Fəlsəfə elmləri doktoru Eduard Volodin yazır: “Stalin bütün Lenin qvardiyasını- Rusiyaya Amerikadan plomblu vaqonlarda və Trotski ilə birgə gəmidə gələnlərdən başlayaraq inqilabın öndə gedənlərindən tutmuş Tuxaçevski başda olmaqla “vətəndaş müharibəsi qəhrəmanlarına” kimi hamısını qırdı. O Tuxaçevski ki, Tambov Kəndli Üsyanının yatırılması zamanı göstərdiyi alçaq qəddarlıq ağla sığmır, amma öz itinə “İsusik” (Allah günahımdan keçsin) adı qoymasını xatırlasaq, sakral məna daşıyır. Stalin hətta Meksikada Trotskini də tapıb öldürdü, o “rəhbəri” ki ömrünün axırına kimi Rusiyanı dünya inqilabı naminə odun-alovun içinə ata bilmədiyinə görə peşmançılıq hissi keçirirdi. Deyin, Stalindən başqa kim ölkəni bu bəladan, Rusiyaya doluşaraq ali təbəqəmizi məhv edən, müqəddəs məbədlərimizi dağıdan bu şeytanlardan qurtara bilərdi?.. Stalin planlı və məqsədyönlü şəkildə yəhudi çevrilişinin əsas “rəhbərlərini”, mühəndislərini, ustalarını və arxitektorlarını məhv etdi. Bu işdə xalq onu tam həmrəyliklə dəstəklədi. Stalin Allahın qamçısına çevrildi, şeytan ordusunu, ölkəni xaraba qoyan, xalqın qanını içən yırtıcıları cəzalandırdı. Stalinin şəxsi şücaəti və tarixi əhəmiyyəti də bundadır”.
Oleq Platonov “Gizli Rusiya tarixi” kitabında yazır: “Ümumiyyətlə, Lenin qvardiyasının məhvi qanunauyğun və tarixi cəhətdən qaçılmaz idi. Onun masştabı və metodları çox hissəsini yəhudilər təşkil edən partiya və Sovet aparatının tərkibi və miqdarı ilə ölçülürdü... Köhnə bolşeviklərin rus xalqı qarşısında günahı o qədər böyük idi ki, bunu sübut etməyə ehtiyac yox idi. Rus insanlarının çoxu bu prosesləri adi hal kimi, ədalətli qisas kimi qarşıladılar. Yəhudi bolşeviklərin rusların məhvi üçün tikdikləri həbs düşərgələri qapılarını onların özü üçün geniş açdı”.