Qarışıq düşüncələr

Elmar Şahmar

 Təmiz havaya ehtiyacım var,

 çirkli olmayan...

 Nəfəsinə yad nəfəs dəyib,

 nəfəs alma...

 Atardım özümü burdan aşağı,

 mənə

 qızıl hərisi deməklərindən qorxmasaydım -

 qara qızıl...

 Hava kimi su da çirkli...

 Uzaqdan bir qaraltı görünür

dənizin ortasından baxanda

 dənizin üzündə,

 bəlkə də sənsən,

 ona görə...

Mən də o qaraltının içindəyəm...

 Hava, od, su, torpaq...

 İkisi getdi,

 qaldı ikisi...

 Torpaqdan qan iyi gəlir,

torpaq tarix qoxuyur,

yaralıdır deyəsən...

 Günəş mənə baxır,

 isitmək üçün yox,

 gözlərimi qamaşdırmaq üçün...

və qəhqəhəylə gülür...

 Dalğalanır üçrəngli bayraq,

 hər şeydən xəbərsiz,

görmür heç nəyi...

 Deyəsən, Günəş

 onun gözlərini də qamaşdırır...

Ya da görməməzliyə vurur özünü...

Kabablar iy verir,

təzəlikdən yox, xarablıqdan...

 Kafelər boş,

 daşlar üzərində boş yer yox...

 Soyuğun istiyə məğlubiyyəti,

 bəlkə də əksinə...

 Bəlkə də sağlamlığın pula

 sevginin ehtirasa məğlubiyyəti...

 Nə yaxşı ki popkorn var...

 Təklər

 dənizə daha yaxındılar,

 nəinki cütlər...

 Olumla ölümün arası bir addımdı

onlarçün,

 bəlkə də bir son nəfəs...

Bir cüt göyərçin eyni dəni bölüşür,

gənclər eyni öpüşü...

Biri uçub getdi uzaqlara,

o biri dənlə məşğul...

Bayaq əsəbi addımlarla

bir oğlan ötmüşdü yanımdan,

indi bildim

o qız dizlərini qucaqlayıb niyə ağlayır...

 Heç kim dəyişməz

 isti, yumşaq bir əli

 soyuq, çat-çat olmuş bir ələ,

 peşman olub kömək istəsəm...

 Əcnəbi dildə, bərk səslə

 mahnı oxudan telefon tutmuş əl

 hazırdı

məni suya qovuşdurmağa,

 arzuma çatdırmağa,

 azan səsilə etməsini

 xahiş etdim deyə...

Bəlkə də o hürkütmüşdü

gənclərlə göyərçinləri...

 Nəhayət, Günəş son qoyur

 gözlərimi qamaşdırmağa...

 Gülümsə, bayrağım, gülümsə!

 Dalğalan, bayrağım, dalğalan!

Mən Günəşə qəhqəhəylə cavab verdim,

mən sularda dalğalanacağam...

 Mən sənə bənzəmədim,

 sən də mənə bənzəmə...

 14 dekabr 2011  Bakı, bulvar...