Nağıl

Aytən Nəsibbəyli

Bir uşaq düşün

 Anasız

 Daha ana laylası eşitməmiş

 Anasını laylalara gömmüş

 Yetim bir uşaq düşün.

 Bəlkə neçə dəfə

 əlindən tutub

 qaçmısan da onunla

 xəyalında

 dünyanın

 bilmirəm, hardasa var olduğu söylənilən

 olmazların olduğu

 limansız,

 sahilsiz

 o itmiş şəhərinə.

 Röyalar sehriylə

 Bir nağıl yaşamısan

 Bəlkə də uydurmusan

 Hə, uydurmusan

 Uşaq vaxtı

 Nənənin sənə

 Uydurub söylədiyi

 O gülməli nağıllar kimi.

 “Sonda padşah

 Gözəl kəndli qızını alır.

 Kasıb

 Amma ağıllı kəndli

 Padşah olur.”

 Nə yaxşıydı uşaq olmaq

 Uşaq olub özünü

 Nağıl qəhrəmanı bilmək.

 Qırx otaqlı saray və sən.

 Və oyanmaq

 Və son

 Nağılsız

 Üç almasız

 Sehrsiz bir

 Son.

 Sənin sonun !

Bir söz de.

 Bir təsəlli

 De neyləsin

 qışqıra bilməyən dərdim?!

 Axır

 Alsınmı başına

 Vursunmu yerə

 Dünyanin bütün dərdlərini?!

 Belə bədbəxt

 Belə yalnız buraxdınız məni

 Desinmi

 Ağlasınmı o da

 Səssiz-səssiz?!

 Amma nə fayda?!

 Aç gözlərini

 Nə bir ağ gəmi var

 Uzaqlarda

 Nə də üç lələk əldə

 Oda tutacaq

 Bizə yalan danışıb

 Analar

 Nənələr

 Daha bitdi

 Yum gözlərini

 Yat sən də

 Yat sarılıb nağıllara

 Bitdi!

 Yox çarəsi!