Susqun həftə sonu

Səhər Əhməd

Səssizliyə  ehtiyacım var. Qaranlığa. Saat səsinin belə pozmadığı sükuta.

Zamanı unutmaq istəyirəm...

Izdihamın  içində gəzdirdiyim tənhalığımı rənglərdən, səslərdən soyunmaq.

Dadını çıxarmaq yalqızlığın. Gecənin, qəhvənin, hüzurun.

Düşünmək istəyirəm...

Kimdim mən, nəydi istədiyim bir vaxtlar?  

Bəs sən kimdin, niyə vardın  yaxud  nədən yoxsan?  

 Deməli, hər qurtum qəhvəni,  hər udum havanı   paylaşa  biləcək kimsə yox bu dünyada. Və bütün dostluqlar, sevgilər,” ən böyük sənət” olan  insan məhəbbəti də bir yerə qədər.

Pıçıldamaq istəyirəm:

-Eyy, adamlar, mən sizi sevdikcə tənhalığa vuruldum.

-Eyy, adamlar, sizə əsir olmaq xoşdu, sizdən azad olmaq daha xoş.

Bir quyunun dibinə düşüb qalmaq da olar, hər şeyi unudub.  Daşlar  quşlardan azad bəzən. Daş kimi azad olmaq quş kimi azad olmaqdan daha rahat.

İnanmaq istəyirəm.

Bəlkə həyatın anlamı  elə budu: susqun bir həftə sonu keçirmək bütün fırtınaların sonunda.

Və dərk etmək ki, sən öz tənhalığında  bir ordusan...

Və anlamaq ki, bu həm də kədərlidi.

Və onu da anlamaq ki, bu hələ hamısı deyil, başqa nəsə söyləmək istəyir can üstündə olan bu gecə. Son sözünü dinləmək lazım ölümə məhkumların.

 Dinləmək istəyirəm...

Hər gün yanından sakitcə ötüb keçdiyimiz qapıları bir-bir döymək.

Adını qoymaq  bu boşluğun, səbəbini tapmaq.

 Daha mühüm nə isə  demək, daha mühüm.

Fikrimi toplamaq istəyirəm.

Susqunluğa ehtiyacım var. Saat səsinin belə pozmadığı səssizliyə.