Belçika və Bolqarıstan yəhudilərinin birini də həbs və ya deportasiya etməyibər. Fransa yəhudilərinin cəmi 20 faizi, onlar da ki irqli mənsubiyyətlərinə görə yox, qanun pozuntusuna görə məcburi işlərə cəlb olunmuşdu. Danimarkada almanlara hücumlarla əlaqədar 1943-cü ilin avqustunda fövqəladə vəziyyət elan olundu, bundan sonra ölkə yəhudiləri alman əsgərlərinin köməyilə balıqçılara ödədikləri pul müqabilində yaxta və barkaslarda İsveçə yola salındı. Onlar 476 qoca yəhudini atıb getmişdilər ki, almanlar onları Terezienştadt gettosuna göndərdilər. Terezienştadt gettosunu “Elba sahilində rahat pansionat” da adlandırırdılar. Qırmızı Xaç Cəmiyyətinin yoxlaması göstərdi ki, gettoda cəmi 19 nəfər ölmüşdür. Onlar qocalıqdan və xəstəlikdən vəfat etmişdilər, amma Danimarka hökuməti mütəmadi olaraq bu “qurbanlara” görə yəhudilərdən üzr istəyir. Belçika dövləti də mütamədi olaraq yəhudilərdən bağışlanmasını diləyir, halbuki “Xolokost dəhşəti dövründə” bircə nəfər də olsun Belçika yəhudisi öldürülməyib, evi və ya müəssisəsi əlindən alınmayıb. Həmin Belçika dövlətinin öz keçmiş koloniyası Konqoda qırdığı milyonlarla insana görə üzr istəmək heç ağlından da keçmir... İtaliyada isə vəziyyət daha dramatik idi. Burada yetkinlik yaşına çatmış hər dörd yəhudidən biri Faşist Partiyasının üzvü idi. İtaliyanın faşist hökuməti yəhudiləri nəinki İtaliyada, italyanların işğal etdikləri Yunanıstan, Albaniya, Yuqoslaviya və Fransa ərazilərində də qoruyurdu. Mussolini almanların irqi nəzəriyyəsini ələ salırdı və yəhudi qaçqınlarına səxavətlə qucaq açırdı. Alman nasional-sosialistləri Mussolininin faşizmini tənqid edərək “koşer faşizmi” adlandırırdılar.