Poz bu sukutu

 Ziba Xəlil

Elçin Mirzəbəylinin “Poz bu sukutu” kitabına

Haray çəkib sukunətin üstünə.

Salıb kitabına yaz bu sukutu.

Səssizliyin acığına, qəsdinə.

Kimsəni  dinləmə poz sukutu.

Sukut etirazın  bir əlaməti.

Bəzən sözdən artıq deyər niyyəti.

Zamanı  gələndə bəşəriyyəti.

Silkələ təkindən poz bu sukutu.

Gülənə yoldaşlıq eləmək üçün.

Dərdliyə təsəlli söyləmək üçün.

İlahi dualar diləmək üçün.

Üz tutub Tanrıya poz bu sukutu.

Çox gördün  hədərə “kəsik başları”.

Düşmənə satıldı  öz qardaşları.

Töküb ətəyindən bütün daşları.

Təzə daş yığmağçun poz bu sukutu.

Nə qədər yazan var, mənasız, hədər.

Şeirinlə ovqata  sərinlik  gələr.

Bu qədər suskunluq deyilmi yetər?!

İşə sal qələmi, poz bu sukutu.

                (Necə ki, pozdu...)

24 saatdan çox

Gərgin  bir günün  yorğun yaz axşamı

Hər şey öz yerində sanki

Mənə nə

Dünya  suçlu

Bürkü darıxmağa bəhanə

Sərin, sənli  günlərdən ötrü

Səsini duymayalı 24 saatdan çox

Kimsəylə kəlmə kəsmək istəyi yox

Sukut  ən anlayışlı həmdəm

Sukut həm də sən

Fikirləri səhmana salmağa  güç yox

Səliqəsiz yaşamaq olmasa da mənə görə

Hər şey hədərə

İnternetdə ən maraqlı , şok xəbər belə mənasız

Hə nə olsun

Dünya  dağılsın

Səsini duymayalı  24 saatdan çox

Küçələrdən maşınlar evlərinə tələsir

Sevgili, sevgisiz

Kimi arzulanan yerə tələsir

Kimi  məcbur, nagöül

Amma gedir

Sənsə yox

Bu azmış belə

Səsini duymyalı  24 saadan çox

Cümlə hisslər beyindən sənə qarşı hucuma hazır

Qəlb güclə tutur

Qırğınlıq, acıq, küs

Adı belə olmayan hiss

Bütün istəklərə qarşı gəlmək mümkün

Fikir hucumuna qarşı yox

Səsini 

duymayalı 24 saatdan çox

Əfkar durulaşdırıcı məhlul bulmalı

Səbir, səbir, dözməli , durmalı

Yuxu da xəsis

Sənsiz

Başıma heç nə batmır

Zəng etsəm

Nifrət etdiyim bir  səs

“Bu nömrəyə zəng çatmır...”

Qısqan məni

Qısqan məni, necə belə qısqanırsan.

Yenə qısqan!

Yerə, göyə, çiçəklərə

Səhər, axşam, gündüz, gecə.

Qısqan məni  bax beləcə.

Yad baxışlar üzərimə sancılanda,

                                     kövrələndə, ağlayanda.

Göz  yaşıma qısqan məni.

Rəfiqəmə, yoldaşıma qısqan məni.

On dörd gecəlik hər aya,

                bahar, payıza, bu yaya.

Göydən leysan tökümünə qısqan məni.

Dünənimə,

                   bu günümə qısqan məni.

Bu qısqanclıq hərdən məni  bezdirsə də.

Hərdən inciyib küssəmdə -

 Mənə baxma –

                         yenə qısqan!

Bəlkə də mən eqoistəm -

                                           özün söylə.

Mən səni  çox qısqanmayım səbəb vermə.

Mən səni çox istəyirəm, elə bilmə.

Qısqan məni.

Yazdığım şeirlərimə,

                         beynimdəki  fkirlərə  qısqan məni!

Oxuduğum kitablara,

                          baxdığım filimlərə qısqan məni.

Bilirəm ki, sən beləsən-

                               yenə, yenə istəyirəm.

Dilindən çıxan sözünə

Üzümə yenik üzünə

Mənə dikilən gözünə

Hətta belə öz-özünə qısqan məni.

Qısqan məni!!!

Ögey şəhər

                                               Küsmüşəm bu şəhərdən!

Bu dənizdən, küçələrdən.

Doğmasını  ögey edən bu şəhərdə

                              tanımaz məni bir nəfər .

Arxamca daş-çınqıl yağır,

                                    yola salır məni şəhər.

Gedirəm

 Arxamda toz dumanı  içrə olan

                                         qaynar qazan buraxıb.

Köhnə tikililərini  insanları tək

dağıdan,  sökən qoyub gedirəm.

Bu şəhərə mən nənəmin cəhrəsini

Anamın nehrəsini  sındırıb gəlmişdim..

Rəngli  xəyallar,

                 böyük arzular,

                                      ulu amallar dalınca.

İnsan qiymətini azaldan şəhər!

İnsan qururunu alçaldan şəhər,

Səni  gecə tərk edirəm.

Günəş  Xəzərin çirkli sularından boylanmamış.

Görməsin yaşlı  gözümü tozla oyanmış səhər,

Arxamca daş-çınqıl yağır,

                                             yola salır məni şəhər.

Bu  şəhəri  sakit bilmə paklığdan heçnə saxlamır.

Soyundurur, bulandırır,

                                               külün içində yandırır.

Codlaşdırır,  yadlaşdırır.

 Səni özünə qandırır,

                                       düzlüyünə inandırır. 

Gec  anladım.

Demə paklıq , təmiz saflıq o nənəmin cəhrəsində.

 O anamın nehrəsində mövcud imiş-

                                                    bilməmişəm.

 Sizlik işim yox demişəm.

Gedim tapım yapışdırım.

                                  o cəhrəni , o nehrəni.

Çilik –çilik gəncliyimi,

                            o hüzuru, dincliyimi...

Mən gedirəm, artıq yetər!

 Əlvida belə demədən .

Danışmıram,

  dindirməyin, boğazımı tutub qəhər.

Arxamca daş-çınqıl yağır.

Yola salır məni  şəhər...

Bəla

Acısı içini göynədər.

Siyirib ata  bilməzsən.

Şirini qəlbini kövrəldər.

Özünü saxlaya bilməzsən.

Tərifi  dünyanın xoşbəxti edər.

Göylərə qaldırar.

Tənqidi  kal  əzgil kimi ruhunu büzüşdürər.

 Yerin altına soxar.

Varlığı – qazanılmış qayğı sindromu.

Dərd  okeanı.

Yoxluğu -cəza.

Tapmaca deyil bu.

Baladı, bala.

Allhdan gəlmiş, qarından çıxmış bəla.

Həyat  toru

               

Güllərin üstündəki  kəpənəkləri uçurub

Tor corablardan düzəltdiyimiz həlqələrlə tutarkən

Ağlımızdan da keçməzdi , anlamazdıq o zaman

Özümüzün  həyatın   sehirli  toruna düşdüyümüzü.

Kəpənəkləri  saxlamaq üçün onları şəffaf  bankalara qoyardıq.

Kəpənəklər  xiffətdən saralıb, solub quruyardılar.

Biz də dünya adlı bankada, zaman vaakumunda

Saralıb, solub quruyur,

Qonaq olduğumuz dünyadan

Ölüm deyilən əbədi  həyata  doğru gedirik  hiss etmədən...