QOCA

Günay Ümid


Baxışlarım böyüyüb ata.
Bax, güzgüdən qoca baxır.
Qoca baxır gözlərimdən.                                                 
Danışıram,
Uşaqlığım asılır sözlərimdən.
Saçlarımın arasında dən görürəm,
Saçlarımda qoca gizlənib ata.

Dünənimi qurban kəsdim bu günümə
Məndən qatil qoxusu gəlir!

Əlimə bulaşmış qan  həyat rəngdədi.
Əllərimdən qorxuram ata!
Gözlərimə dolan  yaş
Ölüm rəngdədi
Gözlərimdən qorxuram ata!

Qırışmış dərimin
Çopurunda büdrəyib
Uşaqlığımın saflığı.
Təəssüf ata…
Dünənki qızın deyiləm.
Sözümü o qocanın sözləriylə deyirəm,
Daha ayaqqabımı da düzgün geyirəm.

Dünən köhnə əşyalarımın içindən
Şəkilli jurnalımı tapdım.
“Tık-tık xanımın nağılı”
Bilirsənmi ata,
O nağıl nə qədər doğmadı mənə?
Şəkil-şəkil, cümlə-cümlə doğmadı.
Doğmadı mənə
Bir qış gecəsində
Közərən neft lampasının işığı qədər.,
Doğmadı mənə
Yoxsulluğun içində
Xəyal dünyama köçdüyüm
Zənginliyim qədər.

İndi başa düşürəm ki,
O qara böcək də
Gözəl görünsün deyə
Əllərimə bulaşan bu qanı çəkib üzünə.
Sən demə nağıllarda
Açılmamış boxçaymış,
Sən demə
Şəkilli kitabların arxasından boylanan
O qocaymış.