidenti Xaim Veysmanın da olduğu Yəhudi Agentliyinin rəhbərliyi ilə görüşdü. Yəhudi Agentliyi heç bir tərəddüd etmədən ABŞ və İngiltərədən 10 min yük maşını alıb alman ordusuna göndərəcəyini bildirdi. Sionistlər həmişə Sovet İttifaqını və onun ordusunu özlərinin qatı düşmənləri kimi görürdülər. Lakin Brandın Hələbdə ingilislər tərəfindən həbs olunması bu işi yarımçıq qoydu. Müharibədən sonra bir sıra yəhudi təşkilatları Brandı satqınçılıqda günahlandırdılar. 1964-cü ildə, ölümünə az qalmış o belə bir etiraf etdi: “Mən milyona yaxın insanın taleyinə görə cavabdehlik daşıyırdım. Mən gecə və gündüz onlar haqqında düşünürəm, özümü bağışlaya bilmirəm”.
Hitler Almaniyasında svasikalı faşist bayrağından və ağ-mavi fonda altıguşəli sionist bayrağından başqa bütün bayraqlar qadağan edilmişdi. Hitler heç vaxt antisionist olmamışdır və konkret sionizmlə mübarizə aparmamışdır. Alman faşizmindən sionizmin aparıcı simalarından heç birinə ziyan dəyməmişdir. 1935-1945-ci illərdə sionist hərəkatı zərrə qədər də zərər görməmiş, əksinə çiçəklənmə dövrünü yaşamışdır. Şərqi Avropa ərazisindəki çoxsaylı və silahlı sionist təşkilatları üzvlərindən heç biri almanlara tərəf bircə güllə də atmamış, faşist rejiminə qarşı bircə aksiya da keçirməmişlər.
Hitlerin gəlişi ilə sionistlər Almaniya yəhudiləri üzərində nəzarəti tam ələ aldılar. Hitlerin siyasi meydanda peyda olmasına kimi yəhudi cəmiyyətində sionistləri tanıyan yox idi. Yəhudilər sionistlərə yuxarıdan aşağı baxırdılar. Hitler elə bir vəziyyət yaratdı ki, yəhudilər dönüb qatı sionist oldular və sionizmi dəstəkləməyə başladılar. Hitlerin sayəsində heç bir siyasi çəkisi olmayan sionistlər yəhudi cəmiyyətinin vacib və hörmətli qrupuna çevrildilər. Hitlerçilər sionist olmayan bütün yəhudi təşkilatlarını darmadağın etdilər. Hitlerçilər yəhudi adı altında məhz sionizmə düşmən olan yəhudi qruplarını- ortodoks, internasional və dindar yəhudiləri təqib etdilər, həbsxanalara doldurdular və qırdılar. Bircə sionistlərə toxunmadılar. Çünki əslində hitlerçilər sionistlərə birgə Qlobal Prediktorun məlum planını həyata keçirirdilər. Sənədlər göstərir ki, Hitlerin yaratdığı “Yəhudi Sektoru”nun əsas işi assimilyasiya olunmuş yəhudilərin “dissimilyasiyası” və inamlı sionistlərə çevrilməsi idi. Yəhudi ictimai xadimi Alfred Liliental ABŞ-da çıxan “Medalın o biri üzü” kitabında bu barədə yazır: “Hitler rejiminin ilk ayları sionistlər yəhudilərin alman hakimiyyəti ilə işləyən yeganə nümayəndələri idilər. Onlar öz vəziyyətlərindən istifadə edərək antisionistləri və assimilyasiya tərəfdarı olan yəhudiləri diskreditasiya etdilər. Nəticədə Yəhudi Agentliyi ilə emiqrasiyada kömək edəcəklərinə söz verən nasist hakimiyyəti arasında razılığa gəlindi. Bu kömək hətta Gestapo və SS tərəfindən həyata keçirildi”.
Akademik Qriqori Bondarevski yazır: “Sionistlərin ilk məqsədi- Almaniyada sayı 500 minə yaxın olan yəhudilər üzərində nəzarəti ələ almaq idi. Məsələ burasındadır ki, Hitler hakimiyyətə gələnə kimi sionistləri yəhudilərin cəmi 3 faizi dəstəkləyirdi. Sionistlərin və nasistlərin sövdələşməsi nəticəsində 1930-cu illərin ortalarında Almaniyada sionist olmayan yəhudi təşkilatların hamısı darmadağın edildi. Bircə “Almaniyanın Sionist Birliyi” saxlanıldı ki, reorqanizasiya nəticəsində “Almaniya Yəhudilərinin İmperiya Birliyi” adlandı. Sionistlərin “Yudişe rundşau” qəzetindən başqa yəhudilərin bütün qəzet və jurnalları bağlandı. Bu həmin qəzetdir ki, 1 aprel 1933-cü ildə bütün ölkə boyu keçirilən qanlı qırğını “yəhudi oyanışı və yəhudi renessansı günü” adlandırmışdı. Bir faktı da xatırlatmaq yerinə düşərdi. ABŞ-ın proqressiv yəhudi təşkilatları 27 mart 1933-cü ildə Nyu-Yorkda böyük antifaşist nümayişi keçirmək istəyəndə Almaniya sionistləri Gerinq ilə gizli görüş keçirərək Ümumdünya Sionist Təşkilatının kanallarından istifadə etməklə bu nümayişi pozmağa çalışdılar. Sionistlərin ikinci məqsədi Almaniyanın varlı yəhudi burjuasiyasının kapitalını ölkədən çıxararaq Fələstindəki sionist müəssisələrinə investisiya etmək idi. 1933-cü ildə Yəhudi Agentliyinə məxsus İngiltərə-Fələstin Bankı ilə nasist Almaniyasının İqtisadiyyat Nazirliyi arasında gizli saziş başlandı. Sionistlər bu sazişə qədim yəhudi dilində xaavara- sövdələşmə deyirdilər. Sazişə əsasən Fələstinə yollanan yəhudilər iki alman bankındakı xüsusi hesaba pul köçürürdülər. Həmin pula Fələstinə alman malları göndərilirdi. Pulun bir hissəsi Fələstinə gəlmiş immiqrantlara verilirdi, yarısı isə nasistlərin ciblərinə çökürdü. 5 il ərzində- 1933-cü ildən 1938-ci ilə kimi sionistlər Fələstinə 40 milyon dollardan çox pul yatırmağa müvəffəq oldular ki, həmin dövr üçün çox böyük məbləğdir. Bu yolla nasist Almaniyasının köməyi sayəsində gələcək İsrailin iqtisadi fundamenti qoyuldu. Sionistlərin güddüyü üçüncü məqsəd isə nasist Almaniyası ilə sövdələşməyə getməklə nasistlərin irqçi siyasətindən Fələstinə genişmasştablı emiqrasiyanın təşkili üçün istifadə etmək idi. Bunun üçün Himmlerin nazirliyi ilə bir neçə xüsusi gizli müqavilə bağlandı. Həmin müqavilələr əsasında göndəriləcək emiqrantlar saf-çürük edildi, gənclər arasında sistematik ideoloji iş aparıldı və göndəriləcək yəhudilərə gestaponun rəhbərliyi altında xüsusu bazalarda hərbi-idman təlimləri keçirildi”.
1930-cu illərdə Almaniyanın yəhudi diasporu iki hissəyə bölünmüşdü. Bir hissəsi Fələstinin od tutub yanan səhrasına getməyi nəinki istəmir, heç bu barədə düşünmürdülər də, digər hissəsi isə “tarixi vətənə” qayıtmaq tərəfdarı idilər. Gestaponun “düşünən beyni” sayılan Adolf Eyxman gestapoçulara mühazirələrində birinciləri assimilyant-ortodoks, ikinciləri isə idealist-sionist adlandırırdı. Gestapo birincilərə nifrət edir, ikincilərə isə dəstək verirdi. Gestapo imkanlı yəhudi ailələrini və sionist təşkilatının üzvləri olan gəncləri Fələstinə yola salır, Fələstinə “xor baxan” assimilyant kasıb zümrəni isə gettolara doldururdu. Nasist kəşfiyyatının rəhbəri Reynxard Qeydrix 1935-ci ildə yazdığı məqalədə bildirirdi ki, assimilyant yəhudilərdən fərqli olaraq sionist yəhudilər də bizim kimi ciddi irqi pozisiyada dayanırlar, Fələstinə emiqrasiya etməklə onlar yəhudi milli dövlətinin yaradılmasına kömək edirlər, odur ki biz sionistlərə dəstək verməliyik. Reynxard sionistlərə münasibətdə alman dövlətinin “xoşməramlı rəsmi mövqeyini və xeyirxah niyyətlərini” ifadə edirdi. Gestapo məmuru Adolf Eyxman mühakimə olunarkən öz izahatlarında açıq-aşkar bildirmişdi ki, biz yəhudi həmkarlar ittifaqlarının rəhbəri ilə tam razılığa gəlmişdik: sionist təfəkkürlü yəhudiləri Fələstinə buraxacayıq, assimilyasiya olunmuşları isə konslagerlərə dolduracayıq. Sionist liderləri demişdilər ki, bizə yalnız ərəblərlə vuruşa biləcək sağlam gəncliyi verin, qalanlarını isə götürə bilərsiz. Sionist liderlər assimilyasiya olunmuş yəhudiləri həqarətlə “qurumuş budaq” adlandırırdılar, çünki onlar “hər hansı yəhudi ideologiyasından məhrum idilər”.
Yəhudi Agentliyi rəhbərlərindən Xaim Arlozorovun inisiativi sayəsində 1933-cü ildə Berlində yəhudilərin Almaniyadan Fələstinə köçürülməsi planı təsdiq olundu. Fələstin sionistləri hətta qorxurdular ki, yəhudi axını həddən artıq çox ola bilər. 1933-cü ilin yayında Praqada keçirilən konqresdə sionistlər bildirirdilər ki, axını miqdarında nizamlamaq lazımdır. “Yəhudi Şuraları” yəhudiləri saf-çürük edir, dözümlüləri Fələstinə göndərmək üçün ayırır, zəifləri isə həbsxanalara yollayırdı. Zeev Jabotinski 1936-cı ildə yazdığı “Yəhudi dövləti” kitabında sionistlərin Fələstinlə bağlı planlarını belə açıb göstərirdi ki, onlara yeni yaradılacaq dövlətdə yəhudi xalqı “islah olunmuş formada”, “seçilmiş fraqmentlərdə” gərəkdir: “Bununçün ehtiyatlı seleksiya və diqqətli seçim aparmaq lazımdır. Yəhudi diasporundan yalnız ən yaxşıları Fələstinə girməlidir”. Almaniya Reyxsbankının prezidenti Yalmar Şaxt sionizmin tanınmış rəhbərlərindən olan İngiltərə bankının direktoru Monteqyu Normanla birgə “Şaxt planı” adlanan plan hazırlamışdı ki, Almaniyanın sionist rəhbərliyi qruppenfürer German Gerinq ilə əl-ələ verib həmin planı realizasiya edirdilər. “Şaxt planı” yəhudiləri işləyənlərə və işləməyənlərə bölərək onların Fələstinə uyğunlaşmaq və oturuşmaq bacarıqlarının klassifikasiyasını aparırdı. Plana görə 600 min Almaniya yəhudisi 3 kateqoriyaya bölünmüşdü: 1) 150 min iqtisadi cəhətdən qabiliyyətli yəhudilər ki, onların Fələstinə göndərilməsi vaxtının xüsusi cədvəli hazırlanmışdı; 2) İqisadi cəhətdən passiv olanlar və 1-ci kateqoriyadakılardan asılı olanlar (arvad və uşaqları), hansı ki bunların göndərişi ailə başıçısının dolandırmaq qabiliyyətindən asılı olacaqdı; 3) Qocalar və emiqrasiyaya qadir olmayanlar ki, onlar Almaniyada qalacaqdı. Sionist və faşistlərin sövdələşməsinə görə, məhz axırıncı kateqoriyadan olanların konslagerlərə doldurulması nəzərdə tutulmuşdu.
Yəhudi Agentliyinin sədri David Ben-Qurion həmin dövrdə belə demişdi: “Almaniyadakı bütün uşaqları xilas edərək İngiltərəyə aparmaq, yoxsa həmin uşaqların yarısını xilas edərək Eres İsrailə aparmaq- əgər mən seçim qarşısında qalsaydım, ikincini seçərdim. Çünki biz təkcə uşaqların həyatına yox, xalqın taleyinə də diqqət yetirməliyik”. Bu həmin Ben-Quriondur ki, yeni qurulmuş İsrail dövlətində ona ən yağlı vəzifə- baş nazir postu çatmışdı. Onun digər məşhur fikri isə budur: “Sionistin vəzifəsi Avropada qalan İsrailin artıq-urtuğunu yox, yəhudi xalqı üçün İsrail torpağını xilas etməkdir”. Yəhudi Agentliyinin rəhbərləri yekdil fikrə gəlmişdilər ki, hamı yox, yalnız Fələstindəki sionist proyektinin ehtiyaclarını ödəmək üçün yetərli azlıq köçürülməlidir. İsrailin gələcək ağalarına Talmudun yırtıcı qanunları və ravvin okkultik təlimi ilə yaşamaq istəməyənlər lazım deyildi. Yəhudi Agentliyinin 1943-cü il memorandumunda aydın şəkildə deyilirdi ki, “ilk növbədə İsrail torpağı və iudaizm üçün xeyirli olanları” aparmaq lazımdır. 1940-cı ildə Hayfa buxtasında “Xaqana” terror təşkilatının üzvləri yəhudi qaçqınlarla dolu “Patria” gəmisini partlatdılar, çünki ingilislər həmin qaçqınları Hind okeanındakı Mavrikiy adasına yola salmaq istəyirdilər. Nəticədə 252 yəhudi sərnişin və gəminin ingilis ekipajı öldü. Sionist rəhbərlərinin sıravi yəhudilərə rəhm etmək fikirləri yox idi. Məhz sionist təşkilatlarının düşmən siyasəti nəticəsində yüz minlərlə imkansız və zəif yəhudi həyatını itirmişdir. İkinci Dünya Müharibəsi dövründə yəhudilərin çoxu məhz hitlerçilərlə cinayətkar sövdələşməyə girmiş sionistlərin birbaşa iştirakı ilə öldürülmüşdür.
Xolokostun dəqiq analizi göstərir ki, nasistləri və sionistləri “Sion müdriklərinin protokolları” ideologiyası birləşdirirdi. Bu elə bir ideologiyadır ki, istənilən xalqı nifrət mənbəyinə, manipulyasiya obyektinə və “ali” ideyaların reallaşdırlması üçün materiala çevirir. Hitler və Ben-Qurion mahiyyətcə və ruhca qardaş idilər- öz sərsəm ideyalarının və insanlığa zidd planlarının reallaşdırılması yolunda öz xalqlarını qurbanlıq ətə çevirmək onlarçün heç nə idi.
Sionizmlə nasizmin əməkdaşlığı- təkzibolunmaz faktdır. Qeyd etmək lazımdır ki, 1930-cu illərdə Almaniyada sionist təbliğatı sönmək əvəzinə öz aktivliyini daha da gücləndirmişdi. “Almaniyada sionist fəaliyyəti görünməmiş vüsət almışdı”- Amerikanın “Yəhudi Ensiklopediyası” razılıqla yazırdı. Sionist fondları əvvəl aldıqlarından 3 dəfə çox maliyyə almağa başlamışdılar, sionistlərin “Yudişe rundşau” qəzetinin tirajı 5 mindən 40 minə qalxmışdı. Nürnberq qanunlarından biri ondan ibarət idi ki, Almaniyada svastikalı faşist bayrağından və ağ-göy rəngli sionist bayrağından başqa bütün bayraqlar qadağan olunurdu. Yəhudilərin həyatının total təhlükə altına alındığı bir zamanda Berlin küçələrində sionistlərin “Yudişe rundşau” qəzeti azad satılırdı və yəhudilərin mitinqlərində gələcək İsrailin bayrağı svastikalı bayraqla yanaşı dalğalanırdı. Almaniyada bütün yəhudi təşkilatları qadağan olduğu halda sionistlərin “Beytar” hərbi təşkilatı azad fəaliyyət göstərirdi. “Beytar” təşkilatının millətçiliyi İngiltərəyə, solçulara və ərəblərə qarşı yönəlsə də, almanlara toxunmurdu. Gənc sionistlər sərbəst şəkildə mitinqlər, konfranslar keçirir, yay düşərgələrinə yığışır, idman tədbirləri təşkil edir, kənd təsərrüfatı bacarıqlarını öyrədən dərslərə qatılırdılar. Almaniyada sionistlərə həm öz formalarını geyinməyə, həm də millətçi ədəbiyyatlarını çap edib yaymağa icazə verilmişdi. Mahiyyətinə görə “Beytar” publisistikası gənc nasist ədəbiyyatı üslubunda idi.
Sionist funksionerlər nasistlərə böyük ümidlər bəsləyirdilər. Onlar sevinirdilər ki, almanların qovması sayəsində Fələstində yəhudi əhalisinin sayı çoxalacaq və nəhayət ki “müqəddəs torpaqda” İsrail dövləti qurmaq mümkün olacaq. Fələstindən Almaniyaya yəhudi emiqrasiyasının perspektivlərini yerindəcə araşdırmaq məqsədilə bir birinin ardınca emissarlar göndərilməyə başlamışdı. Alman tarixçisi Xayns Xene göstərir ki, “Mossad”ın gələcək əməkdaşları Pino Qinsburq və Moşe Averbax Hitlerin yanına gedib emiqrasiyanın sürətləndirilməsi ilə bağlı danışıqlar aparırdılar. SS generalı Ernst Kaltenbrunner Nürnberqdə mühakimə olunarkən bildirmişdi ki, Reyxin xarici kəşfiyyat rəisi Valter Şellenberq Şimali Amerikanın Ravvinlər Şurası ilə mütəmadi danışıqlar aparırdı. 1933-cü ilin yayında Fələstinin tanınmiş sionist liderlərindən Artur Ruppin Almaniyaya gələrək nasist nəzəriyyəçisi, öz əsərləri ilə alman nasional-sosialistlərinin iqri siyasətinə ciddi təsir göstərmiş alim Qans Qünter ilə görüşmüşdü. Yene Universitetində keçirilən həmin görüşün nəticələrindən razı qalan Ruppin öz gündəliyində yazırdı: “Professor bizə dostcasına münasibət göstərir. O deyir ki, yəhudilər- arilərlə müqayisədə aşağı irq deyillər, sadəcə başqa irqdirlər, buradan o nəticə hasil olur ki, yəhudi məsələsinin həlli üçün yeni, düzgün yol tapmaq gərəkdir”.
Hamburq ilə Hayfa arasında aktiv gediş-gəliş xətti yaradılmışdı. SS-çilər Fələstindən gələn emissarları qarşılayaraq dəstək verir, Fələstinə yollanan yəhudiləri yol boyu müşayiət edərək qoruyur və sərhədləri rahat adlamaqda köməklik göstərirdilər. Xolokostun tədqiqatçıları Con və Devid Kimçi qardaşlarının yazdığı kimi, bu olayların əsas fiqurları tam anlaşmaya gəlmişdilər. Nasistlər və sionistlər yəhudilərin Fələstinə köçürülməsi işində çiyin-çiyinə vermişdilər. Hitler “yəhudi məsələsinin yekun həllini” əmr verəndə artıq Qərbi Avropadan sionist yəhudilər yola salınmışdı, bircə assimilyant-ortodokslar qalmışdı. Əsas məsələ yaranacaq İsrail dövləti üçün “sanballı material” seçib göndərmək idi, yerdə qalan “kül” onları maraqlandırmırdı.
Fələstindən təşrif buyurmuş emissarlar nasist zabitlərin müşayiəti ilə konslager məhbusları arasından “gənc yəhudi pionerlərini” seçib “ana vətənə” aparırdılar. Nasistlərlə sionistlər əl-ələ verib yaranacaq İsrail dövlətini formalaşdırırdılar. Yəhudi tarixçisi Xanna Arendt yəhudi liderlərinin öz xalqlarının məhvindəki rolunu “miskin tarixin ən miskin fəsli” adlandıraraq yazır: “Berlində, Amsterdamda, Varşavada, Buxarestdə yəhudi funksionerləri özləri yəhudilərin siyahılarını və ünvanlarını çıxarıb nasistlərə verirdilər və deportasiyaya kömək edirdilər. Həbs düşərgələrində yəhudi zonderkomandaları işləyirdilər. Yəhudi “avtonomiyası” o həddə gəlib çıxdı ki, özü öz xalqının cəlladı oldu”.
Almaniya Sionist Federasiyasının rəhbərlərindən biri Qans Fridental müharibədən sonra verdiyi müsahibə deyirdi: “Gestapo yəhudilərin Fələstinə emiqrasiyasını təmin etmək üçün əlindən gələni edirdi. Biz lazım olan dəstəyi onlardan alırdıq”. Gestapo məmuru Eyxman mühakimə olunarkən bildirmişdi ki, o sadəcə sionist lideri Rudolf Kastner ilə birgə imkanlı yəhudilərin və sionist təşkilatı üzvü olan gənclərin Fələstinə göndərişini həyata keçirirdi- gestapoçilar və sionistlər belələrini İsrail üçün “ən yaxşı bioloji material” adlandırırdılar. Müharibəyə kimi Almaniyada 500 minə kimi yəhudi yaşayırdı, onun 300 mini rahat çıxıb getmişdi. Gettolarda Yudenratlar- yəhudi şuraları fəaliyyət göstərirdi ki, hansı yəhudilərin Fələstinə, hansıların həbsxanalara göndərilməsini onlar həll edirdi. Gettolarda nizam-intizamı yəhudi polisləri özləri qoruyurdular. Fələstinə köçənlərin yerbəyer olması üçün hər cür şərait yaradılmışdı. Ayaq altında qalanlar isə azsaylı imkansız yəhudilər olmuşdu. Ən çox Polşa və SSRİ yəhudiləri ziyan görmüşdülər, çünki ən çox onlar assimilyasiya olunmuşdular, yəhudi təfəkkürünü itirmişdilər, bu səbəbdən sionist ağalar onları yeni yaradılmış İsrail dövləti üçün məqbul görmürdilər.
Alman işğalı dövründə Polşada və Qərbi Ukraynada sionist qəzetləri azad nəşr olunurdu. Sionist təbliğatı faşistlərə o dərəcədə sərf edirdi ki, onlar sionist qəzetlərini heç yerdə bağlamırdılar, əksinə geniş tirajla çıxmalarına şərait yaradırdılar. Gettolarda çıxan qəzetlərdə yəhudi yazarlar öz soydaşlarını itaətə və əməkdaşlığa çağırırdılar. Yudenrat qəzetləri faşist genosidini “yəhudi əhalisinin tərbiyələndirilməsinə qayğı” adlandırırdılar. 1 aprel 1942-ci ildə Lvovda çıxan sionist qəzetində deyilirdi ki, faşist düşərgələrindəki “əmək tərbiyəsi sayəsində yəhudi millətinin dirçəlişi baş verəcəkdir”. Sionist liderləri yəhudilərə gettolarda yaşamağın xeyrini belə başa salırdılar ki, ayrıca qruplaşmaqla yəhudilər başqa xalqların içində əriyib itməyəcəklər, idarəçilik ənənələrinə yiyələnəcəklər və yəhudi mədəniyyətini yad təsirlərdən qoruyub inkişaf etdirəcəklər. Öz gettolarında yəhudilər polisdə, poçtda, şəhər transportunda və s. işləyərək püxtələşirdilər ki, bu sənətlər gələcəkdə qurulan İsrail dövlətində sionistlərə lazım olacaqdı.
İkinci Dünya Müharibəsi ərəfəsində sionistlərlə faşistlər geniş masştabda əlaqə yaratmışdılar. 1930-cu illərdə Üçüncü Reyx Avropadakı sionist fəaliyyətinin əsas mərkəzinə çevrilmişdi. Yəhudi Agentliyi Berlində Fələstin Bürösu açmışdı. Geniş və hərtərəfli struktura, hüquqi, iqtisadi və s. şöbələrə malik Büronun 1936-cı ildə Almaniyada 22 mərkəzi yaranmışdı və Reyxin 350 vilayətində fəaliyyət göstərirdi. Rəhbərlərindən birinin İsrailin gələcək baş naziri Levi Eşkol olduğu həmin Büro da digər sionist təşkilatları kimi Gestapo ilə sıx əlaqəli şəkildə işləyirdi. Büro yəhudiləri çeşidləməklə məşğul idi: kimin Fələstinə, kimin konslagerə gedəcəyi burda müəyyənləşirdi. Con və Devid Kimçi qardaşları “Gizli yollar” kitabında göstərirlər ki, Fələstindən gəlmiş emissarlar alman yəhudilərini xilas etmək üçün yox, onların içindən atıb vuran yəhudiləri seçib aparmaq üçün gəlirdilər. “Pioner” adı qoyduqları bu qrup sionistlərə ərəblərlə vuruşmaq üçün lazım idi. Xayns Xene sənədlər əsasında göstərir ki, alman kəşfiyyatı Fələstinə göndəriləcək yəhudilərə hərbi-idman məşqləri keçmək üçün təlim bazaları yaratmışdı. Alman kəşfiyyatının yəhudi şöbəsinin rəhbəri fon Mildenştayn sionist təşkilatlarının bu sahədəki fəaliyyətinə xüsusi qayğı ilə yanaşırdı. Sionistlər Henrix Himmlerin rəhbərlik etdiyi daxili işlər nazirliyi ilə bir neçə gizli müqavilə başlamışdılar; bu sövdələşmələr əsasında sionistlər köçürüləcək yəhudi gəncləri arasında sistematik ideoloji iş aparırdılar. Berlin arxivindən Bavariya gestaposu şefinin direktivi üzə çıxmışdır ki, direktivdə sionistlərə hərtərəfli yardım etmək tapşırığı verilir. Sionistlərə şərait yaradılmışdı ki, ölkə boyu gəzərək yəhudi gənclərini Fələstinə köçmək üçün dilə tutsunlar və hazırlasınlar. Gestapo instruktorları xüsusi düşərgələrdə yəhudi gənclərinə ivrit dili öyrədir, hərbi təlimlər keçir və kənd təsərrüfatı bacarıqları mənimsədirdilər. Nasistlər hətta yəhudi gənclərinə təlim keçmək üçün xristian monastırlarını belə boşaldırdılar.
Yəhudi ictimai-siyasi xadimi Marek Edelmanın etiraf etdiyi kimi, yəhudilər Fələstinə “orada yəhudi milli ocağınının yaradılması kimi xüsusi məqsədlə yox, həyatlarını xilas etmək üçün gedirdilər”. Fələstindəki “Xaqana” hərbi təşkilatının nümayəndəsi Polkes alman zabitləri ilə görüşündə onlara demişdi: “Sizin səyləriniz nəticəsində Fələstinin yəhudi əhalisi o qədər artmışdır ki, bundan sonra Fələstində ərəblər yox, yəhudilər çoxluq təşkil edəcəklər”. Doğrudan da, 1933-cü ildə yəhudi əhalisi Fələstinin cəmi 20 faizini- 283 min nəfəri təşkil edirdisə, 1936-cı ildə artaraq 404 minə qalxmışdı. Tarix elmləri namizədi David Soyfer bildirir ki, bu işə görə sionist təşkilatları Hitlerə 126 milyon dollar zəhməthaqqı vermişdilər- o dövr üçün nəhəng məbləğdir. Sionizmin tarixçisi Lionel Dadiani eyni fikri təsdiqləyərək yazır ki, Hitler hakimiyyətə gələn kimi “sionistlər hitlerçilərlə Almaniyadan Fələstinə mal formasında yəhudilərin göndərilməsi barədə müqavilə bağlamışdılar”. Hitler yəhudiləri Fələstinə köçürməklə sadəcə sionistlərin sifarişini yerinə yetirmişdi. Misir Milli Assambleyasının iclasında Hüseyn Zülfiqar Zabri maraqlı bir fikir söyləmişdi: “Hitler yəhudilərin öz məqsədlərinə çatmalarına- İsrail dövləti yaratmalarına kömək edəcək cinayətlərə sürüklənərək sionist fitnəsinin qurbanı olmuşdur”.
Filologiya elmləri namizədi Vadim Kojinov Hitlerin yəhudilərin “sionizmin canlı təcəssümü” adlandırığı Xaim Veysmanla əlbir olması versiyası üzərində geniş dayanaraq yazır: “Sionizm və nasizm tarixində 1930-1940-cı illərdə həddən artıq müəmmalı uyğunluqlar müşahidə olunmaqdadır”. Yəhudi yazıçısı Yulian Şulmeyster tanınmış sionist xadimlərini “Getsaponun agentləri” adlandıraraq bilidirir ki, “hitlerçilərin öldürdükləri minlərlə yəhudinin qanı onların üstündədir”. Yerussəlimdə çıxan “Herut” yəhudi qəzeti 25 may 1964-cü ildə yazırdı: “Yəhudi Agentliyi rəhbərlərinin, sionist hərəkatı başçılarının susqunluğunu nə ilə izah etmək olar? Niyə onlar səslərini qaldırıb bütün dünyada hay-küy salmadılar? Tarix hələ müəyyənləşdirməlidir ki, satqın Yəhudi Agentliyinin özü nasistlərə kömək etmək üçün yaradılmışdı, ya yox?.. Tarix ədalətli hakimdir və həm Yəhudi Agentliyi rəhbərlərinin, həm də sionist hərəkatı başçılarının cəzasını verəcək!.. İnsanı sarsıdan odur ki, həmin rəhbər və başçılar bu gün də yəhudi, sionist və İsrail idarələrinin başında dayanıblar”. Tədqiqatçı Yulius Madir faşistlərlə əməkdaşlıq etmiş sionist liderlərinin uzun siyahısını çıxarmışdır. Bu siyahı 16 səhifəni əhatə edir! Siyahıdakıların çoxu Hitlerin səyləri sayəsində qurulmuş İsraildə rəhbər postlar və aparıcı vəzifələr tutmuş şəxslərdir. İsraildə az qala milli qəhrəmana çevrilmiş Xaim Veysman, Moşe Şaret, David Ben-Qurion, İsxak Şamir kimi “şanlı” liderlərin adları da həmin siyahıdadır.
Sionist təbliğatçılar öz liderlərinin bioqrafiyasını nə qədər bəzəyib düzəsələr də, fakt ondan ibarətdir ki, onlar nəinki siyasi avantüralarında yırtıcı xislətlidirlər, həm də öz şəxsi həyatlarında belə mənəviyyatdan çox-çox uzaq adamlardır. Amerikan ravvini M.Şonfeld 1977-ci ildə Nyu-Yorkda çıxmış “Xolokost qurbanları ittiham edir: Yəhudi hərbi cinayətkarları haqqında sənəd və şahidliklər” kitabında Ümumdünya Sionist Təşkilatına rəhbərlik etmiş, Fələstində Yəhudi Agentliyinin başçısı olmuş, sonra isə İsrailin ilk prezidenti seçilmiş Xaim Veysmanı İkinci Dünya Müharibəsi dövrünün ən əsas hərbi cinayətkarlarından biri kimi xarakterizə edir. O Xaim Veysmanı ki, Qolda Meir iftixarla “İudey Çarı” adlandırır. Veysman 1937-ci ildə keçirilən 12-ci Sionist Konqresində çıxışında demişdi ki, ancaq gənclərin köçürülməsi, qocaların isə taleyin ümidinə buraxılması gərəkdir; o qocaları “iqtisadi və mənəvi nöqteyi nəzərdən toz” adlandırırdı. İsrailin az qala milli qəhrəmanına çevrilmiş bu seleksiyaçıya alman konslagerlərində saxlanılan yəhudiləri pulla almaq təklif olunanda cavabı belə olmuşdu: “Fələstindəki bir inək Avropakı bütün yəhudilərdən daha qiymətlidir”. Sionist liderlərinin 1943-cü ildə keçirilən iclasında tanınmış sionist xadimi, İsrailin gələcək daxili işlər naziri İsxak Qrinbaum tələb qoymuşdu ki, yəhudiləri təqibdən qurtarmaq üçün qara qəpik də xərclənməsin və onların xilası üçün vəsait yığılması qadağan edilsin. Onun sözləri: “Deyə bilərlər ki, mən antisemitəm, diasporu xilas etmək istəmirəm, mənim “odlu iudaist qəlbim” yoxdur... Qoy nə istəyirlər desinlər. Avropa yəhudilərinə kömək üçün pul ayrılmayacaq. Düşünürəm ki, kim belə şeyləri tələb edir, sionizmə qarşı çıxmış olur”. Maraqlıdır ki, elə həmin iclasdaca İsxak Qrinbaum “Avropa yəhudilərinin xilası naziri” seçilmişdi.
Faşist Almaniyasının məğlubiyyətindən 20 il sonra sionizmin tanınmış xadimlərindən biri Eliezar Livne maraqlı açıqlama vermişdi: “Əgər biz əsas vəzifəmizi maksimal sayda yəhudinin xilasında görsəydik, onda bizə partizanlarla əməkdaşlıq etmək lazım idi. Partizan bazaları Polşada, Litvada, Rusiyanın nasistlər tərəfindən işğal edilmiş rayonlarında, Yuqoslaviyada, Slovakiyada vardı. Əgər bizim əsas məqsədimiz yəhudilərin likvidasiyasına maneəçilik olsaydı və biz partizan bazaları ilə əlaqəyə girsəydik, onda biz çoxlarını xilas edə bilərdik”.
YƏHUDİ QULDUR DƏSTƏLƏRİ
İkinci Dünya Müharibəsində yəhudi qruplaşmaları almanlara qarşı döyüşlərdə şücaət göstərməsələr də soyğunçuluq əməlləri ilə yadda qalmışlar. Belorusiya, Pribaltika və Polşa meşələrində quldurluqla məşğul olan yüzlərlə yəhudi bandası vardı. Təxmini hesablamalara görə həmin dövrdə içlərində qadınların da olduğu yəhudi quldurlarının sayı 30 mindən 50 minə kimi olmuşdur. Onların əsas işi yerli əhalini qarət və talan etmək idi. Sənədlərdən aydın olur ki, yəhudi quldur dəstələri banklara, ticarət və sənaye müəssisələrinə, fermalara və evlərə hücumlar edirdilər. Belorusiyada Belski qardaşlarının rəhbərlik etdiyi bandada 1200 yəhudi vardı. Qardaşlar düşərgədə özbaşınalıq edir, istədiklərini asıb kəsir, qadınlardan ibarət hərəmxana saxlayırdılar. 8 may 1943-cü ildə Belski bandasından olan yəhudilər Minskin 120 kilometrliyindəki Naliboki kəndinə hücum etdilər və içlərində 3 qadın, bir neçə yeniyetmə, 10 yaşlı uşaq da olmaqla 128 nəfəri öldürdülər. Quldurlar kənddən 100 inək, 70 at apardılar, evləri isə yandırdılar. Tədqiqatçı Leşek Jebrovski göstərir ki, Belski dəstəsindəki yəhudilər almanlarla vuruşmurdular, yaxın kəndləri çapmaq və qızları oğurlamaqla məşğul olurdular. Qardaşlardan Tuvya Belski “on alman əsgərini öldürüncə bir yəhudi qarısını xilas etmək yaxşıdır” prinsipi ilə işlədiyini bildirmişdi. Bu prinsip həmin dövrdə fəaliyyət göstərən əksər yəhudi dəstələri üçün xarakterikdir. Ruslar, beloruslar və ukrainlər faşist işğalçıları ilə vuruşub qanlarını tökdükləri halda yəhudi quldurları slavyan kəndlilərinin ərzağını əlindən alırdılar ki, öz qarılarını və başkəsənlərini yemləsinlər. Polşanın “Naş Dzennik” qəzetinin araşdırmasına görə, kəndlərdən etdikləri soyğunçuluq hesabına Belskilərin düşərgəsi ərzaqla dolu idi, banda üzvləri hər gün ət yeyirdilər. Tuvya Belski çoxlu miqdarda qızıl və zinət əşyaları toplamışdı. Sovet qoşunları Belorusiyanı azad edərkən Belski bandasının üzvləri Qərbə qaçdılar. Müharibədən sonra Tuvya və Zus Belski qardaşları NKVD-nin qorxusundan Polşaya getdilər, lakin burdan polyaklar tərəfindən qovularaq Fələstinə köçdülər. İsrail dövləti yarandıqdan sonra onlar ərəblərə qarşı döyüşlərdə iştirak etdilər. Onların övladları İsrail ordusuna xidmət etdilər.
Minskin yəhudi kvartalından qaçanlar meşələrdə 9 banda yaratmışdılar. Bunlardan birində- Şlemo Zorinin bandasında 800 yəhudi vardı. Zorinin adamları yaxınlıqdakı kəndlərin sakinlərinə qan uddururdular. Kəndlərin talanını onlar “ərzaq ehtiyatının görülməsi” adlandırırdılar. Sovet qoşunları gələndə onlar özlərini almanlara qarşı vuruşan partizanlar kimi təqdim etsələr də, yerli əhali onlara “cühud soyğunçuları” deyirdi. Dereçin, Slonim, Kopıl, Nesvij, Dyatlovo, Belostok rayonlarının əhalisi yəhudi bandalarının əlindən zinhara gəlmişdi. Yəhudi quldurları yerli sakinlərin axırıncı tikələrini əllərindən alırdılar, pal-paltarlarını və mal-heyvanlarını yığıb aparırdılar, həm də onları zərbə altında qoyurdular. Xatırladaq ki bu ərazilərin kişi əhalisi orduya səfərbər olunduğundan evlərdə təkcə qadınlar, uşaqlar və qocalar qalmışdı. Alman komandanlığı yəhudi quldurlar dəstələrinə toxunmurdu və barmaqarası baxırdı, çünki bu dəstələr almanlara qarşı mübarizə aparmırdılar. Yəhudi bandaları alman əsgərlərinə toxunmayaraq yan keçsələr də, slavyan kəndlərinə mütəmadi basqınlar edir, özü də bu aksiyalar zamanı həddən artıq qəddarlıq nümayiş etdirirdilər. “Adam öldürmək siqaret çəkmək kimi adi bir şey idi”- həmin dövrü xatırlayan İçke Reznik adlı yəhudi qulduru xatırlayırdı. Sənədlərdən aydın olur ki, içlərində qadınların da çox olduğu yəhudi dəstələrinin hücumlarından Novoqrud voyevodalığının əhalisi ac-yalavac hala düşmüşdü. İzrail Lapidusun bandasından olan yəhudilər 14 aprel 1943-cü ildə Belorusiyanın Drajno kəndində qırğın törətmişdi. Onlar hətta körpələrə və qızlara rəhm etməyərək bıçaqla deşik-deşik etmiş, uşaqları tonqala atıb yandırmışdılar. Qızlardan biri komsomol biletini çıxarıb göstərərək rəhm diləsə də, dəstə komandiri onu alnından güllələmişdi. Maraqlıdır ki, 25-ə yaxın kənd sakinini öldürən və 37 evi yandıran quldurlar almanlara işləyən polisayların birinə də toxunmamışdılar. 29 yanvar 1944-cü ildə yəhudi quldurları Litvanın Kanyukay kəndinə basqın edərək içlərində 22 uşaq olmaqla 46 nəfəri öldürmüşdülər, 22 evi yandırmışdılar. Həmin hadisə Litva partizanlarının hiddətinə səbəb olmuşdu. Belorusiya partizan hərəkatının rəhbərlərindən biri general-mayor Nikolay Korolyov Moskvaya yazdığı məruzəsində bildirirdi ki, partizan adı ilə təqdim olunan yəhudi dəstələrinin çoxu alman kəşfiyyatı ilə bağlıdırlar: “Gestapo yəhudilərdən şpionaj məqsədi ilə istifadə etməkdədir. Minsk və Borisov gestapolarında yəhudilər üçün 9 aylıq kurslar açılıb. Hazırlanmış şpionlar şəhərdəki mənzillərə yerləşdirilir və partizan dəstələrinə göndərilir ki, sonunculara partizanları və komandirlərini zəhərləmək üçün zəhərləyici maddələr verilir. Minsk zonasında belə şpionların bir çoxu ifşa olunmuşdur”.
İsrailin baş naziri Qolda Meir memuarlarında göstərir ki, 1943-cü ildə Fələstində 130 minlik yəhudi ordusu vardı. Nədənsə həmin silahlı yəhudiləri Avropaya yollanıb alman faşistləri ilə vuruşmaq və öz soydaşlarını xilas etmək maraqlandırmırdı. Halbuki onlar Fələstində aktiv şəkildə terror aksiyaları həyata keçirir, demək olar ki hər gün qətllər və partlayışlar törədirdilər. 130 minlik yəhudi ordusundan cəmi bir dəfə soydaşlarını xilas etmək üçün 32 nəfərlik qrup Avropaya göndərilmişdi, lakin onlara da almanlarla döyüşmək qismət olmamışdı- Yəhudi Agentliyinin yerli nümayəndəsi, tanınmış sionist İzrael Kastner onları satmışdı və almanlar tərəfindən tutularaq güllələnmişdilər. Amma İsrail dövləti yarandıqdan sonra həmin İzrael Kastner mühüm dövlət postuna oturmuşdu.
Fələstindəki ordudan başqa yəhudilərin Avropada da “Xaqana”, “Qordoniya”, “Qaşomer Qazoir”, “Qexoluz”, “Aniba”, “Beytar”, “Brit-Axayal”, “Qaliya” kimi çoxlu sayda hərbi və gizli təşkilatları var idi ki, onların da almanlara qarşı müqavimət göstərməsi barədə heç kəs eşitməmişdir. Amerikan tarixçisi Valter Laker “Sionizmin tarixi” kitabında bildirir ki, 1939-cu ildə tanınmış sionist Avraam Ştern Polşa ordusunun tərkibində yəhudi döyüş dəstələri yaradaraq təlim keçdirmişdi. Məntiqlə götürəndə bu dəstələr müharibənin ilk aylarından almanlarla döyüşə atılmalıydılar. Bəs onlar faşizmə qarşı niyə vuruşmadılar? Nyu-Yorkdakı və Fələstindəki sionist mərkəzlərindən niyə döyüş əmri gəlmədi? Bu məsələlər hələ də tarixçilər üçün qaranlıq qalır.
XOLOKOST NAĞILLARI
Xolokost- əslində xristianlara və müsəlmanlara qarşı hazırlanmış saxta iudey mifidir. İranın ali rəhbəri Ayətullah Əli Xamenei bu barədə belə deyir: “Sionistlərin faşist Almaniyası ilə sıx əməkdaşlığına dəlalət edən sənədlər var. Xolokostla əlaqəli çox sayda sənəd Fələstinin işğalı və sionistlərin vəhşiliklərinin əsaslandırılması üçün hazırlanmışdır”.
Yəqin ki yəhudi piyindən olan sabunlar haqqında nağılı siz də eşitmisiz. Sionistlərin iddiasına görə nasistlər yəhudiləri onların piyindən sabun və dərisindən abajur düzəltmək üçün qırırmışlar- bu nə dərəcədə məntiqə uyğundur? Yəni doğrudanmı kimsə insan piyindən olan sabunla çimməkdən həzz ala bilər? Vasvası almanlar yəhudi piyindən düzəldilmiş sabunla çimmək istərdilərmi? Hansı alman frausu razı olardı ki, onun evinə insan dərisindən abajur qoyulsun? İngillis tarixçisi, İkinci Dünya Müharibəsi haqqında onlarla kitab müəllifi Devid İrvinq yazır: “Yəhudiləri qaynatmaq və onlardan sabun hazırlamaq... Hansı xəstə beyin belə təbliğat yalanını quraşdıra bilərdi? Yəni doğrudanmı bu cür sabunla yuyunmaq istəyənlər tapılardı? Məsələnin pis tərəfi budur ki, Nürnberq məhkəməsində onlar sübut kimi bu cür sabun qırığını təqdim etdilər! Nasistlərin yəhudilərin başına açdığı müsibətlərin fiziki dəlili kimi!” Haaqanın Sülh Sarayında içində iylənmiş məhlul olan böyük qab qoyulmuşdur. Bu qabın içində nə olduğunu ekspertiza etməyə icazə verməsələr də, Sarayın işçiləri ziyarətçilərə bildirirlər ki, bu yəhudilərin piyindən hazırlanmış həmin sabun məhluludur. Yad Vaşem Muzeyi İnstitutu 1985-ci ildə nəhayət etiraf etdi ki, “sabunla bağlı hekayət təbliğat yalanından başqa bir şey deyildi”. Düzdür, institutun etirafını mətbuatda dərc etmədilər- qoy avam kütlə nasistlərin binəva yəhudilərin qanuna susamaqları haqda yalana inanmaqda davam etsin! Təsadüfi deyil ki, tədqiqatçı Aleksey Tokar Xolokostu dövriyyədə olan “talmudik yalan” adlandırır: “Talmud qoyları aldatmağa icazə verir”.
Sabun yalanını ilk dəfə dünyaya tanınmış yəhudi falsifikatoru Simon Vizental təqdim etmişdir. O 1946-cı ildə yazırdı ki, “1942-ci ilin aprelindən 1945-ci ilin mayına kimi 900 min yəhudi sabun istehsalı üçün istifadə olunmuşdur”. Onun sözlərinə görə, almanlar “Yer üzünə bir daha freydlər, erlixlər, eynşteynlər gəlməsin deyə belə edirdilər”. Digər məqaləsində Vizental bir az da irəli gedərək almanların daha bir fantastik ölüm metodundan söz açır. O bildirir ki, almanlar əsirləri döşəməsi dəmirdən olan hamama doldururdular: “Hamam dolandan sonra almanlar yuxarıdakı duşu açaraq su buraxırdılar, eyni zamanda döşəməyə 5000 volt gücündə elektrik enerjisi verirdilər, nəticədə qısa çığırtıdan sonra hamının canı çıxırdı. Meyidləri daşıdıqdan sonra növbəti 500 nəfəri hamama doldururdular”. Məhz Vizentalın yalan-palanla dolu məqalələrindən sonra sabun haqqında mif bütün dünyanı dolaşmağa başladı. Sionistlər onun səylərini layiqincə qiymətləndirdilər. 1980-ci ildə ABŞ prezidenti Cimmi Karter göz yaşları içərisində Vizentala Konqress adından qızıl medal təqdim etdi. 1988-ci ildə digər ABŞ prezidenti Ronald Reyqan onu əsrin “həqiqi qəhrəmanı” adlandırdı. Almaniyada ona ali orden verildi. Los-Ancelesdə “Simon Vizental Mərkəzi” açıldı. Hollivud “qəhrəmanın” həyatına aid bir neçə təsirləndirici film çəkdi. Mossadın Vizentalın ayına 300 dollar maaş ödədiyi barədə də məlumatlar vardır.
1968-ci ildə Varşavadakı Yəhudi Tarixi Muzeyi Samuel Zilberştayn adlı yəhudinin qəmli hekayətlərini dünya ictimaiyyətinə təqdim etdi. Zilberştayn iddia edirdi ki, almanların 10-a yaxın həbs düşərgəsində (Treblinka, Maydanek və s.) yatmışdır və hər birindən möcüzə nəticəsində sağ çıxmışdır. Digər yəhudi qəhrəmanı Moşe Peer 1993-cü ildə Kanadanın “The Qazette”sinə verdiyi müsahibəsində bildirirdi ki, 11 yaşında almanlar onu Berqen-Belzen həbs düşərgəsində düz 6 dəfə qaz kamerasına salıblar və o hər dəfə möcüzəli şəkildə sağ qalıb. Məsələ burasındadır ki, Berqen-Belzen düşərgəsində heç bir qaz kamerası olmamışdır. Hələ bu harasıdır, Nürnberq prosesində amerikan ittihamçısı Robert Cekson iddia edirdi ki, nasistlər yəhudiləri kəndə doldurub həmin kəndə atom bombası atmaqla 20 min yəhudini birdən qırmışlar! Xolokost “şahidlərindən” biri Nürnberq prosesində deyirdi ki, nasistlər taxta qaz kameralarına birdəfəyə 700-800 adam doldurub boğurdular, halbuki bu qaz kameralarının sahəsi cəmi 25 kvadrat metrdir. Almanlar hər kvadrat metrə 30-a yaxın adamı necə itələyib basırmışlar?! Bu gün heç bir yəhudini inandırmaq olmur ki, balaca sobada 25 dəqiqə ərzində 6 meyidi yandırmaq mümkün deyildir. Müasir yəhudiləri inandıra bilməzsən ki, Dnepropetrovskda bircə nəfər də olsun yəhudi ölməyib- onları inandırıblar ki, almanlar təkcə bu şəhərdə 30 min yəhudi qırıblar. Guya almanlar yəhudiləri diri-diri betonun içinə qarışdırıb asfaltın altına gömürmüşlər. SS zabitləri yəhudi uşaqlarının saçlarından tutub göyə qaldıraraq alınlarından güllələyirmişlər. Yəhudiləri diri-diri boğaza kimi torpağa basdırırmışlar ki, əzab içində ölsünlər. Belə iddialar bir daha Xolokostun həqiqiliyini şübhə altına qoyur. Buxenvald düşərgəsində zoopark yaradılmışdı ki, burada müxtəlif heyvanlar, o cümlədən qartal və ayı da saxlanılırdı. Həmin düşərgədə yatmış Morris Xubert adlı yəhudi 10 noyabr 1988-ci ildə “Nyu York Tayms” qəzetinə verdiyi müsahibədə bildirmişdi ki, hər gün bir yəhudini ayı və qartalın olduğu qəfəsə atırdılar; ayı yəhudini yeyirdi, qartal isə ətini didirdi. Jurnalistin “Axı bu inanılmazdır!” nidasına Xubert belə cavab vermişdi: “Bəli, bunlar hamısı həqiqətdir”.
Xolokost yalanının necə işlədiyini aşağıdakı nümunələrdə görmək olar. 1974-cü ildə Simon Vizental Mərkəzindən olan “nasist ovçuları” ABŞ vətəndaşı olan qocaman Frank Valusu İkinci Dünya Müharibəsi dövründə Polşada yəhudilərə qarşı vəhşiliklər törətməkdə günahlandırdılar və məhkəməyə çəkdilər. 11-ə yaxın yəhudi and içərək şahidlik etdi ki, Valus yəhudi qocalarına, qızlarına və uşaqlarına işgəncələr verərək öldürürdü. Amma Valusun Almaniyadan gətizdirdiyi sənədlər göstərdi ki, o həmin dövrdə Polşada olmayıb, Bavariyadakı fermada yaşayıb. Bundan sonra məhkəmə bütün ittiahamları Valusun üzərindən götürdü. İvan Demyanyukun məhkəməsində də bu cür bəlağətli yalanlar danışıldı. Hal şahidlərindən biri dedi ki, Demyanyuk qaz kamerasının ortasında onu ölmüş qadınla cinsi əlaqəyə girməyə məcbur etmişdi. Digəri isə bildirdi ki, Demyanyuk əlində qılınc qaz kamerasının girişində dayanmışdı və içəri girən qadınların döşlərini kəsirdi. Demyanyukun vəkilləri bu yalanların hamısını ifşa etdilər və o bəraət aldı.
Nə az nə çox, 5 alman türməsində və 12 konslagerində yatdığını iddia edən Simon Vizental Xolokostun adlı-sanlı və markalaşmış qurbanlarından biri sayılır. Lakin Polşa jurnalistləri araşdırıblar ki, sionist təbliğatın bütün dünyaya antifaşist mübariz kimi sırıdığı bu adam əslində Gestapo agenti olmuş, həbsxanalara içəridən informasiya yığmaq məqsədilə almanlar tərəfindən xüsusi tapşırıqla göndərilmişdir. Sovet tədqiqatçısı Sezar Solodar da Vizentalı qəhrəman hesab etmir, əksinə bir çox insanların həyatını puç etmiş satqın adlandırır. İngiltərə jurnalisti Qay Uolters və Viner Kitabxanasının direktoru Ben Barkov göstərirlər ki, Vizentalın Xolokost barədə danışdıqları quru yalandır. Çexoslovakiyanın “Tribuna” qəzetinin fikrincə, Vizentalın yanaşmaları provokasiondur, belə ki bu adam sionizm ideologiyasına qarşı çıxanları və öz şəxsi düşmənlərini keçmişdə nasist olmaqda ittiham edərək şərləyir.
Xolokostdan “güc-bəla ilə sağ-salamat çıxmış” məşhur fırıldaqçı Eli Vizel 30 ilə yaxın göz yaşları içərisində bütün dünyaya almanların yəhudi piyindən sabun düzəltmələri haqqında nağıllar danışdı. Bu barədə oxuduğu mühazirələrə görə ona külli miqdarda qonorarlar ödəndi. Amma onun yalanları dəfələrlə ifşa olundu. Üzə çıxdı ki Vizelin qoluna tatu olunmuş həbsxana nömrəsi də ona aid deyil, başqa məhbusun nömrəsidir. Vizel əvvəl-axır yəhudi sabunu yalanından əl çəkməli oldu. Sənətkar özü bu barədə belə deyir: “Mənim o hadisələrdən danışıram ki, baş verə bilərdi və yaxud ola bilsin baş verməyib, amma düzgündür”. Vizelin dünya ictimaiyyəti qarşısında avtoritetini möhkəmləndirmək üçün və onun Xolokost haqda cəfəngiyyatlarına şübhə yaranmasın deyə sionistlər ağsaqqala Nobel mükafatı verib qiymətini artırdılar. Nobel mükafatı ona “Nasizmin qurbanı olmuş yəhudi xalqının məşəqqətlərinə həsr edilmiş mövzularda ardıcıllığına görə” təqdim edildi. İndi Vizelin nağılları iudeylər üçün müqəddəs hesab olunur. Tanınmış amerikan politoloqu Devid Dyuk bu şarlatan haqqında belə deyir: “Eli Vizel yəhudilərin Babiy Yarda qırğını haqda danışarkən belə ifadələr işlədir ki, “torpaq hələ bir neçə ay sonra da titrəməkdə davam edirdi” və ya “ara-sıra yerin altından qan fontanı fəvvarə vururdu”. Və mən fikirləşdim ki, belə bir adam Xolokost haqqında nəyi düz danışa bilər?”
İsveç diplomatı Raul Vallenberqi sionist mətbuatı yəhudilərin xilaskarı kimi tədqim edir. Guya o Budapeşt yəhudilərinə isveç pasportləri paylayaraq onları alman konslagerlərinə göndərilməkdən qurtarırmış. Özü də yəhudi olan Raul Vallenberq Budapeşt yəhudilərinə isveç pasportlarını bağışlamırdı, yaxşı qiymətə sataraq bundan külli miqdarda qazanc götürürdü. Hesablamalara görə Vallenberq bu alverdən on milyonlarla dollar pul qazanmışdır. Varlı yəhudilərə o pasportu həddən artıq baha qiymətə- hətta 10 min dollara da satırdı. Vallenberq qazandığı pullardan alman məmurlarına da haqq verirdi. Budapeştdə söz-söhbətlər gəzirdi ki, Vallenberq nasist məmurları ilə danışıqlara girərək onları yəhudilərə təzyiqlər göstərməyə, qorxuducu aksiyalar keçirməyə yönəldir, bu yolla öz satdığı pasportların qiymətini qaldırır və kütləvi alışını təmin edir. Özü ilə gətirdiyi sənəd blankları qurtaranda bacarıqlı Vallenberq yerli tipoqrafiyada kağız nəşr etdi, onlara möhürünü vuraraq pasport adı ilə yəhudilərə satmağa başladı. Vallenberqin fəaliyyəti büsbütün saxtakarlıq yolu ilə pul qazanmaq üzərində qurulmuşdu, amma sionist mətbuat onu yəhudilərin yolunda özünü fəda etmiş birisi kimi təqdim edir. Sovet ordusu Budapeştə girərkən Vallenberq almanlarla əməkdaşlıq etdiyinə görə həbs olundu. Tutularkən onun maşınından çoxlu qızıl və ləl-cəvahirat çıxdı. 1990-cı ildə MKİ açıqladı ki, Vallenberq ABŞ kəşfiyyatı ilə də əməkdaşlıq edirmiş.
Xolokost qurbanlarından biri də narıncı inqilablar törətməyi ilə ad çıxarmış başıbəlalı Soros Fondunun rəhbəri Corc Foros sayılır. Atası Tivadar Sorosun bioqrafiyasında göstərilir ki, guya o çoxlu sayda Macarıstan yəhudisini nasistlərin təqibindən qurtarmışdır. Amma 10 noyabr 2010-cu ildə “Foks Nyus” telekanalında gedən verilişdə jurnalist Qlenn Bek bu yalanı işfa edərək açıqladı ki, əksinə, Corc Soros öz atası ilə yəhudilərin məhv edilməsi işində nasistlərə yaxından köməklik etmişdir. “Soros və atası Auşvits ölüm düşərgəsinə göndərilən yəhudilərin əmlakının konfiskasiyası ilə məşğul olmuşlar”- jurnalist bildirdi. Araşdırmalar göstərir ki, özü də yəhudi olan Soros müharibə dövründə könüllü olaraq nasistlərlə əməkdaşlıq etmiş, nasist administrasiyasında işə düzələrək yəhudilərin Macarıstandan qovulmasınına öz “töhfələrini” vermişdir. Soros özü həmin illəri xatırlayarkən belə deyir: “Budapeştin işğal altında olduğu həmin on ay həyatımın ən xoşbəxt dövrüdür. Atamla birgə özümüzü riskə atırdıq və vaxtımızı gözəl keçirirdik”.
Sionistlərin Xolokostu “təsdiqləyən” və əllərində bayraq etdikləri sənədlərdən biri də Anna Frank adlı yəhudi qızın gündəlikləridir. Çoxları bilmir ki, bu gündəliklər qondarmadır və müharibədən sonra professional yəhudi yazıçıları tərəfindən quraşdırılmışdır. Anna Frank və ailəsi nasizmin tanınmış qurbanlarından biri sayılır. Qızın atası Otto Frank alman ordusunun təminatı ilə bağlı böyük biznesə sahib idi. Onun rəhbərlik etdiyi “Opecta” firması nasist ordusunu pektin ilə təmin edirdi ki, bu maddədən yandırıcı bombaların hazırlanmasında və cəbhədə yaralanmış alman əsgərlərinə lazım olan donor qanının saxlanılmasında istifadə olunurdu. Otto Frank ailəsini də götürərək nasist işğalı altında olan Hollandiyadan köçüb gedə bilərdi, amma tamah güc gəldiyinə görə qalıb pul qazanırdı. Faşistlərlə əməkdaşlıq etdiyinə görə hollandlar Otto Franka satqın və quyruqbulayan kimi baxırdılar. Otto Frank almanlara kəf gəlmək istədi, buna görə də cəzalandırıldı. O firmasının Vermaxtla bağladığı müqavilənin şərtlərini pozaraq fırıldaq yolu ilə artıq pullar əldə etməyə çalışdı, bundan xəbər tutan alman administrasiyası onun ailəsini əmək düşərgəsinə göndərdi. Qızı Anna Frank əvvəl Osvensim konslagerinə düşdü, sonra Berqen-Belzen konslagerinə evakuasiya olundu. Anna Frank ingilislər tərəfindən konslagerdən azad olunduqdan sonra 14 yaşında yatalaq xəstəliyindən öldü. Otto Frank da Osvensimdə olarkən xəstələndi, lakin alman həkimlər tərəfindən müalicə edildi. Müharibədən sonra Otto Frank pul qazanmağın yeni yolunu tapdı. O professional ədəbiyyatçılara qızının gündəliklərini yazmağı sifariş verdi. Bu gündəliklərdə o və ailəsi Xolokost qurbanları kimi təqdim olundu. Sionist dairələr qızın gündəliklərini geniş tirajla nəşr edib bütün dünyaya yaydılar. Otto Frank kitabın satışından külli miqdarda gəlir əldə etdi və imtiyazlar qazandı. “Anna Frankın gündəlikləri” “nasizmin insanlığa qarşı müdhiş cinayətlərinin tükürpədici sübutu” kimi tanıdılsa da, gündəliklər almanların yəhudilərə təcavüzü barədə heç bir tutarlı məlumat vermir, amma qızın cinsiyyət orqanının təsvirləri və müharibə dövründə yəhudilərin çoxlu ərzaq ehtiyatına malik olması barədə söhbətlərlə boldur.
Nasist Almaniyası dövründə öldürülmüş yəhudilərin sayını mistik 6 milyona çatdırmaq üçün sionistlər nə oyunlara əl atmırlar! Məsələn, dünyanın əsas Xolokost təbliğatı yuvalarından biri olan İsraildəki Yad-Vaşem Mərkəzinin bazasında 13 iyul 1927-ci ildə Nitsada anadan olmuş Simona Yakub adlı yəhudi qadın almanlar tərəfindən qazla boğularaq öldürülmüş kimi göstərilir. Amma o sağ idi, Simona Veyl adı altında əvvəl Fransanın səhiyyə naziri, sonra isə Avropa Parlamentinin sədri işləmişdi. Şranqa Xaynzon adlı yəhudinin də adı “6 milyonluq yəhudi qurbanları” siyahısına salınıb, amma Xaynzonu almanlar öldürməyib, əksinə o almanlara xidmət edib. Müharibə vaxtı Xaynzon nasist sualtı qayığının kapitanı işləmişdir və 1943-cü ildə Reyxin Atlantika suları uğrunda gedən döyüşlərində həlak olmuşdur. Yad-Vaşem Mərkəzində 37 yaşlı Natan Koynqoldun şəkli qoyulub və o da faşizmin qurbanı kimi təqdim olunur. Əsl həqiqətdə isə o 5 yaşlı qız uşağını zorladığına görə həbsxanada yatıb. Belə hallar yetərincədir.
6 MİLYON YOX, CƏMİ 300 MİN YƏHUDİ ÖLMÜŞDÜR
Müharibədən sonra Almaniya Federativ Respublikası bildirdi ki, yalnız nasist həbsxanalarında yatmış və gettolarına düşmüş yəhudilərə kompensasiya ödəyəcək. Odur ki, bir çox yəhudilər özlərinin müvafiq keçmişlərini təsdiq edən saxta sənəd düzəltdirməyə girişdilər. Nəticədə saysız-hesabsız yəhudi Almaniyadan pul qoparmağa müvəffəq oldu. Bu məsələlərə aydınlıq gətirən fəlsəfə doktoru Norman Finkelşteyn özünün “Xolokost industriyası” kitabında ironiya hissi ilə yazır ki, əgər Hitler bütün yəhudiləri qırmışdısa, bu qədər kompensasiya istəyən yəhudi hardan çıxdı? Yəhudilərin almandilli “Aufbau” qəzeti 30 iyun 1965-ci ildə məlumat verirdi ki, Xolokost yaşamış və Almaniyadan kompensasiya tələb edən yəhudilərin sayı 1955-ci ildən 1965-ci ilə kimi 3 dəfə artaraq 3 milyon 375 minə çatmışdır (sosialist ölkələrində yaşayan yəhudilər bura daxil deyildir). “Kleyms Konferens” təşkilatı 2012-ci ildə bildirirdi ki, dünyanın 47 ölkəsində Xolokostu yaşadığını iddia edən və buna görə kompensasiya alan yəhudilər vardır. İsrail hökumətinin 2004-cü il məruzəsinə görə, hətta İkinci Dünya Müharibəsinin bitməsindən 59 il sonra bütün dünyada Xolokostu keçmiş nə az nə çox 1 milyon 92 min yəhudi yaşayırdı ki, bunların da yarısı İsrail sakinləri idi. Yaş kriteriyaları ilə hesabladıqda belə çıxır ki, 1945-ci ildə almanlar 11 milyon yəhudiyə təcavüz edib həbsxanalara salıbmışlar! Hətta 1970-ci illərdə ABŞ-ın kurort şəhəri Mayamidə yağ-bal içində yaşayan 5 min yəhudi iddia edirdi ki, alman həbsxanasında yatıblar! Elə bu rəqəmlər özü də Xolokost yalanının şişirdilmiş olmasına dəlalət edir. 2010-cu ildə ABŞ Federal Təhqiqat Bürosu Xolokost qurbanlarına yardım verən fondlardan birində yoxlama apardı və üzə çıxdı ki, 1112 yəhudinin saxta iddiası əsasında onlara 45 milyon dollar həcmində pul ödənilib. Sonrakı yoxlamalar isə bu rəqəmin 3 dəfə çox olduğunu göstərdi. 1960-1970-ci illərdə 4 milyona yaxın yəhudi bu cür saxta üsullarla Almaniyadan kompensasiya qopara bilmişdi.
Rusiya müdafiə naziri Serqey Şoyqu arxivdən 1945-ci ilə aid sənəd çıxararaq ictimaiyyətə təqdim etdi. Həmin sənəd 1-ci Ukrayna cəbhəsi hərbi şurasının üzvü general-leytenant Kraynikovun Moskvaya Sovet rəhbərlərindən Malenkova vurduğu teleqramdır. Kraynikov teleqramında göstərir ki, Sovet qoşunları Osvensim konslagerini azad edərkən orada macarlar, italyanlar, fransızlar, çexoslovaklar, yunanlar, yuqoslavlar, rumınlar, daniyalılar, belçikalılar və Leninqraddan, Kalinindən, Vitebskdən, Tuladan, Moskvadan, eləcə də Ukraynanın regionlarından olan Sovet adamları olsa da, yəhudilərə rast gəlinməmişdir. 1990-cı ildə “İzvestiya” qəzeti arxivdə araşdırma aparmış jurnalist rəyi əsasında belə bir xəbər verdi ki, Osvensimdə ölən məhbusların sayı cəmi 70 mindir və onlar da dünyanın 24 ölkəsindən olan qeyri-yəhudilərdir. 2005-ci ildə “Duel” qəzeti də həmin məsələ ilə bağlı təəccüb ifadə edən material dərc etdi.
Nasistlərin nəzarəti altına düşən ərazilərdə cəmi 4 milyon yəhudi yaşamışdır. Onlardan 2 milyona yaxını SSRİ ərazisinə qaçmışdır. Əksəriyyəti də Fələstin, ABŞ, Argentina, Kanada, İngiltərə və digər ölkələrə köçmüşdür. Dəqiq hesablamar göstərir ki, alman hegemonluğu dövründə 6 milyon yox, 300 min yəhudi ölmüşdür, onun da çox hissəsi tif xəstəliyi, düşərgə və gettolardakı mərhumiyyətlər və müharibənin digər fəsadları ucbatından ölmüşdür. Konslagerlərdə yatalaq və vərəm kimi xəstəliklərdən çoxlu adam qırılırdı, amma bu xəstəliklərdən ölənlərin arasında da yəhudilər az idi, çünki başqa məhbuslardan fərqli olaraq yəhudilərə Beynəlxalq Qırmızı Xaç Cəmiyyəti tərəfindən “Coynt” təşkilatının göndərdiyi ərzaq yardımları verilirdi. Məhbuslar xatırlayırlar ki, həmin yardımları alan yəhudilər ərzağı özləri yeyərək başqa millətlərdən olanlarla da bölüşmürdülər.
Beynəlxalq Qırmızı Xaç Cəmiyyətinin hesabatlarından aydın görünür ki, Xolokost olmamışdır. Cəmiyyətin 1979-cu il hesabatında bildirilir ki, alman konslagerlərində cəmi 271 301 məhbus ölmüşdür. Beynəlxalq Axtarış Xidmətinin 1983-cü il arayışında göstərilir ki, alman konslagerlərində cəmi 373 468 ölüm hadisəsi qeydə alınmışdır. Sionist jurnallarından biri yazmışdı ki, 1939-cu ildə Yer üzündə cəmi 15 milyon 680 min, 1946-cı ildə isə 15 milyon 110 min yəhudi yaşamışdır. Fərq 570 min edir. Alman ordusunda xidmət etmiş 150 min yəhudini də nəzərə alaq. Nasistlər hərbi xidmətdə olan yəhudilərin ailə üzvlərinə toxunmurdular. Onların hər birinin minimum 3 ailə üzvü olduğunu götürəndə, 6 milyon sakral rəqəminin yalan olması bir daha ortalığa çıxır.
Yəhudilər almanların tutduğu bütün ərazilərdən SSRİ-nin içərilərinə doğru köçürülmüşdü. Müharibə başlayanda Qalisiyada, Qərbi Belorusiyada, Pribaltikada və digər ərazilərdə yaşayan 4 milyon yəhudinin demək olar ki hamısı evakuasiya olunmuşdu. Yəhudi Teleqraf Agentliyinin məlumatına görə Kişinyovda yaşayan 65 min yəhudinin 52 mini köçürülmüşdü. Almanların Polşadan çıxardığı 300 min yəhudini də SSRİ qəbul etmişdi. Evakuasiya nəticəsində Perm və Sverdlovsk vilayətlərinin yəhudi əhalisinin sayı 8 dəfə artmışdı. Özbəkistana, Qazaxıstana və digər Orta Asiya respublikalarına 1,5 milyon yəhudi köçürülmüşdü. Yəhudi Antifaşist Komitəsinin katibi David Berqelson 1942-ci ilin dekabrında Moskvada demişdi: “Evakuasiya sayəsində Ukrayna, Belorusiya, Latviya və Litvada yaşayan yəhudilərin çox hissəsi xilas edilmişdir. Faşistlərin tutduğu Vitebsk, Riqa və digər şəhərlərdən gələn məlumatlara görə, orada tək-tük yəhudilər qalmışdır”. Amma sionistlər bu barədə danışmağı sevmirlər. Onların hesabına görə, işğal altına düşmüş ərazilərdəki yəhudilərin hamısı almanlar tərəfindən öldürülmüşdür.
Belçika və Bolqarıstan yəhudilərinin birini də həbs və ya deportasiya etməyibər. Fransa yəhudilərinin cəmi 20 faizi, onlar da ki irqli mənsubiyyətlərinə görə yox, qanun pozuntusuna görə məcburi işlərə cəlb olunmuşdu. Danimarkada almanlara hücumlarla əlaqədar 1943-cü ilin avqustunda fövqəladə vəziyyət elan olundu, bundan sonra ölkə yəhudiləri alman əsgərlərinin köməyilə balıqçılara ödədikləri pul müqabilində yaxta və barkaslarda İsveçə yola salındı. Onlar 476 qoca yəhudini atıb getmişdilər ki, almanlar onları Terezienştadt gettosuna göndərdilər. Terezienştadt gettosunu “Elba sahilində rahat pansionat” da adlandırırdılar. Qırmızı Xaç Cəmiyyətinin yoxlaması göstərdi ki, gettoda cəmi 19 nəfər ölmüşdür. Onlar qocalıqdan və xəstəlikdən vəfat etmişdilər, amma Danimarka hökuməti mütəmadi olaraq bu “qurbanlara” görə yəhudilərdən üzr istəyir. Belçika dövləti də mütamədi olaraq yəhudilərdən bağışlanmasını diləyir, halbuki “Xolokost dəhşəti dövründə” bircə nəfər də olsun Belçika yəhudisi öldürülməyib, evi və ya müəssisəsi əlindən alınmayıb. Həmin Belçika dövlətinin öz keçmiş koloniyası Konqoda qırdığı milyonlarla insana görə üzr istəmək heç ağlından da keçmir... İtaliyada isə vəziyyət daha dramatik idi. Burada yetkinlik yaşına çatmış hər dörd yəhudidən biri Faşist Partiyasının üzvü idi. İtaliyanın faşist hökuməti yəhudiləri nəinki İtaliyada, italyanların işğal etdikləri Yunanıstan, Albaniya, Yuqoslaviya və Fransa ərazilərində də qoruyurdu. Mussolini almanların irqi nəzəriyyəsini ələ salırdı və yəhudi qaçqınlarına səxavətlə qucaq açırdı. Alman nasional-sosialistləri Mussolininin faşizmini tənqid edərək “koşer faşizmi” adlandırırdılar. Almanların işğal etdikləri ərazilərin çoxunda yəhudilər öz evlərində sakitcə yaşayırdılar, onlara heç kəs toxunmurdu, sadəcə şərt qoyulmuşdu ki, tanınmaqları üçün paltarlarına moqendavid ulduzu işarəsi tiksinlər. Məsələn, Babiy Yar qətliamının əsas şahidlərindən biri sayılan yəhudi qadın Dina Vasserman-Proniçeva işğalın iki ili dövründə Kiyevdə rahat yaşamışdı, kukla teatrında işləmişdi, almanlarla sıx ünsiyyət də qurmuşdu. Drezdendə yaşayan yəhudi professor Viktor Klempererə nasist rejiminin süqut etdiyi axırıncı günə kimi dövlət pensiyası verilmişdi. Sovet quruluşuna qarşı çıxdığına görə SSRİ-dən qovulmuş yəhudi yazıçısı Aleksandr Vaysberq alman işğalı dövründə Polşanın Krakov şəhərində yaşamışdı və ona heç kəs toxunmamışdı. Sovet qoşunları yaxınlaşarkən Vaysberq İngiltərəyə qaçmışdı və orda məskunlaşmışdı. Hətta Berlin uğrunda şiddətli döyüşlər getdiyi zaman 1400 yəhudi şəhərdə rahatca yaşamaqdaydı. Berlində böyük yəhudi xəstəxanası vardı ki, Sovet əsgərləri şəhəri tutanda bu xəstəxanada müalicə alan 800 yəhudi xəstəsi ilə rastlaşaraq məəttəl qalmışdılar.
Xolokost iddiaçılarının maraqlı cəhətlərindən biri budur ki, onlar adətən kütləvi güllələnmə yerlərini göstərirlər, amma orada güllələnmiş insanların dəfn olunduğu yeri göstərmirlər. Məsələn, Avropa ərazisində kütləvi şəkildə öldürülmüş yəhudilərin dəfn olunduğu bircə məzarlıq da tapılmamışdır. Adətən Xolokost qurbanlarının xatirəsinə qoyulmuş abidələrin üstündə “burada basdırılmışdır” yox, “burada güllələnmişdir” yazılır. Sionist mətbuat da həmişə “dəfn yerində qoyulmuş abidə” yox, “güllələnmə yerində qoyulmuş abidə” ifadəsini işlədir. Öldürülmüş yəhudilərin qalıqlarına heç yerdə rast gəlinmir. Sionistlərin iddialarına görə, nasistlər bəzi məntəqələrdə 30 min, 50 min, 100 min, hətta 200 min yəhudini bir yerə yığıb qırmışlar- bəs onlar harda dəfn olunmuşlar? Sümüklər niyə yoxdur? 1996-cı ildə Litvanın Mariyampole şəhərində hakimiyyət orqanları icazə verdilər ki, öldürülmüş yəhudilərin xatirəsinə abidə qoyulsun. Sionistlər iddia edirdilər ki, bu şəhərdə nasistlər 10 minlərlə yəhudini güllələyiblər. Amma abidənin qoyulacağı yeri nə qədər qazdılarsa, bircə dənə də olsun sümük tapılmadı. Bu cür hallar Ukraynada da tez-tez baş verir. “Hal şahidlərinin” tuşatdıqları yerləri nə qədər ələk-vələk edirlərsə, yəhudi meyidi üzə çıxmır. Öldürülmüş yəhudilərin sümüklərinə heç yerdə rast gəlinmir. Çünki “itkin düşmüş” həmin yəhudilər Mayamidə, Bronksda, Buenos-Ayresdə və Xayfada yeyib içib şellənməkdəydirlər.
Sümüklərin olmamasını sionistlər onunla izah edirlər ki, guya almanlar meyidləri yandırırmışlar. Osvensimdə cəmi 2 xırda kömür sobası var. Sionistlər iddia edirlər ki, bu sobalarda 1941-1945-ci illərdə milyonlarla yəhudi yandırılıb. Halbuki bir meyidin yandırılmasına 8 saat vaxt gedir. Yurgen Qraf “Xolokost haqqında mif” kitabında sübut edir ki, Osvensim krematoriyalarında iddia olunduğu kimi günə 4756 meyid yandırmaq mümkün deyildi. Professor Rober Forisson sübut edir ki, qaz kameraları adı verilmiş primitiv otaqlarda kimlərisə qazda boğmaq texniki cəhətdən mümkün deyildi: germetik qapılar qoyulmamışdı və ventilyasiya sistemi qurulmamışdı. Kimyaçı alim Rudolf Qermar sübut edir ki, Osvensim ərazisi bataqlıq yer olduğundan burda meyidləri açıq havada yandırmaq mümkün deyildi.
Tutaq ki, almanlar doğrudan da yəhudiləri qırmaq niyyətində olmuşdular. Bəs onda nə üçün daha asan yol olan güllələmə və aclıqla qırma üsullarını seçməmişdilər? Yerindəcə güllələmək üçün hər cür imkanlara malik olduqları halda almanlar yəhudiləri yığıb min kilometrlərlə kənara apararaq orda qazla boğurmuşlar. Almanlar Avropanın tutduqları şəhər və kəndlərində yəhudiləri yerindəcə rahat güllələyə bilərdilər, daha onları vaqonlara doldurub min kilometrlərlə kənardakı həbs düşərgələrinə daşıyaraq burda qırmaq nə məna verirdi ki? O dövrün yanacaq defisitini nəzərə alsaq, bu o qədər də ağlabatan məsələ deyildi. Həm Almaniyanın özündə, həm də işğal olunmuş ərazilərdə işçi qüvvəsi çatışmırdı- almanlar yəhudiləri işlətmək əvəzinə niyə qırmalıydılar ki? Axı hitlerçilər yüz minlərlə yəhudiyə şərait yaratmışdılar ki, rahat çıxıb getsinlər- yerdə qalanları qırmağın nə mənası vardı? Əgər yəhudiləri doğrudan da kütləvi şəkildə qırmaq planları olsaydı, onları hər şəhərin yaxınlığındakı meşəliyə aparıb güllələyərdilər və bununla da məsələ bitərdi. Bütün Avropadan yəhudiləri toplayıb həbs düşərgələrinə doldurmaq və burdakı qaz kameralarına salıb boğmaq hətta ən axırıncı faşist bürokratının da ağlına gələ bilməzdi. Həm də maraqlısı budur ki, rekord bir müddətdə milyonlarla insanın öldürüldüyü iddia olunsa da, bu ölümü təsdiqləyən xırda bir real izə də rast gəlinmir.
Əgər bu qədər adam qaz kameralarında ölmüşdürsə, müvafiq məhkəmə-tibbi rəyləri niyə yoxdur? Məhbuslar özləri bildirirlər ki, ölənlər hər bir müharibə üçün adi hal olan aclıq və xəstəliklər səbəbindən ölürdülər, həbsxanalarda onları heç kəs qazda boğmurdu. 1985-ci ildə Ernst Zündelin məhkəməsi zamanı Xolokost tarixçisi, “Avropa yəhudilərinin məhvi” kitabının müəllifi, özü də yəhudi olan Raul Xilberq and altında bəyan etdi ki, yəhudilərin qazda öldürülməsi barədə bircə dənə də olsun elmi hesabat yoxdur! “Mən məəttəl qalmışam”- hakimin heç olmasa bircə hesabat təqdim etməsi xahişinə Xilberq belə cavab verdi. Beynəlxalq Məhkəmə Səhiyyəsi Təşkilatının baş patoloqu Vilyam Ekkert də təsdiq etmişdir ki, yəhudilərin həbsxanalarda qaz vasitəsilə öldürülməsini sübutlayan bircə dənə də olsun məhkəmə-tibbi ekspertizası yoxdur.
Beləliklə, nasistlərin 6 milyon yəhudini öldürməsi barədə heç bir tutarlı dəlil tapılmamışdır. Yegənə sübut bir neçə şübhəli yəhudinin verdikləri müəmmalı ifadələrdir. Konkret heç bir sübut yoxdur. Nə yandılımış meyidlərin külünə, nə paltar qalıqlarına, nə böyük sobalara, nə yəhudi piyindən sabunlara, nə də yəhudi dərisindən abajurlara heç yerdə rast gəlinməmişdir. Yəhudilərin məhv edilməsi barədə Hitlerin hər hansı əmrini təsdiq edən sənəd yoxdur, amma sionistlər iddia edirlər ki, Hitler bu əmri şifahi verib. Yəhudi genosidini təsdiq edən həbsxana qeydləri və demoqrafik statistika da ortalıqda yoxdur. Kimyaçı alim Rudolf Qermar bildirir ki, Daxau düşərgəsi xəstə məhbusların müalicəsi üçün nəzərdə tutulmuşdu. O sübut edir ki, “Siklon B” ilə insanları kütləvi qırmaq mümkün deyil və bu məhlul onunçün nəzərdə tutulmamışdır. Alman siyasətçisi Ursula Xaverbek bildirir ki, Osvensim- ölüm düşərgəsi deyildi, alman ordusunun təhcizatını ödəmək üçün işləyən böyük sənaye kombinatı idi. Osvensimdə turistlərə göstərilən “qaz kameraları” insanları öldürmək üçün istifadə oluna bilməzdi: həmin kameralar bu iş üçün həddən artıq dardır və qeyri-germetikdir. 1980-cı illərdə ABŞ penitensiar sistemi üçün qaz kameraları düzəldən amerikan eksperti Fred Lexter Osvensimdəki qaz kameralarının divarlarının kimyəvi analizini apardı və bəyan etdi ki, heç bir sianid izinə rast gəlinmir. Odur ki, Osvensim- sadəlövh turistlər üçün qurulmuş tələ və imitasiyadır.
Sionist mətbuat 6 milyon yəhudinin öldürülməsi yalanını doğruya çıxarmaq üçün min oyundan çıxırdı. Məsələn, cəmi 3 sobaya malik olan krematoriya 2 il ərzində hər ay 9 min adamı (günə 300 meyid) necə yandırıb kül edib- mütəxəssislər heç cür anlaya bilmir. Yazırdılar ki, almanlar hər meyidi 20-30 dəqiqəyə yandırıb kül ediblər, amma bu praktikada mümkün deyil. Qaz kameralarında boğulanların sayının krematoriyalarda yandırılanların sayını qat-qat aşdığını görüb yazırdılar ki, bəs meyidləri çöldə böyük tonqallar qalayaraq ora atıb kül ediblər. Yazırdılar ki Osvensim həbsxanasında bu cür tonqallarda günə 10-12 min yəhudini yandırırmışlar. Guya bunların 8-10 mini eşolonlarda gətirilmiş insanlar, 2-3 mini isə həbsxananın öz məhbusları olmuşdur. Adi hesablamalar göstərir ki, gündəlik 10-12 min adamın gətirilməsi üçün 140-170 vaqon tələb olunur (həmin dövrdə vaqonlarda ən çoxu 70 adam gedə bilirdi), almanların ard-arda məğlubiyyətə uğradığı və dəmir yollarının mütəmadi bombalandığı həmin dövrdə bu mümkün deyildi. Almaniyanın hətta hərbi texnikasının və silah-sursatının cəbhə xəttinə transportu üçün öz vaqonları belə çatışmırdı. Polşa sionistlərinin mətbu orqanları dünyaya yayırdılar ki, “almanlar hər gün 3-5 eşalon adam gətirirdilər və hər gün 10-12 min adamı qaz kamerasında boğaraq yandırırdılar”. Almanların istifadə etdiyi sobalar kütləvi yox, bir nəfərin yandırılması üçün nəzərdə tutulmuşdu və adi sobalardan daha çox yanacaq aparırdı. Bir meyidin yandırılması üçün 20-30 dəqiqə yox, saatlarla vaxt lazımdır, açıq havada isə bu daha çox vaxt aparır. Məsələn, terroristlərin öldürdüyü Hindistanın baş naziri Raciv Qandinin yerli ənənəyə uyğun olaraq yandırılıb kül edilməsi bir sutkaya yaxın vaxt aparmışdır. Üstəlik, krematoriyada daş kömürdən istifadə olunubsa, bu işi 20-30 dəqiqəyə başa çatdırmaq heç cür mümkün deyildi.
Osvensim məhbusları arasında çoxlu millətlərin nümayəndələri vardı, amma jurnalistlərin dindirdiyi məhbuslar nədənsə yalnız yəhudi məhbuslar olur. Draqon Şlrma adlı yəhudi bildirir ki, “qaz kameralarına 1500-1700 adamı birdən basırdılar, onları 15-20 dəqiqə ərzində öldürüb məhv edirdilər”. Nürnberq məhkəməsinə almanların qaz kamerasından istifadə etməsi barədə heç bir sənəd və fotolar təqdim olunmadı, bütün “dəlillər” məhkəmədən sonra meydana çıxdı. Əgər belə faktlar vardısa, həmin qaz kameralarının konstruktorları, eləcə də həbsxanaya qaz verən firmalar da məhkəmə qarşısında cavab verməliydilər. Silahlandırma naziri Albert Şpeerə də qaz kameraları ilə bağlı heç bir sual verilmədi. Beləcə heç bir əsas olmaya-olmaya sionist təbliğatçılar Osvensim həbsxanasında milyonlarla yəhudinin öldürülməsi barədə mif yaratdılar. Hal-hazırda Xolokost tarixini araşdıran alimlərin böyük qismi yəhudilərdən sabun düzəldilməsini müharibə dövrünün folkloru hesab edirlər. Uolter Laker, Qita Serena, Debora Lipştadt, Yequda Bauer, Şmuel Krakovski kimi tarixçilər sabun yalanının iç üzünü açmışlar. Amma yəhudi piyindən sabunlar və yəhudi dərisindən abajurlar haqqında mif bir çox insanların şüurunda özünə möhkəm yer eləmişdir. İsraildə Xolokost qurbanlarının xatirəsinə şam yandırarkən yanına öldürülmüş yəhudilərin bədənindən xammal hazırlanmasının simvolu kimi sabun da qoyurlar.
Pol Rassinye, Mavrikiy Bardes, Emil Areti, Ervin Şeborn, Tis Kristoferson, Xayn Rot, Frans Şeydl, Volf Diter, Riçard Xarvud, Artur Buts, Vilhelm Şteqlix, Rober Forisson, Ditlib Felderer kimi tanınmış şəxsiyyətlər Xolokostun doğruluğunu şübhə altına almışlar. Amerikan geopolitiki Ostin Epp deyir: “6 milyon yəhudinin qaz kameralarında yandırılmasını iddia edənlər heç olmasa bircə sübut- qəbir, sümük və kül yeri göstərsinlər. 6 milyon cəsəd elə belə itə bilməzdi. Onlar ittiham edirlər, onda sübut da göstərsinlər. 6 milyon rəqəmi tamamilə əsassız və həyasız bir yalandır. Mənim hesablamalarıma görə Reyxin cəmi 300 min yəhudi qurbanı olmuşdur”.
Osvensim konslagerinin girişinə ilk əvvəl belə bir lövhə vurulmuşdu ki, “burada 4 milyon yəhudi öldürülmüşdür”, lakin sionistlər barıtın dozasını çox elədiklərini və kartların açıldığını görüb 1991-ci ildə həmin lövhəni dəyişdilər və “burada milyon yarım insan öldürülmüşdür” yazdılar.
XOLOKOST KƏLƏKBAZLIĞI KİMLƏRİN XEYRİNƏDİR?
İnsanlığa qarşı öz cinayətlərini ört-basdır etmək üşün İudey Kaqalı tarixi faktları təhrif edərək çoxlu propoqandist miflər yaratmışdır. Bu miflərdən biri də “Yəhudi Xolokostu”dur. Diqqət ona yönəldilir ki, İkinci Dünya Müharibəsinin əsas qurbanları slavyanlar deyil, yəhudilər olmuşlar. Tarixi faktların obyektiv araşdırması isə göstərir ki, müharibədə yəhudilər slavyanlardan qat-qat az ölmüşlər. Qərbin iudey təbliğatçıları, ilk növbədə sionist dairələr yəhudilərin müharibədə itkisini dəfələrlə çoxaldaraq 6 milyona çatdırmışlar. Yəhudi Xolokostu ilə bağlı hay-küylü təbliğat digər xalqların, əsasən də slavyan xalqların həqiqi genosidinə kölgə salmışdır. Yəhudi xolokostunu qabartmaqla yanaşı sionistlər slavyanların müharibədə verdiyi 10 milyonlarla itki barədə, xüsusən də özlərinin Hitler rejiminin əlaltıları olmaları barədə susurlar. Slavyan xalqlarının total genosidinin gizlədilməsi cəhdləri həm də xalqların qəzəbini sionist cinayətkarların üzərinə fokuslamamaq, diqqəti yayındırmaq məqsədi güdür. Məhz Xolokost mifinin meydana girməsi və talmudik 6 milyon rəqəmi imkan vermədi ki, dünya ictimaiyyəti İkinci Dünya Müharibəsinin səbəbləri barədə obyektiv fikir yürütsün və sionistlərin nasistlərlə əlbir olması faktı ortalığa qoyulsun. Xolokost manevrinin sayəsində sionistər nasistlərlə bir kürsüdə mühakimə olunmaqdan yaxa qurtardılar. Dünya ictimaiyyətinin diqqəti əsas məsələdən yayındırıldı. Diqqəti ona görə yayındırmağa çalışırlar ki, sionistlərin indi də əsas məqsədi slavyanların məhvi, xüsusən də onlarçün başağrısına çevrilmiş Rusiyanın ələ keçirilməsidir.
İngilis yazıçısı Uolter Senninq “Şərqi Avropa yəhudilərinin yoxa çıxması” kitabında göstərir ki, İkinci Dünya Müharibəsi dövründə yəhudiləri heç kəs qırmamışdır, onlar sakitcə SSRİ, ABŞ və Fələstinə köçmüşlər. Amerikan professoru Artur Buts “20-ci əsrin uydurması” kitabında göstərir ki, Xolokost- yalandır və bu yalanı ona görə quraşdırıblar ki, İsrail dövlətinin yaranmasına haqq qazandırsınlar. Onun fikrincə, Vermaxt və SS-in heç vaxt yəhudiləri qırmaq planı olmayıb. İsveçrə publisisti Yurgen Qraf “Xolokost haqqında mif” kitabında göstərir ki, Osvensimdəki krematoriyalar iddia olunduğu kimi günə 4756 meyid yandırmaq gücündə deyildi. Alman tarixçisi Martin Broszat yazır ki, ümumiyyətlə Berqen-Belzen və Buxenvald konslagerlərində qaz kameraları yox idi. İngilis tarixçisi Devid İrvinq bildirir ki, Osvensimdə heç bir qaz kamerası olmamışdır, ictimaiyyətə təqdim olanan indiki kameralar isə müharibədən sonra amerikanların tapşırığı ilə polyaklar tərəfindən tikilmişdir. İrvinqin fikrincə, bu kameralar amerikanların Daxauda tikdikləri kameraların eynisidir. İngilis jurnalisti Duqlas Rid göstərir ki, Hitler- yəhudilərin agenti olmuş, Avropanı məhvə sürükləyərək sionistlərin əlinə keçirməyi planlamışdır. Alman əsirliyində qalmış, müharibədən sonra parlamentə deputat seçilmiş fransız siyasətçisi Pol Rassinye deyir ki, almanların heç bir qaz kameraları yox idi. Onun fikrincə, 6 milyon yəhudinin öldürülməsi kökündən yalandır və bu yalan İsrailin Almaniyadan kompensasiya qoparması üçün quraşdırılıb. Amerikan sosioloqu Harri Elmer Barns bildirir ki, yəhudilərin çoxu sağ qalmışlar və rahat şəkildə başqa ölkələrə köçmüşlər. Barns İsraili qondarma yolla Almaniyadan pul çəkməkdə ittiham edir. Almaniyalı fermer Tis Kristoferson “Osvensim yalanı” kitabı yazaraq sübut etmişdir ki, Osvensimdə heç də yəhudiləri qırmamışlar; müəllif oxuculardan bu mövqeyi təsdiqləyən minlərlə məktub almışdır. İngilis yazıçısı Riçard Xarvud “Doğrudanmı 6 milyon ölmüşdür?” kitabında göstərir ki, cəmi 10 min yəhudi həlak olmuşdur, özü də nasist repressiyaları konkret yəhudilərə qarşı yox, hakimiyyətə opponent olan yəhudilərə qarşı yönəlmişdi. Hamburqdan olan hüquqşünas Vilhelm Şteqlix kitab yazaraq sübuta yetirməyə çalışmışdır ki, Xolokosta aid edilən sənədlər və şahid ifadələri hamısı qondarmadır. Amerikan geopolitiki Ostin Epp Xolokostu “kələkbazlıq” adlandıraraq göstərmişdir ki, yəhudi genosidi- Avropadakı və dünyadakı milli hərəkatları demonizasiya və diskreditasiya etmək üçün yəhudi mətbuatı tərəfindən şişirdilmiş xülyadır. Geopolitikin sözlərinə görə, Xolokost mifi dünya yəhudiliyinə və İsrail dövlətinə mənəvi imtiyazlar və maddi gəlir qazanmaq üçün lazımdır. Kanadalı publisisti Ernst Zündel göstərir ki, İkinci Dünya Müharibəsi dövründə 6 milyon yox, cəmi 300 min yəhudi ölmüşdür. Zündel Xolokost yalanına görə İsraili ittiham edir. Fransız filosofu Roje Qarodi bildirir ki, Xolokostu yəhudilər öz maddi və siyasi xeyirləri üçün uydurmuşlar; onun sözlərinə görə, bu yalandan Fələstinin işğalına haqq qazandırmaq və Almaniyanı dağıtmaq üçün istifadə olunur. Keçmiş İran prezidenti Mahmud Əhmədinejad bildirir ki, Xolokost- sübuta yetirilməmiş mifik bir iddiadır. Əhmədinejadın sözlərinə görə, Fələstin ərazisi bu yalanın əsasında sionistlər tərəfindən işğal olunmuşdur. İngiltərə publisisti Hilbert Eyri ölkənin “İndipendent” qəzetində silsilə məqalələr dərc edərək Xolokost haqqında söhbəti “ucuz moda” adlandırmışdır. Sem Şulman, Tim Koul, Nata Şalter kimi ingilis, Petrik Novak kimi amerikan müəlliflər vaxtilə Xolokost yalanına inandıqlarına görə özlərini təhqir olunmuş sandıqlarını bildirmişlər. Sionistlərin necə böyük bir yalan ortada fırlatdıqları get-gedə dünya xalqlarına daha da aydın olur. Xolokost mifinin iç üzünü açan müəlliflərin sayı günü-gündən çoxalır.
Lakin araşdırmaçılar Xolokost mifini dağıdan hansı dəlil və sübutları ortaya qoysalar da, sionistlər və onların Qərb ölkələrini idarə edən muzdurları belə şeyləri veclərinə də almayacaq. Çünki onlar Xolokost mifindən milyonlar qazanırlar. Əksinə bu dəlil və sübutları ortaya qoyanları antisemitizmdə günahlandırırlar və neytrallaşdırmağa çalışırlar. Sionist ağalar Xolokost mifini möhkəmləndirmək üçün Avropa ölkələrində çoxlu sayda qanunlar qəbul etmişlər və bu yolla həqiqətə işıq salmağa çalışanların cəzalandırılmasına nail olmuşlar. Vəziyyət o həddə gəlib çıxmışdır ki, artıq bu gün Avropada Xolokosta din kimi inanırlar.
Yəhudi ravvini Moşe Fridman sionistlərin Xolokostu inam səviyyəsinə qaldırmağa nail olduqlarını bildirərək deyir: “Xolokost dini vaxtilə yəhudilərin təqibinə görə cavabdehlik daşıyan adamlar tərəfindən- Allaha heç bir inamı olmayan və bütün dünyada Allaha inamı öldürməyi qarşılarına məqsəd qoyan sionistlər tərəfindən quraşdırılmışdır. Bu din dünya əhəmiyyətli olmağa iddialıdır və özünü bütün beynəlxalq danışıqlardan, ayrı-ayrı dövlətlərin konstitusiyalarından və müxtəlif dinlərdən də üstün bilir”. İsveçrə alimi Yurgen Qraf də Xolokostun artıq dinə çevrilməsi təhlükəsindən yazır: “Allaha hər 3 yəhudidən 2-si inanır, qaz kameralarına isə onların 99,9 faizi inanır”. Qraf bildirir ki, yəhudilər bu “dinə” başqa xalqları da inandırmağa çalışırlar- məsələnin faciəli tərəfi də budur. Artıq demokratik Qərb ölkələrində belə bir vəziyyət yaranmışdır ki, Allahı söysən sənə heç nə etməzlər, amma qaz kameralarını inkar etsən, həbsxanaya atarlar!
Sionistlərin “SSRİ yəhudisinin katexizisi” adlı gizli sənədində deyilir: “Bizim taktika və strategiyamızı açan kitabları alın, oğurlayın və məhv edin. Dünya xalqları yəhudi qırğınlarının və qovulmalarının əsl səbəbini bilməməlidirlər. Bu məsələlərdə onlar yalnız bizim traktovkamızı bilməlidirlər”. Tanınmış Xolokost təbliğatçısı Eli Vizel isə deyir: “Xolokost elə bir müqəddəs misteriyadır ki, onun sirrini yalnız sağ qalmışların ruhaniliyi bilir”. Bu gün Xolokost yalanını açanlar Qərb demokratiyasının aparıcı ağalarına qarşı əsas təhlükələrdən birinə çevrilmişlər. Axı Xolokost yalanı təsdiq olunsa, onda üzə çıxacaq ki, İsrail dövlətinin yaradılması qanunsuzdur. Stalin legitimləşsə, üzə çıxacaq ki, indiki dövlətlərin çoxu qanunsuzdur. Xolokostun inkar edilməsi Qərb demokratiyasının legitimliyinin şübhə altına alınması deməkdir. Müharibədən sonrakı dünya siyasəti Xolokost yalanı üzərində qurulmuşdur. Yeni Dünya Düzəni adlı qlobalist Sion layihəsi də birbaşa Xolokost mifi ilə bağlıdır. İsrailin fundamenti Xolokost yalanı üzərində qoyulmuşdur. Bu dövlət kələk və şarlatanlıq üzərində meydana gəlmişdir.
Sionistlər daim “Allahın seçilmiş xalqı”, “müqəddəs torpaq”, Xolokost yalanlarından dünya xalqlarına qarşı ustalıqla istifadə etmişlər. Bir çox sionist yalanları kimi yəhudilərin nasistlər tərəfindən qaz kameralarında kütləvi şəkildə yandırılması yalanı da öz təsdiqini tapmamışdır və heç bir ciddi dəlil-sübuta əsaslanmır. Sionistlər bu yalanı o məqsədlə ortaya atmışlar ki, Qərb xalqlarını şantaj etsinlər və Fələstinin zəbt edilməsinə qanuni don geyindirsinlər. Fələstinlilərin çoxu öz doğma torpağından qovulmuşdur. İsrail qonşu ölkələrin torpaqlarını ələ keçirməkdə davam edir, onun ərazisi get-gedə şişərək artır. Yerli əhali deportasiya olunur, həbsxanalara salınır. Təkcə 1992-ci ildə 15 min fələstinli siyasi motivə görə həbs olunmuşdur. İsrail rejiminə müxalif olanlar qətlə yetirilir, insanlara qarşı terror aktları həyata keçirilir, camaatın əmlakı zorla əlindən alınır, əsassız reydlər və axtarışlar aparılır. Sionistlər Hitler metodlarını işə salaraq fələstinlilərə zülm edirlər. Lakin nədənsə Qərb dövlətləri İsrailin ağzın əməllərinə susurlar və heç bir reaksiya vermirlər.
Yəhudi ravvini Moşe Fridman deyir: “Xolokost dini sionistlər tərəfindən quraşdırılmışdır. Sionistlər yəhudilərin təqibinə görə məsuliyyət daşıyırlar. Sionistlər Hitleri hakimiyyətə gətirdilər, ona böyük müharibə üçün pul verdilər və daim onunla əməkdaşlıq etdilər”. Yəhudi musiqiçisi və siyasi xadimi Qilad Atsmon deyir: “İkinci Dünya Müharibəsinin və Xolokostun tarixi amerikanların və sionistlərin quraşdırdıqları yalandır”. Amerikan yazıçısı və siyasətçisi Norman Finkelşteyn Xolokostu “mürəşəkkil cinayətkarlıq” və “biznes” adlandırır. Yazıçının fikrincə, “bu biznes ziyanın ödənilməsi tələbi yolu ilə yəhudi müəssisələrinin və İsrail dövlətinin kassasına milyonlarla məbləğ gətirmişdir”. İtalyan tarixçisi Sercio Romanonun fikrincə, Livandakı müharibədən sonra İsrail başa düşmüşdür ki, Xolokost ədəbiyyatının dramatikləşdirilməsi və yayılması ona ərəblərlə ərazi üstündə münaqişədə üstünlük və diplomatik immunitet gətirir. Alman tədqiqatçısı Ursula Xaverbek deyir: “Xolokost- tarixin ən böyük və ən davamlı yalanıdır. Bu elə bir yalandır ki, biz onun masştabını təsəvvür belə edə bilmərik. Bizim hansı formada aldadıldığımızı düşünmək mənimçün çox ağırdır. Bizi aldatdılar!”.
Məhz Xolokost əfsanəsi sayəsində sionistlər Almaniyadan külli miqdarda kompensasiya qopara bilmişlər. Müxtəlif mənbələr hesabına İsrailə hər il milyardlarla dollar pul axıdılır. Xolokost mifinin ayaqda qalması İsrailin xeyrinədir. Almaniya hakimiyyətini idarə edən sionistlər- Hitlerin maskalarını dəyişmiş varisləri indi də İsraili ayaqda saxlamaq üçün onun maliyyələşdirilməsini təşkil etməkdədirlər. Təkcə 1992-ci ildə Almaniya Federativ Respublikası İsrailə və sionist təşkilatlarına 85,4 milyard marka pul vermişdir. Almaniya İsrailə külli miqdarda pulsuz mallar göndərilir ki, bu mallar İsrailin inkişafında həlledici rol oynamışdır. Almaniyanın, ABŞ-ın və beynəlxalq yəhudiliyin maliyyə, texniki və iqtisadi yardımları olmasaydı, İsrail çoxdan məhv olmuşdu. Almaniyanın təzminatları hesabına İsrail dəmiyolu və telefon xətləri, tərsanələr və irraqasiya sistemləri qurmuş, sənaye və kənd təsərrüfatının inkişaf etdiyi vilayətlər yaratmışdır. Ümumdünya Yəhudi Konqresinin rəhbəri Naxum Qoldman 1976-cı ildə “Yəhudi paradoksu” kitabında bu barədə belə yazırdı: “İsrailin yarandığı ilk 10 il ərzində verilən alman kompensasiyaları olmasaydı, İsrail öz infrastrukturunun inkişaf etdirə bilməzdi. İsraildəki hər bir qatar- alman qatarıdır, bütün gəmilər- alman gəmiləridir, o cümlədən elektrostansiyalar, sənayenin böyük hissəsi... Sağ qalanlara ödənilən individual pensiyaları demirəm... Müəyyən vaxtlarda İsrailin Almaniyadan aldığı pullar dünya yəhudiliyindən yığılan pullardan 2-3 dəfə çox olub”. Yəhudi tarixçisi Valter Laker 1985-ci ildə bildirirdi ki, İsrail məhz Almaniya təzminat ödəməyə məcbur edildikdən sonra çiçəklənməyə başlayıb: “Alman sənaye malları ilə dolu gəmilər requlyar və daim Xayfaya gəlməyə başladılar, ölkə quruculuğunda vacib və həlledici faktora çevrildilər. Bu gün İsrail flotu büsbütün “Almaniyada istehsal olunmuşdur”, eləcə də müasir dəmiryolu avadanlığı, Akko yaxınlığındakı böyük metal tökmə zavodu və çoxlu digər müəssisələr”. Tədqiqatçı Nikolay Balabkinin sözlərinə görə, İsraildə 1953-1856-cı illərdə yaradılmış 5 elektrik stansiyası Almaniya tərəfindən tikilmişdi ki, İsrailin generasiya gücünü 4 dəfə artırmışdı. Almanlar Neqev səhrasının suvarılması üçün 2,25 və 2,5 metr diametrində 280 km boru kəməri çəkmişdilər ki, nəticədə səhra əkin üçün yararlı hala gəlmişdi. Sionist dövləti Almaniyadan 65 gəmi, o cümlədən 4 sərnişin gəmisi almışdı. Hesablamalara görə, İkinci Dünya Müharibəsi bitəndən 50 il sonraya kimi Almaniya İsrail üçün 100 milyard pul ayırmışdır. Ödəmələr indi də davam edir.
Sionistlər Xolokost yalanının gündəmdən düşməməsi üçün dəridən-qabıqdan çıxırlar. Dediyimiz kimi, Xolokost yalanı onlara böyük dividendlər gətirir. İsveçrə alimi Yurgen Qraf yazır: “Əgər Xolokostun yalan olduğu üzə çıxsa, nə baş verər? Əvvəla, bütün dünyada yəhudilərə qarşı neqativ münasibət yaranar. İkincisi, İsrail tam izolyasiyaya düşər, belə ki bu kalibrdə fırıldaqçılıq üzərində qurulmuş dövləti heç kəs dəstəkləmək istəməz. Üçüncüsü, Almaniyada, eləcə də digər Avropa ölkələrində mövcud hakimiyyətlər tam diskreditasiya olunar. İnsanlar maraqlanarlar ki, misli görünməmiş kələkbazlığı 50 il ərzində senzura və terror yolu ilə gündəmdə saxlamaq kimlərin xeyrinədir? Mövcud hakimiyyətlər tam etibardan düşərlər. Beləliklə, Xolokost yalanının ifşa olunması nəinki sionizm üçün, dünyanın siyasi və intellektual idarəedici kastası üçün də ağır nəticələr verər. Bütün dəyərlərə yenidən baxmaq lazım gələr. Üzə çıxar ki, kartlar qarışdırılıb. Tarix yenidən yazılar. Xolokost ifşa olunsa, belə olar. Belə də olacaq!”.
Alman tədqiqatçısı Erix Pribke yazır: “Almaniya, Avstriya, Fransa, İsveçrənin bəzi qəbul qanunlarına görə, Xolokostu inkar edənlərə həbs cəzası kəsilir. Fokus ondadır ki, kim Fələstindəki İsrail kolonializminə və sionizmə qarşı gedir, onun antisemit olduğu şüurlara yeridilir. Kim yəhudiləri tənqid etməyə cəsarət edir, o antisemitdir. Kim konslagerlərdə qaz kameralarının olmasını şübhə altına qoyursa, avtomatik olaraq yəhudilərin məhvi ideyasının tərəfdarı sayılır. Bu rəzil manipulyasiyadır. Belə qanunların qəbulunun özü də göstərir ki, həqiqətin bir gün üzə çıxacağından qorxurlar. Emosional təbliğat kompaniyasına baxmayaraq tarixçilər sübut istəyəcəklər və alimlər başa düşəcəklər ki, ümumi qəbul olunmuş mülahizələr yalandan başqa bir şey deyil. Məhz belə qanunların qəbulunun özü fikir azadlığına və azad tarixi araşdırmaların əhəmiyyətinə inananların gözlərini açır”.
Araşdırmamızı tədqiqatçı Aleksey Tokarın aşağıdakı fikirləri ilə tamamlamaq istəyirik: “Bu gün Xolokost mübahisəsində faktlar və məntiq yalan və həyasızlıqla üz-üzə qalıb. Amma eksterministlərə get-gedə öz uydurmalarını yeritmək çətinləşir. İnternetdə informasiyanın tez yayılması və azad fikir mübadiləsi onları KİV-dəki monopoliyadan məhrum edib. Amma buna baxmayaraq, onlar öz mövqelərini axıradak müdafiə edəcəklər, çünki Xolokost- yəhudiləri birləşdirən kleydir. Mahiyyətinə görə bu yəhudilərin yeni dinidir. Get-gedə daha çox adam Xolokost məsələsində məntiqsizlik və uyğunsuzluq hiss edir. Qondarma və yalanlar on minlərlə insan tərəfindən həmin hadisələrin dəqiq araşdırılması və dərk edilməsi yolu ilə ifşa ediləcəkdir. Hər gün daha çox şübhəli faktların üstü açılır və möhtəşəm yalanın mənzərəsi ortalığa çıxır. Həqiqət tədricən öz yerini tutur. Artıq qorxutma, lənətləmə, hədə-qorxu və təhqir yolu ilə real keçmişi gizlətmək mümkün deyil”.
Комментариев нет:
Отправить комментарий