KƏND HƏYATIM

İntiqam Hacılı

Səhər evdə

məni bu sözlərlə oyadırdılar

«dur ayağa işıqlar sönəcək

isti çay olmayacaq»

hər gün bu sözləri

saat 10–da eşidirdim

səhər yeməyindən sonra

nə edəcəyimi

heç özüm də bilmirdim

ya evdə başımı girləyirdim

ya harasa gedib firlanırdım

ya da... heç nə

günortanın istisindən

gizlənmək üçün

mütləq yatırdım

axşamçağı sərində

küçədə olurdum

uşaqlarla «söhbət» edirdim

bundan sonra gün batırdı

«gecəquşu» adlanan həyatım başlanırdı

qaranlıq bir aləm

küçədə uşaqlarla avaralanırdım

ya da başqa evlərdə olanda

kefimi durğun göstərirdim

toylara gəldikdə isə

kənddə dalbadal şənlik olurdu

istər–istəməz bir qıza göz qoyurdum

qız özü isə məndən beş–betər

beləcə gün bitər

yeni gündən iki–üç saat keçəndən sonra

yatağımda sezən aksunun

mahnılarına qulaq asardım

nəhayət məni yuxu aparırdı

maqnitafonu söndürənsə

işığın keçməsi olurdu...

Azərbaycan şeir antologiyası